Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


Pierwsza część:
>>Tutaj<<

      Po reakcji Dove uznałem, że chyba lubiła bardziej te pozycje, gdy byłem jak najbliżej niej. Za każdym razem mocno trzymała się moich ramion, zaciskając na nich swoje palce. Wcale mi to nie przeszkadzało. Nawet gdybym czuł na skórze jej wbijające się paznokcie. Może mógłbym na następny raz podsunąć jej ten pomysł, by spróbować jak będę się z tym czuć.
    Zdawałoby się, że od ostatniego takiego momentu nie minęło za wiele czasu, a ponownie poczułem silne pobudzenie. Oparłem się na łokciach po obu stronach głowy Dove, aby móc patrzeć jej w oczy, gdy nadszedł ten moment. Ująłem jej twarz w dłonie, przyspieszając ruchy, kiedy zacząłem odczuwać pierwsze silne skurcze na swoim penisie. Wcześniej ani razu nie mogłem spoglądać jej w oczy, ale zdecydowanie mógłbym częściej widzieć ten malujący się wyraz rozkoszy, dzięki któremu po chwili i ja doznałem kolejnej przyjemności.
    Swoich ruchów nie zaprzestałem od razu. Z moich ust uszedł krótki jęk kiedy specjalnie przedłużyłem tą chwilę. Odczekałem aż przez Dove przejdzie ostatni dreszcz zanim wysunąłem się z jej wnętrza i położyłem się obok, przyciągając ją do siebie i mocno obejmując.
    - Myślisz, że teraz możemy pójść spać? Czy chcesz jeszcze? - spytałem nieco rozbawiony, odnajdując jej usta swoimi.

Dove Rachel Parker

Zanim ktoś powiedział coś więcej, zareagowałem na swoje imię wypowiedziane przez Dove. Wyglądała co najmniej słabo, jakby za chwilę miała upaść. Gęsta atmosfera zmieszanego dymu papierosowego oraz narkotykowego wcale nie pomagała. Musiałem to szybko skończyć i ją wyprowadzić zanim coś się jej stanie.
Z niedowierzaniem słuchałem jak pozostałej trójce zebrało się na śmiechy. Jakby było z czego, jakby przed chwilą nie siedzieli wystraszeni niczym pisklęta. To na nowo wzbudziło we mnie złość. Już nawet nie na tych, którzy nas zaatakowali. Ich słowa tylko dolały oliwy do ognia.
- Nie byłem pewien, czy mówiłeś na poważnie o tym, że Dove jest w dobrych rękach. Ale w przeciwieństwie do ciebie, najwyraźniej się nie myliłem - wycedziłem przez zęby, naśladując akcent Theodore. Wbiłem w niego wzrok, ignorując pozostałe towarzystwo.
- Ale skoro jest wam tak bardzo do śmiechu, to proszę bardzo, możecie sami się nimi zająć. Chociaż nie widzę powodów do rozbawienia, szczególnie u ciebie, Juliette.
- O czym mówisz? - dziewczyna zrobiła taką minę, jakby nie rozumiała w jakiej sytuacji przed chwilą się znajdowała. Albo była po prostu taka głupia, albo udawała głupią przed innymi. Postanowiłem jednak odpowiedzieć na to niedorzeczne pytanie, bo w końcu jedyną niewtajemniczoną była Dove. Nie znała francuskiego i nie zdawała sobie sprawy z powagi sytuacji.
- O tym, że gdyby nie ja, to prawdopodobnie zamiast się śmiać, płakałabyś gwałcona przez jednego z tych zacnych panów. I to dlaczego? Dlatego, że tych dwoje - wskazałem na Eliotta oraz siedzącego na podłodze eleganta - prowadzi tu swoje brudne porachunki. A gdzie jest ochrona? - zapytałem retorycznie. - Nawet jeżeli ktoś zaraz ich tu sprowadzi jakimś cudem, to ty dawno byłabyś wywożona do burdelu. Razem z Dove. Bo oczywiście żaden z szacownych francuskich dżentelmenów nie poradziłby sobie z napastnikiem. Jeden z nich jest zbyt pijany, by cokolwiek zrobić, a drugi zbyt wystraszony. A nawet gdyby byli w szczytowej formie, to z pewnością prędzej oni skończyliby połamani na stole - wyrzuciłem z siebie, mierząc kobietę, która zbladła, a dłonie zaczęły się jej lekko trząść. W pierwszym momencie pomyślałem, że to przez moje słowa, lecz chwilę później wyrósł przy nas kolejny mężczyzna. Jak to się stało, że go nie zauważyłem? Zmrużyłem oczy, gotów zasłonić się jednym z trzymanych "ochroniarzy". Choć czułem się trochę jak w pułapce. Miałem zajęte obie ręce, przede mną ten elegancki co prawda na podłodze, ale to zawsze mogło się zmienić, a za mną kolejny jegomość. Nieco uspokoił mnie fakt, iż był dużo starszy, nad ustami miał siwy wąs, a spod kapelusza również mogłem dostrzec siwe włosy związane w zgrabny kucyk.
- Drogie panie, drodzy panowie, mogę wytłumaczyć to całe nieporozumienie - odezwał się spokojnie, nie wykazując żadnych oznak agresji. - Proszę przyjąć moje najszczersze przeprosiny za ten nietakt ze strony moich ludzi. Może jednak się porozumiemy bez zbędnych ofiar? - zwrócił mi uwagę, wskazując trzymaną laską na "ofiary".
- Pro… sz… szę… - usłyszałem cichutki, błagający głosik mężczyzny, którego trzymałem za gardło. Był czerwony jak burak, a oczy niemal mu nie wystrzeliły z oczodołów. W pierwszej chwili miałem ochotę zacisnąć bardziej dłoń, zupełnie na złość starszemu, ale w drugiej przez myśl przeszło mi, że mężczyzna tego nie wytrzyma. Nie potrzebowałem tu trupów, dlatego puściłem go. Upadł, rzężąc i ciężko łapiąc każdy oddech. Tego drugiego również wypuściłem, pozwalając odejść na bezpieczną odległość.
- Mogę? - zapytał, dając nam do zrozumienia, iż chciał się do nas dosiąść.

  Dove Rachel Parker    

Usiadłem obok Dove, uważnie przyglądając się nowo przybyłemu mężczyźnie. Ten bynajmniej zachowywał zdrowy rozsądek i nie był grubiański. W ogóle wydawał się być przeciwieństwem swojego narwanego syna. Ten swoją drogą wyglądał całkiem głupio, siedząc na podłodze pomiędzy stołem a sofą, z czego też musiał sobie zdać sprawę. Wstał w końcu, pod moim czujnym okiem, a potem przeszedł do ojca, stając obok niego niczym jakiś strażnik. Poprawił garnitur z wyraźnym grymasem na twarzy. Dostrzegłem, jak dyskretnie przesunął dłonią wzdłuż żeber. Możliwe, że przypadkiem któreś mu połamałem, ale niespecjalnie mnie to obeszło.
Słuchałem rozmowy, jaką prowadził Eliott z (jak się dowiedziałem) Francisem. Mówili o dziwo po angielsku, lecz nie komentowałem tego. Przynajmniej nie będę musiał powtarzać Dove całej rozmowy. Zrozumiałem teraz więcej. Chodziło o jakąś pożyczkę, która miała iść na wspólne interesy, ale coś poszło nie tak i Eliott chce jej zwrotu, zaś Francis nie chce tego oddać. Zapewne były to niemałe pieniądze. Ostatecznie uznali, że rozstrzygną sprawę poprzez grę w karty. Uniosłem brwi, zaskoczony takim rozwiązaniem. Bardziej spodziewałem się… nie wiem, pojedynku na śmierć i życie, czy bardziej siłowych porachunków. Cóż, może to i lepiej, że się przeliczyłem i można było uniknąć rozlewu krwi.
- Może w hotelu? - zaproponował Theodore, gdy zastanawiali się nad odpowiednim miejscem do rozgrywki. - W końcu znajduje się tam całkiem spora sala gier i zabaw. O tej porze pewnie jest mnóstwo ludzi, nie będzie więc miejsca na niechciane zachowania - stwierdził gładko, jasno wyrażając się co miał na myśli. Eliott przyznał mu rację, Francis zgodził się po chwili namysłu, ale uznał, że jego syn, Louis, też idzie z nim. Nikt nie miał nic przeciwko. Ja nie miałem żadnego zdania w tym temacie więc milczałem. To już nie był mój problem i nie zamierzałem się tym dalej zajmować. W końcu wszyscy opuścili klub. Eliott zgarnął jeszcze kogoś z obsługi, by posprzątał cały bałagan i doprowadził wnętrze do porządku. Nawet klientela powoli zaczęła wracać. Idąc zwolniłem trochę kroku, łapiąc dłoń Dove.
- Zamierzasz z nimi iść? Nie jestem pewien, czy tego właśnie chcę - szepnąłem do niej, gdy szliśmy za pozostałymi. Poza tym nie uważałem, abyśmy byli im do czegoś potrzebni.

  Dove Rachel Parker    

Nie skomentowałem odpowiedzi Dove. Miałem nadzieję, że pójdzie po rozum do głowy, ale jak widać nadzieja matką głupich jest. Jakby naprawdę coś miało im teraz grozić. Został tylko starszy pan i jego syn. Poza tym hotel miał swoją ochronę, to zupełnie inne miejsce i z innymi ludźmi. Hotel o takiej reputacji raczej nie pozwoliłby sobie na takie incydenty i zepsucie dobrego imienia. Theodore wiedział co mówił, reszta zapewne również zdawała sobie z tego sprawę. Może wszyscy oprócz Dove. I może Juliette? Patrząc na minę tej drugiej trudno było mi ocenić, co sobie myślała, czy jej km taki były trafne, czy też błędne. Chociaż w jej stanie również bardziej skłaniałem się ku tezie, że nie do końca rozumiała wagę sytuacji. A przecież żadna, ani Dove ani Juliette, nie była głupia. Jakby alkohol odebrał im cały zdrowy rozsądek i umiejętność samodzielnego myślenia. W szczególności u Dove.
Uniosłem lekko brwi, zaskoczony jej postawą, gdy tak chętnie i zdecydowanie przysiadła się do stołu z obcymi ludźmi. Nie byłem z tego powodu zadowolony. W żadnym wypadku. Nie zrobiłem złej czy skwaszonej miny, nie uśmiechnąłem się, po prostu usiadłem obok Dove, by ta nie zrobiła nic głupszego niż do tej pory. Chociaż w sumie może to przywróciłoby jej trochę rozsądku, jakbym nie naprawił jej błędów.
- Nie dajcie się panowie zmylić tej ładnej buźce - uśmiechnąłem się lekko w odpowiedzi na słowa Dove. - To było wieki temu. Obecnie jest w stanie ograć mnie do samych gaci, robiąc pięć innych rzeczy na raz - odpowiedział mi lekki, może nieco wymuszony śmiech. Nie zamierzałem dawać Dove forów, ani pozwolić komuś, by łagodnie ją traktowano.
Mężczyźni grali na pieniądze i inne wartościowe rzeczy. Nie było to niczym zabronionym, po prostu każdy bardzo uważnie patrzył innym na ręce. Nasze małe sztuczki by tym razem nie przeszły, dlatego każdy bardziej był skupiony na sobie. Mimo to prowadzono drobne pogawędki, chyba zdecydowanie po to, by rozproszyć innych. Alkoholu również nikt sobie nie żałował, przez co atmosfera coraz bardziej się rozluźniała. Może dlatego z taką łatwością mogłem wprowadzać w czyny swoje nieczyste zagrania. Zamieniałem karty nie wiedząc jeszcze jakie mi przypadły. To nie było trudne dzięki używaniu posiadanych zdolności. Nawet Dove nie mówiłem nigdy, że potrafiłem takie rzeczy, więc nie miałem z tym problemów. Oczywiście raz przegrałem wszystkie posiadane pieniądze, przez co musiałem zdjąć z nadgarstka zegarek i nim zagrać, by następnie wszystko do mnie wróciło. Jeden z mężczyzn, Lucas, jak zwracali się do niego pozostali, w końcu został z niczym. Nie mógł się z tym pogodzić, wyciągnął więc z kieszeni bilety na statek.
- Nie szkoda ich panu było? - spytałem go, gdy wszystkie trzy znalazły się już w mojej dłoni, a on ze skwaszoną miną przejął właśnie nieco pieniędzy oraz zdobioną bransoletkę, jaką przegrała Dove. - To raczej marny interes - uśmiechnąłem się złośliwie, czytając, co właśnie znalazło się w moim posiadaniu.
- Dovie, kochanie, nie musimy się martwić o powrót. To są bilety z Francji z powrotem do Anglii, na luksusowym statku. Wystawiają w międzyczasie balet Giselle, by podróżnym się nie nudziła podróż - tym razem jawnie się roześmiałem, widząc miny naszych wspólników. To musiało kosztować majątek, o ile nie małą fortunę.
- Panie Lucas, jestem skłonny dokonać małej zamiany. Jeden bilet za bransoletkę mojej narzeczonej - uniosłem na niego spojrzenie, a na jego twarzy pojawił się chytry wyraz.
- Oj, panie Williamie, tylko jeden? Jestem przekonany, że owa błyskotka jest o wiele cenniejsza dla pańskiej narze…
- Nie, to nie - przerwałem mu, wzruszając ramionami. - Za ten bilet kupię jej trzy takie. Chodźmy Dovie, jesteś już pewnie zmęczona, ja z resztą też - wstałem od stołu, kładąc dłoń na ramieniu kobiety, lecz przerwał mi zaraz nerwowy gest mężczyzny.
- Chwileczkę! Williamie, jak sam zauważyłeś, bransoletka nie jest aż tak cenna. Dogadajmy się, dopłacę trochę! - widać bilety były bardziej cenne niż to początkowo założyłem. Teraz ta zabawa zaczęła mi się coraz bardziej podobać i zapewne dłużej bym zabawił w tym miejscu, gdyby nie Dove, jej mętne spojrzenie i coraz bardziej bełkotliwa mowa. Wiedziałem, że będą z tego problemy, jeśli zaraz tego nie skończę. Wyciągnąłem więc bilet, który rzuciłem mężczyźnie na stół, po czym wyciągnąłem rękę w jego stronę.
- Wystarczy bransoletka - oznajmiłem, a ten nie namyślał się dłużej, wciskając mi błyskotkę i jednocześnie łapiąc bilet, bym przypadkiem zaraz się nie rozmyślił. - Miłego wieczoru, panowie - rzuciłem na pożegnanie. Schowałem biżuterię do kieszeni. Następnie złapałem Dove pod ramię, podciągając ją do góry. Usłyszałem cichy śmiech, który zignorowałem, odciągając kobietę od towarzystwa.

Dove Rachel Parker

Nie mogłem się powstrzymać i tuż przed opuszczeniem sali, rzuciłem spojrzenie w stronę stolika, gdzie przebywali przyjaciele Dove. Wyłapałem przy tym dość niezadowolony wzrok Theodore, który szybko odwrócił głowę. Mimo wszystko żadne z nich nie wydawało się być w niebezpieczeństwie.
- Możesz mnie uznać za starego nudziarza - westchnąłem, odpowiadając Dove. Chyba oboje mieliśmy różne pojęcie słowa "zabawa", a jeśli w jej słowniku byłem już starcem… cóż, jakoś to przeżyję. Nie wiedziałem, co ją tak rozbawiło, czy moje słowa, czy o czymś innym sobie pomyślała. Przyznać musiałem, że dawno nie widziałem, by tak szczerze się z czegoś śmiała.
Przyglądałem się, jak niezdarnie zdejmuje płaszcz, a potem jeszcze bardziej niezdarnie wycelowała nim w krzesło. Coś mi się nie podobało w jej zachowaniu bardziej niż powinno. Podobno ludzie po zbyt dużym spożyciu stają się nad wyraz szczerzy w swoich słowach. Dove nie mówiła za wiele, ale wystarczył mi wyraz jej twarzy, jej zachowanie. Wcześniej nie widziałem, aby była tak szczęśliwa i beztroska. Ciągle miała jakieś zmartwienia, które ją przygniatały, a teraz było zupełnie inaczej. Zmartwiłem się, że ten stan mógłby się jej aż nadto spodobać. A może już za bardzo w nim zasmakowała?
Mimo to wciąż byłem zły, choć nie zamierzałem już być wobec niej złośliwy. Mimo że śmierdziała alkoholem i papierosami. Mimo że najchętniej kazałbym jej iść spać i nie wstawać dopóki nie wytrzeźwieje. Mimo wszystko objąłem ją w pasie i przytuliłem do siebie.
- A jak myślisz? - postarałem się odwzajemnić jej delikatny uśmiech, choć słabo mi to wychodziło.
- Chodźmy odpocząć już - nachyliłem się, by ucałować ją w czoło. - Najwyższy czas. Zapewne jesteś tak samo zmęczona jak ja. Pomogę ci się przebrać, dobrze? - zaproponowałem, po czym wypuściłem Dove z objęć i poprowadziłem do łóżka, by usiadła.

Dove Rachel Parker

Bo zachowujesz się jak dziecko.
Pomyślałem od razu. Zacisnąłem jednak zęby i nie powiedziałem tego na głos, bo to dopiero by rozsierdziło pijaną kobietę. Z jednej strony chciałem takiej konfrontacji, a z drugiej potrzebowałem, aby do Dove w końcu co nieco dotarło, nawet w tym pijackim amoku. Przyglądałem się tylko jak zaczęła się przebierać, jak zdejmowała buty, a potem niezdarnie zdejmuje suknię i zakłada koszulę nocną tył na przód. Słówka nie pisnąłem na bałagan, jaki przy okazji zrobiła.
- Nigdy nie mówiłem, że twoja ekscytacja jest dziecinna. Nigdy nie zabroniłem ci odrobiny przyjemności. Nigdy nie podważyłem tego, co zrobiłaś dla Sebastiana i hotelu. Nigdy też nie powiedziałem, że jesteś samolubna lub niekobieca. Ty sama robisz sobie krzywdę takim zachowaniem - powiedziałem cicho lecz nie pozwalając sobie na okazanie całej złości. Nie zamierzałem wytykać Dove niesprawiedliwości jej słów. Czy w ogóle powinienem coś zrobić w tej sytuacji? Wszystkie słowa czy inne scenariusze, jakie układałem w głowie, nie kończyły się dobrze, nieważne co bym powiedział. I tak wychodziłem na tego złego, co ją ogranicza.
- Chciałabyś otworzyć hotel Parker w Paryżu, a zamiast pokazać jaką jesteś inteligentną i sprytną kobietą, upijasz się na umór i przegrywasz wszystko w karty. To nazywasz przyjemnością? Picie do ostatniej kropli, palenie dopóki nie opróżnisz całej paczki i przegrywanie, aż nie zostaną ci puste kieszenie? - mówiłem, wyciągając z szafy ubranie do spania. Nerwowym ruchem wcisnąłem do niej ten durny, przydługi frak. Przez myśl przeszło mi o wiele więcej sytuacji, gdzie Dove mogła upaść znacznie niżej. Wiedziałem, że do najgorszych rzeczy jeszcze nie doszło, ale może to była kwestia czasu? Podobno trzeba spaść na samo dno, żeby móc się od niego odbić. Zamierzałem jednak wyciągnąć z tego Dove zanim to osiągnie, choćbym miał ją szarpać za rękaw i zostać potem znienawidzony.

Dove Rachel Parker

Zacisnąłem palce na koszuli, którą właśnie zmieniałem. Nie wierzyłem w to, co usłyszałem. Po prostu nie potrafiłem się zgodzić z głupotami, jakie wygadywała.
Boże, daj mi siłę. Wzniosłem oczy ku niebu, jakby rzeczywiście ktoś miał mnie wysłuchać. Jedyną osobą zapewne byłby Asmodeusz lecz ten z kolei bardziej by mnie wyśmiał.
- Sama pokazujesz się w tym złym świetle - westchnąłem, zapinając guziki. Wcześniej, nawet jak piła, to potrafiła znaleźć umiar. Czy z Adrianem, czy w Klubie Dżentelmenów, gdy poszliśmy tam ten jeden raz. A teraz? Wcale nie wyglądało mi to na zwykłe zapoznanie się z lokalną elitą. Na to miała już czas i okazje dużo wcześniej. Nie można "zapoznawać się" cały czas w taki sposób.
Zaraz też usłyszałem pociąganie nosem i cichy płacz. To było i tyle irytujące, o ile nie miała żadnych powodów do płaczu. Sama sobie była winna i co, może myślała, że miałbym jej teraz współczuć? Przepraszać? Nie było takiej opcji.
- I czego ryczysz? - spytałem, próbując nie zabrzmieć zbyt pretensjonalnie. Podszedłem do łóżka, kładąc się obok niej, ale nie pod kołdrą. Kołdrą owinąłem Dove jakby miała być w kokonie, razem z głową, zostawiając tylko niewielką przestrzeń na twarz, aby miała jak oddychać. Do tego objąłem ją ramionami, nie pozwalając, by zbyt łatwo mogła uwolnić się z mojego uścisku.
- Jesteś teraz moim naleśnikiem - powiedziałem, gdyż jakoś skojarzyło mi się to z tymi słodkościami. - Po dzisiejszym pokazie w klubie już cię stąd nie wypuszczę. Pozwolę ci tylko trzymać się za rączkę, by jakiś dziad nie porwał cię do burdelu. Rozumiesz? - ucałowałem Dove w mokry policzek, czując przy tym słony smak jej łez.

Dove Rachel Parker

- Też tak sądzę - mruknąłem w odpowiedzi. A co mogło być tego przyczyną, nie chciałem mówić na głos. Obym tylko w środku nocy nie musiał prowadzić jej za rączkę do łazienki, a następnie trzymać włosy, by się nie ubrudziły…
- Poproszę nawet obsługę hotelową o jakąś szczotę ryżową, a potem cię nią wyszoruję. Razem z zębami - zagroziłem lecz uśmiechnąłem się lekko rozbawiony samą taką myślą. To z pewnością nie byłoby łatwe zadanie. Może udałoby mi się zmyć z niej smród dzisiejszego dnia, tego trefnego wyjścia, a w dodatku kilkudniowy smród wypalanych przez nią papierosów.
- A teraz śpij. Zdaje się, że nie możemy sobie pozwolić na spanie do pory obiadowej - choć taka opcja bardzo przypadła mi do gustu. Niestety ten nieszczęsny piknik wszystko psuł. - Dobranoc, Dovie - powiedziałem cicho, ocierając resztę łez z jej policzków. Nie trwało to zbyt długo.
Kiedy już Dove się wystarczająco uspokoiła, zaczęła ziewać coraz częściej. Widać i ją zmęczył ten wieczór bardziej, niż chciała się do tego przyznać. Dopiero wtedy ją puściłem i zmieniłem szczelny kokon z powrotem na kołdrę. Przykryłem nią Dove i siebie, bo noc była jednak trochę chłodna. Spanie na kołdrze, to nie to samo co spanie pod kołdrą. Objąłem kobietę, jakby jakimś cudem zachciało jej się ucieczki, a następnie sam pozwoliłem sobie na odpoczynek, czując, że opuszcza mnie większość złości i napięcia.

Dove Rachel Parker

Wcale nie musiała wstać. Chciała tylko poprzeszkadzać w spaniu, a chwilę później zapewne tłuc się niemiłosiernie po całym pokoju, łazience, próbując się ubrać, czy co tam sobie zaplanowała.
- Po co? - spytałem, ściskając ją mocniej przez chwilę w objęciach. Chętnie pospałbym odrobinę dłużej, nie przeszkadzało mi słońce na zewnątrz. Nie czułem się za specjalnie zmęczony co prawda, ale wcale nie czułem się też zachęcony do wstawania i zaczynania kolejnego dnia. Jednak zaraz też wypuściłem Dove, gdy przeszło mi przez myśl, że mogłaby dostać mdłości i wybrudzić nas oboje. To sprawiło, że nawet sam wstałem, usiadłem na łóżku i przez chwilę obserwowałem kobietę. - Chyba dzisiaj będę spać na miejscu Diany - wyznałem. Zaraz też wstałem i wygrzebałem z szafy czyste ubrania.
- Zostawię cię teraz, żebyś mogła się ogarnąć, a ja przyniosę ci śniadanie - mruknąłem, gdy Dove stała już o własnych siłach. Nie dodałem, że wyglądała wręcz okropnie. Swoim wizerunkiem w obecnej chwili mogła by przestraszyć każdego. Lepiej, niech dojdzie do siebie, wyszoruje się porządnie. Nie byłem jej w tej chwili tak bardzo potrzebny, dlatego wyszedłem, tak jak powiedziałem - po śniadanie.
Było całkiem wcześnie, a mimo to i tak sporo ludzi było już w hotelowej restauracji. Uznałem, że sam mogę zjeść posiłek, przyglądając się uważnie otoczeniu. Ludzie w większości zdawali się być tacy beztroscy, jakby pozbawieni wszelkich zmartwień. Nie widziałem wśród nich znajomych Dove, choć w pewnym momencie do restauracji wszedł Theodore. Jakby wyczuł moje myśli oraz mój wzrok, gdyż niemal od razu nasze spojrzenia się spotkały. Mina od razu mu zrzedła, zmarszczył brwi i odwrócił ode mnie wzrok. Choć wydawało mi się, że i tak nadal kątem oka spoglądał w moją stronę. Zetknęliśmy się też zaraz, gdy po skończeniu swojego posiłku prosiłem o dostarczenie jednego dania do pokoju. Theodore w międzyczasie odbierał swój.
- Witam, panie Maurice - rzuciłem na powitanie. Po przemyśleniu pewnych kwestii uznałem, że nie mogłem tak po prostu całkowicie go ignorować. Chyba zaskoczyłem go tym, gdyż automatycznie odpowiedział "dzień dobry". Zapewne miał już wyrobiony taki odruch względem klientów. Już miał się odwrócić i odejść ze swoim talerzem, gdy zatrzymałem go kolejnymi słowami. Nie miałem przemyślanego planu, po prostu mówiłem to, co musiałem.
- Theodore, wiem, że nasza relacja zaczęła się dość niefortunnie - zacząłem, na co blondyn uniósł brwi.
- Niefortunnie?
- Ech, no, niezbyt ciekawie. Nie oczekuję, że zostaniemy przyjaciółmi, czy coś w tym stylu - wzruszyłem ramionami. - Nie sądzę również, byśmy mieli ze sobą coś więcej wspólnego po tym, jak opuszczę to miejsce. Po prostu nie chcę się z tobą kłócić ze względu na Dove, bo dla niej jesteś przyjacielem.
- Dlatego jestem w stanie cię tolerować - rzucił zimno, zabrał swój talerz i odszedł, jak gdyby nigdy nic. Jego postawa trochę mnie zaskoczyła, ale nie w ten zły sposób. Przynajmniej tą kwestię mieliśmy już wyjaśnioną.
Dłużej nie zastanawiałem się nad tym faktem. Skoro obaj doszliśmy do tych samych wniosków (lub przynajmniej do podobnych), to nie miałem co się więcej tym przejmować. Wróciłem do pokoju. Dove była jeszcze w łazience, a chwilę później dostarczono jedzenie oraz dzbanek wody.

Dove Rachel Parker

- Jadłem, dziękuję - odparłem od razu, odsuwając z powrotem tacę w kierunku Dove. Z obojętną miną słuchałem tego, co miała do powiedzenia. Kiedy nalewałem jej wody do szklanki, rozmyślałem, co miała na myśli mówiąc "dziękuję za wczoraj". Dziękuję, za przyprowadzenie mnie do pokoju? Dziękuję, że pozwoliłeś mi tyle pić alkoholu? Dziękuję za uratowanie tyłków moim znajomym? Dziękuję, że na mnie nie krzyczałeś i mnie przed niczym nie powstrzymałeś?
Co do tego ostatniego nie miałem nawet zamiaru. Były to grzechy, które świadomie pozwalałem jej popełniać, będąc ciekawym, jak bardzo była w stanie się skompromitować czy upodlić, zanim pójdzie po rozum do głowy. Oczywiście jeśli zajdzie to za daleko, mógłbym sam to zrobić, choć w sumie nie odniosłoby to zamierzonego efektu i żalu za grzechy.
Dzisiejszego dnia miałem w planach powstrzymać się od pogaduszek z Dove, od żarcików i tym podobnych rozmów, czy drobnych gestów. Chciałem, by zrozumiała, że tak łatwo nie będę w stanie jej tego zapomnieć, że byłem wciąż na nią zły i być obojętnym względem niej. Jednak wpadłem na inny pomysł, dostrzegając jak zasłaniała się od światła słonecznego. Niczym jak te wszystkie wymyślone wampiry, strzygi i tym podobne stwory. Uśmiechnąłem się więc szeroko, momentalnie zmieniając swoje nastawienie. Ignorowanie Dove jednak byłoby głupie i dawało jej więcej powodów, by zachowywać się wciąż w ten sposób.
- Z pewnością wygląda przepięknie o tej porze roku. W pełnym słońcu, z rozkwitającymi kwiatami, zielonymi drzewami i krzewami. Nie wiem, co to są kaktusy, ale z przyjemnością je z tobą zobaczę - powiedziałem, jednocześnie wstając z zajmowanego krzesła, po czym podszedłem do drzwi balkonowych, które były przysłonięte firanką.
- Może posiedzimy trochę na balkonie? - spytałem, wciąż delikatnie się uśmiechając. Nie czekając na odpowiedź, chwyciłem firankę i ją odsunąłem z całej długości okna, po czym otworzyłem drzwi. - Nie sądzisz, że nawet powietrze jest tutaj inne? - mówiłem nieprzerwanie, spoglądając co chwilę na Dove. - Podziwialiśmy wczoraj ten ogród przechadzając się alejkami, ale stąd masz piękny widok na niego z góry. Mówiłaś, że planujesz w nowym hotelu również urządzić taki ogród. Może warto się uważniej mu przyjrzeć? Zaczerpnąć inspiracji - mówiłem, jakbym był w naprawdę dobrym nastroju, jakbym zapomniał o tym, co zdarzyło się wczoraj.

Dove Rachel Parker

Po krótkim pocałunku Dove zacząłem się zastanawiać, czy przejrzała mnie i podjęła się tego wyzwania, czy po prostu zrobiła tak niczego nie podejrzewając. Przez chwilę sam zmrużyłem oczy, gdy i we mnie uderzyły promienie słoneczne podczas wychodzenia na balkon za kobietą. Dove jednak od razu usiadła wygodnie na krześle. Wyglądała, jakby rozmowa jak najmniej ją interesowała, za to bardzo zajęta była osłanianiem się od słońca.
- Nie jestem architektem ani projektantem ogrodów, nie mam w tym żadnego doświadczenia. Znam się tylko trochę na kwiatach - wzruszyłem ramionami, podchodząc bliżej barierki. Pochyliłem się, by móc oprzeć się o nią łokciami oraz przedramionami. Nie ważne, że teraz to mi słońce świeciło w twarz. Problem z tym miała tylko Dove, wypity przeze mnie alkohol zdążył się ulotnić dawno temu, nie pozostawiając po sobie żadnego skutku.
- Ten ogród zrobiony jest bardzo prosto. I kolorowo, zauważyłaś? Czerwone buki, niebieskie świerki, nawet kwiaty na drzewach są białe i różowe. Chyba miał sprawiać wrażenie, by był jak najbardziej naturalny. W moim domu ogród był bardzo symetryczny. Prawa część musiała być idealna względem lewej i na odwrót. Dorothy zawsze tego pilnowała i kazała ogrodnikowi nosić kamienie wokół stawu, by wyglądały idealnie równo - zaśmiałem się lecz szybko umilkłem, zdając sobie sprawę z tego, co powiedziałem. Po prostu kolejny fakt, a także scena, która po prostu mi się przypomniała. Jak niezadowolony mężczyzna nosił te głazy, samemu również przyjmując kamienny wyraz twarzy, co zawsze wydawało mi się zabawne.
- Myślę, że nietypowe rośliny przed wejściem bardziej zwrócą uwagę. Szczególnie kobiet. Co do mężczyzn nie byłbym pewny, czy rośliny ich zachęcą. Prędzej jakaś rzeźba - dodałem, biorąc pod uwagę swój własny gust i zdania, jakim się często przysłuchiwałem. Byłem niemal przekonany, iż taka Wenus z Milo bardziej zachęci męską część niż bujne, kolorowe kwiatki. - Może jest coś szczególnego, co najbardziej ci się podoba w ogrodzie? Można to zawsze połączyć z nowoczesnym trendem.

Dove Rachel Parker

- Fontanna też jest dobrym pomysłem - kiwnąłem głową. Chłodna woda podczas upalnych dni zawsze była dobrym pomysłem. Zdecydowanie byłaby to korzyść na plus dla kawiarni i hotelu. Zmęczeni gorącem klienci zaznaliby odpoczynku wśród cieni drzew i krzewów, ukojeni pluskiem z fontanny.
Na kolejne słowa Dove zmarszczyłem lekko brwi, analizując w głowie jej pomysł. Rzuciła tym z taką lekkością, jakby wątpiła, by coś takiego mogłoby w ogóle wypalić, jakby bardziej powiedziała to dla żartu niż na poważnie. Otworzyłem szerzej oczy, które wcześniej miałem przymknięte ze względu na słońce. Przekręciłem lekko głowę, by móc lepiej przyjrzeć się Dove. Stałem pod słońce więc bez problemów mogłem na nią patrzeć, podczas gdy ona widziała mnie nieco słabiej.
- Uważam, że pomysł z klubem dla kobiet nie byłby takim znowu złym pomysłem - rzuciłem bez rozbawienia. - Skoro jest klub dla dżentelmenów, to dlaczego nie dla dam? - wzruszyłem ramionami. - Gdyby spotykały się, nie wiem, dwa razy w tygodniu w określonych godzinach, to dlaczego nie? Przecież wy, kobiety, też potrzebujecie porozmawiać o różnych błahostkach bez towarzystwa mężczyzn. A może właśnie w ich towarzystwie tylko nieco innego rodzaju? - tym razem posłałem Dove trochę złośliwy uśmiech, mając w wyobraźni różne rozrywki dla pań, którymi główną atrakcją byliby mężczyźni.
- Skoro chcesz pozować dla rzeźbiarza w stroju Wenus z Milo, aby piękna, naga rzeźba mogła stanąć w ogrodzie, to ja z przyjemnością zabawię żeńską część gości dla twojego zysku. Wyobrażasz to sobie? Jakie kontrowersje i plotki mogłoby wzbudzać to miejsce? - zaśmiałem się tym razem w głos, odwracając wzrok od kobiety. Coś w tym jednak było. Wszelkiego rodzaju kluby czy innego typu spotkania dla mężczyzn, a nawet burdele, były czymś oczywistym, czego nikt właściwie nie kwestionował. Dlaczego więc miało nie być takich miejsc i dla kobiet? Byłem pewien, że znalazłoby się mnóstwo chętnych mężczyzn, by za pieniądze zabawiać różnego rodzaju damy, w różnym wieku, o różnym statusie społecznym.

Dove Rachel Parker

Wszystkie pomysły miały jakiś sens. Zarówno klub książki, jak i zaproszenie różnych sławnych osób. Może nawet nie tylko pisarzy, ale i muzyków. To zapewne będzie przynosić większe zyski. Znane osoby zawsze przyciągają tłumy. Ale tak jak mówiła Dove, większa sala zdecydowanie byłaby potrzebna w takim przypadku. Miałem coś zasugerować, gdy usłyszałem jak kobieta się podnosi i wchodzi z powrotem do pokoju.
Leniwie podążałem za nią wzrokiem przez chwilę. Słuchałem przez otwarte drzwi jak się krząta, jak czegoś szuka. Potem usiadła na podłodze i zaczęła coś do siebie mówić. A może do mnie, tylko po prostu nie miałem chęci na słuchanie?
Przeciągnąłem się, ziewając przy tym szeroko. Dopiero wtedy powoli wszedłem i usiadłem na brzegu łóżka, spoglądając kobiecie przez ramię. Milczałem, nie wiedząc co miałbym jej odpowiedzieć. Przecież te plany mogą się jeszcze zmienić dziesięć razy zanim coś konkretnego sobie ustali. W dodatku to był jej plan więc było mi wszystko jedno jak będą rozmieszczone pomieszczenia. Nie znałem się na tym i nie zamierzałem się wtrącać. Niech to będzie jej plan i wybór, od początku do końca.
Pozwoliłem Dove tworzyć, co tam tylko chciała. Czasem coś jej odpowiedziałem, aby nie pomyślała sobie, że ją całkowicie ignorowałem. Dopiero później zostawiłem ją zatopioną we własnych rozmyślaniach, po czym wróciłem na balkon. Zgarnąłem po drodze książkę, jaka leżała na stoliku. Nie miałem nic ciekawszego pod ręką. Musiałem pomyśleć o jakiejś gazecie, gdy wyjdziemy. Te romansidła raczej nie były w moim typie.
Podczas gdy ja cieszyłem się słońcem na balkonie, Dove zdawała się unikać go za wszelką cenę, chowając się w pokoju. Może nawet udając, że zajmowała się czymś ważnym. Co za różnica. Wolała własne, skacowane towarzystwo.
Dopiero w porze, gdy mieliśmy udać się na ten śmieszny piknik, trochę bardziej zacząłem interesować się tym, co działo się poza słońcem i krzesłem, na którym siedziałem. Niezbyt podobał mi się fakt, że wybrali tak beznadziejną porę na piknik. To nie pogodę miałem na myśli, a porę dnia. Już z balkonu słyszałem krzyki dzieci, głośne rozmowy, śmiechy i te inne. Grymas na mojej twarzy pojawił się mimowolnie, gdy oczami wyobraźni wyobraziłem sobie tą całą grupkę, z którą musiałem spędzić najbliższy czas. To było okropne. Zacząłem też szykować się powoli, gdy i Dove już kończyła swoje przygotowania. W żadnej mierze nie podzielałem jej entuzjazmu.
- Czy na piknik czegoś się nie przynosi? - spytałem mimochodem. - Wiesz, ten weźmie kanapki, tamten jakieś ciastka. Nie umawialiście się na coś? - głupio w końcu byłoby przyjść z pustymi rękami, a Dove pod wpływem alkoholu mógł ten szczegół umknąć.

Dove Rachel Parker