Guardian Demon

Alastor jest dość młodym demonem. Liczy sobie 350 lat zaś na ludzki wiek jest to mniej więcej 30. Został nim po śmierci, gdy został zamordowany przez… sam nie wie kogo. Nigdy nie był zbyt cnotliwym człowiekiem i narobił sobie dość wrogów, by podejrzewać każdego. Mieszkał na terenie ówczesnego Londynu wraz z rodziną, obecnie pomieszkuje w Trzecim Kręgu Piekła.

    Jako człowiek przyjął nazwisko Lightwood, przy czym wygląda całkiem normalnie. Posiada czarne włosy oraz oczy, jest wysokim mężczyzną (185) z wysportowaną sylwetką.
    Będąc w formie demona wyrastają mu czarne skrzydła, oczy zmieniają się w jedną głęboką czerń, bez miejsca na biel, a szeroki uśmiech pełen jest ostrych jak igły zębów. Zna kilka demonicznych sztuczek, które nie do końca się sprawdzają w świecie ludzi, lub ich efekty wymykają się spod kontroli, co działa mu na nerwy.
    Interesuje się praktycznie wszystkim. W końcu tyle się pozmieniało na świecie przez te lata, że większość rzeczy jest dla niego nowa.

    Lord Wolfgrond i jego żona często uczęszczali najróżniejsze uczty i spotkania dedykowane dla wyższych klas społecznych. Jednak często nie zapraszali większego grona znajomych do swojego domu. Najróżniejsze plotki na ten temat się rozniosły i najwyraźniej sam lord miał ich już dosyć... a raczej jego żona.
    Dove uśmiechnęła się grzecznie w stronę kobiety w średnim wieku. Wyglądała na zestresowaną. Nawet, gdy się śmiała z jakiegoś tam żartu jej śmiech był strasznie wymuszone. Do tego ręka jej drżała za każdym razem, gdy sięgała po kieliszek wina.
    Margaret, która stała obok Dove, prychnęła pod nosem.
    - Teraz zachowuje się, jak szczeniak z podkulonym ogonem. Wczoraj jakoś nie miała problemu, aby powiedzieć co na prawdę sobie o mnie myśli. - czyli, że Margaret, tak jak w sumie wszystkie członkinie Widows Circle, niszczą reputację dam i dobrze wychowanych panienek. Chodzą po pubach, aby wydać pieniądze zmarłych mężów i się upijają. Lub pieniądze idą w najnowszą modę i w niepotrzebne podróże.
    - Nie martw się. Jak tak dalej pójdzie to jeszcze dzisiaj dostanie zawału serca. - kobiety spojrzały na siebie z wrednym uśmieszkiem.
    - Podła jesteś -
    - A dziękuję - odpowiedziała i skończyła swój kieliszek wina. Rozejrzała się po pomieszczeniu, gdzie niektórzy goście zdecydowali usiąść na długiej kanapie z małym talerzem pełnym smakołyków w dłoni. Inni stali w małych grupach i obmawiali pewnie politykę, czy też ekonomią. Nikt nie zwracał uwagi na Dove, co znaczyło, że to był dobry moment, aby na chwilę wyjść z pokoju.
    - Idę się przejść - powiadomiła Margaret, która jedynie machnęła ręką, wciąż oburzona zachowaniem żony lorda.
    Dove oddała pusty kieliszek do przechodzącej służby i skierowała się w stronę korytarza. Gdy wcześniej weszła do domu lorda Wolfgrond zauważyła kątem oka otwarte drzwi do jego biura. Drzwi wciąż były otwarte i na szczęście nikogo nie było w pobliżu. Dove powoli rozejrzała się po pokoju, gdzie stało wielkie biurko, półki z książkami, które nigdy nie były przeczytane i kanapa w kącie, gdzie można było zauważyć plamy po winie. A przynajmniej Dove miała nadzieję, że to było wino.
    Jednak nie na tym się skupiła. Kobiety w Widows Circle były świetnym towarzystwem, ale również źródłem informacji. Plotki nie zawsze są w stu procentach prawdziwe, ale zawsze w nich jakieś ziarenko prawdy. Według jednej plotki, lord Wolfgrond kupił pierścionek z Paryża dla swojej żony. Prezent na urodziny, chyba.
    Dove podeszła do biurka i zaczęła otwierać szuflady. Było w nich pełno papierów, głównie dokumenty, ale również listy. Szybko zerknęła w ich stronę, ale nie były warte jej uwagi na długo. Nie zajęło jej dużo czasu, aby znaleźć pierścionek. Siedział sobie bezpiecznie w małym, granatowym opakowaniu. Dove powoli je otworzyła i uśmiechnęła się pod nosem widząc piękny szmaragdowy pierścionek. Ostrożnie wzięła go pomiędzy palcami. Dopiero wtedy zauważyła małą notkę, która była schowana pod pierścionkiem. "Dla najdroższej Isabelli". Isabella?
    Dove zmarszczyła brwi i szybko schowała pierścionek w długi rękaw swojej sukni, po czym zamknęła puste pudełko i dała go z powrotem, gdzie go znalazła. Lord Wolfgrond ma kochankę? Taki oddany swojej religii? Gdy tylko jego grono społecznie się o tym dowie będzie po nim. Dove uśmiechnęła się do siebie. Teraz musiała tylko znaleźć Margaret.

    Piekło, gabinet Asmodeusza

   - Czy to są jakieś żarty?
   - Skąd ten pomysł? - zapytał jasnowłosy demon, nawet nie unosząc na mnie wzroku znad czytanego właśnie dokumentu. Wyglądał bardzo ludzko, bez rogów, bez skrzydeł, łusek, pazurów czy innych elementów, w których lubowały się demony. Każdy mógł tu, na dole, uzyskać wygląd, jaki chciał. Zależnie od tego, jaką posiadał moc mógł zrobić z własnym ciałem co chciał lub pozostać takim, jak wyglądał zaraz po trafieniu na dół. A ten tutaj mogłem śmiało rzec, że był najpotężniejszym ze wszystkich. Wielu nawet po cichu mawiało, że był gorszy od samego Lucyfera. Raczej nie bez powodu dowodził Zastępami Piekielnymi jako prawa ręka samego władcy.
   - Demon stróż? - spytałem jeszcze raz, niepewnie.
   - Posłuchaj, Al - dopiero teraz oderwał się od wcześniejszej czynności. Pomasował skroń, jakby zmęczony już tą rozmową i moimi kolejnymi pytaniami. - Uznaj to za swego rodzaju nagrodę. Wrócisz na ziemię, trochę sobie tam pożyjesz, przypomnisz stare czasy, a przy okazji zrobisz coś pożytecznego. Tylko pamiętaj, że tym razem stoisz po tej dobrej stronie. Jeśli ześlesz mi tu na dół kolejną duszę, to osobiście zedrę z ciebie skórę. Zrozumiałeś?
   - Tak, to zrozumiałem, ale czy nie o to właśnie chodzi? Żeby tych dusz było tu…
   - Nie - przerwał mi Asmodeusz, marszcząc brwi. - Kiedyś może tak było. Teraz mamy tu przeludnienie. Jest ich zbyt wiele, mamy coraz mniej miejsca. Widziałeś te kolejki do Piotra? Nie? Ja też! Musiałem za to Beliathowi oddelegować kolejnego demona do pomocy, a jak tak dalej pójdzie, to chyba zacznę zatrudniać anioły. Twoje zadanie jest więc jasne: masz zrobić wszystko, żeby ten człowiek tu nie trafił. Jeśli tego dokonasz, wdrożymy ten plan na większą skalę. Jeśli nie, nie chciałbym być tobą. A teraz idź stąd i nie zawracaj mi więcej głowy - fiołkowe oczy Asmodeusza błysnęły niebezpiecznie. Nie zamierzałem testować jego cierpliwości. Akurat nie jego.


    Londyn, obecnie

    Zaraz po przybyciu na Ziemię nie zabrałem się od razu do pracy, tak jak obiecałem swojemu przełożonemu. Najpierw musiałem oswoić się z nową rzeczywistością. Nikt mnie nie uprzedził przed tym, co mnie czekało na miejscu. Świata którego nie pamiętałem, a te strzępki jakie pozostały mi jednak w pamięci, były zupełnie inne niż to, co zastałem na miejscu. W pewnym momencie jakiś przechodzień zaczepił mnie i wcisnął w dłoń kilka monet, by "zmienić te szmaty".
    Zmarszczyłem brwi. Rzeczywiście mocno się wyróżniałem na tle innych. Chyba nawet w ten mniej przyjemny sposób, co było irytujące.
    Minęło kilka dni zanim wszystkiego się nauczyłem. Tak nie do końca, ale zdecydowanie więcej rzeczy rozumiałem. Wynająłem mieszkanie w jednej z dzielnic. Zupełnie przypadkiem (czyli całkiem egoistycznie) wybrałem bogatą, strzeżoną okolicę. Asmodeusz nie żałował pieniędzy. W piekle ich nie brakowało, było tego pełno. Jednakże nikt tego tam nie potrzebował, a na takie… "wycieczki" było jak znalazł. Mogłem żyć jak mi się podobało, bawić się całymi dniami, mając nieograniczony dostęp. I to wszystko za jego zgodą.
    Zaśmiałem się na tą myśl, przyglądając się jednocześnie sobie w lustrze przyczepionym do ściany. Właściwie zajmowało całą ścianę mojej sypialni i mogłem widzieć się od stóp po głowę. Poprawiłem czarną kamizelkę oraz mankiety białej koszuli. Dzisiejszego dnia miałem wziąć się do pracy i poznać swoją podopieczną na przyjęciu jakiegoś wysoko ustawionego jegomościa i jego żony. Zdążyłem też wcześniej porozmawiać z byłym aniołem stróżem mojej ofiar… podopiecznej. Dowiedziałem się kilku ciekawostek z jej życia i wiedziałem, czego mógłbym się spodziewać po niej oraz jej towarzystwie. Nie zdziwiłbym się też, gdyby połowa członkiń Widows Circle sama pozbyła się swoich mężów. Anioł z niesmakiem wyrażał się o tych kobietach, co wywoływało u mnie tylko rozbawienie.
    Na miejscu musiałem się znaleźć o wiele wcześniej niż zaplanowano samo przyjęcie. Jako służba miałem w umowie pomaganie w sprzątaniu, gotowaniu i wszystkim tym podobnym. Cóż… mimo że nie podobała mi się taka praca, miałem możliwość poznać miejską ludność. Tą bogatszą i tą mniej również. I ledwie udawało mi się trzymać język za zębami, gdy zasuszona przełożona służby po raz kolejny przyłożyła mi ścierą, że niby za bardzo się lenię.
    Szczęśliwie niedługo zeszli się goście. Panią Dove rozpoznałem od razu. Anioł bardzo dokładnie mi ją opisał. Jej koleżanki również. W szczególności miałem uważać na jasnowłosą Margaret, która również się kręciła na przyjęciu. Podobno we dwie były głównymi przyczynami zamieszania na różnych okolicznościach. Nie mogłem odmówić mu racji, gdy zobaczyłem jak kobieta niedługo wymknęła się z salonu. Odstawiłem więc tacę z kieliszkami, z którą chodziłem od pewnego czasu, po czym dyskretnie udałem się za nią.
    Uchylone drzwi gabinetu aż zapraszały każdego potencjalnego złodzieja. Aż w końcu się znalazł.
    Z zaskoczeniem spostrzegłem, że pani Dove była bardzo przejęta tym, co robiła. Na tyle mocno, że nie dostrzegła mojej osoby. Stałem oparty o ścianę przy drzwiach, przyglądając się jej poczynaniom. Dopiero gdy wsunęła pierścionek do rękawa, odchrząknąłem dość głośno, by mnie zauważyła.
    - Nie sądzę, aby była pani prawowitą właścicielką tego pierścionka - odezwałem się, krzyżując ręce na piersiach. Jednocześnie przesunąłem stopą drzwi, zamykając je.

    Gdy tylko wszyscy z Widows Circle się dowiedzą... Nie, gdy cały Londyn się dowie o romansie lorda z jakąś tam Isabellą, jego żona na prawdę dostanie zawału serca. Dove próbowała sobie przypomnieć czy kiedykolwiek poznała kogoś o tym samym imieniu, ale nikt nie przychodził jej na myśl. Londyn jest ogromny, ale towarzystwo z wyższych klas raczej nie. Prawie każdy znał wszystkich, a przynajmniej wiedział kto jest kim, co robi, gdzie mieszka i czy jest zapraszany do pałacu przez samą królowę.
    Nagle Dove uświadomiła sobie, że nie jest sama w pomieszczeniu. Wstrzymała oddech i podniosła wzrok. Mrugnęła kilka razy widząc służbę. Od razu się zrelaksowała. No bo co jej służba może powiedzieć lub zrobić? Nawet, gdyby poszedł powiedzieć, że znalazł Dove w pokoju lorda to nikt nie będzie mógł zareagować. Pomimo jej reputacji, nikt by się nie odważył wziąć stronę służby. To by był innego rodzaju skandal.
    Dove zignorowała jego słowa na temat pierścionka, który był zimny niczym lód tuż przy jej skórze. Ani żona, ani kochanka lorda nie zasługiwały na taki ładny prezent.
    Nie była pewna po co ten mężczyzna zamknął drzwi i to był jedyny powód dlaczego zatrzymała się kilka kroków przed nim. Nie zachowywał się, jak typowa służba. Jego ton był inny, niż Dove mogła się spodziewać. Również miał delikatny akcent, którego Dove od razu nie wyłapała. Może był tu nowy? Przez ostatnie kilkanaście lat co raz więcej ludzi przybyło do miasta, co według Sebastiana to wcale nie dobry pomysł.
    - Długo pracujesz dla Wolfgrond? - zapytała, nie tylko po to, aby potwierdzić swoją teorię. Możliwe, że ten mężczyzna wiedział coś więcej na temat tej całej Isabelli. Dove uśmiechnęła się łagodnie, próbując wyglądać przyjaźnie i niewinnie, co o dziwo działało częściej, niż by sama mogła się spodziewać. - Wiesz coś na temat kochanki lorda? Może... jakieś listy rzuciły ci się w oczy? Może lord wychodzi z domu o nietypowych porach? Oh, a może wiesz, gdzie pojechał w zeszłym miesiącu? Nie był w Manchester, prawda? - jej ton był lekki, jakby nie rozmawiała ze służbą. Ktoś by mógł nawet uznać, że Dove flirtuję z mężczyzną, co również jest często omawiane podczas plotek na temat Widows Circle. "Nie ma męża lub narzeczonego, flirtuje z każdym kto rzuci jej się w oczy", czy coś w tym stylu. Jeżeli faktycznie ludzie w tobie wierzyli, jej to nie przeszkadzało.

    Mężczyzna zdecydowanie nie był z tych okolic, a przynajmniej nie od dłuższego czasu. To, jak opisywał lorda w ogóle nie pasowało z jego reputacją. Osobiście za dobrze go nie znałam, ale inni spędzali nawet tygodnie w jego domku wakacyjnym gdzieś daleko na południu. Wiek nigdy mu nie przeszkadzał w swoich wyborach.
    Więc najwyraźniej oto tu służba jeszcze wiele musi się douczyć lub po prostu kłamie mi w twarz, czego nie do końca bym mogła zrozumieć dlaczego. Nie przypominam sobie, abym wcześniej na niego wpadła i źle mu życzyła.
    Ale musiał wiedzieć o Widows Circle, skoro wspomniał o moim "mężu", czy też raczej jego brak. Również znał moje nazwisko, co nie było wielkim zaskoczeniem. Jestem pewna, że nie tylko moje imię było wspomniane podczas przygotowań na dzisiejszy wieczór.
    Postanowiłam go nie poprawiać, czy to w sprawie lorda, czy też mojej własnej. Był jakiś... dziwny, aż byłam ciekawa i chciałam zapytać skąd jest. Nigdy jeszcze nie spotkałam się ze służbą, która bezpośrednio by mi powiedziała, że nie powinnam czegoś robić. W końcu, to nie ich miejsce na takie komentarze. A może biedna chłopczyna sama chciała wziąć pierścionek dla "kuzynki" lorda.
    Wciąż z uśmiechem na twarzy spojrzałam prosto w oczy mężczyzny. Nie były jakieś nietypowe, ale jednocześnie nie mogłam przestać się w nie wpatrywać. W pewnym momencie poczułam dziwne mrowienie w karku. Odwróciłam wzrok z szerszym uśmiechem na twarzy.
    - Tylko pożyczam - odpowiedziałam, po raz pierwszy przyznając się, że mam przy sobie pierścionek. - Przy okazji zapytam się pana domu o jego kuzynkę. Jestem ciekawa po co chorej kobiecie taki prezent. Może to jest magiczny pierścionek, który ma ją wyleczyć? - podniosłam ponownie wzrok. - Magiczny pierścionek jest bardziej wiarygodny, niż historyjka o starym lordzie, który idzie spać o przyzwoitych porach. Tak, chyba tak to opisałeś. -
    Podeszłam bliżej to drzwi i do mężczyzny. - A teraz posuniesz się ładnie na boczek, ja dołączę do mojego towarzystwa, a ty możesz wrócić do swojego. Zgoda?

A jednak - kobieta w końcu przyznała się do zawłaszczenia cudzej rzeczy (czy raczej pożyczenia, jak sama to określiła). Patrząc w jej oczy też nie widziałem żadnego poczucia winy za to, co zrobiła. Już nawet na końcu języka miałem pytanie, po co jej ten pierścionek, ale ostatecznie zrezygnowałem. W końcu jakby nie spojrzeć, to byłem tu tylko w ramach służby, nic więcej. Tylko po to, by zorientować się w sytuacji i zdecydować, jak miałbym działać w dalszym czasie.
- Może, kto wie, jakie dziwy na tym świecie istnieją - posłałem kobiecie po raz kolejny przymilny uśmiech. Nawet nie wiedziała, że rozmawia właśnie z większą anomalią niż magiczny pierścionek. Magię przedmiotów można wmówić każdemu a wiara jest silniejsza niż prawda.
- Proszę bardzo, nie zamierzam pani zatrzymywać, jeśli sobie tego nie życzy - odsunąłem się, otwierając jednocześnie przed nią drzwi. Ciekawiło mnie, co zamierzała dalej z tym zrobić.
Po opuszczeniu gabinetu zaraz za kobietą, wróciłem do swoich obowiązków. Oczywiście nie zamierzałem od teraz ignorować pani Parker, po prostu cały czas i tak miałem ją na uwadze. Nie rzucałem się jej w oczy. Dyskretnie obserwowałem z kim rozmawia, jak się zachowuje, a gdy przypadkiem (lub też nie) znalazłem się w pobliżu, nasłuchiwałem jej rozmów.
Pierścionek póki co nie zmienił właściciela po raz kolejny. Za to z pewnością Margaret już o wszystkim się dowiedziała. Czego dokładnie i jaką historię zmyśliła Parker, nie wiedziałem. Za to czułem czasem na sobie jej spojrzenie.
Przez myśl przeszło mi nawet, że mogłem najpierw przyjrzeć się pracy innej służbie. W końcu nie miałem nic do czynienia nigdy z tą pracą. W swoim pierwszym życiu chyba miałem jakąś służbę… ale nawet jeśli, to kompletnie nic nie pamiętałem. Chyba czas najwyższy bardziej odświeżyć sobie pamięć niż przez ignorancję sprowadzić sobie kłopoty. [/justify]

    Delikatnie uniosłem brew, gdy mężczyzna otworzył drzwi. To nie tak, że nie spodziewałam się czegoś innego. W końcu, kim on był aby zareagował inaczej. Mimo tego, ponownie poczułam dziwne mrowienie w karku, gdy tylko znowu się uśmiechnął. Bez słowa wyszłam z pokoju i tylko spojrzałam się za siebie, niepewna co mężczyzna może zrobić. Ale nic nie dodał i nie wyglądało na to, że zamierzał cokolwiek zrobić z informacją o pierścionku.
    Gdy tylko wróciłam do salonu od razu znalazłam Margaret. Kobieta była o kilka lat starsza ode mnie i często była niczym siostra, przy której czułam się bezpieczniej i jakoś spokojniejsza. Jednak wciąż patrzałam się za siebie co jakiś czas. Kilka razy bez problemu mogłam zauważyć mężczyznę z biura lorda i nawet przyłapałam samą siebie na tym, że za długo go obserwuję. Miałam nadzieję, że nikt tego nie zauważył, ale Margaret szybko udowodniła mi, że byłam w wielkim błędzie.
    - Co jest z tobą? - szepnęła do mnie.
    Nie byłam pewna, ile powinnam jej powiedzieć. Zdecydowałam ostatecznie podzielić się z nią potencjalną plotką na temat kochanki lorda. Było to łatwiej omówić, niż moje krótkie spotkanie ze służbą.
    - Kochanka? Jakoś nie jestem zaskoczona. - odpowiedziała, patrząc w kierunku gospodarza. - A masz ten pierścionek? -
    - Oczywiście - odpowiedziałam bez wachania. Margaret tylko przytaknęła za nim sięgnęła po kolejny kieliszek wina. Uznałam, że rozmowa na ten temat jest zakończona, ale wiedziałam, że będę musiała podzielić się historią ponownie jutro, gdy wszystkie z Windows Circle się spotkamy. Będą ciekawe pierścionka, tego byłam pewna. Przez ułamek sekundy miałam ochotę wspomnieć Margaret o mężczyźnie, na którego niestety wpadłam na moim “spacerze”. Ponownie go znalazłam w pokoju. Nawet gdyby powiedział cokolwiek do lorda lub jego żony… nic by to nie zmieniło. Plotka o kochance i tak się wyda, czy to teraz czy później.
    - Jesteś pewna, że wszystko jest dobrze? - Margaret zapytała ponownie. Spojrzałam w jej kierunku z uśmiechem.
    - Tak, ale chyba będę niedługo wracała do domu. Późno się zrobiło.
    Margaret przytaknęła i zgodziła się, że czas wracać. Razem ruszyliśmy w stronę frontowych drzwi, gdzie służba szybko poszła po nasze płaszcze.

Margaret mieszkała niedaleko od posiadłości mojego brata, więc nie miała problemu z tym, aby mnie odprowadzić aż pod same bramy. Szybko się pożegnałyśmy, bo w końcu mamy w planach zobaczyć się ponownie za kilka godzin. Za nim mogłam dojść do drzwi nagle się otworzyły, a za nimi pojawiła się Anna. Zestresowana Anna.
    - Panno Parker, czemu nie powiedziałaś, że wychodzisz? - od razu mnie przywitała, zamykając za mną drzwi. Wywróciłam oczami, ściągając z siebie płaszcz, który od razu gosposia wzięła.
    - Przecież mówiłam, że idę się spotkać z Margaret -
    - Myślałam, że tylko na kilka godzin… Już miałam zamiar wołać po inspektora George’a!
    Nie patrząc w stronę kobiety zaczęłam iść w stronę moich pokoi. Nie skomentowałam nic na temat inspektora, bo Anna zawsze mi „groziła”, że jeżeli nie wrócę do domu o odpowiedniej godzinie to spanikuje i zadzwoniła po młodego George’a Silvera.
    - Wróciłam, prawda? Nie ma powodu do nerwów. - za nim Anna mogła odpowiedzieć szybko dodałam. - Jestem zmęczona. Jeżeli Sebastian jeszcze nie wrócił to powiedz mu, żeby na mnie nie czekał ze śniadaniem. - Anna wiedziała, co to musiało znaczyć. Oczywiście, nie podobało jej się to, że towarzystwo znalazłam sobie w Widows Circle. Nie raz o tym słyszałam.
    Gdy tylko znalazłam się w swoim pokoju szybko się przebrałam z pomocą Anny. Kobieta chciała pomoc z włosami, ale podziękowałam jej na dziś i kobieta wyszła z nie do końca zadowolonym wyrazem na twarzy. Usiadłam przed lustrem i westchnęłam ciężko, zmęczona. Pierścionek, który schowałam w bucie dopiero teraz wyciągnęłam i położyłam na małym stoliku obok. Wpatrując się w niego rozczesałam włosy, które wcześniej były w koku.
     Mniej więcej wtedy usłyszałam coś dziwnego niedaleko jednego z okien. Myślałam, że się przesłyszałam, ale po chwili ponownie usłyszałam pisk, niczym płacz o pomoc. Spojrzałam w stronę lekko uchylonych drzwi. Wyszłam na taras rozglądając się dookoła. Po kolejnym pisku spojrzałam w dół i ujrzałam małego kociaka. Mrugnęłam kilka razy, skołowana. Skąd kocie by się tutaj znalazło. Rozejrzałam się ponownie, mając nadzieję, że znajdę właściciela kota w oddali, ale nikogo nie było w pobliżu.
     Niepewnie schyliłam się i wzięłam małego kociaka w dłonie. Było takie… lekkie i delikatne. Nie byłam wielką fanką kotów, ale musiałam przyznać, że kociak był uroczy. I chyba głodny. A może zimno mu było? Wróciłam do środka z kotem i poszłam z nim do łazienki, gdzie wzięłam mniejszy ręcznik i owinęłam nim małego kota. Wróciłam z nim do sypialni i położyłam go ostrożnie na łóżku. Co ja mam zrobić z kotem? Nie mam bladego pojęcia, jak mam się nim zająć.
     Wezwałam Annę, która była równie zaskoczona kotem co ja. Ale przynajmniej wiedziała mniej więcej co zrobić i przygotowała ciepłe mleko dla kociaka.
     - Zadzwonię po kogoś, aby odebrał kota z samego rana - powiedziała, podając malutką miskę tuż pod nos kociakowi. Skrzyżowałam ramiona i przytaknęłam. - Mogę go wziąć ze sobą, aby tobie nie przeszkadzał, panno Parker. -
     Chciałam już się zgodzić, ale… Sama nie wiem. Był uroczy i chciałam z nim spędzić trochę czasu. Gdy tylko Anna wyszła usiadłam na podłodze obok kociaka, dalej trzymając przy nim miskę. - Jesteś taki mały. Jak ty się znalazłeś aż tutaj? - zapytałam kota, wpatrując się w niego.

     Kociak wyraźnie nie wiedział jeszcze, jak pić z miski. Było oczywiście widać, że mały to kociak, ale chyba dopiero co nowonarodzone. Chciałam mu pomóc, ale nawet nie wiedziałam, jak. Jedynie uważnie obserwowałam kota w razie czego, gdyby na prawdę sobie nie radziło. Biedak się musiał wymęczyć, bo chciał się jakoś wtulić. W końcu położył swoją małą główkę i najwyraźniej zasnął. Mogłam od razu wstać z kotem w dłoni i położyć go gdzieś na boczku, aby wygodnie sobie spało na jednej z poduszek, ale zamiast tego siedziałam na podłodze z kotem przez kilka minut. Jakoś nigdy nie chciałam zwierzaka, nigdy mnie to nie interesowało. No, może jako mała dziewczynka chciałam psa czy konia, ale każdy chyba tak miał.
     Anna miała rację i najlepiej było zadzwonić po kogoś, kto będzie mógł dobrze się kotem zająć. Chociaż Anna chyba wiedziała, jak się kotkiem zająć. Pokręciłam głową. Czy na prawdę teraz biorę pod uwagę, aby przygarnąć tą zgubę? Najwyraźniej sama byłam strasznie zmęczona i głupie pomysły wchodziły mi do głowy.
     Wstałam z kotem w dłoniach i trzymałam go blisko siebie, aby nic mu się przypadkiem nie stało. Delikatnie owinięte, położyłam kociaka na poduszczę obok swojej własnej. Może nie powinnam mieć kota w łóżku, ale nie byłam pewna, gdzie mogłoby spać. Za nim sama się położyłam, skończyłam się przygotowywać do snu i schowałam pierścionek do szuflady. Miałam nadzieję, że Anna była tak przyjęta kotem, że nie zauważyła biżuterii.
     Ostrożnie położyłam się na łóżku i patrząc w sufit zaczęłam się zastanawiać, w co bardziej uwierzą członkini Widows Circle — to, że znalazłam malutkiego kociaka na tyle domu, czy to, że lord ma kochankę i to dla niej kupił pierścionek. Przymknęłam oczy i przez ułamek sekundy pojawiła się przede mną twarz służby, która znalazła mnie w biurze lorda. Prychnęłam cicho pod nosem i przykryłam się lepiej, całkowicie zasypiając.

~~~

     Obudził mnie hałas z korytarza. Bez problemu rozpoznałam głos Sebastiana. Nie mówił głośno, ale ściany były niczym z papieru i najwyraźniej nie był daleko on drzwi do mojego pokoju. Za często nie wstawał wcześnie, więc może dopiero teraz wrócił do domu? Niechętnie otworzyłam oczy. Był już ranek. Gdzie był mój brat całą noc?
     Usiadłam, rozciągając się. Dopiero wtedy przypomniałam sobie o kotku i spojrzałam w stronę śpiącego kociaka. Czy powinnam poprosić Annę o więcej mleka? Postanowiłam z tym poczekać, aż kot się obudzi. Wstałam z łóżka i poszłam powolnym krokiem w stronę łazienki, aby się obmyć i przygotować. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze, gdy przechodziłam obok. Chyba za długo nie spałam. Wyglądałam na zmęczoną. Według Sebastiana i Anny taki po prostu miałam urok. Albo wyglądałam na zmęczoną lub niezadowoloną… Jak ojciec. Na podstawie obrazów w domu to czasami sama przyznaję podobieństwo. Nic w naturze najwyraźniej nie ginie.

    Gdy wróciłam do sypialni od razu zauważyłam Annę, która stała przy mojej garderobie. Podeszłam bliżej i kobieta powiadomiła mnie, że mój brat chce się ze mną zobaczyć w jadalni. Od razu przypomniałam Annie, że nie miałam czasu na śniadanie ze Sebastianem, ale ona jedynie pokręciła głową.
    - Możesz mieć swoje plany, ale mimo wszystko pan Parker jest twoim bratem, jedyną rodziną i właścicielem tego domu. Powinnaś chociaż raz na jakiś czas spędzić z nim poranek.
    Z tym mogłam się zgodzić, ale nie podobał mi się ton kobiety. Do tego jej słowa dały mi od razu do zrozumienia -- nieważne, co ja bym powiedziała i tak moje zdanie nie miało znaczenia w porównaniu z moim bratem. Ugryzłam się w język, nie mając ochoty teraz mieć taką rozmowę z Anną czy Sebastianem.
    Anna pomogła przygotować się i za nim wyszła z pokoju przypomniała mi, abym nie zmuszała Sebastiana na dłuższe oczekiwanie mojej obecności w jadalni. Wywróciłam oczami, sięgając po szufladę, gdzie był pierścionek lorda.
    - Nie wiedziałam, że mam dzisiaj spotkać się z królową - odparłam, nie patrząc w stronę Anny. Anna była kochaną kobietą, pełną troski dla mnie i dla Sebastiana... Ale było to raczej oczywiste, że była gotowa zrobić wszystko dla Sebastiana. Dla mnie, raczej nie do końca i nie winiłam ją za to. Po prostu... Czasami uważałam to za niesprawiedliwe. Anna i ja spędzałyśmy znacznie więcej czasu razem, od kiedy tylko się urodziłam. Nawet po śmierci rodziców to jej mocno się trzymałam.
    Schowałam pierścionek do kieszeni mojego płaszcza i udałam się do tej nieszczęsnej jadalni. Stanęłam w wejściu do pokoju, nie mając w planach aby usiąść przy stole. Mój brat zauważył mnie kątem oka i podniósł do góry jedną brew.
    - Wychodzisz?
    - Mam spotkanie w domu Elizabeth -
    - "Spotkanie" - Sebastian mruknął podnosząc filiżankę z herbatą do ust. Westchnął ciężko i wiedziałam, że miał wiele do powiedzenia. Ale mimo tego, jedynie odłożył filiżankę i podniósł coś ze swoich kolan. Uniosłam delikatnie brwi, widząc kociaka. Oh, tutaj jesteś.
    - Anna powiedziała, że znalazłaś go w ogrodzie - Sebastian podniósł kota trochę wyżej aby coś sprawdzić. - Kocur. Jakie dałaś mu imię? -
    - Imię? Skąd taki pomysł? -
    - Znalazłaś go, prawda? Kot powinien mieć jakieś imię. -
    - Nie zamierzam być właścicielką kota -
    - No to teraz cię zaskoczę, Dovie. Gratuluję, od dzisiaj jesteś. -
    Anna, która weszła do pokoju od strony kuchni zwolniła w kroku, spoglądając pomiędzy mną, a bratem.
    - Po co mi kot? -
    - Z kilku powodów - Sebastian usiadł wygodniej na krześle i spojrzał w stronę Anny. Ta od razu podeszła do niego z tacą z jedzeniem i zaczęła wszystko ładnie ustawiać przed nim, jakby faktycznie siedziała przed nami sama królowa Anglii. - Trochę pusto w domu. Nikogo tu nie ma, po za nami i Anną. Ogrodnik przychodzi co jakiś czas. -
    - Jak brakuje tobie towarzystwa to sam zajmij się kotem -
    - Natomiast twoje towarzystwo mogłoby się odrobinę zmienić - już miałam tą rozmowę z bratem kilka razy i zawsze kończyło się tak samo, więc nie byłam pewna po co znowu to wspominał. - Do tego trochę obowiązków tobie nie zaszkodzi - dodał, uśmiechając się promiennie w moją stronę.
    - Nie wiem, jak zająć się kotem -
    - To się nauczysz - wstał od stołu i podszedł do mnie razem z kotem. Dał mi kociaka w dłonie, wciąż głupio się uśmiechając. - Pomyśl, jakie imię chcesz mu dać i powiesz mi podczas kolacji. -
    - Nie będzie mnie dzisiaj na kolacji. Idę do teatru z Dianą. -
    - W takim razie jutro rano. Na śniadaniu. Na którym będziesz uczestniczyć. - zmrużyłam oczy, a on jedynie zaśmiał się pod nosem, wracając do stołu. I na tyle się skończyło. Niezadowolona poszłam w stronę wyjścia, słysząc za sobą lekki obcas Anny. Kobieta dobiegła do drzwi i od razu wzięła ode mnie kota.
    - Powinien zostać w środku. Pójdę dzisiaj na miasto i kupię kilka rzeczy dla kota. - jedynie przytaknęłam, sięgając w stronę drzwi. - Idziesz do Elizabeth Smith, tak? -
    - Powinnam wrócić popołudniu, przed moim spotkaniem z Dianą. Nie ma potrzeby dzwonić go inspektora. - mruknęłam w jej stronę i za nim pozwoliłam jej dodać wyszłam z domu, zatrzaskując za sobą drzwi.

    Dom Elizabeth był w innej dzielnicy miasta, ale dzięki temu miałam czas ochłonąć. Wolałam za dużo nie myśleć o decyzji Sebastiana. Wiem, że był starszym rodzeństwem, do tego mężczyzną i "panem domu", jak to Anna lubiła się do niego zwracać, ale dla mnie on był nieznośnym strasznym bratem. Tak samo go traktowałam przed i po śmierci rodziców i nie zamierzałam tego zmienić. Dla wszystkich innych mógł być cudownym i jakże to łaskawym Sebastianem, który przejął dom i pracę ojca.
    Nie było celu dalej rozmyślać moją rozmowę z Sebastianem. Zajmę się nim i sprawą z kotem później.
    Gdy dotarłam do domu Elizabeth ktoś ze służby otworzył dla mnie drzwi i wziął ode mnie płaszcz. Rozpoznałam Philipa, który pracował dla rodziny Elizabeth od długiego czasu. Starszy mężczyzna uśmiechnął się delikatnie i powiadomił mnie, że wszystkie kobiety są w salonie gościnnym. Mimo tego, że wiedziałam, gdzie powinnam iść to Philip i tak mnie zaprowadził do pokoju, gdzie mała grupa pięciu kobiet. Każda z nim siedziała lub stały w różnych kątach wielkiego pomieszczenia, popijając herbatę lub śmiejąc się z czegoś co Diana musiała powiedzieć za nim weszłam do pokoju.
    - W końcu znalazła się zguba - Margaret pierwsza mnie zauważyła. Uśmiechnęłam się odrobinę, siadając obok Heleny, najstarszej z nas wszystkich. To ona zaczęła tą naszą grupkę i "przygarnęła" mnie po śmierci rodziców.
    - Margaret za dużo nie wspomniała o waszej wczorajszej wizycie u lorda. Według niej ty masz więcej do powiedzenia. - odparła Helen podczas gdy Philip nalał mi filiżankę herbaty z dwoma łyżkami miodu. Przyjęłam od niego filiżankę i poczekałam, aż mężczyzna zamknie za sobą drzwi. Byłam pewna, że znał wszystkie nasze plotki, ale nie zamierzałam się tym martwić.
    - Miałaś rację - spojrzałam w kierunku Elizabeth, która siedziała na fotelu naprzeciwko ode mnie i Helen. - Wygląda na to, że ma kochankę. -
    Wendy, która stała przy oknie westchnęła dramatycznie. Była młodsza ode mnie o kilka lat, a już była wdową. - Wiedziałam, że ten mężczyzna jest paskudny, ale miałam nadzieję, że jednak... -
    - Jesteś wciąż zbyt naiwna - odpowiedziała Margaret, kręcąc głową.
    - A pierścionek? - zapytała Elizabeth. Odłożyłam filiżankę na pobliskim stoliku i wyciągnęłam pierścionek. Niemalże wszystkie jednocześnie albo schyliły się bliżej lub podeszły o kilka kroków w stronę biżuterii. Kątem oka zauważyłam wyciągniętą rękę Helen. Dałam jej pierścionek, aby mogła się mu przyjrzeć.
    - Widziałam podobne w Paryżu. Łatwo je znaleźć. -
    - Czyli jego kochanka musi być jakąś szarą myszką. Inaczej sama by poznała prawdziwą wartość pierścionka. - dodała Elizabeth.
    - Co znaczy, że zdecydowanie nie jest to prezent dla jego żony. Może jest głupia, ale nie jest ślepa. - prychnęła Margaret, popijając swoją herbatę.
    - Wygląda na to, że jego kochanka ma na imię Isabela - dodałam, przypominając sobie o notce przy pierścionku. - Ale tylko tyle informacji o niej znalazłam. -
    - I na tyle wystarczy, przynajmniej na razie - odparła Helen, wstając z kanapy i schowała pierścionek do kieszeni. - Pod koniec tygodnia mam się spotkać z lordem i jego żoną. Nawet jeżeli się nie przyzna będzie chciał się upewnić, że nie będzie żadnych plotek na ten temat. Jakieś życzenia, moje drogie? -
    - Och! - Diana podeszła bliżej do mnie i do Heleny. - Razem z Dovie mamy ochotę zobaczyć obrazy Jean-Honoré Fragonard. -
    Spojrzałam zaskoczona w stronę Diany. Miała rację, ale jego wystawa nie była w Londynie.
    - Niech lord łaskawie sponsoruje naszą wycieczkę do Paryża w najbliższą wiosnę i zapomnimy o kochance od razu - dodała Diana z uśmieszkiem na twarzy po czym spojrzała mi w oczy. - Dovie nigdy nie była po za Anglią, prawda? Ty z twoją miłością do sztuki klasycznej, jestem pewna, że Paryż się tobie spodoba! -
    Prawda była taka, że zawsze chciałam podróżować razem z innymi kobietami z Widows Circle, tylko nigdy nie chciałam zostawić Sebastiana samego. Mimo tego, że on sam często podróżował... Może w końcu była pora, abym również zobaczyła trochę świata.
    - Skoro o sztuce mowa - Diana usiadła obok mnie. - Wciąż będziesz mi dzisiaj towarzyszyć, prawda? -
    - Oczywiście. Tobie nigdy nie mogę odmówić. -
    - Aww, urocza jesteś - zaśmiała się łagodnie, a ja odwzajemniłam uśmiech, czując się najbezpieczniej i najszczęśliwsza w tym towarzystwie.

Dove Rachel Parker

Nigdy nie uważałam siebie za osobę, która uwielbia przebywać na wielkich wydarzeniach, zagubiona gdzieś w tłumach, ale teatr był czymś zupełnie innym. Była to dla mnie inna rzeczywistość, lepsza od tej, w której musiałam na co dzień żyć. Rozmiar tłumów nie miał dla mnie znaczenia, a czasami nawet sprawiało mi radość, że miłość do sztyki klasycznej jeszcze całkowicie nie wymarła.
Ale przez te tłumy musiałam być ostrożna. Trzymałam się blisko Diany, z którą stałyśmy w budynku przed wejściem do samego teatru. Przysłuchiwałam się rozmowie pomiędzy Dianą i hrabią, którego imię od razu zapomniałam. Wyglądało na to, że mężczyzna był dobrym znajomym Diany męża i aktualnie mieszkał we Francji. Diana nic nie wspominała na temat naszej wycieczki do Paryża, więc również się nie odzywałam.
- Panno Parker - nagle mężczyzna spojrzał w moim kierunku, co mnie zaskoczyło. Był tak skupiony na Dianie i do tego jego oczy przypominały mi gwiazdy na bezchmurnym niebie, gdy tylko Diana by się uśmiechnęła... Byłam ciekawa, czy moja przyjaciółka też to zauważyła. - Czy przypadkiem jesteś spokrewniona z Sebastianem Parkerem? -
Uniosłam delikatnie brew. - Skąd znasz mojego brata? -
- Nie mogę powiedzieć, że dobrze go znam, ale niedawno go poznałem w pobliskim barze dla dżentelmenów -
Byłam odrobinę zaskoczona tą informacją i chciałam zadać mężczyźnie kilka pytań, ale wtedy ktoś wszedł do pomieszczenia, aby wszyskich powiadomić, że spektakl niedługo się zacznie. Razem z Dianą pożegnałyśmy się z hrabią i Diana zaprowadziła nas na drugie piętro. Nie wiedziałam, że Diana miała miejsca na jednym z małych balkonów. Zazwyczaj rodzina królewska i ich najbliżsi znajomi zajmowali te miejsca. Były tam cztery wygodne krzesła i dwóch służących stojących przy ścianie, którzy przyjeli od nas nasze płaszcze. Widok miałyśmy na całą scenę i pół teatru. Byłam w lekkim szoku.
- Taka mała niespodzianka - uśmiechnęła się do mnie, siadając na jednym z dwóch miejsc z przodu.
- Mała? - pokręciłam głową, uśmiechając się od ucha do ucha. - Mam wrażenie, że serce zaraz mi wyskoczy - przyznałam się, co rozbawiło Diane. Wciąż rozglądając się dookoła usiadłam obok niej. Wtedy uświadomiłam sobie, że są jeszcze dwa wolne siedzenia za nami.
- Ktoś do nas dołączy? - zapytałam.
Diana jedynie wzruszyła ramionami, spoglądając w kierunku sceny. Było jeszcze kilka osób, które próbowały znaleźć swoje miejsce, więc miałam szansę się rozejrzeć przed spektaklem.

    Nie musieliśmy długo czekać na rozpoczęcie spektaklu. Byłam głównie skupiona na tym, co się działo na scenie, niż na otoczeniu. Pozwoliłam sobie nawet zamknąć oczy kilka razy, wsłuchując się w monolog jednego z aktorów, wyobrażając sobie, że nie jesteśmy w teatrze, ale gdzieś daleko, w innej rzeczywistości i w innym czasie.
     Niechętnie otworzyłam oczy, gdy ktoś ogłosił kilkuminutową przerwę. Usiadłam wygodniej na krześle głęboko wzdychając. Diana uśmiechnęła się lekko i kątem oka zauważyłam, że ponownie odwróciła się i lekko skinęła głową, po czym prostym ruchem ręki wezwała jednego ze służących.
     Spojrzałam przez ramię najpierw zauważając jakiegoś mężczyznę, którego nie mogłam rozpoznać. Uśmiechnęłam się grzecznie. Podczas gdy Diana szeptała coś w stronę służby, moje oczy powędrowały na miejsce tuż za mną. Od razu go nie rozpoznałam, głównie dlatego, że nie spodziewałam się zobaczyć go ponownie, a już zwłaszcza w teatrze.
     Otworzyłam szerzej oczy, wpatrując się w twarz służby z poprzedniej nocy. Czy to możliwe, że się myliłam? Że może to nie ta sama osoba? Byłam pewna, że mężczyzna wczoraj był ubrany identycznie do służby, więc...
     Pomimo tego, że zaczęłam wątpić w moją własną pamięć, gdy tylko poczułam to dziwne mrowienie na karku, niczym gęsia skórka, wiedziałam, że to była ta sama osoba.
     - Dovie -
     - Huh? - w końcu odwróciłam wzrok od mężczyzny, spoglądając na Dianę, która uśmiechała się w stronę obu mężczyzn.
     - Bardzo przepraszam za moją towarzyszkę. Jako dziecko, upadła raz na głowę i czasami zapomina gdzie jest. - powiedziała żartobliwie, na co starszy mężczyzna się delikatnie zaśmiał. Spojrzałam groźnie w kierunku Diany. Wcale nie upadłam na głowę, nie mogła lepszej wymówki wymyślić?
     - Idę rozprostować nogi - mruknęłam, wstając z krzesła. Diana uniosłam delikatnie brew.
     - Mam iść z tobą? -
     Uśmiechnęłam się do niej złośliwie. - Aż tak mocno na głowę nie upadłam - odgryzłam jej się. Kątem oka spojrzałam na mężczyznę, który siedział za mną, po czym wyszłam z małego balkoniku i weszłam na korytarz. Nie było nikogo w pobliżu, jednak słyszałam z dolnego piętra echo różnych rozmów.
     Pozwoliłam sobie oprzeć się o poręcz niedaleko schodów, spoglądając w dół. Mrugnęłam kilka razy. Może faktycznie coś mam z głową nieukładane. No bo, jak inaczej wytłumaczyć, jak służba mogła sobie pozwolić na noc w teatrze?

Dove Rachel Parker

    Prawie podskoczyłam w miejscu, gdy usłyszałam jego głos. Odsunęłam się trochę na bok, gdy się przywitał. Zachowywał się, jakbyśmy byli dawnymi znajomymi, jakby to nie było nasze pierwsze spotkanie. W sumie, nie było, ale mimo wszystko był mi daleko do znajomego. Do tego był dziwny, co już wcześniej zauważyłam, ale co raz bardziej zaczęłam się obawiać, że może mieć nierówno w głowie. Może to on upadł na głowę, gdy był dzieckiem?
    Skrzyżowałam ramiona, próbując ukryć moje niemałe zaniepokojenie. Spojrzałam przez ramię upewniając się, że nikogo innego nie było w pobliżu. Niepewnie spojrzałam ponownie w stronę mężczyzny.
    - Nie jestem pewna, jak tutaj się dostałeś. Wątpię, że lord Wolfgrond aż tak ceni swoją służbę. - może potrafiłam być naiwna, jak lubiła mówić Margaret, ale głupia nie byłam. Mężczyzna ewidentnie nie był z okolic i zaczęłam podejrzewać, że prezentacja jego roli społecznej była mylna. Więc czy jest służbą czy też nie?
    - Ktokolwiek powiedział tobie moje imię musiał zapomnieć ciebie poprawić. Panno Parker, nie pani. - dodałam i szczerze, to jak się do mnie zwracał było ostatnim szczegółem, na którym powinnam się skupić. Ten mężczyzna mógł być jakimś szaleńcem. Może specjalnie mnie śledzi? Może ma jakąś obsesję?
    - I najwyraźniej nikt ciebie nie nauczył manier, bo wciąż mi się nie przestawiłeś, panie...? - uniosłam delikatnie brew. Jeżeli faktycznie ten mężczyzna coś planuje, jeżeli chce zranić mnie lub moich bliskich to powinnam przynajmniej wiedzieć na kogo wskazać palcem.

       Zmrużyłam oczy, obserwując i dokładnie słuchając mężczyzny. Może i faktycznie nie pomyślałam o tym, że... William, jak to się w końcu przedstawił, może pracować nie tylko dla lorda Wolfgrond. Nie często się o czymś takim słyszy, ale wiedziała, że czasami tak niektórzy radzą sobie z pracą.
       Nie ukrywałam mojego niesmaku, gdy William kontynuował swoją własną wersję monologu. Aktorzy chociaż potrafili dotrzeć do serc widowni, ale mężczyzna przede mną jedynie potrafił dotrzeć do mojego gniewu. Wiedziałam, że gdyby była tutaj Diana lub ktoś inny z Widows Circle to by mi zaraz powiedziały, że to przez moją nienawiść do mężczyzn. Łatwo było za nimi nie przepadać i było niewielu, których potrafiłam znieść, czy chociaż mieć ochotę na spędzanie czasu. Raczej łatwo zgadnąć, do której kategorii należał pan Lightwood. Nawet jeżeli w pewnych aspektach mógł mieć rację.
       Po tym jak powiedział swoje odwrócił się, jakby sam mógł zdecydować, że rozmowa się skończyła. Nie wiedziałam za kogo się uważał, ale zdecydowanie podniósł mi ciśnienie. I może dlatego, pod wpływem fali gniewu, nie przemyślałam do końca co robię. Schyliłam się po jeden z moich mniejszych obcasów, które zdecydowałam ubrać tego wieczoru, i rzuciłam w nim w stronę mężczyzny. Obuwie trafiło w tył jego głowy i po czym upadło na ziemie. Nie byłam pewna czy nawet go zabolało, ale mało mnie to obchodziło.
       - Uwierz mi, panie Lightwood - powiedziałam w jego kierunku podchodząc bliżej, aby podnieść mój nieszczęsny obcas, po czym ponownie spojrzałam w jego kierunku. - Gdybym była na twoim miejscu to bym uważała. Nie znasz mnie i nie wiesz do czego jestem zdolna. - spojrzałam w dół i próbowałam ubrać z powrotem mój obcas. Nie wiem, jak wcześniej się schyliłam w tej sukni i w korsecie, ale najwyraźniej ta umiejętność zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. - Dla twojego i mojego spokoju, mam nadzieję, że nigdy więcej się nie spotkamy. - dodałam pod nosem, chcąc skończyć rozmowę jednocześnie skupiona na obcasie. Zdecydowanie tego nie przemyślałam.