Triton and the Wizard

      Obserwował uważnie trytona, aby sam się czasem nie skaleczył. Pilnował również obu kopytnych, aby czasem Fanfatar niczego nie wywinął. Krótkowłosa natomiast ze strachu ściskała dłonie ukochanego, wpatrując w swą nogę, którą Phyrin zgrabnie wydostał z uścisków szczęk. Nie wyglądała najgorzej, ale mogło być lepiej, gdyby nie adrenalina spowodowana szokiem. Mag nie zastanawiał się zbędnie nad tym wszystkim. Musiał zająć się raną, więc niezwłocznie zaczął ją oczyszczać z brudu. Posmarował mniejsze rany maścią, a głębsze zszył, okłądając gazami, a całość owinął jałowym bandażem. Na koniec odetchnął z ulgą, wycierając pot z czoła. Był z siebie niesłychanie dumny, ale również niebieskiej rybce należały się pochwały. Gdyby nie on, roboty byłoby o wiele więcej. Hutson przyznał sam sobie, że jednak czasem warto mieć pomocną dłoń u swego boku.
       Mężczyzna uniósł delikatnie swe brwi ku górze, patrząc na dłoń rybki, która wylądowała na jego własnej. Było to dziwne, lecz nie uciekł, bo nim nawet o tym pomyślał, ciszę przerwała Ciraalda.
       - Trochę odpoczynku i będzie jak nowa - odpowiedział, uśmiechając się pocieszająco do pacjentki. Nie było w tym ani grama kłamstwa. Phyrin nie lubił oszukiwać ofiar wypadku, więc nawet jeśli szczerość nie malowana była w jasnych kolorach, wolał przekazać suche fakty. Jego karminowe tęczówki powędrowały z powrotem do trytona, gdy zaczął oglądać pułapkę, a sam mag na ślepo wrzucał wszystkie rzeczy z powrotem do torby.
        - W lesie chodzą słuchy o twoim nowym podopiecznym . Nie chcę być niegrzeczny, ale czy to prawda? Masz pomocnika? - Fanfatar nie mógłsobie odpuścić tego pytania, a widząc minę maga, szybko spuścił wzrok, czując dłoń swej narzeczonej na plecach.
       - To mój pomocnik. Jak widzisz, przydał się - odpowiedział, wiedząc doskonale, że niewiele o nim wiedzą i ciekawi są większych szczegółów. Niestety, Hutson nie mógł zdradzić niczego o swoim pacjencie. Nerine był trytonem, zagadkową rasą spotykaną tak niewiele razy, że cokolwiek z nimi zwiazane trafiało na półki z rzadkimi przedmiotami. Nie mówiąc już o kolokwialnych, wysokich cenach.
        Cała trójka spojrzała zaskoczona na Nerine, nie spodziewając się tego, co właśnie usłyszeli. Hutson odnalazł morską głębię oczu trytona, szukając w nich drugiego dna w tych słowach i czuł nosem, iż chłopak czegoś mu nie mówi. Być może na wzgląd młodej pary kochanków. Nie tracąc więc chwili dłużej, podniósł swe szanowne cztery litery, zarzucił na ramię torbę i spojrzał przepraszająco na jelonki.
        - Lecznicze zioła załątwią sprawę z powracającym bólem. Środki przeciwbólowe puszczą za godzinę, ale nie ma czym się martwić. Za trzy dni ściągnijcie opatrunki. Jeśli rany będą obrzęknięte i zaczerwienione, albo zaczną piec, zawiadomcie mnie - choć był pewien swoich zdolnoci, musiał przekazać im procedurę na wypadek, gdyby do rany wdarło się zakazenie. Wolałdmuchać na zimne, nizeli potem słuchać, że na jego dłoniach spoczęła krew niewinnej.
        - Jesteśmy twoimi dłużnikami, Phhyrinie Hutson - skinęli głową, a mag podszedł bliżej rybki, popychając delikatnie ręką w stronę gęstych zarośli, aby mogli się nieco oddalić. Pomysł w poszukiwaniu innych pułapek nie był wcale taki zły. Jeśli byli tu kłusownicy, to w stu procentach zastawili tego cholerstwa jeszcze więcej. Mag nie przejmował się, gdyby złapali w sidła wiewiórkę, czy inne dzikie zwierzę, ale zagrozone wyginięciem rasy magiczne, to co innego. Makoto udusiłaby go własnymi rękami, gdyby przyczynił się do zagłądy jednej z tych cudownych ras.
        - Coś się stało? Wydajesz się nie mówić całej prawdy. Coś zauważyłeś znajomego? - spytał, gdy znaleźli się wystarczająco daleko od obojgu narzeczonych. W lesie nie było ani śladu obcych podeszw, czy złamanych gałęzi. Mag nie wiedział, czy idą w dobrym kierunku, ale przeszukanie kilku metró kwadratowych nikomu nie powinno zaszkodzić. Hutson zatrzymał się przy jednym z drzew, patrząc na niebieską rybkę i zwisającego nad jego głową pająka. Magowi przypomniało się, jak tryton wystraszył sie od głupiej myszy, więc robactwo też w jakiś sposób musiało być dla niego przerazające.
       - Nerine, coś jest przy... twojej twarzy - dodał, wkazując palcem na coś obok jego ucha. Czarny, owłosiony pajęczak zsunął się na swej utkanej nici niżej, zwabiony ruchem niebieskowłosego. Phyrin był spokojny, w stoickim opanowaniu patrzył jak Nerine przekręca głowę idealnie w stronę pająka, niemalze się z nim zderzając.

      Karbinowe tęczówki zalśniły, a w kącikach oczu pojawiły się drobne zmarszczki od uśmiechu. Zaraz po nim, z ust maga wydobyło się prychnięcie na widok reakcji niebieskiej rybki. Czy powinien mu wcześniej powiedzieć, co skrada się do niego z góry? Być może, ale nie czuł takiego obowiązku. W końcu był to zwykły robal, a takie małe stworzonko bardziej bało się takiego wielkoluda, piszczącego w niepogłosy. A gdzie tu zjeść coś tak dużego? Nawet gdyby pająk postanowił dziabnąć trytona, najpewniej wstrzykniętą truciznę wystaczyłoby rozchodzić. Dlatego Hutson nie obawiał się ewentualnych śladów po małych igiełkach zwanych kłami. Po drugie: miał niezmierną ochotę zobaczyć zachowanie Nerine i dzięki temu wiedział, że chłopak bał się, albo po prostu brzydził robactwa.
      - Nie byłem pewien co to było - skłamał, a wraz z tym odwrócił wzrok gdzieś w bok. Często miewał to w swym zwyczaju. Mag po prostu nie potrafił oszukiwać, ale teraz długowłosy nie widział jego twarzy, więc śmiało mógł mówić, co mu ślina na język przyniosła. Jakby tego było mało, droczenie się z trytonem przynosiło coraz większą satysfakcję Phyrinowi. Choć z początku był obojętny na obcowanie z pacjentem, a zarazem obiektem badań, tak teraz odnajdywał w tym przyjemność. Nadal nie było to tym samym, co zatruwanie życia Paskudzie. Tam, to mag czuł jak kule złości ciskane są w sierściucha, gdy udaje mu się go poirytować. Ta rozkosz i błogość w stanie niewazkości byłą nie do opisania, dlatego nie mół obu podpiąć do jednej łątki. Nerine nie był irytujący. Krótkowłosy wiedział, ze z czasem jaki razem spędzają coraz bardziej przyzwyczaja się do chłopaka, a podświadomość wzbraniała go przed tym. Przecież rybka w każdej chwili mogła odejść. Mag nie znałani dnia, ani godziny, ale wiedział iz to nastąpi. Nie mógł wiecznie mieszkać z takim staruszkiem wpatrzonym w książki. Hutson był nudny - podobno.
      - Spokojnie, pewnie wystraszył się ciebie bardziej niz ty jego - roześmianym głosem, spróbował zerknąć w stronę chłopaka, ale nie widział niczego poza jego dłońmi na swych ramionach. Jak za sprawą zaczarowanej różdżki, wrócił wspomnieniem do tego dnia, gdy egoistycznie wodził palcami po skórze trytona, a ten sam nie wiedział, czy kazać Hutsonowi przestać.
       - Ale kto by pomyślał, że potrafisz tak szybko uciekać - dodał żartobliwie, patrząc jak niebieskowłosy nadal się dąsa, co było dość urocze w oczach Phyrina. Nie odrywając od niego wzroku, spoglądał jak zaczyna podchodzić do znalezionej pułapki. W głowie meżczyzny ziściła się przykra myśl, której chciał uniknąć. Nadal nie wiedział kogo mógł obarczyć winą za rozstawione metalowe szczęki. Osó mogło być wiele, a najpewniej postawiłby na Beliada. To on składał zamówienia na interesujące okazy i dobrze wiedział kto zamieszkiwał lasy, ale czy aby na pewno prosiłby o tak prostacki sposób na łowy? Nigdy nie wiadomo co się złapie, więc raczej chodziło tutaj o mniejszą, prywatną grupę. Ciemnowłosy nie miał zielonego pojęcia co o tym wszystkim myśleć. Ten problem mógł go przerosnąć, zwłaszcza, ze był sam. Częściowo, bo Nerine nie chciał w to zbytnio wplątywać. Sam nie chciał do końca brać w tym udziału, obawiając się spotkania z demonem.
       Obserwował jak Nerine wygrzebuje odpowiednio długi oraz gruby patyk, który rzucił idealnie w mechanizm uruchamiający pułapkę. Ostre, niczym kły rekina szczęki od razu zatrzasnęły się z metalowym wydźwiękiem, aż mag poczułten nieprzyjemny posmak w ustach. To z pewnością mogło boleć. Nie chciałby nic sobie wsadzić między te zęby.
       - Niestety, tylko ręcznie, a i tak pewnie znów je nastawią, jeśli zostawimy wszystko w taki sposób. Co gorsza mogą zmienić ich miejsce - pokiwał głową, wsuwając kciuka między zęby. Z namysłem mruczał pod nosem, marszcząc swe czoło. Naprawdę chciał odnależć w tym złoty środek, ale sami nie są wstanie przeszukać całego lasu. Co prawda istniały zaklęcia, ale mag nie mógł nadszarpywać dobroci rady.
       Nagle z zamyślenia wytrąciła go niebieska rybka, chcąc odpwoeidzieć na pytanie, które odwlekł w czasie, nie dostając odpowiedzi wcześniej. Nie spodziewał się tego po nim, że jednak nabierze odwagi i postanowi powiedzieć coś więcej o swojej przeszłości. Z pewnością tamto życie nadal wypalało smutek u Nerine, zaś z drugiej strony tęsknotę za rodziną, przyjaciółmi, czy samym faktem, iz był to jego dom rodzinny. Był trytonem, a nie człowiekiem, choć czasem szło się zapomnieć.
       Wsłuchiwał się dokładnie w wyjaśnienia niebieskowłosego. Maź, o której wspominał było czymś nowym dla Hutsona, więc wytęrzał słuch, aby zanotować wszystko. Najdrobniejsze słowo. Jego ambicja poznania specyfiku, sposobu przygotowania go coraz mocniej pobudzała ciekawość, którą pomału łagodził Savloy. Przekrzywił lekko głowę, gdy tryton zaczął mieć problemy z wymową, a raczej z przyznaniem się do tego, co miał zamiar zrobić przy ich pierwszym spotkaniu. Dla Hutsona nie była to zadna nowość. Widział po zachowaniu rybki, że chciał rzucić na niego jakieś zaklęcie, ale mu nie wyszło i jasno dał mu to wtedy do zrozumienia. Chłopak miał wówczas szczęście ze swojej nieudanej próby, choć gdyby faktycznie zdołał oczarować śpiewem maga, kto wie jak by się to skończyło. To była zwykła samoobrona - tak tłumaczył Nerine Phyrin.
      - To naturalne, ze chciałeś się bronić - odpowiedział lekko zakłopotany tą rozmową. Widział w oczach Nerine, ze chłopak potrzebuje odpowiedzi, przygarnięcia przeprosin i dania sygnału, iz wszystko jest dobrze. Że mag wcale się nie gniewa i dawno to zakopał w swojej głowie. Tak też z resztą było. Nie mieli co rozpamiętywać. Nikomu nic się nie stało, pomijając Paskudę.
      - Byłeś w obcym miejscu, u boku człowieka. Cały ten czas karmiono was wiedzą jacy jesteśmy okropni - cóż, było w tym sporo racji. Nerine nie spotkał się jeszcze ze wszystkimi mozliwymi charakterami ludzkości, a to mogłoby w bliskiej przyszłości mocno wstrząsnąć rybką.
      - Nie gniewam się. Pewnie sam bym zrobił to samo na twoim miejscu, ale ta substancja... jest problematyczna. Będę musiał zgłosić to radzie - westchnął ciężko, drapiąc się po czuprynie. Czuł, jak ziemia pod jego nogami zamienia się w bagno gówna, do którego nie chciał wpaść. - Póki co, zajmijmy się usunięciem tylu pułapek ile zdołamy. Z pewnością twój podwodny świat ma coś z tym wspólnego. Cóż, nie jesteś najwidoczniej sam na suchym dnie - uśmiechnął się do trytona. Nie wiedział, czy ta wiadomość go ucieczy. Wiedza o własnej rasie mogła być kojąca, ale czy oni faktycznie mieli dobre intencję? Jeśli poznaliby sekret Nerine, jednego ze swoich, czy byliby dla niego mili? A moze rzuciliby się na niego z pazurami?
       - Jak wrócimy, ugotuje nam zupę - oznajmił, czując, ze nic konkretnego nie będzie mógł zjeść. Zupa zdawała się być idealnym posiłkiem, choć umiejętności maga... wołały o pomstwe do nieba. - I trzeba sprawdzić czy Paskuda wrócił - dodał, wyciągając pojemniczek z patyczkiem, aby nabrać nieco mazi do badań, po czym wygrzebał spod cienkiej warstwy ziemi metalowy łańcuch i wkopany pręt, który trzymał całą konstrukcję w bezruchu.

      Phyrin zdecydowanie nie należał do osób, które długo trzymały urazę. Przynajmniej do rzeczy błahych. Co prawda tamtego dnia na szali postawione było życie maga, więc normalni ludzie uznaliby to za coś bardzo istotnego. Jednak mag nie był normalny. Nie bez powodu nikogo nie miał, nie bez powodu uciekał od zgiełku miastowego. W otoczeniu magii czuł się najlepiej. W pracowni było cicho, spokojnie, choć co było kiedyś, nie miało już miejsca bytu. Nie żałował jednak przygarnięcia trytona. Coraz więcej informacji zapełniało puste stronnice notatnika. Wiedział coraz więcej, spisując również słowa Meridańskiego, ojczystego języka Nerine. Poznawał nowy świat, nową rasę, a to powodowało, że Hutson coraz bardziej zakochiwał się w podwodnym świecie. Jednak wiedział jedno, nie mógł przywiązywać się do niebieskiej rybki. Rozstania są bolesne, a takowe z pewnością kiedyś nadejdzie.
       - Nie będę mówił wszystkiego - uspokoił pacjenta. Rada powinna wiedzieć o takich rzeczach. Hutson koniec końców nie był z nimi na ściezce wojennej. Owszem, mieli inne intencję, inne sposoby osiągania celów, ale jednak chcieli dobrze dla świata. Poza tym mogli pomóc w odnalezieniu sprawcy, a to było priorytetem dla Phyrina. - Dlatego nie masz co się martwić. Nie będą wiedzieć o pochodzeniu mazi, dopóki sami do tego nie dojdą, albo mi nie zlecą - tak, pieniądz grał tu kluczową rolę i mag chciał jakoś zarobić na tym. Rada często zdawała mu zlecenia, za które sowicie płącili, a to była idealna do tego okazja. - Jeśli to nie problem. Każda informacja się przyda - uśmiechnął się w stronę trytona, ciesząc w duchu, że był tak skory do pomocy. Jakby nie patrzyć, dając informację o takich specyfikach narażał swoją rasę. Więc, czy chłopak był na tyle naiwny, głupi, czy po prostu nie interesował się losami swoich pobratymców? Cóż, mag nie miałzielonego pojęcia co myśleć o rybce. Zawsze go zaskakiwał i w pewnych momentach mocno przypominał jego samego za dzieciaka. Nawet do teraz, Phyrin nie zmienił się zbyt wiele, ślepo pomagając każdemu, kto tego potrzebował. Ashbane był w tym temacie bardzo podobny.
       - Myślę, że po tym maratonie będzie mu to wszystko jedno - uśmiechnął się nikczemnie na samo wspomnienei o smoku. Nienawidził go całym sercem, a sprawianie mu problemów było niczym zimny okład na ranę. Nawet zapomniał o tym, że biedak gdzieś tam walczył o swe przetrwanie przed zboczonym slimem.
       Oboje zebrali kilka metalowych pułapek, które w rozbrajaniu były naprawdę uciążliwe. Nie tylko Nerine poczuł tego skutki. Mag już dawno by odpuścił, ale ze względu na niebieską czuprynę, zwalczał swe lenistwo, sięgając po kolejną i kolejną szczękę. Finalnie, wyczerpani postanowili wrócić do domu, gdzie o dziwo w środku wyczekiwał ich Paskuda. Widok tego sierściucha mocno zasmucił maga, ale wpadając na cudowny pomysł, który miał swoje pokrycie, podszedł do jednego regału z księgami, wygrzebując strzykawkę oraz fiolkę z tajemniczym płynem.
       - O tak, umyjemy, ale zanim wyląduje w wannie, czeka go pocałunek z igłą - z złowieszczym, zadowolonym uśmiechem spojrzał na kocura trzymanego przez Nerine. Widział tą panikę w oczach smoka. Widział, iz bardziej od kąpieli obawiał się szprycy w swe zapchlone dupsko. - Kto wie jakie zarazki przenosił slime. Moze go ugryzł? - zaczął tłumaczyć, zbliżając się coraz blizej do Nerine, nie odrywając wzroku od kota.
       Hutson wymęczony po starciu z obiadem wyszedł z łazienki, mogąc w końcu zaczerpnąć świeżego powietrza. Połamany niczym staruszek, usiadł z powrotem do stołu, chwytając za pióro i umoczył je w atramencie, chcąc dokończyć notatki o trytonach. Jednak jego dłoń ani nie drgnęła, gdy zamyślił się nad tym wszystkim. Nostalgia, która nim zawładnęła podsunęła magowi wspomnienie. Jedno, a zaraz po nim kolejne. Jak gdyby dziś, miał przed oczami ich pierwsze spotkanie. Jak Nerine po przebudzeniu chciał go zaczarować swym śpiewem. Aż strach pomyśleć, co by było, gdyby faktycznie zdołał to zrobić. Już pierwszego dnia podjął się nauki chodzenia na dwóch nogach, a kolejnego niczym gladiator wyszedł na czołowe z obcym miejscem, przedmieściami. Hutson mimowolnie uśmiechnął się, gdy pomyślał o radości rybki, gdy pierwszy raz stanął o własnych siłach, kiedy gardził przygotowaną zupą. W obu przypadkach magowi było ciepło, ale z różnych powodów. Równie dobrze wypaloną miał noc, gdy tryton poszedł zanurzyć się w morzu. Zaskakując mężczyznę, nawet nie uciekł, a zmusił go do dołączenia. Phyrin zdecydowanie nie załował tamtej decyzji. Całkowicie dał się oczarować pięknu Nerine. To jak finezyjnie się poruszał, jak się uśmiechał, a na dodatek dał błądzić po swym ciele...
       Krókowłosy gwałtownie zalał się czerwienią na twarzy. Świadom tego, uciekł wzrokiem w bok, zakrywając usta dłonią. Czuł, jak poliki nieubłaganie pieką. Na jego szczęście rybki nigdzie nie było. Był sam, mogąc całkowicie oddać rozpamiętywaniu wszystkiego. Zabawnym dniem były również zakupy. Pani Perindson nie dawała ani chwili wytchnienia chłopakowi. Co ściągał jedno, od razu wciskała mu w dłonie kolejny ciuszek. Zakończeniem spaceru było pyszne śniadanie i urocza pomyłka kelnerki. Mina Nerine w tamtym momencie była bezbłędna. Tak samo, gdy spotkał samą Makoto, a ten wulkan energii za nic nie chciał mu odpuścić. Jednak Hutson zatrzymał się dłuzej na kolacji i tym, jak bezwstydnie obmacywał dłoń trytona. Wracając do tego pamięcią, czuł się nieco źle, ale nie miał odwagi zapytać o to pacjenta. Wszystko wieńczyło się sytuacją z slimem i wpadnięciem Fanfatara. Cóż, zdecydowanie odkąd zagościłtu chłopak, zycie maga stało się bardziej ekscytujące.
       Odchylił się na krześle, spoglądając na sufit. W pracowni zrobiło się czysto. Księgi były poukładane, wszystko miało swoje miejsce, a to za sprawą rybki. Czuł się nieco dziwnie w takim miejscu, które do niego nie pasowało. Phyrin i organizacja? Śmieszne. I tym samym przypomniał sobie o paru istotnych rzeczach, kiedy spoglądnął na rysunek rybiego penisa, którego narysował mu kiedyś na piasku Ashbane. W tym samym momencie ktoś zastukał do okna. Phyrin odruchowo skierował wzrok w przyczynę dźwięku i zastygłw bezruchu, widząc brązową sowę z listem w pysku. Zamarł. Wiedział doskonale co to było. Sowa podreptała na parapecie, a potem wzbiła się w powietrze. Nie tracąc czasu, mag zerwał się na równe nogi, podbiegając do łazienki, gdzie zamknął prędko okno, biegnąc do kolejnego, aby bron boze sowa nie wrzuciła listu. Nie mógł go odebrać. Za wszelką cenę. Zatrzasnął drzwi wejściowe, a swą dupą zakrył otwór na listy. Krótki trzepot skrzydeł, głos Nerine i mężczyzna pobladł.
       - Nerine, nie! - otworzyłz hukiem drzwi, widząc zdezorientowanego chłopaka z listem w ręku i zadowoloną sową siedzącą na niskim ogrodzeniu. Nie siedziała długo, widząc irytację na Hutsonie. Odfrunęła, a ten opadł z sił załamany. Przyłozyłdłoń do czoła, zabierając od niego powód tego całego zamieszania. Widział jak koperta sklejona była czerwonym woskiem z pieczątką rady. Wiedzieli juz. Chcieli aby przyszedł i odebrał nową bransoletę, więc przy okazji powie im o metalowych szczękach. Cóż, przynajmniej tyle pozytku będzie z wyprawki.
       - To list z rady. Czeka nas wycieczka do centrum - wiedział, ze tryton będzie się dobrze bawił. Nowe miejsce, nowi ludzie, wszystko nowe i obce, a to oznaczało dla Phyrina tylko jedno: kłopoty. Rozdwojenie jaźni i najlepiej stworzenie klona pilnującego tą rybkę.
       - Właśnie, przypomniałem coś sobie. Pamiętasz, jak obiecałej spełnić jedną rzecz za zniszczdenie moich ubrań? - spojrzał na niebieską czuprynę z góry, a w jego oczach pojawiło się coś niebezpiecznego.

      Masz ci los - tylko te słowa odbijały się donośnym echem w głowie maga, widząc radość buchającą niczym wulkan wystrzeliwujący w górę lawę. Nie musiał być najmądrzejszym człowiekiem świata, aby domyślić się reakcji trytona na wieść o wyprawce w centrum. Choć Nerine miał już raz kontakt z miastem, to nadal były to obrzeża, gdzie nie ma zbyt wielu ludzi, a ulice nie są tłoczne. Krótkowłosy nawet przez chwilę zastanawiał się nad smyczą dla niebieskiej rybki. Jakby nie było, pomysł nie wydawał się całkiem zły i do skreślenia, bo jak tu niby upilnować tyle skumulowanej energii w ryzach? To zdecydowanie nie było na miarę Hutsona. On nie potrafił upilnować nawet Paskudy, ale może powodem był fakt, iż nawet nie chciał, a tu chodziło jednak o kogoś bardzo istotnego dla przyszłości nauki. Dla zaspokojenia ciekawości maga, bo od wielu lat nic nie sprawiało mu tak wielkiej przyjemności jak poznawanie świata Ashbane.
       - Cóż, też nie sądziłem, ale dzisiejsze przesiadywanie nad papierami przypomniało mi o paru rzeczach - i to bardzo istotnych rzeczach, które od dłuższego czasu zastanawiały mężczyznę, ale nigdy nie było odpowiedniej okoliczności do zgłębienia zagadnień. Jakby nie było, ciemnowłosy dbał o zdrowie psychiczne jak zarówno fizyczne rybki. Nie był skończonym gnojem, choć gdyby nie jego silny altruizm pewnie przywiązałby Nerine do stołu i poszukiwał odpowiedzi na nurtujące pytania. Jednak tak nie było. Chłopak był momentami tak uroczy i niewinny, że w Hutsonie budziły się najdelikatniejsze emocje i poczucie winy, gdyby faktycznie tak zrobił. Niebieskowłosy nie był rybą, którą mógł oskrobać i wybebeszyć. Nie był również świnią, czy królikiem na patelnię. Nawet nie był irytujący jak Paskudnik. Njazwyczajniej w świecie zaczynał nieświadomie przywiązywać się do rybki przez co pozwalał mu na bardzo wiele i pewnie gdyby ten zaczął nic nie robić w mieszkaniu, nadal nie miałby pretensji. Prawdopodobnie.
       - Głupi pomysł? Nie ma głupich pomysłów. Są tylko głupie odpowiedzi - zaśmiał się w tajemniczym uśmiechu grozy. Zwykle trudno było rozczytać intencje maga. Jego beznamiętna mina nie schodziłą mu z twarzy, lecz teraz kipiał emocjami. Miał wypisane dosłownie wszędzie jakei ma plany dla Nerine i niekoniecznie mogłyby mu się one spodobać.
       - Jedynie zrelaksować. Tyle musisz zrobić - wyprostował się, opanowując samego siebie i ściągnął rękawiczki z dłoni. To jedyna rzecz jaka przetrwała po starciu z slimem, bo zwyczajnie nie miał ich wtedy na sobie, a Hutson straszliwie marznął w dłonie. Wiecznie były chłodne, jakby krew tam nie dochodziła. - Tak więc zaczynam - oznajmił głębokim głosem, odkładając bezpalczaste rękawiczki na komodę w pokoju Nerine i zbliżył się do niego na niebezpiecznie bliską odległość. Tę samą, co podczas robienia wspólnej kolacji. A może i tę granicę przeciął, zaczynając czuć na sobie oddech chłopaka. Nie zwlekał, zniecierpliwiony efektami swego badania wziął na ręce trytona zanim ten zdążył zmienić zdanie. Nie żeby miał jakieś wyjście. W końcu przytaknął na to życzenie. Lekko stęknął, podrzucając go w swych rękach, aby wygodniej się w nich usadowił i zrobiłkilka kroków, zatrzymując nad wanną. Wsadził ciało niebieskiej rybki do środka, patrząc na niego z góry, a uśmiech niemalże wymykał się spod kontroli maga.
       - Rozbieraj się - oznajmił, lustrując od góry do dołu Ashbane. Postanowił mu w tym pomóc, aby przeciąć granicę wstydu u trytona. Stając na końcu wanny, chwycił za nogawki spodni ciągnąc je do siebie. Czuł opór rybki, ale nie ustępował, słuchając tych wszystkich obelg z jego strony. Zgodził się na wszystko, prawda? Ostatecznie pozbył się dolnej garderoby trytona i nie zwlekając puścił wodę, aby po chwili niebieskowłosy zamienił się w swą prawdziwą postać. Zadowolony ze swojego osiagnięcia spojrzał na niebieskowłosego, który trzymał się kurczowo rantów wanny, jakby miał zaraz przepaść pod wodą. Był to niezmiernie uroczy widok, ale Hutson nie dał się temu oczarować. Usiadł na bocznej krawędzi pół dupkiem, zarzucając również część nogi i nachylił lekko w stornę podmorskich tęczówek Nerine. Miał wrażenie jakby zaraz miały go połknąć i otulić, odbierając ostatnie tchu z płuc.
       Sięgnął dłonią, ostrożnie i powoli, aby nie przestraszyć Nerine, muskając opuszkami policzek trytona. Niespiesznie badał skórę, miękką i delikatną, odsłaniając ucho z długich włosów. Nie było podobne do tego, co przed przemianą. Zafascynowany chłonął każdy najdrobniejszy szczegół, aby go wypalić dokładnie w pamięci, a później przenieść na papier. Masując delikatnie ucho, nie ukrywał swego zafacynowania, po czym niespieszno przejechał po lini żuchwy, lądując kciukiem na dolnej wardze chłopaka. Jeździł opuszką z jednego kącika do drugiego, mocno zamyślony powtarzającym się w głowie pytaniem: Czy powinien? Ostatecznie, przywarł kciukiem do grónej wargi i lekko pchnął ją do góry. Nerine miał niesłychanie miękkie usta. I jakże jędrne. Ani jedno pęknięcie nie miało miejsca na zaróżowionej części. Pochłonięty tym wszystkim wsunął palec do środka, kłądąc go na języku i robiąć na nim okrężne ruchy. Wilgotny i giętki, lekko chropowaty. Może bardziej niż u zwyłych ludzi. Nie zaprzestając badania ust, karbinowe tęczówki Hutsona na moment powędrowały ku górze, napotykając się z spojrzeniem Nerine. Phyrin był zaskoczony jak twarz chłopaka poczerwieniała. Rozumiał, że mogło być to dziwne i niekomfortowe, ale rybka musiała wytrzymać.
      - Jesteś piękny - Hutson nie miał problemu wyznawać prawdę. Choć komplementowanie nie przychodziło mu zbyt często, to jednak naprawdę uważał trytona za kogoś pięknego. Może ta rasa już tak po prostu miała, a może mag miał słabość do rybek. Tak jak do puchatych ogonków i uszek?
       Gdy skończył sprawdzać uzębienie i całą resztę wnętrza ust trytona, wysunął powoli kciuk spomiędzy dwóch rzędów białych ząbków, urywając po chwili ciągnącą się nitkę śliny. Jego wzrok prześlizgnął się z twarzy niebieskowłosego w dół, na tors, który prześwitywał przez nie ściągniętą na czas koszulkę. Spojrzenie maga zatrzymało się na moment na sterczących sutkach, a w kącikach ust pojawił się tajemniczy uśmieszek. Mimo to postanowił to miejsce zachować na później. Co innego bardziej ciekawiło mężczyznę. Owszem, chciał na własne oczy zobaczyć jak wyglądał penis Ashbane, bo rysunek na piasku niezmiernie mocno pobudził jego wyobraźnię, ale doskonale pamiętał opór rybki. Mimo to, pamiętał również w jaki sposób mógł się pokazać, więc sunąc palcem po obojczyku, a potem lini na środku piersi, zjechał po sam pepek, okrążając go i wodząc wzdłuż lekko zarysowywującej lini ogona. Łuski stopniowo zaczynały okrywać jego ciało. To tam para nóg była połączona w piękny, silny ogon lekko wystający z wanny. Dodatkowe boczne płetwy ściśnięte bo bokach, częściowo wyrzucone na zewnątrz łudząco przypominały rozrzucone firany. Karbinewe oczy Hutsona doskonale pamiętały jak ten efekt działał na jego zmysły pod wodą. Nic dziwnego, że te stworzenia z taką łatwością skradały mężczyzn z łodzi, wodząc swym urokiem. Złote pasma w łączyły się na samym środku tworząc jakby naszyjnik, ozdobę całego ogona. Zaś reszta złotych symboli równolegle rozłozonych pionowo prowadziły dłoń jak zarówno wzrok Phyrina do płetwy, nerwowo poruszającej się od czasu doczasu. Jakby od jego dotyku. Od pierwszego dnia mag zadawał sobie to jedno pytanie i mimo wszystko wytrzymał bardzo długo w niewiedzy. Aż sam był zaskoczony, iż tak późno postanowił to sprawdzić. Czy to wina tych wszystkich zawirowań w ostatnim czasie? Być może.
       - Intrygujące - stwierdził, gdy połaskotał płetwę. W sumie nie tylko ją. Musiał wstać, aby sięgnąć do niej i pomiziać tak, aby sprawdzić, czy Tryton i tam ma tendencję do łaskotek. Czy zareaguje równie impulsywnie jak przy stopach. Odpowiedź jaką ofiarował mu Nerine była wystarczająco zadowalającą, dlatego wrócił do poprzedniej pozycji, wsuwając dłon po przemokniętą koszulkę, pobudzając wszystkie zmysły, aby wyczuć jakieś zmiany na torsie. Jednak nie spotkał na swej drodze nic poza poruszającą się klatką od nierównomiernych oddechów i sutków, o które niechcąco zaczepił.
      - Przepraszam - spojrzał niepewnie na niebieskowłosego, którego kosmyki włosów były dosłownie wszędzie. Czerwony, jakby zasapany wyglądał bardzo podniecająco, budząc pewnego rodzaju zmysły Hutsona, ale ten szybko wyrzucił niegrzeczne pomysły ze swej głowy, gotów je nawet spełnić. Nie mógł, ale wiedział, że w najbliższym czasie będzie musiał odwiedzić Kentę, bo jeszcze rzuci się na niewinnego Ashbane. A tego oboje nie chcieli.
      - khem, khem - kaszlnął, czując się dość niekomfortowo, zastanawiając czy nie przesadził i czy nie powinien jakoś się odwdzięczyć rybce. - Cóż. Jestem tobie naprawdę wdzięczny za to. Jeśli chcesz, możesz również zbadać moje ciało. Pewnie również cię ono ciekawi - w końcu któegoś ranu przypatrywał się mu z ciekawością. Dotykając nawet polika, gdy spał. Phyrin czując się dość niepewnie w tej sytuacji, chciał aby jednak tryton zgodził się na tę propozycję. Mag miałby chociaż czyste sumienie.
       Czekając więc az rybka złapie oddech i przypomni sobie jak się mówi, nie przestawał wodzić wzrokiem po innych częściach ciała, tych nie przypominających ludzkich częściach, błądząc przy tym dłonią. Całkiem nieświadomie.

       Karbinowe źrenice pochłonęła czarna dziura rozpychająca się w oczach Hutsona, gdy tryton chwycił za jego nadgarstek, aby zatrzymać bezmyślne błądzenie po jego ciele. Czuł jak przez ten cały czas wypalał swój dotyk na ciele rybki, tworząc w tym wszystkim jakąś osobistą satysfakcję. Zwłaszcza, iż chłopak mocno na wszystko reagował. Patrzenie jak jego twarz coraz mocniej czerwienieje, jak słodko wymawiał imię nie mogąc wykrztusić nic więcej. Czy mag chciał przestać? Nie. Czy chciał coś tym zyskać? Tak - informacje, odpowiedzi na nurtujące pytania. I dostawał je kawałek po kawałku z rytmem ruchów, które zatrzymał Nerine. Phyrin spojrzał na zakłopotanego Ashbane, lekko marszcząc przy tym brwi, bo jednak nie rozumiał czego tak bardzo wstydził się chłopak? Dotyku? Był on obrzydliwy? Czy ludzkie ciało było aż tak odrażające dla trytonów? Nie. Maga oczu nie dało się oszukać. Czas jaki poświęcił na badaniu ciała i doświadczenie w łóżku jasno podpowiadało co się tworzyło w głowie długowłosego, a mimo to mag nadal nie był zadowolony z efektów. Do czasu. Na nieszczęście trytona mężczyzna był bardzo cierpliwi i delikatny, więc ostatecnie przeszył wzrokiem niebieskowłosego, gdy ten puścił go wykrztuszając na ogół głupie pytanie, ale przecież nie istniały takowe. Jedynie odpowiedzi mogły był idiotyczne, a rybka po prostu nie wiedziałą co chciał osiągnąć. Wzrok maga powędrowałleniwie w dół. Z chłodnym wyrazem dostrzegł coś, czego przed tem nie widział i od razu skojarzył co mogło to oznaczać. Mruknął pod nosem z lekkim, lisim uśmieszkiem, wracając kątem oka na speszonego Nerine.
        Co zrobił? Sprawdzał jedynie każdy centymetr ciała trytona. "Nieświadomie" go podniecając, ale cała ta reakcja Nerine była dziwna, zapalając alarmującą lampkę nad głową Hutsona. Nie był głupi, więc prędko połączył kropki, przejeżdżając wilgotną dłonią po swych włosach, aby niezdarne kosmyki zaczesać do tyłu, by nie utrudniały mu podziwiania ciała chłopaka.
        - Wezmę za to odpowiedzialność. Musisz się tylko rozluźnić - oznajmił delikatnym głosem, łapiąc za nadgarstki trytona, aby odsłonić jego twarz i kciukiem wytarł w kącikach oczu wzbierające się łzy. Nerine był okrutnie uroczy, okrutnie piękny w tej postaci i mag z trudem powstrzymywał się przed swoimi popędami. Był wygłodniały. Jak rekin.
        - To twój pierwszy raz, prawda? - spytał z subtelnym uśmiechem, nie odrywając oczu od niebieskich tęczówek Ashbane. Jak zwykle czuł jak wpada do głębokiego morza, a fale i wir podwodny ciągnie jego bezwładne ciało na samo dno, aby zakopać w piachu. Na zawsze. Hutson oprzytomniał, chrząkając jakby chciał pozbyć się przywartej do gardła flegmy i wrócił wzrokiem do penisa rybki. Tak odmiennego do tych, które dotychczas widział. Usiadł wygodniej na skraju wanny, bardziej na jej środku, aby łatwo sięgnąć do cennych dla niego miejsc. Phyrin podjął się wyzwania, własnego, które stworzył w czeluściach swego umysłu. Musiał jakoś odpokutować za bycie wrednym egoistą, więc wyciągnął schowaną różdżkę i chwyciłją w lewej ręce. W tęczówkach zawirowały rozmaite symbole mieniące na złocisty, subtelny kolor, a cała dłoń stała się o parę stopni cieplejsza. Opuszkiem dotknął mostka Nerine i leniwie schodził nim w dół, niżej i niżej, coraz wolniej, czasem zbaczając z drogi, aby spowodować dreszcze na ciele trytona. Ciągle drażniąc skórę oraz łuski, uciekał przed dotknięciem gotowego i sterczącego penisa. Cały czas na niego patrzył, podziwiając jego rozmairy i całokształt. Nadal nie zapominając co chciał zrobić. Palcem znalazł się obok, aż skończył pod spodem wypełzającego znaleziska i sunął wzdłuż niego ku górze po sam koniuszek. Pieszcząc go delikatnie, powoli, z czasem zaczął mocniej uciskać jeżdżąc dłonią w górę i dół, nasłuchując reakcji Nerine. Chciał, aby skosztował jak najwięcej przyjemności.
       - Patrz, chłoń dotyk, chłoń wzrokiem wszystko i nie powstrzymuj się - wyszeptał całkowicie skupiony na sprawianiu niebieskiej rybce przyjemności. Cały czas uważnie słuchał pojękiwań i reakcji Nerine, aby wiedzieć co mu się podoba. Czasem zwalniał w mocnym uścisku, czasem przyspieszał rozgrzewając go jeszcze mocniej w swej dłoni. Momentami puszczał, patrząc czy tęskni za dotykiem, czy pchał swój ogon za uciekającą dłonią, a gdy reakcje Ashbane były zadowalające, Hutson czuł jak uśmiech odzwierciedla usatysfakcjonowanie jego działań. Pstryknął palcami w koniuszek penisa, znów go drażniąc na rozmaite sposoby, aż wstał, pochylając nad chłopakiem, aby ich spojrzenia prawie się ze sobą zetknęły.
       - Kończymy? - spytał, szepcząc mu do ucha, które lekko przygryzł i tracąc wszelkie hamulce, złapał całą dłonią penisa Nerine w pewnym siebie uścisku stopniowo przyspieszając ruchami, aż niebieska rybka nie wydała z siebie chrypliwego okrzyku, oddając spazmatycznym drganiom. Mag wyprostował się dumny z siebie, patrząc na ubrudzoną dłoń spermą. Nie umył dłoni. Wręcz zaczął bawić się białą cieczą między palcami z uśmiechem. Kątem oka zerknął na rozpalonego, wycieńczonego Nerine.
       - Bez pośpiechu, odpocznij i się umyj. Za dwa dni czeka nas wyprawka do centrum. Będziesz potrzebował duuużo sił - schował swą różdżkę, zabrał rękawiczki oraz list i zniknął za drzwiami. Pozostawiając rybkę, jak i ciekawskiego Paskudę, który wszystkiemu przyglądał się z komody, ostrząc na niej swoje pazurki. Czy Hutson tym się przejmował? Nie, bo to był tylko kot. Tak jakby.
       Ostatnia osoba zasiadła na swe miejsce przy okrągłym mahoniowym stole z szkłem na blacie, aby wpadające za dnia słońce nie uszkodziło tej głębokiej barwy drewna. Kilka postawionych szklanek były częściowo opróżnione z podanej wcześniej wody dla rady. Cała przeszklona ściana zakryta była grubymi kotarami, nie pozwalając dotrzeć najdrobniejszym promykom do środka. Z resztą od paru godzin było już ciemno, a jedynym światłem w mieście były reklamowe banery oraz ledowe nazwy knajp wiszące na wieżowcach. Gwar pomału cichł, ludzie tracili zainteresowanie tematami równie szybko jak blondynka z upiętym na głowie kokiem. Avys chciała znać odpowiedź wyłącznie na jedną rzecz. Westchnęła znudzona, poprawiając się wygodniej w swym krześle tak, aby nie wygnieść białej sukni. Czuła spojrzenie córki, która przywdziewając spokojną maskę na twarz nie wiedziała gdzie skupić swą uwagę. Delifras jedynie stał za plecami kobiet, spoglądając na otwierane drzwi, w których pojawił się wyczekiwany gość. Mag bił niesamowitym entuzjazmem, lecz nikogo tym nie zarażał. Głowa rady jedynie spiorunowała go wzrokiem za to, iż musieli na niego czekać. Jak zwykle.
       - Skąd mam pewność, że tym razem zadziała? - głęboki, basowy głos rozbrzmiał po sali uciszając wszystkich. Nie dając nawet dojść do głosu Optopiusowi trzymającego w dłoni nowy wynalazek. Nową bransoletę. Mężczyzna zatrzymał się lekko zaskoczony zachowaniem kobiety, ale nie miał się czemu dziwić. To była setna próba wytworzenia niezawodnej bransolety. Nie tak, żeby każda była badziewna i nie spełniała swych wymogów. Problem tkwił w istotach posiadających znacznie większy indeks magii w swym ciele, a blondynka ponad wszystko chciała kontrolować stworzenia magiczne. Zwłaszcza magów.
       - Tym razem nałożyłem wiele zaklęć i pieczęci, a na koniec nasyciłem własną magią. Phyrina zdolności ugną się nad mym wynalazkiem. Daję słowo - zadowolony pomachał w dłoni swą bransoletą, kła
dąc na stół i przesuwając w stronę głowy rady. Jej czarne niczym smoła źrenice leniwie przesunęły się na obiekt dzisiejszego tematu i z cichym mruknięciem wzięła do rąk świecidełko.
      - Był twym uczniem, prawda? - inny członek rady postanowił dołączyć do dyskucji.
      - To nie ma nic do rzeczy. Oboje skrywamy przed sobą tajemnice. Aby mieć przed kimś przewagę należy ukrywać swego asa w rękawie. Poza tym maleńki Hutson pawa się w starej magii, a nie nowoczesnej. To jak stanie w miejscu, gdy cały świat idzie do przodu - Mag doskonale znał swego byłego ucznia. Mimo nieokazywania mu zainteresowania, uważnie go obserwował. Phyrin miał zdolności, lecz źle je wykorzystywał. Optopiusowi było niezmiernie przykro, iż młodzieniec niepodzielał zdania nauczyciela. Gdyby nie oddzielne interesy, oboje nadal byliby razem i tworzyli cudowne przedmioty przyszłości, pływając w bogactwach jakie mógł zaoferować im świat, a tak krókowłosy gnił w swej chacie nad plażą, uciekając od przyszłości tego miasta.
      - Stara czy nie, imię Phyrin Hutson jest dość znane w mieście - zaś ktoś ukąsił ego Optopiusa, nawilżając sobie gardło paroma łykami wody z szklanki. Mag szybko zlokalizował odważną osóbkę, piorunując ją swym morderczym wzrokiem. Zawsze w koncu czuł się lepszym od ucznia.
      - Nie dziwota, skoro pomaga dosłownie każdemu - wzruszył ramionami, jakby go to w ogóle nie ruszało. - Ayvs - dodał, patrząc kobiecie prosto w oczy. - Tym razem samo wyrzucenie fali magii z ciała nie spowoduje zerwania bransolety - zapewnił z tajemniczym uśmieszkiem, a blondynka zadarła swą brodę, przyjmując nowy wynalazek. To nie tak, że miała czas, aby kazać magowi ją poprawić. Hutson miał przyjść za dwa dni z wiadomościami i po nową branosele.
      - Niech będzie. Jeśli tym razem nie wytrzyma dwóch tygodni... - urwała w namyśle - nałożymy na ciebie karę - nie wiedziałą jednak jeszcze jaką, ale widać było po mężczyźnie, że nie w smak była mu ta informacja. Lubił swoje dotychczasowe, leniwe życie, a utrata go byłaby doprawdy upierdliwa.

         Delikatne trzaśnięcie dało sygnał magowi, że drzwi dobrze się zamknęły, a na jego twarzy wykwitł błogi uśmieszek. Hutson wpatrzony w białą ciecz, bawił się nią nieustannie, umieszczając ostatecznie w pustej fiolce i zamknął ją szczelnie chowając do skrytki na kształt jednej z grubych ksiąg, gdzie były również łuski trytona. Nadal trzymając lewą dłoń na grzbiecie okładki, zerknął w dół poniżej linii pasa na wypukłość pulsującą od czasu do czasu, aby rozepchać się w spodniach jeszcze bardziej. To była tylko kwestia czasu, aż sam podnieci się od słodkiego jęczenia niebieskowłosego. Ciało wiło się tak rozkosznie podniecająco, iż nie było opcji powstrzymać swych zapędów. Mag świadom był co go czeka za chwilę w drugiej łazience. Zmuszony był własnoręcznie poradzić sobie z interesem w gaciach, więc nie zwlekał dłużej, zamykając za sobą drzwi, póki sam Nerine nie zdążył się pozbierać.
        - Zapamiętaj je dobrze, a potem wciśnij zielony guziczek - karbinowe tęczówki badawczo spoglądały na chłopaka, jakby chciały odczytać przyszłość, której tak bardzo obawiał się Hutson. Nic w tym dziwnego. Był to drugi raz w mieście dla trytona, a ten miał spędzić parę godzin sam w tej dźungli. Co prawda nadal nie było to centrum. Phyrin zwątpił w swoje plany i nieznacznie je pozmieniał, wysiadając kilka przecznic przed budynkiem rady i prawdziwego centrum, gdzie było znacznie więcej ludzi. Stąd, z tego przystanku Ashbane nie miał daleko do Pani Perindson, a to był już spory plus, bo gdyby rybka miała problemy znalazłaby szybko drogę do kobieciny. Jej złote serce z pewnością nie pozwoliłoby przejść obojętnie obok potrzebującego. Zwłaszcza, że był to uczeń maga. A mimo to mężczyzna niepewnie oddał w łapki Nerine swoją najcenniejszą kartę kredytową bez limitu. Zawsze tak pięknie lśniła, gdy ją wyciągał z portfela, iż z najprawdziwszym bólem serca oddawał przedmiot rybce. Jednak była to znacznie lepsza, bezpieczniejsza opcja od wzięcia chłopaka ze sobą do paszczy lwa. Choć nikt nie wiedział kim był długowłosy, to istniała rasa na tym przeklętym świecie mogąca dostrzec prawdę. On sam szczerze nienawidził tych stworzeń mając z nimi do czynienia na własnej skórze. Nie rozwodząc się dłużej nad swymi niepewnościami, odwrócił się na pięcie w stornę wejścia do budynku towarowego. Pewnym krokiem przeciął go, wychodząc z drugiej strony i wsiadł w taksówkę, aby po pietnastu minutach wysiąść przed rpawdziwym celem podróży. Westchnął zmęczony na samą myśl co go czeka. Co prawda myślał nad wszystkim przez te dwa dni, ale samo wyobrażanie sobie toczonej z Avys słownej wojny powodowało ubytek cząstki Hutsona, a dokładniej ochoty postawienia stopy w tym miejscu. Na szczęście stojącego przed wejściem  strażnika, mag dość szybko pokonał pierwsze schody, lądując na korytarzu z licznymi sofami dla oczekujących gości oraz długą na trzy metry recepcją, zza której wystawała ledwo widoczna, młoda dama.
        - Witam, w czym mogę służyć? - spytała z miłym głosem i doskonale wyuczonym uśmiechem, jakby godzinami stała przed lustrem w łazience. Hutson spojrzał na nią beznamiętnie, wywołując na jej twarzy delikatne speszenie.
       - Ja do Avys - z lekkim poirytowaniem w głosie podrapał się po czubku głowy, a recepcjonistka podskoczyła w miejscu, zaskoczona w jaki sposób opisał dyrektorkę budynku.
       - Pana nazwisko? - spytała, wystukując listę umówionych na dzisiaj osób. Jednak była ona prawie pusta. Widniało tam tylko jedno nazwisko, które po chwili wypowiedział mag. Dziewczyna bez chwili zwłoki chwyciła za telefon, dając znać o przybyciu Hutsona i poprosiła, aby poczekał na jednej z sof. Krókowłosy podziękował, lecz nie usiadł wiedząc kto zaraz zjawi się przed nim. Nie minęło pięć minut, a wysoki blondyn w idealnie wyprasowanym mundurze stanął w dwuczęściowych drzwiach, otwierając oba skrzydła swoimi długimi rękoma.
       - Delifras, nic się nie zmieniłeś - oznajmił z lisim uśmieszkiem na co mężczyzna jedynie odchrząknął, jakby miał zamiar powiedzieć coś, od czego mógł się udusić.
       - Mnie również miło cię widzieć - nie ukrywał swego niezadowolenia, robiąc miejsce Hutsonowi w przejściu.
       - Tego nie powiedziałem - dodał, gdy mijał strażnika, na co ten zacisnął kurczowo pięść, powstrzymując od trzepnięcia gościa w ten magiczny czerep. Zawsze uważał magów za zadufane w sobie persony, ale ten tutaj był wyjątkowo wkurzający. Bardziej niż Optopius.
       - Jak ty to robisz? - spytał, gdy przemierzali długi korytarz wiodący do windy. Phyrin jedynie mruknął, kątem oka spoglądając na niego, bo nie wiedział co miał dokładnie na myśli, a opcji było wiele. Czy pytał w jaki sposób kiedyś udało mu się zakraść do biura Avys? A może chciał poznać sztuczkę kradzieży majtek? Wszystko co przychodziło na myśl magowi było błędne z tym, co chwilę później wyjawił człowiek. - Jak radzisz sobie z ściaganiem bransolet? Jesteś stałym bywalcem - westchnął z ironią w głosie, wciskając przycisk, a szyny zaczęły zsuwać z góry metalową skrzynię.
       - Tak jakoś. Chyba sprzęty mnie nie lubią - pomachał zniszczonym przedmiotem nadal uczepionym na jego nadgarstku i po chwili wsiedli do windy, jadąc na wybrane piętro. Hutson przyglądał się jak czerwone cyfry zmieniają się powoli. Zdecydowanie zbyt wolno jak na jego cierpliwość w obecności upierdliwca. - A jak tam sprawy z Alarice? - spytał, a blondyn cały zesztywniał.
       - Nic ci do tego
       - Huuuuh - mruknął zadowolony widąc reakcję strażnika i nie miał zamiaru mu tego odpuścić. - Radzę w końcu zrobić ten krok do przodu, bo ten aniołek całkiem skradnie jej serduszko - zmrużył powieki, słysząc typowe piknięcie, a drzwi zaczęły się otwierać.
       - Lepiej pilnuj własnego tyłka! - uniósł się, zapominając całkiem gdzie są, napotykając po chwili ciekawskie spojrzenia pracowników. Kaszlnął, opanowując się i udając jakby nic tutaj nie zaszło. Poprawił kołnierz munduru, ruszając jako pierwszy, a zadowolony mag zaczął śledzić jasnowłosego. Dobry humor jaki sobie wypracował mag szybko zniknął, gdy poczuł tę ciężką atmosferę gnieżdżącą za drewnianymi drzwiami z złotymi akcentami. Przygotowując się mentalnie na zderzenie z falą zwną Avys, wszedł do środka. Światło dzienne zastąpił biały żyrandol wiszący nad okrągłym stołem. Mag podszedł bliżej do stojącego w centrum pokoju mebla, spoglądając spod zmrużonych powiek na blondynkę podpeirającą się łokciami o blat. Jej badawczy wzrok wwiercał się w duszę mężczyzny. W przeciwieństwie do Alarice, która posyłała sympatyczny uśmiech. Córka i matka. Woda i ogień, a podobno jabłko spada blisko jabłoni.
        - Same z tobą problemy, Hutson - surowy głos kobiety rozbrzmiał echem po sali, jeżąc włoski na rękach maga.
        - Taki już mój urok, osobisty - odpowiedział beznamiętnie, ściągając starą bransoletę. Nie chciał przeciągać tego spotkania, a powodów miał wiele. Więcej niż kiedykolwiek. Jego myśli ciągle krążyły wokół niebieskiej rybki. Gdzie był? Co robił? Czy był grzeczny i czy wpadł w jakieś tarapaty? Może pomylił jakiś przedmiot? Cóż, miał nadzieję, że rybka nie przyniesie nic podejrzanego ze sobą do domu. Jak ostatnio. Bądź co bądź mag nie chciał stracić kolejnej pary ubrań. Czuł, jak zaczyna zbierać go przeziębienie.
        - Podobno masz jakąś sprawę do rady - wzrok Avys przeszedł z sylwetki Phyrina na bransolete, którą przesunął w stornę kobiet. O dziwo jedynych w pomieszczeniu. Zwykle na takich spotkaniach była cała rada.
        - Owszem. Znaleziono duże ilości pułapek na zwierzęta. Stado Dahili na nie wpadło - nie musiał mówić więcej, dostrzegając zainteresowanie w oczach jasnowłosej. Jako głowa rady musiała wiedzieć co się dzieje w mieście. Znać ważniejsze istoty, ludzi, aby torować sobie kolejne ścieżki do korony, a także dla zdobycia lepszych kontaktów. - Martwi mnie jednak środek zastosowany na zaciskach - nie przerywał póki widział ciekawość u kobiety. Musiał mówić szybko, krótko i na temat. - Składniki, z których maź pochodzi nienależy do tutejszych roślin. Nie mam pojęcia skąd pochodzą - ta delikatna sugestia musiała wystarczyć jako zapalnik dla Avys. Przekierowując swój wzrok na córkę, widział w niej niepokój i chęć pomocy w tej sprawie, ale dłoń blondynki nadal energicznie pieściła nową bransoletę, zakopując nadzieję maga o uwolnieniu się choć na chwilę przed kleszczami władzy.
        - Rozumiem. Zbadamy to. Opracowanie składu mazi pozostawiam w toich rękach. W ciągu dwóch tygodni chcę znać odpowiedź - stanowczy głos nie pozwolił wydusić z maga ani jednego słowa więcej. Rzuciła jakby od niechcenia w stronę Hutsona nowym nabytkiem, obserwując uważnie, aby właściwie ją założył. Skrzywił się, okręcając ją w rękach, jakby byłto jakiś zarazek i niechętnie wsunął dłoń w szeorki otwór. Minęło kilka sekund, a średnica pierścienia skurczyła się, aby nie spaść. Trzy wtopione kryształy zabłysnęły, a zamknięcie strzeliło, wydając końcowe pyknięcie. Blondynka uśmiechnęła się zadowolona, rozluźniając swe spięte barki.
        - To najnowsza zabawka twojego nauczyciela. Zaskocz nas - rzuciła wyzwaniem w stronę Phyrina, na co odpowiedział potakującym skinieneim głowy. Nie miał zamiaru długo męczyć się bez magii. Kochał ją, więc od razu po powrocie usiądzie do zniszczenia ograniczenia, ale teraz musiał wrócić jak najszybciej do rybki.
        - Słyszałam, że masz ucznia - córka zaskoczyła maga. Zwykle nie miała zwyczaju odzywania się do przybyszy, lecz ciekawość zrzerająca ją od środka była silniejsza. Krókowłosy spojrzał na nią, to na matkę, wzdychając ciężko. Nie myślał, iż droga pantoflana była aż tak szybka.
        - Owszem - odpowiedział zbyt sztywno. Z zbyt surowym spojrzeniem, co od razu wyłapała Avys.
       - Przyprowadź go do nas następnym razem. Chętnie go poznam - dodała, a chwilę później ich ścieżki rozdzieliły się. Mag wyszedł, zaczerpując ulicznego powietrza, przywołując taksówkę, która ruszyła na podany adres. Całą drogę Hutson oglądał nową ozdobę nadgarstka i wiedział na pierwszy rzut oka, iż nie będzie łatwo. Optopius naprawdę się postarał.
       Wysiadł z pojazdu, płacąc gotówką jaką miał w kieszeniu. Rozprostował swe kości i odszukał spojrzeniem błękitnej czupryny, którą trudno było niezauważyć nawet z takiego daleka. Phyrin nieświadomie uśmiechnął sie pod nosem, chowając dłonie w kieszeniach spodni i podszedł do okienka z lodami, zamawiając dwa różne smaki. Zaszedłswoją rybkę od tyłu, pochylając na tyle, aby dostrzegł jego twarz i wystawił oba wafelki z zimnym deserem w środku. Kręconym.
       - Którego chcesz? - spytał, czując ogromną ulgę, że nic nie stało się Ashbane. W przeciągu jednej chwili przepatrzył wzrokiem, czy czasem nie upadł i nie przeciął skóry. Czy czasem do tyłka nie miał przyczepionego obcego psa, albo robactwa po czym obszedł go i usiadł obok, podając wybranego loda. Zarzucił nogę na nogę, spoglądając kątem oka na dwie torby sporych rozmiarów. Ciekawość Hutsona zaiskrzyła w tęczówkach, ale nadal panując nad tym, wrócił wzorkiem do krajobrazu przed sobą.
        - Zakupy udane? Mam nadzieję, że nie musiałeś długo czekać - wsunął czubek zimnego loda między wargi, ssąc go i odrywając. - Zajedziemy jeszcze do mojego mieszkania. Muszę sprawdzić pocztę i czy wszystko jest na swoim miejscu - a potem będą mogli spokojnie wrócić do pracowni, gdzie Hutson czuł się najlepiej. - Rozmawiałem o znalezionych pułapkach. Rada pomoże i zapłaci za spisanie składników mazi - póki co streszczał połowicznie spotkanie, robiąc niewielką przerwę, gdy musiał wspomnieć o nowej bransolecie. - Dostałem też prezent - pomachał biżuterią przed nosem niebieskiej rybki. - I od teraz nie mogę czarować - na twarzy maga pojawił się krzywy uśmiech. Najgorsza rzecz jaką można było zrobić osobie pokroju Phyrina, właśnie go dosięgła. Mimo to był przyzwyczajony do tego. Co prawda uprzykszało życie, ale póki nie groziło im niebezpieczeństwo, nie myślał zbytnio nad sposobami zniszczenia bransolety. Miał czas. Przynajmniej teraz.
       - Zjedzmy lody i ruszajmy w drogę - poczochrał po głowie trytona, znów umaczając usta w zimnym deserze.

         Ciężki kamień spadł z serca Phyrina, gdy usłyszał, że zakupy na mieście były wyjątkowo udane. ale w swej roli sponsora popełnił kolosalny błąd, dość oczywisty,  który normalnie nie miałby miejsca, gdyby mag miał chociaż minimalne doświadczenie w związkach. Bowiem główną zasadą było nie dawanie swojej karty na zakupy. Zwłaszcza takiej bez limitu, ale to była tylko kwestia czasu, aż niczego nieświadomy Hutson, robiąc standardowe miesięczne opłaty zauważy zniknięcie nienaturalnie sporej kwoty pieniędzy i choć rozwiązanie tej zagadki zajmie mu nieco czasu, to w ostatecznym rozrachunku pojmie kiedy, gdzie i dlaczego cyferki tak szybko były ściągane. Czy wtedy wizja kosztownych zakupów Nerine będzie miała jakikolwiek sens? Zapewne nie, a nawet jeśli, to mag powinien mieć pretensje wyłącznie do siebie, że niewiele myśląc dał swą złotą kartę w łapki rybki, ale na tamtą chwilę chciał zwyczajnie, jak najszybciej pozbyć się z głowy chłopaka i na spokojnie zająć sprawą rady miasta. Nie mniej jednak aktualnie Phyrin cieszył się razem z Ashbane, który robił coraz większe postępy w przystosowywaniu się do życia w nowym społeczeństwie.
        Wgryzł się w kawałek chrupiącego wafelka, dziękując w duchu, iż nie musiał robić za zakupową przyzwoitkę, bo naprawdę, szczerze z całego swojego serca nie miał ochoty grzać niewygodnej ławki w oczekiwaniu, aż rybka skończy zakupy. Dlatego była to kolejna część za i przeciw pomysłowi, który finalnie zrealizował, nie czując jeszcze jego skutków ubocznych.
        Całe rozpamiętywanie ich dość długiej rozłąki spowodował, że Hutson kątem oka odnalazł dwie torby, ciekaw ich zawartości, ale zmęczenie wywołane spotkaniem samej Avys przyczynił się do chwilowego odpuszczenia tego tematu. W końcu rzeczy zakupione były za jego gotówkę, więc siłą argumentów miał prawo zobaczyć co znajdowało się w środku, a najlepszym momentem była pracownia, gdzie Nerine po prostu musiał rozpakować rzeczy. Coś jednak nieustannie dręczyło maga. Gdzieś z tyłu głowy miał maleńką nadzieję zgadnąć zawartość jednej z puszek pandory. Tylko z jednego powodu. Pragnął, aby chociaż jedna rzecz okazała się prezentem dla niego. Czemu było to tak istotne? Sam Phyrin tego nie potrafił pojąć, ale chciał dostać coś od niebieskowłosego. Chociażby paragon po zakupach.
       Zmrużył na moment swe powieki, ukrywając pod gęstymi rzęsami karbinowe tęczówki. Uważnie wsłuchał się w słowa trytona, przypominając sobie o rozpisanym składzie mazi.
      - Jednak rada nie musi o tym wiedzieć - obdarował Nerine subtelnym uśmiechem, dumny ze swego genialnego planu. Jakby nie patrzyć ostatnio Hutson miewał, na pozór, same dobre pomysły. Ten jednak miał finalnie pozwolić magowi zarobić. Brutalnie szybko i łatwo, a to tylko za zasługą dobroci chłopaka. I widział minę Nerine, który mógł nie do końca rozumieć zamiary mężczyzny. Jednak on nie miał mu tego za złe, gdyż tryton nie należał do tej części świata, suchego lądu, na którym główną rolę odgrywały pieniądze. Dlatego właśnie Hutson chciał wykorzystać zdobyte wcześniej informacje na ich korzyść. Za informację się płaciło, a skoro rada wielokrotnie wykorzystywała maga - nie wspominając już o haniebnym traktowaniu go względem nakładanej bransolety - to i mag nie czuł wyrzutów sumienia odpłacając się tym samym.
      - Ludzie robią wiele niepojętych rzeczy, a próba zrozumienia tego nie ma najmniejszego sensu, bo jakkolwiek szukać będziesz uzasadnienia ich poczynań, to finalnie usłyszysz egoistyczne pobudki  - którymi było dążenie do władzy, kontroli, czy zwykłego posiadania tego, co inni nie mają. Ilekroć Hutson rozdrabniał wszystkie czynniki na drobne, w rezultacie otrzymywał to samo. Nawet jeśli sam tłumaczył to strachem przed nieznanym. Niczym się nie różniło to od zanieczyszczania naturalnego środowiska Nerine. Lenistwo, egoizm, czy brak świadomości? Było tego zbyt wiele, a temat ludzi nie był na godzinę, czy dwie. Pozatym Phyrin chciał lepiej spożytkować czas aniżeli na usprawiedliwianiu rasy ludzkiej. Dlatego skończył podziwiać kunszt jednego z grzechów człowieka, który bezwstydnie zdobił jego nadgarstek i wrzucił koniec wafla do ust, dostrzegając jak niebieskowłosy nabiera kolorów na polikach. Widok ten przypomniał mu o ostatnich igraszkach w wannie. Od tamtego momentu oboje udawali jakby nic się niewydarzyło. Co prawda, Hutson nie widział zastrzezen gdyby rybka chciała o coś zapytać, bo to z perspektywy lekarza nie było niczym szczególnym. Nawet sam kształt narządów rozrodczych. Wyglądały inaczej niż u ludzi, ale to sprawiało, iż Phyrin odczuwał nieokiełznaną satysfakcję zabawy tą częścią ciała. Jednak to wszystko nasuwało pytanie magowi. Czy Nerine nadal czuł się komfortowo w jego obecności?
        Uliczki oraz budynki, które mijali coraz bardziej przypominały mężczyznie gdzie był i jak blisko miał do swojego prawdziwego mieszkania. Nowoczesna kamienica z blokami po kilkanaście pięter wyciągały się ku bezchmurnemu niebu. Mag od razu skierował ich do odpowiedniej klatki, przywołując windę, która poniosła gości na ósme piętro. Hutson zatrzymał się przed ciemnymi drzwiami, zaglądając pod wycieraczke za kluczami. Wedle ustaleń, zamówiona sprzataczka po skończonej robocie miała go tam zostawić. Z zadowoleniem ukrytym pod beznamiętną maską, mag wpuścił jako pierwszego do swego lokum trytona. Huragan zwany Ashbane od razu zaczął wpadać kolejno z pokoju do pokoju, zapewne nie mogąc pojąć istniejącego tu porządku. Nic dziwnego. W końcu mag nie słynął z przechodzenia pozytywnie testu białej rękawiczki. Z wyciągniętą wcześniej pocztą stanął wygodnie przed wyspą kuchenną z dwoma czarnymi hokerami, które oddzielały część salonową od jadalnej. Pozwalając Nerine robić istny plac zabaw z mieszkania, kolejno otwierał koperty, marszcząc brwi w niezadowoleniu na widok podpisu samego Beliada. Wiedział co to oznaczało. Drogie zamówienie na narkotyki. Zapewne wielu nie zgadzałoby się z tym co robił mężczyzna, ale czy faktycznie to on powinien ponosić za to odpowiedzialność, albo mieć na sumieniu ofiary uzależnienia? Nie. Koniec końców nikogo nie zmuszał do kupowania tego cholerstwa. Nikomu też nie wciskał proszku do buzi. To był ich własny wybór. Krótkowłosy produkował swe maleństwa dla uśmieżenia bólu, a nie po to, aby ktoś myślał, że jedzie na jednorożcu, gdy faktycznie siedział z głową w muszli klozetowej. Jednak demon zawsze potrzebował dziesięciu porcji w wiadomym celu - dla nielegalnych walk.
      - Czuję się tu obco -połowicznie słuchając Nerine, odpowiedział zgodnie z prawdą, gdyż mag nigdy nie czuł się komfortowo w mieście. Nieważne ile wysiłku wkładał w dekorowanie mieszkania, to zawsze coś mu nie pasowało. Ciągle było coś nie tak, co obrzydzało mu zamieszkiwanie centrum. A może po prostu czuł się samotny? Może dźwięki zza oknami przyprawiały mężczyznę o ból głowy? Zapomniał, w każdym bądź razie, bowiem minęły prawie dwa miesiące odkąd nie był w tym miejscu.
      Nagle z całej zadumy wyrwał go szelest torby. Poszerzone źrenice zwróciły się w stronę Nerine, a potem na trzymaną w jego rękach puszke pandory. Z błyskiem ciekawości oraz niepewności, jakby nie był pewien, czy naprawdę było to dla niego, odebrał prezent, od razu wyciągając z dna tajemnicze zawiniątko. Nie kryjąc zachwytu, pozwolił kącikom ust unieść się do granic swych możliwości, aż poliki zaczęły piec od naprężenia ich. Rozłożył sporych rozmiarów płaszcz przed sobą, dokładnie zwracając uwagę na detale i mógł stwierdzić, z ręką na sercu, że Ashbane spełnił tlącą się w nim nadzieję na prezent. Niestety rybka nie mogła dostrzec wypisanego zadowolenia na twarzy maga, gdyż gruba warstwa materiału zgrabnie wszystko zakrywała. Zakup chłopaka doskonale wpadał w gust maga. Ta dziecięca radość raząca po oczach całkiem zbiła Hutsona z równowagi.
        Mentalnie przyczepiając plakietkę "moje, nie ruszać, bo zabije" zarzucił nowy płaszcz wedle prośby chłopaka, lecz z ukrytym zadowoleniem. Nie szczerzył się już jak głupi do sera, przez co trudno było wyczytać, czy faktycznie prezent spodobał się Hutsonowi.  Powoli okręcając się wokół własnej osi, eksponował świeżutki towar na sobie. Poprawił rękawy, przejechał po materiale jakby prostował go od wszelakich zagnieceń, a na koniec stanął, czekając aż końce materiału uspokoją się, zwisając luźno w dół od swego ciężaru.
      - Nie ma to jak dostać prezent kupiony za własne pieniądze - prychnął rozbawiony na tę myśl, chcąc być lekko uszczypliwy w stronę rybki. - Dziekuje - dodał, otwierając lodówkę, gdzie stało kilka butelek z zimnym napojem. Skoro już tu byli, mogli nieco odpocząć, dlatego mężczyzna otworzył dwie szklane buteleczki, odpalając telewizje na dużym, wiszącym ekranie. Przesiedzieli tak kilka godzin, zamówili coś do jedzenia, a gdy zaczynało się ściemniać, Hutson musiał zakończyć ich biesiade. Ze schowka zabrał kluczyki do auta, bowiem tracąc magiczne zdolności, potrzebował zamiennego środka transportu. Wysłużona miotła bez grama magii nie mogła nawet drgnąć, a co dopiero latać. Z nastawieniem, że dzisiejszy dzień pomimo wielu problemów był udany, Hutson podszedł do drzwi wejściowych i toworzył je na oścież chcąc wyjść z mieszkania, lecz coś, a raczej ktoś mocno zaskoczył ciemnowłosego, który wręcz zastygł.
     - Phyrin! - w przeciwieństiwe do Hutsona, Kenta widząc znajomą twarz rzucił się w ramiona kochanka, powalając go na podłogę. Z znanym dla lisiej rasy piskiem zaczął wcierać swó polik w twarz maga, ani myśląc o puszczeniu go. W końcu nie spodziewał się, że go zastanie.To był setny raz, kiedy postanowił sprawdzić, czy ktoś był w mieszkaniu i od samego początku nastawiał się, iż zostanie odprawiony z kwitkiem, ale nie tym razem. Teraz miał w uścisku swego maga. Czuł jego zapach, ciepło.
        - Tęskniłem! Jak mogłeś zniknąć bez słowa. Nawet komórki ze sobą nie zabrałeś! - po chwili doszło do niego coś jeszcze, jednak nie dane mu było odwrócić wzroku, gdyż nieznana siła nagle odepchnęła go od ukochanego, a Phyrin już wiedział: będą kłopoty.

         W słowniku maga istniało pewne powiedzenie, które idealnie opisywało sytuację w jakiej się nieszczęśliwie znalazł. Między Scyllą a Charybdą pasowało tu idealnie. Nieważne jakiego wyboru by dokonał, leżąc powalony na ziemi i tak nasrałby pod siebie. Stając po stronie Kenty, miałby problemy ze strony trytona. Nie wiadomo dlaczego tak to przeczuwał, bo jednak rybka była tylko pacjentem zamieszkującym jego pracownię od zaledwie miesiąca. Normalnie nikt nie pokusiłby się o stwierdzenie, że powstało między nimi jakieś przywiązanie, ale Phyrin dobrze o tym wiedział, że coś wisiało nad ich głowami. Czy miał zamiar coś z tym robić? Aktualnie nie, bo meżczyzna jak to u niego bywało, bardziej zapatrzony był wynikami testów nad zdobytą ostatnio spermą Nerine. Jakby nie było, poczynania Hutsona mogły być źle odebrane przez chłopaka. Więc dobrą opcją byłoby stanąć po stronie trytona. Jednakże tym samym naraziłby wieloletnią znajomość z lisim Kentą. Był on nie tylko kochankiem rozładowującym napięcie, ale i dobrym informatorem. Dlatego, mag leżał na ziemi, podparty łokciami z tyłu pleców, wyczekując rozwoju sytuacji, która nadeszła zaskakująco szybko. Wyściskiwany do bólu wytrzymałości, jakimś cudem dał radę obrócić swą twarz nieco za siebie, aby dostrzec kątem oka niebieskowłosego Ashbane, a widok jego przerażającej, wściekłej miny zmroził krew w żyłach maga. Wiedział, że nie musiał nawet dokonywać wyboru, aby mieć przesrane. Czuł się, jakby właśnie był żonaty i został przyłapany na zdradzie. Czemu? Phyrin nie miał czasu nad deduckją tych skojarzeń, bo minęła zaledwie sekunda, a Kenta został zmieciony w stronę ściany, gdzie Nerine od razu go przyszpilił siłą swych rąk. Słysząc pytanie niebieskiej rybki, Hutson zaczął powoli zbierać się z ziemi, świadom swej bezbronności. W końcu odebrano mu magię. Mógł liczyć jedynie na zdolności kochanka, albo samoistne uspokojenie Nerine, lecz na to ostatnie nic nie wskazywało. Mężczyzna postanowił wziąć sprawę we własne ręce. Wzbierając w sobie odwagę, podszedł bliżej do pacjenta, łąpiąc za ramiona.
      - Nerine, puść go - oznajmił lekko przejęty sytuacją. Widział, jak nim miota, robił co chcę dzięki swej sile. Nie miał pojęcia, że trytony były aż tak silne. Poza tym wściekłość chłopaka w ogóle nie była zrozumiana przez Phyrina. Nie wiedział, dlaczego tak się zezłościł. W koncu nic złego mu nie zrobił. Kenta jedynie wpadł w jego ramiona, ciesząc z spotkania. Może jednak właśnie w tym był problem? - Nerine! - uniósł lekko głos, lecz mag miał wrażenie, jakby mówił do ściany. Z gromiącym wyrazem twarzy skupił swą magię, nakierowując w jeden punkt na ręku, aby rozładować ją na bransolecie. Ta jednak ani drgnęła. Jej konstrukcja nie zmieniła się, a Phyrin cmoknął w niezadowoleniu. Niestety, usunięcie jej nie będzie tak proste jak wcześniej.
       Mag nieustannie starał się uspokoić rybkę, która po usłyszeniu imienia neiznajomego, odpuściła. Niebieskowłosy spojrzał na Hutsona, jakby skruszony, po czym wydukał z siebie jego imię, znikając z powrotem w salonie. W głowie maga zakotłowała się niewiedza, jakiej nienawidził doświadczać. Wiedział, iż nie był dobrym towarzystwem, a kolaboracje z innymi były mu obce i słąbo w nich wypadał. Ta jednak była inna, ponieważ dotyczyła konkretnie jego osoby, wręcz była wynikiem całej tej nieprzyjemnje sytuacji.
      - Kto to jest? - Kenta wykrztusił z siebie słowa z ochrypłym głosem, obejmując obolałe gardło i patrząc gniewnie wzrokiem za ramie maga, jakby dzięki temu mógł wywołać kataklizm na Ashbane.
      - Mój nowy uczeń - odpowiedział jakby nigdy nic, odsuwając drżące dłonie lisa, aby przypatrzyć się czerwonym śladom. Skrzywił się, świadom, iż pokaz siły trytona będzie widoczny przez dłuższy okres czasu. To był pierwszy raz, gdy długowłosy zaskoczył Hutsona, ale w negatywnym tego znaczeniu. - Zaczekaj tutaj, przyniosę szklankę wody - wstał na róne nogi, idąc w stronę kuchni. Nalał nieco wody z kranu, zatrzymując przy kanapie, gdzie siedział pacjent. Mag milczał, wymownie spoglądając na niego. Rozmowa o tym nie mogła ich ominąć. Hutson wiedział, że muszą sobie coś wyjaśnić, a przynajmniej tą sytuację. Podszedł do opartego o ścianę Kente, podając ostrożnie szkalnkę, a ten upił z niej nieco cieczy, wzdychając ciężko.
       - Przepraszam - odezwał się ze skruchą w głowie, ale uszaty jedynie pokiwał głową z bladym, niemrawym uśmiechem.
       - To nie twoja wina. Nie przepraszaj za niego
       - Mylisz się. Jestem za niego odpowiedzialny - Phyrin zaprzeczył na słowa kochanka, widząc w nim dziwną minę, jakby przejrzał go, jakby zrozumiał coś, co ciągle umykało magowi.
       - Poradzę sobie. Idź do niego - poklepał po ramieniu Hutsona, a ten dość niepewnie wstał, wracając do salonu. Spojrzał na cicho siedzącego trytona, wzdychając ciężko, jakby mentalnie przygotowywał się do trudnej, rodzicielskiej rozmowy.
      - Nerine - odezwał się dość niepewnie, siadając obok niego. Oparł wygodniej łokcie o kolana, splatając w spójny koszyk dłonie, gdzie bawił się kciukami, skupiając na nich swój wzrok. - Co w ciebie wstąpiło? Czemu tak się zachowałeś? To przyjaciel - ani jedno słowo nie było kłamstwem. Kenta był przyjacielem, a nie wrogiem jak rada miasta, dlatego tym bardziej Phyrin nie mógł pojąć swym rozumem zachowania ze strony Ashbane. Przecież lis nie rzucił się na nich z nożem. Radośnie piszczał, wtulał się w niego. Niestety, normalnie dla każdego byłoby to jasne, ale Phyrin nie był normalnym magiem. On bowiem nigdy się nie zakochał. Nie wiedział co to miłość, czy zazdrość. Wiedział o tym tyle, co dziecko uczące się raczkować, czy mówić.
       - Nerine? - czując zbyt długo zalegającą między nimi ciszą, spojrzał na niebieskowłosego, dość niepewnym spojrzeniem, jakby miał zaraz stracić swego pacjenta. Jakby miał zaraz wybiec i zniknąć. Poniekąd nie chciał tego. Wiedział, że to nieuniknione, lecz mag nie chciał stracić Nerine, tak samo jak Kenty.

         Opróżnił szklankę z wodą, czując jak gardło nie pulsuje i nie piecze od wcześniejszego uścisku niebieskowłosego. Kenta dość szybko pozbierał się z podłogi, bardzo cicho, aby nie dać powodu do niepokoju osobom w salonie. Wiedział, że gdyby mag usłyszał szelest, prędko znalazłby się przy nim, aby sprawdzić, czy na pewno wszystko w porządku, a nie mógł tego uczynić. Lisi chłopak doskonale to wyczuł. Na palcach stóp podszedł bliżej w stronę pomieszczenia głównego, opierając o chłodną ścianę i nasłuchując swymi uszami, aby zorientować się co oboje wyrabiają. Nic jednak poza słowami Phyrina nie docierały do Kenty. Gęste, rude rzęsy opadły wraz z powiekami, przykrywając intensywność tęczówek kochanka, który pogrążył się w zastanowieniu, bo to był w końcu pierwszy raz, gdy zobaczył mężczyzne z kimś innym niż nim. Pridebrace doskonale znał życiorys Hutsona. Wiedział, że omija on integracje międzyludzkie, gdy nie są nimi jego klienci, a ten młodzieniec zdecydowanie na takiego nie wyglądał. Na dodatek rzucił się w jego stronę jak dziki zwierz, wypytując kim jest. I Kenta nie wiedział co miał na myśli, do czasu, aż buźka obcego nie otworzyła się na maga. Ścisnął więc odruchowo dłoń na swym luźno zwisającym ramieniu, a paznokcie przedłużyły się w iście zwierzęce, ostre szpony.
       Phyrin dawał wystarczająco dużo czasu niebieskiej rybce, aby ta ostatecznie wyjaśniła swe zachowanie. Niestety zbliżała sie już granica cierpliwości Hutsona, więc gotów był zacząć, wstać na równe nogi, aby zając czymś swój narastający wewnętrzny stres, ale w tym samym momencie Nerine w końcu zrobił ruch, dezorientując nieco mężczyznę. Hutson zerknął na trytona, na jego kurczowo zaciskające się dłonie, a potem wyprostował się na kanapie, jakby w ten sposób chciał uniknąć zderzenia z nagle wstającym Ashbane. Oczy przybrały kształ złotych monet, wyskakując niemalże ze swej orbity. Śledził swym wzrokiem okrążenia Nerine, licząc je w pamięci, ale po trzecim kółku zrezygnował, musząc bardziej skupić swój umysł na słowach, które cały czas nie miały sensu. Dla Phyrina jedno wykluczało drugie. Potrafił pojąć samoobrone, potrafił ogarnąć swą głową instynkt obrony osoby ważnej dla drugiej, ale niebieskowłosy raz mówił, że sytuacja wyglądała słodko, jakby dorbze się znali, a za chwile to negował, że obcy Kenta mógłgo zaatakować, a ten zrobiłto dla dobra maga. Nic tu dla Phyrina nie miało sensu. Miał istny mętlik w głowie, być może ten sam co tryton zatrzymujący się nagle i odszukujący blasku karbinowych tęczówek maga.
       Miał ochotę wtrącić swe trzy grosze do rozmowy, ale zamiast tego milczał, pozwalając wyżalić się pacjentowi do samego końca. Przeczuwał, że jeśli teraz powiedziałby cokolwiek, Nerine niewydusiły z siebie wszystkiego i nadal gdzieś w nim lęgnęłaby się niepewność, poczucie niespełnienia na odpowiedzi ze strony Hutsona. Dlatego siedział cicho, nie uciekając wzrokiem od spojrzenia niebieskowłosego. Pewnie siebie wpatrywał się w jego oceaniczne oczy, tak złudnie, cudownie przypominające podmorski świat. Hutson nigdy nie mógł nacieszyć się tym widokiem.
       Mruknął cicho pod nosem w zastanowieniu, łącząc pojedyncze słowa dukane przez nabierającego kolorów Nerine i wtedy neico go olśniło. To był pierwzy raz rybki i musiał bardzo to przeżywać, a koniec końców nie wyjaśnili sobie tego zajścia. Phyrin miał pomóc pozbyć się problemu, więc zrobił to, ale nie emocjonalnie jak prawdopodobnie zrobił to sam Ashbane. Jednak teraz coś gotowało się w środku maga. Widok trytona dotykającego swą rozpaloną twarz był dziwnie podniecający. Jednak nie mógł o tym myśleć. Nie w takiej sytuacji, nie przy Kencie. Co by było, gdyby nagle rzucił się na Nerine? Co, gdyby on tego nie chciał? Mag jedynie zaspokoiłby swój chwilowy popęd, a niebieska rybka miałaby jedynie kolejną dawkę pytań bez odpowiedzi.
       Uniósł swe ręce do góry, gdy Nerine podszedł nurkując twarzą na kolanach. Hutson zastygł w bezruchu, nie wiedząc co ma teraz zrobić. Nigdy w takiej sytuacji nie wylądował, a teraz było za późno na czytanie książki tego typu. Mimo to poczuł potrzebę zanurzenia dłoni w gęstych, miękkich kosmykach włosów rybki. Jak zahipnotyzowany pozwolił, aby dłonie zaczęły opadać, jednak w ostatniej chwili powstrzymał się. Dosłownie kilka milimetrów od pierwszych włosków. Czemu? Powodem było jedynie przyłapanie zaglądającego do nich Kenty. Hutson musiał być stanowczy jeśli chciał nauczyć czegoś trytona. Nie mógł ciągle pozwalać mu na wszystko. Takie zachowanie było złe, nawet jeśli chłopak obiecał tego już nigdy nie robić. Zabrał więc dłonie, skrzyżoł ręce na swej piersi i przyłożył jedną dłoń do swego gładkiego podbrudka, gładząc go w zastanowieniu.
      - Hmm... Makoto też się rzucała, ale zdążyłem uniknąć jej ataku. teraz niestety nie mam magii - westchnął, zerkając z góry na czuprynę niebieskowłosego.
      - Nie kłamałem, Nerine - mówił głębokim ,spokojnym głosem - Nie mam nikogo. Tak samo nigdy się nie zakochałem, ale jestem tylko istotą żywą. Mam swoje potrzeby, a Kenta pomagał mi je zaspokajać - ściszył nieco głos, czując się dziwnie, tłumacząc to ze świadomością, że lis jest zaraz obok i może wszystko słyszeć. - Tak samo jak ja tobie - dodał, opierając ręce o obki kanapy, przenosząc swój wzrok na sufit. Nie mógł mu przecież powiedzieć, że nie miałby nic przeciwko, gdyby zamiast Kenty, Nerine mógł mu pomagać w tych sprawach. Byłoby to głupie i nieodpowiedzialne. Nie mógłby być już dla niego pacjentem, przedmiotem badań, a czymś więcej. Hutson po głębszym zastanowieniu nie wiedział, czy w ogóle jest nadal kimś takim. Niestety, mag w jakimś stopniu przywiązał się do rybki, pozwalając mu na tak wiele. Gdyby zobaczył go teraz poprzedni uczeń, jego szczęka opadłaby po samą ziemię. Kto by pomyślał, że Hutson zapłąci z własnej kieszeni na rzeczy dla ucznia, kto by pomyślał, że od tak pozwoli komuś mieszkać ze sobą. Był miły, był pomocny, ale bez przesady. Na myśl, że Ashbane miałby odejść robiło się mężczyźnie przykro.
      - Hutson, ja może... lepiej już pójdę - nagle wzystko przerwał Kenta, czując jak staj esię coraz większym piątem kołem u wozu.
      - Odezwe się jeszcze do ciebie - mag złożył obietnicę, a lisi mężczyzna skinął głową, wychodząc z budynku. Phyrin westchnął ciężko, patrząc na trytona. - Na nas też już czas. Powinniśmy się zbierać, chyba że chcesz coś jeszcze dodać. Może masz jakieś pytania - krókowłosy poprawił kołnierzyk płaszcza, który przyjemnie otulał jego skórę, chroniąc kark od chłodnego popiewu wiatru, któy wtargnął podczas wychodzącego Kenty.

         Nie było sensu tkwić dłużej w mieszkaniu, dlatego zgadzając się na słowa Nerine, mag zabrał tylko najpotrzebniejsze rzeczy, bez których teraz nie mógł sobie poradzić z dwóch powodów. Jednym były kluczyki do samochodu. Przemieszczanie się bez środka transportu z plaży do miasta było strasznie czasochłonne, a bez magi nie mógł korzystać z miotły. Zostając okradzionym ze swych wrodzonych zdolności musiał również polegać na komórce. Poza tym Kenta oraz pozostali udusiliby go, gdyby znów ją zostawił na długi czas. Lisi kochanek to jedno, ale demon powodował nieprzyjemne ciarki na karku mężczyzny.
      Gdy tylko upewnił się, że obie rzeczy bezpiecznie spoczęły w odmentach głębokich kieszeni plaszcza, wyszedł zaraz za długowłosym, zakluczajac za sobą drzwi na trzy obroty. Dla pewności złapał jeszcze za klamkę, przypatrując luźno zwisającej bransolecie, a w głowie tworzyły się już kolejno plany jak usunąć tę uciążliwą rzecz. Całą drogę przebyli w milczeniu, co lekko zaniepokoiło maga. W końcu rybka była bardzo ciekawska i jeszcze nie miał okazji jechać w samochodzie, a mimo to nie wykazywał zainteresowania, pogrążony we własnym świecie. Hutson zaintrygowany tym faktem od czasu do czasu zerkał w jego stronę, jednak sam nie odezwał się ani razu. Nie czuł takiej potrzeby. Stawiał, iż zalegająca cisza była lepszym wyborem dla ich dwójki. Zwłaszcza dla Nerine, który musiał przetrawić to, co zrobił. Mag nie mógł ugiąć się przed swym postanowieniem.
       Samochód zaparkował jak najbliżej mógł, dzięki czemu do domku na plaży mieli zaledwie dwadzieścia minut piechotą, a gdy tylko weszli do środka, Ashbane od razu wycofał się do swojego pokoju. Phyrin jedynie przytaknął, zajęty swoimi własnymi sprawami. Nie ufał na tyle rybce, aby nie skontrolować wydatków. Pandora trzymana w rękach niebieskowlosego cały czas nie dawała mu spokoju, więc gdy tylko upewnił się, iż ma składniki potrzebne do stworzenia tabletek dla Beliada, usiadł na krześle przeglądając historie płatności z konta bankowego, a kiedy jego karbinowym oczom wyskoczyły czerwone liczby wskazujące ubytki, jego twarz momentalnie pobladła. Spodziewał się sporych zakupów. Jakby nie było płaszcz musiał swoje kosztować, jednakże druga kwota przeważała dwukrotność pierwszej, a to już było podejrzane.
      - NE-RI-NE - z każdym wydźwiękiem jego imienia przesuwał swą głowę w stronę chłopaka, który właśnie wyłonił się ze swego pokoju, nieświadomy tego co go właśnie czekało.
      - Cały czas miałeś dwie torby. W jednej był płaszcz, a co było w drugiej? - spytał z świdrującym wzrokiem nie mając zamiaru odpuścić rybce. Owszem, tryton zarabiał na siebie, lecz kwota jaką przefurtał na zakupach znacznie przewyższała to, co do tej pory uzbierał. Ashbane nadal nie miał dowodu, nadal nie posiadał konta bankowego, więc wszelkie pieniądze trzymał u siebie w pokoju bądź sam mag miał je w swoim posiadaniu na koncie, pamiętając ile z tej puli należy się chłopakowi. Teraz jednak był na minusie, nadszarpują tym samym sumę samego Phyrina.
         Widząc reakcje Nerine nie miał zamiaru odpuścić dopóki nie usłyszy satysfakcjonującej odpowiedzi. Poza tym samo zachowanie rybki jasno świadczyło, że miał coś do ukrycia, co tylko pofsydalo żar tlący się w magu. Nie ugięty wstał na równe nogi, odkładając komórkę na stole zaraz obok różdżki, która była mu chwilowo zbędna. Krok za krokiem szedł w stronę swojego pacjenta, który rytmicznie z nim robił kroki do tyłu, pozostawiając między nimi niezmienną odległość.
        - Parę ciuszków nie kosztuje takiej fortuny i nie mieści się w takiej torebeczce - oskarżycielsko z żyłka na czole wytknął palcem torbę leżącą obok łóżka i bez chwili namysłu złapał za puszkę pandory, za którą sekundę później złapał sam tryton. Mag nie miałby normalnie szans z Ashbane. Jego trytonskie zdolności, naturalna siłą zdecydowanie przeważały nad ludzkimi predyspozycjami Hutsona, a jednak tym razem poczuł jak adrenalina przybyła mu na ratunek, pozwalając być jakimkolwiek przeciwnikiem dla rybki.
        - Nerine! - niczym bliźniaki syjamskie wypowiedzieli jednocześnie swoje imiona i tryton w końcu puscil torbę. Mag przez ułamek sekundy był dumny z siebie, ale przez kolejne pół pojął w jakiej sytuacji sie znalazł, po czym w kolejnej leżał plackiem na ziemi z rozsypanymi na sobie gadżetami. Ostatecznie, puszka pandory otworzyła się przed Hutsonem, a ten krzywiąc się z bólu tyłka i pleców, podparl się łokciami z tyłu, nieco podciągając do góry, aby mieć lepszy widok na wszystko. Pierw swe spojrzenie na Nerine, który zakrywal speszony swą twarz dłońmi. Potem czarne niczym smoła źrenice zjechały w dół, na swój wlasny tors, który zdobiły dziwne, na pierwszy rzut oka niezidentyfikowane rzeczy.
      - co to, do cholerny... jest - spytał, chwytając dwoma palcami, jakby właśnie miał złapać za jakiegoś zarazka, kawałek biało-czarnego materiału. Zmrużył swe powieki uświadamiając sobie, że jest to stanik krówkowego wdzianka dla dorosłych. Strój mucki. Na ten widok oczy Hutsona prawie wypadły z orbity, a szczęka znalazła niemalże na podłodze. Tak przynajmniej się czuł, a minimum powa tego była widoczna gołym okiem na twarzy maga, który cały czas usiłował znaleźć sensowne wytłumaczenie tego wszystkiego.
        - Zrozumiem naprawdę wszystko, Nerine. Twoja ciekawość do lądu, ale wytłumacz mi proszę, gdzie i dla kogo chcesz to ubierać? - spytał walcząc z rozbawieniem, które coraz bardziej laskoto podniebienie Phyrina. Sam Paskudnik zaintrygowany zabawkami, zeskoczyl na podłogę, sięgając łapką po pasy leżące przy lewej dłoni maga.
        - No proszę, kenebl, obroża, a nawet szpicruta. Nie powiesz mi chyba, że nie wiesz do czego tw rzeczy służą. Zaskakująco dobrze są dobrane - zmrużył lisio powieki, uśmiechając niebezpiecznie w kącikach ust i złapał za mały bat zakończony serduszkiem. Hutson dopiero teraz zrozumiał gdzie się rozdzielili. Niedaleko był sek shop, który z pewnością zwrócił uwagę rybki swoimi kolorowymi neonami i pstrokatymi napisami. Phyrin zrozumiał swój karygodne błąd, ale nie mógł odpuścić sobie podręczęnia rybki za te zakupy. Tak sprośne swoją drogą.
        - Nie myślałem, ze jesteś takim zbereznikiem, Nerine - usiadl na tyłku, wygrzebując z sterty ubranek korki analne, w tym jednemu w kształcie lisie go ogona. Spojrzał znów wymownie na chłopaka. Sięgając po wibratorek, z którym podszedł do Ashbane.
          - Jeśli chcesz, mogę pokazać tobie jak ich używać - dodał, kładąc czubek sztucznego penisa między obojczykami chłopaka, włączając go i zjeżdżając po samą granicę bokserek.
        - Co ja z tobą mam - westchnął jakby z politowaniem, kiwając głową i wręczył wibratorek do rąk rybki, samemu zaczynając zbierać rzeczy z podłogi z powrotem do torby. - Najpierw robisz takie zboczone zakupy, a potem odstawiasz awanturę o przyjaciela. Co mam z tobą zrobić, Nerine? Co tobie chodzi po tej główce? - strzelał bardziej retorycznymi pytaniami, coraz bardziej śmiejąc się z tej sytuacji, bo dosłownie nie miał sił do swego zabawnego pacjenta, który akurat tym musiał się zainteresować.
          - Ludzie są bardzo pomysłowi, prawda? - zerknął na rybkę, podnosząc tym razem zaciski na skutki, które obracał sobie między palcami.

         Coraz obszerniejsze tłumaczenie się ze strony Nerine było zabawne. Zwłaszcza, że mag o nie nie wypytywał. Z tego powodu czuł się nieco jak ojciec przyłapujący swojego syna na czymś złym i lekkomyślnym. Przynajmniej z punktu widzenia młodzieniaszka, bo sam ojciec sam za tych czasów święty nie był, więc nie widział w tym nic złego, a mimo to pewna granica komfortu była tu przekroczona, powodując nie małe zamieszanie. Odczucie tak dwojako rozumiane w przypadku ich obojga. Z jednej strony był Phyrin rozbawiony tym wszystkim. Owszem, z początku gniewał się na chłopaka, ale nie mógł być długo zły z powodu jego ciekawskiej strony. Na dodatek każdy w pewnym wieku interesował się tymi sprawami. Mag po prostu miał ten okres dawno za sobą w przeciwieństwie do Nerine, a to tym bardziej przyprawiało mężczyznę o miłe, nostalgiczne wspominki jak to z kumplami zaglądali do damskiej przebieralni.
        - Jesteś jak sroka - skomentował, gdy niebieskowłosy szturchnął go w ramię, nie przestając się przy okazji uśmiechać. Phyrin dostał właśnie cenną lekcje upodobań rybki jak zarówno fakt, że prawdopodobnie wszelakie liny i pasy wziął ze sobą, bo były mu znane u siebie. Mag nie mógł pojąć dlaczego taki tryton jak on nie miał doświadczenia w tych tematach. Czyżby w podwodnym świecie był nieatrakcyjny? Gdyby tak było, Hutson osobiście zszedłby na dół i wyprawił lekcję dobrego smaku, wpajając nowy kanon piękna. Jednak czy było to tego warte? Wówczas każdy interesowałby się Nerine, a tak miał go tylko dla siebie. Swój własny, prywatny obiekt badań. Uroczy i jakże niewinny z brakiem doświadczenia w niektórych sprawach. W ten Phyrin doznał pewnego, krótkiego przebłysku w umyśle przepełnionym nieistotnymi teraz rzeczami.
       Dlaczego chciałbym mieć go na wyłączność?
         To pytanie długo zaprzątało głowę mężczyzny, aż rybka nie oderwała go opisem mackowego przedmiotu, który bardzo wzbudził w nim zainteresowanie. Hutson od razu oprzytomnial, spoglądając na trytona, mimowolnie wyobrażając go sobie stojącego prze taką macką. Byłaby dla niego nie lada wyzwaniem.
        - To raczej nie było dla zwykłych ludzi, ale kto go tam wie skoro nawet rękę potrafią wepchnąć - głośno myśląc przyglądał się jak chłopak stawia spakowaną z powrotem torbę wysoko na szafę jakby to miało w czymś pomóc. To nie tak, że Phyrin by się do niej znowu dobrał. Były to rzeczy rybki, do tego dobrze wiedział co tam się znajdowało, więc nie miał potrzeby znów kłaść swoich rąk na puszce pandory. Raz otwarta nie robiła już takiego szoł.
        Wstał na równe nogi, ciesząc w duchu, że w końcu Ashbane czuł się lepiej po małym incydencie w domu maga. Spotkanie z Kenta nie wyszło zbyt dobrze jak z samą Makoto, a niesmak między nim, a pacjentem ciągle był wyczuwalny, to teraz ta dziwna, gęsta i nieprzyjemna atmosfera wyparowała, pozostawiając niezręczność, uroczo wymalowaną na twarzyczce rybki, który cały czas z tym walczył.
       Lekko zaskoczony zastygł w bezruchu, gdy Nerine oparł swe czoło o ramię Hutsona, ciężko wzdychając, jakby właśnie uszło z niego życie. Było to tak urocze i zabawne, iż Phyrin nie mógł się powstrzymać od błogiego uśmiechu w kącikach ust. Dlatego trwał tak dopóki tryton nie postanowił odsunąć się od niego, zbierając resztki swej godności.
        - Zostaw. Może się przyda - choć na język cisnęło się całkiem inne slowo: Z pewnością, to mag darował je sobie. Nie chciał przecież aby rybka padła na zawał. - Pójdę do ogródka. W razie czego wiesz gdzie mnie szukać - dodał na odchodne, znikając z pokoju Nerine, dając mu na dziś spokój.
         Kolejne dni mijały bardzo szybko. Phyrin zajęty był tworzeniem pigułek dla Beliada, a w wolną środę umówił się z Kentą na zacieśnianie więzów. Z tego też powodu od rana nie miał nic w planach poza studiowaniem ksiąg oraz zaopiekowaniem się swoim zarostem przed randką. Nawet ślepy zauważyłby, iż cos się działo, dlatego nie chcąc niepokoić bardziej Nerine, mag przed wyjściem zaglądnął do niego, wcześniej pukając do drzwi.
        - Wychodzę spotkać się z Kentą. Wrócę za kilka godzin. Pamiętaj żeby nikogo nie wpuszczać - nie widział sensu ukrywać powodu wyjazdu z pracowni. W końcu już wcześniej wyjaśnił jakie relacje łącza go z lisem, a mag czuł dużą potrzebę zaspokojenia tego, co właśnie siedziało mu w głowie.
      Hutson jak zwykle odwiedził burdel w którym pracował kochanek. Choć kiedyś poprosił go o spotykanie się w innym miejscu, mag odmówił. Tak samo jak nie pozwolił robić tego mężczyźnie za darmo ani pocałować się w usta. To były zasady Phyrina jakie musiał uszanować Kenta. Zwykle zabezpieczenie, przed zakochaniem jednego z nich. Co niekoniecznie podziałało. Przynajmniej u uszatego.
      Chowając ręce w kieszeniach płaszcza, wszedł do środka witając się skinieniem głowy z recepcjonistką. Kobieta Leopard od razu poznała stałego klienta, więc jedynie podała numer pokoju gdzie mógł zastać swoją lubę. Mijając kilku ludzi, poszedł na główny salon gdzie gurowala ostra czerwień oraz przydymione, ciepłe światło. Wszędzie roztaczała się mgła dymu zmieszana z olejkami eterycznymi. Mężczyzna odziany jedynie w stringi przygrywał leniwą muzyczkę, a zaraz obok niego, z opartą głową o ramię dziwki siedział potencjalny klient, błądzący dłonią po udzie grajka. Było tłoczno, zdecydowanie bardziej niż zwykle. Hutson nie skupiając się na obcych, odnalazł schody do góry gdzie znajdowały się sypialnie. Odnajdując te podpisane numerem "69", wszedł bez pukania. Widząc Kente leżącego ponetnie w stosie poduszek, ściągnął z siebie płaszcz, odkładając na pikowane krzesło. Liczne świece unoszące się w powietrzu były jedynym źródłem światła w pomieszczeniu.
      - Tęskniłem - wymruczał, przeciągając się leniwie, zaraz po tym machajav zachecajaco dłonią, aby mag dołączył do niego.
        - Jak szyja? - spytał, podchodząc bliżej, a kochanek uklęknął przed Phyrinem, błądząc dłońmi po jego brzuchu. Irytujący materiał nie pozwalał mu poczuć dokładnie ciepła skóry mężczyzny, więc z niecierpliwością płonącą w lisich oczach wślizgnął swe palce pod bluzkę, łapiąc za pasek spodni i przyciągając bliżej biodra do siebie.
      - Lepiej, ale lekarz zabronił mi nadwyrężać gardło - odpowiedział przepraszająco, niemogąc dzisiejszego razu obdarowywać swymi jękami kochanka.
      - Najważniejsze, że nic poważnego się nie stało mag nachylił się nad Kentą, zmuszając, aby ten opadł na plecy w miękka  gorę poduszek i złączył ich dłonie, sunąć koniuszkiem nosa po szyji w dół, aż na odsłonięty obojczyk, który podgryzl. - Jak zwykle postarałeś się - zaśmiał się nieznacznie, komentując wyczarowany przez lisa klimat. Hutson miał zamiar odwdzięczyć się tym samym uszatemu, aby ten raz był niezapomniany. Wyrył w pamięci Kenty każdy dotyk, od którego jego ciało drżało, dotykał tak, jakby był filigranową lalką, która mogła pęknąć od samego powiewu powietrza. To właśnie powodowało, że Kentą coraz bardziej zakochiwał się w mężczyźnie, jednakże dzisiejsze spotkanie było inne. Znacznie intensywniejsze, głębsze, jakby podczas seksu rozmawiali ze sobą bez słów. Gdy skończyli, opadając wyczerpani na poduchy, lis zaczął bladzic palcem po torsie Hutsona.
      - Czy to... - nie musiał kończyć dostrzegając odpowiedź w karbinoeych tęczówkach ukochanego. Wiedział, że to już nigdy się nie powtórzy. To było rozstanie, które miało być niezapomniane dla nich obojgu. Lis jedynie prychnal lekko zawiedziony, winę zwalając na nic innego jak obcego, który rzucił się niedawno na niego jak dzikie zwierzę.

         Lisie uszka drgnęły, gdy Kenta zamyślił się nad spotkaniem z magiem, który wyszedł zaledwie kwadrans temu. Nadal nagi, okryty jedynie niedbale częścią czerwonej pościeli, spoglądał zamglonymi oczyma w sufit i leniwie lewitujące płomyczki. Kochanek naprawdę ciężko napracował się nad dzisiejszym spotkaniem, tak długo wyczekiwanym, a finał mimo wszystko nie skończył się jak chciał. Może Hutson nie był tego świadom. Gdyby był, z pewnością czyny uświadczyłyby światła dziennego przez usta. Tak namiętnie całujące skórę, wypalające każdy ślad. Mężczyzna westchnął, zakrywając twarz dłonią, a cierpki uśmieszek wypełznął w kącikach ust, tworząc subtelne dziurki w polikach. Czuł się żałośnie. Tak głupio zakochany w osobie, która nigdy nieodwzajemniła uczucia. To nie tak, iż Kenta nie powiedział o swoich uczuciach Phyrinowi. Jakby to było dziś, pamiętał doskonale ten wieczór, gdy wyjawił swoją miłość. Oczywiście mag wytłumaczył mu to w sposób bardzo naturalny, naukowy z punktu widzenia lekarza, ale on wiedział swoje. To nie było na tle psychicznym, że w końcu ktoś nie traktował go jak zwykłą dziwkę. Kenta po prostu zakochał się drugi raz w swoim życiu i to w niewłaściwej osobie, a mimo to nie mógł zapomnieć przez te lata o magu. Pamiętał również słowa jakimi go obdarował w odpowiedzi:

[   Nigdy się nie zakochałem, ale droga wolna.
Rozkochaj mnie w sobie, jeśli zdołasz.
Chętnie dowiem się jak to jest.
I zaznam prawdziwego szczęścia.   ]

      Kencie nigdy się to nie udało. Ktoś, jakiś obcy zrobił to za niego.
      - Ugh! Tak nie może być! - purpurowy jak burak usiadł wyprostowany, marszcząc brwi i zaciskając w wąską linię usta. Nie mógł tak po prostu oddać Hutsona tej niebieskiej żmiji.  - Poczekaj no... - zacisnął kurczowo pięść na pościeli, piorunując swym wzrokiem drzwi, jakby zaraz za nimi stał Nerine.
     Hutson dawno nie czuł takiego spokoju ducha i rozluźnienia cielesnego. Czuł, że spotkanie z Kentą bardzo mu pomogło, ale gdzieś z tyłu głowy coś nie dawało mu spokoju. Mimo namiętnego spotkania, nad którym bardzo się starał, czuł jakby wszystko było mu mimo wszystko obojętne. Puste podniecenie wisiało nad jego głową, a wszelakie ruchy zdawały się być zwyczajnie wyuczone, jakby ciało samo z siebie wiedziało co robić, gdy on sam myślami uciekał gdzie indziej. Niekoniecznie świadom gdzie. Phyrin jednak nie myślał nad tym zbyt długo. Bardziej interesujące zdawało mu się planowanie reszty wolnego dnia. Miał sporo materiałów do nadrobienia, a ostatnia książka o nekromancji była doprawdy pouczająca.
      - Wróciłem - oznajmił przekraczając próg wejścia, ale nikogo nie zastał w pracowni. Przynajmniej nikogo, kogo chciałby zobaczyć. Podejrzliwym wzrokiem przemknął po pomieszczeniu, czując napięcie mięśni. Normalnie nie przejmowałby się zniknięciem pacjenta, a jednak szybszym krokiem poszedł do sypialni niebeiskowłosego z nadzieją, że go tam zastanie, ale jedynie co tam było - żywego - to Paskuda wpatrujący w maga jak w jakiegoś skończonego debila. Mężczyzna zmrużył pogardliwie powieki, patrząc na futrzaka z góry, dostrzegając, iż ten coś mieli w swoim pysku. Przejęty tym faktem złapał go za fraki, podniósł na wysokość swej twarzy i wymownie kazał wypluć to, co trzymał w gębie. Jednak kocur nie miał zamiaru ugnąć się przed swoim "Panem", ignorując go całkowicie, wyzywając do pojedynku na spojrzenia.
      - Ty niewdzięczny pchlarzu - warknął, łapiąc za boki pyszczka i siłą zaczął otwierać mu paszczę, a gdy ta była już nieco uchylona, kot miauknął, dławiąc jakby kłakiem, ale zamiast wypluć zawartość, którą pożerał, plunął kulą ognia, która rozprysnęła się centymetry przed Phyrinem, prawie sięgając twarzy.
     - A jednak dalej masz coś ze smoków - parsknął nie ustępując. Ostatecznie wyciągnął kawałek kartki, której nie był wstanie rozczytać. Z pewnością pismo należało do rybki, ale było tak rozmyte i zwęglone, iż Phyrin odpuścił rozszyfrowywanie jej. Najchętniej wrzuciłby kota do kominka, którego nie miał. Jedyną, realną opcją był mięsożerny słonecznik, do któego podszedł, wymownie spoglądając na trzymaną kulkę sierści. Pasuka spojrzał niepewnie na roślinę, jakby sam nie był pewien, czy mag rzeczywiście były wstanie zrobić coś takiego, ale kogo miałby oszukiwać? Co mu zależało? Miałby wyrzuty sumienia? Ależ skąd! W końcu kot zawsze irytował Hutsona, a to wystarczający powód aby się go pozbyć. Sierściuch czując jak koniec ogona niebezpiecznie zbliża się do ostrych zębów główki, zaczął rozpaczliwie wymachiwać swymi łapami. Jakby miało to w czymś pomóc. Jakby dzięki temu mógł latać i skrzydła wcale nie byłyby mu do tego potrzebne.
      - Gdyby nie dane słowo Samarze, dawno wąchałbyś kwiatki od spodu - gromiącym spojrzeniem odsunął Paskudę od kwiatka, rzucając go na ziemię. Ten otrzepał się, lecz nie syknął na maga i uciekł z powrotem do pokoju niebieskiej rybki. Hutson czuł okropny posmak goryczy w swych ustach. Wściekły, nieznający położenia swojego pacjenta usiadł do stołu, łącząc dłonie w koszyczek, o który się oparł, wpatrując ostatecznie w drzwi wejściowe do pracowni. Chciał dać czas rybce, świadom swoich słów. Może poszedł zażyć kąpieli, może zrobił sobie spacerek? Nie mógł przecież trzymać trytona na uwięzi. Na plaży niby było bezpiecznie. Nie patrząc na rozstawiane pułapki od jakiegoś czasu. Nikt nie wiedział kim jest, więc nie powinno być problemu. Chłopak miał swój rozum, nieprawdaż? Z jakiegoś powodu, Hutson wiedział o tym, a mimo wszystko czuł niepokój. Minuta za minutą okropnie się dłużyły, a zadowolony, energiczny Paskuda wcale nie pomagał w uspokojeniu się krótkowłosego. Czas minął, miał zamiar wstać od stołu i poszukać zagubionej istotki. Nawet jeśli postanowił odejść. Z pewnością coś napisał na kartce. Czyżby list pożegnalny? Cóż, Phyrin nie miał jak się dowiedzieć. Już unosił swój kuferek do góry, gdy klamka od drzwi zaskrzypiała, a w progu pojawiła się znajoma postać. Nerine. Magowi nie umknął ten drobny szczegółotrzepywanie dłoni. Tak samo ciemna ziemia, która nie znajdowała się na plaży, a za domkiem w lesie. Myśl, iż tam spacerował chłopak nie była kolorowa dla Hutsona.
      - To źle? - spytał, jakby sugerował zepsucie rybce planów. Walczył sam ze sobą, aby spytać gdzie był, co robił, ale z drugiej strony nie chciał wyjść na wścibskiego. Do tego poczuł dziwną ulgę, że jednak tryton wrócił i nie zniknął bez śladu.
      Westchnął ciężko, zmęczony mętlikiem w głowie. Musiał się go pozbyć, a najlepszym sposobem były testy nad eliksirami, które sam tworzył. Czarować nie mógł, skupić się na czytaniu również nie był wstanie, więc opcja została tylko jedna.
      - Paskuda zjadł jakąś kartkę. Nie wiem co to było - oznajmił, jakby tym samym chciał podkusić Nerine o wyjaśnienia, o powiedzenie co kryło się na kartce papieru.
      - Do tego... - wstał, podchodząc do jednego z regałów gdzie stały gotowe, podpisane fiolki. - Chciałbym sprawdzić kilka eliksirów. Czy działają jak powinny - chwycił za podstawkę, w której wylądowało parę "trunków" i postawił je na stole. - Zagramy w papier kamień i nożyce. Kto przegra, pije - uśmiechnął się niewinnie, choć w środku gotował się ze złości, iż rybka zniknęła z pracowni nic wcześniej nie mówiąc.

         Karbinowe tęczówki pochłonięte czarną źrenicą do granic swych możliwości uważnie spoczęły na postaci Nerine, który pokiwał przecząco na słowa maga, tłumacząc po chwili swoje ukryte myśli i te mocno zadowoliły mężczyznę w środku. Nie pokazał tego po sobie. Ze swą naturalnie obojętną i znudzoną postawą obserwował niebieską rybkę, a  w duchu wręcz drżał, że chłopak jednak lubi towarzystwo starego Hutsona. Zawsze uważał, iż nie był dobrym towarzystwem. Zwłaszcza u tych młodych. Jego fascynacja nauką nie była dla każdego intrygująca. Wiele młodych kosztowała rozrywki w przygodach, wygłupach i piciu niedozwolonych substancji. Cóż, Phyrin po części spełniał ostatnią regułę, ale nikomu się tym nie chwalił, bo eksperymentowanie na samym sobie nie było dobrym pomysłem, jednakowoż Paskuda jasno wyraził ostatnio swoje zdanie o wlewaniu w niego litrami testowych próbek eliksirów.
      Krótkowłosy przez chwilę poczuł dziwną atmosferę, uważnie obserwując Nerine, gdy ten wspomniał o Kencie. Mag wiedział jak bardzo aktualnie jest to wrażliwy temat, więc nie miał zamiaru ciągnąć pacjenta za język, gdy tego nie chciał. Sam nie czuł potrzeby tłumaczenia się z czegokolwiek. Oboje byli dorośli. Phyrin z samego początku powiedział, iż nikogo nie ma, że w nikim nie jest zadurzony, ale jest nadal człowiekiem i potrzebuje zaspokajać swoje potrzeby. Najlepiej z kimś innym niżeli z własną ręką, a Ashbane powinien doskonale to zrozumieć po ostatnich igraszkach w wannie. Może właśnie w tym był problem? Ta myśl utknęła na dłuższą chwilę w głowie maga.
      Hutson oparł się o podparcie krzesła, krzyżując w zadowoleniu ręce na torsie, przytakując lekko głową i patrząc z góry siarczyście wykwintnym uśmieszkiem w stornę besztanego Paskudy przez samego Nerine. NIKT nie miał pojęcia jaka satysfakcja rodziła się w Phyrinie. Radość, tak gęsta jak ślina po jedzeniu nabierała na swej sile, aby ostatecznie plasnąć w twarz swojego największego wroga, by poczuł smak głębokiej nienawiści drugiej osoby. Oj tak, mag doprawdy cieszył się, że w końcu oberwało się gadzinie za te wzystkie wybryki i tym razem nie miał gdzie szukać pomocy, bo Phyrin był najgorszą opcją. Tylko coś tu śmierdziało mężczyźnie, bowiem wyczuwał szczyptę sarkazmu i żartobliwości u rybki, a może to tylko jego wyobraźnia i niedowierzanie, że jednak potrafił coś takiego zrobić kotu? Być może.
     - Dobrze, że nie ma ich w starych miejscach - uśmiechnął się delikatnie w stronę długowłosego, choć jedna myśl nie dawała mu spokoju. Skoro nie rozstawiali pułapek w starych miejscach, to domyślili się o osobach, które im przeszkadzają. A to BYŁ już problem. Hutson musiał zachować czujność, ponieważ mogli ich szukać, sprawdzać okolicę. Co prawda wokół pracowni rozciągnięta była bariera, ale funkcjonowała dla zwykłych ludzi, którzy nawet by nie pomyśleli o istnieniu takiej w miejscu jak to. Łowcy to inna bajka. Posiadali sposoby na wykrycie zaburzeń przestrzennych, więc odkrycie chmury magii w jednym miejscu nie stanowiło wielkiego kłopotu. Drugą sprawą był fakt, iż Phyrin stracił swoją magię, za której pomocą mógł obronić mieszkańców. Mięsożerna roślina miała swoje plusy. Nie bez powodu mag ją pielęgnował w swojej pracowni. Potrafiła w mgnieniu oka rozciągnąć swe korzenie i pochwycić ofiarę. Sama głowa słonecznika z ostrymi jak brzytwa zębami mogła urosnąć na tyle, by wciągnąć dorosłego jelenia. Pewnie ktoś się zastanowi po co tak niebezpieczna ozdoba w mieszkaniu. I to jeszcze w sypialni! Odpowiedź była banalna. Soki z liści tych kwiatów były częstym składnikiem w eliksirach, a właścicielowi tego "zielska" nie chciało się latać co chwile do miasta po nowe zasoby płynu. Wystarczyło pamiętać o podlewaniu. Co było kłopotliwe, ale gdy pamiętasz, aby nakarmić coś, co może pożywić się samym tobą, to pamięć od razu lepiej pracuje. Paskuda? Hutson myślał, iż kocur będzie bardziej użyteczny. Przynajmniej tak zachwalała go Samara, iż mężczyzna naprawdę dał w to wiarę. Opowiadanie o jego przykrej przeszłości, a raczej głupocie i swędzącym kroczu było przykre. Phyrin nie chciałby tak skończyć. Szkoda było mu smoka. Jego słodkie, wielkie oczka przekupiły dobre serce maga, ale już po tygodniu zrozumiał w jakie gówno się wpakował. Nadal jednak liczył, że faktycznie klątwa zostanie przełamana, ale bez tchnienia nie miał o czym marzyć. Chociaż ostatnia kula ognia, która szybko się rozprysnęła przed twarzą Hutsona zwiastowała coś nowego. Myślał, iż był to zwykły kłaczek spowodowany stresem kota, gdy chciał wrzucić jego drobne ciałko do słonecznika. Ostatecznie, smok nie był dobrym stróżem. Mógł jedynie zdezorientować przeciwników swą szeroką dupą i fałdką tłuszczu na brzuchu zanim roślina złapałaby niechcianego gościa w swoje sidła. Zostaje jeszcze tryton, ale sama myśl o pacjencie skreśliła go z listy potencjalnych ochroniarzy pracowni. Ta podmorska rasa słynęła ze swoich zdolności hipnozy, a Nerine ją stracił. Był wyłącznie czystą siłą fizyczną, która mogła nawet nie znać sztuk walki. Hutson poczuł swą bezsilność w temacie. Musiał szybko zniszczyć bransolete i odzyskać swoje moce.
      Gdy postawił stojak z licznymi eliksirami na stole, spojrzał pytająco na niebieską rybkę, a potem z powrotem na kolorowe fiolki. Czy były one bezpieczne? Oczywiście, że nie! Jak coś, co było mieszanką różnych składników mogło być bezpieczne? Hutson chciał otrzymać pewien efekt, mieszał odpowiedzialne za to rzeczy i liczył, iż wyobrażenie będzie miało efekt wizualny. Mało kiedy to się udawało, ale zawsze wyciągał z tego wnioski. I nie była to zmiana profesji.
     - Cóż, po coś je testujemy. Wszystko może się wydarzyć - uśmiech jaki zagościł na twarzy mężczyzny ni jak miał się do sytuacji. To jak zjeść komuś ostatni budyń i słodko się uśmiechnąć, że jest niewinny tej zbrodni.
     - Bez obaw. Nie jestem taki - zapewnił, siadając do stołu i zaczęli swoją grę. Po pierwszej wygranej wizja kolejnych rund napawała optymizmem Phyrina. Z uniesioną brwią patrzył jak niepewnie rybka sięga po różową fiolkę, a mag uśmiechnął się w kąciku ust. Dobrze wiedział co kryła zawartość i jakie efekty miała spowodować. Kolor również miał swoje znaczenie. Nie bez powodu dodawano farbki do cieczy. Gdyby klienci dostawali surowy produkt do ręki, pomyśleliby, że to jakieś odpady. Smak, czy zapach również grał swoją rolę. Niektóre śmierdziały kupą inne zaś padliną. Oczywiście nie wszystkie, ale Hutson wybierając się na zakupy wiedział co kryło się za ładną butelką, słodkim zapachem, czy intensywną, głęboką czerwienią.
     - Obrzydliwe, prawda? - prychnął rozbawiony, widząc skrzywioną minę pacjenta, a potem to jak zaczynał wachlować się swoją koszulką, nabierając tym samym kolorów na twarzy. Niczemu winny chłopak wstał od stołu idąc w kierunku aneksu kuchennego, aby jak najszybciej schłodzić się szklanką wody z kranu. W tym czasie mag zanotował efekty eliksiru rozgrzewającego, który zdecydowanie miał za silny efekt, ale z drugiej strony mógł go podkręcić i zrobić z tego dobrą trutkę na zimowe szkodniki, a gdyby tak dodać do niego drobinki lawy? To dopiero byłaby bomba!
      Niestety nie mógł wiele myśleć nad swoimi wybujałymi fantazjami, bo po chwili Ashbane wrócił na swoje miejsce gotów bardziej lub mniej na kolejną rundkę, którą wygrał na niekorzyść mężczyzny. Phyrin z ciężkim westchnięciem wziął pierwszy lepszy z brzegu, aby było bardziej sprawiedliwie i nie myśląc czym on jest, wypił do dna, czując jak po chwili łzy zaczynają wzbierać się w oczach. Słone, pojedyncze krople zaczęły zamieniać się w wodospad Niagarę, który ustał dopiero po piętnastu minutach. To był jedyny tester, w którym Hutson nie miał zamiaru nic zmieniać. Kolejne fiolki opróżniali jedną po drugiej, aż niebieska rybka poczuła kryzys. Może nawet ten żołądkowy. Phyrin nie miał z tym problemu. Z wiekiem zahartował swój organizm, więc był przyzwyczajony do picia w takich ilościach rozmaitych substancji. Nie to co chłopak.
      - Hm... patrząc na ich zawartość, niektóre składniki są trujące. Jak grzyby muchomory wywołujące halucynacje i inne tego typu rzeczy. W połączeniu z... - urwał, widząc minę rybki i wiedział, że już dawno powinien się zamknąć. - Śmiało możemy mieszać - z cierpkim uśmieszkiem odwrócił wzrok, gdy niebieskowłosy przechylił kolejną fiolkę, po której nic się nie wydarzyło, a to akurat było zaskakujące, ponieważ najpewniejszy był eliksiru na prawdomówność. Mocniejszego, działającego znacznie dłużej od aktualnych, dostępnych w sklepach. Może jednak potrzebował więcej czasu, aby przeniknąć do krwiobiegu. Mag wiedział, iż koniec końców dowie się prawdy, choć patrząc na naturę trytona mógł się mylić, bo jeśli chłopak był odporny? Albo nigdy nie okłamał maga? Tego nie przewidział.
     Zaszczyt wypicia ostatniego testera przypadł Phyrinowi. Ciemnowłosy z wypiętą klatką do przodu poprawił kołnierzyk swojego nowego, ukochanego płaszcza i złapał za szklaną fiolkę. Przypatrywał się jej przez dłuższy czas wiedząc dobrze co tam siedzi i co ma wywołać. Z jednej strony poczuł ulgę, że jednak Nerine nie zostanie kanibalem własnego kawałka ciała. Łuska, która była zmielona i dodana do wywaru miała wywołać przemianę w trytona. Mag cały czas chciał lepiej zbadać głębiny, zobaczyć obce światu życie, a nawet popływać razem z pacjentem. Niestety to, co pojawiło się na ciele mężczyzny nie było rybią częścią. Puchata para uszu wyskoczyła nagle spod kosmyków włosów, wywierając nie małe wrażenie na Nerine. Phyrin ze zrezygnownaym spojrzeniem skupił się nieco na nowym dodatku, zastanawiając jak to właściwie mogło się stać. Czyżby jakiś niechciany włosek Paskudy wpadł do mikstury? Możliwe. Mag jednak zaczął szukać w tym wszystkim pozytywów. Słyszał znacznie wyraźniej. Był wrażliwszy na dźwięki, więc od razu zareagował na odsuwające się krzesło, gdy Ashbane wstał z miejsca. To bardzo zaalarmowało Hutsona, a sam błysk w błękitnych tęczówkach pacjenta nie wskazywał na nic dobrego. Wypisane miał na swej twarzy niecne zamiary, przed którymi mag lekko się odchylił do tyłu, ale nie uciekł. Pozwolił dotknąć uszy będąc samemu ciekaw reakcji. Kocie uszko drgnęła w odpowiedzi na chłodne palce Nerine, a przyjemny dreszczyk przemknął po ciele maga.
       - Do twarzy? - powtórzył, czując intensywny dotyk dłoni Ashbane. Z początku nie podobało się to Hutsonowi. Miał wrażenie, że robi za puchatą maskotkę, a był dorosłym magiem! Nie był zwierzątkiem do macanka, ale kiedy niebieskowłosy zaczynał trafiać w bardziej przyjemne miejsca, mężczyzna zaczął zmieniać zdanie. Opuszki palców pacjenta były coraz cieplejsze, rozmasowując delikatną skórę wewnątrz uszu. Nawet okrągłe tarcie pod włos było czymś elektryzująco przyjemnym.
      - Nie przestawaj - stanowczym głosem spojrzał na Nerine, choć postawa Phyrina była znacznie bardziej uległa. Jakby ciało zaczynało rozpływać się od przyjemnych doznań. - Wyżej, jeszcze trochę, o tak, tam. O dokładnie tak - instruował rybkę gdzie ma miziać i tak do czasu, aż jego lewa noga nie drgnęła. To był sygnał, aby skończyć tę zabawę.
      - Nie mam pojęcia, ale nie tak miało to wyglądać - odchrząknął, wstając na równe nogi i odłożył do zlewu stojak z pustymi fiolkami. Przez chwilę zamyślił się nad nimi, po czym wrócił spojrzeniem do rybki, jakby właśnie o coś go oskarżał. Poniekąd tak było. Był nieco zażenowany tą sytuacją. Jak łatwo dał się ponieść magicznym rączką Ashbane. Jego dotyk był intensywny, przyjemny, tak cholernie mocno, że najchętniej wróciłby na krzesło i oddał się kolejnej fali przyjemności. Po części rozumiał teraz Kente i inne stworzenia z uszami bądź ogonami. Jeśli one również to odczuwały, były w istnym raju. Mag im tego zazdrościł.
     - Czy jak dotykam twoich uszu i ogona czujesz tą samą przyjemność? - spytał musząc znać odpowiedź na to pytanie.