Triton and the Wizard

         Beznamiętne, martwe spojrzenie utkwiło na plecach trytona, który pomału znikał w gąszczu przechodniów. Samara, nie wydając z siebie najdrobniejszego westchnięcia, ściagnęła z siebie fartuszek i wszystkie zbędrze rzeczy, razem z babeczkami wcisnęła do pobliskiego kosza na śmieci, kierując w stronę gdzie zniknął niebieskowłosy. Nie spieszyła się, wiedząc iż nie mógł daleko zajść. Krok za kroczkiem, dostrzegła czyjąś srebrzystą czuprynę z wystającymi uszami. Nieznajomy zerkał do jednego z zaułków, jakby kogoś tam znalazł. Samara od razu domyśliła się o kogo mogło chodzić, ale nadal bez zbędnej obawy ruszyła w tamto miejsce. Niczym zaprojektowany robot, pusta skorupa wypełniająca czyjeś zlecenie. Lisi nieznajomy odszedł, jakby wyczuł jej intencję. Wchodząc w rzucany cień zaułka, zatrzymała się przed trytonem, patrząc na niego z góry. Upewniając się, czy odpowiednio mocno odpłynął, złapała go za kostkę i zaczęła ciągnąć po ziemi. Nie trwało to jednak długo, bo zaledwie sto metrów, skąd jednym machnięciem ręki w górę przywołała nadjeżdżającą taksówkę. Mężczyzna miał mieszane uczucia widząc jak drobna dziewczynka pakuje rosłego faceta na tyły, prosząc o podwiezienie ich nad plażę. Mimo pewnych obaw, kierowca wolał posłusznie spełnić zachciankę w obawie o własne życie. Wolał się nie wtrącać. Samara miała tylko jeden cel. Donieść "towar" na wskazane przez pana miejsce. Nie rozumiała jednak, dlaczego mieszają się w ludzkie sprawy, skoro opiekunki smoków nie miały do tego prawa, jednakże słowo stworzyciela było najwyższej wagi i prędko zaprzestała swoich domyślań. Gdy dotarli na miejsce, dziewczynka zapłaciła kierowcy, zostawiając nieznaczny napiwek. Nie znała się dokładnie na wartości pieniądza. Wywlekła nieprzytomnego trytona z taksówki i w ten sam sposób zaciągnęła na gorący piasek. Szła w ten sposób jeszcze spory kawałęk, aż zaczęła dostrzegać w oddali znajomą sylwetkę. Heliot. Stworzyciel.
        - Świetnie Samaro. Zawsze mogę na ciebie liczyć - z zadowoleniem spojrzał na towar, który ze sobą przytachała.
       - Mam nadzieję, że nie rzucałaś się mocno w oczy - z lekkim powątpiewaniem zerknął na jasnowłosą, która pokiwała, że nie. Choć miał co do tego lekkie wątpliwości, to jednak zakończył tę dyskusję na cichym, rozbawionym westchnięciu. Musiał znowu popracować nad swą lalką. Ostatnio tylko sprawiała mu problemy. Na jego nieszczęście zyskała emocje i zajęło mu parę ładnych dni zanim ich się pozbył z jej ciała.
        Podszedł do Ashbane i za pomocą nogi obrócił go na plecy, dostrzegając lekki grymas. Wiedział, że środek przestaje działać. Bał się zbyt dużej dawki. Nie znał metabolizmu podwodnej rasy, a Beliad chciał go żywego. Cóż, słyszał iż chłopak stracił swe zdolności, więc w obliczu Samary nie miał z nią szans. Dlatego lalkarz nie obawiał się przebudzenia chłopaka, a kogoś innego.
        Hutson z gulą w gardle czytał linijkę za linijką nie mogąc dać wiary. Prawie wszystkie objawy zgadzały się z jego własnymi. Przejęty tym wszystkim zamknął książkę, przykłądając dłoń do ust. Z lekko zamyślonym wzrokiem odszukał grubą kluchę wylegującą się na kanapie w salonie i sprawdził godzinę. Nerine powinien już dotrzeć do poczciwej Perindson. Choć niechętnie, to puścił rybkę samego, aby ten nie czuł się niczym ptak w złotej klatce. Mag nie mógł całymi dniami go pilnować. Poza tym do kobiety nie było aż tak daleko. Sam tryton zdawał sie być oswojony z obecnymi "nowościami" miastowymi. Znał drogę, zasadę czerwonego oraz zielonego światła. Wiedział czym są pasy, a co najważniejsze, że z obcymi się nie rozmawia, a tym bardziej nie bierze cukierków. Brzmiało to trochę jak puszczenie małego dziecka do sklepu na rogu, ale Ashbane był takim dzieckiem. Zbyt dobrym i ufnym jak na te czasy. Może właśnie przez to zostało wywalony z rodzinnego domu. Phyrin co jakiś czas zastanawiał się nad tym bardziej, ale i tym razem coś mu przerwało. Telefon. Zerknął zaciekawiony na wyświetlarz, a karbinowe tęczówki zadrżały. Chwycił za czarne ustrojstwo i natychmiastowo odebrał połączenie.
        - Dzień dobry skarbie. Powiedz mi, kiedy Nerine przyjdzie z maścią, bo zaraz zamykam. Muszę zająć się wnuczkiem - drżący głos pani Perindson boleśnie obijał się echem w głowie maga.
        - Jeszcze go nie ma? - słysząc negatywną odpowiedź, rozłączył się i ruszył niczym strzała do wyjścia, przewracając krzesło, na którym siedział. Zaniepokojony Paskuda wstał na cztery łapki, ale zanim zdążył dobiec do drzwi, te zatrzasnęły się na dobre. Na nic mu były donośne miauknięcia. Phyrina już dawno nie było w bloku. Cały zdyszany z dudnieniem w uszach biegł w stronę sklepu Perindson, rozglądając wokół za niebieską czupryną, ale nigdzie nie widział Nerine. Jakby wyparował. Zdyszany, zlany potem przystanął, aby złapać tchu. Podparł się ręką o metalową ramę przystanku autobusowego, rozglądając jeszcze po okolicy i coś przykuło jego uwagę. Z lekko drżącymi nogami, bo niestety nie był przygotowany na zawodowy maraton spinterski, przykucnął przy jednmy z zaułków, zauważając dobrze mu znany woreczek. Pakunek dla kobieciny. Chwycił za niego i z bólem w kolanach wyprostował się, zachodząc neico spokojniej do sklepu. Wręczył zamówienie staruszce, która z niepokojem przyglądała się roztrzęsionemu magowi. Jeszcze nigdy w życiu nie widziałą go w takim stanie z takim... wzrokiem.
        - Phyrinie... - wyciągnęła ku niemu rękę, ale ten jedynie uśmiechnął się do niej przygnębiająco z nutką przeprosin i obrócił na pięcie, wybiegając. Nie miał zielonego pojęcia gdzie szukać. Wiedział jednak, że ktoś go porwał. Beliad. Tylko gdzie go zabrał? Czy naprawdę demon sam pofatygowałby się do zdobycia trytona? Możliwe, ale prędzej wysłałby kogoś. W takim tłumie nie mogła być to obca osoba, a ktoś kogo znał sam Ashbane. Kto jednak odważyłby się zdradzić Hutsona? Grono powoli zawężało się w głowie maga, który nie przestawał biec i rozglądać za zgubą.
         - Wyspany? - Heliot klasnął w dłonie, widząc jak tryton coraz bardziej trzeźwieje i być może dochodzi do niego to, co mu powiedział. Miał tylko jedno zadanie po konsultacji z demonem. Czekać aż dotrze na miejsce po swoje nowe trofeum. Nie zdawało się to zbyt trudne, zważając na to, że nikt nie śledził Samary, a sam słynny Phyrin Hutson pozbawiony był magii, więc nie mógł ich znaleźć w tak dużym mieście i na tak długiej plaży. W sumie, to równie dobrze mógł nieco pobawić się rybką i go lekko poturbować na wypadek, gdyby chciał uciec. Bądź co bądź, gdy tylko beliad znudzi się chłopakiem, jego ciało dostanie mag i będzie mógł zrobić z niego kolejną lalkę. Rybią lalkę. Cóż za cudowna szansa, dar na zgłebienie podwodnego świata.
        - Rozgość się. Niedługo będzie tu Beliad - mruknął ,wciskając do kieszeni spodni ręce. - A do tego czasu, Samara... zabaw naszą rybkę - cmoknął, mrużąc lisio powieki.

         Spanikowany zmarszczył brwi, przystając na uboczu, aby nie przeszkadzać przechodniom. Lekko zdyszany rozglądnął się po okolicy, przywracając wspomnienia w momencie opuszczenia mieszkania przez Nerine. Czy coś wyglądało podejrzanie? Nic, poza tą zawstydzoną miną trytona, gdy wspomniał o zabawkach. Mag mimowolnie na myśl o tym uśmiechnął się pod nosem. Rybka była urocza, ale nie mógł teraz myśleć o takich rzeczach. Musiał odnaleźć Ashbane nim coś mu się stanie. Niestety nie miał tyle czasu, aby przeszukiwać całe miasto. O Ile w ogóle znajdowali się w mieście.
         - Cholera! - warknął rozgniewany, uderzając pięścią o ścianę jednego z budynków, a bransoleta zazgrzytała, przypominając o sobie. Z złowieszczym wzrokiem zerknął na metalowe ustrojstwo, a do uszu Hutsona dotarł przeciągły, lekko zmęczony głos, a raczej miauknięcie. Zaskoczony zerknął w dół między swoje nogi od razu rozpoznając włochatąś kulkę z nadmiarem kilogramów.
          - Paskuda? - nie miał zielonego pojęcia w jaki sposób go odnalazł. Pomijając fakt wydostania się z mieszkania.
         - Miaaauuu - mruknął, ocierając się o nogę mężczyzny, a potem głośnej niuchając noskiem spojrzał znacząco w karabinowe oczy krótkowłosego. Przez jeden moment oczy maga zabłysły nadzieją, że kocur jest wstanie odnaleźć trytona niczym policyjny pies szukający narkotyków w pojazdach. Nie był pewien ile z tego było prawdziwe i czy faktycznie smok był gotów na coś takiego, ale patrząc co ostatnio się im przytrafiało, Phyrin nie miał śmiałości powątpiewać. Bowiem wszystko było możliwe. Poprawił swój kołnierzyk płaszcza i przytaknął towarzyszowi, zdając się całkowicie na jego łaskę. Pyszczek Paskudy zdawał się mówić z uśmiechem, aby mu zaufał i drobnymi kroczkami ruszył przed siebie. Kot nie miał specjalnych zdolności doszukiwania ludzi, ale intuicja coś mu podpowiadała. Połączony nierozrywalną relacją z Samarą wiedział, że coś jest na rzeczy. Czuł ją wyraźnie, i na tyle, na ile ją znał, wiedział iż coś jest na rzeczy, dlatego postawił na tę kartę. Potrzebował Nerine jako swojego jedynego sprzymierzeńca w mieszkaniu Hutsona.
         - Nic ci nie da mówienie do Samary. To tylko lalka - Heliot objaśnił rozweselony, patrząc jak kroczek po kroczku dziewczynka zbliża się do trytona. Był niezwykle dumny ze swojego dzieła. Inne lalki nie były tak mądre i posłuszne jak to ludzkie ciało, ale niestety jego obawy ziściły się niedawno po całej akcji ratunkowej słynnego Hutsona. Lalka nabrała uczuć. Choć mag uważał, że one kiełkowała już o wiele wcześniej. To wyjaśniałoby dlaczego uratowała przeklętego Ifryta. Działa wówczas wbrew jego woli. Nie wiedział jednak, że ten problem urośnie na tak sporą skalę przez co musiał tłumaczyć się Matce Smoków. Z resztą teraz będzie podobnie zważywszy na fakt, iż mieszał się w ludzkie intrygi, a co gorsza zgodził się na układ z samym demonem, Beliadem. Cóż, Heliot uważał, że i tak gra była warta świeczki.
         - Beliad niedługo powinien być. Samaro, obezwładnił syrenkę - pstryknął palcami z nikczemnym uśmieszkiem, gdy cień padał na jego ciało, a jasnowłosa przytaknęła ruszając biegiem na trytona. Nagle usłyszała jakiś dziwny szelest, dość nietypowy i wyczuwając niebezpieczeństwo, odskoczyła w ostatniej chwili do tyłu, gdy sufit zawalił się, a do środka wpadła kamienna kolumna. Kurz rozprzestrzenił się po całym pomieszczeniu uniemożliwiając zobaczenie cokolwiek na dłuższą chwilę. Heliot z zaintrygowani, choć przeczuwając o co może chodzić, zmrużył powieki, aby lepiej dostrzec sylwetkę stojącą u szczytu kolumny.
         - Kope lat Heliot - głos maga rozbrzmiał po pomieszczeniu, a dym prawie całkiem opadł na ziemię. Hutson z skrzyżowanymi na piersi rękoma zerknął przez ramię w dół na swoją przerażoną rybkę, ale nie uśmiechnął się. Z kamienną twarzą, wiedząc już, iż nic mu nie jest, zwrócił się z powrotem ku swoim przeciwnikom i otrzepując ukochany płaszcz lekko falujący, zeskoczył na ziemię.
         - Jak…
         - Tu się dostałem? Długa historia - zadowolony na widok miny przeciwnika, wskazał kciukiem na tyły, gdzie na kolumnie nadal siedział Ifryt z błyszczącymi od nasycenia magii oczyma.
         - Niemożliwe. Przecież ten smok nie ma tchnienia - zanegował mężczyzna nie mogąc zrozumieć jakim cudem to przeklęte stworzenie mogło czarować.
         - Chętnie bym z tobą podyskutował na ten temat, bo sam nie wiem jakim cudem ten smok wraca do siebie, ale mam pewne plany - mówiąc to zerknął znów na trytona, mając tu na myśli jego wcześniejsze słowa, gdy wychodził z zamówieniem dla Pani Perindson. - Więc zakończmy to szybko - uśmiechnął się do Heliota, na co ten prychnął lekceważąco.
         - Co ty chcesz mi zrobić? Jesteś bez mocy - parsknął, patrząc na Samarę.
         - Owszem, ale nie on - kocur zeskoczył i niczym napuszony lew podszedł powoli, pewnie stąpając po podłodze do nogi maga. Paskuda zerkał na postać Samary, a jego wzrok lekko posmutniał.
         - To już nie Samara - zauważył Hutson, poprawiając swoje rękawiczki na dłoniach. - No dobra, kończmy to Paskudny sierściuchu - wyszczerzyła swoje zęby do kocura - Nerine, trzymaj się z tyłu - oznajmił, a Ifryt wbił swoje ząbki w nogę maga. Złota, delikatna poświata okryła ciało mężczyzny, a Samara nie czekając dłużej machnęła ręką sprawiając w ruch swoje nitki, aby te ruszyły prosto na nich. Hutson przyklęknął, kładąc dłoń na podłodze, a przed nimi wyrosła gruba ściana ziemi, która powstrzymała atak dziewczynki przed sięgnięciem ich. Mimo to nie ustawała, wprawiając w szaleńczy wir tańca swoją broń. Hutson z całych sił starał się dotrzymać im tempa, mając nadzieję, że kocur wytrzyma to wszystko. Brunet ani myślał zrobił krok w tył wiedząc kto tam się znajduje. Niemalże niewidzialne nitki przemykali na milimetry koło jego twarzy. Słyszał ten dźwięczny świst przecinającego powietrza, a zaraz po tym brzdęk drżących żyłek.
         - SAMARA! - Heliot tracąc cierpliwość ryknął na dziewczynę. I w ten zaciekle ruszyła do przodu jeszcze mocniej szarżując swoją bronią. Mag niechętnie cofnął się o krok, czując jak Paskuda puszcza jego nogę z uścisku szczęk. Zerknął kątem oka na wycieńczonego kota, a potem na soją rybkę. Sytuacja nie wyglądała za dobrze.
         - Paskuda, uwolnij Nerine - rozkazał, a kocur przytaknął, podbiegając do niebieskowłosego, aby zniszczyć żyłki, które go kneblowały.
         - Phyrin - Hutson zadrżał, słyszcząc głos Samary i odruchowo odwrócił się w jej stronę. Dziewczyna była niebezpiecznie blisko, a nitki niczym ostre pazury błyszczały przed jego oczyma. Głowa podpowiadała mu, że nie zdąży, a każdy mięsień ciała spiął się na tyle, że nie był wstanie nawet drgnąć. Dopóki nie dostał bodźca. Odruchowo zakrył się dłonią, a nitki weszły w ni ą niczym nóż w masło, odcinając całą dłoń. Krew rozprysnęła się na wszystkie strony, a mag zgarbił się, nasłuchując rechotu Heliota. Jednak Samara stała napięta w gotowości na kontratak.
         - Z czego się śmiejesz, Heliocie? - spytał Hutson, spoglądając na niego morderczym wzrokiem spod opadających kosmyków włosów. Dopiero teraz przeciwnik zrozumiał co się wydarzyło. Leżąca dłoń miała na sobie jedyną rzecz, która dawała im szansę na zwycięstwo. Bransoleta.
        Phyrin powoli zaczął się prostować, a wokół niego mdłym zaczął się unosić od podmuchów wiatru, tworząc krąg, który zaczął błyszcze ć i wręcz ociekać kolorową magią powoli pnącą się ku górze. Ciało Hutsona zachłannie zaczęło ją wchłaniać, a karabinowe tęczówki rozbłysły światłem. Rozmaite runy przemykały z kącika oczu do drugiego, a Phyrin prostując się wyciągnął rękę do przodu. Z palca momentalnie wystrzelił promień ognia, przed którym odskoczyła Samara, zaś sam Heliot stworzył barierę, która chwilę po skończonym ataku rozpadła się na maleńkie, szklane kawałki. Phyrin nie czekał. Od razu rzucając kolejne zaklęcia, usiłował trafić Samarę, czując na plecach niepokojące spojrzenie Paskudy. Wiedział, że chciał, aby oszczędził dziewczynę, ale po niej została tylko… skorupa.

         Puchata kita swowolnie przeskakiwała płynnym ruchem z boku na bok, w rytm stawianych kroków przez Kente, który całkowicie pogrążony w myślach wpadł na kogoś bardzo niskiego.
        - Przepraszam - skinął głową, dopiero po chwili zerkając na blond czuprynę i to co wystawało spod niej, a na koniec zastygł dostrzegająć niezadowolone spojrzenie Beliada. Wszystko uderzyło w lisa jednocześniej. Najróżniejsze obawy oraz inne nieprzyjemne emocje, a co gorsza widok, który niedawno miał. Sumienie nizwykle go zaczęło podgryzać, uniemożliwiając ucieczkę z miejsca. Widział błysk w oczach demona, który od razu odczytał jego walkę w duszy.
         - Oooch, Kenta? Co tu robisz? - spytał podchwytliwie, świetnie zdając sobie sprawę z sytuacji. Czuł, że uszaty walczy ze swoją niesłuszną decyzją, którą było pozostawienie nieprzytomnego Ashbane w zaułku. Nie powinien tego robić. Kochał Phyrina i dla jego szczęścia powinien uratować wtedy Trytona, a nie odejść jakby nigdy nic. Czemu to zrobił? Z zazdrości? To go przecież nieusprawiedliwiało.
         Beliad mruknął pod nosem, zerkając jak lis odlatuje znowu daleko myślami i wzruszając ramionami postanowiłgo ominąć. Nie chciałtracić zbędnego czasu. W końcu coś wyjatkowego czekało na niego.
        - Zaczekaj! - nagle poczuł jak Kenta łapie go za skrawek ubrania, niepewnie, co całkowicie kontrastowało z przekazem malowanym na jego twarzy. Rozbitej na dwie połówki. Jedna ewidentnie chciała dokonać tego, co utworzyła w głowie, zaś druga ledwo powstrzymywała się przed płaczem z rozpaczy, że naprawdę to zrobi.
         - O co chodzi? - spytał, udając głupa. - Śpieszy mi się
         - Proszę, błagam! Nie idź - wyjąkał rozpaczliwie, padając na kolana, a spuszczoną głowę oparł o ciało demona.
         - Czemu niby? - wyszczerzył swe bialusieńkie kły, patrząc z góry na skulonego śmiecia.
         - On tam zginie. Znam go za dobrze. Phyrin... ma prawo do miłości - wyjąkał z łzami w oczach, szlochając co jakiś czas, ostatecznie unosząc głowę i patrząc demonowi prosto w oczy. To zaskakująco bardzo spodobało się Beliadowi, czego nie krył w żadnym stopniu.
         - W sumie... - nachylił się, ujmując w palce podbródek lisa. - Sam jestem ciekaw jak się to skończy - wysyczał złowieszczo, mając z tyłu głowy, że była to poniekąd szansa na zerwanie kontraktu z magiem. Jeśli jego desperacja sięgała tak daleko jak uważał Kenta, to prawdopodobnie w końcu Beliad doczeka tego pamiętnego dnia i Hutson naprawdę sięgnie po ich umowę. W końcu nie posiadał magii.
         - To... spojrzenie - oczy chłopaka niemalże wypadły z orbity, gdy dostrzegł to przerażające zadowolenie na twarzy demona. Wiedział, że już nigdy nie zapomni tego widoku wyrytego w jego duszy.
         - Spełnię twoją zachciankę. Za drobną opłatą - przysunął się jeszcze bliżej, a jego źrenice zwężyły się przypominając zwierzęce szpony zaś sama złocista barwa tęczówek została pochłonięta przez ciemną, koralową barwę krwi.


        - Dlaczego jeszcze go nie ma?! - warknął sam do siebie rozwścieczony Heliot, a kolejna zmarszczka pojawiła się na jego twarzy. W końcu demon już dawno powinien się tu pojawić. Czyżby go wystawił? Jeśli tak, to postanowił sam zawłaszczyć sobie rybkę i nie baczyć na to, że zginie tutaj z ręki Samary.
        Hutson nagle odwrócił się do Ashbane, gdy dziewczynka odskoczyła od ostrych niczym brzytwa podmuchów powietrza, które wytworzył mag przez zamaszyste machnięcie ręką. Słyszał doskonale co do niego mówił, ale to nie było takie proste. Hutson zdawał sobie sprawę, że nie dadzą im szans na ucieczkę. Poza tym co im to da? Wrócą po nich. Musiał zakończyć to tu i teraz. A czemu musiał? Bo nie mógł pozwolić zginąć rybce. Być może jakiś czas temu jeszcze miałby na to wylane. Niechciałby przecież ryzykować aż tak własnym zdrowiem dla drugiej osoby, ale to był Ashbane. Jego złota rybka.
        - Nie damy rady - odpowiedział z przygnębiającym uśmiechem.
        - Dosyć tego! - Heliot ryknął, rozkładając ręce na boki. Miał dosyć tej przeciągającej się walki, więc postanowił sam przyłączyć się do walki. Przed nim zaczęła tworzyć się mazista kula połyskująca jasnym światłem w środku. Można było porównać ją do czarnej dziury, która przyciągała do siebie ofiary niespotykanym światłem. Ostrożnie ujął wystarczająco dużą kulę w dłonie i rzucił prosto w stornę dwójki przeciwników.
        - Cholera - syknął Phyrin, zbliżając się bardziej do Nerine i za pomocą machnięcia dłonią utworzył kolumnę, która była przezroczystą barierą. - Za nic z niej nie wychodź - ostrzegł śmiertelnie poważnie, patrząc na Paskudę stojącego przy nodze trytona. W błskawicznym tempie odwrócił się na pięcie do wroga, wystawiając rękę przed siebie. Nadlatująca kula niszczyła wszystko po drodze i nawet pozostałości po budynku, w którym byli znikały w jasnej otchłani. Hutson zacisnął ze zgrzytem zęby, zapierjaąc się nogami z całych sił, aby siła uderzeniowa go nie odepchnęła do tyłu. Gdyby wpadł do bariery, ta z pewnością rozpadłaby się od ataku Heliota. Walcząc z czasem wyinkatował pod nosem zaklęcie, a różowy kwiat o siedmiu płatkach stanął między nimi, przyjmując na siebie atak. Podmuch wiatru uderzył niemiłosiernie mocno w odsłonione nogi maga, który zachwiał się, prawie upadając na ziemię. Kula jednak nie zniknęła, a wytrwale napierała, niszcząc kolejno płatki kwiatu.  Samara nie miała zamiaru wzlekać i zaczęła biec w stronę mężczyzny w lini napiętego łuku chcąc zajść go od boku. Phyrin od razu to wyłapał. Nie mógł pozwolić sobie na zlanie dziewczynki. To ona była tu głównym niebezpieczeństwem. Heliot byłwyszkolony w sztuce lalkarskiej, a nie walki magicznej. Lalka jednak nie miała zamiaru zbliżać się do Hutsona. Będąc na odpowiedniej odległości wystrzeliła w jego kierunku swoje nici. Hutson błyskawicznie opuścił rękę, odskakując, gdy pozostał ostatni płatek. Z ledwością uniknął ataku, ale nie próżnował, gdy tylko upewnił się, że tarcza którą stworzył wytrzymała uderzenie rozładowanego zaklęcia Heliota. Kolejne zaklęcie posłał do ziemi, gdy tylko stopa zetknęła się z podłożem, a spod nóg Samary wystrzeliły grube plącza chcące ją złapać. Ta jednak zwinnie je ominęła w tancerskich podskokach i piruetach niczym zawodowa lekkoatletyczka.
        Zmęczony, zasapany Phyrin przetarł kącik ust rękawem lekko potarganego płaszcza, powoli czując zmęczenie. Zmierzył dokładnie przeciwników, którzy na moment dali mu wytchnąć, ale po nich nic nie widział. Żałował niemiłosiernie w tej chwili, że nie trenował swego ciała, które musząc znosić przepływ magii mocno się męczyło. Poza tym cholernie długo nie czarował przez tą przeklętą bransoletę.
        - Tylko tyle masz do zaoferowania, Heliocie? A podobno jesteś mistrzem w swym zawodzie - wyprostował się, traktując lekcewarząco maga. Chciał wytrącić go z równowagi i zaatakować, ale ten od razu rozszyfrował intencję Hutsona.
        - Niepowiedziałbym. Spójrz tylko na siebie. Nawet to co chronisz w ciebie powątpiewa - skinął głową, kusząc mężczyznę o zerknięcie za siebie na Nerine, drżącego z niepokoju. Wiedział jedno. Musiał to szybko zakończyć inaczej naprawdę będą w czarnej dupie. Ściągnął z siebie płaszcz podchodząc bliżej do bariery i rzucając materiał, pozwolił, aby spoczął na rybce.
         - Trochę wiary w starego człowieka - prychnął rozbawiony, zerkając wymownie na Paskudę, który przytaknął pyszczkiem. Hutson momentalnie spoważniał znów odwracając się do przeciwników. - Pochwalę się trochę tym co ostatnio znalazłem w pewnej księdze - sapnął, czując jak całe jego ciało płonie ze zmęczenia, a mięśnie ledwo trzymają kupy, prawie rozpadając na kawałeczki. Sama bariera chroniąca Nerine zdawała się połskiwać momentami, jakby miała zaraz się rozpaść.
          - Na niebiosa i stworzenia nimi włądające - zaczął głośno, a niebo nad ich głowami pociemniało. Tysiące czarnych teleportów zaczęło tworzyć się, czekając na jeden sygnał. Phyrin z zadowoleniem i uniesioną ręką ku górze skończył zaklęcie i machnął ręką w dół po samą ziemię. Wiedział, że może oberwać tym atakiem, ale musiał spróbować. Nie miał nawet pewności, czy zadziała, ale po chwili rozbrzmiał głośny grzmot, a z powstałych teleportów zaczęły spadać niczym burza niezliczone ilości broni. Samara od razu ruszyła przed siebie chcąc dopaść maga na króki dystans, omijając wbijające się w ziemię ostrza. Phyrin z gulą w gardle sięgnął po miecz ustawiając się obronnie, obserwując jak kolejne bronie zaczynają trafiać w dziewczynkę, a ta tracąc równowagę upada i daje się nadziać na kolejne, aż oderwało jej kończyny. Głowa przeturlała się nieco dalej, a obojętny wzrok Samary spoczął na Paskudzie, który wręcz rozpadał się z rozpaczy, walcząc, aby nie był otego po nim widać.
        Pyrin odetchnął, padając na kolana. Dopiero teraz mógł zaczerpnąć głębszego oddechu, który przywrócił mu nieco trzeźwość umysłu i spowodował, że nie padł całkowicie.
        - Phy, nie wydurniaj się Samaro - Heliot prychnął rozbawiony tą sceną, gdy kocur zaczął wydawać z siebie zrozpaczone dźwięki. Nie brzmiały one jak te u kotów, a wręcz jak u groźej bestii rozgoryczonej porażką. Kończyny zaczęły się poruszać, wydając z siebie drewniane dźwięki, gdy powoli niewidzialne nitki zaczęły składać lalkę. Hutson spojrzał na poruszające się palce Heliota, który poruszał nimi, naprawiając swoje dzieło życia.
         - W lalkach najcudowniejsze jest to, że słuchają bezgranicznie swego pana i łatwo je naprawić - oznajmił, a chwilę później Sama stała już na rónych nogach, cała, jak nowo narodzona. Słysząc w swym ciele rozkaz stworzyciela, który nadal połączone miał nici z jej ciałem, złapała za miecz chcąc sięgnąć nim po przeciwnika. Phyrin w odruchu zamachnął się swoim ostrzem, a ocierający się dźwięcznie metal o metal, zadrżał, wypadając z ich rąk.
        - Phyrin - prawdziwy głos Samary wydostał się z jej ust. Wiedział teraz, że lalka faktycznie była produktem doskonałym, ale nie dlatego, że była piękna, a dlatego, iż walczyła o swoją własną wolę. Wiedział również, że musiało byćjej ciężko, gdy walczyła i choćnie chciała tego, stworzyciel ją zmuszał.
         - W porządku Samaro, rozumiem - powiedział Phyrin. To były sekundy, ledwo zauważalne ludzkim okiem. Hutson dumnie stał wyprostowany patrząc na pojawiającą się, czerwoną linię, z której pociekła stróżka krwi. Zabawne, ludzkie ciało, martwa skorupa, niby bez duszy, a jednak z emocjami, któe nie chciały odejść. Czuł się zwycięsko mogąc zadrasnąć dziewczynę. Gorzka prawda była taka, że mag nigdy nie miał szans z nią na bliskim dystansie. Oszołomiony zerknął niżej na swoją klatkę piersiową, w której zanurzona była ręka przeciwniczki. Nic nie czuł, mózg jakby nie chciał zarejestrować tego, co się właśnie działo. Ciepło, okropny gorąc rozszerzał się z miejsca przebicia na całe ciało, a za nim podążał pulsujący ból rozdzierający Hutsona od środka. Powoli przestawał słyszeć krzyki, jedynie dudnienie pozostawało z nim w tej przeciągającej się chwili. Ciepło zaczynało mieszać się z zimnem. Rozpaczliwie starał się odnaleźć rytmiczne bicie serca, ale nie było jego. Być może zamazane burzą emocji, któe podnosiły mu ciśnienie. Był przerażony, bał się, że to jego koniec. Odwrócił się głową tyle na ile mógł, a gdy bariera za nim rozpadła się, Samara puściła trzymane w dłoni zawiniątko prosto do rąk Nerine. Nadal ciepły organ pracował, bijąc najmocniej jak tylko potrafił, jakby walczył o przetrwanie.
          Aaa... jakie to irytujące. Chciałbym tyle powiedzieć, a głos nie chce się wydostać z moich ust. Nerine... wybacz, tak bardzo chciałbym cię jeszcze przytulić... poczuć twoje ciepło. Jest mi tak zimno... - myśli Hutsona pomału zachodziły mgłą, tak samo jak karbinowy wzrok. Z ostatnim zabiciem serca, łza spłynęła z kącika oka maga, a z ust trysnęła krew, gdy chciał coś powiedzieć, ale jedynie się zakrztusił. Samara wyciągnęła swoją rękę, a Hutson padł na kolana, bezwładnie poruszając dłońmi. Usiadł na swych stopach i z opadniętą luźno głową, wpatrując beznamiętnie w swe brudne kolana... odszedł.
       - Żałosne - prychnął rozbawiony Heliot, wzdychając z ulgą, że to już koniec problemu. Teraz pozostał tylko Nerine.

         Hutson stał przed swoim ciałem. Pustą skorupą z wielką dziurą w klatce piersiowej. Dźwięki z ust Nerine boleśnie sięgały jego uszów, doprowadzając o niemiłosierny ból głowy, a jednak nadal był on w jakiś sposób odległy. Dziwne uczucie, którego nie potrafił zrozumieć. Jakby czuł, a jednocześnie nie. Od razu wysnuł wnioski, iż to z powodu swojej duchowej postaci. Nikt go nie widział. Był jedynie biernym obserwatorem wydarzeń.
        - Nerine - szepnął sam do siebie, a cienie zaczynały pożerać podłogę, pozostawiając jeden, jednolity, ciemny byt, który zaczął unosić się za plecami maga, tworząc wysoką istotę o niezdrowym, siwym kolorze skóry i wyniszczonym ciele od połowy klatki piersiowej. Widać było jej kości oraz wnętrzności, a wszelakie rany, czy oczy połyskiwały głębokim, jaskrawym turkusem. Szpiczasta korona  z kości wydostawała się spod falujących, czarnych włosów unoszących do góry, jakby jakaś siła je do siebie przyciągała. Phyrin spojrzał na nią, a ta w milczeniu wyciągnęła ku niemu swą wychudzoną dłoń z długimi, smukłymi palcami.
       - Nemezis - od razu wiedział jak ma na imię, choć nigdy nie widział stworzenia na oczy. Jedyna, nieubłagana istota, której każdy się boi - śmierć. Przyszła po niego. Nawet ona p otylu latach. Wiedział doskonale, że kiedyś go dorwie. Nikt nie może przed tym uciec. To jedyny sprawiedliwy byt na świecie.
       Patrzył na nią z zafascynowaniem. Choć zdawała się przerażająca, to była piękna i przyciągała do siebie tym spokojem. Hutson wiedział, że w jej objęciach odpocznie. W końcu poczuje błogość jakiej pragnęła jego dusza, ale wzrok cały czas zawracał do Nerine, który wciąż rozpaczał nad ciałem maga. Znów spojrzał na Nemezis z wyciągniętą uparcie ręką i spokojnie czekającą. W końcu Hutson złamał się pokusą. Jego stopy całkowicie okręciły się w stronę kobiety. Powoli wyciągał dłoń w jej kierunku, gdy nagle ktoś stanął między nimi, dotykając koniuszkiem palca z wyciągniętej ręki dłoni śmerci.
        - Nie tak prędko - uśmiechnął się cwanie Beliad, gdy tryton zaczął wstawać od martwego ciała Hutsona. Na jego ciele zaczął rozrysowywać się krąg, oznaczenie paktu jaki zawarł z samym demonem. Jednak nikt nie mógł tego zauważyć, bo zwyczajnie byli zajęci czym innym.
        - To jeszcze nie jego czas, Nemezis - cmoknął, widząc niezadowolenie u kobiety. - Ładnie się załatwiłeś, przyjacielu. Kto by pomyślał, że poświęcisz swoje życie czemuś innemu jak książkom - rozbawiony odwrócił się na pięcie do maga, kładąc swą dłoń na jego ramieniu, co było dość zabawne, bo ledwo do niej sięgał.
        - To wszystko twoja wina - wysyczał, choć jego twarz była beznamiętna.
        - Nie powiedziałbym tego, ale maczałem w tym palce - wzruszył ramionami, podchodząc do ciała i przykucnął, podpierając brodę o rękę. Cały czas uśmiechał się pod nosem, czując dwie postacie wpatrujące się w niego. Czekał, aż pieczęć zrobi pełen krąg, aby mógł ziścić ich kontrakt.
        - I po co to wszystko? - spytał, patrząc jak Nerine zmaga się z Samarą oraz Heliotem.
        - Z nudów. Ambicji. Kaprysu. Wybierz co tobie wygodne - wstał, widząc, że niewiele brakowało. Odwrócił się do przyjaciela, jedną nogą stojąc na ciele maga. - Na mnie już pora. Uratuję twoją rybkę, ale nie daj się złapać Nemezis do tego czasu. Nie jestem wszechmocny - zasalutował i wpadł do ciała jakby była głeboką dziurą.
        - Cholera - syknął, patrząc na rozgniewaną Nemezis, która nie mogła posiąść duszy Phyrina, a jednak nie miała zamiaru się poddać. Nawet, gdyby miała użyć siły.
        Paskuda stanął murem za leżącycm, nieprzytomnym Ashbane, warcząc na zbliżającą się Samarę. Ta jednak z obojętnością wypisaną na twarzy kopnęła kocura w bok, aby utorować sobie drogę do wyznaczonego celu. Pochyliła się nad ciałem trytona, a jej białe, cieniutkie niczym nitki kosmyki spłynęły po ramieniu, zwisając do samej ziemi. Wyciągnęła rękę, aby złapać za nadgarstek chłopaka, której dłoń złączona była z Phyrinem, ale wtedy coś, a raczej ktoś ją powstrzymał. Zaskoczona uniosła wzrok, czując na sobie oddech mężczyzny o krwistych tęczówkach.
        - Phyrin? - spytała, widząc jak uśmiecha się z pogadrą na jej słowo.
        - Nie ładnie tak przeszkadzać gołączebkom - prychnął, i odepchnął ją do tyłu. Niespiesznie wstał na róne nogi, czując jak ciało zdążyło już solidnie zdrętwieć. Fala uderzeniowa przemknęła od maga owiewając sporą część okolicy.
        - Sprawy nieco się skomplikowały Heliocie - mruknął, rozruszając kręgi szyjne oraz ramiona. - Niestety, ale mam kontrakt z Phyrinem i muszę go teraz wypełnić z małym... bonusem - robiąc przerwę zerknął na niebieskowłosego. Zrobił szeroki krok, aby przejść nad ciałem chłopaka, a dłonie spowiła czerń, kształtując ostre szpony na zakończeniach palców. Demon miał nadzieję, że zmęczone ciało wytrzyma jeszcze trochę, Nie miał wiele czasu, więc musiał to szybko zakończyć. W końcu kontrakt podlegał uratowaniu życia Phyrinowi, a nie komuś innemu.
        - Wykorzystałeś nas! - wrzasnął iście wściekle przeciwnik.
        - Bardziej bym powiedział, że zmienił się główny cel - westchnął i gwałtownie ruszył w stronę lalki. W ułamku sekundy skrócił między nimi odległość, uderzając pięścią prosto w dziewczynkę, która w ostatniej chwili wyciągnęła przed siebie ręce, przyjmując na siebie siłę ataku. Zaparła się nogami, które odpychane coraz mocniej zagłębiały się w ziemię. Heliot nie tracąc czasu sięgnął po swoją różdżkę, wyczarowywując kulę ognia i posłał ją od razu w walczącą ze sobą dwójkę przeciwników. Wymieniali się ciosami przez dłuższy czas, unikając kopnięć i prawych sierpowych, obrzucając się również od czasu do czasu nadal wbitymi brońmi w ziemię. Beliad odepchnięty od kopniaka Samary odsunął się do tyłu, czując jak pot zaczyna skraplać się na czole. Nie miał z nimi szans będąc w ciele Hutsona.
        - Długo nie wytrzyma - poruszał odrętwiałą dłonią. - Muszę tego użyć przyjacielu - mruknął w niezadowoleniu, wiedząc doskonale z czym to się wiązało. Wstał na równe nogi, biorąc głęboki, palący płuca oddech po czym wyciągnął dłonie, splatajac je w rozmaite symbole. Przymknął powieki, a gdy je otworzył, obramówka tęczówek zamieniła się w złotą tarczę zegara. Momentalnie, niezliczone ilości zegarów zaczęła pojawiać się na rzeczach. Ciele Nerine, podłodze, Samarze, ręce Heliota, na ptakach w locie, na wodzie oraz rybach. Dosłownie na wszystkim, a dotknięte tym zjawiskiem, zaczynały zwalniać, aż w końcu całkowicie się zatrzymały. Niespiesznie podszedł do lalki i pstryknięciem ręki wyrzucił jej głowę w siną dal. Oderwał ręce, rozgniatając w drobny mak, wyrwał wnętrzności, którymi były liczne zębatki, a gdy już z nią skończył, podszedł do Heliota. Główny zegar wiszący nad Phyrinem nadal tykał, wskazówka boleśnie przesuwała się dając do zrozumienia demonowi ile kradnie życia przyjacielowi.
         - Przerażająca zdolność - pomyślał na głos, nie wiedząc nawet skąd Hutson posiadł tę niewyobrażalną moc. Nigdy nie słyszał o tym zaklęciu, ale raz je dostrzegł, kiedy Phyrin wykorzystał zatrzymanie czasu, aby uciec od założenia bransolety. Czemu jednak ostatnio tego nie zrobił? Może nie chciał świadków? Może ukrywał tę zdolność przed wszystkimi?
        Zatrzymał się przed Heliotem, łapiąc w dłonie jego głowę i używając demonicznej siły, zmiażdżył mu głowę, jakby była zwykłym jabłkiem. Otrzepał dłonie z nadmiaru krwi, wzdychając z zadowolenia, że ma już po robocie. Podszedł do leżącego Nerine, skupiając swe zdolności na wyleczeniu ciała maga i przykucnął, odgarniając kilka kosmyków włosów z twarzy trytona.
        - Nie myśl sobie, że to koniec. Dbaj o tego głupka. Kiedyś znów się spotkamy i będziesz mój - sapnął i zamknął oczy, a ciało mężczyzny opadło bezwładnie na ziemię.
        Kenta wezwany przez Beliada przekroczył próg drzwi, zastygając w bezruchu na widok przed nim.
        - Och, świetnie, że jesteś. Właśnie świętujemy moje uwolnienie od kontraktu z Hutsonem. Chętnie bym cię zaprosił do nas, żebyś pouczył swojego synka jak to się robi, ale mam co do ciebie inne plany - syknął z zadowoleniem czerpiąc niezwykłą przyjemność na widok zdruzgotanego rodzica widzącego jak dwa smocze demony zabawiają się z chłopcem - Idź po te dwa wraki i upewnij się, że trafią do szpitala - mruknął, zbywając go machnięciem dłoni, dalej podziwiając widoki trójki ciał przed sobą.
        - T-tato - usłyszał tylko zduszony płacz, gdy wychodził.

         Demon nagle opuścił ciało maga, a ono opadło bezwładnie na ziemię. Tysiące tarcz zegarowych usytuowanych na wszystkim co istniało zaczęły powoli znikać, ale czas nadal stał w miejscu. Klatka piersiowa Phyrina nagle uniosła się do góry, a z wyschniętych ust wydał się cichy, zduszony jęk. Zdezorientowany uniósł głowę ponad klatkę piersiową dostrzegając stojącą zaraz obok wysoką postać Nemezis, która nie kryła swego niezadowolenia. Z braku sił opadłz powrotem głową na ziemię, patrząc w gołe niebo i wiszący nadal jeden, jego własny zegar i tykającą coraz wolniej wskazówkę. Uśmiechnął się z politowaniem nad samym sobą doskonale wiedząc co się wydarzyło.
        - Zasrany Beliad - splunął krwią, gdy promienie słońca przebijające się przez chmury padły na jego twarz, a zaraz po tym nad głową mężczyzny pojawiła się kolejna obca sylwetka. Długowłosa kobieta w białej sukni odzianej drobnymi częściami złotej zbroji, a do tego rozpostarte z tyłu skrzydła oraz tarcza przypominająca zegar. Wyglądała czysto, niczym bogini wrzechświata.
        - Phyrinie, przybyłam rozliczyć cię z twojego życia - spojrzała na niego z góry, lekko pochylając nad leżącym człowiekiem. - Obdarowaną moc użyłeś na miesiąc życia i sześć dni. Tyle właśnie zabieram tobie dzisiejszego dnia - w jej dłoniach pojawiła się kosa, którą przecieła wiszący nad nim zegar, a ten ostatecznie zniknął po zadanym ciosie. Nemezis patrzyła na to wszystko. Obie boginie, noc i dzień spoglądały sobie głęboko w oczy po czym bez słowa zniknęły, pozostawiając gęstą chmurę nieprzyjemnje atmosfery nad Hutsonem. Czas gwałtownie ruszył do przodu. Ptaki kontynuowały swój lot do ciepłych krajów. Dźwięki miasta zaczynały docierać do uszu ciemnowłosego, a zaraz po tym rozpaczliwy ryk Paskudy.
       - Paskuda! - z okrutnym bólem całego ciała odwrócił się na bok, wyginając lekko w łuk, aby odnaleźć w tym wszystkim kocura, który coraz mniej zaczynał go przypominać. Stworzenie ślęczało nad zwłokami Samary, a jego sierść gwałtownie zaczęła linieć. Ogon wydłużał się i pękał. Płąty skóry odpadały, zostawiając na wierzchu mięśnie nadal rosnące razem z kośćmi i resztą wnętrzności. Te powoli okrywane łuskami zaczęły tworzyć postać przerośniętego, czarnego smoka. Bardzo rozwścieczonego.
       - Paskuda... - Hutson nie mógł dać wiary na to co się właśnie działo przed jego oczyma. Klątwa rzucona na smoka została zerwana przez niego samego. Z rozpaczy za swoją opiekunką. Ifryt spojrzał na leżącego maga. Spojrzał mu prosto w oczy, wyzywająco, jakby chciał coś mu przekazać i po rozprostowaniu skrzydeł wzbił się w powietrze, znikając.
       - Kurwa... - opadł osłabiony, zakrywając twarz ręką. Zbyt wiele się działo i jego mózg nie mógł tego wszystkiego pojąć. Do tego tryton, właśnie. Tryton. - Nerine? Nerine! - zlany zimnym potem usiadł, czując złamaną rękę, a potem wykręconą kostkę. Nie tak miał działać jego kontrakt z demonem, a może po prostu już wcześniej wyzdrowiał, ale sam Beliad w jego ciele solidnie sobie poszalał? Cóż, Heliot nigdy nie był łatwym przeciwnikiem. Po krókiej chwili paniki dostrzegł go nieprzytomnego, pod samym jego nosem. Mag uśmiechnął się całkowicie uspokojony, dotykając wyciągniętej dłoni rybki. Zimna.
        - Nerine - szepnął, opadając na ziemię, widząc przed oczami mroczki i powoli zbliżającą postać z kicającym ogonem z boku na bok.
        Pływał w głuchej otchłani, tracąc poczucie czasu. Od czasu do czasu przebijały się do niego dźwięki z zewnatrz, ale nie potrafił na nie zareagować. Cokolwiek usiłował zrobić, czuł, iż nie odnosił żadnego skutku. Myślał więc, zastanawiał nad wszystkim co miało ostatnio miejsce. Szukał błędów, luk, gdzie mógł zrobić coś lepiej, ale nie mogło mu pomóc w tej chwili. Z resztą, Phyrin nie miał zamiaru używać swojej wyjątkowej magii. Jej cena była zbyt wysoka, a obawiał się, że niewiele życia mu już przez to pozostało. W pewnym momencie usłyszał cichy śpiew, który z czasem robił się coraz głośniejszy, a ciepły dotyk pojawił się nagle na jego dłoni. Zaskoczony spojrzał na nią, nie wiedząc skąd to się wzięło, a potem oślepiający blask w tunelu pochłonął całą przestrzeń. Ta zaś zmieniła się w dźwięki oraz obraz. Z początku lekko rozmazany. Usłyszał słowa Nerine. Nigdy nie mógłby ich pomylić z kimś innym i aż zachciało mu się śmiać. Jak zwykle tryton był ciekawski i wścibski. Nie otwierał szerzej oczu, czekał aż wzrok się wyostrzy i od razu odnalazł niebieską czuprynę. Błogi uśmiech mimowolnie pojawił się na twarzy Phyrina. Z skupieniem poruszył dłonią, czując jak bieg czasu zjadł mu część mięśni. Nie wiedział ile czasu spał, ale skoro stracił ich jakąś część, to z pewnością dłużej niż kilka dni. Ponowił próbę, widząc jak jego rybka zaczyna reagować, a serce wręcz mocniej zabiło, gdy dostrzegł ten zabójczy błękit w oczach i niedowierzanie na to, co właśnie widział tryton. To trwało sekundę, a długowłosy znalazł się w połowie na szpitalnym łóżku, wtulając w nadal obolałego po przebudzeniu maga. Phyrin stęknął, zakrztuszony ciężarem jak i własnym śmiechem, ale ani myślał o odepchnięciu Ashbane. Wręcz przeciwnie. Zacisnąłgo szczelnie w swoim uścisku, czując brak jednej dłoni. Nieprzyjemna pustka było irytująca. Nie wiedział jak sobie poradzić z tym faktem, że nie może złapać rybki tak, jakby tego chciał.
        Chłonął jego zapach przez dłuższy czas, tak samo jak głos, który brzmiał niczym lekka dla ucha muzyka. To ciepło i bliskość, tego najbardziej pragnął, gdy unosił się w otchłani. To właśnie dla tego momentu walczył z Heliotem, poświęcając własne życie, poświecając umowę z Beliadem.
       - Nerine - wyszeptał z lekko zachrypniętym głosem - Spójrz na mnie - powiedział, ale rybka niereagowała, jakby bała się, że ten znów mu zniknie. - Nerine - brzmiał na lekko rozbawionego, a gdy i to nie pomogło, lekko go od siebie odsunął, aby po chwili ująć między palce jego szpiczastą brodę i jednym, zwinnym, płynącym ruchem przysunąć go bliżej, na tyle, aby mógł poczuć jego wargi na swoich własnych. Niespiesznie pogłębił pocałunek, chłonąć go, jakby właśnie zabierał głeboki wdech w płuca, tak żarliwie wyczekiwany od dłuższego czasu. Nie chciał, aby pomyślał, iż to głupia pomyłka maga przez niedotlenienie mózgu. Skoro chciał wiedzieć co myślał, to właśnie mu pokazał. Myślał o nim, cały ten czas i o tym co zrobi, gdy tylko go zobaczy.
       Odsunął się, patrząc na twarz Ashbane, a w karbinowe tęczówki zaszkliły sie od napływanych łez. Hutson momentalnie wcisnął Nerine z powrotem w swój tors, obejmując go szczelnie, chyląc swą głowę, aby zanurzyć nos w miękkich włosach. Zaś zaraz za uchylonymi drzwiami stał promienny, schowany Octavius, widzący całą tę sytuację, machająć do nadchodzącej Makoto, aby im nie przeszkadzać i siłą odciągnął ją od drzwi, chcąc dać tej dwójce chwilę dla siebie.

         Czuł jak mentalnie rozpada się na miliony kawałeczków, ledwo utrzymując swoje ciało w ryzach, gdy obejmował Nerine, a na ustach nadal czuł smak morskiej wody oraz wylewnaych litrami łez z błekitnych oczu trytona. Nieopisane szczęście płonęło żywym ogniem wewnątrz maga, niemalże doprowadzając go do szaleństwa. Jeszcze nigdy nie był tak szczęśliwy. Cały wręcz drżał, nie będąc pewien czy to z powodu tych wszystkich emocji, czy może osłabienia organizmu. Nie chciał, by Ashbane widział go w takim stanie, jednak ten mimo wszystko odsunął się, chwaląc tuzinem uczuć wymalowanych na swej twarzy.
         Z rozbawieniem przyglądał się i słuchał swojej rybki, która zaczęła się szczypać po ręce, nie mogąc dać wiary, że mężczyzna go pocałował. Cóż, Hutson również był w nie lada szoku, iż obdarzył kogoś Takim uczuciem, więc rozumiał oszołomienie rybki. Do tego nie był pewien co on sam do niego czuł. Czy w ogóle Nerine czuł coś podobnego do maga? Czy ich różnica wieku, a raczej gatunek mógł mocno przeszkadzać.
       - Jesteś uroczy - skomentował całe to zakłopotanie niebieskowłosego, gdy purpurowy jak burak zaczął zasłaniać się dłońmi. Najchętniej odsłoniłby mu twarz i lustrował każdy najdrobniejszy szczegół na twarzy, jednak dobrze wiedział jak to mogło się skończyć. Hutson obawiał się niezręcznej ciszy, ale Ashbane zaskoczył mocno maga, wyznając mu swoje własne uczucia. Słowa, te tak trudno wypowiadane dla Phyrina właśnie uciekły spomiędzy ust trytona i były kierowane właśnie do niego.
       Bez namysłu odpowiedział na kolejny pocałunek, czując przyjemne łaskotanie w żołądku. Fala pożądania ogarnęła ciemnowłosego, który chciał nieustannie chłonąć bliskość trytona. Tak, jakby było to ich pożegnanie, a nie przywitanie i przypieczętowanie wyznania. W głowie powtarzał sobie, że kocha Nerine, bardzo go kocha i jest gotów umrzeć, co już raz udowodnił, jednak nie wypowiadał tych słów na głos. Być może durnych obietnic, pustych dla niektórych słów. One wszystkie były kierowane ciszą, jednym, głębokim pocałunkiem i splatanymi ze sobą językami, które w szalonym tańcu i wolniejszymi przepychankami wirowały w ich złączonych ustach. Hutson po prostu nie potrafił nacieszyć się trytonem w tej jednej chwili. Nie potrafił odnaleźć ujścia swoich uczuć.
       - Pocałowałem, i nie jest to sen - prychnął rozbawiony, ujmując na moment jego dłoń, którą czule ucałował w wewnętrzną część, nieustannie patrząc prosto w oczy Nerine, jakby chciał odczytać go niczym jedną ze swoich książek i pozwolił mu mówić dalej, wzdychając ciężko na myśl ile go mogło ominąć. Miesiąc to dość sporo czasu, zaś wydarzenia po przebudzeniu się pamiętał jak przez mgłę.
      - Grzywkę...? - spojrzałw górę, macając się po czole, aby odszukać włosy, któe zaczynały się nieco wyżej niż normalnie, zdając się do tego być lekko krzywo. - Cóż, cud, że nic sobie nie zrobiłeś w ręce - dodał, patrząc na dłonie, czy były one całe. Znał Nerine i ten ogoniasty potrafił być niezłą niezdarą w niektórych sprawach. - Wybacz, ale nic nie pamiętam co do mnie mówiłeś, ale... możesz mi znó o tym wszystkim opowiedzieć, jeśli oczywiście chcesz - jego oddech zaczął się wyrównywać od tych wszystkich burzliwych emocji wywołanych wyznaniem.
       - Ja również tęskniłem, Nerine - szepnął, uśmiechając błogo - I chyba wiesz gdzie mam twój zakaz? - dodał łobuzersko, sięgając po włosy trytona, które leniwie zaczynały zsuwać się z dłoni maga. Ostrożnie przysunął je do swej twarzy, zaciagając zapachem lekkiego szamponu. Bardzo chciał je spiąć, własnoręcznie, ale nie miał takiej możliwości. Cholernej możliwości, przez zasrany brak dłoni. Już otwierał usta, aby zaproponować Ashbane wspólne leżakowanie na łóżku szpitalnym. Chciał odłączyć kroplówkę i posunąć się w bok, robiąć mu miejsce, ale do sali zawitał Octavian z Makoto. Blondynka od razu podbiegła z piskiem, obejmując w śmiertelnym uścisku przyjaciela, piszcząc rozmaite słowa jak bardzo się martwiła, po czym wyprostowała się z gilami pod nosem. Zaszlochała, podciągając nosem i wycierając w swój rękaw łzy.
       - Pomagałąm Nerine, durniu. Wisisz mi za opłąty mieszkania - dodała, z lekkim śmiechem, a Phyrin prychnął na te słowa. Cała Makoto.
      - Witamy wśród żywych, Hutsonie - Octavian podszedł niespiesznie w swoim białym kitlu, mazgając coś w teczce pacjenta. - Jak się czujesz?
       - Nadal jedną nogą w grobie - zażartował, zerkając co chwilę na Nerine, nie mogąc się napatrzeć. - Cieszę się, że zajeliście się moją rybką - powiedział na głos to, co zawsze chciał powiedzieć. Jego rybka. Jego tryton. Jego Nerine i nikogo innego. On go znalazł, on go rozkochał i pokochał. Był tylko jego.
      - Nerine nie był problematyczny i... nie odchodził za daleko - zerknął na niebieskowłosego. - Była też tu córka Ayvs. Podobno przegadała matce i zorganizowała tobie przepustkę jak ma Makoto. Koniec z bransoletami
       - Jesteś wolny, Phyrin - powtórzyła Makoto widząc niedowierzanie na twarzy Phyrina.
       - No dobrze - Octavian klasnął w dłonie, aby zwrócić uwagę innych na sobie - Nerine, Phyrin powinien coś zjeść i przejść się na krótki spacerek. Stracił dużo mięśni, pora rozprostować te kości - dał do zrozumienia trytonowi co powinien zrobić i łapiąc za kołnierzyk dziewczyny, pociągnął ją ze sobą do wyjścia.

         Mruknął pod nosem, lekko nie dając wiary słowom Nerine. Mieszkali razem zaledwie pare miesięcy, ale mag znał już na tyle dobrze rybkę, że wiedział, kiedy unika prawdy, ale nie miał zamiaru teraz mu suszyć głowy i wytykać drobnych kłamstewek. W końcu nie o to tu teraz chodziło.
         - Z miłą chęcią posłucham o wszystkim. Nawet jak goliłeś mi brodę - na samą myśl jak to mogło wyglądać spowodowało uśmiech na twarzy Phyrina. W końcu Ashbane nie miał w tym wprawy, a Hutson robił to maniakalnie w łazience, bo nie lubił swojego zarostu. Wolał być gładki i oszukiwać swój wzrok odnośnie swojego wieku na karku, a nie czuł się zacięty w żadnym miejscu, co najwyżej niedokładnie obdarty z włosków.
         - Nie zobaczysz, dopilnuję tego - obiecał. Nie brzmiał śmiertelnie poważnie, choć w rzeczywistości taki był. Koniec końców nie obowiązywał go już kontrakt z demonem, więc kolejna śmierć byłaby tą prawdziwą. Już nigdy nie zobaczyłby Nerine, nie usłyszałby jego głosu, ani nie zobaczył swoich przyjaciół. Wszystko byłoby skończone i ostatnią rzeczą jaką by zobaczył, to ostrze kosy Nemezis, oraz jej przeszywający, lodowaty wzrok. Na samą myśl o niej, przeszły go nieprzyjemne ciarki.
         - Ktoś tu jest zazdrosny - szepnął w stornę przyjaciela w kitlu, który zawstydził trytona. Dla maga nie było to nic nadzwyczajnego, okazywanie sobie uczucia, czułości nawet przy ludziach. Najchętniej wziąłby go do siebie, do łóżka i nie puszczał nawet podczas lekarskiej wizyty, ale widząc zawstydzenie niebieskowłosego, wolał mu tego oszczędzić. Przynajmniej narazie. Dopóki wiedział, że ma jeszcze szansę na nacieszenie się Nerine.
         - Jestem z ciebie dumny - skomentował, widząc jak ten radzi sobie z wyciągnięciem igły. Sam niestety nie byłby wstanie tego zrobić z powodu braku jednej dłoni. W grę więc wchodziła magia, której zaś nie chciał nadużywać, chcąc być na równi ze zwyczajnymi ludźmi. Dodatkowo rybka niesłychanie dobrze przystosowała się do życia na lądzie, dlatego bardzo chciał jasno dać mu do zrozumienia jak bardzo jest z niego dumny. - Chętnie zobaczyłbym cię w takim stroju - zażartował nieznacznie, czując jak z tego rozbawienia bolą go żebr.
         - Muszę to jakoś przeboleć - skomentował, siadając na łóżku, wyglądając przez okno na pogodę, gdy niebieskowłosy szykował magowi kapcie razem z szlafrokiem. Od razu skorzystał z ciepłęgo okrycia, nie chcąc zmarznąć na stołówce i ostrożnie wstał z niewielką pomocą ukochanego. Od razu poczuł jak ciężar ciała napiera na drżące i słabe kolana. Pierwsze kroki robił dość niepewnie, podpierając się mocno o ramię Nerine, ale gdy przekroczyli próg sali, Hutson zaczął powoli przypominać sobie jak to jest chodzić. Doszli do windy i wjechali na wyższe piętro, ostatecznie kierując do stołówki.
         - Czekanie na twoje jedzenie będzie udręką przy tych jałowych posiłkach - mruknął z niezadowoleniem, siadając przy stoliku i odebrał kartę menu z rąk trytona. Czuł zpaach jedzenia, które zamówili inni pacjenci siedzący w środku. Nie pachniało źle, ale wszystkie zmysły Phyrina jasno mu mówiły, że to jedzenie nie miało smaku. Przynajmniej jakiegoś konkretniejszego. Gotowane mięso, gotowane ziemniaki, zupy z lekką wkładką, a nawet jej brakiem. Jedzenie spzitalne było takie nudne.
         - Lekkiego? - uniósł zdziwiony wzrok znad karty, patrząc na Nerine, jakby właśnie sobie żartował z maga.
         - Przy nich wyzionąłbym ducha - powiedział śmiertelnie poważnie, co mogło zdawać się dość zabawne. W końcu Phyrin nie miał zamiaru odpuścić sobie mięsa. Nawet, gdyby miały nimi być gotowane pulpety w ala sosie pieczarkowym. W sumie, ta pozycja brzmiała na całkiem rozsądną i mężczyzna dłużej zastanawiał się nad wybraniem właśnie jej. Nie chciał paść od jedzenia lekkich rzeczy,. Miał nabrać sił, a nie dalej jej tracić od dietetycznego żarcia.
         Wrócił do wybierania dania, ale ostatecznie skończył właśnie na pulpetach z ziemniakami. Podniósł znów wzrok znad karty, czując, że ktoś wlepia w niego swoje zabójczo błękitne tęczówki. Milczał przez moment, zastanawiając, czy ma coś na twarzy, czy może jednak tryton nadal nie mógł pojąć swoim rozumiem, że ten żył i miał się w miarę dobrze. Phyrin uśmiechnął się do rybki subtelnie, podpierając policzek o rękę bez dłoni, zaś drugą, trzymając w niej menu, capnął w czubek głowy Ashbane, aby przywrócić go do porządku dziennego.
         - Jestem tu Nerine. Cały i zdrowy i nigdzie nie mam zamiaru uciec. No, prawie, bo stąd bym chętnie zwiał i zajął się tobą w mieszkaniu - złożył cichą obietnicę, kłądąc menu i pokazując palcem co chciałby zjeść. - Mam nadzieję, że są one z mięsa, a nie jakichś roślin dla vegan - dodał, nie przestając wpatrywać się w chłopaka. - Nerine, kocham cię i to nie sen, ale czuję, że zaraz padnę jak nic nie zjem - roześmiał się, opierając plecami o krzesło. - Masz coś dla siebie? - dopytał, myśląc o Paskudzie i o tym co się z nim stało. Pamiętał, że widział martwe ciała Heliota z Samarą. Pamiętał, ,jak Ifryt wrócił do swojej prawdziwej postaci, łamiąc pieczęć klątwy, co zdawało się niemożliwe, a jednak. Samara miała rację i łączące ich więzy opiekunki z smokiem były potężniejsze niż komukolwiek się zdawało. Niestety, teraz był to problem, bo zapewne Ifryt odleciał zemścić się na rasie smoków oraz samych lalkarzach, a to był już problem, którym musiał się zająć Phyrin. W końcu, chcąc nie chcąc, Paskuda należał teraz do niego. Mimo to nie miał zamiaru teraz zadręcząć tym wszystkim Nerine. Mieli trochę czasu, który musieli spędzić inaczej. Odwrotnie do tego, co działo się ostatnimi czasy.

         Dni mijały dość szybko. Octavian znalazł osobę, która była w stanie zrobić protezę prawej ręki i po zdobyciu odlewu lewej dłoni, wziął się za pracę. Obiecał, że zlecenie wykona w ciągu tygodnia, więc Phyrin poczuł niewiarygodną ulgę, iż wyjdzie ze szpitala, przynajmniej wizualnie, cały. Pod nieobecność Nerine czytał kilka książek, świadom istnienia zaklęć iluzjonistycznych, które chciał nałożyć na protezę, aby nie rzucała się nikomu w oczy. W końcu nie musiał być już kneblowany bransoletami. Co prawda nie potrafił dać wiary w tą decyzję. Zbyt długo walczono z nim i specyficznym podejściem do jego pracy, aby teraz od tak mógł uwiezyć córce Ayvs.
         Tego poranka mag przebudził się znacznie wcześniej, dostrzegając w wazonie świeże kwiaty. Był to młody słonecznik, którego łupiny dopiero zaczynały barwić się na czarno. Dobrze znał ten kwiat i wiedział kto go zostawił. Uniósł wyżej swój wzrok, w kierunku drzwi, gdzie wystawała puchata końcówka lisiego ogona.
       - Nie chowaj się, wiem że tam jesteś - jego głos brzmiał na nieco rozbawiony, a jednak śmiertelnie spoważniał, gdy Kenta całkowicie wyłonił się zza ściany. - Przyszedłeś po nas, prawda? - pytanie brzmiał bardziej jak stwierdzenie, a odpowiedź lisa miała być jedynie potwierdzeniem jego słów i nie pomylił się, widząc jak mężczyzna unika odpowiedzi, jak zarówno samego spojrzenia byłego kochanka. Bo to dodatkowo dało do zrozumienia Hutsonowi, że również przyjaciel był wplątany w to wszystko. Westchnął zdruzgotany, uciekając wzrokiem za okno, a w tym momencie lis podbiegł do Phyrina, chowając twarz w pościeli. Kurczowo ściskał ją, a dźwięk zduszonego w kołdrze płaczu doszedł do uszu maga.
        - Przepraszam! Przepraszam! To wszystko moja wina, widziałem ich. Mogłem mu pomóc, zabrać go - łkał, błagając o przebaczenie Phyrina, ale on jedynie patrzył na niego i słuchał, zastanawiając nad wszystkim.
        Mag przyglądał się jak tryton oddzielał skórkę jakbłka od owocni, którą zaraz podzielił się z nim. Dziękując skinieniem głowy wziął do ust cienki plasterek, niespiesznie żując w ustach.
        - To nie są proste receptury. Wiele z nich jest mojego autorstwa - oznajmił, słuchając Ashbane. Niebieskowłosemu nie zamykała się buzia, co było dość zabawne, ale magowi to nie przeszkadzało. Dzięki temu wiedział ile go ominęło i o jak wielu sprawach by nie wiedział, gdyby nie opowieści rybki. Poza tym jego towarzystwo pozwalało nie myśleć o każdej powoli mijającej minucie w szpitalnym łóżku, a także w końcu utwierdziło w umyśle Hutsona, iż to wszystko nie było snem. Naprawdę pokochał kogoś jeszcze poza książkami, naprawdę poświęcił swój kontrakt za sprawą uczuć. Zaś sam demon... poświęcił kilka lat życia maga, aby zabić Heliota oraz Samarę. Mimo to Phyrin uważał, że ta cena była tego warta. Najchętniej połowę z pozostawionego mu czasu poświęciłby również na zniszczenie Beliada, jednak czy faktycznie był tego taki pewien? To nie tak, że nie byłby w stanie znaleźć środka zaradczego na demona.
         Po półtora tygodnia Phyrin stał przy drzwiach swojej sali mogąc się pożegnać z szpitalnym łóżkiem oraz Octavianem. Odebrał prezent od ukochanego, od razu zakłądając rękawiczki, bo poprzednie przez protezę nie pasowały już na jedną z dłoni.
        - Tak, czas wrócić do domu - przytaknął, obejmując w pasie rybkę, od razu odpowiadając na pocałunek. Ten czas pozwolił mu poukładać wszystkie myśli. Musiał znaleźć właściwy moment na powiedzenie trytonowi co stało się z tą dwójką, o ile go to interesowało. Ostatecznie nie pytał o dziewczynkę oraz maga, więc nie widział powodu spieszyć się z tym tematem. Jednak co do Paskudy... mogły spełnić się najgorsze przypuszczenia Hutsona, a to oznaczało, że powoli nadchodziła burza ukryta za pięknymi chmurami.
         Zeszli na dół z niewielką ilością rzeczy. Mag spojrzał na swój biedny, zapakowany po brzegi samochód i najgorszego kierowce za kierownicą. Najgorszy scenariusz kreował się w jego umyśle, a twarz powoli zaczęła blednąć rytmicznie z poszerzającym się uśmiechem jasnowłosej.
        - Pójdę jeszcze po morfinę - chciał okręcić się na pięcie z powrotem bo sporą dawkę znieczulenia, ale Makoto burknęłą do niego w odpowiedzi, że będzie grzeczna i wcale tak źle nie prowadzi. Podobno poprawiła się od ostatniego lata. Phyrin niechętnie zaryzykował, wsiadając z przodu. Nadal nie zabiła trytona, więc tym razem również powinna ich dowieźć całych na miejsce. Droga była dość znośna, a blondynka cały czas nawijała co robili, gdy on sam smacznie spał. Jakie cudowne, nowe gatunki znalazła, które zaś zmieniły swoje środowisko.
        Hutson wyszedł z auta, gdy byli już na miejscu. Spojrzał na czyste niebo, a potem oślepiające słońce. Słyszał znajomy szum wody, czuł tę chłodną bryzę, dźwięk mew i słony posmak w powietrzu. Byli w domu. W końcu był w pracowni.
        - Na pewno jest lepiej niżeli byłem sam - zażartował, dając się poprowadzić przez "ruchome" piaski dzielące ich od mety. Całą drogę spoglądał na czubek głowy Nerine, jak jego włosy rytmicznie falują z jednej strony na drugą, jak smugają swymi końcówkami zarys tyłka. Patrzył również na dłoń Ashbane, która była przyjemnie ciepła i pozwalała magowi myśleć, że nigdzie mu nie jest w stanie uciec. Ciepło, bezpieczeństwo i wiele innych emocji zaczęło powracać do Hutsona, tworząc przyjemną, błogą otoczkę, bańkę, z której nie chciał teraz uciekać.
         - Nerine - odezwał się, gdy długowłosy wkłądał klucz do zamka, chcąc nacisnąć na klamkę. Mag powstrzymał rybkę, kładąc swą prawą dłoń na jego,  zdrową ręką podpierając się o drzwi. Zrobiłkrok bliżej, ledwo muskając swym ciałem ciało ukochanego. Pochylił się, łaskocząc swym gorącym oddechem odkrytą skórę na szyji oraz ramieniu Nerine. Motylki w brzuchu coraz mocniej trzepotały swymi skrzydełkami, rozrywając Phyrina od środka.
         - Pragnę cię - szepnął, a wraz z tymi słowami zdrową ręką zanurkował pod jego koszulkę, błądząc ku górze swą chłodną dłonią. Badał swymi palcami każdy zarys mięśnia trytona, ostatecznie obejmując go w pasie i przyciągając do siebie. Pasował idealnie, a jego pośladki przyjemnie przyległy do bioder mężczyzny. Zwilżył usta językiem, muskając czule szyję ukochanego, dopiero teraz naciskając mocniej protezą na klamkę, aby otworzyć drzwi i wpuścić ich do środka. Nie pozwolił uciec Nerine. Od razu obrócił go, przytwierdzając plecami do zamkniętych drzwi pracowni. Przy okazji kopnął jeden z leżących obok kartonów, ale nie przejął się tym, całkowicie skupiony na twarzy zawstydzonego Ashbane.
         - Długo na to czekałem - mruknął, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Pożądał go jak nikogo innego, a codzienna myśl o tym, keidy wrócą i co będzie mógł z nim zrobić, tylko przyspieszała rosnące w spodniach maga napięcie. Zsunął z siebie jedną rękawiczkę, a potem drugą, unosząc ją wyżej, między ich twarze. Karbinowe tęczówki maga zaświeciły delikatną poświatą, a runy przemknęły przez sam środek oczu. Drewnianą protrezę zaczęła pokrywać skórą, a gdy sięgła już samych koniuszków, mag nią poruszał, jakby była żywą dłonią. - Tak lepiej - szepnął, ujmując palcami podbródek kochanka i od razu posmakował ust. Delikatny pocałunek przerodził się w głebszy i jjeszcze bardziej namiętny. Nie pozwolił odetchnąć rybce, kontynuując pocałunki. Chciał podzielić się z nim swoim pragnieniem, pokazać jak bardzo go kochał, jak bardzo chciał znaleźc się nad nim, skosztować go całego. W jednej chwili wsunął obie dłonie za plecy Nerine, zsuwając je na pośladki, któe złapał i jednym, pewnym ruchem podrzucił go, aby móc zanieść do sypialni, ale nim to zrobił, posadził kochanka na stole, robiąc tam nieco miejsca. Pospiesznie pozbył się ich wspólnych koszulek, dopiero teraz pozwalając zaczerpnąć im obu powietrza. Rozgrzanego tak samo mocno, jak płuca maga.
         - Nie myśl, że dam ci dzisiaj pospać - wysapał, wpatrując się prosto w jego oszałamiająco błękitne oczy. - Nie patrz tak na mnie inaczej całkiem się zatracę w twoich oczach - przyznał, znów smakując jego ust i łapiąc go na nowo za tyłek, ruszył w stronę pokoju Ashbane.

         Nie potrafił powstrzymać rozbawienia od słów rybki, gdy tak twardo upierał się, aby nic sobie nie zrobił podczas oddania swojego zdrowego rozsądku żądzy skosztowania swojego ukochanego. Wszystkie wzbierające się uczucia do tej pory miały tylko jeden kulminacyjny moment na wybuchnięcie, i nadal Phyrin nie czuł usatysfakcjonowania z nich. Ciągle odczuwał niedosyt, pragnienie spełnienia, do którego teraz dążył, a rybka jak na złość chciała mu w tym wszystkim przeszkodzić. Niestety, choć z natury Hutson był niewiarygodnym  altruistą, czasem nawet aż do przesady, to miewał momenty jak te, że był niczym ściana, od której wszystko się odbijało, a on sam brnął dalej przed siebie, nieugięty.
         Nawet gdyby miał szwy i miałyby popękać, dopiąłby swego celu.
         Delikatnie ułożył na miękkim materacu niebieskowłosego, przyglądając jak jebwabna pościel zaczyna otulać pół nagie ciało rybki. Jej aksamitny dotyk i błyszcząca powierzchnia pięknie scalała się z połyskiem długich włosów oraz jasnej skóry ukochanego. Mag wręcz pożerał swym wzrokiem Nerine, dostrzegając jego niepewność, co zdawało mu się być niezmiernie urocze i tym bardziej budowało w mężczyźnie potrzebę zaopiekowania się Ashbane w tym miejscu. Nie mógł całkowicie stracić nad sobą kontroli. Musiał pilnować samego siebie, aby nie oddać się buzującym uczuciom. Pragnął go pochłonąć w swych ramionach, zanurzyć powoli i głęboko, a potek przyspieszyć raz za razem. Odpocząć i znów wrócić do tego samego na różne sposoby, jednak musiał pamiętać o jednej bardzo istotnej rzeczy. To był pierwszy raz trytona i nie mógł go wystraszyć. To miało być ich wspólne, miłe wspomnienie, a nie koszmar z ubiegłej nocy.
         Mruknął z zadowoleniem na pieszczotę Ashbane, gdy jego kciuk czule pobłądził po jego rozgrzanym policzku i bez zbędnego zawahania wtopił się w wilgotne usta długowłosego. Czuł w tym geście strach i niepewność rybki. Oddając w pocałunku odpowiedź, stanowczo, lecz czule naparł swymi wargami, smakując ich podczas przeciągania tej chwili i odrywając się niechętnie usłyszałto, czego się spodziewał po spojrzeniu w tę niebezipeczną błękitną otchłań tęczówek.
         - Jestem zaszczycony tym faktem - uśmiechnął się szczerze, a w jego oczach na nowo pojawiły się runy. Po chwili w pokoju zapadła ciemność, którą rozświetliła delikatna mgiełka o rozmaitych kolorach, przypominając tęczę. W powietrzu zaczęły unosić się meduzy oraz drobne rybki o rozmaitych kształtach. Zawieszone nad ich głowami siatki przeciw komarom falowały, jakby unosiły się właśnie w wodzie. te złudzenie optyczne było tym, czego chciał teraz Hutson, aby Nerine poczuł się jak pod wodą. W najlepiej mu znanym miejscu. Teraz nieosiągalnym z powodu kary od własnej rodziny.
          Mag stęknął, gdy dłoń trytona zaczęła zjeżdżać z klatki piersiowej na brzuch. Piorunujące uczucie niczym strzała zaczęła gnać rozpędzona jeszcze niżej, gdzie palce Ashbane jeszcze nie sięgały, a sam Hutson pragnął ich właśnie teraz, właśnie w tamtym miejscu. Z kolejnymi słowami długowłosego, Phyrin oparł swe czoło o czoło trytona, uśmiechając się do niego, ciesząc z całego serca na słowa, któe słyszał. Podobały mu się tak bardzo, że nie prędko zdołąły się nimi znudzić i z tym uśmiechem znów wtopił się w usta ukochanego, mrucząc przy okazji odpowiedź, której być może Nerine nie mógł zrozumieć, choć z pewnością się jej domyślał.
          Odnalazł zagubioną na swoim brzuchu dłoń Nerine i ujął ją czule swoją własną, ciągnąc z powrotem nad jego głowę i nie puszczając jej, naparł swymi biodrami na krocze rybki. Gardłowy dźwięk wydobył się z jego ust i rozbawiony tak silną reakcją samego siebie, schował swoją twarz w ramieniu kochanka. Czuł się jak młody szczeniak przechodzący swoje pierwsze zauroczenie, choć wiek zdecydowanie do tego nie pasował.
         - Nie wstydź się. Jeśli tylko masz na coś ochotę, zrób to. To nie pierwszy ani ostatni raz jak będziemy to robić - szepnął, przygryzając jego płatek ucha, lekko go jeszcze ssąc i zjechał niżej, kreśląc głębokimi pocałunkami ścieżkę, aż do zakończenia ramienia, skąd dalej popełznął swą dłonią, chcąc doprowadzić Nerine do przyjemnych dreszczy. Niechętnie puścił dłoń ukochanego, zjeżdżając nią niżej na tors, którym postanowił dokładniej się zająć, pieszcząc sutki, które zaraz zaczęły sterczeć. Ssąc je i bawiąc nimi między palcami słuchał uważnie Nerine, badając co mu się podoba, a czym jest lekko przerażony, nie znając jeszcze dokładnie tego uczucia i stopniowo schodził coraz niżej swym językiem, kreśląc mokrą ścieżkę na samym środku, krążąc wokół pępka i drażniąc palcami okolice dolnej odzieży, kusząc wtargnięciem pod nią, ale za każdym razem rezygnował z tego, pozostawiając na Ashbane uczucie pewnego rozgoryczenia i niedosytu. Unosiłswój wzrok w górę, na klatkę piersiową Nerine, która szaleńczo unosiła się i opadała, zza której mógł dostrzeć tę cudowną, zaczerwienioną po same uszy twarz. Radość rozpierałą go od środka, tak samo jak pragnienie znalezienia się w końcu w chłopaku, ale wiedział, że to jeszcze nie pora.
         Wstał z łóżka, czując ten owiewający go zewsząd chłód. Spojrzał w dół na rozkosznie wyglądającego kochanka i kciukiem przetarłkącik swych ust, wilgotny od całej tej zebranej śliny. Bez zwłoki zabrał się za rozpięcie rozporka i pozbycie się spodni, ale nadal pozostawiając bieliznę. Zanurzył swój nos w kroczu Nerine, muskając ustami jego przyrodzenie przez materiał, aż ostatecznie nie stanął i dopiero wtedy uwolnił penisa spod majtek, słysząc tę wydobywającą się z gardła trytona ulgę.
         - Rozluźnij się i chłoń przyjemności - powiedział miękkim głosem, łapiąc całą dłonią za przyrodzenie i zjechał nią w dół, zabierając nadmiar skórki. Pochylił się nieco bardziej, dmuchając gorącym oddechem w szczyt i zaraz z sporą ilością śliny zaczął ssać czubek, krążąc wokółniego językiem. Powoli wkładał go coraz głębiej, bawiąc na rozmaite sposoby przyrodzeniem Nerine niezapominając również o jądrach, którymi bawił się od czasu do czasu.
         Pozwolił odpocząć Nerine, zajmując się tym razem jego udem, które muskał delikatnie, trzymając je lekko ugięte, z dłonią w zgięciu po czym z powrotem wrócił do poprzedniej zabawy, chcąc doprowadzić trytona prawie do orgazmu, ale przerwał, gdy tylko był tego bliski. Hutson czuł jak w jego spodniach nie było już zawiele miejsca i wręcz chciał wybuchnąć z niecierpliwości, podniecająć się samemu na to wszystko co robił Ashbane, ale wisienka na torcie smakowałą najlepiej, gdy solidnie się do niej przygotowało.
         - Teraz kolej na palec - oznajmił, wracając nad Nerine i powoli wsunął jednego palca, po chwili poruszając nim w wnętrzu ukochanego. Czuł jakjest przyjemnie ciasny i wilgotny, jak gorąc oplata jego palec z każdej strony. Chętnie by już go zamienił na coś innego, ale wiedział, że tylko skrzywdzi rybkę. To nie była wystarczająca wielkość z jaką powinien się zaznajomić i oswoić, dlatego po chwyli dodał kolejnego. Mag chciał zrobić to wszystko klasycznie, ale wiedział, że nie odmówi trytonowi, gdyby zechciał dołączyć do tego wszystkeigo zabawki.
        - Ach - westchnął, ciesząc się słodkimi dźwiękami wydobywającymi się z ust Nerine, jak samym faktem, w jaki sposób jego ciało wiło się pod nim z rozkoszy.

         Kolejny dreszcz przeszedł przez ciało maga, gdy usłyszał własne imię wypowiadane z ust kochanka. Nie protestował, gdy ich usta łączyły się w jedno. Chętnie na nie odpowiadał, wcześniej nie robiąc tego w obawie, że Nerine może obrzydzać własny smak. Widząc jednak, że sam tego chciał, zagłebiał swój język w wnętrzu ust niebieskowłosego, mrucząc do nich w zadowoleniu.
         - Skoro nalegasz - nie mógł uspokoić swojego bicia serca oraz radości wypełzającej mu na twarz. Zamknięty w szczelnym uścisku trytona, wyciągnął swoje pasce, zsuwając z siebie bieliznę i od razu odsuzkując szparkę, wsunął się w nią powoli. Czuł wyraźnie jak ciepło zaczęło go pochłaniać zewsząd. Rybka była przyjemnie ciasna przez co mag czuł każdy ścisk, każdy ruch ciała kochanka.
         - Cholera, jesteś tak przyjemnie ciasny - wydyszał, stękając i powoli zaczął się poruszać w Ashbane. Rytmicznie przyspieszał, widząc jak ból rybki zamienia się w przyjemność. Sam czerpiąc z tego nieśłychaną przyjemność, zaczął się zatracać w uczuciu.
         Krople potu tworzyły się na ich skórach, spływając wilgotnymi ścieżkami, wpadając w zagięcia, sunąc po ich udach i brzuchach, gdy oboje poruszali się w nadany rytm. Oboje obdarowywali się jękami rozkoszy, ściskając się i drapiąc, czy podgryzając. Phyrin nie szczędził Nerine, robiąc mu kilka malinek, czy to z tyłu na karku, na wnętrzu uda, czy pośladku. Brał kochanka na rozmaite sposoby, sprawdzał jak bardzo jest rozciągnięty, próbując różnorakich pozycji, aż poczuł jak oboje są u szczytu swoich możliwości, granicy, przy której mieli zaraz wybuchnąć.
         - Nerine, dojdźmy razem - wysapał mu do ucha, patrząc prosto w te piękne, rozmyte od dawki przyjemności i zmęczenia oczy, po czym zatopił się w jego usta, wygodnie sadzając na sobie chłopaka, samemy siedząc okrakiem i rękoma trzymając za jego pośladki, unosił go w górę i w dół.
         - Nerine! - wyjęczał, przyspieszając na tyle ile miał jeszcze sił i w jednej chwili poczuł jak dochodzi w trytonie. Drżąc z przyjemności, uniósł głowę, opierajac brodę o klatkę kochanka i dysząc poczuł jak traci wszelakie siły. Przyjemne pulsacje zaczęły go obezwładniać i opadł na plecy cały zdyszany. Łapiąc w rozpalone płuca gorące powietrze, chciał opanować wirujący się przed nim świat. Z głupkowatym uśmiechem chłonął to cudowne uczucie, obejmując ciało trytona. Niespiesznie zaczął go pieścić swym dotykiem, głaszcząc plecy, ramiona oraz głowę, aby oboje mogli odetchnąć po tym cholernym rodeo.
         Spoglądał na sufit, na nieokreślony punkt, dostrzegając jak rybki stworzone za pomocą jego magii nadal pływały, dekorując całe otoczenie. Sięgnął po jedną i stuknął w nią, a ta przestraszona uciekła w inne miejsce. Nie był pewien, czy powinien psuć ten moment swoimi myślami, ale nie mogły dać mu spokoju, więc zebrał się w sobie po chwili.
         - To było cudowne, ty jesteś cudowny, Nerine - szepnął, odgarniając czule przyklejone do jego twarzy kosmyki włosów. Przyjemnie było mu nasłuchiwać bicia jego serca, które z czasem się uspokajało.
         - Tamtego dnia... nie pamiętam wszystkiego - zaczął lekko niepewnie. - wiem tylko, że spotkałem śmierć i uciekałem. Potem, kiedy wróciłem do ciała... leżałeś obok. Heliot i Samara... widziałem ich ciała, a raczej ich resztki - ucałował czubek głowy Ashbane, nie przestając go pieścić. Pomagało to magowi. Uspokajało go i pozwalało skupić myśli na tym, co chciał mu przekazać. Tryton nie pytał o to jeszcze ani razu, ale Hutson czuł potrzebę wyjaśnienia mu wszystkiego co widział. Poza tym był to wstęp do tego, co chciał niebawem zrobić.
         - Paskuda... przełamał klątwę. Najwidoczniej uczucia jakie łączyły go z opiekunką były bardzo silne. Prawdopodobnie będzie chciał zemścić się na lalkarzach i samej królowej smoków - urwał i przeturlał ich, aby znaleźc się tym razem nad Nerine, aby znów zatopić się w jego ustach i wysłuchać co ma do powiedzenia na ten temat. - Chcę go powstrzymać - spojrzał poważnie prosto w oczy ukochanego. Potrzebował wsparcia, usłyszenia, że to co chce zrobić jest słuszne.
         - Ale będę musiał wyjechać. Wyruszysz ze mną? - spytał i słysząc odpowiedź uśmiechnął się do rybki.
         - Nie myśl, że to koniec. Mówiłem, że nie dam tobie dziś spać - czując jak na nowo wzbierają się w nim siły do działania, zaczął błądzić rękoma po ciele Ashbane, zaczynając kolejną rundkę.
         Tak jak obiecał, nie dał za wiele spać niebieskiej rybce. Noc była ich, długa i wyczerpująca. Nawet nie wiedział ile razy doprowadził ukochanego do orgazmu, ile razy on sam oszalał, zatracając się w tym cudownym uczuciu euforii.
         Obudziły go poranne promienie słońca, wpadające przez okno prosto na ich zaspane twarze. Phyrin niechętnie poprawił się w łóżku, czując na sobie delikatny ciężar trytona. Widząc go, uśmiechnął się ciepło, wzdychając na samą myśl co wyprawiali przez te kilka godzin. Spojrzał na swoją protezę, krzywiąc się w niesmaku. Było to strasznie upierdliwe. Nic nie czuł, nie mógł nią za bardzo poruszać i jedynie magia mogła oszukać jego zmysły oraz oczy. Jednak pamietanie o tym, aby cały czas nakłądać zaklęcie i je podtrzymywać... było ono upierdliwe, niedorpacowane, a sam mag potrzebował w tym wszystkim wprawy, treningu. Mimo to cieszył się, że tka to wszystko się skończyło.
         - Zrobię dziś śniadanie. Pewnie jesteś obolały - mruknął, widząc jak jego kochana rybka przebudza się ze snu, wyczuwając ruch maga. - Masz jakieś życzenie, co byś chciał zjeść? - spytał, czując nieopisane szczęście na widok Nerine leżącego w łóżku, zaraz obok niego, wymęczonego i rozczochranego po seksie.

         Dobry humor nie opuszczał maga od samego rana. Być może powodem była leżąca tuż obok osoba, którą nie potrafił się nacieszyć przez całą upojną noc. Choć ciemnowłosy nie miał ochoty wychodzić z spod ciepłej kołdry, to wiedział, iż czekają na niego pewne obowiązki i musiał je wypełnił, bo jeśli nie on, to kto? Obolały Nerine? Chciał dać odpocząć swojemu kochankowi. Przez ostatni miesiąc to on obskakiwał Hutsona, więc ten chciał jakoś się zrewanżować, a śniadanie było idealną do tego sposobnością.
         - Przyniosę śniadanie do łóżka. Nie martw się o nic dzisiaj - mruknął zadowolony podczas pocałunku, resztkami siły woli wychodząc z łóżka. Zaciągnął na siebie wczorajszą bieliznę i podszedł do okna, aby uchylić je nieco i wymieszać świeże powietrze z tym zebranym smrodem. Choć Hutson uważał, że ten zapach nie był wcale taki koszmarny. Czuć było ich ciała, pot oraz całą resztę jaką wypracowali przez kilka godzin. Na samą myśl o tej nocy, Phyrin bez większego trudu potrafił przypomnieć sobie szczegół wijącego się ciała Nerine pod sobą, gdy bombardowany był przyjemnymi pchnięciami w jego punkt G.
         - Z czasem wyrobisz kondycję - powiedział, przerzucając przez głowę koszulkę. Nie przejmował się, że pachniała potem. Był brudny i miał zamiar szybko wskoczyć pod prysznic, gdy tylko wyjdzie z sypialni.
         - Woda morska z pewnością nie jest zbyt ciepła. Jak wytrzymujecie taką temperaturę? - spytał zaciekawiony, podchodząc już do drzwi wyjściowych.
         - Jajecznica z awokado, przyjąłem - uśmiechnął się łobuzersko i młodzieńczo z błskiem w oku jakiego od lat nie miał i zniknął po chwili za drzwiami, przeciągając zastygłe kości. Od razu pomaszerował do skromnej szafy, zaglądając do jej środka. Sięgnął po zwykłe, czarne spodnie z koszulką o takim samym kolorze, a gdy przesunął wieszaki, odsłonił widok na zaczarowany środek, raj dla kociego Paskudy i nagła nostalgia obezwładniła maga. tęsknił za tym irytującym dupskiem, za kitą lądującą w jego porannym kubku kawy. Brakowało mu sierści na wszelakich ubraniach, a ślady pazurów na starych meblach tylko piętnował to wszystko. Hutson westchnął cieżko, zamykając szafę i udając się do łazienki, wziął szybki prysznic.
         Czując się orzeźwiony ruszył do aneksu kuchennego, wyciągając niewielką patelnię. Wszystkie potrzebne składniki wyciągnął na blat i szykując jajka, pokroił w cienkie plastry awokado, rozkładając je na talerzu. Gdy tylko jajecznica była gotowa, zaczął smażyć dla siebie boczek. Gdy ten przyjemnie skwierczał, tworząc niesamowity zapach, Hutson postanowił nakarmić swój mięsożerny słonecznik. Złocista roślinka wesoło otwierałą swój pysk, szczerząc tysiącami ostrych jak szpilki kłów, a jej plącza niczym drobne rączki bujały się faliście ku górze, jakby chciały sięgnąć po trzymane przez mężczyznę robaki w palcach. Z zadowoleniem zrzucił kilka z nich, wracając do boczku i z dwoma talerzami wrócił do sypialni, siadając zaraz obok trytona. Podał mu jego talerz oraz sztućce. Splątał swe stopy razem, od razu pakując do ust plaster nadal gorącego boczku.
         - Jak pójdziesz się umyć wymienię pościel. Masz na dzisiaj jakieś specjalne życzenia, albo plany? - spytał, zerkając w stronę niebieskowłosego i widząc jak długie kosmyki zaczynają mu przeszkadzać, zebrał wszystkie delikatnie splatając w gruby warkocz.
         - Cieszę się, że ich nie ściąłeś. Są piękne i pasują tobie - szczerze skomplementował rybkę, wracająć do jedzenia śniadania. Nie miał na niego zbytnio ochoty, ale wiedział, że jeżeli je zignoruje, to dostanie repremendę i godzinny wykład od Ashbane, a to była ostatnia rzecz jaką dziś chciał dostać.
         - ZAMKNĄĆ BRAMĘ! - strażnik w złotej zbroji ryknął do swych podwładnych, którzy spanikowani zaczęli pchać z całych sił mosiężne skrzydła drzwi. Były one trzykrotnie wyższe od nich samych, a ciężar był niebywały. Przypominało to pchanie przez człowieka półtora tonowego samochodu. Różnica w poruszaniu była niewielka, a wysiłek wyciskany w ich rękach niewyobrażalnie duży. A mimo to dali radę. Zdążyli przed nadejściem czarnego smoka, który pozbywał głowy za pomocą swego ogona ich dowódcę. Bestia krocząc powoli w ich stronę zaczynała podnosić swój łeb, wypinając dumnie pierś do przodu. Jego majestatyczny wygląd coraz mocniej budował podziw, a zarazem strach w ludziach. Ich nogi drżały, ale nie od ziemi, którą wprowadzał w drgania, stąpając w ich kierunku. Zatrzymał się nagle  zniewielką dzielącą ich różnicą, patrząc na dwójkę z góry.
         - N...n-n-nie przepuścimy ć-ć-ć...-cię - jeden wręcz się zagotował ze strachu, czując ciepły mocz spływający po nodze. Smok jednak nic sobie z nich nie zrobił i jednym machnięciem łapy przepołowił strażników na pół. Przednimi kończynami stanął na zamknięte przejście, chcąc je otworzyć, ale ono ani drgnęło. Tego mógł się spodziewać po magicznej blokadzie nałożonej na nie automatycznie, gdy tylko obie połóki skrzydeł się połączą. Dlatego nie była tu potrzebna silna straż. Taką lepiej wykorzystać w innym miejscu, bliżej władcy, do któego było śpieszno bestii.
         Odpuścił. Wiedział, iż nic na to nie poradzi i musi szukać kolejnej drogi, sposobu na dotarcie do starego domu, a opcji znał wiele. Być może nawet więcej od samej królowej. Odwrócił się więc plecami do drzwi, pozostawiając miejsce całe we krwi i trupach, aby ziemia mogła je powoli wchłonąć.

         Magowi nie uśmiechał się za bardzo pomysł organizowania imprezy składającej się więcej niż z trzech osób, ale wiedział, że było to niezbędne. Suma sumarum, gdy doszło już do tego dnia, przestał żałować i myśleć o tym jak o irytującym zebraniu głośnych osób. Zwyczajnie chłonął rozradowane twarze przyjaciół, któzy wymieniali się swoimi przeżyciami, wcinając od czasu do czasu przekąski rozłożone na stole i zapijając je wybranym napojem.
        - Prawie zapomniałam - Makoto zaczęła grzebać coś ze swojej podręcznej torebeczki przewieszonej przez ramię na długim, koralowym pasku. Podała drobną książeczkę, którą otworzyłHutson z lekko zdziwioną miną, a gdy ją otworzył, dostrzegł dowód osobisty z zdjęciem samego Nerine oraz jego dane osobowe. Ciemnowłosy uśmiechnął się pod nosem dostrzegając to zadowolenie na uwiecznionej fotografii rybki.
        - Alarice Flatsworn wszystko zorganizowała. W ramach przeprosin - dodała, dźgając łokciem żebra przyjaciela na co on syknął, czując nieprzyjemny ból między nimi i schował dokumenty do kieszeni płaszcza.
        - Będę musiał jej podziękować - upił łyk owocowego soku, który przyjemnie szczypał po gardle dodając pewnego rodzaju orzeźwienia.
        - Pamiętaj też o kasce za zrobienie opłat - mrugnęła okiem i pobiegła w stronę Nerine, aby pomóć mu w noszeniu rzeczy. W tym momencie Hutson przypomniał sobie, że faktycznie miał coś takiego zrobić, ale całkowicie wypadło mu to z głowy. Z cichym westchnięciem wyszukał z dna kieszeni komórkę, do której obecności już się oswoił. Wszedł na aplikację bankową chcąc wyszukać numer konta przyjaciółki i pobladłcały widząc cyferki. Kątem oka zerknął na Ashbane, dochodząc do wniosku, że faktycznie będzie musiał zagonić go do roboty, albo samemu znaleźć lepszą robotę. Może dodatkowe godziny w szpitalu? Cóż, Octavian z pewnością byłby z tego zadowolony.
        - Naprawdę zmartwiłam się, gdy doszły mnie słuchy o twoim pobycie w szpitalu - poczciwa Pani Perindson wzięła jedno z kruchych ciastek, mocząc je w filiżance kawy, a potem powoli zaczęła je pochłaniać, gdy Phyrin wystawiał protezę, by przyjaciel po fachu mógł ją obejrzeć oraz magię, jaką na nią zastosował Phyrin.
        - Niesamowite - pochłonięty naturalnymi ruchami protezy, wyprostował się. Wyciągnął dłoń, a potem z wskazującego palca wyłoniła się malutka ośmiornicza macka, która oplotła jeden z palców. Hutson zadrżał od nieprzyjemnego dotyku, czując jak przyjaciel wysysa nieco magii, aby ją lepiej zrozumieć. Chciał już to zanegować, ale w tym samym momencie zaatakowała go niebieska rybka, obejmując w pasie i całując w kark, na co ciało maga od razu zareagowało silnym dreszczem. Mimo to nie dał tego po sobie poznać, nadal z twardą obojętnością oraz opanowaniem kontynuował rozmowę z staruszką, która dumna była z płaszcza jaki sprezentował mu Nerine.
         - Skoro wszyscy są już na miejscu - zaczął mag, czując jak Ashbane łapie go za rękę, a kącik ust niznacznie drgnął w subtelnym uśmiechu. - Znieśmy toast, za was. Bardzo wam dziękuję za wszystko - każdy z szeorkim uśmiechem od ucha do ucha wziął szklankę, z któej aktualnie pił i życząc sobie wszystkeigo najlepszego unieśli naczynia, kosztując trunków. Wspólnie spedzany czas gnał jak szalony. Każdy wymieniał się ciekawostkami, nikt się nie nudził, a zabawy zorganizowane w między czasie idealnie dopełniały wszystko wokół. W pewnym momencie Phyrin poczuł lekkie zmęczenie, więc usiadł na rozłożonym kocu, przyglądając się jak Makoto rzuca winogrona do ust Nerine, a ten z brawurowo nie trafia. Wszyscy się zaczęli śmiać. Blondynka wstała niechętnie i zaczęła chodzić za Octavianem, chcąc wymacać jego macki. Ten widok był doprawdy dziwny, bo zwykle to lekarz gonił za swoimi ofiarami, a nie na odwrót, ale co się dziwić zapałowi tej dziewczynie. Męczyła dosłownie każdego swoim wulkanem enerigi.
         - Wydaje mi się, że to bardziej skomplikowane - wymamrotał pod nosem mag, spoglądając na czubek głowy rybki i podparł się wygodnie rękoma z tyłu pleców, aby spojrzeć w delikatnie zachmurzone niebo. Potrafiłzrozumieć powody nieobecności Kenty i Phyrin wiedział, że nie chodziło tutaj wyłącznie o uczucia. Problemem było to, do czego się dopuścił lis. Teraz nie był wstanie spojrzeć ani byłęmu kochankowi, ani rybce prosto w oczy.
         - Nie myślmy o tym - przerwał temat, podnosząc się z cichym stęknięciem po czym wyciągnął rękę do ukochanego z iście seksownym uśmiechem. Wyglądał jakby to wszystko odjęło mu z dziesięć lat. Cały lśnił młodzieńczą siłą i ochotą do aktywnego spędzenia czasu, a dlaczego? Może powodem była lecąca piosenka z radia, którą tak bardzo lubił.
         - Zatańczmy - zaproponował, podciągając Ashbane, gdy tylko wyciągnął własną rękę. - Powolutku, raz i dwa, raz i dwa. Daj się prowadzić - nie był idealnym tancerzem, ale znał podstawy, które mogły go uratować w takich sytuacjach. Pani Perindson z wypiekami na twarzy patrzyła na ich dwójkę, oczarowana jak w obrazek, ledwo powstrzymując chichoty, gdy deptali sobie czasem po stopach.
         - Stań na moich stopach. Nie chcę skończyć jeszcze na wózku - zażartował, przyciągając jeszcze bliżej swojej piersi rybkę.