Guardian Demon

Propozycja Williama była kusząca. W końcu, kto by odmówił nowej biżuterii? Najwyraźniej ja, bo pokręciłam głową. Nie dlatego, ponieważ nie chciałam czegoś nowego. Uznałam, że dzień dzisiejszy nie miało sensu coś kupować.
- Kupujesz nowe mieszkanie, w którym do tego chcesz trochę pozmieniać przed przeprowadzką. Nie będę wyciągała od ciebie dodatkowych pieniędzy. Po za tym, nie lubię byle czego. Wiem, że brzmię, jak rozpieszczona dama, ale jeżeli chodzi o pewne rzeczy to wolę mieć ich mniej, ale lepszej jakości lub dokładnie jak mi się podoba. - po za tym, ten pierścionek miał jedynie przekonać innych do naszej zmyślonej bajeczki. Po co wkładać pieniądze na takie rzeczy?
- Pamiętasz, jak kiedyś tobie wspomniałam, że po śmierci rodziców Sebastian nie chciał mi dać pieniędzy na nowe buty czy suknie? Chyba się przyzwyczaiłam do tego, że nie mam za wiele opcji w garderobie i tak jest mi teraz wygodniej. Wolę zainwestować w hotel lub na teatr. Dlatego zajmij się apartamentem. Lepiej abyś zadbał o swój nowy dom, prawda? - odłożyłam widelec na bok. Nie miałam ochoty zjeść całą moją porcję dlatego delikatnie przysunęłam swój talerz w stronę Williama, gdyby przypadkiem był bardziej głodny.
- O której jutro kończysz pracę? - zapytałam, w głowie zaczynając planować sobie następny dzień.

Zmarszczyłam odrobinę brwi. Nie widziałam powodu dlaczego miało być Williamowi przykro. Odmawiam sobie zdecydowanie więcej niż powinnam? Sama tak nie uważałam. W końcu, żyłam dosyć komfortowo. Może nie żyłam w podobnych luksusach co Helen czy Wolfgrond, ale nie były to kolosalne różnice. Po za tym, nawet gdybym sobie na więcej pozwoliła to sama nie wiedziałam co kupić? Więcej butów? Była to... nie taka głupia myśl. Przydałoby się coś na cieplejsze sezony. Jednak nie na tym chciałam się skupić.
Poprosiłam kelnera o creme brulee i gdy odszedł od naszego stołu spojrzałam ponownie na Williama. Nauczył się gotować? Zaintrygował mnie tym.
- Coś gotowego? I miałabym przepuścić okazję aby William Lightwood ponownie dla mnie coś ugotował? Mowy nie ma. Skoro się chwalisz swoimi umiejętnościami zdecydowanie wolę spróbować coś od ciebie. - po za tym, do restauracji zawsze mogę pójść, a nie każdego dnia mam okazję zjeść posiłek od Williama.
Kelner wrócił szybko z małym deserem i postawił go na środku stołu. Od razu pochyliłam się w stronę deseru z małą łyżką w dłoni. Dawno nie miałam creme brulee. Ciekawe czy wciąż tak znakomicie smakuje? Czy wciąż może sprawić, że tymczasowo ten świat wydaje się być równie słodki i idealny, jak sam deser?
Przymknęłam oczy, gdy wzięłam pierwszą łyżkę pełną kremu i cukru. Nie potrafiłam się nie uśmiechnąć pod nosem. Zdecydowanie wciąż bajecznie smakowało. Otworzyłam oczy, gdy byłam gotowa na więcej. Wiedziałam, że William nie przepadał za słodkimi rzeczami, więc śmielej niż poprzednio delektowałam się deserem niż pytać czy sam nie ma ochoty.
- A jednak jest niebo na ziemi - skomentowałam żartobliwie. Mogło to być bardziej zabawne dla Williama niż dla kogoś innego. - Jak to jest możliwe, że nie lubisz słodkich rzeczy? Cukier jakoś ciebie skrzywdził? Złamał tobie serce? Porwał ulubionego pluszaka z dzieciństwa?

Całkowicie zapomniałam, że kupił sobie tą książkę o kotach. Jeszcze ją miał? Nie wiem, czemu mnie to zaskoczyło. Dobrze, że o tym wspomniał. Przyniosę ze sobą inną książkę, tak w razie czego, gdybym uznała, że te wszystkie informacje o kotach nie są przydatne w przypadku Vincenta. Zapewne każdy właściciel tak myśli, ale uważałam, że Vincent to wyjątkowy kot.
Ucieszyło mnie to, że wspomniał o swojej mamie. Każdy kawałek informacji czy nawet najmniejsze jego wspomnienie było dla mnie ważne, bo chciałam jak najwięcej o nim wiedzieć. Myślałam, że już sporo o nim wiedziałam i wtedy nagle wyszło, że William nie jest tylko moim przyjacielem, ale również stróżem. I jak teraz się okazuje, wciąż były pewne szczegóły, o których nie wiedziałam. Ciekawe, dlaczego jego matka nauczyła go nie przepadać za cukrem?
- Dobrze, będę na osiemnastą - przytaknęłam.
Gdy niestety nie było więcej deseru westchnęłam ciężko i odłożyłam łyżkę. Dzisiejszy dzień był przyjemny i nie mogłam sobie przypomnieć kiedy ostatnio czułam się taka... spokojna? Normalna? Chociaż nie, wiedziałam doskonale kiedy ostatnio tak się poczułam i wtedy William również był obok. Dlatego niechętnie musiałam stwierdzić, że czas wrócić do domu.
- Ja zapłacę - i za nim William mógł zaprotestować podałam pieniądze kelnerowi. Jak wspomniałam wcześniej, lepiej aby William przeznaczył pieniądze na swoje nowe mieszkanie. Zapewne gdybyśmy się nie umówili spotkać to nie przyszedłby do restauracji na kolację.
Kiedy tylko wyszliśmy z restauracji zaczęłam powoli kierować się w stronę domu aby przedłużyć jeszcze trochę wspólny czas. Było już całkiem ciemno dlatego sięgnęłam go po jego dłoń, ściskając ją delikatnie.
- Dziękuję, że zgodziłeś się spotkać. Mam nadzieję, że zoo się tobie spodobało.

Zaśmiałam się krótko aby ukryć swoje lekkie zażenowanie. Faktycznie, mogło to tak zabrzmieć. Po chwili jednak trochę spoważniałam. Najwyraźniej moje słowa go odrobinę zaskoczyły i mógł nie zrozumieć dlaczego chciałam mu podziękować za kolejne spotkanie. Nauczyłam się aby lepiej wyjaśnić takie rzeczy od razu aby nie wyszło z tego większych nieporozumień.
- Masz rację, chyba trochę zabrzmiałam, jak czyjaś matka. Nie zamierzałam tobie to powiedzieć, ale... Gdy powiedziałeś, że masz mi za złe za te ostatnie tygodnie strasznie mnie to zabolało. Zabolało, bo byłam zbyt skupiona na moim własnym bólu i nie pomyślałam o tobie. Chcę to naprawić, abyś ponownie nie poczuł się w jakimś sensie samotny lub zdradzony. - nie wiedziałam czy dokładnie tak wtedy się poczuł, ale nawet jeżeli nie byłoby dokładnie to tylko coś podobnego nie zmieniłoby to tego, że chciałam naprawić to co sama zepsułam. Dlatego też zaproponowałam zoo, bo wiedziałam, że chciał pójść do cyrku, a zoo było trochę podobne.
- Nie jestem w tym najlepsza, ale próbuję wymyślić różne sposoby aby tobie pokazać, że jest mi przykro. Nie słowami, ale czynami. - spuściłam wzrok, wpatrując się jak z każdym krokiem z pod spódnicy widziałam część swoich brązowych butów. Były trochę brudne, powinnam poprosić Annę aby je wyczyściła za nim ponownie wyjdę na miasto.
- Jeżeli masz pomysły to docenię jakieś wskazówki - dodałam po chwili żartobliwym tonem, podnosząc wzrok i spoglądając na Williama z lekkim uśmiechem. Oczywiście żartowałam, nie oczekiwałam nic takiego z jego strony. Sama musiałam bardziej się postarać i być bardziej kreatywna.

Nie byłam do końca przekonana do jego porównania naszej sytuacji do niewiernego małżeństwa. Na początku nie wiedziałam co chciał przez to powiedzieć i nawet gdy wytłumaczył miałam wrażenie, że na mojej twarzy tkwiła kwaśna mina. Jednak próbowałam uspokoić własne uczucia i zrozumieć jego tok myślenia. Może po prostu nie miał do czego innego porównać naszą sytuację skoro jest taka... wyjątkowa, można było tak to ująć.
Po za tym, też uważałam, że całkowita utrata Williama byłaby większym ciosem niż gdyby on mnie skrzywdził. Podobnie było ze Sebastianem. Nieważne ile razy się kłócimy i jakie okrucieństwa mi powie to wciąż chciałam go mieć w swoim życiu.
Zacznijmy od początku. Tylko, że na początku William nie mówił do mnie Dovie. Byłam przekonana, że specjalnie użył to zdrobnienie, bo wiedział, że to lubię i chciał mnie jakoś uspokoić lub przekonać do swoich słów. I kuźwa nieźle mu to wychodziło.
- Jesteś pewien, że chcesz zacząć od początku? Czy powinnam się tobie przedstawić? - podroczyłam się z nim trochę, uśmiechając się do niego szeroko. - Skoro sam zaoferowałeś abym robiła to co chciała... - postanowiłam skorzystać z tego, że tymczasowo nikogo innego nie było na ulicy i skradłam krótki pocałunek z jego ust.
Chociaż może nie powinnam była, bo od razu zapragnęłam więcej. Wiedziałam, że za tym tęskniłam, ale dopiero teraz sobie uświadomiłam, jak bardzo tego potrzebowałam. Wciąż z uśmiechem na twarz wpatrywałam się w jego usta, lewy policzek, nos, oczy.
- Nie wiem czy mogę zacząć od początku. Nie jestem na tyle cierpliwa. - byłam pewna, że William nie miał na myśli aby zacząć wszystko od początku. On pewne również nie był wystarczająco na to cierpliwy, chociaż na pewno był w tym lepszy ode mnie.

Nie mogłam ukryć mojego zadowolenia słysząc jego komentarz o skupieniu na pracy. Czy to było złe, że spodobały mi się jego słowa i chciałam aby tak zostało? To chyba przez tą zazdrość, którą łatwo uspokoić takimi wyznaniami. Może dlatego, ponieważ czułam podobnie. Najczęściej myślałam o nim, gdy byłam zmęczona siedzeniem nad papierami lub tuż przed snem. Zapewne w takich momentach najbardziej go potrzebowałam.
- Hmm może małą pieczeń z warzywami? Lub coś z serem. Ostatnio Anna przynosi mi w misce winogrona z kawałkami sera i czasami przed snem mam ochotę na więcej. Wiem, że to nie jest odpowiednie na kolację, więc cokolwiek z serem mnie zadowoli. - nie wiedziałam czy moja odpowiedź była pomocna, ale postanowiłam być szczera. - Zjem cokolwiek przygotujesz. Tak się chwalisz swoimi umiejętnościami, więc jestem pewna, że będzie smakowało.
Tak jak on, ja również nie mogłam się doczekać jutrzejszego dnia. Lubiłam się budzić obok niego i przez chwilę zostać trochę dłużej w łóżku i porozmawiać o czymkolwiek. Nie sądziłam, że tego mi tak zabraknie po naszej wycieczce do Birmingham.
Dlatego też poczułam mieszankę ciężkim emocji, gdy dotarliśmy pod bramę. Nie chciałam się z nim żegnać, ale wmawiałam sobie, że im szybciej wejdę do domu tym szybciej minie noc i ponownie się z nim zobaczę.
- Wróć bezpiecznie do domu i powodzenia w pracy. Nie myśl o mnie za dużo, dobrze? - posłałam mu zadziorny uśmiech, śmiało patrząc mu w oczy.

Nie potrafiłam opisać uczucia, gdy powiedział abym bezpiecznie do niego wróciła. Niby to coś prostego, słowa, które nie powinny były wywołać u mnie żadnej reakcji. A jednak głupie serce zabiło mocniej i chyba w tym momencie pokochałam Williama bardziej niż poprzednio.
Może też dlatego nie mogłam zasnąć. Moje własne myśli były przeciwko mnie, nie pozwalając mi odpocząć. Po raz pierwszy od dłuższego czasu sięgnęłam po książkę aby przeczytać kilka rozdziałów z nadzieją, że w pewnym momencie zasnę. Najwyraźniej mi się udało, bo obudziłam się z książką na twarz. Prawdziwa elegancja, Dove.
Śniadanie spędziłam sama w ciszy. Anna mnie powiadomiła, że Sebastian wyszedł wcześnie rano na spotkanie. Jasne. Spotkanie. Było to trochę śmieszne i smutne, że Sebastian musiał się ukrywać. Niby z Williamem byliśmy w podobnej sytuacji, ale przynajmniej mieliśmy opcję aby być jakoś otwarci ze swoimi uczuciami.
Brak Sebastiana w domu oznaczało, że mogłam bez problemu rozejrzeć się i spróbować znaleźć biżuterię mamy. Nie prosiłam Annę o pomoc, bo kobieta zadałaby mi mnóstwo pytań, którymi wolałam się nie przejmować. Jednak nic nie znalazłam. Pamiętam dokładnie pudełko ozdobione w złoto, gdzie mama trzymała swoje pierścionki i kolczyki, ale nie było go ani w jej starym pokoju, ani w biurze taty. Może było na strychu. Lub z jakiegoś powodu w pokoju Anny.
Zamierzałam to sprawdzić następnego dnia, po moim powrocie od Williama. Musiałam się zająć innymi sprawami i mieć czas aby spakować małą walizkę. Wzięłam ze sobą kilka rzeczy, których potrzebowałam i zapewne William nie miał u siebie.
Gdy wychodziłam z domu Sebastiana wciąż nie było. Powiadomiłam Annę, że zostaję u Helen na noc nie tłumacząc się za wiele. Anna jedynie westchnęła, machnęła ręką i wróciła do zamiatania podłogi w korytarzu.
Musiałam się pilnować aby nie pobiec do mieszkania Williama. Zmusiłam się aby iść powoli i nawet trochę się spóźnić aby dać mu więcej czasu na przygotowywanie kolacji. Nie byłam pewna godziny, gdy dotarłam na miejsce i zapukałam do jego drzwi. Spuściłam wzrok, patrząc na swoje buty. Wysokie buty, które William chciał abym ubrała w dzień kiedy poszliśmy do teatru. I pończochy. Nie wiem, czemu je ubrałam. To nie tak, że czegoś oczekiwałam. Może zrobiłam to z czystej ciekawości i aby zobaczyć jego reakcję. Jeżeli w ogóle zauważy. W co wątpię, bo William mógłby to ujrzeć jedynie gdybym uniosła wystarczająco wysoko spódnicę co aktualnie było co najmniej komiczne i żenujące.
Pokręciłam głową, próbując odgonić te myśli. To tylko kolacja. I wspólne spanie obok abyśmy oboje mogli spokojnie spać. Nieważne, jak dziwnie mogło to dla kogoś zabrzmieć. Nie powinnam była mieć żadnych innych oczekiwań, nawet jeżeli nie mogłam przestać o tym myśleć.

- Panie Lightwood - przywitałam się z nim odwzajemniając jego uśmiech. Chciałam mu powiedzieć, że byłoby to niegrzeczne tak po prostu wchodzić do jego mieszkania, ale gdy tylko mnie pocałował zapomniałam o wszystkim. Uniosłam dłoń aby objąć jego szyję, ale zanim mogłam go dotknąć William się odsunął aby wrócić do gotowania.
Postanowiłam skorzystać z jego oferty i zrobiłam to, co chciałam, czyli rozejrzałam się po jego mieszkaniu, odkrywając pokoje, w których wcześniej nie widziałam. Gdy znalazłam jego sypialnię tam zostawiłam swoją walizkę pod ścianą. Każdy pokój w jego mieszkaniu było zdecydowanie mniejsze od salonu, kuchni, czy nawet łazienki w moim domu. Jednak uznałam, że wciąż było wystarczająco miejsca dla jednej osoby. Może nawet dla dwóch. Również zauważyłam przygotowany stół z liliami. Lilie. Ciekawe, czy pamiętał, że są to jedne z moich ulubionych kwiatów czy był to jedynie przypadek? Tak czy inaczej, uśmiechnęłam się pod nosem.
Znalazłam Williama w kuchni. Musiałam przyznać, że dziwnie mu to wszystko pasowało. Nawet gdy gotował w moim domu , nawet gdy nie miał najlepszych umiejętności w gotowaniu to wciąż naturalnie to wyglądało.
W tej części mieszkania było zdecydowanie cieplej, więc odpięłam i zdjęłam lekki sweter, który był odpowiedni na trochę chłodniejsze wieczory.
- Co robisz? - zapytałam, zauważając mieszankę przyjemnych zapachów. Podeszłam bliżej, ciekawa co przygotowywał. Stojąc za nim oparłam brodę o jego ramię, obserwując jak gotuje. Nagle przypomniałam sobie jego słowa z poprzedniego dnia. Że za bardzo go rozpraszam. Nawet jeżeli nie było mnie w pobliżu?
Uśmiechnęłam się złośliwie zanim złożyłam kilka krótkich lecz wciąż czułych pocałunków na jego szyi. Za tym też tęskniłam.
- Wszystko tak dobrze pachnie. Chyba miałeś rację co do swoich umiejętności w gotowaniu. Zwracam tobie honor. - powiedziałam, przerywając swoje pocałunki i wciąż się uśmiechając.

Nie oczekiwałam, że przygotuje dosłownie to co chciałam. Raczej myślałam, że moja odpowiedź zainspiruje go do czegoś podobnego, może nawet prostszego. Nawet jeżeli nie będzie dobrze smakowało, nawet jeżeli jakoś to zepsuje to i tak zjem z uśmiechem na twarzy. No, może krzywym uśmiechem, ale nie będę narzekać, bo William przygotował to specjalnie dla mnie.
Dla mnie to wszystko robił po pracy i zaczęłam się zastanawiać dlaczego. Bo mnie kochał? Czy to był taki rodzaj miłości, o których jedynie się słyszy od innych lub czyta się w książkach?
Podczas, gdy on składał pocałunki objęłam go ramionami w pasie. Wciąż się uśmiechałam, tym razem z innego powodu. Gdy złożył pocałunek w kąciku moich ust nie pozwoliłam mu za bardzo się odsunąć, odnajdując jego usta. Było to dziwnie naturalne, jak łatwo było zapomnieć o wszystkim, jak jego usta były niemalże idealnie dopasowane do moich, jak w takim momencie wszystko wydawało się być proste.
O co mnie wcześniej pytał? O deser?
Przerwałam ten dłuższy pocałunek aby się z nim podroczyć.
- Nie prosiłam o deser - przypomniałam mu, podnosząc jedną dłoń aby objąć jego policzek. - Ale możliwe, że przyniosłam ze sobą jakieś dobrocie dla ciebie, panie Lightwood. Może nie do końca słodkie, ale coś co potrafi zaspokoić pewne fantazje. - przeniosłam obie dłonie na jego nadgarstki aby odsunąć je ze swoich bioder. Uniosłam jego lewą dłoń abym mogła się jej przyjrzeć, próbując zignorować moje własne zabandażowane palce. Było widać po jego dłoni jaką miał pracę. Zdecydowanie nie wyglądały, jak dłonie Sebastiana. Dłonie, które jedynie musiały odpowiednie trzymać filiżankę z herbatą i trzymać pióro.
- Trzeba poczekać na deser po kolacji. Jestem pewna, że potrafisz być cierpliwy, prawda? - dodałam, przenosząc swoje spojrzenie na jego twarzy, odnajdując jego oczy.

Usiadłam przy stole, grzecznie czekając aż w moim kieliszku pojawi się wino. Nie było to moje ulubione wino, ale pasowało do wczorajszego dnia i spodziewałam się, że dzisiaj będzie podobnie. Jednak samo tak wino nie przypadło mi do gustu. Dlatego bardziej skupiłam się na swoim towarzystwie. Słowa Williama bardziej mi się spodobały niż chciałam do tego przyznać. Zwłaszcza to, że nie potrafił być cierpliwy w pewnych momentach. Jakoś mnie to nie powstrzymało od moich następnych słów:
- Uwierz mi, jestem całkowicie świadoma tego, że jestem dla ciebie dobrocią. Lubię spełniać twoje fantazje. - odłożyłam kieliszek na stół i oparłam się łokciem o stół, delikatnie kładąc brodę na wierzchu swojej dłoni. Lekko zmrużyłam oczy, spoglądając na Williama. - Co powiedziałeś przed teatrem? Coś o pończochach? I chyba coś jeszcze. Pamiętasz? - udawałam trochę głupią, ale byłam pewna, że mój uśmiech mnie zdradzał.
Miałam niczego nie oczekiwać, co? Idiotka. Zaraz się okaże, że to ja miałam mniejszą cierpliwość. Niczym rozpieszczony bachor, chciałam zjeść deser przed kolacją. Musiałam zmienić temat, skupić się na czymś innym.
Odwróciłam od niego wzrok i spojrzałam ponownie na lilie na stole. Wolną ręką sięgnęłam po kwiaty, dotykając je delikatnie opuszkami palców.
- Pamiętałeś, że lubię lilie? Wiesz, są to jedne z moich ulubionych kwiatów. Kiedyś mieliśmy w domu portret ślubny naszych rodziców i mama miała bukiet zrobiony z różnych białych kwiatów, głownie lilie. Bardzo do niej pasowały. Miała łagodne rysy twarzy. Sama przypominała takie lilie. - i mimo tego, że nie marzyłam o małżeństwie to kiedyś też chciałam być panną młodą, pięknie ubrana, z cudownym bukietem.

Uśmiech zaczął znikać z mojej twarzy, gdy wymieniał moje ulubione kwiaty i to, że nie lubię róż. Później jedynie wpatrywałam się w niego, jak w obraz. Jakoś mnie to poruszyło. Do tego wyznał, że mnie obserwuje, gdy śpię? Nawet nie chodziło co dokładnie powiedział, ale jak to powiedział.
Wzięłam łyk wina, czując suchość w gardle i dać sobie trochę czasu na odpowiedź. Chociaż nie miałam bladego pojęcia, jak na to odpowiedzieć. Opisał to wszystko w tak romantyczny sposób, gdyby dobrać inne słowa to można by było z tego napisać wiersz.
- Złośnica? - powtórzyłam za nim, śmiejąc się krótko. - Masz szczęście, że cię lubię, bo inaczej powiedziałabym mojemu bratu, że ktoś mi się przygląda w nocy - zażartowałam. Raczej Sebastian miałby do mnie pytania, jak w ogóle William znalazł się w moim pokoju o takiej porze. Lepiej aby nigdy się nie dowiedział, że spaliśmy obok siebie w Birmingham.
- Masz ulubione kwiaty? Czy raczej po pracy w kwiaciarni uznałeś, że nienawidzisz całej tej roślinności? - ponownie zażartowałam, bo było widać po jego mieszkaniu, że wciąż przepada za taką pracą. I był w tym naprawdę dobry. Ciekawe, czy do kwiaciarni przychodzą różne damy nie tylko po kwiaty, ale aby również się z nim zobaczyć? Czy próbują go zagadać? Poflirtować? Zacisnęłam palce trochę mocniej na szklance od wina. Na pewno tak nie jest. Niepotrzebnie wyobrażam sobie takie rzeczy.

Obserwowałam Williama podczas gdy opowiadał o kwiatach i pracy w kwiaciarni. Nie mogłam uwierzyć, że coś takiego mnie interesowało. Nigdy wcześniej bym tak uważnie nie słuchała czegokolwiek na temat kwiaciarni. Bo po co mi taka wiedza? Ani nie potrzebne mi do życia, ani do biznesu. Zapewne chodziło o to, że William lubił tą pracę. Moje głupie serce było tak w nim zakochane, że nawet gadanie o czymś co kiedyś uznałabym za nudne teraz było ciekawe.
- Poproszę wino - nawet nie zauważyłam, że wypiłam zawartość kieliszka.
- Masz rację. Jest to smutne. W końcu, kwiaty powinny być prezentem od serca, a nie traktowane niczym niechciany obowiązek. Po części dlatego nie szukałam kogoś dla siebie, bo nie chciałabym być z kimś kto tak podchodzi do romantycznych gestów czy próby aby zadowolić matkę, narzeczoną lub żonę. - westchnęłam pod koniec i gdy ponownie pojawiło się wino w mojej szklance wypiłam odrobinę. - Ale na szczęście ty mi się trafiłeś - dodałam, uśmiechając się do niego lekko. - Spadłeś mi z nieba. Czy raczej... - uniosłam lekko brew, próbując sama jakoś to sobie wytłumaczyć. Czy piekło faktycznie istnieje głęboko pod ziemią? - Tak czy inaczej, wiem, że mi się poszczęściło. - wolałam dalej nie ciągnąć tego całego tematu o niebie, piekle i demonach. Innym razem.