incorrect love

         Nie mieliśmy zamiaru przemęczać Hayate ani się z nim kłócić, dlatego razem z matką wróciliśmy do domu. Brat miał opiekę, więc nic już nie zagrażało jemu życiu. Zwłaszcza ten chuj.
         Minęły dwa dni. Ja miałem dziś swój pierwszy dzień w pracy. Za tydzień kończyła się szkoła i choć działałem na najwyższych obrotach, to szło mi całkiem dobrze. Czułem się świetnie, zdążyłem zapomnieć o wielu problemach. Dlatego przed pójściem do swojej nowej pracy, postanowiłem odwiedzić Hayate. Miał jutro wyjść ze szpitala. Na recepcji przywitałem kobietę. Rozmawiała przez telefon i wyglądała jakby chciała mnie zatrzymać, ale zignorowałem to. Podszedłem do zamkniętej sali, słysząc za drzwiami obce głosy. Nie zastanawiając się jednak zbyt długo, wszedłem do środka i dosłownie zamarłem widząc dwoje policjantów rozmawiających z moim bratem. Spojrzeli na mnie. Przełknąłem głośno gulę, wymuszając uśmiech.
         - Przepraszam, zaczekam na korytarzu - oznajmiłem, wychodząc szybko. Usiadłem nerwowo na plastikowym siedzeniu. Wydawało mi się cholernie twarde, naszpikowane kolcami. Kurwa. Znaleźli ciało. Zaczęli węszyć. To oczywiste, że pierwsze co, pójdą do ludzi, których ten skurwiel znał. Jeśli coś jego kumple naopowiadali... cholera. Hayate może być głównym podejrzanym jak zarówno chłopak tamtego. A jeśli powiążą jakieś fakty... ja pierdolę.
        Jak na szpilkach czekałem aż wyjdą, a gdy to zrobili, skinąłem do nich na pożegnanie głową po czym wszedłem do pokoju.
        - Hayate? Co się dzieje? - spytałem, udając debila.

                Stężałem. Gdyby tylko widział swoją minę. Nienawidziłem jak tak na mnie patrzył. Tak oskarżycielsko, a jednocześnie błagająco, aby to co sobie tworzył w głowie było nie śmiesznym żartem. Boże, gdyby tylko wiedział jak bardzo chciałbym, żeby to był tylko głupi żart.  Spuściłem głowę. Musiałem jakoś skryć się przed tym wzrokiem. Dłonie też wcisnąłem do kieszeni bluzy, prześlizgując się językiem po zębach. Koniuszek wpadł do jednej luki. Tak, Akihito jednak wybił mi zęba. Wzruszyłem ramionami, a wtedy położył na nich swe dłonie, domagając mojej uwagi, domagając szczerego wyznania, ale czy mogłem je dać? Cholera, to był mój brat! Nie, mój chłopak! Kurwa, czemu to WSZYSTKO musi być tak POPIEPRZONE!!! Zjebałem życie nie tylko sobie, ale i jemu, bo znów Hayate będzie obwiniał siebie za to wszystko.
         - Ja... - zacząłem, chrząkając. Czułem okropną suchość w ustach. - On... Nie zasłużył na śmierć. Powinien cierpieć tak, jak ty cierpiałeś - zapewne te słowa były wystarczające, ale ja musiałem kontynuować. - Ja się... t-tylko... - zacząłem łkać, a łzy samoistnie zaczęły spływać po moich policzkach. - Broniłem. To wszystko działo się tak szybko - padłem na kolana, a potem klepnąłem tyłkiem na podłogę. Schowałem twarz w dłoniach, jakby to miało pomóc mi ukryć się przed bratem.
         - Chciałem się z nim spotkać, nastraszyć policją. Powiedzieć, co zrobiłeś, ale on... on rzucił się na mnie. Chciał mnie zgwałcić, albo i gorzej. Biliśmy się i... - zadrżałem. - Nie chciałem tego. nie... chciałem. Dobrze mu tak. Jednego skurwiela mniej - na moment się zaśmiałem. - Ja się tylko broniłem. Hayate... - jęknąłem, nie wiedząc co ze sobą zrobić. - Pójdę do więzienia, prawda? Skończę tam, jako kryminalista - dopiero teraz uświadomiłem sobie jakie gówno i na mnie czekało. Policja... miała już trop. Byli u Hayate. Jeśli wezmą jego komórkę, jeśli przepytają rodziców, połączą kropki... będę skończony. Ja, albo Hayate. Nie mogłem zwalić tego na niego. Kurwa![/b]

                Bliskość brata całkowicie mnie rozkleiła. Przytakiwałem, starałem skupić się na jego słowach, na jego bliskości, która była tak bardzo pomocna, a potem opowiedziałem mu wszystko, zaraz po tym, gdy wydałem, kto mi pomagał. Kto mnie przyłapał, kto widział całe zajście. Jak do tego doszło. Co poczułem, widząc brata całego we krwi. Jak wykorzystałem jego komórkę. Wszystko. Wtedy nie myślałem za wiele. Po prostu działałem i choć wszystko miało wówczas sens... teraz tak nie było, ale i tak... co mnie bawiło: nie żałowałem. Ten chuj zasługiwał na najgorsze.
         -Hayate, co teraz? Nie chcę iść do więzienia. Rodzice się załamią. Nie chcę cię stracić... - nie, kiedy dopiero go miałem tylko dla siebie. Nasza matka... nawet nie wiem, jak bardzo bym ją tym złamał. Ma już dość problemów z starszym Hasegawą. Te kamerki, co wyszły na światło dzienne...
         - Nie mogę skontaktować się z Reiem. Na pewno przeprowadzili z nim wywiad. Telefon? Mogą podsłuchiwać rozmowy - wytarłem opuchniętą twarz z łez oraz smarków.
         - Nawet nie wiem kto mógłby mi pomóc - czułem jak powoli się uspokajam. Jak nerwy powoli mnie puszczają, ale to było kłamstwo. Nie czułem ulgi. Byłem po prostu tak tym wycieńczony, że ciało nie miało sił dalej tego ciągnąć.
         - Powinienem... powinienem już wracać. Musisz wracać szybko do zdrowia - uśmiechnąłem się blado, spoglądając w zmartwiony wzrok brata. Boże, jak ja go kochałem. Był moim szczęściem, a jednocześnie przekleństwem.

            Miałem tylko siłę przytakiwać na jego słowa. Wpadały i wypadały ze mnie. Znikały, zapominałem o tym wszystkim co starał się mnie przekazać. Czułem się, jakbym był gdzie indziej,  uosobieniu, a jakiekolwiek dźwięki zakrzywiały się w niezrozumiałe echo. Zjebałem. Byłem nikim. Zniszczyłem życie swojej rodzinie, i komuś jeszcze. Zabrałem komuś życie. Odebrałem je, kurwa. Co ja narobiłem. Jestem pojebany.
          Przecież to oczywiste, że mnie złapią. Znajdą. Czeka mnie dożywocie. Już nigdy nie zobaczę brata. Będę plamą na honorze swojej rodziny. Rodzice będą się mnie wstydzić... co ja... najlepszego narobiłem. Czy powinienem winić Hayate? Nie. Nie kazał mi tego robić. To był mój odruch za to, że milczał, że został skrzywdzony.
         - Nie przepraszaj - wydukałem z siebie, czując jak zniszczone mam gardło.
         Wstałem, ogarnąłem się i ostatni raz patrząc na brata, wyszedłem. Nie wiem, czy kiedykolwiek go jeszcze zobaczę. Nie wiem co z nami, co z moimi rodzicami, co ze mną i może moim dzieckiem oraz jego matką. Nie wiem nic. W takim stanie beznadziejności poszedłem znów w swoje miejsce. Do opuszczonych terenów przed lasem. Wspinaczka nie była męcząca. Przystanąłem na murku, który coraz bardziej się rozsypywał, a pod nim rozkwitały śmiercionośne gałęzie krzewów. nawet gdybym spadł... poczułbym coś?
         Przeszedłem tor przeszkód. Minąłem zniszczony materac, który tego wieczoru był pusty. Wszedłem na dach, wyciągając komórkę i widząc trzy nieodebrane połączenia. Zignorowałem je. Usiadłem na betonie, wyciągając w powietrze nogi, które zwisały prosto w przepaść. Beznadzieja.
         - Ciężki dzień? - usłyszałem, zerkając za siebie. To był ten sam chłopak, którego kiedyś tu poznałem, ale za nim nie pamiętałem jak się nazywał. Z resztą, czy to istotne? Pewnie nigdy go więcej nie zobaczę, a nawet jeśli... to nie zostaniemy przyjaciółmi. Tak czy siak, nie miałem odwagi pytać go o imię.
         - I to jak - przytaknąłem, ignorując fakt, że wyrósł jakby spod ziemi. Przysiadł się. Odpalił dżointa i poczęstował mnie. Bez oporu zaciągnąłem się nim parę razy, oddając go właścicielowi.
         - Mój też. Dawno cię tu nie było - zauważył, puszczając chmurę dymu, a potem zgasił końcówkę.
         - Nie jestem już stałym bywalcem - prychnąłem z ironią w głosie.
         - To dobrze. Ja tu zacząłem mieszkać od tygodnia - zauważył moje ożywienie i zaskoczenie. Mieszkać w tym miejscu... musiało być mu ciężko. - Firma ojca zbankrutowała. Z mojej winy. Przypadkiem wyciekły ważne dane wchodzącej na rynek rzeczy. Skopiowali to, wydali jako swoje chwilę przed nami i ogłosili plagiat...
         - Współczuję. A twoi rodzice? Co z nimi?
         - Ojciec wyrzekł się mnie.-
         - Cóż...
         - Cóż... - powtórzył. Nie wiedziałem kompletnie co odpowiedzieć. Nie byłem dobrym pocieszycielem. - A jak u ciebie?
         - Nie ma się czym chwalić. Zrobiłem coś złego. Złamałem prawo - nie mogłem powiedzieć nic więcej.
         - Cóż - powiedział, a ja mimowolnie prychnąłem. - Jeśli potrzebujesz kasy...
         - Nie potrzebuję, ale gdybyś znał jakiegoś dobrego hakera... - spojrzałem na niego z nadzieją - To bym zapłacił

            Wszystko waliło mi się na głowę. I nie tylko mnie, bo brat nie był w lepszej sytuacji. Jednak nie miałem teraz za wiele czasu, aby mu w jakikolwiek sposób pomóc. Miałem pracę, a do tego obowiązki względem uczelni, na którą postanowiłem pójść. Brakowało mi nieco kasy na pierwsze pół roku, dlatego chciałem zrobić kilka nadgodzin u Sato.
         Wspierałem Hayate jak tylko mogłem, ale po całej kłótni z rodzicami, ojciec nie chciał żebym za często do niego chodził. Martwił się, że i mnie wciągnie w to gówno mimo mojego upierania się jak mocno tym gardzę. Nie mogłem go winić. Martwił się, ale ja tak samo zamartwiałem się o brata, dlatego dziś po pracy postanowiłem go odwiedzić. Policja ciągle badała sprawę, więc od razu starałem się dowiedzieć najnowszych informacji. Tak, aby nie wzbudzać podejrzeń.
         - I jak, Seiji? Przyzwyczaiłeś się już do rysowania bananów? - ciemnowłosy chłopak, znacznie drobniejszy ode mnie i starszy o pięć lat klepnął mnie w plecy, gdy kreśliłem kolejne szkice do erotycznej mangi. Masz ci los... nie wiedziałem, że większość produkcji jakimi zajmuje się mała firma Sato zajmuje się właśnie czymś takim.
         - Maaa....nee - odpowiedziałem z bladym uśmiechem, cofając krzywą linię, którą nabazgrałem dzięki niemu.
         - Haha! Masz taką samą minę, gdy pierwszy raz tu przyszedłeś! - z nieukrywanym uśmiechem, Santaro parsknął śmiechem. Był kierownikiem tego działu i z wszelakimi poprawkami szło się właśnie do niego. Odchylił się na krześle i zakręcił wokół własnej osi, wkładając między wargę, a nos ołówek. - Myślałem wtedy, że zaraz zniesiesz jajo!
         - Wal się, Santaro! - oburzony rzuciłem w niego piłeczką gumową, którą często miażdżyłem, gdy myślałem co poprawić w danym kadrze.
         - Nie masz co się biedakowi dziwić - Yuta wzruszył ramionami - Nie na co dzień człowiek spotyka się z czymś takim
         - A Sato nawet nie raczył mu wspomnieć - tym razem wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Była w tym również moja wina. Nie zapytałem go dokładnie na czym będzie polegała praca. Co prawda z początku dziwnie się czułem, rysując penisy i cipki, ale teraz... nawet macki mnie nie obrzydzają. Boże... z deszczu pod rynnę.
         - Masz plany po robocie? - spytał mnie Yuta, zaglądając mi przez ramię na szkice.
         - Chcę zostać jeszcze godzinkę lub dwie dłużej, a potem pójść do brata - odpowiedziałem. Ci jedynie przytaknęli. Mniej więcej nakreśliłem im sytuację, choć nie znali szczegółów.
         - Trudno, może innym razem skoczymy na drinka - posmutniał, a potem wskazał mi palcem gdzie powinienem zrobić poprawki, w których miejscach skupić się, by światłem odpowiedni wyeksponować pośladki, oraz... zrobić większego penisa ociekającego płynami.  
        - My będziemy się już zbierać. Nie przepracowuj się, Seiji - Santaro zaczął zbierać swoje rzeczy, wyłączać komputery, a ja żegnając się z nimi, napisałem krótką wiadomość do brata, co porabia i czy ma czas, żeby się spotkać.

            Rozciągnąłem się na krześle, unosząc wysoko ręce. Czułem jak coś się przestawia na właściwe miejsce, a ulga wręcz mnie sparaliżowała. Z uśmiechem od ucha do ucha wyłączyłem monitory, gdy tylko komputer zgasł i sięgnąłem po komórkę, która zawibrowała. Odczytałem wiadomość od brata i od razu z zadowoleniem wystukałem odpowiedź.

Mmm. Makaron. Kocham makaron.
Chętnie zjem, ale nie jakoś mocno ostry. Nie mam ostatnio ochoty na nic pikantnego.
Zgaszę sprzęt i wychodzę z roboty. Będę za jakąś godzinę

        Wysłałem i schowałem do kieszeni spodni pustaka. Sprawdziłem, czy wszystko jest zgaszone tak jak powinno i wyłączając główne światło, wyszedłem. Zakluczyłem do oporu drzwi, klucze wrzuciłem do plecaka i po drodze wstąpiłem jeszcze do księgarni po nowy egzemplarz serii fantastyki, którą uwielbiałem. Miałem jeszcze na oku jedną mangę, ale niestety nie znalazłem. Po zakupach powędrowałem jeszcze do sklepu. Kupiłem dwa kubeczki zimnego lodu, jedną setkę wódki smakowej oraz zieloną herbatę. Kochałem to połączenie, a chciałem się czegoś napić z bratem. I tak uzbrojony w reklamówki ruszyłem w końcu do mieszkania Hayate. Nie patyczkowałem się. Gdy byłem na miejscu użyłem kluczy, które mi wręczył na początku Hasegawa.
        - Jestem! - krzyknąłem, zrzucając za pomocą stóp buty. Zatrzasnąłem za sobą drzwi, zastanawiając się, po cholerę policja stałą przed blokiem. Czyżby... obserwowali brata? Cóż, mieli ku temu powody, a tym samym ich widok przypomniał mi co na mnie ciążyło. Musiałem coś zrobić, upewnić się, że nikomu z nas nie stanie się krzywda. Zwłaszcza Hayate. On... wycierpiał już dość dużo.
        - Ale cudnie pachnie, co gotujesz? - spytałem, wchodząc do kuchni i kładąc na blat zakupy. Pachniało nieziemsko. Aż ciekaw byłem jaki rodzaj makaronu wymyślił, więc podszedłem, zaglądając mu przez ramię do garnka. Nawet sięgnąłem dłonią po jedną nitkę makaronu, ale było zbyt gorące i jedynie na czym skończyłem, to oblizywaniu poparzonych paluchów.

            Przeszedł mnie intensywny dreszcz, gdy Hayate wsunął piekący opuszek palca do ust, liżąc go tak, jakby to wcale nie był palec. Ślina wręcz stanęła mi w gardle. Z resztą nie tylko ona. Ciarki bombardowały mnie w każdej części ciała. Do tego ten wzrok... ten drań wiedział co robi i wiedział, jak mnie to mocno podnieca. Najchętniej od razu bym rzucił się na niego. Wtopił w te cholernie miękkie, kuszące i wilgotne od śliny usta. Złapał za te dupsko i podniósł na blat, a potem wycałował i... ach, nie mogę. Jeśli choć jeszcze przez chwilę o tym pomyślę, to dojdzie do rękoczynu.
- Drań z ciebie - burknąłem wielce oburzony pod nosem, gdy uwolnił mojego palca, a gdy tylko się odwrócił, objąłem go w pasie i wtuliłem nos w zagłębienie między szyją, a ramieniem. - Cudownie pachniesz - zauważyłem, czując jak kończy nakładać nam jedzenie, więc puściłem go niechętnie. - Brzmi świetnie. Jestem strasznie głodny - poszedłem za nim do stołu, zajmując jedno miejsce. Danie wyglądało naprawdę dobrze, a sam zapach... nie mogłem się doczekać, aż skosztuje tego cudeńka. Nie mogło być nie smaczne.
Przyglądałem się jak Hayate pierwszy próbuje swojej potrawy, a skoro niczym nie pluł i nie rzucał, to było chociaż jadalne. Tak, nie mogło być inaczej, ale obserwowanie go w jakiejkolwiek czynności bardzo mnie się podobało. Z błogim uśmiechem złapałem kurczaka z paroma makaronikami i dmuchając na nie, w końcu wsunąłem do ust, ostrożnie gryząc. To uczucie, to poczucie spokoju i bezpieczeństwa... chciałbym codziennie móc wracać po pracy tutaj, do Hayate, który by na mnie czekał z obiadem. Szczęśliwy, uśmiechnięty. Piękny jak teraz.
- Kurczak naprawdę dobry, ale makaron to żeś lekko rozgotował. Minuta, dwie za długo - parsknąłem, wciągając ustami kolejny makaron, a potem gryząc go niespiesznie przełknąłem. - Dziękuję, jest naprawdę smaczne - uśmiechnąłem się ciepło. Chciałem choć przez chwilę czuć się normalnie. Nie myśleć o tym wszystkim co się narobiło. O tej gnijącej górze moich błędów. O tym całym gównie walącym się na mój łeb. Teraz liczyła się tylko ta jedna chwila.
- Nie myślałem, że będę miał tyle roboty. Do tego starsi pracownicy ciągle mnie poprawiają, bo robię naprawdę głupie błędy. Ale atmosfera w pracy jest świetna. A jak... u ciebie? - spytałem, grzebiąc w talerzu i znów wsadziłem do dzioba porcję jedzenia. Tym razem nie dmuchając z nadzieją, że jest w miarę ostygnięte. Cóż za błąd. Otworzyłem szybko usta, machając sobie do nich dłonią, a potem przełknąłem wszystko z skrzywioną miną. - Gorące - wysapałem z szklankami w oczach, upijając nieco łyk picia, dla ochłody.

         - Chcesz mnie całkiem pogrążyć? - przewróciłem oczami na jego kolejną uwagę. Zdawał się być w naprawdę dobrym humorze, co mnie bardzo uszczęśliwiało. Dawno nie widziałem jak się tak beztrosko uśmiecha i żartuje.
         - Nie mogę się tego doczekać i ich min - mruknąłem, samemu wbijając widelec w makaron i wrzuciłem go do ust. Wizja pouczania swoich mentorów była doprawdy kusząca i pocieszająca. Ta satysfakcja... nie do opisania, ale póki co mogłem sobie tylko pomarzyć.
         - Um... - mruknąłem, spochmurniając. Bezmyślnie zacząłem jakiś temat, odruchowo zapytałem, jak u niego z pracą, nadziewając się na minę. Nienawidziłem jego roboty. Oboje to doskonale wiedzieliśmy,  a Hayate tylko utwierdził mnie w fakcie, że nie rzuci tego po prędku. Ba, ja uważałem, że nigdy tego nie zostawi. Lubił to. Widziałem to w jego oczach na kamerkach. Coraz bardziej, a pieniądze za to były niezwykle pewnie satysfakcjonujące. Jednak... czy ja naprawdę mogłem to znieść? Teraz wolałem to przemilczeć. Bratu nie jest łatwo, a moje dodatkowe problemy i rzyganie mu o jego zawodzie... wystarczyło, że robili to rodzice.
        Hayate nagle wytrącił mnie z zamyślenia, gdy odsunął moje krzesło, a ja odruchowo chciałem złapać za blat stołu.
        - Co robisz? - spytałem, odkładając widelec, kiedy siadał na moje kolana. - Wiem, powtarzasz to cały czas - uśmiechnąłem się cierpko pod nosem. Powtarzał to jak zacięta płyta, a mimo to nadal nie potrafił odpuścić. Przecież rodzice przyjęliby go z powrotem, gdyby to rzucił w cholerę i znalazł normalną pracę.
        - Hayate... - szepnąłem, wtapiając swoje dłonie w jego plecy, ale to mnie nie wystarczało. Chciałem poczuć jego ciepło, więc wpełzłem pod ubrania, błądząc po jego cudownych plecach, lekko je ściskając. Pragnąłem go poczuć jak najlepiej, pokazać jak bardzo go kochałem i mógł na mnie... liczyć. Dla niego mogłem zrobić wszystko.
        - Cieszę się, że jesteś ze mną szczery i to mówisz - uśmiechnąłem się mu w usta, ocierając polikiem o jego polik, oddając delikatne pocałunku w usta. - Że jesteś tylko mój - szeptałem, przyciskając jego ciało jeszcze bardziej do siebie. Szczelnie go objąłem, zaciskając palce na jego cudownej skórze, tak aby poczuł się schowany. Bezpieczny.
       - Już dobrze? - niechętnie wysunąłem jedną rękę, aby unieść podbródek brata. Chciałem, aby patrzył tymi czerwonymi oczkami prosto na mnie. - Choć, zrobię nam po drinku i coś obejrzymy, chyba że wolisz piwo, a może masz ochotę na coś innego - spytałem, delikatnie śląc mu uśmiech. - Jestem tu tylko dla ciebie