A New Beginning

Opowiadanie jest kontynuacją Guardian Demon
Pierwsza część
Druga część

Postacie:

Grzecznie czekałam przy drzwiach aż ktoś przyniesie torbę z moim imieniem. Może nie do końca z moim imieniem chociaż czasami ktoś faktycznie czarnym markerem dodaje moje nazwisko do torby. Jakby wiedzieli o mojej hańbie. Oczywiście, było to niemożliwe i zapewne w taki sposób jedynie pilnowali aby nic się nie pomieszało z resztą prawdziwych zamówień. 
Próbowałam zabić czas wpatrując się w ekran telefonu. Było kilka powiadomień, ale skupiłam się tylko na jednym.
[Tommy] Znowu nie przyszłaś na turniej? Nic się nie zmieni jeżeli przynajmniej nie zaczniesz pojawiać się na rodzinnych kolacjach.
[Nadine] O ile dobrze pamiętam to nie jestem mile widziana w domu. Poza tym słyszałam, że George również był nieobecny. Co do turnieju, jesteś pewien, że chcesz abym się pojawiła i skopała tobie tyłek?
O dziwo, krótko po wysłaniu odpowiedzi dostałam kolejny tekst od brata.
[Tommy] Ha. Ha. Słyszysz, jak się śmieję? Wcale byś nie wygrała. I George nie jest dobrym przykładem. Miałby specjalnie przylecieć z Nowego Jorku na rodzinny turniej tenisa?
Jakoś wcześniej taki lot mu nie przeszkadzał. Kiedyś George uwielbiał konkurencję pomiędzy rodzeństwem Hawford. Kiedyś nasza rodzina mogła być w jednym pomieszczeniu bez potrzeby aby dzwonić po policję lub po karetkę. 
Byłam w trakcie odpisywania, gdy nagle usłyszałam jak pęka szkło, niemalże obok mnie. Spojrzałam na kelnera, który był odpowiedzialny za to całe zamieszanie. Patrząc na niego z góry nie widziałam jego twarzy i  nie potrafiłam sobie przypomnieć czy wcześniej zauważyłam w restauracji takiego blondyna. Do tego tak ambitnie wycierał moje obcasy z wina, nie miałabym nawet szansy mu się przyjrzeć.
W sumie, co mnie to obchodzi? To tylko buty. Do tego jedne z prostszych. Nie odważyłabym się ubrać jednych z moich ulubionych obcasów do pracy. One były na bardziej specjalne okazje. Lub na nocne wyjścia w weekendy.
Wzięłam pół kroku do tyłu aby odsunąć trochę obcas. W końcu, nikt nie jest ranny. Nie musiał tak się trudzić. 
- Na twoim miejscu posłuchałabym szefa. Nie chcesz być na czarnej liście Gabe'a - powiedziałam lekko żartobliwym tonem. Miałam wrażenie, jakby mężczyzna był strasznie zdenerwowany i może z tego powodu byłam ciekawa kim on jest, ale zanim mogłam mu się przyjrzeć lub zapytać o imię usłyszałam, jak ktoś inny woła moje.
- Nadine! Twoja kolacja. Dzisiaj przygotowałem... Co to za burdel w mojej kuchni? - szef kuchni był czerwony na twarzy chociaż byłam przekonana, że już wcześniej było mu gorąco zanim zobaczył wino i rozbite szkło na podłodze.
- Powodzenia - szepnęłam krótko w kierunku blondyna, wzięłam torbę z rąk szefa kuchni i szybkim krokiem podeszłam do małej szafy przy drzwiach wyjściowych skąd wzięłam swój lekki płaszcz i torbę. 
Gdy tylko wyszłam na zewnątrz miałam wrażenie, że to w kuchni było prawdziwe lato. Świeże powietrze było znacznie przyjemniejsze. To nie tak, że lata w Londynie są upalne. Gdyby ktoś szukał tropików to tutaj ich nie znajdzie. 
Prawie godzinę po skończonej pracy w hotelu dotarłam do mieszkania, które wynajmowałam z Jess. Wszędzie było ciemno, więc albo moja najdroższa przyjaciółka już zasnęła lub jeszcze nie wróciła do domu. Drzwi do jej sypialni były zamknięte i nie miałam odwagi aby zaryzykować i sprawdzić czy tam jest. Raz popełniłam ten błąd i niechcąco ją obudziłam. Tamtego dnia prawie straciłam głowę.
Jedzenie z hotelu zostawiłam w lodówce. Byłam zbyt zmęczona na kąpiel w wannie, więc zdecydowałam się na krótki prysznic i jak najszybszy powrót do łóżka po długim dniu. Zasnęłam z laptopem w łóżku, w tle głosy uczestników z Love Island kołyszące mnie do snu i z dziwną nadzieją, że tamten blondyna przeżył gniew szefa kuchni.

W dni, gdy pracowałam w hotelu pozwalałam sobie pospać trochę dłużej i zacząć mój dzień później. Zazwyczaj to oznaczało, że Jess już wyszła do pracy w klinice niedaleko naszego mieszkania i mogłam być bardziej leniwa bez osądzającego wzroku mojej przyjaciółki. Jakbym nie mogła nacieszyć się prawdopodobnie ostatnimi letnimi wakacjami w moim życiu. Gdy tylko zacznie się semestr będę skupiona na studiach, później na pracy i zapewne nie będę miała tyle wolności co teraz. 
W końcu wyszłam z pokoju, kierując się do naszej kuchni z ledwo otwartymi oczami. Nie piłam kawy, a jeżeli już to bezkofeinową, ale dzisiaj brałam pod uwagę to zmienić.
- Dzień dobry - usłyszałam nagle męski głos i podskoczyłam w miejscu.
- Jezu Chryste, Matt - z dłonią na sercu próbowałam uspokoić swoje nerwy, gdy zobaczyłam pół nagiego chłopaka Jess. Nie był to szokujący widok, czasami się kręcił po naszym mieszkaniu, ale nie sądziłam, że dzisiaj na niego wpadnę o tej porze. W sumie, to nawet nie pamiętam abym słyszała, jak wchodził do środka i zostawał na noc.
Matt posłał mi rozbawiony uśmiech, po czym postawił przede mną na blacie kubek z kawą.
- Wyglądasz fatalnie - powiedział, zanim odwrócił się i podszedł do lodówki.
- Z Jess również jesteś taki szczery? - mruknęłam, siadając na wysokim krześle po drugiej stronie wyspy kuchennej.
- W moich oczach Jess zawsze dobrze wygląda. Nawet w "najgorszym" wydaniu.
- A mówią, że dżentelmeni nie istnieją.
- Istnieją. Tylko rzadko ich znajdziesz, gdzie ich szukasz.
- W takim razie dobrze, że nikogo nie szukam.
Matt zerknął na mnie przez ramię, wciąż mając na twarzy ten głupi, zadowolony uśmieszek. Było to aż boleśnie oczywiste co sprawiło, że student medycyny był w tak dobrym humorze. Musieli być z Jess bardzo zajęci zeszłej nocy podczas gdy ja spałam sobie w najlepsze.
- Pracujesz dzisiaj?
Niestety. To nie tak, że była to okropna robota. Lubiłam grać na fortepianie mimo tego, że nie mam tej samej pasji co kiedyś. Sam hotel również mi się podobał, czułam się tam swobodnie. Zapewne dlatego ponieważ wszyscy są tam uprzejmi i mam przeczucie, że jest to spowodowane czymś co zaczyna się na H i kończy na D. Parker Hotel również nie jest byle jakim miejscem i wszyscy ciężko pracują aby utrzymać pewien wizerunek. Brzmi znajomo...
- Mhm.
- Może kiedyś przyjdziemy z Jess. Dawno nie byliśmy na oficjalnej randce i chyba zaczęło jej tego brakować.
- Wolałabym nie być waszym piątym kołem u wozu.
- Nie będziesz. Będziesz naszą utalentowaną pianistką.
Facet na prawdę był w znakomitym humorze. Osobiście nie miałam chęci na tyle optymizmu, słońca, tęczy i czego tam jeszcze. Dlatego wzięłam swoją kawę i wróciłam z nią do swojego pokoju, słysząc za swoimi plecami, jak Matt śpiewa coś pod nosem.
Dotarłam do Parker Hotel po zachodzie słońca. Jak zazwyczaj usiadłam przy instrumencie, ignorując całkowicie mikron, i siedziałam przy fortepianie przez następne dwie godziny. Mimo tego, że byłam przyzwyczajona do grania przez dłuższy czas palce wciąż były zmęczone, a rozum znudzony. I jak miałam w zwyczaju, planowałam jak najszybciej wyjść z restauracji i wrócić do domu, ale Zach również znalazł rutynę i zatrzymał mnie zanim mogłam dotrzeć do drzwi do kuchni. Jednak tym razem nie był ubrany w strój typowego kelnera w Light Room. 
- Co powiesz na małego drinka? - zapytał, wskazując na bar po drugiej stronie restauracji. 
- Małe drinki na mnie nie działają. Jesteś pewien, że ciebie stać aby mnie zaprosić?
- Daj mi szansę to się przekonasz.
Może to było spowodowane moim znudzeniem lub moim porannym spotkaniem z Mattem, ale zmieniłam swoje plany i podeszłam do baru, gdzie usiedliśmy na wolnych miejscach. Zamówiłam negroni, a Zach whisky. Na początku nasze rozmowy były jak wszystkie inne. Lekkie żarciki, delikatne flirty... Ale po za tym nie zauważyłam aby coś nas łączyło. Zdecydowanie była to relacja na jedną noc i nic więcej. I musiałoby to być pod wpływem alkoholu w razie czego gdyby się uczepił i chciał więcej lub coś poważniejszego.
W pewnym momencie kątem oka zauważyłam innego kelnera z jaśniejszymi włosami. Czyli jednak udało mu się przeżyć gniew szefa kuchni i Gabe'a. Uśmiechnęłam się delikatnie, wciąż odrobinę rozbawiona tamtą sceną. Chciałam nawet coś mu powiedzieć, gdy zaczął iść w naszym kierunku niosąc tacę z jedzeniem, pogratulować mu przeżycia kolejnych dni w pracy, ale wtedy poczułam czyjś dotyk na swoim kolanie i wzrokiem wróciłam do mężczyzny, który siedział obok mnie.
- Gdzie uciekłaś?
- Wybacz. Jestem zmęczona.
- W takim razie mogę cię odprowadzić do domu - zaproponował, jego kciuk przyciskając mocniej do mojej skóry. Dokończyłam swojego drinka i odsunęłam od niego swoje kolano. Nie, nie byłam na to wystarczająco pijana i nie chciałam aby wiedział, gdzie mieszkam.
- Nie trzeba. Biorę Ubera. Chyba nie myślisz, że wracam do domu piechotą?
- No... Raczej nie?
Zdecydowanie nie.
- W takim razie zostań na jeszcze jednego drinka - zanim mogłam odpowiedzieć Zach poprosił kelnera o kolejne negroni. Zostałam, bo szkoda aby alkohol miał się zmarnować.

Odpowiedź Dominica była... Szokująca? Nie, nie tak to bym określiła, ale zdecydowanie sprawiła druga brew również się uniosła. Nie takiego sekretu oczekiwałam. Nie takiej odpowiedzi. Dominicowi skutecznie się udało abym zamilkła i odprowadziła go wzrokiem, gdy wrócił do pracy.
- Hej, Nadine - po chwili odwróciłam się w kierunku barmana. - Daj chłopakowi spokój. To dobry człowiek i widać, że zależy mu na tej pracy.
- Znacie się? - może w taki sposób mogłabym dowiedzieć się czegoś więcej na jego temat. 
- Nie, ale Francess go chwali. 
Francess. O ile dobrze pamiętam to kelnerka, która często narzeka na Zacha. Ciekawe czy wie, że Zach również za nią nie przepada?
- Czemu powiedziałeś, że mam dać Dominicowi spokój?
Barman uśmiechnął się rozbawiony. Jakbym niepotrzebnie pytała, jakbym znała na nią odpowiedź. I chyba tak było, bo usłyszałam to czego najbardziej nie chciałam usłyszeć.
- Chyba nie chcesz zniszczyć życie kolejnej osobie, prawda?

~*~

Posłuchałam się rady barmana i nie próbowałam kontynuować żadnych rozmowów z Dominiciem. Jedynie witałam się z nim lekkim uśmiechem lub krótko machając. Tłum ludzi w restauracji również pomagał nam utrzymać dystans i nie wchodzić sobie w drogę. 
Rozpoczęcie semestru również sprawiło, że zapomniałam o mężczyźnie. Czekało na mnie wiele spotkań z moim doradcą, profesor Highland. Mężczyzna był strasznie inteligentny i to podczas jego wykładów zostałam zainspirowana aby kontynuować swoją edukację. Kto wie, może kiedyś kogoś również zainspiruję. Wątpię, że to się stanie podczas Introduction to Art 101. Jako pomoc dla wykładowcy będę głównie siedzieć w kącie, nie do końca słuchając o czym mówi i bardziej skupić się na tym aby sprawdzać wypracowania jego studentów. Jednak takie są wymagania. No i zawsze mogło być gorzej.
Na szczęście nie czekał na mnie taki los już w pierwszy dzień semestru. Miałam czas aby skupić się na własnych wykładach, a raczej przygotowywaniach na pracę, która już niecierpliwie na mnie czeka. Czy znajdę czas aby wrócić do hotelu? Mój kalendarz krzyczał, że nie. Moje konto bankowe mówiło co innego. 
Wpatrywałam się w swój telefon, zrozpaczona ilością pieniędzy, a raczej ich brakiem. Idąc z jednego końca kampusu na drugi próbowałam zdążyć na spotkanie z profesorem Highland i w międzyczasie zdecydować czy byłabym okropną córką, gdybym napisała do taty i poprosiła o trochę pieniędzy. Raz w miesiącu magicznie pojawia się trochę więcej pieniędzy na moim koncie, ale podręczniki wciąż są drogie, a rent trzeba wciąż płacić.
Zamyślona przez przypadek wpadłam na kogoś i telefon wypadł mi z rąk. Przeklęłam pod nosem, gdy usłyszałam, jak coś pęka. Z kwaśną miną podniosłam telefon aby ujrzeć pęknięte szkło. Nie było tragedii, ale nowe linie wzdłuż telefonu były oczywiste. 
- Przepraszam. Nie patrzałam, gdzie idę - odwróciłam się w kierunku osoby i na sekundę mnie zamurowało.
- Dominic - uśmiechnęłam się grzecznie, ale w głowie panowała panika. O nie. Czy mnie śledził? Znowu ktoś uparty się znalazł? Jeżeli wie, gdzie studiuję czy również wie, gdzie mieszkam? Czy Matt będzie musiał z nami zamieszkać dla bezpieczeństwa mojego i Jess? Co ja powiem rodzicom? Czy powinnam cokolwiek im mówić?
Wzięłam głęboki wdech i wydech, próbując uspokoić swoje nerwy.
- Studiujesz tutaj? - zapytałam aby jednocześnie dowiedzieć się o nim trochę więcej, ale jeszcze nie potwierdzić, że sama jestem studentką w Royal College of Art.

Prawie wywróciłam oczami na słowa Dominica. Prawie. Powstrzymałam się od takiej reakcji, inaczej Dominic mógłby źle to zrozumieć i musiałabym tłumaczyć całą swoją historię. Naturalnie, nie chciałam tego robić i byłam przekonana, że mężczyzna nie wiedziałby jak zareagować na taką wielką falę informacji. Dlatego lepiej było zignorować to, że przed chwilą zabrzmiał odrobinę, jak moja matka.
- Gdybym koncertowała po całym świecie to cały ten świat dowiedziałby się o moim sekrecie - mimo podejścia Dominica do terminologii tego słowa to brak większego entuzjazmu do grania na fortepianie nie było wiedzą dla wszystkich. Oprócz mojej najbliższej rodziny, Jess i teraz również Dominica nikt inny nie wiedział, że wolałabym własnoręcznie wyprać gacie moich braci, niż codziennie grać na instrumencie. No dobrze, może nie do końca wolałabym prać bieliznę innych, ale przez ułamek sekundy wzięłabym to pod uwagę.
- Robię magisterkę z historii sztuki - dodałam i wytłumaczyłam moją obecność na uniwersytecie. - Zacząłeś studia w tym semestrze, tak? Nie masz przypadkiem wykładów z Introduction to Art 101? - gdybym zobaczyła Dominica na jutrzejszej pierwszej sesji spojrzałabym w kierunku nieba i zaczęła się zastanawiać czy ten świat faktycznie jest tak ogromny, jak mówią. Albo czy wszechświat chce coś mi powiedzieć. W głowie wciąż słyszałam słowa barmana, ale przecież nie będę nagle bez powodu nieuprzejma. Zwłaszcza, że prawdopodobnie będziemy czasami na siebie tutaj wpadać.
Odwróciłam wzrok z jego twarzy i zauważyłam, że używał mapkę. Mój uśmiech trochę się poszerzył, gdy przypomniałam sobie mój pierwszy tydzień tutaj. Biegałam zestresowany, gdy okazało się, że miałam tylko dziesięć minut aby jakoś w magiczny sposób znaleźć się w zupełnie innym budynku na kolejny wykład.
- Który budynek szukasz? Mogę tobie pomóc - szybko zerknęłam na mój biedny telefon aby sprawdzić ile czasu miałam zanim musiałam się pojawić przed gabinetem profesora Highland.

Słysząc, że jednak miałam rację i będę widziała Dominica regularnie na zajęciach chciałam w tym momencie spojrzeć w górę i zadać wszechświatowi kilka pytań. To również mi udowodniło, że nie powinnam słuchać barmana i jego dziwnej rady. 
Mrugnęłam kilka razy, gdy zaproponował pomoc z telefonem. Nie musiał tego robić, ale byłoby ciężko nie skorzystać z oferty. To nie tak, że nie było mnie stać aby zapłacić za naprawę, ale wolałam dać te pieniądze na coś innego. Na przykład nowy ser, który zauważyłam wczoraj w sklepie. Byłam pewna, że Jess również by się ucieszyła, gdybyśmy wróciły do wspólnych wieczorów, gdy na spokojnie piłyśmy wino, jadłyśmy kawałki sera, i oglądały jakąś tam komedię romantyczną. A mówią, że pieniądze szczęścia nie dają. Oczywiście, że dają. Można nimi kupić tyle sera ile dusza zapragnie.
Tak czy inaczej, przytaknęłam na propozycję Dominica.
- Dziękuję. To bardzo uprzejme z twojej strony.
Szukał budynku Battersea? Stanęłam obok Dominica tak abym mogła lepiej spojrzeć na mapkę. Pokazałam mu najszybszą drogę do budynku i w razie czego dałam mu znać, że może być o kilka minut spóźniony, ale nie będzie tragedii. Przy okazji na chwilę wyszłam z apki i znalazłam kontakty w jego telefonie aby dodać mój numer.
- W razie czego gdybyś znowu się zgubił. I gdybyś chciał się spotkać w piątek po wykładach - gdy upewniłam się, że mój numer jest zapisany w jego telefonie spojrzałam na Dominica. Przez ułamek sekundy poczułam mrowienie na karku, a gdy mrugnęłam przed oczami pojawił się dziwny obraz. Nie byłam do końca pewna co to było, jedynie co potrafiła wychwycić był to chyba stolik z dwoma filiżankami herbaty. Może było to jakieś odległe wspomnienie z dzieciństwa, gdy mama zabierała mnie na herbatę z małymi kanapkami i deserami? Jako mała dziewczynka uwielbiałam takie rzeczy. Wtedy czułam się, jak księżniczka. Tylko dlaczego mój rozum sobie teraz o tym przypomniał? Może było to spowodowane zmęczeniem lub stresem.
Szybko odgoniłam tą myśl i skupiłam się na teraźniejszości.
 - Kilku moich znajomych planuje iść do klubu niedaleko stąd, po drugiej stronie rzeki. Maggie's Club. Wiem z doświadczenia, że czasami jest ciężko poznać ludzi, gdy zaczyna się studia. 
To była prawda, chociaż gdy zaczęłam studia znałam Jess i szybko poznałam nową przyjaciółkę. Mia Mitchell ma niemałą obsesję na punkcie historycznej architektury, więc nic dziwnego, że jej marzeniem od długiego czasu było aby zrobić sobie doktorat w tym kierunku.
Tak wolałam wytłumaczyć moje zaproszenie, niż powiedzieć mu szczerze, że chciałabym spędzić z nim więcej czasu, bardziej go poznać. Nie lubiłam dawać im nadzieję. Flirtowanie jest niewinne, a jeżeli ktoś zacznie pragnąć czegoś więcej łatwo można było to zauważyć i uciec jak najszybciej, jak najdalej. Problem tutaj jednak był taki, że nie będę mogła uciec od Dominica skoro będziemy siedzieć kilka razy w tygodniu w tym samym pomieszczeniu, więc musiałam być bardziej ostrożna. Nie mogłam sobie pozwolić na flirty. 
- Muszę iść, inaczej sama również się spóźnię. Powodzenia - uśmiechnęłam się krótko na pożegnanie i szybszym krokiem ruszyłam na spotkanie z profesorem.

Miałam paskudny poranek. Dlaczego? Ponieważ jakiś geniusz wymyślił, że oprócz chodzić na własne zajęcia musiałam również chodzić na te, w których miałam pomagać profesorowi Highland. Na podstawie tego co powiedział mi poprzedniego dnia to moja "pomoc" będzie głównie składać z tego aby oceniać wypracowania, projekty, i gdy profesor nie miał czasu (lub chęci) aby siedzieć w swoim gabinecie w razie czego, gdyby jakiś student miał do niego pytania, ja miałam tam siedzieć przez dwie godziny i się męczyć. Wiedziałam, że mogłam spędzić ten czas aby przygotować się na własne zajęcia i pracować nad wypracowaniami, ale sam fakt, że w każdym momencie ktoś mógłby zapytać drzwi i ja byłabym zmuszona odsunąć swoje sprawy na bok nie za bardzo mi się podobało. Jednak lepsze było to niż płacić za wszystko, a tak to dostałam niemały rabat za naukę w najlepszej artystycznej uczelni. Coś za coś.
Do tego poszłam spać dosyć późno. Przez różnicę czasową zazwyczaj dzwoniłam do dziadków, gdy był środek nocy w Anglii, a w Korei dopiero zaczynał się dzień. Moi bracia rzadko rozmawiali z dziadkami, nie czuli takiego samego przywiązania do nich co ja. No może Jonathan był wyjątkiem jako najstarszy syn i pierwsze dziecko w naszej rodzinie, ale sam zaraz zostanie ojcem i nie miał aż tyle czasu na pogawędki z dziadkami. 
- Pamiętasz ciocię Choi? Jej syn jest prawnikiem. Skończył naukę w Seoul National University* - pamiętałam "ciocię" Choi. Kobieta była sąsiadką dziadków od wielu lat i znała mnie od kiedy byłam małą dziewczynką, która odwiedzała dziadków w prawie każde wakacje letnie. Zawsze przynosiłam słoiki z piklami własnej roboty lub gotowała budae-jjigae jakby chciała całą armię nakarmić. Nigdy tego nie powiedziałam babci, bo serce by jej pękło, ale budae-jjigae cioci Choi był najlepsze na świecie.
Nie mogłam winić dziadków za nieprzespaną noc. Mogłam lepiej zaplanować kiedy do nich zadzwonić. Teraz się męczyłam, siedząc w kącie w drugim rzędzie i obserwując, jak profesor Highland powoli się przygotowuje do pierwszego wykładu. Było mi głupio przyznać, że już teraz oczy mi się zamykały, spragnione odpoczynku. Słysząc jednak znajomy głos od razu się otworzyły i uniosłam swój wzrok. Nie powinnam być zaskoczona widokiem Dominica, a jednak serce zabiło mocniej jakby nie spodziewało się jego widoku.
- Uwierz mi, gdybym mogła to by mnie tu nie było - mruknęłam, obserwując przez chwilę, jak coraz więcej studentów wchodzi do sali. Po chwili jednak usłyszałam, jak moje słowa mogłyby zabrzmieć, więc szybko się poprawiłam. - Jestem tutaj, jako asystentka profesora Highland. Jeden z wielu obowiązków abym mogła skończyć magisterkę. Jeżeli los istnieje obawiam się, że przybrało postać starszego mężczyzny i profesora historii sztuki - wytłumaczyłam i próbowałam znaleźć w sobie więcej energii aby skupić się na Dominicu, niż na moim braku dobrego snu. Zdecydowanie będzie potrzebna mi drzemka przed dzisiejszym wyjściem. Nie zamierzałam go pytać czy zdecydował się przyjść. Nie byłam pewna, jak by to odebrał i nie chciałam aby zaczął myśleć, że zależało mi na tym aby przyszedł. Nawet jeżeli było w tym ziarenko prawdy.
- Wygląda na to, że coraz lepiej tobie wychodzi odnalezienie odpowiedniego budynku. Dotarłeś tutaj przed czasem - zauważyłam, zerkając na czas na swoim otwartym laptopie. - Jak minął pierwszy dzień wykładów? Czy również zauważyłeś, że wszyscy na tej uczelni strasznie dbają o swoją estetykę? Oh, czy jest jakaś młoda studentka lub student, którzy wpadli tobie w oko? - pod koniec uśmiechnęłam się ciekawa jego odpowiedzi. Dobrze pamiętałam tą ekscytację i hormony, które można nawet poczuć w powietrzu. Jeżeli wystarczająco się na tym to w tej sali też to czułam. Teraz to trochę inaczej wyglądało. Teraz było w tym więcej gier i trzeba być bardziej cierpliwym. Jednak ci co dopiero zaczynają życie na uniwersytecie często przychodzą gotowi na wszystko i wszystkich.


*Gdy Nadine rozmawia z dziadkami to zazwyczaj rozmawia z nimi po koreańsku

Skończył tutaj? Czyli nie jest z Anglii. Było słychać po jego akcencie, że w jego rodzinie mogłaby być jakaś mieszanka. W sumie, w samym Londynie jest tylu ludzi, nie każda osoba ma tutaj identyczny akcent, nawet jeżeli tutaj się urodzili i wychowali. Wszystko zależy od tego w jakim języku mówią w domu. Moja mama była dobrym przykładem. Gdy mówi po angielsku to słychać, że nie jest to jej pierwszy język mimo tego, że mówi biegle. Dlatego zazwyczaj nie osądzam aby nie zakładam, że ktoś jest Brytyjczykiem czy nie.
Jednak na podstawie słów Dominica zrozumiałam, że nie tylko nie jest z Londynu, ale pochodzi z innego kraju. Jego akcent był zdecydowanie bardziej amerykański niż australijski. Ciekawe, jaka jest jego historia, dlaczego jest teraz w Londynie. Może nie był to dokładnie sekret (chociaż kto wie, nie znałam go przecież i może jest międzynarodowym szpiegiem, który ukrywa się w Londynie), ale ta informacja bardziej mi przypadła do gustu, niż jego poprzedni sekret.
Spojrzałam lekko skołowana w kierunku profesora Highland. Przeszkadzało mu to, że rozmawiałam z jego studentem? Szczerze wątpiłam. Wiem, że poniekąd powinnam teraz "pracować", ale przecież mieliśmy jeszcze kilka minut na rozmowę. Może coś wspomni o tym przy naszym następnym spotkaniu. 
Słysząc propozycję Dominica wróciłam do niego wzrokiem i odwzajemniłam jego uśmiech. W głowie krzyczał głosik, który mówił w kółko "Nie! Nie! Powiedz nie!", ale nie miałam większego problemu aby zignorować ten głosik i zdeptać go, jak robaka. Przynajmniej na tą chwilę.
- W porządku - odpowiedziałam próbując wciąż brzmieć uprzejmie, ale nie okazywać mojej ciekawości i chęci aby zadać mu więcej pytań. - Mam godzinę przerwy po tym wy... - przerwałam, gdy nagle sobie przypomniałam, że raczej powinnam skorzystać z wolnego czasu na nauce. Tak, Nadine Hawford nie lubi zwlekać z takimi rzeczami. Im szybciej zacznę i odnajdę rytm nauki oraz pracy w tym semestrze, tym szybciej będę mogła ocenić czy mogłabym wciąż dorabiać w hotelu. 
- Może w poniedziałek, jeżeli masz czas? - zaproponowałam i druga myśl przyszła mi do głowy. - Czy to oznacza, że spędzasz dzisiejszą noc w komforcie własnego domu, z książką w łóżku? - zapytałam w lekki i odrobinę żartobliwy sposób aby nie zabrzmieć, jak... Jak Jess, gdy ledwo co wydusiła z siebie odpowiednie słowa, gdy po raz pierwszy zaprosiła Matt'a na randkę. Ale przecież nie chciałam pójść na randkę z Dominiciem, była to zupełnie inna sytuacja. Więc dlaczego tak strasznie się martwię takimi szczegółami?

Obserwowałam i słuchałam Dominica, uśmiech na mojej twarzy coraz szerszy i mniej wymuszony. W pewnym momencie musiałam zacisnąć usta aby nie zaśmiać się na głos i nie zwrócić na nas uwagi wszystkich w pomieszczeniu. 
Piłeczka antystresowa? Zakłopotanie Dominica było... urocze. Niespodziewane tak bardzo, jak same jego słowa. Na chwilę opuściłam swój wzrok i twarz, pozwalając aby włosy pomogły zasłonić na chwilę moją próbę uspokojenia się. Jednocześnie przez kilka sekund wyobraziłam sobie tą "książkę z ładnymi, kobiecymi kształtami". Może się znajdzie dzisiaj dla niego jakąś ładną panienkę? Gdyby tylko Jess by to usłyszała to od razu zabrałaby się do roboty, a później domagałaby się aby Dominic jej wszystko na następny dzień powiedział. Ze wszystkimi szczegółami. Czasami zastanawia mnie to dlaczego Jess nie poszła w kierunku seksuologii. Myślę, że taka kariera bardzo by jej się spodobała. 
Gdy nabrałam pewności siebie, podniosłam wzrok i odsunęłam kosmyki włosów za ucho. 
- Czy moja obecność ciebie stresuje, Dom? - zapytałam z lekko uniesioną brwią.
Nie powinnam go o to pytać. Nie tym samym głosem i tonem, który używam z mężczyznami, jak Zach. Dominic nie był, jak Zach, nie zasługiwał na takie zagrywki. Ale nie mogłam się powstrzymać. Dobrowolnie zaprzeczam sama sobie. W jakim był to sens czy logika? Właśnie nie było i sama nie mogłam siebie zrozumieć. Byłam tym mocno skołowana. Może powinnam zrobić, jak zalecał Matt i w końcu znaleźć sobie teraupełtkę. Może będzie mógł mi kogoś polecić. 
- Nadine? - spojrzałam w kierunku profesora Highland, który stał obok swojego laptopa, z niezadowoloną miną. Ciężko było powiedzieć z jakiego powodu, ale tym razem mogłoby chodzić o jego urządzenie elektroniczne i jego brak wiedzy, jak podłączyć laptop do projektora. 
- Tylko się droczę - szepnęłam w kierunku Dominica w razie czego, gdyby biedny jeszcze bardziej zbladł. Wstałam z miejsca aby podejść do laptopa profesora i upewnić się, że wszystko działało. Przy okazji profesor poprosił abym od razu nie usiadła z powrotem na swoje miejsce tylko poczekała aż nas przedstawi i aby "każdy student wiedział kim jesteś". Przy okazji również wszystkich poinformował, że jeżeli nie on to ja będę dostępna w poszczególne dni i godziny aby odpowiedzieć na pytania z wykładów lub dotyczące przyszłym wypracowań. Dopiero wtedy mogłam wrócić na swoje miejsce.
Podczas, gdy profesor Highland tłumaczył jego oczekiwania podczas jego sesji, co jakiś czas zerkałam kątem oka w kierunku Dominica uśmiechając się pod nosem, gdy w głowie ponownie odgrywałam moment jego lekko zakłopotania.
Nadine, skup się. Musisz wiedzieć i pamiętać o czym mówi profesor w razie czego gdyby jakaś zguba miała na dzień dobry jakieś pytania.
Tej myśli się trzymałam dopóki nie wróciłam do apartamentu i nie zasnęłam. Musiałam się skupić na studiach, przecież był to mój wybór i moja decyzja aby wrócić. I jak Mia by powiedziała w tej sytuacji, żaden mężczyzna nie jest wart aby twoja kariera, zdrowie i spokój ducha się pogorszyły.
Bardziej wypoczęta i w lepszym humorze przygotowałam się do wyjścia. Ekscytacja Jess również dodała mi więcej energii i zgodziłam się wypić z przyjaciółką lampkę wina przed wyjściem. Gdy dotarłyśmy przed wejściem do Maggie's Club i czekałyśmy w kolejce wspomniałam o Dominicu.
- Ahh, dla niego tak się ubrałaś? - zapytała, poruszając brwiami. Prychnęłam na jej słowa. Zdecydowałam się ubrać czarną sukienkę z rajstopami, prostrzejszego stroju nie mogłam wybrać. I właśnie to powiedziałam na głos.
- Może kolory są proste, ale krótka sukienka przylegająca do ciała? Proszę cię, Nadine, jakbym ciebie nie znała. Czy przypadkiem nie to miałaś na sobie, gdy ostatnim razem wróciłaś do domu dopiero na następny dzień?
Może miała w tym rację, ale wciąż się myliła co do Dominica.
- On jest... - prawie powiedziałam "niewinny", ale wtedy przypomniałam co powiedział wcześniej na temat książki z kobiecymi kształtami. - Jest studentem w Royal College of Art. Nawet gdybym chciała to na nic nie mogłabym sobie pozwolić, później byłoby zbyt dziwnie. Poza tym chyba jest znacznie młodszy ode mnie. Dopiero co zaczął studia.
- Gadasz jakbyś była czterdziestoletnią mężatką, która nie chce romansu z młodszym mężczyzną. W sumie, nie byłoby w tym nic złego. Młodszy partner czasami może znaczyć niemałe przygody w łóżku.
Spojrzałyśmy na siebie, jakbyśmy obie rozmawiały z wariatką. Dalej nie kontynuowałyśmy tematu, przynajmniej nie teraz, ale byłam przekonana, że Jess jeszcze nie raz go poruszy.

Wysłałem wiadomość, a chwilę później znalazłem się już w środku, gdzie jakiś DJ próbował rozkręcić imprezę. [/justify]

- Nadine! Jess! - w jakiś magiczny sposób usłyszałam znajomy głos, pomimo muzyki z głośników i rozmów wokół nas. Jednak jeżeli Mia miała jakieś magiczne moce byłoby to połączone jakoś z jej głosem. Był głośny i charakterystyczny, dosyć niski jak na kobiecy. Nie jeden raz byłam świadkiem tego, gdy rozmawiała z kimś przez telefon i przez pomyłkę zwracali się do niej per pan. 
Zauważyłam ją z resztą naszej grupy niedaleko baru. Mia machała w naszym kierunku podczas gdy Matt rozmawiał z jakiś mężczyzną i kobietą, których nie znałam. Gdy tylko dotarłyśmy do baru, Mia od razu wcisnęłam nam kieliszek z tequilą i kawałkiem limonki. Bez pytań wypiłam zawartość małego kieliszka i od razu zaczęłam ssać z limonki.
- Nadine kogoś zaprosiła - Jess od razu musiała o tym wspomnieć. Wywróciłam oczami, gdy Mia spojrzała się na mnie z uśmieszkiem.
- Ty? Kogoś zaprosiłaś? 
- Niedawno się przeprowadził tutaj na studia, nie zna za wiele osób. Czy naprawdę nie mogę być uprzejmą osobą bez waszego posądzania?
Przyjaciółki nie odpowiedziały na moje pytanie. Jedynie wymieniły się spojrzeniami zanim podszedł do nas Matt aby przywitać się z Jess i nam przedstawić nowych znajomych. Kyle i Yasmine. Nowi sąsiedzi Matt'a, młodzi ludzie, dopiero co zaręczeni. Nie musiałam spojrzeć w kierunku Jess aby wiedzieć, gdy tylko ktoś wspomniał o zaręczynach, że zaczęła wzdychać i dawać nie do końca dyskretne wskazówki w kierunku Matt'a, że może i ona by chciała ładny pierścionek na palcu.
Poczułam, jak coś wibruje w mojej torebce i wyciągnęłam telefon.
[Nieznany numer] Hej. Za chwilę będę, gdzie się spotkamy?
Odpisałam Dominicowi, gdzie może nas znaleźć i przy okazji zapisałam jego numer. 
- Ughh, teraz będę się czuć bardziej samotnie niż zazwyczaj - obok mnie pojawiła się Mia, która poprosiła barmana o kolejne dwa kieliszki z tequilą. - Myślisz, że Matt zrobił to specjalnie, przyprowadzając kolejną parę zakochanych? Nie wiem, jak sobie radzisz, gdy zostaje u was na noc.
Odłożyłam telefon aby skupić się na rozmowie.
- Nie jest tak źle, przecież potrafią się zachować przy innych. Nie uprawiają seksu w kuchni podczas gdy próbuję sobie zrobić śniadanie.
Mia parsknęła śmiechem, zapewne wyobrażając sobie taką scenę.
- Poza tym powinnyśmy się cieszyć ich szczęściem. I czy przypadkiem to nie ty cały czas mi mówisz, że nie potrzebuję mężczyzny do szczęścia?
- Masz bardzo mądrą przyjaciółkę - odpowiedziała z dumną miną, która po chwili zrobiła się kwaśna, gdy pomiędzy jej usta trafiła limonka. 
Podczas gdy rozmawiałyśmy z Mią na temat mojej magisterki i jej doktoratu, co jakiś czas patrzałam przez ramię aby wzrokiem znaleźć Dominica. W końcu gdy go zauważyłam pomachałam mu. Mia spojrzała w jego kierunku.
- Blondyn?
- Mhm.
- Uroczy.
- Bądź grzeczna - ostrzegłam ją, na co kobieta zaczęła się śmiać.