Guardian Demon

Jego szef? Oh, czyli Asmodeusz to nie byle jaki demon. A ja, jak ostatnia idiotka, rzuciłam w niego ziemniakiem. Nie byłam świadoma do czego były zdolne demony i czy Asmodeusz w swojej roli mógł sobie pozwolić na więcej czy nie. Czy był potężniejszy od Williama? Zapewne gdyby tylko chciał to jeszcze tego wieczoru znalazłabym się w piekle.
Spojrzałam na Asmodeusza, gdy wszedł do pomieszczenia. Wróciłam do Williama dopiero, gdy usłyszałam jego słowa.
- Powiedział, że jest ciekawy. Mnie, nas. - coś o tym wspomniał i mojej zagubionej duszy. Jednak dlaczego tutaj był tego nie byłam pewna. Może była szansa, że Asmodeusz sam nam powie.
Wzięłam delikatnie dłoń Williama w swoją i poszłam z nim za śladami demona. Puściłam go, gdy byliśmy przy stole. Usiadłam po lewej stronie Asmodeusza, który wciąż uśmiechał się w naszym kierunku. Chyba jedynie on był zadowolony z tej sytuacji. Mój uśmiech był bardziej wymuszony i było to raczej oczywiste. Nie musiałam ukrywać przed nim, że nie ufałam mu. W sumie, nawet nie do końca go lubiłam. Brakowało mu manier.
- Mam nadzieję, że będzie tobie smakowało - spojrzałam w kierunku Williama. - Kupiłam ciastka, które ostatnio tobie zasmakowały, gdybyś chciał coś innego na deser oprócz ciasta.
- Doprawdy urocze - skomentował Asmodeusz. - Niczym dobra i grzeczna żonka, która dba o pana domu i sam dom.
Miałam wrażenie, że Asmodeusz doskonale wiedział, że tak nie było. Więc dlaczego to powiedział? Aby mnie zdenerwować?
- Nie jestem jego żoną.
- Ah no tak - Asmodeusz zaczął jeść kolację, wciąż z tym głupim uśmiechem na twarzy. - "Narzeczona", czy jak tam wolicie to opisać.
O co mu chodziło? Czego on od nas chciał?

Przysłuchiwałam się rozmowie przy stole, odrobinę czując się jak dziecko. Prawie co drugie słowo wypowiedziane z ich ust było dla mnie czymś nowym. Nie wiedziałam jak wyglądało życie w piekle, a już zwłaszcza dla demona. Czułam się odrobinę lepiej, gdy William nie potrafił zrozumieć reakcji Asmodeusza. A myślałem, że tylko aniołki wierzą w takie bajeczki -- jakie bajeczki? Dlaczego nikt przy tym stole nie może dać konkretnych odpowiedzi na pytania?
W pewnym momencie Asmodeusz westchnął ciężko, niczym rozczarowany i zmęczony ojciec. Nie wiedziałam skąd się to wzięło, bo przecież po małej wymianie zdań z Williamem nikt się nie odzywał. "Przyjaciel" William odłożył łyżkę na bok i spojrzał w moim kierunku.
- O co chodzi? Jestem zbyt przystojny? Dlatego nie możesz przestać tak na mnie się wpatrywać? Nie mogę zjeść zupy w spokoju, gdy czuję czyjeś spojrzenie na sobie. - zaczął narzekać, ale ostatecznie wrócił do jedzenia zupy. Chyba jedynie czerpał jakąś przyjemność z jedzenia.
- Jestem tobą ciekawa tak samo, jak ty mną.
- Uważaj, Dovie, nie flirtuj ze mną przy swoim narzeczonym.
- William nie jest... - spojrzał na Williama, nie kończąc swojego zdania. Lepiej było nie mieć tej rozmowy przy Asmodeuszu. To jego szef, który najwyraźniej chce mieć go na oku. Tylko nie chce powiedzieć dlaczego. Miałam wrażenie, że się nami bawił.
- Nie jest twoim narzeczonym, czy nie chcesz aby nim był? - Asmodeusz chyba potrafił czytać mi w myślach. Spojrzałam na niego zaskoczona i z lekką obawą do czego dążył. - A może tego chcesz, ale obawiasz się jego reakcji?
- Wiem, że Williama nie interesuje małżeństwo. Wiem o tym od dłuższego czasu. Podobnie myślę, więc czego miałabym się obawiać?
Asmodeusz spojrzał w górę jakby faktycznie zastanawiał się nad odpowiedzią na moje pytanie.
- Zmian? - wzruszył ramionami i spojrzał mi w oczy. - Może obawiasz się, że jednak chcesz być dobrą, kochającą żoną i matką, mimo tego, że przez wiele lat tego sobie odmawiałaś. Może sobie odmawiałaś takich marzeń, bo uważałaś, że nigdy nie znajdziesz kogoś kogo mogłabyś pokochać, a teraz gdy ktoś taki się znalazł okazuje się, że on jeszcze bardziej tego nie chce, niż ty? - Asmodeusz zmrużył oczy, jakby próbował coś znaleźć na mojej twarzy. Zapewne odpowiedzi. Nie wiedziałam, jak zareagować na jego słowa. Asmodeusz wcześniej wspomniał, że był zainteresowany moją "zagubioną duszą". Do tego chciał wiedzieć, dlaczego William oddał swoje wygodne życie aby zostać w Londynie. Tylko dlaczego aż tak mu na tym zależało? Nudziło mu się w piekle?
- Rozmowy na temat mnie i moich związków pozostaną pomiędzy mną i moim partnerem. Jesteś ostatnią osobą, z którą rozmawiałabym na ten temat.
Asmodeusz jedynie uśmiechnął się pod nosem i wrócił do jedzenia zupy. Skoro o zupie mowa spojrzałam na talerz Williama.
- Nie smakuje? - zapytałam. Byłabym trochę rozczarowana, gdyby kolacja nie wyszła, ale nie byłabym w wielkim szoku. Byłoby w tym coś komicznego, gdyby okazało się, że nawet z pomocą demona nie potrafiłam przygotować coś dobrego w kuchni.

Otworzyłam szerzej oczy słysząc w jakim tonie William zwrócił się do Asmodeusza. Do swojego przyjaciela, a raczej szefa. Demon najwyraźniej był zadowolony z jego reakcji. Tak przynajmniej myślałam, bo dalej nie naciskał Williama i szczerze wątpiłam, że poczuł się zraniony jego słowami. Po za tym, Asmodeusz ponownie spojrzał w moim kierunku po chwilowej ciszy przy stole.
- W takim razie może opowiesz mi o swoim hotelu - zaskoczył mnie tym. Tak nagle go zainteresował biznes mojej rodziny? - Czy przyjmujecie wszystkich gości czy muszą oni spełniać jakieś kryteria?
Uniosłam lekko brew.
- Jedynie nie przyjmujemy demonów. Chociaż wątpię, że będzie to dla ciebie jakiś problem skoro lubisz włamywać się do miejsc, które do ciebie nie należą. - odpowiedziałam, sięgając po swoje wino i wypiłam odrobinę, cały czas czując spojrzenie Asmodeusza na sobie.
- Na pewno bardzo się cieszysz swoją wycieczką do Paryża. Trochę odpoczniesz przed przygotowaniami na remontowanie nowego hotelu, prawda? - skąd on o tym wszystkim wiedział? Czy demony mają łatwy dostęp do takich informacji, takich szczegółów? Nie wiedziałam do czego Asmodeusz dążył i co chciał ode mnie usłyszeć dlatego też milczałam.
- Nie uważasz jednak, że to trochę samolubne? - demon westchnął, odkładając swoją łyżkę na bok. - Pojechać na wycieczkę za pieniądze innej osoby, podczas gdy twój brat i twój narzeczony zostaną w Anglii. I to nie mała wycieczka, ani nie krótka.
Spojrzałam niechętnie w stronę Asmodeusza. Dlaczego miałam dziwną myśl w głowie, że może ten demon miał rację? Wciąż nie rozumiałam po co o tym wspominał i czemu próbował mnie przekonać aby nie wybrała się do Paryża.
- Już raz zostawiłaś Williama. Naprawdę chcesz zrobić to ponownie? - było w jego głosie coś złośliwego, a w jego oczach pojawiły się iskierki. Jakby potrafił w tym momencie wyczuć moją złość, ból i poczucie winy. Jakby zrobił to specjalnie. Oczywiście, że zrobił to specjalnie. Nie znałam jego powodów i miałam przeczucie, że tak szybko nam ich nie wyjawi, jeżeli wcale. Jednego jednak byłam pewna. Nie zamierzałam dalej siedzieć w towarzystwie Asmodeusza.
- Dziękuję za kolację - zignorowałam jego pytanie czy sam fakt, że po części sama przygotowałam kolację. - Idę się odświeżyć - wstałam od stołu i zostawiłam obu mężczyzn w pokoju podczas gdy ja skierowałam się do łazienki, prawie trzaskając za sobą drzwi.
Byłam zła na Asmodeusza, na to, że nie chciał po prostu sobie pójść i zostawić nas w spokoju. Byłam zła na Asmodeusza, bo wiedziałam, że miał rację. Dlatego też byłam wściekła na siebie, że sama wcześniej tego nie zauważyłam. Byłam skupiona na sobie, na swoich potrzebach i pragnieniach, że nawet nie pomyślałam, jak William mógłby się poczuć gdyby udała się do Paryża i nie widzielibyśmy siebie przez ponad miesiąc, może nawet i dłużej. Nawet jeżeli Williamowi udałoby się znaleźć czas i pieniądze aby dołączyć trochę później, koszta i tak byłyby wielkie.
Podeszłam bliżej do okna aby je otworzyć. Powietrze z zewnątrz było przyjemnie chłodne i uspokajające. Jednak wciąż czułam smutek i żal. Może nie powinnam jechać do Paryża, przynajmniej nie w najbliższym czasie? Czy naprawdę zamierzałam posłuchać słów demona, którego ledwie znałam?

Potrzebowałam kilka minut aby ochłonąć i zdecydować czy chciałam całkowicie zignorować słowa Asmodeusza czy może było w nich jakieś ziarenko prawdy. Kogo ja próbowałam oszukać? Szef Williama zachowywał się, jakby znał mnie przez całe moje życie, jakby potrafił czytać moje myśli. Czy specjalnie po to tutaj przylazł? Aby namieszać mi w głowie? Już i tak czułam poczucie winy za to, że po tamtym wieczorze uciekłam do domu, a potem z miasta, nie sprawdzając nawet jak się ma William. Oczywiście, że źle się z tym czułam i nie chciałabym tego ponownie zrobić.
Może nie powinnam wybrać się do Paryża z Dianą? Czy naprawdę mogłam zostawić Sebastiana samego z nowym hotelem, a Williama z przeprowadzką i innymi zmianami?
Zamknęłam okno zanim wyszłam z łazienki. Było dosyć cicho w mieszkaniu Williama. Miałam nadzieję, że to znaczyło, że jego gość sobie poszedł. Zdecydowanie mi ulżyło, gdy nie było go przy stole. Jednak nie do końca poczułam się lepiej. Zauważyłam minę Williama, która mnie trochę zmartwiła. Podeszłam do stołu i przysunęłam swoje krzesło bliżej Williama za nim usiadłam. Nie wiedziałam co powiedzieć w takiej sytuacji. W sumie, kiedy człowiek ma być przygotowany lub wiedzieć, jak się zachować, gdy niespodziewany gość pojawia się na kolacji, która miała być bardziej romantyczna niż... cokolwiek zaszło tego wieczoru.
- Hej - powiedziałam cicho i spokojnie. Sięgnęłam po jego dłoń, aby uścisnąć ją mocno. Po rozmowie z Asmodeuszem miałam pełno pytań, ale wiedziałam, że nie powinnam dodatkowo męczyć tym Williama. Może jutro lub pojutrze będę mogła poruszyć ten temat.
- Nie przejmuj się tym co powiedział twój... szef. Nie oczekuję niczego, wiesz o tym, prawda? - spojrzałam mu w oczy, aby mógł sam zobaczyć, że mówię szczerze. Moje chwile wyobrażenie wspólnej przyszłości z Williamem jedynie namieszało mi w głowie. Asmodeusz najwyraźniej mógł to jakoś "wyczuć". Chyba. Nie wiedziałam, jak to wszystko działało. Jednak najwyraźniej Asmodeusz nie wiedział, że bardziej zabolałaby mnie utrata Williama teraz niż utrata jakiejś tam, może potencjalnie wspólnej przyszłości.
- Nie chcę planować ani martwić się przyszłością. Zwłaszcza, że już teraz oboje mamy wiele rzeczy na głowie. - nie wiedziałam czy dokładnie z tego powodu William wyglądał na zmartwionego, ale miałam nadzieję, że byłam w stanie chociaż trochę go uspokoić.

Williama słowa mnie zabolały bardziej niż usłyszenie własnych przemyśleń w głosie demona. Bolało mnie to, że tak myślał, że pojawi się ktoś inny i go zostawię. Czy naprawdę wierzył, że byłam do tego zdolna? Kolejny raz w dosyć krótkim czasie ujrzałam stronę Williama, którą wcześniej nie zauważyłam. Przypomniał mi się jak porównał nas do księżniczki i do kopciucha. To również mnie zabolało, bo sama tego tak nie widziałam.
Czy William miał kompleksy lub obawy z przeszłości, które wciąż go śledziły? Czy było to jakąś powiązane ze słowami Asmodeusza?Może się w tym myliłam. Nie wiedziałam co myśleć o tej całej sytuacji. Jednak jednego byłam pewna. Nie mogłam ponownie stracić Williama. Wiedziałam teraz, jak życie by wyglądało, gdyby jego nie było w pobliżu.
Uścisnęłam go mocno, gdy objął mnie ramionami.
- Pragnę ciebie bardziej niż cokolwiek lub kogokolwiek innego - odpowiedziałam na jego wspomnienie na temat małżeństwa i dzieci. Na małżeństwie mi nie zależało. Chyba, że William sam by zmienił zdanie, bo jedynie z nim potrafiłam sobie wyobrazić taką przyszłość. Temat dzieci był dla mnie trochę trudniejszy, bo wiedziałam, że chciałabym zostać jednego dnia matką, ale na to również było jakieś rozwiązanie. Po za tym, zawsze mogłabym adoptować, byłoby to moje dziecko, z moim nazwiskiem. Jednak to był temat na inny dzień i nie zamierzałam nic dodawać. Nie zamierzałam podejmować takich decyzji w najbliższym czasie. Lepiej było się skupić na innych sprawach.
- Nie zostawię cię ponownie - obiecałam mu szeptem i przymknęłam oczy, wciąż trzymając go mocno. - Dopóki sam mi nie powiesz, że masz mnie dosyć, nie zostawię cię samego. Może sobie na to nie zasłużyłam, ale zaufaj mi.
Może tego po części brakowało i dlatego widziałam w jego oczach obawę zanim mnie przytulił. Nasze relacje nigdy nie były... typowe dla ludzi w naszym otoczeniu i to wszystko było również dla mnie nowe.
Wtedy do głowy wpadła mi myśl, coś czego nie wzięłam wcześniej pod uwagę. Co dokładnie Asmodeusz powiedział Williamowi, gdy nie było mnie w pokoju?  Mój uścisk stał się trochę słabszy abym mogła spojrzeć Williamowi ponownie w oczy.
- Co powiedział tobie Asmodeusz? - zapytałam, bo z każdą sekundą byłam bardziej pewna, że jego szef musiał coś dodać od siebie, coś co nie spodobało się Williamowi i wątpię, że będę miała inną reakcję. - Chcę wiedzieć czy to przez niego masz wątpliwości, bo masz je, prawda? Miał rację, że obawiam się pewnych zmian, ale twój szef pominął fakt, że bardziej obawiam się utraty ciebie. Może w innych tematach również specjalnie pominął pewne szczegóły. - dlatego chciałam aby William podzielił się ze mną ich rozmową. Chciałam, aby William był bardziej pewny siebie oraz moich uczuć do niego.

Obserwowałam i słuchałam Williama w ciszy. Nie do końca rozumiałam co chciał powiedzieć lub pokazać. Czy chciał abym się go bała? Nie byłam przyzwyczajona do zmian w wyglądzie Williama, to prawda, ale nie bałam się. Zwłaszcza teraz, gdy lepiej rozumiałam co zaszło tamtego wieczoru.
Więc może nie o to chodziło. Wcześniej William coś wspominał o tym, że nie miałam stróża, ale najwyraźniej oboje się myliliśmy. Czyli co? Odebrali mu skrzydła i pieniądze, ale miał te same obowiązki co wcześniej? Nawet jeżeli taka była rzeczywistość nie byłam pewna, że jedynie to chciał mi przekazać.
Prawda była taka, że wciąż niewiele wiedziałam o piekle, jak to wszystko wyglądało po śmierci. William nie chciał odpowiedzieć na moje pytania w tym temacie. Dlatego wciąż nie byłam pewna co chciał mi powiedzieć.
Nie ma powrotu. Czyli William na zawsze zostanie w piekle? Nie podobała mi się ta myśl. Nawet jeżeli nigdy nie będziemy małżeństwem to wciąż mi na nim zależało. Był moim najlepszym przyjacielem. Chciałam aby żył w spokoju i był szczęśliwy. Jednocześnie, ta samolubna część mnie chciała mieć go dla siebie na zawsze. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, że jednego dnia wezmę mój ostatni wdech i już nigdy więcej go nie zobaczę. Nawet jeżeli trafiłabym do nieba, jakimś dziwny cudem, byłoby to dla mnie niczym piekło.
Uniosłam dłoń aby delikatnie ułożyć ją na jego policzku. Spojrzałam mu w oczy i uśmiechnęłam się delikatnie, zanim pochyliłam się aby złożyć delikatny, jednak wciąż czuły pocałunek na jego ustach.
- Mój ojciec kiedyś coś mi powiedział, gdy byłam dzieckiem. Obawy rodzą się z braku pewności, z niewiedzy. Lekarstwem na to jest szukanie odpowiedzi i rozwiązań, gdzie nikt inny jeszcze nie szukał. W taki sposób można uspokoić własne obawy. - w tamtym przypadku miał na myśli biznes i ludzi, którzy nie potrafili podejmować szybkich i konkretnych decyzji, jednak uznałam, że w naszej sytuacji mój ojciec mógł mieć i w tym trochę racji.
Mój uśmiech stał się trochę słabszy, ale wciąż próbowałam go utrzymać na twarzy.
- Rozumiem, że wciąż jesteś moim stróżem, ale chyba nie rozumiem powodów do twoich obaw. Jeżeli chodzi o to, że nie jesteś człowiekiem, wcale mi to nie przeszkadza. Jednak martwię się, że coś ci leży na sercu, coś siedzi tobie w głowie i nie wiem, jak mogę pomóc.

Moje próby na uspokojenie Williama i dodanie trochę otuchy poszły na marne. Trochę mnie to rozczarowało, ale nie zamierzałam naciskać. William sam powiedział, że potrzebujecie czasu aby sobie wszystko ułożyć w głowie. Chyba sama powinnam zrobić to samo. Postanowiłam uszanować jego decyzję mimo tego, że wciąż nie rozumiałam powodów do jego obaw. Jednak z jednym bez problemu mogłam się z nim zgodzić. Również nie zamierzałam z tego wszystkiego zrezygnować. Po co zamartwiać się przyszłością skoro sami nie wiemy co na nas czeka? Jedynie to może zaszkodzić teraźniejszości.
Gdy William wspomniał o Paryżu chciałam od razu zaprzeczyć, powiedzieć mu, że wolałabym zostać przy nim, ale ugryzłam się w język, pozwalając mu skończyć. Przez chwilę zastanawiałam się czy powinnam go poprawić. W końcu, koszt podróży jest pokryty przez Wolfgronda, w zamian za utrzymanie jego sekretu o kochance. Ostatecznie zdecydowałam nic o tym nie wspominać. Moje sprawy z Widows Circle powinny pozostać w przeszłości, skoro uznały, że nie potrzebuję więcej ich pomocy.
Spoglądając Williamowi w oczy próbowałam dobrać odpowiednie słowa. Prawda była taka, że czułam się zmęczona tym całym dniem i wieczorem. Najpierw kuzyn George'a wykupił budynek, który brałam pod uwagę jako miejsce na nowy hotel, nigdzie nie mogłam znaleźć mojego brata, później ta niespodziewana wizyta od Asmodeusza...
- W takim razie obiecuję, że znajdę najlepsze kluski w Paryżu i ciebie tam zabiorę - odpowiedziałam pół żartem po chwili ciszy z lekkim uśmiechem na twarzy. Wciąż nie podobała mi się myśl, że znowu nie będę widziała Williama przez dłuższy okres czasu. Przecież dopiero co nasze relacje wróciły do normy, mniej więcej.
- Będę tęskniła. Ciekawe, czy długo trzeba czekać na listy pomiędzy Londynem i Paryżem... - było to trochę głupie pytanie, bo tak czy inaczej zamierzałam do niego pisać.
Zerknęłam na chwilę w stronę talerzy na stole. Wyglądało na to, że żadne z nas nie miało apetytu.
- Skoro dzisiaj gotowałam to również posprzątam. Może pójdziesz się położyć? Zazwyczaj ty dbasz o takie rzeczy i o mnie. Dzisiaj ja tobą się zaopiekuję. Mogę nawet tobie poczytać do snu. - zaproponowałam, wciąż do niego się uśmiechając. W końcu, on również miał ciężki wieczór i trochę wyglądał na zmęczonego. Chciałam mu powiedzieć o całej sytuacji z nowym hotelem, ale to mogło poczekać.
Nie czekając na jego odpowiedź wstałam i zaczęłam zbierać naczynia. Dopiero gdy wszystkie były w zlewie rozejrzałam się za jakąś ścierką i zaczęłam sprzątać po kolacji. Myślami jednak byłam gdzieś indziej. Czy Asmodeusz faktycznie tutaj przyszedł aby... jakoś nas przetestować? Po co? Może myśleli, że po tamtym wieczorze nigdy więcej nie zobaczę się z Williamem i dlatego nie musieli się martwić o mnie lub Williama?

Słysząc propozycję Williama zastanawiałam się czy oboje zmieścilibyśmy się w jego wannie. Była trochę mniejsza od mojej i nawet wtedy potrzebowaliśmy trochę czasu aby znaleźć sposób aby było nam trochę wygodniej. Dlatego nie śpieszyłam się za bardzo aby do niego dołączyć. Wolałam aby nacieszył się spokojem i chwilą dla samego siebie, podczas gdy ja przygotowałam herbatę dla siebie z ziołami, które ze sobą przyniosłam oraz herbatę dla Williama. Zaniosłam herbatę do sypialni, stawiając filiżanki na małym stoliku w jego pokoju. Dopiero wtedy dołączyłam do niego w łazience, gdzie William już był w wannie.
Uśmiechnęłam się do niego lekko widząc, że wciąż nie był w humorze. Miałam nadzieję, że niedługo poczuje się lepiej i nie będzie aż tak zmartwiony, ale nie chciałam go pospieszać. Dzisiaj nie zamierzałam kontynuować tematu, ale zdecydowanie chciałam z nim więcej porozmawiać o jego zmartwieniach.
Kucnęłam przy wannie, opierając jedno ramię o wannę. Dłonią sprawdziłam temperaturę wody, jednocześnie lekko zaczepiając palcem jego nogę.
- Pamiętasz kuzyna inspektora? - wiedziałam, że moje pytanie było dosyć nagłe, ale postanowiłam zmienić temat częściowo z nadzieją, że chociaż tymczasowo skupi się na czymś innym i poprawi mu się nastrój. - Dzisiaj rano kupił jeden z budynków, które brałam pod uwagę do nowego hotelu. - mój uśmiech stał się trochę smutniejszy, chociaż próbowałam nie myśleć negatywnie. - Szczerze mówiąc byłam zła na niego, na właściciela budynku i na Sebastiana, że tak wyszło. Jedyne czego pragnęłam to aby jak najszybciej do ciebie wrócić i tobie się pożalić, ale... Chyba zrozumiałam, że nic by to nie zmieniło.
Odwróciłam wzrok od wody i spojrzałam w kierunku Williama.
- Przynajmniej jeden dylemat mam z głowy, prawda? Jutro spróbuję znaleźć mojego brata aby podpisał dokumenty na ten mniejszy budynek, bliżej centrum miasta. Może nawet uda mi się zatrudnić kilku ludzi aby zaczęli renowację podczas mojego pobytu w Paryżu. Myślisz, że jest ktoś w Klubie Dżentelmenów kto byłby zainteresowany takim projektem? - oczywiście, mogłabym o to zapytać Sebastiana, ale bardziej mi zależało aby William był częścią tego całego procesu. Ciężko mi było to wytłumaczyć lub nawet zrozumieć, jak William miał lepsze pomysły na rodzinny biznes niż mój własny brat. Może to wychodzi z tego, że William sam był kiedyś w rodzinnym biznesie? Nie do końca hotelowym, ale zapewne jakieś podobieństwa tam były.

Mój drobny uśmiech stał się bardziej szczery po jego pocałunku i miłych słowach. Lubiłam to, jak we mnie wierzył i w moje zdolności. To nie tak, że miałam jakiekolwiek wątpliwości, że sobie nie poradzę, ale czasami trafiają się słabsze dni kiedy dobrze usłyszeć takie słowa od kogoś innego. Zwłaszcza od kogoś, kogo szanuję, doceniam i podziwiam. Chyba właśnie w takich momentach czułam, że to co między nami było jest prawdziwe. Ciężko mi było nie przypomnieć sobie jego wyznania z dzisiejszego ranka. Kocham cię, głuptasie. Powiedział to tak nagle i niespodziewanie, że nie wiedziałam, jak na to zareagować. W sumie, wciąż nie wiedziałam.
Odgoniłam od siebie tą myśl słysząc, jak William wspomina o kimś z Klubu Dżentelmenów. Uznałam to za urocze, gdy nagle przypomniał sobie imię mężczyzny i mała fala zadowolenia pojawiła się w jego oczach. Uśmiechnęłam się odrobinę mocniej, zauważając to małą zmianę.
Skoro William znał Evana Stone to zapewne Sebastian również. Tylko gdzie ten mój nieszczęsny brat się podział, nawet chyba sam Bóg nie wie. Jednak był na chwilę w domu, więc może zamiast latać po mieście lub spędzać pół dnia u Williama powinnam siedzieć w domu i poczekać aż w końcu Sebastian zdecyduje się wrócić. Nie podobało mi się to, że nie mogłam być całkowicie niezależna i tym bardziej nie podobało mi się to, że nie mogłam tego zmienić.
- Dopóki z nim nie zadrzesz - mruknęłam pod nosem słowa Williama, sięgając po ręcznik. - Czyli jest typowym mężczyzną z Londynu - skomentowałam lekko żartując. Spojrzałam w kierunku Williama, trzymając jego ręcznik w obu dłoniach. Chciałam mu go podać, ale w tym momencie miałam większe pragnienie aby go pocałować. To też zrobiłam, wstając odrobinę i pochylając się w jego kierunku aby zasmakować jego usta. Nie był to długi pocałunek, ale na tą chwilę mi wystarczał.
- Hmm, chyba wolę, gdy smakujesz jak ptysie - uśmiechnęłam się do niego ponownie i wreszcie podałam mu ręcznik. - Przygotowałam dla nas herbatę. Są na stoliku w sypialni. Moja z ziołami jest w filiżance po prawej. - wolałam nie zapomnieć tego szczegółu i dać mu znać zanim wyjdzie z łazienki.
Odwróciłam się w kierunku lustra i miski z wodą abym mogła wyczyścić twarz. Po tym sięgnęłam dłonią aby wysunąć wsuwki z włosów, jednak na sekundę się zawahałam. Nie byłam pewna czemu. Nie, to nie prawda. Wiedziałam, że sprawiało to Williamowi pewnego rodzaju przyjemność aby mógł rozpuścić moje włosy, a przynajmniej tak mi się to wydawało. Jednak dzisiaj William wyglądał na zmęczonego, więc uznałam, że coś takiego nie będzie go interesowało. Dlatego też zaczęłam wysuwać wszystkie wsuwki z włosów, odkładając wszystkie w tym samym miejscu aby przypadkiem żadna się nie zgubiłam. William raczej nie miał gdzieś dodatkowym wsuwek ukrytych w razie czego.
- Nie pracujesz jutro, prawda? - zapytałam po chwili, spoglądając na niego w odbiciu lustra. Wspominał poprzedniego dnia, że nie musi wstawać wcześnie rano. Dobrze by było aby w końcu się wyspał.

Czy miałam w planach aby poszukać odpowiednią ekipę do tak wielkiego projektu, jak renowacja budynku na hotel? Oczywiście, że tak, ale nie już jutro. W końcu, oficjalnie jeszcze nie kupiłam nawet budynku. Miałam nadzieję, że uda mi się jutro znaleźć właściciela oraz Sebastiana aby od razu wszystko w tej sprawie załatwić. Jednak nie ta myśl mnie przejmowała.
Spojrzałam na obraz w lustrze, który przedstawiał dwóch od siebie różnych ludzi. Z wyglądu byliśmy niczym woda i ogień. Jednak wydawało mi się, że z charakteru byliśmy w pewnych sprawach do siebie podobni. Może się myliłam? Słowa Williama dały mi do myślenia. Czy wspomniał o ekipie remontowej aby zasugerować w bardziej delikatny sposób, że nie chciał ze mną spędzić całego poranka? W końcu, nie musiałam wcześnie się budzić i o dokładniej godzinie wyjść z jego mieszkania... Ale może właśnie tego chciał?
Ciężko było nie wrócić myślami do słów Asmodeusza. Możliwe, że miał rację i obawiałam się zmian, które sama zauważyłam, a nie chciałam zaakceptować. Dzisiaj byłabym bardziej skłonna na małżeństwo, ale William nie. To jedynie oznaczałoby w przyszłości ból i rozczarowanie. Do tego wspomniał Paryż. To prawda, że nie będę miała za wiele wolnego czasu przed wyjazdem, ale byłam skłonna go jakoś znaleźć, wymyślić jakiś plan, ale co jeżeli William tego nie chciał?
Moje poczucie humoru zniknęło, uświadamiając sobie, że uczucia Williama mogłyby się zmienić przez to, co jego szef wspomniał podczas kolacji.
- Tak myślisz? - szepnęłam. Teraz najchętniej spuściłam wzrok, jakoś ukrywając mój rosnący smutek, ale zamiast tego skupiłam swoje spojrzenie na twarzy Williama w odbiciu lustra. Nie zamierzałam ponownie uciekać od bólu lub strachu.
- Pewnie masz rację. Wygląda na to, że oboje będziemy zajęci. Ja hotelem, ty swoją przeprowadzką i szukaniem czegoś dla siebie po za kwiaciarnią. - z czym nawet nie chciał mojej pomocy. Wyraził się jasno, więc nie zamierzałam ponownie się wychylać. W taki sposób ludzie tracą głowę.
Odsunęłam się od niego na tyle abym mogła spojrzeć przez ramię i odnaleźć ponownie jego oczy. Kiedyś czułam przez nie mrowienie na karku, jakby moje ciało chciało dać mi jakiś znak. Teraz spoglądając w jego ciemne oczy czułam miłość, której nie wiedziałam, jak wyrazić i byłam jeszcze mniej pewna czy jej nawet pragnął. Kochany Jezusku, w co ja się wpakowałam?
Było wiele rzeczy, które chciałam mu powiedzieć w tej chwili. Jeżeli nie chcesz spędzić ze mną jutrzejszy poranek, nie owijaj w bawełnę. Jeżeli potrzebujesz czasu i przestrzeni, powiedz mi. Przed chwilą zabrzmiało to, jakbyś nie chciał mojego towarzystwa. Jeżeli masz jakieś wątpliwości co do naszych relacji lub swoich uczuć, powiedz mi.
Te słowa nie padły z moich ust. Zamiast tego uniosłam dłoń aby delikatnie objąć jego policzek.
- Chodźmy spać. Wyglądasz na zmęczonego. - tak naprawdę wyglądał, jakby miał wielki głaz na plecach, jakby ktoś wyssał z niego większą część jego energii i humoru. Miałam nadzieję, że nie miałam o co się martwić i to wszystko było jedynie chwilowe.

Objęłam go lekko, gdy znalazłam się w jego ramionach. Musiało to być jedno z moich ulubionych miejsc na ziemi, właśnie tu, otoczona jego ciepłem i zapachem. Zapewne dlatego zabolała mnie myśl, że Williama uczucia się zmieniły, że nie pragnął i nie potrzebował mnie, jak ja jego.
Co do mojej diety nie wiedziałam, jak skomentować. Nie zwracałam uwagi na to co jem, czy ile tego jem. Jednak William to zauważył i same jego słowa sprawiły, że miałam wrażenie jakby moje serce było pokryte warstwą czegoś ciepłego i przyjemnego.
W ciszy obserwowałam co robił i po chwili zaczął kierować się w stronę sypialni. Dopiero gdy tam dotarliśmy i mogłam na niego spojrzeć odpowiedziałam na jego pytanie:
- Lubię z tobą gotować. Może nauczysz mnie czegoś nowego? - zaproponowałam i gdybym była lepszym humorze zapewne teraz bym się uśmiechnęła.
Wcześniej wspomniałam o spaniu, a William o odpoczynku, dlatego podeszłam do walizki, którą ostatnio ze sobą przyniosłam do jego mieszkania i zostawiłam abym miała u niego coś do przebrania na noc, na następny dzień i inne potrzebne rzeczy. Ostatniej nocy koszula nocna nie była mi potrzebna i dzisiaj byłam wdzięczna, że ją spakowałam.
Przebrana w koszulę nocną poczułam chłodniejsze powietrze w sypialni Williama. Może takie pozostało po wizycie Asmodeusza? Zadrżałam, może z powodu temperatury, ze zmęczenia lub moich obaw o przyszłość. Słowa, które nie wypowiedziałam wcześniej ponownie cisnęły mi się na usta, chociaż wciąż nie chciałam wypowiedzieć je na głos. Poczułam pieczący ścisk w gardle i sięgnęłam po filiżankę z herbatą mając nadzieję, że uda mi się wypowiedzieć kolejne słowa wyraźnie i bez przerwy.
- William - spojrzałam w jego kierunku, odkładając pustą filiżankę na stół. - Pamiętasz o co ciebie zapytałam w Birmingham? Czy potrafisz mi wybaczyć nawet najgorszy grzech? Chyba tak to było. - ponownie miałam ochotę odwrócić lub spuścić wzrok, bo w końcu tak było łatwiej. Uciec od strasznej prawdy niż stanąć przed nią twarzą w twarz.
- Kiedyś również tobie powiedziałam, że potrafię być samolubna. Może nawet do stopnia, gdzie mogłabym zranić innych. Dlatego mam nadzieję, że nie będzie to szokiem, jeżeli o coś ciebie poproszę.
Wciąż patrząc mu w oczy zrozumiałam, że musiałam powiedzieć coś, cokolwiek. Inaczej nawet jego obecność nie pomoże mi zasnąć.
- Nie odchodź. Nawet jeżeli twoje uczucia zmaleją i zaczniesz mieć mnie dosyć. Nawet jeżeli w przyszłości będziemy jedynie przyjaciółmi lub znajomymi. Zostań przy mnie, proszę. - kilka razy wspominałam, że w pewnym sensie przyzwyczaiłam się do jego obecności. Przy Williamie czułam się bezpieczna, mogłam być sobą bez obaw, że ktoś będzie mnie oceniał lub wykorzysta w jakiś sposób moje słabości. Sama myśl, że mogłabym go stracić sprawiała ból i cierpienie.
Byłam samolubną osobą. Doskonale o tym wiedziałam. Myślę, że przez moje relacje z Williamem mogło się to pogorszyć, bo wcześniej nie miałam z kimś takiej więzi. Jeżeli istniało ryzyko, że mogłabym go stracić... Denerwowało mnie to.

Czyli tak to było. W sumie to nie myślałam za często o dalekiej przyszłości, o przyszłości gdy będę "stara i pomarszczona". Poczułam ulgę po Williama słowach. Jednocześnie inna myśl do mnie wróciła. Domyśliłam się co William miał na myśli, gdy wspomniał o "drugiej stronie", to było raczej oczywiste. Jednak wciąż nie wiedziałam, czy gdy znajdę się w niebie czy gdzieś tam, czy William też tam będzie? Wiedziałam, jak dziecinnie to pytanie brzmiało nawet w mojej głowie, jednak to nie był jedyny powód dlaczego jego o to nie zapytałam. Byłam przekonana, że nieważne jaka była prawda William powie to co będę chciała usłyszeć. Mimo tego, że jeszcze tego wieczoru wspomniał, jak "trafisz raz do piekła, nie ma już powrotu" wciąż miałam nadzieję, że rzeczywistość mogła być inna. Jednak teraz zrozumiałam, że byłam zbyt naiwna. Przynajmniej ta naiwność krótko trwała.
- Czyli lubisz mnie jedynie ze względu na mój wygląd? - zapytałam go, drażniąc się z nim. Nie uśmiechnęłam się, bo i tak William nie widział teraz mojej twarzy. Czułam ciężką samotność od wielu lat i teraz gdy w końcu miałam kogoś kto chciał być obok, komu mogłam zaufać, przy kim czułam się bezpieczna...
Nie oczekiwałam odpowiedzi. Wcale nie myślałam, że tak było. Po prostu chciałam zakończyć ten dzień w lepszym nastroju. Dlatego też postanowiłam nie podzielić się z Williamem moimi myślami, czy powoli tworzącym się planem. Wiedziałam jak by zareagował gdybym mu powiedziała, że wcale nie chcę iść do nieba czy gdzie tam jeżeli oznaczałoby to, że już więcej się z nim nie zobaczę. Może to było spowodowane tymi książkami, którymi się naczytałam, ale jedno życie spędzone z Williamem mi nie wystarczało.
- Dziękuję - szepnęłam mu do ucha za nim lekko je pocałowałam. Mimo wszystkiego, byłam spokojniejsza po jego słowach. Przynajmniej miałam teraz jakiś plan.
Gdy oboje znaleźliśmy się pod kołdrami i ułożyłam głowę na poduszce moje spojrzenie utkwiło na suficie, głęboko zamyślona. Wiedziałam, że nie spodoba mu się mój plan. Wiedziałam, że po to tu był abym nie trafiła do piekła. Jednak w głowie i w sercu już podjęłam decyzję. Samolubną, głupią decyzję. Im dłużej nad tym rozmyślałam, tym bardziej byłam pewna swojej decyzji.
- To był długi dzień, prawda? - odezwałam się po chwili. - Co powiesz na to abyśmy jutro nie wstawali za wcześnie? Ty nie pracujesz, ja nie muszę być w domu o dokładnej godzinie... - dopiero wtedy spojrzałam w jego stronę i kąciki moich ust uniosły się odrobinę w górę.