Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


On (demon) - Noé
Ona (człowiek) - Yulli

Dove Rachel Parker

Nie do końca podobał mi się kierunek w jakim zmierzała rozmowa. Początkowo wydawałoby się, że niezbyt miło się to skończy, bo przecież oboje tylko sobie dogryzali. Na szczęście Dove odpuściła sobie, a temat jaki podjęła, niezmiernie mnie uszczęśliwił.
Kobieta zupełnie nieświadomie zrobiła za mnie połowę roboty. Wcześniej zastanawiałem się jak zaprosić Sebastiana na ten wyjazd, a tu proszę, Dove sama to zrobiła, a on z równą radością przyjął tą propozycję. Poczułem jakby kamień z serca mi spadł. Przynajmniej jedna rzecz poszła gładko i nie musiałem się o to martwić. Pozostało mi jedynie samemu się wykręcić. Z tym już nie będzie żadnego problemu, wystarczy powiedzieć, że później dojadę, bo coś mi wypadło, czy coś w tym stylu i po sprawie. To nie tak, że nie chciałem jechać. Bo chciałem. I to bardzo. Móc w końcu odpocząć, tak po prostu. Miałem jednak o wiele ważniejszą sprawę na głowie, do której nie potrzebowałem za plecami ani Dove ani Sebastiana. Uśmiechnąłem się więc tylko szerzej.
- Bardzo dobry pomysł, jestem jak najbardziej za - przyznałem. - Musisz więc odpoczywać jak najwięcej Sebastianie, żebyś był w dobrej formie. Inaczej nici z picia, chyba że tylko herbatka i ziółka od doktorka - uniosłem lekko brwi, Sebastian zaś teatralnie wywrócił oczami, co mnie lekko rozbawiło.
- A tak poza tym, to na mnie już najwyższy czas - powiedziałem, dokańczając swoją herbatę. - Mam coś do załatwienia. Dove z resztą też coś mówiłaś o jakiejś pracy, a ty Sebastianie co najwyżej książka i kocyk przed kominkiem.

Dove Rachel Parker

Dove naprawdę miała dzisiaj świetny nastrój na droczenie się, nie tylko z Sebastianem, ale i również ze mną. Uznałem to za małą zemstę za to, że nie we wszystkim się dzisiaj z nią zgadzałem. No cóż, nie zawsze musi być pięknie. Jedyne co zrobiłem, to posłałem jej najlepszy niewinny uśmiech, jakbym nie zdawał sobie sprawy za co ta mała "kara".
Kiwnąłem głową, zapamiętując sobie godzinę naszego spektaklu. Miałem nawet już się żegnać i odejść, kiedy coś mi się przypomniało. Coś, czym wczorajszego wieczoru obiecałem podzielić się z Dove. Nie odsunąłem się więc, ująłem za to lekko brodę Dove, by przesunąć kciukiem po jej dolnej wardze. Ściszyłem również głos do szeptu, by tylko ona jedna usłyszała moje słowa.
- Ubierz dzisiaj pończochy i ładne, wysokie buty. Włosy rozpuszczę ci sam - mruknąłem, a potem na pożegnanie cmoknąłem Dove w czubek nosa.
Poprawiłem kołnierz płaszcza idąc oblodzoną drogą. Jeszcze nikt nic nie zdążył z tym zrobić, musiałem więc uważać, by nie upaść. Pierwsze kroki skierowałem jednak na targowisko, gdzie zamierzałem znaleźć coś… ciekawego. Nie miałem pojęcia czego szukać, co bym chciał zmienić w wystroju mieszkania. Może rzeczywiście jakiś obraz wpadnie mi w oko, może będzie to jakiś urokliwy dywanik lub narzuta na kanapę.

Dove Rachel Parker

Przechodząc między tymi wszystkimi straganami z różnymi papilotami i wieloma innymi pierdołami, szukałem czegoś, co mogło wyróżniać się na tle całości. Nie szukałem byle czego, aby tylko coś wziąć. Potrzebowałem rzeczy, która spodoba się mnie, a jednocześnie nie będzie przesadzona.
W ten sposób trafiłem na barwiony fioletem dywanik. Nie był odpowiednio duży, bym mógł go dać do salonu, lecz odpowiedni do mniejszej sypialni, gdzie mógłby znaleźć miejsce przy łóżku. Nie chciałem również mieszać za dużo kolorów, to zdecydowanie głupio by wyglądało. Tak samo nie widziałem w swoim mieszkaniu czegoś w kwiaty lub inne wzory. Po prostu nie. Nawet jeżeli kilka dni temu wspominałem Dove, że dla mnie nie ma różnicy… raczej nie byłoby, gdyby to ona rzeczywiście coś dla mnie wybrała. Samemu nie sięgnąłbym po coś w tym stylu.
Pod kolor dywanu znalazłem jeszcze zasłonkę. Drugą w odcieniach błękitu przeznaczyłem do salonu. Z rozbawieniem wziąłem jeszcze ozdobne poszewki na poduszki w różnych kolorach, które przeznaczyłem na kanapę. Niczego więcej nie szukałem. Na początek takie drobnostki wystarczyły. No i obiecane kwiaty, które w dwóch dużych doniczkach stanęły przy oknie. Pamiętałem, że Dove uznała przy pierwszej wizycie w moim mieszkaniu, że strasznie tu pusto. Patrząc jednak na wnętrze nie rozumiałem, co miała na myśli i co chciałaby dodać. Może kiedyś coś więcej się pojawi. Jak to oczywiście znajdę.
Przed wyjściem do teatru postanowiłem też zadbać o prezent dla Dove. Chciałbym zobaczyć w jej oczach znów tą radość, gdy mówiła o kwiatach i bukietach, jakie chciałaby otrzymać. W kwiaciarni niestety nie było kwiatów, jakie lubiła. Musiałem postawić na coś, co było i to w dodatku niewielkiego. Zimą opcje są o wiele skromniejsze niż w pozostałych miesiącach. Wybrałem więc białe goździki i czerwone chryzantemy. Z pomocą sprzedawczyni owinąłem je w zielony, ozdobny papier, by nie zmarzły i wciąż ładnie wyglądały. Musieliśmy również mocno skrócić łodygi, bo w końcu miało to być coś niewielkiego, a nie rzucającego się w oczy.

Dove Rachel Parker

Z westchnięciem spojrzałem na tłum przed teatrem. Chyba przestałem przepadać za tak tłocznymi miejscami. Było to dość irytujące musieć się przepychać pomiędzy tymi wszystkimi ludźmi. I znów nie wiedziałem jak była ubrana Dove. Wspomniała tylko przy którym wejściu będzie na mnie czekać lecz i tam znajdowało się całkiem sporo osób. Myślałem też, że będzie czekać sama, tak jak w przypadku balu królowej. Dziś jednak miała towarzystwo. Co prawda wspominała wcześniej coś o Dianie, a mimo to miałem cichą nadzieję, że choć trochę będę mieć ją tylko dla siebie.
- Witam drogie panie, szanownego pana - uśmiechnąłem się lekko przy powitaniu, całując lekko dłoń Diany na powitanie, a następnie ściskając dłoń pana Garniera. Diana uśmiechnęła się w jakiś dziwny, znaczący sposób do swojego towarzysza, jakby chciała mu coś w ten sposób przekazać. Pomyślałem, że będę musiał zapytać o to Dove, gdy będę mieć okazję. Teraz nie było na to czasu, gdyż zaraz miał rozpocząć się spektakl, a rozlegający się na sali gong ponaglał ostatnich spóźnialskich.
Diana wraz z mężczyzną u jej boku udali się do sali tuż przed nami. Patrząc na nich nieco pozazdrościłem im, że tak jawnie się ze sobą pokazują. Jak ona ujmuje jego ramię, a jego dłoń dotyka jej. Gdyby mógł również nie puściłbym dłoni Dove.
- Dovie - odwróciłem się w jej stronę, mówiąc nieco ciszej, aby jej przyjaciółka mnie nie usłyszała. Idąc za tą dwójką, wręczyłem Dove mały bukiecik. - Obiecałem ci mały prezencik. Niestety to nie czas na lilie bądź niezapominajki, ale i te ode mnie też dostaniesz - uśmiechnąłem się lekko, musząc zadowolić się tylko przelotnym uściśnięciem jej dłoni.

  Dove Rachel Parker    

Diana na szczęście udała się w zupełnie innym kierunku niż my. Kątem oka obserwowałem gdzie poszła wraz ze swoim partnerem. W przeciwną stronę, tam gdzie znajdowały się wejścia na zarezerwowane balkony. Tam zdecydowanie więcej można było mieć prywatności, ale i zdecydowanie łatwiej zapaść sąsiadowi w pamięci. Dobrze przynajmniej, że ani ja, ani Dove nie wyróżnialiśmy się z tłumu, by Diana nie mogła tak łatwo nas wypatrzeć. Szczególnie w tych ciemnościach, jakie zapadły chwilę przed rozpoczęciem spektaklu.
- Wiem, że nie musiałem, ale chciałem zrobić ci trochę przyjemności - uśmiechnąłem się, choć nie byłem pewien, czy to dostrzegła. Zastanowiło mnie, dlaczego właściwie nigdy wcześniej o tym nie pomyślałem. Może dlatego, że kwiaty są zazwyczaj wyrazem głębszego uczucia? Może dlatego, że nasza relacja rozwijała się w dość dziwny sposób i nigdy nie potrzebowaliśmy takich drobnostek? A może po prostu uznałem, że wszystko co dla niej robiłem, było odpowiednim wyrazem tego, co do niej czułem? W końcu każdy może kupić byle jakie kwiaty i uznać potem, że okazanie uczuć zostało zaliczone. A ja nie potrafiłem się odważyć na tak jawne okazanie.
- Udane zakupy. Mam teraz w salonie trochę kwiatów w doniczkach. Co prawda wciąż jest trochę pusto i smutno, jak to określiłaś przy pierwszej wizycie, ale wprowadziłem kilka innych zmian. Powiem tylko tyle, że w moim mieszkaniu już nie dominuje czerń i biel. A tobie jak minął dzień przy dokumentach? - spytałem.
Kiedy pierwszy aktor wszedł na scenę i zaabsorbował całą uwagę widowni, przesunąłem delikatnie rękę, aby móc ująć dłoń Dove w swoją.

Dove Rachel Parker

Przyjemnie było oglądać przedstawienie w towarzystwie Dove. Nie tak jak za pierwszym razem, gdy było dość dziwnie i raczej niezbyt za sobą przepadaliśmy, a Dove najchętniej udusiłaby mnie swoim obcasem. Wtedy próbowałem ją tylko poznać, a teraz byliśmy w bardzo bliskich relacjach. Kto by pomyślał, że tak wiele się zmieni przez stosunkowo krótki czas, a słowa Adriana znajdą zastosowanie w naszym życiu tak szybko.
Pierwsza część przedstawienia minęła mi bardzo szybko. Nawet nie zorientowałem się, kiedy znów ktoś rozjaśnił światła. Musiałem wtedy wypuścić dłoń Dove ze swojej, by nie wzbudzić niczyich podejrzeń, choć uważałem, że ludzi, których by interesowała nasza dwójka, można policzyć na palcach jednej ręki.
Na pierwsze słowa Dove kiwnąłem głową lecz zaraz też na moich ustach pojawił się lekki uśmiech, gdy wspomniała wystawę sprzed kilku miesięcy.
- Skoro jest zainteresowany dziełami Delacroixa, to może woli bardziej współczesną sztukę? - zamyśliłem się na chwilkę, bo to wcale nie było niemożliwe. Próbowałem przypomnieć sobie jeszcze kogoś, kto do mnie trafił niedawno lecz żaden tam z nich artysta.
- Nam? - uniosłem lekko brew. Próbowałem być zupełnie poważny lecz nie bardzo mi to wychodziło. Nie potrafiłem powstrzymać szerokiego uśmiechu, jaki mimo wszystko pojawiał się na mojej twarzy. - Jak to jest, że w tak krótkim czasie zaczęłaś uwzględniać mnie w swoich planach na przyszłość? - spytałem, lekko się drocząc z Dove. - Jakbyś już wiedziała, że zgodzam się na podróż do Paryża i szukanie pana Garniera, czy innego tam Nivea.

Dove Rachel Parker

Przygryzłem nieco wargę, aby się nie roześmiać. Wszyscy rozmawiali raczej szeptem, które co prawda niosły się po całej sali, jednak to wciąż szept. Głośnym śmiechem tylko bym zwrócił na siebie uwagę.
- Myślę, że byłbym w stanie grzecznie doczekać do twojego powrotu. Jednak skąd mam mieć pewność, że szanowny pan Garnier zachowa wszelkie etykiety? - spytałem, po czym skrzyżowałem ręce na piersiach. - A jeśli będzie próbował namówić cię do rzeczy, które tylko ze mną chcesz robić? Chyba będę chciał sprawdzić, na jakim poziomie znajduje się jego bycie dżentelmenem - oparłem lekko głowę na dłoni, przypatrując się Dove. Oczywiście, że nie opuściłbym jej, nawet gdyby nie kręcił się w pobliżu żaden inny mężczyzna. Prędzej zwariowałbym z niepokoju po pierwszym dniu, nie mówiąc już o reszcie wyjazdu.
- Kto wie, co on jeszcze skrywa, gdy mówi o swojej galerii obrazów. Poza tym, gdzie będzie twój stróż, gdy będziesz potrzebować pomocy? - Dove mogła odczytać moje słowa jako żart, o którym już kiedyś rozmawialiśmy. Jednak moje pytanie wcale nie miało w sobie ani trochę dowcipu.

   Dove Rachel Parker    

Zaśmiałem się cicho na wzmiankę o tym, iż miałem ręce pełne roboty. Nie dało się ukryć, że tak właśnie było przy Dove. Była dość nieobliczalna, w różnych aspektach życia i musiałem być zawsze gotowy na wszystko, co akurat wpadnie jej do głowy.
- Myślę, że aktualnie pan Garnier jest zajęty twoją przyjaciółką i nie mam zamiaru im przeszkadzać - a nawet jakby nie był, to i tak wolałem skupić się na czymś innym. A raczej na kimś innym.
- Poza tym mówisz, że moglibyśmy mieć cały miesiąc, lub nawet dwa, tylko dla siebie - uśmiechnąłem się tym razem bardziej zadziornie, czując w szczególności jak próbowała mnie lekko zaczepić. W tym momencie ponownie przygaszono światło, aby kontynuować spektakl.
- To bardzo kusząca propozycja - szepnąłem jeszcze cicho. Tym razem zanim znów ująłem dłoń Dove, najpierw przesunąłem nią po kolanie kobiety. - Namówiłaś mnie. Z radością wybiorę się z tobą na zwiedzanie Paryża. Nigdy wcześniej tam nie byłem, to zapewne będzie bardzo ciekawa wycieczka - i nie tylko pod względem spędzonych wspólnie chwil. Bardzo dużo słyszałem o tym mieście i rzeczywiście mogło być to o wiele ciekawsze niż się wydaje.
- Tylko żeby Diana nie miała nic przeciwko - mruknąłem na koniec. Przecież to z nią się mimo wszystko umawiała. Diana mogłaby mieć coś przeciwko mojej obecności. I zdecydowanie nie uznać tego za tylko zwykły, przyjacielski wyjazd.

Dove Rachel Parker

Trudno było nie martwić się Dianą, skoro to właśnie ona była główną towarzyszką Dove. Nad tym jednak postanowiłem się nie namyślać jeszcze, gdyż do wspomnianego wyjazdu było jeszcze sporo czasu. Wiele rzeczy może się przez ten czas zmienić.
Swoją uwagę następnie poświęciłem wydarzeniom, jakie działy się na scenie. Kontynuacja odbyła się już w innych strojach oraz wśród innych dekoracji. Muzyka również jakby nabrała tempa równocześnie do akcji. Zdecydowanie wolałem taką formę sztuki, gdzie nie musiałem poświęcać długich godzin nad książką.
Cała sztuka nawet przypadła mi do gustu. Koniec trochę mnie zaskoczył lecz w pozytywny sposób, czym podzieliłem się z Dove w ramach odpowiedzi.
- Nawet ładnie wszystkie wątki zostały skończone i wyjaśnione. I to w miłej dla ucha oprawie. Jestem pod wrażeniem - przyznałem z uznaniem dla pracy aktorów oraz wszystkich innych osób, które dbały o oprawę całego przedstawienia. Przy wyjściu rozejrzałem się jeszcze za Dianą lecz nigdzie jej nie dostrzegłem. Zastanawiało mnie, czy już wyszła, czy jeszcze nie. W każdym bądź razie zdawała się być bardziej zainteresowana swoim przyjacielem niż Dove i mną. To nawet lepiej, bo nie będzie później dociekać gdzie idziemy i dlaczego nie w kierunku domu Dove.
- Powinniśmy częściej wychodzić do teatru, na koncerty, czy jakieś wystawy. Pozwól mi więc, że następnym razem ja coś dla nas załatwię - uśmiechnąłem się lekko, zaczynając już rozmyślać. Czy może widziałem ostatnio w gazecie jakieś ogłoszenie lub słyszałem z plotek. W pewnym momencie jednak zadrżałem, odczuwając nagły przypływ chłodu. Pewnie nie zwróciłbym na to większej uwagi, gdyby wiał jakiś wiatr. Jednak noc była spokojna, a poprzez wiszące nisko chmury było odrobinę cieplej niż ostatnio. Do tego nieprzyjemny dreszcz i pewnego rodzaju lęk, obawa przed… właśnie, przed czym? Takie nieprzyjemne odczucia miałem w obecności tylko jednej osoby, dlatego ująłem Dove za łokieć i przyspieszyłem kroku.
- Nie wiem jak ty, ale ja chyba trochę zmarzłem - skłamałem nieco, aby wytłumaczyć szybszy krok. Nie chciałem na nią wpaść w wieczór, który zapowiadał nam się tak miło. Wallflower potrafiła zepsuć wszystko, nie musząc do tego używać słów. W dodatku po rozejrzeniu się nie dostrzegałem żadnej żywej duszy dookoła. Jakby wszystkich wypłoszyła lub jakby nikt z tego tłumu nie zmierzał w tym samym kierunku co my.

Dove Rachel Parker

Poczułem, że jeszcze chwila, a nogi naprawdę się pode mną ugną. Nie tylko ze względu na to, co roztaczała wokół siebie Wallflower. Było to na tyle przytłaczające, że najchętniej przerzuciłbym Dove przez ramię i uciekł z nią na drugi koniec miasta. Najgorsze było jednak to, co ujrzeliśmy na końcu ślepej uliczki. A raczej kogo. W najśmielszych snach nie sądziłem, że posunie się do tak jawnego ataku na Sebastiana.
Złość i frustracja były niczym w porównaniu do strachu o Dove, kiedy wyrwała mi się z uścisku. Sam również chciałem pomóc Sebastianowi lecz w przeciwieństwie do Dove, byłem świadomy niebezpieczeństwa i wolałem grać na czas, by obmyślić skuteczny plan.
Niestety nie dane mi było nawet wyrwać ją z łap Roberta. Zdążyłem zrobić zaledwie parę kroków do przodu, gdy coś uderzyło mnie w plecy. Uderzenie było na tyle silne, że posłało mnie na kolana, wyduszając bolesny oddech z piersi. Usłyszałem jak coś zwaliło się tuż za mną. Mimo iż zareagowałem od razu, to coś było szybsze. Przygotowane na każdy ruch z mojej strony. Tym czymś okazał się Edmund, który natychmiast otworzył paszczę i wbił zęby w moje prawe ramię. Pomimo grubego materiału płaszcza, jego zęby wbiły się w ciało niczym w masło. Szarpnął mną do tyłu, powodując falę bólu, która przeszła od ramienia przez całe ciało. Krótki okrzyk wydobył się z moich ust.
Znajdowałem się w beznadziejnej pozycji, nawet do obrony samego siebie. Klęcząc w śniegu z uczepionym pożeraczem na moich plecach. Bo tego już byłem pewien. Nie widziałem go, a jednak wczepione kły, a chwilę później i pazury w mój bok, świadczyło o tym, że porzucił ludzka formę. Z początku próbowałem się jakoś wyrwać. Udało mi się nawet wolną ręką trochę go zranić lecz co z tego, skoro zaraz poczułem jego uścisk na moim nadgarstku. Nie bawił się w ściskanie, po prostu i tu wbił pazury, aż poczułem krew ściekającą za mankiety koszuli.
- To już koniec, demonie - Wallflower przeniosła na chwilę na mnie spojrzenie, a jej słowa wręcz ociekały jednocześnie słodyczą jak i jadem. - Już wystarczająco napsułeś mi krwi odkąd się zjawiłeś. Dałam ci szansę na odejście. Teraz się skończyło. Mogłeś znaleźć sobie własne ofiary.
- Ofiary? O czym ty mó… - urwałem w pół słowa, kiedy Edmund po raz kolejny mną szarpnął. To chyba miało znaczyć "nie dyskutuj", gdyż przy każdej próbie zrobienia czegoś lub odezwania się, czułem tylko coraz większy ból.
- Może zaczniemy od ciebie, najdroższa Dove, skoro tak bardzo się wyrywasz - rzuciła Wallflower z zadowoleniem. Usłyszałem jeszcze jakieś protesty Sebastiana, ale kobieta szybko go uciszyła silnym kopniakiem w brzuch, po którym zwinął się na ziemi.
- Jestem ciekawa, czy będziesz tak samo harda jak twoja matka, czy szybko zmiękniesz i zaczniesz błagać o litość. Jest twoja, Robercie - Wallflower odsunęła się z obrzydliwym uśmiechem na twarzy.

Dove Rachel Parker

Wallflower wróciła do Sebastiana "zajmując się" nim za każdym razem, kiedy ten próbował coś zrobić. A mnie zalewał coraz większy strach i ból, już nie tylko mój. Strach Dove był niemal paraliżujący, jej krzyk odbijał się echem w mojej głowie, a gdy na moment nasze spojrzenia się spotkały, poczułem łzy spływające po moich policzkach. Bólu, żalu, złości, nienawiści.
Zrobiło mi się słabo, gdy w mojej głowie coś jakby eksplodowało i spadły kolejne wspomnienia. Tym razem nie byle drobnostki. Przypomniałem sobie. Przypomniałem sobie wszystko. A w szczególności tamten dzień, gdy siedziałem związany, bezradny i zmuszony aby patrzeć na krzywdę moich najbliższych. Wallflower czerpała jakąś chorą satysfakcję z krzywdzenia innych, a im więcej zadawała cierpienia, im bardziej jej ofiary krzyczały i błagały o litość, tym była jeszcze bardziej okrutna.
- Villin - warknąłem w stronę Edmunda. Czy raczej Oscara Villina jakiego ja pamiętałem. Nie wiedziałem, czy go to zaskoczyło, jednak silniejszy uścisk jego szczęk mógł oznaczać również i to.
Nie mogłem sobie pozwolić na więcej straty czasu, na ból, któremu najchętniej bym się poddał i przeczekał dzień, dwa, miesiąc, aż wszystko minie. Wcale nie zamierzałem tutaj zginąć, jak przykładny stróż, a tym bardziej nie mogłem pozwolić, by ktoś skrzywdził Dove i Sebastiana jeszcze bardziej, niż już to zrobili. Nawet jeżeli oboje mieliby mnie znienawidzić za to, czym jestem, nie mogłem pozwolić im umrzeć. Nie w taki sposób, bo żadne z nich nie zasługiwało na takie okrucieństwo.
Dzięki naukom Anthony'ego opanowałem przemianę w zaledwie kilka sekund. Wystarczyło, bym zmusił swoje ciało do kolejnego wysiłku. Zrobiłem to szybko, nie przejmując się tym, że w wyrastających skrzydłach pękały kolejne kości, gdy przebijały się przez pierś i żebra Oscara. Kiedy w pełni je rozłożyłem, po pożeraczu został brudny popiół na moim ubraniu, na włosach, skrzydłach, na śniegu, przyklejając się niczym sadza osiadająca w kominie.
Nie czekałem aż ktoś pierwszy się otrząśnie. Robert był zbyt zajęty szarpaniem się z ubraniem Dove, zaś Wallflower… nie, Linda Villin, jakby coś przeczuwając, odwróciła twarz w moim kierunku. Jednak to nie jej jako pierwszej poświęciłem swoją uwagę. Zerwałem się na nogi, Robert znajdował się wystarczająco blisko, bym dorwał go zanim połączył fakty. Niezdarnie próbował się uchylić lecz mój kopniak trafił go pod żebra. Jego kurtka musiała nieco zamortyzować uderzenie lecz pewien efekt już osiągnąłem. Złapałem go za ramiona, wbijając w nie swoje pazury i uniosłem do góry. Na więcej nie miałem czasu. Linda się otrząsnęła, dlatego musiałem póki co odrzucić go na bok, by odeprzeć jej atak.
Widziałem wściekłość malującą się na jej twarzy i coś, czego sam doświadczyłem: rozpacz. Czyżby coś takiego było zdolne do pokochania drugiego potwora?
Jak na swoje lata była wciąż silna. Uderzyła we mnie z całym impetem licząc, że jak upadniemy to zyska przewagę. Już próbowała przygwoździć mnie do ziemi, samej przybierając formę jeszcze paskudniejszą niż to, co widzieliśmy na obrazie Ralpha Locke'a. Niedoczekanie. Może byłem ranny i trochę osłabiony, nie byłem już jednak słabym człowiekiem, z którym mogła zrobić co jej się podoba. Przekonała się o tym boleśnie po krótkiej szarpaninie, gdy znalazła się na brzuchu, a ja kolanem dociskałem jej plecy do ziemi. Złapałem również za błoniaste skrzydła tuż u podstawy i zacząłem je powoli wyrywać. Wrzask kobiety rozniósł się po okolicy.
- Powiedz mi, Lindo, jak to jest z łowcy stać się ofiarą? - warknąłem, odrzucając na bok zakrwawione ochłapy. Odpowiedział mi jej cichy szloch, co jeszcze bardziej wzmogło moją złość. - Powiedz, dlaczego to sprawia ci taką chorą przy… gdzie się wybierasz, Wolfgrond? - odwróciłem twarz w stronę mężczyzny, który próbował niepostrzeżenie uciec. - Na kolana, śmieciu, i czekaj na swoją kolej. Jeszcze z tobą nie skończyłem - nie sądziłem, że byłem zdolny do roztaczania aury strachu, tak jak pożeracz. W tamtym momencie, widząc jak przerażony Robert rzeczywiście upada na kolana, ponownie wróciłem do Lindy.

Dove Rachel Parker

- Czym… jesteś? - usłyszałem ciche pytanie z ust Lindy. Przestała już jęczeć, a zaczęła wpatrywać się we mnie wielkimi oczami. Jakby coś nowego kombinując.
- Jak to: czym? - syknąłem, odsuwając się od niej, ale tylko po to, by poczęstować ją kopniakiem. Moje ręce były już zbyt mocno osłabione, żebym mógł nimi wyrządzić jej coś poważniejszego. Prawej w ogóle nie czułem. Co dziwne wcale nie z bólu, który gdzieś zepchnąłem na bok w czym zdecydowanie pomogła mi adrenalina, lecz po prostu odmówiła mi posłuszeństwa.
- Skrzydła, szpony, kły, oczy: demonem! - każde słowo podkreśliłem bezlitosnym kopniakiem w ten sam sposób, w jaki przed chwilą traktowała Sebastiana. - I wiesz co? Doskonale cię pamiętam, Villin. Pamiętam jak kręciłaś się przy mojej matce zanim umarła. Pamiętam, że robiłaś interesy z moim dziadkiem przed jego śmiercią. A najbardziej pamiętam, jak znęcałaś się nad moją córką - zaśmiała się. Bezczelnie się zaśmiała, po czym wypluła jakiś skrzep krwi.
- Mała Lizzie, taka była do ciebie podobna, tak uroczo wolała tatusia na pomoc. Do dziś pamiętam jej płacz i krzyki twojej żony. Do dziś...
- Też to pamiętam. Do dziś - z coraz większą nienawiścią zadawałem kolejne ciosy, próbując dać ujście emocjom, jakie we mnie się nagromadziły, a z którymi nie potrafiłem sobie poradzić. Nie odczuwałem z tego żadnej radości ani satysfakcji. Ulga też nie przyszła. Łzy na moich policzkach mieszały się z żalem i bólem w sercu, ze złością w każdym kolejnym uderzeniu.
- Spójrz na mnie - warknąłem, kiedy z ust pożeraczki przestały wylatywać jęki i lamenty. Było też coś, co chciałem się dowiedzieć zanim odda ostatni oddech. Jej spojrzenie jednak wciąż było twarde, nie ulegała mimo wszystko.
- Powiedziałaś wcześniej, że powinienem znaleźć sobie inne ofiary. Skąd pomysł, że Parkerowie są moimi ofiarami?
- Bo jesteś demonem - wydusiła z pomiędzy opuchniętych warg.
- A ty pożeraczem! Co jeszcze wymyślisz!? Może że jeszcze boję się święconej wody albo srebrnych ostrzy? Twoje śmieszne krzyże też na mnie nie działają.
- Prawdziwy demon mógłby od tego umrzeć. Pytam jeszcze raz: czym jesteś? - zawahałem się chwilę przed odpowiednią. Prawdziwy demon nie wytrzymałby kontaktu z poświęconym artefaktem, a już tym bardziej zetknięcia z czystą, święconą wodą, to prawda. Jednak ja osobiście prałem suknię Dove w święconej wodzie, gdy się ubrudziła po myciu podłogi w kościele. I nic mi nie było.
- Jestem demonem - powtórzyłem. By potwierdzić swoje słowa, zsunąłem z lewej dłoni rękawiczkę, ukazując czerwoną pieczęć. - Ale jestem też stróżem - dodałem, a po ściągnięciu prawej rękawiczki, jej oczom ukazało się błękitne błogosławieństwo.
- Nie patrz tak, odkąd zaczęłaś mordować anioły zabrakło im rąk do pracy. Jestem stróżem Dove Parker, a to był ostatni raz, gdy ją skrzywdziłaś. Ostatni raz, kiedy próbowałaś dobrać się do duszy Sebastiana, tak jak zrobiłaś to z ich rodzicami. Ostatni raz, gdy w ogóle kogoś krzywdzisz. A teraz zrób przysługę nam wszystkim i zdechnij w końcu - dodałem, kończąc zabawę z Lindą. Rozsypała się w ten sam sposób co jej mąż, pozostawiając po sobie jedynie brud.
- Robercie - wyprostowałem się, odwracając twarzą do mężczyzny. - Pamiętasz, jak mówiłem ci, że tacy jak ty nie powinni się rozmnażać? - tym razem na jego twarzy wykwitło czyste przerażenie. Nie zamierzałem brudzić siebie teraz tym rąk, ale on nie musiał o tym wiedzieć. Zrobiłem w jego stronę kilka kroków, a on odsuwał się, kwiląc niczym dziecko, aż w końcu oparł się plecami o mur, nie mając żadnej drogi ucieczki. Szybkim ruchem docisnąłem butem jego krocze. Wiedziałem jak zadać ból i nie zrobić poważnej krzywdy. Jedyną wolną ręką chwyciłem za jego dłoń, wyginając przy tym dwa palce w nienaturalnej pozycji.
- Jak miło, nieprawdaż? - sarknąłem, gdy się rozpłakał. Próbował pomóc sobie drugą ręką, ale uderzyłem go w twarz z całej siły aż jego głowa odbiła się od muru. Następnie złapałem jeszcze jeden z jego palców i zgiąłem w pół, mocno ściskając dopóki do moich uszu nie doszedł trzask łamanych kości.
- Powinienem pozbawić cię tych palców, zgwałcić, a potem udusić twoim własnym językiem, bo właśnie to chciałeś zrobić Dove, prawda? - zapytałem, unosząc dłoń i chwytając go mocno za gardło. Nie oczekiwałem odpowiedzi. Miałem ochotę zamordować go tu i teraz, nie bacząc na konsekwencje. Jednak nie uśmiechało mi się również narażać na wieloletnią karę z rąk Asmodeusza, który jasno się wyraził w tym temacie. Dlatego ostatecznie puściłem Roberta, który łapczywie zaczął łapać powietrze.
- Tym razem będziesz mógł odejść. Ale pamiętaj, jeszcze raz wyciągniesz łapę w stronę Dove lub Sebastiana, jeszcze raz usłyszę krzywdzącą plotkę z twoich ust lub choćby krzywo rzucone spojrzenie w jej kierunku, zrobię ci takie piekło na ziemi, że będziesz błagać o szybką śmierć. Rozumiesz? Nie pozwolę ci więcej jej tknąć - odsunąłem się od niego na kilka kroków, czując bijący od niego smród, a na spodniach widoczna była już plama nie tylko w kroczu. - Zjeżdżaj stąd - patrzyłem przez chwilę jak Robert odczołguje się ode mnie na czworakach, a dopiero potem wstaje i chwiejnym krokiem próbował uciec ile sił w nogach.
Odszukałem wzrokiem rodzeństwo, gdy Robert zniknął za zakrętem. Sebastian mimo otrzymanych obrażeń siedział w śniegu razem z Dove, wpatrując się we mnie szeroko otwartymi oczami. Podszedłem do nich i przysiadłem na ziemi na kolanach, nieco jednak w większej odległości. Zdawałem sobie sprawę z tego, jak mogli mnie teraz postrzegać. Opuściłem głowę, by nie musieli z bliska widzieć ani mojego wzroku, ani zębów. Kiedyś, w piekle, byłem z nich dumny, jednak nie teraz.
- Przepraszam - powiedziałem cicho. - Przepraszam, że nie potrafiłem wcześniej was przed tym ochronić. To… nie powinno tak wyglądać. Przepraszam, Dove, że cię zawiodłem - co było najbardziej bolesne z tego wszystkiego.

Dove Rachel Parker