Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


On (demon) - Noé
Ona (człowiek) - Yulli

Dove Rachel Parker

- A poczytam, tylko mi daj - burknąłem, nawet nie próbując bronić się przed poduszką z braku do tego sił. Każdy sposób był dobry na zabicie nudy. O ile Dove będzie jeszcze przy tym grzeczna i sobie też coś znajdzie ciekawego.
Na moje nieszczęście kobiecie szybko wszystko przeszło i zaczęła domagać się jedzenia. Czyli to koniec mojego odpoczynku i leniuchowania. Jakby nie mogła jeszcze chwili poleżeć, choćby w ciszy.
Podczas gdy Dove zabrała suknie i wyszła, powinienem zapewne w tym samym momencie się przebrać i na nią zaczekać. A jedyne co zrobiłem, to przeniosłem ręce nieco wyżej, lepiej się układając. I tak jak wcześniej, Dove zakłóciła mój spokój, zmuszając mnie do wstania.
- Dużo łatwiej to rozwiązać - westchnąłem, związując tasiemki i odpowiednio je ściągając ze sobą. Musiałem przy tym zagryźć zęby, by przy okazji nie złożyć na jej szyi jednego, dwóch, może trzech, pocałunków. Była tak blisko, a jednocześnie tak daleko.
Kiedy już skończyłem, złapałem z walizki czystą koszulę i wyszedłem do salonu, gdzie była reszta moich ubrań. Te brudne od razu wcisnąłem do walizki, żeby nie robić znów bałaganu.
- Chodźmy do tej restauracji - powiedziałem pamiętając też, aby po drodze poprosić obsługę hotelową o posprzątanie i rozpalenie w kominku.

Dove Rachel Parker

Powoli ruszyłem za Dove do restauracji, gdzie chyba znaczna większość gości postanowiła spędzić czas. Znów było gwarno i tłoczno, ale na szczęście całkiem szybko dostaliśmy stolik. I nawet nie będący na środku sali.
Lekko znużony przeglądałem kartę dań. Dove całkiem szybko coś dla siebie wybrała, ja nie mogłem na nic się zdecydować. Właściwie nawet nie odczuwałem specjalnie głodu. Uniosłem tylko spojrzenie na kobietę, kiedy ta się odezwała.
- Nie mam ulubionego typu literatury - wzruszyłem ramionami. - W sumie to bardzo rzadko mam okazję, by usiąść i coś konkretnego przeczytać, dlatego nawet nie kupuję sobie książek. To żadna przyjemność, gdy po długim czasie do niej wracasz i musisz zaczynać od nowa, bo nie pamiętasz co było wcześniej. Ale miło jest czasem mieć tą chwilę, a skoro nie posiadam swoich, to tylko twoje są pod ręką - posłałem Dove krótki uśmiech. Chyba nawet się przyzwyczaiłem do tych jej romansów. Czasem, siedząc jej na kolanach, czytałem razem z nią, ale tego nie mogłem jej powiedzieć.
- Bywa tak, że taki romans jest lepszy niż thriller. Wszystko zależy jak dobry jest autor w tym, co robi - przyznałem, powracając do karty po tym, jak podszedł do nas kelner. Kobieta od razu powiedziała co chciała, ja natomiast po krótkiej chwili wybrałem pierwsze, co było na przeglądanej akurat stronie. Krem z dyni z grzankami nie brzmiał najgorzej. I herbata oczywiście z cytryną.
- Chyba że tak bardzo nie chcesz, to gdzieś w płaszczu mam wczorajszą gazetę. To w końcu też jakiś rodzaj literatury - powiedziałem, przyglądając się uważnie stroikowi, jaki ozdabiał nasz stolik. Miał dużo różnych rzeczy, na które się składały: gałązki świerku oraz jemioły, kuleczki jarzębiny, szyszka oraz dwie świeczki w dodatku różnej wielkości. Nie mogło też zabraknąć czerwonej kokardy.
- Nie wiem jak ty, ale uważam, że to miejsce potrzebuje lepszego dekoratora - zaśmiałem się cicho widząc, że na każdym stole taki się znajdował. Widać było, że ktoś się bardzo starał, a jednocześnie coś mu nie wyszło. - Myślisz, że zrobię ładniejszy? - zapytałem, przyciągając go do siebie i zaraz zabierając się za tworzenie go na nowo. Zamiast związywać część wstążką, splotłem ze sobą gałązki w coś w rodzaju gniazda, w którym umieściłem świeczki oraz szyszkę, u dołu umieszczając kokardę oraz jarzębinę. Użyłem też nieco stopionego wosku, który miał spoić to razem, by się nie rozwaliło. Chyba nie było tragedii lecz patrząc swoim krytycznym okiem, wciąż dostrzegałem kilka niedociągnięć. Na szybko jednak nie było co liczyć na cuda.

Dove Rachel Parker

Uśmiechnąłem się lekko słysząc, że mam do tego oko. Raczej trochę się nudziłem i takie rzeczy były dla mnie zbyt łatwe. Natomiast wywróciłem oczami na temat książki. Skoro nie tą, co czyta teraz, to jaką? Przecież wzięła ze sobą tylko jedną. Chyba że miała na myśli tą zakupioną wczoraj. To też mogłoby być.
- Nie wiem, co będę robić jutro, a ty mnie pytasz o tak odległe czasy - westchnąłem, spoglądając jak kobieta chrupie moją grzankę. Poczułem się okradziony. Nie jakiś sfrustrowany, zły czy też rozbawiony jej uczynkiem. Tylko okradziony.
- Jak chcesz, to weź sobie też tą drugą - powiedziałem, podsuwając kobiecie talerz, na którym leżała drugą z grzanek. - Możesz nawet spróbować sobie z kremem, jest całkiem smaczny - co było prawdą. Był dobrze doprawiony, wyraźnie też czuć było dynie oraz posmak marchewki i prażonej cebuli.
- No i wracając do tematu, masz rację, jedyne co planuje to praca. A co, masz już kolejną podróż na oku? Wiesz, ja zawsze chętnie. Na kilka dni mogę z tobą gdzieś jechać. Nawet na koniec świata, jeśli byłby gdzieś w pobliżu - posłałem Dove rozbawione spojrzenie. Wybrałbym się za nią nawet na Syberię, gdyby takie miała życzenie, tego byłem pewien, ale zdecydowanie wolałem bliższe i znajome tereny. I przede wszystkim tam, gdzie bym był w stanie dogadać się z lokalnymi mieszkańcami, bo taki rosyjski czy francuski nijak się mają do angielskiego.

Dove Rachel Parker

Mieszając łyżką krem przez chwilę przyglądałem się Dove. W pewnym stopniu uważałem to za urocze, gdy nazywała mnie aniołkiem. Wiedziałem, że mówiła to wszystko w żartach, wypominając mi moje własne słowa sprzed pewnego czasu, ale nawet nie wiedziała, jak blisko była przy tym prawdy. I z tym przywiązaniem również. Nie zakochałem się, przecież na przyjaźni również można utworzyć więź. A że czasem chciałbym czegoś więcej…
- Trochę szkoda. Nie zapomnij w tym wszystkim o odpoczynku i Vincencie, który pewnie też za tobą tęskni - powiedziałem, zaraz też wysłuchując tego, co miała mi do zaproponowania.
Odłożyłem łyżkę na brzegu talerza. Jak miałem delikatnie powiedzieć, że stać mnie na takie atrakcje, a poza tym nie zamierzałem się nigdzie ruszać? Wymówka pracą raczej by nie przeszła, skoro bez problemów "znalazłem" czas na tą wycieczkę.
- Dobrze - kiwnąłem głową w końcu. - Tylko pozwól, że najpierw znajdę sobie kogoś do towarzystwa. Nie chcę przez cały tydzień zwiedzać samemu, uczestniczyć w tych atrakcjach oferowanych przez hotel samemu, czy choćby spędzać każdy posiłek samemu - uznałem, że to zamyka temat. Nie odrzuciłem propozycji, ale zanim byłbym w stanie wybrać odpowiednią osobę do towarzystwa, minęło by mnóstwo czasu. I uznałem, że sama Dove się tego domyślała.
- A teraz jedz ten obiad, bo zimne nie będzie takie smaczne - uśmiechnąłem się lekko, biorąc w dłonie filiżankę z herbatą. Czułem się lekko zmęczony, a pogoda na zewnątrz zdawałoby się, że tylko pogarsza nastrój. Co prawda przestało już wiać tak okrutnie lecz wciąż sypał śnieg z gęstych chmur.
- A może chcesz ulepić bałwana przed hotelem? - spytałem pół żartem widząc, jak jakieś dzieci bawiły się w śniegu.

Dove Rachel Parker

- Może tak być - kiwnąłem głową, rozbawiony na samą myśl o konkursie piękności dla bałwanów. Jeśli sama Dove to zaproponowała, nie miałem nic przeciwko temu. Dopiłem więc swoją herbatę, po czym poszliśmy się ubrać. Było na tyle zimno, że założyłem marynarkę, zapinając ją na wszystkie guziki, a pod płaszcz założyłem szalik. Wybrałem też najgrubsze rękawiczki, założyłem nawet kapelusz, żeby za bardzo nie zmoknąć od śniegu. Krytycznym okiem jeszcze przyjrzałem się Dove, czy i ona odpowiednio się ubrała. A kiedy uznałem, że jest wszystko w porządku, mogliśmy wyjść na zewnątrz.
- To co, ja zrobię po lewej stronie, a ty po prawej - wskazałem na miejsca po obu stronach wjazdu, gdzie było sporo miejsca na zrobienie i postawienie bałwana. - Ale poczekaj, przydadzą nam się pomocnicy, nie sądzisz? - złapałem Dove za łokieć zanim odeszła, po czym wskazałem na bawiące się nieopodal dzieciaki. Dlaczego by nie? Podszedłem do nich, unikając przy okazji lecącej śnieżki.
- Hej! Nie chcielibyście się razem pobawić? - zapytałem dość głośno, by mnie wszystkie usłyszały. - Robimy konkurs na najładniejszego bałwana, nie chcielibyście się dołączyć? - pięć par oczu zwróciło się w moim kierunku.
- A co będzie nagrodą? - spytał może sześcioletni chłopiec, a widząc moją minę dodał: - przecież to konkurs! W konkursie są jakieś nagrody! - faktycznie, nie pomyślałem o tym odpowiednio wcześniej.
- Przegrany zabiera pozostałych na ciastko z kremem? - zaproponowałem pierwsze, co przyszło mi do głowy.
- I gorącą czekoladę! - dorzuciła jedna z dziewczynek. Dzieciaki błyskawicznie wybrały sobie strony, do których miały należeć. Jeszcze zanim padła odpowiedź z naszej strony, znalazło się przy mnie dwóch chłopców, a przy Dove trzy dziewczynki. Miały tak zacięte miny, że nawet nie miałem ochoty mówić im, że trochę taka nierówna sytuacja.
- Co ty na to, Dove? Zgadzasz się? - posłałem kobiecie rozbawiony uśmiech.

Dove Rachel Parker

Nie tracąc czasu od razu zajęliśmy się lepieniem kul. Było nas trzech i każdy miał swoją działkę więc przez pewien czas nawet nie zamieniliśmy ze sobą słowa. Dopiero gdy przyszło do składania bałwana okazało się, że dwie z kul były niemal takie same i jedną trzeba było jeszcze powiększyć. Przez to sam bałwan wyszedł nieco wyższy ode mnie. Jeden z chłopców pobiegł szukać kamyków na oczy i usta, drugi zajął się poszukiwaniami nosa. Sam w międzyczasie urwałem świerkową gałązkę, która miała być rózgą w ręku bałwana. Dorobiłem mu kawałek ręki, którą to trzymał. Ostatecznie oczy były dwoma zbyt dużymi kamieniami, które nadawały oczom nienaturalną wielkość, usta i uśmiech z gałązek, a za nos posłużyła szyszka. Na koniec, "żeby nie był taki smutny" jak zauważyli chłopcy, wcisnąłem mu na głowę swój kapelusz.
- Chyba jesteśmy gotowi - powiedziałem, spoglądając w stronę Dove i dziewczynek. I ich bałwana z różowymi policzkami, którym wywołał mój uśmiech.
- Nasz jest najładniejszy! - krzyknęła jedna z dziewcząt, podbiegając do nas i spoglądając na nasze dzieło.
- Wcale nie! - oburzyli się chłopcy. - Zróbmy głosowanie!
- Nie - zaprotestowałem od razu, kręcąc głową. - Ich jest więcej niż nas, przegramy to. Lepiej znaleźć kogoś, kto mógłby zdecydować. Dove, myślisz, że Adrian nie jest zbyt zajęty by ocenić, czy chciałby takie dwa potwory przed swoim hotelem?

Dove Rachel Parker

Nie sądziłem, że moje słowa wywołają takie zamieszanie, że dziewczynki tak emocjonalnie i poważnie podejdą do swojego dzieła. Przecież to tylko trochę zlepionego śniegu, a dziewczynki zachowywały się tak, jakbyśmy co najmniej zabrali im ukochane zwierzątko i się nad nim znęcali.
Jak miałbym pomóc Dove? Przecież nie znałem się na dzieciach. Wzruszyłem ramionami wyłapując jej spojrzenie. Dwie starsze dziewczynki bardziej się zezłościły i rzucały się śnieżkami z chłopcami, ale to nie wyglądało tak niewinnie jak bitwa moja i Dove. Chyba niepotrzebnie angażowałem w to dzieci.
- Wystarczy już - złapałem chłopców za kołnierze i odciągnąłem kawałek dalej. - Dlaczego to robicie? Widzicie, że im tak zależy, po co się wykłócacie?
- To tylko bałwan!
- Dziewczyny są głupie - burknął jeden, na co drugi mu przytaknął.
- Dziewczynki nie są głupie - westchnąłem. Kucnąłem przy dzieciach, zastanawiając się jak to wszystko naprawić. - Tylko bardziej wrażliwe.
- Tato mówi, że baby to się do garów tylko nadają - ukryłem twarz w dłoniach. Dobrze znałem ten typ człowieka. Jak miałem maluchowi wytłumaczyć, że tak być nie powinno? Inaczej powstanie tylko błędne koło, gdzie będą dalej przekazywać swoje przemyślenia.
- O swojej mamie też tak myślisz? Że jest głupia i tylko gary są jej życiem? - wypaliłem.
- No… nie. Moja mama jest…
- Twoja mama też kiedyś była taką małą dziewczynką. I jestem pewien, że jej też jest bardzo przykro, kiedy słyszy takie słowa. Tylko nie płacze, żeby ciebie nie martwić. Widziałeś ją kiedyś zadowoloną, że usłyszała coś takiego? - chłopiec otworzył usta, ale się nie odezwał.
- Nasza mama często jest smutna - przyznał drugi. Najwyraźniej byli braćmi skoro odpowiedział zamiast młodszego.
- Jak myślicie, dlaczego? - tutaj już żaden nic nie powiedział. Młodszy widocznie zrobił się zawstydzony, starszy chyba więcej miał rozmyślań, którymi się nie podzielił. - Jesteście już na tyle duzi, żeby to rozumieć. Tak naprawdę oba bałwany są pokraczne i na swój sposób ładne, a to miała być tylko zabawa. Ja o tym wiem, wy wiecie, ale to nie znaczy, że musimy psuć humor innym. Czasem trzeba ustąpić. Nie dlatego, że uważacie się za mądrzejszych, tylko po to, by zobaczyć uśmiech na twarzy osoby, na której wam zależy. Kim są dla was te dziewczynki?
- Siostry - mruknął młodszy. Uniosłem lekko brwi, ale powstrzymałem się od komentarzy. Byli duzi, ale niewystarczająco na pewne sprawy. Ich ojciec najwyraźniej uważał, że żona jest nie tylko od garów.
- I chcecie, żeby były takie smutne?
- Pana dziewczyna też jest smutna - zauważył jeden z nich, czym wprawił mnie w lekkie osłupienie.
- To moja przyjaciółka. I też nie chcę, żeby była smutna. Więc co, idziemy? Chyba czas postawić dziewczynom to ciastko i czekoladę - o dziwo nie spotkałem się ze sprzeciwem tylko z akceptacją. Nawet nie musiałem nic więcej robić, bo chłopcy sami wzięli sprawy w swoje ręce. Najpierw zajęli się najmłodszą siostrą, zarzekając się, że ich księżniczka z lodowego królestwa jest lepsza niż nasz "dziwaczny pan", któremu nawet musieliśmy zasłonić kapeluszem te wielkie oczy, tylko wstydzili się do tego przyznać.
- Nie jestem specem od dzieci, ale chyba mi się udało - szepnąłem w stronę Dove, kiedy udało jej się uwolnić od malucha. Dziewczynka była już w objęciach starszego z braci i ocierała rękawem policzki z ostatnich łezek, by "twarz jej nie zamarzła".

   Dove Rachel Parker  

Zacisnąłem wargi, zupełnie niezadowolony z tego, że Dove dokładała się do tych zakupów. W końcu to ja zaprosiłem dzieciaki do lepienia bałwana i tak samo ja uznałem wygrana dziewczyn. Chyba jednak nie do końca wiedziałem, co nią kierowało. Tym bardziej, że sobie nic nie chciała zamówić.
- Nie ma sprawy - uśmiechnąłem się do chłopca zanim odszedł. W pewnym stopniu cieszyłem się, że on sam mógł wynieść z tego coś pozytywnego dla siebie.
- Dove, o czym ty mówisz? - uniosłem wysoko brwi, nie dowierzając temu, co usłyszałem. Wiązałem przecież tą suknię i wcale nie uważałem, by Dove miała jakieś nadprogramowe kilogramy.
- Masz bardzo ładne ciało i nawet jeśli złapałaś ostatnio kilogram czy dwa, to wcale tego nie widać. Sukienka idealnie na tobie leży, nie wiem, czego chcesz - powiedziałem, a poganiany przez sprzedawcę sobie również wziąłem czekoladę i zapłaciłem za wszystko. Nie zamierzałem brać dla Dove czegoś na siłę, skoro nie chciała. Usiedliśmy też na chwilę przy stoliku obok dzieciaków.
- Co zatem chcesz innego w ramach nagrody? Nie wykręcaj się tylko teraz - zastrzegłem od razu poważnym tonem. - Skoro nie masz ochoty na słodkości, to co innego? To również twoja wygrana.
- Właśnie! - zakrzyknęła jedna ze starszych dziewczynek. Ta, która akurat nie jadła. Dwie pozostałe miały pełne usta jedzenia, ale bardzo ochoczo pokiwały głową, zgadzając się z siostrą. Najmłodsza nawet próbowała coś niewyraźnie powiedzieć. I albo to powiedziała, albo dała za wygraną, nie zrozumiałem jej żadnego słowa. Spojrzałem jedynie wyczekująco na Dove.

Dove Rachel Parker

- I to podobno ja jestem sztywniakiem z naszej dwójki - westchnąłem cicho, nie kontynuując dalej tematu. Dove czasami zdecydowanie była dziwna i nie rozumiałem jej zachowania. Raz była niczym dziecko, które się ekscytuje czymś, co widzi po raz pierwszy, raz wydawała się zagubiona i wystraszona, a jeszcze innym razem była sztywną dorosłą. Same utrapienia.
Dlatego jakoś niespecjalnie zaskoczył mnie temat, jaki podjęła następnie. Wysłuchałem jej bez słowa. Dove jako kobietę pewnie bardziej dotknął temat takiej niesprawiedliwości.
- Mam nadzieję, że nie staną się tacy jak ich ojciec - odpowiedziałem cicho, przybliżając się odrobinę do Dove. Dzieciaki zajęte były jedzeniem i rozmową między sobą, nie bardzo zwracały na nas uwagę. - Widać, że są zadbane, czyste i nie pochodzą z biednego domu. Ich ojciec zapewne też jest tym tak zwanym dżentelmenem. Czasem się zastanawiam, czy to określenie jest przykrywką dla takich ludzi? Na zewnątrz człowiek do rany przyłóż, kulturalny i uprzejmy, a w domu tyran, dzieciorób, który znęca się nad rodziną. W piekle to najpopularniejszy typ… mm… zapewne - ugryzłem się w język, bo przypadkiem jeszcze zacznę gadać o tym, jak oni sami doświadczają kary. Obrzydły mi już te pełne fałszu twarze. Miło było odpocząć od tego.
- Idziemy potem poszukać tych hotelowych atrakcji? Chyba mam już dość bawienia się w śniegu na ten rok.

Dove Rachel Parker

W drodze powrotnej do hotelu zgarnąłem jeszcze swój kapelusz, nie zakładałem go jednak na głowę. Pomachałem nim dzieciakom na pożegnanie, słysząc lekkie oburzenie jednego z chłopców, ale nic więcej.
Na miejscu okazało się, że rzeczywiście mieli coś zaplanowane na takie wieczory jak ten. Muzyka na żywo brzmiała całkiem nieźle lecz Dove od razu skreśliła taką rozrywkę. Spojrzałem na nią tylko, posyłając kobiecie krótki uśmiech.
- To, że wszystko odbędzie się przy barze nie znaczy, że musimy z niego korzystać - mówiłem, zdejmując po drodze płaszcz. Zdążył już przeniknąć, po raz kolejny podczas tego wyjazdu. Po wejściu do pokoju przywitało nas przyjemne ciepło. Tak jak wcześniej prosiłem, ktoś tu posprzątał i napalił w kominku. Ogień co prawda nieco przygasł, co jednak nie było wielkim problemem. Mieliśmy wystarczająco drewna, aby ponownie się rozbuchał.
- Muzyka na żywo brzmi całkiem nieźle. Lepiej niż książka, nie sądzisz? Ponudzić się jeszcze zdążymy. A może tańce będą? - rozwiesiliśmy swoje mokre ubrania na krzesłach, aby szybciej nam wyschły przy kominku.
- Tylko popraw swój makijaż - z rozbawieniem wskazałem na krzywo rozprowadzony róż przez małą dziewczynkę na twarzy Dove.

Dove Rachel Parker

Ech, co z tego, że nie potrafiła tańczyć? Ponad połowa osób, które tańczą, nie potrafią, a niektórzy w ogóle nie powinni wychodzić na parkiet. Czym więc się przejmować? To, że była kobieta nie znaczyło wcale, że musi umieć tańczyć na przyjęciach, balach i tych mniej oficjalnych spotkaniach również. Dlaczego ludzie tak bardzo przejmowali się takimi drobnostkami?
- Dziękuję, nie mam zamiaru więcej bawić się w śniegu - zaśmiałem się na tą propozycję, przyjmując z rąk kobiety książkę zakupioną dzień wcześniej. Ona sama też zajęła się czytaniem tej, którą przywiozła tu ze sobą. Widziałem, że już niewiele jej zostało do końca. Postanowiłem jej nie przeszkadzać przez ten czas, by sobie skończyła. W końcu miała rację, muzycy mieli zjawić się później, dopiero po kolacji.
Nie było jeszcze dość późno na kolację, chyba z dwie godziny, lecz na zewnątrz już było szaro i niewyraźnie. Światło z kominka nie było odpowiednie do czytania, poza tym musiałbym usiąść tuż przy nim, jak Dove w fotelu. A nie byłem wielkim fanem foteli. Wolałem zapalić lampę i postawić ją na stoliku przy kanapie, po czym położyłem się na niej na plecach i dopiero wtedy zacząłem czytać. Początek mnie nie przekonywał, dopiero później zrobiło się trochę ciekawiej. Jednak i tak po jakimś czasie położyłem rozłożoną książkę na brzuchu, by chwilę odpocząć. Nie byłem przyzwyczajony do tak długiego czytania. Zaczęły mnie już trochę boleć oczy oraz głowa.
- Czy to już nie czas na kolację? - zapytałem, spoglądając na tarczę zegarka. Ten pokazał, że minęło dopiero pół godziny. - Albo na przerwę - westchnąłem, zasłaniając ręką oczy.
- Chyba nie nadaję się do takiego czytania. Teatr jest lepszy, bo ktoś już to za mnie przeczytał, a potem skrócił. Ale ciebie podziwiam za wytrwałość. Mi zawsze tego było brak, tak samo jak konsekwencji, co jest całkiem przydatne w czytaniu.

Dove Rachel Parker

Zmarszczyłem brwi, rozmyślając nad tym, co miało rozczarowanie do wytrwałości. Fakt, że szybko się nudziłem pewnymi rzeczami nie znaczyło, że się tym rozczarowywałem.
- Mówiłem ci już kiedyś, że moje życie miłosne nie istnieje - przekręciłem głowę tak, by móc spojrzeć na kobietę. Właściwie zarówno moje życie miłosne jak i jej wyglądały dokładnie tak samo: czyli w ogóle. Wcale. Przeszło mi nawet przez myśl, jak to się stało, że nie miałem choćby przygodnej znajomości na jedną noc, lecz nic nie przyszło mi do głowy. Może oprócz tych moich obowiązków, co właściwie nie do końca było prawdą. Gdybym chciał, to bym mógł, ale nie czułem takiej potrzeby. Wtedy tak było.
- Skoro sama proponujesz, zamieniam się w słuch. To tylko końcówka - a co może być na końcu? Jakieś pożegnania czy szczęśliwe zakończenia, tyle.
Odwróciłem twarz od Dove. Odłożyłem również na stolik obok książkę, jaką mi pożyczyła do czytania. Wolałem skupić się na głosie kobiety. Miała bardzo ładny, spokojny głos. Żaden skrzekliwy, monotonny czy nudny. Lubiłem jej słuchać, do czego się oczywiście nie przyznałem. Dla mnie mogłaby czytać ogłoszenia z gazety, menu w restauracji, czy rachunki bankowe, słuchałbym jej i tak z największą uwagą.

Dove Rachel Parker