Triton and the Wizard

       Phyrin uważnie przyglądał się ich dwójce, widząc w nich tętniącą beztroskę. Zawsze, gdy przychodził do kobiety, odnosił wrażenie, jakby ten sklep był odcięty. Zagrodzony niewidzialnymi ścianami, a w ich objęciach życie oraz czas płynął wolniej, swobodniej. Wszystkie troski, zmartwienia zatrzymywały się przed wejściem, pozwalając cieszyć chwilą. Tą jedną, zabawną na swój sposób. Niebieskowłosy zdawał się dobrze bawić, wybierając pierwsze ubrania do przymierzenia, a gdy został pociągnięty w stronę przebieralni z kubką kolorowych materiałów, Hutson wiedział, że to dopiero początek i Pani Perindson tak łatwo mu nie odpuści. Oczywiście te zakupy najbardziej odczuje portfel maga, ale nie przejmował się tym zbytnio. Był zdania, że rybka prędko to odpracuje, obsługując klientów w bardzo szybkim czasie. Z resztą zabierając Trytona w to miejsce, dobrze wiedział jak to się skończy. Jednak był to jednorazowy wydatek. Z epwnością te wszystkie ubrania wystarczą chłopakowi na dłuższy czas, a jeśli zechciałby coś dokupić, dostanie wypłatę. Nie wybitnie wielką, bo jednak zmuszony będzie odciągnąć za nocleg i jedzenie, ale nie chciał pozostawiać pacjenta bez grosza. Nauczenie go wartości pieniądza było ważnym aspektem na przyszłość, aby ten później poradził sobie sam w tym wielkim świecie.
       Mag uśmiechnął się pod nosem, wygodniej umiejscowując swój polik w zagłębieniu dłoni, zastanawiając skąd kobiecina w podeszłym wieku miała tyle energi do działania. Tylko jeden raz w życiu nie widział na jej twarzy uśmeichu, kiedy przebyła ten kawał drogi do jego pracowni, w poszukiwaniu lekarstwa na stawy. Jak niby miał nie pomóc staruszce? Phyrin wbrew pozorom i jego beznamiętnej postawie, był niezmiernie delikatny i niepotrafił przejść obojętnie obok osoby potrzebującej. Jak widać, Nerine był kolejną ofiarą jego altruizmu.
       Z początku kubka z niechcianymi ubraniami przeważała nad drugą, ale ta szala prędko się przechyliła, gdy kobieta złapała swój rytm, wyczuwając co tak naprawdę wpada rybce w oko. Wraz z rosnącą liczbą ubrań, mina Hutsona stopniowo rzedła, ale wydany grosz był tego wart. Niebieskowłosy zdawał się być zadowolony. Zabawa w kupowanie zaczynała nurzyć maga, więc swą uwagę skierował za wielką szybę, gdzie przechadzali się ludzie. Nic nieświadome istotki, że przed ich nosami siedział sobie mag mogący przeszyć ich na wylot jednym machnięciem różdżki, a mimo to ciągle gryźli rasy magiczne, ciągle coś im nie pasowało. Zwykła chciwość, pragnienie staniecia na szczycie piramidy... Phyrin nie rozumiał tej materialnej pasji bycia najlepszym, ale nigdy nie był kimś słabym, bezbronnym. Co miał zrobić człowiek, gdy jakiś Sukkub wysysał z niego życie, albo kotołak przewazający swym ciężarem zacząłby wyjadać ich wnętrzności, kiedy jeszcze byl iwszystkiego świadomi? Nic, byli słabi, byli przstraszeni. To było jedyne wytłumaczenie jakie mógł dla nich znaleźć, jedyne jakie był gotów zaakceptować, nosząc przeklętą bransoletę, ukrucającą mu wolność do sięgania po magię, po czary. Po to, dla czego istniał.
       Z zamyślenia wytrącił go Nerine, gdy uwolnił się spod władzy staruszki. Kobiecina bez pytania po prostu poszła składać ciuszki w zgrabną kostkę, łądując do sporej troby. Nie pytała Phyrina, czy wszystko kupuje, ona to po prostu wiedziała, a nawet gdyby postanowił się temu sprzeciwić, miałą już w głowie utkaną odpowiedź, szybko zrzucającą maga na swoje miejsce. W końcu spzedawce nie łatwo przegadać.
       - Myślę, że nie mam tu za wiele do gadania - z beznamiętnością, nadal widniejącym znudzeniem wskazał palcem, dość dyskretnie na nucącą pod nosem Panią Perindson. - Weźmiemy wszystko, w końcu potrzebujesz ubrań. Przynajmiej na dłuższy czas będę miał z głowy ten problem - dodał, prostując się na krześle, skupiając uwagę na wspomnianych, niebeiskich włosach Nerine. Były naprawdę ładne, zadbane i zdrowe. Błyszczały w słońcu, a w wodzie... Hutson szybko otrząsnął się ze wspomnienia pod wodą. Było to zbyt niebezieczne na ten moment. Przeciągnął panującą między nimi ciszę, zastanawiając intensywnie nad tematem włosów Trytona. Było mu szkoda je skracać. Miały imponującą długość, a ich kolor był wyjątkowy. Pasował do rybki, do jego miejsca pochodzenia. Był niczym chodzący ocean, którego dusza snuła się w tęczówkach pacjenta.
       - Jeśli chcesz, można je podciąć, ale szkoda ich - mówiąc to, uciekł wzrokiem w stornę staruszki. Nie przywykł do słania sugestywnych komplementów osobom ledwo poznanym. - Z resztą tu na przedmieściach ludzie się znają. Pzynajmniej z widzenia, więc to normalne, że są tobą zaciekawieni. Jestes nowy, a w mieście jest sporo osób z innym kolorem włosów. Tam będziesz kimś normalnym - oparł sie o podparcie krzesła, odchylając się na nim do tyłu. Torba byłą wyjątkowo napchana. Na ten widok brew maga lekko drgnęła. Z pewnością w tym miesiącu nadszarpnie skarbonkę z oszczędnościami.
        Wstał, aby rozprostować kości, gdy Tryton poszedł w poszukiwaniu bielizny. Byli już przy mecie z zakupami i mag nie mógł doczekać się śniadania. Podszedł do regałów z butami, przyglądając się im nieco dokładniej. Może sam sobie jakieś niebawem kupi. Ciągle chodzi tylko w jednej parze, a były neico zuzyte, ale co miał poradzić. Bardzo je lubiał.
        - Bardzo grzeczny chłopak, to twój uczeń? - Pani Perindson podeszła do Hutsona, splatając dłonie i układając swobodnie z przodu na swej spódnicy. Mężczyzna spojrzał na nią lekko pytająco.
        - Powiedzmy, dopiero zaczyna - odpowiedział bez zbędnego myślenia nad tym. Taka wersja była najwygodniejsza i tłumaczyła prawie wszystko. Poza tym miał zaa sobą już jednego ucznia, który aktualnie wyruszył w podróż za swoim ciepłym kątem, więc historia o kolejnym nie zdawała się być czymś podejrzanym. Gotowy Nerine oddał w ręce staruszki bieliznę, która miała zamair schować, ale w ten do jej uszu dobiegł szept chłopaka. Phyrin dostrzegł to, obdarowując ją ciepłym, przepraszającym uśmiechem.
       - Wstydliwy chłopaeczk sie trafił - na te słowa jedynie zachichotała, sięgając po kolejną torbę na rzeczy, a ciemnowłosy jedynie westchnął, drapiąc po włoskach na karku.
       - Te cyferki oznaczają rozmiar stopy. Każdy ma inny rozmiar spodni, gaci, tak samo z stopami - mówił pół szeptem, tak aby nie zainteresować tym kobiety, a jednocześnie wytłumaczyć chłopakowi na czym polegają numery. Przyglądnął się stopą Trytona i lekkim pchnięciem za ramię posadził na pufie. Sam wybrał dwie pary butów, kładąc je obok niego.
       - Przymierz te, powinny pasować - dodał, wybierając jedną parę o dwóch różnych rozmiarach w razie gdyby pierwsze okazały się za małe. Widząc rybka myli "kapcie" przykucnął i zabrał od niego lewy but, któy cisnął w rpawą stopę i pomógł mu je ubrać. Z skupieniem związał sznurówki, sprawdzając czy obuwie dobrze siedzi.
       - Wygodne? Przejdź się trochę, jak coś zobaczymy inne - spojrzał na niego z dołu, wstając i otrzepując dolną część swojego płaszcza.

       Mag nie miał zamiaru sprzeciwiać się potrzebą trytona. Jeśli chciał dwie pary butów, po prostu zgodził się na nie, przytakując głową. Pani Perindson zgrabnie z mistrzowską precyzją poskładała ubrania w kostkę, wrzucając je do torebek tak, aby nie doznały żadnych pognieceń. Ostatecznie skończyli na czterech pakunkach, ale nie przesadnie sporych, aby mieć trudności z ich utrzymaniem. Phyrin nieco pluł sobie w twarz, że nie poszli w pierwszej kolejności na śniadanie, ale nie chciał aby kawiarnie były przepełnione ludźmi. Nie było ich wiele na to miasteczko, więc w tych godzinach szczytu mieli sporo klientów. Ta godzina, czy dwie mogły zadecydować czy znajdą wolny stolik, czy nie.
      - Zaraz będę - odpowiedział niebieskowłosemu, wyciągając spod płaszcza portfel, z którego wygrzebał odpowiednią kwotę do zapłaty z małym procentem napiwku. - Reszty nie trzeba - uśmiechnął się do kobieciny, kiedy ta chciała już szukać drobnych.
      - Dziękuję Phyrinie, gdyby nie ty...
      - Proszę się nie martwić i przyjść do mnie w razie takiej konieczności - przerwał staruszce, aby nie kłopotała się za bardzo z wyjaśnieniami. Hutson nie przepadał za takimi formalnościami. Były one zbędne. Przecież pomagał bez oczekiwanej zapłaty. Nawet ciągłe podziękowania, czy pzeprosiny uznawał za cel do środka, dlatego nie lubił zbyt często tych słów. Jeden raz wystarczył, to nie tak, że mężczyzna musiał mieć je wypalone w pamięci. Dobrze wiedział kto mu dziękował, a kto nie. Kto w ten sposób był wart poświęcanego czasu, a staruszka zdecydowanie należała do grona, do którego znów wyciągnąłby pomocną dłoń. Zwłaszcza po naliczonym rabacie, którego udawał, że nie widzi.
       - Wpadnijcie jeszcze kiedyś. Mam świetne ubrania na ciebie - porpawiła zsuwające się z nosa okulary, gdy oboje usłyszeli niepokojący jazgot na zewnątrz. Spojrzeli przez okno, lecz nic interesującego poza zirytowanego kierowcy nie dostrzegli. Nie dziwota, skoro sama szyba ucinała częściowo chodnik, gdzie leżał sprawca tego małego chaosu.
      - Do usłyszenia Pani Perindson - pożegnał się z kobietą, wychodząc ze sklepu, a jego karbinowe tęczówki przytłoczyła głęboka czerń źrenic, kiedy znikąd pojawiła się sylwetka trytona. Był prawie pewien, że jeszcze przed chwilą go tu nie było. Ta zagadka długo trzymała maga w napięciu, gdy stał pośrodku otwartych drzwi, przyglądając uważnie pacjentowi, doszukując najmniejszych różnic, oznak czegoś niepokojącego. Jednak czy powinien się przejmować, skoro sam chłopak z szerokim uśmiechem trzymał tak kurczowo torby, jakby zaraz miał ktoś je ukraść? Może zwyczajnie Hutson był przewrażliwiony, świadom pochodzenia niebeiskiej rybki.
       - Spokojnie, odłożymy je na inne siedzenia - westchnął jakby z politowaniem, utrzymując delikatny grymas uśmiechu w kącikach ust i zamknął za sobą drzwi. Podszedł bliżej do trytona, aby nie zabierać całej szerokości chodnika dla siebie. Sam nie lubił takich osób, wiec nie miał zamiaru ich przypominać. Jeszcze mieliby okazję zwrócić mu na to uwagę. Gdy dotarł odpowiednio blisko chłopaka, wysłuchał jego słownej litani, nie pozwalając dojść magowi do słowa, póki sam nie skończy. Z doktorską uwagą obserwował swego pacjenta, zastanawiając czy czasem nie uderzył się gdzieś głową, wygadując takie głupoty.
      - Nie ma za co. Zapamiętaj, to tylko rzeczy - oznajmił, spoglądając mu prosto w oczy, widząc w nich odbicie morza, głębin w jakich dorastał. Phyrin wiedział, że gdyby nie jego profesja, gdyby był rybakiem, bez wahania pozwoliłby się pociągnąć za tymi hipnotyzującymi tęczówkami. Jakby przeszywały jego duszę, skażoną, zalaną krwią niewinnych.
      - Cóż, myślę, że potrzebowałbyś kilku żołądków, aby pomieścić wszystkie dania - prychnął rozbawiony, kładąc swoją dłoń na plecach chłopaka, aby wskazać mu kierunek w jakim mieli się udać i powoli ruszył przed siebie. - Chociaż, bardzo interesuje mnie wasza anatomia. Może macie ze dwa - ciągnął temat dalej, gdy nikogo w pobliżu nich nie było. Zblizali się do pasów dla pieszych, a kiedy światło lamp zaświeciło na czerwono, mag od razu złapał Nerine za kołnierzyk koszulki, ciągnąc do tyłu, aby się zatrzymał. Nie chciał tutaj mieć katastrofy, która później wylądowałaby na pierwszej stronie gazet. Kto wie, jak by wyglądało ciało chłopaka po śmierci, czy wróciłoby do rzeczywistego wyglądu? Ach, tyle pytań nachodziło myśli mężczyzny i wszystkie były bez odpowiedzi.
       - Nie można od tak wchodzić na ulicę. Dla nas przeznaczone są chodniki oraz pasy. Tam masz lapmę. Jak zaświeci człowiek na zielono, mozna przejść - dyskretnie nachylił się do trytona, wskazując palcem na sygnalizator, a gdy z powrotem zaświecił na zielono, ruszyli dalej.
       - Nie jadam często na mieście. Nie siedzę również w daniach bez mięsa, ale pewnie mają coś w menu - spojrzał kątem oka na czuprynę chłopaka, skręcając na rogu w lewo, potem w prawo, wciskając się w wąską uliczkę między dwoma wysokimi blokami. Z tamtąd wylądowali na sporym deptaku z sporą ilością donic, przepakowanymi zielenią oraz kwiatami, wokół których latały osy i inne owady. Ławki stały przy każdym posadzonym drzewie, wyciętym zgrabnie w kule, a na samym środku widniała pokaźna fontanna, rozpryskująca wodę do środka. Sześć statuł stało na jej brzegach, plując strumieniem, a każda z niej miała swoją własną historię.
       - To jest centrum przedmieści. Zjemy, zrobiym zakupy i wracamy do domu - oznajmił, kierując ich dwójkę do kawiarni mającej na podwórku kilka wolnych stolików, ukrytych pod szerokimi parasolami. Usiedli przy jednym z nich, kładąc torby na dwóch wolnych krzesełkach dostawionych do ich stolika. Nie musieli długo czekać na kelnerkę.
       - Dzień dobry, coś do picia na początek? Polecam dzisiaj ciasto marchewkowe - podała karty do rąk, wyciągając mały notesik.
       - Dziękujemy, musimy się zastanowić - Phyrin zgrabnie spławił na kilka minut kobietę, która z uśmiechem i skinieniem głowy odeszła, dając im czas na decyzję. - Umiesz czytac? - spytał, uświadamiając sobie dopiero teraz, że w sumie nie sprawdzał Nerine, czy faktycznie rozumie ich pismo. Język to jedna sprawa, ale pisownia to całkiem inna bajka.

       Wygodnie oparty plecami o krzesło, ułożył sobie kartę menu na jednym kolanie, zarzucając przy tym nogę na nogę. W rytmicznym, leniwym rytmie machał stopą, słysząc w oddali cichą muzykę puszczaną w głębi restauracji. Obserwował kątem oka ludzi korzystających z wolnej chwili, kończąc swoje poranne posiłki przed pracą. Phyrin oczywiście mógł jadać częściej na mieście, ale zdawało mu się być to nie opłacalne finansowo, jak również czasowo. Dotarcie do przedmieści zajmowało godzinę drogi. Doliczając do tego powrót, jak samo skonsumowanie posiłku dziennie miał w plecy trzy godziny, nie licząc pory obiadowej, bo kolację zawsze mógł zjeść w domu, dlatego też nie był częstym klientem takich miejsc, lecz musiał sam przyznać, iż czasem dla odmiany pójście w takie miejsce mogło być bardzo relaksującym sposobem spędzenia czasu inaczej. Zwłaszcza w towarzystwie. Nawet przez chwilę pomyślał nad zabraniem Kenty w jakieś podobne tego typu miejsce, może niekoniecznie śniadaniową kawiarnię, ale zawsze było to lepsze od przesiadywania u niego w burdelu, czy u samego Phyrina w mieszkaniu, w którym właściwie dawno go nie było. Warto byłoby za jakiś czas sprawdzić, czy wszystko było na swoim miejscu.
       Karbinowe tęczówki maga powoli prześlizgnęły się z karty dań na lekko zawstydzonego, ukrywającego się za kartą trytona, który z trudem przyznał się do swojej słabości. Wszystko to jednak było winą samego Phyrina. Całkowicie nie przeszło mu wcześniej przez myśl, aby sprawdzić, czy chłopak potrafi czytać. Słysząc i widząc jak dobrze radzi sobie z mową, zdawał się uzmysławiać sobie, iż z samym alfabetem będzie równie dobrze. Nic bardziej mylnego. Hutson mimowolnie zrobił większe oczy, napotykając błękitne spojrzenie Nerine i czując bezsilność w samym sobie, podparł łokieć o ramię krzesła, umieszczając swój polik w dłoni. Uśmiechnął się delikatnie, pocieszająco, śmiejąc w duchu z samego siebie za taką głupotę. Niby uczony, niby mag o niesamowitej wiedzy, tysiącem ksiąg odłożonych w regał podpisanym "przeczytane", a popełnił tak banalny błąd, dając się jeszcze ukłuć szpileczką uroku rybki. Pomału zaczynał zastanawiać się, czy długa obecność trytona nie wpłynie na niego negatywnie. Zdecydowanie odczuwał pewnego rodzaju słabość do tej tajemniczej rasy, a sam Nerine zdawał się być bardzo ciekawym pacjentem. Pełnym niespodzianek, luk w wiedzy o świecie zewnętrznym, o którym zapewne czytał z podręczników spisywanych przez oosby żyjące jakiś czas tutaj, na lądzie. Ten rodzaj niewiedzy trytona doprowadzał Phyrina do pętli z jakiej niekoniecznie chciał wyskakiwać, a przy tego typu próbach, wpadał z powrotem do kolejnej kończąc na lini startu z nowo powstałymi pytaniami i powodami do działania, czy też podsuwania odpowiedzi niebieskowłosemu pod sam czubek nosa.
      - Meridiański, hm? Bardzo interesujące, chętnie dowiem się o tym więcej - w jego tęczówkach dostrzec można było iskierkę ciekawości, tej w najczystrzej postaci jak u małego dziecka widzącego najwspanialszą rzecz na świecie, za szkalną witryną i jedną myślą dudniącą w głowie, że musi ją mieć.
      - Mam nawet dobrą propozycję, na której skorzystamy oboje. Co powiesz na to, abyśmy codziennie uczyli się nawzajem alfabetu i po jednym słówku? - ciemnowłosy uznał tę propozycję za coś genialnego. W duchu gratulował sobie kiwnięciami głowy za taką wspaniałomyślność, na której oboje mogli skorzystać, a sama rybka nie poczułaby się z tym faktem tak źle, gdyby działało to wyłącznie w jedną stronę. Mężczyzna będąc tak krótko ze swoim "przedmiotem" zainteresowania mógł śmiało stwierdzić, że Nerine nie lubił być dłużnikiem, a tak przynajmniej w jakiś sposób spłaci swój dług wdzięczności, ucząc maga obcego wszystkim języka. Choć mogło się zdawać, iż nauka Meridiańskiego była bezcelowa, skoro język ten był automatycznie tłumaczony za pomocą nieznanej mu magii, to sam napotykając syrene na swej drodze po raz kolejny mógłby uratować swoją skórę, zaskakując ją swą znajomością ich kultury, pisma, samej wiedzy. Choć równie dobrze byłby to świetlany alarm do zgładzenia jego persony wiedzącej o ich głębinowym życiu zbyt wiele. Cóż, wszyscy wiedzieli, że Phyrin nie należałdo grona tych normalnych osób, a łapczywość posiadania wiedzy nadwyraz zwyciężała nad zdrowym rozsądkiem.
      - Bez mięsa... - powiedział bardziej sam do siebie, śledząc propozycję gdzie nie znajdowało się krwiste mięsiwo, czy też ryby. Na szczęście Hutsona parę propozycji znalazło się na końcowej liście dań i odetchnął z ulgą, obawiając się już, że zmuszeni zostaną do zmienienia knajpy. Jedne z nich bardzo zainteresowały maga, chcącego poznać wizualnie rozpisane poematy posiłków, ale czuł gdzieś w głębi siebie, że młodzieniec nie odważy się wsadzić do swego dzioba czegoś, co przypomina stworzenie, choć nim nie jest. Kiedyś takich posiłków nie było zbyt często, bowiem nadal na świecie liczebność ludzka przeważała nad innymi rasami, ale w tych sławniejszych restauracjach, zwykle na deptakach jakich sami się teraz znaleźli można było natrafić na takie rzeczy. Same napoje były czasem serwowane z wykreowanymi z magii wróżkami płwającymi w napoju. Oczywiście znikały po paru minutach, a klient mógł cieszyć się smakiem trunku, wcześniej ciesząc jeszcze oczy zjawiskowymi akrobacjami stworzonek w płynie między kawałkami owoców oraz kostek lodu. Phyrin zdecydowanie kiedyś zamówi takie cudeńko niebieskiej rybce, o ile przed tym nie wypali z jego pracowni.
      - Czy już panowie się zdecydowali? - kelnerka z powrotem wróciła do ich stolika, dostrzegając jak oboje przestają śledzić karty dań. Hutson odpowiadając równie przyjaznym uśmiechem, przytaknął głową, palcem jeżdżąc po wybranych numerach, jednocześnie wymawiając nazwy potraw. Oczywiście dla siebie musiał wybrać coś pożywnego, gdzie główną atrakcją talerza miało być mięso, zaś dla Nerine wyszukał czegoś delikatnie słodkiego, aczkolwiek puszystego. Na zwieńczenie śniadania dobrał dla ich dwojga deser, odświeżający, niwelujący słodycz oraz dwa zimne napoje.
       - To wszystko? Dziękuję bardzo, ładna z państwa para - dziewczyna schowała notesik, zamykając długopis jednym pstryknięciem w kulkę na jego szczycie, a Phyrin spojrzał kątem oka na chłopaka, zastanawiając się, czy czasem nie pomyliła go z dziewczyną. Nie skomentował tego. Jedynie odprowadził nieznajomą wzrokiem po same drzwi wejściowe do restauracji, nachylając nieco bardziej w stronę Nerine. Wyrzucił na stół kilka drobnych, chcąc wytłumaczyć mu, które z nich odzwierciedlają dane nominały i ich wartości rynkowe. Chciał przynajmniej tyle nauczyć go dzisiejszego dnia na mieście, nim pozwoli mu na nieco więcej swobody i zabawy w tym świetle przedmieści, na deptaku gdzie owocowało sporo kawiarni, sklepów, a sami mieszkańcy lubowali się tu spotykać przy fontannie, wyznając czasem nawet miłość przy bacznym spojrzeniu jednej z stojących figur, snującej powieści o wiecznym, szczęśliwym uczuciu. Dla mężćzyzny niewiele to znaczyło.

zamówienie:

       Umowa jaką między sobą zawarli niebywale zadowalała mężczyznę, który dosłownie kochał zdobywać wiedzę, poszerzać swoje horyzonty o kolejne stronnice swych pamiętników, czy notesów. Wiedział również, że do jednego z nich musiał dorzucić informacje odnośnie anatomii Trytonów. Nie mieli dwóch żołądków. Choć z pierwszego punktu widzenia zdawało się być to głupie, to jednak w świetle medycyny miało to niezwykłą wagę. Jakakolwiek informacja o tej rasie była drogocenna. Za same łuski jakie trzymał w szufladzie mógł dostać sowitą nagrodę, ale Phyrin nie patrzył na zarobek, a wyniki eksperymentów, badań nad nimi. Ich zastosowanie było niezwykle szerokie, a ich granice nadal nie były odkryte. Syreny były niezwykłe, tajemnicze, co tylko wzniecało ogień w palenisku Hutsona. Sama myśl o tym wszystkim doprowadzała maga do szaleństwa, a jego słowa nabierały tempa, tłumacząc chłopakowi, który pieniądz jest ważniejszy, aż sam niebieskowłosy wytrącił go z równowagi. Phyrin spojrzał na pacjenta lekko pytająco, zastanawiając co właściwie mówił. Odchrząknął, chcąc ukryć swoje zmieszanie i zaczął od nowa, kończąc dopiero, gdy kelnerka przyniosła im napoje. Mag niespiesznie sięgnął po swoją szklankę, obserwując zachowanie niebieskiej rybki. Upił nieco napoju, odkładając go z powrotem na środek stolika, uśmiechając lekko pod nosem. Kolejna rzecz warta uwagi. Nerine nie lubił zimnego.
      - Tak, w upalne dni warto schłodzić się czymś zimnym. Jeśli chcesz, możemy się zamienić. Moje jest bez lodu - nie bez powodu zamówił dwa inne soki, nie wiedząc co dokładnie przypadnie chłopakowi do gustu. Nie spodziewał się jednak, że niebieskooki zwróci uwagę na poprzednie słowa dziewczyny, które wedle maga były warte zapomnienia. Kto by się w końcu przejmował kimś obcym, kimś kto sam siebie wprowadził w błąd. Phyrinowi było obojętne za kogo go uważała, ale najwidoczniej Nerine był niezmiernie tym zbulwersowany, więc uznał, że będzie musiał poświęcić parę minut na usprawiedliwienie obsługi. To nie tak, że miał coś lepszego do roboty.
      - Może pomyliła ciebie z dziewczyną? - spytał, wyobrażając sobie chłopaka w damskiej odsłonie. Najpewniej długość włosów pozostawiłby taką samą. Jedynie rysy twarzy bardziej by zaokrąglił, aby dodać mu miękkiego wyrazu. Oczy były idealne. Ilekroć spoglądał na nie, czuł na swej skórze dreszczyk wznoszący każdy włosek ku górze. Reagowały dokładnie tak jak igła w kompasie. Sama sylwetka była idealnie smukła, brakowało tylko krągłych piersi w rozmiarze D i kobieca odmiana Nerine była by już gotowa. Nawet makijaż byłby tu całkowicie zbędny. Ta myśl natchnęła na coś Hutsona. A gdyby tak wymyślić miksturę przemiany? To byłaby znakomita zabawa, a sama rybka zostałaby pierwszym mężczyzną zamienionym w kobietę. Z pewnością chłopak udusiłby maga własnymi rękoma.
      - Nie mniej jednak, uznała nas za parę. Na pewno nie mówi tego każdemu. Musiała przyglądać się nam od jakiegoś czasu. Z boku... możemy różnie wyglądać. Z tymi zakupami, tym jak rozmawiamy, jak zamawiam dla nas obojga - Phyrina coraz bardziej zastanawiało co skłoniło kobietę do takiej deduckji. Czy faktycznie zrobili coś, co zaalarmowało kelnerkę?
       - Albo jest skrytą fanką yaoiców. Wiesz, jak facet z facetem robią to i tamto - westchnął z politowaniem, czując jak życiodajna energia uchodzi z niego ciurkiem przez rozchylone delikatnie wargi. To ostatnie było najbardziej prawdopodobne. W końcu Hutson nie ukrywał się ze swoją orientacją. Może dziewczyna kojarzyła maga. Przecież na przedmieściach większość osób znała się wzajemnie, a plotki rozchodził się w diametralnie błyskawicznym tempie, więc to również była prawdopodobna opcja. Jedna z tych dwóch. Jednakże nie miał ochoty teraz oświadczać Nerine o swojej orientacji. Nie czuł takowej potrzeby. Jeszcze zacząłby stronić się przed nim, bojąc o swój tyłek, a przecież mag nie należał do tego rodzaju facetów.
      - Państwa zamówienie - po dłuższej chwili kelnerka doniosła zamówione jedzenie, stawiając mięsne danie przed Phyrinem, placuszki przed Nerine, a sam deser po środku nich z dwoma łyżeczkami, gdyby oboje chcieli skosztować posiłku. Skinęła głową i odeszła, pozostawiając ich w spokoju, aż do samego końca, gdy Hutson spojrzeniem dał znać, że skończyli i chcą zapłacić.
      Zbierając swoje wszystkie rzeczy, ruszyli prosto na mały ryneczek z prywatnymi stoiskami, gdzie tutejsi mieszkańcy sprzedawali swoje dobrodziejstwa. Maga interesowały tylko te, gdzie mógł dostać świeże mięso, ryby, a także warzywa oraz owoce. Pozwolił swojej rybce wybrać co tylko mu się spodoba, nie martwiąc już kolejnymi wydatkami. Skoro już szaleli, to do końca. Dopiero potem będzie się zastanawiał nad stanem konta. W zasadzie i tak dziś miała przyjść Makoto z pieniędzmi za zamówione eliksiry, dlatego też umysł maga był spokojny. W stoickiej harmonii, z rękoma pełnymi toreb skończyli w autobusie, wysiadając na ostatnim przystanku, gdzie wysoko na drzewie czekała na nich miotła. Phyrin odkładając pakunki na ziemię, skrzywił swoją twarz, zastanawiając jak właściwie ją teraz ściągnie, a to była dopiero połowa sukcesu. Drugą był fakt, że nie przemyślał przeciążenia jego latającej maszyny. W końcu każdy miał swoje granice, a ta dzisiejsza mogła zwiastować krótki lot do domu, niekoniecznie pod same jego drzwi.
      Walcząc z drzewem, trzęsąc nim i kopiąc, a nawet usiłując wdrapać, co wyglądało dość komicznie, zrzucił miotłę, rozmyślając jak rozłozyć sensownie na niej ciężar. Na sam tył zawiesił pakunki z ubraniami, wiedząc, że Nerine wyląduje bardziej po środku. Potem w odpowiedniej odległości wsunął opakowania z zakupami, a na końcu posadził ich samych. Niepewnie trzymając za koniec miotły, patrzył to na trytona, to na uginający się kij, gdy zaczynał wznosić ich oboju ku górze. Hutson nie miał zamiaru robić im wycieczki krajoznawczej. Chciał jak najszybciej dolecieć do domu, więc prosząc jedynie o mocny uścisk, ruszył do przodu, wzbijając się nad korony drzew, aby nie przykuwać zbytniej uwagi, gdyby ktoś ich widział. Nie chciał, aby niepotrzebne osoby znały miejsce jego pracowni. Mag miał wystarczająco dużo na głowie. Nie bez powodu uciekł z miasta w bardziej ustronne miejsce.
      Z niepewnym lądowaniem, Phyrin zaczął stykać swoje stopy z podłożem, robiąc szerokie kroki, oswajając się z wagą jaką ledwo unosiła miotła. Ostatecznie wylądowali, a torbom z jedzeniem nic powazniejszego się nie stało. Spojrzał przez ramię na Nerine, którego włosy były w istnym chaosie od podmuchu wiatru i odkładając wszystko na ziemię, wyciągnął spod płaszcza swoją różdżkę. Chwycił ją w zęby, łapiąc w ręce pakunki oraz miotłę, kierując do wejścia, gdzie stała już pewna postać. Bardzo niezadowolona, emanująca złowieszczą aurą. Dziewczyna odziana w biel stukała nerwowo nogą o ziemię, krzyżując ręce pod nie małym biustem, który lekko falował od drgań nogi. Phyrin szedł powoli, lustrując wzrokiem od dołu ku górze dziewczynę, zatrzymując na piorunującym spojrzeniu blondynki. Wiedział, że czekała już długo.
     - Phyrin! - nagle, jak to kobiety posiadały w swojej naturze, jej nastawienie odmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Mordercze spojrzenie zastąpiła radość na widok maga, a szeroki, przyjacielski uśmiech zawitał w kącikach ust. Z wysokim piskiem, w podskokach zaczęła zbliżać się do przyjaciela, a ten wybełkotał coś, trzymając w zębach swój magiczny kijek. Tęczówki nabrały na swej wyrazistości, a przez ich średnicę mignęły jasne runy. Nim Makoto zdążyła jakkolwiek zareagować, spotkała na swej drodze niewidzialną ścianę, dosłownie parę centymetrów przed magiem. Nie odklejając swej twarzy od ścianki, spojrzała na Phyrina, jakby miała do niego żal.
      - Wstydziłbyś się! - fuknęła z rybimi ustami, ostatecznie odklejając się od niewidzialnej przeszkody.
      - Nie wstydzę - odpowiedział szybko, jak z automatu, gdy czarownica z stęknięciem podskoczyła lekko do góry, aby zawisnąć na ściance, podpierając ją pod swoimi pachami.
      - Gdzieś ty był tyle czasu? - spytała z lekkim wyrzutem, dostrzegając prawdopodobnie winowajcę tego wszystkiego. - Ach! A kto to taki? - w jej oczach pojawiło się coś niebezpiecznie ekscytującego, przez co Hutson poczuł uglę. Wiedział, że straciła nim zainteresowanie, przekierowując je na nikogo innego jak Nerine. Dlatego usunął barierę, a dziewczyna tupnęła elegancko na ziemię, obiegając maga, aby po chwili znaleźć się na przeciwko trytona. Nie bacząc na torby, złapała go za obie ręce, ściskając w przyjacielskim uścisku.
      - Jak ci na imię? Aa, jakiś ty śliczny, co tu robisz? Chyba nic ci nie zrobił ten drań, co? - wypytywała niczym detektyw na przesłuchaniu, podnosząc w tym czasie jedną z rąk rybki, badając jego pachę, zerkając od tyłu na plecy chłopaka, wąchając kosmyki włosów.
      - Ma na imię Nerine i pomaga mi w prowadzeniu sklepu. Makoto - mówił, podchodząc do drzwi, a gdy wypowiedział imię dziewczyny, spojrzał na ich dwójkę zza ramienia. - Daj mu spokój - dodał, otwierając nogą drzwi, a z mieszkania wyleciał Paskudnik, mrucząc zalotnie na powitanie, ale nie swojego pana, a samego trytona. Widząc to, Hutson poczuł pewną granicę w sobie. Jeszcze przed chwilą miał wystarczająco dużo dobrego humoru, aby jakoś ratować tę sytuację, ale widząc jak wszyscy go zlewają, zlał i ich, wchodząc do środka. Nie martwił się o Nerine. Póki blondynka nie wiedziała kim jest, był bezpieczny przed jej nieokiełznaną ciekawością. Phyrin kochał wiedzę, ale odnośnie zwierząt i gatunków istot, Makoto diametralnie go przewyzszała.
      - Jestem Makoto, miło mi - nie potrafiła okiełznać swojej radości. Nie częsot widywała kogoś w progach starego przyjaciela. Jak sama nie często tu przylatywała na swojej kryształowej miotle. Wiecznie nie miała czasu, goniąc za nowymi gatunkami roślin, czy istot zywych, a znając profesję Hutsona, podejrzewała pewną ewentualność w postaci Nerine. Nigdy nie mogła wrzucać gości mężczyzny do jednego wora. Zwłaszcza tak urokliwych jak jegomość.
      - Ha! Paskudnik! Przytyło ci się od naszego ostatniego spotkania - jasnowłosa widząc puchatą kulkę, puściła w końcu Nerine. Prawdziwy pasozyt tych czterech ścian zjezył się na jej widok, czym prędzej uciekając do środka, a dziewczyna pognała za nim, chcąc wyściskać puchatą kluchę, której tyle czasu nie widziała.
     - Phyrin! Ja chcę herbatkę ziołową! - krzyknęła radośnie, zrzucając pospiesznie buty przed wejściem.

       Hutson niespiesznie podszedł do swojego aneksu kuchennego, dostrzegając pewnego rodzaju porządek, a przynajmniej jego podwaliny. Powód tego był znany każdemu. W końcu Nerine musiał jakoś zrobić sobie posiłek z wodorostów, a do tego potrzebował czystych naczyń oraz miejsca, które za chętnie nie gościło na blacie oraz zlewie. Mag już na dzień dobry dostrzegł różnicę w posiadaniu lokatora w swoich skromnych progach. Z zadowoleniem, głęboko schowanym w sobie, postawił pakunki na meblach, wstawiając wodę do czajnika na herbatę dla Makoto, a w tym czasie zaczął chować składniki do lodówki i szafek. Tym razem nie mógł spocząć jedynie na mięsie, czy rybach. Na kaszach oraz ryżach i paru rodzajów warzyw. Ze względu na chodzącą rybkę musiał wzbogacić półki o dodatkowe rzeczy. Na szczęście lodówka nie była mikroskopijna i spokojnie starczyła dla ich obojgu zapotrzebowań. Jego ciemne spojrzenie prześlizgnęło się w kierunku wpadającej jasnowłosej, która dorwała kocura lecącego jak na połamanie nóg pod stół. Jeszcze machał rozpaczliwie swoimi pulchnymi łapkami, gdy ta zaczęła go podnosić, wciskając w swe ramiona i chowając nos w puszku sierści na grzbiecie zwierzęcia. Phyrin byłwielce zaskoczony, że czarownica nic nie robiłą sobie z nadwagi czarnej kulki. Podnosiła go jak zabawkę ważącą ledwo kilogram, a to bydle miało spokojnie razy dziesięć!
      - Nic się tu nie zmieniło, no prawie - roześmiała się, rozglądając po pracowni, pozostawiając pewnego rodzaju pstryczek w nos dla przyjaciela.
     - Mógłbyś tu posprzątać. Zwłaszcza mając pomocnika - usiadła na krześle, wcześniej upewniając czy nic na nim nie ma. Raz popełniła ten błąd i ten jeden raz nauczył Makoto, aby być czujnym na każdym kroku. Zastanawiała się, czy Nerine miał już okazje być ofiarą panującego tu chaous, ale jej myśli rozwiazał widok drzwi, których poprzednim razem nie było. Tajemniczy uśmieszek zawitał na jej twarzy, a Paskudnik zeskoczył z jej kolan, uciekając do otwartej szafy.
      - Widziałam opatrunek na ramieniu Nerine - zagaiła, zastanawiając się nad prawdziwym powodem pojawienia się chłopaka. Phyrin nie był jedną z osób, która chętnie gościła u siebie obcych. Owszem, przejawiał ogromne pokłady altruizmu, ale jednak jego cztery ściany były sanktuarium. Niewielu tam wpuszczał, a niebieskowłosy nie zdawał się być otwartą na nowe znajomości osobą. Blondynka była niezmiernie dobrym obserwatorem i ewidentnie coś tu jej śmierdziało, ale mag nie miał zamiaru ją olśniewać. Miała wiedzieć tyle, ile potrzebowała. Reszta była zbędna.
     - Jak znajdę czas, to posprzątam, a co do opatrunku. To mały wypadek przy pracy. Nerine dopiero się uczy - zalazł kubek wrzątkiem, a wrzucone do niego suszone zioła wypłynęłu na górę, wypełniając pomieszczenie subtelnym zapachem. Hutson miał jedynie nadzieję, że aromat nie uderzy do głowy smoka.
     - Zazdroszczę mu. Nie często przyjmujesz uczniów - stękła, prawie kładąc na stole, śledząc kubek, który wylądował tuż  przed jej twarzą. W tym momencie do środka wszedł również Nerine, na którego zwróciła uwagę dwójka magów. Wyglądali zabawnie, odprowadzjąc go wzrokiem do samych drzwi jego pokoju. Całkowicie wytrącił ich z tematu, zwłaszcza Phryina. Nieco martwił się o to spotkanie, znając nadpobudliwość dziewczyny i... sekret rybki. Nie mniej jednak Hutson musiał przyznać, że od pojawienia się niebieskowłosego jego życie nabrało tempa, a w jego otoczeniu zrobiło się znacznie głośniej.
     - Ciebie nie chciałem, bo nie miałem czego cię nauczyć. Poza tym jesteś za głośna - z zmarszczonymi brwiami zasiadł na przeciwko przyjaciółki, a chwilę później dołączył do nich Nerine.
     - To było nie miłe - fuknęła, wyciągając rękę w stornę maga, ale był za daleko, aby jej pięść sprawiedliwości dosięgła ramienia mężczyzny. Nadęła więc jedynie poliki, przypominając gryzonia, a po chwili spojrzała na niebieską rybkę, zdecydowanie zakłopotaną swoimi słowami i jej obecnością. Blondynka od rauz zrozumiała aluzję. Nic dziwnego, w końcu była kobietą odganiającą adoratorów na każdym kroku. Stąd też La Saviori uśmiechnęła się tajemniczo do lokatora Hutsona, poprawiając swój kapelusz.
     - Chyba już ją przedstawiałem. To Makoto... - zaczął, lekko zdezorientowany, nie rozumiejąc w ogóle słów Nerine. Hutson, był niezmiernie głupi, a ta głupota spowodowała, ze Makoto wybuchnęła śmiechem, łamiąc się z bólu żołądka.
    - Nie o to mu chodziło - powiedziała w przerwach, gdy usiłowała uspokoić swój śmiech. Otarła krople łez z ich kącików, nadal prychając z rumieńcami na twarzy. Zdecydowanie ta dwójka była urocza. Dlatego postanowiła nieco się podroczyć. Zwłaszcza w stronę Nerine. Musiała go lepiej poznać i dowiedzieć, dlaczego Phyrinz decydował się wziąć chłopaka pod swój dach.
     - Jestem przyjaciółką Phyrina. Poznaliśmy się na studiach - wskazała kciukiem na nadal otępiałego Phurina, który usilnie starał się zrozumieć całą sytuację i samo zachowanie Nerine. - I jestem jego stałą klientką - dodała, a samo wpsomnienie tego spowodowało, że mag wstał z krzesła, idąc po spakowane w kartoniku fiolki z eliksirami, o które prosiła dziewczyna. - Poza tym... - zmruzyła lisio powieki, nachylając w stronę Nerine - Nawet gdybym czuła do niego miętkę, to na starcie jestem skreślona. On lubi chłopców - uśmiechnęła się tajemniczo, jakby jasno typowała zamiary Nerine. Miała niezwykłą cohotę zobaczyć raz jeszcze jego zakłopotanie, które przed chwilą pokazał, gdy źle ich ocenił, a przynajmniej ją. - Także spokojnie, masz moje wsparcie - pomachała ręką, prostując się i dmuchając na herbatę, aby przyspieszyć jej ochłodzenie. Cały czas nie odrywała spojrzenia od niebieskiej rybki, ciesząc swe oczka jego personą.
     - Chcesz coś do picia, Nerine? - Phyrin wrócił z pakunkiem, który połozył na stole, spoglądając pytająco na kobietę, to na niebieskookiego, zastanawiając co go właściwie ominęło. Żałował, że oderwał od nich uwagę, szukając odpowiedniego zlecenia, aby czasem nie pomylić paczek.
    - Siadaj, klapnij se! Nie gryzę - radośnie poklepała miejsce obok siebie. - I opowiadaj jak sie zyje z Phyrinem? ten staruszek jest bardzo specyficzny - zagaiła, napotykając gromiące spojrzenie maga.
     - Odezwała się ta młoda
     - Ja? No ba! Wiecznie! Przynajmniej mam stado facetów za sobą, a ty co? Znalazłbyś sobie kogoś w końcu
     - Heee?! Nie będziesz rządziła się moim zyciem prywatnym, Nilfo
     - Coś ty powiedział, zgrzybiały staruszku? przez moment zapomnieli o obecności Nerine, wytykając sobie rozmaite rzeczy, az w końcu oboje umilkli, spoglądając na chłopaka. Jak na zawołanie, zamrugali w idealnej harmonii, odchrząkując i uspokajając.
     - To na czym my... - podrapała się z iście przepraszającym uśmieszkiem, chcąc, aby rybka w końcu odpowiedziała na wcześniejsze pytanie. Takie wygadywanki był u nich normą, ale dla obcych mogły zdawać się czymś poważnym.

       Phyrin uniósł lekko pojedynczą brew, dość gęstą jak na typowe standardy u mężczyzn w jego rodzinie. Zapewne, gdyby poszedł do tak zwanego SPA, kobiety pracujące tam nie skubałyby jego pojedynczych włosków, a od razu wjechały z ciężkim arsenałem, przycinając je na starcie czymś na wzór kosiarki. Hutson od dziecka słyszał spore komplementy na temat jego gęstych włosów. Zdrowych i lśniących kosmyków. Nie jeden raz kochankowie zachwycali się dobrze zarysowaną klatką, podgryzając i ciągnąc za wyrastające na niej włoski, lekko kręcące w każdą możliwą stronę, ale to niezmiernie irytowało Hutsona, a raczej doznawał tak dziwacznego uczucia, że nie mogąc go dokładnie zrozumieć, postanowił regularnie je usuwać woskiem. Tak, ten mag bawił się w depilację dla własnego zdrowia psychicznego.
       Jego świdrujące, pytające spojrzenie przeniósł na speszonego Nerine, który wypuścił z uścisków kocura. Czarna klucha nie wyglądała na zachwyconą, ale nie mogła zbytnio narzekać, bo tak czy siak dzięki temu nie był maltretowany przez blondynkę kochającą ponad wszystko koty. Zwłaszcza te o długiej sierści. Mag zastanawiał się przez chwilę, czy powinien bardziej współczuć Paskudnikowi, czy jednak złotej rybce. Kto w tej sytuacji miałby bardziej przechlapane? Makoto miłowała się w puchatych zwierzątkach. Koty były na każdym rogu, więc w sumie swoje zapotrzebowanie uzupełnienia braków w mizianku mogła nadrobić zawsze, ale nacieszenie się kimś takim jak Nerine, rasą Trytonów, która była rozchwytywana w każdym zakątku świata mógł zdecydowanie górować nad całą resztą. Dlatego właśnie chciał ukryć tę informację przed przyjaciółką. Wiedział bardzo dobrze, że jasnowłosa nie będzie w stanie skrzywdzić chłopaka, chociażby dlatego, iż czuwał nad nim sam Phyrin, ale swoją osobą mogłaby niezmiernie zaniepokoić niebieskowłosego. Jej charakter był bardzo specyficzny i zawsze tam gdzie było głośno, była również i ona.
     Hutson bez zbędniejszego namysłu znów wrócił do swojego skromnego aneksu kuchennego, wstawiając wodę na herbatę dla siebie jak również pacjenta, tym razem przysłuchując się ich rozmowie. Na jego twarzy nadal widniał grymas po małej wymianie zdań z Makoto, lecz nie był on złowrogi. Nigdy jakoś nie potrafił złościć się na dziewczynę dłużej niż pięć minut, a tyle potrzebował na zaparzenie naparu z suszonych liści herbaty oraz kilku leśnych owoców, które nadawały delikatnie słodki posmak i przyjemny aromat. Phyrin nie chciał podawać tego samego co Makoto. Zioła jakie pijała były bardzo mocne i gorzkie, a nie znał na tyle dobrze Nerine, aby wiedzieć co lubił, więc nie chcąc słyszeć narzekania z któejkolwiek ze stron, po prostu postawił na bezpieczną kartę. W końcu kto nie lubił owocowych herbat?
     Ostrożnie podszedł do stolika z dwoma gorącymi kubkami. Położył jeden z nich przed niebieskowłosym, siadając zaraz obok niego, gdy ten zaczął odpowiadać na ogrom pytań Makoto. Niczym nadchodzący tajfun, zrzuciła na jego barki mase zagadnień, aby zbadać kim właściwie jest jegomość i dlaczego w sumie sam mag zgodził się na wzięcie Nerine pod swoje skrzydła. W końcu, jak sama blondynka zauważyła, niechętnie brał kogokolwiek za ucznia, choć samej rybki nie mógł za kogoś takiego uznać. Jednak ona sama nie musiała tego wiedzieć. Przynajmniej w tym momencie.
     - To tak zwany kontrolowany chaos - nagle Hutson poczuł potrzebę dodania swoich czterech groszy, chcąc jakoś wybronić się w ten sposób przed bezwzględnym osądem dwójki towarzyszy. Owszem, w pracowni panował istny burdel, a mag potrafił bardzo dobrze się w nim odnaleźć, ale zapewne gdyby Nerine przemieścił gdzie indziej choć jedną drobną rzecz, to cała harmonia ległaby w gruzach i mag nie byłby w stanie ognależć się w tym wszystkim. Czasem nawet bez złośliwości osób trzecich miewał problemy w odnalezieniu czegoś, co od pół roku nie gościło w jego rękach. Cóż, był jedynie człowiekiem i miał prawo czasem czegoś zapomnieć. Czasem jednak nie była to wina pamięci Hutsona, a puchatych łapek Paskudnika.
      Phyrin trzymając w obu dłoniach ciepły kubek, zaczął dmuchać delikatnie w gorącą ciecz, chcąc jak najszybciej ją schłodzić i upić pierwsze kilka łyków, ale jego rytuał przerwał Nerine, uświadamiając sobie co właśnie chciał powiedzieć, napotykając jednoznaczne spojrzenie maga. Nic by nie poradził, gdyby wygadał jak się spotkali dwa dni temu. Musiałby zwyczajnie posprzątać rozlane mleko i przyznać to małego oszustwa, ale na szczęście niebieska rybka zgrabnie wybrnęła z drobnego błędu, omijając szeorkim łukiem odpowiedź na temat swojej rasy. Mag upił w końcu łyk herbaty, widząc jak Makoto znacząco porusza w jego kierunku brwiami, na co jedynie westchnął z politowaniem. Wiedział dobrze co rodziło się w jej chorej główce i nie miał zamiaru nic z tych rzeczy spełniać, a przynajmniej w najbliższym czasie.
     - Wystarczy tego przesłuchania, Makoto - mag postanowił wtrącić się, wpaść ze swoim stanowczym zdaniem niczym rycerz na białym koniu. Co innego miał począć widząc stan Nerine i to jego proszące o ratunek spojrzenie. Miał dość blondynki, jak sam mag, więc pora była zakończyć zgrabnie to spotkanie z przyjaciółką, a jednocześnie klientką. Czarownica stęknęła w niezadowoleniu, dość teatralnie, lecz z idealnym wyuczeniem tego ruchu, sprawdzając swoje zamówienie, czy faktycznie się zgadza i wręczyła zapłatę w ręce Nerine, subtelnie do niego puszczając oczko.
     - Reszty nie trzeba - wstała od stołu, dopijając resztę herbaty z dna kubka, przytrzymując tym samym swój biały kapelusz, aby czasem nie zsunął się z jej głowy.
     - Farrun to śliczne miejsce. Czasem nad nim przelatywałam. Cóż, czas mnie nagli, ale następnym razem jak tu wpadnę, będziesz miał ochotę zobaczyć moje nowe znaleziska? - to słynne pytanie, które zwykle było kierowane w stornę przyjaciela, obdarowała samego Nerine, patrząc mu prosto w oczy. Phyrin odprowadził dziewczynę do wyjścia, a gdy ta odleciała na swej miotle, zamknął drzwi i poczekał jeszcze parę sekund, opierając się plecami o wejście i wzdychając jakby właśnie wrócił z pola.
     - Cóż... gratulacje. Właśnie obsłuzyłeś pierwszego klienta - uśmiechnął się delikatnie do rybki, odkładając pusty kubek po Makoto do zlewu, jak zwykle nie myjąc go po czym wrócił na swoje miejsce, czując jak dopiero teraz odpoczywa po dniu pełnym wrażeń.
      - Gdybyś kiedyś potrzebował pomocy, a Makoto byłaby w poblizu, przyjdź do niej. Pomoże tobie - spojrzał na chłopaka kątem oka, upijając kolejne parę łyków ciepłej cieczy, wieńcząc cichym sapnięciem.
      - I co o niej myślisz? O całym dzisiejszym dniu? - spytał, zastanawiając nad odpowiedziami Nerine. O tym, że ma zaledwie dwadzieściadwa lata i nikt nie jest bliski jemu sercu. To nie tak, że interesował się rybką w ten sposób. Hutson nie był tego typem osób. Jedyne, co powodowało u niego poruszenie to rubia forma pacjenta i myśl o poznaniu lepiej tej rasy. Trzymanie trytona u siebie w pracowni miało wiele powodów. Jedne były bardziej egoistyczne, drugie zaś mniej, ale jednak nie były one w stu peocentach bezwarunkowe i popchnięte przez aspekt seksualny. Co prawda Nerine był apetyczny, wpadał w pewnym sensie w gusta maga, ale nadal patrząc na niebieską rybkę w odmętach umysłu słyszał znaczące NIE.
      Phyrin zapatrzył się na swe dłonie trzymające kurczowo kubek, nadal ciepły. Dzień powoli się kończył, a Makoto pozostawiła go z myślą, że faktycznie powinnie wziąć się za posprzątanie pracowni. Jego spojrzenie przesunęło się nieznacznie na Nerine, chcąc zadać kolejne pytanie, czy czasem nie potrzebuje zamoczenia się w morskiej wodzie, ale przemilczał to, słuchając uważnie chłopaka. Teraz ważniejsze było jego zdanie. Gościa tego miejsca, a jednocześnie pacjenta, dla obcych - ucznia.

       Z całą pewnoścą ciemnowłosy mag nie spodziewał się tak rozwiniętej i jakże szczegółowej odpowiedzi ze strony niebieskiej rybki, a w szczególności potwierdzenia tego, że dosłownie CAŁY dzień sprawił mu niesamowitą pociechę. Co jeszcze ciekawe, Phyrin nawet niezauważył w kącikach swych ust subtelnego uśmiechu, który wywołał sam entuzjazm Nerine, gdy to wszystko mówił. Karbinowe tęczówki, lekko przyćmione cieniem wiszących nad nimi kosmyków włosów, emitujących sople lodu jedynie potęgowały malowaną na twarzy mężczyzny błogość. Ten stan był tak przyjemny, że Hutson przez krótką chwilę wrócił do starych czasów, gdy naprawdę nieco obecności innych osób sprawiało mu nieopisaną radość. Być może w jakimś ułamku siebie tęsknił za tym wszystkim, ale pochłonięty pracą i księgami czekającymi w kolejce do przeczytania powodowały, że zwyczajnie o tym nie myślał. Po prostu zapominał o byciu samym, a gdy samotność zaczynała mu doskwierać, lądował w objęciach Kenty, którego swoją drogą bardzo długo nie widział i to była tylko kwestia czasu, aż sam przyjdzie ze swoją miękką, puchatą kitą. Tak bardzo z resztą uwielbianą przez maga. Gdyby nie okropny charakter domowego pchlarza, Phyrin z pewnością chętnie miziałby kocura, ciesząc miękkim dotykiem sierści, ale postawiony przed niektórymi sytuacjami, świadom był ich nietykalności oraz oporności na zmiany. Paskudnik był jedną z takich rzeczy. I nawet teraz Krókowłosy zerknął ukradkiem na puchatą kulkę rozkoszującą się dotykiem Nerine. To było całkiem zabawne, gdy smok ugryzł ogon Trytona, czując od niego zwyczajnie rybiznę. Sam mag był w stanie to wyczuć, ale zapach ten nie był na tyle intensywny, aby drażnił po nosie i powodował chęć wyrzucenia niebieskowłosego za drzwi. Poza tym zapach ten rozchodził się jedynie podczas przemiany w magiczną postać. Samo ludzkie ciało zdawało się być w jak najbardziej normalnym i idealnie odwzorowaniem człowieka. Hutson ciekaw był, czy magia ta jedynie oszukiwała zmysły wzroku, czy może faktycznie Nerine stawał się człowiekiem. Na samą tę myśl lekko przygryzł dolną wargę, kiedy chłopak wstał od stołu, proponując przygotowanie kolacji.
      - W sumie nie widzę problemu, aby tobie pomóc - przytaknął na propozycję chłopaka, podpierając się rękoma o stół, aby zaraz podnieść swe szanowne cztery litery i odsunąć krzesło do tyłu z lekkim, nieprzyjemnym dźwiękiem ocierania drewnianych nóg o podłogę. W tej jednej chwili spojrzał na swą dłoń, którą chwilę temu dotykał Nerine. Wcześniej pochłonięty całkowicie swoimi dedukcjami, nie za bardzo zwrócił na to uwagę, czując teraz dziwny posmak w ustach. Nie wiedział czym było to spowodowane, ale pewien był jednego, nie przywykł do takiej bliskości z drugą stroną. W sumie, to Hutson "oswojony" był jedynie z Kentą i to ejgo bliskość nie powodowała tak mieszanych odczuć jak ta od Nerine. Być może powodem była krótka znajomość, może fakt, że traktował go jak pacjenta, a zarazem żywą, chodzącą księge do przeczytania. W każdym bądź razie musiał sprawdzić jedną rzecz, inaczej nie byłby sobą. Ciekawość, chęć poznania odpowiedzi na dręczące go pytania powodowały, iż nadszedł ten moment obnażenia odpowiedzi. Z tym pewnym siebie postanowieniem podszedł do Nerine, niczego nieświadomego biedaka, którego raz już zmaltretował łaskotkami stóp. Tym jednak razem jego ofiarą miało być zdecydowanie inne miejsce, oddalone od dolnej partii ciała niczym południe od północy.
      - Wiesz, nie muszę jeść każdego dania z mięsem w roli głównej. Lubię mięso, w sumie pokusiłbym się na stwierdzenie, że je wielbię i nigdy bym nie oddał go w ofierze jakiemuś Bogowi, ale spokojnie mogę zjeść posiłek lub dwa bez tego cudownego składnika. Nie to żebym przez to wyzionął ducha, dlatego chętnie zjem tosty z awokado - bo to zawsze coś lepszego od zupki instant, albo sałatki Cezar, która nawet obok tego nie nelażała, gdy Hutson wielokrotnie takową wykańczał, nie robiąc nawet do niej sosu. Zwyczajnie kroił z pozoru niedbale warzywa, choć naprawdę się starał zrobić identyczne kawałki, ale nie wychodziło, mieszał je z sałatą rosnącą z tyłu domku i dodawał na koniec usmażonego kurczaka. Do robienia sosu był zbyt leniwy. Poza tym nie lubił bawić się w kuchni dłużej niż pół godziny, ale teraz było nieco inaczej, ponieważ w tych paru metrach sześciennych znajdowało się najcudowniejsze, najbardziej zagadkowe stworzenie świata. I stało tak po prostu, jakby nigdy nic, chcąc coś przygotować na kolację. To był wystarczający powód, aby magowi nie przeszkadzało zmarnowanie tam nieco więcej swego drogocennego czasu.
      Podszedł do chlebownika, wyciągnął zapakowane pieczywo idealnie pasujące na tosty i wrócił do niebieskiej rybki, zatrzymując nieco zbyt blisko. Sam chleb trzymany w jednej ręce, lekko wysunięty na przeciw z trudem znajdywał miejsce między nimi, wręcz jakby był wyliczony w umyśle Hutsona, tworząc granicę, jakiej nie powinien przekraczać. A jednak. Zrobił to i przekroczył, choć nie od razu. Najpierw wpatrywał się prosto w oczy chłopaka, intensywnie, jakby chciał odszukać w nich odpowiedzi na swoje pytanie, a raczej pozwolenia na to, co zamierzał zrobić. Owszem, Hutson zawsze był pod pewnym względem egoistą i w tej chwili miał zamiar to obwieścić przed trytonem, ale nadal walczył, chcąc zdusić w sobie ciekawość zwykłym wpatrywaniem w niebieską rybką, ale każdy widząc ich dwójkę wiedziałby, że to było niemożliwe. Sam Paskudnik siedząc na ciągle ciepłym od czyjejś dupy krześle, wpatrywał się intensywnie w domowników, zbyt długo stojących w jednej pozycji. Z zbyt długo zalegającą ciszą.
       Phyrin położył kawałek chleba tostowego na blat, pochylając się tym samym delikatnie w stronę Nerine, czując jego ciepły oddech na swojej skórze. Jego mina była nie wzruszona, bowiem skupiony był, aby odstawić produkt w odpowiednie, bezpieczne miejsce, a gdy wrócił do poprzedniej pozycji, sięgnął dłonią po dłoń niebieskowłosego, wyciągając ku sobie i patrząc na linie papilarne ciągnące się wzdłuż skóry, które przyciskał delikatnie własnymi palcami. Kciukiem delikatnie uciskał miejsca wrażliwe na dotyk, to one powodowały, że człowiek potrafił odpłynąć, doznając błogiego stanu rozluźnienia. Hutson doskonale wiedział gdzie się one znajdują dzięki wiedzy w jednej z książek o anatomii i rehabilitacji. Jednak nie skupiał się na doznaniach jakie chciał zobaczyć na twarzy Nerine. Jego celem było całkiem co innego. Choć po znalezieniu trytona na brzegu plaży i zaciągnięciu go do siebie, nie miał tak naprawdę czasu, aby dobrze go zbadać. Owszem, napatrzył się na ciało chłopaka, ale to wszystko. Maga interesował dotyk. Czy skóra była szorstka, czy gładka. Czy była twarda, czy jednak miękka. Dlatego z taką intensywnością wpatrywał się w skórę i to jak się zachowywała pod jego dotykiem. Była sprężysta, miękka i delikatnie wypychała napierające palce. Na domiar tego nie było ani śladu łusek, a sam zapach. Hutson dałby urwać sobię głowę, bo nie czuł nic poza wcześniej przygotowaną herbatą. To ona roznosiła subtelny, słodki zapach.
      Zjechał palcami niżej, do nadgarstka, nie przestając obmacywać ciała Nerine, ale tym razem postanowił zerknąć na chłopaka, aby sprawdzić, czy czasem nie mdleje, albo nie ma zamiaru go ugryźć. Jednak nie mogąc rozczytać jego miny, postanowił się upewnić pytaniem.
       - Czy przeszkadza to tobie? Jeśli tak, powiedz. Przestanę - choć nie mógł tego obiecać, bo odnajdywał w tym wszystkim jakąś chorą przyjemność.
       - Niesamowite - wyszeptał bardziej sam do siebie, dalej sunąc kciukiem wzdłuż ręki Nerine, zatrzymując dopiero przed pachą. Kusiło go sprawdzić, czy i tam niebieska rybka miała tendencję do łaskotek, ale zdusił to w sobie. Wrócił do dłoni trytona i unosząc całą rękę nad jego głowę, obrócił go tyłem do siebie, lekko napierając swym ciałem do jego. Drugą dłoń również położył na jego, pokierował nimi, aby złapał chleb oraz nóż i puścił długowłosego, przypominając sobie o czymś istotnym. O tym, że wychodząc ze sklepu Pani Perindson wziął jeszcze jedną rzecz. Rybka miała z czymś problem, a mag obiecał sobie rozwikłać go, gdy ten wykona swoje pierwsze zlecenie, którym była Makoto. Dlatego też z nienaganną ostrożnością o swój skarb, bo przecież nie chciał, aby trytonowi coś się stało, odgarnął kosmyki włosów za ucho, zgarniając również pozostałe. Celowo zachaczył o uszy, chcąc sprawdzić, czy również one wyglądają jak najabrdziej ludzko po czym jedną dłonią sięgnął do kieszeni spodni, wyciągając frotkę do włosów. Gęstą czuprynę Nerine spiął w luźną kitę, uśmiechając się pod nosem. Był dumny z samego siebie. Z wynagrodzenia swojego pacjenta, rzekomo ucznia.
       - Teraz nie powinno być problemu - powiedział, całkowicie nie mając tu nic złego na myśli. Samo obmacanie ręki Nerine nie miało tu głębszego znaczeni poza zaspokojeniem ciekawości. Po prostu mag chciał to zrobić i zrobił to. Tak po prostu.
       - A więc zabierajmy się do pracy, ciekaw jestem jak będą smakować twoje tosty

       Mag nie miał zamiaru narzekać nad powierzonym mu zadaniu. Po prostu chwycił za kawałek chleba tostowego i pokroił w miarę równe plastry, zastanawiając nad tym jak mógł osiągnąć złocisty kolor i chrupkość. Choć z ostatnim nie było problemu. Wystarczyło przeciągnąć chleb na patelni, ale dobrze wiedział czym to się kończyło. Czarną spalenizną na wierzchu, a nie o to chodziło Nerine. Hutson nieco znał się na gotowaniu, ale to czy mu ono wychodziło było sprawą drugorzędną. Znajomość czegoś, a zdolność wykorzystania nie współgrały z mężczyzną. Przynajmniej w tej dziedzinie. Zamyślony westchnął głęboko, krzyzując dłonie na piersi, jedną z nich podpierając swą gładką brodę, którą zaczął gładzić. Kątem oka obserwował trytona, czując głęboko w sobie pewnego rodzaju niesmak. W końcu to on powinien być lepszy w gotowaniu, a nie rasa nie wychodząca na powierzchnię. To było niczym splamienie własnego honoru, dlatego też mag nie dał od razu za wygraną. Zaglądnął do lodówki i wyciągnął masło mając pewien plan w głowie. Posmarował kromki z obu stron cienką warstwą masła, a potem podsmażył je na rozgrzanej patelni. Całę skupienie poświęcił na wykonaniu jak najlepiej swego zadania. Nie mógł tego spieprzyć. Przecież były to tylko cholerne tosty! Wszystko wyglądało by inaczej, gdyby siedzieli w mieszkaniu Phyrina, gdzie całym tym opiekaniem zająłby się toster.
       Kończąc swoje, ciemnowłosy zaczął przyglądać się technice gotowania jajek, jaką zastosował Nerine. Z cichym podziwem w głosie, nachylał się znad ramienia chłopaka, obserwując jak ostrożnie wrzuca jajko po jajku, tworząc wokół żółtka płaszczyk ściętego białka. Istna koszulka.
       - Jesteś zaskakująco w tym dobry - stwierdził, przyglądając się wykończaniu ich kolacji. Wyglądała ona doprawdy imponująco i smakowicie. Hutson po prostu nie mógł doczekać się, aż będzie mógł ich spróbować. Kątem oka dostrzegł jak Nerine przypadkowo natrafia na jego dłoń i jak poparzony ucieka nią, łapiąc za gotowy talerz. Z lekko pytającym wyrazem twarzy wyciągnął drugi widelec, tym razem dla siebie samego i usiadł z kolacją przy stole, przyglądając niebieskiej rybce, która zdecydowanie zachowywała się podejrzanie, ale krótkowłosy nie miał zamiaru teraz o to pytać. Ważniejszą sprawą było zjedzenie pysznie wyglądającego tosta z jajkiem. Nie korzystając ostatecznie z sztućców, wziął do ręki ciepłą kromkę, wgryzając się w nią i wysiorbując większą część rozlewającego żółtka. Z zachwyconymi pomrukami przymknął powieki, rozkoszując smakowymi doznaniami, które dosłownie eksplodowały mu w ustach.
      - Uwielbiam surowe żółtko - stwierdził, oblizując ubrudzone wargi. - Naprawdę smaczne - dodał, uśmiechając się nieznacznie do trytona.
      Minął tydzień odkąd w progi maga zawitał pół człowiek, pół rybka. Rana na ramieniu Nerine zdążyła całkowicie się zagoić, a on sam wyglądał na znacząco bardziej zaklimatyzowanego z otoczeniem. Ciemnowłosy musiał przyznać, iż chłopak pojmował nową wiedzę bardzo szybko i nie musiał tłumaczyć mu wielokrotnie jednego i tego samego. Sam mag w tym czasie zanotował sporo informacji na temat tajemniczej rasy. Zgodnie z ich obietnicą, Nerine codziennie uczył mężczyznę jego języka, a on sam nauczał trytona pisowni. Tego dnia pozwolił niebieskiej rybce cieszyć się wolnością na dworze. Na tyle ufał chłopakowi, poza tym sam Paskudnik zdawał się go pilnować, a raczej bardzo lubić. Bardziej niz towarzystwo swojego właściciela. Poniekąd.
       Siedząc nad sporą garścią zerwanych w lesie ziół, oddzielał listki od gałązek. Wyciskał drobne kulki z kokonów i wszystko co go interesowało wrzucał do misy, gdzie miał zamiar rozgnieść składniki na maź, idealną do stworzenia rozgrzewającego żelu. Poza tym obok leżało jeszcze jedno zioło, a dokładniej roślina niezbędna do zamówienia Beliada, które przyszło w liście przycieponym do łapy sowy. Demon doskonale wiedział jak skutecznie poinformować maga bez konieczności odwiedzania go, gdy był poza miastem. Więc Hutson siedział tak przy stole, dość poirytowany, całkowicie ignorując drzwi od pokoju Nerine, które jak gdyby nic uchyliły się same z siebie. Marudząc pod nosem wrzucał kolejne ziarna, prawie kończąc tę monotonną robotę. Najchętniej kazałby trytonowi pomóc, ale zdawał się mieć własne bardzo istotne plany.
       Westchnął głęboko, odrzucając kolejny, pusty kokon, kiedy to poczuł coś przy nodze. Dziwnego, jakby zimnego, snującego niczym koci ogon. Bo w końcu co innego mogło to być. Nie szczur, bo tego jednego osobnika ostatnio trzepnął miotłą, gdy Nerine wrzeszcząc jak baba zobaczył go między swoimi nogami.
       - Teraz się do mnie łazisz, pchlarzu? - zmarszczył poirytowany pojedynczą brew, dostrzegając jak drzwi od domku otwierają się, a oparty łapkami o klamkę Paskuda zagląda do środka. Kot usiadł w progu wejścia, patrząc z lekko przekrzywioną główką na maga, a raczej na coś za nim. Bo jeśli to nie był szczur, ani Paskuda, to kto?
       Hutson podejrzliwie, z lekkim strachem w oczach spojrzał na dół, spoglądając na obślizgłą, dziwną mackę, a raczej gluta.
      - Choooolera - wysapał, uciekając nogą przed tym podejrzanym czymś. Nie czekał długo i chwilę później nadepnął na mackę, która znów podjęła próbę wślizgnięcia się pod nogawkę spodni. Niestety. To był wielki błąd. Kocur zachichotał, uciekając w popłochu na zewnątrz, a Phyrina nogi oplotły kolejne dwie macki, ciągnąc gwałtownie do tyłu, w czeluścia pokoju Nerine. Spanikowany mag, odruchowo chwyciłna blat stołu, ale nic mu to nie pomogło. Runął na ziemię jak długi, szukając po połach swojego płaszcza różdżki, która pechowo nadal lezała na meblu. Zapierając się swym ciałem zaglądnął do tyłu, patrząc na wystającego częściowo gluta. Slime.
      - Kurwa - zaklnął, czując pot na czole. Panicznie odwrócił się w stornę wyjścia, nabierjaąc jak najwięcej powietrza w płuca.
      - NERINE! NERINE! Chodź tu szybko! Ne-ri-ne! Coś ty przywlukł do MIESZKANIAAAA! - wrzeszczał na całą parę, broniąc przed mackami wślizgującymi się coraz wyzej i wyzej, a lico Hutsona zaczęło nabierać rózowego koloru.  - NERINE DO CHOLERY! - to były ostatnie słowa jakie wypuścił, gdy kolejna macka zakryła mu usta, wciągając ostatecznie ciało maga do środka pokoju, kulturalnie je zamykając za sobą. Paskuda zaś... podreptała wesoło do niebieskiej rybki, łasząc do jego nóg jakby nigdy nic.

       Slimy - te stworzenia są bardzo niedoceniane na świecie. Każdy kto zobaczył je pierwszy raz na oczy uznawał stworzenia za niegroźne i wielce urocze. Nic bardziej mylnego. Te magiczne istoty o galaretkowatym ciele potrafią narobić więcej szkód niż nie jeden potwór. Na ogół są to zwierzęta neutralne, świetnie znoszące ciepło i znacznie gorzej zimno. Gdy temperatura schodzi poniżej zera zamarzają, ale wciąż żyją. Dzięki swojej formie mogą urosnąć, a także zmaleć. Kopiują formy przedmiotów martwych oraz istot żywych, co właśnie jest powodem ich niezwykłości, a także bycia niebezpiecznym gatunkiem. Ich ciała często wykorzystuje się do kosmetyków. Świetnie nawilżają skórę, a samo zabicie Slima wbrew pozorom nie należy do najprostrzych. Dlatego Phyrin nie lubił tych stworzeń. Można było znaleźć je niemalże wszędzie, ale nigdy nie myślał, że jeden z nich wyląduje w pokoju Nerine. Powodem nie był fakt, iż rybka była niezwykle ciekawska i mogła go tu przytargać, a świadomość niewystępowania jedzenia Slimów w tych okolicach.
       - Cholera Ja-sna - mag mówił do siebie, zlany potem, gdy jeszcze koniuszkami palców trzymał się jednej z desek podłogowych, ale to nie mogło powstrzymać galaretowej mazi, która formowała swoje ciało w coś przypominającego ośmiornicę, albo nawet kałamarnice. Jedno odnóże Slima trzymało Phyrina za nogę, a gdy ten puścił ostatnią, dosłownie deskę ratunku, zawisł głową w dół, dyndając bezwładnie z wielce niezadowoloną miną. Każdą sekundę poświęcał na obmyślenie drogi ucieczki, sposobu na uwolnienie się z objęć stworzenia. I nagle doznał olśnienia, gdy krew zaczynała dopływać mu do mózgu, a skóra twarzy zaczynała przypominać coraz bardziej dojrzałego od środka buraka ćwikłowego. Znając wartość każdej chwili, w pośpiechu zaczął macać się po płaszczu, aby odnależć w jego połach ostatnią rzecz mogącą zrobić krzywdę zwierzęciu. Na nieszczęście Hutsona różdżka została na stole i ni jak, nie miał szans ją siegnąć. Drzwi były zamknięte, Nerine ani słuchy ani widu, a macka trzymająca go za nogę zaczynała się okręcać, leniwie sunąc po materiale spodni, mocno zaciskając się na ubraniu. Hutsona przeszedł dreszcz obrzydzenia, kiedy obślizgły glut dotarł do jego krocza, wślizgując pod koszulkę, zatrzymując dopiero na środku torsu. Druga zaś, jakby celowo zawisła na wysokości spojrzenia maga, a z jej ciało zaczynały wytwarzać wypustki, przyssawki. Hutson w przerażeniu wytrzeszczyłswe oczy, znów nabierając powietrza do swych płuc, przyspieszając grzebanie po kieszeniach płaszcza, ale Slime jakby to wyczuł i prędko zapętlił swoją drugą mackę wokółjego ciała, ściskając ręce do tułowia, aby nie mógł nimi ruszać.
      - NERINEE! - ostatni krzyk, bardzo gardłowy wydobył się z gardła Phyrina, gdy trzecia macka wsunęła się w jego usta, aby uciszyć mężczyznę. Wiła się wokół jego języka, przyssawała się do niego, a potem rozpychała w ustach, nadymając mu poliki. Nieco wychodziła, a potem znów wsuwała z powrotem, gdy reszta jej długości sunęła po ubraniach, topiąc je od dotyku. Ciemnowłosy jęczał z zatkanymi ustami, czując jak ślina zaczynała wyciekać w kącikach ust. Dławiąc się macką starał się ją ugryźć, ale galareta była sbyt mięsista, a jednocześnie galaretowata, aby przeciąć jedynie za pomocą zębów. Śmiało mógłby uznać, że to jego koniec. Duszony, czując się molestowany, a wręcz gwałcony, nigdy, nawet w najśmielszych wyobraźeniach nie wpadłby na taki pomysł swej śmierci.
       Pierwsza macka już dawno wypaliła dolne części materiałów. Jedynie druga, ściskająca jego ręce, nadal zdawała się nie ruszać. Do czasu, aż nie obróciła maga do góry, jakby go badała, obserowała. Hutson, cały czerwony ze złości i nie tylko, patrzył złowrogo na Slima. Cisnął w niego piorunujące spojrzenie, jakby mogło coś zrobić stworzeniu. Ono zaś nic sobie z tego nie robiło, sunąc po jego nagim ciele, od pasa w górę, przyssawając się do sutków, do wypukłych lini żeber.
      Z szklankami w oczach, z ostatnią tlącą się nadzieją w odmętach myśli, Hutson spojrzał kątem oka na drzwi, a jego modły spełniły się, pokazując w ich progu postać Nerine. Całe napięcie w Phyrinie znikło, ale tylko na moment, bo zaraz po pojawieniu się chłopaka, Slime od razu wyciągnął w jego stronę czwartą mackę, którą cały czas formował. Hutson, odnajdując resztki sił zaczął się wierzgać, mówiąc z pełbymi ustami do niebieskiej rybki. Ta zaś uwolniła się, znikając na dłuzszą chwilę za drzwiami. Ciemnowłosy przymknął powieki, zdając sie myśleć, ze to juz koniec. Tryton postanowił ratować własne życie i wcale nie miał mu tego za złe. Pojedyncze krople łez zebrały się w jego kącikach oczu i w ten usłyszał włączany odkurzacz. Nerine zassał Slima, a ten z piskiem, jakby odczuwalnego bólu, zaczął znikać w plastikowej rurce. Mag chwilę później runął na ziemię, twardo, prosto na goły tyłek, a jego ciało okrywały jedynie strzępki pozostałości po ubraniu. Ulubionym rzecz jasna. Niebieskowłosy znów zniknął, ale tym razem z odkurzaczem, wracając w pośpiechu i klęcząc tuż obok maga. Niezmiernie przejęty zaczął sprawdzać, czy magowi nie stało się nic poważnego. Cóż, jeśli upodlenie jego honoru nie było niczym poważnym, to Phyrin był całkowicie bezpieczny. Z pewnością z czasem wyjdą jakieś siniaki, gdy tylko ślady po przyssawkach znikną, ale duma Hutsona była bardzo zagorzała, dlatego dopiero po dłuzszej chwili ciszy postanowił spojrzeć na skruszonego Nerine. Tym swoim morderczym spojrzeniem. Był wściekły, a jednocześnie wdzięczny. Tuziny emocji mieszały się w jedną, zbitą kupę, której nie był wstanie opisać i odpowiednio zareagować. Dlatego mag westchnął ciężko, przeciągle, czując ulgę, że narazie był to koniec i nikomu nic nie groziło.
      - Rozumiem - kaszlnął, czując jak usta są rozepchane i obolałe, rozciągnięte do swych granic możliwości. Drżącą dłoń położył na czubku głowy trytona, wstając na równe nogi, dość ociężale, z stęknięciem, które zdusił między zaciśniętymi zębami. Pozostałości po ubraniach spadły na bose stopy Hutsona, wypalającego swe spojrzenie karbinowych tęczówek na Nerine.
       - Ale to był mój ulubiony płaszcz. Jedyny w swoim rodzaju - westchnął po raz kolejny, czując nostalgię. Miał olbrzymie sentymenty do tego odzienia. Chciał je odzyskać. Musiał też jakoś ukarać niebieskowłosego.
      - Za karę spełnisz moje jedno życzenie. Niezależnie jakie ono będzie - zabrał swą dłoń, spoglądając prosto w oczy chłopaka. Owszem, uratował go przed Slimem, ale nie zmieniało to faktu, że go przyprowadził i spowodował to wszystko. Musiał jakoś zapłacić za ten wybryk. - A teraz... pozbieraj resztki moich ubrań, a ja... - zatrzymał się w progu drzwi, widząc zabarykadowaną szafę. A on, nie mógł ubrać nic na siebie. Zmrużył powieki, patrząc na niebieską rybkę przez ramię. Obrócił się na pięcie w stronę komody z ubraniami i wygrzebał coś luźnego. Zarzucił na siebie różową koszulkę oraz spodenki w niebieskim odcieniu, nie bacząc na to jak zabawnie w tym wyglądał. To jedynie zdawało się dość wygodne, choć koszulka odkrywała pępek.
      Zabrał z głównego pokoju swoją różdżkę oraz białą kredę. Wrócił do pokoju Nerine, który skończył zbierać materiałna doraźną kupkę. Uklęknął obok, rysując pentagram wokół niego, wbijając w środek materiału różdżkę jak jakąś święczkę w tort. Patyk na swym czubku zapalił się, a Phyrin złączył dłonie do modłów, przymykając powieki i szeptając zaklęcie. Powtarzał je cały czas, do oporu, zerkając czasem czy coś się dzieje. Przez jego tęczówki snuły się rozmaite runy, połyskując złotym światłem, a potargany materiał jak leżał w strzępkach, tak leżał.
      Hutson cmoknął w niezadowoleniu. Materiału było zbyt mało, aby mógł je przywrócić do poprzedniego stanu.
      - No cóż... - odezwał się, nie wiedząc ostatecznie co powiedzieć. Zabrał różdżkę, chowając ją w połowie do spodni, któych gumka utrzymywała ją w bezruchu. - Było, minęło. Musimy coś zrobić z Slimem w szafie, bo długo tam nie usiedzi - mówiąc to, usłyszał jak niezadowolony Paskuda drapie pazurkami o drzwi do swojego domku, który zajmował niechciany gość.
      - Gdzie go w ogóle znalazłeś? - spytał Nerine, choć domyślał się odpowiedzi. Nie bez powodu Slime przywdziewał wygląd ośmiornicy.

       Skrzyżował ręce na piersi, jedną z nich unosząc ku górze, gładząc podbrudek w głębokim zastanowieniu. W tych paru minutach doszedł do wniosku, że kolejne morskie kąpiele, Nerine nie spędzi w samotności. Owszem, mag często leżakował na piaszczystej plaży, blisko wybrzeża gdzie niebieska rybka korzystała z dobrodziejstw morza, ale dzisiejszy wypadek przy pracy rozjaśnił mężczyźnie sytuację. Ten, lekko ponad tydzień mieszkania w pracowni nie świadczył, iż chłopak wiedział nieskazitelnie wiele rzeczy. Hutson zrozumiał swój błąd i być może dlatego aż tak bardzo nie był zły na niebieskowłosego. Ostatecznie oboje byli temu winni. On - bo zbyt mocno zaufał pacjentowi myśląc iż nie zainteresuje się niczym podejrzanym w okolicy. Rybka - zapomniała poinformować o nie proszonym gościu zamkniętym w jego pokoju na jedną noc, co spowodowało, że stali teraz przy szafie w dwójkę rozmyślając nad sposobem by pozbyć się szkodnika. W tych czterech ścianach mógł stąpać tylko jeden, włochaty leń, wyżeracz resztek z talerza, a zarazem doprawiacz porannej kawy swą długo hodowaną sierścią. Dlatego trzeci mieszkaniec również patrzył złowrogo na szafę, choć z bezpiecznej odległości. Slime bezczelnie zajmował jego kącik, przytulny i cieplutki. Zaś Phyrin całkowicie w tym wszystkim przegryzł gorzką prawdę o swym ukochanym czerwonym płaszczu. Tak, jego lata świetności dawno przeminęły, ale był to cenny prezent od rodziców. Ubranie było przy magu, gdy ten uczęszczał do szkoły, to był jedyny towarzysz wszystkich zbrodni, znak rozpoznawczy Hutsona, bo nikt inny czegoś takiego nie nosił. Płaszcz był wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju, a rybka najwidoczniej nie potrafiła tego zrozumieć, posypując otwartą ranę solą.
      Ciemnowłosy westchnął ciężko, wysłuchując lekko spanikowanego Nerine. Co zamierzali zrobić? Hutson miał jasno określony cel, który w dalszej części go nie interesował. Chciał jedynie pozbyć się stworzenia z pracowni, a co stanie się z tym dalej, nie interesowało go to. W przeciwieństwie do rybki. Tryton nie chciał, aby slime zagroził innym. Nie, żeby ktoś tu jeszcze był poza nimi i paroma istotami w lesie, ale te z pewnością sobie z nim poradzą. O to nie musieli się martwić. Głównym problemem było to, w jaki sposób wywabią slima z szafy. Jako, iż mebel był zaczarowany, to zwierzę nie mogło wyślizgnąć się przez szpary, ale nadal mogło wywazyć drzwi, a szkoda było robić kolejne zniszczenia. Mag nie chciał inwestować zbędnie w budynek, skoro tego nie wymagał.
      - Jestem ograniczony co do czarowania - te słowa z trudem przeszły przez gardło Hutsona. Był to odwiecznie wbijany gwóźdź, temat jakiego nie chciał rozwijać. Przez ten głupi rząd, głupią radę magowie byli ograniczani przez bransolety, a gdyby nie Optopius i chore poglądy to Phyrin dawno temu wpadłby do szafy z różdżką i ciskałby w slima kulami ognia, strzelając do niego jak ze strzelby. Ba! Nawet w tym całym szale chętnie zarzuciłby kotem trzymanym pod pachą! To byłaby już wisienka na torcie. Tak, to byłby najlepszy sposób na rozładowanie wkurwienia jakie gnieździło się głęboko w magu. Nie miałby żadnych zażaleń czy skrupułów. Jebać Optopiusa i tą całą Avys. Z pewnością na dniach dostanie informację o przyjeździe do stolicy, aby założyć nową bransoletę, dlatego właśnie nie chciał czarować. To był jeden z dwóch powodów.
     Spojrzał zamyślony na Nerine, który był bardzo przejęty tą sytuacją, gdy w tym czasie Hutson wyobrażał sobie sposoby na poskromienie swej złości. Nie było na to czasu. Westchnął ciężko, znajdując złoty środek w tym wszystkim, niekoniecznie zadowalający chłopaka.
      - Wiem jak się go pozbędziemy - spojrzał wymownie na niebieskowłosego, a w kącikach ust zalągł się tajemniczy, delikatnie mroczny uśmieszek, skrywany za podpartą dłonią. Pośpiesznie podszedł do jednego z regałów pełnego słojów. Małych i dużych. O ile pamięć Phyrina nie myliła, miał gdzieś jeszcze suszone owoce jakimi zajadały się Slimy. Dzięki nim każdy, no prawie każdy wyjdzie bez szwanku. Z zadowoleniem wysunął słoik, nieco siłując z wieczkiem, które nie chciało popuścić, ale finalnie wyciągnął pożądany materiał zbrodni. Zawinął je w woreczek foliowy, a z szuflady kuchennej wynalazł nitkę, wieńcząc poszukiwania spojrzeniem na zdezorientowanego tym wszystkim Paskudę.
      - Potrzeba nam jeszcze tylko jednej rzeczy - dodał, machając swoją przynętą w dłoni, a kocur nastroszył się, sycząc na maga. Ten nic sobie z tego nie robił i ruszył za okrągłą kluchą, całkowicie ignorując oburzenie ze strony Nerine.
     - No dalej Paskudo jedna, to są konieczne środki. Chyba chcesz odzyskać swój domek, co? - przekonywał zaklętego smoka, gdy bawili się w ganianego wokół stołu, aż zwierzę zatrzymało się, doznając olśnienia i poczucia, że może być ich bohaterem. Hutson zadowolony z szybkiego efektu, przywiązał do ogona kota przynętę na Slima po czym otworzył drzwi wyjściowe z budynku, ostatecznie z lekkim zmachaniem podchodząc do niebieskiej rybki. Położył swą dłoń na jego ramieniu, spoglądając głęboko prosto w oczy, tak złudnie przypominające morskie głębiny. Mag wiedział, ża za dobrze, że te tęczówki nigdy mu się nie znudzą.
      - Będziesz trzymał szafę, dopóki nie powiem tobie abyś ją otworzył - z mrożącą krew w żyłach powagą wyznaczył zadanie również dla Nerine, chwytając za miotłę, która tkwiła w klamkach drzwi szafy, aby Slim czasem z niej nie wyszedł. Hutson z wstrzymanym tchem odszedł nieco od Nerine, stając na przeciw szafy, w gotowości, gdyby stworzenie nagle wyskoczyło i chciało go zaatakować. Był jako pierwszy wabik, w razie wypadku, gdyby glut nie zainteresował się jedzeniem na Paskudzie, który grzecznie czekał przed drzwiami, gotowy wystartować do przodu ile w łapach miał. Mag umacniając uścisk na miotle, spojrzał na niebieską rybkę.
      - Nerine - przerwał przeciągającą się, nerwową ciszą - Nie duś tego w sobie zbyt długo. Po prostu wyciągnij z tego lekcję, a twój błąd będzie miał znaczenie - chciał jakoś uspokoić trytona, aby nie zamartwiał się niepotrzebnie tym wszystkim. Ludzie popełniali błędy, tak jak inne rasy.
      - Otwieraj - skinął głową, patrząc jeszcze ukradkiem na wszystkich, czy są gotowi, choć szczerze powiedziawszy nikt nie wiedział, czy faktycznie przy czymś takim można było byćgotowym. W końcu byłto Slima. Łątwiej było go złapać i odsprzedać, łatwiej było zadzwonić po kogoś, kto się tym specjalizuje niz samemu tym męczyć, ale to był Phyrin. Dziwny mag o dziwnym usposobieniu i sposobach radzenia z problemami. Mag z przeklętym smokiem w ciele kota i Trytonem wyrzuconym na brzeg morza. Całe to dziwaczne combo powodowało, że Slima nie miał z nimi szans.

       Zacisnął kurczowo knykcie na drewnianym kiju od miotły, a te aż pobladły, wydając typowy, świszczący dźwięk, gdy ocierały się do granic swych możliwości. Uścisk Phyrina był pewny, mocny, więc nie obawiał się stracenia przedmiotu z rąk, gdy w razie potrzeby zostanie zmuszony do zamachu na niebieskiego gluta. Jednak pewność widoczna w pozycji maga nieuwydatniała tego, co działo się aktualnie w środku. Ciemnowłosy wiedział doskonale, że po dzisiejszym akcie morderstwa na przeciwniku będzie musiał w jakiś sposób wynagrodzić trudy swej miotle. Ten magiczny przedmiot pracował w czterech ścianach najciężej, a pomiatany był na każdym kroku przez mężczyznę. Biedna, wysłużona miotła wykorzystywana do sprzątania, latania z przeciążeniem, gdy Phyrin brał dodatkowo Nerine na tyły. Nie wpsominając już o torbach zakupowych. Miotła była również poskramiaczką Paskudy, gdy ten wkurzał do granic możliwości Hutsona, czasem klinowała się w rączkach od szafy, a teraz była bronią. Aż dziw, że jeszcze nie skończyła w dwóch częściach na śmieciach. Dlatego Phyrin obiecał sobie jedną rzecz: porządnie wypastuje mleczkiem do drewna swoją kochaną miotłę, która dzielnie walczy z przeciwnościami losu, nie poruszając portfelem maga do zakupu nowej. W końcu inflacja podniosła ceny mioteł okrutnie wysoko i magowi nie było do śmiechu na myśl o wydaniu grosza na nowy przedmiot.
       Spiął swe barki, wzrok skupił na gwałtownie otwieranych drzwiach. Widział kątem oka jak Nerine pada na tyłek, lecz nie reagował. Nie mógł pozwolić dopaść się przez slima, więc wziął szeroki zamach z wikingowym okrzykiem na tyle, ile pozwalały mu płuca, a gdy miał zamiar machnąć, w ten tryton stanął między ich dwójką, wzbudzając pewnego rodzaju gniew w magu. W końcu nie taka była umowa. Z ledwnością powstrzymał swój zamach w połowie drogi do ciała niebieskiej rybki, a stworzenie z szafy zainteresowane kocurem, popełzło za nim, wpatrzone z miłością w przywiązane przysmaki do ogona Paskudy. Usta Phyrina delikatnie uchyliły się, wypuszczając przeciągłe westchnięcie ulgi. Poluźnił uścisk miotły, pozwalając, aby ta zawisła w jego jednej ręce, gdy sam Nerine odwrócił się ku niemu wielce uradowany, wpadając w ramiona. Mag był zaskoczony zachowaniem rybki, ale szybko przypomniał sobie, że było to u niego dość normalne. Wpływ endorfin robił swoje, dlatego ciemnowłosy nie przejął się tym zbytnio, przewracając dyskretnie oczami na słowa pacjenta, gdy kątem oka spojrzał na drzwi wyjściowe.
      - Faktycznie - odezwał się cicho. - Miejmy nadzieję - skłamał, dokańczając zdanie w myślach, bo doskonale wiedział, że treść lecąca w myślach, cisnąca słodko na usta nie byłaby zachwycająca. W końcu Phyrin nie trawił tego pchlarza ponad wszystko, a w oczach Nerine był cudowną, Fluffy maskotką, co ewidentnie Paskudnik wykorzystywał i było stanowczo nie na rękę magowi. Dlatego swą złość zdusił w zarodku. Widok wykorzystania smoka musiał mu na ten moment wystarczyć.
     - Tak wiem Nerine. Już się nie gniewam - kąciki ust delikatnie wygięły się ku górze, a swój karbinowy wzrok zawiesił na niebieksiej rybce, nie powstrzymując swej ochoty poczochrania go po czubku głowy. Gdy skończył, roześmiał się gardłowo na widok wielkiego, zabawnego chaosu jaki stworzył. Dawno tak się nie śmiał. Zwykle był beznamiętny, lecz emanował od niego spokój, czy też opanowanie. teraz jednak zwyczajnie czerpał zabawę z sytuacji. Być może myśl o uciekającym w popłochu Paskudnika była tego powodem. Cóż, trochę ruchu tej klusce nie zaszkodzi.
      - Hm... - mruknął w zastanowieniu, odkładając miotłę w kąt pokoju, zaraz przy szafie, przy której Nerine zaczął zbierać wyrzucone rzeczy.
      - Myślę, że wróci dopiero, jak go slime dopadnie - mruknął z zamyśleniu, prychając zaraz śmiechem. W końcu smok nie miał dobrej kondycji, ale przy tych okolicznościach z pewnością wygoni slima wystarczająco daleko, aby ten nie wrócił. Pewnie stworzenie dopadnie go, ugryzie w ogon i odpuści, bo zwyczajnie przestanie być interesujący. Po prostu, nie będzie miał jedzenia i wtedy, albo Paskuda wróci o resztkach sił, albo legnie gdzieś w zaroślach i wróci wieczorem, ofuczany na maga. Cóż, obie opcje pasowały Hutsonowi.
      - Nerine? - spytał, widząc jak ten nagle wstaje na równe nogi zaniepokojony, jakby coś wyczuł. Mag spoglądał na trytona podejrzliwie, lecz z namiastką troski. Przecież potrzebował chłopaka do zgłębiania wiedzy odnośnie rasy syren, a zachowanie niebieskowłosego zdecydowanie przeczyło jego spokojowi. Mag podszedł do niego bliżej, chwytając za jeden z łokci, aby oprzytomnieć dotykiem rybkę.
      - Wszystko dobrze? Na moment pobladłeś - spytał, oczekując szczerej odpowiedzi. Ciemnowłosy zdecydowanie wolał prawdziwość słów, ale nie miał zamiaru wymuszać z Nerine wiadomości. Nie na tym to polegało. Jeśli chłopak nie chciał na to odpowiadać, nie musiał. Phyrin wolał milczenie od nieszczerych słów, dlatego nie puszczał długowłosego, odszukując jego wzroku własnym.
       - Phyrin! - nagle ich wspólny spokój został zaburzony, ale nie kocurem, nie znaną każdemu Megumi, czy klientem, a młodym jeleniem, który wpadł z impetem do środka, potykając o własne nogi. Na szczęście kopytnego, miał miękkie lądowanie. Na nieszczęście Nerine, posłużył mu za amortyzator i oboje wylądowali w dwuznacznej pozycji. Wszystko byłoby niczym, gdyby nie to, co po chwili zrobił syczący z upadku jeleń, przyjmując ludzką postać młodzieńca z rogami na głowie. Hutson uniósł lekko zirytowany swą brew ku górze. Nienawidził, gdy obcy ludzie, a raczej stworzenia niszczą cenne dla niego rzeczy, choć w tym przypadku chodziło tu bardziej o trytona. Dlatego złapał za fraki ciemnego kimona gościa, ściągając go ze swego pomocnika.
       - A ty, to kto? - spytał, czując lekkie zmęczenie tym wpadaniem niezapowiedzianych osób. Dziś był kolejny, niespokojny dzień, a jeszcze nawet nie było obiadu.
       - Wybacz mi, proszę. Nieszczęśliwie potknąłem się o własne nogi. To nie było zamierzone - przepraszająco machał nogami, a gdy mag puścił jelenia, ten uklęknął na kolana, przykładając głowę do samej ziemi, przepraszając w tym geście samego Nerine. - Me imię Fanfatar. Jestem zaręczony z córką Dahili - Hutson słysząc imię Bóstwa zrobił wielkie oczy, bojąc się tego, co może usłyszeć za niedługo. - Proszę mi wybaczyć to nagłe zajście, ale potrzebna jest twoja pomoc - spojrzał zlany potem na mężczyznę, a później na niebieską rybkę. - Czyli to prawda... - szepnął sam do siebie, łapiąc się na tym, że za długo spogląda w stronę chłopaka, co jasno wskazywał wzrok Phyrina. Jeleń odchrząknął, przypominając sobie, że nie mogą marnować tutaj czasu. - Proszę pójdź ze mną. Moja ukochana wpadła w pułapkę myśliwską! Jestem... za słaby zeby móc ją z niej wyciągnąć - załgał, przypominając sobie jak nieudolnie szamotał się z zaciśniętymi szczękami metalowej ustrojstwa, a nie chciał, aby Ciraalda straciła kopyto. Musiała być idealna, nietknięta inaczej czułby się winien, że spoczywający na nim pech sięgnął również jej.
      - Rozumiem - odpowiedział beznamiętnie, pomagając wstać Nerine z ziemi. Nie mógł pozwolić, aby córce Dahili stała się krzywda. Młoda miała przejąć pałeczkę po matce, a jej charakter był do tego idealny. Jakby sam las pomógł urodzić Ciraalde, jakby była do tego stworzona. Tak samo jak jej matka.
       - Nerine, spakuj mi apteczkę - oznajmił, ubierając na swe dłonie rękawiczki, ale zastygł w bezruchu, gdy poczuł dziwne spojrzenie Fanfatar.
       - Przepraszam - uciekł wzrokiem, lecz nie na długo. Nie potrafił obejść się od wpatrywania w postać maga. Powody były dwa. Jeden dość przyziemny. To było ich pierwsze spotkanie, a Dahili snuła wiele opowieści o mężćzyźnie, zaś drugim był widok ubrań jakie miał na sobie. Mag zdawał się to rozumieć, ale nie miał czasu na zabawy w przebieranki. Sarna mogła się wykrwawić.
      - Pokaż nam drogę - stwierdził, a wszyscy skierowali się do wyjścia.

       Nie sprawdził czy Nerine spakował wszystkie potrzebne rzeczy, aby wykonać pierwszą pomoc. Nie zmienił również ubrań, stawiając na pierwszym miejscu zdrowie córki Dahili. Widząc zaś panike wymalowaną na twarzy Fanfatar wiedział, że sprawa jest nagląca, a rany jakie odniosła samica niezbyt pocieszające. Przejęty tym wszystkim Hutson wpadł jak poparzony w zarośla rozciągające się z tyłu pracowni. Starał się dogonić Fanfatara, ale jednocześnie gdzieś z tyłu głowy miał, aby pilnować również trytona, który mógłby się zgubić w tym labiryncie zieleni. Gdy dotarli na miejsce, krótkowłosa siedziała na ugniecionej od swego ciężaru trawie. Opryskana we krwi, najprawdopodobniej siłowała się z pułapką, która mocno wgryzła się w nogę. Phyrin zmarszczył brwi w niezadowoleniu, ale szybko ukrył swe emocje pod płachtą obojętności i medycznej profesjonalności. Ktoś musiał być tu o trzeźwych zmysłach, a jedyną osobą mogącą uratować dziewczynę był on sam. Ranę z pewnością będzie trzeba prawidłowo oczyścić, a mag nie uczył manualnych rzeczy rybki. Dlatego wszystko spoczywało na jego barkach, dość spiętych tym wszystkim.
       Przykucnął po jednej ze stron, na przeciwko Nerine oraz Fanfatara, patrząc to na dziewczyną, to na metalowe szczęki zaciskające się w jej nodze. Popełniła błąd, a nawet kilka, ale milczał, dostrzegając jej przerażone oczy wpatrujące się w niego jak w obrazek. Sięgnał po torbę, którą spakował tryton i zaciągnął w płuca solidną garść powietrza. Wygrzebał sporej wielkości strzykawkę z igłą i płynem w środku wspomagającym krzepnięcie krwi. Sporą ilość opatrunkó oraz gaz, które położył w opakowaniu blisko klęczącego Nerine. Zgrabnie pokazał swoje stanowisko w tym wszystkim, uspokajając Fanfatara, a przed tym pytając w czym ma pomóc. Cóż, ciemnowłosy postanowił obciążyć niebieską rybkę jedną z gorszych robót.
       - Witaj Ciraalda. Nie jest tak źle. Wyjdziesz z tego, tylko musisz słuchać moich poleceń. Ty również, Nerine - z wypowiadanym imieniem trytona, spojrzał poważnie prosto w jego oczy, które dziwnie na niego oddziałowywały. Tak uspokajająco. Być może powodem był fakt, iż łudząco przypominały morze, w które mag lubował się wpatrywać. Szum fal i błękit rozciągający się po sam horyzont były nieskazitelnie pięknym i błogim widokiem.
       - Też chciałbym jakoś pomóc - słowa narzeczonego spiorunowały ciało Hutsona, a blady uśmiech wykwitł w kąciku ust. Spojrzał na niego spode łba, gdy dłońmi oceniał sytuację zakleszczonej nogi, a kropelki potu zaszroniły się na jego skroniach. Wszystko, potrafił przyjąć każdą pomoc, ale nie od tego jelenia sprowadzajacego nieszczęście na wszystko, czego dotknie, i najwidoczniej chłopak zrozumiał to, wyczytał ze spojrzenia maga, bo chwilę później przymknął rozchylone usta i zacisnął piąstki na swych udach. Niestety, ale tu mógł jedynie patrzyć.
       - Fanfatar, złap swoją ukochaną za dłoń i uspokajaj - mimo wszystko Phyrin znalazł zastosowanie dla jelenia. Przynajmniej w tym nie powinien nikomu zaszkodzić. Tak przynajmniej sądził. W usta złapał strzykawkę, odsłonił długą igłę i ostrzegł o kłóciu. Wbij ją w paru miejscach, rozprowadzając środek znieczulający. Na szczęście w torbie było już parę rzeczy, więc mag wiedział bardzo dobrze, że niczego mu nie zabraknie. O ile wszystko pójdzie zgodnie z planem.
       - Nerine, jesteś silny - oznajmił, nie odrywając wzroku od rany. - Chwycisz za dwa boki pułapki i ją rozciągniesz. Ja w tym czasie wyciągnę nogę. Musisz jednak zrobić to bardzo powoli, a ty Ciraaldo, postaraj się nie ruszać i krzyczeć dowoli - to musiała być gładka, precyzyjna akcja. Hutson bał się, że ostre zęby mogły uszkodzić główną żyłę, a poluzowanie jej spowodowałoby wylew i natychmiastową śmierć, a nie chciałby spotkać w takich okolicznościach Nemezis. O ile raczyłaby sie im ukazać. Miał jednak nadzieję, iż najgorszy scenariusz się nie spełni. Krwi było sporo, ale to tylko za sprawą szamotaniny dziewczyny. Na ich nieszczęście ze strachu przemieniła się w człowieka przez co kleszcze jeszcze bardziej wbiły się w mięśnie. Gdyby dalej była sarną, wszystko wyglądałoby inaczej.
       - Och... nie czuję już bólu - zaskoczona dziewczyna popatrzyłą na swoją nogę, a Hutson zrozumiał, że wstrzyknięty środek zaczął działać. Nie mogli tracić więcej czasu. Skinął do niebieskiej rybki, aby ten przygotowała się do rozpostarcia ramion szczęk, uważając tym samym na własne ręce. Phyrin przygotował sobie paczki z gazami, butle z wodą utlenioną, a będąc już gotowym, przetarł sobie łokciem spocone czoło. Jednak całe napięcie złamała Ciraalda ze swym nieoczekiwanym, nie na miejscu pytaniem.
       - Przepraszam, ale dlaczego jesteś tak ubrany? - mag zastygł, zduszając w sobie irytację, a Fanfatar od razu zaczął wymachiwać rękoma do narzeczonej, aby ta nie kontynuowała tego tematu.
       - Najdgrozsza, ludzie mają specyficzny gust. Nie drazmy tego - uśmiechał się do niej panicznie, a Hutson z spuszczoną głową, jakby lekko pogniewany ujął delikatnie kuślę córki Dahili.
       - Nerine, zaczynaj - powiedział z poważnym głosem i choć każdemu mogło się wydawać, że skupiony był na zadaniu, to tak naprawdę czuł się urażony komentarzem swojego ubioru. Zaczynał zastanawiać się, czy lepiej nie było, gdyby faktycznie poświęcił godzinę czasu na ogarnięciu sobie ubrań. Bo czemu by nie? Niech Ciraalda się wykrwawia, przezywa katusze bólu metalowych szczęk. Oni mają czas, prawda? Otrząsnał się jednak z transu, gdy tryton finalnie podjął się swego zadania.