This is my revenge

        Zaskoczony mężczyzna leżał na plecach, wpatrując się w czerwoną po same uszy twarz Liama. Nie wyrywał się. Trwał w takim zaskoczeniu, że nawet o tym nie myślał, choć nie było to trudne w tym momencie. Jego myśli skupiły się bardziej na chłopaku i tym, jak jego tyłek dociska się idealnie do fiuta. Na tyle, że ledwo powstrzymał ochotę pchnięcia biodrami i jęknięcia z podniecenia. Wszystko to zostało, wewnątrz niego i nie uciekło, dzięki zaciśniętym ustom w wąską linię.
        Moore w końcu ewakuował się do łazienki, a Denver nadal leżał, spoglądając beznamiętnie w sufit.
        - Nie udaję - przyznał sam przed sobą, przekręcając głowę w stronę drzwi od pokoju, gdzie zamknął się chłopak. - Kurwa, bądź ciszej idioto - zachrypiał, świadom, że dzieciak tego nie słyszy. Ten dźwięk, ten głos - cholernie wiedział co on tam robił, a ten fakt płatał mu takie figle, że czuł jedynie gorąc rozgrzewający Denvera od środka. Był piekielny. Nie do wytrzymania. Usiadł okrakiem na łóżku, zaciskając kurczowo pięści na pościeli, a żyły uwydatniły się na nich. Coś na jego zaciśniętej szczęce przeskoczyło od tego cholernego zaciskania.
       Walka była niemiłosierna. Przyjechał tu z postanowieniem. Twardym jak pewnie teraz kutas Liama - że nie zarucha. Będzie wierny. Nie zdradzi znowu swojej żony. Ale obiecał również młodemu, iż będzie to jego wymarzona randka. Czy taka istnieje bez dobrego seksu? W oczach nauczyciela owszem, ale w tych błyszczących oczach Moore widział odwrotną odpowiedź.
       - Kurwa - wstał, wyprostował się niczym struna i podszedł do spodni Moore, grzebiąc w nich za opakowaniem. I tak jak sądził, były. Uśmiechnął się pod nosem, z ironią i wyciągnął z opakowania jedną gumkę podchodząc do drzwi. Zawahał się przez chwilę, ale ostatecznie otworzył łazienkę, zastygając na widok wygiętego z rozkoszy Liama. Podszedł do niego, stanął za nim w niewielkiej odległości, ale milczał z tym pociemniałym spojrzeniem. Obserwował go. W milczeniu, lustrując uważnie każdy skrawek ciała.

        Stał w grobowej ciszy i przyglądał się Liamowi. To jak figlarny uśmieszek gościł na jego twarzy, zmieszany z rozkoszą bliskiej orgazmowi. Wyglądał seksownie, cudownie, wręcz rozkosznie. Roztrzepane włosy, zarumieniona twarz i błyszcząca skóra, na której odbijało się światło lampy. Denver w końcu nie wytrzymał. Prychnął pod nosem, unosząc jeden kącik ust do góry i pokiwał lekko głową.
       - Śmiało, kontynuuj - nie mógł przestać się uśmiechać, zwłaszcza, gdy Moore wziął do serca słowa blondyna, odwracając się do niego tyłem i wracając do tego, co robił wcześniej. Jego jęki znów uderzyły w ciała Millera. Na tyle, że jego penis znów zapulsował pod ręcznikiem na biodrach. Z pociemniałym, skupionym wzrokiem zaczął sunąć po ciele w odbiciu lustra Liama. Leniwie, jakby mógł go pożreć żywcem. Nakręcał się, wiedział o tym i nie chciał odejść. Zrobił krok do przodu. Potem kolejny, aż poczuł bijące z ciała Liama ciepło. Nie dotykał go. Spuścił głowę, obdarowując ramię chłopaka swoim oddechem. Zbliżył nos, aby zaciągnąć się zapachem chłopaka, poruszając głową, jakby właśnie miał zamiar składać pocałunki na skórze. Czekał, chciał zburzyć spokój ciemnowłosego, napalić na samego siebie. Wzbudził tę wściekłość i pragnienie, aby w końcu go dotknął i widząc to, z zadowoleniem przylgnął biodrami do jego tyłka, wbijając swoją erekcję w jego pupę, a samego Moore przygwożdżając do umywalki. Jęknął gardłowo, tym razem sunąc już dłonią po jego ręce, a gdy złapał za nadgarstek, wykręcił ją do tyłu, kąsając szyję, aby pozostawić na niej ślad. Wolną ręką oplótł szyję, opuszkami palców unosząc jego brodę nieco wyżej.
        - Chcesz tego? - szepnął mu do ucha, ssąc i przygryzając jego płatek. - Powiedz, czego pragniesz, Liam - dodał, przyglądając się mu w lustrze.

        Czy zniesie? Oczywiście, że to zrobi, ale późniejsze konsekwencje niezmiernie przerażały Denvera. Kochał swój porządek, ułożone życie i wyrobione nawyki, a tym uczynkiem tylko bardziej wszystko niszczył. To jak zdmuchnąć domek z kart. Człowiek jest niezmiernie zachwycony, gdy już go w końcu zbuduje, aż tu nagle cała konstrukcja pada na ziemie. Ten zawód, ten smutek... Miller nie był na to jeszcze gotowy. Nie tak do końca, jakby tego chciał.
       - W porządku, ale nie miej potem do mnie pretensji, jak będziesz jęczał rano z bólu - ułożył ręce na jego biodrach i nabił się mocno, przyciskając Liama do granic możliwości do umywalki.
       - Wypnij się - rozkazał, odsuwając się od niego. Chwycił w zęby opakowanie prezerwatywy i rozerwał je, a potem założył gumkę na sterczącego penisa. Z zadowoleniem spojrzał na wypięty tyłek Moore i z satysfakcją klepnął go dłonią. Przyjemny dźwięk rozniósł się po łazience, a chwilę później blondyn wszedł ostro i głęboko do ciepłego środka chłopaka. Na moment się zatrzymał, czując jak przyjemność go rozsadza. Musiał skupić swoje wszystkie zmysły, a gdy już to zrobił, zaczął poruszać się tak, jak sobie tego życzył chłopak. Rżnął go ostro. Czuł jak wchodzi w niego cały, jak ten zasysa go do środka, mocno trzymając umywalki, aby nie stracić równowagi. Denver nie krył swojego zadowolenia na twarzy. Już dawno nie miał okazji pieprzyć kogoś jak dziwkę. I cholernie mu to pasowało.
        Zagryzał wargę,, ściskał dłonie na biodrach, podziwiając widok wylewającej, napiętej skóry pod palcami. Był to cholernie podniecający widok. Na tyle, że bez namysłu sięgnął jedną ręką do przyrodzenia Liama, samemu opadając na niego bardziej i zaczął poruszać energicznie dłonią. Nie odpuścił, dopóki Moore nie doszedł, a gdy to się stało, sam skupił się na własnym spełnieniu. Jego ruchy stały się chaotyczne, a sam po chwili doszedł, pozwalając rozsypać się na milion kawałków.
        Gdy się uspokoił, wyszedł z chłopaka, pozbywając się prezerwatywy i znów wszedł pod prysznic, patrząc na elektryzująco seksowną po orgazmie twarz Liama.
        - Muszę przyznać, że seks z tobą jest przyjemny - stwierdził gardłowo, sięgając po żel i chwilę później zaczął rozsmarowywać pianę po całym ciele.

        Przyglądał się ze spokojem na to co robi Liam, jak pozwala dotknąć bliznę, o którą Denver wolał nie pytać. Nie chciał. Wiedział, że mogła być złym wspomnieniem chłopaka, więc zwyczajnie to ignorował.
       - Rany kształtują człowieka - stwierdził, zmrużając lekko powieki. - Wstydzisz się jej, czy masz z nią jakieś złe wspomnienie? - czuł, że ma przyzwolenie zapytać się o to. W końcu z jakiego innego powodu miałby ją zakrywać tatuażem? Miller uważał, że ciało Moore jest ładne, dobrze zbudowane o świetnych proporcjach, a sama blizna dodawała mu czegoś... co nie potrafił opisać, ale wypełniało ostatnią lukę w tym obrazku, tworząc ideał. Tym była dla Denvera blizna. Dowodem, że Liam mimo trudu życia był tutaj. Nadal i szukał szczęścia.
       - Cóż, nie znam się na tatuażach. Osobiście za nimi nie przepadam, ale często ludzie wybierają coś, co im przypomina dane wydarzenie. Ukochane zwierzę, kwiat. Jedni czaszki po czyjejś stracie, inni kłódki, czy klucze, albo pióra jako wolność. Opcji jest masę, a tatuaż zrobisz raz i nie ma odwrotu. Nie usuniesz go łatwo, więc dobrze się zastanów - powiedział, delikatnie gładząc kciukiem bliznę.
        - Choć sam uważam, ze cię ona nie szpeci - przyznał, nabierając nieco żelu, aby narobić piany i przejechać dłońmi po ramionach Moore, kciukami jadąc ku górze po bokach szyi.

        Stał otumaniony. Wlepiał zaskoczone spojrzenie w białe kafelki, na które pryskała woda, która odbijała się od jego ciała. Czuł dziwny chłód. Zimno z braku ciała Moore. Nie spodziewał się, że chłopak odejdzie. Nie robił tego. Zazwyczaj lgnął, podpuszczał i dopiero Denver decydował, kiedy był koniec. Jednak nie tym razem.
        - Cholera - sapnął poirytowany tym, do czego to wszystko dążyło. Umył się, powycierał, a potem oparł o umywalkę i przyjrzał swojemu odbiciu. Był... wyglądał, jakby coś go męczyło, a on wiedział dokładnie co, a raczej kto. Ogarnął się, zaczesał lekko wilgotne już włosy do tyłu i ubrał na dupę bokserki. Wyszedł tak z łazienki widząc Liama. Podszedł do niego ostrożnie, jakby miał go zaraz spłoszyć. Miał nieodparte wrażenie, ze zrobił coś źle, bo chłopak zwyczajnie uciekł spod prysznica. Co gorsza, Denvera irytował fakt, że się tym rzeczywiście przejmował.
         - Zrobiłem coś nie tak? Czy może masz już dosyć mojego towarzystwa? - uśmiechnął się sztucznie, chcąc... no właśnie, co? Pokazać, że nic go nie rusza? Niczym się nie przejmuje? Nie wiedział co robić. Dorosły chłop nie wiedział, jak powinien poprowadzić ich rozmowę. Kiedyś nienawidził Liama, ale to się zaczęło zmieniać i teraz... choć częściowo grał w tę grę randkową, to teraz jakoś mu zależało, aby wszystko faktycznie wyszło dobrze.

        Miał ochotę parsknąć i nawet odpowiedzieć, że on nie za bardzo lubi towarzystwo Liama. Nawet nie byłoby to kłamstwem. Jednak zdawał sobie sprawę, że chłopak niekoniecznie dałby mu dokończyć, a nawet sam blondyn nie miałby zamiaru dokańczać swojej myśli, bo wyszłoby na jaw coś, czego nie chciał przed nikim przyznać. Nawet przed sobą się wzbraniał, pomimo zrozumienia w jak chujowej sytuacji się znalazł. Wiedział, że przyjęcie Moore pod dach będzie błędem. Walczył z Susan, ale jak widać, wszystko na marne. Teraz tkwił po uszy w gównie. Z jednej strony miał Susan, z którą miał niegdyś cudowny związek. Mieli syna, dom, spokojnie i ułożone życie. Myślał, że ją kochał. Cóż, tak było, ale w pewnym momencie, o którym nie zdawał sobie sprawy, wszystko zaczęło się sypać. To pomału nie była miłość, a przyzwyczajenie, a kobieta sama zaczynała szukać pociechy gdzie indziej. On był jej wierny, jak pies, gdy ta szukała... być może to było głównym powodem, dla którego Miller robił co robi.
         Prychnął na słowa speszonego chłopaka. Chciał go pocałować. Denver niemalże od razu wyobraził sobie usta na jego własnych, ale nic poza wymysłami nie nastąpiło.
         - Dobranoc Liamie Moore - pokiwał jedynie głową i sam wsunął się pod kołdrę. Chwilę leżał, wpatrując się w plecy chłopaka i w końcu, ostatecznie, po ciężkim westchnięciu z lekkim rozbawionym brzmieniem bezsilności zbliżył się nieco. Założył rękę w talii długowłosego i przyciągnął do siebie, zakleszczając w objęciu. Poprawił nieco głowę, aby uniknąć łaskoczących kosmyków w nos i przymknął powieki. Nie trwało to długo, gdy jego oddech stał się płytszy i odleciał do krainy snów.

         - Mm - mruknął zaspany. Spało mu się cholernie dobrze, a dźwięk budzika był okrutny. Tak samo jak ręka Liama, który pomylił go z komórką. Blondyn miał ochotę trzepnął mu w krocze, ale zamiast tego zakrył oczy ramieniem, chcąc wrócić do snów, ale na darmo. Nie spał, a jedynie słuchał jak młodzik krzątał się po pomieszczeniu. Włączony czajnik całkowicie przekreślił szansę na sen. Blondyn podniósł się wyżej, patrząc jak chłopak już znajdował się na balkonie. Denver przetarł oczy, wstał jakby był piany i okrył szlafrokiem, czując poranną, chłodną bryzę.
         Chwycił za kawę i wyczłapał na balkon, opierając się o poręcz.
         - Jak się spało? - spytał, nie patrząc w stronę Liamia. Nie chciał się nakręcać, widząc już wcześniej jego rozczochrane włosy. Z resztą wyłaniające się leniwie zza horyzontu słońce było naprawdę pięknym widokiem. Denver śmiało mógł stwierdzić, że ładniejsze aniżeli zachód.
         Przymknął powieki, zaciągając głęboko powietrzem.
         - Mógłbym tak spędzać czas częściej - mruknął, czując jak i na niego udzieliło się to wszystko. Mimo tego co zrobił, nie żałował. Uważał, że ten wieczór był udany, a poranek odświeżający, ale wiedział, że musieli niedługo wracać.