Guardian Demon

Gdzieś w Piekle

    - Czy to są jakieś żarty?
    - Skąd ten pomysł? - zapytał jasnowłosy demon, nawet nie unosząc na mnie wzroku znad czytanego właśnie dokumentu. Wyglądał bardzo ludzko, bez rogów, bez skrzydeł, łusek, pazurów czy innych elementów, w których lubowały się demony. Każdy mógł tu, na dole, uzyskać wygląd, jaki chciał. Zależnie od tego, jaką posiadał moc mógł zrobić z własnym ciałem co chciał lub pozostać takim, jak wyglądał zaraz po trafieniu na dół. A ten tutaj mogłem śmiało rzec, że był najpotężniejszym ze wszystkich. Wielu nawet po cichu mawiało, że był gorszy od samego Lucyfera. Raczej nie bez powodu dowodził Zastępami Piekielnymi jako prawa ręka samego władcy.
    - Demon stróż? - spytałem jeszcze raz, niepewnie.
    - Posłuchaj, Al - dopiero teraz oderwał się od wcześniejszej czynności. Pomasował skroń, jakby zmęczony już tą rozmową i moimi kolejnymi pytaniami. - Uznaj to za swego rodzaju nagrodę. Wrócisz na ziemię, trochę sobie tam pożyjesz, przypomnisz stare czasy, a przy okazji zrobisz coś pożytecznego. Tylko pamiętaj, że tym razem stoisz po tej dobrej stronie. Jeśli ześlesz mi tu na dół kolejną duszę, to osobiście zedrę z ciebie skórę. Zrozumiałeś?
    - Tak, to zrozumiałem, ale czy nie o to właśnie chodzi? Żeby tych dusz było tu…
    - Nie - przerwał mi Asmodeusz, marszcząc brwi. - Kiedyś może tak było. Teraz mamy tu przeludnienie. Jest ich zbyt wiele, mamy coraz mniej miejsca. Widziałeś te kolejki do Piotra? Nie? Ja też! Musiałem za to Beliathowi oddelegować kolejnego demona do pomocy, a jak tak dalej pójdzie, to chyba zacznę zatrudniać anioły. Twoje zadanie jest więc jasne: masz zrobić wszystko, żeby ten człowiek tu nie trafił. Jeśli tego dokonasz, wdrożymy ten plan na większą skalę. Jeśli nie, nie chciałbym być tobą. A teraz idź stąd i nie zawracaj mi więcej głowy - fiołkowe oczy Asmodeusza błysnęły niebezpiecznie. Nie zamierzałem testować jego cierpliwości. Akurat nie jego.

Piątek, 20 maja 1850, Londyn
    W ten sposób znalazłem się na Ziemi. Miałem jakieś dwa dni na przystosowanie się na nowo do tego miejsca. Wiele się tu zmieniło lecz na lepsze. Londyn się rozrósł, zdecydowanie więcej ludzi się tu znajdowąło od mojej ostatniej wizyty. Asmodeusz dał mi również całkiem spore fundusze. Tego akurat nam w Piekle nie brakowało, pieniądze były wszędzie, choć raczej bezużyteczne. Wynająłem pokój (czy może raczej coś na kształt mieszkania) w jednym z lepszych hoteli. A dopiero potem skontaktowałem się z Elionem - byłym aniołem stróżem mojej nowej ofiary. Podopiecznej znaczy…
    Umówiliśmy się na Kings Cross w klubie The Key. Zaraz po wejściu uderzył mnie zapach alkoholu, perfum, dymu papierosowego, potu, gdzieś tam grała orkiestra, do której śpiewał kobiecy głos. Szum rozmów dobiegał z każdej strony, śmiechy i bardziej ściszone rozmowy. Dystyngowani dżentelmeni oraz damy w swoich bardziej lub mniej obfitych sukniach (ale również i kształtach), ludzie skromniej ubrani, a z pewnością i drobni złodziejaszkowie kręcący się od osoby do osoby i przeszukujący ich kieszenie. To była prawdziwa mieszanka każdego, kto miał ochotę się tu znaleźć. Samo miejsce było spore. Jasnobrązowy parkiet z masywnego drewna, ciemnobrązowe mahoniowe ściany pokryte różnymi florystycznymi zdobieniami do połowy. Od połowy odznaczała się listwa, a ponad nią aż do sufitu ciągnęła się tapeta w podobnym stylu. Wielkie okna wychodzące na ulicę z rozsuniętymi bordowymi, ciężkimi zasłonami. Wnętrze usiane było stołami i krzesłami w pasującym stylu, przy których klientela spożywała posiłki. W rogach stały obite ciemnozielonym materiałem sofy oraz pufy. Największą uwagę i tak zwracał na siebie bar, zajmujący w trzech czwartych przeciwległą ścianę. Wykonany również z ciemnego drewna jak pozostałe meble, bogato zdobiony w ornamenty, za którym stało aż dwóch barmanów. Miałem wrażenie, że można tu było dostać wszystko, czego można chcieć. Od różnego rodzaju win po lokalną whiskey i piwo z sokiem.
     Eliona rozpoznałem natychmiast. Anioł w moich oczach znacząco wyróżniał się spośród reszty. Siedział na wysokim stołku przy barze i popijał jakiś alkohol ze szklanki.
    - Tam jest - mruknął na przywitanie, ponuro wskazując na kotarę na końcu baru, przy której stało dwóch postawnych mężczyzn. - To jej ulubione miejsce. Kocha karty, ale zdecydowanie przegrywa w nich więcej niż posiada - ostatnim haustem dopił to, co mu pozostało, po czym wstał ze swojego miejsca. Poklepał mnie po ramieniu. - Powodzenia.
    - Jak ją rozpoznam? - spytałem za odchodzącym aniołem.
    - Wyczujesz.
    Tylko tyle? “Wyczujesz”? Cóż, nigdy nie miałem nikogo do pilnowania, może coś w tym jednak było. W każdym razie zamierzałem się o tym od razu przekonać. Jeżeli anioł mnie okłamał, przetrzepię mu ten anielski zad.
    Poprawiłem kołnierz białej koszuli, na którą miałem narzuconą czerwoną kamizelkę i ruszyłem w kierunku tajemniczej kotary, gdzie miała znajdować się moja ofiara. Podopieczna znaczy.

Wejście za kotarę nie stanowiło żadnego problemu. Panowie jedynie sprawdzili, czy nie miałem przy sobie czegoś ostrego, czym mógłbym zrobić komuś krzywdę. W końcu nikt nie chciał zwracać na klub uwagi poprzez rozlew krwi i niepotrzebnych rannych. A jako że byłem wyjątkowo grzeczny i nie miałem w zwyczaju nosić ze sobą choćby scyzoryka, tak bezproblemowo wpuszczono mnie jako widza. Tak, właśnie jako widza. Oznaczało to tyle, że zapewne była już stała grupa do grania, której zmagania pozwalano oglądać. I zapewne moja podopieczna znajdowała się wśród tych grających, skoro według anioła więcej przegrywała niż wygrywała.
Pomieszczenie może nie było tak duże jak to pierwsze, ale zdecydowanie więcej wyczuwało się tu emocji, szczególnie od zasiadających przy okrągłym stole mężczyzn.
Właśnie, mężczyzn.
Żadna z osób grających nie wyglądała niczym kobieta. To znaczyło, że albo anioł kłamał, albo się sprytnie przebrała. Nie "wyczuwałem" nic. Nic we mnie nie trzasnęło, nic mnie nagle nie olśniło i nie miałem pojęcia, kto jest kim. Może to błogosławieństwo Gabriela, które na mnie rzucił jako stróża, wcale nie oddziaływało na demony tak, jak na inne anioły. To wszystko było irytujące.
Stanąłem więc bliżej grających, tuż za osobnikiem w kapeluszu, by ich obserwować. Lepszego sposobu nie było. Z piątki grających dwóch od razu skreśliłem z listy. Mieli na tyle parszywe gęby, że żadna kobieta nie posiadałaby tak krzywego ryja. Trzeci może i był… ładniejszy, jednakże jego głos zdecydowanie nie pasował nawet do udawanego kobiecego. Pozostała tylko ta dwójka, która siedziała do mnie tyłem i nie widziałem ich twarzy. Bliżej przyjrzałem się więc ich budowie ciała. Jeden z nich był drobniejszy, mniej barczysty i miał zdecydowanie luźniejszy ubiór, pod którym mógłby chcieć skryć kobiece kształty. W dodatku ten kapelusz mógł ukrywać długie włosy, dlatego właśnie uznałem, iż to jest moja podopieczna.
I cóż, raczej nie wyglądała jak ostatni przegryw. Wręcz przeciwnie - karty jej dzisiaj sprzyjały. Innym jednak się to bardzo nie spodobało. Ludzka zawiść nie znała końca. Jasnowłosy mężczyzna poczerwieniał ze złości i zaczął wylewać swoje zarzuty aż się zapluł przy tym.
- Nie masz pan honoru przyznać się do porażki - rzuciłem lekko. Mężczyzna spiorunował mnie spojrzeniem, które mogłoby zabić jeśli miałoby moc, na co posłałem mu swój czarujący uśmiech. Kilka osób przy tym mnie poparło, kilka się sprzeciwiło.

Mój uśmiech stał się o tyle szerszy, co kobieta wyraźnie naigrywała się z mężczyzny siedzącego naprzeciw niej. Było to na tyle zabawne, iż robiła to nadzwyczaj jawnie ośmieszając go, a jednocześnie zachowując odpowiednio godności, by nie bawić się w wyzwiska i pokazywanie swoich racji w bardziej brutalny sposób. Dobrze, może była wygadana, ale nie rwała się do jawnej konfrontacji.
Do czasu ..
Wystarczyło tylko, aby blondyn okazał swoją agresję. Sądziłem, że o wiele drobniejsza kobieta zachowa więcej rozsądku i się wycofa. Bitka z kimś takim nie mogła się skończyć dla niej za dobrze.
Myliłem się. Kobieta nie pozostała mu dłużna. Wstając najpierw oberwałem od niej oparciem krzesła. Błędnie sądząc, że może zakończy się na kilku słownych przepychankach, nie odsunąłem się bardziej. To był mój kolejny błąd, gdyż nie wiedzieć czemu, to właśnie mnie sobie początkowo obrała za przeciwnika. Przeklęty anioł nic nie wspominał, że jest taka wojownicza, przez co nie spodziewałem się ataku z jej strony.
Na chwilę mnie po prostu zamroczyło, gdy mimo wszystko odczułem to uderzenie. Zrobiłem dwa kroki w tył, trzymając się za obolały nos, podczas gdy kobieta wskoczyła na stół. Nie uderzyła na tyle mocno, aby zrobić mi poważną krzywdę, ale na tyle, żebym to odczuł.
Widzowie najwyraźniej już się podzielili na dwie części - na przeciwników Gregora oraz na jego sojuszników. Niektórzy obojętnie przyglądali się przedstawieniu, inni dopingowali, a jeszcze inni już zaczęli robić zakłady kto wygra. Początkowo miałem ochotę wyjść lub przynajmniej przyglądać się, jak moja podopieczna przegrywa z kretesem lub co najmniej dostaje porządnego łupnia. To może by ją nauczyło rozumu. Ale z drugiej strony to po pierwsze, był kolejny grzech na jej sumieniu, a po drugie jej przeciwnik mógł ją zbyt mocno poturbować. A Asmodeusz dał mi jasne rozkazy. Wiedziałem, że nie blefował, a skoro demona nie można było zabić po raz drugi, pewnie cierpiałbym przykładne katusze z jego ręki całą wieczność. Ta wizja przezwyciężyła z moją złością na kobietę.
Zacisnąłem więc zęby. Blondyn zdążył już oberwać dwukrotnie w szczękę. Kobieta raz się uchyliła przed ciosem, co nie znaczyło, że zaraz nie otrzyma kolejnego. Okrzyki gospodarza nic nie dały, zagłuszał go ogólny doping widowni żądnej porządnej bójki. Kątem oka widziałem, że przez tłum przedzierało się dwóch osiłków, zapewne by rozdzielić tą dwójkę na stole. Oni raczej niezbyt delikatnie będą się obchodzić z delikwentami.
Zanim dotarli na miejsce, wskoczyłem na krzesło, na którym chwilę temu siedziała moja podopieczna. Jedną nogę przeniosłem na stół, uzyskując bardziej stabilną pozycję. Złapałem kobietę za nadgarstek w momencie jak się zamachnęła, niwecząc tym jej plan. Drugą ręką złapałem ją w pasie, przeciągając bliżej siebie tuż przed tym, nim mężczyzna rozkwasił jej nos. Jego pięść minęła twarz kobiety dosłownie o włos. Zachwiał się przy tym. Szarpnąłem ciałem kobiety, pozbawiając ją równowagi, by łatwiej móc zdjąć ją ze stołu. Trzymałem mocno wiedząc już, na co ją stać. Niestety i jej rywal stracił równowagę. Nie zdążyłem zejść z krzesła z wierzgającą podopieczną, gdy blondyn zwalił się wprost na nas.
Krzesło nie wytrzymało takiego obciążenia i załamało się pod moimi nogami. Upadek był nadzwyczaj bolesny, szczególnie po przygnieceniu przez dwa ciała.
- Wystarczy!- mój krzyk nie wywarł niemal żadnego wrażenia. Oboje byli chyba zbyt chętni na dalszą bójkę. Udało mi się tylko odepchnąć nogą przeciwnika, przerzucając kobietę pod stół, żeby uniknęła zaciętego ataku. Sam złapałem jeszcze dłonie blondyna zanim mnie uderzył, po czym przygniotłem go do ziemi.
Rozejrzałem się za tamtymi strażnikami, którzy szli wcześniej w naszą stronę.
Nie było ich. Najwyraźniej zajęci byli jedną z kolejnych bijatyk jakie wybuchły w obecnym zamieszaniu.

Mężczyzna pode mną strasznie się szarpał. Rzucał się i wyklinał na czym świat stoi. Patrząc na niego byłem pewien, że znajdzie się w Piekle po śmierci. Może nawet będziemy mieli okazję się tam spotkać. O ile nie przyklepią mi tej roboty na dłużej. W każdym razie jego zesłanie nie będzie już moją sprawką, w końcu tylko broniłem swojej podopiecznej. Pewnie gdzieś jest tu jego anioł, który rwie sobie włosy z głowy z rozpaczy.
Moją uwagę zwróciło już nie tylko brak strażników, ogólny rozgardiasz, jakiś kieliszek, który świsnął mi koło ucha i roztrzaskał się kawałek dalej, ale również wygrzebująca się spod stołu kobieta. Zanim się wyczołgała, udało jej się zgubić kapelusz. Tak jak sądziłem - uwolnił jej długie włosy, które zdecydowanie od razu zdradzały jej płeć. W porównaniu z pełnymi ustami oraz kobiecymi rysami twarzy, nawet głupiec więcej nie uznałby jej za mężczyznę. Nawet młodego i delikatnego.
Zbyt wielką uwagę jej poświęciłem patrząc, jak się zbiera z podłogi, podnosi, a potem rusza w naszym kierunku. Dałem się wytrącić z równowagi na tyle, by Gregory przy mocniejszym szarpnięciu uwolnił się z mojego uścisku. Niestety co więcej, rzucił się przy tym na mnie, zamieniając nasze sytuacje. Zablokowałem jego pierwszy atak, a przed drugim… z lekkim zaskoczeniem spojrzałem na osuwającego się powoli mężczyznę. Kobieta z triumfem w oczach stała nad nim z drewnianą nogą w ręku.
- Ah, proszę o wybaczenie, to się więcej nie powtórzy - odparłem pół żartem, pół serio, ujmując dłoń kobiety i wstając na nogi. Nie ważne, że to przez nią drugi raz w ciągu paru minut leżałem na podłodze...
- Też bym się zdenerwował, gdyby tak bezczelnie próbowali mnie ograbić z uczciwej wygranej - kiwnąłem głową, zgadzając się z kobietą, która wręcz z radością zamachnęła się drewnianą nogą. I jak miałbym ją teraz zabrać stąd lub kazać zachowywać się niczym grzeczna dziewczynka? To byłoby jak odebranie dziecku cukierka. Może Asmodeusz nie zemści się za dzień opóźnienia.
- Pomogę pani odebrać należną nagrodę - uznałem w końcu. - Z tego tutaj już można coś zedrzeć - kopnąłem nieprzytomnego Grega, który w żaden sposób nie zareagował.
- Piękniś, który siedział po pani prawej stronie zdążył zwiać, ale pozostała dwójka gdzieś tu jeszcze jest. Jednego mam nawet w zasięgu wzroku - posłałem kobiecie łobuzerski uśmiech, wskazując na mężczyznę w czarnej koszuli. To ten drugi z parszywą mordą. Właśnie szamotał się z jakimś jegomościem w ciemnozielonym fraku.
Pozostawiłem więc ograbienie blondyna kobiecie, samemu udając się po (tym razem śmiało mogłem powiedzieć) ofiarę. Był zaledwie kilka kroków od nas. "Wypożyczyłem" go ładnie od gościa, który właśnie go okładał ku jego niezadowoleniu. Złapałem czarnowłosego za kołnierz koszuli, unosząc nieznacznie. Może był krępej budowy i nawet dość silny, ale jednocześnie niższy ode mnie ponad głowę. Niemal frunął nad podłogą, ledwie muskając ją palcami stóp, gdy prowadziłem go do kobiety. Rzuciłem nim o stół, na którym jeszcze chwilę temu grali i oddałem w ręce swojej podopiecznej. Stanąłem tuż przy nim, by przypadkiem nie przyszły mu do głowy żadne głupoty.

Gdybym miał kiedykolwiek wybór lub miał wpływ na decyzję Asmodeusza, ta kobieta zdecydowanie znalazłaby się wśród demonów. Miała do tego niezłe predyspozycje, tego nie dało się ukryć nawet pod najpiękniejszym makijażem. Jej tajemniczy uśmiech oraz zadziorny błysk w oku, to mówiło samo za siebie.
Mężczyzna, którego przyprowadziłem kobiecie, stał bez ruchu, bardziej wystraszony niż mógłbym przypuszczać. I wcale nie użyłem na nim żadnej mocy. Najpierw musiałem rozgryźć jak ona działała na ziemi. Szybko zorientowałem się, że inaczej się "zachowuje" i to, co potrafiłem w piekle, nie zawsze działa na Ziemi. Lub działa, ale inaczej. O tym też nikt mi nie wspomniał. Dlatego wolałem zachować więcej rozwagi w jej używaniu niż zdradzić się pierwszego dnia.
Po tym, jak już kobieta skończyła przeszukiwać kieszenie przegranego i zabrała wszystko, co jej się spodobało, pozwoliłem mu odejść, odprowadzając przez chwilę spojrzeniem. Wyraźnie nie podobał mu się taki stan rzeczy. Splunął na podłogę i zniknął w tłumie.
- Rozumiem, to nie jest nawet odpowiednie miejsce, skoro tak bardzo chce pani ukryć swe prawdziwe oblicze - zgodziłem się z kobietą krótkim skinieniem głowy.
Przeniosłem wzrok na podnoszącego się z podłogi mężczyznę, który był w tym miejscu swego rodzaju krupierem. Po chwili stanął przed nami poprawiając swoją ubrudzoną winem koszulę. Musiało to mieć miejsce całkiem niedawno, gdyż jeszcze chwilę temu jego ubiór był nienagannie czysty.
- Państwu już dziękuję. Taka bójka! - załamał ręce. Zanim udało mu się dodać coś więcej, musieliśmy się schylić, by nie oberwać przelatującą nad głowami butelką. Zaraz potem na stół przy nas wpadły dwie osoby, łamiąc go w pół. Chyba właśnie przez to coś pękło w brodaczu. - Wynoście się wszyscy! A wy nawet nie pokazujcie mi się na oczy!
Zaśmiałem się cicho. Nie miałem pewności, czy spędziłem w tym miejscu choćby pół godziny, a już dostałem zakaz odwiedzania go. W ten sposób jeszcze nigdy się nie urządziłem.
- Trzeci z graczy nam ucieka - powiedziałem do swojej towarzyszki, odciągając ją nieco od centrum zamieszania. - Może jak odda już nie swoje pieniądze, to znajdziemy jakieś inne miejsce? Nie wiem jak dla pani, ale dla mnie wieczór jest jeszcze wczesny.