Guardian Demon

Czując jego wzrok na sobie spojrzałam Williamowi w oczy, co okazało się być znacznie trudniejsze niż przypuszczałam. Było w tym coś bardziej intymnego niż inne momenty, które razem dzieliliśmy. Przymknęłam oczy jedynie, gdy poczułam kolejną falę orgazmu i nie potrafiłam na niczym inny się skupić. Jęk Williama był czymś równie przyjemnym dla mojego ucha. Musiałam się postarać następnym razem aby częściej go usłyszeć.
Szybko ponownie znalazłam się w jego ramionach gdy ułożył się obok mnie. Objęłam go ramieniem i przyjęłam jego usta z delikatnym uśmiechem na twarzy. Nie miałam tyle samo energii co wcześniej, ale nie chciałam jeszcze zasypiać. Spanie oznaczało, że szybciej pojawi się ranek i mnie czasu mogłam spędzić z Williamem.
- Może coś pomiędzy? - zaproponowałam chociaż sama nie do końca wiedziałam co to mogło znaczyć. Chyba zwykła rozmowa mi wystarczyła aby przedłużyć tą chwilę. - Chociaż nie zrozum mnie źle. Gdybyśmy nie musieli rano pracować to po małej przerwie może bym próbowała ciebie przekonać na więcej. - dodałam, uśmiechając się szerzej. Ułożyłam jedną dłoń aby objąć delikatnie jego policzek, gładząc jego ciepłą skórę kciukiem. Był na prawdę przyjemnie ciepły i czasami wciąż trochę głupio mi było się przyznać, jak wygodnie mi przy nim było.
- Czy mogę teraz zdjąć pończochy? - zapytałam, wciąż dziwne się czując z tym, że tylko to miałam na sobie.

Nie musiał przepraszać, ale nie powiedziałam nic w tym temacie. Również nie protestowałam, gdy William pomógł ze ściąganiem pończoch. Gdybyśmy mogli to zapewnie nie skończyłoby się to jedynie na tym.
- Lepiej - odpowiedziałam zadowolona, gdy ponownie się ułożył na materacu i mogłam go objąć. Niestety, ale następne słowa Williama trochę popsuły mi humor. Zrobiło mi się nagle smutno, bo przez ułamek sekundy zapomniałam o naszym planie, a słysząc słowo "narzeczona" zadrżało moje biedne serce.
- Nie mogę się tego doczekać - odpowiedziałam zanim wtuliłam się bardziej w Williama, tym samym ukrywając przed nim swoją twarz. W końcu, nie powinnam była tak zareagować. To był mój pomysł i wciąż uważałam, że było to lepsze niż ukrywanie się. Jednak nie spodziewałam się, że będę chciała tego na prawdę.
Czy na pewno tego chciałam? Czy może to są tymczasowe uczucia zrodzone z dzisiejszego wieczoru? Czy naprawdę brałam pod uwagę taką przyszłość z Williamem? W sumie, nie miało to znaczenia. Nawet jeżeli zmieniłam zdanie na temat małżeństwa William wciąż tego nie chciał. Może mi to minie i niedługo będę się śmiała z własnej głupoty.
- Czy mogę jutro rano zaprowadzić cię do pracy? - zapytałam aby zająć swoje myśli czymś innym. - Chętnie zobaczę tą kwiaciarnię, o której tyle słyszałam - dodałam z lekkim sarkazmem.

William może nie odstrasza klientów, ale możliwe, że ja będę musiała jeżeli będzie za wiele ciekawskich spojrzeń skierowanych w stronę Williama. Oczywiście, nie powiedziałam tego na głos i nie zamierzałam tworzyć mu jakichkolwiek kłopotów pracy.
- Chciałabym, ale nie będę mogła zostać na długo. Rozejrzę się trochę, bo jestem ciekawa twojej pracy, ale będę musiała wrócić do domu i zająć się pewnymi rzeczami z hotelem. Wciąż muszę się zdecydować, w którym budynku otworzyć nowy hotel. - westchnęłam pod koniec. Było to znacznie bardziej stresujące niż się spodziewałam, bo nie miałam za wiele czasu na przemyślenie takich rzeczy. Musiałam się trochę kierować instynktem.
Zastanowiłam się przez chwilę, gdy zapytał o śniadanie.
- Może jajecznicę? Coś prostego. - w sumie to nie miałam za wiele pomysłów. - Dziękuję, że zapytałeś - dodałam po chwili, zostawiając krótki pocałunek na szego obojczyku. Może pamiętał, że zazwyczaj nie było podawane na stole dokładnie to czego pragnęłam?
- Spróbuję jutro przyjść o tej samej porze, dobrze? Może kupię jakiś deser? Coś nie do końca słodkiego. - uśmiechnęłam się pod nosem i przymknęłam oczy, czując się całkiem wygodnie tak wtulona w Williama, otoczona jego ciepłem i znajomym zapachem.

Uśmiechnęłam się trochę szerzej, gdy William wspomniał o dzisiejszym deserze. Taki deser również mi wystarczał, ale wciąż chciałam coś ze sobą przynieść. Jeżeli nie deser to może coś innego? Będę musiała nad tym się zastanowić później. Później, bo ziewnęłam nie do końca szczęśliwa, że nie uda mi się dłużej spędzić czasu z Williamem. Gdzieś pomiędzy salonem, a sypialnią straciłam większość swojej energii. Udało mi się jeszcze szepnąć krótkie "dobranoc" za nim całkowicie odpłynęłam w głęboki sen, zadowolona i szczęśliwa po raz pierwszy od długiego czasu.
Gdy się obudziłam od razu zauważyłam dwie rzeczy. Po pierwsze, to wszystko nie było snem i wciąż byłam w mieszkaniu Williama, objęta jego ramionami. Po drugie, nic mi się nie śniło. Cóż, przynajmniej zero koszmarów. Nie miałam ich każdej nocy, ale lubiły regularnie mnie odwiedzać. Uznałam ich brak za dobry znak.
Ułożyłam głowę na poduszce obok Williama, wpatrując się w jego śpiącą twarz. Od razu przypomniało mi się, że poprzedniego dnia wspomniał, że przyglądał mi się gdy spałam, co w jakimkolwiek innym przypadku uznałabym za dziwne. Jednak z Williamem wiele rzeczy miało zupełnie inne znaczenie i większą wartość.
On również uroczo wyglądał, gdy spał. Był spokojny i w tej chwili ujrzałam stronę Williama, o której wcześniej nie pomyślałam. William zanim stracił mamę, swoją żonę i córkę, zanim został demonem i spędził setki lat w piekle. William bez żadnych zmartwień, bez bólu i cierpienia.
Wczoraj zapytałam go, tym samym go prowokując, czy nikt o niego nie zadbał przez jakiś czas. Mimo tego, że wtedy było to pytanie z bardziej erotycznego tematu to wciąż było w tym trochę czułości. Chciałam o niego zadbać, chciałam aby przychodził do mnie z różnymi przemyśleniami, pomysłami, zmartwieniami. Chciałam aby poczuł się przez kogoś kochany, bo sama wiedziałam, jak ważne i rzadkie to było.
Przysunęłam się odrobinę bliżej i czule pocałowałam jego czoło, starając się go nie obudzić. Ułożyłam głowę ponownie na poduszce, zamykając oczy nie zamierzając ponownie zasnąć, a jedynie nacieszyć się tą chwilą.

Uśmiechnęłam się lekko, gdy znalazłam się jeszcze bliżej Williama. Jego mruknięcie było jednocześnie zabawne i urocze.
- Dzień dobry, Will - odpowiedziałam szeptem. I był to naprawdę dobry poranek. Wyspałam się, chociaż mogłabym dłużej zostać w łóżku i jeszcze trochę pospać. Zwłaszcza, jeżeli będę miała Williama obok. Po raz pierwszy od długie czasu obudziłam się z dobrym humorem. Gdybym była w tym dobra to pewnie zaczęłabym nawet tańczyć i podskakiwać.
Uniosłam dłoń aby ułożyć ją sobie na głowie Williama, delikatnie bawiąc się kosmykami jego włosów. Może jeżeli oboje ponownie zaśniemy nie będziemy musieli martwić się pracą i czymkolwiek innym, co na nas czekało po drugiej stronie drzwi od mieszkania Williama? Westchnęłam wiedząc, że mogłam sobie jedynie pomarzyć.
- Wybacz, jeżeli ciebie obudziłam. Dobrze się tobie spało? - zapytałam, przeczesując palcami jego włosy. - Nie wiem, jak mam znowu wrócić do spania samej. No chyba, że Vincent się liczy chociaż nie przychodzi do mnie każdej nocy.

W pierwszej chwili chciałam się zaśmiać, ale tego nie zrobiłam, gdy ujrzałam poważną minę Williama. Uśmiech powoli znikł z mojej twarzy, miałam przeczucie, że nie będzie to do końca lekki temat. Prawda była taka, że nie wiedziałam, jak odpowiedzieć na jego słowa.
- Szczerze mówiąc, nie myślałam o tym - przyznałam. Bardziej byłam skupiona na tym co się działo teraz, zwłaszcza w naszych relacjach, które potrafiły szybko się zmieniać. W końcu, jeszcze nie tak dawno temu jedynie marzyłam o takim poranku.
- Nigdy nie słyszałam o tym, aby narzeczeni zamieszkiwali razem przed ślubem, a skoro żadne z nas nie myśli o małżeństwie to nigdy wcześniej o tym nie myślałam - w tym momencie przypomniały mi się moje własne przemyślenia i uczucia z zeszłej nocy. Byłam wtedy rozczarowana, że nasze zaręczyny miałyby być jedynie kłamstwem. Teraz nie wiedziałam, jak z tym wszystkim się czuć. Miałam mętlik w głowie.
- Wiem, że znalazłeś nowe mieszkanie, ale mógłbyś z nami przez chwilę zostać. Mamy trochę więcej miejsca i może z czasem uda nam się znowu przekonać Sebastiana, że sprawy nie są tak... negatywne, jak uważa. - westchnęłam ciężko, sama nie do końca przekonana co do tego planu. - Rozumiem, że bycie w towarzystwie mojego brata może być niekomfortowe i nie zmuszę cię do niczego. Z drugiej strony nie potrafiłabym zostawić Sebastiana i się wyprowadzić. Przynajmniej nie w najbliższym czasie. Dom jest przepisany na Sebastiana, więc kiedyś bym chciała wybudować własny, gdzie moje dzieci i wnuki mogłyby rosnąć i czuć się bezpiecznie. Jednak na dzień dzisiejszy nie stać mnie na to, więc... - więc wciąż nie wiedziałam, jak mu odpowiedzieć.
- Chcesz abym się do ciebie przeprowadziła? - zadałam mu pytanie, chcąc znać jego opinię.

Pytanie Williama mnie trochę zaniepokoiło. Wciąż trzymając go w swoich ramionach myślałam o tym co powiedział. Niedługo leżeliśmy tak długo w ciszy, bo po chwili William ponownie się odezwał i musiałam się z nim zgodzić. Wątpiłam, że w najbliższym czasie Sebastian potrafiłby tolerować obecność Williama w naszym domu. Będę musiała wymyślić jakiś plan any powoli ponownie wprowadzić Williama do życia brata. Kolejna rzecz do długiej listy niekończących się obowiązków, projektów i czego tam jeszcze. Potrzebowałam tych wakacji w Paryżu już teraz.
- Kąpiel brzmi znakomicie - przyznałam i niechętnie usiadłam, tym samym zmuszając Williama aby wypuścił mnie ze swoich ramion. Spojrzałam na niego, przyglądając się mu przez chwilę. Pochyliłam się aby ponownie tego ranka złożyć pocałunek na jego czole.
- I odpowiadając na twoje wcześniejsze pytanie, tak. Co chcesz, czy twoja opinia jest ważna. Zwłaszcza dla mnie. - spojrzałam mu w oczy i uśmiechnęłam się do niego ciepło. - Nie wiem czy ktoś kiedykolwiek tobie powiedział, że jest inaczej, ale twoje pragnienia i myśli są ważne. - i było mi przykro na samą myśl, że mógłby wierzyć, że jest inaczej.
Zmusiłam się aby wstać z łóżka i moją jedyną motywacją było to, że musiałam wyciągnąć potrzebne rzeczy z walizki. Moja szczotka do włosów, makijaż, dodatkowa bielizna oraz suknia. Trzymając to wszystko w ramionach blisko swojego ciała mogłam chociaż odrobinę się zakryć aby nie paradować nago po mieszkaniu Williama. Nawet jeżeli nikt by mnie nie zauważył nie byłam całkowicie komfortowa ze swoją nagością. Gdyby nie Williama i kołdra to nie mogłabym zasnąć poprzedniej nocy.
- Jestem ciekawa czy twoja wanna jest większa od mojej. - rzuciłam w jego kierunku, żartując sobie lekko.

Spojrzałam w kierunku szafy. No tak, przecież wanna nie będzie od razu gotowa w magiczny sposób. Ciekawe, jak Anna to robiła, że gdy tylko zaproponuje kąpiel to wanna była gotowa w zaledwie kilka minut? Może wcześniej przygotowuje wodę, bo wie, że zawsze skorzystam z ciepłej kąpieli? Nie spodziewałam się, że spędzenie nocy i poranka u Williama uświadomi mnie o takich drobnych rzeczach.
William wyszedł z sypialni, a ja podeszłam do szafy aby wyjąć z niej szlafrok i go ubrać. Zostawiłam wszystko co potrzebowałam podczas i po kąpieli w łazience. Jednak zamiast siedzieć tam i bezczynnie czekać wyszłam z łazienki, odnajdując Williama w salonie. Byłam mu wdzięczna, że tak o wszystko dbał. O posiłki, o kąpiel, o moje samopoczucie. Nie byłam pewna czym sobie to wszystko zasłużyłam.
Zerknęłam w stronę stołu, gdzie zjedliśmy kolację. Pusta naczynia wciąż wciąż tam były, grzecznie czekając aż ktoś o nich sobie przypomni. Mogłabym mu pomóc i je umyć. Nie wyobrażałam sobie to robić każdego dnia, a gdybym zamieszkała z Williamem to zapewne nie mielibyśmy kogoś, jak Anna do pomocy. Zdecydowałam zaproponować Williamowi aby zamieszkał ze mną, gdy będę miała własny dom. Myśl, że miałabym sprzątać dom nie do końca mi się spodobała, ale postanowiłam tym razem chociaż jakoś pomóc aby nie dodawać więcej roboty Williamowi przed pracą.
- Wiesz, coś sobie przed chwilą uświadomiłam - powiedziałam po chwili, odwracając wzrok od brudnych naczyń i spoglądając w stronę Williama. - Trafiła ci się rozpieszczona podopieczna. Trochę mi ciebie żal. Trochę, bo pod niektórymi względami sam mnie rozpieszczasz. - uśmiechnęłam się do niego, krzyżując ramiona. - Może specjalnie to robisz? Abym się przyzwyczaiła do takiego standardu i aby nic innego mnie tak nie usatysfakcjonowało?

Uśmiech powoli zniknął z mojej twarzy. Nie do końca spodobało mi się porównanie nas do kopciucha i księżniczkę. W rzeczywistości nie byłam księżniczką, a Williamowi daleko było od kopciucha. Chyba, że kopciuch przez cały ten czas ukrywał wielki sekret i fakt, że był potężnym demonem. Kopciuch kojarzył mi się z kimś nieszczęśliwym, ktoś biedny i zmuszony do ciężkiej pracy, bo śledziło go nieszczęście. A przecież to ja, moja rodzina miała być przeklęta. Najwyraźniej te plotki nie były całkowitą fantazją, skoro Wallflower uczepiła się moich rodziców, a później mnie i Sebastiana.
Czy William był nieszczęśliwy? Czy myślał, że śledzi go nieszczęście?
- Myślisz, że tak na ciebie spoglądam? - zapytałam, nie odpowiadając na jego pytanie. Tak, oczywiście, że przypilnuje ognia w kominku. - Wiem, że nie jesteś moją służbą. Nigdy tego nie oczekiwałam. - poczułam nagle wielką falę smutku i złości. Bo przecież takie komentarze nie pojawiały się z nikąd.
- Skąd przyszło takie porównanie? - zapytałam, spoglądając mu w oczy, próbując go zrozumieć. - Przecież nie jesteś biedny, nie jesteś kopciuchem. Tacy ludzie mieszkają w piwnicach, nie mają ciepłego ognia w kominku. - na chwilę spojrzałam w kierunku jasnego płomienia. - Nie mają szlafroków aby ich kochanka mogła się nim zakryć przed kąpielą w wannie. Dlatego też wątpię, że naprawdę wierzysz, że jesteśmy aż tak od siebie różni. - uniosłam lekko brew, gdy nowa myśl pojawiła się w głowie. - A może chodzi o to, jak inni na nas spojrzą, gdy ogłosimy nasze "zaręczyny"? Czy obawiasz się reakcji innych, ich plotek, ich zachowania w naszym towarzystwie, ich spojrzeń?
Wolałam znać odpowiedzi teraz, póki mieliśmy jeszcze czas wycofać się z tego planu i wymyślić coś innego. Ewidentnie coś gryzło Williama, coś go martwiło. Chciałam wiedzieć co abym mogła mu pomóc, jakoś go wesprzeć, być przy nim aby nie był z tym wszystkim sam.

Słuchałam nie przerywając Williamowi. Nawet nie ruszyłam się z miejsca dopóki nie zamilkł na dłuższą chwilę. Jakoś wcześniej nie pomyślałam o tych rzeczach, bo dla mnie wydawało się to odległą przyszłością. Do tego nie byłam wcześniej całkowicie świadoma sytuacji finansowej Williama. Teraz miało to większy sens dlaczego takie rzeczy go zamartwiają.
Nagle poczułam się, jak jakaś naiwna, rozpieszczona małolata. Nigdy nie miałam takich problemów, bo nawet w nasze najgorsze dni wciąż mieliśmy z Sebastianem swój dom i Annę. Zapewne moglibyśmy w najgorszym wypadku sprzedać biżuterię mamy, książki ojca i różne pamiątki rodzinne. William nie miał takiej opcji.
Usiadłam obok niego na kanapie. Nie wiedziałam co powiedzieć. Zabolało mnie to, że prawdopodobnie nie pojedzie ze mną do Paryża. Starałam na tym za bardzo się nie skupiać, bo byłoby to samolubne. Nie mogłam nagle być smutna i narzekać, tylko dlatego, ponieważ chciałam go mieć przy sobie we Francji.
- A dlaczego nie? - zapytałam na jego słowa, że nie chciał być na moim utrzymaniu. - Prawie każda kobieta jest na utrzymaniu mężczyzn, swoich ojców, braci, mężów, kuzynów, czy przyjaciół. Mogłabym ciebie wesprzeć tymczasowo, dopóki nie znajdziesz innej pracy lub nie wymyślisz coś innego.
Ułożyłam dłoń wokół jego, ściskając ją mocno.
- Domyślam się, że nie mam tyle pieniędzy co piekło i rozumiem, że może nie jest to dla ciebie idealna sytuacja. Ale chcę przynajmniej tobie zaproponować jakieś wsparcie finansowe, bo wiem, że gdyby role były odwrócone ty byś zaoferował mi taką samą pomoc. - puściłam jego dłoń, odsuwając swoją powoli. Pieniądze nie były lekkim tematem i nie chciałam urazić dumy Williama. Dlatego nie zamierzałam naciskać, jeżeli odmówi.
- Nie musisz ze mną jechać do Paryża. Wolałabym żebyś tam był, ale nie musisz. Mogłabym chociaż pokryć koszta twojego nowego mieszkania. Jakoś tobie ulżyć. A jak nie chcesz takiej pomocy to możesz skorzystać z moich kontaktów i moich znajomości aby znaleźć inną pracę. - może William nie miał kontaktów, ale przecież moja rodzina miała. Chciałam mu pomóc, bo w końcu był moim przyjacielem, a od tego właśnie są przyjaźnie.

Mogłam zrozumieć jego niechęć do mojej propozycji. Nie pomyślałam wcześniej o tym, że mógłby poczuć się, jak Ralph Locke, chociaż według mnie nasza sytuacja nie była podobno do... cokolwiek Sebastian robił z Ralphem.
Spojrzałam mu w oczy, słuchając jego pomysłu. Nie był to zły plan. Oczywiście, wolałabym go mieć przy sobie przez całą podróż, ale lepszy taki tydzień niż nic. Może przynajmniej wrócimy razem do Londynu.
Przytaknęłam po chwili i ścisnęłam ponownie jego dłoń, uśmiechając się do niego delikatnie.
- Może tak być - i miałam nadzieję, że mówił szczerze. Zwłaszcza, jeżeli ostatecznie uzna, że potrzebuje pomocy to przyjdzie z tym do mnie.
Postanowiłam zmienić trochę temat aby rozluźnić atmosferę. Uśmiechnęłam się trochę szerzej i spojrzałam kątem oka w stronę okna. Zapewne nie mieliśmy zbyt wiele czasu przed pracą Williama, a ja niechcący zatrzymałam go w jego planach.
- Nie chcę zabrzmieć, jak rozpieszczona księżniczka, ale powoli robię się głodna - spojrzałam ponownie na Williama i przybliżyłam się do niego wystarczająco na tyle aby złożyć drobny pocałunek na jego szyi. - Zdradzisz mi na co masz ochotę na kolację? Może coś z nie słodkim deserem? - jeszcze nie byłam pewna czy spróbuję coś ugotować. Nie wiedziałam, ile czasu będę miała, czy uda mi się skończyć pracę wystarczająco wcześnie abym mogła coś przygotować i przynieść do Williama. Czy raczej powinnam tutaj coś ugotować? Nie byłam dobra w planowaniu takich rzeczy. Było to dla mnie trudniejsze, niż analizowanie finansów domowych i z hotelu.

Miałam przeczucie, że William nie da mi konkretniej odpowiedzi. Zapewne była to zemsta za to, że kiedyś dałam mu podobną odpowiedź. Jednak uważałam, że będzie to większe wyzwanie dla mnie. William coś potrafił przygotować, zwłaszcza teraz. Ja wiedziałam jedynie jak przygotować herbatę co nie było wielkim wyczynem.
Śledziłam Williama wzrokiem gdy wstał i po chwili do mnie wrócił. Uniosłam brwi, gdy poczułam zimny metal w swojej dłoni. Może nie powinnam była być tym zaskoczona, ale wciąż był to miły gest. Wcześniej wspomniał, że mogę wchodzić do jego mieszkania bez pukania, ale to nie to samo co posiadanie do niego kluczy. Może niepotrzebnie tym się cieszyłam. W końcu, niedługo się przeprowadzi i będę musiała oddać mu klucze.
- Dobrze, dziękuję - jedynie odpowiedziałam, obserwując jak ubiera płaszcz i buty. Zerknęłam w stronę kominka. Pilnuj ognia... Jakby miało nagle urosnąć nogi i uciec. Prychnęłam do własnych myśli. Wstałam aby przygotować wodę do herbaty i schować klucze do kieszeni swojego płaszcza.
Musiałam przyznać, że trochę się nudziłam bez towarzystwa Williama. Pilnowałam tego ognia i chodziłam po jego salonie, oglądając i dotykając jego kwiaty. Były dobrze zadbane. William może i miał umiejętności potrzebne w kwiaciarni, ale przecież nie będzie tam siedział cały czas. Nawet jeżeli nie chciał teraz mojej pomocy to i tak zaczęłam się zastanawiać o moich kontaktach i jaka praca mogłaby przypaść mu do gustu. Ostatecznie to ja mogłabym go zatrudnić, jako menadżer nowego hotelu, ale miałam przeczucie, że nie chciałby abym była jego szefową.
Z ciężkim westchnieniem wróciłam na kanapę, kładąc się wygodnie i przymknęłam oczy. Dopiero co dzień się zaczął, a już czułam zbliżające się bóle głowy.