Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


Pierwsza część:
>>Tutaj<<

      Po reakcji Dove uznałem, że chyba lubiła bardziej te pozycje, gdy byłem jak najbliżej niej. Za każdym razem mocno trzymała się moich ramion, zaciskając na nich swoje palce. Wcale mi to nie przeszkadzało. Nawet gdybym czuł na skórze jej wbijające się paznokcie. Może mógłbym na następny raz podsunąć jej ten pomysł, by spróbować jak będę się z tym czuć.
    Zdawałoby się, że od ostatniego takiego momentu nie minęło za wiele czasu, a ponownie poczułem silne pobudzenie. Oparłem się na łokciach po obu stronach głowy Dove, aby móc patrzeć jej w oczy, gdy nadszedł ten moment. Ująłem jej twarz w dłonie, przyspieszając ruchy, kiedy zacząłem odczuwać pierwsze silne skurcze na swoim penisie. Wcześniej ani razu nie mogłem spoglądać jej w oczy, ale zdecydowanie mógłbym częściej widzieć ten malujący się wyraz rozkoszy, dzięki któremu po chwili i ja doznałem kolejnej przyjemności.
    Swoich ruchów nie zaprzestałem od razu. Z moich ust uszedł krótki jęk kiedy specjalnie przedłużyłem tą chwilę. Odczekałem aż przez Dove przejdzie ostatni dreszcz zanim wysunąłem się z jej wnętrza i położyłem się obok, przyciągając ją do siebie i mocno obejmując.
    - Myślisz, że teraz możemy pójść spać? Czy chcesz jeszcze? - spytałem nieco rozbawiony, odnajdując jej usta swoimi.

Kiwnąłem głową, zgadzając się na pomysł z piknikiem. Niemniej nie byłem zachwycony, mimo iż nie znałem tego nowego towarzystwa. W myślach powtarzałem sobie, aby nie skreślać ich wszystkich na starcie, ale zazdrość zdawała się być o wiele silniejszym uczuciem.
- Gdybym wiedział, że będziesz tak samotna, może poczekałbym z remontem mieszkania do powrotu i szybciej przyjechał - mruknąłem pół żartem pół serio. Może Diana przewidziała taki bieg wydarzeń i dlatego razem zamieszkały w takim, a nie innym pokoju. Chyba bym nie był zaskoczony takim jej postępowaniem, mając w pamięci te wszystkie spotkania Widows Circle, a także sposób, w jaki mnie przyjęła.
- Jasne, że pamiętam. Byli już wtedy jak dwa ćwierkające gołąbki i nie widzieli nikogo poza sobą - zgodziłem się z Dove. Wtedy może to jeszcze wyglądało jak niewinny romans lub zwykłe zauroczenie. Jednak według słów Dove było coś więcej na rzeczy. - Ciekawe, czy się jakoś zmienił. W Londynie pan Garnier bardziej wydawał się być przytłoczony przez Dianę i jej radosne usposobienie. A jak już mowa o Londynie. Nie wiem, co zrobiłaś i powiedziałaś Sebastianowi, ale ostro wziął się do pracy i pilnuje całego remontu. Byłem ciekaw jak to wygląda, a pomyślałem, że i ty zapewne będziesz ciekawa. Więc sprawy mają się całkiem dobrze. Zanim wyjechałem niemal cały dach został ukończony, tak Sebastian poganiał robotników - zaśmiałem się na wspomnienie niezadowolonego Sebastiana. - Mam tylko nadzieję, że za bardzo nie przesadzi i Anthony jakoś utrzyma jego nieobliczalny char…akter - szybko zrozumiałem, co właśnie powiedziałem, dlatego zanim zjadłem kolejny kawałek deseru zacząłem mówić dalej. Przynajmniej zdążyłem ugryźć się w język zanim palnąłem coś głupiego, co rzuciłoby podejrzenia na Vincenta. Zdecydowanie Dove sprawiała, że mówiłem o wiele więcej nieprzemyślanych rzeczy niż powinienem.
- Wziąłem kilka więcej wolnych dni, żebym mógł też wykończyć mieszkanie. Tak więc po powrocie mogę ci je pokazać jeśli będziesz chciała. A stary klucz możesz już wyrzucić. Nowy właściciel zapewne wymienił sobie zamki.

Dove Rachel Parker

Pokręciłem głową przecząco, kiedy zapytała o moje widzenie z Sebastianem. Akurat wtedy z czegoś nie był zadowolony, podejrzewałem zatem, że moja obecność wcale nie poprawiłaby mu nastroju. Zastanawiałem się czasem, co Sebastian sobie myślał, że tak nagle zniknąłem tamtego dnia? Zapadłem się pod ziemię albo wyparowałem niczym powietrze? Raczej może, że posłuchałem go i wróciłem do piekła? Cóż, niebawem zapewne będę musiał mu wyjaśnić, że jednak nie tak łatwo się mnie pozbyć, nie ważne jak bardzo by tego chciał. Jeśli mieliśmy się wciąż spotykać z Dove, to robienie tego po kryjomu, za jego plecami nie miało sensu.
Pomysł kobiety odnośnie użycia starego klucza w ramach dekoracji, odrobinę mnie rozbawił. Zamierzała oprawić go w ramkę i powiesić na ścianie? W sumie nie był to taki najgorszy pomysł. Można zawsze dodać do tego odpowiednio inne dekoracje i malunki, by razem tworzyły całość. A z czym wiązał się klucz? Zamknięte drzwi, tajemnice, być może jakieś nieznane skarby.
Już miałem podzielić się z nią pomysłem, jaki wpadł mi do głowy, gdy zadała swoje pytanie. Trochę jakby spodziewałem się tego. Dove nie była głupia i szybko wyłapała moją pomyłkę. Może gdybym użył imienia Vincent zamiast Anthony, mógłbym obrócić to w żart.
- Anthony jest stróżem Sebastiana - uniosłem spojrzenie, by zatrzymać je przez chwilę na oczach Dove. - Nie powinienem ci o nim mówić, ale skoro mi się wymsknęło… mówiłem ci, że za dużo przy tobie wygaduję nieprzemyślanych rzeczy - uśmiechnąłem się lekko, nie chcąc wprowadzać ciężkiej atmosfery.
- Pamiętasz jak moja obecność uspokajała cię przed Wallflowers? Sebastian spędzał z nimi więcej czasu. Podejrzewam, że bez Anthony'ego zwariowałby o wiele szybciej. Ten aniołek znalazł swój sposób na uspokojenie jego emocji - przyznałem, nie wydając się w szczegóły. Choć Vincent był moim pomysłem, tak zdaje się bardzo przysłużył się tej dwójce. Nie żałowałem tej głupiej wpadki z kociakiem na balkonie. Ostatecznie wyszło nam na dobre, mimo iż wtedy urągało to mojej dumie.

Dove Rachel Parker

Chyba trochę mniej lubiłem się wygadywać przed Dove lecz zachowałem tą informację dla siebie. Takimi słowami mógłbym urazić Dove lub sprawić jej przykrość. Lepiej nie mówić o wszystkim na głos. Za to chętnie podzieliłem się z nią swoim deserem. Skoro tak go lubiła, chętnie oddałbym jej resztę. Niestety musiałem sam go dokończyć. Prawie mi się to udało. Z ulgą przyjąłem słowa kobiety o powrocie do hotelu. Może wolałbym "trochę" spóźnić się na to spotkanie, jednak widząc wesołe iskierki w jej oczach, nie mogłem tego zrobić. Wyglądała na taką zadowoloną z nadchodzącego spotkania.
Zapłaciłem za nasze desery (w końcu było mnie już na to stać) i ruszyliśmy w drogę powrotną. Dove wybrała najprostszą i najkrótszą trasę powrotną, co było jednocześnie zabawne i odrobinę mnie zmartwiło. Nie przypominałem sobie, aby wcześniej tak się cieszyła na jakieś inne spotkanie, nie mając w tym żadnego osobistego celu.
- Dove, czy na tym spotkaniu ma się wydarzyć coś specjalnego? - spytałem, gdy tak radośnie wpadła do pokoju. Może nie zdawała sobie do końca sprawy ze swojego zachowania albo nie uważała tego za dziwne. - Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak się cieszyłaś na jakieś wyjście. Chyba bal u samej królowej tak cię nie niecierpliwił - zaryzykowałem stwierdzenie.
Po części jej radość udzieliła się także i mnie, chociaż nie planowałem stroić się przed lustrem, czy w inny sposób się przygotowywać. Jedyne co potrzebowałem to rzeczywiście ciepła kąpiel.
- Mam się jakoś specjalnie ubrać? Czy nastawić się na niespodzianki? - rzuciłem małym żartem, spoglądając na swój nienaganny ubiór. Może powinienem ubrać coś mniej formalnego. Trochę denerwowało mnie, że wcześniej nie miałem okazji obserwować nowych znajomych Dove, tak jak kobiet z Widows Circle. Miałbym już jakieś wnioski, a tak musiałem zdać się całkiem na ocenę Dove.

Dove Rachel Parker

Nie wiedziałem, czy miałem się obawiać tego zainteresowania, jakie miałbym wzbudzać u jej nowych znajomych. Podejrzewałem, że Dove przesadzała i wyolbrzymiała niektóre sprawy. W końcu nie byłem nikim specjalnym. Wywróciłem więc tylko oczami.
- Ah, tak? - czułem się odrobinę rozczarowany, kiedy Dove tak po prostu się ode mnie odsunęła, drocząć się tylko. Uznałem, że mogłem podjąć tą grę i sprawdzić, które z nas pierwsze się przełamie. Dlatego uśmiechnąłem się lekko, jakby wcale mnie to nie dotknęło.
- Nie mam w swojej garderobie letniego płaszcza, a ten zimowy został w domu. Myślisz, że zwykły frak wystarczy? Do tego prosta koszula i luźniejsze spodnie niż te francuskie gatki. Co to za dziwne zwyczaje - pokręciłem głową, woląc dwoje stare, londyńskie spodnie.
- Szykuj się zatem, ja potrzebuję swoją kąpiel - mruknąłem jedynie. Wczorajszego wieczoru nie dane mi było zażyć kąpieli, było to więc coś, o czym zdecydowanie myślałem od dłuższego czasu. Nie ważne czy z Dove, czy bez niej, że w zimnej wodzie. Chodzenie i szukanie obsługi hotelowej, by zagrzała wodę było ostatnim, na co miałem ochotę.
W pokoju zostawiłem tylko buty i marynarkę. Czyste ręczniki leżały w szafce w łazience, tak samo jak reszta potrzebnych mi środków. A nawet i więcej, gdyż znalazłem całkiem sporo kosmetyków, szamponów, mydełek. Moją uwagę zwróciła również konstrukcja znajdująca się w rogu łazienki. Kawałek oddzielonego miejsca, z czymś zamontowanym na suficie. W dodatku była tu całkiem przyjemna, podgrzewana podłoga. Zainteresowany musiałem oczywiście wszystko sprawdzić, tak więc chwilę później z zaskoczeniem stałem pod strumieniem ciepłej wody, mogąc regulować jej temperaturę. Musiałem wypytać o to Dove. I zdecydowanie dowiedzieć się jak to działa, a potem zamontować to w swoim mieszkaniu. Już przestała mi się tak bardzo podobać klasyczna kąpiel w wannie.

Dove Rachel Parker

Byłem niemal pewien, że spędziłem w łazience więcej czasu niż zazwyczaj. W końcu musiałem trochę więcej uwagi poświęcić temu wynalazkowi zanim faktycznie zająłem się kąpielą. Zabawne, jak ciepła woda spadająca niczym wodospad, mogła ucieszyć i zadowolić. W podłodze znajdowała się również niewielka kratka, prowadząca zużytą wodę zapewne wprost do kanalizacji. Dobrze, że moje mieszkanie znajdowało się w całkiem nowo wybudowanym budynku, gdzie znajdowało się połączenie ze ściekami pod miastem. Inaczej mógłbym zapomnieć o… tym właśnie wynalazku, jakkolwiek się zwał. Było to prostsze, o wiele łatwiejsze i zdecydowanie wymagało mniej pracy niż kąpiel.
Kiedy już się ubierałem po wcześniejszym wytarciu, z kieszeni spodni wypadła paczka papierosów, które zabrałem ze stolika Dove. Skrzywiłem się lekko, gdyż miałem je wyrzucić wcześniej, ale oczywiście zapomniałem. Nie żebym nie miał okazji… z westchnięciem upchnąłem je na dnie kosza z rzeczami przeznaczonymi do prania, narzucając na to mokre ręczniki. Więc nawet jeśli to Dove je znajdzie, a nie obsługa hotelowa, to i tak będą do niczego.
- Czyżby nowy, francuski romans? - spytałem, widząc książkę w ręku Dove, posyłając jej przy tym zadziorny uśmiech. - Czy może ćwiczysz rozmówki angielsko-francuskie? - udałem, że nie wiem, jaki rodzaj książki trzymała w dłoniach. Podszedłem, aby usiąść obok kobiety i rzucić okiem na treść.
- Cokolwiek to jest, będziesz mogła poczytać mi do snu. Wiesz, że lubię kiedy to robisz. Pozwalam ci więc uszczęśliwić mnie w ten sposób - pokiwałem poważnie głową, obejmując lekko Dove jedną ręką i bawiąc się luźnymi kosmykami jej włosów. - Jeśli będzie ci się chciało jeszcze. Macie jakieś konkretniejsze plany na ten wieczór? - tym razem posłałem jej już bardziej rozbawione spojrzenie, oczekując jakichś informacji.

Dove Rachel Parker

Przekrzywiłem lekko głowę, gdy Dove sprytnie złapała mnie za słowa. Miło było się znów z nią podroczyć. Przez ostatnie tygodnie nikt inny tak mi nie docinał, a Dove potrafiła zrobić to z pewną elegancją. Było to całkiem zabawne i w pewnym stopniu rozluźniające. W przekomarzaniu się z kobietą nie odczuwałem żadnej presji, czy chęci, aby wszystko wyszło na moje, tak jak tego chciałem. Miło, kiedy to Dove miewała rację i mogłem dzięki temu się czegoś nowego nauczyć o niej albo i o sobie.
- Naprawdę uważasz, że pozwolę ci iść samej? - spytałem, unosząc brwi. - Do wspomnianego francuskiego dżentelmena? - spojrzałem na kobietę nieco poważniej, uświadamiając sobie pewne sprawy. Mianowicie różnice pomiędzy nami, a było ich mnóstwo i to niestety nie na moją korzyść.
Theodore był kimś więcej niż prostym chłopakiem. Był spadkobiercą całego tego hotelu, interesował się sztuką, kolekcjonował różne dzieła, był młody i przystojny. Co do ostatniego gusta są różne, jednak jego uroda była bardziej delikatna niż moja. Pod tym względem różniliśmy się jak ogień i woda. W dodatku miał coś, gdzie mógł się realizować, na czym się znał, miał znajomości, rodzinę, przyjaciół, będąc znacznie młodszym ode mnie. Gdybym nie był stróżem, zakasałbym rękawy i założył choćby sieć kasyn i mieć z tego coś własnego, jakieś zyski. Byłem zazdrosny nie tyle o niego samego, a o to, co posiadał.
- Może chodzi o niego. A może o to, co widzę w jego oczach - nie dało się ukryć, że to zazdrość przeze mnie przemawiała, nie ważne jak bardzo starałem się to ukryć.
- Poza tym chyba wolę być przygotowany na wszystko. Wolę uniknąć niemiłych niespodzianek - dorzuciłem, starając się nadać mojemu głosu bardziej lekki ton, nie mieszając w to swojej irytacji z zaistniałej sytuacji.
- Więc jak będzie? Powiesz mi coś więcej o swoich znajomych, czy mam trwać w tej niepewności do końca?

Dove Rachel Parker

Byłbym mniej "uroczy" gdyby Dove dokładnie poznała moje myśli i uczucia. To nie była zwykła zazdrość, ona nie dotyczyła nawet tylko osoby Dove. Była dla mnie bardziej jak przysłowiowy gwóźdź do trumny. Gdyby kobieta ostatecznie wybrała Theodore, a ja miałbym pozostać jej stróżem… tego sobie nie potrafiłem wyobrazić. Mógłbym znieść fakt, że wolała kogoś innego, bo wiedziałem, że nie będę w stanie zadowolić jej na każdej płaszczyźnie życia. Po prostu nie wytrzymałbym jej szczęścia, jego szczęścia.
W każdym razie starałem się bardziej skupić na informacjach, jakie przekazywała mi na temat swoich znajomych. Nie było tego wiele, ale nie można po paru tygodniach oczekiwać, że pozna się drugą osobę bardzo dobrze. Myślałem poza tym, że będzie ich więcej. Theodore miałem okazję poznać, pozostała tylko dwójka, może więc wcale nie będzie tak źle.
- Chcesz wiedzieć, co dostrzegłem w jego spojrzeniu? - nachyliłem się bardziej w jej stronę. Na końcu języka miałem odpowiedź "na szczęście nie to samo co w twoich" lecz się powstrzymałem. Zamiast tego uniosłem wolną dłoń, by przesunąć palcami wzdłuż ramienia Dove aż po jej policzek. Gdy moja twarz zbliżyła się bardzo blisko jej, mój uśmiech się tylko poszerzył.
- Jeśli jesteś taka ciekawa, to sama przyjrzyj mu się uważniej - powiedziałem, po czym odsunąłem się od kobiety i wstałem z łóżka. Zrobiłem tak samo, jak ona mi jeszcze nie tak dawno temu.
- Teraz jest czas na ostatnie przyszykowanie się, a nie na pogaduchy - mrugnąłem do niej okiem, by jak gdyby nigdy nic, podejść do szafy i otworzyć "moją" część i zająć się wybieraniem ubrań na to spotkanie.

   Dove Rachel Parker    

- Lub jeśli ty jeszcze zdecydujesz się na jakieś zakupy, zostawimy je w tamtej szafie - odpowiedziałem z uśmiechem, ciesząc się, że Dove postanowiła dłużej nie kontynuować tematu. Czułem się już tym zmęczony, a nawet nie był to jeszcze początek.
Odnalazłem wzrokiem swoje normalne spodnie, gdyż te francuskie niezbyt przypadły mi do gustu. Były niewygodne i wpijały się tam, gdzie nie trzeba. Choć sprzedawczyni zapewniała, że takie mają być i pasują na mnie idealnie. Po przebraniu od razu poczułem ulgę. Ubrałem się nieoficjalnie, ale wciąż elegancko, chociaż nie rozumiałem, jak ktoś mógłby to uznać za ubiór godny burdelu. Chyba że ekskluzywnego burdelu, dla tych, których na to stać.
- Widzę Dovie, że ktoś się tu bardzo stęsknił - rzuciłem lekko, traktując jej słowa w bardzo dwuznaczny sposób. Od razu przypomniałem sobie jej fantazję o wiązaniu i zaśmiałem się pod nosem. Założyłem marynarkę, wedle wskazań Dove najdłuższą jaką znalazłem, podałem jej również płaszczyk.
- Jak tak teraz przyglądam się twojemu pokojowi, to widzę, że łóżko idealnie nadaje się do wiązania - uśmiechnąłem się szeroko, zbliżając bardziej do kobiety. Łóżko rzeczywiście miało zdobione oparcie, przez które z łatwością mógłbym przeciągnąć jakiś pas. Złapałem Dove w talii i lekko przesunąłem ustami po jej szyi. - Możemy kupić coś bardziej praktycznego niż mój pasek do spodni. I jakąś piękną kreację godną Wenus z Milo - odsunąłem twarz od twarzy kobiety, spoglądając w jej oczy, ciekaw odpowiedzi.

Dove Rachel Parker

Podobało mi się, gdy Dove podjęła tą małą grę. Oczywiście, że nie planowała szachów, bo nigdy nie widziałem jej przy planszy, a tym bardziej tańca, którego nie lubiła. Oboje wiedzieliśmy, że żadna z tych opcji nie miałaby miejsca.
- Możemy to zrobić w międzyczasie - zaśmiałem się, już wyobrażając sobie, jak mogłoby to dziwnie wyglądać; nasza dwójka tańcząca wśród porozrzucanych szachów, zapewne nawet niekompletnie ubrana. Może nie byłoby takie złe, nutka szaleństwa jeszcze nikomu nie zaszkodziła. W końcu po powrocie do Londynu znów będziemy poukładani i przykładni.
- Chciałabyś wypróbować swoją umiejętność robienia więzów? - spytałem, przesuwając swoje dłonie poniżej pleców Dove. Dobrze, że miała na sobie jedną z londyńskich sukien, które nie były tak ciężkie i obfite jak francuskie, dzięki czemu mogłem wyczuć pod palcami jej kształty. A nie mogłem się powstrzymać i trzymać rąk przy sobie. Gdyby nie spotkanie, na które już obiecałem się wybrać, chętnie w tej chwili pozbyłbym się zbędnych ubrań i zahamowań. Słowa Dove wziąłem to za kolejny pomysł do sprawdzenia. Nic przeciwko temu nie miałem. Wręcz przeciwnie, byłem otwarty na jej propozycje, nawet te, w których to ona miałaby całkowitą kontrolę.
- Więc tym bardziej potrzebujemy czegoś, na czym będziesz mogła się wykazać - zacisnąłem mocniej palce, jeszcze bardziej przyciskając jej ciało do swojego. Ucałowałem ją w policzek, by po chwili wypuścić ze swoich objęć.
- Ale skoro zaplanowałaś już dla nas najbliższe godziny, nie wypada się spóźnić. W końcu uwzględniłaś mnie w swoich planach dopiero na jutrzejszy wieczór. Dostosuję się do twojego planu działania - uśmiechnąłem się odrobinę złośliwie, zanim złapałem Dove za dłoń i wyciągnąłem z pokoju. Odszukałem również klucz, który wcześniej mi dała, by zamknąć drzwi. Miałem nadzieję, że za ten czas przyjdzie obsługa hotelowa, by trochę posprzątać.

Dove Rachel Parker

Po wyjściu od razu powitał nas Theodore. Uniosłem lekko brew, słysząc ich wymianę zdań na powitanie. To, że Theodore mógł być niewierzący, nie przeszkadzało mi. Nie mój interes. Żarciki Dove nie były dla mnie śmieszne, szczególnie gdy wiedziała, kim jestem. Wywróciłem oczami, choć tego i tak nikt nie mógł dostrzec. Tak samo mojej irytacji po tym, jak się dowiedziałem, co sobie zaplanował chłopak. Normalnie jak małpka w zoo, w którym byłem z Dove. Jakbym miał być lekiem na czyjąś frustrację. Co mnie obchodziła Francja, Algieria i samopoczucie jakiejś rozpuszczonej panienki? Jeśli wcześniej byłem niechętny, tak teraz zupełnie mi się to wyjście nie podobało. Mógłbym zawsze odwrócić sytuację bardziej na jej niekorzyść. W końcu mogłem, potrafiłem, nie potrzebowałem, aby inni się mną wyręczali, nie po to tu byłem. Gdyby nie obecność Dove, głośno powiedziałbym blondynkowi, co myślałem o jego poronionym pomyśle. A póki co musiałem czekać na rozwój zdarzeń.
Zamiast wylewać na niego swej niechęci, uśmiechnąłem się lekko, na pytanie. Wciąż miałem w pamięci historyjkę, jaką sprzedałem Dove tamtego wieczoru przy grze w karty, jemu zamierzałem powiedzieć podobnie.
- Pochodzę ze Szkocji, a wychowywałem się w Irlandii. Przez to mam ten dziwny akcent, z którego zawsze śmiała się moja droga Dovie - odparłem wesoło, specjalnie podkreślając bardziej ostatnie słowa. Jeśli szanowny Theo poczuł coś więcej do Dove niż przyjaźń, zamierzałem zdławić jego zapędy od razu. Chyba że będzie wyjątkowo nachalny, to wtedy trzeba będzie pomyśleć o innej strategii.
- Pracuję w służbie ochrony… więc proszę wybaczyć, ale nie mogę za wiele rozmawiać o swojej pracy - wypaliłem, wymyślając coś, z czego nie musiałem się tłumaczyć. W końcu nikt nie opowiada na prawo i lewo o pracy u królowej, bo przypadkiem można powiedzieć za dużo, co grozi konsekwencjami. Poza tym czy to tak bardzo różniło się od tego, co robiłem w rzeczywistości? Raczej niezbyt. Jedynie moja podopieczna nie była taką szychą jak głowa państwa.
- Niewiele też słyszałem o tobie od Dove. Mówiła tylko coś o krykiecie oraz zamiłowaniu do włoskich malarzy. Ale widzę, że mimo wszystko jesteś zapracowanym człowiekiem, Theodore. Mimo to znajdujesz tyle czasu dla Dove. Jest zafascynowana tym miejscem. Widzę, że miała tu dobrą opiekę przez ten czas. Nie mogę się doczekać, kiedy poznam resztę waszych przyjaciół - powiedziałem uprzejmym tonem, choć nie tryskałem entuzjazmem.

  Dove Rachel Parker    

Słowa wypowiadane przez chłopaka coraz bardziej mi się nie podobały. Mówił prawdę jeśli chodzi o zaangażowanie Dove, jej pasję wobec sztuki. Zapewne gdyby mogła, nie wychodziłaby z muzeum, wystaw bądź teatru. Zgadzałem się, że Dove była "kobietą z pasją", to było widać w każdym jej słowie, w jej oczach, zaangażowaniu. Lecz nie powiedziałbym, że mogłaby szybko się czymś znudzić. Raczej pragnęłaby poznać wszystko od podstaw z każdym, nawet najmniejszym szczegółem, omówić to pod każdym względem, z każdą osobą, która miałaby coś do powiedzenia na ten temat. Nie znudziłaby się tak szybko, jak próbował to zasugerować Theodore. I nie podobało mi się w jaki sposób określał Dove. Chłopak miło iż miły i uprzejmy, to nie zaskarbił sobie na moją sympatię. Pomijając fakt zazdrości.
Theodore szybko jednak zmienił temat na coś, co bardziej go interesowało. Potrafił mówić całkiem sporo o swoim ulubionym krykiecie. Nawet więcej niż o samej sztuce. Całe szczęście, że w Klubie Dżentelmenów miałem okazję zagrać i poznać zasady gry i nie wyjść teraz na ignoranta i głupka. Czasem nie do końca potrafił użyć poprawnych słów po angielsku, zastępując je francuskimi. Były to drobnostki, więc wymownie milczałem udając, że nie rozumiem znaczenia. W końcu nie musiałem znać francuskiego. Po jakimś czasie nawet straciłem większe zainteresowanie tą rozmową, gdyż coś dziwnego zaprzątnęło moje myśli. Po moim ciele przebiegły dreszcze, automatycznie odwróciłem głowę w kierunku, z którego poczułem… coś. Coś, czego nie umiałem nazwać, co zdecydowanie nie było do końca ludzkie, co bardzo mnie zainteresowało, ale nie zaniepokoiło tak, jak było to w przypadku Wallflowers.
Moje rozmyślania przerwały jednak kolejne słowa mężczyzny, który uświadomił mnie, że byliśmy już na miejscu. Nadstawiłem bardziej uszu, gdy wypowiadał coś w rodzaju hasła, które miało otwierać drzwi. Od razu zaciekawiło mnie, czy było to hasło jednorazowe, czy może miało jakiś określony termin przydatności, czy było takie na stałe. Ostatnia opcja wydała mi się głupia, ale wcale nie niemożliwa.
Sam klub nie był dla mnie czymś niezwykłym. Bywałem w gorszych, ale jak na klub dla bogaczy mógłby wyglądać nieco lepiej. W dodatku mieścił się bardziej w ciemnej piwnicy, nie było tu też za wiele świeżego powietrza, przez co wszechobecne kłęby dymu od razu uderzyły w moje nozdrza. I raczej nie był to dym tylko papierosowy. Oświetlenie również bardziej pasowało do klimatu piwnicznego aniżeli do porządnego klubu dla uprzywilejowanych.
Zacisnąłem usta, gdy Dove wyciągnęła dłoń po papierosa, ledwie tylko usiadła. Powiodłem spojrzeniem od niej do uśmiechniętego Theodore. Już wiedziałem, kto ją tego nauczył. Oparłem się o oparcie kanapy, zakładając nogę na nogę.
Szkocki Irlandczyku z Anglii.
Uniosłem lekko brwi, krzyżując ręce na piersiach. W końcu Dove uznała, że już nie potrzebuje moich dłoni, woląc papierosy.
- Trudno wymienić miejsca, gdzie nie ma takich klubów. W samym Londynie jest ich kilkanaście - i więcej, ale nie czułem się zobowiązany wymieniać ich wszystkich. Odwiedziłem w ostatnich tygodniach chyba każdy z nich w różnych celach.
- Takie miejsca są dość… popularne - powiedziałem, a gdy podeszła do nas kelnerka, słuchałem co zamawiał Theodore, a potem Dove, dokładnie to samo. Sam dla siebie wziąłem whisky.
- Słyszałem, że francuskie whisky jest całkiem niezłe. Niektórzy powiadają, że lepsze niż te angielskie, jestem zatem ciekaw tego smaku - skłamałem gładko, kryjąc pod uśmiechem złość i niechęć, że ktoś wpędza mi Dove w paskudne używki. Może gdyby tak nie śmierdziało, przymknął bym na część oko. Ale papierosy cuchnęły, a alkohol Dove po prostu nie służył.
- Może w oczekiwaniu na resztę waszych znajomych zajmiemy się drobną grą? Co sądzicie? - zapytałem, wskazując na stół bilardowy. Jakoś nie w smak było mi siedzieć i patrzeć sobie prosto w oczka, rozmawiając o pogodzie czy innych pierdołach.

  Dove Rachel Parker    

- Czasem, okazjonalnie - odparłem ze sztucznie przyklejonym uśmiechem, widząc drobną niepewność w oczach mężczyzny. Może nie czuł się na siłach, może nie przepadał za tą grą. W każdym razie zgodził się i już wkrótce poznałem powód, dla którego to zrobił z taką radością, jak się później okazało.
Moje przypuszczenia wcale nie były takie błędne, gdy patrzyłem, jak skakał wokół Dove. Tu przypadkowo otarł się ramieniem, tu nachylił się bardzo blisko, tam zupełnie nieprzypadkowo chwycił jej dłoń. Uważnie obserwowałem go, nawet nie próbując tego ukryć. Raz czy dwa wyłapał moje spojrzenie, jednak za każdym razem udawał, że wcale tak nie było i na nowo zajmował się Dove, dopóki ta stanowczo nie kazała mu się odsunąć. A nawet i wtedy nie dostrzegłem u niego skruchy.
- Wątpię, by to był tylko biznes - odparłem może trochę głośniej niż powinienem. Dostrzegłem lekkie drgnięcie policzka u Theodore, co było jedynym, czym się zdradził. Nachyliłem się więc nieco bardziej w stronę Dove, ściszając swój głos. - Jestem pewien, że w czymś cię okłamuje. Źle mu z oczu patrzy. Popatrz na jego świętoszkowaty ubiór. Tacy zawsze mają coś za skórą. Poza tym nie lubię pedantów - mrugnąłem porozumiewawczo okiem w stronę Dove. Nie żebym w czymś ją okłamał. Wygląd Theodore wiele o nim mówił. Idealna fryzura, idealnie wyprasowana koszula, idealnie skrojony frak, a nawet idealnie dobrane do siebie kolorystycznie dodatki. To nie tak, że zazdrość mnie zżerała. Tylko trochę się dopatrywałem rysy na idealnym wizerunku, jaki próbował sobie stworzyć. Tylko trochę. Bez zazdrości.
- Gotowe. Możemy zaczynać - oznajmił blondyn, dając mi ręką znać, że mogłem zacząć pierwszy.
- Niepotrzebnie odbierasz sobie tą przewagę, Theo - rzuciłem lekko, podkreślając ostatnie słowo, zdrobnienie, jakim określała go Dove. Wzruszyłem jednak ramionami i chwyciłem mocniej kij, przykładając go w pobliżu białej bili, by "przypadkiem" nie zmienił toru swoich ruchów. Skoro sam dobrowolnie oddał mi przewagę, skorzystałem z tej propozycji.
- Okazjonalnie, tak? - dopytał blondyn, gdy wbiłem ostatnią z kul.
- Oczywiście. Miałem dobrego nauczyciela - ta wygrana nie przyniosła mi jednak żadnej satysfakcji. To właściwie miało służyć tylko rozrywce, nic szczególnego się za tym nie kryło. Może poza chęcią połamania kija na czyjejś uśmiechniętej gębie.
Widziałem, jak otwierał usta, by coś od siebie jeszcze dodać. Zamiast tego usłyszałem za sobą damski, szczebiocący głosik.
- Theo! Dovie! Jak dobrze was widzieć! - przeniosłem spojrzenie na ciemnowłosą, filigranową panienkę, ubraną zapewne w najmodniejszą suknię od najlepszego projektanta. Za nią szedł niezbyt wysoki, młody mężczyzna, który w tym momencie jawnie przewrócił jasnymi oczami. Zapewne Juliett i Eliott.

Dove Rachel Parker

Zaskoczyły mnie słowa, jakimi Juliette przywitała Dove. Te odnośnie kluseczek, jakie Dove rzekomo uwielbiała. Pamiętałem, że obiecała znaleźć miejsce, gdzie podają najlepsze kluski, ale nie sądziłem, że wszędzie będzie je zamawiać, aby samej to sprawdzić. Zrobiło mi się jakoś tak miło i ucieszyłem się, że jednak zjadłem wraz z nią ten creme brulee bez słowa krytyki.
Eliott od razu zamówił alkohol zanim jeszcze wróciliśmy do naszego stolika. Początkowo słuchałem żalów wylewanych przez kobietę. Było tak, jak przewidywał Theodore. Przejmowała się decyzją swojego ojca, jakby jej fochy coś miały zmienić. Eliott po chwili próbował ją uciszyć, zaś Theodore bez skrupułów wskazał mnie palcem. W jednej chwili prysł mój nieco poprawiony nastrój. Zmrużyłem lekko oczy, mierząc go spojrzeniem przez moment.
- Dziękuję, drogi Theodore, za to jakże szczegółowe przedstawienie - odpowiedziałem najpierw uprzejmym tonem. Dopiero później przeniosłem wzrok na kobietę, poświęcając jej więcej uwagi. Kątem oka widziałem również minę Dove. Nie wydawała się być tak samo rozbawiona jak reszta towarzystwa. Może ona sama również odczuwała odrobinę zazdrości?
Zauważyłem także, że największe zainteresowanie wzbudzał alkohol. Zarówno Eliott jak i Juliette (niezrażona ostatecznie żadną odmową) zaglądali często do szklanki, nie żałując sobie trunków. Do tej pory także spokojny póki co Eliott, wyszedł do mnie ze swoją propozycją. Uniosłem brew, lekko zaskoczony takimi słowami.
- Kogo chcę? - dopytałem, niepewny, czy aby dobrze usłyszałem. Na ustach mężczyzny pojawił się lekki uśmieszek w odpowiedzi. Czułem się nieco skonsternowany, starałem się również nie przenosić wzroku na nikogo innego, aby przypadkiem nikt nie powiązał moich gestów i słów z czymś, co sobie mogą dopowiedzieć. Od razu zrozumiałem, że pod jego słowami kryło się coś więcej. Dove coś napominała, że niewiele o nim wie. Też bym był tajemniczy przed obcymi ludźmi w jego sytuacji. Prawdopodobnie on sam był właścicielem tego miejsca. Nielegalna rozlewnia alkoholu, może nawet sutenerstwo, lichwiarstwo.
Naprawdę, Dove, wystarczy na chwilę spuścić cię z oczu, a ty już taplasz się w błocie.
Ten ostatni pomysł niedługo potem został potwierdzony. Raczej zupełnie przypadkiem, co tylko potwierdziło mnie w swoim przekonaniu, że Eliott nie jest zbyt prawym człowiekiem. Musiało minąć już nieco czasu na rozmowach (męczących rozmowach najpierw o niczym, później o mnie, potem znowu o niczym), podczas których niewiele się odzywałem. Bardziej słuchałem, obserwowałem i czasem popijałem ze szklanki. Paradoksalnie to ja najmniej spożywałem alkoholu. Wiedziałem, że mając pod opieką Dove musiałem zachować się trzeźwo. Picie ze znajomym Dove, Adrianem, dobitnie pokazało mi, że mogłem się upić. Poza tym nie mogłem sobie pozwolić, abym pijany wygarnął całemu towarzystwu pijaństwo i rozpijanie Dove. Jej z resztą też nie zwracałem uwagi. Będę mieć na to jeszcze mnóstwo czasu.
Mogłem sobie pogratulować przezorności, kiedy do baru weszło trzech mężczyzn. Jeden z nich bardzo elegancki, wyglądał na fizycznie kilka lat starszego ode mnie, wysoki i szczupły, szedł kilka kroków za dwoma osiłkami. Tacy przychodzili tylko w jednym celu. Miałem nikłą nadzieję, że sobie pójdą grzecznie dalej, zaczepiać innych. Ale nie.
Co prawda nie miałem nic do Eliotta, bo pomimo jego szemranych spraw zachowywał się całkiem przyzwoicie, ale nie zareagowałem, kiedy wspomniana trójka podeszła wprost do niego. Przesunąłem nawet nogi, przesuwając lekko Dove bliżej Juliette. Przynajmniej obie siedziały bliżej ściany i w razie czego nie one były na pierwszej linii. Juliett wydała z siebie krótki okrzyk, Theodore wyglądał na lekko przestraszonego, Eliott wyraźnie zbladł, a ja podziwiałem przedstawienie. Skrzyżowałem ręce, starając się nie uśmiechać przy okazji. Każdy ma to, na co sobie zasłużył.
Mężczyźni mówili coś o tym, że Eliott miał oszukać ich w jakimś biznesie. Żaden z nich wprost nie powiedział o co chodzi, można było tylko się domyślać. Żądali od niego pieniędzy, a ten wyraźnie im odmawiał. Początkowo był spokojny tylko z lekko bełkotliwą mową od nadmiaru alkoholu. Później zaczął się denerwować, gdy mężczyźni stali się bardziej napastliwi. Rozejrzałem się nawet, czy w pobliżu nie było żadnej ochrony. Klientela dyskretnie się ulotniła, zostali tylko ci zbyt pijani lub tacy, co nie grzeszyli bystrością umysłu. Nawet nie było żadnej kelnerki w zasięgu wzroku. Może pobiegły szukać ochrony, a może takowej tu nie było. Dziwne.
Eliott ze swoją drobną budową wydawał się niczym bezbronne dziecko, gdy jeden z dryblasów złapał go za koszulkę i uniósł.
- Może zaczniemy odbierać sobie zapłatę w naturze? - zaśmiał się obleśnie jeden z "ochroniarzy", a elegancik klasnął w dłonie, najwyraźniej zachwycony takim pomysłem. Jego spojrzenie spoczęło na dwóch kobietach siedzących obok mnie. Z jakiego powodu również na mnie samym. Z błyskiem w oku (i na śnieżnobiałych, wyszczerzonych zębach), zaczął się do nas zbliżać, zapewne chcąc odebrać swoją… nie wiem, nagrodę? Zapłatę? Eliott jakby się dopiero obudził, patrząc na Juliette, Theodore wydawał się bardziej sparaliżowany, patrząc na wszystko szeroko otwartymi oczami, Juliette ze łzami, a Dove…
Złapałem rękę mężczyzny zanim ta dotarła do Dove.
- Będziesz idealnym towarem jak z tobą skończę - syknął, a drugi z jego ochroniarzy ruszył w moją stronę. Zapewne gdybym należał do grona przyjaciół, mógłbym zachować się tak samo jak oni. Czy raczej nie zachować, bo po pijaku raczej niewiele można zdziałać. Szarpnąłem jednak elegancikiem z całej siły, popychając go na podłogę pomiędzy kanapą a stołem. Docisnąłem stopą jego plecy, aby nie mógł się podnieść. Dryblasa uderzyłem siłą od dołu w szczękę, wykręcając mu rękę i rzucając nim o stół, z którego pospadały szklanki oraz butelki, rozlewając dookoła alkohol. Wzmocniłem uścisk, pozwalając sobie wyładować na nich całą swoją złość nagromadzoną dzisiejszego wieczoru. Usłyszałem cichutki trzask, po którym rozległ się ryk bólu. Drugi z mięśniaków porzucił Eliotta, myśląc, że skoro zająłem się jego kolegami, to nie starczy mi rąk dla niego.
Błąd. Odskoczyłem od elegancika, który mógł w końcu zaczerpnąć głębszego oddechu. Schyliłem się przed ciosem, kopniakiem posyłając ostatniego ocalałego na kanapę obok Dove. Nic mu jednak się nie stało. Rzucił się na mnie na nowo więc musiałem poczęstować go kolejną porcją ciosów w akompaniamencie ryków oraz skomleń leżącego na stole, którego wciąż trzymałem. Widziałem jak podnosił się elegancik na klęczki. Poprawiłem go kopniakiem, a osiłka złapałem za gardło, ściągając go niżej. Nie musiałem używać do tego za wiele siły, wystarczyło złapać w odpowiednim miejscu, wciskając palce w fałdy szyjne, by zaczął łapczywie łapać oddech. W pozycji ni to stojącej, ni to w kucki, trzęsły mu się nogi z wysiłku.
- Może to ja najpierw skończę z wami? - spytałem elegancika, posyłając mu nienawistne spojrzenie. Mimowolnie zaciskałem, a potem lekko rozluźniałem uścisk zarówno na szyi jednego, jak i ręce drugiego. Z jakiegoś powodu sprawiało mi to przyjemność, gdy jeden z nich się rozpłakał, a w oczach eleganckiego mężczyzny dostrzegłem prawdziwy strach. Jak wtedy przy Robercie.
- Dogadajmy się - wydusił w końcu elegancik, a ja uśmiechnąłem się złośliwie. Nie miałem ochoty na rozmowę. Miałem ochotę kogoś rozszarpać i żal ściskał mi serce, że przede mną nie znajdował się ktoś inny.