Charm Nook

Sierociniec “Charm Nook” jest miejscem ciepłym i bezpiecznym, jedynie z pozoru. Musi w końcu sprawiać pewne wrażenie, jeśli dzieci, którym się nie poszczęściło miały znaleźć kiedyś swoją rodzinę. Aczkolwiek… w rzeczywistości każdy, nawet najmłodszy mieszkaniec powiedziałby śmiało, że “Charm Nook” wcale nie jest takie urokliwe jak opisują, a wręcz jawi się jako ich najgorszy koszmar.

Nadeleine Teivel, właścicielka sierocińca, potocznie zwana przez wszystkich “Panią Domu” jest zdecydowanie najmroczniejszą jego częścią. Jest niczym dementor, wysysający z otaczających ją dzieci radość i chęć do życia. Powodem nie są wyłącznie restrykcyjne zasady panujące w “Charm Nook” czy odbieranie młodym mieszkańcom jakiejkolwiek swobody w działaniach - jest nim wykorzystywanie słabości i psucie ich marzeń. “Pani Domu” wie wszystko o dzieciach zamieszkujących jej sierociniec, nic nie jest w stanie jej umknąć i nic nie da się przed nią ukryć. Nikt nie wie, co dokładnie stoi za jej srogim światopoglądem i nienawiścią do tych młodych istot. Ale jedno jest pewne - są jednostki, które traktuje odmiennie od całej reszty.

Lyall Blaze (@Kass) został podrzucony pod drzwi sierocińca jeszcze jako paromiesięczne dziecko, które pani Teivel przygarnęła z największą radością. Nadeleine pielęgnowała jego rozwój jak najdroższy kwiat w tej spalonej kwiaciarni, chcąc by czuł się chciany. I był, zarówno przez wiele rodzin, jak i “Panią Domu”, z którą był na tyle zżyty, że zawsze odmawiał wszelkim potencjalnym adopcjom. Chociaż może nie to było prawdziwym powodem? Jest oczami i uszami sierocińca, co sprawia, że “Pani Domu” jest ze wszystkim na bieżąco. Jednakże rola, którą odgrywa w tym przedstawieniu niechlubnie sprawia, że spoglądając w lustro widzi potwora. Potwora, o którym Nadeleine Teivel zawsze mu opowiadała i którego sama stworzyła. Jest jednak jedna osoba, do której Blaze ma słabość, a co ukrywa zarówno przed tą osobą, jak i przed biczem “Pani Domu”.

Noah Henderson (@Aku) jest osobą, którą z niewiadomego powodu pani Teivel obrała sobie za kozła ofiarnego. Wobec niego stosowane są zawsze najsroższe kary, niezależnie od tego czy rzeczywista wina za przewinienie leży po jego stronie. Odkąd tylko jego stopa stanęła w sierocińcu marzył o tym, aby ktoś go stąd zabrał, jednak żadna rodzina nie ofiarowała mu tego szczęścia. Pozostawało mu jedynie patrzeć jak jego przyjaciele znajdują nowe domy, podczas gdy Noah zmuszony był dorastać w koszmarnym “Charm Nook”. To właśnie przy nim najczęściej kręci się Lyall, jakby tylko czekając w cieniu na okazję, by upodlić jego życie jeszcze bardziej. I Noah zostaje się tylko zastanawiać, jaki jest rzeczywisty powód, dla którego Blaze w bezpośrednim starciu tylko w stosunku do niego zachowuje się dziwnie.

_____Noah dołączając do niego tej nocy sprawia, że Blaze’owi robi zwyczajnie głupio, że postanowił się upić. Sama Sarah podpowiada mu, że nic ich bardziej nie uratuje niż czas, a Lyall wiedział, że pomimo własnej zachęty, ciemnowłosy może zwyczajnie nie przyjść. Nawet nastawiał się na taką ewentualność, więc co dokładnie popycha go do podjęcia takiego wyboru? Ból i rozpacz powinny być mu znajome, to właśnie one zwykły wznosić wokół niego bezpieczny mur, którym dotychczas się zasłania, więc dlaczego teraz przestały? Lyall przechodzi przez swojego rodzaju kryzys tożsamości, między prawdziwym sobą, a potworem, który podpowiada mu, aby zniszczyć każdy najmniejszy zalążek miłości w samym sobie. Bo uczucia czynią go słabym. Sprawiają, że zbytnio się miesza, nie mogąc pogodzić swoich pragnień z otoczeniem, w którym się wychowuje. A zresztą na spełnienie marzeń przecież nigdy nie powinno być miejsca, nie dla kogoś takiego jak on…
_____Jednak im bardziej stara się postawić nowy mur, który pomógłby mu zatrzymać się przy znajomej granicy własnych możliwości, Noah łapie go za podbródek i nawołuje do odstawienia alkoholu na resztę nocy. Blaze wpatruje się w niego mętnym spojrzeniem, przebitym emocjonalną papką, jaka w nim siedzi i w końcu dostrzega, że może wcale nie powinien się wzbraniać. Upojenie alkoholowe daje mu wystarczające pokłady pewności siebie, aby był gotów obnażyć się całkowicie ze swoich powodów i może gdy te staną się jasne dla obojgu z nich, będą w stanie dojść do pewnego rozwiązania. Jeśli miał zostać odrzucony, to doskonale wie, że właśnie na to zasługuje najbardziej…
_____— Zawsze przestawałeś śpiewać, gdy zauważałeś moją obecność, więc nie sądziłem, że przełamanie się przyjdzie ci z taką łatwością. Chyba, że robiłeś występy starszym paniom w szpitalu — odpowiada z rozbawieniem Blaze, przyglądając się z jaką prędkością Noah pochłania swojego pierwszego drinka i jak zaczyna się nim dusić. Dostrzega w tym odbicie siebie sprzed niecałych dwóch godzin, gdy wypija whisky ze szklanki w parę sekund. Wydaje mu się, że on przynajmniej ma dobry podkład pod picie, jako że zjadł naprawdę sporo podczas kolacji, napychając się dodatkowo ciastkami korzennymi u Sarah. A nie jest co do tego taki pewien w stosunku do starszego chłopaka.
_____— Wiesz, że picie z jednej szklanki to pośredni pocałunek? — pyta, przyglądając się jak Noah z prędkością światła nalewa sobie następnego drinka. Samo w sobie pytanie można potraktować jako przytyk, w końcu w poprzednią noc pili z jednej butelki, aczkolwiek w tej otaczającej ich dozie niepewności nie był już taki skory, aby o tym wspominać.
_____Noah karmi go kawałkami sushi, jeszcze zanim w ogóle zdoła odpowiedzieć na jego zaproszenie. Rozchyla grzecznie wargi, aby później porządnie przerzuć chrupiącą krewetkę. Musi przyznać, że jest całkiem dobra, chociaż Lyall nie jest wielkim fanem owoców morza. Nie oponuje jednak, również w przypadku gdy Noah częstuje go nigirim, śmiejąc się pod nosem, gdy przypomina im po co się właściwie spotkali. Prawda, mija już trochę czasu, a oni nawet nie zaczynają rozmawiać na temat, zamiast tego uzupełniając braki własnych obecności, których doświadczają przez ostatnie dnie. Blaze czuje, że ma tyle do powiedzenia, ale nie wie w jaki zacząć; ma równie wiele pytań, co do drugiego chłopca. Ale przecież nikt ich nigdy nie nauczył, w jaki sposób mówić o emocjach… Ba! Lyalla nawet uczono jak je ukryć przed światłem dziennym, tak aby nigdy nie został zranionym. Śmieszne, że ta taktyka właśnie zraniła go najbardziej.
_____— To zawsze jakiś początek i wybieram prawdę. Chyba bałbym się kręcić, jeśli moja twarz mogłaby skończyć w podobny sposób, jak ostatnio.Tym razem mógłbym tak łatwo nie wybrnąć przed panią Teivel — rzuca, swobodnie nawiązując co ich ostatniej bójki. Przez tych parę dni, raz dziennie odwiedzał skrzydło szpitalne, aby pani Beatrice mogła obejrzeć kondycję jego twarzy. I w dużej mierze przyczyniła się do jego szybkiego powrotu do “zdrowia”.
_____—  Kurwa, Noah… Nie kręć się chociaż przez chwilę — rzuca cicho pod nosem - bardziej do siebie, kiedy ciemnowłosy potyka się o własne nogi i na niego wpada. Automatycznie przypomina to jego akrobacje, gdy próbował sięgnąć butelkę wody. Dodając do tego późniejsze wydarzenia, gdy budzi się w środku nocy z wyraźnym problemem w bokserkach oraz rozmowę o seksie między chłopcami, którą przeprowadza dzisiaj z Sarah. Czuje, że niewiele mu brakuje, aby prócz bycia pijanym, być również podnieconym. Zresztą jest to naturalna kolej rzeczy z uwagi na to, że znów ma okazję być tak blisko z Noah, a przynajmniej o bliżej niż przez ostatnie sześć lat ich wspólnej znajomości.
_____— Jak chcesz możesz puścić coś konkretnego — mówi, sięgając po telefon leżący przy poduszce. Aktualnie brzdąka z niego piosenka “Skin and Bones” Davida Kushnera, którą wedle polecenia starszego podgłaśnia, zostawiając telefon tuż pod jego ręką.

_____— Zawsze możemy go powtórzyć — mówi bez zastanowienia Lyall, gdy Noah bez ceregieli zauważa, że bezpośredni pocałunek mają już za sobą. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że wchodzenie znów w intymny klimat sprawi, że niczego sobie nie wyjaśnią, jednak myśli zbyt nietrzeźwo, a słowa wydostają się z jego ust, zanim w ogóle zdąży je przemyśleć. Wtem też dostaje od Noah pytanie, na które uśmiecha się półgębkiem. Wygląda na to, że jego odpowiedź tamtej nocy rzeczywiście zrodziła jedynie następne pytania i cóż tym razem nie zamierza sobie szczędzić konkretów.
_____Przybliża ich twarze do siebie, przyglądając się uważnie długim kobiecym rzęsom, okalającym jasne oczy, które zdają się prześwietlać go na wylot. Następnie zjeżdża na ten smukły nos, dostrzegając rozsiane po nim delikatne piegi, z których wcześniej nie zdawał sobie sprawy. Cóż, to niewątpliwie następny element, który dodaje ciemnowłosemu uroku. I na koniec zostawia sobie te słodkie usta, które najchętniej zapieczętowałby następnym pocałunkiem. Gdy znów wraca spojrzeniem do utkwionego w nim spojrzenia, odsuwa się w tył, oddychając ciężko. Nie jest już pewien czy kręci mu się w głowie od alkoholu, zapachu perfum czy oddechu Noah, które czuł na własnych wargach.
_____— Dlaczego ty? Już ci mówiłem, dlatego że jesteś inny. Napawasz mnie ciekawością. Jesteś praktycznie pierwszą osobą, tak bezsprzecznie przepełnioną empatią, którą poznałem. Pomimo wielu krzywd, które doznałeś, wciąż potrafisz się tak pięknie uśmiechnąć i za każdym razem, gdy mogę zobaczyć ten uśmiech czuję, że moje serce się trzęsie. I im więcej czasu spędziłem, starając się uciec przed tym uczuciem, tym więcej rzeczy zaczęło mnie w tobie pociągać. Twój wokal, twój taniec, sposób w jaki marszczysz nos, gdy irytujesz się, że nie możesz czegoś zrobić. To, że zawsze przede mną uciekasz, wzmaga moją chęć, aby cię znaleźć… I już dawno zatraciłem się w twoich oczach. Są jasne, szczerze, przepełnione empatią i stanowią odbicie każdej emocji, którą przeżywasz. Smutek, żal, nienawiść, radość, podniecenie… Ciągle sprawiasz, że chcę sprawdzić jaką postać przyjmą, jaką minę zrobisz, gdy wykonam ruch — rzuca Lyall, całkowicie zatracając się w tym co mówi. Upojenie uderza mu do głowy, wyzwalając całkowity słowotok, któremu się poddaje. Oboje nie spodziewają się, że powie tak wiele, że uderzy swoimi słowami w tak wiele punktów i że swoją szczerością obedrze ze skóry całą dotychczasową sztuczność. Przyznaje się otwarcie, że obserwował chłopca od początku jego pobytu w sierocińcu i choć mógłby rzec, że zna go na pamięć i że wie wszystko, tak naprawdę nie wie nic, bo nigdy nie był wystarczająco blisko.
_____— To że w ogóle zdecydowałeś się przyjść, jest dla mnie wystarczającym prezentem, więc totalnie się tym nie przejmuj — odpowiada, rozmyślając nad tym jakie mógłby dać ciemnowłosemu wyzwanie. A gdy do głowy wpada mu pewien plan,  odwraca automatycznie wzrok w kierunku kąsków sushi, które wciąż leżą na blacie i przychodzi mu do głowy naprawdę głupi pomysł. Cóż, za zadanie dla chłopca mógłby przyjąć przecież ten prywatny koncert, który wcześniej przyszedł mu na myśl, albo żeby zatańczył… Bo w końcu jeszcze przed chwilą zdawał się chętny, aby do tego przystąpić. A jednak pijaństwo, nagość uczuć, ekscytacja i bliskość sprowadzają go do jednego punktu i jednej myśli. Podnosi się z łóżka na chwilę, aby rozpiąć do końca ciemną koszulę, którą ma na sobie, a z tacki sushi zabiera parę kawałków krewetek w tempurze, którą Noah tak uwielbia. Następnie układa się w pozycji pół leżącej wsparty na łokciu, układając kąski na swojej klatce piersiowej i brzuchu, aby zaraz rzucić wyzywające spojrzenie w kierunku Noah.
_____— Bon Appétit — rzuca, nie mówiąc bezpośrednio jakiego typu wyzwanie mu rzuca. Wydaje mu się, że w ogóle nie jest to potrzebne. Skanuje wzrokiem każdy jego najmniejszy ruch, gdy przechodzi na kolanach w jego kierunku, taksując spojrzeniem jego sylwetkę. Lyall czuje, że to nie sushi zostanie zjedzone, tylko on sam, co wzbudza w nim jeszcze większą ekscytację. A gdy usta Noah natykają się na pierwszą krewetkę i muskają gołą skórę Blaze’a, czuje że tej nocy całkowicie oszaleje. — Nie możemy pozwolić, aby cokolwiek się zmarnowało — rzuca z cichym sapnięciem, gdy ciemnowłosy zlizuje z niego tempurę, która osypała się przy poprzednim kawałku.

______Szybko zaczyna odnosić wrażenie, że starszy specjalnie próbuje go wpędzić w jeszcze głębsze kłopoty, niż te do tej pory. Chociaż zjada wszystkie kawałki sushi, które Lyall ułożył na swoim ciele, nie zaprzepaszcza też swojej szansy, aby pocałować każdy zakamarek, w którym znalazły się jego usta. Z każdą chwilą Blaze czuje, że przepada coraz bardziej. Sapnięcia coraz częściej wydostają się spomiędzy jego uchylonych warg, a zamglone oczy ciemnieją od przyjemności jaką czerpie z tego zbliżenia. I szczerze, przechodzi mu cała ochota na gadanie o tym, jakimi uczuciami się darzą i co z tym dalej zrobią. O wiele bardziej wolałby mu to pokazać. Jednak nim decyduje się na podjęcie następnego kroku, Noah go wyprzedza odpinając guzik jego spodni. Blondyn zapiera ciężar na łokciach, aby pomóc starszemu chłopakowi ściągnąć z siebie resztę odzienia, które mu zostało.  I chociaż to nie pierwszy raz, gdy eksponuje przed kimś swoje ciało w pełnej okazałości, to gdy Henderson patrzy na niego z tym żarliwym pożądaniem czuje się niemal zawstydzony. Na jego poliki wkrada się lekki rumieniec, który najpewniej zgoniłby na ogień, który obecnie płonie mu pod skórą, a jego penis drga niekontrolowanie, w oczekiwaniu na to co ma dopiero nadejść.
_____— Będziesz tak patrzył czy… —  mówi, gdy Noah podnosi się, aby otaksować wzrokiem jaki zrobił z niego bałagan, jednak nie udaje mu się skończyć wypowiedzi, z jego ust wydostaje się już tylko przeciągły jęk, gdy ciemnowłosy sunie językiem po całej jego długości. Już dawno nikt nie robił mu loda, a już na pewno nigdy w taką zawziętością. Gorące wnętrze ust przyprawia go o dreszcze rozpościerające się po całym ciele, a te biegnące wzdłuż kręgosłupa elektryzują wręcz przez co niespokojnie porusza się na pościeli. Jego usta przy tym wypuszczają coraz częstsze, gardłowe westchnienia przepełnione niekontrolowanym pożądaniem, które łaknie narzucenia własnego tempa. Wplątuje więc palce między miękkie ciemne kosmyki, a gdy przy tym akcie ich oczy się spotykają…  Instynktownie porusza biodrami, aby znaleźć się głębiej w jego gardle. Noah w tym czasie przyspiesza własnych ruchów, sprowadzając Lyalla nieuchronnie w stronę szybkiego orgazmu, którym sam Blaze jest niemalże zawiedziony. Pociąga za włosy starszego chłopaka, chcąc go odsunąć od swojego krocza, przed własnym szczytem, ale ten zapiera się, sprawiając że gorące nasienie rozlewa się obficie w jego gardle. Szczyt przynosi za sobą głośne westchnienie i jeszcze więcej przyjemnych dreszczy, kumulujących się na nowo w okolicy podbrzusza.
_____—  Głupie pytanie —  odpowiada szybko, przyciągając Noah do siebie za łokieć, tak aby chłopak usiadł na jego nagich biodrach. Sam też podnosi się do siadu, łącząc ich usta w pełnym pasji pocałunku. Lyall całkowicie nie przejmuje się faktem, co te wargi przed chwilą z nim zrobiły. Jego myśli skupiają się już tylko na tym co on chce zrobić z tym chłopcem. I tak jak mówiła Sarah, dobrze być gotowym na każdą ewentualność. Zasysa się na dolnej wardze chłopca, ciągnąc ją delikatnie zębami, zanim wprasza język do jego jamy ustnej. Jego działania są niespokojne, łapczywe, spragnione. Jego dłonie błądzą po ciele Noah, wkradając się pod koszulkę, którą niecierpliwie ściąga ze starszego, przenosząc usta na jego szyję. Owiewa ją gorącym, płytkim oddechem, zanim przechodzi do składania na niej linii pocałunków. Od miejsca za uchem, po linii żuchwy i w dół do wystających obojczyków, gdzie przystaje na dłużej.
_____—  Noah… —  szepcze jego imię z lekką chrypką, zanim znów wraca do jego ust, zmieniając ich pozycję tak, aby samemu znaleźć się na górze. Odchyla się nieco, aby ściągnąć z ramion koszulę, która dołącza do reszty jego rzeczy na podłodze, gdzie później analogicznie znajdują się też ubrania Noah. Wówczas oboje są całkiem nadzy, a klamka całkowicie przepada i nie ma już drogi odwrotu. Nie żeby Lyall w ogóle zamierzał uciec w takim momencie, ale nie miał jeszcze całkowitej pewności czy Noah daje całkowitą zgodę na to, co miało się niebawem wydarzyć. Jeśli będzie chciał przerwać w trakcie, nie jest taki pewien czy byłby w stanie zwyczajnie przerwać. Zresztą był totalnie pijany. — Jesteś piękny — mówi, obejmując spojrzeniem nagą sylwetkę Noah, a gdy ich penisy się ocierają, Lyall czuje jak po długości spływa wąska strużka preejakulatu.

_____Omiata spojrzeniem ciało Noah, zatrzymując się na każdym najmniejszym charakterystycznym elemencie. Jakby chcąc zapamiętać i wyryć we własnej głowie ten obraz. Przez to też, nie przechodzi do działania od razu, wzniecając tylko niecierpliwość starszego chłopaka, który obraca się na brzuch, wypinając się do niego kusząco. I cóż, ten ruch jest wystarczająco zachęcający, by niewiele myśląc Blaze ułożył dłonie na pośladkach ciemnowłosego, miętosząc je w palcach. Przejeżdża językiem od wystającej kości pośladkowej, aż do wejścia, nakreślając jego kształt, zanim wywiera na nim pierwszy napór. Wyczuwa pierwsze spięcie mięśni, gdy obce ciało wkrada się do środka, nawilżając i rozpychając się między ściankami, namawiając go do ponowienia tej czynności. Nie musi długo czekać, aby otrzymać aprobatę ze strony Noah, który wypina się w jego stronę jeszcze mocniej, przyspiesza niecierpliwych ruchów biodrami, chcąc zaznać jeszcze więcej przyjemności. Lyall szczerze powiedziawszy cieszy się z takiego obrotu spraw, bo łatwiej jest mu stwierdzić czy nie robi Hendersonowi krzywdy. A także upewnia go, że może spokojnie przejść do następnego etapu. Pamięta, że Sarah wspominała mu coś o zadbaniu o dobrą atmosferę i cóż w tym przypadku alkohol i pożądanie robią do za nich.
_____— Musimy w końcu zadbać, żebyś był w stanie jutro chodzić — odpowiada na zdanie o własnym przygotowaniu, wylewając trochę lubrykantu na swoje palce, który rozsmarowuje tuż przy wejściu, aby zaraz wsunąć wskazujący palec do środka. Daje Noah chwilę do przyzwyczajenia się do nowego odczucia i potencjalnego dyskomfortu, zanim zaczyna wykonywać pierwsze ruchy, odkrywające jego wnętrze. Nagina pulsujące ścianki, rozpychając się zarówno wszerz jak i wzdłuż, a gdy otrzymuje sugestywną odpowiedź na swoje działania, dokłada drugi palec. Lubrykant rzeczywiście sprawia, że wsuwanie i wysuwanie palców przechodzi gładko, zwłaszcza gdy przyspiesza ruchów ręką, aby wywrzeć większy nacisk na prostatę. Drugą rękę zaś trzyma poniżej kości biodrowej drugiego chłopaka, podtrzymując go pionie, gdy jego ciało dygocze z dostarczanej mu przyjemności.
_____Choć sam do tego czasu nawet się nie dotyka, czuje jego penis drży i twardnieje od symfonii jęków i ciężkich westchnień, które wydobywają się z gardła podnieconego Noah. Zresztą jego oczy również poddane są bardzo erotycznemu widokowi. Czuje, że sam już długo nie wytrzyma i dojdzie drugi raz tym razem bez bezpośredniej stymulacji. — Noah… — mruczy, a jego oddech przyspiesza, gdy ciemnowłosy bierze jego dłoń i zasysa się na jednym z opuszków. W odpowiedzi łapie między palce jego język i gwałtownie wyciąga palce drugiej ręki z jego wnętrza. Tym razem nie trzeba mu dwa razy powtarzać.
_____Schyla się z powrotem do czarnej reklamówki, z której wyciąga opakowanie kondomów. Przez dłuższą chwilę mocuje się z folią, zanim w ogóle udaje mu się wyciągnąć ze środka jedną z gumek. Odrywa zabezpieczenie zębami, czując że śliskie od lubrykantu palce mogłyby mu niewiele pomóc, a następnie wsuwa na siebie gumkę. Zaraz po tym łapie kontakt wzrokowy z Noah i uśmiecha się uspokajająco chcąc przekazać w ten sposób, że ma kontrolę nad sytuacją. Nakłada jeszcze trochę lubrykantu dla całkowitej pewności i w końcu wchodzi powoli w Noah, który automatycznie się na nim zaciska. Co jak co, penis Lyalla jest trochę szerszy niż dwa palce, które wcześniej robiły robotę. — Rozluźnij się — prosi cicho Blaze, nakrywając Noah swoim ciałem, aby pocałować go w kark, a w jedną z dłoni chwyta jego penisa, starając się w ten sposób odwrócić jego uwagę od dziwnego uczucia w środku i pierwszego dyskomfortu. Wsuwa się głębiej dopiero, gdy przestaje się na nim tak piekielnie zaciskać, jakby co najmniej chciał go złamać.
_____— Mmmh… — sapie, odchylając się z powrotem do tyłu, aby zacząć wykonywać głębokie ruchy w jego wnętrzu. Przygląda się uważnie, jak zaróżowiona dziurka chętnie pochłania jego pulsującego, nabrzmiałego członka. I może przez to, że twarz Noah wbija jest w poduszkę, przez chwilę całkowicie traci zmysły i zapomina o jakiejkolwiek dozie delikatności, która dotąd stara się utrzymać. — Tak… tak dobrze — mruczy pod nosem, przyspieszając tempa. Pośród mieszaniny ich jęków i ciężkich oddechów, przebija się również dźwięk dwóch zderzających się ze sobą ciał. Czuje, że powoli zaczyna balansować na granicy spełnienia, jednak cóż to za przyjemność przez cały wieczór dochodzić samemu? To myśl bardzo nie w jego stylu, ale od teraz o wiele bardziej mu się podoba. Obejmuje ciało Noah silnym ramieniem, podnosząc go na klęczkach do góry, pomagając mu przy tym utrzymać równowagę. — Oprzyj się o mnie — mruczy mu do ucha, zajmując pocałunkami jego szyję, którą ssie i podgryza na zmianę, zostawiając parę bladych malinek, które najprawdopodobniej następnego dnia zaczną zanikać.
_____W tej pozycji trafia o wiele głębiej, naturalnie ocierając się o prostatę, drżącego w jego ramionach chłopca. Nie daje mu się skoncentrować, co rusz atakując ustami skórę jego szyi i ramion, a wolną ręką błądząc po rozgrzanym i spoconym od dostarczanych mu wrażeń ciele. Gdy przechyla głowę Noah bardziej w swoim kierunku, zauważa euforię wypisaną na jego twarzy, a późniejsze gwałtowne spięcie mięśni powoduje, że z członka Noah sowicie tryska nasienie, brudząc jego brzuch i pościel, na której leżał. Lyall powinien dać mu odsapnąć i uspokoić się po świeżo doświadczonym orgazmie, ale jak można się tego spodziewać, nie ma nic podobnego w planach.
_____— Wytrzymaj jeszcze trochę — rzuca z ciężkim oddechem grzęznącym mu w gardle, gdy wysuwa się z Noah, aby szybko zmienić ich pozycję. Usadawia starszego na swoich biodrach, tym razem twarzą do siebie, by móc zobaczyć każdą najmniejszą ekspresję na jego buzi i w jego oczach. Kładzie dłonie na jego pośladkach, rozchylając je bardziej, aby na oślep wycelować w jego wejście. Naturalnie nie wychodzi mu to za pierwszym razem i nie bez pomocy Hendersona, który w końcu sam opada na jego członka. — O mój boże, Noah… Jesteś tak niewyobrażalnie ciasny — komentuje, wzdychając głośno w jego usta, zanim łączy ich usta w pocałunku.

_____Czuje jak jego członek pulsuje intensywnie we wnętrzu Noah, który wykonuje pierwsze ruchy, samemu podnosząc się, opadając i nadając ich stosunkowi własne tempo. Lyall całkowicie się temu poddaje, oddając cząstkę kontroli w ręce ciemnowłosego, samemu bezpruderyjnie miętosząc jego pośladki i zaciskając na nich palce. Sprzedaje chłopcu parę mocniejszych klapsów, uśmiechając się szeroko, gdy starszy odpowiada na jego komentarz równie dogodnym stwierdzeniem. A następnie zatapia się w słodkim uniesieniu, w akompaniamencie nie cisznących jęków i podnieceniu, jakie niesie ze sobą słyszenie jak Noah nieustannie powtarza jego imię. W tych ustach brzmi ono jak melodia, którą dodałby do ulubionych i słuchał przez następne dekady.
_____— Nie wiesz, o co prosisz — mruczy Blaze, uczując jak elektryzujący dreszcz przebiega mu wzdłuż kręgosłupa, gdy tylko wilgotny język znajduje się w jego uchu. Wzdycha ciężko, czując ogromną potrzebę, aby spełnić te płaczliwe błagania, które nieustannie składa mu Noah. Zdaje sobie jednak sprawę, że jeśli zacznie twardo, to nieszybko uda mu się powstrzymać. Podejdzie do sprawy szybko i agresywnie, tak jak to zwykle ma w zwyczaju, a czego jak sądzi, wcześniej chce oszczędzić na pierwszy raz ciemnowłosemu chłopcu.
_____Pociągnięty przez Noah na klejącą się od nasienie pościel wie, że jest już za późno na jakiekolwiek żale czy przywoływanie wcześniejszych postanowień. Od upojenia alkoholowego, przewrotów i wysiłku fizycznego oraz podniecenia powoli zaczyna mu się kręcić w głowie, zasycha mu również w gardle od ciągłego posapywania, a tym razem jest już za daleko, aby sięgnąć do zgrzewki wody pod biurkiem. Nie śmiałby zostawić tego pięknego chłopca, chociażby na chwilę. Zwłaszcza, gdy ten znów omiata wzrokiem jego wysportowany tors, doprowadzając się tym do kolejnego wzwodu. Reakcja ciała zdradza go na tyle, aby przyjemnie połechtać ego Blaze’a, który zaczyna wykonywać mocniejsze pchnięcia w jego wnętrzu. Robi to całkowicie bez opamiętania, zaciskając mocno palce pod udami Noah, by w końcu nieść jego nogi do góry.
_____Omiata spojrzeniem twarz starszego chłopca, stwierdzając że w tym totalnym bałaganie jest nawet bardziej atrakcyjny. Ze zmierzwioną fryzurą, zamglonym spojrzeniem, rozchylonymi ustami, nakazującymi mu puścić wszelkie hamulce. I cóż, Lyall automatycznie się ich pozbywa, przejmując nad Noah całkowitą kontrolę niedługo po tym, gdy ten wymierza mu siarczyste uderzenie w pośladek. Układa go sobie jak chce, przerzucając obydwie nogi na jedną stronę, podczas gdy jego dłonie zaciskają się na nadgarstkach Noah i przyciskają je do materaca.
_____Czuje, że już naprawdę niewiele dzieli go od orgazmu, dlatego skupia się na jak najlepszym stymulowaniu prostaty ciemnowłosego chłopca, chcąc go tym samym doprowadzić do szczytu bez bezpośredniego dotyku na penisie. Nie jest pewien czy uda mu się tego dokonać, w końcu to też jego pierwsze doświadczenia w stosunku analnym, jednak warto spróbować. W przeciwnym razie może jeszcze wykrzesać z siebie resztki staminy i zrobić mu loda, którego być może Noah zdecyduje się mu oddać w przyszłości.
_____— Jestem blisko… Ah… Noah — warczy wręcz, przyciskając usta jego skóry tuż pod obojczykiem, gdzie zostawia o wiele dorodniejszą malinkę, niż te które pozostawił wcześniej na szyi. Wykonuje jeszcze parę głębszych i dosadniejszych ruchów, zanim czuje kumulujące się w podbrzuszu ciepło, które spływa w dół penisa i rozlewa się w gumce w ciasnym wnętrzu, zaciskającego się na nim; szczytującego Noah. Ich spocone ciała drżą, przyklejone do siebie ściśle, gdy wspólnie przeżywają właśnie najlepsze chwile swojego życia. Lyall kładzie się u boku ciemnowłosego, wciąż utkwiony w środku, czując że musi się trochę uspokoić, zanim wysunie cżłonka na zewnątrz. Oddycha głęboko i ciężko, zaciągając powietrze do płuc, a pot spływa ciurkiem po jego skroniach i skapuje z nastroszonych blond kosmyków.
_____— Jesteś najlepszym świątecznym prezentem, jakiego mogłem sobie zażyczyć — mówi z wyraźną chrypką, podnosząc dłoń do góry, aby ogarnąć mokre włosy z czoła drugiego chłopaka. Przygląda mu się przez krótką chwilę, czując jak powoli dosięga go porządne wyczerpanie i nie marzy już o niczym innym, niż zakopać się pod pościel i zasnąć ściśle obejmując Noah. Skrada mu jeszcze jeden pocałunek, zanim odsuwa się odrobinę, aby wysunąć członka z jego wnętrza. Stara się uczynić to w taki sposób, aby nasienie nie wylało się bokiem z gumki, którą zaraz z siebie ściąga i zawiązując na końcu rzuca w stronę, jak sądzi - kosza. W istocie kondom kończy biednie na środku podłogi, ale do przejmowanie się nim przyjdzie im czas o poranku.
_____— Nawet nie wiesz, jak długo pragnąłem, aby trzymać cię w swoich ramionach — mówi jeszcze, pomagając Noah wczołgać się pod pościel. Obejmuje go śliśle ramieniem, układając się wygodnie do snu i zasypia zaskakująco szybko. Odlatuje w błogią przestrzeń ulgi i zapomnienia, daleką od uciążliwego brzemienia, które nasunie mu sumienie wraz z nastaniem świtu.

_____O poranku budzą go pierwsze promienie słońca na twarzy, a gdy tylko rozchyla powieki nadchodzi łupiący ból głowy oraz straszliwa suchota w ustach. Następna wypitego alkoholu uderzają w niego na tyle mocno, że pierwszym co może z siebie wykrzesać jest przeciągły jęk. Chowa na nowo twarz w poduszce, mając nadzieję, że uda mu się zasnąć ponownie, a cały ten zły stan sam zniknie. I może miałoby to prawo zadziałać, gdyby nie poruszenie na drugiej połowie łóżka i zaspany głos Noah. Podnosi się do siadu dość gwałtownie, pozwalając bólowi głowi uderzyć go tym razem ze zdwojoną siłą. Spogląda z grymasem na swojego towarzysza, przez dłuższy moment nie mogąc sobie przypomnieć, co robi w jego pokoju.
_____— O mój boże… — rzuca zachrypniętym głosem, starając sobie przypomnieć krok po kroku, do czego między nimi doszło. Pamięta pozostawienie liścika w prezencie pod choinką. Ustawienie kolacji o północy. Otworzenie butelki whisky z poczucia bycia totalnie olanym. Spóźnionego Noah, z którym zaczyna grać w prawdę i wyzwanie. Który zjada kąski sushi z jego odsłoniętego torsu. Który robi mu loda. Nie do końca pamięta moment, w którym pozbyli się reszty ubrań, ale doskonale pamięta ich podnieconego Noah leżącego pod nim. Późniejsze momenty to już tylko mętle klatki na zacisnającej się taśmie. Wydaje mu się, że jest w stanie coś z nich odczytać, jednak im bardziej grzebie w swojej pamięci, odnosi wrażenie, że wie mniej niż na samym początku. Aż w końcu dociera do całkowitej, czarnej pustki, która nie podpowiada mu już nic. Jest pewien, że uprawiali seks, ale czy był delikatny i czy odpowiednio zadbał o chłopca, albo czy go chociaż wystarczająco przygotował? Pod tą twardą czaszką wieje już tylko zimna pustka, a klarowej odpowiedzi brak.
_____ Stres wiąże mu supeł w żołądku, a gorycz sumienia osiada ciężko na barkach, obniżając jego chęci do mierzenia się z dzisiejszym dniem. Głupio jest mu zapytać, co się właściwie wydarzyło, dlatego postanawia rozegrać to tak, jakby pamiętał. Dlatego jedynie kiwa głową na zadane mu pytanie i totalnie bez wstydu, wychodzi spod kołdry, aby zabrać kondoma ze środka podłogi i rzucić go należycie do kosza. Aby następnie schylić się po butelkę wody pod biurko, podając ją w pierwszej kolejności Noah. Zostało mu się tylko rozejrzeć czy zostały mu jeszcze jakieś tabletki przeciwbólowe, czy jednak w tak chujowym stanie będzie zmuszony pojawić się przed panią Beatrice, praktycznie o nie żebrząc.
_____— Mam nadzieję, że wiesz… Że nie zrobiłbym tego na trzeźwo — mówi, omiatając wzrokiem nagie ciało starszego chłopca. Jedyne o czym jest w stanie myśleć, to że poszli na ostro. Zawsze taki był, kiedy dochodziło co do czego i jeszcze się nie zdarzyło żadne odstępstwo. Co prawda na Noah reaguje inaczej, dostrzega przyjemność w tym całym akcje, jednak czy jego pijane ja, też tak uważało? Dlatego swoimi słowami chce podkreślić, że na trzeźwo miałby większą kontrolę nad sytuacją i ich pierwszy raz nie wyglądałby w ten sposób. Zresztą, może wówczas by go w ogóle pamiętał. Nie przechodzi obecnie nawet przez głowę, że jego słowa mogą zostać odebrane inaczej, niż początkowo zakłada.
_____W końcu udaje mu się wygrzebać listek tabletek przeciwbólowych, z czego zabiera jedną, podając resztę Noah, który też nieźle popił zeszłego wieczora. Jest w stanie przynajmniej tyle stwierdzić po spodeczku trunku, który zostaje w butelce stojącej na biurku. Tabletka nie zaczyna działać od razu, ale Lyall wierzy, że zadziała wystarczająco szybko, by mógł w końcu wszystko poskładać w spójną całość. W takim stanie nie wypadało, żeby rozmawiał z Noah, o tym co między nimi zaszło. A zwłaszcza, że nie potrafił z jasnością umysłu połączyć wszystkich kropek.  — Chcesz się umyć pierwszy? Jesteś w stanie w ogóle wstać? — pyta, zaczesując posklejane kosmyki do tyłu. Tak totalnie rozemocjonowany w środku, wydarzeniami z zeszłej nocy, nie przejmuje się tym, co może pomyśleć o nim drugi chłopak. Bo wprawdzie po tym wszystkim powinien być milszy, wykazać jakąkolwiek odpowiedzialność za swoje czyny, a jednak… Jest zwykłym, szarym sobą, który nie może przeskoczyć przez schemat osoby, którą zawsze był.

_____Wcześniejszą, poranną reakcję Noah uważa za sposób odnalezienia się w sytuacji, która jest dla niego nowa. Budzi się w łóżku swojego nemezis z nieziemskim kacem i obolałym tyłkiem po pierwszym, niezbyt delikatnym seksie. Jak sądzi Lyall chwilowa dezorientacja zamienia się w złość, która spowodowana jest wczorajszym tokiem wydarzeń, a nie słowami, które dopiero co wypowiedział. Nie dziwi się nad to, kiedy dosięga go chłodne i zdystansowane spojrzenie starszego chłopaka oraz gdy ten odtrąca jego pomocną dłoń, starając się o własnych siłach doczłapać do łazienki. Straszny z ciebie dupek, Lyall. Z ust Noah bardzo często słyszy te sformułowanie, jednak nigdy jeszcze nie było równie oschłe. Doskonale wie, że zjebał na całej linii i teraz Henderson jedynie to uwydania. Obawia się, że ciemnowłosy odczytał jego zamiary w ten sposób, od którego blondyn dotychczas starał się uciec. Jakoby zaprosił go do siebie w nocy, aby ich potencjalne “wyjaśnienie sytuacji” skończyło się na następnym zbliżeniu. Jest sam sobie winien, że otworzył tą głupią butelkę whisky i przyczynił się do takiego obrotu sytuacji.
_____Blaze odprowadza go samym spojrzeniem, zagryzając wargę niemal do krwi, z powodu ogarniającej go żałości i żalu. Nie tak to miało przecież wyglądać! Miał zatrzymać rzeczy, które podarowała mu Sarah, w oczekiwaniu na jakiś wyjątkowy moment, kiedy ich dwójka będzie pewna podjęcia takiego kroku. A jednak… Jego łóżko lepi się od zaschniętej spermy i nadmiaru lubrykantu, dlatego w oczekiwaniu na zwolnienie się miejsce w łazience, zmienia poszewkę. Stara ląduje w powoli napełniającym się koszu na pranie, a nową nawleka dość niezdarnie na pościel. Szamocząc się z nią odnosi wrażenie, że wciąż jest nie do końca trzeźwy. Zbytnio kręci mu się w głowie by był to normalny objaw o poranku. Wciąga jeszcze luźne spodenki od piżamy, żeby nie siedzieć cały czas z gołą dupą i zajmuje miejsce na krzesełku przy biurku, dopóki Noah nie wychodzi z łazienki.
_____Lyall zawiesza spojrzenie na malince pod obojczykiem, której musi być twórcą oraz paru bledszych, które wtapiają się niemal w koloryt skóry na szyi ciemnowłosego. Cisza między nimi jest przytłaczająca, sprawia, że Blaze pragnie jakkolwiek się odezwać - zagaić rozmowę, a może nawet usprawiedliwić się. Tylko czym i z jakiego powodu? Gdyby postawiono przed nim te dwa pytania, pustka w jego głowie byłaby aż na zbyt widoczna. Przeklina się teraz nawet bardziej przez to, że niczego nie pamięta.
_____— Hej, zaczekaj… Ja chciałem jeszcze… — zaczyna w końcu, ale Noah zdąży w tym czasie już zamknąć za sobą drzwi i odpowiada mu głucha cisza. Chowa twarz w dłoniach, wzdychając ciężko. To właściwie jego ostatnia szansa na skonfrontowanie faktów… A przynajmniej tych, których jest świadomy. W końcu dosięga go odpowiedzialność za swoje czyny i czuje, że w najbliższych dniach nie powinien terroryzować Noah swoją obecnością. Bez dwóch zdań jest ostatnią osobą, którą ten chciałby teraz widzieć. Po tym wszystkim… O tyle, o ile przy ich poprzednim zbliżeniu czuł jakąkolwiek szanse na naprawienie porywczych decyzji, teraz miejsce na takową przestaje istnieć.
_____W końcu zbiera się w sobie i idzie pod prysznic, gdzie zmywa z siebie ślady wcześniejszego stosunku, sprawiając że wszelkie namacalne dowody przestają istnieć. Pozostaje tylko gorejący żal gdzieś w jego sercu oraz urywki wspomnień, które na nowo zaczną złowrożyć mu w snach. A już zdążył uwierzyć, że jego problemy z bezsennością to problem zostawiony w przeszłości. Gdy wychodzi z łazienki cały ociekając wodą, po pobieżnym przetarciu się ręcznikiem, wkłada szlafrok i kładzie się z powrotem do łóżka. Do śniadania ma jeszcze trochę czasu, dlatego ustawia budzik i postanawia odrobinę dospać, aby nie być tak boleśnie otępiałym przez resztę dnia. Dla pani Teivel i innych dzieciaków z sierocińca musi uchodzić za wzór do naśladowania - nie może pokazać, że istnieje na świecie coś, co naprawdę może go złamać. Inaczej znajdzie się ktoś, kto będzie chciał użyć tego faktu, przeciwko niemu.
_____Na śniadanie przychodzi o czasie, automatycznie odszukując spojrzeniem Noah, który wypija jednym haustem swoją herbatkę. Nim jednak zaistnieje szansa, aby nawiązali kontakt wzrokowy, Lyall zaczyna się rozglądać na około, próbując złapać ducha wciąż panujących świąt. Co z tego, że kolorowe girlandy, choinka, jemioły przy żyrandolach i świąteczna zastawa stołowa nie do końca dają mu wskoczyć we wczorajsze buty. Przysiada się tym razem do “nie swojego” stolika, zajmując miejsce na przeciwko Lany, która spogląda na niego z zaskoczeniem. Zaraz jednak uśmiecha się w znajomy, nieco zajadły sposób, taksując go powolnym spojrzeniem.
_____— Widzę, że nie próżnowałeś w tą noc — mówi dziewczyna, zauważając dorodną malinkę, wychodzącą spod golfa na jego szyi. Lyall zauważa ją już pod prysznicem i ubiera golf właśnie z nadzieją, że uda się ją przykryć. Nie znajduje w sobie jeszcze dobrego wytłumaczenia, jak się tam znalazła. Jego głowa co godzinę robi się jakby coraz pustsza.
_____— Założę się, że też czasem dochodzisz do własnych limitów — rzuca w odpowiedzi, spoglądając spod lekko uchylonych rzęs na dziewczynę. Skoro już udaje im się nawiązać kontakt po długi czasie bez choćby zamienionego słowa, odnajduje w tym swoją szansę na przełamanie lodów. Zresztą gdy wspólnie z Noah utrzymywali dystans w dni przed świętami, mogli analogicznie zepsuć jej tok myślenia. Totalnie niechcący, ale sytuacja może zagrać mu na korzyść. — Spotkaj się ze mną jutro w oranżerii. Myślę, że mamy kwestię do przegadania. I chciałem cię przeprosić za akcję przy naszej ostatniej rozmowie, poniosło mnie trochę — przyznaje z udawaną skruchą, wykrzesując z siebie delikatny uśmiech. Lana przygląda mu się jeszcze przez długi czas, nie udzielając bezpośredniej odpowiedzi. Na jego słowa odpowiada tylko skinięciem głowy, a później uśmiecha się tak samo sztucznie jak Lyall, każde w swoim własnym świecie.

_____Na śniadaniu spędza dużo czasu, memląc jajka w gębie, aż robi mu się niedobrze. Zagryza je co jakiś czas chlebem, czując coraz większy problem aby je przełknąć, przez co jedzenie wypycha mu policzki. Tak jakby jego krań i gardło przestały współpracować, zatkane goryczą, którą sam sobie utkał. Lana do tego czasu opuszcza jadalnie, kierując się w bliżej mu nieznanym kierunku. Nawet jeśli są umówieni, aby wyjaśnić między sobą parę kontrowersyjnych kwestii, nie zmienia to jeszcze statusu między nimi. Choć wcześniej też daleko im było do przyjaciół, obecnie takie określenie zdaje się znikać ze słownika. Lyall liczy, że uda im się chociaż zakopać topór wojenny. Gdy piętno możliwego upadku przestanie nad nim wisieć, może w końcu będzie w stanie podjąć właściwie decyzje w temacie Noah i zastanowić się, co właściwie powinien zrobić w związku z ich relacją. Czy rzeczywiście powinien zakopać to wszystko pod dywan, tak jak to zawsze robił, aby zachować pewny grunt? W ten sposób na pewno uratuje samego siebie na jakiś czas, ale czy nie rozdłubie zasianych już ran, które wyrządził starszemu chłopcu? Jego zachwiana moralność podsuwa pod owe pytania tylko jedną odpowiedź. Wybierz siebie, na końcu i tak zawsze zostaniesz sam.
_____W końcu odsuwa od siebie talerz, wypijając herbatę duszkiem, aby przełknąć całą papkę, którą przeżuwa do tej pory. Patrzy na niego zbyt wiele oczu, by mógł zwyczajnie wypluć je w chusteczkę. Cóż za marnotractwo jedzenia by to było! Na pewno nie sposobałoby się to pani domu, ani służbie, ani na kuchni, która musi pracować nawet w święta, zamiast spędzać ten czas z rodziną. Choć wprawdzie o nich Lyall nie powinien się martwić, w tym wieku sprawy dorosłych jeszcze go nie dotyczą i powinien oddzielić się od nich grubą kreską.
_____Wstając od stołu natrafia na Mela, w towarzystwie jego nowego współlokatora, którego Blaze bardzo dobrze kojarzy. Ron spogląda na niego z przestrachem, widocznie wciąż mając przed oczami węża, który wybudził go ze snu jeszcze trzy miesiące temu. Wtem na twarzy blondyna pojawia się szeroki uśmiech, oblewa go poczucie ulgi, że reszta rzeczy znajduje się na swoim miejscu. Każdy w Charm Nook zmuszony jest mierzyć się ze swoim własnym koszmarem i Lyall wciąż jest nim dla wielu błąkających się po sierocińcu dusz.
_____— Nie bój się, Ron. Mówiłem ci, Lyall nie jest taki zły jakiego go malują — mówi z naiwną szczerością Mel, klepiąc rudowłosego chłopca spokajająco po ramieniu. Jego były współlokator jest wprawdzie jedną z nielicznym jednostek, której nie dosięgła ręką kata, ani bicz Pani domu. Mel przechyla głowę delikatnie w bok, przyglądając się uważnie Blaze’owi. — Wyglądasz o wiele lepiej, nowy pokój bardziej ci służy — rzuca chłopiec i choć pozostaje wesoły to gdzieś w głębi jego oczu dryfuje smutek. Żal, że wcześniej zachowywał się w tak rozkapryszony sposób i stał się jednym z powodów, dla którego Lyall został przeniesiony. Bo chociaż wcześniej tak nie sądził, to teraz po dłuższym czasie zauważa, że obecność Blaze’a w jego codzienności była niewymuszona i całkowicie naturalna. A gdy zaczęło go brakować, gdy blondyn przestał posyłać po Mela i dawać mu zadania, które czasami niechętnie spełniał - zrobiło się jakoś pusto.
_____— Jest na pewno, o wiele spokojniej — odpowiada krótko Lyall, przerzucając spojrzenie z powrotem na Rona, który od przytłaczających wspomnień zdaje się balansować gdzieś na granicy ataku paniki. Dozgonnie cieszy go ten widok, dlatego mimo że ma w planie przed obiadem jeszcze popracować w oranżerii - postanawia odłożyć to na później. — Czasami jest aż smutno bez twojego towarzystwa, Mel — rzuca, wzniecając radość w Melu, który całkowicie nie spodziewa się takiego obrotu sprawy. To prawie tak, jakby Lyall mówił, że za nim tęsknił.
_____— Właśnie zmierzaliśmy do naszego pokoju pograć w planszówkę, którą kupiliśmy wspólnie na święta, może… Chcesz do nas dołączyć? — rzuca radośnie Mel, zdając się ignorować roztrzęsionego Rona, który ciągnie go za rękaw tuż przy łokciu. Jednak gdy otrzymuje atencje ich dwójki, chowa się w sobie, niezdolny do powiedzenia, że Lyall jest ostatnią osobą, z którą powinni spędzać czas.
_____— Naturalnie, chodźmy — rzuca Blaze z chytrym błyskiem w oku, czując że ten dzień będzie naprawdę owocny i pozwoli mu pobudować trochę własną pewność siebie.

_____Spędzają ze sobą czas do obiadu, podczas którego Ron ze strachu i stresu zdaje się wyzionąć ducha, a gdy tylko rozbawiony Lyall udając przejęcie i zmartwienie wykonuje ruch w jego kierunku, rudowłosy zrywa się i ucieka z własnego pokoju.
_____— Naprawdę nie wiem co go ugryzło, zazwyczaj zachowuje się normalnie — mówi Mel, spoglądając z troską w kierunku drzwi. Ron wspominał mu o wężu w swoim pokoju i obwiniał za to Lyalla, ale Mel mu nie do końca uwierzył. W końcu Blaze czasem zachowuje się dziwnie, ale tylko gdy ktoś położy ręce na czymś, co należy do niego. Nie miałby przecież powodu, żeby rzucać wężami, prawda? — Pójdę sprawdzić co z nim, do zobaczenia na obiedzie?
_____— Tak, do zobaczenia później.

_____Tych parę godzin spędzonych w towarzystwie Mela i poświęconych na terroryzmowaniu biednego Rona, sprawia że Lyall staje się bardziej pełny siebie. Czarka goryczy w jego wnętrzu wciąż jest przelewa, jednak pozwala sobie na chwilę zapomnieć o potyczce z Noah i całym tym obwinianiu się o wszystko. Gdy pojawia się na obiadzie, konsumuje szybko posiłek i znika w swoim ulubionym niegdyś zakątku na ziemi, czyli w oranżerii. Jak sądzi najłatwiej mu będzie podtrzymać ten dumny stan, jeśli zajmie czymś swoje ręce. Siedząc zamknięty w pokoju, bądź snując się bezwiednie po korytarzach daje tylko pożywkę własnym myślą, by wziąć kontrolę nad jego ciałem i duszą.
_____Szybko jednak orientuje się, że nie ucieknie od Noah. Jest on nazbyt wyryty w jego wspomnieniach i jest go na zbyt dużo w miejscach, które uważa za ulubione. Wspomnienia z przeszłości i te teraźniejsze odgrywają się w każdym z miejsc, jak głuche projekcje mącą mu w głowie. A w oranżerii najdotkliwszą jest ich pierwsze spotkanie po tym, jak Henderson wychodzi ze szpitala. Oczy Lyall odnajdują skrzydłokwiat, który od paru dni kwitnie jak pojebany, choć typową dla niego porą kwietnienia byłaby dopiero wiosna. Trudno nie przypisać tu dodatkowego znaczenia, że wszystko czego dotknie Noah zaczyna na przekór siebie tętnić życiem, co na swój sposób potęguje przepaść między nimi. Lyall jest w końcu totalną destrukcją, która pochłania wszystko wokół i sprawia, że wszystko gnije.
_____Wraca do pracy przy innych roślinach, usilnie starając się skupić wszystkie swoje myśli na pielęgnacji. Dlatego też gdy Noah pojawia się w progu oranżerii, Lyall stara się zignorować również jego i wszystko co podniosłoby alarm jego doszczętnie zepsutym sercu. Ciemnowłosy jednak nie jest taki jak Lyall, nie odpuszcza i w końcu podchodzi bliżej, zwracając na siebie uwagę. A Blaze czuje, że coś w nim pęka, gdy ich oczy się spotykają.
_____— O czym chcesz porozmawiać? — rzuca Lyall, ściągając z rąk brudne rękawice, które odkłada na półkę przy doniczkach. Odwraca się całym ciałem w kierunku Noah, którego spojrzenie tym razem nie podpowiada mu nic. A przynajmniej nic czego by się spodziewał, ponieważ nie są chłodne i zdystansowane jak o poranku, gdy ostatnim razem się widzieli.
_____— Jeśli przebyłeś całą tą drogę, żeby znowu powiedzieć mi, że jestem dupkiem. To nie trzeba! Jestem tego świadomy, okej? Nie wszystko poszło tak jak planowałem — mówi sucho, mimo wszystko decydując się na poświęcenie choćby pięciu minut i wysłuchanie Noah. Z tego tytułu siada wygodnie na pufce przed fortepianem, aby spojrzeć na chłopca wyczekująco.  

_____Choć doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że jest ostatnią osobą, która powinna się po tym wszystkim bulwersować, nie może zapanować nad emocjami. Ma totalny mętlik w głowie przez to, że nic nie pamięta z zeszłego wieczora, a własne domniemania jedynie go napędzają w ciągłym obwinianiu się za wyrządzone krzywdy. Jest głupcem, że wcześniej w ogóle przeszło mu przez myśl, że w tym przypadku mogło się coś zmienić. Że mógłby być dobry dla Noah, wbrew swojej pokręconej naturze. Ciężki oddech grzęźnie mu w gardle, gdy podnosi zdziwione spojrzenie na ciemnowłosego chłopca, który odzywa się zaraz po nim dziwnie zrezygnowany. Spodziewał się raczej, że Henderson przychodzi do oranżerii, żeby się z nim skonfrontować albo zwyzywać, a… w zamian dostaje blady uśmiech i dawny błysk ginący w tych niebieskich oczach. Tak upodlona mina jeszcze nie zawitała na jego twarzy, pamiętałby przecież!
_____Gdy Noah wychodzi Lyall spogląda jeszcze przez długi czas w miejsce, w którym stał wcześniej. Jest zmieszany i zdaje się, że nie rozumie już totalnie nic. Odwiedź mnie chociaż raz. Wpakowałem się w kłopoty. Słyszy echo wypowiedzianych słów, jednak nie może w nich znaleźć żadnej odpowiedzi. Czy to oznacza, że po tym wszystkim Noah mimo wszystko chce go widzieć? Przecież… to nie ma żadnego sensu. Główkuje tak niemal do kolacji, po której zamierza sprawdzić, co u ciemnowłosego. Chce poznać odpowiedzi na pytania, a nieprzerwanie w jego głowie rodzą się nowe i chyba szczera rozmowa będzie ich ostatnią deską ratunku w tym przypadku.
_____Wpada do jadalni przed czasem, siadając na swoim ulubionym miejscu, z którego bez problemu może dostrzec markotnego Noah. Spożywa posiłek w ciszy, co jakiś czas zerkając na ciemnowłosego chłopca, jednak przed końcem kolacji też znika mu z pola widzenia. Lyall kończy szybko swoje kanapki, aby podnieść się z krzesełka i wyjść ze stołówki. Póki korytarze są puste, łatwo jest mu wnieść poszukiwania, poczynając je od wszystkich ulubionych miejsc Noah. Zagląda do skrytki pod schodami, do pustych sal lekcyjnych, do letniej kuchni, do salki na strychu, jednak nie znajduje ani śladu ciemnowłosego chłopca. Nogi w końcu niosą go pod jego pokój, a gdy podnosi ramię, aby zapukać do drzwi, zatrzymuje się w bezruchu z bijącym sercem. Wstrzymuje oddech, zamyka na moment oczy i decyduje się odpuścić. Choć długo nad tym myśli, to wciąż nie jest pewien od czego zacząć i co właściwie chce powiedzieć Noah. Czy powinien po prostu przeprosić? Przecież jego błędy nie mogą zostać wybaczone! Ba! Lyall nie może tego nawet oczekiwać, po tym wszystkim… Po tylu latach niezmiennie będąc skurwielem do szpiku kości.
_____Nasłuchuj w ciszy, a gdy słyszy, że ktoś się tłucze po pokoju, odsuwa się natychmiast od drzwi. Postanawia poczekać, ąz Noah wyjdzie i uda, że najzwyczajniej w świecie na siebie wpadli, a przynajmniej tak brzmi pierwotny plan, dla realizacji którego Blaze zaczyna kręcić się bez sensu po korytarzu. Jednak godzina mija a Noah nie wydaje się chętny do opuszczenia czterech ścian. Może to nie najlepszy dzień na odwiedziny…

_____Blisko ciszy nocnej opuszcza swój pokój, w celu udania się do oranżerii. Złe myśli bez przerwy atakują jego głowę i nie jest w stanie zwyczajnie zasnąć. Postanawia więc uspokoić się przy grze na pianinie, w otoczeniu swoich ulubionych roślin. Zatrzymuje się jednak, gdy korytarz na parterze przecina cień, w którym Lyall rozpoznaje Noah. Być może zwyczajnie jest już paranoikiem, ale zmuszony jest chociażby sprawdzić czy cień chłopca jest zwykłym złudzeniem. Podąża za nim do widnej kuchni, aby w końcu w zdumieniu dojrzeć jego sylwetkę na dziedzińcu, wspinającą się na drzewu i przechodzącą na drugą stronę ogrodzenia. Lyall nie wiele myśląc, dalej podąża za nim, wychodząc w śnieżną noc jedynie w dresie. Początkowo śledzenie Noah wzmaga w nim pokłady adrenaliny, dlatego zdaje się nie odczuwać zimna, które szczypie go w policzki i odmraża palce. Idzie za nim do miasta, a następnie dogląda jak ten bez problemu wchodzi wraz z tłumem do klubu. Lyall nie byłby sobą, gdy nie spróbował również się przedostać, jednak gdy tylko znajduje się niemal na progu, na jego ramieniu zakleszcza się duża dłoń ochroniarza, który wypycha go na zewnątrz.
_____— Nie wejdziesz w tym stroju — mówi mężczyzna, poprawiając ciemne okulary na swoim nosie, robiąc z siebie niebyle jakiego ważniaka. Lyall totalnie olewa tę formułkę, zapierając do środka jeszcze raz. Zdaje mu się nawet przez chwilę, że pochwyca spojrzenie Noah obracającego się za sobie, zanim znów zostaje pochłonięty przez tłum. Jednak jego bezczelne działanie nie zostaje zostawione bez echa. Mężczyzna odpycha go tym razem mocniej, w rezultacie czego Blaze traci równowagę i ląduje tyłkiem na oblodzonym skrawku chodnika. Syczy przeciągle pod nosem, wyraźnie rozeźlony.
_____— Suń się zakuta pało, muszę wejść! Szukam kogoś — warczy na niego Lyall, podnosząc się ociężale, aby zaraz dopaść do ochroniarza, z którym zaczyna się siłować. Wierzy, że uda mu się powalić rosłego mężczyznę i jak gdyby nigdy nic wejść do klubu. Musi wiedzieć co przywiodło Noah aż tutaj, zwłaszcza po tym co mu powiedział. W jaką grę z nim pogrywa i jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Lyall?
_____— Jesteś w ogóle pełnoletni gówniarzu? — pyta z jadem ochroniarz, dociskając Blaze do ściany, a nadgarstki do jego pleców.
_____— Chuj cię to obchodzi. To nie jest teraz ważne, puszczaj! Puszczaj, bo ci… — kontynuuje Lyall, biorąc głową zamach do tyłu, aby przywalić mężczyznie w czoło. Sam jednak na tym obrywa w potylicę, na tyle że robi mu się ciemno przed oczami.
_____Zapewne biłby się jeszcze długo z mężczyzną, gdyby nie fakt, że przejeżdżała policja. A może ktoś zwyczajnie widząc jego potyczkę postanowił ją zgłosić. Ochroniarz wyjaśnia mudurowemu całe zejście i ostatecznie wyrywający się Lyall zostaje zapakowany do furgonetki, a następnie zabrany na komisariat. W bezpośrednim starciu z policją niewiele jest w stanie ugrać, także nawet nie zamierza ściemniać, mając nadzieję, że ten wyskok ujdzie mu na sucho. Mundurowy mimo wszystko stwierdza, że jest zbyt późno dla dziecka szlającego się bezwiednie po nocy, dlatego gdy tylko tożsamość Blaze’a zostaje ujawniona, w grze pojawia się telefon do Pani domu.