Don't bet on your love

          Pierwszą myślą Caspra tego dnia było "sic!", o czym sobie przypomniał, stojąc punktualnie przed lekcjami na szkolnym korytarzu. Nie przeczuwał nic dobrego od tego dnia, wolał już przemierzać uliczki miasta, niż zgłębiać "wiedzę" w placówce.
    - Na pewno spóźniłabym się, gdybyś mnie nie podwiózł! - Caro była uwieszona na jego ramieniu, wachlując się energicznie, próbując ochłonąć po podróży, nie przepadała za jazdą na motorze. - Co masz pierwsze? Może chcesz się schować w bibliotece na drzemkę?
           Thomas coś tylko odburknął. Caroline zaspała, wkrótce miała pisać zaległą klasówkę po nocnym zakuwaniu, tylko temu Casper zgodził się na przejażdżkę. Ojciec od rana był w pracy, a matka spała, szykując siły na wieczorny występ, żaden z nich zatem nie upilnował swojej pociechy.
          W razie pozytywnego napisania sprawdzianu rodzeństwo dostało zaproszenia na recital. Miał się on odbyć w "20 o'clock", co było przełomem w karierze Helen. Natomiast Casper osobiście zdarł kilka ogłoszeń z słupka przed szkołą. Nie chciał, by rówieśnicy o tym wiedzieli, nawet jeśli by się tam nie zjawili z powodu imprezy lub nauki. Kilkukrotnie już wyśmiewali jego szaty wyjściowe, które nie były z najwyższej półki.
           Trącił dziewczynę delikatnie w stronę jej klasy, pokazując że trzyma za nią kciuki. Jemu nie zależało na ocenach, chciał jednak, by siostrze powodziło się lepiej. Zamyślił się, gdy jedna z dziewczyn z bractwa przeszła obok niego z protekcjonalnie zatkanym nosem. Przez trzy lata zdążył przywyknąć, co najwyżej się zdziwił, że miała na tyle odwagi. Rówieśnicy raczej od niego stronili, mając na uwadze jego łatkę "outsidera" i "nieprzychylnego do zawierania relacji". Czasami mu to odpowiadało, przynajmniej nikt się do niego nie lepił. Wystarczało mu, że jego siostra - nad wyraz ekspresyjna - zakłócała mu spokój poranka.
           Miał na sobie starte jeansy i koszulkę z nadrukiem z czaszką, z dodatkiem loga Metalici. Na T-shirt narzucił skórzaną kurtkę, a jego fizjonomię zdobił plaster na nosie. Zapomniał już o niefortunnym spotkaniu z pitbullem. To zdecydowanie odwiedzie go od przebywania w wąskich, niezaludnionych uliczkach miasta. Miał szczęście, że tylko się potknął i swój głupi ryj rozwalił, a pitbull przeleciał metry od jego potylicy, goniąc dzikiego kota. Być może to uratowało jego twarz od blizny na resztę życia. Zapewniło mu to, jednak barwną przygodę, którą niezwłocznie przekazał Caroline, podczas gdy ona opatrywała jego zakrwawioną twarz i ofuknęła go, żeby więcej tak nie robił, sam śmiał się z tego zdarzenia.
          Wkrótce okazało się, że jego przeczucia były słuszne. Właśnie pękła jego długo budowana bańka, którą starannie budował, choć - podeszła do niego koleżanka z klasy i mimo jego niedostępności, zagadała. Obdarzył ją długim spojrzeniem, nie pomijając oczu, odepchnął się od ściany, by wyprostować plecy i równocześnie stać się odrobinę wyższym.
          Kiwnął głową na wspomnienie o klasówce, choć ciężko było przeczuć, czy w ogóle o niej pamiętał, próbował sobie przypomnieć, z którego miała być działu...
          - Ok, widzimy się na lunchu - odpowiedział lekko mruczącym tonem, sam się zdziwił, słysząc swój głos.
        W tej samej chwili zadzwonił dzwonek, a on okręcił się na pięcie i zamaszystym krokiem ruszył zając swoje miejsce. Krzyczał na siebie "czemu to zrobiłeś?" i "będą z tego kłopoty". Czuł się odpowiedzialny za to, jak ludzie spojrzeli na czarnowłosą na korytarzu. Może była to ciekawość, nie miał interesantów, nikt się nie trudził, by być z nim parze do czegokolwiek, a już w ogóle by się do niego odezwać, był już przyzwyczajony do tego stanu rzeczy. Nie rozmyślał zbyt długo zwłaszcza, że nauczyciel niedługo później rozdał kartki z testem. Thomas skwitował zadanie słowem "łatwe" i po piętnastu minutach oddał sprawdzian. Nie zdziwiłby się, gdyby inni pomyśleli "oddał ją pustą", łącznie z samym nauczycielem...
[***]
        Przerwa na lunch nadeszła za szybko, co mógł odebrać jako błogosławieństwo. Biologia ciekawiła go najbardziej, a tego dnia miało odbyć się jedynie kółko z tego przedmiotu. Zamierzał startować w olimpiadzie, a swoimi planami zawodowymi, jak dotąd nie dzielił się z nikim. Miał zamiar odbić się od dna, w którym się znalazł, był przy tym na dobrej drodze, wystarczyło tylko trochę wysiłku...
        Usiadł w kącie z kubkiem gorącej czekolady z piankami i długą kanapką z mięsem, sałatą i kiełkami. Mięso usmażył starannie rano, wstając nieco wcześniej. Nie stać go było na szkolny obiad, a nie miał zamiaru o niego żebrać. Nie musiał długo czekać na pojawienie się dziewczyny, powstrzymał się od pomachania do niej ręką, prawdopodobnie nie trudno było go znaleźć, gdy ktoś go szukał.
          - To jaka to sprawa? - zapytał bez ogródek, mrużąc oczy i opierając się nonszalancko na oparciu krzesła.
        Pomyślał o tym, jak bardzo jest drobna w porównaniu do jego budowy ciała. Prawdopodobnie mógł ją unieść, lekką jak piórko, bez żadnego wysiłku. Intrygujące, że podeszła tak po prostu do lwa, musiała nie mieć instynktu samozachowawczego, nie miał zamiaru niczego jej ułatwiać.
       Raczej nie jadał na stołówce, lecz na parapecie na korytarzu. Na stołówce było zawsze gwarnie, mógł wybrać lepsze miejsce, lecz kąt, w którym się znalazł zapewniał odrobinę komfortu, gdyż oddzielony był parawanem od pozostałej części. Nikt nie wiedział, dlaczego tu się znajdował, lecz można było przypuszczać, że nie było dla niego innego miejsca. Ot zbieg okoliczności, które czasami zdarzały się chłopakowi.
       Kątem oka zauważył, że pod jego ramieniem znajdują się ulotki z "20 o'clock", to nie tak, że krzykliwym kolorem wypisane było jego nazwisko, tyle tylko brakowało, by miał na głowie koleżankę z klasy w tym miejscu. Przeklął w myślach, gdyż w tym momencie nie mógł poruszyć ręką, byłoby to podejrzane, odwrócił również wzrok, patrząc się na delikatne piegi Megan, miał nadzieję, że nie zrobił tego zbyt gwałtownie.

     Właściwie zastanawiał się, w którym momencie cała ta sielska sytuacja przerodzi się w drwinę. Od Thomasów wszyscy stronili, nie spodziewał się, by do końca szkoły miało się coś zmienić w tej sprawie. Już dawno stracił wiarę w uczniów tego liceum i przestało mu zależeć. Przeszło mu przez myśl, że może tym razem będzie inaczej, ale szybko zdusił ją w zarodku. Na nic się nie nastawiaj, przecież nie znasz Meg tak dobrze, by poznać jej prawdziwe zamiary., pomyślał zdroworozsądkowo. W końcu sam szkolił w tej sprawie Caro, by ta nie zawiodła się tak, jak on. Jeśli nie było się przebojowym i nie ubierało się modnie, mało kto traktował znajomość na poważnie, tego nauczyło Caspra życie szkolne.
    Został zbity z pantałyku, gdy panna Collins skomentowała jego lunch. Wyprostował się i umieścił dłonie na kolanach, nieco bardziej zainteresowany tą konwersacją.
   - Gotuję sam, ale to, to jest nic. Robię wyśmienitą lasagne - zrewanżował się za sytuację sprzed klasy. - Właściwie to chcesz połowę?
    Wskazał na swój posiłek. Nauczony był się dzielić, jeśli chodziło o jedzenie podzieliłby się nawet ze swoim wrogiem, gdyby ów był umierający. Zwłaszcza, że sam czerpał z tego ogromną przyjemność. Szybkim ruchem przeciął kanapkę na połowę, by dziewczyna mogła się poczęstować i umieścić kanapkę na czystej serwetce, gdyby miała na to ochotę. Przemknęło mu przez myśl, że Megan mogła mieć już zajęte miejsce przez swoich znajomych... w końcu, kto chciałby tak długo z nim przebywać? Jeśli Casper miewał towarzystwo, zazwyczaj byli to inni nieco odmienni nastolatkowie, np. o zainteresowaniach, które odbiegały od normy oraz członkowie kółek naukowych. Zwykle spożywali swój lunch w niezręcznej ciszy po dwóch krańcach stołu, zajęci swoimi sprawami.
    W międzyczasie wziął łyk swojego napoju, starając się tłumić swoje zewnętrzne reakcje na gorącą czekoladę, pilnując się, by brązowy napój nie utworzył "wąsów" na jego twarzy.
     Zdziwił się, gdy czarnowłosa przedstawiła swoje warunki i równocześnie nieco się speszył, naprawdę nie chciał, by zauważyła tę ulotkę. Zaproszenie Megan na występ jego mamy było ostatnim, czego chciał z wielu powodów. Po pierwsze były to argumenty, jak stan materialny ich rodziny. Po drugie zobaczenie w jego okolicy dziewczyny, spowodowałyby niezręczne komentarze ze strony rodziców i siostry, których wolałby uniknąć. Nie chciał jeszcze raz przechodzić rozmowy na temat przemyślanego doboru swojej partnerki i, by podchodzić odpowiedzialnie do związku. Zobaczył jednak ożywienie dziewczyny, które prawdopodobnie oznaczało, że naprawdę jej zależało. Poza tym wyglądało na to, że inaczej nie dowiedziałbym się o całej tej "sprawie", z którą się do niego zwróciła.
   - To recital mojej mamy. Dobrze, masz moje zaproszenie, ale mam jeden warunek, a mianowicie nikomu nie powiesz, o wiesz - zagestykulował, mając na myśli cały występ. Zbyt dużo już poświęcił, by ukryć tę sprawę.
    Zastanowiło go przy okazji, co było, aż tak ważne, że Megan starała się przebić przez jego mur. Miał nadzieję, że to nie podstęp, który po raz kolejny podetnie mu skrzydła. Z drugiej strony był silny, mało co potrafiło go już złamać.
     - Ale jestem głodna! Zjadłabym konia z kopytami... - Caroline niespodziewanie zjawiła się przy stoliku i żywiołowo postawiła na nim swoją niewielką tacę z lunchem, jakby nie zauważając, że ta dwójka miała dość poufną rozmowę. - Ale jesteś śliczna! - zwróciła się do Megan, gdy zauważyła że nie są sami i spoglądała na Caspra, jak i czarnowłosą. Casper odchrząknął, nie wiedząc jak poradzić sobie z tą sytuacją.
    - Moja siostra Caroline, Caroline to... Megan, koleżanka z klasy - chyba już było za późno i brązowowłosa wkrótce będzie się chciała dowiedzieć wszystkiego, co się między nimi działo.

Spoiler:

     Okazało się, że mógł to być jeden z pierwszych udanych lunchów rudzielca. Zrobiło mu się w duszy cieplej, gdy słyszał paplanie Megan. Nie było ono uciążliwe, a przy tym zdołał wychwycić w tym komplement. Według niego samodzielne gotowanie stanowiło duży atut, a przy tym pomagało mu się rozluźnić i odejmowało mu zmartwień. Pracował również w gastronomii, więc można by było rzec, że żyje pasją. Idąc za cytatem Konfucjusza. "rób to, co kochasz, a nie przepracujesz ani jednego dnia. Nieważne, że była to kawiarnia, bo to również mu się podobało. Dobrze było móc uratować ludzi z rana porcją ciepłego, energetyzującego naparu.
     - Zawsze mógłbym spróbować. Słyszałem, że w kuchni bywam czarodziejem - Thomas przez problemy z rówieśnikami nie nawykł do chwalenia się swoimi umiejętnościami. Gotowanie było zdecydowanie jego konikiem. Podczas, gdy Collins zajadała skomentował - Cieszę się, że Ci smakuje. Daj spokój, sam się nią z Tobą podzieliłem.
   Caro zdążyła już pochwalić się trikiem, który wyczytała w młodzieżowej gazetce modowej, co zrobić by poradzić sobie z bad hair day. Przy tym zabawnie było przyglądać się jej zachwyconym i rozentuzjazmowanym oczom, którymi wpatrywała się w Megan, jak w obrazek. Casper stwierdził, że kontakt z Megan to całkiem dobra opcja, jej koleżanki z klasy jego zdaniem miały na nią zły wpływ.
   - Serio Cię zaprosił? - brązowowłosa żywiołowo przytuliła Megan, nie kryjąc radości. - Zobaczysz jaką stylizację przygotowałam na dzisiejszy wieczór! A tak w ogóle możesz mi mówić Caro.
     To przypomniało chłopakowi, czemu nastolatka zaspała na dzisiejsze zajęcia. Po nauce zrobiła przegląd swojej garderoby, by stworzyć coś całkiem nowego, co będzie pasowało na recital.
    - Skoro już o tym rozmawiamy, Caro, jak poszła kartkówka? - zapytał rozbawiony Casper, podnosząc brwi znacząco i zwracając uwagę na to, że mieli warunek, pod jakim będą mogli się zjawić na recitalu.
     - Trudne się trafiło...  - odburknęła, gdy brat wytrącił ją z przyjemnej rozmowy. - Ale jak tylko przypomniałam sobie przykłady, które przerabialiśmy wpadła czwórka. Także wiem, co chciałeś osiągnąć, ale mnie tam nie zabraknie. Poza tym to nie fair, że ty zawsze masz piątki.
    Udając obrażoną siostra Caspera zaraz rzuciła się na jedzenie, zapominając o całym świecie. Dziewczyna jeszcze rosła i pochłaniała potrawy, jakby jej żołądek nie miał dna. Rudzielec był z niej dumny, młoda Tomasówna dopiero musi sobie uświadomić, jak ważne jest wykształcenie, do czego jej brat próbował ją usilnie przekonać. Gdyby się o to nie troszczył, nie siedziałby z nią nad materiałem. Zmartwiło go to, że brązowowłosa powiedziała głośno o jego ocenach, gdyż nie chciał się wychylać. Postanowił zmienić temat na ten sprzed pojawienia się młodszej siostry.
    - Przystaję na Twoją propozycję - zgodził się zielonooki. -   Mogę przyjechać po Ciebie na motorze. W takim razie byłbym o 19:30.
    Nie mógł w tym momencie zaproponować nic innego, a to wydawało mu się najdogodniejsze.
    - Poza tym zaintrygowałaś mnie, kiedy dowiem się o Twojej propozycji? - nie zdziwiłby się, gdyby czekała do ostatniej chwili, jednak dodał - Jak coś jestem honorowy, nie złamię naszej umowy.
    Coś z tyłu głowy mu mówiło, żeby nie przywiązywał się do Megan, ale na ten moment lekko spuścił z tonu, pokazując rąbek swojej ludzkiej strony. Wydawało się w całej tej sytuacji, jakby to czarnowłosa odkrywała karty, a on grał tak, jak mu grała. Nie przeszkadzało mu to, bo nie wyczuwał w tym przymusu. Spotkał się już z sytuacją, jak ktoś miał zlecenie mu coś przekazać, cofał rękę jakby dotknął się ognia, byle nie przedłużać tego niekomfortowego dla obu stron kontaktu. Nie pamiętał już, kiedy to się zaczęło, ale blizny te nie znikały z czasem.

~ Tu pojawi się post ~