Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


On (demon) - Noé
Ona (człowiek) - Yulli

Słuchałem uważnie tego, co mówiła Dove i musiałem przyznać, że było w tym całkiem sporo racji. O ile poznałem jej przyjaciółki, mogłem uznać, iż nie każda z nich mogłaby zrozumieć bądź zaakceptować to, co Dove. Większość kobiet nie lubiła rozmawiać o swoich sprawach łóżkowych, a może wręcz się tego obawiały. To by tłumaczyło, dlaczego nigdy nie słyszałem tego tematu w ich rozmowach. Może obawiały się jak zareaguje reszta na wieść, co lubią lub czego nie lubią. Może się nieco nawet nie dziwiłem.
Tak samo było w przypadku Sebastiana. Nie wspominając, że z nim nie było co się dzielić fantazjami, skoro przez ostatni czas nawet nie można było z nim normalnie porozmawiać.
- Nie - odpowiedziałem niemal od razu, gdy zadała swoje pytanie. - Cieszę się, że na tyle mi ufasz. Taka szczerość dużo ułatwiła w naszych relacjach, nie sądzisz? Znałem przyczynę twoich smutków, wiedziałem dlaczego płakałaś po nocach, mogłem pomóc ci z Sebastianem, no i… tamtej nocy też potrafiłaś mi jasno powiedzieć czego chcesz, dzięki czemu żadne z nas nie skończyło niezadowolone lub z traumą. Myślę, że warto w niektórych sferach być szczerym. Nie z każdym i nie we wszystkim, co prawda. Wiesz, że kiedy cię poznałem, postawiłem sobie za punkt honoru dowiedzieć się o tobie wszystko? - spytałem lekko rozbawiony na wspomnienie tamtego dnia. - To było wtedy na przyjęciu u Wolfgronda. Oficjalnie to był też pierwszy dzień mojej pracy z tobą. Chciałem cię poznać jak najlepiej, aby zrozumieć twoje działania. Bo nie wiem czy zdajesz sobie sprawę, ale na przykład jeden zły czyn nie w każdym przypadku jest zły. A znając twoje zamiary i sposób myślenia mogłem ocenić, czy na coś ci pozwolić, czy raczej nie. Chyba osiągnąłem ten cel. Może nawet w większym stopniu niż zakładałem, bo też wiesz o mnie o wiele więcej niż zamierzałem ci zdradzić - uśmiechnąłem się nieco. W końcu to doprowadziło nas do miejsca w naszej znajomości, w którym aktualnie byliśmy.

Dove Rachel Parker

Uniosłem lekko brwi na reakcję Dove. Nie spodziewałem się, że aż tak zareaguje na moje słowa. Sądziłem, że się domyślała, że przecież stróż nie jest od stania i wpatrywania się w nią jak w obrazek, czy nawet ratowania przed pożeraczami lub innymi ludźmi.
- Płeć nie ma tu nic do rzeczy, bo stróżami są tak samo mężczyźni jak i kobiety - odparłem na początek. Odpowiedziałem na niezadowolone spojrzenie Dove swoim spojrzeniem. Trochę również niezadowolony, że wzięła moje słowa za coś tak obrzydliwego, jakbym manipulował nią dla własnych celów.
- Do niczego cię nie zmuszałem, jeśli to masz na myśli. Stróże pracują na zasadzie sugestii. Ja mogę powiedzieć ci co jest dobre, a co złe, ale to ty podejmujesz świadomie decyzję co wybierzesz. Ludzie nazywają to intuicją lub głosem rozsądku, ale właściwie to nic innego jak podpowiadanie twojego stróża. Zazwyczaj, bo nie we wszystkim się udzielają - westchnąłem, darując sobie złośliwości, jakie cisnęły mi się na usta. Ruszyłem ponownie powoli do przodu, aby nie stać na środku drogi w parku, jak dwójka głupców.
- Nie wiem, czy moje… myślowe sugestie coś dawały. Nigdy nie byłem wcześniej niczyim stróżem, po prostu pewnego dnia pokazano mi kobietę i kazano strzec jej duszy, aby za wszelką cenę nie trafiła do piekła. Stróż Sebastiana zawsze mi mówił "uwierz w siebie" albo "przyjdzie z czasem", ale jakoś nie potrafiłem uwierzyć w te dyrdymały. Demonowi pewne sprawy nie przychodzą tak łatwo jak aniołom. Dlatego jeśli zaszła potrzeba, abym jakoś ukierunkował twoje działania, zawsze ci to tłumaczyłem, decyzję i tak ty podejmowałaś. To były te momenty, kiedy nie podobało ci się, że miałem rację. Tylko raz jawnie kazałem ci coś zrobić i wpłynąłem na twoje czyny. Wtedy w kościele, kiedy ukradłaś tą figurkę. Świętokradztwo to grzech ciężki. Podejrzewam, że to Wallflower kazała ci to zrobić, dlatego tak zareagowałem. Wystarczająco wyjaśniłem tą kwestię, czy potrzebujesz coś jeszcze wiedzieć? - spytałem, wzrokiem mierząc kobietę. Byłem ciekaw, co jej chodziło po głowie. Wiele bym dał, aby poznać jej myśli.

Dove Rachel Parker

     Rozumiałem, że Dove była ciekawa tego wszystkiego. W końcu to było dla niej nowe i nieznane, tak nagle na nią spadło. Mogłem zrozumieć też, że trochę była pogubiona wobec tych wszystkich nowości. Jednak to nie oznaczało, że podobały mi się te wszystkie oskarżenia wobec mnie.
    - Kilka razy. Ale tak jak mówiłem, nie wiem, czy działały, czy je w ogóle słyszałaś, bo nie za każdym razem robiłaś to, co ci podpowiadałem. Nie potrafię stwierdzić, czy miałem taką… umiejętność - wzruszyłem ramionami. Było sporo rzeczy, o których sam nie miałem pojęcia i ich zwyczajnie nie czułem. Tak samo nie potrafiłem tak szybko i łatwo uspokoić Dove, tak jak Anthony robił z Sebastianem. I już się raczej tego nie dowiem.
    - Zazwyczaj byłaś grzeczna - uśmiechnąłem się lekko. - Nie wiem, czym było to spowodowane. Przecież byłem z tobą tylko kilka miesięcy, a nie zachowywałaś się w tak zły sposób, co słyszałem od mojego poprzednika, co sama o sobie opowiadałaś. Tak czasem sobie myślałem, że potrzebowałaś tylko czyjejś uwagi, aby przestać się… wygłupiać. Tak mogę to określić. Bo nie jesteś złą osobą tylko nieco zbłądziłaś, już ci o tym kiedyś wspomniałem. Nie robiłem niewiadomo czego, nie eksperymentowałem na tobie, nie narzucałem ci swojej woli, ja tylko przy tobie byłem - powoli zbliżaliśmy się już do domu Parkerów, a ja miałem jeszcze kilka pytań. Pytań, które mnie męczyły od pewnego czasu, ale jakoś nie było okazji, abym je zadał. Teraz była najlepsza możliwość i zamierzałem z niej skorzystać.
    - Dove, teraz ja mam do ciebie pytania. Oczekuję od ciebie tak samo szczerych odpowiedzi - zwolniłem jeszcze bardziej kroku. Schowałem dłonie do kieszeni płaszcza, a wzrokiem odszukałem spojrzenie Dove. - Czy gdybym był aniołem, miał jasną aurę i ich piękne, śnieżnobiałe skrzydła zamiast tego mroku i strachu, zamiast tego wszystkiego co widziałaś, czy łatwiej wtedy byłoby ci się z tym pogodzić? Czy łatwiej byś mnie zaakceptowała? Wciąż miałabyś tyle wątpliwości co do moich zamiarów? Czy bardziej skłaniasz się do wizji z obrazu Delacroixa, gdzie to anioły zasługują na wszelkie chwały, a demony mają znać swoje miejsce?

    Dove Rachel Parker      

Więc było dokładnie tak, jak myślałem. Zdusiłem tylko w środku wszystkie brzydkie słowa, jakie cisnęły mi się na usta, zaciskając przy tym zęby. Szkoda, że wcześniej nie miałem na tyle wyobraźni, aby to dostrzec. Zapewne nigdy w życiu bym się wtedy nie zgodził na żadne stróżowanie. Za to, jak będąc demonem byłem potraktowany, jak widzieli je inni i choć niewiadomo jak bardzo bym się starał, to i tak nie mogłem stać na równi z żadnym aniołem, bo byłem zwyczajnie gorszy.
- Myślę, że tak właśnie jest, że nie w pełni potrafisz to zaakceptować - kiwnąłem głową. Teraz już nie miałem siły szukać czegoś w oczach Dove. Po prostu uparcie patrzyłem przed siebie, czując… sam nie wiedziałem co. Z pewnością trochę się zawiodłem, również nie było to miłe wyznanie i zdecydowanie bolesne.
- Twoje słowa o tym świadczą. "To nie był William, którego znałam" i "mój William jest inny". Widziałem to też wtedy, w twoich oczach, w braku słów. Bałaś się, prawda? Bałaś się kogoś, kto był przy tobie przez ostatnie miesiące, bałaś się kogoś, kto uchronił cię przed najgorszym losem, a ten piękny, cnotliwy aniołek nawet palcem nie kiwnął, bo był gotowy umrzeć tam razem ze swoim Sebastianem. Przez wiele tygodni się nie odzywałaś, nie dawałaś znaku życia, a kiedy się zjawiłaś, od razu głosem pełnym wyrzutów zażądałaś ode mnie odpowiedzi. Nie powiedziałaś "jestem zdrowa" albo "nic złego mi się nie stało", czy może "fajnie, że tam nie zdechłeś", ale od razu usłyszałem "czymkolwiek jesteś nic z tym nie zrobiłeś". Kiedy ja właśnie zrobiłem. Wiem, że za późno, wiem, że powinienem wcześniej rozliczyć się z Wallflower, ale właśnie dlatego nie mogłem pozwolić, by coś wam zrobiła. Czułem się winny waszej krzywdy, a nie powinienem, bo tylko ja, ten wstrętny demon, coś z tym zrobiłem, podczas gdy stróż Sebastiana nawet nie drgnął, a twój pierwszy uciekł ze strachu przed pożeraczem - wiedziałem, że teraz to ja czyniłem wyrzuty Dove i może niekoniecznie dobre było wylewanie całego swojego żalu, ale nie potrafiłem inaczej. Minęło sporo czasu, a to wszystko, co we mnie siedziało, znalazło w końcu ujście.
- Wiem, że wcześniej byłem dla ciebie kimś ważnym, ale nie wiem, czy wciąż jestem. Doceniam twoje obecne starania, ale czuję, że nie jesteś do końca pewna swoich czynów - westchnąłem, tym razem zniżając głos niemal do szeptu. Czułem się zmęczony, jak nigdy wcześniej. - Bardzo mi na tobie zależy, ale nie chcę czuć na sobie twojego wzroku pełnego niepewności, żalu czy niechęci. Nie wiem, czy wciąż mogę cię kochać, bo jeśli nie potrafisz mnie zaakceptować, to po co ranić siebie i ciebie?

    Dove Rachel Parker      

Z lekkim zaskoczeniem pozwoliłem Dove się wciągnąć w boczną uliczkę, obok której przechodziliśmy. Cierpliwie czekałem na jakąś jej reakcję poza ukryciem twarzy w dłoniach. Trudno było mi określić, co ona sama o tym pomyślała, co chciała powiedzieć, czy może sam zbyt mocno zareagowałem. Uznałem, że jeśli tak było, to trudno, słów swoich nie cofnę, nawet gdybym potrafił. Choć raz potrzebowałem uzyskać od Dove jasną odpowiedź, a do tego musiała znać moje zdanie. Gdy już podniosła na mnie wzrok i zaczęła mówić, jej słowa nie przyniosły mi odpowiedzi, jakiej oczekiwałem. Czy nie miała wystarczająco wiele czasu, aby sobie przemyśleć pewne sprawy? Ile jeszcze będzie go potrzebować?
- Bałaś się do tego stopnia, że nic z siebie nie wydusiłaś. Cokolwiek byłoby lepsze niż to milczenie. A ja czułem twój strach i swój ból, myślałem, że zwiariuję, kiedy odeszłaś, bo nie wiedziałem czy bardziej się mnie boisz, czy bardziej mnie nienawidzisz. Dlatego nawet nie próbowałem szukać z tobą kontaktu - poza tym "trochę się przedłużył" zmieniło się w całkiem długi czas, co za tym idzie pewnie i tak zostałbym odesłany przez Annę. Więc trochę tak, miałem jej to za złe, bo zasługiwałem na kilka słów wyjaśnień wcześniej niż dopiero teraz.
- Mogę dać ci ten czas - przyznałem, nie chcąc w końcu zakończyć tego w ten sposób. Sam tęskniłem za jej obecnością, ale czy nie byłoby przypadkiem lepiej, gdybyśmy rozeszli się w swoje strony? Wiele by to nam zaoszczędziło.
- Ale nie powiem ci, że będę czekać na twoją decyzję tak długo, jak potrzebujesz, to byłoby kłamstwem. Chciałbym, żebyś przestała widzieć we mnie "coś, o czym słyszy się w kościele", a widziała tylko Williama. Bo dla ciebie nie jestem nikim więcej i nigdy nie będę czymś innym - zrobiłem ten jeden krok w jej stronę, który nas dzielił, po czym wyciągnąłem ręce, aby ją delikatnie objąć. Lekko oparłem policzek na jej głowie, gładząc nieco po plecach. Też czułem się zagubiony i nawet nie wiedziałem, czego do końca potrzebowałem.

Dove Rachel Parker

Samotnie, to było dobre określenie na ostatnie tygodnie. W piekle cały czas z kimś byłem, mogłem porozmawiać czy to z innymi mieszkańcami, czy interesującymi duszami. Będąc tu również zawsze miałem przy sobie Dove. Byłem przy niej i w żadnym stopniu nie odczuwałem, aby czegoś mi brakowało. Do tamtego dnia, gdy w moim życiu zapanowała pustka. Ani praca, ani inne zajęcia, czy rozmowy z ludźmi nie były w stanie jej wypełnić. Czy to się zmieniło odkąd wróciła Dove? Nie. To już nie było to samo. Wszystkie przemyślenia zachowałem jednak dla siebie, nie chcąc dodatkowo żalić się kobiecie. Może to z czasem się zmieni, może rzeczywiście wróci to, co było. Chciałbym, aby tak się stało.
Pogładziłem tylko Dove po włosach, gdy się przytuliła. Nie wiedziałem, co mógłbym jej powiedzieć. Że wszystko się ułoży i będzie dobrze? Może później, teraz nie miałem takiej pewności, a po co opowiadać coś, co nie miało żadnego pokrycia. Chęci nie zawsze są wystarczające.
- Chodź, odprowadzę cię pod bramę - powiedziałem tylko, delikatnie wyplątując się z jej objęć. Chyba wszystko, co miało zostać powiedziane, już zostało. A nawet jeśli nie, to wcale nie byłem pewien, czy chciałem słuchać całej reszty. Tak było łatwiej póki co. Ująłem więc Dove pod ramię, by przejść te ostatnie kroki razem. Na końcu pochyliłem się, całując ją lekko w czoło.
- Pojutrze poszukamy tej zagubionej cząstki ciebie, jak pójdziemy do zoo. Wyśpij się dobrze - dodałem, starając się uśmiechnąć łagodnie.

Dove Rachel Parker

Znów nazwała mnie Willem. Uznałem to za trochę dziwne zdrobnienie, ale nie polemizowałem, bo wcale nie przeszkadzało mi, gdy się w taki sposób do mnie zwracała. Tak samo jak poprzednim razem nie było to problemem.
Posłałem Dove jeszcze krótki uśmiech, gdy się jeszcze odwróciła w moją stronę, lecz uśmiech ten znikł, kiedy zniknęła mi z oczu. Nie potrafiłem powiedzieć co było tego powodem. Chociaż może nie do końca, bo zdawałem sobie sprawę z tego, że przyczyną mógł być mój żal skierowany w stronę Dove, którego nie umiałem się wyzbyć. Nawet jeżeli częściowo rozumiałem jej postępowanie. Chyba przed nami obojgiem dość długa droga do wybaczenia sobie wzajemnie. Wszystko było dla mnie mocno skomplikowane. Z jednej strony pragnąłem wrócić do tamtych dni, a z drugiej coś mnie blokowało, jakbym nie był w stanie skruszyć powstałych między nami murów.
Z tymi myślami kładłem się spać, a wcale nie był to przyjemny sen. Sen, w którym wciąż nie było obrazów, a same przeczucia i emocje. A ja nadal nie wiedziałem, czy są to moje sny, czy dalej śniłem sny Dove. Niby nie byłem jej stróżem i nie powinienem nic odczuwać. Wcześniej nie zwracałem na to uwagi, myśląc że to wszystko należy do mnie, teraz straciłem i tą pewność.

Następnego dnia byłem bardziej zmęczony niż wyspany. W drodze do kwiaciarni kupiłem sobie tylko słodką bułkę, nie mając nawet do końca na nią ochoty. Piłem tylko te zioła na wzmocnienie, pogoda dodatkowo również nie dopisała przez co i klientów nie było za wielu. Zajmowałem się wtedy przestawianiem i układaniem wszystkiego na nowo. Po pracy według swoich wcześniejszych planów, poszedłem rozglądać się za nowym mieszkaniem.
Przejrzałem najpierw te znajdujące się w pobliżu kwiaciarni, abym nie miał za daleko do pracy, a dopiero potem wybrałem się do budynku, o którym wspominała Dove. Był w całkiem dobrej lokalizacji. Nie było zbyt wiele atrakcji w okolicy, dopiero zaczynano coś budować, remontować. Ze słów Dove wynikało, że niedługo miał tu powstać całkiem sporo nowych sklepów, w dodatku ten hotel. Nie wszyscy jeszcze o tym wiedzieli, poza tym zdecydowanie mogło to zająć kilka lat i ceny mieszkań nie były wygórowane. Jedno w szczególności zapadło mi w pamięci. Na czwartym czyli ostatnim piętrze budynku, mające do dyspozycji kawałek poddasza, a także balkon. Było odrobinę mniejsze od mojego, ale za to trzykrotnie tańsze w utrzymaniu. A może nawet i więcej. Wstępnie zgodziłem się właśnie na to, umawiając się z właścicielem na przyszły tydzień, by dokończyć wszystkie formalności. Miałem więc jeszcze trochę czasu gdybym zdążył zmienić zdanie lub znalazł coś innego. Po tym czekała mnie jeszcze wizyta u lekarza, na co już kompletnie nie miałem ani siły, ani ochoty.

Dove Rachel Parker

Następny poranek wcale nie zaczął się lepiej. Byłem równie zmęczony co wcześniej, nie wyspany, a w dodatku… cóż, zdecydowanie brakowało mi kogoś obok mnie. Może nasze obecne relacje nadal pozostawiały wiele do życzenia, ale i tak źle mi było samemu. Może faktycznie powinienem sprawić sobie kota lub psa, żeby nie czuć się tak samotnie. Skoro tyle roślin nie uwiędło, potrafiłbym również zająć się zwierzęciem.
Na szczęście nie miałem problemów z szybszym opuszczeniem pracy. Popołudnie w taką pogodę nie zachęcało ani do spacerów, ani do kupna kwiatów. Idąc w stronę zoo wstąpiłem do napotkanej cukierni. Wcześniej nie miałem okazji w niej być, właściwie okolica była dla mnie dość nieznajoma. Dove wcześniej nie chodziła w te strony, a co za tym idzie, sam nie miałem powodów, aby się tu zapuszczać. Cukiernia była całkiem sporym sklepem z dość sporą ilością klientów o tej porze. Zaskoczyło mnie to. Uznałem również, że musiała być jedną z lepszych skoro tak działała. Z tego co zostało wybrałem małe, słodkie ptysie nadziewane kremem budyniowym, zebrałem resztę ciastek z lekko kwaśnymi powidłami i kruche ciastka pieczone z solą i ziarnami.
Po zakupach od razu odszukałem w kieszeni zapisaną kartkę przez Dove. Odnalezienie odpowiedniego miejsca nie było problemem. Był to wielki, ogrodzony obiekt, a wejście było już widać z daleka. Tak samo dostrzegłem Dove niemal od razu. Stała z boku przy bramie, coś przy okazji zajadając.
- Czy ty robisz to specjalnie? - spytałem lekko rozbawiony, spoglądając przy tym na zegarek. - Zawsze zjawiasz się przed czasem, przede mną. Jakbyś chciała celowo wzbudzić u mnie poczucie winy, że musisz na mnie czekać, abym miał ci to później wynagrodzić - zaśmiałem się krótko, po czym przytuliłem Dove na przywitanie. - Dzisiaj mam w nagrodę ptysie, może być? - uniosłem nieco torebkę, pokazując kobiecie słodkości.

Dove Rachel Parker

Kiwnąłem lekko głową, potwierdzając słowa Dove. Chyba właśnie tak bym wolał, czekać na nią, a nie ona na mnie. Jakoś dziwnie się z tym czułem, no ale przecież wcale się nie spóźniłem. Byłem nawet przed czasem kilka minut.
Nieważne póki co. Podążyłem zaraz za Dove, obserwując ją jak pokazywała zakupione bilety. Mogliśmy cieszyć się względnym spokojem, gdyż pomiędzy alejkami nie dostrzegłem za wiele osób. Zapewne nie były to najlepsze dni do zwiedzania i niewielu wybierało tego rodzaju rozrywkę. Lepiej dla nas. Przynajmniej nie będzie nikt na nas wpadać, nie będziemy musieli głośno mówić, żeby się wzajemnie słyszeć i żadne dziecko nie będzie drzeć gęby w pobliżu.
- Naprawdę tak sądzisz? - uśmiechnąłem się lekko, patrząc na Dove. Po części miałem nadzieję, że jej słowa są prawdą oprócz ostatnich słów, na których temat miałem trochę inną teorię. - Kiedyś też tak mówiłaś. A byłem przy tobie, nawet gdy mnie nie widziałaś. Myślisz, że to wciąż chodzi o bycie lub nie bycie stróżem? - mój uśmiech tylko stał się większy, bo dostrzegałem w tych słowach, w zachwianiu Dove to, co nas łączyło.
- Też mi cię brakowało. Wiesz, że nawet dzisiaj rano zastanawiałem się nad posiadaniem jakiegoś zwierzęcia? Skoro budzę się bez ciebie, brakuje mi… cóż, ciebie. Nauczyłem się zasypiać i budzić przy tobie, tak teraz samemu jest mi źle. Może i ja też gdzieś zgubiłem cząstkę siebie? - spytałem, ale nie potrzebowałem żadnej odpowiedzi. Dobrze wiedziałem, gdzie znajdowała się ta część. I że już jej nigdy nie odzyskam, nawet gdybym chciał. Na odpowiedź nawet nie było za wiele czasu, kiedy podszedłem do jednego z wybiegów i spojrzałem w dół na zwierzęta. Wstrzymałem chwilę oddech, nie wiedząc co przede mną było. Jedno zwierzę było wyraźnie o wiele mniejsze od drugiego, co pozwalało mi sądzić, że było jeszcze dzieckiem. Całkiem dużym dzieckiem, z długą trąbą, wielkimi kłami i uszami. Chyba nie widziałem nigdy tak dużego zwierzęcia jak te dwa. Jadły jakieś owoce, biorąc je najpierw w trąbę, a potem wkładając do… ust? Gęby? Paszczy?
- Śmiesznie to wygląda - rzuciłem rozbawiony, gdy oparłem się o murek i przyglądałem zwierzętom.

   Dove Rachel Parker    

Czy to właśnie było to, o czym wspomniała Dove? To wszystko, co ostatnio czułem. Samotność, która wysysała ze mnie optymizm i nadzieję, a już zdecydowanie chęci do życia. Właściwie nawet sam nie wiedziałem, dlaczego się pozbierałem i zostałem w Londynie. Mogłem rzucić tym wszystkim i zamknąć ten rozdział w swoim życiu. Nic nikomu nie byłem winien, żadnych wyjaśnień, żadnych zobowiązań, żadnej pracy czy niezakończonych spraw. Mogłem to zrobić, a jednak zostałem.
- Dobrze jest mieć kogoś bliskiego, prawda? - spytałem bardziej retorycznie. Poczułem ucisk w gardle i wiedziałem, że na kolejne słowa Dove mógłbym już nie odpowiedzieć, dlatego zająłem się pogryzaniem słonego ciastka. Nie mogłem znów zarzucić Dove swoim żalem i bólem.
- Chodźmy dalej. Zwierząt do zobaczenia mamy mnóstwo, a chcę zdążyć przed zmierzchem zanim pójdą spać, bo wcale ich wtedy nie zobaczymy - uśmiechnąłem się lekko, odsuwając od ogrodzenia. Na następnym wybiegu znajdowało się zwierzę o strasznie długiej szyi. Widziałem jak wcześniej Dove odnalazła plakietkę informującą, tak teraz również odszukałem taką i przeczytałem kilka informacji odnośnie pary żyraf. Niedaleko biegały również zebry, choć bardziej ospale, jakby już były zmęczone.
- Zaprowadź mnie do tych sławnych orangutanów - poprosiłem, gdy minęliśmy zagrodę z hipopotamem. - I może do tego tygrysa, którego chciał zaadoptować Sebastian? - zastanawiałem się, jakie zwierzę wzbudziło taki zachwyt w Sebastianie.

Dove Rachel Parker

Odwzajemniłem uścisk Dove, gdy tylko złapała za moją dłoń. Może nie powinienem… albo powinienem?
Szedłem za kobietą rozglądając się przy okazji po mijanych zagrodach i klatkach. Dostrzegłem również różne ptaki, całkiem sporych rozmiarów, ale nie potrafiłem ich nazwać. Dla mnie ptak był ptakiem, nie ważne jakiego koloru lub rozmiaru. Na końcu alejki trafiliśmy na wybieg orangutanów. Zaśmiałem się na sam ich widok. Zwierzęta o rudawym odcieniu włosów rzeczywiście były bardzo podobne do ludzi.
- Naprawdę, widywałem ludzi wyglądających identycznie - wyznałem, całkiem rozbawiony. Spojrzałem w kierunku wskazanym przez Dove. Faktycznie jedno ze zwierząt trzymało na rękach swoje dziecko, które chyba usypiało wtulone w swoją mamę. - Mam wrażenie, jakby zaraz zaczęła śpiewać kołysankę swojemu dziecku - wyznałem, patrząc jak zwierzę pogłaskało po główce swoje potomstwo. To było takie naturalne.
Moje rozmyślania na temat matki z dzieckiem przerwał orangutan, który Dove wskazała mi jako pierwszego. Podszedł zupełnie blisko nas, wcale się nie obawiając. Złapał się pręt klatki i zaczął się nam przyglądać. Coś jeszcze powiedział po swojemu, a potem wskazał palcem na trzymaną przeze mnie torebkę. Zaskoczyło to do tego stopnia, że nie od razu zrozumiałem, dopiero jak powtórzył swój gest, puściłem dłoń Dove, aby wydobyć z torebki jedno z ciastek z powidłami. Następnie wręczyłem je zwierzęciu przez kratkę. Wyraźnie się ucieszyło i zjadło ciastko.
- Chyba nie dam więcej - mruknąłem, widząc że kolejne zaczęły zwracać uwagę w naszą stronę, zainteresowane przysmakiem. - Nawet jakbym dał każdemu po jednym, to i tak mi braknie. Może następnym razem weźmiemy ze sobą coś bardziej dla nich odpowiedniego? - spytałem Dove, uśmiechając się do niej. Orangutan komicznie powtórzył mój gest i zaczął energicznie kiwać głową, jakby rozumiał moje słowa.

Dove Rachel Parker

Spoglądałem lekko rozbawiony jak Dove karmiła zwierzęta. Zdawałoby się, że były z tego powodu bardzo zadowolone. Przynajmniej dopóki nie zabrakło przekąski. Rozdałem jeszcze trochę ciastek, tak, aby każdy coś dostał. Te zwierzęta, które już zjadły, wracały po więcej, a kiedy już się przekonały, że nie dostaną, siadały obrażone. Uznałem to za bardzo zabawne. Trochę jak rozkapryszone dzieci.
- Ciekawi mnie tylko jakie komplementy prawią tobie ci wszyscy kandydaci - zaśmiałem się. Chwilę później skończyły nam się przekąski. Znaczy nie wszystkie, ale i nie wszystko zamierzałem rozdać. Ptysie były dla Dove, a sobie zostawiłem kilka słonych ciastek. I zapewne trzymałbym się tego postanowienia do końca, gdyby bliżej nie podeszła matka z dzieckiem. Widziałem, że była trochę niepewna. W końcu tylko ona wcześniej się nie zbliżyła, chyba nawet nieco się nas obawiając. Musiała nabrać więcej pewności widząc, że inni coś dostawali. Wyciągnęła wtedy rękę w naszym kierunku. Spojrzałem na Dove, ale ona nie miała nic. Skończyły mi się ciastka z dżemem, tych z ziarnami raczej obawiałbym się dać dziecku. Dlatego postanowiłem podać jednego ptysia. Zwierzę jednak najpierw samo spróbowało zanim dało swojemu dziecku.
- Chyba masz swojego ulubieńca, co? - spytałem kobietę, kiedy tak przyglądała się tej dwójce. - Jak tak na nich patrzę, to sobie myślę, że miło byłoby mieć znów kogoś, dla kogo z radością mógłbym wracać do domu. Jak się już przeprowadzę, przygarnę jakiegoś psiaka. A jeśli już o tym mowa, to w przyszłym tygodniu dopełniam formalności odnośnie nowego mieszkania i zacznę powoli przenosić swojej rzeczy - wyznałem, przyglądając się, jak orangutany powoli wracają do swojego wcześniejszego zajęcia.

Dove Rachel Parker

Kiwnąłem lekko głową, zgadzając się na propozycję Dove. To był całkiem miły pomysł lecz i tak na dalszą przyszłość. Przecież nie zabiorę jej do pustego mieszkania. Musiałem w dodatku zrobić coś ze ścianami oraz podłogą. Podobały mi się te bielone ściany oraz ciemny parkiet, jakie miałem w swoim obecnym mieszkaniu, uznałem więc, że i tam mógłbym zrobić coś podobnego. Tylko czy jeszcze wystarczy mi na to wszystko oszczędności? Sam kompletnie się na tym nie znałem, będę musiał wynająć kogoś do pomocy. I przy okazji starać się całkiem nie stracić wszystkich oszczędności. Kiedyś nie musiałem się tak martwić finansami, teraz liczyłem każdą monetę.
- Kiedy tylko się urządzę, to cię zaproszę - powiedziałem. - Zwrócę się do ciebie w ostateczności, żeby nie zawracać ci niepotrzebnie głowy - wyjaśniłem. Nie dodałem, że właściwie głupio byłoby mi prosić ją o pomoc, szczególnie tą finansową.
- Wiesz, poradziłem sobie jakoś z małym dzieckiem po urodzeniu, poradzę sobie i z psem - spojrzałem na kobietę, odwzajemniając jej złośliwy uśmieszek. - W końcu chyba dziecko wymaga więcej uwagi niż szczeniaczek - poszerzyłem nieco swój uśmiech, ale tylko na chwilę. Później znów poświęciłem swoją uwagę zwierzętom, które straciły już nami zainteresowanie.
- Myślisz, że znajdę kiedyś jakąś uroczą, miłą panią, z którą będę mógł się pogubić, pić wino i do której będę mógł z uśmiechem wracać do domu? Nie mam rodziny, tak jak ty. Żaden brat, siostra czy inna ciotka na mnie nie czeka. Nawet te kwiaty, czy pies, którego jeszcze nie posiadam. Mam tylko ciebie. Jak trafnie zauważyłaś, samotność nie jest niczym dobrym, a przecież nie mogę ci się wiecznie narzucać. Szczególnie jeśli… - zawahałem się na chwilę przed tym, co zamierzałem powiedzieć. Przemyślałem jeszcze raz swoje słowa. Już mówiłem o tym, więc chyba nie będzie to niczym strasznym. - Szczególnie jeśli nie podzielasz moich uczuć. Jeżeli odpowiada ci nasza obecna sytuacja, nie mam zamiaru psuć tej przyjaźni. Tak też jest dobrze - trudno było mi to z siebie wyrzucić. Ciężko jest decydować się na po prostu przyjaźń. Wolałem jednak taką formę znajomości niż psuć relacje między nami lub robić sobie niepotrzebne nadzieje.