Zajazd pod Smoczą Łapą

_________________________

Zajazd pod Smoczą Łapą z pozoru nie wyróżnia się niczym specjalnym na tle innych karczm i tawern. Oferuje smaczne jedzenie, mocne trunki, dobrą zabawę oraz… nietypowy personel.

_________________________

Ona - Noé
On - Mrocznykot

_________________________

godność: nieznana
alias: Moordenaar (Denar)
profesja: karczmarz, chłopak na posyłki i ochroniarz tego całego pierdolnika
rasa: wampir, ale nielicznym jest dana ta wiedzą
wiek: 27 szarych jesieni
data urodzenia: ostatnie godziny 20 grudnia

Wysoki i szczupły. Włosy w kolorze platynowego blondu przydawają mu raczej niewinnego wyglądu, choć miejscowy znają jego siłę, którą mógł się poszczycić rozgramiając niejedną barową bijatykę. Jego oczy, choć wydają się brązowe, mają jakieś złowrogi czerwone tony. Na co dzień nosi białe, schludne koszule.

Jest "chłopakiem Smoków". Pracuje w zajeździe od sześciu lat, a Stary Smok widzi w nim kogoś na kształt syna. Hugo poznał go podczas swojej ostatniej wyprawy, sześć lat temu. Denar miał pracować Pod Smoczą Łapą "do wiosny" by wyruszyć w dalszą drogę i znaleźć swoje miejsce na świecie. Został jednak na stałe. Dorywczo jest wypożyczany przez okolicznych mieszkańców do różnych prac, w których przyda się młody i silny mężczyzna.

ludzka rodzina:
Hugo (59 lat) - Właściciel zajazdu Pod Smoczą Łapą, zwany Starym Smokiem
Klara(51 lat) - Piękna i niebezpieczna żona właściciela, istna Smoczyca
         oraz ich trzy małe smoczątka:
Yulay (13 lat)
Yula (10 lat)
Lena (3 lata)

_________________________

Godność: Cynthia Loriel
Wiek: 24 lata
Data urodzenia: 9 wrzesień
Profesja: ochroniarz baronowej Margareth de Simone

Rodzina: matka Amanda (42l), brat Liam (11l)

Wygląd: ciemno blond włosy, szaroniebieskie oczy, 165 wzrostu, drobna lecz wysportowana sylwetka, wiele drobnych blizn na rękach od walk, trzy długie na plecach po biczowaniu, jedna ciągnąca się przez lewy kącik ust aż przez brodę. Ubrana zawsze w gruby, lekki pancerz, który maskuje jej kobiece kształty i chroni przed poważniejszymi obrażeniami. Jej stroje nigdy nie są kobiece. Woli skrywać swoją prawdziwą płeć i tożsamość, dlatego dodatkowo zakrywa dolną część twarzy pod maską. Udawanie mężczyzny pozwala jej uniknąć wielu problemów oraz nieprzyjemności, szczególnie tych związanych ze swoją "słabszą" płcią. 

_________________________

Margareth lubiła otaczać się kobietami. Nie dlatego, że miała wobec nich romantyczne zamiary, ale dlatego, że nie ufała mężczyznom. Słyszałam krążące plotki, jakby w przeszłości została brutalnie zgwałcona przez swojego ówczesnego męża, ale nigdy nie usłyszałam potwierdzenia z jej ust. Natomiast de Simone padł na zawał jakieś dziewięć lat temu i od tamtej pory baronowa nie spotykała się z nikim. Była tylko pięć lat starsza ode mnie, a całkiem sprawnie poradziła sobie z przejęciem interesów męża po jego śmierci. Rozwinęła przemysł ubraniowy i mogła wieść dostatnie życie bez pomocy żadnego mężczyzny u jej boku.
     To jednak miało swoje dobre i złe strony. Dla mnie oczywiście. Dobrą było to, iż nie musiałam martwić się o nowe ubrania jeżeli coś stało się ze starymi. Margareth zapewniała mi dobrej jakości materiały, miałam wszystko szyte na miarę, dzięki czemu było to do mnie dopasowane i nie ograniczało żadnych ruchów. Również mogłam za niewielkie kwoty kupić coś ciepłego i trwałego dla brata i matki, by nie musieli marznąć zimą.
     Złą stroną było to, iż baronowa ciągała mnie ze sobą po całym kraju. Wszędzie gdzie była ona - byłam i ja. Niezwykle ubolewała, że miała tylko jedną kobietę wśród swojej ochrony. Zapewne jeszcze chętniej trzymałaby mnie przy sobie bez przerwy lecz zdawała sobie sprawę z mojej niechęci do tego oraz potrzeby odpoczynku od pracy. Nie byłam przychylnie nastawiona na jej kilkumiesięczne letnie wyjazdy. Byłam daleko od domu, martwiłam się i tęskniłam za moimi bliskimi. W czasie jesieni oraz zimy przebywaliśmy w rezydencji blisko mojego rodzinnego domu. Dzięki temu mogłam zawsze w czymś pomóc, zrobić zakupy, porozmawiać i cieszyć się z rodziną.
     Tak też było tym razem. Choć bardzo mnie martwił stan zdrowia Liama. Pracowałam całkiem sporo, żeby móc opłacić jego leki i wszystkich doktorów, jacy się nim opiekowali, a mimo to nie widziałam poprawy jego samopoczucia. Mogłam śmiało stwierdzić, że mój młodszy brat gasł w oczach, a ja nie potrafiłam mu pomóc. Przy nim i przy matce nie okazywałam słabości i smutku. Uważałam, że musiałam być silniejsza od nich, mimo iż czasem było to ponad moje siły.
     Margareth nigdy nie pytała lecz była bystrą kobietą i z pewnością domyślała się, dlaczego czasem potrzebowałam się napić lub wyładować swoją agresję. Co prawda tej pierwszej metody nie używałam w pracy, ale drugą stosowałam bardzo chętnie, kiedy nadarzyła się ku temu okazja.
     A trafiła się tej nocy.
     Myślałam, że noc będzie jak wszystkie inne. Wygodnie usadowiłam się w swoim ulubionym kącie w sypialni baronowej. W niewielkiej przestrzeni między dębową szafą, a kamiennym kominkiem, w którym pozostał już tylko gorący popiół. Nie spodziewałam się gości. Wszystkie moje zmysły postawiłam w gotowości, gdy tylko usłyszałam cichutkie drgnięcie klamki. Z doświadczenia wiedziałam, że lepiej było pozostać w bezruchu, obserwować i dopiero potem działać. Potrafiłam również zrobić to ze spokojnym sercem.
     Całe szczęście, że namówiłam Margareth, by nie oliwiła żadnych zawiasów w swoich drzwiach. Bardzo powoli ruszyłam dłońmi, by ująć rękojeści swoich sztyletów, podczas gdy tamta osoba za drzwiami powolutku je uchylała. Zapewne po to, by wywołać jak najmniejszy hałas. Widziałam wyraźnie jak do wnętrza wsuwa się zakapturzona postać z zasłoniętą twarzą. Przez szczeliny między zasłonami wpadało dosyć światła księżyca, bym mogła dostrzec wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę. To nie mogła być służba. Służbę obserwowałam bardzo często. Byli bardziej pewni swoich działań, mieli jasne mundury i nie skradali w środku nocy jak zbiry. W jego rękach nie było żadnej broni, ale to nie oznaczało, że w ogóle jej nie miał.
     Zaczęłam działać w momencie, kiedy zbliżył się do łóżka i nachylił nad Margareth. Szybkim ruchem wyrwałam sztylety zza paska. Tym trzymanym w prawej ręce natychmiast rzuciłam w mężczyznę, by w tym samym momencie zerwać się i doskoczyć do niego, nie pozwalając na… cokolwiek tam chciał zrobić. Doskonale walczyłam używając lewej ręki. To bardzo dobrze dezorientowało przeciwników, którzy w znacznej mierze byli praworęczni. To w połączeniu z moją szybkością i zręcznością rekompensowało mi mniejszą siłę.

Długo moja mała przewaga nie potrwała. Jeśli w ogóle taka była. Mężczyzna w pierwszej chwili ryknął niczym zwierzę złapane we wnyki, budząc przy tym Margareth. Kątem oka zauważyłam jak kobieta zerwała się z łóżka przerażona. Moje ataki za każdym razem spotykały się z kontrą, nie pozwalając ostrzu na zranienie przeciwnika mimo jego rany. Był szybki i wprawny. Miałam wrażenie, jakby z łatwością odbijał każdy z wymierzonych ciosów, bawiąc się ze mną. I nie pomyliłam się. Powinnam była wcześniej zrozumieć, że w jego głowie szykował się jakiś plan lecz nie wpadłam na to, że będzie wyskakiwał z okna, ciągnąc mnie ze sobą.
     Miał silny uścisk, przez który wytrącił mi sztylet z dłoni, gdy je złapał w swoje łapska. Bo cóż tu dużo mówić, moje może były w połowie tak duże jak jego…
     Sapnęłam tylko wściekle, czując, jak mimo wszystko siła skoku uderzyła w moje ciało, mimo iż nie dotknęłam nawet ziemi. Trwało to tylko sekundę, ale widząc szaleńcze, czerwone ślepia mężczyzny, zrozumiałam z kim miałam do czynienia. To był wampir, któremu przeszkodziłam w polowaniu. I nie tylko to. Dotarło również do mnie, że teraz ja byłam jego ofiarą i byłam mu potrzebna tylko w jednym celu.
     Z tą ponurą myślą słuchałam krzyków baronowej, które cichły z każdym kolejnym krokiem. Ściśnięta przez ramiona wampira mogłam tylko obserwować wszystko wokół siebie. A w szczególności jego, gdy na twarz padł blask księżyca, złość ogarnęła mnie jeszcze bardziej. Gdyby nie fakt, że moim ubraniem zaczęły szarpać kolce roślin, a jego wielka dłoń przycisnęła moją głowę, mogłabym zobaczyć więcej. Ta metoda jednak nie uchroniła mnie przed drobnymi zadrapaniami. Szczególnie w słabiej osłoniętych miejscach jak dłonie czy łydki.
     Odskaczyłam od niego kilka kroków, gdy tylko postawił mnie na ziemi. Poznawałam to miejsce, ale nie oznaczało to, że zamierzałam uciekać. To kompletnie nie miało sensu w obecnej sytuacji. Tak samo jak krzyki czy otwarty atak. Milczałam również, nie wdając się w żadne dyskusje. Nie miałam żadnych szans w starciu z wampirem. Wspominał za to, że mógłby mnie wypuścić… to nie tak, że bałam się śmierci. Miałam z nią wiele razy do czynienia, ocierając się o nią kilkakrotnie. Jedynie żałowałam, że nie pożegnam się z bliskimi.
     Dlatego potrafiłam spoglądać z jawną odrazą na poczynania chłopaka od Smoków, zamiast ze strachem czy błaganiem o litość. Próbowałam się na początku wyrwać tylko że było to po prostu daremne. Był za szybki, a w dodatku upadek wydusił z moich ust krótki, bolesny okrzyk. Jego ciało przyciśnięte do mojego powodowało tylko ból, a widok jak jego język przesuwał się po mojej dłoni przyprawiał mnie o mdłości. W przeciwieństwie do niego. Z jeszcze większym obrzydzeniem dostrzegłam, że sprawiało mu to autentyczną przyjemność. Ciepło, jakie zaczęło rozchodzić się po moim ciele nie należało do tych najprzyjemniejszych. Słyszałam, że wampiry w trakcie pożywiania się potrafią sprawić, aby to doznanie było bardzo przyjemne dla ofiary, wręcz erotyczne, ale w tym przypadku chyba zadbał tylko o siebie. Do tego stopnia, że wyjątkowo się zdekoncentrował i rozluźnił.
     Westchnęłam głęboko, chwilowo poddając się i przestając szarpać, by uśpić jego czujność. Może niepotrzebnie, gdyż wyraz twarzy mężczyzny wskazywał na zbytnią pewność siebie i zdecydowaną wygraną. Cóż, nie dało się tego odmówić. Jednakże nie byłabym sobą, gdybym poddała się tak po prostu, nie próbując zadać mu jeszcze choćby malutkiego cierpienia.
     Moje ciało było odrętwiałe z bólu od niewygodnej pozycji oraz ciężaru przyszpilającego mnie do twardego podłoża. Przez to bardzo powoli uniosłam jedną nogę, które w końcu uwolnił, by delikatnie objąć nią jego biodro niczym kochanka. Wiedziałam, że miałam tylko jedną szansę i lepiej było tego nie spieprzyć. Naiwnie sądził, że przebita rękawica uniemożliwi mi poruszanie ręką. Co prawda nie byłabym w stanie wyjąć ostrza, z tej pozycji było to niewykonalne, miałam za to inny ukryty cel. Gdy w końcu udało mi się wysunąć dłoń, mogłam uwolnić sprytnie ukryty kolec w pierścionku. Nie uważałam, aby ta minimalna ilość trucizny coś zadziałała na wampira, ale srebrny kolec mógł wyrządzić więcej szkód.
     W jednym momencie odepchnęłam się drugą nogą, przez co straciliśmy równowagę. Wykorzystałam to, żeby głęboko wbić kolec w jego bok tuż pod pierwszą zadaną raną, przesuwając dłoń niżej. Przez to, że jedną ręką trzymał moją pijąc z niej krew, a drugą miał pod moją głową, nie było punktu podparcia i spadliśmy z powalonego drzewa. Dzięki temu, że wcześniej przygotowałam się do tej pozycji, teraz siedziałam na leżącym na ziemi wampirze.
     - Nigdy nie spotkałam bardziej obrzydliwych stworów niż wampiry - warknęłam, spoglądając w jego oczy. Po wcześniejszym ataku niestety nie dał mi możliwości na drugi, zatrzymując moją dłoń tuż przed swoją twarzą.
     - ”Przepraszam” i “proszę”? Jesteś zakłamanym krwiopijcą, niczym więcej - gdybym nie miała maski, może mogłabym napluć mu w twarz, a tak musiałam zadowolić się odrazą zarówno w głosie jak i spojrzeniu.

- Cóż to za łaska - parsknęłam sarkastycznie na wzmiankę, jakoby nie miał w planach mnie zabijać. Bardzo kłóciły się te słowa z jego czynami. Poczułam ból w nadgarstku, co było dobitnym dowodem na to, że wampir pozostawał nadal tylko wampirem. Nie potrafił odpowiednio zapanować nad swoim głodem, nie miał wyczucia ani żadnych planów. Albo tylko mówił, że ich nie ma. Co prawda faktycznie nie ja miałam być jego ofiarą, co zaskoczyło nas oboje chyba w równym stopniu, ale to nie znaczyło, że zamierzał zrobić coś zgoła odmiennego. Może de Simone miała skończyć martwa albo zamknięta w jakiejś klatce w piwnicy, będąc niczym innym niż pożywieniem. A teraz ja miałam przejąć tę rolę. 
     O ile pierwsza część byłaby… znośna, tak zupełnie przeraziła mnie druga opcja. Nie chciałam skończyć niczym dzikie zwierzę na uwięzi lub owca oczekująca na rzeź. Siłą woli opanowałam się, by nie poddać się panice ani żadnej innej rozpaczy i zaczęłam gorączkowo rozmyślać nad różnymi opcjami wyjścia z tego cało. Lub prawie cało.
     Denar wydawał się być bardzo roztrzepany w swoich poczynaniach. Śmiałabym rzec, iż nie uznawał mnie za żadne zagrożenie, bo był pewny swojej siły albo zwyczajnie nie grzeszył inteligencją. Istniała też opcja, że tracił rozum podczas “jedzenia”, a to działało na moją korzyść. Z łatwością mogłabym zadać mu kolejną ranę. W końcu zostawił mi wolną dłoń, nie kwapiąc się choćby na zdjęcie pierścionka, którym nadal mogłam zrobić mu jakąś krzywdę. W dodatku po tym, jak się uniósł do siadu, w zasięgu ręki miałam też nadal wbity w drzewo sztylet. Doskonale widziałam blask księżyca odbijający się w jego ostrzu.
     - Daruj sobie - gwałtownie odsunęłam głowę, czując wilgotny pocałunek tuż nad skrajem maski. Otarłam to miejsce rękawem, ostrożnie uważając, by ponownie się tak nie szarpnąć i nie zadawać sobie więcej zbędnego bólu. W dodatku czułam jak z każdą kolejną chwilą słabłam od utraty krwi. 
     - Możesz mi wyjaśnić, jakim cudem nie zamierzasz mnie zabić, jednocześnie wysysając ze mnie resztki życia? - burknęłam, decydując się na wbicie kolca w miejsce, gdzie ułożył moją dłoń chwilę wcześniej. Tyle że tym razem na tym zakończyłam, dociskając miejsce palcami i czując pod nimi rozlewającą się krew. Aż szkoda, że nie miałam drugiego takiego pierścienia, by poczuł to samo, co ja. 
     - Możemy znaleźć jakieś satysfakcjonujące rozwiązanie dla nas obojga. A jeśli się zaraz nie opanujesz, utoczę ci tyle krwi, ile zdołam. Ciekawe, czy wampir może umrzeć z jej niedoboru - zastanowiłam się na głos, gotowa na rozsądną rozmowę lub na dalszą walkę.

Przy tych jego wrzaskach zaczęłam się zastanawiać, kto tu naprawdę jest ofiarą. Mimo iż tak naprawdę to on sprawiał mi ból, a w dodatku przytargał mnie tu wbrew mej woli, to zgrywał niewiniątko. Jakby oczekiwał, że tak po prostu grzecznie na wszystko mu pozwolę. Może na jego inne ofiary to działało. Może to im sprawiał przyjemność zamiast cierpienia. Może zrobił to celowo, za karę, że śmiałam mu przeszkodzić. Nie ważne, co nim kierowało, nudziło tylko moje obrzydzenie i niechęć. Niestety jakby tego było mało, to był znacznie silniejszy niż człowiek i musiałam coś z tym zrobić.
     W milczeniu obserwowałam jego dalsze działania. Obecnie nie wyglądał na takiego, który miałby zaraz zaatakować. To mogło zmienić się w każdej chwili, mimo zapewnień o pokojowych zamiarach. Miałam ochotę parsknąć złośliwie na te słowa i zwyczajnie go wyśmiać. Dlaczego tego nie zrobiłam? Chyba dlatego, że miałam zamiar przeżyć tę noc. Po tym, jak sam włożył mój sztylet na jego wcześniejsze miejsce i uwolnił moje dłonie, od razu złapałam się za zesztywniały nadgarstek, by go rozmasować i rozruszać palce. Również otarłam skrajem płaszcza resztki krwi i śliny.
     - Nie masz żadnej pewności - odpowiedziałam racjonalnie, unosząc spojrzenie na mężczyznę. - Tak samo jak ja nie mam pewności, że dotrę do domu żywa lub tego, że nie zaatakujesz mnie lub Margareth znów jutro, pojutrze, za tydzień czy miesiąc - zdrową dłoń uniosłam do twarzy, zdejmując z niej maskę. Noce nadal bywały chłodne lecz było mi obecnie wystarczająco duszno i gorąco. Mogłam głęboko zaczerpnąć świeżego powietrza.
     - Każdy rozsądny człowiek od razu sprzedałby twoją tajemnicę - wzruszyłam ramionami nie kryjąc się ze swoimi poglądami. Świat byłby lepszy bez takich kreatur. Między palcami gniotłam swoją maskę, opuszczając wzrok na dłonie. - Ale masz rację, nie chciałabym tu teraz umrzeć. Myślę też, że Margareth już postawiła na nogi cały garnizon. Nie jest głupia, musiała wpaść na to, kto ją zaatakował, szczególnie gdy widziała twój brawurowy wyskok z okna - uśmiechnęłam się krzywo, choć wcale nie było mi do śmiechu.
     - Na twoją korzyść działa fakt, że nigdy nie słyszałam o ataku wampira w tej okolicy. Hugo i jego żona traktują cię jak syna, a ich dzieci jak brata. Nie wiem jak się wkupiłeś w ich łaski, ale z pewnością znają twoją naturę, nie mylę się, prawda? - ponownie omiotłam mężczyznę spojrzeniem. Czułam, że to była prawda. Poza tym gdybym oskarżyła go o bycie krwiopijcą to sądziłam, że i tak bardzo wiele osób by mi nie uwierzyło. Jeszcze obróciłoby się to przeciwko mnie. Cwaniak pomagał zbyt wielu osobom, bym mogła tak łatwo przekonać ludzi do jego winy. I podejrzewałam, że karczmarz mógłby go po prostu kryć i kłamać w żywe oczy.
     - Sugeruję więc rozejść się i zapomnieć o sprawie. I żeby nie wpadło ci do głowy znów zakradać się do de Simone, bo następnym razem będę lepiej przygotowana - westchnęłam, odczuwając coraz większe zmęczenie. Chyba zdecydowanie zabrał sobie zbyt wiele tej krwi. Jedyne o czym teraz marzyłam, to wrócić żywa i pójść spać. W sercu żywiłam nadzieję, może trochę naiwną, iż faktycznie nie planował morderstwa ani zniewolenia mnie.

“Przygarnęli jak psa i tak już zostało”.
     Uniosłam brwi, słysząc tę wypowiedź. Trochę przypominało to moją historię z Margareth. Ona również przygarnęła mnie, wcieliła do swojej służby i nauczyła wielu rzeczy. Może nie do końca osobiście, ale miała od tego swoich ludzi. Byłam jej wdzięczna za to wszystko, za to, że nie zadawała zbędnych pytań, za to, że nigdy nie naciskała i nie żądała odpowiedzi, za to, że potrafiła dotrzymać danego słowa i dochować tajemnicy. Tylko ona jedna znała prawdę i wiedziała, dlaczego wybrałam taką drogę i konkurowałam z mężczyznami. Nie czułam się dobrze z wykonywaną pracą, bo to wcale nie było to, co chciałabym robić w swoim życiu. Większość moich koleżanek z dawnych lat już pozakładało rodziny, miały mężów i dzieci. Czasami trochę im zazdrościłam, a czasami się cieszyłam, że nie muszę znosić męża pijaka i mam całkowitą swobodę w decydowaniu o sobie.
     - Dżentelmen się znalazł - prychnęłam rozeźlona, odtrącając wyciągniętą w moim kierunku dłoń. Złościło mnie jego podejście, jakby nic się nie stało, jakbyśmy byli dobrymi znajomymi i wracali ze wspólnego wypadu na grzyby. A najchętniej wbiłbym mu ten sztylet prosto w oko za to, jak mnie potraktował. Jak bezwolną kukiełkę lub jak worek pełen krwi. Złość sprawiała, że szłam całą drogę w milczeniu z zaciśniętymi dłońmi w pięści, a przez zmęczenie i ciemność wbijałam wzrok w ziemię przed moimi stopami, by nie upaść lub wplątać się w pnącza jeżyn lub dzikich róż.
     - Mam nadzieję, że nigdy więcej do tego nie dojdzie - odparłam na kolejne wspomnienie o mojej krwi. I w żadnych, absolutnie nawet najśmielszych snach, nie wpadłabym na tak niedorzeczny pomysł jak handlowanie swoją krwią w zamian za jakąś inną przysługę. - Żegnam - nie poświęcając więcej uwagi wampirowi, skierowałam się do murów otaczających rezydencję baronowej. Z bolesną świadomością, że mnie nadal obserwował, szłam przed siebie. I gdyby wzrok mógł zabijać, zapewne dwóch wartowników przy drzwiach wejściowych już leżałoby trupem.
     - Cynthia! - rozległ się okrzyk Margareth, kiedy tylko weszłam do obszernego salonu, w którym znajdowała się baronowa i kilka innych osób. Niektórych twarzy nie znałam. Zapewne byli to strażnicy z miasta mający większe doświadczenie z tego typu sprawami. - Wszystko w porządku? - spytała, łapiąc mnie za ramiona i uważnie oglądając z każdej strony.
     - Nie tak łatwo można się mnie pozbyć - mruknęłam tylko, trochę niepewnie, ale również mieląc między zębami wyzwiska, kiedy zaraz obok zjawił się mężczyzna, przedstawiający jako detektyw. Tak jak sądziłam, Margareth już zdążyła wszystkich obudzić, narobić krzyku, ściągnąć odpowiednich ludzi i wmieszać mnie w to wszystko. Musiałam przez to odpowiedzieć na setki pytań.
- Tak, to był wampir, ludzie nie mają tyle sił. 
- Nie wiem, gdzieś w las.
- Nie widziałam jego twarzy, miał dobry kamuflaż.
- Jest zbyt wielu mężczyzn na świecie, bym go rozpoznała po sylwetce.
- Słowem się nie odezwał.
- Raczej nie sądzę, żebym mu zrobiła krzywdę.
- Krew? To moja.
- Tak, trochę sobie jej zabrał bez mojej zgody.
- Nie wiem, dlaczego mnie wypuścił. Najwyraźniej był idiotą albo mam obrzydliwą krew. Chce pan spróbować? - już nie wytrzymałam tego natłoku pytań i przy ostatnim zwyczajnie puściły mi nerwy, które od początku były w strzępach. Miałam ochotę po prostu wskazać palcem sprawcę. Źle się czułam również z myślą, że tak perfidnie okłamałam Margareth. Ona nie zasługiwała na to, ale wiedziałam też, że jest upartą kobietą i zrobiłaby wszystko, żeby pozbyć się wampira, kiedy tylko pozna jego tożsamość. A ja… cóż, nie miałam interesu w tym, aby kryć chłopaka od Smoków. Oprócz oczywiście burzy, jaką wywołałyby moje zeznania, niedowierzania i kolejnych przesłuchań. Poza tym, potrzebowałam uzyskać od niego nieco informacji. Przede wszystkim dlaczego mnie wypuścił i czemu tak głupio zaoferował swoją pomoc w zamian za krew. Może faktycznie był idiotą. A ja razem z nim, chcąc odgrzebać te informacje.

Tej nocy już nikt nie zmrużył oka. Dopiero jak zaczęło świtać, służba zaczęła przygotowywać posiłek, Margareth ubrała się jak gdyby nigdy nic, upięła swoje złote pasma w wysoki kok. Pod oczami miała cienie lecz wiedziałam, że szybko znikną przy odpowiednim odpoczynku.
     - Wracaj do domu. Odpocznij - zwróciła się do mnie, wbijając we mnie swoje jasnozielone spojrzenie. Była naprawdę piękna i zazdrościłam jej tego. Wypielęgnowanych dłoni i paznokci, równiutkich zębów, gracji, kobiecości, gładkiej cery i wielu, wielu innych rzeczy. Była za to zupełnie sama, skłócona nie tylko z rodziną nieżyjącego męża, ale i ze swoją, która chciała poprzez wybór nowego małżonka zarządzać całym jej majątkiem. Cieszyłam się więc, że miałam Liama i matkę, nawet kosztem spracowanych dłoni i kilku blizn.
     - Jesteś pewna, pani? Miałam zostać do…
     - Do jutrzejszego poranka, wiem - przerwała mi. - Ale wyglądasz fatalnie. Jesteś blada i ledwie trzymasz się na nogach. Idź, wróć jutro.
     - Ale…
     - Poradzę sobie, nie martw się. Powiem Robertowi, żeby cię odwiózł do domu.
     - Nie trzeba, naprawdę. Nie jestem aż tak słaba, żeby nie dotrzeć do domu. Nie ma potrzeby kłopotać kamerdynera. Dziękuję - pożegnałam się krótko i wyszłam z komnaty kobiety. Przed jej drzwiami stało dodatkowych dwóch strażników. Byłam pewna, że po drugiej stronie w pobliżu okna również. To dobrze. Już słyszałam od służek plotki, że Margareth wpadła we wściekłość po moim zniknięciu. Była osobą, która nie dawała się prowokować, dlatego każdy w rezydencji wiedział, że lepiej nie wchodzić jej w drogę przez najbliższy czas.
     Dodatkowe wolne mnie cieszyło. Wiedziałam, że głównie spędzę ten czas na spaniu. Zmęczenie brało górę, ale i tak przegrało z ciekawością. No i głodem. Nie jadłam kolacji, wyszłam przed śniadaniem, a po nocnych przygodach mój żołądek skręcał się z głodu. Tawerna stała po drodze do domu, postanowiłam skorzystać z oferty śniadaniowej. Szczególnie jeśli miało to być darmowe. W rezydencji baronowej rzadko można było dostać coś słodkiego. Kobieta nie lubiła żadnych słodkości, a ja miałam ochotę żuć miód prosto z plastrów.

    Pod Smoczą Łapą znajdowało się w bardzo dobrej lokalizacji. Krzyżowało się tu większość dróg, drwale, kamieniarze, łowcy czy inni pracujący w polu, głównie tędy przechodzili. Sporo osób wpadało na śniadanie. Nie straszny im był też poranny chłód, gdyż przy stolikach na zewnątrz kilku mężczyzn już sączyło piwo z kufli nad talerzami jedzenia. W środku również było gwarno i przede wszystkim ciepło. Tego ostatniego bardzo mi brakowało. Nie mogłam ogrzać dłoni czy stóp, nie ważne ile ubrania miałam na sobie.
     - Grzańca? - zapytał Hugo, kiedy usiadłam zmarznięta na wysokim stołku przy szynkwasie, nie bardzo wiedząc jak zagaić rozmowę o jego pracownika.
     - Poproszę - kiwnęłam głową, mając nadzieję, iż przez te parę minut coś wymyślę. - Na słodko, niezbyt mocny - mężczyzna zmarszczył swoje krzaczaste brwi, rozmyślając nad moją prośbą. Grzaniec był winem podawanym na ciepło, głównie z korzennymi, mocnymi przyprawami, za którymi niezbyt przepadałam. Miały dla mnie zbyt mocny posmak, no i mocno uderzało do głowy. A czułam, że po takim grzańcu sama skończyłabym jak jakiś zapluty pijaczyna pod stołem.
     - Na słodko, niezbyt mocny, wedle życzenia - tym razem to ja uniosłam brwi, spoglądając na ciepły napój. To nie było wino tylko piwo. I to jakieś takie… inne. - Z miodem i żółtkiem. Śmiało. Wynalazek mojej żony - powiedział z nieukrywanym rozbawieniem i pewną dumą w głosie. I musiałam przyznać, że naprawdę bardzo smaczne.
     - Ile? - sięgnęłam do kieszeni w poszukiwaniu miedziaków.
     - Pięć - zamarłam z ręką w połowie drogi, całkowicie zaskoczona podaną, zdecydowanie zaniżoną ceną.
     - To nie za… ?
     - W karczmie gadają, że nasza baronowa została zaatakowana - ah tak, więc resztą zapłaty miały być informacje. Świetnie. Trochę mogłam zaoszczędzić. Jako że wiele osób wiedziało kim jestem, nie dziwnym było, iż Hugo do mnie zwrócił się z tym pytaniem. Nie rozumiałem tylko dlaczego do mnie. Przecież mógł wypytać źródło. Dostałby chyba konkretniejsze informacje. A może Denar nie podzielił się wszystkim? Cóż, jeżeli tak, ja nie miałam z tym problemu. Kiwnęłam zatem głową, chwytając za kufel i pociągając z niego spory łyk.
     - Coś się jej stało? - pokręciłam przecząco.
     - Dzięki Bogu - mężczyzna wyglądał na bardzo spiętego tą rozmową. - Powiadają ludziska, że wampir był sprawcą. Prawda to? - poczekałam z odpowiedzią aż obsłuży kolejnego klienta. Przez chwilę patrzyłam jak nerwowym ruchem zgarniał pieniądze i wrzucał je do ukrytej w barze szuflady.
     - Prawda. Próbował dobrać się do pani Margareth podczas snu.
     - Próbował?
     - Owszem. Udało mi się mu w tym przeszkodzić, choć nie uszłam bez szwanku - mówiłam, dyskretnie podsuwając rękaw kaftanu, by pokazać zabliźniające się rany na nadgarstku.
     - Widziałaś jego twarz?
     - Nie - odparłam bez namysłu, obserwując jak z mężczyzny uchodzi powietrze, jakby jakiś duży ciężar spadł z jego ramion. A więc jednak obawiał się, że ktoś mógłby zdradzić tożsamość wampira i tym samym narobić im sporo kłopotów. Uśmiechnęłam się lekko. Dłonią również przywołałam mężczyznę, by podszedł bliżej. Nachyliłam się przez kontuar na ile mogłam i zniżyłam głos, żeby tylko on mógł usłyszeć moje słowa.
     - Ale proszę mu przekazać, żeby nie mazgaił się jak dziecko z powodu kilku zadrapań, tylko przygotował obiecane racuchy z podwójną porcją słodkiej konfitury. Jestem zmęczona przez jego wybryki i jest mi winien posiłek za posiłek - mruknęłam kwaśno, bo brzmiało to dość słabo. Nie mniej jednak skoro już sam wyszedł z taką propozycją, zamierzałam skorzystać z darmowego jędzenia. T
akie było zawsze najlepsze.

Hugo kiwnął głową ze zmarszczonymi brwiami. Zmierzył mnie nieocenionym spojrzeniem zanim po chwili udał się w stronę drzwi za kontuarem. Zapewne prowadziły do kuchni i wrócił do mnie po chwili. Nie wiedziałam co zrobił, czy przekazał moją wiadomość. Powoli kończyłam swoje grzane piwo pod czujnym okiem mężczyzny.
     - Coś cię trapi, karczmarzu? - spytałam, kiedy sapnął pod nosem po raz kolejny. W odpowiedzi przeczesał dłonią swoją rudą brodę przetykaną siwymi włosami. Już otwierał usta do odpowiedzi, kiedy ktoś nam przerwał. Ten ktoś to był sam Denar. Zwrócił na siebie tylko naszą uwagę, by zniknąć tak szybko, jak szybko się pojawił. Jedynie skrzywiłam się, jakbym zjadła coś wyjątkowo niesmacznego.
     - Nie przepadasz za nim - bardziej stwierdził niż zapytał.
     - Raczej nie jest moim ulubionym znajomym - mruknęłam, odsuwając od siebie niemal pusty już kufel. Może picie tego na pusty żołądek nie było najlepszym pomysłem.
     - Zamierzasz donieść strażnikom?
     - Nie. Chyba że jeszcze raz będzie czegoś próbował, to nie cofnę się przed niczym - wyznałam bez skrupułów. Taka była prawda. Gdybym mogła, nawet podziurawiłabym go jak sito. Wątpiłam jednak, aby drugi raz był na tyle nieuważny, by pozwolić mi się zaatakować. To chyba wystarczyło mężczyźnie, gdyż nie zadawał więcej pytań. Wyglądał jakby było inaczej. Jakby w jego głowie roiło się od pytań tylko z jakiegoś powodu ich nie zadał. I w sumie tak lepiej.
     Hugo zostawił mnie, kiedy zjawili się następni klienci. Długo też nie musiałam czekać aż jego miejsce zajmie ktoś inny, absorbując moją uwagę. Bardziej niż jedzeniem przejęłam się drewnianym pudełeczkiem i jego zawartością. Tego się nie spodziewałam.
     - Brakowało mi ich. Rozwaliłeś moje najlepsze rękawice - poskarżyłam się, chwytając za ich skórzany materiał i dokładnie je oglądając z każdej strony. Były lekkie, ale za to ciepłe i wygodne. Nie marzłam w zimowe dni bądź inne jesienne czy wiosenne wieczory.
      - A to? Jakiś rodzaj zapłaty? Bo raczej wątpię, żeby sumienie cię ruszyło - wskazałam na pozostałe produkty. Nie żebym tym pogardziła, miód na przykład był towarem luksusowym w moim domu. Liam w dodatku bardzo go lubił i nawet odrobinę się ucieszyłam, że będę mieć dla niego mały podarunek. To… możliwe, że odrobinkę, tak minimalnie, złagodziło mój gniew.
     Sprawdzając drugą z rękawic dostrzegłam ten niezdarny szew. Wolałam zatrzymać pytania i kąśliwości dla siebie, uznając, że będę musiała to wieczorem poprawić zanim je założę. Inaczej mogłyby rozpruć się na nowo. Wsadziłam obie do kieszeni swojego płaszcza. 
     - Taki miałam plan, ale… - urwałam, kiedy do wampira podbiegła dziewczynka, wytarła się i uciekła. W milczeniu obserwowałam to zajście, posyłając Denarowi lekko znudzone spojrzenie.
     - Margareth kazała mi iść do domu nad ranem, bo podobno źle wyglądam. A że mam po drodze i jestem bez śniadania, to pomyślałam, że parę minut nie zaszkodzi - wzruszyłam ramionami, łapiąc za widelec i mieszając w pierwszej kolejności konfiturę z miodem. Kątem oka dostrzegłam, jak wampir siada naprzeciwko mnie lecz byłam już zbyt zajęta jedzeniem. Chciałabym powiedzieć, że nie było warto tu zachodzić, ale to wcale nie była prawda. Od dawna nie jadłam nic tak dobrego i słodkiego. Może później będą mnie trochę boleć zęby lub brzuch, ale nie znaczyło to, że zamierzałam żałować któregoś kęsa. Przez myśl przeszło mi, że może właśnie przez to się tu zjawiłam… Eh, pewnie gdyby zaproponował mi bułkę z serem to bym nie przyszła.
     - Jeśli tak im dogadasz na co dzień, to nie dziwię się, że cię kryją. I że dzieci cię lubią - mruknęłam, kiedy zniknęła już połowa zawartości talerza. - Widać, że Hugo bardzo na tobie zależy. Jak to zrobiłeś? - spytałam, tym razem oczekując bardziej rozbudowanej odpowiedzi.