Triton and the Wizard

         Na jego poważnej twarzy wykwitł delikatny uśmiech na zmartwione słowa trytona. W odpowiedzi na nie, zacisnął mocniej dłonie, aby rybka nie uciekła od niego, po czym okręciłich energicznie w rytm piosenki, znów przechodząc do podstawowego przeskakiwania z nogi na nogę. Powolne, leniwe.
        - Pamiętaj, że jestem magiem - w jego oczach zatańczyły runy, które jako jedyne zdradzały, kiedy Hutson korzystał z magii. Tak, ten mężczyzna w średnim wieku zmienił się nieodwracalnie od momentu spotkania Nerine. Kiedyś nie miałby ochoty ani potrzeby sięgać po swoją moc, aby tylko poszperać w sile ciężkości i sprawić, by ciało rybki było znacznie lżejsze. Na tyle, żeby nie pogruchać sobie kości stóp. Za tym szło również przebywanie w towarzystwie przyjaciół, grupce przewyższającą trzy osoby na ponad godzinę czasu. Zwyczajnie o tej porze siedziałby z książką w nosie z myślą, iż spędzania inaczej tego cennego czasu byłoby marnotractwem, a teraz ani myślał o umknięciu cichaczem do chaty pod pretekstem skorzystania z ubikacji. Z pewnością coś by wymyślił, wystarczający argument, aby odejść od towarzystwa, ale zamiast tego sam wychodził z propozycją zrobienia czegoś. Innego.
        - Wiem - odpowiedział na czułe słowa Nerine, czując przygniatający ścisk w dole. Jego ciało samoistnie reagowało na każdą bliskość z trytonem. Mógłby przysiąc, że jakaś tajemnicza magia rozlała się nad nimi i nic poza ich dwójką nie istniało, nie miało prawa bytu w myślach oraz uwadze maga. Byli tylko oni i kończąca się piosenka.
        Pozwolił Ashbane zejść ze stoich stóp uświadamiajac sobie jedno: tańce nie były dla niego i z pewnością nie zgodziłby się na naukę tańca. Bycie w centrum uwagi nie było czymś dla Phyrina, a tym bardziej w sali ze ścianą w lustrach i nauczycielem klaszczącym rytm muzyki.
        - Nerine? - spojrzał na osłupiałego i spiętego niebieskowłosego, a potem odszukując wzrok ukochanego, podązył za nim w stronę nadciągającej obcej sylwetki. Osoby o rudych włosach tak długich, a nawet jeszcze bardziej niż i samego Nerine. Hutson cierpliwie przyglądał się jak jegomość o imieniu Thames wpada na rybkę, ściskając mocno na przywitanie, a brew maga delikatnie drgnęła. Z tyłu rozległy się ciche szepty, dźwięki zaskoczenia i zachłyśnięcia powietrzem. Cóż, nie tylko ciemnowłosy był zaskoczony zaistniałą sytuacją. Spojrzenia ich dwójki znów się spotkały, a Hutson spoważniał, przywdziewając beznamiętną maskę, choć każdy z jego przyjaciół już wiedział. Był zazdrosny.
        - Nie wiedziałem, że zaprosiłeś kogoś jeszcze - patrzył wymownie na Nerine, siląc, aby zachować pozory niewzruszonego, odpowiedzialnedo dorosłego. Rozchylił delikatnie usta, aby coś powiedzieć, ale ktoś go ubiegł - Fanfatar. Nic dziwnego. Jego ostrożność wynikała z tego, że Ciraalda była córką Bóśtwa Lasu i każda obca twarz oznaczałą ewentualne zagrożenie jej życia. Hutson jedynie przyglądał się temu wszystkiemu, chcąc poukładać emocje, których nie do końca rozumiał. Wszystko co teraz kręciło się wokół Ashbane było całkowicie obce i nieznane dla maga. Miłość, zazdrość, czułość, obawa. Musiał potrafić rozgryźć uczucia, które się ze sobą mieszały, a on znając ich suche opisy z książek miał niezwykły problem je do siebie przypisać. Może dlatego, że traktował je niczym objawy przeziębienia.
       Drgnął, gdy usłyszał pierwszy człon słowa tryton, ale na szczęście Nerine w porę zareagował. Jednak, czy faktycznie była to reakcja na zakazane w tym towarzystwie słowo, czy może fakt, iż dłoń Ashbane znalazła się na ustach rudzielca? Mag zacisnął kurczowo zdrową pięść, a magia na prawej dłoni przestała działać, ujawniając protezę schowaną pod rękawiczką.
        Zapadła niezręczna cisza. Każdy nie wiedział co powiedzieć, co zrobić, a sam Phyrin stał jak kłoda, pogrążony w swoich myślach. Na ratunek przybyła Makoto, klaskając w dłonie, jakby włąśnie odganiała jakiś czas zamrożenia na wszystkich.
        - Thames. Baltic. Witajcie. Świetne wyczucie czasu - wiedziała doskonale, że nie, ale nie mogła tego przyznać. - Może się przyłączycie do nas? Co prawda pomału koczyliśmy, ale jeszcze zostało nam trochę jedzenia - wskazała na talerze z resztkami jedzenia, które spokojnie wystarczyłyby dla dwój nowych, niezapowiedzianych gości. - Na pewno jesteście zmęczeni podróżą. Feminks jest daleko z tego co mi opowiadał Nerine. Siadajcie, siadajcie - wskazała ruchem rąk wolne miejsca, zerkając z nerwowym uśmieszkiem na Hutsona, któy nadal milczał, wpatrując w obu trytonów.
        - Jest już późno. Będziemy się zbierać - Fanfatar wstał z koca, podając pomocną dłoń ukochanej, która korzystając z niej wstała na równe nogi, aby zaraz zobaczyć jak narzeczony robiąc krok w przód, potyka się o podwinięty materiał i pada twarzą w piasek.
        - Fanfatar, nic ci nie jest? - spanikowana klęknęła obok niego, pomagając mu zebrać swą dumę spod lawiny piaskowej, gdy wypluwał drobinki spomiędzy zębów.
        - Jeśli jest taka potrzeba udzielę pierwszej pomocy! - spanikowany Octavian podbiegł do nich, licząc na łątwą okazję zmacania swoimi mackami ciałka sarny, ale wszystko obyło się bez ofiar i dwójka kopytnych skierowała się w stronę drogi oraz gospody, aby potem potajemnie zniknąć w gąszczu lasu, a Hutson... nadal obserwował w milczeniu.

         W jednej chwili spojrzenie Phyrina nabrało chłodu. Przy nim perspektywa biegania na golasa po antarktydzie zdawała się być niczym wiosenna przechadza w południowym słońcu. Przyjemne ciepło szczypiące w lekko zmarznięte poliki. To nic w porównaniu z tym, czym owiewał niechcianych gości. Przy Hutsonie, samo piekło mogło zamarznąć, jednak szybko doprowadził się do porządku, gdy tylko napotkał pytające spojrzenie Makoto. Znali się tak długo, że ciemnowłosy mógł porozumiewać się z przyjaciółką bez słów. Jedynie zaczerpnął głębszego wdechu, odpowiadając długowłosej, iż zrozumiał przekaz. Ta blado się uśmiechnęła, wracając wzrokiem do trytonów. Wiedziała kim są. Sam fakt, iż znali Nerine zdradzał ich pochodzenie, ale dalej brnęła w tę grę, dopóki nikt nie zwróci uwagi, aby przestała.
         Goście rozeszli się niczym burza, Phyrin nadal stał, wbijając powoli coraz więcej szpilek w plecy darmozjadów. Nie rozumiał, dlaczego tak agresywnie na nich reagował. Nieprzyjemny niepokój rozrastał się w nim niczym przeklęta zaraza, albo klątwa. Jednak szybko ten obraz prysł, gdy dostrzegł przepraszający wzrok Ashbane. Lekarstwo w postaci tych pięknych, błękitnych oczu szybko pozbył się trucizny z żył Hutsona.
         Mag zaczął zastanawiać się nad rasą trytonów. Byli tacy zagadkowi i ewidentnie bardzo przywiązujący do siebie, patrząc na perspektywę ich wychodzenia na zewnątrz z powodu bliskich. Pytanie tylko jak często one rzeczywiście wypełzały na ląd? Przez całe swoje życie nikomu nie udało się ani jednego złapać, a teraz w jego otoczeniu znajdowała się aż trójka tych rybich okazów. Sama Makoto z trudnością opierała się przed cieknącą ślinką, aby tylko ich przebadać, choć pewnie wyglądałoby to bardziej na zmacanie.
         Ile faktycznie trytonów stąpa po ziemi?
         To pytanie zaprzątnęło myśli Hutsona, gdy Nerine poirytowany podszedł do dwójki gości, sprzedając im po liściu w głowę, a potem rozpoczął dialog. Makoto zaś z fascynacją dalej ich obserwowała, słuchając niewielkiej sprzeczki i mogła by przysiądz, że przez moment widziała wibracje wokół ciała Ashbane oraz drobinki dziwnego pyłku wokół jego ciała, gdy wściekły wymieniał się zdaniami z Thamesem oraz Baltic-iem.
         Dziwny dreszcz przeszył ciało maga, gdy usłyszał jedno słowo: Tęskniłem. Wszystkie myśli nagle przestały mieć sens i wrócił do rozmowy, skupiając swój wzrok na plecach Nerine. Dopiero teraz dostrzegł jak bardzo był spięty. Ciemnowłosy nie powinien tyle czasu milczeć. To był jego teren, jego dom, a Nerine sam walczył z przyjaciółmi. Potrzebował wsparcia.
         Brew mu drgnęła, gdy zobaczył jak nie dają mu dokończyć, nie chcąc również wrócić na dno oceanu, gdzie było ich miejsce. Ach, chętnie by im pomógł tam się znaleźć, a wystarczyła jedna, krótka prośba Nerine, a Hutson wyciągnąłby spod płaszcza drewnianą różdżkę, aby po chwili podziwiać, jak ich zamieniające się w ogony kończyny znikają pod taflą wzburzonego morza. Mimo to nic nie zrobił, oceniając spięcie ramion kochanka. Nie miał już sił. Zrezygnowany odwrócił się i podszedł do Phyrina. Z troską wymalowaną na twarzy pozwolił dotknąć się w dłoń, zaciągając przy tym przyjemnym zapachem niebieskiej rybki. Owinął zdrową rękę w talii trytona i przyciągnął bliżej siebie, czując jak ciało Ashbane delikatnie napiera na jego własne. Przyjemne ciepło zagnieździło się między nimi, ogrzewając nieznacznie.
         Prychnął nieznacznie na słowa długowłosego. Tak, ten chodzący błękit powinien mieć na drugie imię kłopoty, bo odkąd poznał chłopaka, nie mógł nawet pomyśleć o psokojnym wieczorze wśród książek. Nieprzeczytane tomy piętrzyły się coraz bardziej, ale nie żałował.
         Zaczerpnął głębszego oddechu, kierując swój wzrok na gości, którzy patrzyli teraz na ich dwójkę z ciekawością, choć u jednego z nich zdecydowanie ten wzrok przypominał taki wypalający dziurę. Śmiertelną. I on miał pozwolić im zamieszkać na tydzień w tej małej chatce? Musiałby wyczarować im nowy pokój, bo przecież nie pozwoli im razem spać w jednym łóżku. Jednak gdzie? Może w podłodze? Tak, byłoby to idealne miejsce. Jeszcze z kłódką, aby czasem nie narobiły problemów. Cóż, Phyrin zastanawiał się nad tą opcją, a ona zaś była jeszcze lepsza, gdy Nerine wspomniał o wspólnym spaniu pod jedną kołrą. Było to cholernie kuszące, ale przecież nie potrzebował gości, aby spać z nim razem. Mimo to, widział w oczach ukochanego, że oboje byli dla niego kimś ważnym i niestety, nie potrafił odmówić.
         - Odezwę się później - nareszcie po tak długim milczeniu Hutson odezwał się, czując wręcz suchość w ustach. Pożegnał się z Makoto, która szybko zniknęła z pola widzenia, co niezwykle zaskoczyło Phyrina, ale zdawał sobie sprawę, że sytuacja wyamgałą takich kroków. Nerine przesunął się, nie puszczając jednak dłoni maga, a ten nadal nie zsuwał swej dłoni z talii swojej rybki.
         - No dobrze - westchnął, przerywając ciszę oraz rosnące napięcie. Mina Hutsona nie zdradzała niczego poza znużeniem tym wszystkim. Cóż, skoro jasno zostało określone jego stanowisko, to czemu miał się martwić? Nerine nie oszukiwał jaka relacja ich łączyła. Ta uporczywa trucizna całkowicie zniknęła z żył maga.
         - Przygarnę was tylko dlatego, że jesteście przyjaciółmi Nerine - spojrzał wymownie na Thamesa, a potem na obojętnemu wszystkiemu Baltic-kowi. - Jednak - urwał, prześlizgując palce po szyji Nerine, aby po chwili ująć dwoma palcami jego podbródek i unieść do góry na swoją twarz. W tym czasie stanął za nim, ciesząc tym pięknym błękitem bijącym z jego oczu. - Będziesz musiał pilnować tej dwójki, aby nie narobiła żadnych szkód. I wyjaśnić zasady panujące na mieście wśród ludzi - powiedział, uśmiechając się nieznacznie do rybki i puścił go, aby wyciągnąć spod płaszcza różdżkę i usunąc barierę chroniącą chatę przed takimi osobami jak oni. Phyrin nie miał zamiaru robić kolejnych dwóch kamieni dla przybyszy. Nie było sensu, skoro mieli odejść po tygodniu.
        - A co do was - tym razem spojrzał na trytonów - Macie słuchać się Nerine i nie dotykać nic w środku. Książki, czy fiolki, całe regały są zakazane dla waszych osób. Jeśli któregoś z was zobaczę zbyt blisko nich - zmrużył groźnie powieki, prostując się i wypinając lekko swą pierś. - Zostaniecie pokarmem dla rekinów - nie żartował i nie obchodziło go kim byli. Księciem, arystokratą. Obojętne. Tutaj, na lądzie, byli zwykłymi bezdomnymi, których zaginięcie nikogo nie będzie obchodziło. Chociaż, Beliad z pewnością byłby zachwycony, gdyby jeden z tej dwójki znalazł się w jego rękach. Czy wtedy dałby spokój Ashbane?
        - Posprzątajmy i wracajmy do środka - zaproponował, chowając z powrotem różdżkę.

         Poczciwy Phyrin zanotował w głowie, aby później przy odrobinie wolnego czasu zapisać w notatniku, że nawet rekiny nie są straszne trytonom oraz syrenom. Była to bardzo istotna informacja, zmieniająca układ rzeczy jeśli chodziło o łańcuch pokarmowy. Gdy tak rozmyślał o aspektach mięsożerców, Nerine zaczynał ogarniać parkę rozwydrzonych rybek. Przypominał nieco matkę i brakowało mu jedynie przywiązanego fartucha do bioder oraz łyżki, aby zwołać niesforne małolaty do domu na obiad. Na tę myśl Hutson prychnął pod nosem, patrząc jak Ashbane znów zbliża się znacząco za blisko i wykorzystuje to do pocałunku. Leniwego, słonego pocałunku, od którego coś zatrzepotało w magu.
        - Cóż, rozliczę cię z tego co do sekundy - odpowiedział, zerkając na zegarek na nadgarstku. Jego srebrne wskazówki przeskakiwały rytmicznie, przypominając Phyrinowi demony przeszłości, a przed jego oczami pojawiła się twarz samej Nemezis. Zamrugał szybko oczami, aby wymazać tę nie miłą halucynację mrożącą krew w żyłach i wrócił do swojej niebieskiej rybki.
        - Nie znam się na waszym świecie dostatecznie dobrze, więc będę skazany na twoją łaskę. Mam tylko nadzieję, że nie narobią dużo problemów - westchnął, nie ukrywając zmęczenia tą sytuacją. Pół roku temu przygarnął pod swoje skrzydła jednego zagubionego, wyrzuconego na przeg trytona i wiedział czym to się skończyło. Przekonał się na własnej skórze i nie miał ochoty przerabiać tego znowu dla dwójki innych, całkiem mu obcych stworzeń. Do tego jeden z nich był księciem.
        - Posprzątajmy i wróćmy do środka. Odpoczynek przyda się każdemu z nas - przetarł twarz lewą ręką, gdy Nerine ruszył zbierać rzeczy. Mag sięgnął po resztki jakie był zdolny unieść i jako ostatni znalazł się w środku, zamykając za sobą drzwi. Obserwował jak troje trytonów znikają w pokoju wyczarowanym miesiące temu. Odłożył przedmioty na stół, powoli sprzątając. Naczynia jednak zostawił pod opiekę Nerine, nie chcąc nic stłuc, bo i tak zbyt wielu naczyń nie posiadali. Po godzinie wymknął się na zewnątrz, aby wyciągnąć przeklętą komórkę z kieszeni. Zaobserwował trzy nieodebrane połączenia oraz pięć wiadomości, na co kliknął językiem, wzdychając. Uniósł głowę ku górze, odszukując różową gwiazdę przeznaczenia jego oraz Makoto, a potem wybrał numer do jasnowłosej, po chwili słysząc jej nazbyt energiczny i głośny głos po drugiej stronie.
        - Opowiadaj! - odsunął komókę na moment od ucha, niepewnie przykładając ją z powrotem.
        - Nie ma o czym, Makoto. Mam złe przeczucia.
        - No coś ty! Co niby może złego stać się w małej chatce nad morzem z trzema trytonami oraz magiem? Z czego jeden to wyrzutek, drugi książę i na pewno całe królestwo będzie go szukać. No weź się nie wygłupiaj. Dzień jak co dzień.- parsknęła, a mag był w stanie wyobrazić sobie jak lekceważąco macha dłonią na to wszystko.
        - Nie trzeba mi na deser twojego sarkastycznego humoru, Makoto.
        - No dobrze, wiec po co dzwonisz?
        - Chodzi o Paskudę - po drugiej stronie zaległa zbyt długa cisza. - Chcę dowiedzieć się, gdzie teraz jest. Potrafisz go zlokalizować?
        - Przykro mi, ale nie. Jednak Bóstwo Lasu...
        - Wykluczone. Beliad może cały czas nas obserwować.
        - Ech, co ja z tobą mam. Postaram się coś zorganizować, ale nic nie obiecuję.
        - Dziękuję - niemrawy uśmiech pojawił się na zmęczonej twarzy mężczyzny. Spojrzał w blisko nieokreślony punkt na morzu, wciskając protezę do kieszeni płaszcza, który uniósł się od nagłego podmuchu wiatru.
        - Nie dziękuj. Będę oczekiwać czegoś w zamian.
        - W porządku - przytaknął na propozycję, rozłączając się. Ostatni raz spojrzał na wzburzoną taflę, na której połyskiwało światło księżyca i wrócił do środka, włączając czajnik z wodą. Wyciągnął jeden kubek z lekko nadszarpniętym czasem uchwytem i wsypał tam swoje ulubione, suszone owoce oraz liście zielonej herbaty. Usłyszał otwierające się drzwi, ale zignorował to, zalewając wszystko wrzątkiem i dopiero odłożywszy czajnik, zerknął na równie wyczerpanego dzisiejszym dniem Ashbane.
         - Czerwone, czy białe? - spytał z cisnącym się uśmiechem na twarz. Widok rybki w takim stanie była cholernie podniecająca i kojąca stargane nerwy. Oboje pragnęli odetchnąć, i być może znaleźć się pod ciepłą pierzyną. Wtuleni w siebie, zawinięci w kokon, cieszący błogim spokojem.
         Mag podszedł z kubkiem herbaty do stołu, widząc jak nagle tryton zrywa się na równe nogi, jakby zapomniał o czymś cholernie istotnym. Pokiwał jedynie głową z nie mocy na tego osobnika po czym wyciągnął dwa kieliszki wina. Postawił je obok siebie, widząc po chwili czerwonego jak burak Ashbane z kartonem w rękach. Oboje doskonale wiedzieli co się w nim znajdowało i prawdopodobnie najlepiej, aby tak pozostało. Hutson przyłożył pięść do ust, aby ukryć uśmiech wywołany tym zamieszaniem, a cichy chichot wydobył się spomiędzy zaciśniętych w wąską linię ust.
         - Już nalewam - oznajmił, patrząc jak wrzuca karton do zaczarowanej szafy. - Nie wiem, czy to dobre miejsce - zauważył, świadom, że to miejsce z pewnością zostanie przebadane przez trytonów, jak tylko zobaczą co znajduje się we wnętrzu mebla, ale teraz nie musieli się tym zamartwiać. Nie, dopóki tu byli. Phyrin wyciągnął swoją drewnianą różdżkę o zamachał nią nad stołem. Złociste runy przemknęły przez karbinowe tęczówki, a zaraz na stole pojawiła się butelka wina. Białego, słodkiego.
         - Wyczaruję tobie każde wino świata jeśli będziesz tego potrzebował, ale lepiej, aby choć jedno z nas miało trzeźwy umysł - mówiąc to otworzył butelkę, rozlewając jaskrawą ciecz do obu kieliszków. Podał jedną Nerine, zaś drugą wziął dla siebie. Pochylił się nad stołem, aby zbliżyć do kochanka, patrząc prosto w jego cudowne, błękitne oczy, które lśniły od zmęczenia.
         - Za nas dwoje - stuknął o ściankę, a cichy brzdęk rozbrzmiał między nimi, wprawiając szkła w maleńkie drgania. Upił niespiesznie dwa łyki trunku, nie spuszczając wzroku z trytona i usiadł przy stole, czując jak dopiero teraz się rozluźnia.

         Rozkoszując się powoli winem, mag zaczynał zapominać, dlaczego skończyli ten wieczór na butelce wina, oboje przy stole, zmęczeni. Spięte ramiona rozluźniały się, a zawarty alkohol w tym pomagał. Nie dotarł jeszcze do głowy. Nie czuł szumu, ani tej dziwnej błogości, a jedynie odprężenie. Nareszcie odpoczywał. W upragnionej ciszy, w swoich czterech skromnych ścianach z ukochaną osobą u boku. Nie mógł pragnąć niczego więcej. No może chatkę pozbawioną gości, bo gdy niebieskowłosy tryton zwrócił się w stronę drzwi, rzeczywistość uderzyła w Hutsona niczym wiadro zimnej wody.
         Mag słuchał uważnie Ashbane, choć nie odpowiadał. Mógł jedynie domyślać się, że tęsknota za częścią rodziny była bolesna i neizwykle silna dla Nerine. W końcu jego charakter był delikatny, a on niezwykle mocno przywiązywał się do innych. Nie to co Phyrin. On zapominał, tak jak inni o nim. Jedynie nielicznych pozostawiał w pamięci. Takie osoby jak Makoto, czy Octavian, albo Kenta oraz Pani Perindson. Mógłby śmiało nazwać ich swoją rodziną. Może nie najbliższą, ale jednak - rodziną. Rodzice ciemnowłosego dawno zmarli, odeszli z tego świata, więc był zdany na siebie w tak, dość młodym wieku. Mężczyzna był przygotowany na odejście rodziców, swoich bliskich, nie to co Nerine. On został postawiony przed faktem dokonanym w jeden dzień, w jednej chwili. Porzucono go, odepchnięto. Jak śmiecia, a inni nic z tym nie zrobili, jedynie patrzyli jak znika z królestwa. Hutson jedynie mógł wyobrażać sobie, co ten tryton przechodził, jakie katusze. Zwłaszcza w dzień ich spotkania.
         Miał ochotę pocieszyć ukochanego, złapać szczelnie w swoje ramiona, ale jedynie zacisnął mocniej palce na nóżce od kieliszka, wpatrując się w jasnożółtą barwę wina, po czym upił jej odrobinę, obserwując jak Ashbane opróżnia swój własny, dolewając kolejną porcję. Zdawał się zapijać smutki, które z kolei wypadały mu z ust niczym smutna melodia.
         Phyrin uniósł swoją krzaczastą brew, kiedy Nerine opróżnił jednym susem całą zawartość kieliszka i każdy nerw w podświadomości mężczyzny zaalarmował go, że coś się święci. Mimo to zachował zimną krew i ani drgnął, obserwując jak ten wstaje i zachodzi go od tyłu, pochylając niebezpiecznie nisko.
         - Plany? - powtórzył, śledząc wzrokiem niebieskowłosego, który ruszył w stronę swojej sypialni, aby upewnić się, czy niechciani goście rzeczywiście zapadli w sen. Gdy tylko zniknął w swoim pokoju, Hutson zakręcił winem w swoim szkle, zamyślając się na moment. Plany. Jakie mógł mieć plany po imprezie? Tylko jedno przychodziło do głowy magowi, a to tylko przez to subtelne podgryzienie ucha, od którego przeszły przez niego przyjemne ciarki.
         Prychnął pod nosem, nadal mając pół uśmiech na twarzy, kiedy Nerine wrócił z powrotem do głównego pokoju, który był jednocześnie kuchnią, salonem oraz sypialnią. Mag spojrzał na kochanka spod długich rzęs, lekko rozmarzony. Nie wiedział, czy to przez alkohol, ale ciało trytona wyglądało zabójczo seksownie w ciepłym świetle migającej od czasu do czasu żarówki. Pan domu przeczuwał co się działo, więc odsunął się nieco od stołu, robiąc miejsce Nerine, który od razu usiadł na kolanach maga. Wiedział co zrobić z rękoma. Pragnął je usadowić tam, gdzie było ich miejsce, na krzyżu Ashbane. Nie czarując swojej prawej dłoni, objął kochanka w pasie, czując jak włosy wplątują się między jego palce. Dech zaparł mu w piersi. Na moment zapomniał jak się oddycha, gdy ich usta złączyły się w jedno. Mruknął od podgryzanej i męczonej wargi, patrząc prosto w oczy Nerine. Błękit lśnił, niespokojnie obijając sie o czarny brzeg źrenic. Phyrin wiedział do czego to zmierza i nie miał zamiaru protestować. Pragnął swojej rybki tak samo mocno.
         - Raczej moje myśli nie mają tu teraz wiele do gadania - odpowiedział, przymykając powieki, aby chłonąć pieszczotę trytona. Delikatna skóra sunęła po policzku, szorstkim, z lekkim zarostem, który podszczypywał brodę maga.
         Odchylił lekko głowę do tyłu, dając lepsze dojście do swojej szyji, a potem syknął, czując jak ten znaczy go własnoręcznie zrobioną malinką. Uśnieżył ból językiem, śląc kolejno pocałunki, które z ochotą przyjmował mag. Jęknął na kolejne słowa rybki, a jego męskość delikatnie drgnęła.
         - Od zawsze miałem do Ciebie słabość, a ty się coraz mocniej rozbestwiasz - prychnął, ściszając swój chichot, aby czasem nikogo nie zbudzić. Oboje tego nie chcieli. Potrzebowali siebie nawzajem, jak najbliżej. Pragnęli rozładować emocje w jeden, skuteczny sposób, ale Hutson nie miał zamiaru spełniać do końca zachcianki ukochanego.
         - Twoje podgryzanie wargi jest seksowne - wychrypiał. Serce biło coraz szybciej. Dudnienie dało się usłyszeć, gdy między nimi zapanowała cisza, przerywana jedynie oddechem, gorącym i nierównomiernym. Mag sięgnął po obie dłonie rybki, przykładając je do swojej piersi, nieco wyżej niż znajdowało się serce.
         - Czujesz? Wariuję przez ciebie - oznajmił, a runy zatańczyły w jego karbinowych tęczówkach. Protezę owiał materiał przypominający skórę, a palce zaczęły poruszać się naturalnie, uginając się od woli Hutsona.
         - Sprawdźmy, czy faktycznie potrafisz być cicho - wpił się w usta ukochanego, nie bacząc na nic. Oddał się uczuciu pożądania, całująć go dziko, tęskno, jakby połączenie ich ust miało być ich ostatnim. W tym wszystkim pomagał alkohol. Wino powoli zaczynało działać, a ciepło w pomieszczeniu jedynie to wzmagało. Phyrin nie spieszył sie. Błądził leniwie dłońmi po ciele Ashbane, zaciskając się w kluczowych dla niego miejscach. Na pośladkach, biodrach, czy udach. Sunął nimi do góry, wsuwając pod ubranie, aby przyciągnąć do siebie bliżej, aby czuć jak najwięcej jego ciepła. Swoim bacznym spojrzeniem zerknął na miotłę, która opierała się o szafę i za pomocą wyszeptanego zaklęcia, ta szybko przesunęła się w stronę drzwi do sypialni Nerine. Jej kij wcisnął się między klamkę, a drewnianą ściankę, blokując ich otwarcie i z powrotem skupił się na różanych pocałunkach, kreśląc ich ścieżkę na szyji kochanka. Sięgnął po swój kieliszek i wlał w usta resztkę wina. Nie połknął go. Złączył ich usta, dzieląc się cieczą z trytonem, nie przejmując, że nadmiar, którego nie mogli połknąć, zaczął spływać z kącika ust. Podniósł ich, kładąc Ashbane plecami na stole, a żarówka nad ich głowami zamrugała.
         - Miałeś być cicho - sapnął, zjeżdżając dłonią na jego nogę, którą podniósł, zawieszając sobie na ramieniu. Wyprostował się nieznacznie, obdarowując Nerine odprężającym masażem łydki.

         - Zachowujesz się, jakby demon cię opętał - parsknął, czując jak dłonie Nerine sięgają po jego pośladki. Odpuścił więc masowanie, zachęcony kolejnymi słowami.
         - Zawsze cię pragnę, moja rybko - odpowiedział, muskając wilgotne, lekko spuchnięte od pocałunków usta trytona, kąsając kąciki ust jak samą linię żuchwy oraz brodę. - Ale skoro jesteś tak niecierpliwy, to darujemy sobie grę wstępną - wydyszał, czując ogromne pragnienie zerwania z siebie ubrań. Tylko one dzieliły ich od połączenia się w jedno.
        Mag zlustrował nagie ciało kochanka, a w oczach pojawił się figlarny błysk. Zjeżdżając dłońmi po klatce piersiowej, która nierównomiernie poruszała się w górę i dół, kreślił pocałunkami drogę, aż do odznaczenia granicy przez materiał spodni. Mruknął niezadowolony, spoglądając w górę na Ashbane i zaczął rozpinać guziki wraz z zamkiem błyskawicznym, a potem ucałował krocze, czując ten cudowny, podniecający zapach. Dziękował sobie, że skończyli tylko na jednej butelce wina, bo nawet gdyby miał niesłychaną ochotę na swojego ukochanego, to obawiał się, że ilość alkoholu wlana w organizm nie pozwoliłąby mu na nic więcej niż bliskie przytulanki. Na całe szczęście oboje byli twardzi i chętni na rozluźnienie wzbierającego się napięcia między nogami.
         Hutson wyprostował się, łapiąc za nogawki spodni i jednym zwinnym ruchem, czekając aż Nerine lekko podniesie tyłek, pozbył się zbędnego materiału. Podziwiał przez krótką chwilę nogi trytona, a zaraz znalazł się z powrotem między nimi, unosząc ręcę, aby sam kochanek pomógł mu pozbyć się górnej wierzchni ubrania. Gdy tylko poczuł chłodne powietrze na swej skórze, złapał trytona szczelnie w uścisku i przeniósł go na łóżko. Spoglądając z góry niczym drapieżca, zaczął rozpinać spodnie, wyswobadzając się z nich. Nie przejmował się tym, gdzie one wylądują. Ważniejsze było dla niego gorące, wyczekujące ciało spoczywające na pościeli.
        - Wolę unikać sięgania po magię. Poza tym nie wiemy jak dokładnie to u ciebie wygląda, Nerine - wrócił na temat wymazywania pamięci, wchodząc do łóżka. W jednej chwili znalazł się nad kochankiem, a łóżko zaskrzypiało, gdy narzucał na siebie kołdrę, aby ich przykryć i ogrzać, a zarazem zakryć, gdyby jednak miotła nie sprawdziła się zbyt dobrze w roli "klucza" do drzwi. Kolejny raz błądząc po ciele Nerine, wtopił swoje usta w jego własne, czekając na zaproszenie do środka, a gdy ono nadeszło, zwinnie wślizgnął się językiem do środka. Nie kazał dłużej czekać Ashbane. Wolna ręka, którą nie potrzymywał się, aby za bardzo nie przytłoczyć ciała niebieskowłosego własnym, zjechał niżej, drażniąc chwilę rybkę, gdy zbyt długo wzlekał z zanurkowaniem pod jedyny materiał na ciele, a gdy to zrobił, usłyszał satysfakcjonujący dźwięk ulatujący z ust kochanka. Stłumił go swoimi ustami, mrucząc z zadowolenia i nacierając swym ciałem, aby pokazać jak bardzo pragnie jego ciała. Ręką zsunął mu majtki, robiąc to samo z własnymi i ujął oba członki, drażniąc je pieszczotami. Kciukiem krążył wokółdziurek, lekko ściskając je i pocierając. Powoli przyspieszał, nasłuchując westchnięć Nerine, które jedynie napędzały pożądanie rosnące w magu.
        - Jesteś cudowny - wydyszał, tłumiąc w gardle jęk. Zostawił w spokoju ich nabrzmiałe penisy, wilgotną dłonią schodząc między pośladki Nerine. Z pytającym spojrzeniem wsunął powoli jeden palec, poruszając nim nieznacznie i dokładając kolejny, a potem również trzeci.
        - W sumie, skoro mamy w szafie karton... może masz ochotę zabawić sie jakąś zabawką? - zaproponował z zawadiackim uśmieszkiem i zanim zdążył odpowiedzieć, zamienił swoje palce na penisa, jęcząc ochryple z przyjemności, gdy poczuł to oszałamiające ciepło oraz ciasnotę.
        - O cholera, Nerine. Nie waż się drgnąć - ostrzegł, czując jak może w każdej chwili eksplodować. Wziął się w garść, opanował swoje emocje i nieco bardziej opadając na kochanka, zaczął poruszać się w nim, powoli nabierając tempa. Starając, aby łóżko jak najmniej skrzypiało.
        - Jeśli nie będziesz cicho, obiecuję, że zaknebluję twoje usta - szepnął z obietnicą w głosie, prosto do jego ucha, które nadgryzł. Nabijając się na rybkę, błądził dłońmi, chcąc poznać każdy centymetr ciała. To nie tak, że nie zdążył już tego zrobić, ale kochał czuć pod palcami jak ciało reaguje na niego. Każde kolejne pchnięcie powodowało, że w uszach zaczynało mu dzwonić. Odgłosy otoczenia znikały za otumaniającą chmurą rozkoszy. Liczył się tylko Nerine, jego głos oraz uzależniające spojrzenie, w którym Hutson zatracił się na dłużej.
        - Chciałbym żebyś mnie poujeżdżał. Pragnę patrzeć na ciebie z dołu, podziwiać twoje ciało - wysapał, przygryzając wargę, aby powstrzymać się od jęku, który zduszony i tak wydobył się z ust maga.

          Bez najmniejszego namysłu pozwolił przewrócić się na plecy z nieukrywanym uśmieszkiem w kącikach ust. Wiedział co miał zamiar zrobić Nerine. Spełnić jego egoistyczną, łóżkową zachciankę. Hutson nie potrafił lepiej wyrazić swoich myśli, jak zbłądzonym po ciele kochanka dotykiem. Cieszył się niezmiernie, że chłopak nie był kłodą, bez emocji i jakichkolwiek reakcji. Choć to ostatnie było najmniej teraz mile widziane, ale Phyrin zaczynał mieć to głęboko w poważaniu. Nie obudzili nikogo, a przynajmniej nikt nie miał odwagi szarpnąć za klamkę, aby wejść do ich pokoju, dlatego sam pozwolił sobie na głośniejszy jęk, gdy Ashbane rozkosznie wygiął ciało do tyłu, aby zerknąć i podrażnić prężącą się w oczekiwaniu męskość.
         - Jebać to - sapnął, zaciskając dłonie na biodrach kochanka, a błysk w oczach zmieszał się z runami, które wygasły na krótki moment. Hutsonowi coraz trudniej było kontrolować zaklęcie zarzucone na dłoń, gdy tak bardzo pragnął kontrolować swoje emocje i spuszczenie z wodzy napięcie legnące u podbrzusza.
         - Cholera, Nerine. Chcę cię już w środku - jęknął, gdy gorący dotyk opuszków palców trytona pnęły się do góry po klatce piersiowej. Ze świstem wciągnął gęste powietrze do płuc, zatrzymując je na dłużej, gdy kochanek zawadiacko zaczepił o sterczący sutek. Głęboki, chrypiący głos wydobył się z ust maga, gdy w końcu poczuł to cudowne ciepło i ciasnotę Nerine, spoglądając na to cudowne widowisko, gdy zanurzał się w nim, nadziewał aż do samego końca.
         - Zrobiłbym to nawet bez twojego pozwolenia - prychnął rozbawiony, lekko podnosząc głowę, aby szybcie złączyć ich usta. Metaliczny posmak krwi rozlał się na zwinnym języku, który łakomie zbierał każdą kropelkę z płytkiej rany na wardze niebieskowłosego. Z tęsknotą patrzył jak te cudowne usta oddalają się, zjeżdżając wzrokiem po szyji, obojczykach, wzdłuż rysującej linii po środku torsu, aż do podbrzusza oraz bioder, gdzie zaciskał nadal swoje dłonie. Każdy mięsień był napinany, gdy tylko poczuł jak rozkoszny, jędrny tyłek unosi się, aby po chwili opaść miękko i nadziać na kutasa.
         - Jesteś cudowny, Nerine - wyjęczał, odchylając na moment głowę do tyłu, aby móc skupić swoją uwagę na czymś innym, gdy dłonie powędrowały niżej na uda, oraz tyłek, gdzie ostatecznie zacisnął je, czując jak mięso delikatnie rozlewa się między nimi. Kolejny zduszony jęk rozbrzmiał w pokoju, a Hutson sam poruszył biodrami w górę, aby jeszcze lepiej nadziać się na tyłek kochanka.
         - Szybciej, popracuj troszkę - wydyszał, obdarowując Ashbane łobuzerskim uśmieszkiem. Chciał, aby to teraz on nieco popracował i zmachał się, wypracowując sobie przyjemność z seksu.
         - Daj mi jak najwięcej przyjemności. Podnieść się lekko - zaoferował, a gdy ten to zrobił, sam przyspieszył ostro, nadziewając się na dziurkę trytona, aż ten zaczął głośniej jęczeć i znów opadł, pozwalając, aby to Nerine kontynuował dalej swoje podskoki. Podziwiał każdy centymetr ciała niebieskowłosego. To jak cudownie błyszczała jego skóra w świetle księżyca, jak te cudowne, błękitne oczy lśniły, niczym spokojna tafla morza, jak każdy mięsień drżał, a skóra perliła się od potu oraz różowych śladów po ukąszeniach i innych pieszczotach.
          - Tak, właśnie tak, moja rybko - wysapał, czując jak powoli traci nad sobą kontrolę. W jednej chwili podciągnął się, aby usiąść, nadal pozwalając, aby Nerine go ujeżdżał. - Nie przestawaj - wydyszał mu do ucha, patrząc z lekkim zaskoczeniem, jak kochanek nakierowywuje jego dłoń na własnego członka.
         - Jak sobie życzysz, dla ciebie wszystko - uśmiechnął się i przyssał do jego sutka, a dłoń zaczęła poruszać się wzdłuż jego penisa, coraz szybciej, zaciskając się równie mocno, co jego dziurka na jego własnej męskości.
         - Zróbmy to razem, Nerine. Ja również cię kocham - wysapał, patrząc prosto w oczy ukochanego. Te cudowne, hipnotyzujące oczy, od których stracił resztki kontroli i pozwolił sobie na ten jeden moment szaleństwa. Granica przetarła się, ostatnia nitka samokontroli pękła, a mag oddał się całkowicie przyjemności, jęcząc do ucha Ashbane i zaciskając jedną rękę na jego pośladku, drugą szaleńczo poruszając na jego twardym penisie, aż nie poczuł strumienia pnącego ku górze. W jednej chwili gorące ciecz trysnęła do góry, a on sam poczuł jak dochodzi w trytonie, drżąc z rozkoszy.
       - A-ach... N...Nerine. Jesteś cudowny - wydukał, jeszcze przez moment poruszając własnymi biodrami i otulając swoimi ramionami ukochanego, pociągnął go z powrotem na łóżko. - Nie martw się tym, zaraz posprzątam - odpowiedział, gdy ten leżał na jego klatce piersiowej. - Poleż ze mną tak chwilę - szepnął, przeczesując splątane kosmyki włosów na głowie trytona. Mag uśmiechnąłsię pod nosem, spoglądając na beznamiętny sufit i z uśmiechem, któy nie mógł opuścić jego twarzy, ucałował czoło Ashbane, przymykając na moment oczy. Musiał jednak w końcu wstać i posprzątać ten mały bałagan, aby w miarę normalnie mogli pójść spać.
        Z samego rana wstał jako pierwszy. Dyskretnie zsunął się z łóżka, ale gdy usiadł, aby odszukać kapcie, usłyszał za sobą ruch. Zerknął do tyłu, widząc, że ukochany już nie śpi. Odgarnął z jego czoła drobny kosmyk grzywki, posyłając rybce subtelny uśmieszek.
        - Poleż sobie jeszcze chwilę - zaproponował, spoglądając na miotłę nadal stojącą w strategicznym miejscu. Mag wstał z lekkim stęknięciem, czując jak pewne części mięśni odzywają się, bo już jakiś czas się nie poruszały. Zakwasy. Najcudowniejsze uczucie po dobrym seksie.
         Hutson czując się jak młody bóg, co widać było po jego twarzy i rozczochranej fryzurze, podszedł do aneksu kuchennego, wstawiając gorącą wodę. Za pomocą machnięcia palcem, miotła wróciła do poprzedniego miejsca, podpierając tym razem ściankę szafy, a on zniknął na moment w łazience, aby się ogarnąć. Gdy wrócił z ręcznikiem na biodrach, zaglądnął do szafy, aby ubrać na siebie długie spodnie oraz koszulkę, a ręcznik rzucił do pralki.
         - Jak wstaniesz, proszę wrzuć pościel do pralki - spojrzał na niebieskowłosego, któy jeszcze wylegiwał się w łóżku, otulony seksownie pościelą. Wyglądał tak rozkosznie, że Phyrin znów miał ochotę znaleźc się obok niego, ale wiedział, że niebawem wstaną również goście, a oni musieli ogarnąć się przed nimi.

•••

          Para z jego pyska buchnęła zmieniając kierunek prosto na jego twarz, gdy wiatr mocniej zawiał, a ciepło oddechu miło popieściło poliki pokryte grubymi łuskami. Mimo grubej, naturalnej tarczy przed obrażeniami, Ifryt czuł przyjemne ciepło, a przynajmniej na moment zanim powrócił zimny podmuch jesieni. Wyczerpany położył się pod wyrośniętym, jedynym drzewem na polanie i pozwolił sobie na chwilowy odpoczynek. Potrzebował go tak samo mocno jak wody oraz jedzenia, ale nie mógł sobie pozwolić w tej chwili na takowe dogodności. Nie, gdy dotarł nareszcie w swoje rodzinne strony.
         Nad jego głową przeleciały ptaki, ze świstem przecinając chłodne powietrze. Brwi drgnęły, a wzrok uniósł się nieznacznie ku górze, dopatrując dwóch śmigających ciał. Dawno nie widział tych pięknych ptaków, na które tak chętnie polował. Cała okolica była cholernie nostalgiczna, pozwalając mu zapaść na paru godzinny sen. Bardzo głęboki, jakiego pragnęło ciało smoka. Gdy otworzył znów oczy, było lato. Ziemie polany przywłaszczyły sobie rozmaite gatunki kwiatów, w których spacerowała w jego kierunku Samara, a zaraz obok smoczyca, dla której stracił rozum. Obie uśmiechały się, rozbawione plotkami jakich nie mógł dosłyszeć. Kąciki ust Ifryta drgnęły, a zaraz potem podniósł głowę, wyciągając swą grubą, umięśnioną szyję. Spojrzały na niego, a ich szerokie uśmiechy jedynie poszerzyły się jeszcze bardziej. Musiał wyglądać groteskowo na tym cudownym, kolorowym tle. On, cały czarny, niczym śmierć.
          Wybranka serca posiadałą już swoje błogosławieństwo, dlatego towarzyszyła Samarze w ludzkiej skórze, ale gdy były już blisko Ifryta, dziewczyna przemieniła się w swoją naturalną formę, zajmując dziesięć razy więcej miejsca niż normalnie, a była dopiero w średnim wieku smokiem. Jej wygląd był niecodzienny. Jako smok nie posiadała nietoperzych skrzydeł zakończonych ostrymi pazurami. Zamiast tego, jej skrzydła były opierzone niczym te u ptaków. Czasem trafiały się takie gagadki w czystej lini królewskiej, co tylko utwierdzało Ifryta w fakcie, że nie powinien robić tego, co właśnie czynił, ale miał to gdześ w tym momencie. Dopiero później zacznie się zastanawiać nad konsekfencjami. Chciał być jedynie szczęśliwy, chociaż przez chwilę.
        - Czyżbyście mnie obgadywały? - zawarczał, uśmiechając do nich. Smoczyca roześmiana oparła czoło o jego, lekko trząc łuski o łuski.
        - Nie myśl, że cały świat krąży wokół ciebie - odpyskowała Samara z tą swoją najcudowniejszą beznamiętnością na twarzy, ale w oczach tlił się zalążek rozbawienia oraz przyjacielskiej złośliwości.
        - Może nie świat, ale kobiety owszem - parsknął, spotykając jednoznaczne spojrzenie ukochanej i to wystarczyło, aby się zamknął.
        Chciał, aby ten moment trwał wiecznie, ale jakieś hałasy zaczynały uderzać o podświadomość Ifryta, ostatecznie wybudzając go z cudownego wspomnienia ze starych czasów, gdy jeszcze potrafił cieszyć się życiem. Kolorowa bańka prysnęła, smok otworzył błyskawicznie oczy, słysząc trzepot skrzydeł. Nie był to ptaki, a przynajmniej nie tak małe. Przeklnął pod nosem, nie czując się na siłach, aby teraz walczyć i korzystając ze swojej magii, wsiąknął w ziemię, całkowicie się z nią scalając, co pozwoliło zostać niezauważonym do czasu, aż bestie przelecą nad nim i oddalą wystarczająco daleko. Najchętniej walczyłby, pozabijał każdego z rodu kobiety, która skróciła jego szczęście, ale musiał tą wściekłość oszczędzać na nią, bo królowa nie była łątwa do zabicia. Pragnienie zemsty zdawało się być niemożliwe, ale to sprawiało, iż Ifryt chciał jeszcze bardziej spróbować. W końcu już nic mu nie zostało. Samara nie żyła, on nie posiadał błogosławieńswa, a jego znikome resztki, podtrzymujące świadomość inteligentnej gadziny, a nie maszynki do zabijania, choć chętnie i nią stałby się dla uspokojenia swojej duszy.
         Phyrin uśmiechnął się nieznacznie, gdyNerine zaczął jęczeć, że musi wstać. Nikomu by się nie chciało tego robić tak wcześnie i najpewniej sam mag leżałby teraz w łóżku z ksiażką w rękach, czekając aż sama rybka zechce wstać, ale niestety nie byli tutaj sami, a goście w każdej chwili mogli wejść i zastać Nerine nagiego w pościeli. Cóż, nie było tragedii, bo Ashbane zawsze mógł szczelnie się nią okryć i uciec do swojego pokoju, więc Hutson nie widział powodu do paniki.
         - Lubię czasem poznęcać się nad tobą - mruknął , krzątając się po pomieszczeniu. Chciał zabrzmieć dwuznacznie i robił to z pełną świadomością. Postawił gotowe kubki gorącej herbaty na stole i sięgnął po jedną z ksiąg na regale. Wrócił z nią do stołu, siadając na jednym z wiekowych krzeseł, otwierając na stronie, na której ostatnio skończył, a drzwi do pomeiszczenia otworzyły się. Uniósł wzrok znad książki, dostrzegając niewyspaną parę trytonów i zastanawiał się nad powodem tych worów pod ich oczami. Cóż, powody mogły być tylko dwa i mag obstawiał, że nie był nim pierwszy powód: niewygodne łóżko.
         Mag uniósł pojedynczą brew, gdy Thames ruszył do Nerine. Jego mięśnie drgnęły, chcąc w porę zareagować, ale na szczęście Baltic był czujny, powstrzymując swojego księcia przed panem tego domu. Hutson dziękował sobie w duchu, że z tej dwójki chociaż jeden z nich miał olej w głowie i jak na to przystało, był nim strażnik głupkowatego księcia. Krótkowłosy milczał, aż do zniknięcia wszystkich rybek z pokoju po czym pozwolił sobie na głębokie, leniwe westchnięcie. Już od rana czuł nadchodzącą migrenę.
         Pozwolił sobie na przeczytanie paru stron i odstawił księgę na swoje miejsce. Wcześniej pewnie leżałaby tak, jak teraz - na stole, otwarta na skończonej stronie, ale mieszkanie z Ashbane spowodowało, iż mag wpoił sobie kilka użytecznych nawyków, jak odnoszenie rzeczy na swoje miejsce. Podszedł do regału obok drzwi od pokoju Nerine. Podniósł wypaloną do połowy świecę w szkle, pod którą schowany był mały kluczyk i za jego pomocą otworzył szkatułkę. Zaglądnął do jej wnętrza, cmokając ustami w niezadowoleniu. Potrzebował nowych składników do swoich eksperymentów, a to bardzo mu nie odpowiadało. Toczył wewnętrzną walkę z samym sobą, bo nie chciałprosić o to Nerine, natomiast jego przyjaciele...
          Westchnął, zamykając schowek i wrócił do stolika, na stojąco dopijając swoją herbatę, gdy do środka wszedł odświeżony niebieskowłosy. Pozwolił ukochanemu na objęcie go i pocałowanie w polik, gdy on sam odkładał w tym czasie kubek.
          - Mówiłem, żebyś zachowywał się cicho - w jego głosie rozbrzmiewało rozbawienie, a po chwili do środka wpadli niechciani goście. Phyrin usiadł z powrotem do stołu, patrząc jak dwaj trytoni robią to samo, niepewnie spoglądając w zawartość kubków.
         - Spokojnie, nie jest zatruta. To... smakowa woda - nie wiedziałjak opisać picie w środku, bo Ashbane mówił kiedyś, że u siebie nie mają czegoś takiego jak herbata. Mag przyglądał się jak z podejrzliwością moczą wargi w cieczy, a po chwili zaskoczenia wymalowanym na ich twarzach, pewnie upili kolejne łyczki. Cisza między ich trójką była lekko napięta oraz ciężka. Było słychać jedynie krzątającego przy aneksie kuchennym Nerine, ale magowi to nie przeszkadzało. Przynajmniej częściowo.
         - A więc... jesteście razem - Baltic zaczął  niepewnie przełamywać ciszę. - Zauroczył cię swoim ogonem? - dopytał, widząc iskierki w oczach Thamesa, który nie mógł doczekać się odpowiedzi, ale ona nie nadeszła.
         - Nie muszę wam się tłumaczyć - odpowiedział z mrożącą krew w żyłach powagą, taką samą, jaką zachowywał przy pierwszym spotkaniu z Nerine. - Lepiej powiedzcie ile wiecie o tym świecie - powiedział, a Baltic posłusznie odpowiedział, a gdy skończył, śniadanie było już gotowe, zaś Hutson zasmucony poziomem ich świadomości i zewnętrznym świecie potarł ze zmęczenia nasadę nosa dwoma palcami. Wiedział, każdym centymetrem ciała, że wyjście na miasto będzie jebaną wycieczką z dzieciakami, które chcą dotknąć wszystkiego. W tym polizać głupi asfalt.
        - Dziękuję, Nerine - mag uśmiechnął się, gdy Ashbane postawił talerze przed nimi. Śniadanie wychodzące spod jego rąk jak zwykle wyglądało niesamowicie i z pewnością równie dobrze smakowało.
        - Pojedziemy samochodem do centrum, na deptak - zaproponował, chcąc mieć otwartą przestrzeń. Była tam również fontanna, ale liczył, że zaden z nich nie będzie na tyle głupi, aby się zmoczyć. - Jest tam wiele sklepó oraz restauracji, widoki też są nieczego sobie. Do tego... możemy wejść na wieżę widokową. Ty również tam jeszcze nie byłeś, Nerine - zauważył, myśląc, że widok z góry na całe miasto może być imponujące dla tych podmorskich stworzeń.

         Poczciwy Phyrin wolał zakończyć rozmowę o jęczeniu przy niechcianych gościach. Mimo wszystko był dumny z siebie, że doprowadził kochanka do takiego, a nie innego stanu. Ten słodki dźwięk przyjemnie łaskotał i tak już wysokie ego meżczyzny w tym kierunku. Znał swoje zdolności i szczycił się nimi, a jęki Nerine były jedynie nagrodą, tym co pragnął z niego wydusić, gdy w niego wchodził. Pragnął doprowadzać niebieskowłosego do stanów wręcz agonalnych , miotących jego smukłym ciałem od orgazmów. Wijące się pod nim ciało trytona było cudownym widokiem wpadającym doszczętnie w umysł Hutsona. Tak samo fakt jak cholernie głośno jęczał w porównaniu do niego samego. Doświadczenie maga doprowadziło do tego, że potrafił jeszcze bronić się resztkami rozsądku i uciszać swoje schrypiałe gardło, ale Ashbane je po prostu zdzierał, jasno pokazując jak mu dobrze. Wychodzi na to, że nawet przy gościach.
         Widział te krzywe miny. Dwaj trytoni wyglądali kropka w kropkę jak Nerine pierwszego dnia. Zdezorientowany, nieufny. Zwłaszcza do tego, co mu się podawało, a to przecież była jedynie herbata. Tyle to mag potrafił dobrze zrobić. Nawet zanim poznał kochanka. Usiadł na wolnym krześle, krzyżując ręce na piersi i przyglądał się jak chłopaki zaczynają pić ostrożnie napar z liści herbaty, po czym swój wzrok skierował na Nerine, który ewidentnie naśmiewał się z umiejetności kucharskich mężczyzny. Pojedyncza, krzaczasta brew drgnęła ku górze, ale rybka świadoma tego co powiedziała jawnie nie spoglądała w stronę ukochanego, co go jeszcze bardziej poirytowało. Westchnął jedynie, gdy niebieskowłosy wrócił do aneksu, aby przygotować śniadanie. Niestety miał rację. Mag nadal nie był mistrzem w dziedzinie zaspokajania potrzeb żołądkowych, ale przynajmniej dania które przyrządzał nie odpychały już wyglądem. Jednak nadal było im bliżej do trucizny niżeli czegoś jadalnego.
         Gdy cała trójca dzieci Posejdona zniknęła znów w pokoju Nerine, mag poczuł jak zaczyna być coraz mocniej spięty. Podszedł do swojego regału z miksturkami, dostrzegając jak niewiele ich ma, a kilka kartek z zamówieniami nadal wisiały przyczepione do listy priorytetowej. Zdecydowanie będzie musiał je zrobić zanim wyjadą w poszukiwaniu Paskudy. Podróż odwlekała się coraz bardziej, a cholera wie gdzie ten futrzak teraz był. Nie rozmyślając nad tym już dłużej podszedł do szafy, zarzucił na siebie płaszcz od Ashbane oraz stary jak sam Phyrin szalik. Jako jedyny w całym ubiorze mężczyzny wyróżniał się swoim bordowym kolorem. Pozbierał niezbędne rzeczy do głębokich kieszeni, wciskając w wewnętrzną kieszonkę swoją różdżkę. Tak na wszelki wypadek.
         Odwrócił się w połowie w stronę otwierających drzwi, pozwalając, aby Nerine splótł ich dłonie razem. Wyraz twarzy maga momentalnie złagodniał, a kąciki ust delikatnie pognały do góry, układając się w subtelny uśmiech. Tylko dla niego.
         - Pasuje tobie ten kolor - wyszeptał, upewniajac się, że każdy był własciwie ubrany. - Nie mamy tyle szalików - westchnął, a zmarszczka na środku czoła pogłębiła się. Sięgnął po końcówkę swojego szala i wyskubał z niego kilka nitek akrylu. Wolną ręką sięgnął pod płaszcz, muskając czubkami opuszków różdżkę. Nie wyciągając jej wyszeptał zaklęcie, a w jego tęczówkach zatańcowały runy. Obramówka źrenicy zalśniła na złoto, a nitki w jego ręce przekształciły się w szaliki, grube i ciepłe szaliki. - Załóżcie - oznajmił, poprawiając płaszcz, aby szczelnie go okrywał i gdy wszyscy byli gotowi, ruszyli na zewnątrz. Pracownia od razu zniknęła, wtapiając się w piaszczysty widok plaży oraz rosnącego zaraz obok lasu. Bariera działała wyśmienicie i jedynie ich dwójka mogłą dostrzec domek pod osłoną. Nie przejmując się niczym Phyrin ruszył, aby przeciąć piasek, w którym zapadały się ich buty. Gdy tylko znaleźli się na twardej powierzchni jezdni, zrozumiał jak bardzo bolą go od tej przeprawy piszczele. Wyciągnął z kieszeni klucze od auta i wcisnął przycisk odblokowujący drzwi. pojazd zagwizdał, włączając światła.
         - Ne... - zaczął, chcąc, aby to on znalazł się na przednim siedzeniu, ale goście mieli zdecydowanie szybszy refleks. Z powodu ciekawości, czy zachcianki - mag nie miał pojęcia, ale jedynie co zdołał zarejestrować to to, jak Thames zaciągnął niebieską rybkę na tyły, gdy Baltic bez pytania wpadł do przodu, zafascynowany rozglądając po wnętrzu.
         - Jade na przodzie! - zaaferował. Mag usiadł na miejscu kierowcy, poprawi siedzenie, bo warstwy ciepłęgo ubrania zmieniły jego sposób siedzenia w fotelu. Poprawił również lusterka, a gdy sięgnął po wewnętrzne, umocowane na podsufitce, dostrzegł w nim nie tylko swoje sporjzenie, ale również twarz ukochanego. Zawiesił na niem dłużej swe spojrzenie, a potem odpalił pojazd, wyjeżdżając ostrożnie na główną drogę. Ta jeszcze nie była zatłoczona, więc miał możliwość jak zniosą podróż trytony. Nie chciały, aby okazało się, że jeden z nich ma chorobę lokomocyjną, a sprzątanie wymiocin było ostatnią rzeczą jakiej chciał dziś doświadczać.
         - To jak ujeżdżanie delfinów - zwrócił uwagę Baltic, podpierając łokieć o podłokietnik, tym samym stykając się z ręką Phyrina. - Ciasno tutaj - mruknął, podziwiając widoki za oknem.
         - To nie jest limuzyna. Poza tym nie rozpychaj się tak - mruknął mag, pochylając się w stronę chłopaka. Sięgnął ręką za siedzenie przy drzwiach i wymacał dźwignię, aby przesunąć Baltica głębiej do przodu, by pozostała dwójka z tyłu miała więcej miejsca na nogi.
        Droga do centrum samochodem była nieznośna. Hutson myślał, że wyjdzie z samego siebie. Głównie przyczyną jego poirytowania był sam Thames, oraz ciągle cisnący i szukający uwagi Baltic. Mężczyzna naprawdę rozumiał, że byli nowi, w obcym miejscu, choć ślęczeli już tydzien na lądzie przed spotkaniem ich, więc powinni coś już widzieć. Cokolwiek. Gdy mag myślał, że najgorsze było już za nim, to mocno się zdziwił, widząc jak Nerine stara się opanować tę dwójkę na chodniku, kiedy zmierzali do centrum. Droga zdawała się trwać wieczność i dopiero zaznali drobnego spokoju, stojąc w kolejce do kasy po bilety na wieżę. Czekała ich wspinaczka po wąskich, wysokich schodkach liczących dobre pięćsetstopni w górę. Był to świetny sprawdzian dla nóg.
         - Tylko nie patrzcie w dół - oznajmił, czekając aż ustawią się jeden za drugim. Mag stanął jako ostatni, narażając się na widok tyłka Baltica, gdy tylko zaczną wchodzić na górę. Osobiście wolałby podziwiać krągłości Nerine, ale teraz musiał grać dobrego, odpowiedzialnego gospodarza, więc zwyczajnie wziął problemy dzisiejszego dnia na klatę i postanowił nie marudzić. Przynajmniej na głos.

         To była najdłuższa wspinaczka maga i właśnie ten wycieńczający spacer po stopniach przypomniał mu, dlaczego nie zrobił tego wcześniej z Nerine. Mag posiadał sprawność fizyczną w łóżku, ale wszystko poza nią przekraczało możliwości Phyrina. Był silny, ale wytrzymałość wołałą o pomstwę do nieba. Nie dość, że musiał wykrzesywać z siebie siły, aby dalej podnosić nogi na kolejne stopnie, to jeszcze szukał rzeczy, na któych mógł zawieszać wzrok, aby nie patrzyć prosto na kręcący się przed nim tyłem trytona.
         Hutson zesztywniał, gdy dostrzegł jak niesforny Thames leci prosto na plecy Nerine. Miał ochotę doskoczyć do nich, ale przeskoczenie Baltica było po prostu fizycznie niemożliwe. Modlił się jedynie w duchu, aby nic gorszego się nie stało i na szczęście niebieskowłosy w porę zareagował, podpierając się rękoma o kolejne schody, aby nie zlecieć w dół. Oczywiście Phyrin by go złapał, ale nie wiedziałjak skonczyłaby pozostała dwójka między nimi. Odetchnął z ulgą, co dostrzegł różowowłosy.
         - Uważajcie pod nogi i trzymajcie się mocno barierki - upomniał całą trójkę mag i wszyscy ruszyli dalej. Z jednej strony cieszył się, że miałkróki postuj, ale jego powód mógł być nieco spokojniejszy.
         Dotarcie na szczyt zajęło im równe piętnaście minut, które dla maga trwało prawie wieczność. Podczas, gdy trytoni podziwiali widoki, mag wyrównywał oddech oraz szaleńczo bijące serce. Zadyszka jawnie dawałą o sobie znać, przez co inni goście tej atrakcji zerkali na niego lekko rozbawieni. Hutson pozwolił pociągnąć się Nerine do barierek, zaciskając mocniej dłoń, aby ten nigdzie mu nie uciekł.
         - Myślałem, że to wycieczka, a nie randka - spojrzał na trytona kątem oka, opierając łokieć o barierkę. - Ale będę miał na uwadze taką opcję spędzenia wspólnie czasu. Nadrobimy to - zapewnił z delikatnym uśmiechem, którym z łatwością mógłby skraść nie jedno serce i subtelnie cmoknął ukochanego w czoło, gdy wiatr lekko wzmocnił się na sile. Niestety Hutsonowi nie było dane nacieszyć się swoją rybką, bo ta zaraz została odciągnięta przez Thamesa. Cmoknął w neizadowoleniu, ciągle patrząc jak niebieskowłosy oddala się. Mężczyznę kusiło, aby odebrać swoją własność, ale tak jak mówił wcześniej książę, musiał się nacieszyć swoim przyjacielem, bo kto wie kiedy znów tu wrócą. Phyrin miał jednak nadzieję, iż nie po prędku.
          Pogrążony w swoich myślach, zawiesiłwzrok na nieokreślonym punkcie przed sobą, w połowie nasłuchując co wyprawia ta neisforna grupka trytonów. Dopiero szelest czyiś kroków wybiłgo z tego stanu. Zerknął kątem oka w dółna różową czuprynę, czując po chwili lekkie ciepło dotyku ramienia, z którym lekko się stykał chłopak.
         - Dziękuję, że nas przygarnęliście. Thames potrafi być czasem neiznośny - zagaił z delikatnym uśmiechem, zgarniając kosmyk włosów za ucho. Między nimi zaległa cisza, nim po raz kolejny Baltic postanowił zaczepić jakoś maga.
         - Nieznośny to chyba mało powiedziane. Jest rozpieszczony
         - Masz rację - zaśmiał się, zwracając na siebie większą uwagę Phyrina. - Powiedz mi, ile wiesz już o naszej rasie?
         - Wystarczająco, aby nazwać mnie wrogiem numer jeden - skwitował, czując jak ten napiera swoim ramieniem jeszcze bardziej, jakby sprawdzał granicę Hutsona.
         - Jak układa się między wami? Szczerze interesuje mnie to bardzo. Nikt jakoś nie potrafi wyobrazić sobie współistnienia obcych ras - podparł brodę o nadgarstek, drugą rękę rozkłądając wygodnie wzdłuż barierki tak, aby delikatnie musnąć opuszkami dłoń Phyrina, a ten odchrząknął, odsuwając się lekko w bok.
          - Stwierdziłbym, że dobrze. Choć brakuje mi doświadczenia w byciu... w związku - przyznał, rozmasowując sobie kark, a Baltic kokieteryjnie zachichotał.
         - Mam sporo w tym doświadczenia, gdybyś potrzebowałparu lekcji - zasugerował, znacząco psoglądając na maga. Phyrin zmarszczył lekko brwi, nie wiedząco co o tym myśleć, więc zwyczajnie nie skomentował tego. - Ale dziwi mnie, że nie chciałeś go pokroić przy pierwszym spotkaniu. Podobno ludzie od razu nas zabijają, jeśli tylko mają okazję
         - Chciałem - ale był zbyt piękny, aby mógł to zrobić. W jakiś sposób już tamtego dnia zauroczył rozdrażnionego Phyrina. Twarz Nerine wyglądała nieskazitelnie pięknie, a zarazem jakby była stargana bólem. Nie potrafił myśleć egoistycznie. - Ale skończyło się na pobraniu kilku próbek
         - Och, gdybyś chciał, mógłbyś pobrać kilka ode mnie. Chętnie użyczę swojego ogona - szturchnął go swoim tyłkiem, a Hutson lekk ostracił równowagę.
        - Przemyślę to - odpowiedział, naprawdę rozważając taką opcję. Brakowało mu już produktów, łusek, czy wydzieliny, a czuł się głupio prosząc o to Ashbane. Nie chciał tego robić odkąd byli w związku, a potrzebował DNA trytona do dalszych badań.

         Przyjemny, chłodny wiatr muskał lico maga, gdy oboje wpatrywali się w siebie, wyczekując odzewu drugiej strony, ale oboje milczeli. Phyrin jak zarówno Baltic. Ani jeden nie przerywał ciszy, aż w końcu między nich wcisnęła się trzecia osoba. Hutsona oczy rozszerzyły się w zaskoczeniu, gdy dostrzegł pojedyncze kosmyki pięknego, intensywnego błękitu. Sam Baltic zauważył ten subtelny uśmiech tlący się w kącikach ust mężczyzny. Każdy kto potrafił dostrzegać szczegóły nie mógły być obojętny na takie zachowanie. Wiedział dobrze,ze mag wpadł po uszy. Tak samo potrafił szybko ocenić złowrogie spojrzenie Nerine, dlatego odpuścił, robiąc więcej miejsca dla chłopaka, aby mógł swobodnie zgarnąć uwagę Hutsona.
        - Rzeczywiście - przyznał, spoglądając na odbitkę. Ashbane wyglądał uroczo, opatulony w szalik i ciepłą kurtkę. Jednak widok stojącego tak blisko Thamesa nie podobał się magowi. Nie wiedział dlaczego tak bardzo dusiło go w klatce piersiowej, gdy patrzył na ich dwójkę, jednak nie chciał teraz wyciągać swoich problemów. Przeszkadzanie w spotkaniu przyjaciół nie powinno ucieszyć Nerine, więc dalej tkwił w tym gównie robiąc dobrą minę do złej gry.
        - Postaram się nie zapomnieć - zabrał zdjęcia i wcisnął je do kieszeni swojego płaszcza, gdzie był najbezpieczniejsze. Nie chciał, aby Nerine zapomniałsię w wcisnął łapki do kieszeni, tym samym niszcząc zdjęcia, albo marznął w dłonie, bo musiałby je trzymać. - Ale przypomnij mi, gdy znów tu będziemy - dodał, całując w skroń ukochanego.
        - Hmm - mag odsunął się, prostując i myśląc, gdzie mogliby razem pójść. Do ustronnego miejsca, cichego, w którym nie będzie przesytu ludzi, a samo jedzenie będzie smaczne. Tak samo jak w menu znajdą opcję bez mięsa. Było pare miejsc, dobrze je znał, bo często zapraszał Kente do rozmaitych restauracji, ale każda z nich była dość mocno oddalona. Musieli pojechać tam samochodem.
        - Nerine - Hutson wtrącił się, słysząc niepokojące tony między dwoma trytonami. Nie chciał doświadczać między nimi kłótni. Nadal byli tu inni ludzie, a im mniej rzucali się innym w oczy, tym lepiej. Objął więc w pasie niebieskowłosego, przyciągając lekko do siebie. - Nikt nie ma z tym problemu - spojrzał wymownie na Baltica, który jakby fuknął pod nosem, odwracając wzrok na rozciągające się widoki. - I mówi to tobie największy miłośnik mięsa - dodał lekko rozbawiony, wyciągając komórkę z kieszeni. - Zadzwonię i zarezerwuję stolik dla czterech osób, a wy pomalutku zacznijcie schodzić ze schodów - zaproponował, wybierając numer do odpowiedniej restauracji. Odczekał dwa sygnały, aż kelnerka odezwała się po drugiej stronie, chwytając w międzyczasie rękę Nerine, aby nigdzie nie szedł.
        - Na czternastą, cztery osoby. Tak, tak. Świetnie. Dziękuję bardzo - rozłączył się, podając jeszcze nazwisko i wcisnął z powrotem komórkę do kieszeni. - Pójdziesz za mną - wyjaśnił swoje wcześniejsze zachowanie, prowadząc ich dwoje do schodów, nadal nie puszczając ręki kochanka. Jako pierwszy zaczął schodzić mając przed sobą dwie upierdliwe głowy trytonów i trzymając opuszkami palców dłoń Ashbane, zaczął schodzić, pilnując, aby nie nadawać zbyt dużego tempa. Nie chciał puszczać niebieskowłosego. Nie martwił się, że upadnie. To był zwykły kaprys maga. Chciał mieć Nerine blisko siebie, czuć go, a trzymanie jego dłoni było teraz jedyną możliwością. No może nie jedyną, bo zawsze mógł wziąć swoją rybkę na ręce i za pomocą magii zlecieć na dół, a raczej powoli spaść, oszukując grawitację, ale mag nie lubił się wyróżniać. Do tego była kwestia tych dwóch wrzodów na dupie.
        - Cieszysz się? - spytał, gdy wszyscy wyszli na zewnątrz i upewniając się, że Ashbane jest po dobrej stronie, wcisnął ich splątane dłonie do kieszeni płaszcza. Nie patrzył na ukochanego, przejęty dwójką istot magicznych przed nimi. - Na ich przybycie - dodał, aby uściślić, co ma na myśli. Z początku Nerine wydawał się sceptycznie nastawiony, ale Hutson wiedział, że ukochany cieszy się z wizyty starych przyjaciół. Inaczej nie chciałby ich trzymać w pracowni. Teraz jednak ciemnowłosy nie był taki pewien tego wszystkiego. Nie, kiedy coraz częściej widział zmarszczony nos długowłosego.
        - AŁA! ała ała a-ała... - nagle zwrócili się przed siebie, dostrzegając jak Baltic klęczy na ziemi, trzymając za kostkę, a zaraz obok pochyla się nad nim zmartwiony Thames nie wiedząc co robić. Hutson westchnął pod nosem, podchodząc jako ostatni.
        - Odsuńcie się, jestem lekarzem, sprawdzę - powiedział, kucając przy trytonie. Ostrożnie podwinął spodnie, a podem odwinął skarpetkę, aby przyglądnąć się lepiej kostce. Nie była spuchnięta, ale to mogło pojawić się dopiero za jakieś parę minut. Baltic syknął, gdy tylko Hutson postarał się nią poruszać. Zmarszczył brwi, nie wiedząc co sądzić, bo nie zauważył konrektnego uszkodzenia, ale nie chciał wspierać się z poszkodowanym.
        - Wygłupiałem się z Thamesem i potknąłem, a później... upadłem - skomlał, podciągając nosem. - Chyba nie dam rady iść dalej, przepraszam - wytarł pojedynczą łzę dłonią.
        - To chyba jakiś żart - Phyrin nie był zachwycony z takiego obrotu spraw. Odwrócił się plecami do trytona, wskazując na swoje plecy, aby się na nie wspiął. - Pójdziemy do innej restauracji i tam przyjrzę się lepiej twojej kostce - wstał z cichym stęknięciem, gdy podnosił się z chłopakiem na plecach. - Przepraszam Nerine - spojrzał na ukochanego, gdy Baltic obwiesił na szyji maga swoje ręce, aby upewnić się, że nie spadnie.
       - Tylko nie złap mnie przypadkiem za tyłek - prychnął przez łzy różowowłosy i ruszyli dalej w stornę najbliższej restauracji.
       - Gdybym przypadkiem za niego złapał, to tylko dlatego, że jest płaski jak reszta twojego ciała - te słowa niesamowicie zabolały Baltica, który wręcz poczerwieniał ze złości. Mag jednak tego nie widział, krocząc prosto przed siebie, aż dotarli do knajpy. Kelner od razu podszedł do nich, zerkając na trytona uwieszonego z tyłu za Hutsonem.
       - W czym mogę pomóc?
       - Znajdzie się wolny stolik dla czterech osób? - spytał Phyrin, czując pomału ból pleców od ciężaru trytona.
       - Oczywiście
       - I worek lodu? - dodał, na co kelner przytaknął, prowadząc ich do stolika w rogu, gdzie mogli zaznać nieco prywatności od reszty gości. Hutson ostrożnie posadził na narożnej kanapie Baltica, gdy Thames od razu wcisnął się w kąt, wertując Menu i mlasnął, gdy nie zauważył w niej obrazków. - Zobaczmy więc twoją nogę - klęcząc na jednym kolanie zaczął ściągać obuwie, ostrożnie, słysząc jak Baltic jęczy z bólu i wierci jakby miał owsiki w tyłku.
       - Och, to wygląda, jakbyś chciał wyznać mi wieczną miłość i zaoferować małżeństwo - zażartował, po chwili sycząc, choć mag za nic zbytnio nie złapał.
       - Przyniosłem lód, za pięć minut przyjdę po państwa zamówienie - kelner podał worek z lodem, znikając zaraz po tym jak dostrzegł spojrzenie Nerine i prawie cała krew odpłynęła mu z twarzy.

         Phyrina zmysły całkowicie skupiły się na jednym: kostce trytona. Klęczał długo, dopóki nie otrzymał od kelnera poproszonego worka z lodem. Nie był on okazały, ale zawsze to coś. Nie chciał pytać o mrożonki, bo siedzenie z groszkiem lub marchewką w restauracji mogło wyglądać dziwnie. Nie mówiąc o ludziach, którzy mieliby potem to jeść. O ile by jedli. Mag zmienił kolano, czując jak aktualne zaczynało pulsować z bólu, a w tym momencie do głosu doszedł Nerine. Karbinowe tęczówki Hutsona powędrowały ku górze razem z gęstymi rzęsami. Nie widział tej pięknej tafli błękitu, a jedynie głęboką otchłań. Czerń poszerzonych źrenic, które zdawały się okrutnie surowe i nie wiedział, czy ten bijący chłód był skierowany właśnie na niego. W końcu nic złego nie robił.
        - Już wstaję - stęknął, podpierając się o kolano rękoma i wstał powoli na róne nogi, zasiadając przy stole, tym samym prosząc Baltica, aby popilnował na swojej kostce zimnego okładu. Podał trytonowi Menu, od razu tłumacząc co w nim jest umieszczone, a gdy wybrał pierwsze lepsze danie, Phyrin zrobił to samo zaraz po nim. W momencie, w którym znów podszedł do nich kelner. Mag przedstawił ich wybór. Młodzieniec w biało-czarnym ubiorze zanotował wszystko i czym prędzej ulotnił, jakby wyczuwał gęstniejącą coraz bardziej atmosferę. Zaległa cisza. Toksycznie dusząca krtanie całej czwórki. Jedynie Thames starał się wybić z tej pułapki jaką zasiał sam Ashbane, stukający nieustannie palcami o blat stolika. Hutson milczał. Słuchał jedynie monologu trytona, nie wiedząc właściwie co powiedzieć. Czy w ogóle powinien, bo Nerine mógł znów coś zrozumieć na opak, a nie chciał poczuć na sobie kolejny raz tego okropnego spojrzenia ukochanego. Tak samo nie uważał za stosowne rozmawiać o tym w tej chwili.
       - Nerine? - tryton spojrzał na wstającego długowłosego, odprowadzając go tak długo, aż nie zniknął mu z oczu. Hutson jedynie westchnął ciężko, zerkając na dumnego z lekko uniesionymi kącikami ust Baltica. Mag zastanawiał się, czy ma siłę wstać do kochanka, bo ewidentnie teraz jej nie miał. Był zmęczony dniem, zmęczony gośćmi i ich niańczeniem, ale nagle Thames wyręczył mężczyznę, robiąc to za niego. Phyrin z gwałtownym ściskiem w gardle i podniesionym ciśnieniem wstał niczym błyskawica, doganiając trytona, który, był już w połowie drogi do wyjścia. Złapał stanowczo chłopaka za nadgarstek, a ten odruchowo wykręcił głowę za ramię, patrząc wściekle na Hutsona.
       - Co robisz? - spytał ochryple z wściekłością w głosie.
       - To co widać. Powstrzymuję cię - oznajmił ozięble Phyrin. Choć głos ni jak miał się do jego spojrzenia, którym jasno pokazywał Thamesowi, że nie podoba mu się to w jaki sposób klei się do Nerine. Przeczuwał, iż stał za całą sprawą zepsutego humoru ukochanego. Podjudzał go do czegoś, co nie miało miejsca.
       - Puść. Mnie - powtórzył i lekko szarpnął, ale Phyrin ani myślał o puszczeniu.
       - Ani. Mi. Się. Śni. Siad - rozkazał, a przez jego tęczówki przemknęły runy. Sekundę później Thames zdezorientowany runął tyłkiem na podłogę, wlepiając zaskoczone spojrzenie w maga.
       - Jak śmiałeś - warknął, ale mężczyzna jedynie zaszczycił go gromkim spojrzeniem z góry, mijając i kierując w stronę Nerine.
       - Czemu płaczesz? - białowłosa, drobna dziewczynka pochyliła się przy Nerine, aby lepiej dostrzec jego zaszklone oczy. - Jesteś głodny? -spytała, splatając za plecami dłonie w koszyczek i z teatralnie szerokim krokiem, stanęła obok niego. Długie, białe włosy tańcowały na delikatnym wietrze, wpadając na bladą twarz, na której jedynym kolorem były krwistoczerwone tęczówki.
       - Nerine? - mag wyszedł na zewnątrz, rozglądając się za ukochanym.
       - Ktoś cię chyba szuka - odbiła się stopą od ściany, wskazując palcem na nieznajomego i z cichym chichotem odeszła, jakby nigdy nic. Znikając za zaułkiem.
       - Tutaj jesteś - z ulgą w głosie podszedł do trytona, odgarniając ostrożnie za ucho kosmyk włosów. Mimowolnie Hutson uśmiechnął się pokrzepiająco. - Chodź do środka, kelner pewnie przyniósł już nasze posiłki - dodał, wyciągając prawą, zdrową rękę do niebieskowłosego. Nie wiedział, dlaczego chłopak tak reagował złością. On sam nie rozumiał wiele rzeczy jakie właśnie działy się w nim. Hutson jeszcze kilka miesięcy temu nie kotłował się w sobie. Nie wariował, nie tracił humoru, kiedy Nerine okazywał zainteresowanie czym innym. Bardziej niż samym Hutsonem. Tak samo mężczyzna nie miał nic do tego, gdy ktoś się zbliżał do rybki. Zostawienie go w sklepie, czy z kim innym było mu obojętne, a teraz czuł gorączkowe ciśnienie, kiedy tylko widział obok niego Thamesa. Nie rozumiał tego uczucia.
        - Zjedzmy nim wystygnie - dodał, chcąc pocałować Nerine w czoło, ale powstrzymał się, nie będąc pewnym, czy powinien. Dawno nie widział trytona w złym humorze, ale wiedział, że jeden błąd, a wszystkich ten diabełek pogryzie.

         Wrócili do środka, a Hutson niesamowicie przygasł na pierwszy rzut oka. Powodem nie było zmęczenie, a raczej nostalgia. Siedząc i obserwując całą ich trójkę wracał wspomnieniami do czasów studiów, kiedy Makoto zaciągała go wraz z Octavianem do knajp, aby jeszcze pobyć razem i obgadać nauczycieli, albo innych studentów. Niewiele z tego interesowało wtedy maga. Zwykle siedział nosem w książce i czasem coś dochodziło do jego świadomości, gdy przewracał stronę. Czasem miał nawet ochotę cofnąć się w czasie do tamtych czasów. Czy żałował swojej przeszłości? Nigdy. Może niektóre rzeczy zrobiłby inaczej niż kiedyś, ale w ostatecznym rozrachunku dzięki starym podjętym decyzjom znajdował się tu i teraz, a nie gdzie indziej. Jest kim jest i dobrze mu z tym, dlatego nie chciał robić niczego, co miałoby poważny wpływ na teraźniejszość. Zwłaszcza, że cena takich wybryków była okrutnie droga.
         Po sowitym posiłku Phyrin podszedł do lady, zaczepiając kelnera, aby zapłacić za rachunek. Kilka cyferek na paragonie przestały robić na nim wrażenie odkąd żył razem z Nerine i to właśnie za jego zachcianki musiał płacić.
         - Chodźmy już - podszedł z powrotem do stolika i przepuścił wrzystkich przodem. Kątem oka upenwił się jeszcze, czy nikt niczego nie zapomniał, a potem ruszył do wyjścia. Ashbane jak zwykle, niemiłosierna przylepa, splótł ich dłonie razem, jasno zaznaczając stanowisko w tej grupie. Jednak gdy tylko wyszli na zewnątrz, oba trytony zatrzymały się. Baltic zaczął robić skrzywioną minę, marudząc coś dalej o kostce, ale Nerine nie odpuszczał, rozkazując im jakby był ich szefem. Phyrin prychnął pod nosem, mrucząc, gdy tylko poczuł delikatne muśnięcie na swoich ustach.
         - Dobrze szefie - nie potrafił powstrzymać rozbawienia. - Przypominasz mi ich matkę, która rozstawia swoje urwisy po kątach - spojrzał z góry na czubek głowy Nerine, wyciągajac wolną rękę, aby poczochrać tę niebieską burzę włosów.
         - Mmmhmm, nie ty jeden. Sam czuję się wyssany z energii, a ból krzyża przypomni się o sobie jutro - westchnął, wyobrażając już sobie jak jutro z rana będzie skręcał się w łóżku, chcąc przeleżeć pół dnia na materacu z maścią rozgrzewającą na plecach. Niestety ta dwójka trytonów z pewnością nie pozwoli mu na to.
         Będąc przy samochodzie, Phyrin wymacał kluczyki, otwierając samochód i jako ostatni wszedł na miejsce kierowcy, zapinając pasy i ruszając bez zwłoki prosto do domu.
         - Nie odmówię takiej przyjemności - odpowiedział pół szeptem, skręcając na skrzyżowaniu. Droga z powrotem zleciała im niewiarygodnie szybko. Hutson zaparkował pół kilometra od plaży, a resztę drogi musieli przejść pieszo. Z rozkoszą przekluczył zamek w drzwiach, ściągając buty i wchodząc do swojej pracowni. Ten cudowny zapach pergaminów oraz atramentu... nie mieszał się już z zapachem brudnych naczyń i pleśniejących resztek w zakamarkach. Było już późno. Słońce zdążyło schować się za horyzontem. Mag od razu podszedł do łóżka. Zrzucił płaszcz, zawieszając na krzesło stojące niedaleko i opadł na swoje skromne łóżko. Odetchnął głęboko, przymykając powieki i wiedział, że wystarczyła króka chwila, aby odpłynąć do krainy snów, których i tak nie będzie pamiętał. Zbyt głęboko spał, aby być świadomym czegokolwiek, a jedyna rzecz budząca go w nocy był silny instynkt. Organizm zawsze czuwał, na wypadek, gdyby coś się miało wydarzyć.
         - Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej - mruknął zadowolony, nie czując nawet sił, aby przeczytać dziś cokolwiek z regału. Pragnął jedynie odpocząć i rozkoszować masażem od Nerine, choć obawiał się jednego: mógł poczuć od tej przyjemności ochotę na coś więcej niż jedynie relaksujący masaż, ale z drugiej strony sam Ashbane nie sprecyzował jak będzie wyglądał masaż. Mag jednak nie chciał robić sobie zbyt dużej nadzieji, bo to najgorsze co mogło być. W końcu oboje nie mieli już na nic sił.
         - Myślałem, że ta wycieczka będzie gorsza - odezwał się, kiedy oba trytony zniknęły za drzwiami pokoju ukochanego. Obrócił się wygodnie na brzuch chcąc naprawdę skorzystać z wcześniejszej propozycji kochanka.
         - Ale o dziwo nikt nie straciłogona - zażartował, podpierając brodę o dłonie tak, aby obserwować jak Nerine jeszcze krząta się po pracowni.

         Hutson przyglądał się rybce jak wszystko przygotowywał. Widać było, że Nerine świetnie odnajdywał się już w pracowni. Nie miał problemu w znalezieniu potrzebnych rzeczy. Widok chłopaka był niezwykle kojący dla oczu maga. To w jaki sposób się poruszał, to w jaki sposób falowały mu włosy i ten cholernie rozbrajający uśmiech z nienacka powodwał, iż mężczyzna tylko jeszcze bardziej zakochiwał się w trytonie.
        - Wedle życzenia - uśmiechnął się subtelnie, pozbywając górnej części garderoby po czym posłusznie położył się na brzuchu. Zmarszczył lekko brwi słysząc jak sam niebieskowłosy rozbiera się, ale nie miał sił dyskutować na co to było. Zwyczajnie postanowił oddać się chwili.
        - Nie wiem czy będę wstanie zasnąć - mruknął, czując jak ten usadowił się na nim wygodnie. Chwilę później Phyrin mógł rozkoszować się już przyjemnym, relaksującym masażem. Poszedł za radą kochanka, skupiając całkowicie uwagę na dotyku. To w jaki sposób naciskał kciukami, jak zataczał kręgi, jak leniwie ciągnął dłonie wzdłuż pleców, aby potem skupić na boczkach. Nerine idealnie dopasowywał nacisk. Dłonie ślizgały się po ciele bez tarcia dzięki olejkowi, tworząc przyjemne ciepło. Delikatne, tak bardzo usypiające, że prawie usnął, gdyby nie głos chłopaka. Przytaknął rozmażony, przekręcając na plecy i zaraz pożałował otwarcia oczu. Widok na sobie Nerine był okropnie pociągający.
         - Ja za to twojego - odpowiedział z zadowoleniem. Ten komplement niezwykle połaskotał maga. Zwłaszcza, że on sam nie uważał siebie za jakiegoś idealnego, pięknego mężczyzny. Był średni. Zwyczajny. Nie gruby, ale nie super wysportowany. - Twoich obu odsłon - sprecyzował, patrząc prosto w oczy Nerine. Ten magiczny błękit, jego odcień, którego u nikogo więcej nigdy nie widział. Kochał go. Obie odsłony trytona.
         Widział jak ciało Ashbane powoli opada, nachyla się, aby sięgnąć jego ust. Nie protestował, a wręcz wyczekiwał niecierpliwie, aż poczuje tę miękkość na swojej skórze. Czas nie współpracował okrutnie rozciągając się i wyciągając cierpliwość maga na test, któy na szczęście zdał, choć z ledwością, kosztując w nagrodę warg ukochanego.
         - Nie wybaczę narobienia mi ochoty - parsknął śmiechem. - Nerine - zwrócił się z powagą do niego - Nigdy nie przepraszaj za to, że chcesz mnie dla siebie, że chcesz mnie pocałować - oznajmił z łagodnym wyrazem twarzy. Nigdy nie odmówiłby bliskości rybce, chyba że naprawdę byłaby to nieodpowiednia pora, czy sytuacja. Skoro pragnął go pocałować, powinien to zrobić. Bez przepraszania czy posiadania wyrzutów.
         - Masz cudowny głos - zauważył, gdy Ashbane wrócił do masowania, a chwilę później przerwał, wycierając ręce w drugi ręcznik. Bez zastanowienia, Phyrin zrobił nieco więcej miejsca u swojego boku, obejmując ramieniem ciało trytona, który zaraz wtulił się w jego bok. Z pomrukami zadowolenia oddawał każdy pocałunek, czując jak zaczyna być łasy na więcej. Wiedział, że musieli być czujni, ale od samego początku posiadał słąbość do tego osobnika.
        - Masaż z twoich rąk działa cuda - szepnął prosto w jego usta, trącając nosem czubek nosa niebieskowłosego. Palcem wskazującym uniósł jego podbródek, aby móc utonąć w głębinach błękitu jego oczu, a potem znów wtopił się w usta Nerine, czując jak przyjemne ciepło rozlewa się po całym ciele. Jedną dłonią zbłądził zjeżdzając niebezpiecznie nisko, a gdy odszukał biodra kochanka z pożądaniem przycisnął je do siebie, jęcząc mu w usta.
        -Działasz na mnie za każdym razem tak intensywnie, jakbym był napalonym gówniarzem - roześmiał się, nie odrywając od niego spojrzenia. Czuł jak powietrze między nimi gęstnieje od gorących oddechów. Jak każdy szmer był boleśnie głośno słyszalny. Stukot ich bijących serc wydawał rytmiczną melodię, do której pragnął zagrać, zatańczyć, czując na sobie spocone ciało Ashbane.
        - Sam pewnie to czujesz - szepnął mu do ucha, zaraz po tym obdarowując szyję różanymi pocałunkami. Leniwymi i palącymi skórę. Niechętnie oderwał się, uwalniając od zapachu rybki i położył z powrotem wygodnie na plecy, czując jak spodnie robią się okrutnie ciasne i chętnie pozbyłby się ich już teraz. W jednej sekundzie, aby tylko poczuć dotyk Ashbane. Nie tylko rękoma, ale i ustami. Chciał poczuć to lepkie, wilgotne ciepło.