Twilight tension

         Bobby ze znużoną miną kreślił notatki  w zeszycie, które wyglądały jak coś, co zostało spisane zmyśloną czcionką z filmu sci-fi. Zwykle nikt poza Bobby’m nie był w stanie odczytać jego pisma, co było dość upierdliwe w przypadku egzaminów. Alby kiedyś znalazł w internecie artykuł o tym, jak widzą litery dyslektycy i z tą ściągawką czasem udaje im się rozszyfrować jego notatki, które zostawia przyjaciołom. Czasem.
         Siedzący obok niego Daniel uśmiechał się durnowato do schowanego pod blatem telefonu. Pewnie esemesował radośnie z Tereską. Obrzydlistwo. W ławce za nimi Minho na bezczelnego przesypiał zajęcia z historii, wtulony w materiał swojej bluzy, z której zrobił sobie poduszkę. Blondyn najchętniej poszedłby w jego ślady – bolała go głowa. W nocy nie spał, bo razem z Faginem zaliczył nocny wypad do miasteczka w poszukiwaniu… Kurwa, aż go ogarniała złość, kiedy sobie przypominał. Staruch pół nocy zwodził go, że to coś ważnego, a w rzeczywistości wylądowali w jakiejś paskudnej spelunce, gdzie dziad spił się w trzy dupy i to Bobby musiał martwić się o to, jak wrócą do szkoły nim ktoś się zorientuje, że zniknęli. Tak naprawdę Fagin chciał się najebać, a wziął ze sobą swojego ucznia po to, aby ktoś dopilnował jego bezpiecznego powrotu.
         — W porządku, na koniec mam dla was zadanie. – po sali przetoczył się niezadowolony jęk. Nauczycielka uciszyła uczniów, marszcząc z irytacją brwi — Cisza! Będzie to praca w grupach… – Bobby szturchnął łokciem Daniela, żeby się skupił, następnie obrócił się do Minho, aby nim potrząsnąć i zbudzić — … które wybiorę ja. – kolejny jęk niezadowolenia. Lydon wywrócił oczami. Świetnie…
         Kobieta przez chwilę opowiadała, czego ma dotyczyć projekt, w jakim stopniu będzie się liczyć do oceny na koniec semestru i tego typu sprawy. Chłopaka bardziej interesowało z kim wyląduje w grupie. Najlepiej, jakby trafił mu się Alby, ale wiedział, że szanse na to są znikome.
— … dobrze, druga grupa… – profesor Williams zmrużyła oczy, odczytując nazwiska z listy — Cheong, Dumont, Howe i Lydon.
Wzrok Bobby’ego od razu spoczął na tym przedostatnim. Przypomniał sobie rozmowę sprzed kilku tygodni, którą odbył ze swoim mentorem. “Wampir” – stwierdził Fagin pięć minut po przybyciu Ethana Howe do szkoły. Mężczyzna kazał mu wówczas nie podejmować żadnych działań poza obserwacją nowego ucznia. Nie mogli tak po prostu wziąć i go zgładzić. Jeśli będą działać zbyt pochopnie, mogą ściągnąć na siebie podejrzenia.
         I istniała możliwość, doprawdy niewielka, że Howe wcale wampirem nie był, a wyłącznie miał bardzo ekscentryczną naturę. Bobby miał wrażenie, że Prywatna Szkoła imienia Jamesa Connolly’ego ściąga tylko takich ludzi. Choćby wspomniany przed chwilą profesor Newton alias Fagin oraz towarzyszący mu jak cień Jorge.
         — Oooo, Świeżuch? – albo Minho. Minho miał w sobie coś z bogatego paniczyka, ale i z typowego Sebixa spod bloku. Bujał się właśnie na krześle, całkiem rozbudzony, posyłając durny uśmieszek Ethanowi i Marcusowi.
         — Fryzura ci się rozklapła, Min-Min. – rzekł Sprytny, gdy ucichł dźwięk dzwonka obwieszczającego koniec lekcji i wstał ze swojego miejsca, zbierając książki.
         — Co?! – fryzura dla Cheonga była świętością, więc w jego głosie dało się dosłyszeć prawdziwą panikę — GDZIE?
         — Tu. – trzepnął go w głowę, niszcząc misternie ułożone włosy Azjaty. Daniel parsknął śmiechem i oddalił się do swojej grupki.
         Z plecakiem zarzuconym na ramię podszedł do Marcusa oraz Ethana, mimowolnie skupiając wzrok na tym drugim. Minho dogonił go i już po chwili stali w czwórkę.
         — Cześć, Marucs. Cześć, Nowy. – Cheong widocznie podobnie, jak Bobby, nie miał okazji pogadać z nowym kolegą, więc zaczął od przedstawienia ich — Jestem Minho, a to Sprytny.
         — Wystarczy Bobby. – wtrącił się. Kiedy zaczął edukację tutaj, chciał pozbyć się dziecinnego, według niego, pseudonimu jakim był Bobby i przedstawiał się wszystkim jako Rob lub Robby, ale z nieznanych mu powodów wszyscy i tak ostatecznie wołali go Bobby. Jakimś cudem to zdrobnienie przywędrowało tu za nim aż z domu — Kiedy macie czas, żeby spotkać się i obgadać projekt? – przyłapał się na tym, że znów gapi się na Ethana. Cholera.