Guardian Demon

Również się cieszyłam, że William wrócił i został. Cokolwiek to znaczyło. W sumie, nie miałam bladego pojęcia co robił, gdy nie było mnie w Londynie. Skoro nie był moim stróżem to co innego robiły demony? Najwyraźniej pracują w kwiaciarni i gotują kolację dla innych. Powinnam była go wcześniej o to zapytać. Nie powinnam była, nie teraz, wiedziałam o tym. Dlatego wypiłam do końca swoje wino. Powinnam teraz trochę zwolnić z alkoholem. Nie planowałam tyle tak szybko wypić, zwłaszcza na pustym żołądku.
Gdy William postawił jedzenie na stole uniosłam lekko brwi. Wyglądało znakomicie. Już wcześniej ładnie pachniało, ale teraz gdy jedzenie było tuż pod moim nosem, a ja nie jadłam nic od obiadu... Wzięłam sztućce w dłonie, krojąc kawałek pieczeni aby spróbować najpierw bez sosu.
- Wow - mruknęłam, próbując teraz warzywa. Były również dobre, trochę zbyt miękkie, ale wciąż znakomite w smaku. - Nie mogłeś wcześniej nauczyć się tak gotować? - zapytałam z uśmiechem. Nie miałam do niego pretensji, byłam po prostu pod wrażeniem, jak dobrze wszystko przygotował. Nawet sos świetnie do wszystkiego pasował.
- Dobrze, że za często nie gotujesz. Inaczej musiałabym zamówić sobie nową garderobę z większymi rozmiarami. - spojrzałam na niego ukradkiem, ale tylko przez chwilę i szybko ponownie się skupiłam na jedzeniu. Musiałam przyznać, że po kilku kęsach uznałam, że może potrawa była zbyt przesolona, ale warzywa z tym pomogły. Po za tym, wiedziałam, że potrafiłam być wybredna jeżeli chodzi o jedzenie.
- Dziękuję. Za kolację, za wino, za zaproszenie. - i za wszystko. Że jednak został w Londynie, że poświęcił się dla mnie i Sebastiana.

Anna może lepiej gotuje, ale nie zawsze gotuje to co lubię.
- Sebastian i ja mamy różne pomysły na posiłki. On uwielbia grzyby, ja ich nie mogę znieść. Ja lubię różne sery, on kręci nosem. Jako rodzeństwo w tym się nie dopasowaliśmy. Chcesz zgadnąć czyich preferencji bardziej będzie się słuchała Anna? - chyba nikt nie musiał tego mówić na głos. Odpowiedź była raczej oczywista. - Dlatego też mi zaimponowałeś pamiętając na co mam ochotę i udało ci się to razem ułożyć. Doceniam to.
Nawet jeżeli nie było to dla niego wielkim problemem. Dla mnie było to czymś wyjątkowym, że poświęcił swój czas. Chciałam aby poczuł się tak, jak ja często czułam się przy nim.
- Jesteś dzisiaj szefem kuchni, nie mogę podziękować za twoją pracę i starania? - nachyliłam się odrobinę w jego stronę z lekko uniesioną brwią. - A może nie wiesz, jak przyjmować komplementów? Czujesz się wtedy niezręcznie? - nie byłam do końca pewna dlaczego William tak reagował. Wstydził się? Może ostatnio okazuję mu wdzięczność za różne gesty czy wspólnie spędzony czas, ale czy było to coś złego?
- I tak, mógłbyś od czasu do czasu również mi podziękować. "Dziękuję, Dovie, że dzielisz się ze mną swoją obecnością, która rozjaśnia każde pomieszczenie, do którego wchodzisz." - dramatycznie ułożyłam jedną dłoń na sercu. - "Dziękuję, panno Parker, że komplementujesz mi i zachwycasz się mną tak, jak wielu zachwyca się tobą." - nie mogłam dłużej utrzymać poważnej miny i zaśmiałam się pod nosem. - A tak na poważnie, nie masz za co mi dziękować. Dlatego nie musisz.

Nie spodziewałam się, że tak trafnie zgadnę z tym całym "nie wiesz, jak przyjąć komplement". Powiedziałam to w pół żarcie, ale spoważniałam, gdy William zaczął tłumaczyć na głos skąd mogło to się wziąć. No tak, to miało sens skoro jego rodzina należała do mafii. Zapewne mieli jakieś hierarchie i tak dalej.
Nie sądziłam, że tego się dowiem o Williamie. On najwyraźniej sam tego wszystkiego nie był świadomy do tej pory. Były w tym coś przyjemnego, że oboje mogliśmy nauczyć się czegoś o sobie razem. Jego podziękowania były miłe chociaż może nie do końca potrzebne. Jednak i tak je doceniłam. W końcu, kto by nie chciał usłyszeć takich słów?
- Proszę bardzo. Cała przyjemność po mojej stronie. - powiedziałam z uśmiechem. - Widzisz? Tak się przyjmuje komplementy. - zaśmiałam się lekko pod koniec. Teraz gdy lepiej go rozumiałam uznałam, że Williama reakcje na komplementy były dosyć smutne, ale zawsze można było to naprawić i nad tym popracować.
Zaczepiłam go delikatnie nogą, wciąż wpatrując się w niego przez chwilę w ciszy.
- Przystojniak z ciebie, wiesz? - powiedziałam patrząc mu w oczy. - Wiem, że już kiedyś tobie to mówiłam, ale chcę się upewnić, że nigdy o tym nie zapomnisz. - mój uśmiech się odrobinę poszerzył, bo uświadomiłam sobie, że nigdy wcześniej tak nie zależało mi na kimś i na ich samopoczuciu. Chyba nawet... zależało mi bardziej na jego szczęściu, niż na moim.

Wciąż zaskakiwało mnie to, jak łatwo nam było ciągnąć rozmowę, zaśmiać się z jakiegoś żartu czy zaczepki tu i tam. Byliśmy od siebie różni, a jednak wystarczająco nas łączyło aby razem to wszystko miało jakiś sens. Miałam nadzieję, że nigdy to się nie zmieni.
Uśmiech zmalał, gdy wspomniał o Wolfgrond. Czy ta nienawiść na prawdę zrodziła się z zazdrości? Nie byłam do końca tego pewna. Paskudne plotki krążyły nie tylko na mój temat, ale również na temat Helen, Diany, Elizabeth, Margaret i Wendy. Czego mogliby zazdrościć małej grupie kobiet?
Z moich myśli wyrwał mnie William, gdy nachylił się w moim kierunku i spojrzał mi w oczy. Uniosłam lekko brwi na jego słowa. Co jeszcze powiedział? Uniosłam dłoń na moje włosy, gdzie skupił swoje spojrzenie. Ah, no tak. Faktycznie o tym zapomniałam.
- Czy dostanę jakąś nagrodę, jeżeli dobrze odpowiem na twoje pytanie? - odwzajemniłam jego uśmiech, odsuwając dłoń od moich włosów. O ile dobrze pamiętałam to sam chciał je rozpiąć. Mogłabym to zrobić za niego, ale po co odbierać mu takich przyjemności.
Wypiłam to co zostało z alkoholu i dodałam:
- Doszukujesz się dobroci? Panie Lightwood, myślałam, że jesteś bardziej cierpliwy.

Co tylko zechcę, co tylko wymyślę... Była to kusząca propozycja. Kilka pomysłów przyszło mi do głowy, ale na razie wolałam niczego nie zdradzać. Odłożyłam sztućce na bok i sięgnęłam po serwetkę aby delikatnie wytrzeć kąciki ust, tak w razie czego. Usiadłam wygodniej na krześle, wciąż spoglądając na Williama. Chyba wystarczająco czekał na moją odpowiedź.
- Masz rację, nie odmówię - przerwałam tą chwilową ciszę i odłożyłam serwetkę na stół. - Ale trzeba będzie popracować nad tą twoją cierpliwością - uznałam i wstałam od stołu. Podeszłam do niego bliżej abym mogła sięgnąć po jego dłoń, kierując nas do kanapy w salonie. Wątpiłam, że byłoby komukolwiek wygodniej przy stole. Do tego wyglądało na to, że oboje skończyliśmy z kolacją.
Nie do końca rozumiałam dlaczego podobały mu się, gdy miałam rozpuszczone włosy. Chyba kiedyś powiedział, że ładnie tak wyglądałam.
Puściłam jego dłoń i usiadłam do niego tyłem.
- Tylko nie zgub żadnych wsuwek. Już i tak gdzieś zgubiłam połowę. - wolałam nie wracać następnego dnia do domu z niedokończoną fryzurą. Już raz wyszłam z rozpuszczonymi włosami i wolałam tego nie powtórzyć.

Było to całkiem przyjemne. Zazwyczaj Anna pomagała mi z włosami, a jej bardziej zależało na tym aby fryzura dobrze się trzymała niż aby było mi wygodniej. Dlatego czasami jedynie czekałam na powrót do domu abym mogła rozpuścić włosy. William był z tym wszystkim bardziej delikatny niż ja lub Anna. Była to przyjemna odmiana.
Jego pocałunki i słowa były równie przyjemne. Przy nim na prawdę czułam się piękna. Gdy mnie objął miałam ochotę przymknąć oczy i nacieszyć się tą chwilą, gdy nagle usłyszałam co powiedział. Iść spać? Chciał iść spać, o tej porze? Spojrzałam w stronę okna. Dopiero co zaczęło się robić ciemno. Po za tym, miałam inne pomysły i plany dla nas.
A nie mówiłam? Po co przychodzić z jakimiś tam oczekiwaniami? Mogłam jedynie siebie za to obwiniać, nawet jeżeli Williamowi nie przeszkadzały moje poprzednie zaczepki. Wcale to nie znaczyło, że chciał czegoś więcej. Czy źle zrozumiałam jego słowa?
- W takim razie chyba powinnam się przebrać - mruknęłam, trochę rozczarowana. Odwróciłam się na tyle abym mogła spojrzeć mu w oczy. Uśmiechnęłam się delikatnie, objęłam dłonią jego szyję i złożyłam czuły pocałunek na policzku. Takie małe podziękowanie za pomoc z włosami. Dopiero wtedy lepiej usiadłam abym mogła się schylić i podwinąć spódnicę abym mogła zacząć rozwiązywać wysokie buty, które niepotrzebnie ubrałam.
Nie, nie mogłam być zła. Nie mogłam sobie na to pozwolić. Musiałam uszanować decyzję Williama.
- Przyniosłam ze sobą książkę, w razie czego gdyby nie chciało się tobie czytać o kotach - spojrzałam na niego kątem oka, a raczej na tyle na ile pozwalały mi włosy.

Uniosłam lekko brew, gdy William zatrzymał mnie przed rozwiązaniem drugiego buta. Czy jestem pewna? Kurcze, niczego już nie byłam pewna. Co do mojej nagrody to nie mogłam o nią prosić i jednocześnie nie wymagać czegoś więcej od Williama. Ostatecznie czego chciałam to zmuszać go do czegoś takiego. Najwyraźniej byłam w błędzie i dowodem tego była dłoń Williama, która sprytnie znalazła się pod spódnicą, wędrując gdzie zechce.
- To ty powiedziałeś, że możemy iść spać. Ja mam jeszcze pełno energii. - odpowiedziałam mu z uśmiechem na twarzy. Postanowiłam dalej poczekać z moją pomysłem na nagrodę, zbyt skupiona na jego dotyku i ustach. Niby to coś małego i prostego, ale tyle wystarczało abym skupiła się jedynie na nim.
Wzięłam dłoń z obuwia aby sięgnąć po jego dłoń pod spódnicą i tym razem ja objęłam jego palce. Odsunęłam od niego twarz aby nie mógł więcej składać swoich przyjemnych pocałunków. Gdybym tego nie przerwała to zapewne wtedy już bym się rozpłynęła i pozwoliła mu robić co tylko chciał.
- Chyba panu coś się pomyliło, panie Lightwood. Potrzebuję najpierw pomocy z butami. - gdy tylko nasze spojrzenia się spotkały zacisnęłam dłoń wokół jego palców trochę mocniej.

Śledziłam go wzrokiem, gdy kucnął i zaczął pomagać z butami, zostawiając pocałunki tu i tam, pocałunki, które czułam na swojej skórze nawet gdy brakowało jego ust. Ciężko było chociaż się nie uśmiechnąć, obserwując go z góry. Nie oderwałam od niego wzroku, gdy wstał i tym razem poczułam jest usta na swoich. Niczym jak pod zaklęciem wstałam z kanapy i pozwoliłam mu robić cokolwiek chciał. Nawet nie zauważyłam, że miałam zimne stopy. Dlatego bez słowa usiadłam przy przyjemnym kominku.
Mruknęłam pod nosem, gdy poczułam jego dłonie na swoich ramionach. Zdecydowanie tego potrzebowałam po tylu godzinach siedzenia nad papierami i listami.
Pytanie Williama mnie odrobinę rozbawiło i zaśmiałam się krótko. Spojrzałam przez ramię abym mogła odnaleźć jego oczy. Jego masaż był przyjemny i chętnie bym tak siedziała przez długi czas, ale miałam inny pomysł. Mój uśmiech był jedyny ostrzeżeniem za nim całkowicie się odwróciłam w jego kierunku, ułożyłam dłonie na jego ramionach i delikatnie go popchnęłam aby położył się na dywanie. Usiadłam sobie wygodniej z nogami przy jego biodrach i pochyliłam się na tyle aby złożyć lekki pocałunek na jego ustach. Taki aby mógł go zasmakować, ale aby mu nie wystarczało.
- Mógłbyś mi pomóc z moją nagrodą - odpowiedziałam, prostując się i sięgnęłam po guziki od jego koszuli, powoli rozpinając pierwszy. - Mogę? - zapytałam z lekko uniesioną brwią i bawiąc się pomiędzy palcami drugim guzikiem.

Słysząc pozwolenie Williama rozpięłam kolejne guziki. Nie śpieszyłam się z tym, było to częścią mojego planu. A raczej mojej nagrody. Z pomocą Williama ściągnęłam jego koszulę. Spojrzałam na jego ramię, które najwyraźniej dobrze się goiło. Nie mogłam sobie wyobrazić jego bólu. Poczułam mieszankę smutku i złości, że sam radził sobie z tą raną, nie miał nikogo poza lekarza, kto mógłby o niego zadbać. Złożyłam kilka drobnych pocałunków na jego ramieniu powoli kierując się w stronę jego szyi i wspinając się ustami aż do jego ucha.
- Zaraz zobaczysz - szepnęłam, wciąż rozbawiona brakiem jego cierpliwości. Jednak potrafiłam go zrozumieć. Gdybym nie była na tyle uparta i chciała się z nim drażnić to miałabym gdzieś takie gierki. Ale kto wie kiedy podobna okazja ponownie się pojawi?
Gdy tylko odnalazłam jego usta od razu pogłębiłam nasz pocałunek. Przez chwilę pozwoliłam sobie skupić się jedynie na tym, z nadzieją, że William zrobi to samo. Dopiero wtedy zaczęłam błądzić dłońmi po jego ciele, zaczynając od ramion i powoli kierując się w dół. Nie przerywałam naszego pocałunku, spragniona ich dotyku i ciepła. Co jakiś czas zatrzymywałam swoje dłonie w miejscu, robiąc opuszkami palców małe kółka zanim kontynuowałam dalej. Gdy dotarłam do jego paska od spodni również powoli go rozpinałam, nie śpiesząc się z niczym. Dopiero gdy pasek znalazł się w moich dłoniach odsunęłam się od niego, tym samym przerywając nasz pocałunek.
Uśmiechnęłam się szeroko widząc jego usta, które nabrały trochę mocniejszego kolory.
- Teraz twoja kolej, panie Lightwood - pokazałam mu pasek aby wiedział o co mi chodziło. - Pozwolisz mi? Chociaż na chwilę. Chcę mieć cię całego dla siebie, bez twoich cudownych dłoni, które tak łatwo mnie rozpraszają. Taką bym chciała nagrodę. Proszę. - co było prawdą. Jedynie pominęłam fakt, że głownie chciałam to zrobić aby przetestować jego cierpliwość i zobaczyć jego reakcję. Byłam świadoma tego, że William lubił mnie dotykać, pieścić różne części mojego ciała. Chciałam wiedzieć jak zareaguje, gdy nie będzie miał takiej opcji. Czy go zdenerwuje bycie w takiej sytuacji? Czy będzie mu się podobało?

Mój uśmiech się poszerzył po jego słowach. Nie jest w stanie mi odmówić? Dostosuje się? Nie spodziewałam się, że tak pozytywnie zareaguje. Musiałam sobie to zapamiętać w razie czego gdybym chciała ponownie go o coś poprosić. Najwyraźniej ten sposób na niego działał. Ciekawe, czy wiedział takie rzeczy o mnie? Czy znał sposoby jak mnie przekonać do rzeczy?
- Zgoda - taka umowa mi nie przeszkadzała. Również nie miało dla mnie różnicy czy zwiążę jego dłonie z przodu, czy z tyłu chociaż jedna opcja zapewne byłaby bardziej wygodna dla wszystkich obecnych. Dlatego użyłam jego pasek aby związać dłonie z przodu. Gdy skończyłam próbowałam wsunąć mały palec pomiędzy jego nadgarstkami aby sprawdzić czy nie jest za ciasno. Nie chciałam mu zrobić krzywdy.
Poprawiłam się odrobinę abym mogła wygodniej usiąść. Dopiero wtedy pocałowałam go z jedną dłonią obejmując jego szyję. Zaczęłam powoli rozmasowywać jego kark z nadzieją, że to pomoże mu się rozluźnić. Zapewne jego mięśnie również są zmęczone od pracy w kwiaciarni. W sumie, nie byłam pewna co dokładnie tam robił. Zdecydowanie musiałam go odwiedzić w pracy.
Druga dłoń zaczęła gładzić jego torso, wolnym zygzakiem kierując się z powrotem do jego spodni. Tym razem odpięłam ostatnie guziki i powoli wsunęłam dłoń pod jego bieliznę. Najpierw gładziłam jego uda na tyle ile mogłam, unikając najważniejszego miejsca. Nie zamierzałam od razu dać mu tej przyjemności, nie o to tu chodziło.
Odsunęłam się od niego dopiero gdy sama zapragnęłam czegoś więcej, chciałam bardziej przetestować jego cierpliwość. Pomogłam Williamowi ponownie ułożyć się na podłodze aby przypadkiem nie zrobił sobie krzywdy. Usiadłam bardziej do tyłu aby zrobić sobie miejsce i ściągnąć jego spodnie. Przez ułamek sekundy zauważyłam, że chyba to był pierwszy raz kiedy on był bez żadnych ubrań, a jedynego czego mi brakowało były buty. No i może spinki do włosów.
Zaczęłam składać krótkie pocałunki na jego torsie, nie spiesząc się nigdzie. Aby pilnować samą siebie, w myślach nuciłam sobie różne melodie i dopiero gdy jedna się skończyłam zbliżałam się do jego członka. Jednak zamierzałam ignorować jego sytuację pomiędzy jego nogami. Dotykałam każdy skrawek jego ciała oprócz tego jednego. Całowałam, dotykałam, ssałam i nawet użyłam język kilka razy na jego skórze.
- Nikt ostatnio o ciebie nie zadbał, prawda? - powiedziałam między pocałunkami. Zamierzałam go drażnić nie tylko swoim dotykiem. Chciałam użyć wszystkich opcji jakich miałam, a aktualnie miałam ich znacznie więcej niż William.
Po chwili namysłu wróciłam ustami do jego szyi abym mógł lepiej usłyszeć mój szept.
- Czy myślałeś o mnie, gdy byłeś sam? - zapytałam, ale zanim mógł odpowiedzieć szybko dodałam:
- Bo ja kilkakrotnie wracałam myślami do ciebie - pocałowałam delikatnie płatek jego ucha zanim na chwilę przestałam go dotykać i całować, jedynie szepcząc do jego ucha.
- Gdy czułam pustkę, której nie potrafiłam wypełnić myślałam o tobie, o twoim dotyku, o twoich ustach i dłoniach na moim ciele. Samotnie marzyłam o tym aby mieć cię w moim łóżku. - uśmiechnęłam się sama do siebie wiedząc, że William nie mógł tego ujrzeć. Wróciłam do całowania jego szyi i tak, jak poprzednim razem postanowiłam pozostawić po sobie jakiś ślad, jednak tym razem w bardziej widocznym miejscu.

Zadowolona jego słowami i moim dziełem odsunęłam się od jego szyi. Ujęłam dłonią jego twarz, delikatnie ściskając jego policzki i kierując jego twarz z powrotem na mnie abym mogła spojrzeć mu w oczy. Nie miałam problemu z tym gdy mnie objął i rozwiązał gorset. Jednak jego wiecznie wędrujące dłonie dawały mi więcej przyjemności niż chciałam się do tego przyznać. Nie chciałam się poddać i go rozwiązać. Chciałam aby to on podjął tą decyzję. Dlatego wykorzystałam ten moment aby bardziej go sprowokować. Sama powoli robiłam się niecierpliwa, ale William nie mógł o tym wiedzieć.
- Miałeś mnie nie rozpraszać - przypomniałam mu naszą umowę. Złożyłam krótki pocałunek na jego usta i wysunęłam się z jego objęć. Przez chwilę zawahałam się przed następną decyzją, ale ostatecznie uznałam, że może to przyśpieszyć mój plan. Delikatnie objęłam czubek jego penisa, kciukiem robiąc trzy małe kółka. Nie zamierzałam pozwolić mu nacieszyć się tym za długo. To miał być bardziej mały przysmak aby sobie przypomniał co tracił.
Wstałam z jego kolan aby zostawić go na chwilę samego, bez żadnego dotyku lub pocałunku. W międzyczasie ściągnęłam z siebie gorset, który William tak ładnie pomógł mi rozwiązać. Oczywiście, zostawiłam na sobie pończochy skoro mnie o to poprosił. Ściągnęłam z siebie inne warstwy sukni, zostając w ostatniej, w której bez problemu można było ujrzeć kształt mojego biustu.
- I co ja mam teraz z tobą zrobić, panie Lightwood? - zapytałam, wracając do niego i siadając ponownie na jego kolanach jednak wciąż nie zamierzałam go dotknąć. Jedynie palcami zaczepiłam lekko o jego pasek. - Nie pozwolisz mi nacieszyć się moją nagrodą. Może powinnam ciebie zostawić tak samego abyś mógł przemyśleć sobie swoje zachowanie?

Przyjmowałam każdy jego pocałunek z przyjemnością. Czasami nienawidziłam siebie za to, że tak łatwo William potrafił zmienić moje plany. Był jedyną osobą na świecie, która miała na mnie taki wpływ. Jeden trochę dłuższy pocałunek, jedno bardziej intensywne spojrzenie i nagle całe moje ciało przemienia się w gąbkę. Byłoby mi ciężko dalej kontynuować i cieszyć się moją nagrodą. Do tego zaproponował coś innego w zamian za swoją wolność.
- W takim razie, mogę pomóc? - zapytałam. Wcześniej poczułam, jak szarpie się z paskiem, a lepiej abym go rozwiązała niż aby miał się niepotrzebnie męczyć. Jednak wciąż utrzymałam powolne tempo, ostrożnie rozwiązując jego dłonie i przy okazji zostawiłam kilka pocałunków na jego palcach, dłoniach i nadgarstkach. Chyba związywanie nie było dla Williama, chociaż byłam pod wrażeniem jego podejścia do mojej propozycji. Przynajmniej spróbowaliśmy i teraz wiem lepiej.
- Nie potrzebuję niczego innego - puściłam jego nadgarstki i zostawiłam pasek gdzieś z boku, skupiona bardziej na mężczyźnie. - I tak, masz rację. Zrobiłam to specjalnie. Chciałam wiedzieć czy mam na ciebie taki sam wpływ, jak ty na mnie. - uśmiechnęłam się do niego zadziornie. Dobrze pamiętałam jego reakcję ostatnim razem, gdy zaczęłam ruszać swoimi biodrami, pozwalając tym samym aby nasze ciała bardziej się o siebie ocierały. Ponownie to zrobiłam mimo tego, że wiedziałam, że potencjalnie igrałam z ogniem. Jednak wcale mi to nie przeszkadzało. Chyba nawet tego chciałam.

Doskonale wiedziałam, że to lubił. Jego pytanie sprawiło, że uśmiechnęłam się szerzej.
Pomogłam mu z pozbyciem się ostatnich warstw ubrań i dopiero, gdy siedzieliśmy tak nadzy poczułam jaką różnicę robiło ciepło z kominka. W myślach dziękowałam Williamowi, że o tym pomyślał i zadbał o takie szczegóły.
Słysząc jego prośbę chciałam od razu poruszyć ponownie biodrami, ale będąc tak blisko, czując jego ciało tuż przy swoim sama zapragnęłam czegoś więcej.
- Mam lepszy pomysł - szepnęłam. Ułożyłam dłonie na jego ramionach abym mogła unieść swoje biodra na chwilę. Spojrzałam mu w oczy i próbowałam nie odwrócić wzroku gdy ponownie zniżyłam swoje biodra, tym razem czując czubek głowy jego członka. Podświadomie wstrzymałam oddech czując go co raz bardziej. Wolałam się z tym nie spieszyć, czując, że potrzebowałam trochę czasu aby się do niego dostosować. Jednak sam ten proces dawał mi niemałą przyjemność. Nie spodziewałam się, że tego będzie mi brakowało, tego uczucia. Wydusiłam z siebie ciężkie westchnięcie, gdy był całkowicie we mnie.
Dopiero po kilku wdechach i wydechach ruszyłam ponownie biodrami, tak jak wcześniej. Z jedną różnicą, że ta fala przyjemności, którą poczułam była znacznie silniejsza. Nie chciałam stracić tego uczucia, więc kontynuowałam ten sam ruch kilka razy.
- Może być, panie Lightwood? - wiedziałam, że jemu również się podobało. Czułam to swoim ciałem. Złączyłam nasze usta za nim odpowiedział, spragniona ich dotyku i smaku.