Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


Pierwsza część:
>>Tutaj<<

      Po reakcji Dove uznałem, że chyba lubiła bardziej te pozycje, gdy byłem jak najbliżej niej. Za każdym razem mocno trzymała się moich ramion, zaciskając na nich swoje palce. Wcale mi to nie przeszkadzało. Nawet gdybym czuł na skórze jej wbijające się paznokcie. Może mógłbym na następny raz podsunąć jej ten pomysł, by spróbować jak będę się z tym czuć.
    Zdawałoby się, że od ostatniego takiego momentu nie minęło za wiele czasu, a ponownie poczułem silne pobudzenie. Oparłem się na łokciach po obu stronach głowy Dove, aby móc patrzeć jej w oczy, gdy nadszedł ten moment. Ująłem jej twarz w dłonie, przyspieszając ruchy, kiedy zacząłem odczuwać pierwsze silne skurcze na swoim penisie. Wcześniej ani razu nie mogłem spoglądać jej w oczy, ale zdecydowanie mógłbym częściej widzieć ten malujący się wyraz rozkoszy, dzięki któremu po chwili i ja doznałem kolejnej przyjemności.
    Swoich ruchów nie zaprzestałem od razu. Z moich ust uszedł krótki jęk kiedy specjalnie przedłużyłem tą chwilę. Odczekałem aż przez Dove przejdzie ostatni dreszcz zanim wysunąłem się z jej wnętrza i położyłem się obok, przyciągając ją do siebie i mocno obejmując.
    - Myślisz, że teraz możemy pójść spać? Czy chcesz jeszcze? - spytałem nieco rozbawiony, odnajdując jej usta swoimi.

 Dove Rachel Parker  

      Po wyjeździe Dove do Paryża miałem o wiele więcej czasu dla siebie. Czy raczej - o wiele mniej, gdyż wziąłem na siebie zadanie zarobienia nieco więcej pieniędzy, a przy okazji remontu nowego mieszkania i całej tej przeprowadzki. Zacząłem od rzeczy najważniejszej, od pieniędzy.
    Skróciłem zatem czas pracy w kwiaciarni. Nie przynosiło mi to takich dochodów, jakich potrzebowałem, uważałem też, że zwyczajnie marnowałem tam swój czas. Ta praca była mi potrzebna tylko po to, abym nie zwariował i miał lekkie zajęcie na czas dochodzenia do pełni zdrowia. I przy okazji mieć za co żyć. Martwiłem się wtedy, nie mając pewności jak długo potrwa ten stan rzeczy. Patrząc jednak na to z boku, z perspektywy czasu uznałem, że za bardzo się nad sobą roztrząsałem i użalałem. Przykre, że przy okazji Dove musiała na to patrzeć. Dopiero słowa Asmodeusza uświadomiły mi, że to dopiero początek i nikt nie zamierzał dawać mi ulg tylko dlatego, że chwilowo zaniemogłem. Tak więc nie chcąc całkiem palić mostów (w razie gdyby moje plany nie wyszły tak dobrze jak chciałem), po skróceniu czasu pracy poprosiłem o miesiąc wolnego. Wystarczyło, że wyznałem prawdę o swoich planach, koloryzując ją trochę opowieściami o wspólnym zamieszkaniu ze swoją narzeczoną.
    Za dnia zakasałem rękawy i brałem się do remontu. Nocą musiałem zarobić na ten remont oraz wszelkich specjalistów, na to, na czym sam się nie znałem i potrzebowałem pomocy. Zwiedziłem chyba wszystkie kasyna w Londynie i tego typu kluby rozrywki, gdzie w legalny, choć trochę nie do końca, sposób mogłem szybko zgarnąć pieniądze na swoje potrzeby. Czasem pomagałem swoim umiejętnościom hazardzisty tymi demonicznymi, dzięki czemu szybko się wzbogaciłem. Nawiązałem kilka nowych kontaktów, odnowiłem parę starych. Nikomu się jednak nie zwierzałem ze swojego życia po odejściu z Klubu Dżentelmenów, choć raz trafiłem w jednym przybytku na kilku starych znajomych. Nieco pijani, zadowolili się kolejką jaką im postawiłem, przez co szybko zapomnieli o zainteresowaniu moimi sprawami.
    Spałem niewiele, o ile w ogóle znalazłem na to chwilę. Jako Vincent potrzebowałem mnóstwo snu i odpoczynku, zapewne było to spowodowane kocim sposobem bycia. Teraz nie miałem tego problemu, dodatkowo podreperowany dobrymi, znajomymi umiejętnościami, testowałem swoje ciało do granic możliwości. Nie mając na głowie tony zmartwień, nie musząc się ograniczać poprzez pilnowanie Dove czy też jej niesfornego braciszka, całkiem nieźle się bawiłem. Swoją drogą mimo wszystko zaczęło mi jej brakować. Z ciekawości poszedłem nawet pod budynek nowego hotelu, o którym wspominała Dove, aby zobaczyć jak idą prace nad nim. Musiałem przyznać, że całkiem sprawnie został oczyszczony plac dookoła i zaczęto renowację dachu. Przy drugich takich oględzinach dostrzegłem nawet naburmuszonego Sebastiana, który na kogoś krzyczał, dlatego rozbawiony odwróciłem się, nie chcąc dodatkowo go denerwować swoją obecnością.
    Wcześniej również zadbałem o bilet na statek. Nie dostałem co prawda miejsca w pierwszej czy drugiej klasie, ale niczego nie żałowałem. Podróż statkiem nie była długa, podziwiałem widoki, mrużąc oczy przed słońcem. Bezchmurne niebo odbijało się w tafli wody, przecinanej przez dziób statku. Tak wyglądała cała trasa z Portsmouth do miasta Hawr, gdzie dotarliśmy wieczorem. Miałem spędzić tam zaledwie jedną noc, skończyło się na dwóch, jako że najwyraźniej przekroczyłem swój limit niewyspania się i musiałem więcej odpocząć. Z zaskoczeniem zauważyłem, że mowa francuska nie sprawiała mi problemów. W piekle zawsze zastanawiałem się jak to jest, że rozumiałem każdego, z kim rozmawiałem. Zrozumiałem teraz, że duży wpływ miała na to moja demoniczna natura, która dostosowywała mój język do okoliczności. Pomogło mi to w zrozumieniu francuskiej mody i kupna paru rzeczy, by zbytnio nie wyróżniać się z tłumu. Chociaż nie mogłem powiedzieć, aby męska moda zbytnio odbiegała od tej londyńskiej. Największą dla mnie różnicą były bardziej obcisłe spodnie i te pstrokate kamizelki. Sprzedawczyni proponowała mi żółtą, potem pomarańczową lecz w obydwu wyglądałem komicznie. Stanęło na błękitnej w jakiś dziwny wzorek i fioletowej.
    Hotel Le Maurice odnalazłem bez problemów. Był to budynek niemal w sercu miasta z widokami na nowo wybudowaną Tour Eiffel, której szczyt nikł gdzieś w górze, na piękne ogrody Tuileries, a także na przepływającą rzekę Seine. Poniekąd pożałowałem, że nie skorzystałem z przeprawy tą rzeką prosto z Hawru. Dove nie mogła wybrać lepszego hotelu. A sam hotel lepszej lokalizacji. Przechodząc obok muzeum Louvre, zastanawiałem się, czy Dove zdążyła je już całe zwiedzić. Bo tego, że zdążyła zajrzeć do środka, byłem pewien w stu procentach.
    - Dzień dobry - zwróciłem na siebie uwagę młodej recepcjonistki. Dove wcześniej nie powiadomiła mnie w którym znajduje się pokoju, czy miałbym dzielić go z nią, opłacić sobie samemu, czy jakiś już zdążyła dla mnie zarezerwować. - Szukam panny Parker. Zatrzymała się tu kilka tygodni temu, ale nie wiem, w którym pokoju. Czy może mi pani pomóc w tej sprawie?
    - Witam w Le Maurice. Niestety nie ujawniamy takich informacji bez wcześniejszego uprzedzenia naszych gości. Mogę jednak poinformować panią Parker o przybyciu pana - tu uniosła na mnie spojrzenie, oczekując konkretnej odpowiedzi.
    - Lightwood, moje nazwisko to Lightwood. Bardzo dziękuję - kiwnąłem głową i udałem się w miejsce wskazane przez kobietę. Nie wiedziałem jak je nazwać; hol, poczekalnia czy może inne lobby. W każdym razie było bogato zdobione, a przez wielkie okna podziwiałem paryskie widoki w oczekiwaniu na Dove.

 Dove Rachel Parker  

W pewnym momencie westchnąłem, zauroczony pięknem za oknem. Dlaczego nigdy wcześniej nie podróżowałem? Może moje życie było zbyt wygodne, abym się wtedy gdzieś ruszył. Albo sam byłem zbyt leniwy, żeby zwiedzać świat. "Rodzina" wymagała jednak bym pozostał na miejscu, a nawet jeśli by tak nie było, raczej nie należałem do grona zapalonych podróżników. Patrząc na to miasto stwierdziłem, że mógłbym robić tak częściej. Częściej wyrywać się z Londynu, niekoniecznie na długie wycieczki. Paryż w końcu nie był tak strasznie daleko, chętnie zwiedziłbym też miejsca położone zarówno bliżej jak i dalej.
Moją uwagę od widoków odwrócił dopiero znajomy głos. Nie spodziewałem się jej usłyszeć tak szybko. Widocznie Dove była o wiele bliżej niż się spodziewałem. Lepiej dla nas. Dobrze, że nie zastałem jej jak była gdzieś na mieście, by wrócić na sam wieczór i kazać mi tyle czekać. Kobieta jednak naprawdę w mgnieniu oka znalazła się obok, trochę mnie tym zaskakując. Uśmiechnąłem się na jej widok. Zdawała się być na początku nieco nieśmiała, jakby w obawie, że ktoś nas zauważy i doniesie Sebastianowi, jak było to w Londynie. Jednak szybko to minęło i po chwili trzymałem ją mocno w objęciach.
- Bonjour, ma chérie - mruknąłem nieco ściszonym głosem wprost do jej ucha. Naprawdę cieszyłem się na widok kobiety. Ta mała rozłąka w pewnym sensie dobrze nam zrobiła. Być może właśnie potrzebowaliśmy tej przerwy, by móc cieszyć się sobą bardziej.
- Widzę, że Paryż ci służy - odezwałem się ponownie, gdy już ją wyściskałem, a następnie ułożyłem swoje dłonie na jej policzkach. - Dawno nie widziałem cię takiej promiennej i beztroskiej. Zdecydowanie ta wycieczka jest tym, czego potrzebowałaś - wyznałem, ponownie zamykając ją w objęciach. - Tęskniłem trochę za tobą - dodałem, drocząć się nieco z Dove.

  Dove Rachel Parker    

Słowom Dove, że tylko trochę o mnie myślała, zaprzeczył jasnowłosy mężczyzna, który niedługo zjawił się przy nas. Uśmiechnąłem się nieco złośliwie w jej kierunku, gdyż bardzo szybko zaprzeczył jej słowom. Nieświadomie, a jednak. Powstrzymałem się od dodania, że nic się przede mną nie ukryje. Zamiast tego uścisnąłem wyciągniętą w moim kierunku dłoń, witając się z Theodore, czy jak zdrobniale zwała go Dove "Theo". Po jego nazwisku również wywnioskowałem, że nowy przyjaciel Dove nie był tu byle kim. Kobieta potrafiła znaleźć sobie znajomych wszędzie. W dodatku wśród tych najlepszych. Ciekawe, kogo jeszcze zdąży mi przedstawić, jak wiele wpływowych osobistości.
- Interesujący ten cały "Theo" - mruknąłem, spoglądając za odchodzącym mężczyzną. Był bardzo młody, odrzuciłem myśl, iż to właściciel, ale zapewne jego syn. Zmarszczyłem lekko brwi, zastanawiając się nad pewną kwestią, dopóki moich rozmyślań nie przerwała Dove. Odruchowo przyjąłem klucz do swojej dłoni, obracając go między palcami.
- Całkiem przystojny i zapewne inteligentny. Patrząc na to, co właśnie robi i o czym rozmawia, macie zapewne dużo wspólnych tematów. Chyba zacznę się czuć trochę zazdrosny - zacisnąłem mocniej usta i spojrzałem na Dove, starając się wyglądać przy tym poważnie. Byłem jednak bardziej rozbawiony tą sprawą, nie do końca uważając tego młodego mężczyznę za potencjalnego rywala. Na tą chwilę stanowił dla mnie bardziej kolejnego znajomego. Choć musiałem przyznać, że to trochę nie w stylu Dove obracać się w męskim gronie. Zdecydowanie widywałem ją tylko wśród innych kobiet. Nie licząc oczywiście Sebastiana z oczywistych względów, Roberta, który jej nienawidził, a także mnie samego, bo to ja się jej… naprzykrzałem.
- Chociaż skoro opowiadasz o mnie jeszcze przed moim przybyciem, to może nie mam do tego powodów - zaśmiałem się ostatecznie i nachyliłem, by złożyć krótki pocałunek w kąciku ust Dove.
- Idź już, szanowny Theodore cię teraz bardzo potrzebuje. A jeśli znajdziesz w końcu dla mnie troszkę czasu, będę gdzieś w pobliżu. Pewnie w ogrodach albo w restauracji - schowałem otrzymany klucz do kieszeni spodni, po czym zabrałem swój bagaż. - Do później, Dovie, gdy będziesz miała chwilę - mrugnąłem do niej okiem, ściszonym głosem naśladując ostatnie słowa wypowiedziane przez blondyna.

Dove Rachel Parker

Hotel był o wiele większym miejscem niż przypuszczałem. Pokój 404A znajdował się w nieco innym kierunku niż z góry założyłem, przez co musiałem trochę zmienić kierunek. O drogę nie pytałem nikogo z przechodzących osób, udało mi się samemu odnaleźć odpowiednie drzwi. Jeden pokój lecz z dwoma sypialniami oraz wspólną częścią dzienną. Po przekroczeniu progu miałem dylemat, która część należała do Dove. W pierwszej chwili pomyślałem o tej, gdzie na stoliku nocnym leżała jakaś książka. Zmarszczyłem jednak nos, wyczuwając z tego miejsca papierosowy dym. Druga z sypialni wyglądała niemal jak nieużywana, została mi więc początkowa opcja. Nie podobał mi się panujący w środku zaduch, a także znaleziona w pobliżu książki paczka papierosów, której na początku nie dostrzegłem. Niemniej jednak znajdowały się tu również inne rzeczy Dove. A skoro już tak pozwoliła mi czuć się jak u siebie…
Nie miałem za specjalnie wyrzutów sumienia, kiedy przeglądałem jej rzeczy. Znalazłem popielniczkę z resztką popiołu, przypadkiem dostrzegłem czerwoną plamę na jednym z rękawów jej sukni. Nie była to krew. Zastanawiałem się, czy Dove również posmakowała w innych nałogach niż papierosy. Jakoś nie pasował mi widok sponiewieranej alkoholem kobiety. Ale skoro zaczęła palić, powinienem poświęcać większą uwagę na to co pije, a także w jakiej ilości.
Przy okazji przeszukiwania pokoju, poprzekładałem ubrania Dove, robiąc od razu trochę miejsca na swoje, które również znalazły się w szafie. Dopiero potem podszedłem do uchylonych wcześniej drzwi balkonowych, którymi wyszedłem na balkon. Nie był to co prawda taras lecz wystarczyło miejsca na stolik kawowy i dwa krzesła, a także kwietnik i całkiem wygodną, drewnianą ławkę. Rozciągający się widok z pokoju był tak samo przyjemny dla oka. Uznałem, że zdecydowanie chętniej zwiedziłbym go niż tylko oglądał. Tak też uczyniłem po uprzednim przebraniu się w coś mniej oficjalnego i bardziej adekwatnego do pogody.
Zdawałem sobie sprawę, że te luksusowe widoki były zarezerwowane dla gości hotelowych, a nie dla użytku publicznego. Mogłem więc nacieszyć nimi oczy we względnym spokoju, nie będąc niepokojonym przez niechciane osoby. Przynajmniej do czasu aż dostrzegłem Dove zanim ona zobaczyła mnie. Widocznie spędziłem na "sprzątaniu" więcej czasu niż planowałem.
Jednak nie od razu ujawniłem się. Najpierw obserwowałem ją przez chwilę. Wydawała mi się nieco inna, poddenerwowana, niepewna siebie, zmieniona, a ja nie potrafiłem dostrzec powodów tej zmiany. Może było coś, co chciała przede mną ukryć. Musiałem się dowiedzieć wszystkiego.
- Już załatwiłaś problem z obrazem? - zapytałem, podchodząc do kobiety od tyłu. Objąłem ją w talii i przysunąłem twarz bliżej, dyskretnie wciągając zapach jej ciała, które zdążyło przesiąknąć już dymem z papierosów. Tak samo jak ubrania. - Widziałem w twoim pokoju wannę znacznie większą niż tą w twoim domu. Chętnie pomogę ci zmyć ze skóry te… perfumy - mruknąłem cicho, pozostawiając zrozumienie znaczenia tych słów w kwestii Dove.

Dove Rachel Parker

Pomimo lekkiego uśmiechu na mojej twarzy, miałem ochotę wyciągnąć paczkę zabranych ze stołu papierosów, która jakby zaczęła ciążyć w mojej kieszeni. Uznałem jednak, że póki co nie będę wspominać o tym. Przyjdzie czas, gdy Dove sama prędzej czy później zrozumie, co miałem na myśli. Mówienie takich rzeczy w tej okoliczności mogło tylko wywołać niepotrzebny spór.
- Bardzo ciekawe - zmrużyłem lekko oczy, spoglądając w zieleń tęczówek Dove. Próbowałem odczytać z nich ile z tego, co mówiła było prawdą, a ile tylko wymysłem. Nieszkodliwym, a jednak dość irytującym. Irytującym jak samo wspomnienie o Theodore. Mężczyzna mimowolnie wzbudzał we mnie coraz więcej negatywnych odczuć. Albo po prostu moja zazdrość podsuwała wszystkie te emocje.
- Jedną buteleczką perfum może pachnieć kilkadziesiąt kobiet. Ale tylko jedna kobieta pachnie jak Dove Parker. Lubię, kiedy pachniesz deszczem i mokrym kotem, bo to zapach, który pokochałem wraz z tobą - w przeciwieństwie do Dove wyznałem to szczerze, nie siląc się na większe uśmiechy. Przeszkadzało mi to, co wyczuwałem od Dove obecnie. Była to mieszanka zupełnie do niej niepasująca, obca. Jakby przez te kilka tygodni coś zepsuło moją Dovie. Czy może raczej ktoś ? Ten ktoś chyba również zacznie wymagać więcej mojej uwagi.
- Pewnie są - zgodziłem się, kiwając przy tym lekko głową. - Ale nie uważam, aby jakieś muzeum bądź inna wieża były w stanie z tobą konkurować. Możemy zwiedzić je jutro, pojutrze, za trzy dni bądź za tydzień - uniosłem dłoń, aby odgarnąć z twarzy Dove włosy i bez przeszkód złożyć dłuższy pocałunek na jej czole. Przez myśl przeszło mi, że nie powinienem opuszczać jej na ten czas, że pozostawienie jej bez opieki było błędem. Zabolała mnie ta myśl, że być może ponownie coś zepsułem, choć jeszcze nie było tego wyraźnych konsekwencji.
- Poza tym jak to sobie wyobrażasz? Mam iść sam? - zapytałem, przybierając łagodniejszy wyraz twarzy. Wciąż lekko obejmując Dove, ruszyłem z nią powolnym krokiem przed siebie.

Dove Rachel Parker

Nie spodobało mi się połączenie "Garnier" oraz "Theo" wraz z "życiem nocnym" oraz "prywatnym klubem" i nie miałem ochoty na poznawanie reszty tego towarzystwa. Miałem co do tego bardzo mieszane uczucia i nie przemawiał do mnie ten pomysł. Przynajmniej połączyłem fakty i zrozumiałem skąd wzięły się te papierosy w pokoju Dove i plama alkoholu na jej ubraniu. Tylko wzmogło to moją niechęć, czego nie dałem po sobie poznać. Przy Dove nauczyłem się panować nad swoimi reakcjami, bo zdecydowanie zbyt często potrafiła wyczytać moje emocje.
- Chętnie zatem poznam twoich nowych przyjaciół - zwróciłem się w jej kierunku z delikatnym uśmiechem na twarzy. Pod słowem poznam kryło się oczywiście, że przejrzę tych ludzi pod każdym możliwym względem i ocenię, czy są godni na przyjaźń z Dove. Lub czy raczej nie sprowadzają jej na złą drogę.
Słowa kobiety o mojej rzekomej romantyczności nie rozbawiły mnie tak jak jej. Na końcu języka miałem odpowiedź, że moja romantyczność zaczęła się od znalezionej paczki fajek i bardziej zakrawało to o obawę i troskę. Trochę nawet źle się poczułem z tym, że nieco przeinaczam fakty i nie do końca byłem szczery. Ale mimo wszystko przede wszystkim byłem stróżem Dove, a dopiero potem partnerem. Nie musiała wiedzieć o wszystkim.
- Chyba od kiedy mi ciebie zabrakło. I od kiedy się martwiłem. Ale widzę, że chyba niepotrzebnie. Czy może potrzebnie? Powiedz Dove, co nabroiłaś zanim sam się o tym dowiem. A wiesz, że się dowiem - tym razem to ja posłałem jej szczery, szeroki uśmiech. Ponownie nachyliłem się, aby ucałować Dove w czoło, ciekaw jej reakcji. Czy przyzna się do grzeszków, czy postanowi ukrywać przede mną coś, o czym już wiem, albo o czym się dowiem, tak jak wspomniałem.
- Powiedzmy, że pachniesz Vincentem, kiedy jest przy tobie. A był dość często. To nie jest zły zapach - do którego sam też się szybko przyzwyczaiłem. W końcu byłem tym mokrym kotem nie raz i nie dwa.

Dove Rachel Parker

Wbrew słowom Dove poczułem jeszcze większy niepokój niż chwilę temu. Słowa kobiety mnie nie rozbawiły, szczególnie te, które jej zdaniem chyba miały być żartem. Martwiły mnie te nocne wyjścia. Martwiło mnie to oczywiste kłamstwo. Martwił mnie ten fałszywy uśmiech, jakim mnie poczęstowała. Zdecydowanie nie powinienem zostawiać jej samej na tak długi czas. Dopadły mnie wyrzuty, że znów coś się zepsuło i to znów z mojej winy. Chyba coraz bardziej zaczynałem rozumieć bierność aniołów. Przez swoje zaangażowanie musiałem teraz stwarzać jakieś pozory normalności. Bo jakby to wyglądało, gdybym zabraniał czegoś Dove, samemu jednocześnie to praktykując? Oczywiście byłem demonem i kolejny zły uczynek dorzucony do mojej puli nic nie zmieniał. Tylko że do Dove taka argumentacja w życiu by nie trafiła. Musiałem jej dawać jakiś przykład. Przynajmniej dopóki miała mnie na oku.
- Może masz rację i niepotrzebnie panikuję - powiedziałem, utrzymując lekki ton. W dodatku odetchnąłem głęboko, jakby spadł mi kamień z serca, choć w rzeczywistości czułem, jakby ktoś dorzucił tam głaz dwa razy większy.
- Ale musisz mi wybaczyć. W końcu po tym wszystkim, co działo się w Londynie mam prawo być trochę przewrażliwiony. Tym bardziej, że jesteś w nowym, nieznanym mi otoczeniu - uścisnąłem ją lekko i pogładziłem po ramieniu, by jakoś uspokoić Dove.
Pozostawało mi tylko samemu dowiedzieć się wszystkiego. Ewentualnie zebrać dowody i dopiero skonfrontować to z kobietą. Papierosy nie były poważnym przewinieniem, właściwie nawet nie obeszłoby mnie to, że Dove czasem trochę popala, gdyby nie fakt, że zaczęła mnie okłamywać.
- Więc… skoro tak bardzo od razu chcesz mi coś pokazać, to wybierz kierunek, pani przewodnik - zwróciłem się do niej, zmieniając temat rozmowy. - Nie jestem zbyt zmęczony, możemy zatem coś pozwiedzać przed kolacją i tym spotkaniem. Może na początek to wielkie muzeum? - wskazałem dłonią w kierunku, gdzie za ogrodzeniem znajdował się Louvre. - Przechodziłem obok niego, gdy szedłem do hotelu i zastanawiałem się, czy zdążyłaś już je zwiedzić w całości. Chyba że masz coś lepszego na początek, to zdaję się na ciebie.

Dove Rachel Parker

Idąc z Dove słuchałem jej opowieści o historii muzeum, a potem o dziełach, które ją zaciekawiły i o których chciała podyskutować. Wymieniałem z nią krótkie uwagi na temat niektórych z nich lecz nie potrafiłem wykrzesać z siebie zapału na więcej. W innych okolicznościach zachowałbym się pewnie inaczej, ale wciąż byłem zbyt rozproszony zachowaniem Dove. Poświęciłem więcej swojej uwagi na sztukę dopiero wtedy, gdy zatrzymała się przy jednej z rzeźb przedstawiającą dwoje ludzi. Wyjaśniła mi wszystko, dzięki czemu nie musiałem czytać nudnego opisu na tabliczce. Tym samym zmusiła mnie również do pomyślenia nad sensowniejszą odpowiedzią.
- I kto tu zrobił się ostatnio bardziej romantyczny? - mruknąłem pod nosem cicho, ale tak, by mogła mnie dosłyszeć. Wymusiłem na twarzy lekki uśmiech, zastanawiając się jeszcze chwilę nad tym, co miałem powiedzieć.
- Uważam, że gdyby od początku nie stawiał jej głupich warunków, to do niczego takiego by nie doszło - wzruszyłem ramionami. - Wyobrażasz sobie, abym przychodził do ciebie każdej nocy, robilibyśmy te różne rzeczy, a ty nawet nie mogłabyś wiedzieć jak wyglądam? Bo co? Bo jestem zadufanym w sobie bogiem-demonem, Narcyzem i boję się własnej matki? - uniosłem brew, rozbawiony taką wizją. - Psyche wydaje się być bardziej ofiarą, która przywiązała się do swojego oprawcy. Jak piękna do bestii. Zarówno Psyche jak i Bella niewiele miały do powiedzenia, gdy zadecydowano o ich losie. Nie rozumiem, dlaczego ludzie romantyzują takie akty okrucieństwa. Tak samo te wszystkie "Michał Anioł pokonuje szatana" - prychnąłem. O tym już wspominałem kiedyś, nie potrzebowałem się powtarzać co o tym sądzę.
- Każdemu dziełu można przypisać różne znaczenia. Możesz opowiadać jak to miłość z przypadku sprawia, że nie jest ważny wygląd fizyczny, że zaufanie to fundament miłości i powód, by sobie wybaczać nawzajem, że miłosierny Bóg broni nas od zła. Tylko dlaczego nikt nie wspomina, że Kupidyn to dupek, który postrzelił się sam swoją strzałą, gdy wykonywał zlecenie matki? Przecież chciał, aby Psyche pokochała najbrzydszego mężczyznę. Dlaczego nikt nie mówi, że ten miłosierny Bóg strącił Lucyfera, chroniąc w ten sposób resztę zepsutych lecz oddanych mu aniołów? Dlaczego…
- Przestań człowieku tyle narzekać! - oburzyła się jedna z dam znajdujących się w pobliżu. Zamrugałem zaskoczony, dopiero teraz rozglądając się. Dookoła kręciło się całkiem sporo odwiedzających, kilku z nich zgodziło się ze stwierdzeniem, że za dużo mówię. Może faktycznie trochę za bardzo się rozgadałem.
- Dlatego wolę ukryte piękno Wenus z Milo bądź tajemnicę uśmiechu Mona Lizy - zakończyłem tym samym, donośnym tonem, zaśmiewając się jednocześnie po cichu z miny naburmuszonej kobiety.
- Chyba czas zmienić obiekt naszych westchnień - zaproponowałem rozbawiony, chwytając dłoń Dove. - I przepraszam… przy tobie jakoś tak strasznie dużo mówię, nie zawsze przemyślane rzeczy. W piekle byłem słuchaczem, nie rozmówcą, a ty tak często pytasz mnie o zdanie - nieco poważniej wyznałem Dove swoje najnowsze przemyślenia. W piekle nikogo nie interesowała moja opinia na jakiś temat. Nie miałem nawet za wiele okazji do zwykłych pogawędek, wolałem, kiedy to inni opowiadali mi historie swojego życia. Z Dove było inaczej. Dove chciała słuchać tego, co miałem do powiedzenia.

Dove Rachel Parker

Wcześniej jakoś nie zastanawiałem się nad tym, jak stare są eksponaty w tym muzeum. A patrząc na datę ich "produkcji" mogłem śmiało stwierdzić, że zdecydowana większość była starsza ode mnie. Wydało mi się to nawet zabawne, gdyż znajdowały się tu i eksponaty również młodsze ode mnie. Sam równie dobrze nadawałem się na takiego starocia.
Na kolejne słowa Dove zareagowałem śmiechem. Takim szczerym, który nieco zaskoczył mnie samego. Jakby moje zmartwienia na moment zniknęły i mogłem być z Dove tu i teraz. Przez myśl przeszło mi, że gdybym był zwykłym śmiertelnikiem, byłbym dwa razy szczęśliwszy niż obecnie. Mógłbym dzielić się z kobietą swoimi troskami i innymi zmartwieniami, nie tylko szczęśliwymi sprawami, dzięki czemu mógłbym pozbyć się choć części tego ciężaru lub poradzić się Dove w pewnych sytuacjach.
- Dove, powinnaś zostać filozofem - odparłem jedynie zanim znaleźliśmy się przy "mojej ukochanej" Wenus.
- Dla mnie to może być nawet Dusty Rose z Nowego Jorku. Może tamci ludzie mieli inne kanony piękna? - zastanowiłem się mówiąc szeptem w stronę Dove. - Widzę, że głównie skupiano się na ciele niż na twarzy. Szczegóły są doskonale wykonane… ale jak mówisz, na boginię nie wygląda - zgodziłem się, przesuwając wzrokiem po półnagiej figurze.
Zaczęło się tłoczyć coraz więcej ludzi. Zapewne w porze poobiadowej wszystkim zachciało się zwiedzać muzeum i zaczerpnąć trochę kultury. Tym bardziej, że nie była to wycieczka przeznaczona na jeden, a na kilka popołudniowych wypadów. Przyglądając się jeszcze przez chwilę rzeźbie wpadła mi do głowy pewna myśl. Nachyliłem się więc w stronę Dove, aby podzielić się nią, szeptając jej do ucha.
- Za to ty mogłabyś kiedyś się tak dla mnie ubrać. Byłabyś moją boginią z nieprzeciętnie śliczną buzią - gdyby nie pełno ludzi dookoła, może bym ośmielił się na bardziej śmiałe gesty. A tak musiałem zadowolić się lekkim całusem w ucho.

Dove Rachel Parker

Podobała mi się reakcja Dove. Delikatny rumieniec i nieśmiały uśmiech na jej twarzy dawały mi pewną szansę, że kobieta zdecyduje się na taki krok. Oczywiście, że nie miałem wstydu i mógłbym ją dłużej namawiać na taki gest. I że sam również chętnie wypróbowałbym to w drugą stronę. Tyle tylko że musiałem czekać z tym na dogodną okazję, kiedy będziemy sami i będziemy mieć dla siebie wystarczająco wiele czasu. Zatłoczone muzeum nie znajdowało się na liście miejsc, w których chciałbym uprawiać seks z Dove.
Ona sama chyba pomyślała podobnie, jednak w trochę innym kontekście. Wybrała inny kierunek zwiedzania, gdzie mogliśmy trochę swobodniej rozmawiać, bez całego ścisku i natrętów. Co dziwne trafiliśmy do pustego pomieszczenia. Znajdowały się tu dla odmiany tylko obrazy. Rzuciłem na nie tylko okiem, nie mając zbytnio ochoty na powrót do tego tematu… ale Dove najwyraźniej miała w planach coś innego.
- Źli ludzie trafiają do piekła - westchnąłem ciężko, zatrzymując się na chwilę przed obrazem, który oglądała Dove. - Przede wszystkim ludzie, którzy nie są zjadani - skrzywiłem się, widząc jak pokraczna postać pożera nagą sylwetkę, jak po jej paszczy spływa krew. - To obrzydliwe. Zdarzają się odmieńcy, którzy smakują w ludzkim mięsie bądź krwi, ale nawet wśród demonów są tymi dziwnymi. Ludzie mają pokraczne pojęcie o zaświatach - wskazałem przy tym na malowidło przedstawiające Dantego, które chwilę temu minęliśmy. - Czyż to nie "boska komedia"? Rzeczywiście komedia, choć chyba najbliższa prawdy. Faktycznie dzielimy potępionych na tych złych, gorszych i najgorszych. Są tam dusze ludzi, którzy popełnili mnóstwo błędów jak kradzieże, kłamstwa, matactwa, cudzołóstwo. Ale nie są traktowani w ten sam sposób co mordercy, gwałciciele czy księża. Tych ostatnich jest zasadniczo całkiem spora grupa - zaśmiałem się na to wspomnienie lecz tylko krótko, nie wdrażając się w temat.
- Każdy grzech jest rozpatrywany pod różnymi kątami. Jeden za kłamstwo skończy w piekle, drugiemu przyklepią kilka lat w czyśćcu, a trzeci dostanie się do nieba. W piekle głównie są ci, którzy nie żałują swych grzechów. Tacy, którzy mimo spędzonych dziesiątek, czasem setek lat gotowi byliby popełniać te same błędy. Są też tacy, którzy zrozumieli swoje czyny, ale i tak już dla nich za późno. Nie ma gotowej instrukcji "jak być dobrym i nie trafić do piekła". Nie patrz tak na tego demona, on może tak wyglądać, ale nie musi. Tak jak ja, mogę przybrać formę ludzką lub tą… drugą. Możemy w pewien sposób wpływać na swój wygląd. Choć powiem ci w sekrecie, że są i tacy, których potworność nie śniła się żadnemu Dantemu, Bouguereau, Delacroix, Michał Anioł też wymięka ze swoimi wizjami - mówiąc o tym powolnym krokiem szedłem wzdłuż ścian, oglądając następne obrazy. Większość dla zwykłego człowieka była straszna, przytłaczająca, przerażająca potwornymi istotami. Dla mnie była to codzienność przez ostatnie lata, nie postrzegałem tego już w ten sam sposób.
- Ale słyszałem, że niebo jest właśnie takie - przekrzywiłem lekko głowę, wpatrując się w tańczących ludzi na obrazie Fra Angelico. Wszyscy wyglądali na szczęśliwych, kiedy wraz z aniołami cieszyli się kolejnym beztroskim czasem spędzonym w raju. Ubrani w białe, niebieskie oraz czerwone szaty, śpiewali, rozmawiali. Obraz ten zdecydowanie różnił się od pozostałych przedstawiających niebo. Musiało być w tym coś więcej niż tylko wymysł artysty.
- Chciałbym, żebyś po śmierci zaznała takiego spokoju i beztroski. Nie tylko ze względu na moją funkcję - rzuciłem od razu, by nie myślała sobie, że tylko jedno mną kierowało. - Po prostu piekło to okrutne miejsce, nawet dla tych najlżejszych grzeszników. Zasługujesz na coś lepszego.

Dove Rachel Parker

- Nie - zaprzeczyłem od razu, czując rosnące napięcie w ciele Dove, jej silny uścisk na mojej dłoni. Dostrzegłem również ten niebezpieczny błysk w jej oczach, gdy mówiła o Robercie. Wcześniej nie widziałem tego. Wyczuwałem, że coś się działo z Dove, coś nie do końca dobrego. Tak myślałem, że miało to związek z tamtymi przeżyciami, ale nie sądziłem, że aż do takiego stopnia. Tym bardziej powinienem teraz być przy Dove i nie opuszczać jej boku. Musiałem zmienić kilka rzeczy w swoim życiu, dostosować się bardziej do niej niż do głupiej pracy w kwiaciarni.
- Żal za grzechy nie zmaże samego grzechu, nie sądzę, by Robert trafił do nieba. Wyrządził za dużo zła - dodałem już ciszej, aby nie usłyszał mnie nikt z grupy, która nam przeszkodziła. Odwzajemniłem uścisk dłoni kobiety, po czym wyprowadziłem ją z sali.
- Nie potrzebuję odpoczynku, wyspałem się w nocy - odparłem, trochę kłamiąc. Przespałem mnóstwo czasu, ale mimo to gdybym teraz miał się położyć, zapewne usnąłbym na kolejne kilkanaście godzin. Dopóki więc byłem na nogach, nie czułem potrzeby odpoczynku.
- Ale jeśli ty potrzebujesz się położyć, możemy wrócić. Możemy też iść po prostu na spacer, jeśli masz dość ludzi. Teraz już jestem przy tobie i nie pozwolę ci więcej być samej. Zabiorę twoje koszmary i zmartwienia - zatrzymałem się na chwilę w jednej z sal, przez które przechodziliśmy, aby objąć Dove i mocno przytulić przez chwilę. Przynajmniej wiedziałem już, jak mogłem jej pomóc. Nauczyłem się wielu rzeczy jako stróż. Przez myśl przeszło mi jak to jest, że będąc tylko obok nic nie potrafiłem zdziałać, a będąc przy niej, mogłem o wiele więcej. Czy to nie był paradoks? Stróż najbardziej pomagał będąc ze swoim podopiecznym, czego jawnie zabraniano. Wszystko jednak miało swoje konsekwencje i nie było remedium na bycie idealnym stróżem.
- Albo pokaż mi swój ulubiony lokal z najlepszym creme brulee w Paryżu - zaproponowałem, pamiętając tą małą obietnicę, jaką złożyła mi przed swoim wyjazdem. Odrobina słodyczy również mogła poprawić humor Dove.

 Dove Rachel Parker  

Tak jak myślałem, Dove już zdążyła znaleźć i zjeść najlepszy creme brulee w mieście. Śmiało mogłem pokusić się o stwierdzenie, że była to pierwsza rzecz jaką zrobiła zaraz po przybyciu, co było dla mnie odrobinę zabawne. Nie komentowałem tego lecz cieszyłem się, że udało mi się dobrze trafić. Smutek i złość zniknęły z oczu i twarzy Dove. Było to trochę przerażające, gdy w taki sposób mówiła o Robercie. On zdecydowanie zasługiwał na najgorsze po tym, czego się dopuścił, lecz nie sądziłem, że po tych zdarzeniach nienawiść zacznie trawić Dove w ten sposób. Musiałem coś wymyślić albo zasięgnąć czyjejś rady.
Dove nieśpiesznie prowadziła mnie na drugą stronę rzeki, gdzie mogłem podziwiać kolejne piękne widoki. Podejrzewałem, że gdybyśmy odwiedzili Paryż w środku zimy, nie wyglądałby tak zjawiskowo jak teraz, gdy wszystkie ogrody były zapełnione kwitnącymi kwiatami, zielonymi krzewami i innymi roślinami, których nie potrafiłem nawet nazwać. Miasto również wydawało się być bardziej zaludnione niż Londyn. Może to kwestia pogody? Podczas deszczu nie było zbyt wielu chętnych do spacerowania. Ulicami przemykały tylko powozy.
W końcu trafiliśmy do niewielkiej restauracji, znajdującej się w bocznej uliczce w spokojniejszej części miasta. Bez problemów Dove zamówiła dla nas deser. Usiedliśmy przy małym, dwuosobowym stoliku przed budynkiem. W wazonie znajdował się bukiecik lawendy przewiązany błękitną wstążką. Wpatrywałem się w drobne kwiatki, słuchając przy tym słów Dove. Rozmyślałem dłużej nad tym, co usłyszałem. "Moje dzieci i wnuki". Wiedziałem, że Dove chciałaby zostać mamą. Wiedziałem też, że ja nie zostanę ojcem jej dzieci. Czy to nie czas, by zaczęła myśleć bardziej w tym kierunku? Jeśli pewnego dnia zacznie nalegać na małżeństwo bądź dziecko, to będzie początek końca naszego związku. Z jednej strony było to przykre, a z drugiej nie powstrzymałbym jej, gdyby znalazła sobie kogoś, kto spełniłby jej marzenia. Z jakiegoś powodu przed oczami pojawiła mi się twarz Theodore lecz szybko odgoniłem od siebie te myśli, gdy zadała mi pytanie.
- Wiesz, że zawsze będę przy tobie. W Londynie, w Paryżu, w Tokio i Nowym Jorku. Nawet jeśli zamarzy ci się Rzym lub Kair. Tylko na Syberię nie pozwolę ci wyjechać, bo tam gile zamarzają zanim zdążysz je wysmarkać - zaśmiałem się krótko, przypominając jednego z mieszkańców tego rejonu, który tak opowiadał mi o swoim domu.
- Cieszę się, że tu przyjechałem. To naprawdę zupełnie inne miejsce niż Londyn - zamilkłem na chwilę, kiedy kelner podszedł do nas z dwoma deserami. Podziękowałem mu krótko, po czym wziąłem w dłoń łyżeczkę.
- To nawet wygląda inaczej niż to, które jedliśmy w Londynie. I smakuje trochę inaczej - przyznałem. Nie dałem po sobie poznać, że nie za bardzo byłem zachwycony słodyczą, jaka rozlała się w moich ustach po pierwszym kęsie. Zdecydowanie nie byłem fanem słodkości, ale dla dobrego nastroju Dove mogłem to zjeść z uśmiechem. Tylko kelner jakoś tak dziwnie na nas spoglądał.
- Podczas podróży tutaj miałem okazję spróbować kilku typowych potraw dla tego regionu. Musimy iść jeszcze na jakiś francuski obiad. Może jutro? Między zwiedzaniem jednego a drugiego muzeum - uśmiechnąłem się w stronę Dove.

Dove Rachel Parker