Triton and the Wizard

•tydzień później•

     Tydzień dla maga, jak na jego standardy minął bardzo chaotycznie i nie z powodu trytona, a obowiązków, które z czasem się nawarstwiły do granic możliwości i Hutson musiał ostatecznie poświęcić im swój jakże cenny czas. Jeden z wielu powodów był bardzo przyjemny i przyziemny jak na człowieka przystało. Wyczekiwana premiera księgi wiedzy o nadchodzących, rewolucyjnych zastosowaniach magii była nie lada gradką dla kogoś takiego jak Phyrin. Dlatego, gdy tylko dorwał jeden egzemplarz w swoje ręce, nie mógł oderwać od niego wzroku. Lektura towarzyszyła mężczyźnie nawet w ubikacji, gdy siedział na tronie, czy pod prysznicem. Uzależnienie to było tak niebezpiecznie zaawansowane, iż śmiało można było pokusi się o zakład, że mag niezauważyłby zniknięcia Nerine. Ziemia mogła palić się i walić, do pracowni zawitałby złodziej podbierając wszelakie dobroci Hutsona, a ten nawet nie zwróciłby na to uwagi. Jednak bardziej prawdopodobne było zniknięcie rybki, na które nie trzeba było długo czekać. Krótkowłosy słyszał jakiś głos. Niewyraźny, mało znaczący dla umysłu przyswajającego pisemną wiedzę. Z tego powodu cokolwiek powiedziane w kierunku maga dostawało krótką, nic nie wnoszącą odpowiedź w stylu "Hm". Nawet nie zerknął, kiedy drzwi do pracowni zaskrzypiały, po chwili zatrzaskując się za Ashbane. Mag nadal czytał, jak to miał w swym zwyczaju.
     Niestety błogostan Hutsona musiał zostać przerwany. Powodem było coś niezwykle upierdliwego, brzęczącego zaraz nad uchem, i dźwięk ten nie należał do komara, a komórki. Nieszczęśliwie z pełną baterią. Z niezadowoleniem na twarzy jakby ktoś zabił jego matkę, zerknął na wyświetlacz, dostrzegając zdjęcie blondynki, które przerobił dodając jej rogi oraz kozią brodę. Ayvs.
      - O co chodzi? Jestem troche zajęty - spytał, gdy tylko odebrał połączenie.
      - Niesamowite. Już chciałam słać sowe - szyderczo słodki głosik rozległ się po drugiej stronie telefonu. - Mam wieści odnośnie substancji, której skład nam przysłałeś - nie miała zamiaru zbędnie przeciągać rozmowy. Znała zdolności Phyrina i jeśli mówił o byciu zajętym, to faktycznie tak było i nic nie stało mężczyźnie na przeszkodzie, aby bez ostrzeżenia rozłączyć się, wracając do poprzedniej czynności. - Główny składnik nie pochodzi z lądu. Obawiam się również, że osoby odpowiedzialne za rozstawianie pułapek należą do Beliada.
      Nie usłyszał niczego, co by nie wiedział od dyrektorki rady. Nie było co się dziwić. W końcu Phyrin znał pochodzenie mazi, a raczej tego z czego została zrobiona dzięki Nerine. Skąd więc pewność, że łowcy nie byli od demona? Otóż Pan czarnego rynku oraz nielegalnych walk wyprzedził kobietę o dwa dni z telefonem, gdzie wyraźnie wyśmiał podejrzenia maga. Jak to powiedział: Jego ludzie nie są idiotami, aby rozkładać gdzie popadnie pułapki, licząc, że wpadnie do nich to, co chcą.
      Hutson nie miał powodu nie wiezyć istocie, ale tą wiedzą nie chciał podzielić się z kobietą. Nie miał zamiaru wkopywać Beliada w problemy z radą. Miał ich wystarczająco wiele, a gdyby Hutson faktycznie pomaczał palce w bagnie, gdzie się pluska demon, ten osobiście przyszedłby i zrobił z jego jeziorka moczary. A tego mag wolał uniknąć.
     - Rozumiem. Ayvs może usuniesz mi na pewien czas bransolete? Pułapki są niedaleko na... mnie - prawie wygadał się odnośnie niebieskiej rybki, choć zawsze mógł się poprawić, zwalając drugą osobę na smoka. jednakże blondynka znała maga i tkwiące, diabelskie szczegóły, których on sam był świadom. Stąd od razu cofnął swą płytę i cisnące na język słowo, zastępujac innym. Nie miał pewności, czy kobieta to zignoruje, ale tym przejmować się będzie kiedy indziej.
       - Nie da się jej ściągnąć - na te słowa Hutson zrobił przerażone oczy. Słowo nie odbijało się niczym echo w jego podświadomości, która alarmowała, że jak to możliwe, by czegoś nie dało się usunąć. Wszystko się da! To również. Przecież tyle razy to robił. Nauczyciel nie mógł wymyślić niczego, o czym nie wiedział. Za dobrze go pilnował na swój, nikomu nieznany sposób.
      - Jak to nie da? - mimowolnie powtórzył, a w głosie słychać było groźne niezadowolenie.
      - Optopius zapewnił mnie o tym. Przykro mi Phyrinie Hutsonie, ale już nigdy nie użyjesz magii - krótkowłosy zastygł, otrzeźwiając dopiero po dłuższej chwili, gdy głos kobiety nachalnie dobijał się do jego świadomości. Wściekły przycisnął mocno czerwoną słuchawkę i odłożył mało delikatnie telefon. Najchętniej rzuciłby nim o ścianę, ale był mu jeszcze potrzebny. Usiadł sztywno opierając o podparcie pleców, wbijając wzrok w księgę przed sobą. Nieświadomie wsunął opuszek kciuka do ust, podgryzając go w namyśle. Dlaczego wcześniej mu tego nie powiedzieli? Czemu nic o tym nie wiedział? Czy w ogóle coś takiego było możliwe? Nie mógł tego puscić płazem, dlatego wstał podejmując najważniejszą aktualnie decyzję. Musiał odzyskać moce, dla których się urodził. Od razu zaglądnął do pokoju Nerine, lecz nigdzie go nie było. Westchnął zrezygnowany domyślając się, kiedy mógł zniknąć. Musiał poradzić sobie sam.
      - Przeklęta rada, przeklęty Optopius - mamrotał pod nosem nieprzychylne wyzwiska w ich kierunku. Gdyby tylko posiadał zdolności lalkarzy, zrobiłby taką jedną, a nawet kilka Voodoo i wystawiał na różne próby. Jedną zawiesiłby nad palnikiem kuchenki, inną wsadził do zamrażalnika, potem może powbijałby kilka igiełek w RÓŻNE miejsca. Dał Paskudzie do zabawy. Pomysłów miał wiele, kiedy rzucał rozmaite narzędzia na stół, wcześniej odkładając nową książkę. Gdy tylko wszystko było gotowe, ściągnął swój nowy płaszcz, zawiesił na krześle i usiadł na nie. Było wciąż ciepłe od jego czterech liter. Podwinął rękawy koszulki i położył stanowczym ruchem prawą rękę na blacie, patrząc uważnie w okrągłe cholerstwo na nadgarstku.
     - Nie do ściągnięcia co? Jeszcze wam pokażę - wysyczał z gniewnie zmarszczonymi brwiami i powciskał, jakby losowe znaki na siwej biżuterii. Po kilku próbach nad przedmiotem wyświetiły się rozmaite, kolorowe kręgi, które wypełniały runy w różnych językach. Hutson prychnął widząc jak bardzo jego nauczyciel się postarał. Jedna za drugą, nicie blokad rozciągały się, łącząc ze sobą kolejne kondegnacje lewitujacych kręgów. Wszystko wyglądało na zawiłe. Phyrin widział na pierwszy rzut oka wiele podobieństw do poprzednich wersji, ale ta faktycznie była unikalna. Już pierwszego dnia dostrzegł wyryte dodatkowo runy magii Optopiusa zmieszaną z jego własną. Mimo to nie miał zamiaru się poddać. Chwycił za malutki śrubokręt i zaczął majsterkować. Zaczynał standardową procedurą. Pierw szukał blokady mocowania, ale ta nie była fizyczna, więc godzinne rozkręcanie bransolety było marnotractwem czasu. Zamoczył ją również w wodzie, a gdy to nie pomogło, dodał podłączony kabel do gniazdka, celowo ucięty, aby popieścić maga. Niestety spięcie nie robiło wrażenia na bransolecie, a jedynie na ciele mężczyzny. Z naalektryzowanymi włosami, stojącymi dęba wrócił z powrotem na krzesło, dalej grzebiąc i rozmyślając nad innymi sposobami. Cały czas nie rozumiał dlaczego tak starają się go ukrucić o magię. Wszystkich starają, ale czemu jego najbardziej? Czy był aż takim zagrożeniem? Czy może powodem była osobista uraza nauczyciela?
      Westchnął przeciągle, zmęczony rozmyślaniem aniżeli walką z upierdliwą ozdobą, gdy w tym momencie do środka wszedł Nerine. Hutson całkowicie stracił poczucie czasu, dopiero teraz dostrzegając jak za oknem pomału się ściemnia.
      - Nerine, dobrze, że jesteś. Potrzebuję twojej pomocy - miał tu na myśli konkretnie siłę rybki. Wielokrotnie wykazał się nadludzką siłą w łapach, której magowi zdecydowanie brakowało. Wstał na równe nogi podchodząc do zaczarowanej szafy i zniknął na czworaka w jej wnętrzu. Dziwne odgłosy dochodziły z niej, a Paskuda zaniepokojony podreptał tam w pośpiechu, mrucząc jakby przekleństwa w stronę maga. Hutson wrócił po chwili deliaktnie zsapany z lekkim niepokojem na twarzy.
      - Trzymaj - wręczył w dłonie niebieskowłosego gumowy młotek, siadając okrakiem przy stole, wyciągając wiszące cholerstwo na nadgarstku i wymownie spojrzał w stronę pacjenta. Widząc jego wahanie, tylko wskazał ruchem głowy o co mu dokładnie chodzi.
      - No dalej, uderzaj. Z całej siły - ponaglił, ale ten się bronił przed tym. Cóż, faktycznie mógł trafić główką w dłoń przy złym wycelowaniu, więc zaraz wrócił z kolejnym młotkiem, znacznie większym. Łapiąc solidny haust powietrza w płuca, wypiął się w oczekiwaniu na jeden, pewny zamach rybki, który nie nadciągał.
       - No dalej Nerine! Rachu ciachu i po strachu! Nie trafisz mnie. Jeden zamach. Tylko jeden! - a jak się nie da to i drugi i kolejny, aż do skutku, ale rybka cały czas bała się to zrobić. Wymieniali się tak zdaniami, coraz bardziej się przekrzykując, aż w końcu Paskuda nie wytrzymał. Podszedł poirytowany do Ashbane i dziabnął go w kostkę, na co ten...
      Phyrin jedynie zacisnął kurczowo powieki, czując jak pot w mgnieniu oka spłynął mu po czole, a po chwili rozległ się brzęczny dźwięk ocieranego się metalu o metal.

• trzy dni później •

     Ciemna peleryna zwiewnie przechadzała się z boku na bok w rytmie stawianych pewnie kroków w wąskim korytarzu zrobionym z metalowych ścianek. Cała struktura była jedną podłużną klatką, przejściem łączącym trybuny z główną salą, gdzie stawiano zakłady swoich typowanych wojowników, a raczej niewolników. Wiele istot, w tym ludzi spoglądało na odprowadzanego Phyrina z dwoma rogatymi smokami w ludzkiej postaci. Obaj byli niczym Ying i Yang. Jeden blondyn drugi zaś czarny. Dobrze kojarzyli maga, więc bez zbędnych pytań po prostu odprowadzili go pod same drzwi swojego szefa, aby nikt po drodze nie zrobił mu krzywdy. W tym miejscu, gdzie w powietrzu czuć było krew i pot nie można było oczekiwać niczego dobrego. Hutson jednak był oswojony z tym widokiem rzucanych ciał na metalowe kraty tuż przed jego nosem. Wynoszone truchła kobiet, dzieci, czy rosłych mężczyzn - chleb powszedni w zaułkach nielegalnych walk prowadzonych przez samego Beliada. Pana zła roztaczającego się w mieście. To z nim walczyła rada, lecz demon nic sobie z nich nie robił. Znał rzeczywistą wartość blondynki i wiedział, że niczym nie może mu zagrozić. Do tego łączył go kontrakt z Phyrinem, który był częściowo nietykalny.
      - Witaj stary przyjacielu - niski blondyn przywitał wyrafinowanym machnięciem ręki w stornę pojawiającego się maga w jego "skromnych" progach zaś srogim kiwnięciem głowy pogonił siedzące przy stoliku, nagie kobiety wciągające dawkę białego pudru. Niewzruszony Hutson jedynie poczekał aż wszyscy znikną za zasłoną drzwi, aby móc zacząć odgrywać standardową gierkę demona, rozkraczonego na swoim tronie kata.
       - Mnie również miło cię widzieć - słowa maga były przesiąknięte sarkazmem. Demon doskonale to wyczuł. W końcu był istotą wyższą, którą trudno było oszukać. Pomijając już fakt łączącego ich kontraktu. Blondyn za dobrze wiedział co dzieje się we wnętrzu mężczyzny.
       - Czym zawdzięczam sobie twoją wizytę? - spytał, patrząc z góry na drogiego mu przyjaciela ze starych czasów. Ten zaś jedynie sięgnął do kieszeni płaszcza, rzucając zawiniątkiem w jego stronę. Nazbyt mocno, lecz istota nic sobie z tego nie robiła, nabijając pakunek na swój szpon. Powąchał opakowanie, przyglądając dokładnie kapsułką, które jak zwykle były idealne. jednak coś tu śmierdziało klientowi i mag to wyraźnie dostrzegł w niebezpiecznym uśmiechu Beliada.
      - Huuuh, a cóż to za słodki, morski zapach, hm? - uniósł swą brew w zastanowieniu, szukając reakcji Hutsona, lecz jej niedostrzegł. Przynajmniej na pierwszy rzut oka, ponieważ krótkowłosy świetnie opanował nachodzące go dreszcze niepokoju, jednak dusza wręcz kipiała z niepokoju i chęci ucieczki. Jakby wpadła w ogień, z którego chce się wydostać, lecz nie może.
       - Nic ci do tego - odburknął, uciekając wzrokiem w bok na trofea stojące w meblościance. Nie były to jednak zwykłe ozdoby, a części ciała wyginających ras. Jedno miejsce nadal było puste, gotowe przywłaszczyć sobie róg Dahili, opiekunki lasu. Najwidocznie demon nadal nie dał za wygraną.
      - Prędzej czy później dowiem się, Przyjacielu - zaakcentował ostatnie słowo, rzucając plikiem zielonej gotówki. - Reszty nie trzeba - mruknął, mrużąc lisio swe powieki. Phyrin poczuł nieprzyjemny dreszcz od wwiercających się w niego czarnych źrenic demona. Wiedział, że on już wie do kogo należy ten zapach. Dlatego Hutson tak bardzo nie chciał tu przyjechać. Demony rangi pokroju Beliada ciężko było oszukać, dlatego właśnie tak świetnie sprawdzał się w robocie, którą miał.
       - Mam tylko jedno pytanie. Wiesz kto stoi za pułapkami w lesie? - spytał, okręcając się w bok ku wyjściu.
       - Mówiłem już, że nie ja - wzruszył niewinnie ramionami, bawiąc nadal nabitym woreczkiem na pazur. - Ale pewien łowca o imieniu Axel węszy, wypytując o twoje nazwisko. Czy to nie interesujące? Phi - roześmiany posłał całuska w stronę maga, patrząc jak ten znika zza drzwiami. - Ach, stary przyjacielu. Czekam niecierpliwie na twą zgubę, byś w końcu uwolnił mnie od tego kontraktu - wyszeptał złowieszczo, oblizując dolną wargę, a jego tęczówki zabłysnęły głęboką czerwienią z głębin piekielnego świata.
       Karbinowe tęczówki maga zdradzały przez całą drogę do domu, że nad czymś intensywnie myślał. Miał koniec końców nad czym. Sprawa z pułapkami stała w miejscu. Mag odnosił wrażenie, że ciągle cofa się zamiast robić krok do przodu. Nie był idiotą, jednak kolejne dawki informacji nie pomagały mu połączyć najistotniejszych kropek. Wiedział jednak dzięki uwadze Beliada, iż Axel był w to zamieszany. Nikt normalnie nie pyta o mężczyznę. Każdy w mieście wiedział kim jest i gdzie go szukać, więc skoro ktoś szukał o nim informacji, nie był mile nastawiony, a do tego posiadał znajomości z podwodną rasą Nerine, a to najbardziej niepokoiło Hutsona. Zdecydowanie Beliad wiedział coś więcej, ale nie chciał zdradzić. W sumie nie miał ku temu powodu. Demon bardzo ucieszyłby się, gdyby mag wyzionął ducha.
       - Hm? - z roztargnięcia jakie trzymało w garści krótkowłosego wytrąciła dopiero obca sylwetka wychodząca z jego pracowni. Gniew wręcz zabulgotał w magu, ale nadal kroczył po rozgrzanym piasku jakby nigdy nic. Pracowni nikt nie mógł znaleźć. Zwłaszcza z obcych! Dostęp do niej miały jedynie blisko jemu osoby jak Makoto, czy stali klienci. Do tego bariera chroniła domek. Trzeba byłoby być łowcą, albo kimś zaznajomionym z magią, aby znaleźć lukę. Bądź, co przyszło do głowy Phyrinowi na sam koniec, zostać wprowadzonym przez kogoś z naszyjnikiem takim jaki posiadał Nerine. I tu był problem, który wstrząsnął magiem. Poczuł się okrutnie zdradzony. Mówił tyle razy rybce, aby nikogo nie przyprowadzał. hutson w swej pracowni trzymał wiele wartościowych rzeczy. Począwszy od ksiąg po składniki do tworzenia mikstur. Krótkowłosy minął się z obcym. Oboje wymienili się spojrzeniami, które ani jednemu nie przypadły do gustu.
       Hutson podszedł do trytona, ściągając buty przed wejściem, witając go przyjacielskim, delikatnym uśmiechem.
       - Jestem strasznie głodny, co dobrego przygotowałeś? - spytał, wchodząc do środka, upewniając się, że bariera nadal działa i nie została naruszona. Nie było to proste bez magii, jednak wiedział w jakie punkty musi zajrzeć, aby odetchnąć z ulgą. Pobierznie rozejrzał się również po rzeczach, gdy długowłosy nakładał posiłek. Na całe szczęście wszystko było nienaruszone.
       - Kto to był? - spytał, czując obowiązek dowiedzenia się o gościu, może potencjalnym kliencie, choć Hutsona trudno będzie o tym przekonać. Nie miał jednak zamiaru robić problemów chłopakowi. Wiedział, że koniec końców zacznie sprowadzać coś poza slimami do pracowni, czy dziwnymi dla niego rzeczami. Jednak teraz były zbyt niespokojne czasy na to. Każdy w oczach maga był podejrzanym, zwłaszcza Axel, imię jakie przedstawił mi demon. Po usłyszeniu odpowiedzi nie mówił nic więcej Ashbane. Nie chciał kłopotać go swoimi problemami. Choć razem zamieszani byli w leśne pułapki, to chciał szczegóły pozostawić dla siebie.
       Kolejne dni nie dawały spokoju Hutsonowi. Intensywniej sprawdzając wszelakie poszlaki zaaferował również córkę Ayvis, która zdecydowanie okazała się bardziej przydatna od głowy rady. Oczywiście wszystko robiła w ukryciu przed matką. Kto wie jaki los by ją spotkał, gdyby kobieta dowiedziała się o spiskowaniu za jej plecami.
       - Doskonale zagojona. Blizny również nie będzie tak mocno widać - zadowolony mag podał zioła bez obróbki do pyszczka Ciraaldy w zwierzęcej postaci. Ta z zadowoleniem przemieliła w zębach rośliny, połykając i zapijając wodą z butelki, którą specjalnie dla niej przechylił.
      - Jedna z saren widziała ludzi rozstawiających pułapkę - te słowa wręcz wstrząsnęły Hutsonem i od razu wysłuchał dokładnego opisu ludzi, którzy za tym stoją, a jeden z nich okrutnie przypominał mu kogoś, kogo niedawno mijał.
      - Dziękuję. Mam tylko jedną prośbę. Nie mówcie nic Nerine. Nie chcę go mieszać w sprawy... lasu - prawie wygadał się, że nie jest stąd. Widząc przytaknięcie młodzieży z zadowoleniem wstał i pozbierał swoje rzeczy. Nie mógł zasiedzieć się w jednym miejscu. W planach miał jeszcze sprawdzić pewien magazyn. Opuszczony - podobno.
       Zawieszając torbę na ramieniu ruszył w stronę głównej drogi gdzie stało auto. Wrzucił bagaż na tylnie siedzenia i z piskeim opon ruszył do miasta, a raczej na jego południowe obrzeża, dość mocno oddalone od przedmieści, w okolicy których miał swoją pracownię. Niby pod latarnią najciemniej, jednak głupotą było rozstawiać swój "obóz" tuż obok miejsca łowów. Phyrin zaparkował przed samym wejściem do hali. Wyszedł z auta, przecinając chmurę kurzu i wszedł do środka. Zostawił niewielki prześwit, aby wpadające światło obnażyło sekret jaki skrywał magazyn, ale widok ten przerósł najśmielsze oczekiwania krótkowłosego. Z beznamiętnym wyrazem twarzy, jakby był znudzony schował dłonie do kieszeni płaszcza. Nie bez powodu. Trzymał tam coś, co mogło mu uratować dupę przed wszystkimi twarzami skierowanymi w jego kierunku.
       - Joł - skinął głową na powitanie, a wszyscy jak za pomocą zaczarowanej różdżki zerwali się na równe nogi, przewracając krzesła, na których siedzieli. Czekając aż wszyscy dobeigną, wyciągnął pierwszą kulkę i z całych sił rzucił im pod nogi. Jeden z rosłych mężczyzn niezauważając przedmiotu rozdeptał go, a dym gwałtownie rozpylił się na sporą powierzchnię. Pojawiająca z nikąd iskra rozgałęziła się w iście drapieżny piorun, który sparaliżował część przeciwników. Z dziwnymi minami i pozami runęli jak kłody na ziemię, jeszcze czasem drżąc od spiętych mięśni. To jednak nie był koniec. Hutson chwycił za metalową rurkę leżącą na jednym z prowizorycznych mebli, uważając jednocześnie na wiszące i leżące niedbale w różnych miejscach pułapki. Nie chciałby, aby jego tyłek lub co innego znalazło się między tymi szczękami. Celnie trafił jednego w krocze, drugiego w kolano, a trzeciego. Cóż, sięgnął znów do kieszeni wyciągając rękę i udając, że coś w niego rzuca. Ten w obronie zasłonił się, zdziwiony, iż nic się nie wydarzyło. Zadowolony z siebie Phyrin poklepał go po ramieniu, a ten jeszcze mocniej zdzorientowany dostał prosto w twarz z pięści. Mag zasyczał, machając dłonią, jakby miał oto pomóc uspokoić pulsujący ból. Nigdy nie potrafił walczyć. Tym razem wyciągnął z "otchłani" płaszcza malutką paczuszkę wielkości paczki od zapałek. Plastikowy przedmiot miał po obu stronach gumowe uchwyty na palce. Wsunął więc w nie opuszki, celując w kolejnych przeciwników. Napinając paczkę puszczał ją, a ta wystrzleiwywała miniaturową linę, która z zetknięciem się z ciałem, pięciokrotnie zwiększała swoją objętość, obejmując szczelnie wrogów w swym uścisku.
      - Nie wiecie, że z magami się nie zadziera? - pytał, podchodząc do jednego z nich, kładąc swego buta na policzek napastnika. - A teraz, gdzie jest Axel? - spytał, chcąć jak najszybciej pozbyć się problemu zanim ten sięgnie samą rybkę.
       - Cóż za ciepłe powitanie - mag zwrócił swoją uwagę w stronę obcego głosu. Znajoma twarz stała na podeście, klaszcząc w dłonie w podziwie na to gorączkowe wejście Hutsona. On sam nie spodziewał się czegoś takiego po sobie. Zwłaszcza, iż nie lubił wtrącać się w sprawy rady, a tu dodatkowo stracił swoją magię! Jednak jedna rzecz poruszyła nim doszczętnie, aby zrobić taki krok.
       - Kto wami dowodzi? - spytał, ale nie otrzymał odpowiedzi. Kolejni łowcy podeszli bliżej, otaczając maga. Z syknięciem niezadowolenia znów sięgnął do kieszeni płaszcza, a ci ruszyli prosto na niego. Tym razem zaskoczył każdego, wyciągając mini dozownik do spryskiwania roślin. Stawiając go przed twarzą jednego z nich, psiknął gryzącą substancją i tak kolejno każdemu z nich, okręcając tanecznym ruchem na pięcie. Zatrzymał się dopiero przy swojej pierwszej ofierze, która miała czerwone od poparzeń oczy oraz skórę. Słoneczniki uwielbiały tę mieszaknkę kwasów. Z początku prawie nim się oblał, gdy wyczarowywał pokój dla Nerine.
       - Przestańcie się wygłupiać i go złapcie - obcy mężczyzna był coraz bardziej poirytowany sytuacją, że nikt nie może złapać jednego, upierdliwego maga z bransoletą na nadgarstku. Hutson jeszcze wiele razy wyciągał niespodzianki z płaszcza, aż w końcu kieszenie zrobiły się okrutnie puste. Pozostając jedynie z rurką, wymachiwał nią na ślepo, broniąc przed łowcami, ale w pewnej chwili, nawet nie wiedział kiedy, poczuł odurzające uderzenie w tył głowy. Piskliwy dźwięk rozbrzmiał w uszach, a ten zataczając koło padł na kolana, jeszcze usiłując wstać. Na marne. Z mroczkami przed oczyma odszukał Axela z tłumu, klnąc na swą duszę, że go jeszcze dorwie. Patrzył jak czarne, lśniące skórzane buty zbliżają się do jego zimnej dłoni, a obraz coraz mocniej i mocniej zaczął się zamazywać. Ciepło zastępowało zimno, po zimnie nei było już niczego. Żadnego uczucia, żadnego dźwięku i... obrazu.

.        Hutson przebudził się z przyszywającym bóle całego ciała. Zdezorientowany mrugał powiekami, aby oswoić wzrok do panujących ciemności. Minęła dłuższa chwila, a jego oczom ukazały się obślizgłe, wilgotne podziemia z wieloma klatkami, które częściowo zapełnione były zwierzętami. Połowa siedziała tu od dłuższego czasu, wygłodzone i brudne, spoglądały na maga podejrzliwym wzrokiem jakby to on był temu wszystkiemu winien. Poprawił się nieznacznie, siadając na obolałym tyłku, dostrzegając ciężkie, metalowe kajdany na nadgarstkach. Skóra wokół nich była zaczerwieniona, okrutnie podrażniona. Do tego uporczywy ból z tyłu głowy nie pozwalał skupić się mężczyźnie, by obmyślić plan ucieczki. To nie tak, że miał jakiekolwiek szanse. Szczerze, czuł totalną nie moc, porażkę wyrytą na czole. Miał ochotę splunąć sobie w twarz za pójście samemu do magazynu, ale nie spodziewał się tam nikogo. Broń, kule z zamkniętymi zaklęciami wziął na wszelki wypadek. Choć został złapany, przynajmniej dał małego kopniaka łowcom. Teraz zastanowią się dwukrotnie nim cokolwiek postanowią zrobić. Czując głód oraz pragnienie, podparł ręce o podciągnięte kolana, aby lepiej widzieć bransoletę. Ciągle nie mógł się z nią uporać. Z ciężkim westchnięciem kolejny raz wysunął ciąg kręgów i insygni opisujących kody magicznego zaklęcia wiążącego, ale minęła godzina, potem kolejna, a on jak stał w miejscu, tak stał. Był to pierwszy raz od pamiętnych czasów, gdy poczuł całkowitą bezsilność. Wiedział, że ma przesrane.Uległy sytuacji, położył się na twardej ziemi, próbując zasnąć i nie myśleć o tym wszystkim. O tym, że Nerine został sam w pracowni. Z paskudą, najgorszym kompanem świata. Czy sobie poradzi bez niego? Bez funduszy? Zapewne przez trzy miesiące tak, ale potem utną wodę, prąd, gaz. Zostanie z niczym. Jednak po co miałby tam siedzieć? Dlaczego w ogóle Phyrin brał pod uwagę, że ten siedział tam ze względu na towarzystwo maga? Było to przecież tak śmiałe i egoistyczne myślenie! Jednak tao było. Hutson miał takową nadzieję. Nie bez powodu siedział tyle czasu w chacie. Nie bez powodu odgradzał trytona od miasta, od centrum. Chciał mieć go tylko dla siebie. Chociaż przez jakiś czas, dopóki rybka nie powie, że chce poznać lepiej świat. Chciał uchronić chłopaka przed niebezpieczeństwem, które właśnie się zbliżało. Gdyby tylko mógł, krzyknąłem do niego, aby uciekał jak najdalej, jednak nie mógł. Nie miał jak.
       Kolejnego dnia Hutson czuł się tylko gorzej. Osłabiony, czuł jak usta zaczynają coraz mocniej pękać. Moczył je własną śliną, ale to pomagało jedynie uśmierzyć pieczenie na krótki moment. Brzuch coraz głośniej wyśpiewywał serenady, których nawet inne stworzenia nie mogły już słuchać, zakrywając swe uszka. Phyrin cały czas uciekał myślami do pracowni. Co robiła teraz rybka? Jak się czuła? Czy w ogóle martwiła się nieobecnością maga? Liczył na przebłysk inteligencji Paskudy. W końcu zawsze wracał do mieszkania, każdego wieczoru, a gdy musiał wybyć na dłużej, informował o tym. Choć z pozoru nieistotne szczegóły, z czasem stawały się idealnym dowodem, iż coś jest nie tak.
       Westchnął ciężko, zrezygnowany, gdy rozległ się pisk otwieranych drzwi. Zwierzęta jakby dostały wścieklizny, zaczęły ujadać, rzucać na ściany krat. Kroki robiły się coraz wyraźniejsze, a do pomieszczenia zagościło mocne, oślepiające światło. Mag uchronił się przed tym rękoma, obserwując jak dwie osoby zaczynają rzucać resztki jedzenia pod stopy stworzeń. Nie ludzkie traktowanie. Tak samo potraktowali jego, zostawiając nadgryzioną nogę kurczaka i dwie czerstwe bułki. Spojrzał na to gardzący. Co jak co, nie miał zamiaru poniżać się na tyle przed stopami wroga. Uniósł swe spojrzenie wygrzej, lustrując dwoje obcych, których wcześniej nie spotkał. Oboje o nieskazitelnej urodzie. Dziewczyna o jasnych włosach z tak niewinnym wyrazem twarzy nie mogłaby być brana pod kogoś maczającego łapki w brudnej robocie. Najbardziej podejrzany był czarnowłosy mężczyzna. Phyrin dostrzegał w nich coś podobnego do Nerine. Nie chciał od razu brać ich pod jedno kopyto, jednak podświadomość alarmowała maga, iż faktycznie mogą być to podmorskie istoty.
       - Więc to on? - niewiasta uśmiechnęła się subtelnie, nazbyt uważnie przyglądając Hutsonowi, jakby było jej to do czegoś potrzebne.
       - Podobno Axel miał z nim problemy - spoglądał na wrak maga z pogardą, co bardzo nie spodobało się krótkowłosemu. Gdyby tylko miał magię, pokazałby swoje prawdziwe zdolności.
       - Kim jesteście? - spytał ochryple, ale nie dostał odpowiedzi. Z podejrzanym wzrokiem odeszli, pozostawiając Phyrin w okrutnym poczuciu niepewności.
       Minął kolejny dzień. Mag zaczynał tracić poczucie czasu w ciemnościach. Zamknięty w ciasnej klatce nie wiedział już jak ma się ruszyć. Każda pozycja była niekomfortowa. Zwierzęta pomału znikały. Jeden za drugim. W powietrzu czuć było zapach mazi jaką znaleźli jakiś czas temu. Wszystko o czym pomyślał sprowadzało się do trytona, co okrutnie irytowało więźnia. Kolejny zgrzyt drzwi. Hutson nawet nie reagował, wpatrzony w blisko nieokreślony punkt przed sobą. Karbonowe tęczówki, zamglone od wysokiego poziomu bezradności nabrały swej wyrazistości dopiero, kiedy przed nimi śmignęły błękitne kosmyki włosów. Tak dobrze znane magowi.
      - NERINE! - uniósł się, całkowicie zapominając o więzach na nadgarstkach, które pociągnęły go lekko do tyłu. Z syknięciem szarpnął nimi z powrotem, patrząc jak przypinają nieprzytomnego chłopaka do kajdan. Więzili jego rybkę, jego pacjenta. Znaleźli go. Szukał maga, czy może odszedł? A jeśli zastawili pułapkę? Nie odpuścił, wołał do swej niebieskiej rybki, lecz ten niereagował. Hutson musiał zaspokoić swoją wiedzę, która wywiercała coraz to bardziej upierdliwą dziurę w klatce piersiowej. Nie rozumiał skąd w nim było tyle złości. Jednak ważniejszy był stan schwytanego trytona.
       - To wszystko moja wina - gdy opadł z sił, cofnął się, czując za plecami zimną przeszkodę. Spuszczając głowę, przymknął powieki, oddając odpoczynkowi. Był zmęczony, spragniony i głodny. Czwarty dzień był obcy dla mężczyzny, ale napawał go nadzieją, gdy dostrzegł poruszające się ciało Ashbane. Z nadzieją w drżących oczach, zaczął poruszać swoimi kajdanami, łapiąc kurczowo w dłonie za pręty drzwiczek. Wolał go, chciał sprawdzić jak się czuje, ale ten długo się cucił. Słysząc głos Nerine, poczuł przyjemną ulgę. Choć tylko połowiczną, bo jednak on również znalazł się w tym gównie przed którym chciał uchronić trytona.
      - Całe szczęście nic ci nie jest - odetchnął, opadając tyłkiem na ziemię, okrakiem, a ręce zawisły bezwładnie między nogami.
      - Nie szarp się, kajdany mocno trzymają - z bladym uśmiechem pochwalił się własnym metalowym cholerstwem. Jakby sama bransoleta anty magiczna to było za mało. - Jak tu się dostałeś? Proszę powiedz mi wszystko co wiesz - musiał znać szczegóły, aby potem zacząć obmyślać plan ucieczki. Skoro ich złapali, musie również przetransportować. Widział jak robią to na innych stworzeniach.
       Natomiast spanikowany Paskuda robił kolejne okrążenie wokół swojej osi, zatrzymując na swym dupska, gdy świat zaczął wirować przed jego oczami. Pijany zawiesił oko na bujającym się wyjściu, przez które wypruł jak poparzony Nerine. Czarna kulka sierści wiedziała, że nic dobrego z tego nie wyjdzie. Chłopak nie wrócił na noc. Nie było ani jednego, ani drugiego mieszkańca pracowni. Czuł jak wszystko spoczęło na jego malutkich łapkach, więc wstał prężąc swój włochaty tors i wybiegł prosto do lasu. Musiał znaleźć kogokolwiek. Najlepiej Dahilie, która nie była tak łatwo uchwytna. Jednak wiedział, że jeśli się jej pokarze, zrozumie sytuację i będzie wiedziała co robić dalej. Jako Bogini lasu mogła zdziałać znacznie więcej niż on w tym przeklętym ciele kota. Największą pomocą byłaby natomiast Makoto, która cholera wie gdzie była.

        Oczy Phyrina nieznacznie zadrżały, robiąc się większe, lecz w tych ciemnościach było to niezauważalne. Spoglądał na sylwetkę Nerine, zastanawiając się, czy dobrze słyszał. Czy może jednak zmęczenie dawało mu siwe znaki i widział jedynie omamy. Bezczelne, kpiące figle jego własnych karbinowych oczu, które desperacko chciały podnieść morale maga odnośnie szansy na ucieczkę z tego cholernego więzienia. Hutson często miewał podobne przygody. Dar do wpadania w niepożądane miejsca miał we krwi, lecz teraz nie wiedział co począć. To był pierwszy raz kiedy pustka drążyła mu dziurę w głowie. Nieustannie, gdy patrzył na niebieską rybkę, która tryskała entuzjazmem na jego widok, co lekko go kłopotało. Hutson nie potrafił odpowiedzieć tym samym, zmartwiony ich wspólną sytuacją. Nie tylko jego własną. Mężczyznę irytował fakt, iż nic nie mógł zrobić. Wpakował ich w bagno. Za to, że węszył zbyt mocno, za to, że zrobił o jeden krok za dużo i za szybko. Teraz nie mógł cofnąć czasu. Musiał stanąć przed postawioną przeszkodą. Przeskoczyć ją w jakiś nieokreślony sposób. Patrzył. Cały czas patrzył na szczęśliwego Nerine, gubiąc we własnych, mrocznych myślach i jedynie głos chłopaka nie pozwalał mu jeszcze zwariować. Opaść z sił. Poddać się całkowicie. Znajdywał w nim dziwne oparcie, siłę do działania. Powód do złapania kolejnego oddechu, do rozpalenia swoich płuc do czerwoności, do walnięcia sobie w twarz, gdy organizm krzyczał o kolejną kroplę wody.
       Drgnął. Otrzeźwiał, kiedy usłyszał szept trytona, a chwilę potem jego oczy zarejestrowały ruch. Wszystkie myśli zrzucił za pomocą ręki, jakby właśnie oczyszczał blat stołu, aby skupić się na czymś innym, nowym, czym był właśnie Ashbane.
       - Nie mogłeś wiedzieć - uśmiechnął się pokrzepiająco, przepraszając tym samym rybkę, gdy ten przysunął się bliżej krat. No bo jak miał wiedzieć kim był Axel. Sam Hutson nie znał imienia po prędku. Nawet nie wiedział, że Nerine spotyka się z kimś w lesie. Nie wiedział co było gorsze, czy fakt iż ukrywał coś takiego, czy to, iż z kimś się spotykał. Jedno i drugie było irytujące. Jedno i drugie zależne od siebie, co tylko wzniecało płomień w magu. Gorący, palący wszystko co się do niego tylko zbliżało. Jednak Phyrin wiedział jedno. Jeśli kiedyś dane mu będzie, a z pewnością tak się stanie, spotkać twarzą w twarz z Axelem, to go zniszczy. Powoli, boleśnie, aż będzie błagał o śmierć, której mu nie ofiaruje.
       - Objąłeś? - powtórzył bardziej dla samego siebie, prychając po chwili pod nosem. nie mógł przestać wyobrażać sobie tego widoku. W końcu Nerine był okropnym rzepem. Nie jeden raz wpadał w ramiona, ściskając maga, prawie go łamiąc w pół. Choć nie protestował, czuł nie jeden raz jak coś przestawia się w jego kręgach. Ashbane ciągle był trytonem. Nawet jeśli nie w całości, to jednak pewna cząstka w nim pozostawała i nie raz o tym mu przypominał. Co swoją drogą było tak urocze, że Hutson w tej jednej chwili wyobraził sobie jak nalepka z wielkim, pogrubionym napisem "UROCZE" przykleja się z głośnym plaskaczem na czoło długowłosego. Aż nie mógł wytrzymać i roześmiał się, być może lekko dezorientując chłopaka. Opanował się bardzo szybko. Nieco uspokojony oparł policzek o nadgarstek, słuchając dalej trytona, który był okrutnie rozgadany. Jak nie on.
       Gdy niebieska rybka zaczęła wymieniać podwodnych wspólników łowców, zamienił się w słuch. To były bardzo istotne informacje, których nie mógł przeoczyć. Marine - najprawdopodobniej rówieśniczka Phyrina, zakochana w zabawie w eliksiry. Słuchając o niej, mag czuł bratnią duszę, której niezmiernie się brzydził. Jak ktoś o tak wspaniałych zdolnościach miał czelność źle to wykorzystywać. To jak splunąć matce nauce prosto w twarz, podpalić jej najukochańsze dzieło - wiedzę. Chelda. Kolejne imię wyryło się w podświadomości Phyrina. Potem trzecie oraz czwarte pieczętujące klarowną sytuację ich dwójki. Byli w czarnej dupie.
       Siedząc jak na szpilkach, upewnił się, czy Nerine skończył, a gdy między nimi zawisła dłuższa cisza, uchylił swe suche, spękane usta, aby coś powiedzieć, ale z pierwszym słowem drzwi zazgrzytały, a kroki jednej z osób coraz bardziej uświadamiały ich, że ktoś się zbliża. Hutson czuł tę okropną woń morskiej, słonej wody. Bryza ta jednak nie była tak przyjemna jak u Nerine. Mag zmarszczył brwi, witając groźnym wzrokiem niechcianego gościa, który miał w całkowitym poważaniu jego osobę. ofiarą jaką sobie upatrzył był tryton przy którym przykucnął i w barbarzyński sposób złapał za włosy, dociskając tym samym twarz Ashbane do krat. Mag szarpnął się, lecz ciasno spięte kajdanki szybko sprowadziły go na ziemię, cichym szelestem metalu mówiąć gdzie jego miejsce. Wściekły, miał ochotę wyszarpać pukiel włosów z czupryny tego cwaniaka, który bezkarnie ranił jego pacjenta. Tyle wysiłku włożył, aby każda rana na ciele Nerine zagoiła się bez śladu, a ten dureń wszystko teraz miał zamiar zniweczyć. Niewybaczalne.
       - Zostaw go! - warknął groźnie, lecz obcy nic sobie z tego nie robił. Jego zainteresowanie rybką przeniosło się na Phyrina dopiero, gdy skończył z długowłosym, przekazując mu to, co myślał. Mag nie ugiął się przed wrogim spojrzeniem Indry. Nie uciekł nawet przed wyciągnięta w swoją stronę ręką, która zrobiła dokładnie to samo, co z Ashbane. Phyrin jedynie syknął z bólu, piorunując zaciekle wzrokiem twarz trytona. Jasno kreślił granicę i to, co myśli o mężczyźnie. Każde ciche słowo przemieszczało się między ich spojrzeniami. Iskry obu stron uderzały w siebie z impetem, tworząc rozładowania, aby udowodnić kto jest godzien samego Nerine. Phyrin widział w tęczówkach Indry, że uważa chłopaka za swoją własność. Tak samo jak mag.
       Hutson opadł na bok, odepchnięty przez trytona. Jeszcze odprowadzał go wzrokiem w stornę wyjścia, siadając wyprostowany niczym struna. Naładowany wyzwaniem posłanym mu prosto w oczy. Przesiąknięte, czarne niczym smoła źrenice spoczęły na sylwetce niebieskowłosego, mogąc wręcz zmrozić krew w żyłach.
       - Nerine - odezwał się stanowczo, chłodno, patrząc spod byka na swojego podopiecznego. - Nigdy nie wygaduj takich głupstw - oznajmił zaciskając z całych sił pięści, aż knykcie zbialały, a spod paznokci spłynęły stróżki krwi. To był pierwszy raz, gdy Hutson się wkurzył i ani myślał o ukrywaniu tego. Pretensje miał nie tylko do Ashbane. Za te wszystkie tajemnice, za wpuszczenie do pracowni Axela, ale również do siebie. Nie przypilnował go wystarczająco dobrze.
       - Nikt... - wysyczał. - Nie ma prawa - dodał, unosząc zadziornie głowę do góry z morderczym wyrazem twarzy. - Cię tknąć.
       Paskuda biegł ile sił w łapach, aby dobiec do swojego celu jak najszybciej. Jego mina z czasem rzedła, a oddech stawał się nierównomierny. Z odważnej, dumnej postawy gotowego biegacza zmieniał się w grubego, żałosnego kocura, który zaraz miał wyzionąć ducha. Do celu nie miał daleko. Przynajmniej tak to powinno wyglądać z perspektywy zdrowego, wysportowanego kota, ale tu mowa była o Paskudzie. Leniwcu, który miał problem przekręcić się na drugi boczek, gdy zaczynały doskierać mu odleżyny.
       W końcu dotarł. Nie wiedział ile czasu jemu to zajęło, lecz w oddali dostrzegł znajomą sylwetkę. Doleciał, użył resztek swych sił i podskoczył, wbijając swe kły oraz szpony w pulchny tyłek Fanfatara, któy zarzucił z przerażenia swoimi kopytami, prawie zrzucając Paskudę.
      - Przepraszam, ale mógłbyś odczepić się od mojego tyłka? - spytał z łzami w oczach, a kocur przytaknął, zeskakując na ziemię, ciężko dysząc. Jeleń w tym czasie przybrał ludzką postać, przywołując ruchem głowy swą narzeczoną. Wielce zaniepokojoną widokiem towarzysza Phyrina. Nie musiał nawet dusić z siebie jęku, aby ta pojęła wagę sytuacji. Łapiąc za karczycho kluski, zaciągnęła go w stronę skryjóki swej matki, gdzie z niskim pokłonem uwydatniającym szacunek do bogini wyjaśniła całą sytuację. Zaniepokojona Dahili spojrzała w niebo, śląc słowa modłów ku niebiosom, do koron drzew, gdzie mieszkały bożki.
      - Ifrycie, to czas, abyś w końcu spoważniał. Wezwij Samarę - spojrzenie Dahili spoczęło na smoku, który przytaknął niechętnie, marszcząć swe okrągłe oczka. Przymknął swe powieki, a cień pni drzew ukrył go w mroku. Deliaktny powiew wiatru rozwiał kosmyki włosów zgromadzonych, szum liście rozegrał subtelne nuty, a błyszczące gałki oczne zabłysnęły w ciemnościach. Ziemia zadrżała, jakby ożyła. Puls za pulsem, niczym serce zaniosły słowa smoka do swej opiekunki. Nie chciał tego, lecz nie miał wyjścia. To była ich jedyna nadzieja.
       - Ifryt, zgrubłeś - oziębły głos zjerzył każdy włosek na ciele puchatej kulki. Wiedział, że za tymi słowami kryło się ciepło serca dziewczynki, lecz na pierwszy rzut oka było niedostrzegalne. Smok odwrócił się, dostrzegając najpierw falujące nitki białych włosów na wietrze, a dopiero potem lodowate, czerwone spojrzenie małej Samary prezentującej się idealnie w swojej zielonej sukience oraz puchowej, błękitnej narzucie związanej czarną kokardką pod szyją. Krótka cisza zagościła między wszystkimi, ale dziewczyna słyszała. Jako jedyna, głos smoka. Jej krwiste spojrzenie przeszło z małego osobnika na sarny, kończąc na Dahili.
      - Wiesz, gdzie są? - spytała, lecz ta pokiwała przecząco. Samara wzięła na ręce Paskudę, który trzymany pod pachami, dyndał resztą ciała, dotykając końcówką ogona ziemię. - Rozumiem. Zajmę się tym. Jestem to dłużna Phyrinowi - spojrzała na Paskudę z góry. W końcu opiekował się jej smokiem, którego była opiekunką. Nie mogła tak po prostu zostawić Hutsona na pastwę losu, lecz pierw musiała zrobić jedną istotną rzecz. Spytać o pozwolenie swego stwórcę. Przecież zagrożenie nie dotyczyło Ifryta. Przynajmniej nie pierwszorzędnie, a ona nie mogła mieszać się w sprawy miasta, nie w ludzkie problemy.
       Phyrin leżał zmęczony, oddychając płytko, kiedy to znów ktoś zawitał do pomieszczenia. Zwierzęta wzburzyły się, uderzając o boki klatek. Mag jedynie podniósł się nieznacznie, oszczędzając siły. Nawet nie walczył, kiedy wyciągali go zza krat. Jedynie spojrzał na Nerine, znikając za drzwiami. Dwa trytony posadziły go na krzesło, przywiązując go do niego grubą liną nasiąkniętą dziwnym specyfikiem. Dość znanym dla nosa Hutsona. Zmrużył powieki, powoli oswajając się do oślepiającego światła.
       - Ty to pewnie Kailan i Indra - jedno błyskotliwe spojrzenie wystarczyło, aby Hutson pojął, który jest którym. Ich pewność biła tak wyraźnie, a słowna zgadywanka i reakcja obu mężczyzn tylko utwierdziła maga w tym przekonaniu. Miał przesrane. - Czego chcecie? - spytał, gdy jeden z nich złapał za grzywkę Hutsona, ciągnąc jego twarz do góry, aby spojrzał na niego i ten okropny, obrzydliwy uśmieszek jaki z chęcią by mu zdarł z tej twarzyczki.
       - Miło mi, Hutsonie. Powiesz nam teraz grzecznie, co zrobiłeś Nerine? Jakie czary na nim zastosowałeś?
       - Khe. Po moim trupie - parsknął, dostając potężny cios w brzuch, od którego splunął śliną.
       - To się da załatwić - zapewnił blondyn. - Wprowadźcie go - pomachał dłonią, a do pomieszczenia wprowadzono Ashbane. Zadowolony Axel postawił go kilka metrów przed magiem. Phyrin z przerażeniem zlustrował trytona, który nie wyglądał za dobrze.
       - Dajcie mu wodę - zazgrzytał zębami, a ci jedynie prychnęli.
       - To nie ty rozkładasz karty na stole - ostrzegł sycząco Indra, podchodząc do niebieskowłosego, muskając go po szczęce, na co Phyrin szarpnął rękoma. - Spokojnie, nie gorączkuj się tak. On nigdy nie należał do ciebie. - zapewnił, puszczając agresywnie twarz rybki, która aż obróciła się w bok.
      - Czego chcecie? - spytał, widząc uśmieszek zadowolenia na ich twarzach.
      - Żebyś nie mieszał się w nasze sprawy. Ale na to już za późno - oznajmił, wyciągając nóż z kieszeni. Obracając go sobie w dłoni. Ze spokojem, w własnym rytmie Kailan obszedł maga, stając okrakiem przed nim. - Nie spodziewaliśmy się, że ktoś tam mieszka. A nawet, że nasz słodki Nerine wylądował na twoich łaskach. Co za ujma dla trytonów! Powinniście wyginąć, paląc się żywcem na stosach - zagroził, okręcając się na pięcie do tyłu. Szybkim krokiem podszedł do długowłosego, wbijając w sam środek piersi ostrze. Hutson zastygł w bezruchu, czas jakby stanął przed jego oczyma. Widział jak w oczach tyrtona znika życie. Jak piękny, magiczny błękit tęczówek zachodzi mgłą, blaknie niczym zmącone dno. Tak zanieczyszczone przez człowieka, wręcz odrażające.
      - NERINE! - z całą mocą swego gardła wydarł się, niemalże padając na kolana wra z zprzyczepionym krzesłem, ale Indra w odpowiednim momencie złapał za tył oparcia.
      - Widzisz do czego doprowadziłeś? - spytał z szeorkim uśmiechem, patrząc na czubek głowy wyprutego z emocji maga. Milczał, wisiał, niczym kukiełka. - A teraz powiedz mi, gdzie znajdziemy... - zaczął wypytywać maga, lecz ani słowo nie wydostało się z gardła Hutsona.
      Jak mogłem na to pozwolić, aby niewinna istota zginęła na moich oczach. Z mojego powodu. Mojej głupoty. - myśli obijały się bolesnym echem w podświadomości maga. Czuł jak wściekłość nabiera na sile, przeorbażając się w namacalną energię iskrzącą na bransolecie, jednak ona nadal twardo stawiała opór. Nie była jak inne. Miała w sobie oddanie stwórcy, jego magię niwelującą siłę Hutsona.
       - Zabije was. Nawet zza zaświatów - wysapał, spoglądając z mrożącym krew w żyłach spojrzeniem. Nie dbał o to kim byli. Zadarli z nieodpowiednim magiem.
       - Nie martw się Paskudo. Na pewno żyją. Phyrin nie jest słaby - Sama zapewniła, idąc spokojnym krokiem w stronę siedziby miasta, gdzie rezydowała Ayvs. Miała zamiar zająć się wszystkim osobiście, ale musiała zgłosić sprawę kobiecie. Tak w końcu nakazał stwóca. Paskuda zaś spoglądał z dołu na dziewczynkę, nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć.
      - Starczy tego przedstawienia - Marine wydostała się z ukrycia cienia, widząc jak to wszystko mija się z celem. Beznamiętne, wręcz martwe spojrzenie maga zwróciło się ku leżącym zwłokom. Jego wzrok coraz bardziej drżał w niedowierzaniu, gdy długie włosy wyparowywały, zmieniając swą barwę na ciemną, a zamiast Nerine leżał już ktoś inny. Całkowicie mu obcy.
      - iluzja - wyszeptał, czując się żałośnie, że pozwolił podejść się w tak żałosny sposób.

         Stukot niskich obcasów Samary zwrócił uwagę ochroniarza stojącego przed windą na wyższe piętra budynku. To tam zmierzała dziewczynka z trzymanym kocurem w rękach, który czuł powoli jak krew nie dochodzi mu do dolnych części ciała od tego całego dyndania. Nie mówiąc już o lekko zakurzonej końcówce ogona. Ona jednak nie zwracała na to uwagi. Zatrzymana przed srebrnymi drzwiami, które zaczęły się rozsuwać, zwróciła swój kamienny wyraz twarzy w stronę mężczyzny. Krwiste tęczowki zalały poszerzone, czarne źrenice, a między ich dwojgiem nastała napieta cisza, która przerwało miaukniecie Paskudy.
        - Była Panienka umówiona? - spytał, czujac jak pot zaczyna skraplać się na karku że stresu.
         - Chodzi o termin? Nie mam czasu na takie zabobony - odpowiedziała chłodno robiąc krok w przód, ale obcy szybko postawił sprawę jasno, nie dając jej przejść. To był moment, kiedy twarz Samary nabrała lekko innego wyrazu. Niezadowolona z sprzeciwu spojrzała spod była na ochroniarza. Machnęła szybkim ruchem głową ku górze, jakby coś robiła, a mężczyzna po chwili zdezorientowany zaczal wisieć dwa metry nad ziemią.
        - Jak mówiłam, nie mam czasu - dodała, ignorując wierzganie upierdliwca i jakby nigdy nic weszła zgrabnie do windy. Chwyciła za łapkę Paskudy wciskając numerek z odpowiednim piętrem, a kiedy drzwi z powrotem zaczynały się zasuwać, ochroniarz spadł na ziemię, puszczony przez ledwo widoczne żyłki. Sama westchnęła wielce zmęczona i rozczarowana profesjonalizmem nieznajomego. Choć powinna go zrozumieć. W końcu nie była znana wśród zwykłych ludzi.
        - Mam nadzieję, że nie będzie za późno - powiedziała bardziej do samej siebie niżeli do Ifryta, patrząc przed siebie. Dla niej "papierkowa" robota była bezsensowna. Zwłaszcza, gdy chodziło o czyjeś życie. Miała szczerą nadzieję, że nic się Hutson owi nie stało i nadal żyje, chociażby ostatkami sił.
        Zaraz po typowym dźwięku drzwi otworzyły się, a Samara jakby nigdy nic weszła do sali konferencyjnej, która była całkiem pusta. Bez większego zastanowienia, jakby była u siebie skierowała się na drugi koniec sali, gdzie widniały jeszcze jedne drzwi. Otworzyła je, a raczej zniszczyła swoimi ostrymi żyłkami, dostrzegając w pokoju gościnnym córkę Ayvs oraz jej dwoje aniołów stróży.
        - Gdzie jest Ayvs Flatsworn? - spytała, a w tym samym momencie do pomieszczenia wpadł ochroniarz młodej Alarice.
        - Nie zbliżaj się! - krzyknął, sięgając ręka do pochwy z mieczem, ale Samara zgrabnie obwiązała żyłkę wokół jego nadgarstka unosząc całą rękę do góry.
        - Pytanie nie było do ciebie - powiedziała beznamiętnie, na krótki moment odrywając wzrok z dziewczyny na blondyna.
        - Matka jest zajęta, ale przekażę jej - nie dane było jej dokończyć. Opiekunka smoków pokierowała pięścią Delifrasa w jego wypieszczony polik, aby znokautować go po czym podeszła do długowłosej.
        - Mam wiadomość wyłącznie dla jej uszu - stwierdziła, gdy dzieliło je zaledwie parę centymetrów. Sama wyglądała młodo, niewinnie. Zwłaszcza z trzymanym kotem, ale w jej oczach i postawie było coś niebezpiecznego, co wolała unikać córka Ayvs. Przelknela głośno ślinę, wskazując palcem drzwi do innego pomieszczenia.
       - Dziękuję - skinęła głową, przechodząc przez plecy leżącego blondyna, który jeszcze coś szemrał pod nosem, ale szybko został uciszony przez wbijany w kręgosłup but dziewczynki. Otworzyła kolejne machoniowe drzwi, zastając kobietę w swej sypialni z książką w ręku i kawa przy stoliku nocnym. Zdezorientowana spojrzała na opiekunkę, wzdychając tak, jakby jej ciekawość co się wyrabiało w salonie została właśnie zaspokojona.
        - Heliot kazał mi przekazać: Poinformuj Ayvs, że łowcy przetrzymują Phyrina Hutsona i masz moją zgodę na interwencję. Życie Ifryta jest zagrożone, gdy mag nie jest bezpieczny - po tych słowach odwróciła się na piecie robiąc pierwszy krok w stronę wyjścia, ale głos blondynki zatrzymał Samarę.
         - To nie jest powód, aby opiekunka smoków się w to mieszała. Zwłaszcza, kiedy chodzi o wygnanego smoka - stwierdziła, zamykając książkę, jasno wyrażając swój sprzeciw.
       - Nie tobie stwierdzać o powodach. Zwłaszcza, że rada nieustannie usiłuje okiełznać moc maga. Człowiek nigdy nie zrozumie.
       - Jeszcze parę lat temu sama nim byłaś.
       - Nie pamiętam tamtych czasów. Nie są one istotne dla sprawy. Wychodzę.
        - Hutson musi być kontrolowany. Robimy to dla bezpieczeństwa miasta i ludzi.
        - Tak samo, jak pozwalacie łowcom polować na inne rasy? - Paskuda Drgnął widząc na sekundę pojawiająca się złość w kącikach oczu Samary. Ledwo rgnela, a końcówka żyłki zatrzymała się milimetr przed gałka oczna kobiety. Gdyby ruszyła się, straciłaby oko.
       - To, że opiekunki nie ingerują w świat ludzi i innych ras, nie oznacza, że nie wiemy co się dzieje. Gdyby nie sojusz, dawno straciła byś głowę - żyłka zatańczyła, chowając się z powrotem pod sukieneczkę opiekunki, która wyszła z pokoju, ignorując resztę zgromadzonych przejętych wymiana zdań między nimi.
       - Ifrycie, musisz namierzyć Hutsona - oznajmiła, wychodząc z budynku. Postawiła kota na chodnik, kucając, aby jak najbardziej zrównać się z kociakiem. Czarna kulka sierści zrobiła kilka obrotów wokół własnej osi, ubiła łapkami kostki chodnika, po czym usiadl przymykając powieki. Skupiony milczał przez dłuższą chwilę, a Samara z zaintrygowaniem na niego spoglądała, co niezmiernie dekoncentrowało smoka.
       - Nie dasz rady - stwierdziła beznamiętnie, wstając na równe nogi, rozglądając po okolicy. Był to moment na plan B.
        Wszystkie dźwięki, które docierały do maga brzmiały niewyraźnie przypominając zwykły szum. Pchany do przodu robił krok za krokiem w kierunku drzwi, gdzie znajdowały się cele z zdobyczami łowców. Wypruty emocjonalnie, bez sił do walki przekroczył próg, potykając się o własne nogi. Jedynie wsparcie jednego z trytonów uratowalo go przed czołowym zderzeniem z zimną podłogą. Posłusznie wszedł do klatki. Nawet nie zakładali mu na nowo kajdanek widząc jak mizernie wygląda. Istny wrak człowieka. Nawet niereagował na niebieską rybkę. Jego mętny wzrok nieznacznie się uniósł, ale widział jedynie rozmazane plamy sylwetek. Łzy cisnęły się do jego oczu, a głowa nieustannie przywracała wspomnienia z przesłuchania, z tego jak go oszukali. Nie jeden, nie dwa, a trzy razy. Ostatecznie łamiąc psychikę maga. Mimo to nic im nie powiedział. Nic co chcieli usłyszeć z ust Hutsona.
       - Nerine? - wyszeptał ledwo słyszalnie, zmrużając powieki, aby wyostrzyć obraz przed sobą. - Nie... - dodał, wyciągając dłoń ku trytonowi, gdy ten rzucił się rękoma na szyję starego znajomego. Niestety Phyrin nie miał sił, aby cokolwiek zrobić. Był biernym obserwatorem, w duchu modląc się, aby nic nie zrobiło Ashbane, a kiedy Indra uciszył go własnymi ustami, coś zmroziło krew w żyłach maga. Nie opisana wściekłość ścisnęła się w brzuchu wsysając go do środka niczym wir wodny, a chwilę później skurcz puscil, rozlewając ohydne uczucie na całe ciało. Dostając tę chwilową adrenalinę, złapał za kraty, ściskając je mocno w dłoniach, aż skóra zaczęła pięć, a oczy gdyby mogły zabijać, właśnie uśmierciłyby każdego w tym pomieszczeniu. Zaciskał mocno szczękę, zgrzytając zębami i obserwując jak Nerine osuwa się na ziemię, uspakajając jednocześnie. Mag opadł z powrotem bez sił na ziemię, przymykając powieki ze zmęczenia, gdy trytony wyszły, pozostawiając ich dwójkę w spokoju.
       - Nerine, nie. Nie rób nic głupiego - wydukał z bólem w gardle. Nie wiedział ile czasu minęło, ale drzwi znów się otworzyły, a Kailan z szyderczym uśmieszkiem wyciągnął z klatki niebieskowłosego. Hutson walczyl z bezsilnością swojego ciała, siadając na obolałym tyłku. Myślał, że został sam, kiedy głosy Nerine ucichły za drzwiami, ale w pokoju był ktoś jeszcze, podając przez kraty butelkę z wodą.
        - Pij dla swojego dobra - Chelda wpatrywała się beznamiętnie w maga. Nie robiła tego dla mężczyzny, a dla Nerine. Hutson sięgnął niepewnie po butelkę, sprawdzając czy jest zamknięta i otworzył ją, wypijając połowę zawartości. Ciecz spływała mu po brodzie, lecz nie przejmował się tym.
        - Gdzie go zabrali? - spytał, kiedy syrena wstała z kucała, zostawiając drugą butelkę w celi Ashbane.
        - Na twoim miejscu martwiłabym się o własną skórę - powiedziała, zerkając na maga przez ramię i wyszła.

        Uniósł beznamiętny wzrok na wychodzącego Nerine, który posłał mu porozumiewawcze spojrzenie, a zimny dreszcz przemknął wzdłuż kręgosłupa maga. Czuł, że to jest właśnie ten moment na ziszczenie głupiego pomysłu niebieskiej rybki i nie potrafił przez to usiedzieć spokojnie w jednym miejscu. Nie chciał, aby ten w taki sposób poświęcał się dla sprawy uratowania jego życia. Nie był mu nic winien. W końcu, na samym początku Hutson nie chciał zatrzymywać na czas nieokreślony trytona. Został tylko dla spełniania egoistycznych pobudek mężczyzny, a te z czasem zmieniły się.
       Gdy tylko Nerine wrócił do pomieszczenia, zwierzęta spanikowały na ich widok. Tak samo Phyrin, siedzący jak na szpilkach z wypisanym na twarzy niepokojem, gdy niebieskowłosy dał mu znać, aby siedział grzecznie. Odruchowo zacisnął pięści, jakby to miało pozwolić wyczarować mu zaklęcie, by tryton zrezygnował z tak głupiego pomysłu. Nie minęła chwila, a Ashbane rzucił się z impetem na Kailana. Hutson wręcz zamarł, w duchu kibicując, aby niebieska rybka dała sobie faktycznie radę i odetchnął z ulgą, gdy przeciwnik przestał się poruszać. Nerine zdecydowanie był zdesperowany i wielce nierozważny według maga.
        - Nerine... ty głupku - wyszeptał ledwo słyszalnie, gdy ten klnął pod nosem w posuzkiwaniu odpowiedniego klucza. Mógł jedynie wyobrażać sobie, co teraz działo się w głowie chłopaka. Co przeżywał, ile myśli na sekundę przelatywało, a ile z nich tak naprawdę dawał radę zarejestrować. Ile razy mieliłten sam kluczyk, myśląc, że to inny. Z pewnego punktu widzenia było to nawet zabawne, gdyby nie fakt w jakiej sytuacji oboje się znajdywali.
        Mag stęknął, gdy rybka znalazła się nagle w jego ramionach. Ból wywołany uderzeniem pleców o kraty był mało istotny, kiedy ciepło rozlewało się od zetknięcia dwóch ciał. Nawet nie wiedział, że błogi uśmiech wypełznął na jego zmęczona twarz, a dłonie samoistnie na moment powędrowały za rybkę, aby go objąć.
       Odebrał klucze, patrząc na nie lekko zaskoczony, słuchając jednocześnie słów trytona.
       - Damy radę uciec razem - wysapał, gdy Ashbane znów wtopił się w objęcia, a twarz maga posmutniała. Zrozumiał, że nie było sensu wykłócać się teraz o to czy uciekną razem, czy osobno. Znał trytona i aktualnie nie dałby sobie z nim rady. Nie bez magii. Dlatego ostatni raz odpowiedział objęciem i niechętnie odkleił się od chłopaka, wyczłapując z klatki. Na ugiętych nieco kolanach, podparł się o skrzypiące, metalowe drzwiczki, czując jak mocno ścierpnięte miał nogi. Sięgnął po zamkniętą butelkę i podał ją niebieskowłosemu, spoglądajac mu prosto w twarz.
        - Wrócę po ciebie, obiecuję. Do tego czasu masz żyć - oznajmił z śmiertelną powagą, dopiero teraz puszczając butelkę i ruszył w stronę wyjścia, spoglądająć za ramię na odchodne. Nie mógł odwrócić się kolejny raz, bo wiedział, że wtedy nie da rady pójść przed siebie. Rozejrzał się za trzecimi drzwiami po lewej i powoli ruszył w ich stronę uspokojony, iż nikogo nie było. Schody w górę sprawiły mu nie lada wyzwanie. Z paroma przerwami na odpoczynek wydostał się z podziemii, przystając przy jednej ze ścian i zakrył oczy przed porażającym światłem dnia. Nasłuchiwał, czy w okolicy nikogo nie ma i pochylił się, skrywając za dwoma paletami z jakimś ładunkiem. Musiał odpocząć i sprawdzić gdzie właściwie jest. Jak daleko ma do wyjścia, czy jego samochód nadal stał na zewnątrz. Wyjrzał niepewnie zza palety, rozglądając po okolicy po czym przeszedł w miarę szybko do postawionych pustych beczek, na których leżały rozmaite pułapki. Wtedy usłyszał czyjąś rozmowę. Zastygł w bezruchu, nasłuchując tematu, ale byli za daleko. Podbiegł do ściany i przytulajac się do niej zaczął powoli iść, mijając miejsce, w którym walczył z łowcami. Ominął spacerujących wrogów i znów schował się za jakimiś narzędziami. Im bliżej był wyjścia, tym gęściej robiło się od przeciwników. Mimo to dostrzegł szansę, niewielką lukę, z której od razu skorzystał. W końcu obiecał coś komuś. Wybiegł na wprost i ostatkami sił przebiegł przez bramę, słysząc za sobą krzyki ludzi. Samochodu nigdzie nie było, ale nie tracił czasu na rozglądanie się za nim. Wpadł w krzaki, wyczłapał się z nich, patrząc na zbliżających się w zawrotnym tempie wrogów. Ruszył biegiem prosto przed siebie w las, uważając, aby nie potknąć się o wyrastające spod ziemi korzenie drzew. To był dla maga największy sprawdzian. Nigdy nie był dobry w bieganiu na dalekie dystanse, a teraz na dodatek był wycieńczony. Na całe szczęście andrenalina krążąca we krwi podnosiła mu wszystkie statystyki. Nie baczył na nic, wpadając czasem na pnie drzew, aż w penwym momencie czuł jka zaraz wyzionie ducha i opadł na ziemię, łapczywie łapiąc powietrze w palące płuca. Nadsłuchiwał łowców, którzy szukali go, nadal biegając, nie mając zamiaru odpuścić. Pomagając sobie podporą za plecami, wstał drżącymi nogami i zrobił krok do przodu, sekundę później obrywając pięścią w twarz. Padł jak długi na ziemię, patrząc w górę na rozgoryczonego Axela rozmasowującego sobie dłoń. Hutson splunął krwią, walcząc z mroczkami przed oczami. Łowca nie bacząc na nic zawołał resztę kumpli, łapiąc za fraki mężczyznę, aby znów zasadzić mu sowite uderzenie w brzuch. Phyrin poskładał się w pół, łapiąc za bolące mięśnie. Znów spróbował uciec, ale ciemnowłosy złapał za jego nogę, przyciskając stopę do pleców uciekiniera.
        - Naprawdę myślisz, że pozwoliłbym tobie uciec? - spytał z niebezpiecznym uśmiechem, gdy reszta przyjaciół dotarła na miejsce. - Daj znać Indrze, że zguba znaleziona - rozkazał, a jeden z nich przytaknął i zniknął zza drzewami. - A z tobą nieco się zabawimy zanim wrócisz do klatki - dodał z uśmiechem znów celując pięścią w Hutsona. Przyjął na siebie niezliczoną ilość pięści oraz kopniaków zanim wyrwał się z ich uścisków. Nie mając już sił biec, szedł przed siebie, słysząc rozbawione za sobą głosy, aż nagle padł z głośnym krzykiem gólu, czując jak ostre, metalowe kły zatapiają się w jego lewą nogę.
         - Wystarczy. Pora wracać - Axel spojrzał na zegarek, sprawdzając godzinę. Dwaj łowcy złapali pod pachę maga, podśmiechując się z wyśmienitej zabawy torturowania swojej ofiary. Wszyscy ruszyli w stronę magazynu, kiedy to dwaj łowcy zatrzymali się gwałtownie, nadal trzymając Hutsona. Zdziwiony Axel spojrzał  a nich, pytając czemu tak stoją, a po chwili ich głowy zsunęły się z karków, turlając po ziemi niczym jakieś piłki. Przerażony cofnął się, dobywając broni. Ciało maga opadło na kolana, odsłaniając za nim postać drobnej dziewczynki z kotem w rękach.
         - Witam - powiedziała beznamiętnie, zerkając po chwili na ciało Phyrina, wracając znów spojrzeniem na ciemnowłosego. - Widzę, że umilacie sobie wolny czas. Niestety, ale muszę wam to przerwać. Przyszłam odebrać opiekunkę do dziecka - oznajmiła.
         - Nie oddamy go - dał sygnał swoim podwłądnym, a ci od razu ruszyli na Samarę, gdy sam Axel potajemnie zaczął się wycofywać. Dziewczynka jedynie z politowaniem pokiwała głową, wysuwając jedną dłoń spod pachy Paskudy, a ledwo widoczne żyłki wyfrunęły spod sukni, ciachając wrogów na małe kawałeczki. Przykucnęła przy magu, sprawdzając jego mizerny stan. był dosłownie ledwo żywy. gdyby się spóźniła chociaż o pół dnia, być może już by wąchał kwiatki od spodu.
         - Samara - wyszeptał, jakby właśnie zobaczył ducha, ale wiedział, że gdziekolwiek by się znalazł po śmierci, Paskudy by tam nie było.
         - Ifryt mnie poprosił o pomoc - odpowiedziała na pytanie, które uwieszone było w spojrzeniu Hutsona. - Dasz radę sam iść? - spytała, a ten pokiwał przecząco głową. - A samochód? - uniósł z trudem rękę w stronę gdzie uciekł Axel.
         - Tam jest ktoś jeszcze.
         - Przyszłam tylko po ciebie.
         - Nie wrócę bez niego.
         - W tym stanie nie masz wiele do gadania - oznajmiła, gdy mag zaczął się podnosić na równe nogi.
         - On również zajmuje się... nim - wskazał palcem na kota, jakby był jakimś odrażającym zarazkiem. Samara spojrzała pytająco na smoka, który wlepił w nią swoje wielkie, okrągłe oczyska. Wyglądało, jakby właśnie wymieniali się zdaniami. Hutson nie marudził na to. Miał przynajmniej czas na złapanie oddechu.
         - Nie mogę ingerować w sprawy ludzi, dopóki Ifryt jest bezpieczny - oznajmiła, a mag uśmiechnął się tajemniczo pdo nosem, czytając doskonale między wierszami dziewczynki. Zabrał od niej sierściucha najmniej troskliwie jak potrafił, a puchata kulka zawisnęła przed jego twarzą.
         - A tylko spróbuj to spieprzyć, a będę cię nawiedział - syknął puszczając kota i w trójkę udali się w ślad za Axelem.
         - Czas na mały rozpierdzielnik - Hutson wyczłapał się zza krzaków, podwijając rękawy brudnego płaszcza, a zaraz za nim wyskoczył Paskudnik u boku Samary z entuzjastycznym miauknięciem. Bez skurupół ruszyli w stornę wejścia, ignorując ostrzegawcze słowa łowców. Samara bez wyrzutów sumienia odpychała przeciwników prosto na przeszkody, aby ci nie wstawali. Nie miała zamiaru uśmiercać więcej ludzi. Złość swojego stwórcy była o wiele drogocenniejsza od tych szczurów.
         - NERINE! - nagle Phyrin dostrzegł w oddali niebieską rybkę otoczoną znajomymi twarzami. Zagryzł zęby, łapiąc za szpadę i trzasnął w ryj nadbiegającego łowcę, który runął plackiem na ziemię nieptrzypomny. - Zostawcie go morskie smrody! - warknął krocząc czym prędzej w ich stronę, gdy Samara oczyszczała przed nim drogę. Paskuda wskoczył na wolny stół, przyglądając się temu wszystkiemu, kiedy to jeden z powalonych łowców walnął w podporę przed nim. Ledwo trzymając się na nogach spojrzał w stronę kocura, który słodko spoglądał w jego stronę.
          - Kotek? Co tu kurwa robi kot - wybełkotał, a w tym momencie mina Ifryta diametrlanie się zmieniła w pogardliwą i wyciągnął łapę nawaszerowaną ostrymi szponami. Bez chwili namysłu machnął łapką, ozdabiając twarz łowcy czterema krwawymi szramami, a ten końcowo upadł na ziemię. Ze swym pulchnym brzuszkiem zeskoczył na ziemię, dreptając w stornę maga, aż go nieznacznie wyprzedził. Indra uśmiechął się zadziornie, jakby nadal wszystko miał pod kontrolą, a z ich grupki wyszłą na przeciw magowi Chelda, wyciągając rękę ku niemu. W jednej chwili podłoga zaczęła drżeć, rury wody niebezpiecznie trzeszczały, ostatecznie łamiąc się i wypuszczając litry wody, która niczym węże zaczęła krążyć wokół syreny, ostatecznie ruszając prosto na Hutsona.
         - Kurwa - krzyknął, gdy atak był coraz bliżej. Nie miał nawet czasu, aby zrobić unik. Ifryt jednak nie wzlekał, zapierając się łapkami o podłoże, a przed nimi w ostatniej chwili pojawiła się ściana ziemi, która przyjęła cały atak, rozpadając od nasączenia cieczą. - Czemu nie mówiłeś, że coś takiego potrafisz? - spojrzał zaskoczony na pchlarza, widząc w jego cozach, że to byłjedynie łud szczęścia. Nie zmieniało to jednak faktu, iż Samara miała rację co do smoka. Nadal posiadał w sobie resztki tchnienia. - Rozmówimy się w domu - oznajmił, wycierająć kącik ust z krwi. W końcu, skoro Ifryt był świadomy, to oznaczało tylko jedno. Wszystko co widział i słyszał rozumiał, a w czterech ścianach Hutsona działo się bardzo dużo... różnych rzeczy.
         - Zajmę się nimi, dopóki nie uciekniecie wystarczająco daleko - podeszła do nich Samara, podduszając w uścisku jednej z żyłek łowcę. Hutson jedynie przytaknął, szykując się na szansę odzyskania Nerine.

        Człowiek przez całe swoje życie zbiera energię do "banku" na wypadek ekstremalnych sytuacji. Jest to niesłychanie żmudna robota, która owocuje jednym, chwilowym przypływem sił. Adrenalina. Czasem nigdy się nie przydaje, ale teraz była najbardziej potrzebnym pokarmem dla ciała maga. To dzięki niej potrafił jeszcze rozpoznać rozmazane plamy przed sobą, to dzięki niej drżące nogi robiły krok za krokiem w stornę niebieskiej czupryny, czując jednocześnie jakby kości zaraz miały złamać się w pół. To dzięki niej mózg jeszcze rozróżniał realność od fikcji. Dzięki niej nadal potrafił walczyć o swoje mimo iż całe ciało płonęło i krzyczało o sekundę wytchnienia, która zamieniła by się po chwili w utratę przytomności.
        Po słowach Samary nic już nie miało dla niego znaczenia poza jednym celem. Zabraniem Nerine w bezpieczne miejsce, a tym była woda, dom. Słyszał dudnięcie w uszach, głosy zmieszane ze sobą w jakiś niezrozumiany bełkot. Brudny, śmierdzący, wygłodniały. Każdy bodziec alarmujący o jego stanie był nieistotny. Dlaczego? Czemu tak bardzo starał się uratować trytona? Hutson nie miał zielonego pojęcia co tak naprawdę nim kierowało. Chciał jedynie dokonać swego, dlatego wyciągnął rękę ku chłopakowi, czując, że on sam to robi. Zaciskał zęby, a napięcie twarzy jedynie przyczyniało się do powstania kolejnych pęknięć na wargach. One zaś momentalnie barwiły się na czerwono, a metaliczny posmak rozlewał się po całym gardle, gdy tylko mag przełykał ślinę.
        - Ne...ri...ne - szeptał, mowił cały czas pod nosem, nie rozumiejąc samego siebie. Własnych słów, które niedocierały do jego uszu. Resztkami sił padł na kolana przed leżącym, człapiącym do niego Ashbane. Objął go szczelnie w swoich ramionach, jakby właśnie ktoś miał go wykraść, nie przejmując jak nad głową unoszą się niebezpieczne żyłki Samary. Nie przejmował się biegającym Paskudą robiącym za wabik, aby tylko dać argument dziewczynce, aby ta mogła zaatakować wrogów.
         - Musimy się stąd wydostać - każde słowo sprawiało ból Hutsonowi. Wstał z rybką w rękach. Lekko podrzucił swego pacjenta, aby lepiej się usadowił i ruszył powoli do drugiego wyjścia, a za nim dostrzegł swoje auto. odetchnął z ulgą, pakując niebieskowłosego na tył. Sam wsiadł za kierownicę, szukając kluczyka.Syknął, klnąć pod nosem i kopiąc plastik pod kierownicą, pozbył się dekoracji, dostając do kablisk. Przegryzł te o konkretnych kolorach i połączył, odpalając tym samym silnik. Nie zwlekając wcisnął do końca pedał gazu i ruszył z piskiem opon w stronę głównej drogi. Trasa okrutnie dłużyła się magowi. Walczył ze swym zmęczeniem, zerkając czasem przez lusterko na leżącego z tyłu Nerine.
         - Wytrzymaj... jeszcze trochę - wysapał, skręcając w boczną uliczkę. Minął małą farmę, przy której kiedyś wsiadali do autobusu. Nie zwolnił, gdy dostrzegł rozciągający się piasek. Zmarszczył brwi, zaciskając kurczowo dłonie na kierownicy i wjechał na wydmy. Samochód zamachał dupą, ale mag sprawnie go wyciągnął. Przekroczył połowę trasy nim złote drobinki ujażmiły koła. Buksował przez chwilę, wyłączając samochód i bijąc w kierownicę ze złości. Phyrin wziąłgłęboki wdech, patrząc na niebieską rybkę. Nie wyglądała dobrze. Jego skóra była wręcz siwa, jakby dosłownie schnął. Tłuste włosy, zapach potu. Nic z tych rzeczy jednak nie odpychało mężczyzny. Wyszedł na zewnątrz, a po chwili ostrożnie wyciągnął Nerine. Tym razem zawiesiłgo sobie na plecach, trzymając za ręce, które zawiesił sobie na ramionach. Krok za krokiem. Krok za krokiem. Każdy sprawiał mu okrutny ból, ale był zbyt blisko celu, aby się poddać. Czuł zapach morza, słyszał mewy oraz uderzające o brzeg fale. Piasek robił się coraz bardziej ubity i mokry. Wiedział, że byli niedaleko pracowni, ale to nie tam chciał zabrać chłopaka. Przeczucie podpowiadało magowi, że to właśnie niezbadane głębiny uratują życie Ashbane.
         - Nie zginiesz mi tu - wysapał, poprawiając sobie niebieskowłosego, który znów wylądował na rękach niczym księżniczka. Hutson nie mógł pozwolić, aby trytona skrzywdził ląd. Chciał mu pokazać ten piękny świat, przed którym przestrzegali go rodzice, a nawet cała rasa. Dlatego właśnie walczył. Dlatego znosił każdy łyk powietrza palący mężczyznę od wewnątrz. Nagle poczuł zimno. Woda zaczynała uderzać w niego po kostki, a z każdym krokiem sięgała coraz wyżej. Phyrin zaczął się uśmiechać, spoglądając na nieprzytomnego pacjenta. Pomyślał, że chociaż on trafi do domu.
         - Wybacz, że tak to się skończyło. Chyba nie będę w stanie... pokazać tobie...wszy...stkie....go - wydukał, gdy znaleźli się głębiej. Wzburzone morze zaczynało łaskotać stopy Nerine. Mag zrobił jeszcze kilka kroków, czując swoje ręce pod wodą. Spojrzał na Ashbane zamyślony, ale z błogim uśmiechem i przymknął powieki, gubiąc karbinowy blask w swoich tęczówkach. Oboje połknęła kolejna fala, wciągając ich ciała na samo dno. Jeszcze nim całkiem stracił przytomność, czuł jak zimne objęcia matki natury oplatają go zewsząd. Jak cicha kołysanka wód utula go do snu, prawdopodobnie do wiecznego, ale nie przeszkadzało mu to. Pogodził się z tym. Nie mógł prosić o nic więcej jak poznanie Trytona i zginięcie w morzu, w jego naturalnym środowisku.

         Czuł jak ciało unosi się bezwładnie w ciemnościach, które subtelnie otulały go z każdej strony. Były tak gęste, że żaden dźwięk nie mógł się przez nie przedostać, a zimno czy ciepło nie miało prawa bytu. Mag całkowicie zdezorientowany trwał w tym stanie mimo, iż mu to nie odpowiadało. Z jednej strony chciał wyrwać się z wiecznego snu, pozbyć przytłaczającej ciemności, jednak z drugiej strony pragnął w niej się zatracać. Czuł w tym wszystkim spokój jakiego nigdy dotąd nie zaznał.
         Nie wiedział kiedy, zaczął obserwować swoje własne ciało. Mizernie wyglądające w tych czeluściach otchłani. W pewnym momencie dostrzegł pęknięcie. Biała pajęczyna szerzyła się, a z każdą nową linią wydobywał się dźwięk. Odgłos pękającego szkła, a zaraz po nim głos. Przerażony, łkający głos.
       Piszczące dźwięki, coraz głośniejsze zaczynały doprowadzać maga do migreny. Cały obraz przed sobą rozsypał się niczym puzzle, a zaraz po tym poczuł okrutny żar w płucach błagający o ukojenie w postaci tlenu. Bolesny uścisk przygniótl jego klatkę piersiową. Raz po raz, a im więcej było powtórzeń, tym Hutson coraz wyraźniej czuł zimno oraz ból. W końcu ciało zareagowało na błaganie umysłu, zaciągając się powietrzem. Phyrin momentalnie zakrztusił się płynem w płucach, odruchowo starając się go pozbyć okrutnym kaszlem. Wypluł większą zawartość wody z lekkimi drgawkami i wyczerpany z powrotem opadł na mokry piasek. Dopiero po chwili zrozumiał co się właśnie stało. Objęcie Nerine i ból jaki przy tym wywołał ocucil ciemnowłosego. Kręcił głową lekko na boki, chcąc opanować zmęczony umysł i ciało. Ledwo dochodziło do niego to, co mówił tryton. Zakrył oczy ręką, chroniąc się przed drażniącym światłem, zabierając głębszy oddech. Nie miał sił, aby cokolwiek z siebie wydusić, a chciał naprawdę sporo powiedzieć. Począwszy od tego, aby nigdy więcej Nerine nie całował go w usta. Owszem, był świadom powodu tego czynu, ale nie zmieniało to faktu, że czuł się z tym źle. Miał zamiar wyjaśnić to rybce, gdy tylko nadąży się ku temu właściwa okazja. Tym razem postanowił przymknąć na to oko że względu próby uratowania mu życia. Był mu za to wdzięczny, dlatego nie chciał, aby teraz przez niego płakał.
        Nie zwlekając, Ashbane wziął na ręce maga, zanosząc od razu do posesji, gdzie ostrożnie położył Hutsona na łóżku. Minęła chwilą, a niebieska rybka wróciła nieco bardziej ogarnięta. Phyrin uśmiechnął się w duchu widząc, że zanurzenie chłopaka w wodzie to była właściwą decyzja i przymknal powieki, czujac jak robią się coraz cięższe. Nie zasnął, słuchał jak ktoś wchodzi, niepokojąc trytona.
        - Ładnie się załatwiłeś. Uważasz, że warte to było twojego poświęcenia? - Samara poczuła na sobie wymowne spojrzenie maga, po czym oznajmiła, że musi ściągnąć z niego przemocozne ubrania. Zabrała znajomego do pokoju Nerine, gdzie było suche łóżko i wróciła do regałów z licznymi fiolkami w poszukiwaniu czegoś użytecznego. Była w iscie wielkim podziwie, że Hutson postanowił narazić własne życie dla dobra tego chłopca. Jednak nie rozumiała tego głupiego aktu, uznając na starcie, iż życie znanego i zdolnego maga jest o wiele bardziej wartościowe od nieznajomego. Ona, robiła to wszystko tylko ze względu na Ifryta.
        - Powinien lepiej je opisywać - westchnęła, schodząc z krzesła, które wcześniej sobie podsunęłaś, aby sięgnąć wyższych pułek i zabrała kilka fiolek. Podała je trytonowi i rozkazała mu, aby poszedł z nią. Podeszła do łóżka, gdzie leżał przykryty mag zaczynając oględziny jego ciała.
        - Złamałeś mu kilka rzeber - poinformowała niebieskowłosego, kładąc palec u dłoni w miejsce uszkodzenia kości. Nagle mag jęknął z bólu, zaciskając zęby i gniotąc w piesciach pościel, a gdy odsunęła opuszek palca, dostrzec można było ukłucie z przyczepioną do skóry żyłką.
        - To nadal środki zaradcze, ale nie powinny przebić płuc - z kamienną postawą zabrała jedną z fiolek od trytona i usuwając zawleczkę, poprosiła maga, aby wypił trunek. Hutson wszystko słysząc przełknął z trudem ciecz, oddając się objęcią Morfeusza.
        - Wetrzyj to w jego całe ciało. Nie jestem w stanie zrobić nic więcej. Reszta należy do niego. Czas pokaże, czy wygra tą walkę - wskazała na pozostałe fiolki, a potem jej badawczy wzrok utkwil na smoku. - poinformuję przyjaciela Phyrina, aby tu przyszedł. Jest lekarzem, więc będzie wiedział co robić dalej. Do tego czasu zaopiekuj się nim. Jest wycienczony i poobijany. Powinien zjeść coś lekkiego po przebudzeniu - skłoniła się lekko i skierowała w stronę wyjścia, pozostawiając ich trójkę, powtarzając sobie w głowie słowo Ifryta: Dziękuję.
        Minęło półtora dnia, a mag przebudził się z długiego, przyjemnego snu. Rzeczywistość od razu spoliczkowała go okrutnym bólem całego ciała. To jak dostać od kochanki liścia w twarz i usłyszeć, że beznadziejny jest w łóżku. Z tym paskudnym posmakiem w ustach przetarł twarz, zgarniając z niej pukle sierści Paskudy, który drzemał sobie zaraz obok na drugiej poduszce. Czarne uszka stanęły dęba, a zaraz po nich wielkie, okragle ślepia zaczęły z uwaga wpqtrywać się w maga.
        - Że też ciebie widzę jako pierwszego - stęknął rozbawiony, delikatnie podciągając się wyżej, czego prędko pożałował. Kocur zeskoczył z poduchy na ziemię z głośnym przytupem i pognał do głównego pokoju, wracając po chwili z Nerine. Hutson spojrzał na trytona z bladym uśmiechem, czując jak ściska go żołądek z głodu.
        - Dzień dobry. Co tak ładnie pachnie? - spytał, kaszląc po chwili. Czul się dosłownie jak wypluta, zużyta guma, ale widok zdrowej dwójki współlokatorów szybko poprawiła mu nastrój.

         Widok zdrowego trytona wywołał w Phyrinie radość, która wymalowana była na jego twarzy pod postacią błogiego, delikatnego uśmiechu. Wszystko go bolało. Każdy centymetr nadwyrężonego ciała, ale według niego było warto. Chociażby dla takiego widoku. Mroczne wspomnienia tych paru dni w niewoli zdawały się uchodzić w niepamięć z każdym słowem wypowiedzianym z ust Nerine. Jakby to wszystko było jedynie koszmarem i nic tak naprawdę się nie wydarzyło. Zwykły koszmar przygaszany energicznym Nerine. Mag miał ochotę zwrócić mu uwagę, dlaczego nie rzuca się mu w ramiona. Często to robił i brak tego ruchu spowodował pewnego rodzaju niesmak w ustach Hutsona, ale z drugiej strony rozumiał, widząc jak rybka robi krok w tył, aby się powstrzymać przed głupim ruchem. W końcu był obolały, więc dodatkowe odczucia fizyczne były niewskazane.
       - Z miłą chęcią je zjem. Jestem strasznie głodny - powiedział lekko zachrypnięty, czując okrutną suchość w gardle. Nawet przełknięcie śliny za wiele nie pomagało. Słysząc o tym, że nieco przespał, wiedział już, iż z pewnością nie było to parę godzin. Dzień, może dwa, albo i więcej. Był wyczerpany. W klatce nie mógł zbytnio spać w obawie o zdrowie niebieskowłosego. Być może przesadzał. Nie był małym dzieckiem, a rosłym mężczyzną, ale jednak na lądzie zdawał się zachowywać jak raczkujące dziecko.
        Odprowadził wzrokiem Ashbane, patrząc na lekko drżącą dłoń i uczucie ciepła nadal otulającego skórę. Jakby jeszcze przed chwilą ktoś ją obejmował, gdy spał. Czuwał nad nim, choć równie dobrze mogły być to wyimaginowane przez zmęczony umysł odczucia. Nie był tego pewien, a też nie miał jak tego sprawdzić. Może i miał, jednak nie chciał przepytywać rybki. Znał go wystarczająco dobrze, więc jedynie uśmiechnął sie pod nosem z powrotem spoglądając na pojawiającego się w drzwiach trytona z szklanką wody w rękach. .
       - Dziękuję - wysapał, gdy siedział już nieco wyżej, wypijając ostrożnie połowę zawartości naczynia, a gdy został znów sam, wlepił swój wzrok w jasny sufit i przysłaniające go poły siatki. Był w sypialni Nerine, więc gdzie spał chłopak? Na jego łóżku, czy może tuż obok? Nieświadomie ręka osunęła się z brzucha na miejsce obok. Zimne, więc nie spał razem z nim. Hutson nawet nie zauważył tego poczucia zawodu na tę myśl, bo zaraz Paskuda wskoczył mu na brzuch. Jakby specjalnie, powodując, że mag złożył się w pół, śląc wylęgarni roztoczy, że nie ma taktu ani wyrozumiałości dla chorego. Sierściuch nic sobie z tego nie zrobił, siadając swym spasionym dupskiem i zaraz po tym unosząc łapkę do góry, aby przeczesać językiem partię futra. Phyrin jedynie westchnął, opadając z powrotem na ułożone poduchy.
       - Dziękuję - wyszeptał, a Paskuda zamarł, spoglądając na niego i zastanawiając czy dobrze usłyszał. Z szeroko otwartymi oczami wyciągnął łapkę i przyłożył do jego czoła po czym zmrużył powieki, zeskakując z niego. W jednej chwili zniknął za drzwiami poprowadzony zapachami z kuchni.
        - Niewdzięcznik - parsknął, przymykając powieki. Wyczekując tym samym powrotu Ashbane z smakowitym, pierwszym posiłkiem od paru ładnych dni. Czas ten okrutnie się dłużył, ale magowi nie przeszkadzało to. Miał przynajmniej chwilę, aby poukładać sobie myśli, przygotować sobie pytania, a nawet odpowiedzi, gdyby Nerine chciał porozmawiać. Wiedział, że tryton będzie tego potrzebował. Nie tylko on. Po pewnym czasie wrócił Nerine z ładnie wyglądającymi omletami na talerzach.
        - Będę wdzięczny, jeśli pokroisz i mnie nakarmisz. Jak widzisz, staremu dziadkowi trzęsą się ręcę - uniósł obie dłonie, które delikatnie drżały. Nerine usiadł na łóżku, swoją porcję odstawiając na szafce nocnej, drugą zaś kładąc na swoich kolanach i zaczął dzielić omlet na drobniejsze części. Przyjemny zapach świeżych jajek rozchodził się razem z unoszącą parą ciepła. Mag uważnie wpatrywał się w ręce rybki, to jak kroił śniadanie dbalej niż było to konieczne. Karbinowe tęczówki zaczęły powoli sunąć wyżej. Po nadgarstkach, przedramieniu po wystające za koszulki obojczyki. Na podbródek, usta, błękitne oczy, w których uwielbiał się zatracać, a potem na policzek, przy którym zmrużył powieki, aby lepiej przypatrzyć się szczegółom. Sięgnął do niego dłonią, otulając swym własnym ciepłem skórę, a dokładniej nadal widoczny, lekki ślad rany na policzku.
        - Nie powinna zostać blizna - zauważył swym lekarskim wzrokiem, dostrzegając coś obcego w spojrzeniu Nerine.
        - Chcesz o czymś porozmawiać? - spytał, gdy rybka nabiła pierwszy kawałek ściętych jajek, kierując widelczyk prosto do ust maga. Phyrin ujął jego dłoń swoją własną, dla pewności, aby trafił odpowiednio między zęby i wsunął wszystko do ust, nie odrywając przy tym spojrzenia od trytona. Niespiesznie wyjął widelec, a przyjemny posmak rozlał się w ustach. Rozkoszował się tym przez króki czas, przełykając wszystko, obdarowując wdzięcznym uśmiechem Nerine. Gdyby nie on, pewnie by już wąchał kwiatki od spodu.
        Hutson miał wiele pytań do niebieskiej rybki. Co łączyło go z tamtymi trytonami, dlaczego tak bardzo upierał się, aby uratować go z niewoli i wiele innych, ale pierw pragnął dowiedzieć się co siedzi w głowie samego Ashbane. On, po zbombardowaniu pytaniami nie będzie miał odwagi zadać swoich, a przynajmniej tak myślał Hutson, dlatego dał mu pierwszeństwo, rozkoszując przy tym śniadaniem. Tak smacznym swoją drogą, choć może przyczyną był fakt, iż dawno niczego nie miał w ustach.

        Hutson zaśmiał się pod nosem na wzmiankę o byciu poturbowanym. On uważał jednak, że oba określenia do niego idealnie pasowały. Miał swoje lata na karku i poranne bóle krzyżowe nie były czymś niezwykłym. Częściej narzekał na swoją słabą kondycję, pamięć również nie była już taka sama, a włosy - na sto procent znalazłby się jakiś siwy gość.
        Nie wygadując się więcej z Nerine, w ciszy zaczął pałaszować smacznego omleta, zastanawiając kogo miał na myśli niebieskowłosy, gdy wpsominał o znajomej. Może chodziło mu o Samarę? To byłoby całkiem prawdopodobne biorąc pod uwagę, iż zostawił tam Paskudę, którego głowny dom znajdował się aktualnie w pracowni. Dziewczynka jednak nie była znajomą, ani przyjaciółką. Zwyczajnie przyjął ofertę w nadziei, że faktycznie kiedyś smok odzyska swoje tchnienie, ale dawno ją stracił. Teraz po prostu pozwalał mu tu być i irytować domowników od czasu do czasu. Samara jako opiekunka smoków nie posiadała uczuć. Nie mogła ich mieć, aby sprawiedliwie osądzać te starożytne bestie. Chłodny umysł był niezbędny do podejmowania właściwych decyzji, a jej pusta skorupa najlepiej nadawała się do kontrolowania przez lalkarza. Hutson uważał, że robienie z dziewczynki kogoś takiego było błędem. Minęło sporo lat, lecz on nadal nie zmienił swego zdania. Ciągle uważał, iż przyjdzie taki moment, gdy wszystkich zaskoczy, bo jednak... czy faktycznie da się wyrwać człowieka ze wszystkich uczuć? Czy lalka może imitować ludzką istotę bez grama emocji? Co gorsza, jeśli faktycznie była tu Samara, to jedynym lekarzem, którego mogła wezwać był Octavian, a wizja mężczyzny w tych skromnych progach doprowadzała maga do migreny. Jego osoba tutaj była najgorszym możliwym scenariuszem. Tak przynajmniej myślał.
        Phyrin zamienił się w słuch, czując jak stres rybki zaczyna na niego oddziałowywać. Obawiał sie co mógł powiedzieć, dlatego zaczerpnął nieco więcej powietrza, wsłuchując dokładnie w słowa Nerine. Magowi nie podobało się spojrzenie chłopaka, ale dzielnie je znosił, czekając aż ten wygada się ze wszystkiego. Gdyby mu przerwał, Ashbane nie byłby wstanie kontynuować. Hutson to po prostu czuł. Zalała go fala dreszczy, kiedy zimna dłoń ujęła jego własną, a chwilę potem została ogrzana gorącym czołem trytona. Mag patrzyłna niego z szeroko otwartymi oczami, nie wiedząc do końca co ma powiedzieć. Układał sobie wszystko w głowie, ale obawiał się, że do czasu aż młodziak skończy, on o wszystkim zapomni, a nie chciał niczego pominąć. Widział jak usiłuje połączyć swe myśli w zdania, widział jak trudno szło mu mówienie o swoich przemyśleniach. Dlatego też brał wszystko na poważnie, siedząc w ciszy, ignorując ból w klatce piersiowej.
         Zastygł, gdy Nerine splątał ich palce razem. Na ten krótki moment wzrok maga powędrował w dół, nie mogąc utrzymać wzrokowego kontaktu. Czuł się nieswojo, niekomfortowo, ale nie uciekał. Musiał wytrwać ten moment do samego końca. Błękitne źrenice trytona nagle zalśniły mokrą taflą łez, a mag wręcz zadrżał z paniki. Poczuł ten przytłaczający stan, który poruszył nim, a ciało odruchowo zacisnęło mocniej dłonie, których cały czas nie puszczał. W jednej chwili, bez namysłu przyciągnął Ashbane do siebie, aby ten zanurkował w jego ramionach. Syknął z bólu, ale nie pozwolił mu na odsunięcie się. Obejmował go szczelnie, zaciskając zęby, pozwalając, aby wypłakał się w ramie mężczyzny. Czuł jak serce bije niczym młot, jak obija się o bolące rzebra, jak każdy maleńki oddech sprawia nieprzyjemne uczucie rozpalonego ogniska. Ten gorąc jednak był niczym w porównaniu z potrzebą uspokojenia rybki. Hutson nie miał pojęcia, że będzie to druga osoba w życiu, do której tak się przywiąże w krótkim czasie. Ashbane był dla niego jak członek rodziny, więc to naturalne, że nie mógł przejść obok niego obojętnie.
       - Głupia rybko - wyszeptał, dbając o to, aby głos się nie załamał. - Owszem. Była to Twoja wina. Przyprowadziłeś Axela do pracowni bez pytania. Zbagatelizowałeś jedną z naszych zasad - przytaknął. Nie widział sensu ukrywania tak oczywistej prawdy. Poza tym nie chciał, aby rybka się wkurzyła. Nerine miał wystarczająco dużo wyrzutów sumienia, aby jeszcze walczyć z tak oczywistym kłamstwem. - Sam nie wyglądałeś tam lepiej. I śmierdziałeś rybizną - prychnął, chcąc w jakiś sposób rozluźnić napiętą atmosferę, ale nie wiedział, czy czasem tym nie pogorszył sytuacji. Odsunął niechętnie od siebie Ashbane, aby spojrzeć w jego zapłakane, czerwone oczy, które powoli puchnęły. Z delikatnym uśmiechem w kącikach ust przetarł kciukami wzdłuż dolnej powieki niebieskowłosego, aby otrzeć ją z wzbierających, słonych łez, a potem odgarnął niesforne kosmyki z twarzy, aby lepiej widzieć tę przykrą minę trytona.
        - Nie mogę tobie obiecać czegoś takiego, Nerine. Jestem egoistą. Poza tym jesteś częścią tego miejsca. Jak mógłbym nie pójść tobie na ratunek? Nawet pomógłbym temu pchlarzowi - na wzmiankę o Paskudzie zrobił minę, jakby właśnie zobaczył coś odrażającego. - Poza tym nie masz pewności, czy wróciłbyś. Gdyby nie ta przeklęta bransoleta, wszystko wyglądałoby inaczej. Nie tylko ty jesteś temu winien, ale i rada. Nerine... - urwał na moment, chcąc poukładać sobie myśli. - Nie doceniasz siebie, a to duży błąd. Masz złote serce. Bardzo szybko dostosowałeś się do nowego otoczenia. Jesteś pomocny, nauczyłeś mnie swojego języka. Klienci cię lubią. Trochę wiary w siebie i ludzi, którzy darzą cię zaufaniem - nie przestawał słać w stronę trytona ciepłego uśmiechu, a runy z delikatną, złotą poświatą przemknęły przez tęczówki maga. - Jednak coś mnie niepokoi - spoważniał, gdy w mgnieniu oka w wspomnieniach przywrócił widok trytona całującego Nerine. - Co cię łączy z tymi trytonami? Zwłąszcza z Tym jednym, Indrą? - nie był pewien co do imienia obcego, ale miał nadzieję, że Ashbane szybko zrozumie o kogo mu dokładnie chodziło. - I co zrobił Axel, że tak mu zaufałeś? Czemu nic mi nie powiedziałeś? - zastanawiał się nad tym intensywnie. Ciekaw był, co spowodowało, że niebieska rybka postanowiła otworzyć się przed obcym mężczyzną. Czy łowca, nieznajomy pałętający się po lesie nie był podejrzany? Sam mag nie był święty, bo jednak milczałodnośnie sprawy z pułapkami. Może to była jego wina? Nie miał zbytnio czasu, aby zająć się trytonem. Czyżby tęsknił? Szukał pocieszenia? Czy w ogóle Hutson mógł myśleć o czymś takim? Zwykle nikt nie lubił towarzystwa Phyrina. Nie był zbyt wygadany, często ukrywał swoje emocje, a jadaczka otwierała się jedynie, gdy chodziło o wiedzę. O podzielenie się nią.
         Grzecznie wysłuchiwał tłumaczenia trytona, a gdy skończył, miał jeszcze jedną rzecz do powiedzenia, która zaprzątała mu głowę i pewnie nie tylko jemu. Musiał to powiedzieć, aby młody Ashbane nie bał się o dach nad głową. W końcu Hutson nie miał zamiaru wywalać go za próg pracowni. Jednak w tym czasie usłyszał pukanie do drzwi. Spojrzał lekko zdezorientowany w stronę wyjścia i niechętnie zaczął się podnosić.
        - Nerine, nic mi nie jest. Potrzebuję nieco ruchu - kwestionował próby przywiązania go do łóżka. Mag miał dosyć leżenia. Swoje odespał i chciał rozprostować nogi, dlatego ostatecznie wstał i doczłapał do drzwi, otwierając je, zastając po drugiej stronie lisiego kochanka.
       - Kenta? - spytał zaskoczony, bo spodziewał się lekarza. Jasnowłosy zapiszczał z radości, rzucając się w ramiona magowi, ściskając dość mocno, a ogon w niewiarygodnym tempie przeskakiwał z boku na bok niczym wycieraczka samochodowa na najwyższych obrotach.
        - Niedawno się dowiedziałem! Phyrin! Jak dobrze, że nic ci nie jest. Martwiłem się! Przyniosłem nieco leków! - potok słów wylewał się z ust lisa, który widząc postać Nerine, powód zmartwień i stanu maga, odsunął sie lekko, lecz nadal przywierając do ciała Hutsona. Z dłońmi na jego klatce piersiowej stanął lekko na palcach, aby sięgnąć jego ust.
        - Co ty robisz? - zastygł, słysząc zimne, twarde niczym skała słowa Hutsona. Brzmiały niczym ostrzeżenie, które mogło zaważyć nad ich relacją. Spojrzał lekko zakłopotany w oczy ukochanego, czując jak zaczyna się kłopotać od spojrzenia maga.
        - Przepraszam ja... cieszyłem sie i... zpaomniałem, że...
        - Dobrze wiesz, że te usta są zarezerwowane tylko dla osoby, którą pokocham - z tymi słowami odwrócił się w stronę Nerine. - Tobie wybacze Nerine, bo nie wiedziałeś o tym, a sytuacja... tego wymagała - chrząknął, widząc pytajace spojrzenie lisa, który zerkał to na Phyrina, to na trytona. - Nerine, zrób nam herbatę - dodał, chcąc szybko zagrzebać wiszącą nad głowami wszystkich dziwną atmosferę i usiadłprzy stole, zabierajac głębszy oddech. Podciągnął koszulę, zerkając na wrośnięte żyłki w skórę. Samara. Musiała podwiązać rzebra, aby te nie przebiły płuc. Zaskakujące. Ta dziewczynka była niezwykle pomysłowa. Hutson od razu sięgnął po upominek Kenty, ostrożnie wmasowując maść w zaczerwienione rany, aby nieco sobie ulżyć.
        - A więc skąd się dowiedziałeś? - spytał, choć domyślał się odpowiedzi.
        -Wpadł do mnie członek rady. Lalkarz posłał list z sprawozdaniem od lalki - wytłumaczył. Wieść niezwykle szybko się rozniosła. To była kwestia czasu, aż inni zlecą się do pracowni, a Hutson obawiał się najgorszego. Demona.
        - Rozumiem. Mówił o szczegółach? Kto tam był?
        - Niestety nie - pokiwał głową. Ta informacja nie była zadowalająca. Phyrin nie wiedział, czy rada zdawała sobie sprawę z syren. Nie wiedział również co było dokładnie zawarte w liście.

     Mag odprowadził trytona wzrokiem, pogrążając się w zamyśleniu, a tym samym całkowicie nie słuchając lisa, który dzielił się istotnymi informacjami. Phyrin nie rozumiał do końca zachowania Nerine i tego, że dosłownie uciekł od towarzystwa. Zastanawiał się, czy może była to wina tego jak go potraktował, prosząc, a raczej rozkazując niczym słudze zrobienie herbaty. Z jakiegoś powodu Phyrin poczuł się z tym źle, ale nie miał teraz czasu, aby wyjaśnić to między nimi. W końcu Hutson nie miał niczego złego na myśli. Nie traktował również rybki jak sługi. Dla kogoś takiego nie ryzykowałby własnym życiem.
        - A jak córka Flatsworn? - spytał, obawiając się, iż Avys srogo ukarze swoją córkę za maczanie w tym wszystkim palców bez jej wiedzy. Ostatecznie pomogła magowi znaleźć odpowiedni trop w stosunku do łowców. Gdyby nie ona, nadal tkwiłby gdzieś po środku, a Axel zwiedzał pracownię pod jego nieobecność. Kto wie, co by się wtedy stało. Na samą myśl o ewentualnych możliwościach, Phyrin poczuł niesmak w ustach i chęć wyrzucenia z żołądka pysznego omleta.
        - Podobno dostała szlaban na miesiąc. Została również odcięta od zgromadzeń Rady.
        - Czyli została zwykłą córeczką - westchnął, gładząc swą lekko zarośniętą brodę, której nie miał jeszcze czasu ogolić.
        - Jak się czujesz? Dlaczego w ogóle wtrąciłeś się w to wszystko? Rada poradziłaby sobie z tym wszystkimi - Kenta nie potrafił zrozumieć tak bezmyślnego zachowania kochanka. Hutson był altruistą, ale bez przesady. Nadal własne życie górowało nad innymi, a tu ewidentnie stanął przed przepaścią i nie bał zrobić o ten krok za daleko. Wiele osób przejęło się, gdy usłyszeli w jakie bagno wmieszał się mężczyzna.
        - Rada... - zaczął, ale po pomieszczeniu rozległo się pukanie do drzwi. Ciemnowłosy mocząc dzioba w lekko ostudzonej herbacie, wstał od stołu, otwierając drzwi kolejnemu, niespodziewanemu gościowi, a raczej gościom. - Ciraalda, Fanfatar - zaskoczony wpuścił obojgu do środka, a ci po skinieniu lekko głów na powitanie, weszli do środka, zajmując dwa ostatnie wolne miejsca.
        - Radujemy się na twój widok, Phyrinie Hutsonie. - oznajmiła dziewczyna, uśmiechając się ciepło, gdy Kenta zajął się gotowaniem wody na kolejne dwa napary herbaty.
        - Kenta, to jest Ciraalda oraz jej narzeczony Fanfatar - Hutson przedstawił obu gości, siadając wygodnie na krześle.
        - Przynieśliśmy ze sobą trochę leśnych owoców - długowłosy jeleń podał zawiniętą chustę magowi, który dziękując podał prezent Kencie, a ten od razu poszedł obmyć owoce pod bierzącą wodą, odnajdując dość szybko miseczkę. Wszystko postawił na stole, zastanawiajac się skąd taki porządek w pracowni maga, ale szybko zrozumiał czyja to zasługa. Nerine. Hutson dziabnął kilka kulek borówek, czująć jak ich intensywny smak rozpływa się w ustach, a na twarzach gości pojawił się uśmiech.
        - Gdzie Nerine? - krótkowłosa spytała lekko zaniepokojona nieobecnością trytona i znów rozbrzmiał dźwięk pukania.
        - U siebie w pokoju. Kończy jeść śniadanie - mag odpowiedział, a lis podszedł otworzyć drzwi.
        - Jest jakaś impreza? - w drzwiach stanął Octavian z splecionymi włosami w luźny warkocz, który swobodnie opadał mu na lewe ramię. W ręku trzymał teczkę, aby móc przebadać swojego przyjaciela. Wszystie spojrzenia skierowały się na niego i coś, co sterczało za nim. Białęgo, czubatego.
        - Zaczynam się zastanawiać - prychnął Hutson.
        - Oooohaaayoooo! - dźwięczny głos rozbrzmiał w uszach Phyrina, a biały, czarodziejski kapelusz śmignął przed Octaviana i Makoto zatańczyła wokół swojej osi, majestatycznie i z hukiem stawiając spory, biały pakunek na stole. - To dla ciebie, Phyrynie. gdzie Nerine? - spytała z błyskiem w oczach, a mag skrzywił się, zastanawiając dla kogo faktycznie tu przybyła.
         - U siebie w pokoju - wskazał kciukiem za siebie, a za poklepała przyjaciela po plecach idąc w kierunku pokoju trytona skąd drzwi zaczęły się rozchylać, a ciekawska rybka postanowiła zajrzeć co tu się właściwie dzieje.
        - Neee-riii-neee - bez zastanowienia rzuciła się w ramiona niebieskowłosego. - Mam śliczną kolekcję motyli! Zaraz tobie ją pokaże - ćwierkała zafascynowana, gdy Octavian podszedł do Hutsona, a spod białego, lekarskiego kitla wysunęła się lepka macka miziająca go po brodzie. Mag czuł jak zaczyna być tu za wiele osób. Uszy jakby zaraz miały eksplodować. Każdy chciałskrawka Hutsona, zainteresowania z jego strony, opowiadając jak się martwił, mówiąc o sytuacjach, gdy on był uwięziony, a tryton wypytywał ich o to, czy go widzieli. Do tego Octavian ze swoimi mackami, pałętający się Paskuda i... czuł, że zaraz wybuchnie, wyzionie ducha, ale głos Makoto wszystkich uciszył.
        - Właśnie! Skoro wszyscy tu jesteśmy, zróbmy na plaży piknik party! Wszystko mam ze sobą! - Makoto klasnęła, wskazując na wcześniej postawioną białą torbę, nie wypuszczając z objęć rybki.

     Krótkowłosy mag przyglądał się wszystkim i wszystkiemu, a w kącikach jego ust zawitał subtelny uśmiech. Choć był w kiepskim stanie, to spoglądanie na przyjaciół  i to jak w ich towarzystwie zachowywał się tryton, powodował, że myśli o czymś przykrym szybko pryskały. Mroczny incydent zdawał się oddalać coraz bardziej, aż Hutson zaczynał myśleć o nim, jak o jakimś przyśnionym dawno temu koszmarze. Jedynie silniejsze pulsacje bólu dawały mu alert o tym jak realne były te wspomnienia. Mimo to nie oddawał się im w całości, zerkając na niebieskowłosego, który szybko zaczął rozporządzać gośćmi. Był to iście zabawny widok, przez który Phyrin wręcz prychnął pod nosem, czując ukłucie żebra. Octavian od razu upomniał przyjaciela, kładąc na częściowo zawalony stół teczkę i otworzył ją, gdy Kenta z talerzami w ręku mierzył niezadowolonym wzrokiem Nerine.
        - Dobrze mamusiu - Hutson przewrócił teatralnie oczyma, nie protestując, gdy długowłosy wsunął mu termometr do ust. Mag wyobracał go sobie w ustach jakby był to lizak na patyku, unieruchamiając przedmiot pp uwadze Octaviana, aby nie bawił się takimi rzeczami. Przecież tyle mógł zrobić sam. Zwykłe badanie temperatury ciała nie mogło wiele powiedzieć. Zwłaszcza, iż Phyrin nawet podczas silnego przeziębienia nie posiadał podwyższonych stopni celcjusza. Z lekarskiego punktu widzenia była to bardzo zła oznaką. Organizm wtedy nie walczył z intruzem, ale taka już była natura mężczyzny o czym lekarz przypomniał sobie dopiero po wyjęciu patyczka z ust.
         Gdy wszyscy wyszli nastała błoga cisza i dopiero teraz Hutson poczuł, że naprawdę odpoczywa, a sama obecność Octaviana przywracała czasy z młodzieńczych lat.
        - Nigdy nie widziałem ciebie w tak kiepskim stanie, przyjacielu - oznajmił, a lepkie macki wsunęły się pod koszulkę podwijając ją, aby odkryć klatkę piersiową Phyrina. Niespiesznie zaczął usuwać bandaże, badając wzrokiem zewnętrzne uszkodzenia.
        - Starość nie radość Octavianie. Jesteś istotą magiczną, więc pewnie przeżyjesz jeszcze z dwa pokolenia ludzkie - zauważył, sycząc, kiedy koniuszek macki musnął nagiej skóry, gdzie widniały zaczepy żyłek. - Nigdy się do tego nie przyzwyczaję - mruknął na wzmiankę lepkich kończyn lekarza. W końcu białowłosy często wykorzystywała je tylko po to, aby kogoś nimi zmacać. Przynajmniej tak było za szkolnych czasów.
        - Kto wie, może nawet będę miał dzieci z twoimi dziećmi - oboje spojrzeli na siebie wymownie i wybuchnęli śmiechem.
        - Dobrze wiesz, że nigdy do tego nie dojdzie.
        - No wiesz, istnieje eliksir na zmianę płci - Octavian zarzucił jakby od niechcenia, zakładając jedną słuchawkę do ucha, druga zaś przykładając do torsu maga. - A teraz głęboki wdech i wydech - po rutynowym przebadaniu sprawdził jeszcze wagę i to czy organizm jesy odwodniony. Wypisał receptę, sprawdzając jeszcze na koniec czy krótkowłosy nie doznał innych uszkodzeń ciała jak złamanie ręki czy wybicie biodra.
        - To niepodobne do ciebie posiadać pracownika.
        - To długa historia. Opowiem ją kiedy indziej - Phyrin zaczął ubierać z powrotem koszulkę oraz spodnie zbywając ten temat najlepiej jak potrafił. Tajemnice pochodzenia Nerine jak zarówno powód jego mieszkania w pracowni chciał utrzymać jak najdłużej przed innymi. Żył już nieco na tym świecie i wiedział jakie piekło rozpętałby na głowę Ashbane, a chciał aby ten zasmakował dobrej strony życia na lądzie. Nie tej mrocznej i okrutnej opisującej zapewne w książkach w podwodnym świecie.
        - No cóż, nie mam magicznych zdolności leczących, ale moje macki przyspieszyły regenerację twojego ciała. W ciągu miesiąca powinieneś dojść do siebie. O ile nie będziesz się nadwyrężał - spojrzał wymownie na przyjaciela, zamykając na koniec teczkę. - Nie zaszkodzi również wykończyć maści, które dostałeś. Na pewno pomogą. Pamiętaj o lekkim rozciąganiu. Bez tego twoje ruchy będą ograniczone. Cóż, to chyba wszystko, a teraz dołączmy do reszty, bo jestem już głodny- przez moment zastanawiał się czy o niczym nie zapomniał i pomógł wstać magowi kierując ich dwójkę do wyjścia. Hutson nie spodziewał się, że chodzenie boso po piasku będzie tak trudne. Z każdym krokiem czuł jak stopy zapadają się w ciepłych drobinkach, które nie miały końca. Na szczęście nie mieli daleko i chwilę później krótkowłosy spoczął na kocu zaraz obok Nerine. Kenta nie czekał długo i po chwili usiadł po drugiej stronie, wręczając magowi talerzyk z przekąskami, merdając pod plachtami kimona swoim puchatym ogonem. Makoto w tym czasie zajęta była zabawa z Paskudą nad brzegiem. Podbiegali do fal, a zaraz potem uciekali przed nimi, aby te nie sięgnęły ich stóp. Czarodziejka przy tym wszystkim wymachiwała w górze swoją różdżką chcąc wytworzyć coś fikuśnego. Phyrin przyglądał się temu przez moment, czując pewną pustkę. Blondynka w końcu była z uwolniona z noszenia bransolety ze względu na swoją pracę. Teraz, gdy stracił możliwość uwolnienia się od tego ustrojstwa naprawdę poczuł pewnego rodzaju zazdrość, a przecież ich obie pracę nie różniły się szczególnie mocno.
        - Kochanie - Ciraalda spanikowała, gdy narzeczony chcąc upić łyk soku rozlał połowę zawartości szklanki na samego siebie. Ze spuszczonymi uszkami zaraz przy rogach zaczął przepraszać, niemalże wpadając w depresję.
        - Nerine! Chodź! Woda jest swietna! - Makoto machal z oddali stojąc w wodzie po kolana, a po chwili zaczęła grzebać rękoma po dnie morskim w poszukiwaniu muszli.
        - Octavian powiedział, że będę żyć - Hutson uśmiechnął się do Nerine, chcac go uspokoić o swoim stanie. Przecież mówił już wcześniej, że całkiem dobrze się czuje, ale ten nie za bardzo chciał w to uwierzyć. Cóż, miał ku temu dobre powody. Mag postanowił, że na pewien czas odłoży pracę i pozwoli sobie na zwykły odpoczynek. Nie tylko jemu przyda się takowy urlop. Odkąd niebieska rybka stanęła na lądzie, nie miała za lekko.