Triton and the Wizard

┌──────────────────────────┐

D  A  N  E     P  O  D  S  T  A  W  O  W  E

└──────────────────────────┘

┌──────────────────────────┐

Z  A     C  H  M  U  R  A  M  I

└──────────────────────────┘

┌──────────────────────────┐

P  O  S  T  A  C  I  E     P  O  B  O  C  Z  N  E

└──────────────────────────┘

       Odziany w czerwony, letni płaszcz przemierzał brzeg plaży, pozostawiając po sobie ślady bosych stóp oraz dziur po wbijanym co jakiś czas, ostro zakończonym kiju. Gałąź ta nie służyła mu za podporę. Phyrin nie był siwym staruszkiem potrzebującym wsparcia rzeczy martwych, a nawet gdyby dobił do lat starości to z pewnością wynalazłby idealny środek zaradczy. W swym notesie, jednym z wielu, które walały się po kątach pracowni miał już kilka spisanych pomysłów, które czekały aż do nich przysiądzie, lecz miał sporo czasu na to. Bierzące sprawy były ważniejsze, a aktualnym priorytetem było dla maga odnalezienie upierdliwej, zatruwającej mu życie bestii, która zwiała na widok sporej strzykawki. Z widocznym niezadowoleniem na twarzy, wbił po raz kolejny przedmiot, licząc najszczerzej jak potrafił, że wbije tą końcówkę, którą starannie ostrzył prosto w odbyt stworzenia i jaki zawód oplutł go całego, kiedy żaden krzykliwy, płaczliwy dźwięk nie doszedł do uszu mężczyzny. Nie dał się ponieść swej flustracji. Przykucnął, przyglądając ledwo widocznym śladom stóp zwierzęcia i przemknął wzrokiem w kierunku, do którego zmierzały, a jego oczom ukazało się coś o wiele większego. Iskierka fascynacji uwiesiła się na czarnych jak smoła źrenicach, które poszerzyły się w niedowierzaniu. Musiał przetrzeć oczy, aby uwieżyć własnym oczom, aby wiedzieć, że faktycznie nie platają mu figla. Podszedł powoli, ostrożnie do pół człowieka, pół ryby, dźgając delikatnie kijem w niebieski, bogaty ogon.
      - Tryton - powiedział sam do siebie, oplatając chłodnym spojrzeniem istotę. Czytał bardzo wiele o syrenach i trytonach, ale nigdy nie widział ich na własne oczy. Ich rasa była strasznie tajemnicza i dumna. Żyli głęboko pod wodą, mieli dobrze ukryte królestwo, a ich zdolności powodowały, że prawie nikt nie wracał żywy po spotkaniu z nimi. Hutson miał teraz jednego z nich przed sobą, nieprzytomnego. Jego medyczne spaczenie wręcz błagało o wrzucenie tego wielkiego cielska na stół, a potem chwycić w lewą rękę nóż, zaglądając do środka Trytona, jednak druga część maga, ta bardziej dominująca od razu wybiła mu z głowy ten pomysł. Nie mogąc zostawić stworzenia tak po prostu na plaży na pastwę losu, wyciągnął spod płaszcza różdźkę, dość biedną bez zbędnych zdobień, z osadzonym na krawędzi kryształem, któy robił za katalizator. Gdyby nie ten mały kamyczek, Phyrin mógłby zrobić sobie krzywdę własną magią i to nie w przypadku zwykłych zaklęć, lecz tych, gdzie ciało ludzkie mogło doznać uszkodzeń, chciażby od ognia. Składając zaklęcie w czeluściach umysłu, w jego tęczówkach zatańczyły rozmaite symbole, a Tryton uniósł się metr nad ziemią. Lewitując zaczął śledzić ruchy meżczyzny, czym idące za kaczą matką młode.
       - Ciebie również to dotyczy - jego głos był głęboki oraz szorstki. Nie miał zamiaru łągodnie traktować zwierzęcia, którego tyle czasu szukał, a teraz ukrywało się za jednym z kilku kamieni na plaży, gdzie leżał Tryton. Phyrin zaniósł swojego nieprzytomnego pacjenta do chaty, która znajdowała się zaledwie kilometr od miejsca niesamowitego znaleziska. Domek ukryty był zaraz przed lasem, który przecinał ciepły piasek. Chroniony magiczną barierą nie był tak łatwo do odnalezienia, ale było kilka na to sposobów. Pozostawiając znalezisko na swoim łóżku, wrócił do poprzednich zajęć.
       Minęło kilka dobrych godzin, a Hutson zdążył już zasmakować kolejnych problemów. Poirytowany do granic możliwości, opierał się o starą szafę, z której wydobywały się dziwne, groźne dźwięki. Ryki, wrzaski, jakby ktoś na żywca zdzierał z zwierzęcia skórę. Z kropelkami potu zapierał się, zastanawiając które z nich jako pierwsze wyczerpie swoje pokłady energii. Liczył, iż będzie to te małe cholerstwo za drzwiami, które swą siłą poruszało biedną szafę chyboczącą od czasu do czasu na boki. To była kwestia czasu, aż nóżki mebla nie wytrzymają i złamią się, doprowadzając do fatalnych skutków.
       - Uspokój się Paskudo! - warknął, czując jak kolejne kopnięcie było mocniejsze, prawie odpychając maga. Poirytował bestię. - Bo nie dostaniesz kolacji! - dodał z zadziornym uśmieszkiem, katem oka dostrzegając ruch na łóżku. Za pomocą nogi, zrzucił stojącą niedaleko miotłę i wsunął ją w rączki szafy, blokując tym samym drzwiczki przed ich otwarciem. To powinno wystarczyć do czasu, aż rozprawi się ze śpiącą królewną, a raczej królewiczem. Pozwolił mu się wygadać, obserwując uważnie zachowanie Trytona. Phyrin był pełen podziwu patrząc na jego ludzką postać i zastanawiał się, czy w ten sposób oszukiwały wszystkich żyjących na lądzie. Czy inni tacy jak on byli w mieście pod przykrywką. Zanim jednak postanowił obrzucić pacjenta własnymi pytaniami, zdecydował się odpowiedzieć na jego własne.
       - Phyrin Hutson - odpowiedział krótko, spoglądając na zakrwawiony opatrunek. Musiał go wymienić. Obrócił się na pięcie, wyciągnął z komody zawalonej fiolkami apteczkę pierwszej pomocy i wrócił do Trytona.
      - Daj mi rękę, muszę zmienić opatrunek - oznajmił, ostrzegając chłopaka przed tym co zamierzał zrobić. Wiedział, że stworzenie mogło być nie ufne, więc gdy tylko zabrał się za rozwiązywanie bandaża, odpowiedział na kolejne jego pytania - Jesteś w moim mieszkaniu, znalazłem cię nad brzegiem plaży w twojej prawdziwej formie. Jesteś trytonem, prawda? I chciałeś coś mi zrobić - wraz z ostatnimi słowami, spojrzał prosto w jego błękitne oczy tak łudząco przypominające morskie głębiny. - Jak tak sobie tu smacznie spałeś, ja zajmowałem się swoimi codziennymi obowiązkami i ni stąd twój ogon zmienił się w ludzkie nogi. Nie miałem czasu cię okryć przez tego zasrańca w szafie. Nie otwieraj jej - związał nowy opatrunek, nieco mocniej niż była taka potrzeba, jakby tym gestem chciał przestrzec trytona przed otwarciem szafy i zaspokojeniem ciekawości.
       - No dobrze. teraz moja kolej - oznajmił, wstając z brzegu łóżka. Zakrwawiony, stary opatrunek wyrzucił do kosza, który znajdował się pod umywalką małego aneksu kuchennego. Całe pomieszczenie było mieszanką kilku pomieszczeń. Wśród regałów, które całkowicie zawładnęły ścianami widniały jedne drzwi, do łazienki. W pracowni Phyrin nie potrzebował wiele. Zwłaszcza, że był singlem. Wyłączył palnik, uspokajając gotującą się zupę z resztek jakie znalazł w lodówce. W duchu cieszył się, że Tryton stracił ogon, bowiem nie chciał aby całe mieszkanie przesiąknęło zapachem rybizny.
       - Jak się nazywasz, i dlaczego leżałeś nieprzytomny na plaży - Phyrin uważał, że należą mu się odpwiedzi na najistotniejsze, a zarazem najprostrze pytania. Nalewając do miseczki zupę, podszedł znów do trytona, kopiąc przy okazji nogą o szafę, aby uspokoić znów uwięzioną bestię i w końcu zapadła tak długo wyczekiwana przez maga cisza.

       Phyrin stał nad swoim gościem, który jasno wyrażał swoją niechęć do tego miejsca i posiłku jaki mu zaoferował. Jednakże nie miał zamiaru wpychać Trytonowi czegoś na siłę. Przynajmniej póki nie miał z tego żadnych korzyści. Mag spojrzał swoim zamyślonym wzrokiem na zawartość miski, gdzie pływały ostatnio zebrane grzyby, z których tworzył wywar hipnotyzujący na zamówienie dla pewnego jegomościa. Do tego wokół pojedynczego brokułu bulknął bąbel ciepłego powietrza, ochlapując pokrojoną w niedbałą kostkę marchew. Zastanawiał się, czy pływająca kość po hasającej wiewiórce zaliczała się do takowego mięsa, skoro bulion robił jedynie na kościach. Jego krzaczasta brew drgnęła ku górze, a odpychający kolor zupy jasno utwierdził mężczyzne w fakcie, iż zapewne sam by tego nie ruszył, gdyby nie znał składników z których została zrobiona. Cóż, nie miała smakować, a jedynie przywrócić witalność Trytona, ale po co miał się produkować dla kogoś tak niechętnego do współpracy.
      - Cóż, sam to zjem - z obojętnością wrócił się na środek pokoju, siadając okrakiem na krześle i wziął kilka łyków zupy. Nie była najgorsza, a przynajmniej nie tak zła na jaką wyglądała. Nerine, to było dość kobiece imię jak na te, co znał mag. Owszem o gustach sie nie rozmawiało. Bywało tak, iż jego pacjenci miewali doprawdy zabawne imiona, a okazywały się czymś niesamowitym w ich przekonaniu, wręcz oznaczały wybrańców wznoszących rasę na kolejny poziom ewolucji. Jak się to kończyło? Hutson nie miał zielonego pojęcia. Nie intersował się na tyle historią stworzeń, o których wiedział wystarczająco wiele. Na tyle, aby nie były wstanie go zaskoczyć. Wypił połowę zupy, przełknął kilka warzyw i mruknął w zamyśle, gdy niebieskowłosy zażądał odzieży.
      - Słuchaj, Nerine - wstał z cichym stęknięciem, podchodząc do szafy, w której znów bestia zaczęła się szamotać. Phyrin zdawał sobie sprawę, że pacjent nie zdawał sobie sprawy w jak beznadziejnej sytuacji został postawiony. To, czy mag postanowił mu to objaśnić zależało jedynie od jego humoru, a miał go dosyć sporo. Zwłaszcza, że ta olśniewająca istota sama sobie na głos wyjaśniała sytuację. Był w obcym miejscu, na lądzie do którego nie był przystosowany. Bez jedzenia, bez ubrań i ogona. Z nogami na których nigdy nie chodził. Bez zdolności dzięki którym jeszcze mógłby powalczyć o przetrwanie, gdyby zdołał oczarować Hutsona. Niestety ta najistotniejsza chwila przeminęła z wiatrem i rybka była aktualnie skazana na niego. Nie miał zamairu narzekać, wręcz w duchu cieszył się jak małe dziecko. Miał okazję podziwiać trytona w jednej z najbardziej okazalszych momentach. Oczywiście, wcześniej pobrał kilka łusek z jego ogona, ale nie musiał o tym wspominać, Oboje nie mówili całej prawdy.
      - Powiem Tobie teraz jak wygląda twoja sytuacja - walnął w szafę, ale tylko jeszcze bardziej rozwścieczył stworzenie. - Jesteś w obcym miejscu. Nie możesz wrócić do domu, masz nogi, z których pewnie nigdy nie korzystałeś. Nie znasz tego świata. Nie wiesz jak zdobyć jedzenie, gdzie iść i chcesz pewnie odejść od osoby, która jest jedynym twoim pewnikiem na przetrwanie - spojrzał wymownie w jego błękitne oczy, jasno dając mu do zrozumienia, że miał na myśli siebie. - Nie jestem jakimś napaleńcem, który rzuca się na rybi ogonek. Owszem, jesteś kimś wartym uwagi, ale teraz wyglądasz jak bezbronne, uczące się raczkować dziecko - chwycił za miotłę chcąc ją wysunąć. Dla Phyrina, Nerin był kolejnym z wielu pacjentów, któremu zamierzał pomóc i chcąc nie chcąc złota rybka musiała to zrozumieć. Z jednej strony cieszył się, iż rozumiał ludzki język. To niezwykle ułatwiało sprawę. - Dlatego bądź grzecznym chłopcem i nie gryź ręki, która cię karmi - jego głos spoważniał, ale nadal zdawał się być lekko zmęczony tym całym tłumaczeniem. Jeśli Nerine myślał, że Phyrin jest zwykłym człowiekiem o kruchym ciele to srogo się mylił. Z łatwością unieruchomił by Trytona prostym zaklęciem, ale tego asa w rękawie miał zamiar trzymać w rękawie. Pierw chciał upewnić się, czy czasem sam pacjent nie skrywa jeszcze jakichś tajemnic. Hutson był ufnym magiem, ale nie dla świeżo poznanych osób. Znajomi mogli wielokrotnie go oszukać, ale nie obcy.
      - Zapamiętaj sobie, to jest groźne stworzenie. Dostało niedawno solidną szprycę w swoje zapchlone dupsko, więc będzie okazywało agresję. Niech cię nie zwiedzie jego wygląd. To smok. Smok - powtórzył się odnośnie rasy zwierzęcia i wysunął szybko miotłę, gdy smok znów rzucił się na drzwi. Jednak tym razem zamiast się odbić, drzwi otworzyły się, a na zakurzony dywan przeturlała się puchata, czarna kulka futra, która rozłożyła się po chwili plackiem na ziemi, ukazując się w swej pełnej, kociej okrasie. Bestia otrzepała się z złowrogim spojrzeniem, któym uraczyła maga i fuknęła, spluwając śliną na podłogę. Hutson zazgrzytał zębami, rzucając w kota miotłą, a ten z sykiem zrobił unik, wskakując na meblościankę.
      - Zasrana Paskuda - warknął pod nosem, przypominając sobie po co w ogóle otworzył szafę. Dość niezwykłą szafę, której wnętrze mógł dostrzec Tryton. Była ona zaczarowana przez samego Phyrina i spełniała dwie funkcje. Z wierzchu miała zwyczajny pręt robiący za wieszak dla paru ubrań, dla których postanowił wypuścić Paskudę, smoka w kociej skórze, który swe imię zawdzięczał swojemu charakterowi, wrednemu i upeirdliwemu według maga. Głębiej jednak widać było spory, rozciągający się pokój. Jasny i kolorowy. Pełen miękkich kocy, poduszek i drapaków. Dosłowny raj dla każdego kota. Oraz grzejnik, aby smok czasem nie zmarzł. Hutson tak się postarał, a zwierzę za każdym razem okazywało niewdzięczność, ale to była raczej relacja na zasadzie kto sie czubi, ten się lubi. Inaczej nie znosiłby kota już drugi rok. Po prostu oddałby go treserce smoków. W końcu nic mu w zamian nie dała za opiekę nad nim. Nawet nie był winien tego jak skończył ten smok! Po prostu został wrobiony w niańkę nad upierdliwym dzieckiem, a drugie wciąż czekało na ubranie. Ciemnowłosy czując już nadchodzącą migrenę chwycił za luźną koszulkę oraz krótkie spodenki i rzuciłnimi prosto w twarz trytona. Zamknął szafę, podszedł do zupy i zamoczył w nich dwa palce, kiedy rybka wciąż nic nie widziała na oczy i podszedł do jego stóp, tak aby nie mógł do niego sięgnąć rękoma. Tak groźnymi podobno.
      - Porozmawiajmy zatem o twojej przyszłości w tym miejscu - oznajmił, gdy pacjent wygrzebał swoją głowę spod materiału ubrań i mokrymi palcami pogilgotał go po stopie. Efekt jaki otrzymał był bardzo zadawalający, a widać to było po nikczemnym uśmiechu maga.

       Phyrin całkowicie zignorował oburzenie złotej, a raczej w tym przypadku niebieskiej rybki. Nie miał on bowiem pojęcia ile nerwów kosztowało maga zaspokojenie futrzaka. Nawet gdyby trafił go miotłą, nie było by mu żal Paskudy. Wręcz roześmiałby się na całego, czując jak ułamek flustracji odchodzi gdzieś w eter. Dlatego nie uważał smoka za zwierzę. Coś takiego zwykle było nadziane na kij i dyndało nad ogniskiem, skwiercząc od wysokiej temperatury, ale pod tę kategorię zaliczał coś jeszcze: słodkie i urocze stworzonka. Niechętnie Hutson musiał przyznać, iż włochata kulka w połowie wpasowywała się w te normy, ale jego charakter oraz zdolności wkurwiania maga całkowicie oddalały Paskudę od zgarnięcia nalepki "Urocze zwierzątko".
      Łobuzerski uśmieszek nie schodził z twarzy Phyrina przez dłuższą chwilę. Cały czas notował w głowie nowinki na temat trytona, którego z chęcią uwięziłby w swoich czterech ścianach i nie oddawał jego "wolności" o której wcześniej wspominał. Być może tam na dole istniało coś takiego, ale nie w świecie, gdzie pieniądzem można było osiągnąć wszystko, a sam Hutson dobrze o tym wiedział. Nie bez powodu uciekł od miastowego zgiełku, lądując w pracowni nad plażą. Tak czy siak mag był zadowolony ze swoich poczynań. Dzięki mokremu gestowi zrozumiał dwie istotne rzeczy:
       Po pierwsze odruch bezwarunkowy działał bez zarzutu, czyli chłopak mógł chodzić. Miał dwie sprawne kończyny prawdopodobnie z potencjałem do łaskotek. Ciemnowłosego ciekawiło, czy posiadając płetwę również mógł odczuwać coś takiego, ale te pytanie pozostawił na późniejszą chwilę. Nerine nie wyglądał na osobę, któa teraz ochoczo odpowiadałaby na pytania. Poza tym druga sprawa wydawała się być nieco smutniejsza. Hutson nie wykluczał ostatecznie opcji przemiany w trytona, może rybka potrzebowała wiecej wody, albo potrafił to kontrolować. Co do ostatniego, Phyrin mocno powątpiewał. W końcu Nerine stracił ogon nieprzytomny, więc jak niby miał o tym zadecydować? Tę kwestię musiał rozwiązać i miał już dobry plan. Musiał jedynie poczekać do wieczora.
      Mężczyzna wyprostował się, katem oka spojrzał na kota z uniesioną nogą, którą dokładnie lizał. Z nieokiełznaną finezją, jakby liczył na jakieś brawa i podziwianie swej uroczej, spasionej dupy. Hutson nie chciał podglądać jak truton męczy się z odnalezieniem odpowiednich dziurek gdzie miał wsadzić głowę i ręce, ale ostatecznie słysząc oraz widząc jego utratę woli walki, postanowił pomóc.
       - A jednak potrafisz być uprzejmy... jak coś potrzebujesz - westchnął, lekko zgrywając się z trytonem i finalnie pacjent skończył w pełni ubrany. Zapracowany mag usiadł z powrotem na krzesło dojadając zupe, która nie była taka zła jak na to wskazywał jej wygląd.  Znudzony, lecz uważny oparł głowę o rękę spoczywającą na stole, wsłuchując w kolejną dawkę słów chłopaka. Jego głos był bardzo przyjemny dla ucha. Zapewne piosenki, które śpiewał w oceanie przyciagały mnóstwo podmorskich stworzeń i być może nie mógł odpędzić się od zalotnych syren. Hutson pierwszy raz widział trytona na włąsne oczy, ale musiał przyznać, iż to byłi stworzenie najpiękniejsze jakie dotąd widział. Nadal przed oczyma miał widok ogona Nerine. Długi, duży, lśniący, pełen detali, wręcz idealny, jakby pochodził z królewskiej rodziny.
      - Hm... - zamyślił się na moment jeszcze bardziej niżeli od momentu przebudzenia pacjenta. W dłoni zaczął bawić się swą gładką brodą, mierząc leniwie Nerine. Co mógł robić w domku? W sumie, Hutsonowi przydałaby się pomoc domowa. Jego mieszkanie wyglądało fatalnie już na pierwszy rzut oka. Meble miały kilka warstw kurzu, na ziemi walały się drobiazgi po eksperymentach. Wszelakie wolne przestrzenie zostały zajęte przez książki oraz probówki, czy sprzęt do wytwarzania mikstur. Zlew prawie pękał od nadmiaru brudnych talerzy, zaś łazienka... ona chyba była w najlepszym stanie. Phyrin potrafił wiele, posiadł olbrzymią wiedzę, lecz za nic w świecie nie potrafił przymusić się do sprzątania. Tylko, czy aby na pewno zostawienie porządków domowych w ręce Nerine był dobrym pomysłem? Czy takie rzeczy robiły stworzenia pod wodą? A co z gotowaniem? Jak wyglądał podwodny świat? Mag nie był do końca przekonany czy chce ryzykować zniszczeniem czterech ścian na sprawdzenie umiejętności rybki.
       - Nie potrzebuje niczego w zamian, ale przydała by mnie się pomoc przy sprzątaniu i przyjmowaniu zamówień od klientów - nie traktował tego jak usługi za jedzenie i dach nad głową. To była wyłącznie decyzja Nerine, czy postanowi pomóc. - Powiedz mi, co potrafisz robić? Znasz się na gotowaniu? Jeśli nie, będę musiał wszystko tobie tłumaczyć - myśl o chodzeniu za niebieskowłosym niczym małym dzieckiem zdawało się upierdliwe, ale Phyrin widział w tym pewien sens i spełnienie swojej dziwacznej ciekawości. - Najpierw jednak nauczymy cię chodzić - zamilkł w połowie, nie kończąc swej myśli i wstał na równe nogi, znikając na chwilę za jedynymi drzwiami w pomieszczeniu. Nie licząc tych wejściowych. Chwilę później wróciłz dosłownie jednym listkiem papieru toaletowego. Nigdzie na oczy nie widział czystej kartki, a specjalny pergamin był drogi, aby go marnować w taki sposób jak zamierzał. Jeszcze w pośpiechu przewrócił na stole pare rzeczy w poszukiwaniu czegoś do pisania. Przejrzał swój zbiór piór, mazaków i kred, decydując się na czarny węgiel. Czyszcząc skrawek mebla narysował pokracznie, krzywe drzwi. Z góry nieco ścięte. Rysowanie run, zaklęć nie sprawiały mu problemów, ale coś zwykłego... cóż, jak widać było to wyzwanie. Mimo to zadowolony ze swojej pracy podszedł do kawałka ściany, zaraz obok łóżka. Przepchał lekko regał, torując sobie idealnie dużo miejsca. Brakowało mu tylko jednej rzeczy.
       - Musisz mieć gdzie spać - wyjawił na głos swoje myśli. Nie mógł spać na jego własnym łóżku. Zerknął na mięsożerny słonecznbik w doniczce, który kłapał swym czarnym środkeim zaostrzonym ostrymi igiełkami. Dzięki niemu nie latały tu komary. Jak Hutson ich nieznosił. Zwłaszcza, gdy brzęczały nad uchem. Jego oczom rzucił się pojemnik na wodę, którym spryskiwał kwiat. jednak niepewnie sięgnął po przedmiot, zauważajac jeszcze jeden w innym miejscu. Prawie się pomylił. Poszedł po zieloną psikawkę. To tam była zwyczajna woda i wrócił na miejsce. Jeszcze spsikałby sobie dłoń kwasem.
       Stanął w lekkim rozkroku, skupił swoje myśli na tym, co chciał stworzyć i spsikał wodą kawałek papieru, który trzymał w dłoni, przytwierdzony do ściany. W jednej chwili papier wsiąknął w granatową farbę, a między regałami pojawiły się kolejne drzwi, kreatywnie krzywe, ale wystarczająco spore, aby wejść do środka bez najmniejszego problemu.
       - Tu będzie twój pokój - oznajmił, spoglądając na trytona. Powinien raczej go ostrzec, aby nie dotykał gołymi rękoma cieczy, albo nie pił nic poza wodą z kranu. Przynajmniej bez pytania. - Chodź, pomogę tobie wstać - dodał, chcąc sprawdzić czy Nerine jest na siłach, aby podjąć się pierwszej próby. Najwyzej zaniesie go do pokoju na rękach. Chłopak nie wyglądał na wybitnie ciężkiego.

       Phyrin skinął głową i spojrzał na swoje cztery ściany, które były w karygodnym stanie. Nie było sensu się oszukiwać. Hutsonowi było lekko wstyd za to, ale tylko odrobinkę. Zawsze miał idealne wytłumaczenie na ten istniejący problem - brak czasu. Choć głupie pięć minut na popatrzenie jak roślinka wpieprza komara, który ubiegłej nocy karmił się jego krwią to zawsze czas znajdywał. Ta satysfakcja ginącego w agoni owada była miodem na serce maga. Zawsze wtedy mówił do krwiopijcy, czy warto było wbijać się w niego. Czy warto było wybierać właśnie to okno, te drzwi, a nie czarnego pchlarza prychającego właśnie na ciemnowłosego.
       Mężczyzna nie miał zamiaru zdradzać swoich umiejetności. Wystarczająco dał po sobie poznać, ba nawet chciał palnąć się w twarz za to jak prędko zniszczył swojego asa w rękawie. Nie chciał pokazywać po sobie kim jest, czym się zajmuje, a tu ze swojej głupiej nieuwagi, dobroci w kierunku nieufnego trytona tak po prostu wyczarował nowe pomieszczenie. Swoją drogą całkiem szykowne.  Sam nie był materialistą. Nie potrzebował wiele, ale jeśli miał okazję chociaż odrobinę rozpieścić innych, to robił to. W tym przypadku było podobnie. Dlatego pragnął prędko zanieść pacjenta do jego nowego lokum. Nie brał pod uwagę, że chłopakowi uda się stanąć na własnych nogach, ale ku jego zaskoczeniu tryton nie dał za wygraną i po nieudanej próbie, choć niepewnie z drżącymi kończynami oraz lekkim wsparciem Phyrina - stał. Stał pełen radości, satysfakcji ze swoich poczynań. Mag uśmiechnął się w duchu. Nareszcie niebieska rybka przestała płakać nad swym losem. Rozumiał, iż wszystko zwaliło się na jego głowę, że stracił dom, rodzinę, świat, który znał, ale z drugiej strony miał okazję zasmakować czegoś innego. Być może lepszego u boku Hutsona. Niezależnie jak długo miał zamiar tu zostać mag postanowił pokazać mu kawałek nowego świata. Musiał tylko uważać bowiem to nadal był tryton. Jedna z najbardziej rozchwytywanych ras na świecie.
      - Brawo, póki co wystarczy - oznajmił dumny z swojego gościa i sprawdzając samego siebie, wziął Nerine w ręce jak księżniczkę, przechodząc przez próg, obwieszczając jego oczom pokój - nowy dom dla ogoniastego. Był skromny, lecz nie pusty. Ściany ozdobione były jasnym błękitem z drobinkami, które mieniły się delikatnie w promieniach światła. Okno było z widokiem na morze i Phyrin zastanawiał się, czy aby na pewno byłto dobry pomysłdla jego gościa. Niekoniecznie mógł mieć ochotę spoglądać na stary dom, ale tylko to przychodziło ciemnowłosemu na myśl podczas tworzenia pomieszczenia. Łóżko było spore, dwuosobowe, a nad nim wisiało mutum białego materiału, które wijac się po suficie sunął w dół niczym kotara ochronna przed owadami. W sumie, zastanawiał się dlaczego sam sobie czegoś takiego nie sprawił, ale nie będzie przecież teraz bawił się w dekoranta mieszkania. Nie znał się na tym. Równie dobrze wszystko mogło być białę i czarne.
      - Mam nadzieję, że się podoba. Jeśli chcesz jakichś zmian, daj znać, albo po prostu wyczarujemy nowy pokój - ostrożnie odłożył rybkę na miękki materac, spoglądając na lampkę nocną, którą sam stworzył. W okrągłej kuli na podeściku, pływała podmorska meduza, sztuczna co prawda, gdyż nie chciał słuchać od Nerine o ochronie środowiska i istot żywych jak w przypadku Paskudy. Prędzej sprawiłby, aby jego usta się zaszyły, albo sam stracił słuch na parę dni. Jakie to byłoby wygodne.
       - Nic dziwnego, że nogi bolą. Dotąd twój ogon nie musiał podtrzymywać całego ciała. Robiła to woda - stuknął palcami w szklaną bombkę, którą oplotła łuna światła. Delikatnego i ledwo widocznego w biały dzień. Całe szczęście dał radę unieść Nerine, lecz już czuł skutki tego wyczynu. Zdecydowanie się postarzał. Po raz setny spojrzał w piękne oczy trytona, a do pokoju wpadł radośnie sierściuch z słodkimi pomrukiwaniami. Zgrabnie, podrzucając swój kuferek zrobił kółko na nogach niebieskeij rybki, siadając na przeciw niego z wielkimi, czarnymi oczyma. Phyrin tylko przewrócił oczami. Na niego ten trik nie działał. Paskuda od dawna nie dostawał tego co chciał za tak tani chwyt poniżej pasa, ale tu świeczka była warta gry. Sierściuch mógł zdobyć sojusznika.
      - Co do zamówień. Od czasu do czasu przychodzą klienci. Wystarczy, że powtórzysz mi później co chcą, albo wręczysz pakunek podpisany ich imieniem. Zwykle płacą na samym początku przy składaniu zamówienia. - mag uważał, że Nerine spokojnie da sobie radę z tym zadaniem. Przecież to była jedna z podstaw w świecie. Wymiana handlowa. Czyżby i tego nie mieli tam u siebie pod wodą? Hutson zaczynałwątpić w cudowność podwodnego świata pacjenta, ale nie bez powodu ukrywali się przed wszystkimi.
     Westchnął ciężko, patrząc z góy na ich dwójkę. Nie miał pojęcia co począć. Zwłaszcza teraz. Musiał ukrywać rybkę póki nie zacznie chodzić, a wręcz biegać gdyby przyszła taka potrzeba.
       - Tu masz wannę. Ubikacja jednak jest w pokoju gdzie się obudziłeś. Raczej ją... znajdziesz - przejechał się po brodzie, podchodząc do komody zaraz obok sporej wanny. Zapewne gdyby tryton się przemienił, jego rybi ogon zacząłby wystawać, ale mag nie zdążył wcześniej oszacować długości chłopaka. Teraz był po prostu krótki. Tak jakby. - W komodzie zaś... - wysunął jedną z szufląd i jakie zdziwienie zar5ysowało się w oczach Hutsona. Najwidoczniej za mało się skupił, gdyż peirwsza jak i druga oraz pozostałe szuflady były puste. - Cholera - zaklnął pod nosem, ciężko wzdychając. Miał problem. Maleńki, ale jednak.
     - No cóż, jutro czekają mnie małe zakupy - klasnął w dłonie, odwracając się na pięcie. Nic raczej nie mogło się wydarzyć podczas jego nieobecności. Była roślinka, była osłona i smok...
     Phyrin spojrzał na miłosne mizianko obu jego mieszkańców i zastanawiał się czy powinien im przeszkodzić.
     - Masz jakieś pytania?- spytał, zamykając wszystkie szuflady, przeczuwając iż kilka z pewnością siedzi w głowie Nerine.

       Pochwała Nerine niesamowicie milutko popieściła i tak już nadmuchane ego maga, gdy błękitne oczka coraz to bardziej błyszczały oglądając pokój, kawałek po kawałku, zostając ostatecznie na kulminacyjnym miejscu - łóżku. Faktem było, iż mężczyzna głównie na nim skupił swoją uwagę, chcąc aby było jak najwygodniejsze. Phyrin zawsze uczony był za młodu, iż dobry sen owocuje w późniejszej pracy, a mag bardzo często stawał dwiema lewymi nogami z braku snu, czy zbyt małej go ilości. Czym było to spowodowane? Z pewnością nie niewygodnym materacem, a sierściuchem, który lubował wsadzać swój ogon do kubka porannej kawy i wymiaukiwaniem serenady o piątej rano, kiedy miska z karmą była już pusta, a tak nie mogło przecież być. Co gorsza nie mógł winić Paskudnika za taki nawyk, bowiem sam nauczył tego smoka, rozpieszczając z samego początku ich "znajomości". Teraz Phyrin zbierał tego żniwa i za nic nie mógł oduczyć sierściucha wygód. Przecież miał łapy, miał kły oraz pazury, a także dobry wzrok, więc w czym był problem złapać chociażby od czasu do czasu grasujące myszy po podłodze? Nawet gdy zaczepiały jego ogon, ten grubas nie był wstanie po nie sięgnąć przez pulchną spyrkę brzuszną. Było to zabawne, ten widok ułomności zwierzęcia, a zarazem przygnębiające.
      Ciemnowłosy w zamyśleniu zaczął gładzić swoją gładką brodę, mrucząc pod nosem i przyglądając ich dwójce, a w głowie tworzyły się coraz to bardziej rozmaitsze rozgałęzienia możliwych wydarzeń, gdyby faktycznie zabrał ze sobą pacjenta do miasta. Co zabawniejsze, każda z nich kończyła się czarnym scenariuszem na co nie mógł nic poradzić. Nie musiał używać nawet jednego z wysoko poziomowych zaklęć, aby to wiedzieć. Nerine nie mógł teraz iść do miasta, a przynajmniej nie do jego centrum. Phyrin uznał, iż skoro rybce tak bardzo na tym zależy, to mógłby zaciągnąć niebieskowłosego do chociażby przedmieści gdzie było o wiele spokojniej i mniej tłoczno. Sam mag dobrze znał te okolice. Bywał często na zakupach, bo przecież nie było możliwości przeżyć samemu w takim miejscu. Co prawda posiadał mały ogródek za domem, ale to było zbyt mało na gotowanie codziennych posiłków. Poza tym magia była dosyć ograniczona dla takich osób jak on. Kontrola rady miasta mocno trzymała piecze nad istotami mogącymi oszukiwać, a nie ma co sobie wmawiać - magowie byli w tym mistrzami i jedynie mana mogła ich ograniczać, a Phyrin miał jej niesamowicie spore pokłady. Dlatego też każdy pokroju Hutsona nosił biżuterię blokującą nadużywanie magii. Na nieszczęście rady, Phyrin potrafił te zabezpieczenie ominąć, a dokładniej mówić przeciążyć i wiedział, że za niedługi czas będą kazać mu przyjść po kolejną bransoletę na rękę, ale do tego czasu miał przynajmniej tydzień. Nie zmieniało to faktu, iż mag nie chciał oszukiwać. Szanował pracę innych, dlatego zarabiał pieniądze, a także je wydawał w wymyślony przez ludzi sposób, których osobiście nie do końca lubował. Irytował go ich strach przed istotami magicznymi, ich strach pchający tą jedyną rasę do niszczenia oraz usilnego kontrolowania wszystkiego wokół. Natury nie da się posiąść w łapska. Ona zawsze znajdzie jakieś wyjście. Tej wiedzy ludzie nie potrafili przyswoić, niszcząc kolejne hektary ziem, domy Vivern, zwierzoludzi i wiele innych. To niesamowicie popsuło humor Phyrina, kiedy patrzył na trytona, który za niebawem mógł stracić po raz kolejny swój dom, jeśli faktycznie zostanie odnaleziony przez innych.
       - Czy to jakaś aluzja? - uniósł pojedynczą brew ku górze, chcąc wyłapać oznaki prześmiewsze ze strony Nerine, kiedy wspominał o wyglądzie, a raczej doborze ubrań przez Hutsona.
       - To bardzo wygodne wdzianko, jeśli nie chcesz, wyskakuj z nich - pomachał dłonią, aby ściągał podarowaną odzież i ani myślał żartować. Skoro niebieska rybka gardziła ciepłymi szmatkami z szafy, z której nawet nie myślał wypuścić sierściucha, to równie dobrze mógł ich tam obojgu wrzucić i mieć spokój na resztę dnia. Zwłaszcza, iż czekało na niego jeszcze jedno wazenie eliksiru dla nieznośnej Makoto, a terminowo zaczynał nie wyrabiać.
      - No dobrze - rozmasował sobie środeczek czoła, czując pulsującą żyłkę irytacji, która pomału była widoczna gołym okiem. Problemy coraz bardziej nawarstwiały się na głowie Hutsona, a on z ani jednym jeszcze sobie nie poradził. Musiał w końcu wziąć się w garść i zacząć likwidować stawiane przed nim problemy. Tak więc zrobił głęboki wdech i wydech. Ściągnął z ramion długi płaszcz po samą ziemię, zawieszając na krawędzi otwartych drzwi, robiąc to samo z bezpalczastymi rękawiczkami, odkładając obok lampki nocnej, po czym złapał tłustego kota za karczycho, zrzucając delikatnie na podłogę. Ten otrzepał się, fuknął teatralnie unosząc puchaty ogon do góry, chwaląc swoim otworem i wyszedł treptając po drewnianą podłogę.
      - Jeśli chcesz iść jutro ze mną po zakupy, to wstawaj. Czeka cię sporo nauki chodzenia - po raz drugi dzisiejszego dnia wyciągnął dłoń w stornę trytona, patrząc na niego z góry.
      - I wykład jak zachowywać się na mieście - zmarszczył brwi, czując jak popełnia malutki błąd, będąc przekonany o grzeczności rybki. Cóż, lepsze było szukanie pacjenta po swoim terenie niżeli głębinach. Zawsze podczas "kąpieli" w morzu mógł uciec. Sprawniej oraz szybciej niżeli na lądzie.
       - A co do zakochiwania. Nie mam nikogo. Tylko płytkie istoty zakochują się szybko, zdesperowane i stęsknione za szczęściem - odpowiedział na pytanie trytona. Phyrin nie wiedział co to miłość. Nigdy jej nie zaznał, choć i do prawiczków nienależał. Zawsze był zdania, że powinno się kosztować życia. Wszystko jest dla ludzi, ale z umiarem. Uzależnienia były słabością. Hutson miał ich wiele, a jedną z nich była łapczywość wiedzy, którą teraz zaspokajał swym świeżutkim pacjentem.

       Mag uśmiechnął się pod nosem, przytakując w duchu trytonowi na wzmiankę o zobaczeniu wystarczająco dużo nagiego ciała niebieksiej rybki. Phyrin nie należał do wybornie spostrzegawczych osób, ale gdy miał już okazję nacieszyć swoje oczy ciekawymi widokami, a zdecydowanie Nerine miał czym się pochwalić, to po prostu korzystał. W tym przypadku było podobnie. Hutson od razu dostrzegł zarysowane mięśnie, szczupłe, a zarazem smukłe uda, dobrze ukształtowany tyłek. Miał wiele czasu na podziwianie ciałka pacjenta. Nawet jeśli niebieskowłosy nie wyraził na to zgody. Mężczyznę mało to interesowało. Zwłaszcza, kiedy pozbawiony domu chłopak musiał skończyć aktualnie na jego łaskach. I to nie tak, że mag był napalonym, niewyżytym samcem. Po prosut jego ciekawska strona pchała Phyrina do lekko nikczemnym zachowań.
       - Mam dla ciebie póki co trzy zasady - wystawił przed oczyma trytona dłoń, aby kolejno wystawiać po jednym palcu, gdy dzielił się swoimi złotymi myślami. Nie chciał mieć kłopotów z głową miasta, ani ulicznymi gangami, gdyby wyszło na jaw kim jest tak naprawdę Nerine. Dlatego tak ważne dla Hutsona były zasady, których powinien słuchać się jego nowy pacjent. Gangi nie były przelewką, zwłaszcza te, któe zajmowały się czarnym rynkiem, a ich prowadzącym był nikt inny jak sam Beliad. To on rządził nielegalnymi sprzedażami, niewolnictwem, uprowadzeniami, czy też podziemnymi walkami. Nigdy by nie pomyślał, że ten demon urośnie tak w siłę w zaledwie kilka lat odkąd go spotkał. teraz wolał unikać go niczym ognia.
       - Po pierwsze - zaczął stanowczym, chłodnym głosem, spoglądając prosto w te piękne błękitne oczy trytona - Nie wolno oddalać się tobie poza zasięg mojego wzroku - to była najważniejsza zasada jakiej miał pilnować długłowłosy. Hutson mógł próbować pomóc rybce w razie potrzeby, ale on sam musiał być w zasięgu czarów, które by rzucał, a zaklęcia na oślep były bardzo niebezpieczne dla osób trzecich. Każde zniknięcie nowego obiektu badań maga będzie zapalało mu czerwoną lampkę, na którą z pewnością błyskawicznie zareaguje, niewiele myśląc o konsekfencjach. - Po drugie: nie jedz ani nie pij niczego bez mojej wiedzy w tym domu, bo jeszcze coś sobie zrobisz - to była kolejna istotna kwestia. Wiele leżących rzeczy było trujących. Potrafiło zamienić kamień w złoto, albo człowieka w zwierzę, czy też odebrać głos, bądź wyleczyć z ciężkich chorób. Dlatego też nie chciał ryzykować popędami rybki, które z pewnością będzie posiadał podczas poznawania nowego świata. Przypadkowe wypicie mikstury było czymś banalnym, ale odwrócenie skutków, to już inna bajka, a wszystko kosztowało. - I po trzecie - urwał, uświadamiając sobie, że jeszcze trzeciej zasady w sumie nie zdążył wymyślić. - Dam tobie naszyjnik - dodał po prędku, prostując się i uwalniając Nerine z widoku palców Hutsona. - Ale pierw muszę go zrobić. Do tego czasu zniosę barierę otaczającą domek. Z naszyjnikiem będziesz widzieć pracownię, ale bez niego już nie. To taka ochrona przed niechcianymi gośćmi - rozmasował obolały kark, patrząc jak tryton aż błyszczy ciekawością oraz chęcią uczenia się chodzić. Nie mógł mu odmówić. Z jednej strony był to plus. Pacjent mógł szybciej zająć się swoimi pracami, co niezmiernie ułatwiłoby robotę Phyrinowi, ale z drugiej strony pilnowanie przez pierwsze dni, czy faktycznie nic sobie nie zrobi zdawało się być nieco problematyczne w oczach mężczyzny.
       - Samotność, to pojęcie względne. Samotnym można być na wiele sposobów. Nawet jeśli otaczasz się ludźmi, możesz być samotny. Nawet jeśli masz miłość swojego życia, możesz być samotny. Zauroczenie przemija, miłość wygasa i pozostają przyzwyczajenia. Tak przynajmniej piszą w książkach - odpowiedział beznamiętnie na pytanie niebieskowłosego. Choć nie czuł potrzeby odpowiadania na nie, to jednak myśli same wydostały się na zewnątrz. Być może dlatego, że od dawna z nikim nie spędził tyle czasu, a samo towarzystwo z Paskudą nie uznawał za coś zdrowego i pożytecznego. Poza tym kocur potrafił jedynie odmiaukiwać, a wymyślanie odpowiedzi nie było zbyt ciekawą zabawą dla maga. Ten czas wolał poświęcić na zgłębianiu kolejnych ksiąg przepełnionych tajnikami, których jeszcze nie poznał.
        Pozostawiając resztę nieistotnych kwesti na później, Hutson po raz kolejny pomógł Nerine w ćwiczeniach chodzenia. Musiał przyznać, iż był on wytrwały oraz uparty, więc grzecznie pozwalał mu samemu wybierać metodę oraz tempo w jakim stawiał kolejne kroki. Postępy były widoczne z czasem jaki im upływał, a z twarzy trynota nie schodził uśmiech nawet o milimetr. Mag, choć lekko zmęczony intensywnością oraz brakiem krótkich przerw, niezmiernie ucieszył się, kiedy rybka w końcu stanęła o własnych siłach, robiąc kilka kroków przód, finalnie lądując przy magu i zawieszając się na nim w uścisku radości. Hutson był niezmiernie zadowolony, że na dzisiejszy dzień został zwolniony z bycia nauczycielem, zwłaszcza iż czekały go jeszcze dwa zadania. Dokończenie wazenia mikstur dla Makoto oraz stworzenie kamienia dla Nerine. Oba te plany chciał ziścić dzisiejszego dnia, więc czuł już w kościach, ze dzisiejszej nocy nie spędzi w łóżku.
       - Niech będzie, ale idziesz o własnych nogach - przytaknął, czując lekki dyskomfort, kiedy tak tryton wpychał swoją osobę w strefę komfortu maga. Mimo to nie dał tego po sobie poznać, pochłonięty myślami na widok okazałości ogona trytona. Propozycja była nie do odrzucenia. Ciekawość Phyrina wzięła górą i mężczyzna od razu oswobodził się z uścisku rybki zabierając z drzwi swój płaszcz, któy zawiesił na ramionach, aby swobodnie zwisał po czym spojrzał na spuchiętego od nadmiaru kilogramów smoka.
        - Podnoś dupę klucho, idziemy zgubić pare kilogramów - oznajmił, a kot niezadowolony fuknął, lecz mimo to posłusznie wyszedł z pracowni, gdy mag otworzył główne drzwi. Przyjemna, chłodna bryza idąca od strony morza od razu wtargnęła do środka. Księżyc niczym zawstydzona księżniczka skrywał się zza chmurami, pozostawiając delikatną poświatę. Mimo to w niektórych miejscach na niebie gwiazdy wyraźnie błyszczały niczym klejnoty idealnie poukładane w sklepie jubilerskim na czarnym, aksamitnym jedwabiu. Do domku prowadziło małe, wąskie ogrodzenie mierzące zaledwie do kolan, za którym rosło sporo gatunków kolorowych kwiatów. Zaraz za nimi rozrastały się zielone krzewy zmieszane z piaszczystą plażą. Piasek był nadal ciepły od całodniowego wystawienia na słońce. Choć było już ciemno, a nikt zwykle nie spacerował tutejszą drogą, słychać było nocne zwierzęta. Ptactwo wirowało od czasu do czasu nad głowami maga oraz trytona, a zakochany w tym widoku kot usiłował je złapać, jakby wcale nie były kilak metrów nad jego głową. Rozbawiony całkowicie oddał się zabawie, gdy oni sami zdążyli już podejść do brzegu. Hutson nie ściągnął obuwia. Nie chciał moczyć swoich stóp, a później walczyć z przyklejonym do nich piaskiem. Łatwiej było po prostu zostawić obuwie przed wejściem do pracowni. Dlatego z uwagą i lekką niepewnością spoglądał na kolejne poczynania Nerine, nie ufając mu do końca w kwestii wieczornej kąpieli.
        - Czyli potrzebujesz zamoczenia się w morskiej wodzie? Jak często? - spytał zaciekawiony tej informacji. Nic nigdy nie pisano w książkach na ten temat, a sam niebieskowłosy jasno dał mu do zrozumienia, iż chcąc nie chcąc musiał zazyć słonej kąpieli dla dobra swojej skóry. Niczym za dawnych czasów psia, pustylna rasa, która raz w tygodniu serwowała sobie kąpiele w kozim mleku. Hutson odszedł na parę metrów od brzegu, gdzie znajdował się suchy piasek i usiadł, czując lekkie zmęczenie dzisiejszym dniem. Mógł odpocząć i przyglądnąć się uważnie drugiej odsłonie Nerine, której był niezmiernie ciekaw. Mimo pewnej obawy, chciał zaryzykować. Los wystarczająco duzo mu zaoferował. Mógł spotkać na własne oczy trytona. Zdobył jego próki łusek, a teraz... po prostu siedział i podziwiał jego piękno w blasku księżyca. Ile stworzenia na tym świecie dałoby aby znaleźć się na jego miejscu.

       Hutson w swej głowie zanotował i zaszufladkował odpowiedź ze strony niebieskiej rybki, gdy siadał na nadal ciepłym piasku. Choć warstwy płaszcza nie pozwalały odczuć tej zmiany, to nagie dłonie maga już tak. W duchu żałował, że nie zabrał ze sobą swoich rękawiczek, lecz i one nie sprawdziłyby się z możliwościami drobnego piasku, który uporczywie potrafił wejść dosłownie wszędzie, nawet jeśli Phyrin szczelnie pozapinałby się z każdej strony, a szpary owinął taśmą. Dlatego też zmarszczył brwi, a z ust wydobył przeciągłe westchnięcie na samą myśl, aby pamiętać później o dokładnym otrzepaniu rąk. Jego brązowe tęczówki wpadające delikatnie w karminowy odcień wokół źrenic, prześlizgnęły się od bosych stóp Nerine po sam jego czubek głowy, spotykając błękitne spojrzenie trytona. Mężczyzna w ogóle nie poczuł zakłopotania, gdy leniwie, jakby od niechcenia lustrował pacjenta. Dla niego było to czymś naturalnym, zwłaszcza, iż na ułamek sekundy zawisnął swym wzrokiem na opatrunku, aby sprawdzić czy krew nadal sączy się z rany. Wciąż była ona świeża i choć kąpiel w słonej wodzie mogłaby wspomóc proces gojenia, to z drugiej strony mogło to również spowodować zakażenie, a nie było potrzeby oszukiwać samego siebie odnośnie zanieczyszczeń wód. Ludzie nie dbali o nie zbyt szczególnie. Być może był to jeden z powodów, dla których rasa Nerine była tak wrogo nastawiona na stworzenia po drugiej stronie.
       Mag, nie chcąc pokazywać zbytniego zainteresowania trytonem, jak i mylnego podpięcia do listy zboczenców, podparł się szczelniej rękoma z tyłu ciała, wzrok kierując w gwiezdziste niebo. Lekko rozmażony błądził swym spojrzeniem, nie przejmując w ogóle grubaśnym kotem, skaczącym po wydeptanych śladach ich dwójki. Nawet brew mu nie drgnęła, gdy Nerine pozbył się koszulki. Dla Hutsona ciekawszym widowiskiem były błyszczące perełki na niebie. W szczególności upatrzył sobie jedną z nich, a myśli powędrowały do starych czasów, kiedy jeszcze uczęszczał na studia, a jego towarzyszem wielu zbrodni była sama Makoto. Ciemnowłosy nie pamiętał w jaki dokładnie sposób się poznali. Czy było to na zajęciach, a może zaintrygowana dziewczyna po prostu podeszła do niego, kiedy grzebał w krzakach za dziwnym stworzonkiem. Teraz jednak wspomnienia otwarzały przed nim film z końcowych dni szkoły, gdy czarownica namówiła Phyrina na szalony i niemalże niemożliwy do wykonania pomysł łapania pyłku spadających gwiazd. Jednak po co to wszystko było? Tak abstrakcyjny i uciążliwy pomysł zdawał się nie owocować w nic konkretnego, ale ich dwójka była inna. Oboje uwielbiali dokonywać nieosiągalnych rzeczy, zaś Makoto pragnęła spełnić przesłanie jakie nosił ich wybryk. Albowiem z owego pyłku można było stworzyć własną gwiazdę niosącą w niebo obietnice wiecznej przyjaźni. Młodsza od Hutsona blondynka tak uwielbiała inność przyjaciela, iż w obawie przed urwaniem kontaktu uprosiła go o próbe zdobycia takowego pyłku. Sprawdzając na tuziny sposobów czas, kiedy gwiazdy zaczną spadać, czekali pod gołym niebem, wypatrując pyłku, subtelnie odłamywującego się od wiszących "pereł". Oczywiście nie udało się za pierwszym razem. Takie zjawisko było niesamowicie rzadkie, lecz ich dwójce nie brakowało wytrwałości i ostatecznie z siatkami na motyle w dłoniach oraz latającymi miotłami wyjechanymi od zamiatania klas szybowali po niebie, uganiając za pyłkiem. Połowę kłopotów mieli za sobą, uzbrojeni w fiolkę pełną głównego składnika. Jeszcze przez kilka dni uganiali się po lasach za małpim gónwem, prosząc również na kolanach królową jeleni o kawałek jej rogu. Hutson mimowolnie na wspomnienie klęczącej i zapłakanej Makoto, wykrzywił kąciki ust w subtelny uśmieszek, a oczy całkowicie skupiły się na mocniej błyszczącej gwieździe, której biel przełamywał delikatny róż błyszczyka czarownicy.
       Czując lekkie ciągnięcie za kawałek rękawa, mag całkowicie wrócił do teraźniejszości, skupiając wzrok na czarnej paskudzie z wielkimi oczami, wręcz błągającej o chwilę uwagi. Z prychnięciem pod nosem wykrzesał spod materiału swoją różdżkę i machając nią zachęcająco, rzucił dla smoka, który od razu ruszył w pogoni za nią. Hutson dość często bawił się w aportowanie z Paskudą, choć zwykle jego magiczny sprzęd do czarowania nie służył za patyk do obślinienia.
       - A tylko mi ją zgub, a wypatroszę jak rybę - ostrzegł z morderczym spojrzeniem, kiedy puchata kulka łapała już w pyszczek aportowaną rzecz, grzecznie przynosząc z pworotem i czekając na ponowienie rzutu. Mag posłusznie to zrobił, nie mając nic lepszego do roboty, po czym swe zainteresowanie skupił na Nerine, czując gęsią skórkę na rękach, że być może zbyt długą chwilę nie pilnował swojej rybki. Na szczęście ten nadal grzecznie pływał na widoku, szukając sobie pożywienia. Phyrin poczuł ulgę, gdy uświaodmił sobie, iż tryton jednak nie uciekł. Co prawda nie miał dokąd, ale ten niebieskowłosy osobnik zdążył już nakreślić na swej białej karcie kilka cech charakteru i zdecydowanie nie mógł mu odmówić upartości oraz wytrzymałości. Po tak długim uczeniu się chodzenia, Nerine zwyczajnie nurkował pod taflą wzburzonej wody, na kilka sekund uwydatniając swój piękny ogon nim również on zniknął w ciemnościach cieczy. Mag nie mógł oderwać od tego widoku oczu. Mieniące się łuski w świetle księżyca niemalże hipnotyzowały doktorka, a jego dolna szczęka nieświadomie lekko opadła, uwydatniając równiutkie, białe ząbki.
       Oprzytomniał dopiero, jak za trzecim razem Paskuda szturchnęła go głową, lekko podgryzając palec, w połowie zatopiony w chłodnym już piasku. Mag syknął, schował swoją różdżkę, odchrząkując, jakby drobinki piasku wtargnęły mu do gardła i musiał je w ten sposób zwilżyć. Smok za to bez obrazy majestatu podreptał do wyrzuconych na brzeg glonów, ostrożnie sięgając do nich swą łapką. Widząc ten zabawny widok, Phyrin postanowił wystraszyć zwierzę i w odpowiednim momencie klasnął, a futrzana kulka zjezona po czubek ogona podskoczyła do tyłu, sycząc do wilgotnych roślin. Roześmiany skupił się na Nerine, kiwając mu przecząco na propozycję wejścia do wody.
       Mag od razu wyczuł podstęp trytona, kiedy ten zaczął eksponować jeszcze bardziej swój ogon. Phyrin nie mógł zarzucić pacjentowi, że doprawdy miał czym się pochwalić i niezmiernie kusił mężczyznę do dołączenia. W końcu kto normalny miałby okazję zamoczyć się w spólnej "kąpieli" z pół rybką, z pół człowiekiem i wyjść z tego żywo? To nawet samce z wielu gatunków robactwa oddawało swe zycia dla jednej chwili uniesienia z płcią piękną. Hutson miał w tym przypadku nadal oddychać. Skuszony tą wizją przygryzł dolną wargę, myśląc jeszcze przez chwilę nad kilkoma opcjami. Co jeśli by się nie zgodził? Niebieska rybka mogła zrobić mu na złość i zniknąć. Z pewnością mag spróbowałby ją wyłonić z ukrycia za pomocą sierściucha. Dzięki magii uniósłby kociaka nad wodą, głośno oznajmując swe nieczyste zagranie. Gdyby zaś zgodził się na kąpiel, jaką miałby pewność, że chłopak nie spróbuje niczego głupiego? Juz raz chciał zaczarować maga. Moze tym razem da sobie radę i wpadnie w sidła trytona? Cóz, Hutson postanowił zaryzykować.
       - Niech stracę - westchnął, samemu sobie dziwiąc się, iż faktycznie poszedł na drugą opcję i zaczął ściągać z siebie płaszcz, kiedy to tryton znów zniknął pod powierznią wody. Ciemnowłosy zgrabnie pozbył się swojej garderoby, zostając jedynie w slipkach. Ostroznie podszedł do brzegu, wchodząc początkowo po kostki, aby sprawdzić, czy faktycznie woda jest w miarę przyjemna, a następnie wszedł głebiej po pas. Rozejrzał się wokół siebie, nadal nie widąc trytona, a coś z tyłu głowy zaczynało mu komunikować, aby zaczął być czujny.
       - Nerine? - zmarszczył brwi w neizadowoleniu, czując powoli narastającą panikę, wręcz obawę przed dwoma mozliwymi wydarzeniami i miał nadzieje, ze ani jedna się nie spełni.

       Subtelnym spojrzeniem badał powierzchnie wody, jednocześnie muskając opuszkami palców jej wzburzone, drobne grzbiety. Tworzona na nich piana zatapiała długie palce maga, który nadal oswajał się z panującą w morzu temperaturą. Z wierzchu była przyjemnie ciepła, lecz im głębiej się zapadał, krocząc do przodu, tym większy czuł chłód. Mężczyzna niestety należał do grupy ciepło ludnych osób, więc jakakolwiek zmiana, zwłaszcza nienaturalna jak ta panującą w wodzie przyczyniała się do powstawania gęsiej skórki. Oczywiście mógł opleść swe nagie ciało cienką warstwą bariery, która szczelnie utrzymywałaby właściwą temperaturę, jednakże każdy znający maga wiedział, iż ten nie lubił nadużywać magii. Poza tym bez różdżki było to skomplikowane, a nie chciał ryzykować swoim zdrowiem, gdy tak naprawdę wystarczyło tylko poczekać, aż ciało oswoi się z panującą temperaturą.
   Czuł, jak jego bose stopy łapczywie pochłaniał piasek ułożony nierównomiernie od morskich prądów. Nie należało to do przyjemnego doznania, zwłaszcza, że Hutson kojarzył to z mulastym dnem w jeziorach. Glina w takich miejscach zmieszana z rybim gównem, prześlizgującym się między palcami był czymś nie do opisania. Trzeba było samemu tego doznać, aby zrozumieć kwintesencję chodzenia po takowym dnie. W morzu na szczęście jedyne, na co wpadał mag, to tylko muszle oraz kamienie, które kłoły ciemnowłosego od czasu do czasu. Przystanął, gdy woda zaczęła sięgać do jego pempka, To miejsce było bardzo wrażliwe na zmiany, więc Hutson od razu napiął swe mięśnie, kiedy większa fala uderzyła o jego tors, rozpryskując na wszystkie strony i prawie wpadając do oczu. Zaklnął pod nosem, znów wołając za Nerine i coraz mniej podobał mu się pomysł wejścia za nim do wody. W głowie Phyrina wytworzył się obraz powrotu na brzeg i zastosowanie wyjscia awaryjnego, w którym zamierzał posłużyć się Paskuda, w najlepsze bawiacym na plaży. Jednakże, Nerine w tym momencie, z idealnym wyczuciem czasu, złapał maga za nogę i wciągnął pod wode w błyskawicznym tempie. Zajęło mu to tak krótką chwilę, ze Hutson nawet nie zdążył zareagować, poza odruchowym, dość prymitywnym krzyknięciem.
       To był idealny pokaz zdolności niebieskiej rybki. Mężczyzna zdał sobie sprawę, że faktycznie w wodzie nie miałby z nim najmniejszych szans. Tryton był przerażająco zwinny i szybki w swoim naturalnym środowisku. Dlatego też mag od razu wziął sobie do serca wcześniejsze ostrzeżenie swojego nowiutkiego pacjenta, aby uważał na pazury. Z pewnością każdy, kto uszedł z życiem ze spotkania z tą rasą, powinien zawdzieczać im, że jednak z własnego kaprysu postanowiły wypuścić swą ofiarę. Nawet nie widział drobnej luki, możliwości rzucenia szybkiego czaru oszałamiającego pół czlowieka, pół ryby.
   Odruchowo, a raczej ze strachu, przymknął powieki, dopiero po paru sekundach otwierając je na nowo. Zamrugał kilkakrotnie, oswajając się z panującą w głębinach ciemnością, a ku jemu zaskoczeniu dostrzegł wielkie, okrągłe i błyszczące oczy Nerine. Emanowały subtelnym światłem, dzięki któremu mógł dokładnie je zbadać swym spostrzegawczym spojrzeniem. Jeszcze nigdy nie widział tak wyrazistych nitek w tęczówkach, tej nasyconej barwy, tak nietypowemu odcieniu błękitu. Same źrenice, delikatnie rozszerzone dodawały mu uroku osobistego, uwydatniając jeszcze bardziej gęste rzęsy, lekko zawijające się ku górze. Dopiero po chwili zrozumiał jak niebezpiecznie blisko znajdował się od twarzy Trytona. Uchylił swe usta w nie małym szoku, a z nich wydobyło się kilka bąbelków powietrza, które robiąc sobie prywatny wyścig, prędko uciekały na powierzchnie. Phyrin powędrował za nimi spojrzeniem, ale tylko na krótką chwilę. Jego główną uwagę nadal skradały teczówki chłopaka połączone z zabójczym combem, uśmiechem. Ta głębia byla tak nieskazitelna, że mag miał ochote się w nich zgubić. Jak zahipnotyzowany, wypalał w głowie każdy szczegół teczówek jak i samych źrenic trytona, calkowicie zapominając o oszczędzaniu tlenu w płucach.
       Niebieskowłosy odpłynął od maga, aby ukazać się w swej pełnej okrasie, a Phyrin dopiero teraz miał okazje zmierzyć wzrokiem długość swojego pacjenta, którego kosmyki niczym nitki rozgałęziały się, tworząc fauszywy obraz rozpostartej meduzy.  Włosy jak i ogon delikatnie lśnily,  przypominając języczki pewnego gatunku ryb, które swym światlem wabiły ofiary prosto do swej paszczy. Hutson poniekąd czuł się jak takowa ofiara. Calkowicie obezwładniony pięknem Trytona, wyrył w pamięci, iż chlopak mierzył okolo dwa i pół metra długości z ogonem. To prawie dwa razy tyle, co w ludzkiej postaci. Choć były to szacunkowe liczby, to mag wiedział, iż mocno się nie mylil. Oko do tych spraw miał całkiem dobre i wielokrotnie sie o tym przekonał. Jako alchemik musiał wiedzieć ile powinien zebrać ziół, jakiej długości korzenie, aby nie zabrakło żadnego ze skladników na wazenie mikstur. A skoro długość Nerine szacowana była na dwukrotność, to i waga musiała zmieniać się w proporcjonalny sposób. Jednym slowem, magowi trafil sie grubasek, a raczej sporych rozmiarów osobnik. Głupotą, więc by było, gdyby na pierwszym spotkaniu z rybką postanowiłby podnieść go o własnych siłach.
      Nie dało się ukryć fascynacji na twarzy Phyrina. Wręcz pozerał swym spojrzeniem Nerine, wywiercał dziurę w brzuchu. Ten zaś, zdawał sie czerpać z tego przyjemność. Cóż, raczej każdy lubił widzieć jak przypada komuś do gustu. Nawet, jeśli nie było w tym nic poza zaspokojeniem naukowej ciekawości. Jednakże mężczyzna dziwił się swemu pacjentowi, że tak ochoczo postanowił Przełamać lody i niechęć do całej tej sytuacji. Zdawal się być nieufnym stworzeniem, a teraz tak po prostu, pewien siebie eksponował swoje ciało przed nim. Oczywiscie Hutson nie śmiał skarzyć sie i narzekac na te mila odmiane. Może po prostu zrobił cos, co zmieniło zdanie niebieskowlosego?
       Mag powoli machał nogami, aby nie opaść głębiej na dno, oszczędzając znikające powietrze z płuc, aby przedluzyć tę błogą chwilę pod wodą. Z całą pewnością z osoby trzeciej wyglądało to na adoracyjny taniec. Jakby ogoniasta postać swym tańcem i pięknem chciała uwieść wytypowaną przez siebie ofiarę. Ta zaś świadomie, pławiąc się w chwili uniesienia pozwalała na to. Jednak Phyrin w rzeczywistości jedynie chłonął informacje, które gasily legnaca się w nim ciekawość od momentu spotkania Nerine. Ten zaś, po kilku okrążeniach wokół ciemnowlosego, podpłynął do niego bliżej i ujmując dloń maga, zaczął nią błądzić po swym ciele. Hutson czuł, jak cały drży, i to nie od zimna, a podniecenia. Jego usta rozchylały się coraz mocniej z każdą zmianą części ciała, jaką pozwal mu dotknąć i każdą z nich bacznie obserwował, utwierdzając sie w fakcie, że ta tajemnicza rasa była niesamowicie piękna.
       W pewnym momencie poczuł, jak sięga swego limitu. Cała ta chwila zdawała się trwać o wiele dlużej niż w rzeczywistości i choć chciałby ją przedłużyć o raz tyle, to nie mógł. Tak więc skinął głową na propozycje trytona i z jego pomocą, wynurzył się na powierzchnie, lapczywie zaczerpując świeżego powietrza. Uspokajajac sie, odgarnął z twarzy mokre kosmyki włosków, spoglądając na mówiącego Nerine. Sam w duchu niezmiernie się radował, że jednak podjął inną decyzję niżeli z początku planował. Dzięki temu miał okazje lepiej przyzjeć się gabarytom syrenki i mial do niego pytanie, które nie moglo poczekać zbyt dlugo.
      - Ochrzanienie ciebie nic by mi nie dało. Po prostu nie rób tego więcej, bo pewnie to zignoruje kolejnym razem - oznajmił dość chłodno, powoli płynąc do brzegu, gdzie chciał się ogrzać, gdy sam Nerine to zaproponował. Może i woda była przyjemna, ale zawsze wysjcie z niej wiązało się z zimną bryzą powietrza. Na szczęście dzisiejsza, letnia noc była wystarczajaco ciepła, aby Phyrin nie narzekal na gesia skorke i kichanie.
       Nie posiadając tak wygodnych w warunkach oceanicznych płetw, Phyrinowi zajęł o wiele dlużej dotarcie na brzeg, gdzie Nerine odpoczywał już, leżąc na plecach w piasku, śmiejąc się do wygłodniałego kocura. Wyszedł z wody całkowicie na ląd, wyciskając z bokserek nadmiar wody i skrzywił się, czując jak pierwsze suche drobinki piasku zaczynają się kleić do jego stóp. Nie usiadł, nie położył się obok trytona, a jedynie stanął, przyglądając się mu kolejny raz.
      - Powiedz mi, jak wy się w ogóle rozmnazacie. Nie widziałem u ciebie nic co by wskazywało na narzady rozrodcze - Phyrin od razu wypalił, jakby rozmawiał o pogodzie przy porannej kawie. Z jego medycznego punktu taki tema nie był niczym specjalnym, choć z pewnością czas w którym puścił swoje pytanie było beznadziejne. Ale czego można się było spodziewać po tak aspołecznym człowieku.

       Phyrin spojrzał prosto w oczy trytona, a pojedynczy kosmyk włosów spadł mu na oczy, lekko przysłaniając widok. Mimo to nie przeszkadzało to magowi. Dziś zdążył wystarczająco długo poobserwować złotą rybkę i mógłby śmiało stwierdzić, że zna praktycznie każdy zakamarek jego ciała. Długi, smukły, ale jednak umięśniony ogon. Jego łuski wyglądały na zdrowe. Nie posiadały dziwnych odbarwień, czy też blizn po walkach. Ciemnowłosy sam nie wiedział, czy pod wodą istniały stworzenia, które mogły im zagrażać. Chociażby rekiny. Mimo to, ciało trytona emanowało subtelnym światłem, nieziemkso przyciągającym. Jak same oczy. Imitujące uszy błony, płetwy na grzbiecie ogona i te wszelakie zdobienia. Długie, gęste włosy, finezyjnie wyginające od prądów wodnych. To wszystko łączyło się w idealną całość Nerine. Hutson był oczarowany tym widokiem i dokładnie wypalił go sobie w pamięci, aby później wszystko przenieść na pergaminy. Jako uczony nie mógł sobie tego odpuścić. Być może będzie nawet jedyną osobą jakiej dane będzie tak dokładnie zagłębić się w rasę trytonów.  Dla kolejnych pokoleń, dla nauki i zostania mędrcem, pragnął zagłębić się w poprzednie życie chłopaka i dokładnie je spisać. Na tyle, ile miał czasu dopóki on sam nie zdecyduje odejść.
      - Nie jedyny temat, mam więcej pytań, niż sądzisz - uśmiechnął się w pojedynczym kąciku ust, a w jego oczach pojawił się na moment tajemniczy błysk zwiastujący obietnice jakie miał niebawem spełnić. W chwili, gdy jego pacjent zaczął tłumaczyć sposób reprodukcji jego rasy, Phyrin zaczął pospiesznie układać kolejne pytania jakie do tej pory sobie nazbierał. Najchętniej zaglądnąłby mu do tych ust i sprawdził jakie ma zęby. Zbadałby dokładniej ich wiek, możliwości łusek w medycynie, albo ich sperme bądź śluz. Sama zdolność świecenia była niesamowita. W jaki sposób to robili? Co za to odpowiadało? Czy ich rasa łączyła się w pary na całe życie, a może lubowali mieć kilku partnerów jednocześnie? Jak bardzo Nerine był podobny do ludzi, a na ile do zwierząt? Co ciekawsze, ile z aktualnych zapisków miało rację bytu? Skoro nowo poznany tryton właśnie zaprzeczał pierwszym teorią rozmnazania się ich. Jeden z zapisków mężczyzny, który rzekomo widział jak te stworzenia kopulują twierdził, iż wychodziły na ląd i tam przemieniały się w ludzi, aby mieć jakiekolwiek narządy rozrodcze. Inni zaś mówili, że nie mają konkretnej płci i sami zachodzili w ciąże, co było parodią w umyśle Hutsona. Nawet nie brał takiego czegoś pod uwagę. Prędzej myślał o naturalnym systemie jaki zachowywały podwodne ssaki. Jednym słowem musiała być dziurka i kijek, a tryton właśnie to udowodnił. Komu innemu miałby dać wiarę jak nie samemu przedstawicielowi tej rasy? Owszem, chciałby zobaczyć to na własne oczy, ale nie chciał podniecać rybki. Nie chciał dostać łątki zboczeńca, którym nie był. Dla Hutsona współzycie było czymś, co śmiało mógł odstawić na bok i nie przejmować się zachciankami.
       Z uwagą spoglądał jak niebieskowłosy palcem nurkuje w piasku i kreśli długie linie, kształtujące wygląd ich narządów płciowych. Co prawda był on nieco inny od tego, co sobie wyobrażał. P,óźniej przeniósł swój wzrok na ciało Nerine, zawieszając czarne niczym smoła źrenice na miejscu, skąd podbno wychodził winowajca nowych pokoleń.
       - Bardzo interesuje mnie wasza religia, czy macie jakiegoś Boga, Bóstwo, ale śmiało możesz mi odpowiedzieć jutro. Po dzisiejszym dniu nam obu potrzebny jest sen - Phyrin przytaknął swemu pacjentowi, gdy ten zaczął zbierać swoje manatki. Sam nie mógł być gorszy, więc otrzepując swoje odzienie, zaczął je na siebie zarzucać. Największą uwagę skupił na skarpetkach oraz obuwiu, nie chcąc, aby jakiekolwiek ziarenko piasku wpełzło do środka, uprzykrzając życie magowi.
       Mężczyzna zatrzymał się w połowie kroku, gdy kierując się w stronę domku, Nerina nagle odwrócił się w jego stronę. Sam kot sprintem widząc gdzie zmierzają, popędził do przodu w radosnych podskokach i pomrukiwaniach.
       - Jeśli przeszkadza tobie mokry opatrunek, możemy go wymienić - z beznamiętnością na twarzy zlustrował opatrzone ramię, któe faktycznie nie wyglądało źle. Po krwi nie było śladu, choć równie dobrze mogła zostać zwyczajnie zmyta pod wodą. Mimo to nie przejmował się tym. Jeśli Tryton uważał, że z raną jest wszystko w porządku, postanowił mu zaufać. Dlatego też bez zbędnego wywodu, minął niebieskookiego kierując do swojej pracowni. Przed wejściem zostawił buty, s gdy tylko zaczął otwierać drzwi, złapał Paskudę zanim ten zdążył wbiec do środka. Unosząc kocura za karczycho do góry, otrzepał mu brudne od piasku łapska, marudząc coś pod nosem, że to brak wychowania i należy ogarnąć swoje łapy po czym puścił ofuczanego zwierzaka, samemu wchodząc do środka. Drzwi pozostawił otwarte dla Nerine, a sam zasiadł przed stołem, głęboko wzdychając. Miał jeszcze dzisiaj sporo pracy i nie mógł jej odłożyć na bok. Na szczęście rybka miała własny pokój gdzie mogła pójść spać, a sam mag dzięki temu nie będzie przeszkadzał podczas swej pracy. Wstał więc na róne nogi, uprzątując nieco miejsce pracy, gdy do środka wszedł również Nerine.
     - Gdybyś potrzebował pomocy przy twojej kolacji, daj znać - oznajmił, kłądąc dwie sporej grubości księgi na stół, parę probówek oraz skrzyneczke z rozmaitymi kamieniami. Odwiesił swój płaszcz na krzesło, ziewając szeroko. Zmęczenie dawało mu siwe znaki, lecz musiał resztkę energii przeznaczyć na stworzenie mikstury oraz kamienia dla Nerine.
       Sięgnął więc po pierwszą księgę, w której wyszukał przepisu na roztwór jaki zarządała sobie Makoto. Blondynka była dość wymajaącym klientem. Nie bez powodu przychodziła do przyjaciela z zleceniami. Wiedziała, iż nie pchnie jej byle czego, a po drugie była to świetna wymówka na króką pogawędkę i dowiedzenie się jak tam mija czas temu dziwnemu samotnikowi.
       Hutson przetarł dłońmi swą twarz, gdy w małym garnuszku gotowały się skłądniki, łąćząc w jendolitą całość. Od czasu do czasu mieszał je, aby nie przywarły do dna, a jego spojrzenie przemknęło w poszukiwaniu niebieskiej rybki, która była zadziwiająco za cicho. Nie był pewien, czy dalej walczył z wodorostami, czy może nawet nie usłyszał jak wrócił do swojego pokoju, aby odpocząć po ciężkim dniu.

       Uśmiechnął się pod nosem, dostrzegając zamykające się drzwi, a na jego twarzy zakwitł delikatny uśmiech. Phyrin nie do końca rozumiał tego dziwacznego uczucia, powoli legnącego się gdzieś w środku, ale było ono na tyle przyjemne, że póki co nie miał zamiaru go usuwać, czy też niepokoić się nim. Zwyczajnie pozwolił mu tam być i sprawdzić co z tego wyniknie. Poza tym głowę miał zaprzątniętą innymi sprawami. Bardziej pilnymi z jego punktu widzenia. Spojrzał więc na gotową miksturę. Z zadowoleniem wyłączył palnik z cichym westchnięciem ulgi, odhaczając w głowie jedną z paru rzeczy jakie miał za zadanie skończyć przed pójściem spać. Czekając aż brunatna ciecz schłodzi się wystarczająco mocno, by móc ją przelać do mniejszych fiolek, wstał z krzesła i podszedł do jednego z wiely regałów. Wyciągnął z półki na wysokości jego ramion czarną księgę z pustą nalepką, gdzie mógł własnoręcznie napisać tytuł i usiadł z powrotem przy stole. Podsunął do siebie słoiczek z atramentem oraz wsadzonym w niego piórem sowy. Nie czekając długo napisał starannie oraz czytelnie "Trytony" i zatrzymał się na pierwszej stronie, zastanawiając jak spleść początek swoich zapisków na temat tej tajemniczej rasy. Choć pierwsze zdania z trudem splatał w rozsądną symfonię, to cała reszta szła już jak nóż po maśle. Nawet pokusił się o parę rysunków, aby pomóc wyobrazić sobie piękno ich ciała. Zatrzymał się dopiero, gdy chciał napisać o religii, zastanawiając się, co właściwie mógł tam napisać. Nie posiadali Boga, ale jednak mieli jakąś wiarę. W końcu każdy musiał w coś wierzyć. Zwykli ludzie mieli wiele swoich wizji. Jedni po prostu egzystencjonowali, przyjmując to co narzucała im większość ich znajomych inni zaś zakochani byli w bóstwach, które miały swoje osobne zadania. Jedne dbały o plony, inne zaś o pokój na świecie, zaś kolejne powodowały, że niebo spowijały ciemne chmury zwiastujące deszcz. Sam Hutson pokładał swoje życie jednemu Bogu - Śmierci. Jeden z najsprawiedliwszych Bogów, którego ręka z czasem dosięgała każdego, niezależnie czy był człowiekiem, istotą magiczną, rośliną, czy nawet przedmiotem. Dla niego samego Biblia była książką, historią spisaną przez wielu ludzi i nie widział w niej wiele sensu. Nie mniej jednak zdawał się nie zaprzeczać temu istnieniu, jak wszystkim innym. W końcu nie jednokrotnie udowodnił z Makoto, iż nawet najgłupsze treści mogą okazać się prawdą.
        Po skończonym spisaniu notatek oraz przelaniu mikstury do mniejszych fiolek, mag rozciągnął się niczym kocur, czując jak jego kości strzelają. Starość. Pewnie gdyby zapomniał czasem o tak błachej rzeczy jak rozciąganiu się, to nie czekając długo chodziłby skrzywiony jak staruszek po dziewiędziesiątce. Albo przynajmniej narzekałby na bóle krzyżowe. Nie mniej jednak to nie był koniec jego nocnej misji. Swe spojrzenie przesunął na skrzynkę z licznymi kamieniami szlachetnymi. Podparł brodę o rękę, przewracając palcami kamyczki, zastanawiając jaki wybrać. Który pasowałby do chłopaka najlepiej. Ostatecznie sięgnął po jeden z nich. Nie duży, ale i nie za mały. Z całej tej gromadki był średniej wielkiegości, lecz najbardziej zgrabny. Nieco go oszlifował z ostrych krawędzi, wypalił za pomocą różdżki wsad, aby wkręcić zawieszkę, przez którą pociągnął łańcuszek. Wiedział, po tak krótkim czasie u boku Nerine, że ten nie zachwyciłby się zwykłym naszyjnikiem na sznurku. Co prawda Phyrin nie miał zamiaru tworzyć arcydzieła godnego do postawienia w witrynie jubilerskiego sklepu. Co to, to nie. Po prostu zrobił coś, czego nie było wstyd nosić. Nawet na widoku, gdyby rybka by tak zechciała. Po skończonej pracy mag nawet znalazł nieco siły na uprzątnięcie tego bałaganu. Oczywiście nie rozpędził się mocno, gdyż jego sprzątanie skończyło się na wrzuceniu brudnych rzeczy do zlewu, odłożeniu ksiąg prawie na swoje miejsce i przetarciu na sam koniec stołu szmatką, która nie wiadomo ile czasu już leżałą na blacie kuchennym i co nią wycierał wcześniej. Pomijając ten fakt, z zadowoleniem spojrzał na zegar wiszący nad lodówką, a jego twarz pobladła. Miał dosłownie trzy godziny snu zanim jego plan dnia miał wejść w życie, więc postanowił go przedłużyć o kolejną, przesuwając śniadanie robione ręcznie w domu na te, które zjedzą na mieście. Z tą złotą, poprawiającą mu humor myślą poszedł spać, nie wiedząc nawet kiedy oddał się objęciom Morfeusza.
        Ciemnowłosego nie poruszył hałaśliwy kocur, brew mu nie drgnęła nawet przy chodzącym Nerine, choć zwykle od takich rzeczy jego czujność stawiała Hutsona na równe nogi. To dziś, w drodze wyjątku nadal spał, a swój alarm uruchomił dopiero, gdy na swym poliku poczuł obcy dotyk. W końcu nie powinien się spodziewać niczego poza pazurami, a to uczcie, tak delikatne i ciepłe z pewnością nienależało do kocich łap. Z tego też powodu, mag zaczął powoli przebudzać się ze snu. Otumaniony z powodu zbyt małej dawki godzin, zmarszczył swe brwi, mamrocząc coś pod nosem. Jego powieki powoli zaczęły unosić się ku górze, a niewyraźny, jasny obraz oślepił go na moment. Minęła chwila, by mógł normalnie widzieć świat przed nim, a raczej kogoś, kto zdecydowanie znajdował się zbyt blisko.
        - Ty chyba nie wiesz co to przestrzeń osobista, co? - stęknął, czując się jak na kacu i łapiąc Nerine za nadgarstek, odsunął jego rękę od swojej twarzy.
        - Ładnie to tak molestować kogoś podczas snu? - spytał, jakby poirytowany, choć ani odrobinę nie był zły na chłopaka. Rozumiał jego chłopięcą ciekawość świata, wyglądu ludzi, ale sam mógł się sobie przyjrzeć w lustrze i obmacać. Wyszłoby na to samo. Tak przynajmniej uważał Phyrin. Nie mniej jednak zrozumiał coś, gdy usiadł tyłkiem na łóżku, kładąc bose stopy na podłodze.
        - Tak w ogóle, to dzień dobry - dodał, nadal nie czując się najlepiej. Zrozumiał jednak, że nie takimi słowami powinien zaczynać dzisiejszy poranek. Niebieska rybka niczemu była winna. Hutson rozejrzał się po pomieszczeniu dostrzegając nadal leżący bałagan na stole, a migrena nagle oplotła jego ciało. Ciekawe, ile jeszcze tego, co pamiętał było wyłącznie obrazem stworzonym przez podświadomość. Kiedy rzeczywistość była tak naprawdę snem? W którym momencie odleciał?
         Zdruzgotany tą świadomością, podrapał się po głowie i wstał na równe nogi, dostrzegając naszyjnik pod stertą książek. Chociaż tyle. Przynajmniej dał radę wykonać plan dnia.
         - Dziś, pewnie jak wrócimy z miasta przyjdzie do nas klientka - spojrzał na niebieskowłosego, zarzucając na siebie białą koszulę z szafy. Nawet nie pamiętał, kiedy zrzucił z siebie wszystkie ubrania. Dosłownie wszystkie, gdyż Phyrin nie lubił spać w ciuchach. Bardzo go ograniczały, wpijały się, a sama nagość nie była mu obca. Przecież nie miał dziesięciu lat. Znał ludzką anatomię i niewielkie różnice, które istnieją między poszczególnymi gatunkami. Poza tym, nie miał czego się wstydzić.
        - Jesteś gotowy do wyjścia? Tak jak obiecałem, pojedziemy...a właściwie polecimy na miotle do przedmieści. Jest tam mniej tłumów. Zjemy tam również śniadanie. Kupisz sobie nieco ubrań, zobaczysz innych ludzi, ale proszę cię, nie świruj. Postaraj się zachowywać w miarę... normalnie - z całym tym wywodem spacerował po mieszkaniu, ubierając się w coś odpowiedniego. Co prawda nie szalał z doborem ubrań. Z resztą nie miał ich wiele, a swoje ulubione zwykle posiadał na wierzchu. Koniec końców czerwony płaszcz wylądował na jego ramionach. Nie mógł również zapomnieć o rękawiczkach, które były bardzo istotne podczas prowadzenia miotły. Będąc gotów, podszedł do miotły, którą wczoraj barykadował drzwi szafy i spojrzał na swojego pacjenta. Zlustrował go dokładnie, sprawdzając czy jest gotowy i czy ma przede wszystkim jakieś pytania.
         - Prawie bym zapomniał - zrobił lekko zaskoczoną minę, że nie pomyślał o tym od razu, gdy tylko zobaczył swój twór po przebudzeniu się i sięgnął ręką pod książki, gdzie schowany był łańcuszek z przymocowanym kamieniem. - Noś go cały czas. Dzięki niemu mieszkanie będzie widoczne dla twojego oka. Inaczej bariera sprawi, że go nie dostrzeżesz - podszedł do rybki niepewnie, wystawiając przed jego oczyma zawiniątko. Nie chciał go zakładać bez jego pozwolenia. Dlatego wyczekiwał na zgodę Nerine. Przed nimi czekała godzinna wyprawka do przedmieści. Pół godziny musieli lecieć nad lasem, a kolejne pół jechać autobusem od najbliższego przystanku, który był niedaleko czyjegoś rolniczego domku. Choć trasa zdawała się być upierdliwa, to mag wiedział, że sprawi ona wiele radości Trytonowi.

       Hutson nie wiedział czego mógł się spodziewać po zachowaniu Nerine. Tryton w nowym otoczeniu był nieprzewidywalny i prawdopodobnie nawet szamanka nie byłaby w stanie wywróżyć z szklanej kuli jego poczynań. Dla mężczyzny nie było w tym nic zabawnego. Sam nie zdziwiłby się, gdyby niebieskowłosy po zobaczeniu znaku dla samochodów podszedłby do niego i polizał, albo zaczął rozmawiać z głośnikiem nadającym wiadomości. Ta ostatnia myśl spowodowała mimowolnie delikatny uśmiech na twarzy maga, kiedy lądowali na ziemi, zwracając na siebie lekką uwagę bawiących się dzieci. Na przystanku było znacznie więcej osób niżeli mógł się tego spodziewać, dlatego też po zejściu z miotły postanowił zamaszyście zamachnąć się i wrzucić na drzewo niczemu winną miotłę, tak, aby nikt się nią niezainteresował do ich powrotu. Co prawda nie było to normalnym zachowaniem i wiele osób spojrzało na Phyrina jak na dziwaka, ale on wiedział lepiej o możliwości wścibskich ludzi. Jego ulubiona miotła została właśnie w ten sposób skradziona, a miała sporo włosia, które na ludzkie rozumowanie zwało się sporą ilością koni pod maską. Dlatego niewzruszony otrzepał swój ubiór i kupił im dwa bilety do przedmieści Heltson, wyczekując nadjeżdżającego pojazdu.
       Hutson złapał za nadgarstek pochłoniętego podziwianiem dosłownie wszystkiego Nerine i zaciągnął do środka pojazdu, pokazując aby usiadł przy oknie. W jakiś sposób wolał zagrodzić niebieską rybkę przed wszystkim innym, a sam usiadł na miejscu przy przejściu, jako ostateczna dywersja. Kątem oka spoglądał jak podziwiał widoki, czując narastającą irytację z powodu wścibskich dzieciaków, na któe sam Nerine zwróćił uwagę. Z jednej strony nie dziwił się małoletnim. Długowłosy znacząco odchodził od norm społecznych względem swojego wyglądu. Owszem, w wielkim mieście można było dostrzec takie osobliwości na każdym rogu, ale tam było znacznie więcej osób, a ile osób, tyle upodobań. Kolorowe włosy o rozmaitych cięciach, dziwne ubrania, niektóre przypominające takie, które wpadły pod kosiarkę. Miasto było dziwne, przepełnione rozmaitościami w przedmiotach jak rasach i choć ludzie dominowali, to dało się dostrzec zwierzęce części ciała u niektórych. Nerine więc był przedmiotem zainteresowania dzieci, co było całkowicie zrozumiałe, lecz Hutson nie lubił dzieci. Były pełne zarazków, brudu, a te w autobusie idealnie wpisywały się w tę charakterystykę.
       Zmrużył swe powieki, na moment zmieniając osobę swojego zainteresowania na Trytona, po czym znów spojrzał na niewstydzące się niczego dzieciaki. Westchnął przeciągle, jakby właśnie czymś się zmęczył i pochylił się do przodu, prawei stykając twarzą z jednym z dzieci.
      - Jeśli zaraz nie przestaniecie się gapić, wyczaruję wam świński ogon, taki baardzo różowiutki - uśmeichnął się złośliwie, szczerząc swoje białe zęby, a w ich wielkich, okrągłch oczach zalęgł się strach. Oboje schowali się z pworotem za swoimi siedzeniami, a mag w końcu poczuł rozlewający się po ciele relaks. To nie była pora na spinanie się sytuacjami w autobusie. Prawdziwy sprawdzian czekał go w przedmieściać.
      - Taka dekolarcja głowy. Niektóre noszą nawet czapki z wysoką flagą, żeby rodzice odnaleźli te bestyje w tłumie - odpowiedział na pytanie, chwilę zastanawiając się nad drugą częścią zwisającą pdo ich nosami. W końcu i na nie chłopak zwrócił uwagę, co było dobrawdy zabawne. Ciemnowłosy zastanawiał się, czy niebieska rybka znała się na żartach. Co prawda te odnośnie jego świata mogły być nieco dziwne, a wręcz niezrozumiałe dla Trytona, a nawet mogłyby wytworzyć w jego główce dziwne informacje na temat powierzchni.
       - Gile zostawiają sobie na przekąskę, jak zgłodnieją. Nawet przyprawiają nimi dania. Są słone jak sól - parsknął, spoglądając na reakcję rybki, po czym szybko odchrząknął.
      - Żartowałem - dodał poprędku, opanowując się. Poprawił się na siedzeniu, skrzyzował ręce na piersi i oddał się odpoczynkowi, dopóki nie dojechali na miejsce,.
      Autobus zatrzymał się, a z mikforonu wydobyła się nazwa przystanku. Mag wstał, dając tym samym sygnał Nerine, że tu kończy się ich przejażdżka i oboje wyszli na zewnątrz. Kobieta, która szła zaraz za nimi, szturchnęła wymownie Phyrina w ramię. Mag spojrzał na nią, dostrzegając za jej szeorkimi biodrami dwoje dzieciaków i nie musiał długo myśleć nad powodem jej zachowania. Gdyby nie fakt, iż czekały go inne zmartwienia, to pewnie wyciągnąłby różdżkę i spełnił legnącą w cieniu myśli zachciankę zobaczenia ogonków na dupkach tych gówniaków. Zamiast tego jedynie zaklnął pod nosem, odsuzkując niebieską czuprynę.
      - A oto przedmieścia Heltson - schował dłonie do kieszeni płaszcza i omiótł wzrokiem ulicę. Nie było tu wiele osób. Okolica była spokojna, ludzie niewyróżniali się zbytnio niczym konkretnym. Na ścianach wisiały reklamy sklepów, do których niektózy wchodzili, zaś inni wychodzili. Jedni pędzili do pracy, kolejni zamiatali przed wejściem do swojej posesji. Na pierwsze oko normalna dzielnica, w której nie tętniło jakieś specjalne życie, a magia jakby nigdy nie istniała. Nic bardziej mylnego. Hutson znał parę sklepów, które zaopatrywał w mikstury, a znając wcześniejszy komenatarz na temat swojego ubioru, wiedział że Tryton posuzkuje czegoś bardziej kolorowego, a jedyne barwne szmatki posiadała krawcowa dwie przecznice dalej.
      - Chodź, najpierw kupimy tobie ubrania, a potem coś zjemy - oznajmił, przerwyając chłopakowi pochłanianie całym sobą tego miejsca. Tak innego od jego podwodnego świata. Dla maga nie było to niczym nadzwyczajnym, więc średnio rozumiał czym niebieskowłosy tak się podniecał. Mimo to ignorował go, dopóki nikomu nie sprawiał kłopotów i nikt się nim zbytnio nieinteresował.
      Dojście do celu zajęło im dwa razy dłużej niżeli standardowo, bowiem Nerine ciągle skupiał na czymś swą uwagę, zwalniając kroku, bądź nawet się zatrzymując. Na szczęście ostatecznie zawitali pod szyldem Szwaczki Perindson. Phyrin złapał za mosiężną klamkę i otworzył drewniane drzwi, a zapach bawełny oraz innych tkanin uderzył go w nozdrza. Weszli do środka, gdzie stało kilka manekinów. Wszystkie ściany zajęte były wieszakami z ubraniami, kilka szatni stało przy kasie, pustej, gdzie nikogo nie było.
       - Już idę! - głos kobiety rozbrzmiał entuzjastycznie, a sama staruszka wyszła zza drzwi, gdzie znajdowała się pracownia oraz wejście do jej mieszkania znajdującego się piętro wyżej.  Poprawiła swoje okrągłe okulary, aby lepiej przypatrzyć się swoim klientom, a jej pomarszczone usta wygięły się w szeorki uśmiech. Siwa kobiecina podreptała do maga, uściskując go w szeorkim, przyjacielskim uścisku.
       - Tak, tak, ja również się cieszę - oznajmił, czując się lekko niekomfortowo. Nie lubił okazywania bliskości, zwłąszcza na oczach innych.
       - Phyrin! co cię tu sprowadza? Może coś do picia? Twoje zioła naprawdę zdziałały cuda. Stawy juz nie bolą! - oznajmiła, powijając swoją pstrokatą spódnicę, chwaląc swoimi pomarszczonymi kolanami.
       - Dobrze to słyszeć. Mój przyjaciel potrzebuje ubrań - odsunął się, pokazując za jego plecami długowłosego. Kobieta zlustrowała Trytona, nie ukrywając swojego zaskoczenia.
       - Oczywiście coś znajdziemy dla tego ślicznego chłoptasia. Chodź za mną. Masz coś konkretnego na myśli? - nie czekając złapała Nerine za rękę i pociągnęła do pierwszej ściany gdzie wisiało multum koszulek oraz bluz. Phyrin jedynie usiadł na miejsce kasjera i podparł brodę o rękę, uśmiechając na widok ich dwójki. Z jakiegoś powodu widok ten był miły dla oka.