Guardian Demon

Nie wiedziałam jakim rodzicem był William. Próbowałam go nie pytać o takie rzeczy, bo był to dosyć delikatny temat. Nie zmieniało to faktu, że byłam teraz ciekawa i nawet wyobraziłam sobie go jako ojca. Powiedział mi kiedyś, że nie kochał swojej żony, ale czy kochał swoją córkę? Gdy się urodziła, czy był szczęśliwy czy niepewny? Rozczarowany, że nie urodził mu się syn? Czy chciał ją rozpieszczać czy wolał aby ktoś inny zajął się dzieckiem?
William, którego dzisiaj znałam był osobą pełnej troski i uważałam, że był podobnym rodzicem. Ten temat sam naturalnie wyszedł i chciałam skorzystać z sytuacji aby go zapytać o córkę, ale rozmowa szybko się zmieniła na coś równie poważnego. Zrobiło mi się go ponownie żal, co najwyraźniej było teraz czymś regularnym. Obwiniałam za to jedynie naszą sytuację. Przemyślałam trochę jego słowa, głównie niepewna tego, czy powinnam odpowiedź poważnie czy spróbować trochę rozluźnić atmosferę.
- Kto powiedział, że nie podzielam? Wiem, że nigdy nie powiedziałam tego bezpośrednio... - spojrzałam na dwa orangutany, gdzie jeden siedział plecami do drugiego, a ten za nim delikatnie zaczął coś skubać w sierści pierwszego. - Ale czy potrzebne są słowa aby samemu zobaczyć, że się w tobie zakochałam? - dodałam ciszej. Nie wiedziałam kto był wokół nas, chociaż głównym powodem mojego szeptu była moja własna nieśmiałość. Nigdy wcześniej nie byłam w takiej sytuacji. Czułam się trochę głupio i niepewnie.
- Masz rację. Masz tylko mnie, ale wcale nie musi tak być. Jeżeli szukasz uroczej, miłej pani, która nie ma połamanych palców i połamanej duszy to przecież ci nie zabronię, ani nie powstrzymam. Chcę abyś był szczęśliwy, abyś miał kogoś kto potrafiłby o ciebie zadbać. Dlatego tak strasznie próbuję wrócić do Dove, którą kiedyś byłam, która mogła o ciebie zadbać, oddać tobie cząstkę siebie. - westchnęłam ciężko, czując rosnący ból w sercu.
- Jednak jeżeli potrzebujesz czegoś teraz, czegoś więcej to szczerze wątpię, że będziesz miał problem kogoś znaleźć. - tu spojrzałam ponownie w jego kierunku ze smutnym uśmiechem. - Przecież jesteś przystojny i czarujący. Już kogoś sobie znalazłeś, a jak nie ja to bez problemu znajdzie się ktoś inny. Ah, i jeżeli szukasz bardziej męskiej przyjaźni i wolisz unikać mojego brata, zaprzyjaźnij się z inspektorem lub jego asystentem. Nie przepadają za klubowym towarzystwem i są raczej spokojniejsi od mojego brata i jego towarzystwa.

Otworzyłam szerzej oczy, gdy nagle poczułam jego ramiona, a po chwili, jak moje stopy tracą kontakt z ziemią. Mieliśmy szczęście, że było mało osób i nikt tego nie zauważył, bo jak inaczej to wytłumaczyć? Ale szybko ta myśl została zastąpiona inną. William wydawał się być teraz bardziej szczęśliwy, a jego szczęście mnie cieszyło.
Gdy tylko mogłam stanąć na własnych nogach byłam przekonana, że William wypuści mnie ze swoich ramion, ale najwyraźniej się myliłam. Nie przeszkadzało mi to. Również go objęłam, wtulając się i ukrywając twarz w jego płaszczu. Przymknęłam na chwilę oczy, czerpiąc radość z jego słów, ciepła i dotyku.
- Szczerze mówiąc też tak myślałam. A raczej uznałam, że nie powinnam chcieć naszej przyjaźni i czegokolwiek więcej, że byłabym największą wariatką jeżeli to co wtedy się wydarzyło nie zmieniło mojego uczucia do ciebie. I może jestem wariatką, może straciłam swój rozum całkowicie, ale nie zmieniło to prawdy. - odsunęłam głowę odrobinę abym mogła spojrzeć na jego twarz. - Po za tym, nigdy nie powiedziałam, że nie jesteś dla mnie ważny. Zawsze byłeś i zawsze będziesz.
Usłyszałam, jak jakieś dzieci idą w naszym kierunku, zapewne ze swoimi rodzicami. Odsunęłam się od Williama, bo było to nieodpowiednie, gdyby ktoś nas teraz zobaczył w swoich ramionach. Do tego nie byłam pewna, czy czułabym się komfortowo tak publicznie okazywać moje uczucia. Jednak nie miałam problemu aby sięgnąć ponownie po jego dłoń i ścisnąć ją mocno.
- Dziękuję, że jesteś ze mną szczery o swoich uczuciach i przemyśleniach. Naprawdę to doceniam. Postaram się być równie z tobą otwarta.

Przytaknęłam, zgadzając się na plan aby zobaczyć tygrysa, a później iść na kolację. Jeszcze kilka minut temu nie spodziewałam się, że William będzie chciał spędzić ze mną więcej czasu. Cieszyło mnie to, że się myliłam. Przyjęłam od niego ciastko mimo tego, że nie miałam zbyt wielkiej ochoty na ptysia. Wzięłam gryza bardziej z grzeczności aby nie poczuł się urażony.
- Możemy iść na kolację. Może na kluski? Czy tym razem masz ochotę na coś innego? - zapytałam, idąc w stronę klatki tygrysa. Wielkie zwierze spało w cieniu, ale było widać jego wielkie łapy czy jak głęboko oddycha. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że mały Sebastian myślał aby zabrać takie zwierze do nas do domu. Anna by zawału dostała. Przy tygrysie pies to żaden problem. Może w taki sposób uda mi się przekonać dom do nowego zwierzaka.
Wpatrywaliśmy się w śpiącego tygrysa przez jakiś czas, podczas gdy coś innego krążyło po mojej głowie.
- Czy wciąż masz do mnie żal, że nie wróciłam szybciej do Londynu? Że nic nie powiedziałam tamtej nocy? - spytałam, spoglądając na Williama kątem oka. To chyba najbardziej mnie zabolało i zawsze będę źle się czuła, bo nie potrafiłam lepiej na to wszystko zareagować.

Nie mogłam winić Williama za jego przemyślenia i jak sam tłumaczył sobie sytuację. Po części miał rację. Mogłam napisać do niego list. Chociaż może nie do końca by go zrozumiał z moim koślawym pisaniem lewą ręką. Nie mogłam również poprosić kogoś o pomoc z pisaniem, bo jak miałabym wytłumaczyć jego zawartość służbie? Będąc zbyt dyskretną William mógłby również źle mnie zrozumieć. Jak tu nie spojrzeć i tak byłoby nieciekawie.
- Masz rację, zasługiwałeś - zgodziłam się z nim i uniosłam prawą dłoń, spoglądając na zawinięte białym materiałem palce. Miałam nadzieję, że niedługo nie będę tego potrzebować. Według lekarza w hotelu przez moją niecierpliwość aby używać prawą dłoń do wszystkiego jedynie spowolniłam ten cały proces.
- Powinnam była coś napisać, nawet jeżeli list byłby prawie nieczytelny - zmusiłam się do małego uśmiechu. Zapewne Vincent potrafiłby lepiej napisać swoim pazurem niż ja lewą ręką.
- Widziałam, że Sebastian radził sobie z tym wszystkim lepiej ode mnie i nie potrafiłam zrozumieć dlaczego. Dlaczego nie mogłam spać po nocach, dlaczego czegoś mi brakowało, dlaczego nie mogłam z tym wszystkim jakoś się pogodzić? Byłeś jedyną osobą, która znała odpowiedzi na moje pytania, które mnie męczyły po nocach. Myślę, że również poszłam do ciebie, ponieważ może trochę podświadomie byłam ciekawa czy również tęskniłeś za tym wszystkim i chciałam się dowiedzieć na czym staliśmy, co to wszystko dla nas znaczyło.
Westchnęłam ciężko, opuszczając dłoń i odwróciłam wzrok od Williama, obserwując śpiącego tygrysa.
- Kilka razy tobie wspomniałam, że szukałam cząstkę siebie, że czegoś mi brakowało i nie mogłam być znowu całkowicie sobą. Myślę, i to jest jedynie moja teoria, że ta cząstka mnie została z tobą. I teraz tak myślę, że nigdy jej nie odzyskam, bo już zawsze będzie należeć do ciebie. - dziwne było w tym to, że nie wiedziałam kiedy to się zaczęło. Przy pierwszym pocałunku? Przy pierwszym żarcie? Gdy po raz pierwszy zasnęłam w jego ramionach?

Spojrzałam w dół na nasze dłonie, czując ponownie jego dotyk. Nie mogłam się powstrzymać i ponownie uśmiechnęłam się pod nosem. Miło było usłyszeć jego słowa. Były one dziwnie podobne do tego co sama doświadczyłam przez ostatnie tygodnie i w pewnym sensie potwierdzały moją teorię. Czy jest więc szansa, że im więcej będę z nim spędzała czasu to wrócą moje wcześniejsze pasje i zainteresowania?
- Cieszę się, że zostałeś - przyznałam. Gdybym zapukała do jego drzwi i nikt by nie odpowiedział nie wiedziałabym, jak zareagować. Gdybym dowiedziała się, że Williama nie było więcej w Londynie zapewne bym od razu pomyślała, że wrócił do piekła i już nigdy więcej co nie zobaczę. No, może nie nigdy więcej. Wątpiłam, że pójdę bezpośrednio do nieba.
- I cieszę się, że orangutany to takie romantyczne zwierzęta - zażartowałam i uniosłam wzrok z szerszym uśmiechem na twarzy. - To co z tą kolacją? Przez tego ptysia jedynie urósł mi apetyt. - i po tych słowach samą siebie zaskoczyłam. Jednak taka była prawda. Byłam głodna i chętnie bym coś zjadła. Może nawet po porządnej kolacji będę miałam ochotę na deser? Dałam swojego niedokończonego ptysia z powrotem do torby aby skończyć później.
Zaczęłam delikatnie ciągnąć Williama od klatki tygrysa i powoli skierowałam się w stronę wyjścia. Dopiero teraz zauważyłam, jak szybko zrobiło się ciemno. Kolejny dzień tak szybko minął. Na szczęście ten zdecydowanie kończył się lepiej od poprzednich. Zdecydowanie lepiej od wczorajszego dnia. Uśmiech znikł z mojej twarzy, przypominając sobie rozmowę z moimi przyjaciółkami.
- Poszłam do Widows Circle aby zapytać o Wallflowersów - postanowiłam wspomnieć o tym skoro William zaproponował abym sprawdziłam sytuację z ich pieniędzmi. - W sumie to nie miałam szansy ich zapytać o informacje, bo gdy tylko usiadłam powiadomiły mnie, że nie oczekują mojej obecności na kolejnych spotkaniach - tak chyba można było delikatnie to ująć. - Według nich moje życie jest teraz znacznie lepsze i nie potrzebuję ich wsparcia. - dodałam z nutką sarkazmu.

Rozumiałam opinię Williama na temat Widows Circle, ale nie oznaczało to, że się z nim zgadzałam.
- Zawsze chodziło głównie o informacje. Wiedza oznacza, że masz wybór, masz jakiś punkt wyjścia w momencie, gdy ktoś rzuci w twoim kierunku szantażem lub sprawy pójdą w przeciwnym kierunku. Każda z nas zbiera informacje w inny sposób, każda ma jakiś inny talent czy znajomości, z którego inne mogłyby również skorzystać. - kiedyś miałam podobne pytanie, gdy Helen ogłosiła, że Wendy do nas dołączy. Wcześniej nie interesował mnie ten cały proces czy dlaczego podjęła taką decyzję, a nie inną, bo byłam wdzięczna za ich obecność.
- W momencie kiedy za wiele osób ma dostęp do tego samego źródła informacji, do sekretów, które do pewnego stopnia powinny pozostać sekretami nie ma z nich żadnego zysku. Nie jest to najbardziej sprawiedliwe i na pewno więcej kobiet by z tego skorzystało, ale Widows Circle pracuje na podstawie "coś za coś". Możesz czerpać z korzyści, ale co ty możesz zaoferować? - nie każda osoba w mieście ma coś co by się przydało lub było czymś naprawdę wyjątkowym.
Nie oczekiwałam, że William od razu to wszystko zrozumie. W sumie, nie musiał i nie musiał zgadzać się z tym co robiły moje przyjaciółki. Głównie rozmawiałyśmy o tym co się działo w mieście, jakie plotki krążyły, co było prawdo, a co wymysłem czyjejś wyobraźni i jak mogłybyśmy uzyskać więcej informacji. Kto mógłby posiadać odpowiedzi na nasze pytania i jak mogłybyśmy ich "przekonać" do gadania.
- Nie jestem mile widziana, bo mam teraz pieniądze, których wcześniej nie miałam i kogoś kto chce o mnie zadbać. Bycie samym, wdową czy sierotą, jest pewnego rodzaju wymaganiem aby być w Widows Circle. Sam powiedziałeś, jest pełno ubogich wdów i domyślam się, że Helen uznała, że byłoby lepiej gdyby ktoś inny skorzystał ze wspólnej współpracy niż ja.

Uśmiechnęłam się pod nosem słysząc propozycję Williama. Było to urocze, że myślał, że będę miała tyle wolnego czasu abym poczuła się znudzona. Równie urocze było to, że chciał razem coś porobić. Poczekałam aż usiedliśmy przy stole aby podzielić się z nim swoim zdaniem. Wciąż się uśmiechając spojrzałam przez okno obok, wpatrując się, jak starsza para przechodzi obok mocno w siebie wtulona.
- Szydełkowanie mogłoby być ciekawe - przyznałam, wracając wzrokiem do niego. - Może udałoby mi się coś zrobić dla Vincenta lub dla twojego szczeniaka. - nie byłam pewna czy było to praktyczne, ale jakoś mi to nie przeszkadzało.
- Nie wiem ile wolnego czasu będę miała przy pracy z nowym hotelem. Zapewne ty również jesteś zmęczony po swojej pracy. Ale jeżeli tak cię ciągnie do czegoś artystycznego to mogę kupić płótno oraz farby. Może Sebastian zasponsoruje nasze dzieła? - zażartowałam, ale moja propozycja aby razem spędzić dzień lub tylko wieczór na malowaniu był całkiem poważny.
Spojrzałam na kartę dań i gdy podszedł kelner zamówiłam kluski z czterema różnymi rodzajami sera. Kelner polecił do tego jakieś tam wino, na które się zgodziłam. Gdy podawałam mu swoją kartę zauważyłam, jak spojrzał na moje palce i zatrzymał na nich swój wzrok bardziej niż tego chciałam. Mogłam tego się spodziewać, bo ludzka natura jest dosyć ciekawska. Nie zmieniało to faktu, że ułożyłam dłoń na kolanie, ukrywając ją od ciekawskich spojrzeń.
- Powiedz mi, gdzie znalazłeś nowe mieszkanie? Będę musiała szybciej skorzystać z twojej propozycji aby zostać u ciebie na noc abym mogła w niej spędzić chociaż jedną.

Nie spodziewałam się propozycji Williama aby użyć jego ścianę w nowym mieszkaniu. Była to kusząca propozycja. Zapewne gdybym miała ponownie pięć lat i ktoś zaoferował mi, że mogę pomalować ściany bez namysłu bym zaczęła szukać farby i pędzle. Niestety, moje umiejętności w malowaniu nie są tak dobre, jak moje szkice.
- Nie jestem pewna czy chcesz abym malowała twoją ścianę. Chyba, że sam zdecydujesz wzory i kolory. I nie będziesz mógł narzekać, że coś się tobie nie podoba. - żal mi było zrujnować w taki sposób jego nowe mieszkanie, nawet jeżeli można by było zamalować te mniej piękne dzieła na ścianie.
Byłam pod wrażeniem gdy William wspomniał o zmianach, które chciał w nowym mieszkaniu. Już takie rzeczy zdecydował? Może też powinnam podejmować decyzje z hotelem z większą pewnością siebie. William mnie zainspirował i zmotywował abym dłużej nie zwlekała z decyzją nowego budynku.
- W takim razie przyjdę jutro - zdecydowałam, gdy kelner wrócił z butelką wina. Podziękowałam mu i sięgnęłam po kieliszek. Wolałam skorzystać z jego oferty szybciej niż później, ponieważ byłam niewyspana. Było to wciąż dla mnie dziwne, że potrzebowałam mieć kogoś przy sobie abym miała szansę odpocząć przez całą noc.
- Chętnie pójdę, jeżeli czas mi na to pozwoli. Chcesz abym poszła z tobą dla towarzystwa czy z innego powodu? - ostatnio ciężko mi było do końca wiedzieć, jak będzie wyglądać mój dzień. Wolałam niczego nie obiecywać.

Uniosłam lekko brew słysząc.
- Porównujesz moje artystyczne umiejętności do Rubensa i Rembrandta? - było to dla mnie zabawne. Było do bardziej dramatyczne porównanie, więc zgadywałam, że jedynie żartował. Wyglądało na to, że Williamowi bardziej na tym zależało niż przypuszczałam. Dlatego nie zamierzałam się sprzeciwiać czy kręcić nosem.
Wzięłam kolejny łyk wina, gdy William zapytał o świętach. Musiałam się przez chwilę zastanowić.
- Święto? Sama nie jestem pewna. - mruknęłam i odłożyłam kieliszek na bok. Nie byłam zbyt religijna, nie śledzę wszystkich świąt zbyt dokładnie, chociaż może powinnam głównie ze względu na biznes. Wcześniej zajmował się tym menadżer hotelu, ale również powinnam się tym zainteresować.
- Nie sądziłam, że jesteś fanem świąt. Czy powinnam jakoś się przygotować? Czy będziesz miał kolorowe ozdoby w twoim apartamentowcu na każde święto? - zapytałam z zadziorny uśmiechem. Po chwili jednak zrozumiałam dlaczego William mógłby być zainteresowany świętowaniem takich rzeczy. Przypuszczałam, że William nie miał szansy celebrować w piekle. W niebie może jeszcze by to przeszło, wydawało się to bardziej naturalne. Po raz kolejny zapragnęłam wiedzieć więcej o piekle, co William tam widział, co tam robił przez ponad trzysta lat, zamiast cały czas się domyślać. Tym razem sobie odpuściłam pytań aby nie zepsuć nikomu humoru i aby dzień zakończył się bardziej pozytywnie.
- Ah, pamiętaj, że na początku przyszłego miesiąca wyjeżdżamy do Paryża - nagle sobie o tym przypomniałam. Zdecydowanie musiałam zająć się tym co mogłam związanym z hotelem i zostawić instrukcje Sebastianowi, który obiecał mieć wszystko na oku. Tylko sama musiałam podjąć decyzję. Musiałam również zobaczyć czy suknia, którą zamówiłam jakiś czas temu specjalnie na tą wycieczkę jest gotowa.
- Zapewne Diana będzie miała dla ciebie mnóstwo pytań. Przygotuj się na jej przesłuchanie.

Jeżeli William uważał, że Diana nie będzie próbowała wyciągnąć od niego więcej informacji to bardzo się mylił. Diana potrafiła być sprytna i ciekawa niczym kot. Nie ukrywała swojej ciekawości co William już sam się przekonał. W jednej jednak William miał rację. Trzeba ustalić co powiemy Dianie, gdy rzuci w nas pytaniami.
- Ah, czyli nie możemy jej powiedzieć, że jesteś demonem, który spędził ostatnie ponad trzysta lat w piekle dopóki nie wysłali cię tutaj aby być moim stróżem, ponieważ mój poprzedni stróż nie wytrzymał, i gdzieś pomiędzy swoimi obowiązkami zacząłeś pragnąć czegoś innego i okazało się, że to pragnienie nie było jednostronne i aktualnie jesteśmy w nietypowej sytuacji, bo żadne z nas nie chce małżeństwa, nie oczekuje wielkiej miłości, ale gdyby ktoś się dowiedział o naszych relacjach to sami wcisnęliby nam obrączki na palce? - uśmiechnęłam się do niego szeroko. Kątem oka zauważyłam naszego kelnera, który postawił przed nami jedzenie i poczekałam aż odejdzie za nim dodałam:
- W takim razie, panie Lightwood, co według ciebie nas łączy? - zapytałam, sięgając po sztućce. - I nie, nie powiedziałam jej, że będziesz. Nie było jej na ostatnim spotkaniu. Ostatnio ją widziałam w teatrze. - wtedy uznałam, że powinnam z nią się spotkać aby przynajmniej ustalić plany podróży i dowiedzieć się od niej jak powinnam się przygotować. Może przy okazji potwierdzi moje teorie dlaczego Helen zdecydowała wykopać mnie z Widows Circle.

Czy chciałam abyśmy dalej się ukrywali? To było ważne pytanie i nie miałam na nie od razu odpowiedzi. Do tego ta cała sytuacja pomiędzy Sebastianem i Williamem... A raczej brak jakiejkolwiek sytuacji, bo wątpiłam, że Sebastian potrafi przymknąć oko na fakt, że William nie jest człowiekiem. Nie wiedziałam, jak Sebastian układał sobie takie rzeczy w głowie, bo w końcu po jakimś czasie nie miał większego problemu z przeszłością Williama. Jednak chyba ciężko porównywać demona do członka mafii.
- Niby masz rację, co do małżeństwa i tak dalej, ale na pewno jesteś świadom, że większość tak nie myśli - zjadłam pierwszą kluskę i dopiero po chwili kontynuowałam. - Opinia większości nie powinna na mnie wpływać, wiem o tym. Będę musiała nauczyć się aby nie zwracać za dużo uwagi na takie rzeczy. Tylko jak to zbalansować z śledzeniem reputacją hotelu? Muszę wiedzieć o czym mówią inni, a jest ciężko oddzielić plotki na mój temat od biznesu. W końcu, imię mojej rodziny jest w nazwie hotelu. - zjadłam drugą kluskę i sięgnęłam ponownie po kieliszek z winem. Było to całkiem przyjemne połączeniem z różnymi serami, ale nie mogłam do końca nacieszyć się kolacją. Byłam bardziej skupiona na moich własnych myślach i rozmowie.
- Z drugiej strony, nie wiem czy chcę się ukrywać. Czy przy kolacjach w większym gronie powinnam ciebie przedstawiać, jako mój narzeczony? Partner? I tak, Sebastian również będzie problemem, ale lepiej aby się dowiedział po naszym powrocie z Paryża. Do tego czasu może uda nam się coś wymyślić. - taki plan na ten czas mi nie przeszkadzał.
Po chwili zaśmiałam się odrobinę pod nosem i zakryłam usta dłonią, nagle sobie coś uświadamiając.
- Wiesz, tyle książek czytałam o romansach. Każda para miała jakieś problemy, dramaty, ochy i achy, jednak jeszcze żadna z nich nie rozmawiała na takie tematy. Jeżeli mieli to autor zdecydował nie dodawać tej sceny. Najwyraźniej taka jest różnica pomiędzy fikcją, a rzeczywistością. Gdy się zakochasz nie oznacza to, że wszystkie twoje problemy czy zmartwienia znikną. - ciekawe, czy dlatego niektórzy kupują takie książki lub uwielbiają obrazy, które przedstawiają bardziej romantyczną wersję miłości.
- Tak czy inaczej - pokręciłam lekko głową i wróciłam do poprzedniego tematu. - Co ty myślisz? Chcesz wciąż udawać, że jedynie łączy nas przyjaźń? - tym razem ja zaczepiłam go pod stołem.

W pewnym sensie ulżyło mi, że William zgadzał, że reakcjach innych nie było czymś co mogliśmy tak łatwo zignorować. Jednak wciąż posmutniałam, gdy usłyszałam, że lepiej by było utrzymać pewne rzeczy w sekrecie. Ukrywanie się potrafiło być ekscytujące, ale było również męczące.
- Myślisz, że świat kiedykolwiek się zmieni? Czy na zawsze pozostaniemy w cieniu? - mruknęłam pod nosem, opuszczając wzrok i wpatrując się w mały kwiatek na stole. Nie oczekiwałam żadnej odpowiedzi. Obawiałam się, że utknęliśmy w tej sytuacji i jedynym prostym rozwiązaniem byłoby zgodzić się na małżeństwo. Nie chciałam siebie zmuszać do niczego, ale może udałoby mi się siebie jakoś przekonać? Lub może w jakiś sposób przekonać innych?
Mała iskierka nadziei pojawiła się w moim sercu i podniosłam wzrok na Williama.
- Co jeżeli będziemy udawać, że jesteśmy zaręczeni? Tak, jak wcześniej udawaliśmy, że jesteśmy sobą zainteresowani aby inni skupili się bardziej na plotkach o nas, niż o Sebastianie. Powiemy, że czekamy ze ślubem aż otworzymy hotel skoro żadne z nas nie ma rodziny, która nawet mogłaby dać pieniądze na wesele. Albo możemy kupić jakieś tam obrączki, że niby obiecaliśmy sobie małżeństwo w przyszłości. Możemy sprzedać innym taką historyjkę, ale dla nas to może być dodatkowa biżuteria. - może nie był to najlepszy pomysł, ale chyba wolałabym spróbować coś takiego niż ukrywać się kto wie, jak długo.
- Nie zmieni to plotek na nasz temat, ale przynajmniej nie będzie to aż tak kontrowersyjne, jak trzymanie się za rękę bez pierścionka na palcu. To będzie taka... "kontrola uszkodzeń".
Oczywiście, trochę to mogło bardziej skomplikować nasze relacje, ale kiedy one takie nie były? Po za tym, dla innych te pierścionki czy pierścionek miałyby znaczenie, ale dla nas nie musiało to nic zmieniać. Do tego dawało nam to więcej czasu aby zobaczyć, gdzie to wszystko nas pokieruje.

Wiedziałam, że taka decyzja wpłynie na more relacje z innymi i na moją reputację. Ale nie chciałam się ukrywać, a udawanie zaręczonych przez kilka lat było lepszą opcją, przynajmniej według mnie. Nie była to idealna sytuacja, byłam tego świadoma, i dlatego nie wiedziałam czy byłam całkowcie gotowa na reakcje innych. Zwłaszcza Sebastiana. Nie chciałam stracić brata. Nie chciałam aby nasze relacje tak się pogorszyły, że nie możemy być razem w jednym pokoju. Nie mogłam na to pozwolić i obiecałam sobie, że jeżeli będę musiała to będę walczyć z samym Sebastianem aby nasze relacje nie ucierpiały na długi okres czasu.
- Nie wiem, czy jestem gotowa. Ale wiem, że jesteś tego wart, William. Oboje zasługujemy na to aby zobaczyć, gdzie nasze uczucia i pragnienia nas pokierują. Po tym wszystkim co nas spotkało chyba możemy sobe pozwolić na trochę szczęścia, prawda? - pod koniec odwzajemniłam jego delikatny uśmiech.
- Obiecuję, że powiem tobie o jakichkolwiek problemach. Mam nadzieję, że zrobisz to samo. - nie wiedziałam czy William jedynie mnie widział jako ktoś kim trzeba się zająć i zaopiekować. Miałam nadzieję, że nie, bo chciałam aby widział nas jako sobie równych, coś w stylu partnerów, którzy mogli na sobie nawzajem polegać. Nie chciałam aby było to jednostronne.
Sięgnęłam po kieliszek z winem jednak za nim z niego wypiłam uśmiechnęłam się odrobinę szerzej do Williama.
- W takim razie chyba będę musiała się rozejrzeć za pierścionkiem. Może uda mi się jakiś znaleźć w starej biżuterii mamy. Chyba, że Sebastian pierwszy się do tego dobrał.