Guardian Demon

- To prawda, jestem ciekawa co u niej. Chociaż nikt nie potrzebuje zbyt wiele wyobraźni aby zgadnąć co porabiała przez ostatnie kilka dni - Diana zdecydowanie bardziej pasowała do takiego miejsca. Była boleśnie szczera, robiła to co chciała i kiedy chciała. Było to aż szokujące i imponujące, że Garnier nie tylko z nią wytrzymał, ale nawet pokochał. Zdecydowanie można ujrzeć w jego oczach miłość, gdy ją obserwuje w ciszy podczas gdy ona z entuzjazmem opowiadała jakąś historię lub plotkę.
Park znajdował się dosyć blisko hotelu. Nawet z daleka można było zauważyć, że wiele osób miało podobny pomysł co nasza grupa. Dlatego też było ciężko od razu odnaleźć znajome twarze. Na szczęście Theo zauważył nas mniej więcej w tym samym momencie, gdy my jego i pomachał w naszym kierunku. Dziękowałam Bogu, że wybrał miejsce pod większym drzewem, gdzie można było w cieniu bezpiecznie ukryć się przed słońcem. Usiadłam na rozłożonym kocu pomiędzy Juliette i Williamem. W oczy rzucił mi się malutki talerz z winogronami oraz kawałkami sera.
- Ah, kilka dni temu wspominałaś, że tobie tego brakowało - Theo szybko wytłumaczył i przysunął talerzyk bliżej mnie. Zaskoczył mnie tym, że pamiętał taki szczegół.
- Dziękuję. To bardzo miłe z twojej strony - Theo jedynie posłał mi krótki uśmiech i sięgnął po kieliszek z białym winem. Eliott w międzyczasie w skrócie nam opisał ostatnie plotki, które zaczęły krążyć tego ranka niemalże w całym Paryżu. Coś o jakiś nowym artyście i jego kontrowersyjnym obrazie.
Zerknęłam w stronę Juliette, która wyglądała na znudzoną. Pochyliłam się odrobinę w jej kierunku i szepnęłam:
- Wszystko w porządku?
Kobieta uniosła brew i spojrzała się na mnie, jakbym przed chwilą obraziła jej dumę i jej całą rodzinę.
- Co za głupie pytanie. Oczywiście, że nie - przytaknęłam i wzięłam głęboki wdech, próbując się przygotować na ciężką rozmowę na temat tego co się wczoraj wydarzyło, gdy nagle Juliette dodała:
- Mój idiotyczny ojciec, same z nim problemy. Jeżeli ktoś inny go nie udusi to sama się tym zajmę.
Byłam zaskoczona jej odpowiedzią. Nikt nie wspomniał o wczorajszym wieczorze, jakby nigdy nic się nie wydarzyło. Czy zawsze tak było? Może wszyscy byli mocno skacowani i nie chcieli myśleć o przeszłości? W innych przypadkach mogłam to zrozumieć, ale wczorajsze wyjście było znacznie dziwniejsze i bardziej intensywne. Chyba. Może źle pamiętałam? Na prawdę powinnam odstawić alkohol na jakiś czas.
- Czy moje oczy dobrze widzą? - Eliott przerwał plotkę o malarzu i spojrzałam w kierunku ostatniej pary, która miała do nas dołączyć. Diana wyglądała cudownie w swojej sukni i delikatnych akcesoriach. Jednak to jej szeroki uśmiech i jasne oczy zwracały największą uwagę. Prawie można było zapomnieć o wysokim mężczyźnie, który jej towarzyszył.
- Już myśleliśmy, że się zgubiliście - zażartował Theo podczas gdy, Garnier usiadł obok Juliette, a obok niego, bliżej mnie Diana.
- Wychowałem się w tym mieście. Byłoby to niepokojące, gdybym nie potrafił znaleźć odpowiedniej drogi - Garnier posłał wszystkim delikatny uśmiech na powitanie, podczas gdy Diana objęła mnie ramionami i przytuliła mocno do siebie. Nawet nie wiedziałam, jak bardzo mi tego brakowało. Sama jej obecność dodawała mi wielką falę spokoju i radości. Gdybyśmy były same to zapewne bym się rozpłakała. Nie byłam bardzo blisko z Dianą, ale miałam wrażenie, że ta wycieczka to zmieniła.
- Oh, William! - dopiero po kilku sekundach Diana zauważyła kto siedział po mojej drugiej stronie. - Dawno się nie widzieliśmy, prawda? Kochanie, pamiętasz Williama Lightwood?
Garnier przytaknął. - Mieliśmy szansę się spotkać w teatrze w Londynie, o ile dobrze pamiętam.
- Tak, tak! Pomimo jego wieku, mój najdroższy ma znakomitą pamięć.
Garnier prychnął, sięgając po miseczkę z truskawkami.
- "Pomimo wieku" - mruknął i w jego głosie można było bardziej usłyszeć rozbawienie, niż ból lub żal. Diana objęła jego ramię swoimi, otwarcie wtulając się w niego. Najwyraźniej i Diana chciała skorzystać z mniejszych restrykcji i zasad w gronach społecznych.
- Jak sprawy u ciebie, William? Jak podoba się Paryż? Na pewno mocno się stęskniłeś za swoją narzeczoną? - było coś złośliwego w jej uśmieszku. Ani jej pytania, ani odpowiedź Williama, nie interesowała resztę grupy. Theo, Elliot i Juliette wrócili do rozmowy na temat artysty, dzieląc się informacjami z Garnierem, który od czasu do czasu coś od siebie dodawał, ale wyglądał na bardziej zainteresowanego jedzeniem niż tematem rozmowy. Sama nie wiedziałam gdzie skupić swoje spojrzenie, więc odrobinę papugując Garniera sięgnęłam po kawałki owoców i sera, siedząc w ciszy i uważnie słuchając rozmowy.

Akurat upatrzyłam sobie kawałek sera, gdy nagle William wziął moje dłonie i ładnie je zaprezentował Dianie. Uśmiechnęłam się delikatnie, patrząc na przyjaciółkę. Była wyraźnie skołowana, ale przynajmniej dalej nie naciskała. Na szczęście. Diane rzadko obchodziło kto był w pobliżu i nie owijała w bawełnę, dlatego brak pytań "a dlaczego nie?", "kogo obchodzi co Sebastian myśli?", itd. odrobinę mnie zaskoczyło. Zerknęłam w stronę Garniera, który przyglądał się Dianie. Wyglądał na zadowolonego, może nawet dumnego.
Ostatecznie Diania i tak ogłosiła, że pójdziemy na mały spacer. Nie miałam wyboru i wstałam, biorąc ze sobą parasol i poprawiając swój żakiet i po chwili Diana objęła moje ramię, kierując nas z dala od grupy.
- Będę szczera, nie tego się spodziewałam - nie czekała za długo aby podzielić się ze mną głównym powodem tego spaceru. - Myślałam, że gdy tylko William pojawi się w Paryżu oboje będziecie szczęśliwi.
- Jesteśmy szczęśliwi - przynajmniej ja czułam się lepiej z Williamem obok, ale wiedziałam co Diana miała na myśli. Może nie było nad nami czarnej chmury, ale również nie przypomnieliśmy Diany czy Joel Garniera. Nie chodziło tutaj o charakter czy nawet w jaki sposób okazywali swoje uczucia. W końcu, Diana była bardziej otwarta, niż jej francuski kochanek.
- Dovie, zależy mi na tobie, jesteś mi bardzo bliska dlatego będę z tobą szczera - kobieta westchnęła pozwalając tym samym aby zapadła między nami krótki cisza. - Podczas balu, gdy z nim miałam szansę porozmawiać, a nie spędziliśmy ze sobą za wiele czasu, było to aż boleśnie oczywiste, że jest tobą zauroczony. Podejrzewałam, że od tego momentu urosło to w miłość, ale jego odpowiedź w sprawie zaręczyn... Do tego dzielisz z nim łóżko? Co się dzieje, Dove?
Tym razem to była moja kolej aby westchnąć. Jak mogłam jej to wszystko wytłumaczyć? Jeżeli ktokolwiek mógłby zrozumieć relacje damsko-męskie poza małżeństwem to zdecydowanie była to Diana, ale nasza historia i związek były skomplikowane.
- William i ja... Zależy mi na nim i jesteśmy sobie bliscy, ale żadne z nas nie chce małżeństwa. Na razie jesteśmy ostrożni, jeżeli kiedykolwiek ogłosimy zaręczyny to jedynie po to aby ocalić nasze reputacje.
- Czyli spędził kilka dni w podróży, z Londynu do Paryża, tylko po to aby wskoczyć do twojego łóżka i zaspokoić swoje potrzeby?
- Co? Oczywiście, że nie! Nawet nie pocałował mnie od kiedy przyjechał.
Diana zatrzymała się nagle, tym samym zmuszając mnie abym stanęła przy niej.
- Teraz jestem zupełnie zagubiona. Czyli to nie jest jakiś tam romans, ale również nie planujecie ze sobą przyszłości. Do tego nie skradł ani jednego, niewinnego pocałunku? Jeszcze mi powiesz, że śpi w mojej części pokoju w hotelu! - zaśmiała się z własnych słów. Nie zamierzałam jej mówić, że nie tak dawno William to zasugerował.
- Nasza sytuacja nie jest prosta...
- Mało powiedziane. Podziwiam ciebie, że jeszcze nie zwariowałaś. Czy kiedykolwiek dał tobie jakiś znak lub powiedział co naprawdę do ciebie czuje? Wspominał o miłości?
Nie musiałam nad tym długo się zastanawiać. Od razu przypomniało mi się, gdy powiedział "kocham cię, głuptasie" i każdy inny moment przed i po tym, gdy nie powiedział te słowa wprost, ale wiedziałam, że jemu na mnie zależy. Było to widać w gestach i słowach... Chociaż dzisiaj jego słowom towarzyszył niezbyt serdeczny ton, a gesty wydawały się być wymuszone. Mimo nieprzyjemnego uczucia w sercu dopiero w tej chwili uświadomiłam sobie, że mimo jednego gorszego dnia wciąż było więcej tych przyjemnych. Uśmiechnęłam się pod nosem, wspominając naszą bitwę na śnieżki lub gdy przyszedł pomóc podczas nieobecności Anny.
- Ah, czyli coś wspominał - najwyraźniej Diana dostała odpowiedź. Kontynuowaliśmy nasz spacer, ale Diania nie skończyła z pytaniami. - A czy ty powiedziałaś?
Tym razem odnalezienie odpowiedzi było trudniejsze. Nigdy mu nie powiedziałam, że go kocham, ale na pewno o tym wiedział, prawda? Musiał wiedzieć, jak strasznie mi na nim zależy. Uświadomiłam sobie kolejną rzecz. Nigdy wcześniej nie zauroczona, zakochana, czy jak to tam jeszcze ludzie opisują. Jeszcze kilka miesięcy temu jedynie mi zależało na hotelu i Sebastianie. W sprawach z bratem lub biznesem wiedziałam jak sobie poradzić, ale wszystko dotyczące Williama, nas, wciąż było dla mnie nowe. Nic dziwnego, że był w tym wszystkim jeden wielki bałagan. Nie wiedziałam, co robić, gdy ma się obok siebie partnera.
- Chyba nie... - w końcu odpowiedziałam. Diana ponownie dobrze zauważyła moje uczucia i zaprowadziła nas z powrotem do naszej grupy.
- Chodź, wypijemy herbatę. Czasami najprostsza herbata może pomóc z sercem i rozumem.
Gdy wróciłyśmy usiadłam z powrotem obok Williama. Przyjęłam filiżankę herbaty od Garniera i gdy tylko mu podziękowałam spojrzałam w kierunku Williama.
- Jak podoba się tobie park? - zapytałam, siadając odrobinę bardziej w jego stronę. - Miałeś szansę zaprzyjaźnić się z Garnierem? - dodałam trochę ciszej, chociaż wątpiłam, że Diana lub jej kochanek mnie usłyszeli. Byli bardziej skupieni na sobie i ich własnej rozmowie.

To prawda, Garnier był przeciwieństwem Diany i uzupełniali siebie w ciekawy sposób. Nie powiedziałabym, że jestem zazdrosna ich związku. Chyba jedynie pragnęłam aby nasza sytuacja była tak oczywista i prosta, jak ich.
Nagle zamarłam, gdy nastał tymczasowy chaos w postaci wiewiórki i szczekającego psa. Tu wylana herbata, tu zmiażdżone owoce, tam zaskoczona Juliette. Przez moment zrobiło się głośniej niż przed chwilą, ale ten moment szybko minął i ostatecznie wszyscy siedzieliśmy w ciszy. Nie trwało to długo, bo William dokończył swoje zdanie, a ja...
Zakryłam usta dłonią próbując ukryć swój rosnący uśmiech. Czułam, jak ramiona zaczęły odrobinę się trząść, gdy próbowałam powstrzymać swoje rosnące rozbawienie i śmiech. Nie byłam pewna co dokładnie doprowadziło mnie to takiego stanu. Może to była ta mała, zestresowana wiewiórka, która uciekała przed rozpieszczonym psem. Może Juliette, gdy zauważyła plamę na swojej sukience. Albo wszystkim miny, zaskoczeni tym całym wydarzeniem.
W pewnym momencie Theo spojrzał na mnie z lekko uniesioną brwią.
- A co ciebie tak rozbawiło? - niczym jakieś magiczne zaklęcie po jego słowach nie mogłam dłużej wytrzymać. Próbowałam zagłuszyć swój śmiech dłońmi, ale chyba słabo mi to wychodziło.
- Oczywiście, że dla ciebie byłoby to śmieszne. Nawet małe dzieci wiedzą aby nie śmiać się z takich rzeczy - rzuciła w moją stronę niezadowolona Juliette, która aktualnie próbowała użyć chustkę aby niezdarnie spróbować wyczyścić spódnicę.
- Daj spokój, było to całkiem śmieszne - Diana odpowiedziała z szerokim uśmiechem. - I zostaw tą plamę, jeszcze dziurę sobie zrobisz. Wątpię, że dumnie chodziłabyś po ulicach z dziurą.
Tym razem Eliott zaczął się śmiać, zapewne wyobrażając sobie zdenerwowaną, nieszczęśliwą i upokorzoną Juliette w samym środku Paryża.
- Przestańcie się śmiać!
- Przepraszam - próbowałam się uspokoić i złapać oddech. Wytarłam pojedynczą łzę i delikatnie dotknęłam swoje policzki.
- Nie pamiętam kiedy ostatnio tak się uśmiałam - szepnęłam, pozwalając sobie na jeszcze jeden, cichy chichot.

Chyba wszyscy byliśmy ciekawi i uważnie obserwowaliśmy Williama. Przestałam się śmiać, moje rozbawienie nagle jakoś zniknęło. Może było to spowodowane zmianą na twarzy Juliette, która przez kilka sekund wpatrywała się w niego, jakby uratował ją przed utonięciem w rzece. Sama jedynie uniosłam brwi, gdy plama "magicznie" zniknęła. Byłam ciekawa dlaczego to zrobił. Przecież to była jedynie plama, nawet nie taka wielka. Zapewne niewiele osób nawet zwróciłoby na nią uwagę.
Dołączyłam do sprzątania co nie zajęło nam długo. Usłyszałam głębokie westchnięcie Theo zanim pojawił się obok mnie.
- Będę musiał zostawić brudne rzeczy w hotelu, ale moglibyśmy pójść do nowo otwartej restauracji po drugiej stronie rzeki lub...
- Czy przypadkiem nie wspominałeś, że musisz się spotkać ze swoim ojcem? - przerwała mu nagle Diana. Nie przypominałam sobie aby Theo coś dzisiaj mówił o swoich obowiązkach związanymi z hotelem, ale po jego minie domyśliłam się, że zapewne Diana usłyszała kawałki rozmów, gdy Theo mówił z resztą po francusku. Theo zacisnął usta, ale ich kąciki delikatnie się uniosły.
- Masz znakomitą pamięć, Diano. Do tego co raz lepiej tobie idzie z francuskim.
- Mam znakomitego nauczyciela - Diana spojrzała w kierunku Garniera, który chyba po raz pierwszy od kiedy go poznałam odrobinę się zarumienił. No proszę, to było ciekawe i nawet odrobinę zabawne. Uśmiechnęłam się pod nosem, jedynie sobie wyobrażając jak te lekcje musiały wyglądać.
Juliette postanowiła iść z Theo w kierunku hotelu, ale zauważyłam jak z pięknym uśmiechem na twarzy i z krótkim uściskiem na ramieniu pożegnała się z Williamem. Na początku myślałam, że źle widziałam, może to mi się wydawało, ale wtedy przypomniałam sobie jak wcześniej mówiła o Williamie. Wiedziałam, że jej się podobał, ale jeszcze tak otwarcie z nim nie flirtowała. I zdecydowanie nie było to w formie żartu. Poczułam ukłucie zazdrości tylko przez sekundę zanim sobie coś przypomniałam i tym samym wpadł mi do głowy pewien pomysł.
Eliott postanowił iść w swoim własnym kierunku bez większego tłumaczenia. Dopiero wtedy Garnier podszedł do Williama z wyciągniętą dłonią.
- Dobrze znowu cię zobaczyć i lepiej poznać. Jeżeli nie masz za wiele planów z panną Parker to pod koniec tygodnia będzie prywatny i skromny bankiet. Będą tam głównie inwestorzy i kolekcjonerzy dzieł sztuki, ale oboje będziecie tam mile widziani. I obiecuję, że tam towarzystwo jest bardziej spokojne i... dojrzałe - Garnier miał przez chwilę problem aby dobrać odpowiednie słowo, ale chyba wszyscy wiedzieliśmy co miał na myśli. - Przemyślcie sprawę, tutaj znajdziesz wszystkie informacje - wyciągnął z kieszeni marynarki małą kartkę i podał ją Williamowi. - Nie musicie przyjść, ale szczerze mam nadzieję, że was tam zobaczymy. Chętnie więcej z tobą porozmawiam.
- A ja z tobą! - dodała Diana, uśmiechając się w moim kierunku.
- To bardzo miłe z waszej strony. Na pewno weźmiemy wasze zaproszenie pod uwagę.
To wystarczało Garnierowi i po krótkim pożegnaniu poszli z Dianą w przeciwnym kierunku od hotelu. Podeszłam bliżej do Williama aby przeczytać informacje na kartce, którą dał Garnier.
- Le Palais de L'Élysée. Nie jest daleko. Jeszcze nie miałam szansy spotkać się z wieloma kolekcjonerami. Chyba jedynym inwestorem sztuki, którego znam jest mój brat - chociaż nie wiedziałam czy można nazwać pracę Ralpha dziełami sztuki. Wciąż nie chciałam myśleć ile pieniędzy straciliśmy z powodu jednego romansu Sebastiana.
- Chętnie bym z tobą poszła - przyznałam szczerze. - Coś takiego mogłoby nam się przydać. Do tego bankiety w przepięknych budynkach z ogrodami są całkiem romantyczne. Mógłby powstać nowy romans pomiędzy tobą i Garnierem - pozwoliłam sobie odrobinę pożartować. Cieszyło mnie to, że Garnier chciał spędzić więcej czasu z Williamem. William nie miał za wielu przyjaciół, a Garnier był kimś kogo warto było znać.
- Nie musimy od razu decydować. Po za tym, chyba coś wspominałeś o jakiś zakupach? Wciąż szukasz czegoś bardziej praktycznego od paska do spodni?- uśmiechnęłam się do niego z nadzieją, że wiedział co miałam na myśli.

Nie takiej odpowiedzi spodziewałam się od Williama. Otworzyłam szerzej oczy, wpatrując się w niego i jego uśmieszek. Ponownie miałam ochotę się zaśmiać, jak z tej wiewiórki i psa, ale tym razem zacisnęłam mocniej usta. Udało mi się po chwili odwzajemnić uśmiech Williama i spojrzałam w górę jakbym faktycznie zastanawiała się nad jego pytaniami.
- Nie znam Garniera za dobrze, ale sprawia wrażenie osoby, która bardziej lubi wiązać niż być wiązana - kątem oka ponownie spojrzałam w kierunku Williama i mój uśmiech odrobinę się poszerzył. Czy to dziwne, że w tej chwili poczułam iskierkę radości, że tęskniłam za takimi chwilami i rozmowami, które nie miały większego sensu? Takie momenty przypominały mi, że mimo wszystkiego wciąż byliśmy z Williamem przyjaciółmi. Może właśnie tego mi brakowało.
- Ale masz rację, wiązanie kogoś do ławki w ogrodzie może nie być najlepszym pomysłem. Dlatego będziesz musiał być bardziej kreatywny i dyskretny. Na pewno znajdzie się w środku jakiś pusty pokój, do którego nikt nie będzie zaglądać. Na przykład jakaś mała spiżarnia.
Zamilkłam na chwilę, gdy wokół nas znalazło się więcej osób. Nie byłam pewna ile osób znało angielski, ale z tego co zauważyłam to wiele Francuzów w Paryżu znało kilka języków. Wolałam być ostrożna i przypadkiem nie przerazić kogoś tematem naszych rozmów.
- Po za tym, nie będziesz mógł tak po prostu odciągnąć go od rozmów i reszty towarzystwa. Wasze plany byłyby zbyt oczywiste. Jeżeli chcesz to pożyczę tobie jedną z moich książek, może czegoś ciekawego się nauczysz - zaproponowałam.
Gdy wyszliśmy z parku nie byłam pewna gdzie można znaleźć miejsce na takiego rodzaju "artefakty". Wątpiłam, że znajdziemy sklep z wielkimi napisami nad drzwiami. Takie miejsca nie są takie oczywiste. Chociaż w Paryżu nigdy nie wiadomo i mogłam się mylić. Przynajmniej nam się nie śpieszyło i mogliśmy przy okazji pozwiedzać nowe części miasta.

Uniosłam delikatnie brew słysząc, że jeżeli nie wyjdzie mu z Garnierem to przyjdzie do mnie. Uśmiech pozostał na mojej twarzy, mimo wszystkiego wciąż byłam rozbawiona tematem naszych rozmów. Raczej nie było to często spotykane aby z kimkolwiek rozmawiać o takich rzeczach. Wiedziałam z opowieści kobiet w Widows Circle, że niektóre nawet ze swoimi mężami nie wspominały o swoich fantazjach lub też nie żartowali ze sobą w taki sposób.
- Proponuję zmienić swój plan, bo jeżeli stoję w kolejce za Garnierem to będziesz korzystał z balkonu tylko po to aby podziwiać widoki Paryża - nie byłam, jak udało mi się cokolwiek powiedzieć w spokojnym, nawet lekkim tonie. Gesty i dotyk Williama były co najmniej rozpraszające. Miał wcześniej rację, stęskniłam się za nim i doskonale o tym wiedziałam, ale nie sądziłam, że takie "niewinne" gesty wywołują na mnie silne reakcje.
William ponownie mnie zaskoczył swoją propozycją. Doktor Jekyll? D'Artagnan? Gdy kiedyś pytałam Williama aby podzielił się ze mną swoimi fantazjami nie takich rzeczy się spodziewałam. Nie miałam nic przeciwko jego pomysłom.
- Stanowcza i kobieca - powtórzyłam, spoglądając na wystawę. Nie miałam żadnych konkretnych pomysłów, ale może znajdę inspirację w sklepie. Nie byłam pewna czy udałoby mi się być kobiecą wersją D'Artagnan, ale jeżeli nie będę miała innych pomysłów to mogłabym spróbować.
- Chodź, zobaczymy co mają - pociągnęłam Williama w stronę sklepu. Było w środku kilka osób co może nawet było lepsze, bo nikt nie zwracał na nas uwagi. W sklepie jednak nic nie rzucało mi się w oczy dopóki nie usłyszałam kobiecy głos niedaleko nas. Spojrzałam w kierunku kobiety, która musiała być w podobnym wieku do mnie. Akurat płaciła za coś, ale nawet nie jej zakupy zwróciły moją uwagę. Po jej ubiorze wiedziałam, że musiała robić zakupy dla kogoś innego. Wyglądała na pokojówkę, ale również nie byle jaką. W pewnym momencie kobieta spojrzała w moim kierunku i zauważając, jak się przyglądam odwróciła wzrok, wzięła swoje rzeczy i wyszła w pośpiechu, jakbym ją upokorzyła swoim wzrokiem. Może dlatego rodzice mnie uczyli aby "nie patrzeć się na obcych". Mimo tego, dzięki kobiecie wpadłam na pomysł.
- Nie znajdę tego co potrzebuję tutaj, ale może kupimy jakąś apaszkę lub dwie? Lepsze to od paska - sięgnęłam po jedną aby dotknąć materiał. Może w naszym przypadku kolory lub wzory nie miały znaczenia, ale z jakiegoś powodu nie chciałam kupić byle czego. - No i chyba, że bardzo tobie zależy na tym abyś miał w sypialni doktora Jekylla zamiast kogoś bardziej kobieco - uśmiechnęłam się pod nosem i podając mu apaszkę, którą wybrałam.

Zgodziłam się z Williamem, gdy pokazał mi drugą apaszkę. Przez chwilę ponownie miałam ochotę się zaśmiać z tej całej sytuacji. Traktowaliśmy te zakupy jakbyśmy szukali dekoracji do mieszkania Williama, a nie dodatków do wspólnej zabawy. Do tego to jego pytanie na temat mojej bielizny. Nie sądziłam, że to co nosiłam do łóżka będzie tematem do rozmów. W sumie, to nigdy wcześniej nikogo po za mną to nie interesowało i nie byłam pewna opinii Williama. Mogłam się domyślić, ale dopiero teraz potwierdził moje przekonania.
- Williamie Lightwood, nie masz za grosz wstydu - pokręciłam głową, wciąż się uśmiechając. - Coś tak myślę, że twoja ukochana Wenus z Milo nie nosiła żadnej bielizny - zażartowałam. Wiedziałam co miał na myśli. Kilka razy widziałam reklamy krótszej koszuli nocnej, polecane zwłaszcza na zbliżający się sezon letni. "Wygoda na wakacje", chyba taki był slogan. Nawet wiedziałam, gdzie można było coś takiego kupić. Głupio mi przyznać, ale kilka tygodni temu nawet kupiłam coś takiego.
Czekając na Juliette i Theo postanowiłam spędzić trochę czasu na zakupach i właścicielka pewnego sklepu przekonała mnie aby zakupić jej najnowszą "stylizację". Przymierzyłam ją tylko raz po powrocie do hotelu i po pierwszym spojrzeniu w lustrze uznałam, że wyglądałam komicznie w krótkiej koszuli nocnej na ramiączka. Od tego momentu leży w swoim pudełku, zakopana gdzieś w szafce w łazience. Może była pora ją znowu wyciągnąć i dać jej drugą szansę?
- Mogłabym wziąć coś takiego pod uwagę. Nie sądziłam, że kiedykolwiek dowiem się czegoś więcej o twoich fantazjach. Dobrze wiedzieć, że nie tylko ja mam kreatywne pomysły - jedynie tyle powiedziałam na tą chwilę. Mogłabym użyć mój poprzedni pomysł następnym razem, ale wciąż chciałam jakoś go zaskoczyć. - Chyba możemy już wracać, prawda? Coś jeszcze potrzebujesz?

Nie śpieszyło mi się wypróbować jakość nowo zakupionych apaszek. Śpieszyło mi się aby spędzić mniej czasu na słońcu, ale czułam się lepiej niż krótko po obudzeniu. Dlatego nie podzieliłam się z Williamem swoim stanem. Po za tym, przecież sama zaproponowałam, że możemy zrobić lub zobaczyć cokolwiek chciał.
- Dobrze, że pilnujesz takich rzeczy. Inaczej całe nasze towarzystwo będzie myślało, że przyjechałeś tylko po to aby spełnić swoje fantazje - odgryzłam mu się, ściskając jego dłoń. Odpowiadając Dianie, że nie jesteśmy zaręczeni zapewne skołowało to nie tylko moją przyjaciółkę. Mogliśmy mówić, że stęskniony przyjaciel chciał ponownie się zobaczyć i przy okazji zwiedzić Paryż, ale raczej już nikogo nie przekonamy, że jest pomiędzy nami jedynie przyjaźń. Gdyby podobna sytuacja była z jakąś inną parą też bym uznała, że jest pomiędzy nimi jakiś niecodzienny związek oparty jedynie na czymś bardziej fizycznym. Oczywiście, w naszym przypadku nie chodziło jedynie o seks, ale przecież nie będę tego tłumaczyć każdej osobie, która uniesie na nas swoją osądzającą brew.
Nie widząc powodu aby sprzeciwiać się jego planom zaczęłam się zastanawiać, gdzie moglibyśmy iść. Kolejne muzeum lub galeria mogłyby znudzić Williama. Kupić bilety do teatru na ten wieczór mogłoby być za późno. Chyba nie byłam najlepszym przewodnikiem.
- Może poszukamy czegoś do twojego nowego mieszkania? Coś niewielkiego, jakąś dekorację oraz pamiątkę. Czasami przy rzece lub w parkach siedzą malarze. Mogliby namalować tobie mały obraz lub narysować szkic jak stoisz z wieżą Eiffla w tle. Wielu z nich są studentami w Academie des Beaux-Arts i niewiele trzeba zapłacić za ich pracę. Kto wie, może namaluje ciebie jakiś przyszły słynny artysta, który jednego dnia będzie miał swoją wystawę w Londynie lub w Birmingham - i przy okazji będziemy mogli ocenić z Williamem czy ich praca się poprawiła. Ta wizja potencjalnej przyszłości sprawiła, że uśmiechnęłam się pod nosem.

Niezidentyfikowana postać. Zaśmiałam się krótko na jego pomysł, ale jeżeli właśnie tego chciał mogłam się na to zgodzić. Byłam ciekawa dlaczego akurat taką wersję obrazu by sobie zażyczył, ale nagle zmienił odrobinę temat. William najwyraźniej nie tylko lubił tajemnicze postacie w obrazach, ale również sam być tajemniczy i wzbudzać zainteresowanie.
Gdy dotarliśmy do odpowiedniego sklepu najpierw jedynie spoglądałam raz na niego, raz na okulary. Miał rację, nie miałam takich. Również nigdy żadnych nie próbowałam. Dlatego z ciekawością sięgnęłam po pierwsze ramki, które rzuciły mi się w oczy. Były prostsze, wyglądały na znacznie delikatniejsze od reszty. Podeszłam do pobliskiego małego lustra. Było to dziwne, gdy nagle wszystko zrobiło się znacznie ciemniejsze. Spojrzałam w kierunku Williama i na chwilę ściągnęłam okulary, ponownie je założyłam, ściągnęłam, założyłam, i tak jeszcze z kilka razy.
- Ciekawe - skomentowałam zadowolona. - Jeżeli chcesz mi kupić w prezencie to się nie sprzeciwię. Tylko również kup sobie parę, inaczej będę głupio wyglądać, nie uważasz?
Ponownie spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Nie byłam pewna czy coś takiego do mnie pasowało. W razie czego spróbowałam inną parę ramek.
- Wygląda to trochę śmiesznie. Widziałam kilka osób w Londynie, którzy nosili coś takiego. Przypomina to bardziej część kostiumu do teatru. Nie wyglądam, jak błazen?
W tym momencie podeszła do nas kobieta w średnim wieku. Mimo tego, że jej nie rozumiałam to po jej gestach zgadywałam, że chciała pomóc. Pozwoliłam aby kobieta wybrała dla mnie trzy ramki w różnym stylu. Nie sądziłam, że może być aż tyle do wyboru i zanim zauważyłam całkowicie skupiłam się na wyborze odpowiednich ramek.
Gdy przymierzyłam ostatnią parę i sprzedawczyni zobaczyła mój zadowolony uśmiech odwróciła się w stronę Williama, mówiąc coś do niego i wskazując na resztę opcji, które miała w sklepie. Skorzystałam z okazji i sięgnęłam po parę w ciemnym kolorze i założyłam je na nos Williama.
- Może nie potrzebujesz ich tak bardzo jak ja, ale przynajmniej będziemy do siebie pasować - i przy okazji czułabym się lepiej nosząc takie okulary na sobie.

Nie powiedziałabym, że przypominał błazna. Nie byłam pewna czemu, ale okulary pasowały Williamowi. I faktycznie teraz lepiej tolerowałam jasne słońce chociaż w cieniu pod parasolem wciąż było trochę chłodniej. Jednak najgorętszy moment dnia już minął, więc trzymałam parasolkę w wolnej dłoni.
- Nie wiem skąd miałeś ten pomysł, ale ja i moja głowa jesteśmy tobie wdzięczne - zażartowałam. - Chyba jeszcze nie wiem o tobie wszystkiego, mon fiancé  - nagle sobie coś przypomniałam po naszych małych zakupach. Nie wiedziałam, że William mówił po francusku. To prawda, słyszałam zeszłej nocy, ale jakoś ten szczegół mi umknął. Dopiero teraz obserwując, jak bez problemu słucha i rozumie co mówi do niego kobieta przypomniałam sobie tamten moment.
- Może mógłbyś mi pomóc w nauce francuskiego. Wymowa nie najlepiej mi wychodzi - na prawdę przydałby mi się jakiś nauczyciel. Przy okazji w razie czego gdyby znudziłyby nam się lokalne atrakcje to moglibyśmy spędzić poranek lub popołudnie na nauce.
- Chociaż może niepotrzebnie martwię się nauką. Skoro tak biegle mówisz to będziesz mógł być moim tłumaczem, gdyby udało nam się otworzyć kiedyś hotel we Francji - powiedziałam to wszystko w pół żarcie pamiętając, jak nie raz William oferował pomoc. Jednak mimo wiedzy Williama wciąż chciałam podjąć się wyzwaniu i chociaż zrozumieć połowę rzeczy, których jeszcze nie znałam.
Przyjemnie było wyobrażać sobie różne wizje wspólnej przyszłości. Praca przy hotelu, nauka języków czy nawet taki spacer. Przed wyjazdem do Paryża może za bardzo spodobała mi się myśl prawdziwych zaręczyn z Williamem. Po raz pierwszy byłam zauroczona wizją małżeństwa, ale czas i dystans (oraz rozmowa z Dianą) przywróciło mnie do rzeczywistości. Poważniejszy związek wciąż nie interesował Williama. Była szansa, że nigdy to się nie zmieni. W sumie, podobnie powinno być ze mną. Zwłaszcza, że teraz miałam inne plany "na życie".
Dotarliśmy do parku i zaczęłam rozglądać się za jakiś malarzem. Ten park był mniejszy od poprzedniego i było w nim mniej ludzi, ale miałam nadzieję, że nie było za późno aby kogoś znaleźć przed zachodem słońca.
- Chyba również bym chciała taką pamiątkę, ale nie tak tajemniczą, jak twoja. Na przykład, moglibyśmy stać razem z katedrą Notre-Dame w tle. Może ty nie chciałbyś budzić się i patrzeć na siebie w obrazie, ale ja bardzo przepadam za twoją twarzą i nie miałabym nic przeciwko gdybym mogła ją widzieć każdego ranka - uśmiechnęłam się pod nosem i ścisnęłam mocniej jego dłoń.

Spojrzałam na artystę, który najwyraźniej niedawno zaczął malować. Z tego co widziałam i słyszałam to te portrety nie trwają za długo ze względu na ich wielkość. Faktycznie, nie musieliśmy już dzisiaj kogoś znaleźć, ale nie byłoby głupio już wracać? Dopiero co dotarliśmy do parku.
- Czyżby teraz tobie śpieszyło się wypróbowanie nowych apaszek? - zapytałam spoglądając na niego z zadziornym uśmieszkiem. - Chodź, nacieszmy się chociaż parkiem. Możemy spróbować znaleźć malarza innym razem.
Pociągnęłam go w kierunku pobliskiej wolnej ławki. Poszczęściło nam się, akurat jakaś para wstała aby zapewne kontynuować swój spacer. Do tego trafił nam się widok na rzekę. Po drugiej stronie rzeki było wiele osób, zapewne i oni korzystali z przyjemniejszej pogody. Wiele okien w budynkach zostały pootwierane, a drzewa leniwie się kołysały. Taki spokój był zadziwiająco przyjemny. Byłam przyzwyczajona do życia w mieście, do niekończącej się listy obowiązków. Nawet podczas swojego "odpoczynku" w Paryżu panował mały chaos.
Skoro o chaosie mowa...
- Co do Sebastiana - zaczęłam, puszczając dłoń Williama i ściągnęłam okulary, wciąż nie całkowicie do nich przyzwyczajona. Do tego słońce było teraz za naszymi plecami, częściowo zakryte za drzewami. - Jego opinia jest dla mnie ważna, ale nie na tyle abym zabraniała sobie powiesić lub postawić w moim pokoju cokolwiek bym chciałam. Jednak masz rację, lepiej go nie denerwować i nie prowokować bardziej ze względu na moje własne nerwy i ich limitacje - na samą myśl westchnęłam ciężko. Nie lubiłam narzekać, bo mimo wszystkiego lubiłam pracę przy hotelu. Te inne drobiazgi w moim życiu mnie czasami przytłaczały.
- Może poproszę malarza aby namalował mój pomysł na obraz w rozmiarze pocztówki? Mogłabym znaleźć ramkę i postawić na swoim biurku w nowym hotelu. Może do tego czasu uda nam się wytłumaczyć Sebastianowi naszą sytuację - przypomniała mi się rozmowa z Dianą i skrzywiłam się lekko. Nie wiedziałam, jak odpowiedzieć na jej pytania. Chciałam wspomnieć tą rozmowę, może razem z Williamem potrafilibyśmy zdecydować, jak podchodzić do takich pytań. Byłam przekonana, że jeszcze nie jeden raz je usłyszymy. Był to poważny temat i nie chciałam go teraz poruszać.
- Nawet w takich chwilach myślisz o moim bracie? - zapytałam, ponownie się drocząc z Williamem i odrobinę zmieniając temat. - Masz przy sobie piękną kochankę, do tego mądrą, ambitną i jakże skromną, a ty z uśmiechem wspominasz Sebastiana - usiadłam odrobinę na boku, twarzą do niego. - Czy to dlatego jeszcze mnie nie pocałowałeś? - uniosłam lekko brew, utrzymując uśmiech na twarzy. - A może to pewna francuska dama z bogatej rodziny bardziej ciebie zainteresowała? - przed moimi oczami pojawił się moment, gdy William wstał i pomógł Juliette z jej plamą na spódnicy. Nie byłam zazdrosna, może tylko odrobinę, ale głównie zapytałam aby się z nim podrażnić.

Zaczęłam być zazdrosna? Prawie prychnęłam na jego słowa. Jeżeli chodziło o Williama to można było bez problemu uznać, że zawsze mogłam być zazdrosna. Taka mała, zdrowa dawka zazdrości. Nie pragnęłam bogactwa, biżuterii, czy tytułów innych, na tych rzeczach mi nie zależało. Jednak gdybym straciła Williama, bo ktoś inny bardziej mu się spodobał lub bardziej do niego pasował... Zapewne stałabym się niezadowoloną, złą wiedźmą niczym z bajek dla dzieci.
William miał rację, mogłam go pocałować. Dlatego wcześniej pozwoliłam sobie na delikatny pocałunek przed wyjściem do parku chociaż prawda była taka, że chciałam czegoś więcej. Może powinnam była zrobić, jak William zasugerował, zamiast czekać na jakiekolwiek gesty z jego strony. Postanowiłam wziąć to pod uwagę w najbliższej przyszłości.
Nie mogłam się powstrzymać i uśmiechnęłam się odrobinę szerzej po jego pocałunku. Było to dla mnie zabawne, jak coś tak prostego potrafiło wywołać u mnie taką reakcję. W tym momencie uznałam, że może ta moja mała zazdrość nie była taka zła skoro można było ją tak łatwo zadowolić. Spojrzałam na jego usta i pomyślałam, że gdybyśmy nie byli w parku to odważyłabym się na dłuższy pocałunek.
Odwróciłam wzrok, ponownie spoglądając na widok przed ławką jakbym zastanawiała się nad jego pytaniem dotyczące kolacji. Nie miałam ulubionego miejsca. To gdzie zjemy kolację było mi obojętne, więc była okazja spróbować coś nowego razem.
- Co do mojej zazdrości i tęsknoty, raczej nie powinno być to szokujące. Nie widziałam ciebie kilka tygodni, to raczej naturalne, że jestem spragniona twojej uwagi. Czuję się strasznie zaniedbana - ściszyłam odrobinę swój głos i spojrzałam mu w oczy. William kiedyś mi powiedział, że nie rzucił na mnie uroku, ale jego czarne oczy bez większej trudności potrafiły mnie wchłonąć.
- Ale nie można rozmawiać o deserze przed kolacją, prawda? Nie mam ulubionego miejsca, możemy razem jakieś znaleźć - wtedy w głowie pojawiła się pewna wizja przyszłości, która strasznie mi się spodobała. - Myślisz, że uda nam się znaleźć takie miejsce, do którego moglibyśmy zawsze wracać? Nawet gdy będziemy starsi i pomarszczeni? - nie potrafiłam sobie wyobrazić starszej wersji Williama czy samej siebie, ale przecież czas pokaże. - Dobrze by było mieć takie miejsce. Gdzieś, gdzie moglibyśmy ukryć się przed światem i przy okazji zjeść znakomite jedzenie.