Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


Pierwsza część:
>>Tutaj<<

      Po reakcji Dove uznałem, że chyba lubiła bardziej te pozycje, gdy byłem jak najbliżej niej. Za każdym razem mocno trzymała się moich ramion, zaciskając na nich swoje palce. Wcale mi to nie przeszkadzało. Nawet gdybym czuł na skórze jej wbijające się paznokcie. Może mógłbym na następny raz podsunąć jej ten pomysł, by spróbować jak będę się z tym czuć.
    Zdawałoby się, że od ostatniego takiego momentu nie minęło za wiele czasu, a ponownie poczułem silne pobudzenie. Oparłem się na łokciach po obu stronach głowy Dove, aby móc patrzeć jej w oczy, gdy nadszedł ten moment. Ująłem jej twarz w dłonie, przyspieszając ruchy, kiedy zacząłem odczuwać pierwsze silne skurcze na swoim penisie. Wcześniej ani razu nie mogłem spoglądać jej w oczy, ale zdecydowanie mógłbym częściej widzieć ten malujący się wyraz rozkoszy, dzięki któremu po chwili i ja doznałem kolejnej przyjemności.
    Swoich ruchów nie zaprzestałem od razu. Z moich ust uszedł krótki jęk kiedy specjalnie przedłużyłem tą chwilę. Odczekałem aż przez Dove przejdzie ostatni dreszcz zanim wysunąłem się z jej wnętrza i położyłem się obok, przyciągając ją do siebie i mocno obejmując.
    - Myślisz, że teraz możemy pójść spać? Czy chcesz jeszcze? - spytałem nieco rozbawiony, odnajdując jej usta swoimi.

Spod lekko przymrużonych powiek obserwowałem poczynania Dove. A właściwie brak czegoś więcej niż to, o co ją prosiłem. Przez myśl przeszło mi, że to trochę dziwne, ale nie zastanawiałem się nad tym dłużej niż kilka sekund. Może miała więcej chęci niż to po sobie pokazywała, a może…
Złapałem mocno jej dłonie razem, nachylając się bardziej do twarzy Dove. Wolną ręką pogłaskałem tym razem delikatnie po policzku, odwzajemniając ten sam, złośliwy uśmieszek.
- Jesteś grzeczna tylko wtedy, gdy sama tego chcesz. A ja nie potrzebuję szczególnego powodu, dla którego mogę cię ukarać - z tymi słowami zabrałem dłoń z policzka kobiety, by dać jej lekkiego klapsa. Następnie ułożyłem dłoń na jej plecach, ponownie wsuwając się w jej wnętrze i poruszając się powoli. Zdaje się, że ostatnim razem bardzo męczyło ją tak powolne tempo. Szczerze mówiąc, to mnie odrobinę też, ale o wiele bardziej byłem ciekaw reakcji kobiety. Już nie chodziło o to, by ją ukarać. To wcale nie była kara. A znając Dove, to jeszcze przypadkiem zbyt mogłoby jej to przypaść do gustu. Przecież dziś można czegoś nie lubić, a jutro już tak.
- Tylko jeszcze nie wiem, na jak wiele mogę sobie pozwolić. Gdzie jest twoja granica między bólem a przyjemnością. A jeśli raz zrobię coś nie tak, przez co zmienisz swoje zdanie i stracisz na wszystko ochotę? - powiedziałem, luzując uścisk na dłoniach Dove. Lepiej nie dopuścić, aby zostały jakieś bardzo widoczne ślady, bo jak miałaby to później wytłumaczyć? Zamiast tego przesunąłem dłońmi po całej długości ciała, zatrzymując je na biodrach Dove i unosząc je wyżej.
- Zanim jednak odpowiesz na to pytanie pamiętaj, że mam całkiem inne pojęcie bólu niż ty i zniosę tego o wiele więcej. Więc to, co dla mnie jest normą, może być dla ciebie barierą nie do przejścia.

 Dove Rachel Parker  

Całe szczęście, że Dove nie mogła zobaczyć mojego wyrazu twarzy, bo zapewne by się na mnie za to obraziła. Myślałem, że zaraz nie wytrzymam i pęknę ze śmiechu na wspomnienie o Vincencie. Zagryzłem tylko mocno wargę, by nie palnąć czegoś głupiego, co w dodatku mogłoby mnie zdradzić. W całości zgadzałem się z tym stwierdzeniem, bo w końcu to ja sam ją atakowałem pod postacią kota. Nie żałowałem pazurów czy zębów, kiedy robiła coś nieodpowiedniego. A w pozostałych przypadkach robiłem to bardziej delikatnie. Tak dla zasady, żeby niczego nie podejrzewała.
- Jeśli chcesz, następnym razem mogę użyć trochę więcej siły w tego klapsa - zaproponowałem wciąż nieco rozbawiony. Uznałem, że skoro wspólnie chciała znaleźć tą granicę, to nie będą jej przeszkadzać kolejne klapsy. Może nie za każdym razem, bo w końcu co za dużo to niezdrowo.
- Jesteś bardziej niecierpliwa niż sądziłem - mruknąłem cicho, widząc jak Dove przesuwa swoją dłoń i bardziej wyczułem co robi. Trochę nawet pożałowałem, że nie mogłem tego zobaczyć z tej pozycji, tylko czułem przypadkowy dotyk jej palców. Zdecydowanie spodobała mi się wizja, jaką podsuwała mi wyobraźnia. Ale nie wszystko na raz.
- Dovie, może następnym razem sam to zrobię? - spytałem, łapiąc kobietę w pasie i unosząc tak, by przysiadła na moich kolanach w rozkroku. Objąłem ją wtedy, jedną dłoń przenosząc wyżej, po czym złapałem jej pierś, zaciskając na niej palce. Drugą przeniosłem niżej, gdzie wspomogłem poczynania Dove. Jednocześnie twarz wcisnąłem pomiędzy ramię a szyję Dove, składając tam coraz więcej pocałunków i czerpiąc z tego równie wiele co ona sama.

   Dove Rachel Parker    

Zaciekawiło mnie to "bycie samodzielnym". Więc nie zamierzała dawać mi już takiej swobody? Trudno było mi to sobie wyobrazić. Szczególnie teraz, kiedy tej swobody dała tyle, ile chciałem jej sobie wziąć, nie zaprzeczając, nie mając nic przeciwko niczemu. Miałem wrażenie, że było wręcz przeciwnie - jakby sama mnie do tego zachęcała.
Reagowałem na te subtelne instrukcje, kiedy swoją dłonią wskazywała odpowiednią drogę mojej. Byłem pilnym uczniem i zapamiętywałem każdą wskazówkę, każde głębsze westchnięcie, każde drżenie jej ciała przy odpowiednim dotyku.
Dołączyłem do tego odrobinę szybsze ruchy, mając dość powolnego tempa. Chyba również i mi się udzieliła niecierpliwość Dove. Szczególnie gdy przyszła ta fala przyjemności, która ogarnęła kobietę. Jej dłoń mocniej zadrżała, puszczając w pewnym momencie moją. Z jej ust wydobył się jęk i słowa, których się nie spodziewałem usłyszeć. Zaśmiałem się krótko, cicho, by nie przerywać jej tej chwili, gdy ciało przejęło większą kontrolę. Mocniej zaciśnięte uda i silniejsze niż zazwyczaj skurcze, wywołujące u mnie kolejną falę satysfakcji. Podobał mi się ten moment, kiedy mogłem zrobić dosłownie wszystko z rozpalonym ciałem kobiety.
Tym samym z radością dokładnie dłońmi przebadałem każdy skrawek skóry, zanim pozwoliłem Dove trochę się uspokoić. Ułożyłem ją z powrotem na łóżku, odsuwając się i kładąc obok niej. Przesunąłem też palcami w miejscach, gdzie Dove zrobiła malinki. Jeśli taka była cena za tyle radości, byłem gotów płacić ją za każdym następnym razem.
- Zdaje się, że coraz lepiej rozumiemy się bez słów - powiedziałem odwracając głowę w stronę Dove i posyłając jej zadziorny uśmiech.

    Dove Rachel Parker    

Dove wyglądała na jeszcze bardziej zmęczoną niż wcześniej. Nie miałem z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia, w końcu sama chciała tego tak samo jak ja. A w każdym razie niczemu się nie sprzeciwiała. Mimo wszystko i tak zaczęła się uśmiechać więc najwyraźniej zmęczenie nie było aż takie, jak mogło się wydawać.
Westchnąłem krótko, nie odpowiadając na mój "nowy" wygląd. Nie zamierzałem się nim chwalić dookoła, nawet jeżeli dzięki temu ten przeklęty Theodore miałby odczepić się od Dove. Przymknąłem oczy, gdy nawiedziła mnie jeszcze jedna myśl. Theodore, w przeciwieństwie do mnie, był bardziej… raczej mniej zaangażowany, co sprawiało, że wcale nie czułem się lepiej. Nauczył Dove palenia i ciągał po podejrzanych miejscach. To nie był jakiś specjalny grzech, za który szło się do piekła. W przeciwieństwie do tego, co robiłem ja.
Może gdyby chodziło tylko o to, nie przejmowałbym się aż tak bardzo. Tylko że to było kolejne, dość spore obciążenie jej duszy. Kobieta nigdy nie bywała całkowicie grzeczna. Zawsze jakiś grzeszek czaił się w pobliżu. Tu jakaś drobna kradzież, tam ubliżanie, nienawiść. No i ja. Chyba przede wszystkim to ja stałem się główną przyczyną tego wszystkiego. Lepiej dla niej byłoby, gdybym zniknął z jej życia. Uspokoiłaby się, ułożyła lepsze relacje z bratem, znalazła kogoś bardziej odpowiedniego. Na przykład takiego Theo. Aż mnie skręcało ze złości na tą myśl, a jeszcze bardziej przez to, że miała lepszą rację bytu.
Zwróciłem uwagę na przejmującą ciszę i brak dotyku Dove. Dopiero wtedy przeanalizowałem wypowiedziane do mnie słowa. Odwróciłem twarz w jej kierunku, marszcząc brwi. Ewidentnie w jednej chwili straciła cały swój nastrój.
Przekręciłem się na brzuch, po czym nakryłem nas cienką kołdrą i ułożyłem głowę na swoim ramieniu tak, by dobrze móc widzieć Dove.
- Co cię trapi? - spytałem w końcu. To nie było normalne, żeby tak nagle się zmieniła, nie mając żadnych powodów. W głowie za to miałem milion głupich komentarzy, ale darowałem je sobie. Chyba trzeba zacząć być trochę bardziej poważnym.
- Możesz mi powiedzieć o wszystkim, nawet jeżeli nie będę potrafił pomóc, to wysłucham.

Dove Rachel Parker

Milczałem, po prostu przyglądając się Dove. Tak, właśnie teraz chciałem o tym porozmawiać, skoro właśnie teraz te myśli zaprzątały jej głowę. Moja mina musiała mówić sama za siebie, skoro Dove nie upierała się przy swoim i zaczęła mówić o swoich problemach.
Nie sądziłem, że ta sprawa mogłaby ją jeszcze tak męczyć. Uznałem ją za zamkniętą już dawno temu. Po co roztrząsać to dalej? Nie rozumiałem. Robert w końcu dostał nauczkę ode mnie. Widział w dodatku jak rozprawiam się z Walflowers, mógł mieć większą traumę niż Dove. Albo i nie, nie miałem pojęcia, gdyż od tamtego czasu nie pojawiał się publicznie. Zapewne tak jak Dove leczył rany. Tylko że ją wciąż nawiedzały już nie tylko nocne mary, ale teraz i za dnia. Niestety leczenie umysłów nie należało do puli moich umiejętności.
- Myślę, że nie przekonasz się dopóki nie sprawdzisz. Nie możesz cały czas żyć w strachu przed tym, co może być, ale wcale nie musi - uśmiechnąłem się lekko po jej krótkim pocałunku. Czasami Dove była taka bezbronna i naiwna. Aż ciężko uwierzyć, że to ta sama osoba, która potrafiła szantażować innych i wbijać im szpile w plecy.
- Wcale nie uważam, że zepsułaś atmosferę. Ale za to powinnaś spróbować zagrać. Jeśli boisz się, dobrze aby ktoś był z tobą w tym czasie. Mogę to być ja, chociaż nie polecam się, bo nie potrafię grać na pianinie. Może Sebastian? Jeśli poprosisz go o zagranie czegoś wspólnie, nie odmówi ci, a ty będziesz bezpieczniejsza - zaproponowałem. Kiedyś słyszałem powiedzenie, że czas leczy rany, co uznałem za głupstwo. Zupełnie się to nie sprawdzało, a w przypadku Dove mogłem śmiało powiedzieć, że jeżeli nie weźmie się ze swoim strachem "za bary", to przegra. I zacznie w niej rosnąć nienawiść. Jakby za mało miała problemów. Tego jednego akurat nie potrzebowała.
- Mogłaś wcześniej mi o tym powiedzieć. Nie możesz wiecznie rozpamiętywać tych złych wspomnień. Zwalcz je zanim przejmą nad tobą kontrolę i zaczną rządzić twoim życiem - nachyliłem się nieco w kierunku Dove, całując ją lekko w policzek.

Dove Rachel Parker

Delikatnie uniosłem brwi, kiedy Dove na chwilę się zawiesiła nim skończyła zdanie. "...i troskę"? Nieco śmiesznie to zabrzmiało w zestawieniu z jej następnymi słowami i rozmową, jaką odbyliśmy jakiś czas temu.
- Pamiętasz, że już kiedyś o tym rozmawialiśmy? Oboje wtedy zgodnie uznaliśmy, że nie nadaję się do tej roli. Nie wiem kogo ty miałaś wtedy na myśli, ale ja uważałem, że to inspektor będzie tą odpowiednią osobą - zaśmiałem się krótko na to wspomnienie. Wtedy wszystko zdawało się być takie łatwe. Kto to wszystko tak skomplikował? Zapewne gdyby nie Birmingham i koszmary Dove, nasze relacje wyglądałyby inaczej. Może wciąż nie byłyby zbyt przyjazne. A może połączyłby nas tylko seks. Kto wie. Przecież była jedyną kobietą w moim życiu. I wcale nie chodzi o uczucia, a po prostu o fakt, że nie miałem czasu na oglądanie się za innymi kobietami. A może to było tylko głupie zauroczenie z naszej strony?
- Marzenia - parsknąłem ni to z rozbawieniem, ni z ironią. Marzenia były głupie, ale nie odważyłbym się powiedzieć o tym Dove wprost. Zamiast tego narzuciłem na nas cienką kołdrę i ułożyłem się na brzuchu z rękami pod poduszką. Tak jak lubiłem.
- Chciałbym być twoim Vincentem. Mógłbym wszędzie z tobą chodzić i nie przejmować się żadnymi problemami. Życie jako kot jest takie przyjemne. Możesz robić co chcesz i kiedy chcesz. Głaskasz takiego, rozpieszczasz, drapiesz za uszkiem i miziasz po głowie, a w dodatku karmisz pysznościami. No i miałbym cię na oku przez cały czas - uśmiechnąłem się, wspominając tamte dobre dni. Raczej już nie wrócą, może tylko czasami i na krótko. Miałem wtedy o wiele więcej swobody niż obecnie.
Dove nie musiałem pytać o jej marzenia. Wiedziałem, czego chciała w życiu, nawet jeżeli nie przyznawała się do wszystkiego na głos. Czasem te głupsze pomysły musiałem wybijać jej z głowy, używając racjonalnych argumentów. Niestety z jakiegoś powodu nie byłem w stanie wybić jej najgłupszego, na co wpadła w całym swoim życiu: mnie.
Wtedy przyszło mi coś na myśl. Przekręciłem więc głowę, aby spojrzeć na kobietę zanim wypowiedziałem swoje myśli.
- Czy nie sądzisz czasem, że jesteśmy ze sobą nie z własnego wyboru i uczucia, a dlatego, że ktoś inny tak chciał? Albo dlatego, że niespecjalnie mieliśmy innych partnerów do wyboru? Czy to nie wygląda jak… przyzwyczajenie? Jakby to było z góry zaplanowane, a my nie mamy na to wpływu. Lub jeżeli jesteśmy sobą zauroczeni, a za miesiąc, rok lub pięć, wszystko wyparuje? - moje chłodne kalkulacje właśnie na to wskazywały. W końcu moim głównym celem nie jest związek, a zadanie narzucone przez Asmodeusza. Dove też nie była mną zainteresowana. Zwróciła na mnie większą uwagę, gdy zacząłem być bardziej natarczywy, co mogła uznać za błędną sugestię.

Dove Rachel Parker

Czułem się bardzo niekomfortowo przy tej rozmowie. Źle zrobiłem, że ją w ogóle zacząłem. Teraz jednak zakończenie jej byłoby zaprzeczeniem wszystkiemu, co do tej pory robiłem i mówiłem Dove. Sytuacja była do tego bardzo… nieodpowiednia, delikatnie rzecz ujmując. Powiedzenie prawdy w tej chwili mogło tylko zranić Dove, a okłamywać jej też do końca nie chciałem.
Postanowiłem zatem przemilczeć niektóre rzeczy. Jak na przykład fakt, że wcale nie było mi tak źle bez Dove. Owszem, trochę tęskniłem za jej obecnością i może to uczucie by się wzmogło gdyby miało potrwać dłużej. Jednak byłem bardzo zajęty innymi sprawami, wolne chwile przeznaczałem na odpoczynek i nie w głowie było mi wzdychanie, rozmyślanie, wspominanie. Właściwie dobrze się bawiłem w klubach i kasynach. Miałem wrażenie jakby moje emocje faktycznie nieco ostygły. Nie rozumiałem, co miało na to taki wpływ. To, kim byłem? To, że przypomniałem sobie kim byłem wcześniej? Pozbawionym skrupułów i uczuć człowiekiem, który dbał tylko o własne interesy. Może to, że Dove zapomniała o mnie na długie tygodnie, kiedy jej najbardziej potrzebowałem? Choć było to już dawno za nami i nie rozpamiętywałem szczególnie tych dni, to w środku czułem, że nie do końca się z tym pogodziłem.
- Ten głosik był spowodowany znajomością z Walflowers. Pamiętaj, że twoje prawdziwe emocje to te, które czujesz sobą, a nie głosem w głowie. Jeśli jesteś zła, czujesz to w środku i masz chęć by kraść, krzywdzić bądź zabijać. Jeśli jesteś zła i słyszysz, że masz być dobra i jesteś przykładną osobą, to nie są to twoje prawdziwe odczucia. Wiele istot nie ma nic przeciwko manipulacji innymi. Z grubsza po to są stróże, by nikt cię nie zmanipulował - parsknąłem na koniec. Czy po to potrzebowali demonów, bo anioły dość kiepsko radziły sobie z tą kwestią? Czy potrzebowali mnie do tego konkretnego przypadku, aby sprawdzić różne opcje? Czułem, że zostaliśmy oboje wykorzystani.
- Dove, to, co nas połączyło nie jest dobre - powiedziałem. Sam miałem już zbyt duży mętlik w głowie, nie chciałem składać jej pustych obietnic, ale nie chciałem również krzywdzić Dove. Mimo wszystko wciąż bardzo mi na niej zależało.
- Oboje o tym wiemy. I oboje zepchnęliśmy tą wiedzę na bok. To nie zmienia jednak rzeczywistości. Gdybym miał ci odpowiedzieć jako twój stróż, zakończyłbym tą relację, poszedł do Asmodeusza i błagał o zmianę podopiecznego albo chociaż o powrót do starego stanu rzeczy. Gdybym miał jednak odpowiadać jako twój partner… cóż, to skomplikowane Dove. Wiem, że coś do ciebie czuję i chciałbym normalnie żyć. Może gdybym był tylko człowiekiem nie męczyłabyś się z tymi spojrzeniami, z nieprzychylnym Sebastianem, nie trzeba byłoby ukrywać tego związku. Może mógłbym ci się oświadczyć, a ty kiedyś byłabyś szczęśliwą mamą - odwróciłem głowę, by nie musieć spoglądać w oczy Dove, po czym ukryłem twarz w poduszce. - Ale to nie jest możliwe. Mamy się łudzić, że coś z tego będzie? Czy nadal żyć jak do tej pory? To nie jest zdrowe, szczególnie dla ciebie, dla twojej duszy. Nie umiem pogodzić bycia stróżem z byciem twoim partnerem. Partner nie powinien wciągać cię w dół, a stróż patrzeć bezczynnie. Nie możesz trafić do piekła, nie tylko dlatego, że takie mam zadanie. To miejsce okrutne i pełne bólu, nie dałabyś sobie rady, a ja przez wieki będę mieć świadomość, że to moja wina. A Asmodeusz będzie mi o tym przypominać każdego dnia - zacisnąłem palce na prześcieradle. Już sama myśl sprawiała, że przewracały się we mnie wnętrzności. Właściwie widziałem tylko jedno miejsce wyjście z tej sytuacji, które nie wymieniłem na głos.

Dove Rachel Parker

Nie zgadzaliśmy się, to prawda. Dove nie wybiegała tak bardzo w przyszłość, nie przejmowała się tym, co może być, a wcale nie musi. Dla niej coś takiego jak piekło i niebo było niczym bajka opowiadana dla dzieci na dobranoc. Albo jak legenda. Niby jest prawdziwa, ale nie wydawała się być tak straszna jak w opowieściach.
Spodziewałem się smutku i żalu. Dziwnym byłoby, gdyby zareagowała spokojnie na moje słowa. Nie tłumaczyłem się, je próbowałem jej zatrzymać bądź przepraszać. Przyszło mi na myśl również parę złośliwości lecz po co dolewać oliwy do ognia? Ironizowanie z Dove byłoby głupim posunięciem. Pożegnałem ją więc milczeniem.
Przekręciłem się na bok, zakrywając kołdrą aż po czubek głowy. Dove uparcie wierzyła, że będzie jakieś rozwiązanie. Owszem, były, ale żadne nie było odpowiednie, satysfakcjonujące. Żadne zakończenie w mojej głowie nie było szczęśliwe. Życie to nie książki, gdzie dwoje zakochanych mimo trudności przetrwa razem długo i szczęśliwie. O nasze niepowodzenie mogłem winić tylko siebie, że w ogóle to zacząłem.
Tej nocy trudno było mi usnąć. A kiedy już mi się to udało, było jeszcze gorzej. To nie był żaden odpoczynek. Męczyłem się, znów miałem te dziwne sny bez obrazów, w ciemności. Dove? Czy tym razem moje własne? Wszystko mi się mieszało.
Wstałem przed świtem, gdy było jeszcze szaro. Nie słyszałem nic zza ściany, Dove zapewne wciąż spała zmęczona wczorajszym dniem. Dziś nie zamierzałem jej budzić bądź w inny sposób przeszkadzać. Zadowoliłem się zimną wodą do umycia i rześkim, porannym powietrzem. Dopiero gdy krzątanina się wzmogła, kiedy pracownicy hotelu byli już na pełnych obrotach, załatwiłem sobie do pokoju najnowsze wydanie miejscowej gazety, a także filiżankę kawy, tak lubianej tu na śniadanie. Podobno wypełniała energią od pierwszego łyku. Cóż… jakoś tego nie czułem, gdy powoli ją popijałem w pokoju Dove na balkonie.
Próbowałem skupić myśli na czytanym tekście, jednocześnie obmyślając jakiś plan działania. Nie chciałem odchodzić bez słowa pożegnania… ale również nie chciałem się żegnać z Dove. Może rzeczywiście trochę jej nie doceniłem i miała jakiś przyzwoity plan w zanadrzu? Musieliśmy jeszcze porozmawiać zanim zdecyduję ostatecznie odejść.

Dove Rachel Parker

Musiałem w pewnym momencie przysnąć nad gazetą, gdyż wzdrygnąłem się słysząc trzaśnięcie drzwiami. Uznałem, że Dove przyszła po jakieś swoje rzeczy. W końcu w tym pokoju miała wszystkie swoje ubrania. Dlatego nie zwróciłem na to większej uwagi, bardziej zajęty ziewaniem.
Dopiero słysząc bliżej kroki, a następnie słowa, wziąłem w dłoń filiżankę z zimną już kawą. Chwilę temu była jeszcze niemal gorąca. Moja drzemka trwała trochę dłużej niż sądziłem, skoro tak się stało.
- Tobie się przysłużył. Zanim przyjechałem - uściśliłem, mając w pamięci radosny uśmiech Dove, jej chęci na droczenie się ze mną oraz wspólne zwiedzanie i poznawanie jej znajomych.
- Bóg tego nie zrobił, bo jest… no, Bogiem. Podstępy to nie jego działka - mruknąłem, wystawiając twarz do słońca. W piekle nie było słońca, korzystałem więc z niego tak długo, jak mogłem. A może to pozostałości po kocie. Czasem te nawyki ujawniały się w najmniej oczekiwanym momencie.
- Lucyfer raczej też ma większe sprawy na głowie niż zajmowanie się jakimś podrzędnym demonkiem i ludzką dziewczyną. Jeśli miałbym kogoś wskazać, byłby to Asmodeusz i Gabriel - westchnąłem, przywołując w pamięci dzień, gdy zadecydowano o mojej nowej pracy. A raczej postawiono mnie przed faktem dokonanym.
- Asmodeusz we wszystko mnie wprowadzał od początku. Jest też prawą ręką władcy, nie zdziwiłoby mnie, gdyby miał na wszystko pozwolenie - albo i nie, on tego nie potrzebował. Właściwie nigdy nie słyszałem o sytuacji, w której ktoś mu czegoś zabraniał. - Od Gabriela dostałem pieczęć i pozwolenie na wyjście do świata ludzi. Czy ktoś jeszcze był w to zamieszany, nie wiem. Może mają jakiś plan B, gdyby ten pierwszy nie wypalił i teraz go realizują? - otworzyłem oczy, by móc spojrzeć na Dove. Wyglądała trochę lepiej niż wczoraj. Chyba zdecydowanie ten Paryż dobrze na nią wpływał. Zdawała się rozkwitać, niczym ten kwiat w doniczce, który stał przy naszym stoliku. Jej cera nabrała większego blasku, figura nieco bardziej się zaokrągliła. Nie uważałem, że za dużo przytyła i widać było te kilogramy. W porównaniu z Dove, którą spotkałem po śmierci pożeraczy, ta była w dużo lepszej kondycji. Na jej twarzy gościł jednak wyraz niezadowolenia i złości.
- A może sami byliśmy zbyt naiwni i zaplątaliśmy się za bardzo, szukając teraz kogoś winnego? - powiedziałem gorzko, biorąc łyk równie gorzkiej kawy.

Dove Rachel Parker

- Masz rację, nie powinienem robić tego wszystkiego - przyznałem po chwili namysłu, kiedy między nami zaległa cisza. Tylko ranne ptaki śpiewały i owady brzęczały gdzieś w pobliżu. Dove najwyraźniej oczekiwała dłuższej odpowiedzi, jakby rzeczywiście kryło się za tym coś więcej. Nic się nie zmieniło, po prostu… chyba wraz ze wspomnieniami z czasem wrócił mi zdrowy rozsądek. Śmieszne, że jako człowiek myślałem bardziej racjonalnie niż jako demon.
- Nie powinienem mieszać ci w głowie. Nie powinienem odwzajemniać twoich gestów. Nie powinienem kierować się uczuciami. Zdaje się, że jestem jeszcze gorszy niż mój poprzednik - przyznałem w końcu spokojnie. Tak, teraz byłem w stanie powiedzieć o tym głośno, choć wcześniej zapewne bym się do tego nie przyznał. Może anioły i demony miały ten sam problem po śmierci. Widząc zirytowany wyraz twarzy u Dove zrozumiałem, że powinienem powiedzieć jej coś więcej. Z jakiegoś powodu wyczuwała większość moich kłamstw, dlatego zamierzałem być z nią szczery, nawet jeżeli miałoby to ją zranić.
- Nie powiem, że rozmyślałem o tym, o nas, przed przyjazdem tutaj, bo tak nie było. Ale myślę, że demony są po prostu głupie. Większość - wziąłem do ust wykałaczkę, którą rano zabrałem z hotelowego baru, pogryzając ją. Przeniosłem wzrok na oczy Dove, wpatrując się w ich intensywną zieleń. Były naprawdę piękne.
- Kiedy trafiasz do piekła i jakimś cudem masz ten zaszczyt, aby stać się demonem, pierwsze co robią, to czyszczą twoją pamięć. Wszystkie wspomnienia, te najbliższe twemu sercu, te których nienawidzisz, te które kochasz i pielęgnujesz przez całe życie - nie odrywałem spojrzenia od oczu Dove. Wczoraj to zrobiłem, nie potrafiąc zdobyć się na tą rozmowę. Pewnie miała trochę racji nazywając mnie tchórzem, ale nie w sposób, o którym mówiła. - Po to, żeby się nie pozabijać, jak i również po to, aby mieć nad nimi większą kontrolę. Nad demonem, który nie ma własnej woli i nie pamięta nic oprócz tego, co jest tu i teraz, łatwo zapanować. Trzymają się ścisłych wytycznych. Znają tylko to, co złe, potrafią to, co pamięta ich ciało. Jak torturować, jak zabijać, jak zmiażdżyć twoją psychikę. Taki właśnie byłem jeszcze kiedy cię poznałem. Potem zacząłem sobie przypominać. Dzień, w którym kazałaś mi iść zebrać kwiaty do wazonu był dniem, w którym przypomniałem sobie, że miałem żonę. Walflower, gdy nas zaatakowali, zburzyła wszelkie pozostałe bariery, jakie blokowały mój umysł. Byłem naiwny, kiedy po tych zdarzeniach myślałem, że coś uda się stworzyć między nami - w pierwszym odruchu chciałem sięgnąć po dłoń Dove lecz zrezygnowałem z tego w połowie gestu.
- Ludzie są okrutni, wyrachowani, są też mili i troskliwi. Posiadają bystre umysły i są w stanie zrobić o wiele więcej niż jakiś tam demon. Sądzę, że jest zbyt wielka przepaść między Alastorem czyli demonem, którym byłem, a Williamem, człowiekiem którym… również byłem i od niedawna posiadam jego wspomnienia. Pozwoliłem sobie na okazanie uczuć wobec ciebie, co w konsekwencji doprowadziło nas do tej przykrej sytuacji. Nie chcę robić ci złudnych nadziei na jakąś wspólną przyszłość. Może jest jakieś rozwiązanie, ale co się stanie, gdy znajdziemy je zbyt późno? Gdy będzie za późno dla ciebie? Dlatego chcę zakończyć to, dopóki masz szansę na szczęście, którego ja nie jestem w stanie ci dać. Myślisz, że nie widziałem jak patrzyłaś na Dianę i Garniera? Na tamtą parę w restauracji wczorajszego wieczoru? Byłaś smutna. Smutna i zazdrosna. Bo nie pójdziemy razem do ołtarza, nie będziemy mieć razem dzieci, a to jest coś, na czym bardzo ci zależy. Nie krzywdź siebie dłużej i pozwól, by nasza relacja pozostała doświadczeniem, a nie smutnym wspomnieniem - zakończyłem, dopijając kawę.

Dove Rachel Parker

Zmrużyłem lekko oczy, przyglądając się kolejnych ruchom Dove. Wydawała się być bardziej opanowana niż bywała zazwyczaj w takich sytuacjach. To do niej nie było podobne. Ten spokój i tak szybkie pogodzenie się z moimi słowami. Trudno było mi uznać, czy robiła to specjalnie, aby mnie sprowokować, czy planowała coś na boku. Dokładnie to miałem na myśli, gdy mówiłem o wyższości ludzi nad demonami.
- Nie zniknę teraz - przeciągnąłem się, rozciągając zastałe kości. Niezbyt dobrze dziś spałem, o czym zdawało się mówić całe moje ciało.
- Po powrocie do Londynu wymyślę jakąś bajeczkę o chorej babce za oceanem i zniknę. Nie wiem jak długo potrwa znalezienie ci nowego stróża więc sądzę, że przez parę dni jeszcze nim pozostanę. Akurat wystarczająco na odejście z kwiaciarni i sprzedanie mieszkania. Nikt nie pozwoli mi pozostać więc nie spotkasz ani Williama, ani Alastora - skłamałem gładko, zachowując cały czas ten sam wyraz twarzy. Jakoś nie czułem, by zdradzanie moich prawdziwych zamiarów było dobrym pomysłem. Żal było mi opuszczać to miejsce. Żal było mi zostawiać Dove, nawet jeżeli miała się nigdy o tym nie dowiedzieć. I żal było mi też mieszkania, przy którym urobiłem się po łokcie, kładąc te przeklęte kafelki w łazience i na balkonie. W środku nawet trochę się ucieszyłem, że Dove nie wiedziała, gdzie znajdowało się moje nowe mieszkanie, dzięki czemu łatwiej będzie mi podtrzymać to kłamstwo.
- Poza tym… - odwróciłem się na krześle bardziej przodem do Dove. Słońce świeciło mi w plecy, dzięki czemu dobrze ją widziałem. Uśmiechnąłem się lekko.
- Może tego nie pamiętasz, ale mam całkiem niezłe miejsca na Giselle. Mimo wszystko chciałbym też pójść z tobą do tej lodziarni i na azjatyckie przekąski przy moście. Ale to może jak będziesz mieć ochotę na wyjście. Nie zamierzam zmuszać cię do przebywania ze mną jeśli teraz sobie tego nie życzysz - powiedziałem, odwracając się z powrotem w stronę ogrodów. - Przecież możemy spędzić ten czas jako przyjaciele, nie kochankowie - westchnąłem, gdyż zdałem sobie sprawę, że ta opcja najbardziej by nam odpowiadała. Gdyby tylko Dove zechciała zmienić nieco naszą znajomość byłoby mi lżej odchodzić.

Dove Rachel Parker

"Może" w ustach Dove i z miną, jaką to wypowiedziała, nie brzmiało na pozytywne rozpatrzenie mojej propozycji. Dlatego nie nastawiałem się na zbyt wiele. Myślałem, że może będzie wolała spędzić ten czas z Theodore i jego przyjaciółmi. Nie miałbym o to do niej pretensji. W końcu nasze drogi zaczynały się rozchodzić, mogła mieć do mnie żal. W sumie gdyby tak było i gdyby sobie odpuściła, uznałbym to za całkiem dobre zakończenie.
Bawiąc się wykałaczką nie sądziłem, że przy okazji mogą to być moje ostatnie chwile spędzone w Paryżu. Dove początkowo miała spędzić tu jeszcze trzy tygodnie, dlatego jej decyzja tak mnie zaskoczyła. Nie wierzyłem ani trochę w jej słowa. Przecież jeszcze wczoraj chciała zwiedzić tak wiele, nic nie mówiła o zmęczeniu Paryżem ani chęci powrotu do domu. To było aż zbyt oczywiste, że miało to związek ze mną i ostatnią decyzją. Nie rozumiałem, co nią kierowało i dlaczego tak postanowiła, ale nie zamierzałem z nią o tym dyskutować.
- Jasne. Kiedy chcesz wracać? - zapytałem, gdy już przetrawiłem tą informację i byłem pewien, że nie zabrzmię jak idiota.
- Możemy pojechać do portu i zobaczyć, co da się zrobić - wątpiłem jednak, że uda nam się przełożyć ten luksusowy rejs. To raczej nie są rzeczy, które każdy sprzedawca ma w zapasie, gdyby komuś jednak coś się odwidziało. Co najwyżej wymienić na jakiś podrzędny i to raczej bez zwrotu różnicy w cenie.
Czułem się mimo wszystko rozczarowany. Starałem się tego po sobie nie pokazywać, zajęty spoglądaniem na ogrody po raz kolejny. Patrzyłem na nie, ale jednocześnie jakbym ich nie widział, próbując ułożyć swoje myśli.
- Czy może mam się już pakować i chcesz wracać pierwszym lepszym statkiem do domu?

Dove Rachel Parker

Kiwnąłem głową, nie wtrącając nic więcej na temat powrotu. Siłą przecież nie mogłem jej zatrzymać. Mogłem sobie chcieć zostać. W odpowiedzi pewnie by rzuciła, abym został, bo ona sama da sobie świetnie radę. Nie wątpiłem, jedynie obawiałem się jakich głupot przy okazji nawyczynia, lub też jakich nieodpowiednich ludzi mogła spotkać. Szczególnie po wczorajszej rozmowie mogła chcieć zrobić coś zwyczajnie po złości. Cała Dove. Nigdy nie wiedziałem, czego się po niej spodziewać.
- Dobrze, ale i tak czeka nas mała podróż. Chodźmy więc najpierw na śniadanie - zaproponowałem. Wątpiłem, aby kobieta chciała zjeść coś na miejsce. Z resztą, mnie również przeszła ochota na wspólne wyjścia. Dove jasno się zadeklarowała, nic bym i tak na tym nie zdziałał. Trochę szkoda mi było, że nie chciała pozostać mimo wszystko na poziomie przyjaciółki, dopóki nasze drogi całkiem się nie rozejdą.
- Przebierz się, poczekam na ciebie w restauracji - powiedziałem, po czym wyszedłem z pokoju, aby dać jej więcej prywatności. Jej ubrania wciąż znajdowały się w tej sypialni, nie zamierzałem więc jej przeszkadzać. Może gdyby sprawy miały się inaczej…
Nieważne już z resztą. Pokręciłem głową, odganiając od siebie wszystkie te myśli. Teraz nie miały już znaczenia. Dove nie chciała słuchać moich argumentów, a ja nie chciałem za wszelką cenę trwać u jej boku, bo to ją zwyczajnie niszczyło. Miło było, ale się skończyło. Szkoda, że tak późno.
Jak na porę śniadaniową było dosyć późno i niewiele osób kręciło się już po restauracji. Obsługa sprzątała stoliki, słychać było ostatnie rozmowy. Po wnętrzu roznosił się zapach słodkich rogalików, dżemu, kawy. Głównie kawy. Właściwie to nabrałem na nią ochoty po raz kolejny tego ranka. I trochę jajecznicy, gdyż te słodkości wcale do mnie nie przemawiały. Szczególnie na początek dnia. Ciekawiło mnie, czy Dove zechce dołączyć, czy będzie wolała pominąć śniadanie. W swoim zamyśleniu wpatrywałem się w starszą kobietę, która samotnie popijała coś z filiżanki i czytała gazetę. Mimo swego wieku wyglądała bardzo elegancko w garsonce i delikatnie upiętymi koczku. Zastanawiałem się, dlaczego była tutaj sama.
- W czymś mogę pomóc? - usłyszałem jej delikatny głos, gdy błękitne oczy utkwiła we mnie. Jak na wiekową kobietę miała przyjemny głos, choć jakoś nie potrafiłem jej skomplementować. Może dlatego, że głupio się czułem przyłapany na takim bezpośrednim gapiostwie.
- Nie, przepraszam - odpowiedziałem jedynie, wbijając wzrok w swoją niemal pełną filiżankę. Przetarłem twarz dłońmi, nieco zdezorientowany swoimi ostatnimi wpadkami. Przestałem być ostrożny.