The Arena of Hell

Byłam tak odrętwiała, że bez sprzeciwu  ani cienia protestu w mej postawie dałam się  Casowi zaprowadzić  do naszego mieszkania.  Ciągle nie umiałam   o tym zapomnieć.  Ale… dlaczego?  Co to miało ze mną wspólnego?  Czyżby ktoś miał kłopoty i mnie wzywał?   A może to… naprawdę byłam ja z przeszłości?  Moje  wspomnienia o rodzinie praktycznie nie istniały,  nic nie pamiętałam.  Co było dość dziwne, bo przecież  porzucono mnie gdy miałam  cztery lata. Czyli coś  jednak powinno  się na mnie odcisnąć a tu… pustka.  Moje  wspomnienia   zatarły się w dość  szybki sposób.   I  zostały tylko  te z sierocińca, a potem te  z przebywania tylko  z Casperem gdy nas z niego wyrzucono.  Czy  tak powinno być?  Nigdy o tym nie rozmawiałam  z Casem, bo on nawet nie znał  swoich rodziców.  I do szczęścia  nam to też nie było  potrzebne… bo mieliśmy siebie. 

     Dopiero  w mieszkaniu mogłam swobodnie oddychać i jakby wstąpiły we mnie nowe  siły mimo nadal   niepokoju i dezorientacji oraz niepewności.  Siedziałam na kanapie, ale nie mogłam być , tak bezczynna  musiałam coś robić, by zebrać myśli  i przestać  być tak  bezużyteczną jak się  czułam w tej chwili. 
   -  To nie zmęczenie… to coś gorszego.   Ja… chyba zaczynam wariować  Cas-  powiedziałam cicho,   bo inaczej tego nie mogłam określić, bo czułam się  jak w szaleńczym  amoku.   Obawiałam  się, jak na to może,  zareagować.   Wstałam, z kanapy podeszłam  do blatu, by wyjąć  herbatę oraz kubki. 
   - Ja… ci o czymś nie powiedziałam.  Na początku  myślałam, że to nieistotne, bo… pojawiło się to tylko  raz.  Ale  teraz pojawia się to znacznie częściej i zaczyna, mnie to niepokoić zaprząta  moje myśli   i nie umiem  tego ogarnąć- przyznałam wprost. Wiem, że  zaufanie było u nas podstawą, a ja  zdecydowałam się  długo chować  to w sobie, ale  już nie potrafiłam.  To, już  było dla mnie  za dużo.  Zajęłam się  szykowaniem nam herbaty na śniadanie pozwalając by Casper  ogarnął całą resztę  lepiej mi się  rozmawiało  o tym gdy  byłam czymś zajęta tak jak teraz  w tym momencie.  Cas  chyba czekał, aż  powiem coś  więcej, przygryzłam  lekko  wargę, bo nie wiedziałam,  od czego  zacząć. 
   -  Od jakiegoś  czasu może od dwóch tygodni może krócej   nachodzą  mnie dziwne obrazy  coś  jakby wspomnienia… choć nadal nie wiem, czy to prawda. Czy po prostu  to wytwór  mej wyobraźni?  Jednak  w każdym z nich jest  ta sama… mała blond włosa  dziewczynka na oko  mająca od trzech do pięciu lat. Ona… jest tak podobna do mnie, że wmówiłam sobie, że to jestem ja.  Nie rozumiem,  dlaczego akurat  teraz się to pojawia. To  wszystko jest tak dziwne, że  nie wiem, co robić- przyznałam Casperowi. 
   -  Nazwij mnie  wariatką, jak chcesz.   Już i tak czuję, jakbym przez to traciła zmysły- dodałam już  nieco ciszej.  Gdy zrobiłam herbatę,  odstawiłam, kubki na stół  opadłam, na krzesło czując, że to naprawdę  zaczynało mnie przerastać. Owszem  byłam silna, ale teraz nie umiałam po prostu taka być.

Zacząłem uważnie słuchać, kiedy Eri w końcu postanowiła mówić i wyjawić coś więcej. Kątem oka obserwowałem jak wstała, by wziąć się za szykowanie dla nas ciepłej herbaty. Krojąc pieczywo nic nie mówiłem w obawie, że moje słowa mogą sprawić, że kobieta przerwie i znów zamilczy.
     Woda już się grzała więc nie zajęło jej zbyt wiele czasu zrobienie napojów. Jej pierwsze słowa bardziej mnie za uspokoiły niż to, co wyznała. W duchu odetchnąłem z ulgą, bo spodziewałem się naprawdę złych rzeczy. Jakichś podszeptów demona, który chciałby ją nakłonić do własnej woli, czy innych tego typu sprawach. Jeżeli to były tylko wspomnienia…
     - Może to nie jest tylko kwestia twojej wyobraźni - powiedziałem, gdy Eri siedziała już na krześle z parującym kubkiem przed sobą. - Tylko coś więcej? - spytałem, wykładając jedzenie na talerze i dostawiając na stół. Było mi szkoda Eri, że tak się zadręczała. Przecież to nie było nic złego. Zanim więc usiadłem przy stole, podszedłem do niej od tyłu, by objąć ją ramionami i spleść swoje dłonie na jej klatce piersiowej.
     - Spróbuj sobie przypomnieć czy wydarzyło się coś, co przypomniało ci dom? - oparłem się policzkiem na głowie Eri, dając jej chwilę na przemyślenia. - A może podświadomie coś zauważyłaś lub czegoś się obawiasz. Albo tęsknisz za domem? Miałaś cztery lata kiedy cię oddano, możesz pamiętać więcej niż myślisz - ucałowałem kobietę w czubek głowy. 
     - Co by to nie było, nie obwiniaj się niczym. I przede wszystkim nie musisz się obawiać, że znów zostaniesz porzucona. Zostanę przy tobie pomimo wszystko - mocniej uścisnąłem ją, jakbym chciał również w ten sposób pokazać, że nie ma o co się martwić. Przez ostatnie dni niektóre sprawy między nami się zmieniło i być może w ten sposób okazywała swoje obawy. Nie widziałem zbyt wielu opcji, przez które miałyby wrócić do niej te wspomnienia.
     - Chcesz mi o tym dokładniej opowiedzieć?