Guardian Demon

Otworzyłam leniwie jedno oko, gdy usłyszałam, jak William otwiera drzwi. Niechętnie wstałam, gdy wspomniał o kąpieli i poszłam do jego sypialni aby wziąć wcześniej przygotowane rzeczy. Dopiero wtedy ponownie go ujrzałam w łazience.
- Możesz sobie ze mnie żartować, ale to ciebie obwiniam za brak wystarczającego odpoczynku - odwzajemniłam jego uśmiech. Byłam świadoma tego, że również brałam odpowiedzialność za czas spędzony nie tylko na spaniu zeszłej nocy. Do tego nie spałam we własnym łóżku do czego potrzebowałam jakiegoś czasu aby się przyzwyczaić.
Odłożyłam swoje rzeczy na bok. Gdy William dał wodę do wanny dłonią sprawdziłam jej temperaturę i zadowolona uznałam, że była prawie idealna. Lubiłam gorące kąpiele, ale postanowiłam trochę przeczekać i przy okazji sprawdzić co William miał na swojej szafce. Jednak nie spędziłam za dużo czasu w wannie. Może gdyby nasze plany były inne to mogłabym sobie na coś takiego pozwolić, ale wolałam aby William nie czekał na mnie za długo.
Wyszłam z łazienki czując się odświeżona. Przebrana i z upiętymi włosami poszłam do kuchni, gdzie pomieszczenie było wypełnione przyjemnym zapachem.
- Mój kochanek chyba lubi o mnie zadbać, od początku do końca - zażartowałam lekko i zerknęłam na to co przygotował. - Ile mamy czasu przed twoją pracą? W sumie, może dobrze, że dzisiaj pracujesz, bo samej byłoby mi ciężko zająć się swoimi obowiązkami. - przyznałam, bo zapewne tak właśnie by było. Uwielbiałam pracować i swoje nowe obowiązki, ale te pierwsze minuty pracy i zmuszania siebie aby wstać i zająć się tym co trzeba zawsze było najtrudniejsze.

Zmrużyłam na niego oczy, gdy powiedział, że nie chciałby abym się rozpuściła. Abym miała pewien niedosyt. Dobrze wiedzieć, że tak myślał. Może powinnam sobie to zapamiętać i sama przyjąć takie podejście do naszych relacji? Dbać o niego, ale upewnić się, że zawsze będzie czuł niedosyt.
- Pracować i upewnić się, że masz jedzenie w żołądku pod koniec dnia - ponownie się uśmiechnęłam, tym razem mój uśmiech był bardziej wymuszony, ponieważ wciąż nie wiedziałam co przygotować na kolację. Na co będę miała czas i jakie składniki są potrzebne i jak zrobić coś czym nie otruję siebie i Williama.
Westchnęłam ciężko na jego pytanie i wzięłam w dłonie sztućce.
- Mam nadzieję, że pod koniec tygodnia uda mi się zdecydować z budynkiem na nowy hotel. Jednak nie mogę oficjalnie niczego podpisać bez Sebastiana. Jego podpis jest ważniejszy skoro w oczach innych jest głównym właścicielem biznesu. Mój podpis jest potrzebny jedynie po to aby udowodnić, że był jakiś świadkiem tej tej umowy. Bez Sebastiana nie mogę zrobić kolejnego ruchu, a nie widziałam wczoraj mojego brata. - zapewne wrócił do domu późno zeszłej nocy. Dzisiaj będę musiała się upewnić, że nie ucieknie od pracy. Już i tak większość robię ja. Mógłby chociaż być obecny, wziąć pióro w dłoń i użyć swoje imię do jakiegoś pożytku.

Pomysł Williama nie był głupi i doceniałam jego starania aby jakoś pomóc. Jednak w jego pomyśle było kilka problemów, których raczej nie uda mi się całkowicie rozwiązać. Dlatego nie odpowiedziałam od razu. Uśmiechnęłam się delikatnie pod nosem, gdy pod koniec lekko skrytykował Sebastiana.
- Wolałabym całkowicie nie zostawiać hotelu w jego rękach. Jeszcze hotel naszych rodziców by upadł. Również nie chciałabym nim dalej manipulować i kierować w zarządzaniu hotelu zwłaszcza, jeżeli on będzie czerpał z tego całkowitą korzyść. To tak, jakbym pracowała za darmo. - oczywiście, mogłabym to zrobić z miłości do mojej rodziny, ale moja łaska w stronę Sebastiana zmalała przez ostatni okres czasu.
- Po za tym, to nie on jest moja największą przeszkodą. Nieważne czy będę całkowitą właścicielką i zarządzała hotelem, tak długo jak nic mi nie wisi pomiędzy nogami nikt mnie nie weźmie na poważnie. Wyśmieją mnie, powiedzą, że straciłam rozum, że za bardzo się nudzę bez męża, dzieci i wymyślam sobie rzeczy. - pokręciłam głową pod koniec. Sebastian potrafił łatwo denerwować, ale nie do takiego stopnia co banda starych dziadów, którzy myślą, że wiedzą lepiej od kobiet. - Pod tym względem Sebastian jest przydatny. Przynajmniej mogę go postawić przed inwestorami czy z ludźmi, z którymi chciałabym zrobić interes i go od razu akceptują. Gdybym mogła to bym chciała urodzić się ponownie, jako mężczyzna. Albo w następnym życiu nim być, jeżeli coś takiego istnieje. - taka była niestety moja rzeczywistość. Moje plany i ambicje były limitowane przez to, że nosiłam spódnicę. Było to frustrujące.
Zjadłam do końca swoją porcję śniadania. Byłam najedzona, ale wciąż nie do końca przekonana czy chciałam wychodzić z mieszkania Williama.
- Może powinnam z ciebie zrobić swojego męża abym nie musiała ganiać Sebastiana po całym Londynie - z poważną miną i tonem rzuciłam żartem w stronę Williama, sięgając po swoją herbatę aby ją dokończyć.

Mój nie-do-końca-żart najwyraźniej nie spodobał się Williamowi. Jednak nie winiłam go za to. Nie chciałabym aby ktokolwiek mnie w taki sposób używał, nawet jeżeli małżeństwo z Williamem miało pewne korzyści, o których wcześniej nie brałam pod uwagę. Jak sam powiedział, chciał mnie wspierać i pomagać, a aktualnie uważałam, że mógłby mi pomóc właśnie w taki sposób. Nie zamierzałam dalej ciągnąć tematu, przynajmniej nie teraz. To nie tak, że braliśmy małżeństwo na poważnie. To było tylko takie gadanie, prawda?
Po za tym, musiałam znowu przyznać Williamowi rację. Różnice pomiędzy nami mogą być dodatkowym problemem, chociaż uważałam go za tymczasowy. William zawsze mógł wybudować sobie reputację i wspiąć się do wyższej klasy społecznej. Ja nie mogłam zmienić swojej płci.
Może powinnam była skupić się na pomocy Williamowi z budowaniem jego reputacji? Może powinniśmy to zrobić przed ogłoszeniem naszych "zaręczyn"? Wciąż wywoływałoby to plotki, ale nie byłyby aż tak szokujące. To oznaczałoby, że dalej musielibyśmy się ukrywać na jakiś czas, kto wie na jak długo, a tego właśnie chciałam uniknąć. Nie chciałam dalej się ukrywać, głównie z moich własnych, samolubnych powodów. Nie pomyślałam o tym, jak takie zaręczyny mogłyby aktualnie zaszkodzić Williamowi.
Miałam wiele do przemyślenia i wolałam od razu nie dzielić się swoimi pomysłami z Williamem, dopóki sama jakoś ich nie ułożę. Dlatego uśmiechnęłam się do niego delikatnie i odpowiedziałam:
- Nie chcę cię dalej zatrzymywać. Idź wziąć kąpiel. - przynajmniej podczas gdy on był w łazience miałam moment samotności z własnymi myślami. Uznałam, że trochę mu pomogę i poszłam do kuchni aby umyć naczynia. Była to dosyć prosta robota i moje wcześniejsze myśli wciąż krążyły po mojej głowie.
Chciałam to co najlepsze dla Williama. Na tym najbardziej mi zależało. Czy zrozumie, jeżeli powiem mu, że może nasze fałszywe zaręczyny jednak nie były dobrym pomysłem? Czy jeżeli ponownie zaproponuję mu pomoc z pracą, czy się zgodzi? Westchnęłam ciężko, spoglądając w sufit. Jeżeli bóg faktycznie istnieje, czy mógłby mi wysłać jakiś znak co powinnam zrobić? Jaka wersja naszej przyszłości będzie najlepsza dla nas?

William wrócił przebrany i prawie gotowy do wyjścia gdy tylko skończyłam z naczyniami. Jedynie przytaknęłam z delikatnym uśmiechem, gdy wspomniał o moich rzeczach. Trochę ułatwiało mi to powrót. Miałam jedynie nadzieję, że Anna nie zauważy jej brak i nie będzie zadawała pytań.
Kiedy wyszliśmy z mieszkania Williama sprawdziłam czy w kieszeni płaszcza wciąż były klucze, które mi wcześniej dał. Jeżeli wrócę za nim skończy pracę to będę ich potrzebować. Wolałabym ich nie zgubić lub o nich zapomnieć.
William nie musiał mi mówić o tym abym nie chodziła bocznymi ulicami. Słyszałam, jak Anna wspomniała coś o chorobie, głównie zmartwiona Sebastianem, ale to nie był główny powód dlaczego unikałam te ciemniejsze ulice. Każda z nich przypominała mi tamten wieczór, jak Wallflower pojawiła się niczym z nikąd, razem z zakrwawionym Sebastianem. Wiedziałam, że William zajął się tymi potworami, ale miałam przeczucie, że było ich znacznie więcej wokół nas. Kto wie, co się ukrywało w cieniach? Wolałam tego nie sprawdzać.
- Uwierz mi, nie interesują mnie boczne uliczki - odpowiedziałam. Kątem oka zerknęłam na nasze dłonie i zacisnęłam usta. Było to coś tak prostego, a jednocześnie przyjemnego. Jednocześnie dosyć kontrowersyjnego, chociaż miałam nadzieję, że nie wywoła to nowych plotek zwłaszcza, że nie jeden raz wcześniej tak razem spacerowaliśmy po mieście. Jednak wciąż było to dla mnie fascynujące, jak coś tak małego może wywołać najróżniejsze emocje i reakcje.
- Nad czymś się zastanawiałam - odezwałam się ponownie po chwili. Nie wiedziałam do końca o czym chciałam wspomnieć, ale jeden temat krążył po moich myślach od poprzedniej nocy, a słowa Williama jedynie je przywróciły.
- Czy zmieniłeś swoją opinię na temat małżeństwa? - zapytałam, podnosząc wzrok na niego. - Nie oczekuję niczego, nie zrozum mnie źle. Wspomniałeś o ślubie na naszych warunkach i... Przyznaję, że wczoraj sama przez chwilę wyobrażałam sobie jak to by wyglądało, gdyby nasze zaręczyny nie były fałszywe. - wolałam więcej nie dodawać, obawiając się, że mogłabym przez przypadek powiedzieć za wiele. Po za tym, na pewno to jest naturalne aby prędzej czy później wyobrażać sobie takie rzeczy i zadawać sobie pewne pytania na ten temat, prawda?

Miesiące? Lata? Oczywiście, że byłoby to nielogiczne aby brać pod uwagę ślub w takim momencie. William najwyraźniej nie był na to gotowy i jego to nie interesowało. Z jego strony nic się nie zmieniło. Dlaczego więc jego odpowiedź mnie odrobinę zabolała? Przecież wiedziałam, że nie miało sensu wyobrażać sobie takie rzeczy. Niczego nie oczekiwałam - tak mówił mi mój własny rozum. Może serce chciało czegoś innego?
Uznałam to za śmieszne, że przez całe moje życie unikałam małżeństwa, a teraz znalazłam kogoś z kim lubiłam spędzić czas i potrafiłam wyobrazić sobie wspólną przyszłość, a on nie ubiega się o moją rękę. Lepiej się z tego śmiać, niż żalić. Jednak nie odebrało to całkowicie pewnego smutku i bólu.
Czy William oczekiwał, że to ja będę na jego utrzymaniu, skoro lepiej to wygląda? Nie, przecież kilkakrotnie wspominał, że będzie mnie wspierać i chciał abym zajęła się biznesem rodzinnym. Ale może miał takie warunki aby wziąć pod uwagę małżeństwo.
- Może te fałszywe zaręczyny były głupim pomysłem - postanowiłam podzielić się z nim kolejną moją myślą. - Masz rację, ludzie inaczej patrzą, gdy kobieta jest na utrzymaniu mężczyzny i wygląda na to, że ty również tak na to spoglądasz. - to również mnie zabolało, chociaż nie powinno. Przecież nie jeden raz William wyraził swoją opinię na ten temat.
- Zaręczeni, czy małżonkowie, w naszym przypadku co za różnica? I tak będą podobnie na nas spoglądać. Przedwczoraj zapytałeś się mnie czy nie będzie mi to przeszkadzało, ale nie pomyślałam aby ciebie o to zapytać. Dlatego może trzeba zrezygnować z tego pomysłu. - tak chyba byłoby łatwiej. Ukrywać się, chronić nieszczęsną dumę Williama... Byłam trochę zła, lecz nie do końca sobie na to pozwoliłam, bo i pod tym względem go rozumiałam. Ja również nie chciałam być od nikogo zależna.

Na początku nie wiedziałam, jak zareagować, gdy się zatrzymał. Słuchałam go lekko zaskoczona jego niezadowoleniem, bo byłam pewna, że powrót do ukrywania się będzie bardziej mu pasować. Nie będzie musiał udawać, że zamierza wziąć ślubu, którego nie chciał i być na czyimś utrzymaniu, czego również nie chciał.
Nie odpowiedziałam od razu, powtarzając sobie własne słowa w głowie i próbując zrozumieć powód jego żalu. Jednak nie byłam pewna co mogło go zdenerwować.
- Dlaczego uważasz, że tego oczekuję? - skoro dla mnie nie było to czymś oczywistym miałam nadzieję, że William mi powie. - Czy chodzi o to, że wczoraj zapytałam dlaczego nie mógłbyś być na moim utrzymaniu? - i teraz po prostu korzystał z okazji aby dać mi do zrozumienia, jak strasznie musiałam zranić jego wrażliwą, męską dumę? Ta myśl mnie trochę zdenerwowała, ale zdecydowałam zignorować moje własne niezadowolenie. Nie widziałam powodu aby teraz się kłócić.
- Nie chcę aby tak było, abyś był na moim utrzymaniu. Jedynie chcę pomóc, ułatwić tobie życie, wyciągnąć pomocną dłoń, bo sama wiele bym dała aby ktoś zrobił to dla mnie kilka lat temu. - zacisnęłam usta, nagle zauważając coś o czym może wcześniej nie chciałam myśleć. William nie potrzebuje mojej pomocy. Jak sam przed chwilą wymienił, miał mieszkanie i pracę bez potrzeby aby prosić kogoś o pomoc lub pozwolenie. William może i był mężczyzną, którego pokochałam, ale wciąż był mężczyzną. Jego życie, opcje i możliwości zawsze będą większe, nawet jeżeli ja byłam damą, a on nie miał tytułu lub majątku. Co za żart.
- Masz rację. Potrafisz i możesz znaleźć mieszkanie oraz pracę. Zapewne możesz zrobić znacznie więcej niż potrafię sobie wyobrazić. - tym razem to ja ścisnęłam mocniej jego dłoń. Po części zazdrościłam mu, że nie potrzebował mojej pomocy. To również mnie zdenerwowało, ale uznałam, że poczekam aż będę miała więcej prywatności aby sobie poradzić z własnymi emocjami.
- Chodźmy do kwiaciarni. Możesz mi dać mały kwiat na drogę. - zaproponowałam uśmiechając się delikatnie aby wyglądało wiarygodnie. Po co psuć mu humor na początek dnia? Wolałam aby nie miał do mnie więcej powodów do żalu.

Prawda była taka, że nie chciałam wracać do tematu. Samo jakoś wyszło. Jednak nawet gdybym w najbliższej przyszłości chciała wrócić do tematu nie zamierzałam ponownie zaproponować jakąś pomoc. William wyraził się jasno. Chyba byłam odrobinę rozczarowana tym, że tak spoglądał na role mężczyzn. Dopowiedziałam sobie, że pod tym względem był inny od reszty, ponieważ od samego początku mnie wspierał i moje ambicje.
Kocham cię - chyba po raz pierwszy którekolwie z nas powiedziało to tak bezpośrednio. Inaczej to brzmiało niż "zakochałam się w tobie" czy "pokochałam ciebie". Bardziej to zabolało, ponieważ nie chciałam tego usłyszeć w takiej sytuacji, podczas takiej rozmowy. Teraz byłam zła sama na siebie, że naczytałam się tych romansów. Mimo tego, że nie oczekiwałam wielkiej miłości, jak tych w książkach, to wciąż byłam odrobinę rozczarowana.
Dlatego też nie chciałam mu odpowiedzieć tym samym. Również nie chciałam przepraszać, a milczenie było najgorszą opcją.
- Nie będę dalej naciskała. Obiecuję. - i powiedziałam to ze szczerością. Możliwe, że przez ostatnie kilka dni się odrobinę zapomniałam. Przecież nie byłam jego rodziną abym mogła nalegać czy chcieć jakoś ułatwić mu sytuację.
- Wolałabym abyś ty wybrał kwiat. Jakiś, który tobie mnie przypomina. - dodałam, wciąż z tym samym delikatnym uśmiechem i powoli zaczęłam się kierować w stronę kwiaciarni. Byłam ciekawa, który kwiat wybierze. Po za tym uznałam, że po takiej nie do końca przyjemnej rozmowie zasługiwałam na jakiś romantyczny gest.

Kwiaciarnia była urocza i chciałam się rozejrzeć, sprawdzić każdy kwiat, który mieli. Chociaż nie miałam za wielkiej szansy na spokojne obserwacje nawet w kącie, bo jak się okazało właścicielka już tam była i od razu nas zauważyła. Uśmiechnęłam się do niej delikatnie. Ten sam uśmiech nagle znikł słysząc słowa Williama. Chyba byłam równie zaskoczona co właścicielka. Przecież zgodziliśmy się by jednak wrócić do ukrywania swoich relacji. Nagle zmienił zdanie?
Zabrakło mi słów i nie wiedziałam, jak zareagować. Ocknęłam się, gdy kobieta się do mnie skierowała, ale nawet po jej wyjściu wróciłam do wpatrywania się w Williama. Moje emocje zaczęły się uspokajać, gdy zaczął podawać mi tulipany o najróżniejszych kolorach przy okazji tłumacząc ich znaczenie. Niby to był ten sam kwiat, tylko miał różne odcienie, a jednak ich symbolika tak strasznie się od siebie różniła. Na prawdę tak mnie widział? Te kwiaty najbardziej mu mnie przypominały?
Przez chwilę w ciszy przyjrzałam się wszystkim kwiatom i jak razem wyglądały. Próbowałam zdecydować chociaż odpowiedź wydawała się być oczywista. Skoro podał mi wszystkie te kwiaty, każdy w innym kolorze, to nie mogłam teraz sama wybierać.
- Zrób z nich bukiet, proszę - odpowiedziałam, oddając mu kwiaty. Nie oczekiwałam, że wyjdę stąd z całym bukietem, liczyłam bardziej na jednego kwiatka. Może w tym też ukrywała się jakaś symbolika. Oczekiwałam coś prostego i małego, a zamiast tego dostaję coś większego, na co nie byłam przygotowana. Chyba tak można było opisać naszą sytuację.
Przez chwilę obserwowałam Williama, ciekawa jego pracy. Wiedziałam, że nie chciał zostać w tej kwiaciarnii, ale miałam nadzieję, że wciąż będzie się interesował kwiatami i ich opieką w wolnym czasie. Był w tym dobry, a szkoda aby takie umiejętności poszły na marne.
- Chyba jednak będziesz musiał mnie nauczyć kilku rzeczy o pielęgnacji kwiatów. Nie tylko do ogrodu mojej mamy czy też mojego własne, ale również do hotelu. - skomentowałam, uśmiechając się lekko. Takie rozmowy były znacznie przyjemniejsze. - Może jednego dnia ja będę mogła ciebie czegoś nauczyć? Chociaż na dzień dzisiejszy nie mam żadnego talentu czy ciekawych umiejętności. - nie chciałam aby Williamowi było żal z tego powodu. Sama zaczęłam się zastanawiać czego ja mogłabym nauczyć Williama i nie byłam pewna czy coś takiego istniało.

Nie mogłam się powstrzymać i wywróciłam oczami.
- Uwierz mi, nie zamierzam zostać ogrodnikiem. Miałam bardziej na myśli, że chciałabym wiedzieć coś nad opieką kwiatów aby lepiej zrozumieć pracę ogrodnika, gdy będzie czas kogoś zatrudnić. Przy okazji będę wiedziała ile naprawdę jest wart taka praca i czy przypadkiem ktoś nie próbuje wykorzystać mojej niewiedzy aby więcej pieniędzy do kieszeni sobie włożyć. - Williamowi ufałam i byłam pewna, że cokolwiek mnie nie nauczy się przyda w przyszłości. Przez chwilę pomyślałam, że może powinnam William zaproponować pracę ogrodnika lub może nawet menadżera hotelu, ale postanowiłam się nie wychylać. Nie chciałabym aby źle to odebrał i pomyślał, że znowu chcę uderzyć w jego męską dumę.
Przyjęłam od niego bukiet, przyglądając się ponownie kwiatom, ale myślami byłam gdzieś indziej. Dawno nie usiadłam do fortepianu. Tęskniłam za tym, ale obawiałam się, że nie będę potrafiła grać na takim samym poziomie co kiedyś, że straciłam ten swój "talent".
Kątem oka zauważyłam, jak ktoś zagląda do kwiaciarni. Jakaś kobieta w średnim wieku.
- Ciekawe, czy przyszła po kwiaty, czy po towarzystwo? - szepnęłam pół żartem i tylko z odrobiną zazdrości. - Dziękuję za bukiet - spojrzałam ponownie na Williama i uśmiechnęłam się lekko. - Spróbuję przygotować coś na kolację, ale cudów nie obiecuję.

Wyszłam z kwiaciarni z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony byłam spokojniejsza niż tydzień temu i cieszyło mnie to, że William również nie chciał z nas zrezygnować. Z drugiej strony chyba nie do końca wiedziałam czego chciałam. Potrafiłam wyobrazić sobie przyszłość z Williamem, ale chyba oboje mieliśmy inne wizje i opinie. Spojrzałam na bukiet i ciężko było się nie uśmiechnąć. Jednego byłam pewna. Zależało mi na Williamie i wiedziałam, że z nim było podobnie.
Gdy dotarłam do domu i znalazłam Annę poprosiłam ją aby znalazła wazon do kwiatów.
- A od kogo takie piękne kwiaty? - zapytała, uśmiechając się szeroko. Wolałam nie odpowiadać. Zamiast tego zmieniła temat.
- Czy mój brat wrócił do domu? Muszę z nim porozmawiać.
- Był przez chwilę, ale jedynie się przebrał, pokręcił się trochę w domu i znowu wyszedł.
- I nie wspomniał, gdzie idzie?
- Nie pytałam.
Oczywiście, czemu mnie to nie zaskakuje.
Weszłam na chwilę do biblioteki ojca aby znaleźć dokument dotyczący budynku na nowy hotel. Uznałam, że lepiej wybrać większy budynek i porozmawiać z właścicielem kiedy możemy podpisać umowę. Nie był w tak dobrym miejscu, jak ten mniejszy budynek, ale miało potencjał. Po za tym, Londyn cały czas się rozbudowuje. Prędzej czy później te popularne ulice również się zmienią.
Wyszłam z domu z dokumentami w dłoniach aby przejrzeć je kolejny raz w drodze do budynku. Wiedziałam, że właściciel często się kręci wokół swojego budynku, głównie dla towarzystwa, które sobie tam znalazł kilkanaście lat temu. I miałam rację, znalazłam starszego mężczyznę tuż przed swoim budynkiem.
Ku mojemu zaskoczeniu, obok niego stał kuzyn George'a. Kurcze, jak on miał na imię?
- Oh, panna Parker - odezwał się właściciel, widząc jak do nich podchodzę. - Mam nadzieję, że nie przyszłam aż tutaj aby omówić interes.
- A jeżeli właśnie taki miałam plan? - zapytałam, uśmiechając się uprzejmie.
- To wtedy bym musiał tobie powiedzieć, że jest mi strasznie przykro. - mój uśmiech znikł tak szybko, jak się pojawił.- Ten właśnie młody dżentelmen zaproponował mi ofertę, której nie mogę odmówić.
To jakiś żart, prawda? Spojrzałam na kuzyna inspektora, który widocznie czuł się niekomfortowo całą sytuacją.
- Bardzo mi przykro, panno Parker. Nie wiedziałem, że twój brat jest również zainteresowany tym miejscem. - no właśnie kuźwa nie był, ale oczywiście pomyślał, że przyszłam tutaj aby załatwić sprawy Sebastiana.
Ten jeden krótki moment zniszczył mi humor. Wróciłam do domu zła, mimo tego, że miałam ochotę znaleźć Sebastiana i wrzucić go do rzeki. Gdyby tylko nie łaził sobie tu i tam, nie powiadamiając mnie o niczym, to ten budynek byłby mój. Jednocześnie byłam zła na siebie, że tyle z tym czekałam i nie podjęłam od razu decyzji. No cóż, przynajmniej teraz to ułatwia mi sprawę, bo została mi tylko jedna opcja. Tylko musiałam znaleźć Sebastiana i upewnić się, że jego podpis jest na dokumencie. Powinnam była nauczyć się podrabiać jego podpis. Jeżeli nie znajdę jutro brata chyba będę do tego zmuszona.
Pod koniec popołudnia wciąż była niezadowolona i rozczarowana. Nie mogłam się doczekać aby zobaczyć się z Williamem i się mu wyżalić. Jednak najpierw musiałam przygotować kolację. Zdecydowałam nie robić zakupów, bo wciąż nie wiedziałam co przygotuję, ale zatrzymałam się w cukiernii aby sprawdzić czy jeszcze mieli ciastka, które ostatnio mu zasmakowały. Przynajmniej jeżeli kolacja będzie porażką to będzie miał przyjemniejszy deser.
Gdy dotarłam do mieszkania Williama wyciągnęłam z kieszeni płaszcza klucze i odkluczyłam sobie drzwi. Było to trochę dziwne tak wchodzić do czyjegoś domu, nawet jeżeli sam William dał mi klucze. Zamknęłam za sobą drzwi i ściągnęłam płaszcz, czując, że jest dziwnie ciepło w mieszkaniu Williama. Czy zapomnieliśmy zgasić w kominku? Było to dosyć niebezpieczne.
Nagle ujrzałam coś kątem oka i zamarłam na chwilę. W pierwszej sekundzie pomyślałam, że to był mój własny cień i próbowałam siebie uspokoić, ale gdy się odwróciłam, ujrzałam, jak ktoś stoi przy kominku.
- William? - wrócił szybciej z pracy? Dlaczego tak stoi i się nie przywitał? Było to dosyć dziwne.
Mężczyzna spojrzał w moim kierunku. Zdecydowanie to nie był William. Czy weszłam do złego mieszkania? Idiotko, przecież użyłaś kluczy aby wejść do środka.
- Dove Parker, prawda?
- Zależy kto pyta - powoli zaczęłam się cofać w stronę drzwi. Coś go najwyraźniej rozbawiło, bo usłyszałam, jak śmieje się pod nosem.
- Proszę się nie obawiać. Przychodzę w pokoju.
- Dlatego włamałeś się do czyjegoś domu?
- Ah, no cóż. Rozumiem, jak to może wyglądać, ale wątpię, że Alastor będzie miał coś przeciwko temu.
Kto? Nie miałam bladego pojęcia o kim on mówił. Jakiś szaleniec mi się trafił. Świetnie! Lepszego dnia już nie mogłam mieć.
Sięgnęłam po klamkę od drzwi, gotowa wybiec z mieszkania i zacząć wołać o pomoc. Mężczyzna nagle wyciągnął... sama nie wiem skąd, butelkę wina i postawił na małym stoliku przy kanapie.
- Widzisz? Nawet przyniosłem prezent.
Co mnie kuźwa obchodzi jakiś prezent? Nie zamierzałam więcej tak stać. Już miałam otworzyć drzwi, gdy nagle mężczyzna dodał:
- Jestem przyjacielem Al... Williama. Z jego... poprzedniej pracy. - mężczyzna uśmiechnął się niezręcznie. - Nazywam się Asmodeusz. - wyciągnął rękę w moim kierunku. Jedynie na nią spojrzałam z niepewnością. Był demonem. Co on tu robił? Czy przyszedł po Williama?
Asmodeusz westchnął, wziął w dłoń butelkę wina i zaczął się kierować w stronę kuchni.
- Potrzebujesz pomocy z kolacją? O, zanim zapomnę. Na twoim miejscu nie szukałbym Scotland Yard, czy jak oni tam mają. Za wiele tobie nie pomogą.
Tego mogłam się domyślić. Widziałam na własne oczy do czego były zdolne demony. Ale miałam tu zostać? Z nim?
Rozum mówił mi, że powinnam wyjść, poczekać gdzieś na Williama lub pójść do kwiaciarni, ale moja ciekawość była silniejsza. Miałam szansę poznać Williama z innej strony, może dowiedzieć się czegoś o nim czego jeszcze mi nie zdradził. Albo dowiem się czegoś więcej o piekle i demonach.
Dlatego skierowałam się w stronę kuchni, gdzie Alastor już miał przygotowane składniki. Na serio zamierzał pomóc mi w gotowaniu?
- Będziesz tak stała i się gapiła, Parker?
Zmrużyłam na niego oczy. - Czyli wszystkie demony nie mają za grosz manier.
- Gorsze rzeczy słyszałem. A teraz chodź, pomożesz pokroić pomidory. Wątpię, że chcesz abym to ja trzymał nóż w dłoni.
Miał w tym rację. Lepiej bym się czuła z nożem chociaż nie byłam pewna czy nawet z taką bronią miałabym szansę przeciwko demonowi. Niepewnie podeszłam bliżej i sięgnęłam po nóż. Czy naprawdę miałam zamiar ugotować kolację z pomocą demona? Powinno było mnie to bardziej zaskoczyć, może nawet zaniepokoić, ale tak nie było. Chyba było ze mną gorzej niż myślałam.

Asmodeusz był dziwnym demonem. Trzymał swój dystans, jednocześnie pomagając z gotowaniem kolacji. Wyglądało na to, że wyjdzie z tego jakaś zupa. Co to za demon, który przychodzi z winem i z pomocą aby coś ugotować? Jakby wiedział, że sama bym sobie tak łatwo nie poradziła.
Wiedziałam po mojej rozmowie z Williamem, że nie powinnam  patrzeć na naszego "gościa" jak na demona, o których słyszałam w kościele za czasów dzieciństwa. Czy tak samo powinnam myśleć o jego "znajomym z pracy"?
- Znowu się gapisz - mruknął demon, nawet nie spoglądając w moją stronę. Mieszał w garnku różne warzywa, które już pokroiłam. Obok tego powoli gotowała się woda na ziemniaki.
- Jak jesteś czegoś ciekawa to pytaj.
Zaskoczył mnie. Skąd wiedział, że w głowie miałam mętlik i mnóstwo pytań? Do tego miałam wrażenie, że nie powinnam pytać demona o pewne rzeczy. Przynajmniej William nie chciał na wszystkie odpowiedzieć.
- W takim razie, jak wygląda piekło?
- Poczekaj, a może sama się przekonasz - Asmodeusz uśmiechnął się szeroko, bardzo zadowolony ze swojej odpowiedzi.
- Czy jesteś moim nowym stróżem?
- A chcesz abym nim był? - w końcu spojrzał w moim kierunku. Ciekawe czy rozbawił go widok człowieka obierającego ziemniaka i męcząc się przy tym, czy raczej znowu jego odpowiedź tak mu się spodobała? Zmrużyłam oczy na Asmodeusza.
- Myślałam, że odpowiesz na moje pytania.
- Nic takiego nie obiecałem. Jedynie powiedziałem, że możesz zapytać.
Bawił się mną. Niczym kot z myszą. Świetnie. Mimo tego nie mogłam nie skorzystać z okazji. Może po prostu nie zadaję poprawne pytania. William przynajmniej jest bardziej bezpośredni i od razu mi powiedział że nie może pewnych rzeczy mi wyjawić. Wygląda na to, że Asmodeusz również pilnuje się z jakimiś tam zasadami.
- W takim razie nie rozumiem po co proponowałeś - mruknęłam odwracając wzrok z powrotem na zimniak w mojej dłoni.
- Lubię pomęczyć ludzi od czasu do czasu. Powinnaś mnie zrozumieć, sama też to lubisz, prawda?
Nie wiedziałam jak odpowiedzieć na jego dziwne pytanie. Postanowiłam je zignorować, ale Asmodeusz kontynuował dalej.
- Lubię, gdy ludzie się męczą lub są zagubieni, czy też sfrustrowani, a ty, moja droga, masz bardzo zagubioną duszę. Nie możesz podjąć decyzji, czy to w sprawie hotelu, swojej własnej rodziny lub Williama. Dlatego też jestem ciekawy.
Nie był to niepoprawny opis tego co czułam od jakiegoś czasu. Tylko skąd on o tym wiedział?
- Ciekawy czego? - zapytałam, kończąc z obieraniem ostatniego ziemniaka.
- Ciebie. Jak to się skończy. Co jest w tobie takiego, że twój własny stróż się zakochał, a ty w nim.
Chyba nie oczekiwał, że odpowiem. I dobrze. Skoro on nie chciał udzielić mi odpowiedzi czemu ja miałabym być uprzejma?
- Tak czy inaczej, czas pokroić ziemniaki. Tylko uważaj z tymi swoimi paluszkami. - zaśmiał się pod nosem. Mi wcale nie było do śmiechu. Czując silniejszy gniew niż strach sięgnęłam po ziemniaka i rzuciłam nim w stronę Asmodeusza. Trafiłam w jego ramię i demon przestał się uśmiechać sam do siebie. Najwyraźniej go zaskoczyłam, bo spojrzał się na mnie z lekko uniesionymi brwiami.
- Urocze - jedynie skomentował. Tym razem uśmiech pojawił się na mojej twarzy.

Poczułam wielką ulgę, gdy usłyszałam, jak ktoś wchodzi do mieszkania. Tym razem nie był to kolejny niespodziewany gość. Widząc Williama uśmiechnęłam się do niego lekko. Czułam się znacznie pewniej, gdy teraz tu był. Skoro Asmodeusz powiedział, że się znają to William lepiej wie czego można się od niego spodziewać.
Postanowiłam zignorować to, że Asmodeusz nazwał mnie "Dovie". Nie dałam mu takiego pozwolenia i nie wiedziałam skąd o nim wiedział. Chociaż nie jestem zaskoczona, bo gdy weszłam do mieszkania to wiedział doskonale kim jestem.
Spojrzałam na ciasto, które przyniósł William. Niechętnie zerknęłam w stronę ciastek, które kupiłam przed przyjściem do mieszkania. Najwyraźniej oboje mieliśmy podobną myśl. Może on również chciał być przygotowany gdybym przypadkiem przygotowała niejadalną kolację. Asmodeusz jednak okazał się być pomocny i zupa wyglądała nawet dobrze i normalnie. Chociaż gdyby chciał to mógłby bez problemu nas zatruć.
- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że tu jesteś - szepnęłam do Williama. Nie wiedziałam czy demony mają świetny słuch i Asmodeusz mnie usłyszał. Demon nic nie powiedział na moje słowa. Spojrzał przez ramię w stronę Asmodeusza, który kończył przygotowywać stół do kolacji. - Powiedział, że jesteście przyjaciółmi. Nie byłam pewna czy mogę mu uwierzyć. Nigdy wcześniej o nim nie słyszałam.