Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


Pierwsza część:
>>Tutaj<<

      Po reakcji Dove uznałem, że chyba lubiła bardziej te pozycje, gdy byłem jak najbliżej niej. Za każdym razem mocno trzymała się moich ramion, zaciskając na nich swoje palce. Wcale mi to nie przeszkadzało. Nawet gdybym czuł na skórze jej wbijające się paznokcie. Może mógłbym na następny raz podsunąć jej ten pomysł, by spróbować jak będę się z tym czuć.
    Zdawałoby się, że od ostatniego takiego momentu nie minęło za wiele czasu, a ponownie poczułem silne pobudzenie. Oparłem się na łokciach po obu stronach głowy Dove, aby móc patrzeć jej w oczy, gdy nadszedł ten moment. Ująłem jej twarz w dłonie, przyspieszając ruchy, kiedy zacząłem odczuwać pierwsze silne skurcze na swoim penisie. Wcześniej ani razu nie mogłem spoglądać jej w oczy, ale zdecydowanie mógłbym częściej widzieć ten malujący się wyraz rozkoszy, dzięki któremu po chwili i ja doznałem kolejnej przyjemności.
    Swoich ruchów nie zaprzestałem od razu. Z moich ust uszedł krótki jęk kiedy specjalnie przedłużyłem tą chwilę. Odczekałem aż przez Dove przejdzie ostatni dreszcz zanim wysunąłem się z jej wnętrza i położyłem się obok, przyciągając ją do siebie i mocno obejmując.
    - Myślisz, że teraz możemy pójść spać? Czy chcesz jeszcze? - spytałem nieco rozbawiony, odnajdując jej usta swoimi.

Dove Rachel Parker

Cisza między nami chyba jeszcze nigdy mi tak nie przeszkadzała. Miałem wrażenie, jakby Dove kipiała całą złością na mnie, a z jakiegoś powodu wciąż trzymała fason i nie odzywała się. Wolałbym, aby coś powiedziała. Może nawet zaczęła krzyczeć bądź wyzywać. Raczej nie pozostałbym dłużny w zarzutach, gdyż w nas obojgu tkwiły pewne zadry i nierozwiązane sprawy. Pewnie byśmy wracali pokłóceni i oddzielnie lecz tak byłoby nawet lepiej. Gdyby w końcu zrozumiała moje słowa i odpuściła sobie związek. To trudne, ale nie było innej możliwości.
Przeniosłem swoje spojrzenie na kobietę, gdy zaczęła mówić. Zgodziłem się z nią zaledwie kiwnięciem głowy. Londyn i Paryż niby nie dzieliła tak duża odległość, a jednak tak bardzo się od siebie różniły. Mi również nie brakowało deszczu, choć urok Paryża przestał robić na mnie wrażenie. Patrząc na ogrody nie widziałem ich piękna. Myśląc o Luwrze nie miałem ochoty dokończyć jego zwiedzania. Tak samo na wspomnienie mostu łączącego brzegi rzeki, odechciało mi się tam wracać na wieczorne przekąski od ulicznych sprzedawców. Jakby powstała pustka, która wchłania wszystkie moje emocje, bo nie czułem już nawet złości.
- Nie, nie widzę takiej potrzeby. Ale z tego co pamiętam, chciałaś jakiś obraz do pokoju. Możemy to załatwić po powrocie z portu - sam również chciałem obraz… tylko teraz nie widziałem w tym najmniejszego sensu.
- Dostosuję się do ciebie, nie mam żadnych planów - choć zadawałem sobie pytanie, czy to jeszcze miało jakiś sens.
Upiłem łyk kawy, po czym zamieszałem widelcem na talerzu. Skoro już sobie coś wziąłem, wypadałoby nie robić scen i to zjeść zamiast żywić się samą kawą.
- Do miasta portowego możemy dojechać dorożką. Zdaje się, że całkiem sporo można takich tu wynająć - zaproponowałem. Piesza wycieczka nie wchodziła w grę, to zdecydowanie za daleko było na spacery.

Dove Rachel Parker

Tak, zdaje się, że Dove wcześniej coś wspominała o prezentach dla bliskich. Zabawne, że brała również pod uwagę kota. Musiała mimo wszystko przywiązać się do tego zwierzaka. Będę musiał jeszcze rozwiązać ten problem. Tylko jeszcze nie wiedziałem jak. Gdybym miał odejść od razu po powrocie do Londynu i równie szybko otrzymał zastępstwo, zostawiłbym tą rolę całkowicie Anthony'emu. Pewnie nadal byłaby to "obsesja na punkcie Sebastiana", ale nic na to nie mogłem poradzić. Gdybym jednak został na dłużej… może wróciłbym do bycia tylko Vincentem stróżem, a Anthony mógłby być sobie kimś innym. Może psem. Czy Sebastian kiedyś nie wspominał, że chciałby psa? Może.
- Wyobraź sobie, że jakoś wcześniej się jej zmarło - odparłem na zarzut bawienia się jedzeniem. Jeżeli matka Dove uczyła ją w ten sposób, lepiej dla niej. Trochę jej tego pozazdrościłem, że miała na tyle swobody i bliskiej relacji. Mną nikt się w ten sposób nie interesował; jak jadłem, ile jadłem i czy w ogóle jadłem. Miałem tylko robić swoje i nie stwarzać większych problemów.
Po tych słowach odłożyłem widelec na talerz z jedzeniem. Choć początkowo miałem w planie zjeść trochę tego śniadania, komentarz Dove sprawił, że nawet kawa przestała mi smakować. Oparłem się o oparcie krzesła, składając złożone dłonie na kolanach. Posłałem przy tym Dove krótkie spojrzenie, nie zatrzymując go jednak na niej zbyt długo. Wyjrzałem przez okno, gdzie promienie słoneczne znaczyły ślady na ogrodach.
- Powiedz tylko jak będziesz gotowa. Lepiej iść wcześniej, bo bilety szybko się rozchodzą - powiedziałem sucho, nie zmieniając wyrazu twarzy. Nie byłem złośliwy, czy zirytowany. Zacisnąłem lekko usta, postanawiając nie pokazywać po sobie żadnych więcej emocji. Miałem być tylko obojętny, na wszystko.

Dove Rachel Parker

Zagryzłem zęby, ale nie powiedziałem ani słowa. Zapamiętałem sobie, by następny posiłek zjeść na mieście. Nie potrzebowałem, by jeszcze na koniec za mnie płaciła. Wciąż nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego Dove była tak uparta i nie chciała mnie słuchać ani iść na żaden kompromis. Od razu się obraziła i uniosła honorem. A przecież rozstania wcale nie muszą kończyć się zawsze w taki nieprzyjemny sposób. Tym bardziej, że wcale jej niczym nie obraziłem ani nie ubliżyłem, by chciała uciekać z Paryża jak najszybciej. Pozostanie tu do końca może wcale nie było takim dobrym pomysłem, skoro wciąż jedyne co potrafiła, to pokazywać teraz jak bardzo czuła się urażona.
Tak jak w powozie. Jak miałbym się do niej odezwać, gdy siedziała z taką miną? Znając Dove zaraz znalazłaby sposób, by coś mi wypomnieć i wylać na mnie swój żal. Jakbym tylko ja był wszystkiemu winien.
W porcie za to widocznie się rozchmurzyła, rozglądając się po straganach. Oprócz różnych pamiątek najwięcej było straganów ze świeżo złowionymi rybami, a także sezonowymi warzywami i owocami. Dominował jednak zapach soli i ryb z domieszką jakiegoś cytrusowego kadzidła, które pewnie pochodziło ze stoiska przy kasach. Nad tym wszystkim unosiły się odgłosy nawołujących sprzedawców, rybaków i marynarzy, jak i również trzeszczące liny. Port niewątpliwie miał swój urok. Wyobraziłem go sobie zimą, gdy Dove wspomniała o zimniejszej pogodzie, gdzie zamiast zapachu ryb roznosił się zapach prażonych kasztanów i orzechów, które trzymała w dłoniach. Od razu na wspomnienie przyszedł mi obraz, kiedy zimą byliśmy w zoo i karmiliśmy ciastkami orangutany. To było miłe wspomnienie. Padło wtedy między nami trochę przykrych słów lecz szybko się z tym uporaliśmy. Uśmiechnąłem się z małym smutkiem, patrząc jak Dove zagląda do woreczka z przysmakami. Łatwiej byłoby, gdyby tamtego dnia nie zapukała do moich drzwi.
Zanim zdążyłem wymyślić coś w odpowiedzi, nadeszła nasza kolej. Dostaliśmy bilety na pojutrze. Nie były w najtańszej klasie ani w najdroższej, ale kosztowały całkiem sporo. Taniały tylko w dniu, w którym odpływał statek. Teraz musieliśmy wydać więcej, by mieć zapewnione miejsca. Niestety nie udało się nic zrobić z biletami, które już miałem. Ani nie mogłem ich zwrócić, ani zamienić, gdyż był tylko jeden taki rejs.
- Może uda mi się wieczorem znaleźć tych gości, od których je wygrałem - mruknąłem. Raczej nie kupili nowych, może więc chociaż oni będą mogli z nich skorzystać. Szkoda byłoby, gdyby miały się zmarnować.
- Chcesz tutaj się rozejrzeć za prezentami? - spytałem, unosząc dopiero spojrzenie na Dove. Niby było to tylko miasto portowe lecz miało całkiem sporo do zaoferowania. - Może masz ochotę na pieczoną rybę? - wspomniałem o niej, gdy przechodziliśmy obok niewielkiego baru, z którego dobiegał zapach właśnie pieczonej świeżej ryby. To nie to samo, czym Dove karmiła Vincenta. Czułem, że taka ryba jest o wiele smaczniejsza.

Dove Rachel Parker

Robiliśmy wszystko razem tego dnia, niby normalnie… poszliśmy wybrać prezent dla Sebastiana. Dove zdecydowała się na okulary przeciwsłoneczne, takie jakie kupiłem nam obojgu, różniły się tylko wyglądem. Następnie wróciliśmy dorożką do Paryża, gdzie wybraliśmy się na następne zakupy. Tu został wybrany prezent dla Anny. Nie znałem się na damskich perfumach, nie wiedziałem, które Dove wzięła dla niej, które dla siebie, czy może w ogóle obie buteleczki były dla Anny. Sprzedawczyni próbowała i mnie zachęcić do zakupu męskich perfum lecz grzecznie i stanowczo odmówiłem. Następnie przeszliśmy do parku, gdzie w cieniu drzew można było odpocząć na drewnianej ławce.
Tylko czy można było to nazwać odpoczynkiem i wspólnie spędzonym czasem? Praktycznie nie odzywaliśmy się do siebie. Dove robiła co chciała, ja bardziej snułem się za nią. Nic razem nie planowaliśmy, głównie milczałem, podczas gdy ona załatwiała swoje sprawy i rozmawiała ze sprzedawcami. Byliśmy razem, ale jednak osobno. Przez cały ten czas nie okazywałem uczuć bądź zainteresowania. Byłem już tym zmęczony. Właściwie nawet chciałem już jak najszybciej wrócić do Londynu. Jeśli tak miał wyglądać koniec, bez sensu było męczyć się ze sobą wzajemnie.
Kiwnąłem głową, choć zapewne Dove nie interesowało czy się zgadzam czy nie. Pozwoliłem sobie odejść od niej, gdy ta siedziała na ławce. Pewnie szybciej bym zwariował niż wytrzymał tą pełną napięcia ciszę, jaka zalegała między nami. Wolałem patrzeć jak trawa rośnie.
A właściwie to moją uwagę przykuł pewien mężczyzna, stojący w cieniu wśród gęstych krzewów. Rośliny stworzyły tu coś na kształt naturalnego zadaszenia, dając wytchnienie od słońca. Mężczyzna wyglądał na nie więcej niż pięćdziesiąt lat, miał więcej siwych włosów niż naturalnie ciemnych. Ubrany jedynie w koszulę i przewiewne spodnie, z dziwnym urządzeniem obok niego, które właśnie rozstawił. Wydawał się być trochę nierozgarnięty, jakby nie do końca sam wiedział, co robi, szczególnie kiedy zaczął się rozglądać dookoła. Nie sądziłem, że jego wzrok tak szybko na mnie padnie, po czym przywołał mnie gestem. Moja ciekawość wzięła górę i nawet jeżeli był jakimś wariatem, to zawsze jakaś rozrywka… na szczęście był na tyle blisko, że miałem na oku Dove. Siedziała tyłem, nie miałem pewności, czy go widziała.
- Może zechciałby pan przez chwilę zapozować? Potrzebuję się przekonać, czy wszystko odpowiednio ustawiłem - powiedział, wskazując mi miejsce pod drzewem. Zrobiłem o co prosił, a ten ponownie zaczął grzebać przy swoim urządzeniu. Takich słów mógł użyć malarz tuż przed rozpoczęciem portretu, dlatego wydało mi się to nieco dziwne, odrobinę śmieszne. Nie rozumiałem do końca o co chodziło, ale zamierzałem się o wszystko dopytać, kiedy już "odpowiednio ustawi".
Ku mojemu zdziwieniu sam chwilę później do mnie podszedł, wręczając kawałek papieru.
- Nie jest idealne, ale wyraźne. Proszę sobie je zatrzymać w ramach podziękowania - patrzyłem na to co mi wręczył i nie mogłem wyjść z zaskoczenia, gładząc palcami portret, jakbym oczekiwał, że farba zaraz się zmyje. Musiałem mieć chyba dość głupią minę, gdyż mężczyzna zaśmiał się.
- Pierwszy raz spotyka się pan z fotografią?
- Fotografią? Tak to się nazywa? Jak to możliwe?
- To jest aparat fotograficzny - wskazał na swoje urządzenie. - Robi on właśnie takie oto zdjęcia - tu przeniósł spojrzenie na to, co trzymałem w dłoni. Żywo zaczął mi opowiadać o procesach jakie zachodzą, aby powstało zdjęcie, ale nic z tego nie rozumiałem.
- Dziękuję bardzo. To dość ciekawa pamiątka.
- Proszę. Jeśli chciałby pan więcej, proszę wrócić. Za drobną opłatą następne będą nieco lepsze - wyjaśnił i zajął się następną osobą, która stanęła przy nim zainteresowana. Byłem na tyle przejęty otrzymanym zdjęciem, że po prostu wróciłem do Dove, siadając przy niej na ławce. Nie ważne, że była na mnie obrażona. Zafascynowany musiałem się podzielić z nią swoim nowym odkryciem.
- Dove, widziałaś kiedyś coś takiego? - spytałem, podsuwając jej trzymany przedmiot. - To zdjęcie. Nigdy nie sądziłem, że ludzie będą w stanie stworzyć coś takiego. Chwila moment i już! Nie musisz siedzieć nieruchomo przez kilka godzin jak u malarza! Może chcesz takie? Na tle ogrodów albo wieży Eiffla, teraz to takie proste - zaśmiałem się cicho, ponownie wpatrując w swój wizerunek, jakby nadal nie dowierzając własnym oczom.

Dove Rachel Parker

Takie zdjęcie jest czymś, na co nie musielibyśmy czekać kilka godzin jak w przypadku obrazu. Nawet najsprawniejszy malarz potrzebował czasu, aby stworzyć portrety dwóch osób. Tutaj wszystko trwało zaledwie kilkanaście minut i było o wiele dokładniejsze.
Zdziwił mnie jedynie fakt, gdy Dove postanowiła zrobić sobie zdjęcie razem ze mną. Nic nie powiedziałem, delikatnie tylko obejmując ją w pasie. Tak było bezpiecznie i nie wyglądało dość głupio. Choć z pewnością dla nas oboje było to zwyczajnie sztuczne. Niemal mogłem wyczuć, że Dove wcale nie robiła tego z chęcią, jak kiedyś. Nie wiedziałem więc po co ta cała szopka lecz z podziękowaniem przyjąłem zdjęcie od mężczyzny, płacąc mu za usługę. On przecież o niczym nie wiedział i nie musieliśmy go uświadamiać w faktach. Nie widziałem powodów, dla których miałbym opowiadać obcym ludziom o swoich problemach. Naszych wspólnych, gdyż Dove zapewne miała podobne podejście.
Mężczyzna zaśmiał się na stwierdzenie, iż jest to czarna magia. Najwyraźniej rozumiał słowa po angielsku.
- Jeśli nazywa to pani magią, to tylko magią umysłu! - powiedział i nie miał już więcej czasu na rozmowy, gdyż przez ten czas zgromadziło się parę osób chętnych na zdjęcia.
Odeszliśmy kawałek, miałem ochotę nawet zacząć rozmowę, ale patrząc na minę Dove, wszystko mi przeszło. Wyglądała na niezbyt zadowoloną, a jednocześnie dość… bardzo nieprzewidywalną. Naprawdę nie wiedziałem co chodziło jej po głowie. Nasze relacje zmieniły się o sto osiemdziesiąt stopni, dzisiejszego dnia Dove miała do mnie takie podejście, jakbym był sam wszystkiemu winny. Obrażała się jak dziecko zamiast porozmawiać i zrozumieć, że to pewien koniec. Nie musiał być całkowity, ale była na to zbyt uparta.
- Wracajmy, ciemno się już robi - powiedziałem tylko, nie spoglądając w stronę Dove. Przykro mi było, ale kobieta skutecznie odrzucała każdą moją próbę rozmowy bądź spędzania wspólnie czasu.
Wróciliśmy bez zamienienia ze sobą słowa, jak z resztą przez cały dzień. Pokój był świeżo posprzątany, założono czystą pościel oraz ktoś równo ułożył buty. Całe szczęście jednak, że były tu dwa oddzielne pokoje.
- Byłaś tu w końcu pierwsza - mruknąłem, pakując swoje rzeczy do walizki z zamiarem przeniesienia się do części, którą zajmowała wcześniej Diana. Nie wyobrażałem sobie wspólnego spędzania wieczoru. Mogła iść na dół na drinka lub na papierosa, skoro ostatnio tak to polubiła. Mogła spędzić ten czas z Theodore i pozostałymi. A byłem pewien, że zrobiłaby najchętniej coś mi na złość.

Dove Rachel Parker

Ten wieczór nie należał do zbyt przyjemnych. Słyszałem wymianę zdań między Theodore a Dove. Widocznie była przybita, nawet blondyn to zauważył. Spodziewałem się, że nie będzie chciała opowiadać nikomu i tej sprawie, drobne kłamstewko było więc dość zrozumiałe. Czułem jej smutek, gdy w końcu udało się jej zasnąć. Najwięcej właśnie odczuwałem podczas gdy spała. Nie hamowała emocji, które teraz się wręcz z niej wylewały. Wiedziałem, że ją zraniłem. Źle zrobiłem, że w ogóle pozwoliłem sobie to zacząć, ale wolałem to zakończyć, dopóki miała szanse na normalne życie.
Spędziłem niemal większość nocy na balkonie, nie mogąc choćby zmrużyć oczu. Wyszedłem tylko raz, by zamówić sobie kawę. Nocą ludzie się bawili, choć o tej porze już raczej rozchodzili się zbyt pijani do dalszej zabawy.
Następny dzień wcale nie był lepszy. Rozmowa się nie kleiła, nie mieliśmy już nic, co mogliśmy robić wspólnie. Przyszedł za to ponownie Theodore wraz z Juliett i Eliottem, aby pożegnać się z Dove. Cóż, nie mogłem im odmówić dobroci, jaką ją obdarzyli. Mimo że obracali się w nieciekawym towarzystwie, mając przy okazji szemrane interesy, to Dove przy nich czuła, że ma przyjaciół. Nie mogłem też nie zauważyć jak Theodore na nią patrzył. Byłbym ślepcem nie widząc, że Dove mu się podobała. Dlatego nie wtrącałem się więcej między nich. Może warto, aby Parker zachowała te znajomości.
Następnego dnia byliśmy już w domu. Było dość późno, gdy z portu dotarliśmy do Londynu. Zdążyło zrobić się ciemno, dlatego postanowiłem odprowadzić jeszcze Dove pod dom. Przez cały czas zastanawiałem się, co mógłbym jej jeszcze powiedzieć, ale nie znajdowałem odpowiednich słów. Pewnie czego bym nie użył, to i tak będzie na mnie zła. Słusznie z resztą.
- Dove - zagadnąłem ją w końcu, widząc ogrodzenie posiadłości Parkerów. Zatrzymałem się i złapałem kobietę za dłoń, by przystanęła na chwilę. Nikt się nie spodziewał, że wróci tak szybko, tak więc Anna raczej nie wyglądała przez okno w oczekiwaniu. W mojej głowie nadal była pustka. Wszystkie słowa zdawały się bez znaczenia. Nie będę prawić morałów na pożegnanie, prosić by była grzeczna, czy uważała na siebie. Robiłem to wystarczająco często, a i tak nic z tego nie wyszło.
- Żegnaj, Dove - powiedziałem. Tylko to cisnęło mi się na usta. Uścisnąłem nieco mocniej jej palce, po czym złożyłem ostatni pocałunek na jej czole.

Dove Rachel Parker

Rozmowa z Asmodeuszem była najtrudniejsza w całym moim życiu, zarówno tym ludzkim, jak i demonicznym. Nie ważne, że ja mówiłem, a on głównie milczał, czasem dobijając mnie swoimi celnymi uwagami. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nikt nigdy nie przygotował mnie na tak poniżającą porażkę, zdeptanie dumy, wyrzucenia honoru jak starą szmatę, a w dodatku upokorzenie Dove więc osoby, na której zależało mi najbardziej. Asmodeusz zdawał się być zupełnie przygotowany na taką ewentualność. Widziałem w jego twarzy coś, co pozwoliło mi sądzić, że właśnie tego się spodziewał. Jednak nie miałem odwagi zapytać. Ogólnie chciałem wyrzucić z siebie wszystko w jak najmniejszej ilości słów, w jak najkrótszym czasie. Może po części to rozumiał, gdyż nie zadawał zbędnych pytań. Z resztą, skoro było tak, jak mówił wcześniej, że mnie obserwował, to nie widziałem powodów, dla których miałem się spowiadać z taką dokładnością.
Byłem gotowy na karę jaką mi obiecał na samym początku. Właściwie dałoby się jakoś z tym żyć. Wolałem to niż patrzenie jak męczy się Dove, a przy niej ja. Wszystko z czasem byłoby coraz gorsze między nami. Nie spodziewałem się jednak, że kiedy wyrzucę z siebie wszystko to, co musiałem, ten od razu wskaże mi nowego podopiecznego.
- Nie gap się tak na mnie. Wiedziałem, że zawalisz wcześniej niż ty sam. Potrzebowaliśmy tylko kogoś, kto miał sprawdzić pewną teorię. Parker już ma nowego stróża, a twój podopieczny właśnie się narodził. Zjeżdżaj mi z oczu zanim zmienię zdanie i wymierzę ci karę tu i teraz - rzucił lekko zamyślony, jakby nawet nie bardzo zainteresowany tą rozmową. W dodatku, może to tylko moje wrażenie, jednak nie zdawał się być nawet tak zły, jak sądziłem, że będzie. Coś mi w tym nie pasowało.
- Jeszcze tu jesteś? - spytał retorycznie, posyłając mi krótkie spojrzenie.
- No tak, to w końcu moje mieszkanie - mruknąłem, wywołując raczej zgorszenie na jego twarzy.
- Lecz nie za twoje pieniądze. Ale, co mi tam - wzruszył ramionami, uśmiechając się w dość specyficzny sposób, nieco złośliwie, nieco psychopatycznie, jakby knuł coś gorszego niż ta kara. Aż przeszły mnie ciarki, gdy zamknęły się za nim drzwi. Nie wtajemniczył mnie przecież w żadne swoje plany, nie miałem zatem pojęcia, co uknuł z Gabrielem, do czego byłem im jeszcze potrzebny.
Idąc za jego wskazówkami trafiłem do miejsca, gdzie był mój nowy podopieczny. Patrząc na niego uznałem, że pierwsze lata będą dość spokojne i mógłbym mieć trochę własnego życia. Dzieci nie rozumiały za wiele, a ten… cóż, jedyne co robił, to ślinił się podczas snu. Był brzydki i pomarszczony, nadal cały czerwony. Patrząc na dzieciaka zastanawiałem się co sprawiło, że swoją córkę pokochałem od razu. Takiego pełzającego ślimaka. Inne określenie nie przychodziło mi do głowy.
Mijały kolejne nudne dni przy denerwującym dzieciaku. Pobudkę miałem średnio co dwie lub trzy godziny, dlatego na noc wracałem do mieszkania, żeby się wyspać. To też nie do końca przynosiło mi ulgę, gdyż dodatkowo dręczyły mnie co silniejsze emocje Dove. Myślałem, że może to zniknie lub zacznie być mniej intensywne, ale nie. Asmodeuszowi też się do tego nie przyznawałem.
Do naszego wspólnego zdjęcia z Paryża dokupiłem odpowiednią ramkę, choć nie powiesiłem go na ścianie ani nie ustawiłem na biurku. Leżało oprawione w szufladzie, do której zaglądałem czasami. Kwiatów też się pozbyłem, za bardzo przypominały mi Dove i jej umiłowanie do nich. Oddałem do kwiaciarni, z której pracy również zrezygnowałem. Zdarzało mi się za to odwiedzać kasyna bądź różne kluby na obrzeżach miasta, gdzie istniała mała szansa na napotkanie kogoś znajomego.

Dove Rachel Parker

To był męczący dzień, jak wszystkie wcześniejsze. Dzieciakowi gęba się nie zamykała od co najmniej dwóch godzin, mi głowa pękała, a matka nie potrafiła go uspokoić. Stróż kobiety podzielił się ze mną informacją, że przy starszym dziecku było jeszcze gorzej, ale wcale nie przynosiło mi to ulgi. Czułem, że jeżeli zaraz się nie zamknie, to albo ja zamknę mu tą buźkę, albo zwariuję i zacznę się drzeć razem z nim.
Zdecydowałem się na wyjście. Było już dość późno, dlatego w pierwszej kolejności swoje kroki skierowałem do jednego z nocnych klubów. Jakiś drink oraz widok zawiedzionych ludzkich twarzy, gdy przegrywali pieniądze, ostatnimi czasy poprawiało mi to humor. Niestety ku mojemu rozczarowaniu było w środku niewiele osób. Z prowadzonych rozmów wynikało, że pozostali bawią się na przyjęciu u Wolfgronda. To nazwisko nie wróżyło nic dobrego. Myślałem, że już raczej nie będzie wychylał nosa przez najbliższy czas, a tu taka niespodzianka. Ciekawe, która kobieta była tak naiwna, by się zgodzić zostać jego żoną. Może innym razem mógłbym to sprawdzić.
W każdym razie udało mi się znaleźć trzech kompanów do gry w karty. Przyjąłem taktykę, że nie od razu będę wszystko wygrywać. W najgorszym przypadku wyszedłbym na zero. W obecnych warunkach nie było co liczyć na za wiele, musiałem się dostosować do sytuacji. Do tego moi kompani nie powstrzymywali się i wlewali w siebie coraz więcej alkoholu, więc to żadna frajda ograć kilku pijaków. Sam piłem dopiero drugiego drinka, by nie odstawać za bardzo.
- Myślicie, że ze mną wygracie? Hehehe - zaśmiał się niski grubas, rzucając na stół pokera i zgarniając tym samym całą pulę. Nie liczyłem na wygraną, mając zaledwie trójkę.
- Nie ciesz się za długo. Teraz ja rozdaję - odparłem, wyciągając dłoń po talię. Po przetasowaniu zacząłem rozdawać, popijając drinka.
- Stawiam.. o, tyle - mruknął chudzielec po lewej, kładąc odpowiednią kwotę, na co grubas podbił stawkę.
- Ja spasuję - mruknął ostatni, dość ponury człowiek.
Rozgrywka nie zdążyła się bardziej rozkręcić. Zanim miałem okazję trochę pokrzyżować plany grubasowi, po kolejnym łyku drinka odczułem nagły, silny ból. Szklanka wypadła mi z dłoni, roztrzaskując się na podłodze, ściągając tym samym na mnie spojrzenia kilku par oczu. A ja nie mogłem złapać oddechu. Ból zaczął rozchodzić się od klatki piersiowej w górę, jakby ktoś właśnie wyrywał moją duszę gołymi rękoma i wyciągał ją przez gardło. Nie serce. Nie płuca czy wątrobę tylko duszę. Już raz przez to przechodziłem, znałem ten ból lecz obecny był nieporównywalnie większy. Pierwszy raz w życiu wpadłem w taką panikę. Wiedziałem, że to ma związek z Dove. Po prostu wiedziałem, każda cząstka mojego ciała niemal o tym krzyczała, a ja przez kilka sekund, które zdawały się być godzinami, siedziałem sparaliżowany bólem, nie mogąc wydusić z siebie nic więcej niż charczący oddech. Dostrzegłem wokół siebie poruszenie. Ktoś podbiegł, czułem szarpanie, słyszałem szum, ale nie rozróżniałem słów. Nie potrafiłem nawet stwierdzić, czy głos należał do mężczyzny czy kobiety.
- Nic… nie jest.. w porządku - udało mi się wydusić. Zmusiłem się do skupienia. Ktoś krzyczał "zawał", ktoś inny "doktora", ale zignorowałem to.
- Potrzebuję tylko powietrza - warknąłem, wyrywając się komuś z uścisku. Wstałem lekko chwiejnym krokiem, choć wcale nie byłem pijany, po czym jak najszybciej opuściłem lokal. Zacząłem gorączkowo rozmyślać gdzie mogła się teraz znajdować Dove. Musiałem to sprawdzić, mimo wszystko nie mogłem tego zignorować. Jeśli ktoś ją skrzywdził… czy umierałem razem z nią?
Pierwszą myślą był St. Ermin's Hotel, gdzie Wolfgrond organizował przyjęcie. Wzmogła we mnie wściekłość na myśl, że znów mógłby ją skrzywdzić, dlatego od razu tam się udałem. Właściwie poleciałem. Od tamtego dnia nie próbowałem wrócić do formy Vincenta, a teraz niewiele myśląc, przyjąłem formę zwierzęcia, które było wstanie szybko się tam dostać. Na szczęście nie było to daleko. Nie próbowałem wysoko się wzbijać, mimo iż lecące tak nisko ptaszysko wzbudzało pewne zainteresowanie wśród mijanych osób. Wpadłem do ogrodów, wiedząc już, że tu jest. Odnalazłbym ją nawet będąc ślepym i głuchym, ból wzmagał się im bliżej się znajdowałem.
Scena, jaka rozgrywała się przed moimi oczami, zmroziła mnie do szpiku kości. Lądowanie wypadło fatalnie. Wytracając prędkość uderzyłem w plecy Dove zanim znów się zmieniłem. Ledwie moje ręce wróciły do normalności, wyciągnąłem je, aby złapać kobietę i odciągnąć ją od Roberta.
- Co ty zrobiłaś?! - zapewne gdybym był w stanie krzyczeć, mój głos rozniósłby się po ogrodach. Skończyło się jednak na czymś nieco głośniejszym niż szept, gdyż ze ściśniętego gardła wydobywał się jeszcze skrzek ptaka. Klęczałem między Dove a Robertem, w kałuży jego krwi. Na jej sukni również dostrzegłem ciemne plamy, a obok leżał długi nóż. Teraz układanka w mojej głowie złożyła się w całość i szybko zrozumiałem, że to, co czułem, było czymś o wiele gorszym niż zakładałem. Robert coś charczał pod nosem, a jego klatka piersiowa unosiła się coraz wolniej. Dotknąłem dłonią miejsca, skąd nadal wypływała krew. Mogłem niemal dostrzec, jak razem z krwią ulatuje z niego życie. Nie miałem za wiele czasu, aby coś wymyślić. Wtedy w moim polu widzenia znalazł się stróż Roberta.
- Zatrzymaj jego duszę - poprosiłem, jednocześnie drżącymi dłońmi rozpinając koszulę mężczyzny.
- Wiem, że potrafisz. Wiem też, że nie chcesz, żeby to tak się skończyło. Daj mi chociaż minutę, proszę - pokręciłem głową, aby odgonić cisnące się do oczu łzy. Miałem wrażenie, że wraz z umierającym Robertem umierałem i ja od środka. Wiedziałem, że tych parę sekund nie wystarczy na to, co wpadło mi do głowy, dlatego potrzebowałem pomocy. Na szczęście anioł nie robił problemów. Może się nie odezwał, widziałem jednak jak otoczył dłońmi jego twarz i zaczął nucić coś, czego nie rozumiałem. Nie interesowało mnie, czy Dove też to widziała. W okolicy było cicho i spokojnie, mrok skrywał nas przed niepożądanymi spojrzeniami, a Dove znała prawdę, być może więc z tego powodu zdecydował się na pomoc.
- Dlaczego, Dove, dlaczego? - pytałem, dociskając ręce do rany. Nie rozumiałem. Choć może w podświadomości… może gdzieś tam zaczynałem rozumieć zarówno to obecne zachowanie, jak i to dziwne pożegnanie po powrocie do Londynu. "Dobranoc" teraz nabrało zupełnie innego znaczenia.
Nigdy nie zamieniałem niczego więcej niż kilka przedmiotów. Nie każdy również byłem w stanie "podmienić", nie mówiąc już o ludzkim ciele. Był to zdecydowanie pierwszy raz, jednak chwyciłem się tej opcji. Mój ból zaczął przenosić się niżej, co nie było dla mnie dobrym znakiem. Dodatkowo byłem umazany czerwoną posoką, a Robert nie dawał znaku życia mimo iż poprawił się jego oddech.
- Nie wiedziałem, że demony potrafią leczyć - usłyszałem ciche słowa wpatrującego się we mnie anioła. Zamrugałem kilka razy oczami. Mój umysł nadal był przyćmiony bólem i dopiero teraz spostrzegłem, że faktycznie po ranie Roberta nie było już śladu, a choć nieprzytomny, to równomiernie oddychał. Za to na mojej koszuli mieszała się jego posoka z moją własną. Na czarnej koszuli tego nie było widać, stąd pewnie konsternacja stróża.
- Bo nie potrafią - odpowiedział mu męski głos. Uniosłem spojrzenie, by dostrzec pochylającego się nad Robertem Asmodeusza. Anioł pisnął i zniknął z moich oczu. Demon zaś kucnął przy ciele, trochę poszturchał je palcem, sprawdził puls i oddech.
- Ale z jakiegoś powodu on nadal żyje, jest tylko pijany - wbił we mnie swoje wściekle fiołkowe oczy, by po chwili przenieść je na Dove. Był zły. Był bardzo zły, ale jakoś mi to nie przeszkadzało. Ukryłem twarz w dłoniach, czując ogromną ulgę.

Dove Rachel Parker

Słuchałem wymiany zdań pomiędzy Dove i Asmodeuszem. Nie chciałem dopuścić do siebie myśli, że zrobiła coś tak głupiego przeze mnie. Idiotka. Nieodpowiedzialna egoistka. Bardziej bolało mnie to, co teraz zrobiła niż nasze rozstanie. To, że nie potrafiła wziąć pod uwagę mojego zdania, kierując się tylko własnymi emocjami. Czy nie powiedziałem jej wystarczająco wiele, by była w stanie pojąć co mną kierowało? Różniliśmy się bardziej niż ogień i woda, to od początku było skazane na porażkę.
- Przestań Dove, wystarczy już - odezwałem się zanim mógł odpowiedzieć jej Asmodeusz. Takie żądania nie miały racji bytu, a wypowiedziane słowa raniły nas oboje. Nie mogłem patrzeć jak prosiła się demona, by ten zabrał jej duszę w zamian za moją. Nie żebym uważał, że Asmodeusz się na to zgodzi. Miał swoje zasady, których nie łamał, a tacy, co kradną ludzkie dusze, trzymani byli głęboko w piekle, traktowani gorzej niż potępieni.
- Musisz usłyszeć z jego ust, że nasza syt…
- Skąd się tu wziąłeś? - wpadł mi Asmodeusz w słowo, wytrącając tym samym z równowagi.
- Co? - spytałem nie rozumiejąc tego prostego pytania. Moja złość chwilowo wyparowała, zastąpiona dezorientacją.
- Masz podopiecznego, którego w tej chwili porzuciłeś. Śledzisz Parker? Uważasz się nadal za odpowiedzialnego za nią? Może mam ukarać cię na jej oczach, żebyś wziął się do roboty? - drążył demon.
- Nie, to nie tak. Nie śledzę nikogo, nie…
- Odpowiedz na pytanie. Skąd się tu wziąłeś? Parker pewnie też chciałaby usłyszeć odpowiedź - zwrócił się w jej kierunku, całkowicie ignorując fakt, iż ona sama czekała. Chyba bardziej interesowało ją co miał Asmodeusz do powiedzenia niż ja, lecz ten był nieugięty. Zawsze działał po swojemu, nie przejmując się innymi.
- No… poczułem jej grzech. Jakby to mnie zabijała, a nie Wolfgronda. I potem… nie umiem tego wyjaśnić. Po prostu wiedziałem, gdzie mam szukać - wyznałem skołowany, słysząc jak strasznie głupio brzmiało to wyjaśnienie. Asmodeusz pewnie wziął mnie za niespełna rozumu, gdyż patrzył na mnie, unosząc brwi ze zdumienia. Jakby w życiu takiej bzdury nie słyszał.
- Ty, czułeś kiedyś coś takiego? - wskazał palcem na skrywającego się stróża Roberta. Usłyszałem zaprzeczenie. - A ty, słyszałaś o czymś takim? - tym razem skierował słowa do anielicy znajdującej się za Dove. Również zaprzeczyła. - Więc ty, Parker, dlaczego uważasz, że tylko piekło jest w stanie rozwiązać wasz problem? - zmrużył oczy. Jego humor wyraźnie się pogorszył.
- Wiesz, co robią ludzie, gdy powinie im się noga? Chcą zaprzedać duszę diabłu, byle tylko wszystko poszło po ich myśli. Robisz dokładnie to samo. Ale wiesz co? Żaden demon nie przyjmie twojej duszy, bo w piekle ma takich na pęczki. Pomijając fakt, że takie układy są surowo karane. Za dużo naczytałaś się historyjek - parsknął, podnosząc się na równe nogi. - A co do jego duszy; jest napiętnowana. Tego nie da się zmyć. Morderstwa nie wymażesz, skradzionych żywotów nie zwrócisz. A jeśli uczyniłbym cię demonem, to i tak nic nie da. On pozostanie tu, ty w piekle - miałem wrażenie, że jego głos nieco złagodniał pod koniec. Mimo iż właśnie zbrukał nadzieje Dove, odczułem wrażenie jakby… jakby jej współczuł.
- A ty, dlaczego wcześniej nie przyznałeś się do łączącej was więzi? Mówiłem Gabrielowi, że się nie nadajesz, ale ten uparł się na pierwszego lepszego dziwaka jakiego znalazł. Trudno mi to przyznać, a jednak miał co do ciebie rację - przez twarz demona ponownie przeszedł cień nienawiści, było to jednak tylko chwilowe. I chyba tym razem nie skierowane przeciwko nam.
- Parker, zatrzymaj duszę, jest cenniejsza niż myślisz. Nie jestem w stanie wam pomóc, ale po wysłuchaniu was obojga, jestem zmuszony przekazać to komuś innemu. Więź, jaką stworzyliście nie jest byle czym, nie jestem w stanie tego zerwać. Niech zajmie się sprawą ten, co wpadł na ten durny pomysł. Dove, nie zabijaj już nikogo i bądź grzeczna do czasu, aż otrzymacie odpowiedź. A ty, przestań ignorować polecenia, bo osobiście cię wypatroszę na jej oczach zanim dostaniecie zgodę na wspólne życie.
- Więc jest szansa? - wypaliłem bezmyślnie, kiedy Asmodeusz odwrócił się już z zamiarem odejścia. Zebrałem w tym pytaniu całe swoje emocje, które do tej pory powstrzymywałem, a zapewne i nadzieję nie tylko moją, ale i Dove. Choć początkowo nie wierzyłem, słowa Asmodeusza wznieciły we mnie coś, co za wszelką cenę starałem się w sobie zdusić.
- Z pewnością jej nie będzie jeśli ktoś umrze. Czekajcie cierpliwie. A, przy okazji, zróbcie z tego użytek - na odchodne wcisnął w moje dłonie butelkę wina. - Na waszym miejscu nie chciałbym zostać przyłapany - jego głos rozmył się w ciemnościach, tak samo jak jego sylwetka. Czekajcie? To miało znaczyć, że Dove od początku miała rację, iż jest jakaś nadzieja? Czy może skłonił się do mojej wersji i powiedział tak, aby uspokoić Dove i nas nie dręczyć?
- Racja, lepiej spadajmy stąd - mruknąłem, po czym odkorkowałem wino. Połowę jego zawartości wylałem na Roberta. Resztę położyłem obok niego w pobliżu dłoni, aby wyglądało to tak, że się spił do nieprzytomności. Potem podniosłem porzucony nóż i złapałem dłoń Dove, by zabrać ją jak najdalej stąd. Tylko nie bardzo wiedzialem gdzie jest to najdalej.
- Przepraszam, Dove. Przepraszam za wszystko przez co musiałaś przeze mnie przejść. Może się poddałem, ale to nie znaczy, że od razu o tobie zapomniałem. I tak, myślałem właśnie, że będzie łatwiej jeśli o mnie zapomnisz. Ale ty musiałaś wymyślić coś tak bezmyślnego, głupia - byłem zły i nie potrafiłem tego ukryć. Byłem również zrozpaczony tym, jak daleko była w stanie się posunąć, żeby dopiąć swego. Jak dużo chciała dla mnie poświęcić.
- Jesteś idiotką - mruknąłem, by chwilę później objąć kobietę z całej siły. - Nie rób tego nigdy więcej. Nie przeżyję następnego razu. I choćbyś miała mnie znienawidzić, nie pozwolę trafić ci do piekła. Zrozum to w końcu - szepnąłem, ściskajac jej drobne ciało. Nie ważne, że ją jednocześnie brudziłem. Przecież i tak już wcześniej była wysmarowana krwią.

Dove Rachel Parker

W czasie oczekiwania na wieści od Asmodeusza starałem nigdzie się nie ruszać z domu mojego podopiecznego. Zazwyczaj zwijałem się gdzieś w kącie, starając się ignorować wszechobecny hałas i próbując leczyć rany. W dodatku to nieprzyjemne uczucie wciąż przy mnie było. Jakby gotowe, by zaatakować, ponownie wyrwać moją duszę i zaprowadzić mnie do skąpanej we krwi Dove. Nieco pocieszałmnie fakt, że noce się uspokoiły. Emocje kobiety tak nie szalały, nie czułem już tak silnego żalu i smutku, który nie pozwalał mi zmrużyć oczu. Ta rozmowa dużo zmieniła i nawet jeżeli odpowiedź miałaby przyjść za wiele lat, mogłem w miarę normalnie z tym funkcjonować.
Asmodeusz przyszedł… raczej nie do końca niespodziewanie, ale mógł wybrać moment, gdy nie odsypiałem nocnych wybryków małego, wrzeszczącego ślimaka. Kazał mi tylko iść za sobą, co wykonałem bez gadania. Sprawnie znalazł drogę do domu Parkerów, zakradając się oknem od razu na piętro. Znaleźliśmy się w gabinecie, gdzie Dove pochylała się nad dokumentami. Bez zbędnych powitań od razu wyłożył to, co miał do powiedzenia. Dove nie wahała się ani chwili przed udzieleniem odpowiedzi.
- Nie ma żadnych ukrytych wymagań? - zapytałem najpierw, gdyż nie do końca ufałem demonowi. W końcu jego intryga doprowadziła nas do tego momentu, skąd miałbym wiedzieć, że tym razem nie jest podobnie?
- Nie.
- To jest dalsza część twojego eksperymentu? - dopytałem, mrużąc lekko oczy.
- Poniekąd.
- Tylko tyle masz nam do wyjaśnienia? - nabrałem nieco większej odwagi, by w końcu zarzucić go pytaniami, które krążyły w moje głowie od dłuższego czasu.
- Tak. Zgadzasz się, czy nie? Przestań marnować mój cenny czas.
- Zgadzam - od razu wiedziałem, że takiej odpowiedzi udzielę. Próbowałem jedynie najpierw wyciągnąć od niego więcej informacji.
- Świetnie. Przyłóż się więc do swoich obowiązków, żebyś nie zawalił, bo wtedy również nic nie wyjdzie. Na waszym miejscu ograniczyłbym też spotkania. Najlepiej do zera. Oboje będziecie uważnie obserwowani i na końcu rozliczani z każdego potknięcia. Życzę powodzenia - nie pozwolił nam na ani jedno więcej pytanie czy choćby słowo. Od razu wskoczył na parapet otwartego okna i skoczył. Gdy wyjrzałem na zewnątrz, nie było po nim ani śladu. Jakby rozmył się w powietrzu lub zamienił w jeden z porannych promieni słonecznych.
- Więc… Dove… wpadnę na filiżankę herbaty w twoje urodziny. Co ty na to? - zapytałem, odchylając się od okna i spoglądając w jej stronę. Uśmiechnąłem się lekko, pierwszy raz od długiego czasu.

Dove Rachel Parker-Newton