Guardian Demon

Nie byłam pewna czy na początku dobrze usłyszałam Williama. Dlatego milczałam, słuchając jak po raz pierwszy cokolwiek wspomina na temat swojej nieśmiertelności. W pewnym sensie wiedziałam o tym, w końcu nie był człowiekiem, ale wciąż mnie tym wszystkim zaskoczył.
Może dlatego też nie od razu mu odpowiedziałam. Potrzebowałam chwili aby sobie to jakoś ułożyć w głowie. Jednak nie ważna, jak bym na to spojrzała to wciąż coś mi nie pasowało. Zmarszczyłam brwi, spoglądając na twarz Williama, która najwyraźniej już nigdy się nie zmieni. Ale ja się zmienię i to bardzo. Moja wizja przyszłości się również zmieniła i przed oczami ujrzałam obraz, jak starsza kobieta obejmuje wciąż młodo wyglądającego Williama. Nie spodobał mi się ten obraz. Nie tak wyobrażałam sobie swoją przyszłość.
- No cóż... Hmm... - wciąż mi brakowało słów. Ciężko było się skupić na czymś innym. Jakaś tam restauracja, nasze "miejsce do powrotu" wydawało się być teraz dziecinnym pomysłem. Ale przecież nie mogłam tego powiedzieć na głos. William mógłby źle to odebrać, a ostatnie czego potrzebowałam to jakieś nieporozumienie lub kłótnia aby jeszcze bardziej namieszać mi w głowie.
- Jest taka włoska restauracja po drugiej stronie rzeki. Możemy tam pójść - zaproponowałam nie wspominając, że słyszałam o tym miejscu poprzez rekomendację Theodora.
Wstałam z ławki trzymając wciąż dłoń Williama. Założyłam ponownie okulary, bardziej aby jakoś zakryć moje zamyślenie chociaż coś mi mówiło, że nie uda mi się tego ukryć przed Williamem. Wspominał kiedyś o jakiejś tam więzi pomiędzy stróżem, a człowiekiem. Wciąż nie wiedziałam do końca co to znaczyło i jak to działało, ale zapewne mógł wyczuć, że coś było nie tak.
Przez większość drogi szliśmy w ciszy. Byłam skupiona na własnych myślach, próbując dokładnie zrozumieć jak nasza przyszłość będzie wyglądać. Zapewne nie będę mogła widzieć się z Williamem otwarcie, gdy minie czas, a on nie będzie się zmieniał. Przecież ludzie to zauważą. Czy wtedy znowu będziemy się ukrywać? Zapewne tak. Może William będzie musiał spędzić czas poza Londynem, może nawet Anglią. Jakkolwiek na to bym nie spojrzała nasza przyszłość wydawała się być co najmniej skomplikowana.
Gdy dotarliśmy do restauracji nie czekaliśmy za długo na wolne miejsce. Kelner przedstawił nam menu, a raczej Williamowi, bo ja nic nie rozumiałam. Pozwoliłam Williamowi aby zamówił coś dla nas. Gdy kelner poszedł ściągnęłam okulary i westchnęłam ciężko, czując wielki ciężar na sercu.
- Jesteś strasznie nieodpowiedzialny, wiesz o tym? - odezwałam się po dłuższej chwili. - Pozwoliłeś mi się w tobie zakochać i co mam teraz zrobić? Nikt inny mnie nie interesuje, nawet taki Theodore, w którym prawdopodobnie powinnam być zauroczona, a nie jestem, bo jedynie o tobie myślę. Mogę wysłać skargę do twojego szefa? - próbowałam zażartować i użyć humor aby jakoś sobie poradzić z tym wszystkim.
- Dlaczego nie mogłeś urodzić się kilkaset lat później? - szepnęłam, bo mimo wszystko byliśmy w publicznym miejscu i lepiej było aby nikt nie usłyszał naszej rozmowy.
Palcami dotknęłam czoła czując, jak wracają migreny. Może to było przez słońce, może moje oczy nie były przyczajone do tych okularów lub może jakiś demon namieszał mi w głowie i przy okazji skradł sobie moje serce.
- Gdybyś dostał drugą szansę, skorzystałbyś z niej? - wiedziałam, że William nie chciał ponownie się żenić czy być ojcem (czy demony mogą zostać rodzicem?), ale nie wspominał czy chciałby ponownie zostać człowiekiem. Może się przyzwyczaił do swojego nowego życia.

William wspomniał o Asmodeuszu i wyobraziłam sobie, jak demon siedzi sobie gdzieś w piekle i śmieje się pod nosem, popijając sobie jakiś alkohol i czerpiąc niemałą przyjemność z naszej obecnej sytuacji. Ale czy na prawdę czekała na Williama kolejna kara? Wspominał o konsekwencjach, gdy byliśmy ze Sebastianem poza Londynem, ale możliwe, że chodziło o coś innego? Raczej o ujawnienie swojej prawdziwej tożsamości, a nie naszych relacji. Tym bardziej nie podobała mi się opcja abym poszła do nieba, a tymczasem William miałby zostać ponownie ukarany. Czułam się bardziej zmotywowana aby nauczyć się więcej o demonach i jak mogłabym się skontaktować z Asmodeuszem.
Czy przypadkiem nie była jakaś tam wiedźma w Londynie? George kiedyś o niej wspomina, kilka lat temu. Sąsiedzi narzekali na mocne, dziwne zapachy z jej domu i wywieszone przed jej drzwiami kościotrupy jakiś ptaków. Podobno George widział to na własne oczy i później nie spał przez kilka nocy. Jeżeli faktycznie była wiedźmą, a nie jakąś wariatką, to zapewne wie, jak skontaktować się z demonem, prawda?
Słysząc odpowiedź Williama na moje pytanie uśmiechnęłam się lekko, ale był to bardziej smutny uśmiech. Było mi go żal, bo jako człowiek nie miał łatwego życia. Do tego trafił do piekła i został demonem. Nawet teraz jego życie nie było proste, pomimo więcej tej wolności.
Jego fikcyjna wersja naszego alternatywnego spotkania zabolała. Bo taka była prawda -- była to czysta fikcja. Wersja życia, która nigdy nie będzie nam dana. Było to przykre. Może mężczyźni z klubu mieli rację i jestem przeklęta. Sebastian w sumie tak samo. On również nie ma łatwo w życiu miłosnym. Szczęście zdecydowanie nie jest po naszej stronie.
- Również chciałabym tego. Jedynie z tobą potrafię wyobrazić sobie takie życie. Być twoją narzeczoną, żoną, a nie podopieczną. Kimś tobie równym, a nie... twoją pracą i obowiązkiem - mruknęłam. Po chwili jednak nasza mnie kolejna myśl. - Ale może wtedy nie byłbyś taki sam? Nie znałbyś Dorothy i tym samym nie miałbyś wiedzy na temat kwiatów aby tak dobrze dopasować bukiet kwiatów jedynie do mnie. Zapewne Otello nie miałoby tyle dla nas znaczenia i nie wiedziałbyś, jak to jest dostać obcasem w głowę - tym razem mój uśmiech stał się bardziej szczery na samo wspomnienie z tamtego dnia. Było to niecałe rok temu, a miałam wrażenie jakby minęło zdecydowanie więcej czasu. Czy to nie straszne, jak czas szybko ucieka? Zaraz będę miała podobną myśl, ale zamiast roku minie pięć, dziesięć, dwadzieścia lat. Ciekawe ile nam tego czasu zostało. Czy William w pewnym sensie zna przyszłość, poprzez swoją rolę stróża?
Skoro o czasie mowa, przypomniało mi jedna z rozmów, gdy byliśmy w Birmingham.
- Czy przypadkiem nie masz niedługo urodzin? Jeszcze nie spędziliśmy razem urodzin. Masz jakieś życzenia? - może nie świętował, bo w końcu się nie starzeje, ale wciąż chciałam dla niego coś przygotować. Mogłabym poprosić Annę o lekcję pieczenia i spróbować upiec małe ciasto. Lub kupić mu jakiś prezent, który mu się przyda i spodoba. Może było to idiotyczne aby świętować urodziny demona, ale nie mieliśmy za wiele momentów takiej... normalności. Aby chociaż przez chwilę zapomnieć o tym co nie było nam dane i mimo tego stworzyć przyjemne wspomnienia.

Chciałam mu odpowiedzieć, że świętowanie jego urodzin było znakomitym pomysłem, nie tylko dobrym, i mimo tego, że on nie odczuwał potrzeby świętowania ja miałam ogromną. Od kiedy dowiedziałam się o demonach i stróżach nasze relacje się zmieniły. Tego nie dało się ukryć. Wciąż nie byłam pewna, czy na gorsze lub lepsze, ale zdecydowanie brakowało mi tej beztroski, która nagle zniknęła. Miałam nadzieję, że urodziny, święta i inne takie dni mogłyby chociaż tymczasowo przywrócić tego pewnego rodzaju spokój i radość.
Ale nie powiedziałam tego wszystkiego na głos. William zaproponował świętowanie jego urodzin w dosyć skromny sposób, ale miał on największy sens.
- Chcesz abym ciebie nie chcąco otruła swoim gotowaniem w twoje urodziny? - zażartowałam. Miałam jeszcze czasu aby nauczyć się podstaw gotowania abym przez przypadek nie było tragedii. William potrafił dobrze ugotować, ale nie chciałabym aby wszystko robił sam.
- Jeżeli taki plan tobie pasuje to mi również. Przy okazji może pomalujemy twoją ścianę, jeżeli wciąż tego chcesz - odpowiedziałam na jego pytanie i spojrzałam na talerz z długim makaronem w sosie. Było to ciekawe, całkiem smaczne. Chociaż ciężko się jadło, bo cały czas miałam wrażenie, że miałam resztki sosu w kąciku ust i delikatnie je wycierałam przy prawie każdym kęsie.
Ostatecznie się poddałam i odłożyłam sztućce. Było przy tym więcej pracy niż przyjemności. Gdy uniosłam wzrok zauważyłam, że William miał podobny problem. Tylko czy zauważył?
Zacisnęłam usta aby się nie roześmiać na głos.
- Skarbie, jak tak można przy stole? - zapytałam rozbawionym tonem i odrobinę pochyliłam się aby wytrzeć kącik jego ust. Przy okazji odrobinę zaczepiłam o jego dolną wargę. - Myślisz, że we Włoszech często chodzą z ustami czerwonymi po sosie z obiadu lub kolacji? Chyba będziemy musieli kiedyś tam się wybrać i się przekonać - odsunęłam swoją dłoń, uśmiechając się niewinnie.
Wtedy usłyszałam, jak para niedaleko nas znowu się zaśmiała i tym razem zerknęłam w ich kierunku. Byli dosyć młodzi, dobrze ubrani, z wielkimi uśmiechami na ustach. Wyglądali na szczęśliwych i zakochanych. Ta aura beztroski, której mi brakowało... Wydawało się być, że oni jej mieli bez końca. Poczułam ukłucie zazdrości, bo w końcu było to niesprawiedliwe. Kto zdecydował, że oni mogą mieć prostą i cudowną miłość oraz przyszłość, która zapewne będzie wyglądała jak każda inna? Wezmą ślub, zamieszkają razem, będą mieli dzieci, wnuki, może nawet prawnuki. Zapewne ten słynny Bóg o tym wszystkim decydował i miałam przeczucie, że nie tylko Asmodeusz się śmieje z naszej sytuacji.
Odwróciłam wzrok od młodej pary i wypiłam do końca wodę ze swojej szklanki.
- Smakuje? Następnym razem powinniśmy spróbować coś innego, coś nowego - zaproponowałam, skupiając się ponownie całkowicie na towarzystwie przy stole niż kilka stołów od nas.

Uśmiechnęłam się lekko pod nosem i przytaknęłam, gdy wspomniał o straganie w stylu azjatyckim. Było to miłe, że pamiętał o moim marzeniu aby kiedyś popłynąć do Japonii. Marzenie, a nie plan, bo nie wiedziałam jak nawet zaplanować taką wycieczkę, ile musiałaby trwać, ile by to kosztowało i czy byłoby mnie na wszystko stać. Dlatego wolałam jedynie zostawić to jako marzenie. Spróbowanie ich jedzenia było dla mnie wystarczające aby zaspokoić moją ciekawość. Zaskoczyło mnie to, że wcześniej takiego straganu nie zauważyłam. Zapewne byłam skupiona na czymś innym.
Był to plan na kolejny dzień. Chciałam tyle pokazać Williamowi, ale teraz gdy był tuż obok ciężko mi było cokolwiek konkretnego zaplanować. Do tego czułam rosnące zmęczenie po całym dniu. Może gdybym nie obudziła się z kacem lub gdyby słońce tak mocno nie grzało miałabym więcej energii, ale teraz jedynie marzyłam o chłodnej kąpieli i wygodnym materacu zamiast o dalekiej i nieznanej mi kulturze oraz ich potrawom.
Poczekałam na Williama przy wyjściu i gdy tylko zapłaciłam podziękowałam mu za posiłek. Wybór miejsca był mój, ale skoro zapłacił to dobrze było podziękować.
- To naprawdę przyjemne, gdy ktoś tak o ciebie dba - dodałam i objęłam jego ramię swoim. - Jeżeli mogę być szczera to chyba jestem gotowa aby wracać do hotelu. Jutro nie musimy się z nikim spotykać, więc co ty na to abyśmy nie wychodzili z łóżka do pory obiadowej? - zapytałam pół żartem. Nie lubiłam wcześnie wstawać i wiedziałam, że William miał podobnie. - Upewnimy się, że firany dobrze zasłaniają okna aby żadne paskudne promienie słońca nas przypadkiem nie obudziły. Damy na drzwi aby nikt z hotelu nie wchodził, ani nie pukał. Będziemy mieć... Jak to kiedyś nazwaliśmy w Birmingham? "Poranek zakochanych"? - zaśmiałam się lekko, wspominając tamten moment. Minęło jedynie kilka miesięcy temu, ale miałam wrażenie jakby były to lata, może nawet dłużej. Wtedy jeszcze tyle nie wiedziałam, byłam taka niepewna moich uczuć do Williama i czego chciałam.
Gdy dotarliśmy do hotelu westchnęłam z ulgą, gotowa aby ściągnąć niewygodne obuwie i odłożyć nowe okulary na bok, aby przypadkiem ich nie zgubić. Nie byłam do nich do końca przyzwyczajona, ale miałam przeczucie, że jeszcze nie raz mogą się przydać.
Rozpinając żakiet zerknęłam w kierunku łazienki. Później na torbę z dzisiejszymi zakupami. Później na Williama. Byłam zmęczona, to prawda, ale czy przypadkiem nie powiedziałam mu kiedyś, że dla niego zawsze znajdę czas i chęci?
- Wiesz co? Jestem czegoś ciekawa - zaczęłam temat dosyć niewinnie, podchodząc do niego. - Jak myślisz, czy w tym nowym wynalazku prysznicowym mogą się zmieścić dwie osoby? - było to dosyć głupie pytanie. Odpowiedź była oczywista, ale ciężko było odpuścić sobie takie drobne droczenie się z Williamem.

Aż dziesięć osób? Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. Musiałoby być strasznie ciasno i niewygodnie. W sumie, czemu nad tym się zastanawiam? Nie po to zadałam mu to pytanie. Ciężko mi było rozgryźć czy William nie zrozumiałam o co mi chodziło, czy specjalnie nie poruszył dalej tematu wspólnej kąpieli. Wolałam nie pytać aby przypadkiem nie doszło do kłótni.
- Nie pozwolisz? - uniosłam lekko brew, odrobinę zaintrygowana. - Zgoda. Jeżeli tak to nie chciałabym zdenerwować mojego stróża. Już pędzę pod prysznic i do łóżka - uśmiechnęłam się do niego po raz kolejny zanim poszłam do łazienki.
Gdy tylko zamknęłam drzwi oparłam się o nie plecami i westchnęłam ciężko. Pozwoliłam sobie nacieszyć się chwilą samotności, trochę czasu aby posiedzieć z własnymi myślami. Po rozmowie z Dianą i po krótkiej rozmowie o nieśmiertelności Williama miałam za wiele rzeczy na głowie i za mało miejsca na wszystkie myśli i zmartwienia. Zmartwienia, które nawet mnie śledziły pod prysznicem. Może najlepiej byłoby odsunąć je na bok, chociaż na jakiś czas? Przynajmniej dopóki nie będę wiedziała, jak sobie z nimi poradzić i co zrobić dalej. Uniosłam dłoń do ust, odrobinę zagryzając paznokcie. Ile teraz bym dała aby zapalić. Gdzie ja zawieruszyłam papierosy? Paczka nie była pusta, raczej służba nie wyrzuciłaby całej paczki do śmieci.
Musiałam przyznać, że fizycznie poczułam się lepiej pod chłodniejszą wodą zwłaszcza po całym dniu na słońcu. Niechętnie wyszłam z pod prysznica, ale nie chciałam spędzić w niej za dużo czasu w razie czego, gdyby William również chciał skorzystać z kąpieli... bez mojego towarzystwa. Nie uważałam, że William musiał korzystać z każdej okazji i oferty aby dodać coś nowego do naszej listy miejsc, gdzie uprawialiśmy seks, ale... Coś mi nie pasowało. Czy teraz będę musiała bezpośrednio i otwarcie domagać się każdego pocałunku? Czy będę musiała tupnąć nogą niczym niezadowolone dziecko, które domaga się atencji? Czy coś się wydarzyło przez te kilka tygodni kiedy się nie widzieliśmy? Poznał kogoś? Ktoś coś mu powiedział? Czy Asmodeusz znowu złożył mu niespodziewaną wizytę?
Zacisnęłam usta zerkając w stronę szafki, w której schowałam tą nieszczęsną krótką koszulę nocną. Przez chwilę wzięłam pod uwagę aby ją ubrać, skoro William wcześniej wspominał o czymś takim, ale ostatecznie zrezygnowałam z tego pomysłu. Ubrałam swoją normalną koszulę nocną i wyszłam z łazienki wcale nie czując się jakoś znacznie lepiej niż poprzednio.
- Widzisz? Wykąpana i gotowa do snu - posłałam mu lekki uśmiech i tym razem pocałowałam go w policzek, tak jak on zrobił to wcześniej.
Ułożyłam się wygodnie na łóżku pod kołdrą i sięgnęłam po książkę. Mimo zmęczenia chciałam trochę poczytać, tymczasowo znaleźć się w innym świecie. Przynajmniej te główne bohaterki miały owocne życie i romanse. Na początku czytałam tego rodzaju książki, bo byłam ciekawa dlaczego nigdzie nie było imienia autora przy tytule. Szybko zrozumiałam dlaczego autor nie chciał aby świat wiedział kto pisał tak intymne sceny.
Jak na przykład tą w rozdziale, którą akurat zaczęłam czytać. Książka była o młodej kobiecie, która była zauroczona dżentelmenem, który wprowadził się niedaleko jej domu w małym miasteczku, gdzie mieszkała całe swoje życie. Dżentelmen natomiast wychował się w Londynie i postanowił uciec od miasta aby znaleźć bardziej spokojne życie, ale jak sam bohater wspomniał w tym rozdziale, od kiedy poznał główną bohaterkę jego serce nie było ani przez chwilę spokojne. Wstrzymałam oddech czytając kolejne strony i przez chwilę zapominając o wszystkim innym.

Słyszałam głos Williama, ale nie usłyszałam dokładnie jego słów. Byłam bardziej skupiona na książce, na bohaterce i jej kochanku. Gdybym kiedykolwiek miała szansę poznać autorkę to zdecydowanie spędziłam godziny próbując lepiej poznać osobę z tak niezwykłą wyobraźnią. A może powieść była zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami? Byłoby to pierwsze pytanie jakie bym jej zadała. Skąd jedna osoba mogła mieć takie pomysły, pamiętać o wszystkim detalach i drobnostkach, które bardziej podniecają czytelnika?
Nagle obraz w głowie przedstawiający scenę z książki się urwał, a sama książka zniknęła z moich dłoni. Otworzyłam usta aby zaprzeczyć, chciałam już coś powiedzieć, może nawet odrobinę się na niego obrazić, że tak brutalnie mi przerwał, ale ostatecznie nie powiedziałam nic.
Byłam bardziej zajęta jego ustami. Zamiast narzekać lub obrażać się rozchyliłam bardziej usta. Gdybym mogła to zapewne roztopiłabym się tak, jak desery przy cieplejszej pogodzie. Mimo tego, że wcześniej przyznałam się na głos za swoją tęsknotą i pewnymi potrzebami to wciąż czułam się głupio, że byłam spragniona takiej bliskości. Może nie byłam przyzwyczajona do tego, że byłam w jakimkolwiek poważniejszym romantycznym związku, może chodziło o coś innego. Teraz nie chciałam nad tym rozmyślać. Chciałam zapomnieć chociaż tymczasowo o wszystkim, a Williamowi znakomicie to wychodziło. Jeżeli tylko chciał to potrafił rozproszyć moje myśli w kilka sekund. Albo je całkowicie zagłuszyć.
Mruknęłam zadowolona, ale czegoś mi brakowało. Gdyby to ode mnie zależało nie potrzebowalibyśmy nowo zakupione apaszki. Chciałam swobodnie go dotknąć i objąć, byłam mniej cierpliwa niż zazwyczaj. Ciekawe czy to zauważył lub czy potrafił wyczuć coś przez naszą więź.
Nie miałam za wiele opcji w tej pozycji. Potrzebowałam chwili aby się lepiej skupić i coś wymyślić. Ostatecznie uniosłam odrobinę biodra, poruszając nimi na tyle ile mogłam. Nie wiedziałam czy William był tak samo niecierpliwy, czy tęsknił za tym tak bardzo, jak ja, czy jednak tym razem to on posiadł większą kontrolę nad swoim pragnieniem. Jeżeli zdecyduje przetestować moją cierpliwość nie zaprzeczę, chociaż tym razem wolałam znacznie więcej, znacznie szybciej. Może jednak powinnam była ubrać tą krótszą koszulę do spania. Zdecydowanie ułatwiłoby to pewne sprawy.

Zaczęłam śledzić wolniejsze tempo Williama przy każdym pocałunku i dotyku. Gdyby to jedynie ode mnie zależało to już żadne z nas nie miałoby na sobie żadnych ubrań, ale tak bardzo, jak byłam niecierpliwa byłam równie mocno ciekawa co podobało się Williamowi. Wcześniej wspominał, że lubił, gdy byłam stanowcza i z doświadczenia wiedziałam co robić w jednej pozycji aby go sprowokować, ale po za tym nie wiedziałam co bardziej lub mniej mu się podobało.
Dlatego gdy puścił moje nadgarstki zajmując dłonie czymś innym, ułożyłam swoje na jego ramionach i odsunęłam go wystarczająco na tyle aby przerwać na chwilę kolejny głębszy pocałunek. Przyjrzałam mu się dobrze, kciukiem delikatnie zahaczając o jego dolną wargę. Zauważyłam, że jego usta nabrały trochę mocniejszego koloru. Nie mogłam się powstrzymać i uśmiechnęłam się pod nosem zadowolona z mojego obecnego widoku. Gdybym miała jakiś talent artystyczny to namalowałabym taki obraz.
Chciałam się go zapytać czego teraz najbardziej pragnął, co sprawiłoby mu największą przyjemność, ale miałam przeczucie, że ponownie dostanę w odpowiedzi wzruszone ramiona. Może sam nie znał odpowiedzi na to pytanie.
Puściłam jego wargę i ponownie się przybliżyłam, ale tym razem zaczęłam składać pocałunki wzdłuż jego podbródka. Skoro lubił, gdy byłam stanowcza zamierzałam to jakoś wykorzystać. Objęłam delikatnie jego dłoń na moim policzku i przesunęłam ją na swój biust. Przy każdym pierwszym dotyku lub pocałunku w tym miejscu dostawałam przyjemnych dreszczy. Po namiętnych gestach William chciałam uznać, że również jemu to się podobało.
Niemalże z każdym naszym ruchem kołdra była przesuwana coraz bardziej na bok. W pewnym momencie mogłam sobie pozwolić aby jedną nogą objąć Williama i przycisnąć go bliżej siebie. Ponownie mruknęłam zadowolona i uśmiechnęłam się lekko.

Wyrażać swoje potrzeby. Powtórzyłam sobie w głowie jego słowa kilka razy, próbując wyobrazić sobie jak mogłoby to wyglądać. Czy wcześniej miałam rację i powinnam była tupnąć nogą i powiedzieć mu prosto w twarz "nie widzieliśmy się kilka tygodni, czekałam i tęskniłam, dlaczego mnie nie pocałujesz, dlaczego muszę domagać się takich gestów"?
Ta myśl zniknęła szybko, gdy ponownie poczułam usta i dłonie Williama na sobie. Wstrzymałam nagle oddech, a przez moje ciało przeszła fala dreszczy. Musiałam sobie przypomnieć o oddychaniu. Zazwyczaj nawet nie myśli się o takich rzeczach, ale w tym momencie musiałam.
- Również mógłbyś częściej mówić na głos swoje myśli - odpowiedziałam po dłuższej chwili i próbie skupienia się na tyle aby ułożyć słowa w zdanie. Chciałam dodać  "dlaczego pod niektórymi względami jesteś dla mnie zagadką", ale w tym momencie było trudniej wydusić z siebie słowa.
Nie uważałam, że William specjalnie coś przede mną ukrywał. Przynajmniej nie widziałam do tego powodu. Również nie chciałabym aby William wiedział o mnie wszystko, a ja wciąż musiała się zastanawiać na ile go naprawdę znam. Nie chciałabym mieć takich wątpliwości.
Pomimo braku kołdry lub ubrań miałam wrażenie, jakby w kominku tańczył gorący ogień i rozgrzewał cały pokój. Ułożyłam swoje dłonie na plecach i ramionach Williama, jego skóra ciepła pod moim dotykiem. Ponownie objęłam go nogą w pasie pamiętając, jak kiedyś mnie o to poprosił i najwyraźniej lubił, gdy byliśmy w takiej pozycji. Również mi się to podobało. Lubiłam eksperymentować, próbować nowe rzeczy, ale czasami jedynie chciałam mieć go blisko. Dlatego też skorzystałam z jego oferty i postanowiłam podzielić się z nim swoimi myślami.
- Uwielbiam twoje dłonie, ale teraz chcę coś innego.
Po chwili namysłu dodałam:
- Proszę?
Lubiłam, gdy role były odwrócone i ja bardziej kontrolowałam sytuację. Lubiłam się z nim droczyć, to jedynie bardziej mnie podniecało i chciałam zobaczyć czy z Williamem było podobnie. Czy jemu również się podobało, gdy prosiłam o coś co oboje pragnęliśmy?

Otworzyłam szerzej oczy. Czy dobrze go usłyszałam? Spojrzałam na apaszki, na Williama, znowu na apaszki i z powrotem na jego uśmiech. Nie spodziewałam się takiej propozycji i tym samym byłam zaskoczona własną reakcją. Czy to było grzechem, że taki pomysł mi nie przeszkadzał, nawet mógłby mi się spodobać? Przez sekundę wyobraziłam sobie, jak mogłoby to wyglądać. Nie mogłam się powstrzymać i odwzajemniłam jego uśmiech.
- Ja? Niegrzeczna? Chyba mnie pomyliłeś z inną podopieczną - zażartowałam i tym razem ja skradłam pocałunek z jego ust, równocześnie biorąc od niego apaszki.
- Czy kupiłeś je z myślą, że skorzystamy z nich tylko na jedną noc i możemy je użyć tylko dzisiaj? Wątpię, że sprzedawczyni przyjmie je z powrotem, nawet gdybyś je zaniósł jutro z samego ranka - ta scena była dosyć zabawna i mało prawdopodobna. Po za tym, można było użyć apaszki na kilka sposobów, nie tylko aby kogoś związać. Jedynie trzeba być kreatywnym.
Skorzystałam z momentu, że nasze usta i dłonie nie były zajęte, a sam William był dosłownie na wyciągnięcie ręki. Wzięłam w obie dłonie jedną apaszkę i zawiązałam ją wokół jego oczu, wystarczająco mocno aby nagle nie spadła, ale jednocześnie aby nie dała mu ból głowy.
- Niedługo pozwolę tobie mnie związać, nawet za kostki skoro chcesz dokupić więcej apaszek. Jednak nie dzisiaj. Dzisiaj chcę przetestować pewną teorię.
Ułożyłam dłonie na jego ramionach i po chwili to on leżał na materacu i ja miałam większą kontrolę nad sytuacją. Wciąż się uśmiechałam zadowolona, bardziej do samej siebie skoro William nie mógł mnie teraz widzieć.
- Podobno, gdy człowiek straci jeden zmysł to reszta staje się bardziej wrażliwa - pochyliłam się aby złożyć kilka drobnych pocałunków wokół jego ucha. - Na przykład słuch - szepnęłam. Dłonią znalazłam jego penisa, ledwo dotykając opuszkiem palca jego czubek. - Albo dotyk - szepnęłam do drugiego ucha, tam również zostawiając kilka pocałunków.
Skoro William powiedział, że nie musiałam o nic prosić zdecydowałam dłużej się z nim nie droczyć i siebie nie męczyć. Uniosłam swoje biodra i po chwili poczułam główkę jego penisa. Z moich ust wydobył się głośniejsze westchnięcie, nie śpiesząc się i powoli czując go coraz głębiej. Wiedziałam, że niewiele mi brakowało, więc postanowiłam skorzystać z tego, że nasze tempo trochę zwolniło.
- Jeżeli ta teoria się nie sprawdza zawsze możemy spróbować inne. W końcu, jeszcze mamy przed sobą wiele okazji na nasze eksperymenty i naukę, prawda?
Zaczęłam poruszać biodrami do przodu i do tyłu, niczym powolne, leniwe fale w rzece. Zacisnęłam mocno usta, ale może niepotrzebnie martwiłam się o to czy ktoś nas usłyszy. Nawet gdyby ktoś coś usłyszał, skąd mogliby wiedzieć do kogo należały te głosy?

Nie mogłam się powstrzymać i zaśmiałam się krótko z jego słów. Chyba tego właśnie potrzebowałam aby dalej nie martwić się czy ktoś nas usłyszy. Chciałam jakoś zażartować i skomentować różnicę w naszym wieku lub jego "nieśmiertelność", ale odpuściłam sobie. Mogłabym przez przypadek go urazić i jego dumę.
Objęłam jego twarz dłonią i ustami wróciłam do jego ucha.
- Hmmm, a co chciałbyś ode mnie usłyszeć? - spytałam szeptem udając trochę głupią. Tym razem używam czubek języka przy każdym pocałunku. - Jeżeli chcesz abym szeptała tobie jakieś sprośne rzeczy możesz mi śmiało powiedzieć.
Skoro William przyśpieszył nasze tempo odebrałam to jako znak, że mogłam sobie pozwolić na śmielsze ruchy. Ustami przeniosłam się na jego szyję gdzie zostawiłam jedną, drugą, nawet trzecią malinkę. W tym momencie jakoś zapomniałam o tym, że gdyby ktoś z naszych znajomych jedną zauważył to domyśliliby się skąd one się wzięły. Chociaż gdyby tak się zastanowić to może gdyby Juliette je zobaczyła to odpuści sobie swoje żarciki aby kiedyś "pożyczyć" Williama.
Zaczęłam szybciej poruszać biodrami i westchnęłam czując zbliżający się orgazm. Gdyby tylko dodać do naszego tempa byłam pewna, że dłużej bym nie wytrzymała co było odrobinę... żenujące?
Musiałam skupić się na czymś innym, chociaż na chwilę. Wolną dłonią zaczęłam gładzić jego ramiona, torso, aż w końcu jego sutek znalazł się pomiędzy moimi palcami. Nie wiedziałam czy Williamowi również coś takiego się podobało, ale teraz czułam się na tyle śmiała aby spróbować i zobaczyć jego reakcję. Dlatego delikatnie go uszczypnęłam jeden... może dwa razy.

Uśmiech nie schodził z mojej twarzy po słowach Williama. Głaskać językiem, ciekawie to zabrzmiało. Przyszedł mi wtedy do głowy pewien pomysł, który postanowiłam zaplanować na następny dzień. William nie musiał się powtarzać dlatego zrobiłam tak jak zasugerował. Tam gdzie wcześniej były moje dłonie teraz były moje usta i język. Postanowiłam zostawić po sobie ślad również tutaj, tak po prostu.
Mruknęłam zadowolona czując jego dłoń w moich włosach. Było w tym coś obłędnie przyjemnego, mógłby robić z moimi włosami cokolwiek chciał, bawić się, rozczesywać, a ja byłabym najszczęśliwszą kobietą w Europie. Był to niczym masaż, którego zdecydowanie mi brakowało.
W pewnym momencie William trochę zmienił swoje ruchy, jakby jednak potrafił czytać mi w myślach i chciał przetestować granice mojej wytrzymałości. Oparłam czoło o jego ramię czując, jak powoli tracę kontrolę nad własnym ciałem. Niewiele musiało minąć czasu i nagle poczułam falę ciepłych dreszczy, a z moich ust wydostał się krótki jęk. Przymknęłam oczy, czując jak mocno bije moje serce i na chwilę zaprzestałam jakiekolwiek czułości. Nie wiem czy potrafiłabym przyznać się do tego na głos, ale brakowało mi tego. Gdyby tylko byłoby mi to dane to teraz zatrzymałabym czas, gdy czułam się najbardziej zrelaksowana, zadowolona i spełniona.
Gdy wróciłam do siebie odnalazłam jego usta swoimi, wzdychając ciężko. Ten pocałunek był znacznie wolniejszy i leniwy od poprzednich. Byłam bardziej zmęczona niż poprzednio, ale jaka byłaby ze mnie kochanka, gdybym nagle zasnęła?
Dłonią sięgnęłam po apaszkę i ściągnęłam ją z oczu Williama.
- Jaki jest werdykt? Teoria się sprawdziła? - zapytałam, palcem robiąc kółka wokół malinek na jego szyi.

Nie miałam nic przeciwko drugiej rundzie. Zwłaszcza jeżeli William chciał ponownie przejąć kontrolę. Podobało mi się to, że oboje nie mieliśmy nic przeciwko takiej małej zamianie. Tak było zawsze ciekawiej i nawet gdybym miała własne pomysły to wciąż mogłam być mile zaskoczona pomysłami Williama. Dlatego nie odwróciłam wzroku, skupiona na jego ciemnym spojrzeniu.
Zadowolona przymknęłam oczy dopiero, gdy poczułam jego usta przy swoim biuście. Chyba nie potrzebowałam apaszki wokół oczu, ale może jednego dnia sama przetestuję tą teorię.
Czując jak William przyciąga mnie bliżej do siebie otworzyłam oczy, spoglądając na niego i ciekawa czekając na jego kolejny ruch. Ułożyłam swoje dłonie na jego karku i plecach, próbując użyć opuszki palców i paznokcie aby poczuć u niego gęsią skórkę. Czasami te najbardziej delikatnie i lekkie gesty mogą dać największą przyjemność, a jak sam William stwierdził jeszcze nie znaliśmy się pod tym względem za dobrze aby bez problemu znać kilkadziesiąt rzeczy, które bardziej lub mniej nas podniecają.
Gdy tylko poczułam go ponownie w sobie zacisnęłam mocniej palce.
- Chodź tu do mnie - szepnęłam, przyciągając go do siebie. Pamiętając jego wskazówkę od razu użyłam swój język, ssając jego dolną wargę. Szybko jednak zmieniłam zdanie, woląc głębszy pocałunek aby był jak najbliżej mnie. Lubiłam czuć jego usta na swoich, jego ciało tuż nad moim, jego dłonie na moich biodrach lub udach.
Przerwałam nasz pocałunek tylko wtedy, gdy potrzebowałam więcej powietrza. Odchyliłam głowę bardziej do tyłu, odsłaniając bardziej szyję i szepcząc jego imię przy kolejnym głębszym wydechu.

Czując jego zęby na swojej skórze zacisnęłam mocniej palce na jego plecach i karku. Była to ciekawe uczucie. Nie bolało i zdecydowanie mnie bardziej podniecało. Dlatego byłam zadowolona, gdy William kontynuował swoje ruchy nawet jeżeli były trochę wolniejsze.
Słysząc jego słowa i czując, jak odrobinę się odsuwa spojrzałam na niego lekko zaskoczona. Ujrzałam iskierki w jego oczach, jednak te były trochę inne od poprzednich. Pierwszy raz je zauważyłam i nie byłam do końca pewna co było ich powodem. William zdecydowanie miał więcej energii ode mnie jeżeli nie chciał jeszcze zakończyć naszą zabawę. A wyglądało na to, że nie chciał.
Uniosłam się na łokciach aby skraść jeszcze jeden, szybki pocałunek i zrobiłam tak, jak zażyczył. Ułożyłam dłonie na materacu czując jego przyjemny materiał pod palcami. Musiałam przyznać, że łóżko w hotelu było wygodniejsze od mojego. Dobrze mi się na nim spało i miałam przeczucie, że dzisiejszej nocy będzie jeszcze lepiej mi się spać. O ile William mi na to pozwoli.
- Widzisz, jaka grzeczna jestem? - podroczyłam się z nim, odwracając głowę na tyle abym mogła na niego spojrzeć. - Chyba, że masz inne zdanie? Czy moje stare grzechy nie zostały wybaczone i muszę zostać ukarana? - uśmiechnęłam się złośliwie pod nosem. Nie byłam pewna czy takie igranie z ogniem go podniecało, ale chciałam spróbować. Skoro wspomniał o zrobieniu pejcza podejrzewałam, że mógłby mieć takiego rodzaju fantazje.