Triton and the Wizard

         Czuł okropnie paląca potrzebę dotknięcie Nerine, ale wiedział iż ten ruch zepsuje wszystko, a był naprawdę ciekaw co zrobi chłopak. Czy sięgnie tam rękoma, czy zacznie mu walić, czy weźmie go do tych ciepłych, wilgotnych ust. Mag pragnął wykorzystać w całości Ashbane, ale przede wszystkim przyjąć jego sposób okazywania miłości. Dlatego czekał. Gorączkowo, mając ochotę wypchnąć biodra, aby tylko poczuć dokładniej dotyk niebieskogłowego. Przynajmniej do czasu, bo z tyłu głowy cały czas zastanawiał się nad słowami kochanka. Nad swoimi minami, kiedy czytał księgi, wzbogacając swoją wiedzę.
        Owszem, mógł przytaknąć na całkowite zgubienie się w lekturach. Kochał czytać, więc wielokrotnie sam łapał się na tym, że nie słuchał co do niego mówi tryton, albo co robił.  Jednak czy robił dziwne miny? Nie przypominał sobie.
     - Miny? Jakie miny? - nie wytrzymał, pytając. Ciekawość zjadała go od środka, a brak odpowiedzi chłopaka tylko wzmogła głód wiedzy mężczyzny. Oddał pocałunek, dość niedbale chcąc go szybko zakończyć i usłyszeć pożądającą odpowiedź. Ale nadal jej nie było. Podniecenie mieszało się z ciekawością. Przestawał kontrolować równomierny oddech. Pragnął wielu rzeczy na raz i nie wiedział o którą bardziej ponaglić kochanka. Rozwalał go. Fizycznie i psychicznie.
       - A nie jestem? - sapnął, znów oddając pocałunek, a kiedy poczuł jak dłoń trytona wślizguje się pod materiał, zaczerpnął z świstem powietrze, wstrzymując na dłuższy moment powietrze. Wypuścił je dopiero, kiedy Ashbane nachylił się do jego szyi, zaczynając poruszać dłonią po męskości. Ach, był to cudowny dotyk. Czuć było większą pewność trytona. Jego chwyt był mocny, a ruchy odpowiednio szybkie. Nie to co na początku, gdy mag musiał obchodzić się z ukochanym jak z jajkiem. Było to równie cudowne, ale czasem brakowało mu większej pikanterii, po którą mógł sobie teraz sięgać.
       - Och, Nerine - sapnął, wzdychając z rozkoszy, gdy nagle tryton odskoczył jak poparzony, zakrywając Hutsona pościelą. Ten zerknął na niego lekko zdezorientowany, dopiero po chwili rozumiejąc co się stało. Przyjemność tak przyćmiła mu zmysły, że całkowicie zapomniał o zakneblowaniu drzwi miotłą i teraz pluł sobie w twarz za tak wielki błąd. W miarę starannie zaciągnął bokserki na tyłek, siadając po turecku na łóżku, aby zrobić największej zarazie tej pracowni więcej miejsca. Jeśli kiedykolwiek myślał, iż Paskuda był zarazkiem, to teraz Phyrin uważał to włochate zwierzątko za mniejsze zło. Największym rakiem był Thames. Zwłaszcza teraz. Łkający o stracie Nerine. Hutson nie był zbyt bystry jeśli chodziło o relacje międzyludzkie, ale tu ewidentnie zaczynał dostrzegać coś podejrzanego. Ta relacje nie była normalna. Przynajmniej jak na te ludzkie, ale i tak miał zamiar zwrócić uwagę Ashbane. Ewentualnie samemu Thamesowi, gdyby w końcu wytrącił maga z równowagi. Nadal trzymała go mała myśl. Cholernie cienka, że być może po rozgniewaniu księcia miałby na karku przed swoim domem rybie wojsko, a słonecznikowa roślinka mogłaby nie pomieścić w żołądku tylu ciał.
        Hutson drgnął słysząc niedorzeczną propozycję Thamesa. Spojrzał na obu trytonów z uniesioną głową i miną jakby zobaczył co najmniej kosmitów. Zamienić? Chyba jaja sobie robią. Jak niby miałby pozwolić na zamianę? Po takich słowach tym bardziej upewnił się co do zamiarów księcia i tym bardziej nie miał zamiaru pozwolić im na dłuższy, bliższy kontakt.
        Obserwował jak tryton zwleka się z łóżka, a potem znika w pokoju. Mag wytrzymał jego intensywny wzrok, samemu nie pokazując nic po sobie. gdy tylko zostali sami, zerknął na Nerine i usiadł obok niego, obejmując go i przyciągając do swojego boku.
        - Jeszcze trochę. Wytrzymasz, ale... - przerwał, zastanawiając się, czy powinien to mówić. Ta myśl była tak niedorzeczna. Wątpił w to, ale przypuszczenia miały pokrycie z tym co czytał jakiś czas temu o związkach. - Wydaje mi się, ze nie jesteś obojętny Thamesowi. Bardzo... klei się do ciebie - zauważył. Nie chciał wyjść na zazdrosnego dupka. Ufał Nerine, ale nadal widok jak ktoś go sobie przywłaszczał do siebie niezwykle denerwowało maga.
       - A wracając do tematu - zmienił nagle swój ton. - Co miałeś na myśli mówiąc, że robię miny? Jakie one są? Nie przypominam sobie, abym jakieś robił - spojrzał wymownie na Nerine, dostrzegając u niego lekkie rozbawienie i tym bardziej zmarszczył czoło, słysząc jego odpowiedź.
        - Dokładnie takie - wytknął go palcem, a Hutson tym bardziej zmarszczył brwi, robiąc minę jakby kompletnie nie rozumiał o co chodzi, a widząc naśladującego go trytona, jedynie westchnął, przecierając twarz dłonią.
        - Wcale tak nie robię - zaprotestował, słysząc również i jego protest. - No dobrze. Następnym razem zrób mi zdjęcie na dowód - dodał, kładąc się na plecy, tym samym ciągnąc za sobą ciało kochanka. Nie miał już ochoty na konsumowanie Nerine. Wolał po prostu wtulić się w ukochanego i pójść spać zaraz po drobnej dyskusji z nim, aby choć trochę milej zakończyć dzisiejszy dzień.

         Kolejne kilka dni mijało dość szybko. Phyrin nieco z dystansem przyglądał się temu jak Thames niszczył barierę bliskości z Nerine. Ufał jednak kochankowi, dlatego jedynie obserwował, aby czasem te obślizgłe rączki nie powędrowały zbyt nisko. Było to jednak dość trudne, bo jego uwagę zaprzątał również Baltic oraz odzywająca się czasem Makoto późnymi godzinami, aby zrelacjonować informację odnośnie Paskudy. Ta bestia dosłownie niszczyła wszystko za sobą, a on tkwił tutaj z dwójką trytonów. Irytowało go to niemiłosiernie. Jeszcze bardziej fakt, iż tęsknił za Paskudą.
         Ten dzień zapowiadał się normalnie. Mag siedział przy okrągłym stole lekko zawalonym fiolkami i woreczkami z ziołami, a w niewielkim kociołku gotowały się połączone składniki. U swego boku miał Baltica pomagającemu mu w uzupełnieniu informacji o ich rasie. Był dobrą encyklopedią. Hutson miał w końcu możliwość zetknięcia tego co powiedział mu Nerine z drugą stroną, aby potwierdzić parę rzeczy.
         Zaaferowany stukotem o drewniany blat, Hutson spojrzał na stojącego przy nich Nerine. Palcem trzymając kartkę papieru, gdzie przerwał czytanie. Oboje spojrzeli na trytona, a Baltic porozumiewawczo pokiwał głową, odprawiając ich z kwitkiem.
         - Zaraz powinno skończyć się gotować - mag zerknał do kociołka widząc jak bulgoczące bąbelki rozpryskują się na tafli gęstego czegość. Chciał wrócić do zapisków, ale najwidocznije niebieskowłosy miał inne plany. Zaszedł maga od tyłu, zmuszając go ruchem rąk, aby spojrzał na niego. Phyrin od razu ukąszony morską głębią jego tęczówek, zamarł, pozwalając na namiętny pocałunek. Stęknął wręcz w jego usta, oblizując dolną wargę, kiedy odczepili się od siebie. Nie mógł powstrzymać lekkiego rozbawienia. Fakt afiszowania się i nakreślania swojej pozycji w tym miejscu Nerine osiągnął do perfekcji, ale magowi nie rpzeszkadzało to. Nie widział w końcu nikogo więcej poza Ashbane. Świat wokół wydawał się szary i tylko on dodawał mu kolorów.
         Długo wpatrywał się w drzwi, za któymi zniknęli. Dopiero chrząknięcie Baltica wybudziło maga z transu.
         - Pamiętasz moją propozycję? - spytał, nawijając kosmyk włosów na długi, szczupły palec. Hutson milczał obserwując go uważnie. - Na zebranie kilku próbek mojego ciała - dodał z lekkim, jakby nieiwinnym uśmieszkiem, a rumieniec zaatakował jego lico.
         - Tak, pamiętam - przytaknął. - Chcesz zrobić to teraz? - spytał, widząc jak ten kiwa głową. Mag westchnął ciężko, zamykając księgę z notatkami i zmarszczył brwi, odsuwając się na krześle. Wstał, widząc jak Baltic rozweselony robi to samo, wręcz podrygując i odrywając pięty od podłogi. Krótkowłosy sięgnął po kilka niezbędnych kubeczków, a potem wyłączył palnik na którym gotował się specyfik. Baltic już znajdował się w pokoju Nerine, ściągając z siebie ubrania. Mag nie widział w tym nic złego. To była nauka. Badania, które potrzebowały pewnych poświęceń, a on nie trzymał w sobie zadnych emocji spoglądając na prawie nagiego trytona. To go tylko utwierdzało w fakcie, iż Nerine był wyjątkowy. Jedyny w swoim rodzaju i nie z tego powodu zakochał się w chłopaku.
         Mag odkręcił wodę, zatykając przy tym korek. Wanna szybko napełniła się do połowy, a Baltic zamknął drzwi od pokoju. Stanął przed białą wanną, spoglądając przez ramię na mężczyznę. Objął się, czując jakby niepewność i krępację. Nawet jeśli była ona tylko udawana, aby wzbudzić coś w Hutsonie, a on? Patrzył beznamiętnie, wyczekując aż ten wejdzie do wody.
         - Trochę się wstydzę - rumieniec pnął się po jego karku w górę, aż do czubków uszu. W końcu ściągnął z siebie również majtki, świecąc bladymi pośladkami. Wszedł do środka i w jednej chwili nogi połączyły się w jeden, gruby ogon pełen różowych łusek. Jego płetwa była inna niż Nerine. Grzbiet posiadał drobniejszy, a uszy mniej wyciągnięte. Był też drobniejszej budowy.
          - Bądź... delikatny - bąknął, przykłądając dłoń do ust, kiedy Hutson podszedł bliżej, obglądając ciało trytona.
          - Postaram się - zapewnił, muskając opuszkami palców łuskowaty ogon, a Baltic jęknął, zduszając ten dźwięk w zamkniętych ustach. Mag wiedział jak bardzo wrażliwe był ich części ciała, dlatego nie chciał za bardzo ingerować, ale aby pobrać próbki musiał... musiałdotykać Baltica w różnych miejscach. Sunął więc dłonią, aby znaleźć kilka luźniejszych łusek, które wyrywał, aby po chwili wrzucić je do pojemniczka. Różowowłosy nie szczędził dziwnych dźwięków jak zarówno wygięć ciałem, aż w końcu obrócił się brzuchem do dołu, uwieszając ręce wokół szyji maga.
          - To istne tortury, Phyrinie - zajęczał mu do ucha, ale mag to ignorował. Jedynie zmarszczył brwi w niezadowoleniu, łamiąc końcówkę jego ucha. Potrzebował jeszcze śluzu...
          - Sam to zaproponowałeś - powiedział beznamiętnie.
         - Wiem. Nie spodziewałem się, że to będzie takie intensywne. Wszysko mnie... pali. Nawet tam na... dole - wyciągnął się bardziej, szepcząc mu do ucha. Mag chciał odsunąć się jak popażony, ale Baltic doskonale to wyczuł. Umocnił swój chwyt, aby mu na to nie pozwolić i łapiąc jego dłoń, zaczął nią kierować w dół po swoim ciele.

       - Nie dam się zwodzić - jego zlodowaciały głos zatrzymał Baltica w szoku. Wybałuszył oczy, mrugając nerwowo powiekami. Patrzył na twarz Hutsona. Nieustępliwe spojrzenie jasno mówiło, że te wszystkie gierki nei robiły na nim wrażenia, a wręcz obrzydzały mężczyznę. Jakby zmęczony tą zabawą, westchnął przeciągle, odkładając na bok fiolkę.
          - Jak to możliwe, że jesteś tak obojętny - zagryzł dolną wargę, czując jak emocje powoli opadają, a mag nadal patrzył prosto w poszerzone źrenice trytona. Miłość - te niewypowiedziane słowo dudniło w głowie różowowłosego. To było coś, czego nigdy nie mógłby pojąć, bo wiedział, że doświadczenie czegoś tak absurdalnego graniczyło się z cudem. Prędzej można było  o tym przeczytać w książkach. Wyobrazić sobie opisujące te uczucia słowa. A jednak zobaczenie tego w czyiś oczach sprawiło nie lada zamęt w oczach Baltica. Poczuł zazdrość, a jednocześnie złość. Nie mógł kogoś posiąść tylko dlatego, że kto inny był szybszy, a miejsce w tak ciasnym sercu starczyło tylko dla jednej osoby. Nie kochał Hutsona. Miał być jedynie trofeum. Miał tylko pomóc Thamesowi w osiągnięciu celu...
         Mag poczuł tę chwilę słabości u trytona. Chciał ją wykorzystać, nagiąć tę absurdalną różnicę w sile i oswobodzić rękę, ale w tym samym momencie drzwi zaskrzypiały. Klamka opadła, a w progu drzwi zjawił się Thames. To był ułamek sekundy, który posłał kolejną myśl Hutsonowi. Tam, gdzie był Thames, był i Nerine. Nie pomylił się. Zaraz doskoczył do niego niebieskowłosy, a widok jego spojrzenia zatrzymał czas Phyrinowi. Świat zamarzł. Głucha cisza owiała go całego, pozwalając zrozumieć w jak beznadziejnej sytuacji się znalazł. Tak okrutnie dwuznacznej, że nie było możliwości z niej racjonalnie wybrnąć. Cieniutki pisk rozbiłszkalną kopułę pod którą skrył się umysł mężczyzny. Wszystko nabrało gwałtownego tempa. W jednej chwili Nerine doskoczył do nich, plując jadem, słusznymi lub nie - przypuszczeniami i pretensjami do ich dwójki. Uderzyły one w maga jak ręka trytona, która posłąłą go na łóżko. Stęknął, łapiąc łapczywie powietrze w rozpalone płuca. Ściskało go od środka. Ból przeszył całe ciało Phyrina. Złąpał się za promieniujące miejsce, siadając na łóżku. Obserwował, schodząc stopami na ziemię. Nerine popadłw obłęd. Nie poznawał ukochanego, któy zawzięcie zaciskał swoje szponiaste dłonie na szyji spanikowaneego Baltica.
         Zrobił zaledwie dwa kroki. Sięgnął sztuczną dłonią do Ashbane, ale po chwili uchronił nią twarz od rozpryskującej się wody, gdy wywlekał z taką łątwością cielsko Baltica z wanny prosto na podłogę.
        - Nie - wydusił z siebie. Słowa palił mu gardło, kąsiły, aż do krwi. Tak samo jak kąsiłgo Nerine. Zadając Phyrinowi nieznany mu dotąd ból. Myśl o utracie trytona to jedno, ale świadomość jego wiecznej nienawiści... mag poczułsię mały, kruchy, ale z drugiej strony budziło się w nim coś mrocznego. Gniew, opdobny do tego, gdy widział go razem z Thamesem. Szczątki ich przekrzykujących zdań docierały do niego, łącząc wszystko, ukłądając w dość chaotyczną, ale sensowną całość. Upozorowali to wszystko, ale dlaczego?
        Serce dudniło Hutsonowi w piersi. Nie mógłdalej stać. Niewidzialna siła pchnęła go ku Nerine. Objąłgo ciasno, niczym wygłodniały wąż dusiciel. Całę jego ciało drżało z obawy o ukochanego. W obawie przed jego utratą.
        - NERINE! Otrząśnij się! To nie tak! - krzyczał, ale chwilę później jakimś cudem niebieskowłosy wywinął się niczym giętki kocur, raniąc mu twarz. Hutson spojrzał na niego zaskoczony, przykładając powoli dłoń do pulsującego miejsca.
        Widok złamanego w pół Ashbane roztrzaskał Phyrina na milion kawałeczków.
        - Ty głupcze - zazgrzytał zębami, zaciskając mocno szczękę. - Nie widzę poza tobą świata - zmarszczył groźnie brwi. Nie chciał tego robić, ale w obawie przed głupimki ruchami trytona, wyciągnął swoją różdżkę i nim ten zdołał coś powiedzieć, zamachnął nią. Wiszące nad łóżkiem wstęgi dostały własnego życia. Wyginały się pod wpływem wyobraźni maga, aby zaraz owinąć się wokółtrytona i rzucić go na ziemię. Thames wykorzystał całe zamieszanie, uciekając z pracowni razem z Baltickiem. Hutson raptownie padła na kolana, patrząc na ciało Nerine znajdujące się pod nim. Wściekłość buchała z oczu. Morskie fale tak okrutnie wzburzone. Huragan... morska nawałnica była gotowa utopić cały świat, a Phyrin.. gotó był go mu oddać. Wpił się w jego usta, pozwalając się w nie zranić.
        - Nie da się ciebie zastąpić. Tylko ciebie dotykam w Ten sposób, Nerine! Nie chciałem... - jego agresywny głos mięknął. Nie potrafił być tak wściekły na ukochanego jak on na niego. - Nie chciałem, żebyś poczuł się wykorzystany. Nie chciałęm cię traktować jak jakieś zwierzę... do testów - głos mu się łamał.
         - Błagam.... uspokój się - zajęczał rozpaczliwie, czując jak zaraz spłonie w udrękach, które niosło spojrzenie Ashbane.

        Słowo za słowem.
        Każde z nich uporczywie kąsiło, gryzło, aż do krwi duszę Phyrina. Tylko raz czuł jak go coś tak bardzo rozdziera od środka i myślał wówczas, że już nigdy nie ujrzy tej cudownej twarzy. Tych magicznych oczu, które pożerały go żywcem, pochłaniały w mroczną, bezdenną głębię oceanu.
        Jego oczy drżały zalane słoną wodą tworzącą szklankę, lodową, przez którą nie mógł się przebić. Nerine stał się nieosiągalny, niedostępny, a próby Hutsona nie zdawały się czynić postępów. Serce ściskało się. Każde jego dudnięcie powodowało okrutny ból. Bum. Bum - i znów to piorunujące ukłucie. Ten okropny widok, to spojrzenie, ta mina... Phyrin pragnął mu powiedzieć, aby tak na niego nie patrzył, bo sam miał ochotę złamać się, schować, zakopać. Popełnił olbrzymi błąd, który namacalnie czuł na swojej twarzy. Krew spływała wolno, łaskocząc płonącą skórę. Widok zrozpaczonego, tracącego zaufanie do maga Nerine wbijał cierń, głęboko pod skórę mężczyzny. Wbijał się w duszę, która wykrwawiała się razem z uchodzącymi łzami z oczu Ashbane.
         Puściłby go. Uwolnił. Zrobiłby wszystko co tylko by chciał kochanek, ale nie tym razem. Strzelające kości wiedział, że byłby to teraz największy błąd. Nawet, gdyby on sam chciał pozbyć się  tych wkurzających trytonów. To one zatruły ich uczucia, nadszarpnęły zaufanie. A jednak uświadomiło to również Phyrina, że nadal byli osobno, oddzieleni niewidzialną ścianą. Bolała go myśl, iż chłopak nie potrafił mu zaufać. Po tym wszystkim co dla niego zrobił. Po tych wszystkich latach, które stracił, aby go uratować. Nie miał wiele czasu. Przebłyski tamtego świata coraz częściej mu o tym przypominały. Może właśnie dlatego coś w nim w końcu pękło.
       Jesteś wyjątkowy. Cały czas jesteś w moich oczach.
       Wolałem, bo jesteś zbyt ważny, żebym mógł pomyśleć o tobie inaczej. Przedmiotowo.
       Chodź wiele cisnęło się na usta Phyrina, to ani jedna myśl nie przebiła tej bariery. Niewypowiedziane słowa pozostawały w spojrzeniu maga. Dudniły ogłuszająco, otępiająco. Jednak Nerine miał rację. Ten nieskazitelny fakt wstrząsnął Hutsonem. Odsunął się lekko od Ashbane,. patrząc ze zdziwieniem. Przerażeniem. Był magiem. Nie posiadał bransolety, kajdan. Przynajmniej fizycznie. Mentalnie wciąż je miał. Zapominał o ciążącej ozdobie na nadgarstku, nie zapominał jednak o szkodach jakie wywoływała magia, która przyciągała problemy niczym magnes.
        I znów. Coś pękło w mężczyźnie. Jego karbinowe tęczówki zalśniły. Iskra oburzenia rozlała się, a źrenice rozciągnęły się, pochłaniając kolory, pozostawiając jedynie głęboką czerń. Gęste brwi Hutsona zmarszczyły się w grymasie i już nie patrzył z bólem na kochanka. Uraził go. Doszczętnie. Ten ból. Hutson nie mógł go sobie darować. Czemu niby tylko Nerine mógł pluć jadem, wyrzucać z siebie gorzkie żale? A on miał być ich odbiorcą? Słuchał go, więc teraz chciał, aby i on słuchał jego.
       - Jak śmiesz... - warknął, zgrzytając szczęką i pierwszy raz pokazał swoją najszczerszą złość. Zrzucił maskę, nie kryjąc się z lęgnącą w żołądku trucizną, kwasem obezwładniającym żyły, dostającym się prosto do serca.
       - Znów to robić?! - zacisnął kurczowo dłonie na jego rękach z płonącą wściekłością. -Najpierw Kenta, a teraz to?! Czy zawsze będziesz rzucał się na innych, gdy tylko wyobrazisz sobie coś więcej?! Ile razy będziesz karmił się złudzeniami?! Może ty naprawdę chcesz, żebym cię zdradził?! - ryknął tak głośno, że cały zadrżał w środku.
        - Kenta nie ma nic z tym wspólnego! To nie to samo, Phyrin... To nie tak, ja... Boję się tego po prostu, że zainteresujesz się kimś innym - czuł jak głos wibruje, jak z trudem łka odpowiedź, ale Hutson był już zaślepiony złością.
        - Owszem, ma! - zaprzeczył, a kolejne zmarszczki pojawiły się na nosie. - Nie rozśmieszaj mnie! Zainteresuję kimś innym?! Kocham cię idioto! Poświęciłem połowę własnego życia dla C I E B I E ! - podniósł się, patrząc na Nerine z góry tym nienawistnym wzrokiem. Kochał go, ponad swoje życie, ale nie mógł teraz... nie mógł odpuścić. Za daleko zaszedł, za dużo powiedział. Nie było odwrotu. Między nimi powstała gromiąca cisza. Naelektryzowane powietrze iskrzyło, wdzierając się przez ich nozdrza do płuc.
        - Może powinienem - szepnął głośno, spuszczając wzrok. Chowając go za kosmykami ciemnych włosów, a więzy straciły na swej mocy. Tak samo jak siła oraz gniew w rękach maga. Po prostu... stracił siły, wyszły z niego niczym powietrze z balona.
       Zamarł. Pogrążony w smutku, złości, żalu, że powiedział coś tak parszywego na głos. Tylko po to, aby skrzywdzić Nerine.
       - Co? Ż-żartujesz teraz? Niby co powinieneś?! Zostawić mnie? Cofnąć czas by nie poświęcać się dla mnie? - podniósł się patrząc  prosto w oczy maga. -Przepraszam, że najwidoczniej jestem dla ciebie takim wielkim problemem! Jakbyś nie zauważył, ja ciebie też kocham, dlatego się tak cholernie boję!
       - Strach ma różne oblicza - szepnął, przypominając sobie jeden z najgorszych momentów w swoim życiu i podniósł wzrok na ukochanego. Kochał go. Cholernie, dlatego to wszystko tak bardzo bolało. - I nigdy nie cofnąłbym czasu. Nigdy nie zmieniłbym tego co zrobiłem dla ciebie, bo cię kocham i choć wkurza mnie okropnie widok ciebie z Thamesem, to to znoszę! Sam jesteś ślepy! Głupcze! Sam nie widzisz jak szuka twojej uwagi! Jak nas rozdziela! Idź, idź do swojego kochanego Thamesa! W końcu to nie to samo co ja i Kenta! Prawda?! Idź, zejdź mi z oczu - na koniec brzmiał już na całkiem zrezygnowanego, wydartego z emocji, z mocy, aby kontynuować ten spór.
        Głucha cisza opętała Phyrina, a kiedy uniósł wzrok nie widział już niebieskiej otchłani, a jedynie pustą przestrzeń pokoju, a zaraz po tym obraz zadrżał niczym ten urwany na kamerze w galerii. Stał się mroczniejszy, chłodniejszy, a w rogu stanęła dobrze mu znana sylwetka. Nemezis. Patrzyła wyczekująco, cierpliwie. Obserwowała go.
        Otrząsnął się, łapiąc za czoło zlane zimnym potem.
        - Przepraszam cię Nerine, ale... - jego szept przypominał drżenie strun - Wolę byś mnie znienawidził niż opłakiwał do końca życia..-. przyznał się z bladym, gorzkim uśmiechem, a jego ciało zapłonęło od mocy jaką z siebie wylał. Chwycił za różdżkę, a potem kawałek papieru, rysując pospiesznie drzwi. Przyczepił do podłogi, spluwając na nią gęstą śliną, a te powiększyły się. Otworzył je solidnym kopniakiem, widząc w środku wnętrze swojego mieszkania w mieście i wskoczył, a drzwi zamykając się za nim zniknęły. Pozostawiając pracownię na pastwę losu trzem trytonom.

        Za nic nie mógł zasnąć. Tysięczny raz obrócił się na drugi bok, ale po pięciu minutach wrócił na poprzedni. To znów nie było to, czego potrzebował do zaśnięcia. Opadł na plecy, spoglądając beznamiętnie w pociemniały od nocy sufit. Westchnął głęboko, udręczony swoimi myślami. Dobrze wiedział czego mu trzeba. Ciepła Nerine. Jego ciała, które tak cudownie pasowało do niego. Przy nim wszystko było jakieś łątwiejsze, prostrze. Noc nie była tak przygnębiająca, rozciągająca w nieskończoność. Przy nim widział błękit, spokojne morze i szum, któy utulał do snu. Jego delikatne pieszczoty przykrywały puchem. To jak położyć się w puszyste, chłodne chmury. Głos zaś był niczym promienie słońca. Przyjemnie ogrzewały serce powodując ten letarg. Idealny stan do snu.
        A jednak nie miał przy sobie tej ostatniej części układanki. Nie miałswojej drugiej połówki. Zostawiłgo, porzucił w najgorszy możliwy sposób. Upodlił go, kazał wynosić się, a potem zniknął. Czy go szukał? Czy był w pracowni? Może odszedł razem z trytonami?
       Nienawidził siebie. Zagryzł wargę, marszcząc nos i cmoknął, znów orbacając się w bok i obejmując ciasno. Kołdra splątała każdą kończynę maga. Było mu obrzydliwie ciepło, a zarazem zimno. W końcu poddał się swojej udręczonej głowie. Wstał leniwie z spuszczoną głową, ukrywając posępną minę pod kosmykami włosów. Wyszedł na korytarz, aby sięgnąć do lodówki. Czuł suchość w gardle. Po omacku odnalazł przełącznik i blask wiszącej lampy subtelnie rozświetlił pomieszczenie. Phyrin rozglądnął się, napotykając stopą o coś leżącego na podłodze. Zwrócił ku temu wzrok, unosząc lekko palce.
        - No tak, zapomniałem posprzątać... ech, później. Nie chce mi się - mruknął neizadowolony, otwierając lodówkę. Całkowicie zignorował rozwalony stolik na środku salonu, poduszki z wyprutym lekko wnętrzem, pociągnięte zasłony, które popuszczały oczka z haczyków. Jedynie książki nie zostały dotknięte niszczycielską mocą Phyrina, gdy ze złości zaczął wszystko rozwalać. Ominął szkło na podłodze, nalewając sobie wody i wypił połowę zawartości szklanki jednym duszkiem.
        Kolejnego dnia nie mógł znaleźć dla siebie miejsca. Postanowił zrobić coś przełomowego i spróbował posprzątać bałagan jaki narobił zeszłej nocy. Przynajmniej w taki sposób mógł zająć swoje myśli. Na czymkolwiek tylko nie Nerine, ale jak na złość... czasem jakby go słyszał. W południe poczuł głód i jedynie miałsił zamówić chińszczyznę do mieszkania. Zjadł tylko połowę, tracąc apetyt. Wypił kilka piw, ale one tylko pogorszyły. Jego serce ścisnęła tęsknota. Był wsciekł, że tak bardzo uzależnił się od tej niebieskiej rybki.
        Wieczorem miał totalnie dość. Chciał zacząć wyrywać sobie włosy. Dopadały go pytania: Gdzie jest Nerine? Co robi? Jak się czuje? Czy nadal obwinia go, albo siebie o to wszystko? Czy ci dwoje nadal z nim byli?
        Wcisnął dłonie do kieszeni płaszcza i wyszedł z domu. Przemierzał opustoszałe uliczki, zmierzając do centrum. W głowie miał tylko jedno konkretne miejsce, w którym od dawna go nie było. Staromodny dom, z którego biły ciepłe kolory różu oraz czerwieni malowały kawałek chodnika. Hutson ścisnąłmocno klamkę, wchodząc do środka i wszystkei dźwięki uderzyły go z impetem. Muzyka, pół nagie kobiety przechadzajace się po korytarzu...
        Może powinienem - Może powinien, ale wiedział, że nie wybaczy sobie, a tym bardziej Ashbane. Przełknął ślinę, podchodząc do recepcji, gdzie siedziała o obfitym biuście rudowłosa kobieta. Włosy miała spięte w dwa grube warkocze, a piegi wręcz błyszczały zza złotych oprawek okularów.
         - Phyrin, tyle czasu cię tu nie widziałam - zaćwiergotała, machając powiekami, a przydługawe, doczepiane rzęsy zatrzepotały. - Pokłóciłeś się z ukochanym? - spytała, na co ten w odpowiedzi drgnął zaskoczony. Skąd mogła wiedzieć? Cóż, w domu publicznym wszystkie ściany miały uszy, Jednak Kenta... nigdy nie zdradzał nikomu o czym rozmawiali. Nigdy nie mówił kim był Hutson.
         - Pewnie przyszedłeś do Kenty. Musisz poczekać, jest zajęty - wskazała ruchem dłoni czerwoną kanapę, na której siedział jakiś mężczyzna z kocią kobietą na kolanach. Niczym własny cień posłusznie usiadł, jak najdalej nich, podpierając podbródek o rękę. Spoglądałmartwym, znudzonym wzrokiem na to wszystko i czuł, że nie tu powinien być. A mimo to poczekał i po dwudziestu minutach stanąłon. Zaskoczony, wpatrzony w maga tak samo jak to robił Nerine. Dopiero teraz potrafiłto dostrzec. Otulony czerwonym kimonem, wyciągnął ku niemu rękę, a Hutson ją przyjął, pozwalając poprowadzić do czystej sypialni. Zjechał wzrokiem w dół na ich splecione dłonie i dziwny, napięty dreszcz przeszedł go. Było coś nie tak w tym uścisku. Rozterka, a jednak i troska. Kenta nie trzymał Hutsona tak jak zawsze. Weszli do pomieszczenia. Phyrin wszedł głębiej, gdy lis zamknął za nimi drzwi. Na klucz. Ciemnowłosy zsunął z ramion płaszcz, odkładając go na fotel i usiadł na łóżku, obserwując byłego kochanka.
         - Dlaczego przyszedłeś? - to było piorunująco ważne pytanie. Kenta nie chciał robić sobie nadziei, którą właśnie delikatnie obecność maga zainicjowała.
         - Nie mogłem zasnąć - Kenta od razu wiedział, że za tym słowem kryje się coś więcej, ale przemilczał. Kochał Hutsona od lat i nauczył się odczytywać emocje z wyrazu twrarzy. I teraz widział to doskonale. Uczucia, jakie jeszze nigdy mu nietowarzyszyły, które kiedyś chłopak źle interpretował.
         - Czy chcesz, żebym się Tobą zajął? - spytał, widząc potaknięcie. Uśmiechnął się smutno, podszedł bliżej, stając między jego nogami. Chciał klęknąć, ale spojrzenie Phyrina zbiło go z tropu.
         - Kenta... co się dzieje? - apytał, a to spowodowało, że zaczął chlipać, walcząc z cisnącymi się łzami do oczu. Szloch, a potem kolejny nie pomagał. Złamany lis padł na kolana, chowając twarz w jego nogach.
         - Jestem okropnym ojcem, Phyrin - zaczął, a reszta słów sama zaczęła płynąć. Niczym puszczona tama. Mówiłmu wszystko. Jak głupio począł, jak wmieszał w to syna i teraz robi najokrutniejsze rzeczy, żeby tylko Beliad nie zabawił się jego niewinną duszą jeszcze bardziej a Phyrin... słuchał z podniesioną głową w sufit, pozwalając by łzy spływały mu po policzkach cienkimi strumyszkami. W ciszy, słuchając płaczu Kenty.

        Głaskał czubek głowy Kenty, czasem zaczepiając niechcąco o spuszczone do tyłu uszy. Cały drżał, a Phyrin jeszcze nigdy nie czuł się tak beznadziejnie bezsilny z powodu lisa oraz trytona. Oboje byli dla niego ważni, ale gdyby miał wybierać... zawsze padło by na tego jednego...
        - Ciii... już dobrze. Będzie dobrze. Jakoś to naprawię - szeptał, czując jak ten kiwa przecząco głową w jego nogach,
        - Nie chcę byś mi pomagał, bo znów... będziesz miał problemy - bełkotał między szlochnięciami.
        - Kocham Nerine, ale ty również jesteś dla mnie ważny, Kenta - dodał, widząc jak ten niepewnie i powoli unosi głowę, aby spojrzeć w oczy maga, aby upewnić się do prawdziwości słów.
        - Nie rozumiesz Phyrin. Kocham cię, nie potrafię patrzeć na ciebie inaczej...
        - Wiem. Chodź dziś do mnie. Do mieszkania. Potrzebuję... - zrobił niewielką przerwę. - Ucieczki.
        - Dla ciebie Phyrin wszystko...
        I tak zrobili. Mag wrócił do mieszkania, a późnym wieczorem dołączył do niego Kenta. Czuł się obco, niezręcznie. Cały czas czuł, jakby zaraz zza rogu miał wyskoczyć na niego tryton, ale nic takiego się nie działo. Osobno wzięli prysznic, zjedli kolację oraz obejrzeli film. Jednak to wszystko nie pomogło Hutsonowi zapomnieć. Stargany myślami, błądzeniem gdzieś daleko, Kenta w końcu postanowił zająć się magiem tak jak tego chciał. Wstał z kanapy, wyciągając do niego rękę i zaprowadził prosto do sypialni. Oboje usiedli na krańcu miękkiego materaca. Niezręcznie spięci.
        - Mam wrażenie, jakbym go zdradzał - mruknął niezadowolony, wahając się, czy aby to najlepszy pomysł.
        - Będzie dobrze. To nic złego, Phyrin - uśmiechnął się blado, opeirajac o zagłówek. Zachecającym ruchem dłoni nakazał magowi położyć się obok, a ten tak zrobił. Wtulił się obok, a zaraz spod lisa wyłonił się długi, srebrny ogon, który otulił Hutsona do snu. - Potrzebujesz odpocząć. Wyglądasz jak wrak człowieka - szeptał, gładząc go po włosach, a oczy oraz włosy lisa zaczęły połskiwać blaskiem księżyca. - A teraz przymknij oczy i zaufaj mi. Stworzę dla ciebie cudowny świat - Kenta usłyszałgłębokie westchnięcie.
        - Zaśmijmy razem, Kenta. Ty również tego potrzebujesz - szepnął, ale nie usłyszał odpowiedzi, pogrążając się w głębokim, spokojnym śnie. W takim, jaki obiecałmu Kenta. Phyrin siedział nad brzegiem z książką w rękach, obserwując jak Nerine pływa w wodzie, zapraszając go do siebie. Z uśmiechem odłożył księgę na bok i ściągając ubrania ruszył do wody...
        - Śpij spokojnie - ułożył policzek na jego głowie, samemu zapadając w sen, płtki i czujny, aby nie zapaść się w wieczne zaklęcie własnej mocy.
        Kiedy się obudził, Kenty już nie było. Zastałpuste mieszkanie i jedyny ślad po lisie stał na kuchennym blacie w postaci śniadania. Phyrin uśmiechnął się ponuro, postanawiając zjeść cokolwiek w ciągu tych paru dni. Usiadł więc, odwijając folię i wziął pierwszy kęs, słysząc wibracje telefonu. Sięgnął po niego niechętnie, odbierając telefon. Od razu na odległość, spodziewając się uniesionego głosu.
         - Gdzie jesteś, ty skończony kutachongu?! - Makoto nigdy nie dało się z nikim pomylić, a do tego jej wyszukane słownictwo powodowało, że Phyrin miał ochotę...
         - Może tak dwa tony ciszej? Obudzisz sąsiadów - mruknął, czując zaraz jak coś przewróci się w jego żołądku. Odpuścił smacznie wyglądającą jajecznicę.
         - A wiesz, że świnia z ciebie? Jak mogłeś to zrobić tak cudownej istotce jak Nerine!. Wykreślam cię z listy znajomych!
         - Makoto - westchnął ciężko. - Jestem tego świadomy - nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Spojrzał niepewnie, zastanawiając się kto to mógł być. - Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że - zaczął, kierujac do drzwi. Otworzył je powoli, widząc ubraną na biało dziewczynę. Tuptała o podłogę ze skrzyżowanymi rękoma na piersi, a spod kapelusza ciskała piorunami w maga. Niby taka drobna i maleńka, a jednak zdawała sie być groźniejsza od samego demona.
         - TYYYY - wytknęła go palcem. Położyła opuszkę na jego piersi. Poczułten piekący gorąc dna kotłą piekielnego. Jakby mogłą go od tego spalić żywcem. Za jego wszelkie winy - Tyyyy
         - Tak ja - przytaknął, robiąc krok za krokiem w tył, aby ją wpuścić do środka.
         - Jak mogłeś coś takiego mu powiedzieć! Powinieneś wrócić z kwiatami w zębach i na kolanach błągać o wybaczenie! - zatrzasnęła za sobą drzwi. - Co tak pachnie? - zmieniła nagle  temat.
         - Chcesz? Nie mam apetytu, a szkoda aby się zmarnowało.
         - Chcę! Zaraz, nie zmieniaj tematu! - mimo to poszłą do kuchni, siadając na miejsce Hutsona i od razu zaczęła pałąszować jedzenie.
         - Wiem, że przesadziłem, ale... to wszystko jest takie nowe dla mnie. Nigdy nie byłem zazdrosny. Ten związek, ta relacja jest dla mnie całkowicie nowa. Czasem się gubię. Nie wiem co zrobić. Brak mi doświadczenia - wstawiłem wodę na gorącą herbatę.
         - To nie mi powinieneś się spowiadać
         - Nie pyskuj młoda - spojrzał na nią zza ramienia, gdy zalewał dwa kubki.
         - Nerine wygląda jak wrak. Jakby miał zaraz uschnąć, a ty... wcale nie lepiej - zaczęła machać widelcem w powietrzu. - Siedzi sam, jak odludek w pracowni. tęskni, obwinia siebie
         - Ale to nie jego wina... - zacisnął kurczowo pięść na uchwycie i postawiłoba naczynia na blacie.
         - Kochasz go? - spojrzała z śmeirtelną powagą w oczach, a Phyrin wręcz zaciągnął się z syknięciem powietrzem.
         - Kocham. Wybaczy mi? - odpowiedź widział w tęczówkach Makoto. Wybaczy. Kto z miłości nie wybacza różnych rzeczy? A jednak mag obawiał się tego. Strach gnieździł się w jego wnętrzu. Co, jeśli złamie się na widok Nerine? Jak on teraz wyglądał? Miał podpuchnięte oczy jak on? Sypiał? Jadł?
         - Jesteś moim cennym przyjacielem. Phyrin, idź do niego. Miej więcej odwagi. Bądź mężczyzną - klepnęła go w ramię i rozmawiali jeszcze przez jakiś czas zanim w końcu rozstali się w progu drzwi. Mężczyzna długo rozmyślał nad wszystkim, zbierając swoją odwagę. Nigdy nie miał z niczym problemu, a teraz był kłębkiem nerwów. Miał już plan ułożony w głowie. Pół dnia spędził na realizację i ostatecznie z wilklinowym koszykiem oraz bukietem niebieskich róż złapał najbliższy autobus. Wróćił, tak jak obiecywał Makoto. Wszedł cicho do pracowni, odkładając rzeczy na stolik. Drzwi do pokoju Nerine były zamknięte. Wiedział, że tam jest. Serce stanęło mu w gardle. Słyszał jak waliło. To dudnienie zagłuszało wszelakie inne dźwięki. Sięgnął do klamki, która... sama nagle się opuściła.

        Zastygłw bezruchu, a karbinowe tęczówki jeździł z góy na dół po Nerine, badając najdrobniejszy szczegół jego wyglądu. Wyglądał beznadziejnie. Zmęczony, targany myślami i emocjami. Widać to było po nim gołym okiem. A jednak w głowie Phyrina gnieździła się tylko jedna myśl, kiedy tak stał zakłopotany, świaodm swego wyglądu. Był piękny. Nieważne, czy jego włosy były ułożone, czy fikuśnie, neidbale splątane w kuca. Czy miał podkrążone oczy czy nie, czy jego skóra wyglądała zdrowo, czy jak teraz, szaro. Zawsze, w każdym calu dla maga tryton był piękny. I tylko on. Biło z niego ciepło, jakiego mężczyzna nie potrafił określić słowem, a które przyciągało nieustannie go do niebieskowłosego.
        Delikatny uśmiech wypełzł na usta Hutsona, a chwilę później bez opamiętania, ciało Ashbane wpadło w objęcia maga. Bezwłocznie oddał każdą cząstkę siebie, odwzajemniając pocałunek. To ciepło, ten zapach. Miał ochotę wychrypnąć "Nareszcie". Nareszcie znó mógł go poczuć. Ciepło, bicie serca, usłyszeć ten głos. Spojrzeć w te cudowne, błękitne oczy. Dlatego bez namysłu objął trytona, kłądąc twarz na jego głowie, zaciągając łapczywie zapachem, jakby miał być to ostatni raz.
        Zamrugał lekko zdezorientowany, gdy ciepło ciała zniknęło, pozostawiając po sobie chłód i odległość między nimi. Mag spojrzał na trytona, posyłając mu pytające spojrzenie, a po chwili prychnął rozbawiony na widok zachowania ukochanego. Odwrócił się więc, korzystając z tego, że Ashbane zakrywałsobie twarz. Sięgnął po bukiet kwiatów i zniwelował między nimi odległość. Czuł jak pąki róż zaczynają tracić miejsce wokółsiebie, gdy napierał na nie, aby być jak najbliżej Nerine. Kwiatowy mur nie dawałza wygraną, wbijając swe kolce w ich ciała. Szczypiąc ich, budząc z transu widzenia wyłącznie siebie nawzajem.
         - Jesteś piękny, Nerine - szepnął miękko, łapiąc za jedną z jego dłoni i przysunął ją do swoich ust. Delikatnie muskając wargami skórę. - Kocham cię w każdej postaci, ale to już chyba mówiłem - uśmiechnąłsię, przytulając policzek do dłoni, a tym samym przymknął powieki.
         - Popełniłem błąd. Wybaczysz mi? Jestem niedoświadczony w związkach. Czasem ciężko zrozumieć mi wytyczone bez słowa granice. Ale nie chciałem potraktować cię przedmiotowo, to był jeden z dwóch powodów, dla którego chciałem wziąć próbki od Baltica. Drugim była chęć porównania dwóch innych trytonów. Czy obie próbki zachowają się tak samo. Nerine... nigdy bym cię nie zostawił - spojrzał prosto w te czerwone, lśniące od tafli łez oczy. Był piękny pod każdym względem. - Nigdy bym cię nie zdradził. Przynajmniej świadomie - prychnął lekko rozbawiony. - Przyjmiesz te róże? - spytał, nie odrywając spojrzenia od Ashbane.
         Hutson starał nie okazywać po sobie nerwów. Owszem, Nerine wyglądał na ucieszonego, szczęśliwego powrotem maga, ale nadal nie miał pewności, czy mu wybaczy. Nadszarpał zaufanie, o ile ono w ogóle było. Nawet jeśli nie istniało, Phyrin wiedział, że musi je wypracować. Inaczej takie kłótnie będą ich codziennością. Zwłaszcza tam, gdzie miał zamiar ich zabrać. Zwłaszcza podczas podróży w poszukiwaniu Paskudy.
         Odetchnął z ulgą, słysząc pozytywną odpowiedź. Nie mogąc przestać cieszyć się tą bliskością Nerine, schował dłoń do kieszeni płaszcza, upewniajac, czy zawiniątko nadal tam było. Przełknął głosno gulę i wyciągnął dłoń. Sięgnąłzdrową dłonią w stronę miotły, a ta od naporu intensywnego spojrzenia maga, przyfrunęła, wczepiajac się w jego twardą dłoń.
         - Pewnie jesteś głodny - zauważył, niechętnie odsuwając trytona od siebie. Sięgnął po koszyk wiklinowy i poprowadził za rączkę ukochanego do wyjścia. Słońce powoli opadało, rozlewając na błękitnym niebie odcienie różu oraz złota. - Dlatego zjemy sobie coś... mam nadzieję dobrego na świeżym powietrzu - oznajmił, zatrzymując na piasku. Zawiesił koszyk na miotle, a potem sam usiadł, zapraszając Nerine do siebie.
         - Muszę się przyzwyczaić - miał na myśli magię. Używanie jej częściej niż jest to potrzebne. - Chodź - dodał zachęcająco i chwilę później wzbili się w powietrze. Niespiesznie przelątując nad koronami drzew, które po pewnym czasie zamieniły się w betonowe wieżowce. Zatrzymali się dopiero w centrum miasta, na dachu, o którym wspominał parę dni temu Nerine. Chciał tu spędzić czasm we dwoje, a Hutson uznałto miejsce idealne, to zjedzenia kolacji. gdy stanęli stopami na powierzchni, miotła straciła swoją moc, opadając na kafelki. Phyrin nic sobie z tego nie robiąc, wyciągnął koc, rozkładając go, a potem z wewnętrznej kieszeni, trzymając różdżkę w zębach, zaczął wyciagać wiele poduszek. Przypominało to czarną dziórę, taką samą jak kobiece torebki, które mieściły więcej niż mogło się wydawać.
         - Mam nadzieję, że będzie smakowało - był lekko nerwowy. Nie był wybitnym, a nawet średnim kucharzem, dlatego włąsnoręccznie robione dania... potrafiły spowodować wielogodzinne przesiadywanie na toaletowym tronie. A mimo to starał się jak potrafił, aby koreczki nie wyglądały zbyt beznadziejnie. Cóż, przypominały te robione przez małe dzieci, ale było w nich coś... uroczego. Potem sięgnął po termos z ciepłym naparem, a następnie koszyk z owocami oraz kanapkami poucinanymi w krzywe trójkąty. Jednak głównym daniem był sam makaron, któy nadal ciepły, tworzył na przezroczystym wieczku parę od ciepła.

        Postarał się - to było małe niedopowiedzenie jeśli chodziło o Phyrina. Mag prawie spalił aneks kuchenny, walcząc z kuchenką gazową. Palnik za nic w świecie nie chciał się załączyć. Do tego całe gotowanie, szukanie przepisów, odmierzanie przypraw i całej reszty z precyzją chirurgiczną. Ani grama więcej, ani mniej. Do tego jak się okazało, tępe noże były znacznie groźniejsze niż te naostrzone. Mag prawie stracił palce zdrowej ręki, bo ta chora przyjęła kilka razy ostrze na siebie. Jednak czego nie robi się dla drugiej osoby? Hutson był gotów zrobić wiele, ale z pewnością nie tyle, aby przykładowo wcisnąć się w spódniczkę i zatańczyć jak baletnica. Szanował siebie.
        - To był taki zamysł - skłamał i widać było to po nim. Nawet nie ukrywał, patrząc na krzywe trójkąciki i pozwolił pociągnąć się w dół na koc. Usiadł w miarę wygodnie, podkurczając jedną nogę, gdy drugą wyciągnął przed siebie.
           - Nie było trudno, gdy ma się dostęp do Internetu - przyznał, czując jak duma go rozpiera z zachwytu, że niespodzianka się udała.
        - Wyglądasz cudownie. Jest w tym coś... seksownego. W tym jak wyglądasz - spojrzał na kochanka. Jego nie idealny wygląd sprawiał, że coś trzepotało w brzuchu maga. Ten Nerine, w luźnych ubraniach z rozczochraną fryzurą był niezmiernie podniecający. Inna strona trytona przyciągała niezwykle mocno uwagę Hutsona.
        Z napięciem wpatrywał się jak pierwszy kęs makaronu znika w ustach Nerine i dopiero po jego uwadze odetchnął z ulgą,  orientując, że przez moment wstrzymywał oddech. Przy ich pierwszym spotkaniu nie popisał się zbytnio. Zupa ze wszystkiego, która żyła własnym życiem nie zachęcała. Nawet próba zmuszenia niebieskowłosego do jej zjedzenia nie wypaliła, a teraz sam wciskał w siebie jedzenie, które mag ugotował.
         - Na pewno? Zrobiłem go głównie dla ciebie - lekko zaskoczony spoglądał na nawinięty makaron i na Ashbane, ostatecznie wzdychając w lekkim uśmiechu. - Cóż, skoro tak bardzo chcesz mnie nakarmić - dopowiedział sobie, sięgając dłonią do nadgarstka ukochanego i podtrzymując go, otworzył usta, zbierając z widelca nawinięty makaron. Nie spuszczając wzroku z tego czarującego błękitu w oczach trytona, odsunął się nieznacznie, ale nadal trzymając za rękę i przełknął jedzenie.
         - Masz rację. Jest dobre - mruknął, znów pochylając się i całując rybkę. - Ale ty smakujesz lepiej - wyszeptał w jego wargi, gdy skończył je smakować i w ten niemalże zamarł na pytanie posłane w jego stronę.
         Zmrużył z powagą oczy, prostując się i spoglądając przed siebie na rozciągające światła lamp, na oświetlone niektóre okna, na samochody i przecinające powietrze gołębie.
        - Nie byłem - odpowiedział szczerze, świadom, że mimo pojednania, nadal mieli niewyjaśnione sprawy. Nie chciał, aby Nerine dręczyły pytania, ale równie pragnął jego zaufania, o które musiał zawalczyć. Jednak... co musiałby uczynić, by je zyskać? Odpowiedzieć na wszystko? Nie mógł. Posiadał tajemnice, których nie mógł wyjawić. Nie chciał bowiem, aby znów stała się rybce krzywda.
           - Nerine - przez ułamek sekundy zerknął kątem oka w jego stronę. - Jeśli masz pytania, pytaj. Nie chcę, aby niewiedza cię pożarła - z gromiącą powagą wrócił do obserwowania nieba, tracąc jakąkolwiek ochotę na jedzenie. Cóż, wystarczająco nawąchał się zapachów już w kuchni, więc już wtedy napełnił swój brzuch. Gotujący nigdy nie lubili swojej kuchni, ale cieszyło ich, gdy inni ją chwalili.
          - Byłem u Kenty - przyznał po dłuższej ciszy. Wiedział, że tryton chce wiedzieć gdzie był, ale bał się o to spytać. Stąd było to wymijające pytanie wcześniej. Nie spojrzał po tych słowach na ukochanego, bo wiedział, że złamie się, gdy zobaczy jak ten się rozsypuje na tysiąc kawałków. - Nie mogłem spać. Chodziłem jak zombie. Potrzebowałem... poukładać myśli - przerwał, podciągając pod siebie kolano, o które oparł rękę, wlepiając wzrok w dachówkę. - Kenta ma pewnego rodzaju dar. Tworzy sny, których dana osoba najbardziej potrzebuje, a ja potrzebowałem ciebie - z ostatnim słowem, wywołując kochanka, spojrzał na niego, a serce wręcz stanęło mu w gardle na ten widok. - Nie mogłem mieć cię blisko siebie, więc chociaż tak mogłem... oszukując siebie mieć cię przy sobie. Ale do niczego nie doszło, przysięgam - z śmiertelną powagą nie spuszczał wzroku z Ashbane.
         - Czy jest coś jeszcze? Chcesz wiedzieć coś jeszcze?- chciał, aby zapytał go o coś, cokolwiek, aby tylko mógł udowodnić jak bardzo kocha trytona. Nawet jeśli tak spieprzył. I nagle zadrżał, łapiąc za głowę, gdy za plecami niebieskowłosego dostrzegł postać Nemezis.
        - NIE!  - ryknął, zrywając się częściowo z ziemi, a po chwili śmierć zniknęła. Zlany zimnym potem usiadł, czując jak wszelkie siły z niego uchodzą. Drżał, łapiąc się za włosy. - Przepraszam - szepnął. - Nie chciałem cię przestraszyć - sapnął z posępnym uśmiechem.

        Koszmary były okrutnie rzeczywiste. Każda sekunda poza ciałem powracała do umysłu maga, potęgując wszystko co wtedy czuł. Wspomnienie za wspomnieniem.  Jedno za drugim malowało w końcu sensowną całość od chwili, gdy przebudził się w szpitalnym łóżku. Nie był w stanie ogarnąć swego drżenia. Siedział sparaliżowany, karcąc siebie samego za swoją nagłą reakcję. Zapewne niepokojąc tym samym Nerine. Nie pomylił się wiele. Chwilę później tą ogłuszającą ciszę przeciął zmartwiony głos trytona. Nie spojrzał na niego, wbijając przerażony wzrok w podłogę, ale poczuł jak ten sięga po rozdygotane dłonie wczepione we włosy. Nie walczył z nim, czując kojące ciepło oraz bicie serca kochanka.
          Przymknął powieki, nabierając głębszego wdechu i przetrzymał tlen w płucach dłużej, wypuszczając je bardzo powoli. To tylko... właśnie, co? Czym były te chwilowe wizje Nemezis? Mag głowił się przez moment w końcu rozumiejąc, a prawda tak nim wstrząsnęła, że nie był gotów jej wypowiedzieć na głos przed Ashbane.
         Całym sobą przyjął pieszczotę niebieskiej rybki, czując kojący dotyk na czole. Uśmiechnął się nieznacznie w kącikach ust, zaplatając ręce za plecami ukochanego.
        - To tylko... nie wiem jak wyjaśnić. Jakby żywe koszmary - nie dodawał nic więcej. Nie chciał bardziej martwić Nerine. Zwłaszcza czymś, na co oboje n nie mieli wpływu, a Phyrin pragnął nader wszystko, aby między nimi nic się nie zmieniło.
       Kolejne dni spędzili na przygotowaniach do podróży. Hutson spakował im dwa plecaki, a sam za pomocą magii tkania poprawił płaszcz, pogrubiając go ciepłą podszewką. Była już jesień.  Żółknące liście powoli zaczynały opadać, ścieląc podłoże lśniącą na złoto-czerwono poszewkę. Makoto świetnie spisała się, dostarczając informację gdzie aktualnie znajduje się Paskuda i jak olbrzymie zniszczenia pozostawił za sobą. Mag wiedział, że przy odrobinie szczęścia dotrą do niego, gdy ten będzie przed bramami królestwa smoków.
         - Czeka nas długa droga - poprawił ramiączka plecaka, stojąc w kałuży deszczu. Zerknął na stojącego obok niego Nerine w żółtym płaszczu przeciwdeszczowym. Przypominał mu kaczuszkę, taką samą jak te, które wrzuca się do wanny, a wysokie kalosze tylko utwierdzały go w tym przekonaniu. Stali w kolejce przed statkiem towarowym, którym mieli dopłynąć do Aleriny, a stamtąd już drogą powietrzną do bram Henerola, które prowadziły prosto w objęcia świata smoków.
         - Wszystko będzie dobrze, uważaj, aby nie zmoknąć - chwycił go za dłoń, gdy nastała ich kolej i ostrożnie przeszli po niestabilnym podeście. Zeskoczyli do środka statku. Hutson rozejrzał się po innych osobach, które postanowiły skorzystać z tego sposobu przekroczenia granicy. Na wodach szalały sztormy, więc zwykłe statki wycieczkowe nie pływały, a im się spieszyło.
        - Schrońmy się pod pokładem - zaproponował, nie puszczając dłoni Ashbane zakrytą gumowymi rękawiczkami. Odnaleźli schodki pod pokład. Pochylając głowy nisko, aby ominąć wiszące siatki oraz liny, zeszli na dół, mijając stojące beczki z towarem.
        - Statki towarowe są nasycone magią. Widzisz ten kryształ? - ściągnął z głowy kaptur, wskazując palcem na błyszczący kamień zamocowany na suficie, obwiązany łańcuchami z wyrytymi runami. - Gdy nadchodzą wysokie fale, pojawiają się bariery, które odbijają większość wody wpadające na pokład, a także poprawiają stabilność. Dzięki temu jest mniejsza szansa na przewrócenie statku. -  a przynajmniej w teorii, ale tego wolał już nie dodawać. Te bariery były drogie, a dostawy towarów zbyt pilne, aby przeczekiwać dni, a nawet tygodnie, aż zła pogoda na oceanie się zmieni.
         - Czekają nas trzy dni na morzu - usiadł na jednej ze skrzyni, czując powoli jak żołądek wywraca się mu do góry nogami od bujania, a nadal byli przycumowani. Wiedział co go czeka i mentalnie zaczynał się do tego przygotowywać.
          - Coś czuję, że nawet leki tu nie pomogą - oparł głowę o ścianę, wzdychając głęboko, aby zniwelować nagle pojawiające się mdłości. Było ich niewielu. Niewielu desperatów, ale na tyle dużo, aby każdy zajął suchy skrawek pomieszczenia i nic nie zostawił dla kolejnych dwóch par, które z skwaszoną miną skończyli na stosie siana, które było zniesione dla paru zwierząt jakie przewozili. Nie były to idealne warunki. Nie mieli gdzie spać, nie mieli co jeść, poza paroma kromkami, które zrobili, ale to był najmniejszy problem. Mag nie mógł pokazywać, że posiada magiczne sztuczki. Ludzie... źle reagowali na magię, zwłaszcza tam, gdzie się wybierali.
         - Musisz coś wiedzieć odnośnie Aleriny, państwa, do którego się wybieramy - zaczął, słysząc jak odpalają silnik. - To miejsce nie lubi magii. Każda magiczna istota jest traktowana jak podległy. Niewolnik. Na szczęście w dowodzie masz, że jesteś człowiekiem - tyle dobrego było w tym fakcie, bo dzięki temu mogli obrać szybszą trasę do celu. Gdyby nie to, oboje nie mogli wejść do Aleriny.
        - Jeśli źle się poczujesz - zaczął, a ktoś zagłuszył go głośnym dźwiękiem wypuszczania zawartości żołądka. Zerknął w stronę mężczyzny, który głową nurkował do pustej beczki. - No właśnie, to tam możesz się nachylić - wskazał palcem na beczkę, która została ofiarą wymiocin podczas tej "wycieczki".

        Zaufanie maga było niepojęte, ale podobno miłość była ślepa, więc łatwo mógł sobie wytłumaczyć te nierozsądne posunięcia, które wielokrotnie zrobił w stronę Nerine. Jednym z nich było właśnie przytaknięcie na propozycję hipnozy. Skąd miał wiedzieć, że tryton nie zrobi mu nic złego? Cóż, miał już tuzin takowych możliwości, a Ashbane... nie skrzywdziłby nawet muchy. No, nie licząc Kenty.
        Oparł się wygodniej o ścianę pokładu, zadzierając głowę do góry. Zaciągnął głęboko powietrze do nozdrzy, czując ten okropny zapach zmieszanych produktów. Trzy dni, to tylko trzy dni.
        Przymknął powieki, uśmiechając pod nosem, kiedy Nerine oparł o jego ramię głowę, zaczynając śpiewać przyjemną dla ucha melodię. Zdążył już zapomnieć jak piękny miał głos, który świetnie pasował do wyglądu rybki. Nie dziwota, że inne podmorskie stworzenia miały do niego słabość. Westchnął, starając się myśleć o czymś przyjemnym, a przyjemne ciepło zaczęło rozlewać się po wnętrzu maga. Czuł, jak obca, lecz subtelna magia rozprzestrzenia się, panosząc gdzie tylko popadnie. Atakowała koniuszki palców, mrowiąc, skórę i stawiając włoski do pionu. Ciągnęła się niczym napięta sprężyna w górę, powodując szybsze bicie serca, które z czasem zwolniło, oddając temu dziwnemu uczuciu.
         Gdy niebieska rybka ucichła, Hutson z podejrzliwością uniósł jedną powiekę, zerkając na twarz kochanka delikatnie pokrytą łuskami. Przez moment czuł, jak serce skacze mu do gardła, ale brak reakcji innych dał mu do zrozumienia, że nikt tego nie zauważył.
         - Tak, dziękuję - odpowiedział, kładąc rękę na czubku jego głowy i mimo dzielącego ich materiału, poczochrał go po niej, a potem przyciągnął do siebie trytona, nie zważając na reakcję innych, którzy sami zdawali się lekko przy mroczeni od piosenki Ashbane.
         - Jestem trochę zmęczony - przyznał, przymykając na nowo powieki, oddając się po chwili w objęcia Morfeusza. Minęła godzina, potem dwie, a Phyrin nadal spał, lekko chrapiąc pod nosem. Najwidoczniej podświadomość sama zdecydowała, że lepiej przespać parę godzin, niż sprawdzać jak dobra jest hipnoza Nerine.
         - Wygląda jak woskowa lalka - cień dziewczynki przykrył twarz maga. Była niska, blada o drobnej budowie. Na sobie miała zniszczoną, białą koszulkę po kolana. To była ta sama dziewczynka, która spotkała płaczącego trytona przed kawiarnią.
         - Co to była za piosenka? - spytała, kucając i dźgając w policzek Hutsona, który ani drgnął od dotyku zimnego palca długowłosej.
         - I śpi jak lalka - zauważyła, tym razem przechodząc spojrzeniem na Ashbane.

        Pięćdziesiąt lat dla człowieka, to jak minuta dla wampira.
        - Ha! Będzie kolacyjka! - białowłosa podskoczyła radośnie, klaszcząc w dłonie. To jedyny moment, gdy na jej twarzy zagościł chwilowy uśmiech po czym spojrzała znów znudzenie na trytona. Przyglądała mu się uważnie, chcąc wyczytać co czuje. Ale nie potrafiła. Nie rozumiała, dlaczego miałby cierpieć na widok kolacji. Czemu ból malowany na twarzy tak ją irytował. To tylko zwierzę, a one umierają. Tak jak ludzie. Wszyscy ginęli. Tylko nie ona.
        - Czemu mu współczujesz? To tylko kawałek mięsa - stwierdziła, starając się rozwikłać zagadkę, którą był tryton. Burza całkowicie się rozszalała. Wiatr porywał kaptury oraz czapki rybaków. Puste skrzynie lawirowały między mężczyznami, a biała ryba nieustannie rzucała się chcąc uwolnić z siatki, ale jedynie zaplątywała się w nią jeszcze bardziej. Statek bujał się raz w jedną, raz w drugą stronę, wlewając nieco wody do środka, a dziewczynka stała. Stała na przeciwko Nerine, gdy krzywizna pioruna dzieliła za nią czarne niebo, a w świetle rozbłysku jej oczy zalśniły przerażającą intensywnością czerwieni. Niczym krew płynąca w ludzkich żyłach. Na ułamek sekundy nie wyglądała na niewinne, zagubione dziecko, a potwora, który spokojnie mógłby zostać nazwany jedną z fal apokalipsy.
       - Ty też - zrobiła krótką przerwę, gdy grzmot zadrgał ich ciałami. - Nim jesteś - uśmiechnęła się krwiożerczo, gdy uwięziona ryba tuż za nią znów mocniej się szarpnęła, jakby wyczuła coś cholernie niebezpiecznego oraz mrocznego. Cóż z tak ogromną rządzą mordu...
       - Uważajcie! - jeden z rybaków wrzasnął, upadając twardo na tyłek, gdy stworzenie wzbierając swe siły uniosło wysoko ogon. Siatka naprężyła się mocno, a w paru miejscach puściły wiązania. Skrzynie zsunęły się. Niektóre rozsypując na kawałki po zderzeniu z pokładem. Zakleszczona ofiara machnęła ogonem zakończonym ostrymi kolcami. Akurat w momencie, gdy jeden z mężczyzn szedł z siekierą, aby je odrąbać. Nie zdążył. Nie miał szans. Ryba widząc go kątem oka trafiła idealnie w człowieka, wyrzucając go za burtę z przebitym na wylot brzuchem w trzech miejscach, a potem przecinając ze świstem powietrze zamachnęła się w drugą stronę. Prosto na ich dwójkę.
       - Erik! Harpun! - przekrzykiwali się, a dziewczynka w ostatniej chwili popchnęła trytona do tyłu na beczki z sikaczem, który tutejsi nazywali winem. Kolejny grzmot niemalże zamroził wszystkich w miejscu. Ryba, zdyszana i wycieńczona zostawiła wbite kolce w ciele białowłosej, która stała wpatrzona na Ashbane, chcąca zrozumieć to jego zaskoczenie, a może nawet przerażenie.
       - Ach, no tak. To chyba śmiertelny uraz - zauważyła robiąc dwa kroki do przodu, a ostre i ubrudzone od krwi kolce wysunęły się z jej ciała. - Łaskocze - powiedziała beznamiętnie, jakby znużona tym wszystkim. Rybacy obudzili się z transu. Otrzepali swoje głowy i sięgając po harpuny uśmiercili stworzenie. Dziewczynka jedynie przejrzała swoją jedyną odzież marszcząc lekko nosek.
        - Na czym my to... ach właśnie - przyłożyła palec do ust, zastanawiając się nad czymś i znów podeszła do trytona. - Scarlet. Niech to będzie moim imieniem - podała mu dłoń, cała przemoczona.
        - Co tu się dzieje?! - nagle spod pokładu wybiegł spanikowany, zdyszany od pokonania wszystkich stopni jednym susem mag. Z rozczochraną fryzurą i podkrążonymi oczami rozejrzał się po pokładzie, szybko łącząc kropki i już żałował, że pozwolił sobie na chwilę odprężenia. Zignorował leżące truchło, choć od razu je poznał. Te ryby były rzadkością. Ich mięso trafiało do najdroższych, szanowanych restauracji, zaś kości do zagorzałych kolekcjonerów. Skórę zaś wykorzystywano w limitowanych ubraniach, za które gwiazdy płaciły krocie, aby przespacerować się na moment po czerwonym dywanie.
       - Nerine, wszystko w porządku? - podbiegł do swojej niebieskiej rybki, po drodze prawie upadając od poślizgu. Wyglądał zabawnie, machając rękoma w powietrzu, aby odzyskać równowagę. Szybkim spojrzeniem zbadał, czy trytonowi nic nie było, a dopiero potem zwrócił się do nadal stojącej z wyciągniętą dłonią dziewczynką.
       - Kim jesteś? - spytał, zachowując ogromną ostrożność. Jego oczy delikatnie rozświetliły przemykające runy, na co białowłosa odpowiedziała tym samym. Jej oczy rozjaśniły się krwistoczerwoną poświatą, a w tym momencie Phyrin rozszerzył delikatnie usta w niedowierzaniu.
       - Nie ładnie podglądać - zauważyła bez cienia uśmiechu. Dostrzegła, że chciał prześwietlić jej przepływ mocy magicznej, aby sprawdzić kim była i co najważniejsze, jak potężna. Najgorsze było to, że zdążył to zobaczyć zanim rozsypała jego zaklęcie. Miał ochotę zakląć pod nosem. Choć smuga, która ją spowijała nie wyglądała na gęstą i szerzącą daleko za jej ciało, to on już wiedział, że to tylko była przykrywka. Tłumiła swoją moc, aby nie wychylać się. Jej czerwone oczy, białe włosy i nienaturalnie jasna cera. Ta beznamiętność i spokój roztaczający na twarzy:
        - Jesteś wampirem - stwierdził, a ona nadal milczała, zabierając jedynie wystawioną do Nerine dłoń.
        - Jestem Scarlet - powiedziała po dłuższej chwili milczenia.
        - Nerine, znasz ją? - spytał, patrząc na ukochanego.
        - Ej ty! - nagle wtrącił się do nich jeden z rybaków. - Tak ty - powtórzył, gdy poczuł na sobie spojrzenie Hutsona. - Chodź nam pomóż jeśli chcecie kolację
        - Zaraz przyjdę - odpowiedział, aby szybko zbyć mężczyznę przemokniętego do ostatniej nitki.

        Mag był zaniepokojony. Powodem był nie tylko fakt, że obudził się bez rybki u swego boku. W głowie miał wiele możliwości i najgorszą była przemiana w trytona, ale na dole było w miarę sucho, a sam Nerine nie był na tyle głupi, aby dopuścić do czegoś takiego. Dlatego nie widząc sensu zniknięcia kochanka, poznał swoje nowe limity sprinterskie, gdy w ciągu paru sekund znalazł się na górze odnajdując niebieską czuprynę.
         Czuł jak jego dłonie drżą ze strachu. Nieznajomy wampir, który uczepił się Nerine z niewiadomych przyczyn. Do tego umierająca ryba za maga plecami... gorzej być już nie mogło.
         - Nic nie szkodzi Nerine. Miałeś prawo nie wiedzieć - uspokajał go, muskając delikatnie ustami jego dłonie. Szeptanie było bez celu. Mag zdawał sobie sprawę, że wampirzyca wszystko słyszała, ale zachował to dla siebie. Ona to ignorowała, a on nie chciał bardziej zażenować ukochanego. Jednak, wieczne istoty zawsze miały cel podążania za kimś. Scarlet również musiała mieć, a Hutson musiał się tego dowiedzieć, dlatego odruchowo spojrzał kątem oka na białowłosą. Ta zaś dzielnie czekała, obserwując ich, jednocześnie rozciągając swoją szmatę, aby przyjrzeć powstałym dziurom.
         - Idźcie razem na dół. Z jakiegoś powodu uczepiła się ciebie - postanowił dać Nerine błyskawiczną instrukcję, bo sam musiał pomóc zabić i posprzątać po zwierzynie.
        - Postaraj się dowiedzieć, czemu i nie bój się. Gdyby chciała Cię zabić, zrobiłaby to już dawno - spojrzał prosto w oczy Ashbane. Przyłożył dłonie do jego twarzy, aby upewnić się, czy na pewno wszystko zrozumiał, a potem ruszył w stronę rybaków, którzy już rzucali w niego wyzwiskami za tak późne dołączenie.
        Wampirzyca odprowadziła wzrokiem maga, a potem otrzepując swój ubiór podeszła bliżej trytona.
        - Idziemy? - spytała, wyciągając rękę w stronę rybki, ale chłopak nie podał swojej. Białowłosa nie mogła mu się dziwić, ale mimo wszystko coś w niej zamigotało. Dziwne uczucie, które człowiek uznałby za urazę. Było jej po prostu przykro, ale nie pokazała tego po sobie. Z nadal beznamiętną miną poszła przodem w stronę schodów zmierzających pod pokład. Nie tracąc równowagi na chwiejnej podłodze zeszła na sam dół, zwracając na siebie uwagę innych ludzi. Nic dziwnego, skoro miała na sobie zakrwawione ubrania, choć po ranach nie było ani śladu. Te zdążyły się już zasklepić.
         - Czy mam coś na twarzy, że oni tak się na mnie patrzą? - spytała, odwracając w stronę Nerine. Nie rozumiała ich. Tego, co ich tak bardzo ciekawiło, ale była pewna jednego. Jeśli zaraz nie przestaną, to rzuci się im do gardeł. Nie lubiła wzroku obcych skierowanego na siebie. Tak samo jak zamkniętego miejsca z sporą ilością ludzi, a raczej zwierzyny. Szum ich krwi, metaliczny zapach ciepłej cieczy - to wszystko cholernie irytowało dziewczynkę. Mimo to godnie znosiła tortury, skupiając swą uwagę głównie na trytonie. Nie znała go, a widziała zaledwie parę razy, a mimo to poczuła potrzebę podążania za nim. Nie był jej rodziną. Nie zakochała się w nim. Był obcy, kompletnie, a jednak podświadomość pchnęła wampirzycę, aby poszła za chłopakiem. Nic nie pamiętała. Była lekko zagubiona, zdezorientowana. Nie wiedziała co ze sobą zrobić i tym czasem, który tylko marnowała na nic nie robieniu. Na chodzeniu bez celu i zaspakajaniu pragnienia. Zawsze napełniając brzuszek zapadała w sen. Nie pamiętała nic, aż do kolejnego wieczoru.
        - Nerine, opowiesz mi bajkę? Albo zaśpiewasz? - spytała, siadając na jednej ze skrzyni, machając nogami jak małe dziecko i z pewnością nie jedną osobę nabrałaby na swą niewinność oraz delikatność. Gdyby nie te ubrania, gdyby nie krwiste spojrzenie spod gęstych rzęs, które w przyciemnionym pomieszczeniu przypominało wzrok demona. Było w nich coś... coś nieodgadnionego. Obcego i tajemniczego. Coś, co kazało trzymać się z dala dla własnego dobra.