The Arena of Hell

   Kobieta była wyraźnie zaintrygowana tym, że potrzebowaliśmy tych mieczy do treningu. Jak sądziłam wcześniej, nie  spotkała się z czymś takim. W sumie stolarka, szermierka czy inne tego typu zajęcia były typowo męskie. Jednak my zawsze wykraczaliśmy poza zwykle przyjęte normy i zacieraliśmy schematy.  Czemu kobiety miały być tylko zielarkami czy pielęgniarkami?  Jak mogły też mieć talent  do innych rzeczy?  I czemu wobec tego nie miałyby tego wykorzystać? Cas mnie nie ograniczał, wspierał  i pomagał czasem też doradzał gdy miałam jakieś wątpliwości. W sumie  jego zdanie było dla mnie ważne, mimo że mi go nie narzucał  to i tak jego rady były bardzo pomocne i niekiedy potrzebne, by osiągnąć satysfakcjonujący mnie rezultat. Z racji  tego, że Cas bywał twardym negocjatorem, który nie pozwalał, zedrzeć z nas nie wiadomo, ilu pieniędzy  pozostawiłam mu, wynegocjowania ceny za te dwa miecze.  Sama nie byłam, w tym aż  tak dobra.  O dziwo kobieta nie chciała jakiejś sporej sumy. A jedyne czego chciała to dodatkowych informacji o naszej dwójce.
   - Nie mamy nic do ukrycia, więc możemy o sobie trochę  opowiedzieć- zgodziłam się gdy Casper płacił za naszą broń treningową.  Wystarczyło, by mój partner podał tylko nasze imiona, a czarnowłosa od razu nas skojarzyła.  Tylko skąd?  Przecież nie byliśmy tutaj aż tak często.  W sumie drugi raz od bardzo  długiego czasu. Spojrzałam na Caspera nie kryjąc lekkiego zmieszania z entuzjazmu kobiety, gdy poznała z kim ma właśnie do czynienia.
   - Przepraszam, że zapytam.   Jednak mało kto nas tu kojarzy, więc jakim cudem pani się to udało?- spytałam ją,  nie kryjąc, że jest to już w sumie druga niespodzianka z tego dnia.  Kobieta zaśmiała się  tylko cicho.
   -  Powiedzmy, że nie jedno się  słyszało. A czasem ma się i rodzinę w sąsiednich miasteczkach. A tam  często się o wszystkim opowiada. Jedna z tych plotek dotyczyła dwójki łowców demonów, którzy  nagle się pojawiają i równie szybko znikają. Zapewne chodziło o was  a pewności  nabrałam gdy podałeś wasze imiona-  oznajmiła kobieta, odbierając zapłatę za drewniane miecze.
   -  I wolelibyśmy, by tak pozostało. Nie lubimy, wzbudzać zbyt dużego zamieszania.  A skoro  pani już  wie, kim jesteśmy.  To mam prośbę dla pani  i bezpieczeństwa pani rodziny.  Widzę,  że sąsiaduje pani dom z lasem, dlatego nie zalecam  nocnych spacerów i zostać  w domu. Mamy tu jeszcze coś  do zrobienia nim opuścimy to miasteczko- wolałam  ostrzec kobietę, bo skoro była, stolarzem to pewnie nie raz chodziło po drzewo do lasu.  Lepiej zapobiegać  nieprzewidzianym sytuacjom niż potem tuszować ich skutki. Wiedzieliśmy o tym najlepiej.  Kobieta wyglądała na mądrą  więc raczej nie będzie ryzykować.
   -  Bez obaw  róbcie co macie robić. I tak nie opuszczam podwórza, mam zdecydowanie za dużo  pracy, by gdzie się  wybierać- oznajmiła, pokazując  ile drzewa, ma jeszcze do przerobienia. Co trochę mnie uspokoiło. 
   -  Chętnie skorzystam z tego, by mnie polecić. Trochę  więcej  klientów zawsze się przyda. Muszę wracać do pracy. Zapraszam ponowni gdy będziecie  w okolicy- pożegnała nas z tym nadal nikłym uśmiechem na ustach.
   - Do zobaczenia i dziękujemy - pożegnałam się  z nią, wychodząc z Czasem z powrotem na dróżkę. To sprawę broni do treningów mieliśmy już ogarniętą.
Złapałam Casa ponownie za rękę, by czuć to kojące ciepło. Spojrzałam na niego, nad czymś  rozmyślając.
    - To chyba możemy sobie odpuścić stolarza z tego miasteczka? I poczekamy  z tym co mamy do czasu  aż nasz wykona nam dodatkową broń?- spytałam go, bo co prawda mieliśmy dobić  z nim targu. Nikt jednak nie powiedział, że nie mogliśmy zmienić zdania czyż  nie?  Szliśmy dalej, aż naszym oczom ukazał się, spory zagajnik a za nim miały już  czekać na nas demony.  Miałam obawy czy faktycznie wszystko pójdzie zgodnie z planem. Przez to nawet serce mi znacznie przyspieszyło.  Co  jak przeczuwałam  Casper miał  szansę  usłyszeć.

Mogłem się domyślić, że chodziło o plotki. Właśnie głównie z tego źródła ludzie nas kojarzyli. Jedne zawierały w sobie więcej prawdy, drugie mniej, jednak dość często słyszeliśmy co nieco o sobie. Dbaliśmy o swój wizerunek, choć czasem i tak nieprawdopodobne wieści krążyły na nasz temat. Dodatkowo staraliśmy się nie wyróżniać od innych. Po prostu zachowywać się zwyczajnie i nie afiszować ze swoją pracą. Dzięki temu mieliśmy choć minimum prywatności i zapewnienie, że zakon egzorcystów nie pociągnie nas do odpowiedzialności za pracę bez ich wiedzy i zgody. Stąd też prośba Eri, aby nasza rozmówczyni zatrzymała pewne informacje dla siebie. Lepiej uważać w naszym przypadku.
Po tej krótkiej wymianie zdań rozeszliśmy się w swoje strony. Wziąłem oba “miecze” pod pachę, kiedy Eri złapała mnie za drugą dłoń.
- Jasne. Nie potrzebujemy samego drewna i płacić dodatkowo za jego transport - zgodziłem się z Eri. Cena od pani stolarz była przyzwoita, a i wykonanie całkiem dobre. Zdecydowanie poradzimy sobie z tym aż otrzymamy lepsze egzemplarze od naszego stolarza.
Dalszą drogę pokonaliśmy w milczeniu i praktycznie w ciemnościach. Trochę się spóźniliśmy, to prawda. Zdarzył się mały wypadek, ale to w końcu nic strasznego.
- Długo kazaliście na siebie czekać - przywitał nas Irvel, którego ślepia wyjrzały zza najbliższego drzewa, a głos jakby rozległ się z każdej strony. Nie zamierzałem pokazywać po sobie, że trochę mnie tym przestraszył. Po prostu brzmiał tak, jakby miał zaraz się na nas rzucić i pożreć.
- Dopiero co zapadł zmrok. Nie jesteśmy aż tak spóźnieni - odparłem, jedynie mocniej ściskając dłoń Eri. Było to jedyne, na co mogłem sobie pozwolić. Tak do końca nie byłem pewien, czy byliśmy im aż tak bardzo potrzebni, by przez przypadek się nas nie pozbyć. Ani trochę nie ufałem demonom, mimo iż ostatecznie żadnemu z nas jeszcze nie stała się żadna krzywda.
- Przejdźmy do rzeczy. Chyba spieszy się tak samo wam jak i nam - uznałem, gdy po kilku następnych krokach naszym oczom ukazała się Ivia siedząca przy niewielkim ognisku. Jej tułów wciąż owinięty był opatrunkiem, choć gdy się podniosła, zdecydowanie dało się zauważyć ogromną różnicę. Wróciła jej gracja, z którą się poruszała wcześniej i nie dało się dostrzec żadnych oznak bólu. Cóż, mimo iż rana niespecjalnie chciała się goić na początku, tak po całej dobie wyglądało na to, że zdążyła się wystarczająco zagoić. Być może pozostał ślad w postaci strupa lub czerwonej blizny lecz nie było to coś, co nadal mogłoby utrudniać demonicy ruchy.
- Jak się czujesz? - spytałem, ostrożnie odkładając naszą drewnianą broń dalej, by nikt przypadkiem nie wrzucił mieczy do ogniska.
- O wiele lepiej. Możecie zdjąć opatrunek i wszyscy się przekonamy - powiedziała, kładąc się na brzuchu, by wygodniej można było się tym zająć.

Uśmiechnęłam się lekko, chwytając dłoń Casa, jakoś zawsze tak robiliśmy, ale teraz to znaczyło dla nas jeszcze więcej, niż wcześniej nim byliśmy razem.  Droga na spotkanie z demonami nie zajęła nam dużo czasu a  chłodne powitanie przez Irvela też jakoś mnie za bardzo nie przeraziło. Zachowałam spokój tak jak Casper.  Spojrzałam na  Irvela spokojnym wzrokiem na początku zaciskając wargi.  Bo  przecież o nich pamiętaliśmy, po to tu przyszliśmy, by ich odesłać.
  - Mieliśmy jeszcze parę  spraw do załatwienia. Nie jesteśmy tu na wakacjach- przypomniałam spokojnie demonowi, by  tak na nas nie naskakiwał.  Poza tym Casper miał rację,  wcale tak późno się nie zjawiliśmy.
   - My też nie mamy czasu  tyle tu siedzieć- burknął tylko w odpowiedzi.   Udaliśmy się  za nim, by po paru krokach  dostrzec ognisko i siedzącą przy nim Ivię. Która  powitała  nas znacznie milej Od jej partnera.  Co nie było niczym dziwnym.  Nie powiedziałam na ten moment nic więcej, bo dowództwo  jak zwykle przejął Cas, za co byłam mu wdzięczna, bo też w tym podzielał moje zdanie. Trzeba się szykować tak powoli do ich odesłania.  Ale za nim to nastąpi trzeba sprawdzić co z raną Ivii. Spojrzałam na to jak się porusza jak i na opatrunek.
  -  Zaraz cię od niego uwolnimy. Tylko nie ruszaj się, bo jego zdejmowanie może chwilę potrwać- powiedziałam, obserwując, jak demonica kładzie  się, by ułatwić mi i Casperowi pracę przy leczonej ranie. Położyłam torbę na ziemi i wyjęłam z niej  mały nóż, wolałam użyć trochę tęższego ostrza niż z naszych sztyletów, by  nie otworzyć draśnięcia na nowo. Spojrzałam na  Casa.
  - Przytrzymaj tu, ja będę rozcinać opatrunek. W  ten sposób będzie łatwiej i szybciej- wskazałam,  gdzie ma go dokładnie trzymać. Wzięłam ostrze w dłoń i trzema sprawnymi   cięciami opatrunek został  zdjęty.  Natychmiast zajęłam się oglądaniem rany, goiła się nawet bardzo dobrze, byłam mile zaskoczona.
  - Rana nie wygląda źle, w sumie zasklepiła się i nie ma ryzyka, że się łatwo otworzy. Więc możemy was szykować do odesłania- mówiąc to, chowałam ostrze z powrotem do torby.  Zerknęłam w miejsce, gdzie był już uszykowany krąg. Tylko trzeba było go trochę poprawić, by runy były widoczne.
  - Jesteście gotowi na swoją podróż  do domu?- spytałam ich trzymając się blisko Caspera.
  - Nie musisz nas o to pytać. Od rana na to  czekamy- rzucił chłodno Irvel. Skrzywiłam się na to lekko co jak co ale mógłby być  dla nas bardziej uprzejmy. Gdyby nie nasza pomoc (co prawda wymuszona) nadal by musiał tkwić tu z Ivią.
  -  Masz, coś przeciwko byśmy mogli już zacząć ostanie przygotowania, partnerze?- spytałam drocząc się  z Casperem . Podeszłam do kręgu, chyba był gotowy do spełnienia  swej roli.

Wraz z Eri szybko zdjęliśmy opatrunek z ciała demonicy. Musiałem przyznać, że rana wyglądała trochę gorzej niż tego oczekiwałem. Właściwie miałem nadzieję, że pozostanie po niej już tylko blizna lub choćby lekkie draśnięcie, a tu zdążyła się zamknąć na tyle, by powstał strup. Cóż… było w tym również pocieszenie. Mianowicie to, że nawet demony silniejsze od nas nie są odporne na naszą broń i ich rany goją się o wiele dłużej. Właściwie mogliśmy być z siebie dumni, że udało nam się stworzyć coś tak silnego jak nasze sztylety. A w połączeniu z runami oraz alchemią Eri, dawało to przyzwoity. Niestety tylko przyzwoity. Przed spotkaniem tej dwójki myślałem, że był dobry lecz Ivia oraz Irvel pokazali nam, jak duże mamy jeszcze braki.
- Jasne, odeślijmy te dwa utrapienia i cieszmy się wolnym wieczorem. Może w końcu się wyśpimy - uśmiechnąłem się szeroko do blondynki, na co Irvel parsknął zirytowany. Nie planowałem za specjalnie go drażnić. Po prostu nie potrafiłem sobie odmówić tej małej złośliwostki.
Widać było, że ta dwójka nie mogła się już doczekać powrotu do swojego domu. Świadectwem tego był przygotowany już krąg. Powoli i dokładnie poprawiliśmy każdą linię, wzmacniając je inkantacjami. Irvel nie omieszkał przepuścić takiej okazji i ciągle poprawiał naszą wymowę. Choć mnie tym irytował dość mocno, to nie powiedziałem ani słówka sprzeciwu. Jakby nie spojrzeć, była to dla nas dobra lekcja, której nie nauczyliśmy się z żadnej książki.
- Jest na świecie ktoś, kto poprawnie posługuje się waszym językiem oprócz samych demonów? - burknąłem w końcu, kiedy chyba po raz setny mnie poprawił. O dziwo Irvel nie zezłościł się ani nie obraził, tylko faktycznie zamyślił nad moim pytaniem.
- Samael - powiedziała Ivia, na co Irvel kiwnął głową, zgadzając się ze swoją partnerką.
- Upadły archanioł. Spędził setki lat na służbie Bogu. Potem wywołał drugą wojnę niebiańską i spadł do piekła. Przeszedł wszystkie siedem kręgów i wydostał się do świata ludzi. Bardzo… interesująca osoba - opowiadał Irvel. A w międzyczasie ja tylko przerwałem pracę i wpatrywałem się w niego zaskoczony uzyskaną informacją. Posłałem Eri niedowierzające spojrzenie lecz nie widziałem powodów, dla których demon miałby kłamać.
- Twierdzisz więc, że ten długowieczny upadły anioł żyje wśród ludzi? - dopytałem trochę niepewnie.
- Oraz naucza jak skutecznie walczyć zarówno z demonami jak i aniołami - mogłem przysiąc, że w tym momencie na pysku Irvela pojawiła się ogromna, nieskrywana satysfakcja, pokazując przy tym swoją wyższość nad nami.
- Jest całkiem znaną osobą w waszym świecie - dodała beznamiętnie Ivia i, w przeciwieństwie do swojego partnera, nie spoglądała na nas jak na kawałek gówna.
- Jeśli dobrze zrobicie swoją robotę, to może powiemy wam jakie przybrał imię - zarechotał Irvel, na co tylko parsknąłem rozzłoszczony. Najchętniej wbiłbym mu jakiś sztylet w jakieś wrażliwe miejsce.

  Nie umiałam tego wyjaśnić, ale jakoś nie zdziwiło mnie, że ktoś   poza demonami zna  ich język czy inkantacje  nawet byłam pewna, że  takich osób jest chociaż kilka. Ale po prostu się nie ujawniają lub po prostu unikają kontaktu z kimś takim jak ja czy Casper bojąc się, że zostaną oskarżeni o konszachty z demonami.  A to już niekiedy bywało  dość ciężką  sprawą jeśli nie nawet przestępstwem.  Co prawda my święci nie byliśmy, ale tymi złymi  też do końca nie. Zajęci  pracą nad kręgiem  Cas dostrzegł, że jakoś nie byłam tymi informacjami, zaskoczona.  Gdy skończyłam  swoją pracę, podeszłam do niego.
  - Wyjaśnię  ci parę rzeczy, jak ich odeślemy i będziemy mieć spokój- szepnęłam, zajmują się  po raz ostatni  z demonami i Casem poprawnością wymowy  inkantacji do powrotu do ich domu. Kiedy Irvel uznał, że idzie nam już  na tyle dobrze, że nie boi się  zaryzykować,  uśmiechnęłam się  lekko.
  - Nie burcz, zajęło nam to tylko półtorej godziny, więc wynik nie jest wcale taki zły. - podsumowałam, starając się  rozładować  trochę  tę  atmosferę.
  - Im szybciej wrócimy do domu, tym lepiej. Musimy sprawdzić, czy rodzina Ivii już tam chaosu nie wprowadziła- podsumował tym groźnym tonem.  Nie musiał mówić, jak bardzo nie przepadał  za rodziną swojej partnerki.  Dobrze, że ja i Cas nie mieliśmy takiego problemu. Bo byśmy mieli suszone głowy przynajmniej kilka razy w miesiącu. Jednak  życie tylko we dwójkę ma swoje dobre strony.  Nikt nad nami nie wisi i możemy zajmować się  tym, czym chcemy.  Praktycznie same plusy, poznajemy nowe miejsca i dużo też pracujemy
   - W porządku wszystko  gotowe to możemy was odesłać- zauważyłam gdy wszystko zostało dopięte na ostatni guzik. Cały ten proces był żmudny, ale zakończył się  w tym o to momencie.  Spojrzałam na dwójkę  demonów.
  - Musicie wejść do kręgu być na samym  jego środku. Wypowiemy, inkantacje  tak jak nas uczyłeś i powinniście trafić tam, gdzie wasz dom. Zdaje się proste czyż nie?- spytałam  ich wprost. W sumie oni nie musieli wiele robić, bo prawie wszystko była w   rękach moich i Caspera.
  - Tak, wszystko zrozumieliśmy- oznajmił Irvel gdy szliśmy już w stronę kręgu do  ich odesłania. Zanim jednak zaczęliśmy  a demony były w kręgu  poruszyłam temat Samaela. Tak na koniec przed pożegnaniem.
  - To zdradzicie nam, jakie tu przybrał imię? - spytałam wyczekująco. Irvel spojrzał na Ivię a ta kiwnęła zgadzając się  zdradzić nam ten szczegół.
  - Jego miano na ziemi, tutaj w waszym świecie  to mistrz Zacariah tak go tu nazywają- powiedziała  wprost, nie robiąc z tego tajemnicy.  I… to był dla mnie szok. Nie możliwe by to był on, on … za młodo wyglądał.
  - To... Niemożliwe by to był on. Jak osoba, od której mam… trzy książki o lecznictwie może nim być? - spytałam  ich, to musi być pomyłka prawda?
  - Kiedyś fascynował się  tym to fakt, ale to dawne dzieje.  Może  wróćmy do tego, po co tu przyszliśmy?- zasugerowała Ivia. Śpieszyło  się, jej do domu rozumiałam ją.
- Gotowy?- spytałam  Caspera biorąc głębszy oddech, by szykować się do rzucenia proszku i wypowiedzenia tej ważnej inkantacji. Coś czułam, że Zacariah będzie miał na  mnóstwo, do wyjaśnienia jak tylko go spotkamy.

Byłem mocno podirytowany słowami demona i tego, jak lekceważąco nas traktować. To nie tak, że oczekiwałem od niego choćby namiastki szacunku, ale jednak przy wczorajszym spotkaniu był odrobinkę milszy. Tak było, gdy próbował nas namówić do pomocy sobie, a teraz, mając nas w garści, po prostu przestał zwracać uwagę na cokolwiek innego niż własny interes. Pracowałem więc w ciszy, co przychodziło mi z ogromnym trudem. Przez swoją złość musiałem dwa razy bardziej uważać na to, co robiłem, żeby nasza praca nie poszła na marne.
Odetchnąłem z ulgą, kiedy każdy najmniejszy szczegół kręgu został dopracowany. Demony co prawda naszykowały krąg, tak z grubsza, ale widać było w tym kompletny brak wprawy. Już na końcu języka miałem jakąś ciętą ripostę w kierunku Irvela, lecz powstrzymałem się z tym, słysząc pytanie Eri dotyczące imienia, jakie przybrał Samael. To było ważniejsze niż moja złość, stąd wysłuchałem uważnie odpowiedzi. I szczerze, nie wywołała u mnie takiego zaskoczenia jak u Eri. Ona była zapatrzona w Zacariaha jako mistrza zielarstwa, za którego uchodził. Był on jednak absolutnym przeciwieństwem obrazu, jaki zwykle kojarzył się z zielarzami. Można by rzecz, że mówiąc “mistrz zielarstwa” spodziewać się można podstarzałego mężczyzny z długą, białą brodą, drewnianym kijem w ręku, który śmierdzi różnego rodzaju wywarami, a jego dom to stara drewniana chata na skraju jakiejś zapyziałej wiochy. Nie Zacariah. On wyglądał na nie więcej niż czterdziestoletniego mężczyznę z bujnymi jasnobrązowymi włosami, zawsze był gładko ogolony, dobrze ubrany i pachniał modnymi perfumami. Jego pracownia znajdowała się niemal w centrum miasta i była ogromna. Służyła zarówno do wytwarzania różnych preparatów z ziół, jak i za aptekę, gdzie to wszystko sprzedawał. Miał pod sobą też zawsze kilku uczniów i jeśli dobrze zapamiętałem, to współpracował z miejskim szpitalem. Widywałem go też czasem jak przyglądał się mojemu treningowi. Podczas gdy Eri była jego uczennicą, ja trenowałem walkę w pobliskim garnizonie, ale to nie przeszkadzało mu mieć oko na naszą dwójkę. Przy tym nazbyt często widziałem, że się nami interesował mimo tego, że na głos nigdy nie mówiliśmy kim jesteśmy i czym się zajmujemy. Posiadał ogromną wiedzę, czym też nie zawahał się ze mną podzielić, kiedy nie potrafiłem opanować jakiejś sekwencji ruchów. Wtedy nie wiedziałem skąd u niego doświadczenie na temat walki oraz różnego typu broni, a także to zainteresowanie nami. Teraz połączyło mi się to wszystko w całość. Zapewne on o wiele szybciej nas rozgryzł i próbował pomóc w naszej nauce, jeśli naprawdę zajmował się zwalczaniem demonów i aniołów.
- Tak. Już nie mogę się doczekać - odpowiedziałem krótko na pytanie partnerki. Nie mogłem się doczekać, kiedy pozbędziemy się tych dwoje i wyruszymy w drogę powrotną do domu, a potem na zasłużonych kilka dni odpoczynku. I przy okazji odwiedzić pewnego upadłego, który mógł mieć nam jeszcze całkiem sporo do zaoferowania. Więcej, niż ktokolwiek by przypuszczał.
Wzięliśmy się do roboty, która tym razem okazała się bardziej skomplikowana. Inkantacje, jakich nauczył nas Irvel oraz Ivia, były dłuższe i bardziej wymagające. W dodatku nie mogliśmy się pomylić w ich wymowie, co było dodatkowym utrudnieniem, gdyż inaczej musieliśmy zaczynać wszystko od nowa. Tym razem oba demony posłusznie siedziały w kręgu, milcząc i obserwując uważnie nasze poczynania. Może Irvel tym razem zdawał sobie sprawę, że wszystko leży w naszych rękach i lepiej nikogo nie dekoncentrować.
Gdy wyrysowane w ziemi linie i kształty nabrały krwistego odcienia, wiedziałem, że byliśmy na dobrej drodze i już niewiele nam zostało.

 Dopiero teraz zaczęło  do mnie docierać jak mało  wiedziałam o Zacariahu. Mimo że mnie szkolił jakoś  nigdy nie wypytywałam go o to skąd czerpał tę wiedzę o ziołach, eliksirach czy  mieszankach, które tworzył.  Skąd miał tę pewność, że one zdziałają, jak  tylko pobieżnie zbadał potencjalną osobę?  Czułam, że miało to gdzieś podwójne dno… ale w  życiu bym nie pomyślała, że miał  jakiś związek  z demonami. To wydawało mi się mało prawdopodobne.  Mimo że interesował  się niektórymi aspektami naszej pracy, nawet gdy między słowami zaczął się  czegoś domyślać, to wręcz  z większą uwagą mnie szkolił. Jakby chciał, by jego wiedza była przekazana gdyby… zmuszono go do powrotu do piekła. Dlaczego czułam, że go do tego zmuszą? Bo on w sumie już miał  w sobie jego piętno  w sobie, a to nie pozwala o sobie zapomnieć. Miałam już plan, by po naszych z Casem wakacjach poszukać go i  wypytać o niektóre informacje, by je z nim  skonfrontować.  Byłam, ciekawa  jak się przed tym wybroni.  Czy będzie kłamał?  Czy też zdecyduje  się z nami na szczerą  rozmowę?  Mimo że prowadził aptekę to… nie zawsze w niej był miał swoich asystentów, którzy doglądali  jego interesów. Więc na brak kasy na podróże czy na zdobywanie unikatowych roślin, czy  innych składników nie miał co narzekać.
Na razie jednak nie on był jakoś  bardzo istotny  tylko odesłanie tych demonów. Cas zgodził się  ze mną  i był gotowy  do wykonania tego zadania. Ja w sumie też, więc postanowiliśmy  nie tracić więcej czasu.  Zajęłam miejsce, na linii kręgu Cas zrobił to samo po drugiej stronie. Umieliśmy już  poprawnie wymówić  inkantacje, więc  nie było ryzyka, że coś  zepsujemy w ich odsyłaniu.  Demony  już od dobrej chwili stały w kręgu  obserwując nas bystrymi ślepiami.
  - Najwyższy czas   byście nas w końcu odesłali- odezwał się  Irvel. Ivia  posłała mu tylko wymowne spojrzenie, chcąc go uspokoić,  by pozwolił  nam działać. Byliśmy gotowi i pewni, że najwyższy czas tego dokonać.
   -  To do roboty-  podsumowałam  i zaczęłam wymawiać wraz z Casperem wymagana do tego inkantacje.  Głos nam ani razu nie zadrżał.  Za to  poczuliśmy, jak wiatr się  wzmógł  a linie kręgu, zaczęły mienić się na ciemny fiolet.  Ciała demonów  zaczął otaczać szary pył   a po minie Irvela widać było, że  idzie wszystko zgodnie  z  planem. Dalej ją wymawialiśmy, była ona dość długa, ale nie bardzo  skomplikowana.   Nagle nim zniknęli  usłyszałam  słowa  Irvela.
   - Do zobaczenia w piekle… Cas 
Stanowczo to pożegnanie nie było  czymś, czego się spodziewałam.  Byłam lekko wyczerpana odsyłaniem tej dwójki, oparłam się plecami o pobliskie drzewo, by złapać oddech.  Po czym moje szare tęczówki spojrzały na Caspera.
   - Co on miał przez to na myśli… Jego ostatnie słowa?- spytałam, Casa  nie wiedząc, jak je odebrać.  Jak groźbę czy jak pewnego rodzaju przepowiednie.
   - Wszystko z Toba w porządku? Uprzedzali nas  i sami wiedzieliśmy, że odesłanie ich może być… wyczerpujące- dodałam, wiedząc, że musi posprzątać krąg, skoro już ich odesłaliśmy.

Po tym jak zmieniło się wokół nas otoczenie, przez moje ciało przeszedł lodowaty dreszcz. Nie był on spowodowany wiatrem tylko… właściwie trudno było mi określić. Nigdy nie odczuwałem czegoś takiego podczas odsyłania demonów. Może to dlatego, że inkantacje były zupełnie inne od naszych zwyczajowych? Bo wysyłaliśmy ich w konkretne miejsce? Lub po prostu słowami Irvela. Bo byłem pewien, tak samo jak i on, że jeszcze się kiedyś spotkamy. Prawdopodobnie będą to o wiele mniej przyjemne okoliczności, szczególnie dla mnie. Jeżeli moja dusza nadawała się tylko do potępienia, raczej nie będzie mieć lekko.
     Kiedy szary pył opadł w powoli gasnącym blasku czerwono-fioletowego kręgu, odwzajemniłem spojrzenie Eri. Oświetlały ją płomienie małego ogniska, które jako jedyne zostało po demonach. Ciemne chmury zasnuwały niebo, przez co ten blask był jedynym źródłem naszego światła.
     - Nic mi nie jest - powiedziałem cicho przez ściśnięte gardło. Mimo to czułem się dość podle. I wcale nie przez fizyczne zmęczenie, które odczuwałem zdecydowanie w mniejszym stopniu niż Eri. Po prostu dobitnie zrozumiałem, że my nie będziemy mieć wspólnego życia po śmierci. Po chwili opuściłem wzrok. Gdybym mógł cofnąć czas i naprawić swoje błędy, mając obecną wiedzę… nie zrobiłbym tego. A wręcz przeciwnie. Z pełną świadomością zrobiłbym je po raz kolejny, wiedząc, że bez tego spotkałby nas o wiele gorszy los. I przede wszystkim, gdybym się choć raz zawahał, Euricia z pewnością doznałaby ogromnej krzywdy. Do tego nigdy nie mogłem dopuścić. Od zawsze to wiedziałem.
     Otarłem rękawem oczy, które nagle zaczęły piec, choć nie wydobyła się spod powiek ani jedna łza. Podszedłem też do blondynki, by uważnie sprawdzić jej stan. Wyglądało na to, że rzeczywiście była tylko mocno zmęczona.
     - Usiądź, odpocznij sobie - uznałem, obejmując ją jedną ręką i składając pocałunek na jej czole. Kochałem Eri jak nigdy nikogo innego. Zamierzałem cieszyć się tym czasem, jaki nam pozostał, i robiąc wszystko, żeby już nigdy nie cierpiała i niczego nam nie brakowało.
     - Poradzę sobie ze sprzątaniem. Nie ma tego zbyt wiele - poprowadziłem Eri do ogniska, by się ogrzała. Dorzuciłem resztę drewna, jakie znalazłem dookoła i zabrałem się do zrywania giętkich gałązek. Kilka z nich związanych ze sobą tworzyło coś na kształt miotły, którą łatwo można było rozprowadzić resztki popiołu i zniszczyć linie kręgu. Wiatr również zaczynał robić swoje.
     - Wiesz, co mnie najbardziej przeraża? To, że będziemy musieli wspinać się do tego okienka - westchnąłem, nie chcąc wracać do poprzednich tematów.

Cas nie odpowiedział na moje słowa  dotyczące  Irvela. Albo sam nie wiedział, jak je zinterpretować, albo po prostu zwyczajnie zdecydował  się  je zignorować.  Była też trzecia opcja, ale … jej nie brałam nawet pod uwagę.  Bo chyba by… czegoś  istotnego przede mną nie ukrywał  prawda? Wolałabym, by niczego przede mną nie ukrywał, ale nie mogłam go też  do niczego zmusić. Nie  przestałam go uważnie obserwować, ale jego wyraz twarzy  był jakby przez chwilę nieobecny.  Jakby zastanawiał się,  co teraz mamy w planach  skoro demony zostały już przez nas odesłane.  Liczyłam, że udało nam się osiągnąć  to, na czym im zależało. Nadal  byłam mocno wyczerpana tymi  inkantacjami.  Teraz pozostało, nam tylko jutro odebrać  wynagrodzenie za pracę od burmistrza byśmy  mogli wrócić na spokojnie rano do domu. Taki mieliśmy plan, a ja za to miałam w planach dziś  bardzo dobrze się wyspać.  Bo nie ukrywam, tęskniłam już  za domem.  Ale myśl  o naszym wyjeździe,  by odpocząć, też byłam dla mnie bardzo  ekscytująca.  Już  odliczałam dni do tego momentu.  Byłam tak zamyślona nad tym jak spędzimy ten czas sam na sam bez misji na karku, że nawet  nie zorientowałam się kiedy do mnie podszedł.  Powinnam zdecydowanie mniej bujać w obłokach a bardziej zwiększyć czujność.  Mimo że nie było tu już  nic  podejrzanego, a energia demonów zanikała, coraz bardziej odkąd ich odesłaliśmy.  Mogliśmy być  już spokojni o miasteczko jak i o nas.  Już na ten moment  nic nam nie zagrażało.  Uśmiechnęłam się  lekko zmęczona do Casa gdy  poczułam pocałunek na czole, którym mnie obdarował. To było tak kojące  i przyjemne, nigdy nie będę miała go dość. Jego bliskość nadawała mojemu życiu sens.  Byliśmy dla siebie stworzeni, nikt inny  nie dałby rady nas rozdzielić.  Ta więź była już tak mocna, że wręcz nas od siebie uzależniła. 
   - Nie potrzebuje dużo  odpoczynku. Chwilkę  posiedzę i będzie dobrze. Po prostu ściąganie  opatrunku u Ivii  też nie było łatwym zadaniem- przyznałam, bo musiałam  się przy tym też  natrudzić  i to bardziej niż  Cas.   Poprowadził   mnie w stronę ogniska, gdzie  dorzucił trochę drewna.  Zajęłam,  miejsce przy ogniu obserwując   jak płonie i daje przyjemne ciepło  na skórze.  Ale  co innego dawało mi go znacznie więcej. Cas organizował sobie  tymczasową miotłę  z gałęzi, by, pozbyć  się kręgu.   Ja musiałam chwilę   odpocząć.  Obserwowałam go, jak po  zrobieniu prowizorycznej zmiotki idzie do kręgu  i go usuwa.  By nikt niepożądany  go nie wykorzystał.  Nie trwało  to długo, gdy po pracy wrócił do mnie wrzucając zmiotkę do ogniska  
   - No  mi będziesz musiał na pewno pomóc  tam wejść. Ale co to  takiego dla tak silnego  i  niezwykle utalentowanego mężczyzny jak ty?- spytałam go lekko  prowokacyjnym tonem.  Chwilę  zostaliśmy przy ognisku, aż  w końcu go zgasiliśmy.  Był już praktycznie środek nocy. Wtuliłam się  w niego by, było mi łatwej, iść  biorąc nasze drewniane miecze  do ręki.
   - Nie wiem, jak ty, ale ja  zamierzam spać do rana albo i do południa.   Choć nie ukrywam, że tęsknię  też za własnym łóżkiem… Tylko bez podtekstów  i skojarzeń proszę- dodałam, wiedząc, co Cas może od siebie dodać.  Bo znałam go nie od dziś.  Tym razem  wolałam jednak nie poruszać... Pewnych tematów.  Idąc z nim przez las, a potem wychodząc  z niego, czułam chłodne powietrze na skórze. Nie lubiłam zimy, a  ona był już  praktycznie za pasem.
   - Jak wrócimy z urlopu. Będziemy  musieli zamówić sporo drewna do kominka na te mrozy. Choć  podejrzewam, że ciepła herbata  też  byłaby dobrym pomysłem - zauważyłam, nie lubiłam marznąć. Już  dostrzegliśmy karczmę w oddali.  Cała droga nie zajęła nam jakoś sporo czasu.

Na mojej twarzy pojawił się rozbawiony uśmiech. Nie wziąłem słów Eri za obrazę ani za komplement, były po prostu zabawne i uznałem, że mogły stanowić swego rodzaju przytyk lub inny sposób na podroczenie się ze mną.
- Jasne, dzisiejszej nocy też zamierzam się po prostu wyspać - mruknąłem jak już wracaliśmy do karczmy po zadaszeniu ognia. Jakoś nie w głowie miałem jakiekolwiek zbliżenia. Czułem zbyt wielki ciężar na sercu, o którym chciałbym porozmawiać z Eri, ale nie mogłem. Spojrzałem na nią w ciemności, minimalnie mocniej zaciskając dłoń na jej ramieniu. Mimo wszystko wiedziałem, że tego nie zrobię. Miałem w swoim życiu momenty, gdy chciałem się z nią podzielić tym ciężarem, tak samo jak i teraz, ale za każdym razem obawiałem się jej reakcji. Po prostu Eri nie akceptowała pewnych rzeczy, miałem zatem uzasadnione obawy, że mogłaby… po prostu odejść. A tego bym nie przeżył, tak samo jak odrzucenia lub utraty zaufania. Pewne sprawy lepiej było zakopać głęboko i liczyć, że nigdy nie wyjdą na jaw.
- Mamy spory zapas w piwnicy. Ale właściwie możnaby poskładać przy ścianie obok kominka, tam jest dużo wolnego miejsca - zgodziłem się z Eri. To nie byłoby złe, gdybyśmy nie musieli wynurzać się nawet po drewno i mogli siedzieć przed kominkiem w ciepłe.
- Wskakuj - powiedziałem cicho, kiedy byliśmy już pod oknem. Złożyłem dłonie w koszyczek, by Eri mogła stanąć jedną stopą, po czym podrzuciłem ją wyżej. Okienko na szczęście było przymknięte w ten sam sposób, w jaki je zostawiliśmy i kobieta mogła bez problemu wejść do środka. Dopiero wtedy podałem Eri nasze drewniane miecze, po czym złapałem za skraj parapetu i wciągnąłem się bez problemu. W karczmie było już ciemno i cicho. Nikt nie krzątał się po kuchni, a zza niektórych drzwi można było dosłyszeć chrapanie.
- Chodźmy już spać - powiedziałem jak tylko przekroczyliśmy próg naszego pokoju. Zamknąłem drzwi na klucz. Szybko przebrałem się w piżamę i obmyłem twarz i ręce w misce stojącej na szafce. Woda była lodowata. Minęło parę chwil, a ja już zdążyłem zmarznąć więc okryłem się kołdrą pod sam nos, mocno obejmując Eri jak już znalazła się obok mnie. To był ciężki wieczór i oboje chcieliśmy tylko wypocząć. I choć ciało domagało się snu, tak umysł nadal nie dawał mi spokoju.
- Eri - zacząłem rozmowę, jak już przekręciłem się trzeci raz. Czułem, że i ją wybijałem ze snu swoim zachowaniem. Nie potrafiłem się uspokoić. Za bardzo gryzło mnie sumienie, a słowa Irvela nadal brzęczały w głowie. Do zobaczenia w piekle, Cas. W tym nie było żadnej sugestii, to było stwierdzenie faktu. Niewygodnego faktu. A co, jeżeli Eri zaczęła bardziej nad tym rozmyślać? Miałem nadzieję, że wzięła to tylko za gadanie demona.
- To jest więcej niż pewne, że prędzej czy później skończymy w paszczy demona - powiedziałem cicho, mocniej zaciskając ręce wokół blondynki. Przyłożyłem również usta do jej głowy, deliaktnie ją całując i wdychając jej subtelny zapach. Przed oczami miałem obraz jak Irvel przygniatał łapą Eri do ziemi. Gdyby tylko chciał, mógł z taką łatwością ją zabić, a ja byłem wobec tego całkowicie bezradny. - Jeśli to ja będę pierwszy, chciałbym, żebyś rzuciła całą tą walkę z demonami i wiodła spokojne życie. Żebyś zapomniała o mnie, znalazła sobie kogoś innego i była szczęśliwa. Możesz mi to obiecać? - spytałem, jedną dłonią gładząc jej włosy.

   Gdy tylko znaleźliśmy  się w naszym pokoju w karczmie, od razu zaczęliśmy ogarniać siebie do snu.  Podczas przebierania się w nasze piżamy nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa. Byliśmy tak skupieni na  tej czynności, że nawet przez chwilę nie poruszyliśmy ze sobą żadnego tematu.  Co było u nas niemal  czymś nietypowym.  Zwaliłam to jednak  w moim przypadku na zmęczenie a u Casa na  rozmyślaniu  o tym co nam się tutaj przytrafiło  a mało tego nie było.  Założyłam moją koszulę  nocną i wślizgnęłam się do łóżka, by móc przyjemne ciepło pod kołdrą  Mruknęłam tylko lekko zadowolona gdy mocno mnie objął.  Odkąd byliśmy już tak naprawdę  razem,  nie mogłam już sobie nawet wyobrazić, że mogłoby być inaczej. Tak zwyczajnie nie czuć  jego  znajomego ciepła przy sobie. Marzyłam o śnie, i nawet już zamykałam  oczy, czując jak niespokojny,  był mój partner. Jak kręcił  się  w łóżku,  nie mogąc znaleźć dla siebie miejsca.  Jakby coś go gniotło nieprzyjemnie i nie pozwalało  o sobie  zapomnieć.  Ciekawiło mnie tylko jak długo jeszcze zanim da za wygraną  i przedstawi, co go dręczy. I tak jak się  spodziewałam, po jakiejś pół godzinie do godziny usłyszałam jego głos. Uniosłam  lekko powieki, nie jakoś  bardzo, ale tak by miał pewność, że go słucham. Nawet ułożyłam się  wygodniej, by mógł na spokojnie mówić.
   - Hmm?  Tak?  O co chodzi Cas?- spytałam go lekko  ospałym głosem.  Ale mógł się  domyślić, że wyraźnie słyszę i żadne słowo, które  wypowie, mi nie umknie.   Tylko że… to, co mówił, nie było wcale przyjemne.  Owszem    takie były realia naszej pracy, raz czy dwa już nawet poruszaliśmy  ewentualny   temat naszej śmierci lub śmierci jednego z nas.  Ale kończyło się na tym, że najwyżej umrzemy razem.  Bo żadne z nas nie mogło wyobrazić sobie życia bez tego drugiego. Tej więzi nic nie będzie w stanie zerwać ani  świat ziemski, ani pozagrobowy. Takie   coś  zdarzało  się naprawdę  bardzo, bardzo rzadko między ludźmi. Wysłuchałam jednak na spokojnie tego, co mówił,  nim sama  się odezwałam.  Mój głos mimo zaspania był jednak  bardzo poważny.  Czułam jego usta na swoim czole i to na początku odwróciło moją uwagę od tego co chciałam  oznajmić.  Ale po chwili słowa wróciły  i musiałam je wymówić.
   - Czy ty słyszysz siebie i to, co mówisz?  Jakiego typu obietnicę  próbujesz na mnie wymusić? Myślisz, że to co do siebie czujemy,  jest tak płytkie, tak  łatwe do zapomnienia, że byłabym w stanie to zrobić?  Myślisz, że umiałabym… zaufać innemu mężczyźnie  i pozwolić by zbliżył się do mnie gdybym cię straciła i to na zawsze?  Nie Cas , nie masz prawa tego ode mnie oczekiwać. Stanie się tak jak  oboje podejrzewamy.  Zginiemy razem , albo przeżyjemy, nasze życie  będąc razem tak jak teraz. Mogę rozważyć zmianę zawodu gdy będę już zbyt stara, by zapamiętać inkantacje.  Ale tylko w takim przypadku bym to rozważyła. Ewentualnie gdy nie będę już w stanie trzymać broni w ręce- dodałam,  by miał pewność, że zdania nie zmienię , w żaden sposób byłam uparta, o czym doskonale wiedział.
   - Sam byś umiał   spełnić  to czego ode mnie oczekujesz? Nie wydaje mi się, byś umiał wrócić do normalnego życia po takiej stracie. Za dobrze się znamy, wykończyłoby  to  nas- dodałam bardzo cicho. Ta więź w tym przypadku potęgowałaby jedynie ból.  Ale bez niej byliśmy nikim, to ta bliskość uczyniła nas takimi, jakimi byliśmy.  No i nasze doświadczenia.  Patrzyłam na niego cały czas.
  -  Już raz cię prawie straciłam przez  własną głupotę i niepewność. Myślisz, że pozwolę by teraz jakiś  cholerny demon  to uczynił? Wiec jedno nieważne gdzie trafisz i gdzie będziesz, wyciągnę  cię stamtąd choćby siłą- dodałam pewniej.
  - A teraz niech te myśli wywietrzą ci w końcu z głowy- wręcz mu to prawie rozkazałam.  Co było u mnie w stosunku do niego raczej rzadkością.

Mogłem się domyślić, że te słowa bardzo nie spodobają się Eri. Pewnie sam uznałbym ją za niespełna rozumu, gdyby coś takiego mi powiedziała, ale przecież to wcale nie było takie niemożliwe. Owszem, miała rację w tym, że nie byłbym w stanie związać się z żadną inną kobietą, gdybym stracił Eri. Prędzej umarłbym z rozpaczy i samotności, ale… może byłoby inaczej, gdybyśmy zacieśniali więcej przyjaźni? W końcu mając dobrych przyjaciół można było wyjść z najgorszych chwil. My chyba jednak uznawaliśmy tylko siebie nawzajem. Trudno było mi ocenić jak to się stało, że mieliśmy za przyjaciół Drake’a i Annabelle, a swego czasu nawet wpakowałem się w związek z Alice. Nigdy nie szukaliśmy większego towarzystwa, bo nasze nawzajem było najlepsze.
Euricia niezwykle rzadko używała tego tonu wobec mnie. Musiałem ją nieźle wkurzyć, ale nie byłbym sobą, gdybym chociaż nie spróbował. Musiała również i z tego zdawać sobie sprawę. Bardzo chciałem poruszyć jeszcze jedną, ważną dla mnie kwestię lecz już nie odezwałem się ani słowem. Doskonale wiedziałem, że kobieta zareaguje w ten sam sposób albo, co gorsza, zacznie drążyć temat i będzie chciała się dowiedzieć skąd nagle takie przemyślenia u mnie. No cóż, choćby stąd, że nie zamierzałem pozwolić, by Eri trafiła po śmierci do piekła. Nie przeszkadzało mi, że ja tam będę. Zdawałem sobie sprawę z tego. Każdy ksiądz, każda święta księga i pismo mówiły, że dla grzeszników jest tylko takie miejsce. Dlatego starałem się, by chociaż Eri uniknęła tego losu.
- Nasze uzależnienie wskoczyło już na niewyobrażalnie wysoki poziom - mruknąłem cicho, odnajdując swoimi ustami usta Eri, by delikatnie je ucałować. Ująłem również jej policzek w dłoń, próbując złapać również jej spojrzenie. Było jednak na tyle ciemno, że nawet to było dość trudne. Wiele bym dał, żeby usłyszeć te słowa lata temu. Może obecnie nie bylibyśmy tym, kim jesteśmy? Nie - z pewnością byśmy byli innymi ludźmi. Przede wszystkim szczęśliwszymi, nie musząc czekać na siebie przez wieki.
- Kocham cię, głuptasie - powiedziałem czule, darując sobie dalsze mówienie. Nie było sensu dzielić się nimi z Eri. Części z pewnością by nie zrozumiała lub też nie chciała zrozumieć. A nie była nam potrzebna kłótnia. Ponownie więc przytuliłem Eri do siebie, nie męcząc jej. W głowie jednak nadal miałem mętlik oraz niepewność, że gdyby dowiedziała się o mnie wszystkiego, to czy nadal by tak mówiła.

Zaśmiałam się bardzo cicho na jego komentarz po otrzymanym dodatkowo od niego pocałunku. To było idealne na dobry sen.  Taki całus bywał bardzo przydatny. Wtuliłam policzek w jego dłoń z wyraźnym zadowoleniem.
  -  Dziwi cię to?  Bo mnie jakoś nie, już w sierocińcu  nie  potrafiliśmy bez siebie długo wytrzymać.  To była tylko kwestia czasu aż to tak wyewoluuję. Z jednej strony jest to trochę  przerażające. Ale z drugiej ta więź ma więcej plusów niż minusów- powiedziałam, chcąc już w sumie tylko spać. Nawet jeśli Cas niekoniecznie mógł zasnąć.  To u mnie sen powoli brał górę  nad rozmową.  Ale zachowałam jakąś tam uwagę, by mu odpowiedzieć. 
  -  Też cię kocham,  złośliwcze- mruknęłam, nie przestając się lekko uśmiechać. Spojrzałam mu w oczy, by następnie mocniej się  wtulić  w jego ciepłe  i przyjemne dla mnie ciało. Nie musieliśmy więcej rozmawiać, choć czułam w kościach, że to nie koniec i że  poruszy podobne tematy jeszcze kilka razy.  Chciałabym, żeby te pomysły  wypadły mu z głowy raz na zawsze naprawdę.  Ale na to nie miałam  po prostu co liczyć. Był uparty tak samo jak ja.
    – A teraz spać, bo jutro przed południem chcę być  już w  drodze do domu. Byśmy zdążyli  wrócić  przed zmierzchem- rzuciłam swoje dość małe jak na mnie wymaganie.  Nie miałam co ukrywać, że nie lubiłam nigdzie chodzić po nocy. Znaczy się  nie bez konkretnego powodu, bo uganianie się  za nocnymi marami było konkretnym powodem czy ubijanie demonów.  Ale poza tym raczej unikałam, nocnych wypraw.  To nie tak, że nie umiałam się bronić, bo nawet Cas dostrzegł, że coś  tam potrafię. Ale po co ryzykować i kusić los?
   - Obiecaj mi, że gdy znów będziesz chciał, poruszyć ten temat  to pozwól mi trzepnąć cię  solidnie w głowę- dodałam, układając się już do ostatecznego zamiaru zamknięcia oczu i zapadnięciu w sen.  Mruknęłam tylko cicho zadowolona.  Ciepło kołdry i jego ciała Lekki oddech na mojej skórze.  Niewiele potrzebowałam, by móc czuć się  naprawdę  bezpiecznie. I tak jak mówiłam, nieważne gdzie trafi, gdzie wciągnie,  go demon ja znajdę sposób by go stamtąd  wyciągnąć. Wiedział, że nie rzucam takich deklaracji na wiatr. Co więcej,  byłam pewna, że dla mnie zrobiłby dosłownie  to samo.  Byliśmy na siebie skazani odkąd, się tylko poznaliśmy. Łączyło  nas coś  niezwykłego  i  to było tak silne, że musieliśmy  skończyć razem. Mimo naszej upartości, by trzymać się  innych. Jak widać,  nie opieraliśmy się już i to   czyniło, że byliśmy naprawdę szczęśliwi. Powoli zasypiałam. Licząc, że i Cas w końcu odpocznie.  Oboje na to zasługiwaliśmy.

Naprawdę bardzo wiele nas połączyło. I jak zauważyła Eri, od czasów sierocińca byliśmy nierozłączni. A jeśli którejś z opiekunek przyszło na myśl, aby nas rozdzielić, nie kończyło się to dobrze. W takim znaczeniu, iż razem zawsze byliśmy bardziej efektywni, uzupełnialiśmy swoje braki, a z osobna bywało kiepsko. Wiedzieliśmy co należało zrobić, nie używając do tego słów. I tak zostało po dziś dzień. Momentami jakbyśmy naprawdę potrafili czytać w swoich myślach.
- Nie pozwalam ci - odpowiedziałem tylko na tą zaczepkę. A mimo to Eri i tak pewnie nie będzie brała mojej zgody lub jej braku, kiedy będzie chciała się trochę nade mną poznęcać.
- Śpij dobrze - powiedziałem widząc zasypiającą Eri. Kobieta już prawie spała, dlatego sam również postanowiłem odpocząć. Nie było to łatwe kiedy złośliwe myśli wciąż mnie nachodziły. Udało mi się to dużo później. Wsłuchany w cichutkie pochrwpywanie nieco się uspokoiłem i sen nadszedł sam. Po tym czasie byłem jednak na tyle zmęczony, że nie przeszkadzały mi promienie słońca świecące prosto w twarz o poranku. Dało się za to odczuć lekki aromat pieczonego mięsa, który wdzierał się do nosa. Wcześniej wieczorem nie odczuwałem głodu, dlatego starałem się zignorować ten fakt. Było mi ciepło i wygodnie. Mogłem tak zostać na dłużej. I pewnie tak by było, gdyby Eri nie zaczęła się wiercić. W głowie już słyszałem jej słowa, że chce wracać do domu przed zmrokiem. Ciemno robiło się coraz wcześniej, a my właściwie nie mieliśmy za wiele do roboty…
- Możemy zjeść chociaż śniadanie zanim wygonisz mnie na zewnątrz? - zapytałem sennie zamiast powitania. Dobrze wiedziałem, że jeśli Eri gdzieś się spieszyła, to pomijała posiłki i te mniej istotne sprawy. Przez to często w pracy jadaliśmy w pośpiechu, byle co aby tylko zapchać czymś żołądki.

   Moją  jedyną odpowiedzią  na jego słowa, że mi na to nie pozwoli, było prychnięcie  w jego ramię. I na tym w sumie nasza  nocna rozmowa się zakończyła, bo zwyczajnie już  zasnęłam, nie mając żadnych koszmarów.
Obudziłam się gdy słońce zaczynało  świecić pomarańczowym blaskiem na moją, twarz. Dopiero wschodziło,  a my z powodu wyczerpania nie zasłoniliśmy okien.  I teraz odczuwałam tego konsekwencje. Mruknęłam cicho, chcąc schować głowę  w poduszkę, ale… nie pomogło to za wiele. Przez moje poruszenie się  obudziłam jedynie  Caspera. Jęknęłam  tylko  cicho, ciągle pamiętając  moje  postanowienie z wczoraj. I tak nadal chciałam je zrealizować.  Otworzyłam oczy, przez co mój wzrok spotkał się  z tym jego. Analizowałam jego słowa dłuższą  chwilę, nim się odezwałam, próbując wyplątać  się  z jego ramion.
   -  Bez śniadania i tak bym się  stąd nie ruszyła. Musimy mieć siły, by móc podróżować bez przeszkód. Po śniadaniu spotkamy się  z burmistrzem  i wrócimy do domu. Nie lubię przebywać z   dala od niego dłużej niż to naprawdę konieczne.   Nie, żebym była domatorką, ale… sam wiesz, że tam jest najlepiej- powiedziałam  gdy w końcu udało mi się wydostać z jego objęć.  Ale by nie był   pokrzywdzony, dałam  mu szybkiego całusa w  lekko rozchylone usta.  Odsunęłam się jednak, nim wciągnął mnie w  coś intensywniejszego.  Lepiej nie dawać więcej  pożywki karczmarzowi. Moje włosy  były jak zawsze po nocy solidnie splątane. Przekleństwo posiadania kręconych włosów.
   -  Możesz się powoli ogarniać, mi trochę zejdzie, zanim ogarnę  te włosy do w miarę normalnego stanu. - stwierdziłam, sięgając po szczotkę, by je rozczesać.  Ubrania postanowiłam, przygotować jak ogarnę ten kręcony obłęd.  Lubiłam moje włosy, a raczej ich kolor jak i to, że  czasem w słońcu mieniły się lekko niczym złoto.  Ale ich  struktura  i to, że nie były proste już znacznie mniej.
    - Cieszę  się, że  wyszliśmy z tego bez większych komplikacji. Mogło być znacznie gorzej. A tak to większość  misji odhaczona środki na jakiś czas zabezpieczone. Przynajmniej  finansowo stajemy  solidniej na nogi- podsumowałam,  dalej  zajmując  się włosami, obserwując, jak  Cas  wstaje powoli z łóżka. Nadal jednak  dźwięczała mi w uszach nasza wczorajsza rozmowa.  Bardziej tym razem o  Zacariahu, ciągle mnie to zastanawiało.
   - Wiesz, o czym pomyślałam?  Skoro Irvel i Ivia znali ziemskie imię  Samaela to znaczy, że musieli go spotkać, też tu wśród ludzi.  A to oznacza… że to nie była pierwsza ich podróż do… naszego świata na powierzchnię- spojrzałam na Caspera  obserwując co on o tym myśli.

Prawdę mówiąc mnie również zaczynały męczyć zbyt dalekie wyprawy. Wcześniej nie miałem z tym żadnego problemu. Zwiedzaliśmy, uczyliśmy się, zdobywaliśmy cenne umiejętności. Większość dobytku mieliśmy zazwyczaj przy sobie. No bo co mogły posiadać dwie sieroty? Niewiele. Nawet kiedy mieliśmy już własne mieszkanie, ono jeszcze nie przypominało prawdziwego domu. Powoli je wspólnie urządzaliśmy. Malowaliśmy ściany, naprawialiśmy podłogi, dokupowaliśmy meble i inne dodatki. To ostatnie głównie Eri, ale zawsze jej przy tym towarzyszyłem. I z czasem zaczęliśmy zapełniać je naszymi rzeczami. Pojawiło się coraz więcej ksiąg, ubrań, pościeli. Doskonale pamiętałem dzień, kiedy poszliśmy po raz pierwszy wybrać zastawę do kuchni, czajnik i garnek. Niby nic nadzwyczajnego, a jednak cieszyliśmy się tymi drobnostkami. I chyba od tamtej pory zacząłem przywiązywać większą uwagę do miejsca, w którym spędzaliśmy czas. Owszem, tu w karczmie również było dosyć przyjemnie. Ale tu nic nie było mojego, nie mogłem rozłożyć ciuchów do szafy, nie wiedziałem kto i ile razy spał pod tą pościelą, ani kiedy ostatnio była prana. To już nie to samo. Dlatego musiałem przyznać Eri rację. W domu zawsze jest najlepiej.
Mruknąłem niezadowolony, kiedy Eri wyplątała się z moich objęć i zaczęła rozczesywać włosy. Nawet ten całus niewiele pomógł.
- Jeszcze kilka takich zleceń i będziemy mogli zimę przesiedzieć w domu - zgodziłem się, całkiem poważnie rozważając taką opcję. Wstałem, siadając na brzegu łóżka i obserwując chwilę Eri.
- Możliwe, ale teraz już raczej się tego nie dowiemy. Bardziej ciekawi mnie jakie mają między sobą relacje. Możemy poszukać Zacariaha w czasie naszego wolnego i wypytać go o pewne sprawy. Jestem skłonny poświęcić na to dzień lub dwa - przyznałem, bo ta sprawa naprawdę mnie nurtowała. Odkąd Irvel wyznał prawdę, chciałem poznać wersję drugiej strony - w tym wypadku Zacariaha - i zrozumieć jego postępowanie. Może udałoby się nam nakłonić go, by nauczył nas języka demonów. Byłem pewien, że bardzo nam to pomoże w pracy oraz w zrozumieniu, co tak właściwie mówimy podczas inkantcji. Podejrzewałem, że egzorcyści mogliby posiadać jakąś wiedzę na ten temat, ale od nich wolałem się trzymać z daleka. Nie podobało mi się ich postępowanie a także to, że już nie mielibyśmy wolnej ręki. Każdy egzorcysta miał nad sobą zwierzchnika, który wymagał raportów, odpowiedniej etykiety i uznania. A jakoś nie planowałem kłaniać się komuś takiemu. Nie uważałem, że każdy egzorcysta był beznadziejny, bo zdarzali się naprawdę utalentowani, o wiele lepsi ode mnie i Eri, ale nie było to regułą.
- Możemy rozważyć ten pomysł. Mamy na to jeszcze kilka dni - powiedziałem, choć byłem pewien, że Eri jest tak samo głodna tej wiedzy jak ja.
Podczas gdy ona nadal męczyła się z włosami, ubrałem się, poprawiłem pościel i spakowałem nas, żeby po śniadaniu móc już tylko zabrać torby i wyjść.
- Idę zamówić nam śniadanie - podszedłem do Eri, by objąć ją lekko w pasie i złożyć na jej szyi kilka intensywnych pocałunków. Nie mogłem sobie tego odmówić. Szczególnie po tym, jak uciekła tak szybko z łóżka. - Przyjdź jak się ubierzesz - uśmiechnąłem się lekko zanim wypuściłem ją z objęć.

   Póki co  miałam  już w głowie  myśli, co będziemy robić, jak już  wrócimy do domu po  tych  misjach. Na pewno kolejne, które nam  zostały, w korespondencji zajmiemy się dopiero po urlopie. Z tego co pamiętam,  nie zostało ich jakoś sporo może z trzy lub cztery nie więcej. Już  oczami wyobraźni widziałam jak grzejemy się przed kominkiem rozkoszując  się herbatą gdy deszcz  uderza silnie w okna a mrozy  odcinają wzory na szybie. Taki spokojny czas  od podróży ze złotem w skrzynce, by ją przetrwać,  był kojącym scenariuszem.  Cas może miał nawet podobne wyobrażenia na te wolne chwile.
   -  Ale poszukamy go dopiero  w drodze powrotnej  z naszego urlopu. Chcę się odprężyć przez te parę dni.  Według mnie w pełni na to zasłużyliśmy.  Na całe sześć dni w tym cztery  z nich tylko dla nas. Wiem, że też tego chcesz- rzuciłam zadziornie.  Niestety na więcej nie mogliśmy sobie pozwolić. Ale to będzie nasz prawdziwy wypad na tak długo od trzech czterech lat? Jak nie lepiej. Ciągle żyliśmy pracą, ale pora to zmienić. I chociaż raz na dwa lata gdzieś  się  wybrać.  Może stanie się to jakąś nową tradycją?  W sumie byłoby przyjemnie.  Te myśli zostały znów zastąpione przez  Zacariaha  to, że go spróbujemy znaleźć to więcej niż pewne, ale… czy go znajdziemy to już inna kwestia.  Zawsze możemy, zostawić dla niego wiadomość a może się sam zgłosi. Wątpiłam w to, ale cóż nadzieja umiera, jako ostatnia jak to się mówiło.
Obserwowałam, jak Cas ogarnia łóżko oraz nas pakuje. Dużo tego nie było, ale ważne, by niczego nie zapomnieć. Bo nie planowaliśmy tu wracać.   A przynajmniej nie w najbliższym czasie.  Niewiele zostało do zrobienia.  Przez moje ciało przeszedł gorący dreszcz gdy  do mnie podszedł, by objąć lekko w pasie.  Ale przez jego pocałunki na szyi miałam ochotę trzepnąć go w głowę, bo… mnie rozbudził! I zachęcił,  do czegoś więcej a na to nie mieliśmy czasu.
   -  Idź idź,  zanim spotkasz się  z konsekwencjami swego wybryku- rzuciłam,  próbując,  nad sobą zapanować.  A raczej nam moim ciałem, które ewidentnie nadal nie miało go dość. Kiwnęłam głową na jego słowa, zanim opuścił  pokój.
    – Co za… kretyn- mruknęłam, szybciej rozczesując włosy, by zająć tym myśli. Co było cholernie trudne. Po dłuższej chwili  włosy miałam już  rozczesane na tyle na ile mogłam.  Wyjęłam ubranie na dzisiaj i się przebrałam,  pakując do końca swoje rzeczy.  Zeszłam  na dół w momencie gdy kelnerka przynosiła  już dla nas śniadanie do stołu. Było ono lekkie, ale było go też dużo.
   - Już jestem. Przynajmniej nie musiałam czekać na posiłek- podsumowałam,  nalewając nam herbaty do kubków ze sporego dzbanka. Było trochę pieczywa masło oraz ser i parę lekko  podpieczonych kawałków warzyw. Czyli coś sycącego dodającego energii, ale też nie przesadnie tłustych.
   -  Ta karczma ma naprawdę  niezłe obłożenie.  Jak na miasteczko, które słynie zwykle  tylko z tartaków i wyrobów z drewna- podsumowałam, widząc, że było poza nami na  śniadaniu jeszcze z kilkanaście osób.  I nie wszyscy wyglądali na pracowników. Posmarowałam chleb masłem, nakładając kawałek sera.  Czułam, że ktoś mnie obserwuje…

Ze śmiechem opuściłem pokój, by idąc się na dół, do głównej sali, by coś nam zamówić. Nie było za wiele opcji i też niespecjalnie się temu dziwiłem. Wybrałem to, co polecił mi karczmarz oraz to, co jak zauważyłem, znajdowało się na większości talerzy obecnych. Do picia poprosiłem o ziołową herbatę zamiast kufla piwa lub też grzańca. Stojący za kontuarem mężczyzna obrzucił mnie spojrzeniem, jakbym był jakimś dziwakiem lecz nie skomentował tego. A ja też nie zamierzałem się tłumaczyć, że przecież byłem w pracy, choć może na to nie wyglądało. Poza tym, wraz z Eri jeśli sięgaliśmy po alkohol, to głównie w domu. Rzadko się zdarzało, żebyśmy pili będąc w trakcie jakiegoś zlecenia.
Usiadłem przy jednym z wolnych stolików w oczekiwaniu na posiłek. I na Eri oczywiście. Wybrałem miejsce jak najbliżej kominka, żeby móc się grzać. Może na zewnątrz jeszcze nie było aż tak zimno, lecz mocniej naciągnąłem rękawy i poprawiłem kołnierz kaftanu. Zdecydowanie wolałbym już nigdzie nie wyjeżdżać. Że też musieliśmy wybrać sobie taką porę na wypoczynek.
Dobywające się z kuchni aromaty tylko potęgowały mój apetyt i już nie mogłem się doczekać. Ucieszyłem się zatem widząc, że zaledwie po paru minutach do stolika zaczęła zbliżać się jedna z obsługujących kobiet, niosąc tacę pełną jedzenia. W tym momencie zjawiła się również Eri i od razu zabrałem się za pieczone warzywa.
- Jeśli jest jedyna w miasteczku, to nie dziwię się. No i przede wszystkim większość osób tędy przechodzi w drodze do pracy - mówiłem, jedząc w międzyczasie. - Poza tym czuć, że mają tu całkiem niezłej jakości produkty - dodałem, próbując kawałka sera.
Przez chwilę jedliśmy w ciszy, nie zwracając na nic uwagi. No, może bardziej ja niż Eri, ale dostrzegłem jej nieco dziwne zachowanie. Trochę się kręciła niespokojnie, trochę rzucała jakby niepewne spojrzenia na salę. W końcu powiodłem wzrokiem tam, gdzie ona. Odwróciłem się na krześle, opierając jednym ramieniem na jego oparciu. Od razu dostrzegłem grupkę mężczyzn, a wśród niej jeden z wczoraj. Ten najbardziej nachalny. Tym razem bezczelnie świdrował oczami Eri, nie przejmując się niczym.
- Dobrze, że zabrałem ze sobą sztylet. Naprawdę utnę mu fiuta jeśli się tu zbliży - mruknąłem niepocieszony, gotów spełnić swoją groźbę z wczoraj. Raczej świat będzie mi wdzięczny, jeśli taka larwa nie będzie się rozmnażać. Potem odwróciłem się ponownie w stronę Eri. - Nie przejmuj się. Po tym jak im wczoraj nakopałaś do tyłków, raczej nie będzie znów szukać zwady - uśmiechnąłem się lekko, smarując ostatnią kromkę masłem.

 Owszem to był fakt, że wczoraj im dokopałam.  Jednak nie oznaczało to, że nie będą, szukać zemsty.   Poniżyłam ich zwłaszcza mego niedoszłego adoratora, a tego męskie ego nie jest  w stanie za bardzo znieść.  Przełknąć porażkę i iść dalej.  Tacy pijaczkowie nie znają w tym umiaru, dlatego też nie byłam przekonana co do słów Casa, że tu nie podejdą. Mruknęłam tylko coś, łapiąc za widelec i biorąc jedno z pieczonych warzyw do ust. Było nawet smaczne.
  - Zapewniam cię, że nie miałabym nic przeciwko, byś urżnął mu tę istotną dla mężczyzn część ciała.  Może dzięki temu oduczyłby się  sięgać po to co jest poza jego zasięgiem-  podsumowałam,  licząc, że jednak moja czujność była tym razem przesadzona. Bardzo chciałam się mylić co do tego.  Jednak  chwilę później stało się coś, co kazało mi tylko zwiększyć  czujność, bo kilku  mężczyzn z tym pijaczkiem  podeszli do kontuaru   ucinając sobie półszeptem pogadankę  z karczmarzem.  Po chwili dostrzegłam jak  ten, który był mną zainteresowany, przekazuje, coś  właścicielowi tego miejsca. Miałam złe przeczucia.
  - Cas, nie podoba mi się to. Mam naprawdę  złe przeczucia- wyszeptałam.  Tak, by tylko on mnie usłyszał. Jednak  niedane mi było usłyszeć słów  Caspera, bo nagle przy nas pojawiła się trójka z szóstki mężczyzn. Na początku udawałam, że ich nie widzę, ale cień który, rzucali na nasz stół, był za bardzo widoczny. Główny z tych pijaczków zarechotał,  przysuwając się do mnie.
  - Hej piękna, może jednak opuścisz tego ponuraka i  dołączysz do nas. Zapewnimy ci lepsze towarzystwo- podsunął,  dosięgając mych włosów. To, co  ten pijak robił,  wymagało ode mnie całej samokontroli, jaką w sobie miałam.  Pokręciłam tylko lekko głową,  w stronę Casa by na razie nie interweniował.
   - Ma pan niezły tupet, proponując coś  takiego zaręczonej kobiecie. Pana  żona nie byłaby zapewne zachwycona gdyby się o tym dowiedziała- powiedziałam słodkim, ale też niebezpiecznym tonem.  Zachowywałam  się bardzo niewinnie, ale sam ton, którego używałam… gdyby miał zdrowy rozsądek,  już kazałby mu brać  nogi za pas. Cas sam wiedział kiedy używałam tego głosu.
   - Nie wydaje mi się, by była, panna zaręczona.  A poza tym  mi to zupełnie nie przeszkadza- proponował  dalej, był  coraz bardziej nachalny wobec mnie.
   -  Ależ  nie mam zwyczaju kłamać a o to tego dowód. A ten oto mężczyzna jest moim  narzeczonym.  Więc  proszę, zostawić nas  w spokoju nim zdecydujemy się użyć bardziej wymownych… metod-  mruknęłam, unosząc dłoń  z pierścionkiem, który Cas dał mi jakiś czas temu. Zorientowałam się, że mój partner posłał  mi dziwne wręcz zagadkowe spojrzenie, gdy  określiłam ten pierścionek jako tym zaręczynowym.  Coś tu było nie tak, czułam to.
   -  Z chęcią  przekonam się, o jakich metodach  mówisz złociutka- mówiąc to, przekroczył granice, łapiąc mnie za ramiona i chcąc… pocałować. Karczmarz   patrzył, na wszystko  lecz nie reagował, czyżby  był z nimi w zmowie? 

Naprawdę chciałem wierzyć, że będziemy mieć już święty spokój dzisiejszego dnia. To miasteczko nie pozostawiło nam po sobie miłych wspomnień z obecnego pobytu. Ciągle coś, lub ktoś, rzucało nam kłody pod nogi. Jak nie niechętni stolarze, tak później demony i na koniec grupa żądnych przygód pijaczków. Jeśli szukali guza, to bardzo dobrze im szło. Przeczucia Eri były jak najbardziej słuszne, a we mnie wzbudziły tylko niepohamowaną złość. Bo czy my komuś przeszkadzaliśmy? Czy zrobiliśmy komuś coś złego lub jakąś inną przykrość? Nie. Grzecznie jedliśmy nasz posiłek. I mieliśmy się wynosić, ale komuś bardzo zależało, żeby zatrzymać nas na dłużej.
Siłą woli zmusiłem się, żeby nie wstać i od razu nie dać mu w mordę. Nie liczyłem na to, że słowa Eri jakoś specjalnie na niego wpłyną, o ile w ogóle. Milczałem jednak, dając jej czas, tak jak mówiło to jej spojrzenie. Poza tym na ramionach poczułem czyjś silny uścisk. Po obu moich stronach stało po jednym z koleżków “adoratora”. Każdy z nich trzymał łapę na moim ramieniu, zapewne licząc, że to będzie wystarczające, by mnie powstrzymać. W dodatku dostrzegłem, że jeden z nich trzymał coś w wolnej dłoni tylko nie potrafiłem określić co to dokładnie było. Pewnie jakiś nóż czy coś w tym stylu.
Pozornie spokojnie nabrałem na widelec kolejną porcję jedzenia, uważnie obserwując sytuację przede mną. Lecz to słowa blondynki najbardziej przykuły moją uwagę. Przez myśl przeszło mi, czy to sąsiadka się z tym wygadała, czy może faktycznie nasza więź przekracza wszelkie granice i Eri wszystkiego się domyśliła. A co jeśli…
W tym momencie mężczyzna posunął się za daleko i już żadne słowa Eri by mnie nie powstrzymały. Po tym jak złapał Eri i zaczął ją do siebie przysuwać, jego koledzy zarechotali, a ja mocniej chwyciłem trzymany widelec i z całej siły wbiłem go w ramię jednego z oprychów za mną. Ten zawył z bólu i odskoczył na bok, ale ja już zajmowałem się tym drugim. Zanim zdążył unieść rękę z bronią, złapałem ją i wykręciłem na plecy. Drugą chwyciłem za kark i z impetem walnąłem jego głową o stół, prosto w swój talerz. Szkło pękło na kilka kawałków, a zmiażdżone warzywa rozprysły się dookoła. Uderzenie było na tyle silne, że stracił przytomność więc odrzuciłem na bok jego bezwładne ciało. Pozostała trójka kompanów ruszyła na ratunek spod baru, zatem miałem kilka sekund na głównego prowodyra tej zadymy. Miałem wrażenie, że sam nie bardzo wiedział co chciał zrobić. Czy zaatakować mnie bezpośrednio, czy posłużyć się Eri w ramach szantażu. Wybrał ostatecznie to pierwsze, co było głupszym rozwiązaniem. Pewnie liczył, że koledzy coś mu pomogą. Oraz ich postura. Fakt, ludzie pracujący ciężko fizycznie w tartaku lub kamieniarstwie mogli się poszczycić umięśnioną sylwetką. Ci tutaj byli lepiej zbudowani ode mnie i w większości wyżsi, poza tym było ich więcej, dlatego nie zamierzałem grać fair wobec nich. Z resztą, nie powiedziałbym, że oni tacy byli wobec nas. Uniknąłem pierwszego ciosu pięścią, drugą udało mi się złapać. Musiałem się cofnąć krok odrzucony czystą siłą jaką mężczyzna w to włożył. Też musiał wyczuć, iż fizycznie miał nade mną przewagę. Wolną dłonią ponownie się zamachnął. W tym samym czasie rozcapierzyłem palce, jak wiedźma mająca zaraz wydrapać ci pół twarzy, po czym z całej siły zacisnąłem je na kroczu mężczyzny. Wybałuszył oczy, a jego uderzenie było już niczym dziecięcej piąsteczki. Skręciłem dłonią, co spowodowało, iż powoli osunął się na kolana. Nadal trzymając jego zaciśniętą rękę, wykręciłem mu ją nienaturalnie, puściłem krocze by wyszarpnąć sztylet i przyłożyłem mu go do gardła.
- Jeszcze krok, a zarżnę go tu jak świnię - warknąłem do pozostałych, będących niebezpiecznie blisko. Za nami był kominek, przed nami ta trójka, nie bardzo mieliśmy jak się wycofać, dlatego już nie mogłem zrezygnować. Dla potwierdzenia swoich słów mocniej przycisnąłem ostrze do skóry, by ją lekko przeciąć. Cieniutka strużka krwi spłynęła po szyi. Czułem, jak mężczyzna wstrzymał oddech i przestał się nagle szarpać.
- To… to jest… - szeroko otwarte oczy jednego z nich wpatrzone były w srebrne ostrze, które odbijało promienie słońca. - Widziałem to już w Emertii - cofnął się o krok, widocznie lekko przestraszony. Wyryte czarne znaki na sztylecie nie błyszczały w słońcu tak jak pozostała część, co dawało dość mroczny efekt.
- Kurwa, panowie, nie pisałem się na walkę z łowcami demonów. Spierdalam stąd - z tymi słowami odwrócił się na pięcie i niemal wybiegł z karczmy. Zanim zdążyłem jakoś na to zareagować, drugi z nich zrobił to samo z okrzykiem “ja też!”
- A ty? Masz co do dodania? - zwróciłem się do ostatniego z nich. - Jeśli chcesz, dla ciebie też znajdę jakąś atrakcję - wskazałem głową na nieprzytomnego z rozbitym czołem oraz na drugiego, który kwilił w kącie i próbował pozbyć się widelca ze swojego ciała. - Ten tutaj zaraz straci swoje najcenniejsze klejnoty, więc jeśli chcesz, usiądź i czekaj na swoją kolej. A jeżeli ktoś z pozostałych też jest chętny, zastanówcie się lepiej dwa razy z kim zadzieracie - mówiłem do całej reszty obecnych, których już nie interesowało jedzenie lub piwo w kuflach. Wszyscy wbijali w nas spojrzenia, a ja gromiłem wzrokiem karczmarza. On też zasłużył na karę za to ciche przyzwolenie.
Spiąłem się bardziej, kiedy podeszło do nas dwoje ludzi. Kobieta oraz naprawdę potężny mężczyzna. Oboje mogli mieć mniej więcej pięćdziesiąt lat, choć ich twarze wyżłobione były ciężką pracą i troskami.
- Chcemy ci pomóc, panie Reeve - powiedział brodacz, wybijając mnie tym z rytmu. Ludzie bardzo szybko połączyli fakty i pojęli kim jesteśmy. - Ten bydlak zgwałcił naszą córkę - wyjaśnił, a kobieta mu przytaknęła. Musiała być wyraźnie jego żoną.
- Nie umiała sobie z tym poradzić i powiesiła się w stodole - dodała cicho, lekko załamanym głosem.
- Moją córkę też tak skrzywdził! - podniósł się kolejny z bywalców, ruszając w naszą stronę.
- I do mojej żony się dobierał!
- Siostra się żaliła, że i ją prześladuje! - coraz więcej głosów i osób zaczęło okazywać swoją wrogość wobec mężczyzny. Za to ostatni z kolegów przestraszył się nie na żarty całą nienawiścią, którą zaczęli wyrzucać z siebie ludzie, ostatecznie postanowił opuścić swojego kompana.
- Skurwysyn niech w końcu za to odpowie! - wykrzyknął ktoś z tłumu, a cała reszta podjęła to z entuzjazmem.

  Wstrzymałam  nerwowo oddech, widząc  całą  tę akcję  i to jak Cas  nas bronił przed tymi  pijakami.  A raczej przed  głównym  pijaczyną a jego kumplami. Mimo   że sama nie chciałam, by interweniował,  to teraz  nie mieliśmy wyboru i musieliśmy się  bronić przed tym, by  nie dać im wygrać.  Uważając, by żaden z nich mnie nie złapał  w swoje łapska,  odskoczyłam na bok,  uderzając go dłonią w szyję, na co ten syknął, łapiąc się  za nią  i zataczając tak, że wpadł na pobliski stół.  Nie umiałam, za bardzo walczyć, ale bronić się owszem.  Ten  niedoszły amant  chyba nie zdawał sobie sprawy z tego jak wielu miał tu wrogów.  Czułam  satysfakcję, że  może  dostać więcej  niż tylko prztyczka w nos czy paru kopniaków.  Poza tym zorientowałam się, że jednak  niektórzy naprawdę się  nas bali z  powodu zawodu, jaki wykonywaliśmy. Samo to powinno im już dać do myślenia, że nie będziemy  łatwymi przeciwnikami  skoro walki z demonami mamy praktycznie  codziennie.  Albo parę razy w tygodniu.  Czy się bałam tych oprychów?  Oczywiście, że nie, ale… mieliśmy, nie robić zamieszania  a teraz było to po prostu niemożliwe. Westchnęłam tylko obserwując jak dwójka ucieka po tym jak zorientowali się kim jesteśmy.  Jednak nadal pozostało kilku na placu boju, mimo że trzymali się na uboczu.  Czułam że gdyby ten główny prowokator kazał,  im zaatakować nie mieli,  by z tym żadnego problemu.   Byłam ciekawa, co ten pijak im obiecał.  Jak zabawi, się ze mną to potem  będą mogli i oni skorzystać? Na serio poszliby na coś  takiego? A może chodziło o pieniądze?   Tylko tutaj  mogłam ich  lekko rozczarować, bo sami nie posiadaliśmy dużych  funduszy na ten moment.  Spojrzałam na Caspera, który nadal  był blisko głównego prowokatora  tego  całego  zamieszania.  Uśmiechnęłam się  zimno.
- Zdaje się, że masz doskonałą okazję na spełnienie  swej groźby, skarbie.  A mieszkańcy ci nawet za to podziękują-  powiedziałam  zimnym  tonem.  Co stanowiło drastyczny kontrast  z moim słodkim tonem sprzed  paru chwil.  O tak, bywałam cholernie niebezpieczna.  Co prawda mało kto miał okazję się o tym przekonać.  Jednak ci, którzy to odczuli,  na długo nie mogli o tym zapomnieć.  Cieszyłam się, że tylu ludzi poparło  zachowanie  Casa, a nawet zaoferowało  swoją pomoc  w pozbyciu się lub ukaraniu tego  pasożyta i pijaka.  Aż się dziwiłam, że nikt do tej pory nie dał  mu solidnego wycisku.  Ale gdy przypomnę  sobie jego kumpli to… miewali przewagę  i nikt sam by się na nich nie porwał.  Uśmiechnęłam się słodko do jego kumpli, którzy tu jeszcze zostali.
   - Na waszym miejscu spieprzałabym,  gdzie pieprz rośnie.  Chyba że chcecie  też odpowiedzieć  za tragedię kobiet, do których się  przyczynił  wasz kumpel- zasugerowałam, by jednak próbowali się ratować, póki jeszcze mogą.   Co  prawda czułam ze kara ich dopadnie, ale już nie z naszych  rąk.
   - A-ale my nie  to nie my…- jąkali się,  chcąc wycofać, zrobiłam pewny krok w ich stronę, samej wyciągając swój sztylet, by zajaśniał  w świetle słońca.
   - Kogo chcecie oszukać? Bo na pewno nie mnie.  Jestem pewna, że tuszowaliście wszystko, do czego się on dopuścił. Ale… z tym już koniec. Wasza dobra passa się właśnie  zakończyła- mówiąc to. Zamachnęłam się ostrzem. By przerażeni   zaczęli przepychać się przez tłum do wyjścia z karczmy.
   - Łapać ich! – rozkazałam, na co dwóch rosłych mężczyzn  ruszyło za nimi, by spełnić moje polecenie.  Główny pijak miotał się, chcąc ratować tyłek.
Ku mej uldze to małżeństwo  było zdeterminowane, by pomścić własną córkę i w sumie nie tylko ją. Schowałam sztylet, by mnie nie kusił do ponownego go użycia. Przeczesałam  włosy palcami. Powinniśmy się  stąd zbierać, ale sprawa nie była jeszcze zakończona.
   - Najchętniej zostawiłabym  cię, samosądowi  byś wyraźnie odczuł, do czego się  przyczyniłeś. Ale z drugiej strony  czemu już miałbyś nie odczuć  tego  konsekwencji?- spytałam go, wymownie dobrze się  z tym bawiąc.   Jego strach  był aż nadto wyczuwalny.  Karczmarz  nie przestał  nas obserwować. Przez co czułam  wyczuwalny dreszcz, który tylko mnie niepokoił. 
  - Niech pan wyjdzie zza  baru i wyjaśni nam, do czego się  chciał pan przyczynić. Wiem, że  pan  miał  z tym coś wspólnego- nakazałam mu  się jak najszybciej obok nas pojawić. Ten zawahał się  i wyszedł, by stawić nam czoła. 
   - Nic złego nie zrobiłem.  Nie wiem, o co chodzi - powiedział,  obserwując nas spod przymrużonych powiek.  Tętno  wyraźnie mi podskoczyło.
   - Zapłaciłeś mu prawda? Tak… czy nie?- spytałam pijaka, przyduszając lekko  jego szyję, nie kryjąc przy tym obrzydzenia, że musiałam, go dotknąć. 
Czekałam na  to co powie, od tego zależało,  jak bardzo oboje od nas oberwą. 

Uniosłem brwi w wyrazie zdziwienia na zachowanie Eri. Mi zależało tylko na ukaraniu głównego pomysłodawcy, żeby dobrze sobie zapamiętał i dostał odpowiednią nauczkę. Nie byłem żadnym sędzią bądź katem, by zajmować się połową wioski, która źle się zachowuje. Naszą pracą było zajmowanie się demonami, nie ludźmi. Czasem zdarzały się wyjątki, tak jak tym razem, lecz… nie widziałem większego sensu, by brudzić sobie ręce każdym z osobna.
Przez myśl przeszło mi, że może Eri napawała się tą sytuacją, że podobało jej się to, jaki strach wzbudzała w innych. Trochę m… cóż, może trochę za wiele tego. Nasza profesja wzbudzała skrajne emocje. Od obrzydzenia poprzez złość i strach, rzadziej radość, choć powinna ona być znacznie częstszym zjawiskiem ze względu na to, iż uwalnialiśmy ludzi od ich kłopotów. Stąd też najczęściej żadne z nas nie rozpowiadało kim naprawdę byliśmy. Pracowaliśmy w cieniu, ale ostatnimi czasy coś nam to nie wychodziło. My nie powinniśmy dawać się ponosić tak bardzo. Przez ostatnie dni zdawało mi się, że to Eri była bardziej opanowana z naszej dwójki, ale jak widać, ta rola znów powróciła do mnie.
- Eri, udusisz go zaraz - powiedziałem już spokojniej, delikatnie łapiąc dłoń kobiety i odsuwając ją od mężczyzny. - Słuchajcie panowie, widzieliśmy co zrobiliście, nie oszukacie nas - zanim zdążyłem coś więcej dodać, ktoś z tłumu się odezwał głośno, aby wszyscy usłyszeli:
- A skąd wiesz? Demony ci podpowiedziały?!
- Może być i tak.
- Może sam jesteś jednym z nich?
- Wtedy raczej już nie miałbyś wątroby albo głowy.
- Może za chwilę nie będę mieć!
- Człowieku, nie przyszliśmy tu po to, żeby z kimś z was zadzierać. Wykonaliśmy swoją robotę, pozbyliśmy się nocnego demona, a ten tutaj od początku próbuje dobrać się do mojej partnerki. Więc nie wkurwiaj mnie jeszcze bardziej, zamknij mordę i usiądź na dupie albo wynoś się stąd i nie pokazuj mi się więcej na oczy - powiedziałem spokojnym, opanowanym tonem, choć w środku miałem ochotę wyrzucić go przez okno. - Nie jesteśmy tu dlatego, żeby kogoś z was karać, chociaż zapewne połowa z was na to zasłużyła. Ty jeden mnie obrzydzasz i sprawiłeś, że ci nie odpuszczę tak łatwo. Chociaż z drugiej strony może faktycznie lepiej będzie jeżeli oddam cię pod “opiekę” tym ludziom, którym wyrządziłeś prawdziwą krzywdę - szarpnąłem mężczyzną, który uparcie nie chciał nic mówić. Podejrzewałem, że wcale nie żałował swoich grzechów, a jedynie tego, że pozwolił się złapać.
- Na stół z nim - zadecydował jakiś jasnowłosy mężczyzna i już po chwili opryszek leżał, a pozostali przytrzymywali mu ręce i nogi, gdy się szarpał.
- Macie tu lekarza? Albo zielarkę jakąś? - spytałem zanim cokolwiek miałbym zrobić.
- Po co?
- Po to, że nie znam się na tym i nie chcę go zabić. Możecie mi wierzyć lub nie, lecz nie planuję mieć kolejnego martwego na swoim koncie - wyjaśniłem rzeczowo, na co otrzymałem kilka nieprzychylnych spojrzeń. Spodziewali się że co, że machnę sztyletem i sprawa załatwiona? To trochę się przeliczyli. Nie sztuką było uciąć, by później się wykrwawił. Nawet taki pijak i cham. Nie potrzebowałem teraz ludzkiego istnienia na sumieniu. I tak było już wystarczająco mocno obciążone.
- Pójdę po zielarkę - zadeklarowała kobieta, której córka się powiesiła. Zacisnęła zęby i skierowała się w stronę drzwi, nerwowym ruchem odrzucając za plecy długi warkocz. Nie zdążyła dojść do drzwi, gdy otworzyły się z hukiem.
- Co tu się wyrabia?! - zagrzmiał niewysoki lecz barczysty rudzielec. Skrzywiłem się na ten widok. Posłałem Eri znaczące spojrzenie, kiedy zrozumiałem co tu się działo. Tym rudzielcem był nikt inny jak sam burmistrz. Za nim kręciła się ta dwójka, która “nie pisała się na walkę z łowcami demonów”, grupa gapiów, a także jakaś siwowłosa kobieta. Ona wtargnęła do środka pierwsza, omiatając izbę spojrzeniem i żwawym krokiem podeszła do lamentującego obecnie pijaczka.
- Jeszcze nic mu nie zrobiłem - wyjaśniłem, gdy jej twarde spojrzenie na mnie spoczęło. Była tak wysoka jak ja, ale za to szczupła, wręcz chuda z kościstymi dłońmi i wystającymi kośćmi policzkowymi.
- Powiedział, że bez ciebie nic mu nie zrobi, Fienne - a więc to musiała być nasza zielarka. Świetnie się składało.

   Poczułam, cień satysfakcji widząc, jak ludzie prowadzą siłą głównego prowokatora i po prostu kładą go na stole, trzymając za ręce i nogi, by nie zwiał. Sam sobie na to zasłużył.  Był niczym więcej niż pasożytem i łajdakiem, który psuł dobrą opinię tej wioski. Na jego miejscu uciekłabym gdy miałam ku temu okazję, ale teraz było na to stanowczo za późno. Pijak chyba czuł co nadchodzi po słowach wypowiedzianych przez Caspera, bo zaczął  się gwałtowniej szarpać na stole tak, że ledwo   utrzymywali na nim jego nogi. Nie było mi go w ogóle szkoda, sam sobie zapracował  na taki los.  Kobieta, której córkę  skrzywdził, zdecydowała się pójść, po zielarkę najwyraźniej uznała, że  zasłużył sobie na taki los  i w sumie nie tylko ona.
    -  Kto by pomyślał, że tylu ludziom zalazł  za skórę- podsumowałam będąc blisko  Caspera, by jakoś go wesprzeć  w tym tłumie czekających na dokonanie  urżnięcia  pewnego narządu jednemu z pijaczyn.  W sumie gdyby się do mnie nie przystawiał, nie czekałoby  go coś tak drastycznego.  Dlaczego nie umiał  mi zwyczajnie odpuścić? Naprawdę  mój wygląd aż tak wzbudzał  zainteresowanie? Cóż nie mnie to przecież  oceniać.  Tłum cały czas krzyczał obelgi  pod adresem nieszczęśnika. Kobieta nie zdążyła iść po zielarkę. Nagle drzwi się otworzyły  i weszły kolejne  osoby do karczmy. Jedną z nich  był nie kto inny jak burmistrz tej mieściny a wraz z nim jakaś kobieta o siwych włosach. Ale nie byli tylko oni za burmistrzem dostrzegliśmy z Casem kompanów  mojego niechcianego adoratora. Burmistrz był oburzony tym, co ujrzał,  słyszał tylko  wersję tamtych pijaków.  Więc wypadało, by poznał i naszą by mógł lepiej ocenić  sytuację.  Nim się odezwałam kobieta, która weszła do karczmy , ruszyła w stronę pijaka leżącego na stole. Jakby chciała ocenić  czy nic mu się  nie stało.
   - Dlaczego on leży na stole? Co tu się wyprawia do jasnej cholery??- spytał oburzony burmistrz, żądając wyjaśnień. Chyba po raz pierwszy widział coś  takiego na własne oczy. Posłaliśmy sobie  z Casperem wymowne spojrzenia. Zdecydowałam  się więc wyjaśnić powód takiego zamieszania oraz to, co miało spotkać tego pijaka z pomocą zielarki.  Przeczesałam włosy palcami uspokajając się na tyle na ile mogłam.  Bo nadal krew wrzała mi lekko  w żyłach. Kto by pomyślał, że tym razem to Cas będzie bardziej spokojny ode mnie?
   - Nie wiem, ile powiedzieli panu tamci kompani od kielicha tego łajdaka, a nie chcę się  powtarzać. Więc  byłabym wdzięczna, by pan zdradził, ile wie- zasugerowałam uprzejmie burmistrzowi.  Choć nadal po głosie Cas mógł wyczuć, że byłam bliska wybuchu z irytacji.
Mężczyzna spojrzał na mnie,  podrapał się  po brodzie w zamyśleniu.
    -  Usłyszałem tylko, tyle że jest groźba mordu w karczmie i że muszę, tu zainterweniować by do tego nie doszło. Więc wziąłem ze sobą madame Fienne by  mogła pomóc w razie potrzeby z rannymi- wyjaśnił wprost.  Czyli w sumie nic nie wiedział, to wiele ułatwia.
   - Dobrze więc w takim razie streszczę to co miało tu miejsce. Byśmy nie tracili tu więcej czasu niż to potrzebne. Ten oto mężczyzna od wczoraj nie daje mi spokoju. Nagabuje mnie,  mimo że dałam jasno do zrozumienia, że sobie tego nie życzę.  Dziś znów zaczął,  nawet   mnie molestował, co może  potwierdzić mój partner. Uznaliśmy, że trzeba, mu dać dosadniej do zrozumienia jak kończą się tego rodzaju wybryki- powiedziałam  z niesmakiem.
   - To prawda?  Tak właśnie było panie Reeve? – spytał mego partnera, ale tłum zaczął krzyczeć
  - To prawda -Tak było
   - Ukarać go  
Burmistrz wlepił wzrok w przytrzymywanego na stole miejscowego pijaka.
   - Co dokładnie  zamierzaliście z nim zrobić?- spytał  wprost mnie i Caspera.  Zmrużyłam tylko  oczy gdy mój wzrok spotkał się  z tym nachalnym mężczyzną. 
  -  Och nic takiego tylko uciąć  mu pewien narząd- przyznałam  bez cienia emocji, na co aż burmistrz się  zauważalnie wzdrygnął. Obserwowałam, jak rozwinie się  ta sytuacja.  I w sumie nie tylko ja.[/i]

W milczeniu słuchałem wymiany zdań pomiędzy Eri a burmistrzem. Wcale nie byłem zdziwiony jego wizytą oraz tym, że za wiele nie wiedział o obecnej sytuacji. Właściwie to byłem przekonany o tym, że mężczyźni, którzy uciekli, sprowadzą jakąś pomoc dla swojego przyjaciela od kufla. Raczej nie sądziłem, by byli to strażnicy z sąsiedniego dużego miasta, na to potrzeba by było za wiele czasu. Myślałem o innych kolegach lecz jak widać trochę się przeliczyłem. Czy to źle? Burmistrz był dość osobliwy, czasem podejmował irracjonalne decyzje. Mieliśmy z nim już kilka razy do czynienia, dlatego nie zaskoczyło mnie, że dobrze sobie zapamiętał nasze twarze i nazwiska.
     - Mieliśmy nadzieję, że odpuści sobie po tym, jak wczoraj moja partnerka stanowczo mu odmówiła - kiwnąłem głową, kiedy obecni się trochę uspokoili i nie musiałbym się wydzierać, aby burmistrz dosłyszał moje słowa. - Niestety wyszło inaczej. Jeśli sądził, że będę bezczynnie patrzeć na to, co robi z Euricią, to grubo się pomylił. Ostrzegałem wcześniej. Nie posłuchał - razem z Eri uważnie wpatrywaliśmy się w burmistrza i jego czerwieniejącą twarz, która przybierała powoli odcień jego włosów. Swoimi brązowymi oczami przeskakiwał z nas na pozostałych, na karczmarza, na zielarkę, jakby szukał u kogoś wsparcia.
     - Tak nie można! - wykrzyknął ktoś zza jego pleców.
     - Zgadzam się, nie można - odezwał się w końcu, ostatecznie wbijając swoje spojrzenie w mężczyznę leżącego na stole. Wydawałoby się, że tamten już się zwycięsko uśmiecha mimo nadal nieciekawej sytuacji. Po tych słowach nastała głośna wrzawa, przepychanki, obelgi i byłem pewien, że zaraz dojdzie do jakiejś bójki.
     - Jako burmistrz nie mogę pozwolić na to, żeby obcy wymierzali karę moim mieszkańcom - tutaj utkwił spojrzenie we mnie i w Eri. Cóż, obcy może i nie…
     - Zatem, drogi panie Anatole, pozwoli pan, że razem opuścimy to miejsce celem omówienia spraw, dla których naprawdę się tu zjawiliśmy. Jestem pewien, że już usłyszał pan co nieco od pewnego młodzieńca - zagadnąłem, czym nieco wyraźnie zaskoczyłem go. Jake był osobą, która nie potrafiła utrzymać języka za zębami, stąd pewnie połowa okolicy znała już przebieg tamtej nocy. - Proszę, wyjdźmy na świeże powietrze - dodałem, uprzejmie kładąc dłoń na ramieniu burmistrza. Włożyłem w to jednak więcej siły, prawie wyprowadzając go na zewnątrz, odprowadzani spojrzeniami wszystkich obecnych.
     Za plecami mężczyzny posłałem Eri znaczący uśmiech. Skoro obcy nie mogli się mieszać, pozwoliłem mieszkańcom samym załatwić tą sprawę. Tym bardziej, że została z nimi zielarka. A podburzeni już mieszkańcy z pewnością byli gotowi do różnych rzeczy.
     - Słuchajcie, nie możemy tak go zostawić. Madame Fienne oczywiście się nim zajmie, ale…
     - Zdecydowanie nalegam, żeby pozwolić problemowi rozwiązać się samemu - powiedziałem zimno, nie zmieniając swojego zdania. - Nie uważasz, drogi panie Anatole, że już wystarczająco naprzykrza się mieszkańcom?
     - Ja nie… ech, może faktycznie powinienem zająć się nim bardziej stanowczo. Dotychczasowe działania na niewiele się zdały. Pani Verecio, proszę przyjąć moje przeprosiny za całe zamieszanie - powiedział lecz jakby trochę niepewnie, oglądając się za ramię w stronę karczmy. Właściwie to jasno się wcześniej określił, że nie można nikogo krzywdzić. Że “obcy” nie mogą tego robić. Byłem bardzo ciekaw, co postanowią zrobić z tym mieszkańcy.

Tak jak sądziłam, burmistrz nie był zachwycony z takiego rozwiązania problemu. Ale  jak inaczej zmusić tego nachalnego typa do tego, by zostawił niewinne kobiety w spokoju?  Jak nie będzie, miał czym je krzywdzić, problem zniknie. I nie tylko ja byłam tego samego zdania, bo przebywający w karczmie, którym on podpadł,  też się z tym zgadzali. Cieszyli się, że ktoś próbował wziąć sprawy w swoje ręce, skoro oni  z obawy przed burmistrzem czy prześladowaniem nie mieli na to odwagi. Spojrzałam ostro na jedyne osoby, które się temu sprzeciwiły a byli to oczywiście kumple tego pijaczyny.  Spojrzałam na nich ostro jak i na tego który nadal kwilił w kącie  jak i na tego oprycha na stole.
   -  A można pozwalać, by  dalej uskuteczniał niemoralne zachowania? Nagabywał niewinne kobiety? Niszczył im życie?- spytałam ich wyczekująco.   Na to już się nie odezwali, tylko spuścili głowy, jakby obawiając się  zemsty i na nich.  Nie dziwiło mnie to jak i to, że Cas  posłał mi porozumiewawczy uśmiech, po jego słowach, który od razu  zrozumiałam.  Najlepiej odciągnąć uwagę burmistrza by ludzie  sami zadecydowali, co z nim zrobią.  To już w większej mierze nie  była moja sprawa ani tym bardziej  Caspera. Mimo początkowych  protestów burmistrza  został wyprowadzony  na  dwór.  Nie było tu tak ciepło jak w środku, ale  nie było też  aż tak źle jak sądziłam, że będzie.  Spojrzał na nas.
   - A więc  jak sądzę, zlecenie zostało  wykonane ?  I to bez  żadnych problemów?- spytał, by się  upewnić  czy nikt nie ucierpiał.  Przejmował się losem mieszkańców, nie mogłam mu zarzucić, że miał to zupełnie w nosie.  Tym różnił  się od innych zarządzających,  z którymi  miewaliśmy  do czynienia. 
   - No… nie całkiem  bez problemów. Informacje, które nam  pan przekazał, nie były do końca poprawne. Więc  początkowo mieliśmy małe problemy. Ale daliśmy sobie z tym radę, więc teraz  jest bezpiecznie- zdecydowałam się  powiedzieć prawdę.  Krzyki roznoszące się  po karczmie nadal było dobrze słychać.   Przeprosiny burmistrza, skierowane w moją stronę trochę  mnie zaskoczyły.  Tylko tu nie chodziło tylko o mnie i on doskonale o tym wiedział.
   - Proszę się  mną nie przejmować, umiem  sobie radzić  w takich sytuacjach. Gorzej z mieszkankami, które musiały znosić to… co je przez niego spotkały. Pora by pan  faktycznie zajął się tym problemem już  na poważnie. Bo ci ludzie są zdolni sami się nim zająć jeśli pan tego nie uczyni- przypomniałam, mu o tym.   O ile już  tego nie zrobili ... Te myśli na pewno odczytał ode mnie Cas.
   - Panie Anatole, nie chcemy, sprawiać więcej zamieszania.  W sumie już  powoli zbieraliśmy  się do pana po wynagrodzenie, by opuścić  to miejsce- dodałam, bo w sumie mieliśmy tylko zjeść i  się do niego udać.   Mężczyzna podrapał się znów po brodzie. Wyszedł z biura, tak jak stał,  pewne było, że nie miał złota przy sobie. Skinął nam jednak głową  na znak, że to rozumie.
   - W takim razie jak załatwimy tutaj tę  sprawę,  zapraszam do mojego biura. Tam otrzymacie całą należną za to zapłatę- podsumował, nieco nerwowo patrząc w stronę  karczmy.  Otrzeźwił  nas nagle przeraźliwy  z niej skowyt bólu.
   - Czy oni… właśnie?- spojrzałam, na mężczyzn nie będąc pewną czy chcę tam teraz wracać.  Co się tam wydarzyło?  Czy odważyli się  sami się tym zająć?