New Generation

Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie jest szkołą znajdującą się na terenie Szkocji. Założona ponad tysiąc lat temu przez czwórkę największych czarodziejów: Godryka Gryffindora, Salazara Slytherina, Helgę Hufflepuff oraz Rowenę Ravenclaw cieszy się ogromną popularnością nie tylko wśród czarodziejów Wielkiej Brytanii ale i całej Europy. Co roku jej mury przepełniają setki młodocianych osób chcących poszerzać swoją wiedzę magiczną. A przynajmniej było tak zanim Lord Voldemort oraz jego Śmierciożercy zniszczyli zamek podczas Bitwy o Hogwart. Szkoła została odbudowana przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego i nauczanie wróciło na właściwe tory.
Od wielkiej bitwy minęło ponad 20 lat. Lord Voldemort przestał istnieć, a Śmierciożercy zostali zamknięci w Azkabanie na wieki, jednak czy to oznacza koniec kłopotów dla naszych młodych czarodziejów?
Coraz częściej odnotowywano zbrodnie popełnione przez czystokrwistych czarodziejów na mugolach. Plotki mówią o formujących się ugrupowań fanatyków i czcicieli Gellerta Grindelwalda jednego z najpotężniejszych czarodziejów na świecie. Obecny dyrektor Hogwartu profesor Minerva McGonagall robiła co mogła, aby w murach szkoły panował spokój, a niepokoje społeczeństwa dotyczące tajemniczych zbrodni nie zaprzątały głów uczniów.
Wszystko zmienia się, gdy pewnego grudniowego poranka po balu bożonarodzeniowym w szkolnych podziemiach woźny odkrywa zwłoki ucznia pochodzenia mugolskiego oraz napis na ścianie wykonany krwią „Brudna krew musi odejść”.



G R Y F F I N D O R

♂ Syn George'a i Daphne Weasleyów -@Kalsi jako Nicholas Weasley
♀ Córka Nevilla i Catherine Longbottom -@Fojbe jako Lana Longbottom
♂ Syn Luny i Rolfa Skamander -@LadyFlower jako Lysander Skamander
♀
♂ -@Heartstorm jako Benjamin Simmons
...

S L Y T H E R I N

♂ Syn Gebrielle Delacour-Lefrançoi i Jean-Yves Lefrançoi - @Fojbe jako Napoléon Lefrançois
♀ Córka Dracona i Astorii Malfoy - @Kalsi jako Florence Malfoy
♂ Syn Blaise'a Zbiniego -@Fojbe jako Zacharius Zabini
♀
♂ Syn Mallory i Warrena Rhodes - @Calinda jako Lawrence Rhodes
...

H U F F L E P U F F

♂ Syn Alexandra i Mariki Dumbledore - @Eeve jako Phoenix Dumbledore
♀ Córka Alexandra i Mariki Dumbledore - @Kalsi jako Gwendolyn Dumbledore
♂
♀ Córka Hermiony i Rona Weasleyów -@LadyFlower jako Isabelle Weasley
♂
♀ Córka Aster i Harry'ego Spring - @Calinda jako Rosemary Spring
...

R A V E N C L A W

♂ Syn Percy'ego i Audrey Weasleyów - @Eeve jako Steven Weasley
♀ Córka Luny i Rolfa Skamander -@LadyFlower jako Lucy Skamander
♂ Syn Theodora i Camilli Nott@Heartstorm jako Elijah Nott
♂ Syn Jaspera i Diany Prince -@Cool_Free_Nickname jako Damien Prince
♀
...



1. Wygląd postaci realny
2. Orientacja dowolna byleby była w miarę równowaga
3. To samo tyczy się płci
4. Można wziąć kilka postaci
4. Informujemy o dłuższych nieobecnościach
5. Discord mile widziany [/u][/u]

***

Płomień zmniejszył się, aby zaraz całkowicie ustać. Przed jego oczami nie było już Florence, ani posiadłości Malfoyów, tylko kamienna ściana ozdobiona podobizną jakiegoś dalekiego krewnego.Odgłosy obcasów matki głucho  uderzających o każdy stopień schodów prowadzących na piętro odbijały się po opustoszałym holu. Myślał, że jest sam. Przetarł dłonią twarz i westchnął ciężko. Dzisiejsza noc przyniosła rzeczy, których nie chciał i nie wiedział jak się uporać.

Zauważył ojca. Stał nieopodal  kominka, rozpinał guziki od mankietów. Uniósł wzrok na syna. Długa, przeciągła wymiana spojrzeń między mężczyznami z której  Elijah zrozumiał, że ojciec coś wie. Tylko co? “Chłopak śmierdzi czarną magia.” Podsłuchane słowa odbijały się echem w jego głowie.

— Chcesz mi coś powiedzieć?

Cisza. Cisza mrożąca krew w żyłach i kradnąca oddech. Cisza podczas której bał się odwrócić wzrok od ciemnobrązowych - niemal czarnych - oczu ojca. Cisza, która sprawiałą, że czuł się niczym przestępca przyłapanym  na zbrodni, a przeciez to nie on był złoczyńca w tej historii… I w tracie tej ciszy po raz pierwszy pomyślał, że jego ojciec mógłby być w to wszystko zamieszany.

Czy mogłoby to być prawdą? Sposób w jaki Theodore patrzył na syna, zdradzał, że musiał coś wiedzieć, ale czy wiedział wszystko czy tylko się domyślał? Czy brał w tym udział czy był tylko obserwatorem? Znał prawdę czy ją szukał? Po której stronie stał Theodore Nott?

—... Nie. — Odpowiedź wybrzmiała i zawisła między nimi, a cisza po niej była jeszcze gorsza od poprzedniczki. Coś w oczach Theodore zamigotało, a chwilę później pokiwał jedynie głową i odszedł. Bez słowa, bez pożegnania. Elijah został naprawdę sam na korytarzu i nie wiedział czy podjął najgorszą czy najlepszą decyzja w życiu niemówiąc ojcu  prawdy.

Noc była trudna. Rozmowa z ojcem pozbawiła go resztek opanowania. Długo chodził rozgorączkowany po swoim pokoju.Wydarzenia z tego wieczoru rozgrywały się w kółko i w kółko w jego głowie. Taniec, twarz Florence, twarz Erin, pogrążony w mroku korytarz i głos ojca dochodzący zza zamkniętych drzwi, pokój, zniekształcone dźwięki z podsłuchu, chimery…Chimery, paskudnę i ospałe… I to właśnie ta ich obojętność na pojawienie się Florence i Elijah była najstraszniejsza oraz te przerażające całkowicie białe oczy, które wydawały mu się znajome.  

Był taki moment w trakcie nocy, gdy chciał wrócić do dworu Malfoyów. Teleportować się na skraj ich posiadłości i wysłać patronusa do Florence, aby wymknęła się do niego. Przy niej bez problemu mógłby przemknąć niezauważony pod zaklęciami ochronnymi i wślizgnąć się do środka. Do miejsca, w którego podziemiach kryły się krwiożercze bestie stworzone do mordowania tych nieczystej krwi  i w którym była Florence, prawdopodobnie dzieląca z nim ten sam przytłaczający, pełen obaw stan.

Wyczarował patronusa. Nie po to aby był posłańcem, ale by się uspokoić. Pustym wzrokiem obserwował jak mały urocjon biega od ściany do ściany. Palce Elijah drżały bezwarunkowo.  Zaklęcie wymagało przywołania obrazu sprzed wielu  lat, szum morza, piaszczysta plaża, dziadek w białej koszuli trzymając go za rękę. To wspomnienie wywołało następne znacznie odsunięte w czasie, czternastę urodzini Elijah i prezent, który dostał wtedy od mężczyzny.

Drewniana, kwadratowa szkatułka z pozłacanymi zdobieniami leżała na szczycie szafy. Przedmiot starszy od wielu dzisiejszych krajów, tkwił zapomniany i nieotwierany od miesięcy. Wieko pokryte było warstwą kurzu. Trzymał ją długo w dłoniach nim zdecydował się otworzyć. Na pierwszy rzut nie obeznanego oka nie było w niej nic nadzwyczajnego, kilka kolorowych kamieni i biżuteria, ale wystarczyło skupić wzrok, aby dostrzec magiczne runy i inkantację wyryte na metalach oraz delikatne pulsowanie magii z rdzenia minerałów.

Czarny pierścień, którego środek przecinała cienka obręcz z pokruszonego kamienia księżycowego wydawał się najmniej interesujący, ale to właśnie jego szukał Elijah. Poczuł przyjemne ciepło i mrowienie, gdy tylko jego palce zetknęły się z ciemnym metale, a magiczne runy wyryte po wewnętrznej stronie  delikatnie rozbłysły na krótką, ledwie zauważalną chwilę. Magia przebiegał przez jego ciało, gdy założył pierścień na wskazujący palec lewej ręki. Ogarnęło go ciepło i spokój, znikł przytłaczający ciężar na ramionach, gorączkowe, rozbiegane myśli zwolniły i przyjęły spójny tor. Ulga, którą napawał się nieokreślona ilość czasu.

Osamotniony na jego pierścień mógł zbytnio przyciągać niechciany wzrok. Ze szkatuły wybrał więc więcej biżuterii.  Rodowy sygnet wytworzony przez gobliny zgodnie - z rodzinną tradycja- z okazji jego siedemnastych urodzin, bogato zdobiony czarno- srebrny pierścień będący w rodzinie jego matki od pokoleń i prosta srebrna obrączka, przyozdobił kolejno palec serdeczny i wskazujący prawej ręki oraz mały palec u lewej.  Przyjrzał się swoim dłoniom dawniej pozbawionych biżuterii, wydawały się obce.

Zasnął z łatwością, a magia czarnego pierścienie uchroniła go przed niechcianymi snami… Chociaż tuż po zamknięciu powiek jego umysł przywołał obraz wpatrzonych w niego białych, pozbawionych źrenic oczu chimer.

Poranek spędził w rodzinnej bibliotece, chociaż tym razem sam nie wiedział czego szuka. Dzienniki jego przodków odeszły w zapomnienie, a w zamian wertował stare, obskurne księgi. W niektórych czarna magia tak przesiąkła strony, że niemal parzyła palce Elijah. Podejrzewał, że nałożono na nie uroki, które mogłoby być nawet śmiertelne dla niepożądanych czytelników. Dużo czytał o chimerach, o ich sposobie polowań, powszechnej wśród gatunku agresji i krwiożerczość  oraz o ich właściwościach magicznych, ale nie tylko o tym. Potrzebował rozwiązania, wyjścia z tej chorej sytuacji… Na zdrowy rozsądek najlepszym byłoby zawiadomienie Ministerstwa Magii, ale coś w głębi Elijah’y, aż skręcało się w ciasny supeł na samą myśl o tym.

Zastanawiał się czy nie porozmawiać z ojcem. Ta myśl nawiedziła go przed snem i zaraz po przebudzeniu. Pojawiła się podczas pisania listu do dziadka oraz wertowania starych ksiąg w rodzinnej biblioteczce. Jeżeli nie po to, aby przyznać się co zobaczył w piwnicy Malfoyów to chociaż po to, aby spróbować wybadać co wie a czego nie wie Theodore. Ojciec był przecież tuż obok. Na piętrze w swoim gabinecie. Wystarczyłoby tylko pokonać schody i zapukać. Elijah odkładał i odkładał potencjalną rozmowę, aż w końcu nadszedł czas rodzinnego obiadu, a po nim zgodnie ze swoimi wcześniejszymi zapowiedziami miał wrócić do Hogwartu.  

Tym razem byli we troje. Obecność ojca jednak nie cieszyła Camilli, jej twarz była napięta, chociaż jak najbardziej starała się utrzymać pozory spokoju. Coś się między nimi wydarzyło. Kłótnia, której aż do tej chwili nie był świadomy. Tak łatwo potrafił czytać ze swojej matki, wystarczyło tylko na nią spojrzeć, aby mógł dostrzec te pęknięcia na masce arystokratycznej powagi. Rozszyfrowanie Theodore’a było czymś diametralnie innym, niemal przez całe swoje życie Elijah dostrzegał na twarzy mężczyzny jedynie znudzenie lub zmęczenie. We wspomnieniach z dzieciństwa te dwa stany przeplatały się ze sobą bądź zlewały w jedno sprawiając że Theodore wydawał się jeszcze bardziej niedostępny dla syna.

Pytanie ojca zawisło w powietrzu. Ucichł szczęk sztućców. Uniósł głowę znad talerza napotykając wyczekujące wzroki rodziców. Kojące ciepło emanujące z pierścienia podarowanego przed laty przez dziadka nabrało na sile.

— Beauxbatons..? Teraz..? To absurd.

— Mając pod uwagę to co dzieję się teraz w Hogwarcie, szkoła może zostać wkrótce zamknięta. — Ciągnął Theodore znudzonym głosem.

— Więc wtedy wrócimy do tematu. — Odparł stanowczo spokojnym głosem. Wymienił z ojcem długie spojrzenie. Dopiero teraz to dostrzegł. Tą delikatną mgiełke przesłaniającą jego oczy. Theodore oklumentował.

—  Niech będzie jak chcesz.

Resztę posiłku minęło w ciszy. Żadne z nich się nie odezwało. Theodore ani razu nie spojrzał ponownie na syna.

Elijah wrócił do Hogwartu późnym popołudniem. Poranna wiadomość od Stevena zastała go chwili, gdy sam pisał list do przyjaciela szukając porady w sprawie dziwnego zachowania Prince. Enigmatyczna prośba o spotkanie nasunęła mu na myśl, że bezpieczniej będzie poradzić się Stevena podczas rozmowy w cztery oczy niż zapisywać swoje wątpliwości na kartce, która potencjalnie mogłaby wpaść w niepowołane ręce

Bibilioteka o tej porze była opustoszała… A właściwie pusta. Tylko on, Steven i wiekowa bibliotekarka przysypiająca przy swoim kontuarze. Steven siedział w ich stałym miejscu, z dala od reszty stolików,  niewidocznym od wejścia. Tacy dawniej byli trzymający się na uboczu, stroniący od innych, niedostrzegalni. Tacy przynajmniej próbowali być, jednak los ich obu zweryfikował.
 
Słowa płynęły z ust Stevena. Opowiadał o prezencie i wspomnieniu, które w nim otrzymał. Prince… Prince był kluczem do tego, aby dowiedzieć się prawdy o wydarzeniach z nocy Balu Bożonarodzeniowego. Może dla Steve to wszystko wydawało się zawiłe i niezrozumiałe, ale Elijah miał szerszy ogląd na sytuację. Wiedział wiecej i z łatwością dopasowywał nowe elementy w brakujące miejsce.

Był spokojny. Dzięki magii pierścienia. Stres czy stres nie zaćmiewały jego myśli. Prince ryzykował życie  jednego z przyjaciół, aby odwrócić uwagę uczniów i nauczycieli od lochów, czy byłby zdolny ryzykować życie drugiego? Znów w wyobraźni pojawił mu się obraz pozbawionych źrenic oczu… Znajomych oczu. Niech to wszystko szlag.

— Może żebyś wiedział, co ci zrobił… Albo nam.

Spojrzał na Stevena.  Nie wypowiedział niczego na głos. Nie był pewny czy mógł mu wszystko powiedzieć. Tajemnica, którą nosił nie należała tylko do niego, dotyczyła również Florence. Czy chłopak ze złotej rodzinny Weasleyów, spokrewniony z bohaterami wojennymi byłby w stanie zrozumieć czemu oni - dzieci śmierciożerców - nie zawiadomili jeszcze Ministerstwa Magii?

— On…— Zawahał się. Nie wiedział jak ubrać w słowa to, co chciał przekazać Stevenowi. — Widziałem go… Prince’a… Na balu Malfoyów razem z ojcem… Próbowałem z nim porozmawiać sam na sam, ale on… — Przypomniał sobie wyraz twarzy Prince, gdy go zobaczył. Ta obojętność i pustka.— On mnie ledwo poznał. Jakby był pod wpływem jakiegoś uroku czy eliksiru. To było widać w jego ocza…— Oczy. Nagle go olśniło to w jego oczach czaiło się coś obcego. — Jaki kolor oczu ma Prince? — Elijah nie pamiętał. Znał Prince’a od lat, ale nie potrafił sobie tego przypomnieć, nie ważne jak bardzo próbował wyszukać tej informacji we wspomnieniach.

— Ludzie przy których się kręcił tamtego wieczoru… Oni…

Skrzypienie potężnych, starych drzwi biblioteki. Grupka puchonów pojawiła się w środku i rozejrzeli się niepewnie. Jedni z nich trzymali w rękach pergaminy i pióro, drudzy nerwowo poprawiali skórzane paski  na ramionach. Elijah obserwował ich chwile wychylając się na krześle. Puchoni zdawali się nie zwracać na nich uwagi.

— Chodźmy już lepiej.— Puchoni usiedli zdecydowanie zbyt blisko ich. Może i byli się niezainteresowani Stevenem i Elijah’em siedzącymi w kącie, ale wolał nie poruszać niektórych tematów w pobliżu innych.

Było już ciemno na dworze, gdy wspólnie z Stevenem przemierzali Hogwarcie korytarze. Zamek był opustoszały, niemal nikt nie chodził sam, nieliczni uczniowie, których mijali zbici byli w małe grupki. Znudzeni aurorzy patrolowali każde z pięter.

— Malfoy nie jest zazdrosna, że spędzasz czas ze swoją pierwsza dziewczyna?

Elijah obrócił się powoli w stronę Nathaniela Westa. Ślizgon wpatrywał się w nich z parszywym uśmieszkiem na twarzy i dłońmi schowanymi w kieszeniach spodni. Na korytarzu zapanowała cisza. Elijah nic nie odpowiedział, z maską obojętności mierzył zimnym spojrzeniem Nathaniela. Cisza trwała, a parszywy uśmieszek powoli zniknął z twarzy ślizgona. Elijah i Steven odeszli bez słowa.

Przez cały czas zastanawiał się ile może powiedzieć Stevenowi. W jakie słowa ubrać to wszystko co wydarzyło się w posiadłości Malfoyów? Czy ograniczyć się tylko do postaci Prince’a i domysłach jaką rolę odegrał  w śmierci Mai Cooper i Charlesa. Zatrzymał się nagle w połowie schodów.

— Złożysz przysięgę wieczystą, że nikomu nie powtórzysz tego co ci powiem? —  Sam nie wierzył, że to pytanie padło z jego ust. Musiał być jednak pewny… Chociaż tej jednej rzeczy. Twarz Elijah wyrażała spokój, myślał trzeźwo, pierścień delikatnie pulsował magią, a przyjemne ciepło rozchodziło się po jego ciele. — Tak czy nie?

Elijah po drodze zapukał do drzwi Dylan Divine, a gdy ten je otworzył poprosił go, żeby do nich dołączył. Dylan nieco zmieszany zgodził się, gdy wyszedł z nimi na korytarz przed dormitoriami, Elijah zauważył, że ten był najprawdopodobniej sam w pokoju.
Elijah zaprowadził obu krukonów do siebie, zaledwie parę drzwi od  pokoju Dylana. Dawniej ich dormitorium dzieliło czterech chłopców, w tym Steven, ale teraz należało wyłącznie do Elijah. Pozbawiony porozrzucanych wszędzie ubrań  Prince’a i Zacky’ego wydawał się wręcz sterylnie czysty. Posłanie Eliego było idealnie zaścielone, a skrzaty domowe uprzątnęły pościeli z pozostałych łóżek.

— Zacky wyjechał zaraz po śmierci Charliego. — Rzucił do Stevena. — Będziesz naszym gwarantem, dobra? —  Zwrócił się do Dylana. Chłopak zmarszczył brwi i już miał odmówić, ale Elijah go ubiegł. —  Później ci wyjaśnię… To ważne.

Elijah i Steven stanęli  naprzeciwko siebie. Chwycili za swoje przedramiona. Dylan z ogromna dozą niepewności  wypisaną na twarzy stanął obok nich i kładzie różdżkę na ich połączonych dłoniach.

—  Czy przysięgasz, że wszystko co ci powiem odnośnie wydarzeń z poprzedniego wieczoru i Prince’a oraz moich domysłów z tym związanych zostanie wyłącznie pomiędzy nami? — Steven się zgadza. Elijah czuje magie wibrującą pomiędzy nimi. Białe, jaśniejące wstęgi opuszczają różdżkę Dylana i oplatają ich przedramiona. Palą w miejsca, w których stykają się z ciałem.  —  Przysięgasz, że w żaden sposób nie będziesz próbował obejść przysięgi? —  Kolejna zgoda i kolejne wstęgi ich oplatają. Magia wije się chwile wokół ich dłoni i nadgarstków, aby powoli zniknąć jakby wtopiła się w ich skórę. Przysięga się dokonała. Elijah puścił przedramię Stevena.

—  O co chodzi? —  Zapytał poddenerwowany Dylan. Elijah wykorzystał moment, w którym kolega spojrzał na Stevena i szybko przyłożył swoją różdżkę do skroni Dylan. Chłopak to zauważył, chciał odepchnąć Elijah’e, ale ten był szybszy.

—  Obliviate. —  Niebieskie zaklęcie uderzyło w Dylana. Całe jego ciało zwiotczało, oczy zaszły mgła zapomniania. — Nie ma co o tym gadać w kółko. Sammy musi się w końcu otrząsnąć. Wracaj już do siebie  —  Głos Elijah był łagodny, ale stanowczy. Dylan się wyprostował i zdezorientowany pokiwał głową.

Zostali sami. Elijah bez słowa rzucił kilka zaklęć na pokój. Zabarykadował drzwi i wygłuszył pomieszczenie. Na koniec wyczarował cielesnego patronusa. Urocjon przebiegł dwa razy w kółko po pokoju, a następnie zniknął w ścianie niosąc w sobie wiadomośc dla Florence.

—  Chimery. —   Przerwał w końcu ciszę. Jego głos był zachrypnięty. Niezauważalnie kciukiem delikatnie obracał pierścień ozdobiony w runy i kamienie księżycowe.—  To chimery zabiły Charlesa i tamtą dziewczynę w lochach… I chyba ja je wpuściłem do Hogwartu w noc balu… A Prince w noc urodzin bliźniaków.

Powoli opowiedział mu wszystko. Opisał spotkanie z Princem, treść przekazanej podsłuchanej rozmowy, którą przekazała mu Florence i ich spotkanie z chimerami. To w jaki sposób bestie na nich zareagowały. Podzielił się swoim podejrzeniami odnośnie swojej roli w morderstwach, brakującymi momentami we wspomnieniach, dziwnym odczuciem, że już wcześniej miał styczność z chimerami. Sam był zaskoczony jak spokojnie i monotonnie brzmiał jego głos, jakby recytował rozdział z Historii Magii.

— Nawet mój ojciec coś wie. Chciałby żeby dokończył rok szkolny w Beauxbatons… Nie wiem tylko czy bierze w tym udział czy po prostu się czegoś domyśla… Podsłuchałem jak kłócił się ojcem Flor, ponoć śmierdzę czarną magią. W pierwszej chwili sądziłem, że zupełnie oszalał, ale jeśli na mnie też Prince rzucałby imperiusa to by miało sens… Prince jest jedyną osobą, która może nam to wyjaśnić. Tylko musimy wiedzieć co oni mu zrobili.

ELIJAH NOTT

Byli w martwym punkcie. Razem wiedzieli więcej niż każde z nich osobno, ale z nową informacja pojawiały się kolejne pytania. Zostali wykorzystani, wplątani w coś mrocznego i niebezpiecznego, igrano w ich życiami, a oni przez cały ten czas byli nieświadomi. Steven mógł zginąć skacząc z Wieży Astronomicznej, Elijah mógł zostać rozszarpany przez krwiożercze chimery, a Prince… Kim był w tej historii? Czy mieli na niego patrzeć jak na oprawce, czy ja na ofiarę? Czy podarowanie Stevenowi wspomnień było spowodowane wyrzutami sumienia, czy pokręconą grą i kolejną manipulacją z jego strony? I jeszcze to jego dziwne zachowania w trakcie przyjęcia bożonarodzeniowego w posiadłości Malfoyów.

— Maine wydawał się niezadowolony nawet tym, że wyjeżdżam na weekend. Jakbyśmy dostali przepustkę mogłyby kazać komuś nas śledzić… W sumie miał rację będąc w stosunku mnie podejrzliwy… Ach ta śmieriożerska krew. — Zakpił.

Zamyślił się na chwilę wpatrując się w nocne niebo za oknem dormitorium. Jakaś część jego chciała pójść do dyrektorki czy aurorów, powiedzieć im wszystko co wie i podejrzewa. Zdjąć ten ciężar z barków i zostawić to za sobą. Tylko jaką miał pewność, że nikt nie zrobi z niego i Florence kozłów ofiarnych. Byliby takim łatwym rozwiązaniem. Maine od początków okazywał im niechęć, z przyjemnością pociągnąłby ich razem z resztą aresztując Lucjusza, Prince’a seniora, Smitha i ich sprzymierzeńców. Czy ktoś w Wizengamot uwierzyłby Florence, że nie miała pojęcia co planował jej dziadek w jej domu rodzinnym? Czy ktoś wysłuchałby tłumaczeń Elijah, że był pod wpływem zaklęcia imperius, gdy wpuszczał chimery do zamku? Tak wielu czarnoksiężników popierający Voldermorta w Pierwszej i Drugiej Wojnie na swoich procesach przysięgało, żę było pod wpływem tego niewybaczalnego zaklęcia.

Wszystkie słowa zostały już wypowiedziane. Wymienili się swoją wiedzą, ale żadne z nich tak naprawdę nie miało pomysłu co z tym dalej zrobić. Gdzieś w umyśle Elijaha zawirowało pytanie czy Steven powiadomić o wszystkim biura aurorów, ale nie wypowiedział je na głos. Zanim oboje opuścili ich dawniej wspólne dormitorium rzucił przyjacielowi krótkie spojrzenie, gdy uderzyła go refleksja czy dobrze zrobił obarczając go to wiedzą i krępując jego samodzielne decyzje poprzez wieczystą przysięgę. Cóż, nie cofnie już tego co się wydarzyło. Zmieniacze czasu zostały zniszczone lata temu.

Florence była na piątym piętrze tuż przed nim. Gdy tylko zszedł z wieży Ravenclawu, dostrzegł na korytarzu dziewczynę zmierzającą pod obrazem z nagim drzewem. Odwrócona do niego plecami, ale nie miał najmniejszych wątpliwości, że to była ona.

— To ja. — Odezwał się, gdy zwolniła słysząc dźwięk jego kroków. — To tylko ja. — Uspokoił ją.

Zatrzymali się przy tajemnym przejściu do pokoju prefektów. Przez pierwsze parę chwil czekał, aż dziewczyną wypowie słowa inkantacji i wpuści ich do środka. To się jednak nie wydarzyło.

— Jak to nie masz różdżki? — Pytanie natychmiast wypadło z jego ust. To nie było jednak miejsce na rozmowy. Byli zbyt blisko wieży krukonów. Ktoś mógłby ich zobaczyć. Ktoś mógłby podsłuchiwać. Rozejrzał się szybko po korytarzu i przytknął swoją różdżkę do płótna. Zawahał się. Czy to on mógł rzucać zaklęcie jeśli nie jest prefektem? Czy pokój nie jest podwójnie chroniony? Jego różdżka była kapryśna i zazdrosna. Nie lubiła, gdy się nią dzielił. Elijah pamiętał jak na trzecim roku Prince próbował za pomocą niej czarować. Proste zaklęcie dotkliwie poparzyło jego palce.

Spojrzał na Florence i skinął głową, aby chwyciła za drewno, sam jednak je nie puścił. Stali blisko siebie trzymając wspólnie jedną różdżkę. Patrzył jej w oczy, gdy wypowiadała słowa magicznej inkantacji. Na namalowanym drzewie powoli pojawił się kolejne liście, po czym magiczne drzwi się otworzyły. Dłoń Elijah dotknęła delikatnie pleców Florence popychając ku pokoju prefektów, rzucił ostatnie badawcze spojrzenie w głąb korytarza i wszedł tuż za nią. Drzwi zamknęły się tuż za nim. Z drzewa opadł wszystkie liście.

W pokoju prefektów panował półmrok oświetlony jedynie słabym światłem księżyca wpadającym przez okno. Elijah rzucił zaklęcie rozpalając ogień w kominku.

— Twoja różdżka? Co się z nią stało? — Stali blisko siebie. Tuż na wyciągnięcie ręki. Głos Elijah był spokojny, wodził wzrokiem po jej twarzy. — Lucjusz? Jak rozmowa z nim?

Wielokrotnie zastanawiał się jak potoczyły się wydarzenia poprzedniej noc po tym jak wraz z rodzicami opuścił posiadłość Malfoyów. Nie czuł strachu, nie przez działanie pierścienia, wątpił, że Lucjusz Malfoy mógłby ją skrzywdził. Był spaczonym, opętanym ideą czystości krwi mężczyzną, ale troszczył się o swoją rodzinę, tak przynajmniej zawsze wydawało się Elijah’y, miał nadzieję, że w tej kwestii się nie mylił.

— Dlaczego nie powiadomiłaś jeszcze Ministerstwa? — Znał odpowiedzieć na to pytanie. Bo się bała jak on. Bo walczyła z myślami. Bo zdradziłaby wtedy własną rodzinę. Zbliżył się do Florence, odgarnął kosmyk jej włosów za ucho. — Dowiedziałem się czegoś. — Zaczął powoli. Ciepło i magia emanująca z pierścieniem wezbrała na sile. — To ja wpuściłem do Hogwartu chimery… — W pokoju prefektów było strasznie cicho. — Pod wpływem imperiusa.

Nie odrywał od niej wzroku. Widział szok wypisany na jej twarzy, gdy przyznał się do wpuszczenia bestii do Hogwartu. Myślał. Czy powinien mówić wszystko ? Wyznać, że Prince rzucił na niego imperiusa? Było więcej niż pewne, że to… To wszystko co działo się z Princem - czymkolwiek to było - dotyczyło chimer i spisku w który uwikłany był jej dziadek. Byli w tym razem. Razem zeszli do piwnicy w posiadłości jej dziadków. Razem widzieli zamknięte w klatkach chimery i żadne z nich do tej pory nie zawiadomiło odpowiednie służby.

Polana płonące w kominku wydały przyjemny dla uszu trzask, gdy pękały pod wpływem ciepła. Ogień rozświetla pokój prefektów czerwono-pomarańczowym blaskiem. Niebo za oknem było bezchmurne, obsypane gwiazdami. Ta noc mogłby być taka przyjemna, gdyby nie słowa padające z ust Elijah. Dzielił się swoja wiedzą i podejrzeniami. Fragmenty układanki, które złożył w całość. Bal bożonarodzeniowy, imperius, chimery. Krew na jego rękach, chociaż przez tygodnia nie miał o tym pojęcia. Jego głos był monotonny, zmęczony.

— Tak. — Przyznał jej rację. To wszystko było popieprzone. Irracjonalnie popieprzone. Historia niemal wyrwana ze stron nieprzemyślanej książki dla młodzież. Odchylił głowę. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w sufit, jakby gdzieś na nim ukryta była odpowiedź.

Delikatna dłoń na jego policzku. Spojrzał na Florence, ale jego wzrok był pusty i nieobecny. Stała blisko niego. Docierał do niego sens jej słów. Skinął lekko głową. Poradzą lub nie. Obserwował ją uważnie, gdy unosiła się na palcach. Delikatny pocałunek, ledwie muśniecia. Obietnica… Groźba. Zawsze wiedział, że Florence Malfoy może być jego zgubą.

Miała chłodne dłonie. Ta jedna myśl rezonowałą w jego głowie. Miała zimne dłonie, gdy krew płynąca w nim niemal zaczynała wrzeć i palić go od środka. Zakrył swoją dłonią jej i ścisnął delikatnie. Nie odrywał od niej oczu. Nie mógł, nie potrafił, nie chciał. Kolejny pocałunek. Miękkie usta dziewczyny na jego. Chyba tonął. Całkowita utrata kontroli. Odwzajemnił pocałunek. Powoli, ostrożnie. Jego ręce znalazły się na jej ciele. Wędrują, badają.

Coś między westchnieniem, a cichym jękiem wyrwało się z ust Elijah’y, gdy jego koszula upadła na ziemię,a zimne dłonie Florence sunęły jego rozgrzanej skórze. Czuł jak jego magia wibrowała, pożądanie rozlewało się gorącymi falami po jego ciele, uspokajający czar pulsował z jednego z pierścieni.

Pocałunki Elijah stawały się coraz bardziej zaborcze, wygłodniałe. Znajduję miejsce pomiędzy jej nogami. Jego ręce wędrują w górę i dół, jakby chciały poznać każda wypukłość i wklęsłość jej działa. Ściskają miękkie uda, wędrują wzdłuż kręgosłupa. Palce natrafiają na materiał biustonosza i zamierają. Bierze szybki wdech przez zęby.

Czuł jak mięśnie Florence spinają się pod jego palcami. Odsunęła się od niego, ich spojrzenia się spotkały. Widział zdziwienie i zwątpienie w jej oczach. Zwątpienie w oczach Florence Malfoy. Nie powinno tak być. Nie ona. Nie patrząc na niego. Pokręcił powoli głową nie odrywając od niej wzroku. Przyciągnął ją do siebie, przycisnął swoje biodra do jej ciała. Pragnął jej. Całkowicie, obezwładniająco, boleśnie.

— Niewiarygodne. — Schował twarz w jej włosy. Wymruczał kilka słów po francusku. Cicho, bardziej do siebie niż do niej. — To powinno być oczywiste. Czuję się pijany od samego patrzenia na ciebie. — Zacisnął palce na jej biodrach, a jego głowa opadła na zagłębienie między jej ramieniem a szyję. — Merlinie… Powinienem być dla ciebie taki oczywisty. — Mamrotał cicho, Jego wargi muskały jej skórę z każdym słowem. — Ja nigdy… — Pokręcił głową — Ja nie wiem co robię. Ja nigdy nie…Dalej, drwij… — Zmusił się, aby unieść głowę, a gdy ich spojrzenia się ponownie spotkały oddech zamarł mu w płucach.

Wszystko ucichło. Nie słyszał już pękających w ogniu polan. Jedynie dudnienie własnego serca. Czas zwolnił. Objął twarz Florence w dłoniach. Skubnął ustami jej wargę. Nie łagodzi to jego głodu, a wręcz nasila. Patrzy jej w oczy, dreszcz przebiega po jego ciele, gdy dostrzega w nich to samo pragnienie. Jego usta znów opadły na jej. Całował ją. Wygłodniałe. Desperacko. Jego ręce wędrują w dół ku jej szyi, piersiach i w tył ku zapięciu. Nie przerwa pocałunków, gdy jego palce zsuwały ramiączka biustonosz z jej ramion.

Wsunął ręce pod jej uda i uniósł ją. Instynktownie objęła, go nogami w pasie. Westchnął w jej usta, czując jak jej piersi przyciskają się do jego klatki piersiowej. Zrobił zaledwie parę kroków nim oboje opadli na kanapę.

— Tak? — Ciche pytanie, prawie szept, jakby się bał, że każdy głośniejszy dźwięk mógłby wszystko zrujnować. Górował nad dziewczyną opierając się na przedramionach. Kolejny pocałunek. I następny. I jeszcze jeden.

Resztki rozsądku przebijają się do jego świadomość. Podniósł się. Chwycił różdżkę, która wystawała z kieszeni spodni leżących tuż przy kanapie. Rzucił zaklęcie antykoncepcyjne. Świetlista kula pojawiła się pomiędzy nimi i w ułamku sekundy rozdzieliła na dwie mniejsze, które od razu uderzyły w podbrzusza Elijah’y i Florence. Czuł łagodne ciepło rozchodzące się po jego brzuch. Jego wzrok zamarł na ciele dziewczyny. Miejscu w którym zniknęła jego magia, tuż nad materiałem jej majtek. Jego oczy zaszły mgłą. Wpatrywał się w nią spod wpół przymkniętych powiek. Oddychał ciężko. Leżała przed nim. Naga. Jasne włosy rozrzucone na poduszce. Sutki stwardniałe od chłodu i podniecenia. Chwycił jej pierś, przesunął po niej kciukiem. Nigdy nie wyrzuci tego obrazu z głowy.

Patrzył jej w oczy, gdy zsuwał jej majtki. Są całkowicie nadzy, gdy znów się nad nią pochyla. Jej uda obejmują jego biodra. Mamrocze ciche przekleństwa w jej włosy, gdy powoli wyślizgiwał się pomiędzy jej nogi. Dyszy ciężko napierając na nią. Czuł opór, który powoli pokonał. Ciało Florence się napina, a on zatrzymuję się. Całuję ją dopóki się nie rozluźni. Jego ramię wsunęła się pod jej plecy przyciskając do siebie, wycofuje się i znów napiera. Z każdym kolejnym pchnięciem jego ciało przechodzą dreszcze.

Krew pulsuje mu w żyłach. Jest oszołomiony smakiem i ciepłem Florence. Jego ciało dopasowują się do jej. Dyszy i jęczy w jej usta. Czuje kropelki potu na swoich plecach i czole. Jego pocałunki stają się niechlujne. Biodra poruszają się coraz szybciej.

Odsuwa się. Jego oczy błądzą po jej twarzy i ciele. Obejmuje dłonią jej szyję, a kciuk wpycha do jej ust. Zaciska szczękę. To zbyt dużo. Za wiele. Jego biodra szarpią się jeszcze parę razy. Z jego gardła wyrywa się niski jęk, a przyjemność narastająca przyjemność krystylizuję się i rozlewa po jego ciele. Opada na nią. Ich ciała są spocone od potu. Leży na niej dysząc ciężko i próbując złapać oddech. Czuję jak szybko bije jej serce.

Wysuwa się z niej i podnosi na przedramionach.

— Okey? — Twarz była zarumieniona. Wilgotne włosy przykleiły się do czoła. Jego oczy były jasne i przejrzyste, na te parę chwili pozbawione trosk.

Rozgrzane, spocone ciała były podatne na chłód panujący w pokoju prefektów. Podniósł z podłogi swoją koszulę i transmutował ją w koc. Kładzie się obok Florence i przykrywa ich. Powinni się umyć, ale jeszcze nie chce wypuszczać ją z ramion. Jeszcze nie teraz. Splata ich palce.

— Jest już po ciszy nocnej. Dostaniemy szlaban jeśli przyłapią nas na korytarzu.

— W takim razie chyba jesteśmy skazani na spędzenie całej nocy razem.

Tych słów oczekiwał, je chciał usłyszeć. Potwierdzenie, że zostanie tu z nim.

— Szlaban nie brzmi wcale tak źle. — Zażartował. Przyciągnął ją jeszcze bliżej. Florence się w niego wtuliła, schowałą twarz w między jego szyję i ramię. Jej ciepły oddech przebiegał po jego skórze. Elijah oparł podbródek na jej głowie.

Czas mijał. Polana w kominku powoli się wypalały, a w pomieszczeniu robiło się coraz ciemniej. Leniwie owijał kosmyki włosów Florence w okół palca. Czuł przyjemne ciepło wtulonego w niego ciała. Jego powieki robiły się coraz cięższe. Coraz bardziej senne, nie chciał już z tym walczyć.

— Chyba się w tobie zakochuje.

Zamarł słysząc te słowa. Patrzył na nią intensywnie.

— To naprawdę głupi pomysł. — Odpowiada niskim, zachrypniętym głosem. Jego słowa rozbrzmiał nieprzyjemnie po pokoju prefektów.

Zapadła nieprzyjemna cisza. Elijah odwrócił wzrok ku ogniu z kominka. Dziewczyna zaczęła się wiercić. Przyciągnął ją znów do siebie, wtulił twarz w jej włosy.

— Zostań.

Zostaje z nim. Kreślił leniwe kółka na skórze dziewczyny. Jej oddech staje się powolny i miarowy. Zasnęła w jego ramiona, a on chwile po niej.

 ***