Where is my mind?

Poranek w Hogwarcie nie zapowiadał się najlepiej. Ciężkie krople deszczu przebudziły Lissę uderzając z dużą siłą o mury zamku. Musiała założyć na siebie cieplejszy mundurek, bo wiatr był tak silny, że szyby przepuszczały go do dormitorium. Jedno było pewne. Na pewno w taką pogodę nie zaliczą treningu Quidditcha.
             Skierowała się na śniadanie i pomimo tak ponurej pogody, ona sama była w dość dobrym nastroju. Przywitała się z Nessą oraz Seamusem, którzy kłócili się o to, która karta z czekoladowych żab jest rzadsza. Już myślała, że wyrośli z kolekcjonowania tych śmieci. Jej samej nigdy nie interesowało zbieranie kart. Nawet nie specjalnie lubiła te czekoladowe żaby.
         -Jak dzieci – skomentowała tylko upijając łyk gorącej herbaty.
          Po śniadaniu udała się na pierwsze zajęcia eliksirów. Zawsze czuła się jakoś nieswojo schodząc do lochów i wchodząc do tej ponurej, cuchnącej kurzem klasy, czekając aż profesor Snape zgnoi wszystkich na tej sali. Jednak od kiedy profesor Slughorn przejął jego stanowisko nawet lubiła warzenia eliksirów bez zbędnego komentarza. Teraz jednak zniechęciła się do obrony przed czarną magią. Jej wybitne wyniki teraz zmniejszyły się do powyżej oczekiwań, a minęły dopiero dwa miesiące. Jak tak dalej pójdzie to będzie musiała zapomnieć o karierze Aurora.
           Zajęła miejsce przy niedużym kociołku. Była dość podekscytowana, kiedy dowiedziała się, że będą warzyć Amortencję. Jej entuzjazm nieco podupadł, gdy jej partnerem do pracy okazał się Eddison Parkinson. Nie zamierzała jednak odstawiać scen i się kłócić, bo chciała jak najlepiej wykonać zadanie i jakiś tam Ślizgon jej nie przeszkodzi.
           Pracowali w kompletnej ciszy skupiając się wyłącznie na wytworzeniu perłowo przejrzystego eliksiru. Była dumna, kiedy profesor Slughorn ich pochwalił.
          -To teraz może pana partnerka. Panno Quinn? – starszy mężczyzna wskazał na kociołek, z którego wydobywała się spiralna para.
            Blondynka przysunęła się nieco bliżej i przymknęła powieki starając się skupić na zapachu.
           -Czuję… Zapach świeżego powietrza po deszczu i nowo otwartego atramentu – powiedziała spokojnie.
            -Doskonale, doskonale! Panie Haringtton teraz pańska kolej – profesor podszedł do stolika obok. W końcu wszyscy pochwalili się swoim eliksirem miłosnym, aż w końcu lekcja dobiegła końca.  
             -Dobrze kochani! Na następne zajęcia proszę żebyście poczytali o eliksirze zapomnienia – rzucił Slughorn. Lissa posprzątała na swoim stanowisku i opuściła klasę. Zerknęła na Eddiego i uśmiechnęła się promiennie.
           -Dobra robota – rzuciła szturchając go lekko w ramię.
           -Twoja nowa dziewczyna, Parkinson? – Paul, jeden ze Ślizgonów, roześmiał się głośno.
           -Ugh… Dorośnij w końcu – odparła przewracając oczami. Naprawdę czy wszyscy Ślizgoni muszą być tacy wredni?
          -Nie piekl się tak kotku. Tylko żartowałem. W końcu nikt z nas nie chciałby chodzić ze szlamą, prawda chłopaki?
          Pozostali roześmiali się i niemalże od razu przytaknęli. Lissa wstrzymała oddech i zacisnęła wargi w wąską linię. Zaraz jednak uśmiechnęła się krzywo.
          -Tak się składa, że ty też nie jesteś najlepszym kandydatem na chłopaka. Pewnie większość dziewczyn wolałaby się umawiać z purpurową ropuchą, niż z tobą – rzuciła po czym odwróciła się na pięcie zarzucając włosami i skierowała się na zajęcia z obrony przed czarną magią.

           Zajęcia z profesorem Snape’em już przestały być dla gryfonki tak ekscytujące jak w poprzednich latach. Co prawda i tak był lepszym wyborem niż ta landryna Umbridge, u której nie raz Lissa lądowała na dywaniku. Do dziś ma na nadgarstku kilka blizn po jej magicznym piórze. Mimo wszystko profesor Snape również nie był profesorem jej marzeń. Myślała, że przynajmniej dowie się czegoś nowego na jego lekcji, albo chociaż rozpoczną zajęcia praktyczne i nie będzie musiała udawać, że słucha jego biadolenia. On natomiast postanowił powtórzyć z nimi wszystkie nazwy zaklęć obronnych. Myślała, że za chwilę uśnie. Z całych sił powstrzymywała się od ziewnięcia. Nie chciała dać mu satysfakcji do odebrania kolejnych punktów Gryfonom za tak błahą sprawę. Usłyszała jakiś pomruk za sobą, więc odwróciła głowę, a widząc ledwo przytomnego Parkinsona miała ochotę się roześmiać. Najwyraźniej Ślizgoni również nie byli zbytnio zadowoleni z dzisiejszej lekcji.
          -Protego jest podstawowym zaklęciem obronnym, które może uratować wasze życie. Będzie wam potrzebne w zadaniu, które razem z profesor McGonagall, profesorem Flitwickiem oraz profesor Sprout dla was przygotowaliśmy – odparł spokojnie Snape i zaraz potem do jego klasy weszli wyżej wspomniani nauczyciele. Wszyscy zaczęli szeptać między sobą, aż opiekunka Gryffindoru nie podniosła ręki.
          -Proszę o ciszę! Jako, że jesteście już na ostatnim rogu to Rada Pedagogiczna Hogwartu  postanowiła zrobić wam krótki, praktyczny test. Będziecie musieli znaleźć osiem magicznych przedmiotów nie tylko na terenie Hogwartu, ale również w Hogsmeade i Zakazanym Lesie. Dostaniecie listę przedmiotów oraz mapę, która pokaże wam gdzie powinniście rozpocząć poszukiwania danego przedmiotu. Zadanie będziecie wykonywać w parach, które będą wyznaczone losowo, aby nauczyć was współpracy. Po drodze będzie was czekało wiele przeszkód, z którymi powinniście dać sobie radę dzięki dotychczasowej zdobytej wiedzy przez te ostatnie lata. Razem z nauczycielami wyznaczyliśmy granicę po której będziecie mogli się poruszać w Zakazanym Lesie. Ten test pokaże jak bardzo jesteście przygotowani do walki i czy potraficie między sobą współpracować. Jeśli ktoś nie będzie dawał sobie rady niech wystrzeli ze swojej różdżki czerwone iskry. Wtedy test dla tej pary zostanie przerwany. A teraz… – kobieta wyciągnęła kawałek pergaminu -Kiedy wyczytam wasze nazwiska, odbierzcie od profesor Sprout listę z przedmiotami, a od profesora Flitwicka mapę i udajcie się na dziedziniec. Tam rozpoczniecie swój test po wybiciu dwunastej. Lucas Montgomery i Felicia Parker… Nastia Fell i Lyra Jones…
           Lissie całkiem podobało się to zadanie wymyślone przez profesorów. Na pewno przyda im się poćwiczenie zaklęć, szczególnie, że Voldemort oraz Śmierciożercy powrócili. Miała tylko nadzieję, że trafi jej się ktoś, z kim faktycznie współpraca będzie czymś przyjemnym.
         -Lissa Quinn oraz Edison Parkinson – przez moment nie mogła uwierzyć własnym uszom. Znowu przyjdzie jej pracować z tym Ślizgonem. Powoli podniosła się z miejsca i odebrała listę magicznych przedmiotów, a w tym czasie Eddie zabrał od Flitwicka mapę.
         -Powodzenia – usłyszała od McGonagall, a następnie skierowała się na dziedziniec, wzrokiem ilustrując listę. Kamień księżycowy, jajo popiełka, sok z chrobotka, lunaskop, język błotoryja, skrzydlaty klucz, omnikulary, eliksir wiggenowy. Część z tych przedmiotów to znalazłaby w zamku z zamkniętymi oczami. Zerknęła na wielki zegar, który odliczał czas na dziedzińcu i zerknęła na Ślizgona.
          -Jak myślisz od czego zaczniemy? Podejrzewam, że większość osób pewnie zaczęłaby od szkoły – rzuciła patrząc uważnie na mapę.

          Przytaknęła na jego propozycję udania się wpierw do Zakazanego Lasu. Pewnie większość uczniów wybierze sobie ten punkt jako ostatni do odwiedzenia i zacznie od prostszych i mniej niepokojących lokacji. Co za tym idzie – będą mieli później łatwiej w odnalezieniu pozostałych przedmiotów, bo nie będą musieli poruszać się w tłumie siódmoklasistów.
            Faktycznie lista znajdziek nie należała do łatwych do zdobycia i podejrzewała, że trzeba będzie się nieźle nagłówkować, aby odnaleźć większość z nich. Z jednej strony walka z magicznymi stworzeniami wydawała się dość niebezpieczna, ale z drugiej powinni już opanować zaklęcia na tyle dobrze, aby dać sobie radę.
            Weszli do Zakazanego Lasu z różdżkami przyszykowanymi w dłoniach na wypadek jakiegoś niespodziewanego ataku. Nie odeszli zbyt daleko, kiedy Eddie wypatrzył rosnące na skarpie niebieskie chrobotki. Wyjęła pergamin i wykreśliła sok z chrobotka z listy. Jeszcze tylko osiem – pomyślała i zerknęła na swojego towarzysza. Skrzywiła się nieco słysząc jak wspomina o pająkach. No tak… Popiełki zazwyczaj wybierały sobie miejsce na składanie jaj w jaskiniach bądź pod klifami, a podejrzewała, że właśnie w takich miejscach mogło roić się od ogromnych pająków, których dziewczyna nie była fanem.
            -Nie boję się – rzuciła niemalże od razu się prostując. Była w końcu Gryfonką na brodę Merlina!
           -Poza tym myślę, że powinniśmy trzymać się razem – powiedziała ruszając w głąb lasu. Przechodząc niedaleko terenów podmokłych ujrzeli sporych rozmiarów stwora przypominającego ogromną ropuchę o jaskrawo czerwonych oczach. Przechadzała się niedaleko brzegu szukając pożywienia.
            -Dobra to plan jest taki… Ja postaram się ją unieruchomić, a ty odetniesz jej kawałek języka – wypowiedzenie tego na głos brzmiało jeszcze bardziej barbarzyńsko niż w jej myślach. Nawet współczuła temu stworzeniu. Nie mieli jednak czasu do stracenia. Kiedy tylko błotoryj zdał sobie sprawę z ich obecności od razu zaszarżował w ich stronę. Lissa zrobiła unik starając się zwrócić na siebie uwagę potwora i czekając na odpowiedni moment, aby użyć zaklęcia. W ostatniej chwili udało jej się uniknąć jego języka, ale zanim zdążył go zwinąć wycelowała w niego różdżką.
           -Petrificus Totalus!- wypowiedziała i bestia padła sparaliżowana na ziemię z wywalonym językiem.
            -Weź tylko kawałek, dobrze? Może później nic mu nie będzie – dodała przyglądając się uważnie błotoryjowi. Później, gdy Eddie przystąpił do działania odwróciła wzrok. Jakoś nigdy wcześniej nie zdawała sobie sprawy z tego jak większość składników na eliksiry zostaje pozyskiwane. I to było dla niej straszne.
          Wykreśliła kolejną znajdźkę z listy i pozostało im tylko to jajko popiełka. Przez większość drogi po prostu milczała, aż w końcu dotarli do rozstaju dróg. Na jednym z drzew widniały ostrzegawcze tabliczki z rysunkami pająków po lewej stronie rozpoczynały się delikatne wzniesienia i tereny skaliste. Druga ścieżka prowadziła cały czas w serce lasu.
          -Ryzykujemy? – spytała wskazując na tabliczki. Nie uśmiechało jej się walczyć z pająkami, ale z drugiej strony miała ochotę jak najszybciej znaleźć to przeklęte jajko i stąd po prostu wyjść.

          Popatrzyła na ostrzegające znaki i z cichym westchnieniem pomaszerowała za chłopakiem. Mimo wszystko miała nadzieję, że Ślizgon postanowi wybrać ścieżkę, przy której nie będzie na nich czyhało stado włochatych, ogromniastych pająków, bo pomimo swoich słów, te obrzydliwe stworzenia co jakiś czas prześladowały ją w koszmarach.
           Zacisnęła więc palce na swojej różdżce i co jakiś czas rozglądała się w poszukiwaniu żarzących się, jaskrawo pomarańczowych jaj popiełka. Po chwili Edison postanowił przerwać tą ciszę między nimi, a ona zerknęła na niego zaciekawiona jego pytaniem. Teatr bez żywych ludzi? Przez chwilę musiała się zastanowić o co właściwie mu chodziło, ale po chwili dostała olśnienia.
          -Chodzi ci o kino? Takie miejsce, gdzie puszczają filmy na wielkim ekranie? – podpytała niezbyt dowierzając, że Ślizgon mógł nie wiedzieć tak banalnych rzeczy. To znaczy zdawała sobie sprawę, że może nie być to zbytnio popularne w magicznym świecie, ale jakoś nie potrafiła sobie wyobrazić, aby ktokolwiek nigdy o kinie nie słyszał.
          -Wkręcasz mnie, prawda? Przecież to niemożliwe, żebyś nigdy nie był w kinie – im bardziej przyglądała się jego wyrazowi twarzy, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że to była prawda. Dopiero teraz zdała sobie sprawę jak czarodzieje czystej krwi wiele stracili zamykając się na świat mugoli. Jak teraz o tym myślała to faktycznie było wiele takich miejsc, o których niektórzy czarodzieje nie mieli zupełnie pojęcia.
         -Chciałbyś może się wybrać? Ze mną? Po kinie moglibyśmy pójść do jakiejś kawiarni albo skoczyć na lody? – zapytała z uśmiechem. Chętnie pobawiłaby się w przewodnika.
         Była tak pochłonięta rozmową, że nie zauważyła ogromniastej pajęczyny, w którą po chwili wpadła. Lepka sieć znalazła się na jej włosach i twarzy, więc panicznie starała się jej pozbyć piszcząc i wymachując rękami.
         -Zdejmij to ze mnie! Zdejmij! – krzyczała, a gdy była już wolna otrzepała się jeszcze dla pewności i z czerwonymi wypiekami na twarzy popatrzyła na Parkinsona.
          -Ani słowa – mruknęła wiedząc, że musiało to wszystko wyglądać przekomicznie, a ona sama pewnie stanie się obiektem drwin jego kumpli Ślizgonów przez najbliższe pół roku.

         Nie mogła powstrzymać delikatnego grymasu na twarzy, kiedy Eddie tak płynnie nabijał się z jej nieszczęścia. Mimo to była mu wdzięczna za pomoc w rozplątaniu tego ohydztwa. Była niemalże pewna, że parę nitek dostało jej się do ust, ale nie chciała o tym zbyt często myśleć, bo praktycznie od razu wzbierało jej się na wymioty. Zmarszczyła lekko czoło widząc jak Ślizgon wpatruje się w coś za jej plecami, więc mimowolnie sama odwróciła głowę. Na widok kilkunastu ogromnych pająków niekontrolowany dreszcz przebiegł po jej plecach. Momentalnie wyciągnęła różdżkę i stanęła u boku Eddi’ego.
         Kiedy jeden z pająków o jaskrawo pomarańczowym odwłoku zbliżył się niebezpiecznie blisko, Lissa niewiele się zastanawiając rzuciła zaklęcie Confringo przez co stwór w wyniku wybuchu odleciał na kilka metrów, a ogień rozproszył się i dosięgnął również kilka innych pająków. Kątem oka zauważyła żarzące się i połyskujące jaja popiełka niedaleko wejścia do jednej z jaskiń.
          -Osłaniaj mnie! – rzuciła w kierunku towarzysza i pędem popędziła między pająkami co jakiś czas używając zaklęć, aby ich od siebie odgonić. Na jej drodze stał już tylko ostatni przeciwnik, bo reszta pająków postanowiła skupić swoją uwagę na Ślizgonie. Plunął w nią siecią, ale na szczęście udało jej się zrobić unik i potraktowała go zaklęciem Incendio, które podpaliło jego odwłok. Pająk wydał z siebie nieprzyjemny dla uszu pisk i zniknął w ciemnościach jaskini.
          Gryfonka jak najprędzej znalazła się przy jajach – ostatnim składniku, który mieli zdobyć w Zakazanym Lesie. Niemalże od razu poczuła wydzielany przez nie żar. Nie mogła więc chwycić ich dłonie, bo groziłoby to mocnym poparzeniem. Zrobiła więc jedyną rzecz jaka przyszła jej do głowy.
         -Glacius – wypowiedziała i po chwili z jej różdżki wydobyło się mroźne powietrze, które momentalnie zamroziły rozgrzane do czerwoności jaja. Niepewnie dotknęła jednego z jaj, a kiedy nie poczuła nawet najmniejszego ciepła, włożyła je do swojej torby.
          Zesztywniała słysząc głośne dźwięki szczękoczułek, które dobiegały wprost z jaskini znajdującej się obok niej. Spojrzała w tamtym kierunku ale zanim zdążyła jakkolwiek zareagować silna sieć wystrzeliła z wnętrza ciemności i oblepiła jej nogę. Siła pociągnięcia była tak mocna, że przewaliła się niemal od razu, a gdy uderzyła plecami o podłoże wypuściła różdżkę ze swojej ręki. Z jaskini powoli wyłoniły się przednie, włochate nogi, a następnie czarne niczym smoła ślepia Akromantuli. Lissa zaczęła szybko wymachiwać rękami, szukając czegoś, czego mogłaby się chwycić i przestać zbliżać się do przeraźliwego, ogromnego pająka. Nie chciała wcale tak skończyć. Dlaczego w ogóle nauczyciele wpadli na tak niebezpieczny pomysł. Miała nadzieję, że za chwilę Eddie wystrzeli ratunkową iskrę, a zaraz potem zjawi się tu profesor McGonagall i uratuje ich z opresji, ale zamiast tego z różdżki Ślizgona poleciało jakieś inne zaklęcie, które skutecznie zdezorientowało bestię. Szybko więc chwyciła ostry kamień, który leżał jak najbliżej niej i jednym ruchem przecięła lepką substancję uwalniając się przy tym. Podniosła się na równe nogi, zgarnęła swoją różdżkę i podbiegła do Ślizgona chwytając go za rękę.
           -Spadamy stąd – rzuciła pośpiesznie i nie oglądając się za siebie puściła się pędem przed siebie. Za sobą słyszała jeszcze przez dłuższą chwilę biegu tupotanie kilkudziesięciu odnóży. Dźwięki stawały się coraz cichsze, aż w końcu pająki chyba postanowiły odpuścić. Zanim jednak Lissa zdążyła się zatrzymać, potknęła się o wystający korzeń i poleciała do przodu ciągnąc za sobą Eddi’ego. Oboje sturlali się po zboczu i zatrzymali się dopiero u jego podnóża. Eddie leżał na plecach, a Gryfonka dosłownie na nim. Skrzywiła się czując, że jest cała poobijana, dyszała, a jej serce niekontrolowanie waliło. W końcu uniosła się tak, że jej rozpuszczone teraz włosy delikatnie muskały policzki chłopaka, a ona uważnie mu się przyglądała. Miał niedużą szramę po lewej stronie czoła, z której spływała mała strużka krwi. Najdelikatniej jak umiała, otarła krew i oceniła czy rana była poważna. Na szczęście było to zwykłe draśnięcie. Przez moment zastanawiała się czy został ranny podczas walki z pająkami, czy też zrobił ją sobie wskutek jej chaotycznego wpadnięcia w krzaki.
           -Wszystko w porządku? – zapytała cicho i w końcu usiadła naprzeciwko niego. Miała ochotę się roześmiać. Nie mogła uwierzyć, że to przetrwali. Naprawdę będzie chyba musiała porozmawiać z McGonagall o tym co tu się wydarzyło. Nie mieli wyznaczyć jakiejś granicy, która powinna być bezpieczna? Chyba nie spodziewali się, że uczniowie będą mieli styczność z Akromantulą.
         Adrenalina już nieco opadła i dopiero teraz poczuła nieprzyjemne pieczenie na nodze i dłoni. Syknęła przez zęby i zerknęła na swoją skórę, która była pokryta białymi pęcherzami. No tak… Sieć Akromantuli musiała mieć jakąś toksynę, a przez to całe zamieszanie nawet nie poczuła bólu, który teraz był nie do zniesienia. Odwinęła delikatnie nogawkę i na jej nodze również pojawiły się nieprzyjemne dla oka białe bąble jak przy mocnym poparzeniu. Zerknęła na Ślizgona, a potem jeszcze raz na swoją nogę. Nie miała pojęcia co powinna z tym zrobić. Nie miała nic w swojej torbie co pomogłoby na tę dolegliwość i uśmierzyłoby ból. Wzięła dwa głębokie wdechy, a po chwili namysłu, ściągnęła torbę i podała ją Parkinsonowi.
           -Weź to i idź po kolejne składniki. Ja coś wymyślę… - rzuciła w końcu. Po tym co przeszli nie zamierzała rezygnować z tego testu i oblać. Musieli do doprowadzić do końca.

          Uważnie obserwowała jego ruchy wyraźnie zaskoczona jego decyzją. Myślała, że ją tu zostawi na pastwę losu na poczet zaliczenia zadania. W końcu tak naprawdę zostało mu zebranie najłatwiejszych składników z całej listy. Kamień księżycowy i omnikulary można było nabyć w magicznym sklepie znajdującym się w Hogsmeade, a lunaskop, skrzydlaty klucz i eliksir wiggenowy były zapewne do znalezienia w Hogwarcie. Nie rozumiała więc dlaczego chłopak zaprzepaszczał szansę na zaliczenie dla niej. Faktem było, że ona sama nie znajdowała się w zbyt komfortowej sytuacji, a myśl o tym, że miałaby tu zostać sama napawała ją lekkim niepokojem.
Syknęła, kiedy sok z chrobotka dotknął jej zaczerwienionej skóry. Piekło. Piekło jak cholera. Zaraz jednak ból zaczął ustępować i poczuła nieporównywalną ulgę.
           Popatrzyła na niego jak na wariata. Zupełnie nie wiedziała gdzie są, ani jak daleko znajdują się błonia szkoły. Chyba jednak nie miała wyboru. Wątpiła, aby sama przeszła w tym stanie więcej niż kilka metrów. Objęła go przyciskając swoje ciało do jego i ułożyła głowę na jego ramieniu. W nozdrzach poczuła przyjemny męski zapach. Dźwignął ją, a ona ciaśniej zacisnęła ramiona wokół jego szyi, aby nie spaść. Ruszyli przed siebie. Lissa w duchu modliła się, aby tym razem jakiś stwór ich nie zaskoczył i tak się na szczęście nie stało. Okazało się, że byli bliżej zamku niż myśleli.
            -Dlaczego mnie po prostu nie zostawiłeś? – przerwała po chwili milczenie zaciekawiona jego decyzją  -Jestem przekonana, że twoi koledzy z domu postąpiliby zupełnie inaczej, więc dlaczego ty…
Westchnęła ciężko. Teraz chyba będzie miała wobec chłopaka ogromny dług do spłacenia. Musiała też w głębi siebie przyznać, że pomimo tego, iż Eddie był Ślizgonem, których wręcz nie trawiła to całkiem dobrze się ze sobą dogadywali. Mogła nawet zaryzykować stwierdzenie, że całkiem go polubiła. Podczas ich wizyty w Zakazanym Lesie ani razu z niej nie zadrwił, ani razu nie nazwał jej szlamą. Doceniała to.
            Wszystkie oczy uczniów na korytarzach były zwrócone ku nim kiedy dotarli do skrzydła szpitalnego. Ostrożnie zeszła z jego pleców i przysiadła na łóżku pokazując szkolnej pielęgniarce co znajdowało się pod prowizorycznym bandażem. Pani Pomfrey od razu po zobaczeniu toksyny pobiegła do swojego składziku po odpowiednie leki.
             -Idź do Hogsmeade po omnikulary i kamień księżycowy. Wszystko powinno być w sklepie u Derwisza i Bangesa. Może nawet uda ci się gdzieś znaleźć latający klucz – rzuciła podsuwając się nieco pod oparcie łóżka  -Ja ogarnę eliksir i lunaskop tu na miejscu.
Miała szczerą nadzieję, że pani Pomfrey zdziała cuda i już za kilka chwil będzie mogła z powrotem chodzić bez nieprzyjemnych boleści.
           -Eddie… - rzuciła jeszcze nim chłopak zdążył opuścić salę  -Dziękuję.

                 Zmarszczyła lekko czoło. On nazywał ją rasistką? Przyganiał kocioł garnkowi. Większość jego kumpli znała określenie „szlama” i nie omieszkała się go używać publicznie. Przemilczała jego słowa. Może nie wszyscy Ślizgoni byli podłymi szujami, ale mogła sobie dać uciąć rękę, że jednak znaczna część domu Salazara zostawiłaby ją w tym Zakazanym Lesie, nie wzywając nawet pomocy. Odprowadziła go wzrokiem, zanim zniknął za drzwiami Sali, a potem całą swoją uwagę przeniosła na Panią Pomfrey, która zajęła się jej zaczerwienioną nogą.
                  Minęła dłuższa chwila, zanim kobieta pozwoliła jej w ogóle wstać ze szpitalnego łóżka. Zabandażowana noga nie bolała już aż tak bardzo, ale z każdym kolejnym krokiem czuła jeszcze nieprzyjemne uczucie jakby miała zawieszony na niej ciężarek. Mimo to nie zamierzała odpuszczać swojego zadania. Lunaskop i eliksir wiggenowy nie był zbyt trudny do zdobycia, jeśli wiedziało się, gdzie szukać. Jej pierwszym przystankiem była Wieża Astronomiczna. Wdrapała się po schodach na sam szczyt i z dziecinną łatwością odnalazła szafkę, w której prosfesor Sinistra trzymała dodatkowe lunaskopy na zajęcia. Schowała jeden z nich szybko do worka, słysząc jakieś przytłumione głosy u podnóża schodów i czym prędzej popędziła do kolejnego przystanku, jakim była pracownia profesora Slughorna. W normalnych warunkach sama uwarzyłaby potrzebny eliksir, ale w tym wypadku zupełnie nie miała czasu, a kto powiedział, że nie można korzystać z drogi na skróty?
                 Na szczęście korytarz w lochach wydawał się pusty. Najwyraźniej o tej porze większość młodszych roczników była na zajęciach. Nawet teraz mogła usłyszeć donośny śmiech profesora od eliksirów dobiegający z jednej z sal.
               Niepostrzeżenie otworzyła drzwi do magazynku, w którym znajdowały się wszystkie składniki do warzenia eliksirów oraz i same przyrządzone eliksiry.
               -Accio eliksir wiggenowy – mruknęła i po chwili fiolka z zielonkawym płynem już znalazła się w jej rękach. Zanim jednak wyszła, kątem oka spostrzegła kolejną buteleczkę podpisaną „sok z chrobotka”. Chwyciła również i tą, po czym wyślizgnęła się z pomieszczenia. Usłyszała jakieś kroki zbliżające się w jej kierunku, wrzuciła wszystko do swojej torby i ruszyła w przeciwną stronę.
              Dziedziniec wręcz pękał w szwach od wszystkich uczniów. Jedni mieli dumne miny, inni wręcz szlochali z powodu niemożności zdobycia języka błotoryja czy też jaj popiełków. Wcale się im nie dziwiła. Zdobycie tych składników od niej i Parkinsona również kosztowały sporo wysiłku. A właśnie… Gdzie był ten Eddison? Rozejrzała się uważnie, ale nigdzie go nie dostrzegła. Zaczynała się nieco niepokoić.
                Na plac wyszli nauczyciele. Snape, Sprout oraz Flitwick. Nigdzie nie było profesor McGonagall. Podskoczyła w miejscu, kiedy nagle obok niej pojawił się Ślizgon. Szeroki uśmiech pojawił się na jej twarzy, kiedy dowiedziała się, że udało mu się zebrać pozostałe rzeczy z listy.
               -Dobra robota – powiedziała wesoło.
               Wszyscy ustawili się w kolejkę, a nauczyciele po kolei sprawdzali zawartość toreb. Okazało się, że zaliczali zadanie od trzech przedmiotów. Przynajmniej profesor Sprout i Flitwick byli tego zdania. Snape jednak nie był zbytnio zadowolony i co jakiś czas komentował uczniów, którzy pokazywali w torbach mniej niż sześć z nich.
              -Żałosne, naprawdę żałosne – usłyszała, kiedy już byli blisko profesora. Uchylili torby, a w oczach Snape’a pojawił się dziwny błysk zdumienia.
            -No proszę… Wszystko zdaje się być na swoim miejscu. Z wyjątkiem tego klucza… Co się z nim stało? Ktoś na nim usiadł? – zapytał profesor zaklęć i roześmiał się w swój charakterystyczny sposób -Gratulacje, obydwoje otrzymujecie Wybitny za to zadanie.
             Lisa odetchnęła w duchu. Może i nie postąpili do końca fair, ale uznała, że nie było innego wyjścia. Musieli nieco pokombinować.
               -Udało się! Tak się cieszę! – nie mogła się jakoś powstrzymać i przytuliła Parkinsona. Zaraz jednak chyba zorientowała się co ona właściwie robi, więc czym prędzej odsunęła się i odchrząknęła wiedząc, że kilka par oczu, są skierowane ku nim.
              -Oby więcej nikt nie wpadł na tak durny pomysł. A nawet jeśli to mam nadzieję, że znów nas sparują. Całkiem niezły z nas zespół – powiedziała uśmiechając się.
              -Panno Quinn – za jej plecami rozległ się znajomy głos opiekunki Gryffindoru -Chciałabym zamienić z panią dwa słowa.
               Kobieta wydawała się blada i nieco przygaszona. Zastanawiała się czy coś się wydarzyło, czy może chce porozmawiać o incydencie, który miał miejsce w Zakazanym Lesie. A może w jakiś sposób dowiedziała się o ich małym oszustwie.
             -Oczywiście. Już idę – odparła i zwróciła się jeszcze do Eddisona -Widzimy się na kolacji.
            Ścisnęła go jeszcze lekko za ramię, po czym podążyła za profesorką do zamku.
            Cała droga przebiegła w milczeniu. Nawet po przekroczeniu progu jej gabinetu przez dłuższy czas żadna z nich nie odezwała się ani słowem. McGonagall zajęła miejsce przy biurku i wskazała miejsce naprzeciwko siebie. Jej mina była naprawdę poważna, a oczy przepełnione smutkiem. Lisa zastanawiała się o co może chodzić, ale nie poganiała jej.
                -Zdarzył się pewien… incydent w Londynie – zaczęła niepewnie kobieta.
                Lisa, aż zesztywniała. Miała złe przeczucia co do tej rozmowy.
                -Jaki incydent…? – spytała niepewnie czując, że gula podchodzi jej do gardła.
                -Posterunek policji, na którym stacjonował twój tata został zaatakowany… - widziała, że McGonagall starała się jak najdelikatniej dobierać słowa. Powoli podsunęła blondynce gazetę Proroka Codziennego. Lisa lekko drżącymi dłońmi uniosła czasopismo i od razu spostrzegła na pierwszej stronie ruchome zdjęcie znajomego płonącego budynku. Jednak najbardziej przykuł jej uwagę nagłówek: „Kolejny atak Śmierciożerców. Tym razem obrali na cel mugolski posterunek policji. Co będzie następne?” Niżej była podana liczba ofiar: 26. Wszystkie śmiertelne. W jej oczach zakręciły się łzy.
              -Bardzo mi przykro, Liso…
              -Nie… Nie, nie, nie… To niemożliwe, żeby on… - głos ugrzązł w jej gardle. Nie potrafiła sobie nawet tego wyobrazić.
            -Wiem. Wiem, skarbie. Tak mi przykro – kobieta poderwała się z krzesła i mocno przytuliła gryfonkę, która wybuchła płaczem.
            Nie wiedziała ile czasu spędziła w ramionach McGonagall. Za oknem zrobiło się już kompletnie ciemno. Przegapiła kolację, ale i tak nie potrafiłaby nic przełknąć. Nie chciała iść do wieży Gryfonów. Już pewnie plotka się rozniosła, skoro wypisują o tym w Proroku Codziennym. Wyszła na zewnętrz. Nieprzyjemny wieczorny chłód objął jej ramiona. Przysiadła na jednej z ławek i popatrzyła na jezioro oświetlone przez blask księżyca. Czuła się źle. Jakby dostała czymś ciężkim w głowę. Zacisnęła usta w wąską linię, a po jej policzkach po raz kolejny spłynęła tona łez. Ból, który teraz odczuwała po stracie bliskiej osoby ogarniał teraz całe jej ciało. Nie wiedziała jak dalej funkcjonować. Miała wrażenie, że się dusi. Panika wyraźnie zaczęła przejmować nad nią kontrolę. Starała się złapać oddech, ale powietrze zdawało się nie docierać do jej płuc. Zsunęła się z ławki i opadła na kolana mając wrażenie, że to już koniec.

           Czuła jakby musiała walczyć o każdy oddech. Jej płuca paliły niemiłosiernie, a gardło było zaciśnięte tak, jakby ktoś zaciskał na nim niewidzialne palce. W jej oczach pojawił się strach. Miała poczucie, że jeśli tak dalej pójdzie to po prostu się udusi, jednak nie potrafiła w żaden sposób nad tym zapanować. Łzy spływały niekontrolowanie po jej policzkach, a jej ciało niekontrolowanie drżało. Chciała krzyczeć. Wołać o pomoc, jednak nie potrafiła wydobyć z siebie żadnego słowa.
            Po chwili usłyszała swoje imię, a potem czyjaś dłoń spoczęła na jej ramieniu, więc gwałtownie uniosła głowę. Potrząsnęła głową, kiedy poprosił, aby oddychała.
              -Nie… mogę… - powiedziała cicho, a jej oddech stał się jeszcze bardziej przyśpieszony i gwałtowniejszy. Powędrowała wzrokiem za jej dłonią, która spoczęła na jego piersi. Skupiła się na jego równomiernie poruszającej się klatce piersiowej. Jakby zahipnotyzowana, w myślach zaczęła odliczać rytm jego oddechu. Raz, dwa, trzy, cztery… Raz, dwa, trzy, cztery… Później zamiast łapczywie łapiąc powietrze ustami to wdechy zaczęła robić nosem, aż w końcu oddychała równomiernie i głęboko. Płuca przestały palić, a nieprzyjemny ciężar zupełnie zniknął z jej klatki piersiowej. Oddychała. Żyła. Wszystko dzięki niemu.
            -Dziękuję… - odparła, kiedy już w pełni odzyskała głos.
           Przez moment nastała między nimi głucha cisza. Przyglądali się sobie, jakby czekając na to, aż któreś z nich pierwsze się odezwie. Lisa przetarła wierzchem swojej dłoni mokre od łez policzki. Jej druga, drobna dłoń wciąż spoczywała na jego piersi przytrzymywana przez jego palce.
           -Co… Co ty tutaj robisz? Jest już pewnie bardzo późno – zapytała pociągając nosem i przyjrzała mu się uważnie. Myślała, że o tej porze błonia będą zupełnie puste, a większość uczniów będzie już w swoich dormitoriach przez ciszę nocną. Mimo wszystko była wdzięczna losowi, że Eddie ją znalazł. Gdyby nie on, możliwe, że o poranku ktoś znalazłby jej ciało leżące u brzegu jeziora.
          Pewnie wyglądała teraz okropnie. Czuła, że jej oczy były zaczerwienione i lekko popuchnięte. Pewnie był to nieco żałosny widok.
Zerknęła w kierunku wejścia do zamku. Zupełnie nie miała ochoty wracać do wieży Gryffindoru. Nie chciała konfrontować się ze swoimi kolegami i co najważniejsze nie chciała obudzić się kolejnego dnia, wiedząc, że jutro pewnie będzie się czuła jeszcze gorzej. A ona nie chciała czuć się gorzej.

                 Zerknęła na niego uważnie wysłuchując jego historii dotyczącej spotkania z Maffoyem oraz jego świtą. Nie mogła powstrzymać delikatnego uśmiechu, który sam cisnął jej się na usta, kiedy starała się w swojej głowie wyobrazić sobie jak mogła potoczyć się ich konfrontacja.
                -Zgaduję, że pewnie nie udało mu się ciebie przekonać – powiedziała lekko rozbawiona. Draco Malfoy był jednym z tych ludzi, których wręcz nienawidziła. Był od niej o rok młodszy, to fakt, ale nie przeszkadzało mu to w ubliżaniu jej. Szczególnie, kiedy przyłapywała go, kiedy wałęsał się po szkole po dozwolonej godzinie, a na upomnienie rzucał w nią typowymi niekulturalnymi obelgami i straszył jego ojcem. Dlatego też w głębi duszy cieszyła się, że coś szło nie po jego myśli.
               Wzrok zawiesiła na chusteczkę z ładnym haftem. Przyjęła ją z wdzięcznym uśmiechem i otarła niezgrabnie nos. Poczuła się w pewnym sensie nieco zawstydzona tym, że chłopak widział ją w takim stanie. Nie przyjaźnili się. A on nie miał powodu, aby się nią w żadnym stopniu przejmować. A jednak, te drobne gesty z jego strony sprawiły, że Lisa poczuła się nieco lepiej.
              Powoli skinęła głową na jego propozycję. Nieważne jak bardzo chciała uniknąć konfrontacji z innymi gryfonami to chyba jednak bez tego się nie obejdzie.
                 -Chodźmy. Zanim jakiś nauczyciel nas przyłapie i będziemy musieli szorować wszystkie toalety szczoteczką do zębów Filcha – uśmiechnęła się nikle. Musiała chyba po prostu udawać, że wszystko było w porządku. Wylała z siebie już wystarczającą ilość łez.
              Weszli z powrotem do zamku, a następnie skierowali się na siódme piętro, gdzie mieściła się wieża Gryffindoru. Przez większość czasu po prostu szli w milczeniu i chyba żadne z nich nie mogło narzekać na przyjemną ciszę, przerywaną jedynie stukotami ich butów.
                -Dziękuję za odprowadzenie i… za wszystko inne – powiedziała łagodnie ściskając delikatnie w dłoni jego materiałową chusteczkę.
              -Dobrej nocy, Eddie – rzuciła jeszcze, a następnie przeszła przez portret Grubej Damy.
             Na szczęście nie spotkała nikogo w pokoju wspólnym, więc czym prędzej udała się do części sypialnianej dziewcząt. Kiedy weszła do pokoju, który dzieliła razem z Beth i Winnie nastała kompletna cisza. Dziewczyny już otwierały usta, ale Lisa uciszyła je gestem w dłoni.
              -Nie mam ochoty o tym rozmawiać. Proszę, nie dziś – powiedziała na co obie gryfonki lekko pokiwały głową i dały jej spokój, a ona w spokoju mogła położyć się do łóżka.
              Kolejny dzień wydawał się jeszcze bardziej przytłaczający niż poprzedni. Zaraz po zejściu na śniadanie, została wręcz „zaatakowana” przez swoich kolegów i koleżanki. Każdy mówił jak to bardzo im przykro z powodu tego co się stało. Przytulali ją i pocieszali w każdy możliwy sposób. Lisa była im wdzięczna za tą troskę, ale mimo wszystko wolałaby po prostu mieć dla siebie trochę więcej przestrzeni. Mimo wszystko nie komentowała tego nijak, pozwalając, aby tamci poczuli się nieco lepiej wiedząc, że cokolwiek zrobili.
            Na pierwsze zajęcia ze Starożytnych Run poszła w towarzystwie Masona Williamsa. Jej najlepszego przyjaciela. Brunet o jasnoniebieskich tęczówkach obejmował ją ramieniem idąc korytarzem. Co jakiś czas zerkał na nią, jakby chciał jej coś powiedzieć. Lisa w końcu nie wytrzymała.
               -No co? – wypaliła przyglądając mu się uważnie. Chłopak zamrugał kilkukrotnie zmieszany, ale zaraz odchrząknął.
             -Nie chciałem tego mówić wcześniej, ale… Nie podoba mi się, że zadajesz się z Parkinsonem. To śliski gość i ty dobrze o tym wiesz. Zresztą zupełnie jak ci wszyscy Ślizgoni – zmarszczył brwi.
               Lisa westchnęła ciężko i pokręciła głową.
               -On… Nie jest taki jak ci się wydaje – nie chciała wspominać o wczorajszym wieczorze, bo musiałaby się znów tłumaczyć ze swoich emocji.
             -Naprawdę? A ja myślę, że jest taki jak pozostali. Zobaczysz, że się na nim jeszcze przejedziesz, Liss. Prędzej czy później. A wtedy….
             -Wtedy, co? – zapytała czując się coraz bardziej poirytowana.
            Mason zatrzymał się, zmuszając Lisę, aby zrobiła to samo. Potarł lekko jej ramiona i popatrzył jej w oczy.
          -Ja po prostu się o ciebie martwię, okej? Nie chcę znowu widzieć jak płaczesz, a on… Uwierz mi, nie jest towarzystwem dla ciebie – westchnął.
           Dziewczyna popatrzyła na niego uważnie i poczuła się jeszcze bardziej zła. Dzień się dopiero zaczął, a ona już miała ochotę, aby się skończył.
              -Wiesz co? Nie musisz się o mnie martwić. Jestem już duża i umiem sama podejmować decyzję z kim chce, a z kim nie chce się zadawać. I błagam już nie wracajmy do tej rozmowy – warknęła nie kryjąc swojej irytacji. Mason odetchnął głęboko, ale pokiwał głową rozumiejąc komunikat po czym zajęli miejsca w klasie.
             Starożytne Runy dzisiejszego dnia przestały się wydawać Lisie interesujące. Zazwyczaj naprawdę pałała do tych zajęć dużą sympatią, ale dziś w ogóle nie potrafiła się skupić na odczytywaniu symboli, ani na słowach profesor Babbling. Nieprzespana noc dawała o sobie znać, bo z każdą kolejną minutą jej powieki coraz bardziej opadały. Chyba przysnęło jej się na krótką chwilkę, bo kiedy ponownie otworzyła oczy, na tablicy było już zupełnie coś innego. Nawet dostrzegła niezbyt pochlebne spojrzenie nauczycielki, ale chyba ze względu na okoliczności nie skomentowała tego, że gryfonka przysnęła na jej zajęciach.
            Miała ochotę strzelić w siebie zaklęciem, kiedy przypomniała sobie, że kolejną czekającą ją lekcją była Historia Magii. Nie miała ochoty słuchać kolejnego nudnego wykładu profesora Binnsa ani tym bardziej siedzieć w swoim dormitorium zamknięta w czterech ścianach, więc postanowiła, że zaraz po Runach wybierze się do Hogsmeade. Poczekała jedynie, aż korytarze nieco opustoszeją, żeby nie wzbudzać żadnych podejrzeń, że kręci się niedaleko jednookiej wiedźmy.
            Nie zdążyła nawet dostać się na trzecie piętro, kiedy na schodach minęła się z Malfoyem.
           -Ej Quinn! – zawołał, na co ona przystanęła i zerknęła na niego przez ramię -Jakie to uczucie, kiedy dowiadujesz się, że twój ojciec i reszta mugoli byli do niczego w starciu z kilkoma czarodziejami? Pewnie płakali tam jak małe dzidzie błagając o litość.
             Zacisnęła pięści, a mięśnie szczęki jedynie delikatnie jej drgnęły. Później zupełnie nie wiedziała co w nią wstąpiło. Rzuciła się na blondyna z pięściami. Udało jej się wymierzyć dwa solidne ciosy w jego szczękę. Zamachiwała się po raz kolejny, ale ktoś skutecznie chwycił ją za ramiona i uniemożliwił ruchy. Dopiero teraz spostrzegła strużkę krwi cieknącą z jego wargi i zasiniony policzek.
            -Jak śmiesz! Głupia, plugawa szlamo! – warknął po czym uderzył ją w brzuch tak mocno, że blondynka aż zgięła się w pół. Później chwycił jej szczękę i zacisnął na niej swoje palce zmuszając ją do tego, by patrzyła mu w oczy.
            -Już niedługo i wytępią was wszystkich. Co do jednego… - wyszeptał, a na jego twarzy zaistniał złośliwy uśmieszek -A takie szlamy jak ty czy Granger, pójdą na pierwszy ogień. Obiecuję ci to.

              Zacisnęła mocno szczękę czekając na odpowiedni moment, a kiedy poczuła jak uścisk Crabbe’a  się poluźnia momentalnie rzuciła się na Dracona przewalając go na zimną posadzkę. Uderzyła go prosto w nos słysząc szczęk kości. Głośny jęk wyrwał się z jego ust. Spojrzał na Lisę nienawistnym spojrzeniem i również mocno jej przyłożył. Poczuła pieczenie na wardze i ciepłą strużkę krwi cieknącą po jej podbródku. Znów poczuła jak czyjeś ręce ją obejmują. Czemu po prostu nie pozwolili załatwić im tej sprawy między sobą?
                 -Naprawdę twoi koledzy tak bardzo martwią się, że przegrasz z dziewczyną? – parsknęła złośliwością. Widziała jak emocje zmieniają się na jego twarzy. Ocierał z przerażeniem krew cieknącą z jego nosa, a po wypowiedzianych słowach gryfonki, narastał w nim gniew i obrzydzenie.
              Dopiero teraz zauważyła, że wokół nich zebrało się sporo gapiów – głównie Ślizgonów, którzy z ekscytacją kibicowali Malfoyowi.
              -O! Przyszedł rycerz na czarnym koniu! - głos jakiegoś Ślizgona przebił się przez tłum i wszyscy popatrzyli w kierunku, który wskazywał. Eddison Parkinson stał pośród swoich, z bułką w dłoni. Wydawał się niepocieszony, że ktoś w ogóle zwrócił na niego uwagę.
              -Przyszedłeś uratować swoją szlamiastą księżniczkę, Parkinson? – blondynka zacisnęła zęby. Nie potrzebowała ratunku. Wystarczyłoby, żeby ten debil wypuścił ją ze swoich silnych, kleistych od resztek jedzenia rąk, a sama skutecznie rozprawiłaby się z Draco.
             Uśmiechnęła się z dumą, kiedy Parkinson pochwalił jej dzieło wykonane na twarzy Malfoya. Wiedziała, że jeszcze chwila, a mogłaby doprowadzić chłopaka do płaczu. Próbowała się wyrwać, ale im bardziej się szarpała, tym bardziej Vincent Crabbe wykręcał jej ręce sprawiając jej przy tym nieprzyjemny ból. Odprowadziła Eddisona wzrokiem, a potem z powrotem popatrzyła na jej zdenerwowanego przeciwnika.
              -Ty mała, plugawa, wredna szla….
              -Co tu się dzieje? – usłyszała za sobą głos profesora Snape’a. Jej ręce momentalnie zostały uwolnione. Część gapiów rozpłynęła się na korytarzu w ułamku sekundy. Świetnie… Jeszcze tego jej tutaj brakowało.
               Mężczyzna uważnie wodził wzrokiem od niej po Dracona, który nagle zrobił się potulny jak baranek.
              -Na zajęcia. Natychmiast – rzucił. Lisa już miała zamiar odejść, ale profesor Obrony Przed Czarną Magią skutecznie jej w tym przeszkodził -Chwileczkę… Wasza dwójka ma mi w tej chwili wyjaśnić co się przed chwilą wydarzyło.
              -Ona zaczęła, panie profesorze! Rzuciła się na mnie bez powodu, bo powiedziałem, że jest mi przykro z powodu tego zamachu na… no tym… jak to mugole nazywają? No nie ważne! W każdym razie mówiłem jej jak bardzo jej współczuję straty, a ona rzuciła się na mnie z pięściami! Ałłł… - dotknął swojego rozwalonego nosa, a blondynka pokręciła głową.
                -Ty mały obrzydliwy karaluchu… - no nie przemyślała tych słów w obecności Snape’a.
             -Panno Quinn! Odejmuje Gryffindorowi pięćdziesiąt punktów, a po lekcjach proszę się zgłosić na szlaban do pana Filcha. Jestem pewien, że znajdzie pani jakieś ciekawe zajęcia, aby mogła pani przemyśleć swoje postępowanie.
              -Ale profesorze…!
            -Nie chcę tego słuchać. Panie Malfoy, proszę się udać do pani Pomfrey, która powinna zrobić co w jej mocy, aby naprawić to co się dzieje na pana twarzy. A panna Quinn zdaje się ma teraz zajęcia z profesorem Binnsem. Zapraszam za mną. Upewnię się, że dotrzesz tam bez żadnych zbędnych przygód – odparł tonem nieznoszącym sprzeciwu. Udało jej się go wybłagać o krótką wizytę w łazience, aby mogła zmyć z siebie resztki krwi.
            Kiedy weszli do odpowiedniej sali, zajęcia z historii magii już trwały. Wszyscy momentalnie podskoczyli w swoich ławkach zaskoczeni, że dzieje się cokolwiek innego niż biadolenie starego ducha i zwrócili swój wzrok prosto na nią i profesora Snape’a.
           -Przyprowadziłem zbłąkaną uczennicę – rzucił lekko popychając ją w głąb sali. Omiótł wzrokiem jeszcze wszystkich uczniów, jakby szukając czegoś co byłoby złamaniem szkolnego regulaminu. Następnie zarzucił swoją pelerynką i zniknął za zamkniętymi drzwiami.
            Lisa odetchnęła i wzrokiem poszukała jakiegoś wolnego miejsca. To na którym zazwyczaj siedziała było zajęte, więc powolnym krokiem przeszła na sam koniec pomieszczenia i zajęła miejsce w ławce przy oknie. Dwie ławki od niej spostrzegła Eddi’ego. Ich spojrzenia na moment spotkały się ze sobą, ale dziewczyna dość szybko odwróciła wzrok. Jej plany ucieczki z tych zajęć spaliły na panewce, więc musiała je jakoś przeżyć.

                  Zupełnie nie słuchała tego, co miał do przekazania profesor Binns. Mogliby zatrudnić kogoś świeższego, kto z większym zaangażowaniem opowiadałby o historii magii, a nie wiecznie o wojnie Goblinów. Dlatego też przez całe zajęcia skupiła się tylko i wyłącznie na własnych myślach, wpatrując się w krajobraz za oknem.
                  Nawet nie sądziła, że tak można się cieszyć z zakończenia zajęć. Szybkim krokiem wyskoczyła na korytarz kierując się na kolejną lekcję.
                 -Lisa! Hej, zaczekaj! – obróciła się przez ramię i przystanęła widząc przepychającego się przez tłum Masona. Chwycił ją za nadgarstek i odciągnął na bok, aby nie zostali staranowani przez resztę uczniów. Popatrzył na nią uważnie. Palcami delikatnie przejechał po świeżej ranie na jej wardze.
                 -Co się stało? – spytał z troską. Lisa wzruszyła jedynie ramionami.
                -Mała potyczka z Malfoyem – powiedziała, jakby to było nic nadzwyczajnego. Czasami zdarzały jej się bójki. Nie tylko ze Ślizgonami.
                -Mała? - zapytał i uniósł brwi z niedowierzaniem.
                -Bardzo piecze? - posłał jej tak smutne spojrzenie, że ona aż sama musiała spuścić wzrok.
               -Nie. To nic takiego. Malfoy wyglądał gorzej – mruknęła na co Gryfon roześmiał się tylko cicho. Chyba udało jej się go rozbawić.
               -W to nie wątpię – odparł i pogłaskał jej ramię.
                Jakoś udało im się przebrnąć przez większość zajęć. Zaklęcia były już ostatnie, a potem mieli wolne. No wszyscy poza Lisą, która jak na złość musiała złożyć wizytę Filchowi. Nawet nie chciała sobie wyobrażać jaką „aktywność” wymyśli jej woźny.
                 Zajęła miejsce w jednej z ławek czekając, aż profesor Flitwick rozpocznie zajęcia. Były one zupełnie inne niż w Historia Magii i Binnsa. Trzeba było uważnie słuchać poleceń profesora, aby przypadkiem czegoś nie wysadzić tak jak w przypadku Seamusa Finnigana. Z tego co wiedziała to on praktycznie co roku powodował, że zajęcia z Zaklęć były wybuchowe.
               Zerknęła do tyłu, kiedy poczuła lekkie szturchnięcie w ramię, a potem lekko zmarszczyła czoło widząc na swojej ławce nieduży zwinięty skrawek papieru. Rozwinęła go i przeczytała wiadomość.
                ” Chcesz pójść ze mną na kolację do Slughorna w następną sobotę?”
                Uniosła lekko brwi. Czy Eddison właśnie zapraszał ją jako osobę towarzyszącą do Klubu Ślimaka? Ją? Gryfonkę mugolskiego pochodzenia?  Wydawało jej się to nieco dziwnie podejrzane. Jednak od razu przypomniały jej się jego słowa wypowiedziane w sali szpitalnej. „Nie każdy Ślizgon to fiut bez serca”. Czy jakoś tak.
               Spojrzała na niego ponownie. Było coś przyciągającego w jego osobie. Na tyle, że blondynka pokiwała lekko głową, tym samym zgadzając się być jego parą. Klub Ślimaka… Słyszała różne pogłoski na jego temat. Zazwyczaj nie były one zbyt przychylne. Podobno przyjęcia organizowane przez profesora Slughorna były wyjątkowo nużące. Może jednak tym razem będzie nieco inaczej skoro Lisa pojawi się w towarzystwie Eddie’go Parkinsona. Na pewno wywołają sporą sensację. Zwłaszcza wśród Ślizgonów. Może to będzie kolejna okazja, aby utrzeć nosa Draconowi. Tym razem w przenośni.
                Lekcja skończyła się wyjątkowo szybko. Lisa pożegnała się z Masonem i szybko skierowała się do wieży Gryffindoru, aby przebrać się przed spotkaniem z Filchem i panią Norris. Była wręcz przekonana, że praca, którą będzie wykonywać będzie czysto fizyczna. I pewnie będzie dotyczyć sprzątania.
               W tym samym czasie Mason Williams odprowadził przyjaciółkę wzrokiem, zanim nie zniknęła za rogiem korytarza, a potem rozejrzał się uważnie po uczniach, którzy opuszczali salę profesora Flitwicka.
             -Ej! Parkinson, zaczekaj! – krzyknął za nim i przyśpieszył kroku, aby go dogonić. Na szczęście był sam, bez swoich kolegów.
             -Co ty kombinujesz? Z Lisą? – zapytał nie kryjąc niezadowolenia z tego, że w ogóle się do niej odzywał.
             -Masz ją zostawić w spokoju – warknął próbując wyglądać i brzmieć groźnie -Obydwoje wiemy jak to się skończy. Ty i twoi koledzy już nieraz nabijaliście się z mugolaków. Co tym razem? Chcesz jej zrobić jakiś żart? Zabawić się z nią, a potem porzucić? Nie widzisz, że już teraz jest w rozsypce po stracie ojca? Mówię do ciebie!
             Chwycił jego ramię i obrócił do siebie mając wrażenie jakby Parkinson go w ogóle nie słuchał. Wkurwiał go. Okropnie go wkurwiał.