Guardian Demon

Czytać mu do snu? Prawie prychnęłam na tą sugestię. Znaczyłoby to, że mieliśmy spędzić więcej wieczorów czy noc tuż przed snem razem, a szczerze wątpiłam, że do tego dojdzie po tej wycieczce. Nawet gdybyśmy udali się po za Londynem to tym razem będzie mieć osobne pokoje. Dla naszego własnego dobra. Lub może mojego. Pewien dystans może by mi pomógł z tymi tymczasowymi uczuciami.
Uczuciami? Nie, uczucia były głębokie, poważne i trwały długo. To zdecydowanie nie było to.
- Zabrzmiało to, jakbyś sugerował wspólną kąpiel - zażartowałam bez uśmiechu na twarzy. - Dziękuję za komplement. Dla ciebie nawet zacznę śpiewać i grać na fortepianie, mój aniołku. - dodałam z czystym sarkazmem, po czym wstałam z fotela. Może faktycznie powinnam się położyć i trochę pospać? Nie wiem czy to nie zepsuje mi to całą noc, ale to będzie problem na później.
Jednak nie udałam się do sypialni od razu. Zatrzymałam się w pól kroku i odrobinę się odwróciłam twarzą do Williama. Może to było spowodowane ostatnim rozdziałem książki, ale zaczęłam się zastanawiać czy i on czasami myśli... może nie o mnie, ale o nas, o tamtym momencie, za dnia i jak za nocy. Pewnie nie, bo po co sobie takimi rzeczami zajmować głowę. Ale część naszej wczorajszej rozmowy wciąż tkwiła mi w głowie. Mi nie potrzeba czułych gestów, żebym miał ochotę na więcej pocałunków. Niby co to miało znaczyć? Chciałam znać odpowiedź za nim mój własny rozum sam sobie czegoś dopowie. Jednak nie mogłam się odważyć. W końcu zdecydowaliśmy dać sobie trochę czasu.
- Idę się położyć - powiedziałam cicho, powolnym krokiem kierując się w stronę łóżka. Gdy tylko się położyłam przyciągnęłam do siebie bliżej poduszkę i objęłam ją obiema ramionami. Nie czułam się zmęczona, nie od razu, ale nawet sama nie zauważyłam kiedy zamknęłam oczy i zasnęłam.

Był to koniec lata, gdy słońce wciąż mogło mnie ogrzać, a silny wiatr ochłodzić. Była to niemalże idealna pogoda, zwłaszcza na pobyt w naszym hotelu. Z daleka od miasta, otoczone polami i lasem. Niedaleko było jezioro, gdzie dzieci czasami lubiły się pobawić, a pary siedziały na kajakach, każda dama z parasolką w dłoni aby ukryć się od słońca. Jednak jeżeli pobyt przy wodzie nie przypadało komuś do gustu to zawsze były nasze ogrody na gry, spacery, czy nawet na herbatkę na świeżym powietrzu.
- Dovie, herbaty?
Mrugnęłam raz i nagle znalazłam się przy małym stoliku z mamą. W ogóle się nie zmieniła. Czas się dla niej zatrzymał.
- Dwie kostki cukru, dla mojej słodkiej córki - przez jej uśmiech prawie pękło mi serce. Oczy zaczęły mi piec od nadchodzących łez.
- Mamo... - tak strasznie za nią tęskniłam, ale nie mogłam z siebie tego wydusić.
- Obiecaj mi coś, Dovie. Upewnij się, że to miejsce zawsze jest pełne życia. Inaczej będzie to jeden wielki smutny budynek, a kto by tego chciał? Zobacz. Czy to młodszy czy starszy każdy dla siebie coś tu znajdzie.
Miała rację. Inaczej cały ten biznes poszedł by na samo dno jeziora.
Mama nagle spojrzała przez ramię i jej uśmiech się poszerzył.
- Oh, idzie wreszcie! Długo musimy na ciebie czekać? - byłam pewna, że mówiła to do mojego ojca lub chociażby Sebastiana. Jednak gdy sama się odwróciłam ujrzałam zupełnie inną twarz.
- William?

Zamrugałam lekko kilka razy, słysząc głos Williama. Kolacja? Ah tak, kolacja. Trzeba iść i coś zjeść, inaczej nie zasnę z głodu. Przytaknęłam do niego, powoli siadając. Czy długo spałam? Nie byłam pewna, ale drzemka zdecydowanie mi się przydała. Tylko ten sen był niepotrzebny.
- Dziękuję - szepnęłam do Williama, wstając z łóżka i siadając przy lustrze. Przez ten róż, który został wsmarowany w moje policzki wyglądałam, jakbym miała gorączkę. Musiałam to poprawić, jak i włosy. Kilka kosmyk uciekło, ale szybko ponownie je upięłam na swoje miejsce.
Mimo tego, że szybko skończyłam nie wstałam od razu z miejsca. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Czy tak wyglądałam, gdy się budziłam? Zawsze miałam taką nijaką minę, gdy wstawałam z łóżka? Chyba tylko Vincent może na to odpowiedzieć.
- Pewnie jesteś głodny - wstałam z krzesła, sprawdzając jeszcze czy suknia była w porządku. - Chodźmy na kolację. Ostatnia wspólna w Birmingham.

Spojrzałam na talerz z jedzeniem podany tuż pod nos. Jakoś nie miałam apetytu. Chyba wciąż nie czułam się najlepiej po ostatniej nocy. Jakie to dziwne być głodnym, ale nie mieć apetytu. Ostrożnie jadłam wszystko w małych kawałkach aby sobie ponownie nie zaszkodzić.
- Cokolwiek da się zagrać na pianinie. I na skrzypcach. Gdybym mogła wybrać inny instrument to bym chciała grać na skrzypcach. - zawsze to pięknie brzmiało, czy to na bankietach czy w teatrze. Można było zazdrościć takich umiejętności i talentu. Jednak z pianinem miałam trochę więcej wolności i swobody. Mogłam bez większego problemu zagrać melodie z pamięci. Nie byłam pewna czy tak łatwo by mi to wyszło na skrzypcach.
- Chyba będę trochę za tym tęsknić - przyznałam po chwili. - W sensie tej wycieczki. Po za oczywiście całego tego faktu, że jesteśmy tutaj z powodu mojego brata. Jesteś całkiem dobry towarzyszem na takie podróże. Trochę szkoda, że jesteś tak zapracowany. Może Paryż by się tobie spodobał? - jednak, jak wspomniałam William dużo pracował i nie chciałam jeszcze bardziej wyciągać go z pracy. Już i tak zapewne wiele poświęcił będąc z ze mną tutaj.
- Obiecuję, że gdy wrócę to dam tobie znać czy warto - dodałam lekko do niego się uśmiechając.

- Wiem, że Sebastian może być na ciebie trochę zdenerwowany, ale całkowicie go nie wykreślaj. Na pewno chętnie z tobą pójdzie na kilka wycieczek. W końcu, wcześniej potrafiliście się dogadać. - zauważyłam, bo szczerze miałam nadzieję, że jego przyjaźń z moim bratem tak się nie skończy. Nie chciałabym aby Sebastian uznał, że skradłam mu przyjaciela. Było to dosyć dziecinne, ale całkiem możliwe znając Sebastiana.
Słysząc o baru i o soczku uśmiechnęłam się pod nosem. Tego mi jeszcze brakowało aby sok zamawiać z baru. Chyba lepsze było mleko.
- Bez przesady, jedna szklanka alkoholu nas nie zabije - i podobno kac można wyleczyć alkoholem, do pewnej ilości. Pomimo komentarza Williama nie wstałam od stołu i dalej powoli jadłam swoją kolację. Chciałam się upewnić, że miałam w sobie wystarczająco jedzenia. Nie wiadomo, jak będzie wyglądała nasza podróż z powrotem do domu, a chciałam mieć na to wystarczająco siły i energii.
Gdy połowa talerza była pusta odłożyłam sztućce na bok, gotowa aby podejść do baru.
- Wezmę to co ty, więc możesz zamawiać - zaproponowałam i potwierdziłam swoje słowa małym uśmiechem.

Spojrzałam na William z rozbawieniem. W ciszy obserwowałam, jak próbuje napój z szklanki. Staliśmy dosyć blisko siebie i wiedziałam, że ostatnie co powinnam była zrobić to śledzić wzrokiem po jego ustach, po jego lini szczęki, po szyi... Odwróciłam wzrok, wpatrując się w swoją szklankę.
- Smakuje? - zapytałam, zmuszając się aby szerzej się uśmiechnąć. Gdy ponownie odwróciłam się do niego twarzą skupiłam się jedynie na jego oczach. Nie odrywając wzrok sama spróbowałam co przygotował nam barman. Smak był ciekawy, to musiałam przyznać. Jakbym piła sok z alkoholem. Może faktycznie tak było. No cóż, William chciał soczek z baru i najwyraźniej to dostał.
Wytarłam kciukiem kąciki ust, czując jak jedna kropelka chciała uciec.
- Przykro mi, że nie udało nam się udać co cyrku - powiedziałam cicho, ale wiedziałam, że mógł mnie usłyszeć. - Może po naszym powrocie i po świętach wybierz co chcesz porobić? Cokolwiek chcesz. Obiecuję, że pójdę z tobą. Tylko nie gdzieś za daleko od Londynu. Zapewne będę zajęta pracą przez następne kilka miesięcy i pewnie sam będziesz miał pełno pracy na rękach. Może jakiś inny cyrk będzie w mieście? Lub, jeżeli wolisz, ulepię z tobą bałwana.  - zażartowałam. Szczerze mówiąc nie wiedziałam co mogłoby go zainteresować. Gdybym chciała zaplanować dla niego niespodziankę to byłam pewna, że byłaby to jedna wielka porażka.

Może nie musiałam, ale chciałam. Chciałam, żeby też się z czegoś ucieszył tak, jak ja lubiłam zakupy w księgarni. Po za tym od tego są przyjaciele. Miałam nadzieję, że mówił szczerze i faktycznie skorzysta. Chciałam powiedzieć mu, że nie musi się śpieszyć, że prędzej czy później coś się znajdzie, ale nagle zabrakło mi słów.
Wstrzymałam oddech, gdy poczułam jego usta tuż przy swoich. Gdyby tylko jedno z nas choć trochę się ruszyło to ten pocałunek by wyglądałby zupełnie inaczej. Czemu to zrobił? Przecież mieliśmy dać sobie czas. Obiecał nawet, że nie będzie żadnych czułych gestów, przynajmniej przez jakiś czas. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Czy powinnam w ogóle jakoś to skomentować?
Zmusiłam się uśmiechnąć aby jakoś ukryć moje prawdziwe emocje.
- Jasne, chodźmy - wzięłam ze sobą szklankę z drinkiem i podeszłam z Williamem gdzie były przekąski. Sięgnęłam po kilka winogron , które były słodsze niż przepuszczałam. Ciekawe skąd je mają? Przydałyby się takie w naszym hotelu.
Minęło chyba jedynie kilka sekund za nim ponownie się odezwałam.
- Dlaczego to zrobiłeś? - szepnęłam, nie patrząc w jego kierunku i sięgnęłam po kolejne winogrona. Miałam nadzieję, że źle nie odbierze moje słowa, bo... Szczerze to wolałabym aby mnie inaczej pocałował, ale przecież nie powiem mu tego. Jak sam powiedział wcześniej, lepiej przedyskutować takie rzeczy żeby nie było nieporozumień. - Nie mieliśmy przypadkiem dać sobie czasu? Bez gestów?

Jego odpowiedź była dla mnie zabawna. Czy to znaczyło, że powinnam mu płacić aby nie całował mnie w kąciki ust? Jeżeli wcześniej nasza znajomość była dziwna nie wiedziałabym jak to opisać. Zwłaszcza, że nie chciałam aby przestawał. W głębi duszy oczekiwałam, że ponownie się odwarzy. Nie chciałam popełnić tego samego błędu po raz drugi, ale gdyby William zrobiłby ten pierwszy ruch to wiedziałam, że oddałabym mu się całkowicie. To chyba trochę przeraziło, nigdy wcześniej nie czułam takiego... Hmm, co to było? Jakiś urok? Pragnienie? Chęć aby wypełnić pewną pustkę?
- Napewno nie po jednym pocałunku - odpowiedziałam na jego pytanie i dokończyłam zawartość mojej szklanki. W sumie, to nie był to tylko jeden pocałunek. Było ich kilka... Więcej niż powinno. Jeden pocałunek był już za wiele.
Odłożyłam pustą szklankę na stół i odwróciłam się twarzą w stronę muzyków i piosenkarki. Chyba wolałam teatr. Lub samych muzyków bez piosenkarki. Ładnie śpiewała, tego nie dało się ukryć, ale jakoś mi coś nie pasowało.
- Takie gesty, czy jak to nazwałeś "drobne przyjemności", są dla mnie trudne. Wiesz o tym. - w końcu zdecydowaliśmy się, że lepiej będzie bez nich ze względu na mnie i moje głupie emocje. Tymczasowe emocje. To wszystko minie. Przejdzie mi, a William się uspokoi i wszystko wróci do normy.
Jakoś nie mogłam samą siebie przekonać. Spojrzałam na twarz Williama. Nie byłam głupia. Nie pocałowałabym go w miejscu, gdzie każdy by nas widział. Dlatego skrzyżowałam ramiona za nim one mogłyby chcieć objąć Williama.

Oglądałam, jak pokój odrobinę się zmienia przy nowym rytmie muzyki. Niektórzy już byli na "parkiecie" i z uśmiechem na twarzy tańczyli w zupełnie innym stylu niż na bankietach czy balach. Wciąż ich obserwowałam z pewną ciekawością nawet gdy szliśmy na drugą stronę pokoju, gdzie faktycznie stał Adrian. Opierał się o bar odwrócony do nas plecami i dopiero gdy zatrzymaliśmy się obok niego spojrzał w naszym kierunku.
- Oh, Dove i jej przyjaciel, pan Lightwood. Jak mija wasz pobyt w Birmingham?
No cóż, nie sądziłam, że tyle może się wydarzyć w zaledwie kilka dnia.
- Dobrze. Zdecydowanie ponownie ciebie odwiedzę w najbliższym czasie.
Mężczyzna zaśmiał się pod nosem, najwyraźniej zadowolony z moich słów. Barman postawił przed Adrianem szklankę z whiskey, którą od razu wziął w dłoń i wypił odrobinę.
- Nie musisz się śpieszyć, moja droga. Ja nigdzie nie ucieknę.
Odwzajemniłam jego uśmiech. Czując czyjeś spojrzenie na sobie zerknęłam w stronę barmana, który w ciszy czekał aż coś zamówię. Miał jakąś dziwnie naburmuszoną minę. A może cały czas tak ma?
Już chciałam wziąć coś dla siebie i Williama, gdy nagle podeszła do nas jakaś dziewczyna, która musiała być kilka lat młodsza ode mnie. Lekko kiwnęła głową w moją stronę, jednak jej oczy od razu wróciły do Williama, uśmiechając się do niego uprzejmie.
- Mam nadzieję, że nie jestem zbyt nachalna, ale chciałabym z panem potańczyć. Niestety, ale przyszłam bez partnera. - była lekko zdenerwowana, było to dosyć oczywiste.
- Idź - powiedziałam do Williama. - Wcześniej powiedziałeś, że chcesz potańczyć, prawda? Będę pilnowała twoje drinka, obiecuję. - mimo tego, że poczułam malutkie ukłucie zazdrości to wolałam aby William dobrze się bawił niż cały czas przy mnie stał i miał się nudzić. Nie zamierzałam zmienić mojego zdania na temat tańca, a skoro znalazł się ktoś inny to czemu miałby odmówić?

Gdy barman postawił drinki dla mnie i dla Williama, Adrian ułożył dłoń na moim plecach delikatnie kierując mnie w stronę jednego z stolików przy ścianie. Może było to zbyt oczywiste, że sama nie byłam do końca przekonana czy powinnam była namawiać Williama do tańca z kimś innym. Wpatrywałam się w nich lekko popijając drink, który był znacznie słabszy od poprzedniego.
- Pewne rzeczy nigdy się nie zmienią, co? - dopiero gdy usłyszałam głos pana Krowthza odwróciłam wzrok od tańczącej pary, próbując usunąć z głosy obraz uśmiechniętego Williama.
- Chyba nie rozumiem.
Adrian zaśmiał się pod nosem.
- Znam to spojrzenie aż za dobrze. Ja też kiedyś wpatrywałem się tak w twoich rodziców, chociaż nie to miałem na myśli. Od kiedy byłaś dzieckiem miałaś dziwne pojęcie dumy. Praca i klasa zawsze najważniejsza.
- Mam to po ojcu.
- Zdecydowanie nie po twojej matce. Ona kierowała się sercem, a on rozumem.
- Skoro o rozumie mowa, chcę z tobą czymś się podzielić. Mam nadzieję, że ten sekret pozostanie pomiędzy nami.
Pan Krowthz odrobinę spoważniał jednak delikatny przyjemny uśmiech wciąż spoczywał na jego twarzy. Przytaknął, pozwalając mi kontynuować.
- Zamierzam przejąc biznes rodzinny od Sebastiana.
Adrian uniósł brew jednak nie wyglądał na zaskoczonego. Może moje słowa go zaintrygowały? Siedzieliśmy tak w ciszy, czekając aż w końcu któreś z nas się podda i albo zapyta o więcej informacji lub sama podam mu odpowiedzi na jego pytania. Była to niczym mała, cicha wojna aby sprawdzić kto ma silniejszy charakter. Najwyraźniej byłam to ja, bo ostatecznie to pan Krowthz spuścił wzrok i westchnął ciężko.
- Twój brat na to się zgodził? Zapewne wie co się stanie gdy ludzie się dowiedzą, że kobieta jest właścicielem biznesu.
- Sebastian nie będzie miał wyboru. I masz rację. Dlatego mój brat wciąż będzie twarzą naszego hotelu.
- A mówisz mi o tym, ponieważ...?
- Ponieważ tobie ufam i szanuję cię pod wieloma względami.
Adrian kątem oka zerknął w stronę parkietu, gdzie William i jego nowa znajoma wciąż dobrze się bawili.
- Twój przyjaciel również wie?
- Uważasz, że nie powinien?
- Uważam, że powinnaś być ostrożna - Adrian pochylił się trochę bliżej w moim kierunku, dodając szeptem. - Nie znam go tak dobrze, jak ty, ale jestem w biznesie od wielu lat i miałem styczność z wieloma ludźmi. Nie byłbym zaskoczona, gdyby okazało się, że Lightwood ma więcej sekretów niż ksiądz po spowiedzi.
Dziwne. Pani Wallflower również wspominała o jakiś sekretach powiązanymi z Williamem, ale myślałam, że chodziło o jego małżeństwo i rodzinę. Może to Adrian miał na myśli? Jednak to nie był powód abym musiała być ostrożna przy Williamie. Nie dał mi powodu abym nie mogła mu zaufać. Wręcz przeciwnie.
Uśmiechnęłam się lekko do mężczyzny.
- Starzejesz się, panie Krowthz. Jeżeli chodzi o Williama to nie masz o co się martwić.
Widziałam, że nie był do końca zadowolony z moich słów, ale dalej nie ciągnął tematu. Zamiast tego rozmawialiśmy na temat biznesu i jakie miałam plany z nowo otwartym hotelem w Londynie.

Adrian przytaknął na słowa Williama i wyciągnął dłoń w jego kierunku. Mimo słów Adriana to wyglądało na to, że lubi Williama. Chyba jedynie chce abym była ostrożna i tyle. Sama pożegnałam się z Adrianem z uśmiechem na twarzy, gdy on pochylił się aby złożyć krótki pocałunek na policzku i poklepał mnie po ramieniu. Miałam nadzieję, że uda mi się z nim ponownie zobaczyć szybciej niż później. Również miałam nadzieję, że reszta naszego czasu w barze będzie spokojna i niedługo się skończy abym mogłam szybciej iść do łóżka i być wypoczęta na naszą podróż. Jednak William miał inne plany.
Zerknęłam na niego kątem oka. Widziałam, że jego partnerka do tańca gdzieś go pociągnęła i... Możliwe, że mnie to zdenerwowało bardziej niż chciałam się do tego przyznać.
- Nie jesteś zmęczony po swoich tańcach? - zapytałam i dokończyłam swojego drinka. Trochę czasu spędził z tą małolatą, najwyraźniej trafiła mu się tancerka pełna energii.
- Hmm. Jeśli tak strasznie chcesz ze mną tańczyć to musisz mnie ładnie wybłagać. Może wtedy zmienię zdanie. - podniosłam wzrok aby spojrzeć mu w oczy ze złośliwym uśmieszkiem. - Chyba musi tobie na tym zależeć. Nie wiem czemu, ale takie przynajmniej mam wrażenie.

Nie podobały mi się jego warunki. Do końca naszego pobytu? Trochę to było okrutne. Przecież to nie było za wiele czasu. Najwyraźniej William nie zamierzał mi pozwolić wymigać się z tej sytuacji co jedynie sprawiło, że uśmiech znikł z mojej twarzy. Wiem, że nie chodziło tutaj, że musiałam być niesamowitą tancerką. Nie przepadałam za takimi tańcami, bo nie znałam zasad i ogólnie nie wyglądało to na coś ładnego. Chyba nie potrafiłam tego wyjaśnić dlatego trochę się poddałam i poszłam z Williamem na parkiet.
Mimo tego, że obserwowałam go wcześniej jak tańczył z tą małolatą to nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Pozwoliłam Williamowi aby trochę mną pokierował. Powiedział wcześniej, że sam nie jest dobrym tancerzem chociaż osobiście uznałabym, że wcale nie jest taki zły. Ale co ja tam wiem, wcale się nie znam.
Trochę rozejrzałam się po pomieszczeniu, obserwując jak inni tańczą. Im to jakoś wychodziło, miało to rytm i w ogóle, a ja miałam wrażenie, że co kilka sekund stawałam Williamowi na stopy.
- Chyba będę musiała wezwać medyka za nim pierwsza piosenka się skończy - skomentowałam pół żartem. W końcu sam tego chciał. Nie mógł mieć do mnie pretensji.

Trochę zrobiło mi się głupio. Wcześniej William przetańczył z tamtą dziewczyną kilka piosenek. Poczucie winy uderzyło prosto w moje serce i wcale mi się to nie spodobało. Na prawdę starałam się załapać wszystkie kroki. Chyba za bardzo się na tym skupiłam i nawet nie zauważyłam podczas naszego tańca, że może jakoś zraniłam uczucia Williama. Pomimo jego uśmiechu miałam przeczucie, że nie był zadowolony.
Usiadłam przy stoliku z westchnięciem. Co bym chciała? Musiał teraz o to mnie pytać? Oparłam się łokciami o stół, lekko pochylając się do przodu. Spojrzałam mu w oczy, które nie potrafiły ukryć zbyt wiele.
- Chcę abyś był ze mną bardziej szczery. Nie musisz ukrywać przede mną, gdy jesteś niezadowolony czy nieszczęśliwy. Jak mam być dobrą przyjaciółką i pomóc jeżeli nie jesteś ze mną szczery?
Spuściłam wzrok, wpatrując się we własne dłonie. Nie chciałam być powodem do jego smutku. Nie chcę aby przede mną ukrywał pewne rzeczy. Oczywiście, nie musi mi mówić wszystkiego, ale jeżeli mogłam w jakiś sposób mu pomóc to chciałabym wiedzieć jak.
- Chcę to co sprawi tobie radość. Kolejny taniec? Przeczytać książkę na dobranoc? - uśmiechnęłam się pod nosem, lekko rozbawiona swoimi słowami. Podniosłam wzrok, patrząc mu w oczy. Może wolałby odegrać sceny z tych książek?
Idiotka. Po co w ogóle o tym pomyślałam? Już i tak sprawy były skomplikowane, po co pogarszać sytuacji?