Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


On (demon) - Noé
Ona (człowiek) - Yulli

Uniosłem lekko brwi na stwierdzenie Dove. Z rozbawieniem musiałem przyznać, że uznałem to za komplement. Dove miała czasem dziwne porównania, jej własne, których nie zawsze potrafiłem zrozumieć. Ale i tak czyniło to z niej wyjątkową. Było niewiele kobiet tak oczytanych i inteligentnych, które potrafią podczas rozmowy w kulturalny sposób każdemu dopiec, rzucić małą złośliwością i uwagą.
Patrzyłem, jak Dove zaczesuje moje włosy dłonią. Nie mogłem oderwać wzroku od jej oczu, od drobnego uśmiechu, jaki wciąż gościł na jej twarzy. Chciałem go mieć tylko dla siebie, nie musieć patrzeć, jak obdarza nim kogokolwiek innego. Chyba sam zrobiłem się zbyt zazdrosny. Zaśmiałem się przez to cicho po tym, jak Dove podzieliła się ze mną swoimi przemyśleniami. Jej myśli musiały krążyć wokół tego samego tematu.
- Jestem tu tylko dla ciebie - wyznałem pół żartem pół serio. - Póki co nie musisz się o nic martwić. Dopóki nie uznamy, kiedy ma się skończyć ten "jakiś czas", jestem cały twój. Tylko twój, tak samo mogę więc uznać, że nie będę się tobą z nikim dzielić - uśmiechnąłem się szeroko, zanim objąłem Dove ramionami i przyciągnąłem do siebie, aby chyba po raz setny dzisiaj, złożyć pocałunek na jej ustach. Tym razem nie spieszyłem się, nie pogłębiałem go. Czule dotykałem jej warg, delikatnie gładząc plecy. Boleśnie zdawałem sobie sprawę z uczucia, jakim zostałem opętany, a w środku rodził się we mnie bunt i ból.
Bo niby dlaczego nie mogliśmy się spotkać lata wcześniej? Albo dlaczego nie mogłem się urodzić później? Dlaczego została mi przydzielona akurat Dove, zamiast jakiegoś mężczyzny lub czemu nie było to dziecko? Do dziecka łatwiej się przyzwyczaić, łatwiej traktować je obojętnie, gdy się patrzy jak matka podciera mu śmierdzącą pupę. Czy może ktoś zaplanował to z góry? Czy to rzeczywiście był nagły brak aniołów stróży, czy jakaś próba resocjalizacji demonów? Teraz byłem przy Dove i mogliśmy jeszcze "jakiś czas" spędzić wspólnie, lecz co potem? Kiedy ten czas zacznie uciekać nam między palcami, kiedy Dove zacznie się starzeć, a ja nie? Nie potrafiłem wyobrazić sobie momentu, gdy będę musiał odejść i ją opuścić.

Dove Rachel Parker

Wypuściłem Dove z objęć po tym, jak uniosła się, by narzucić na nas kołdrę. Rzeczywiście zrobiło się się chłodniej w pokoju. Jakoś nie zwracałem wcześniej na to uwagi, dopóki samej Dove nie zrobiło się chłodniej. Objąłem ją więc na nowo ramionami, gdy tylko znów znalazła się na poduszce obok mnie. Musiałem też niestety się zgodzić z jej słowami. Wolałbym zostać z nią przez całą noc lecz Anna i Sebastian byli skutecznymi argumentami, abym nawet nie próbował zmieniać planu Dove.
Niestety kolejne słowa Dove już mi się nie spodobały. Nie pokazałem po sobie jak bardzo, wciąż miałem lekki uśmiech na twarzy. Nie miałem co jej opowiedzieć. Aż tyle nie pamiętałem ze swojego wcześniejszego życia, a nie chciałem jej okłamywać, dodając kolorów swojej opowieści. A co do bycia za granicą, też nigdzie nie byłem. Urodziłem i wychowałem się w Londynie. Ale… mogłem trochę nagiąć fakty. Przymknąłem oczy, próbując coś sobie przypomnieć. Aż niemal parsknąłem śmiechem na oczywistość, jaka nagle pojawiła się w mojej głowie. Dlaczego nigdy wcześniej nie powiązałem faktów?
- Wiesz, dlaczego tamtego dnia wybrałem się na wystawę obrazów Delacroix? Miałem na własność dwa z jego dzieł i chciałem się przekonać, czy wszystkie są tak paskudne jak te moje - wspomniałem o tym, mając w głowie obrazy, jakie namalował ma moich oczach, tam w piekle. Lubiłem tych wszystkich dziwaków i artystów, bo to oni mieli najwięcej do powiedzenia lub pokazania.
- Nie wiem, czy kiedyś ci mówiłem, że kompletnie nie znam się na muzyce, ale lubię jej czasem posłuchać na koncertach. Jakieś… no, coś koło dziesięciu lat temu, Londyn odwiedził taki jeden pianista, Chopin się nazywał. Bardzo spodobała mi się jego muzyka i zorganizowałem sobie jego prywatny koncert. Strasznie pazerny gość, dla pieniędzy zrobiłby wszystko - ostatnie zdanie było jak najbardziej prawdziwe. Między innymi dlatego miałem okazję go poznać i posłuchać muzyki. Na prywatnym koncercie więc i to nie było kłamstwem. A wiedziałem, że niedawno odwiedził Londyn, gdyż wypytałem go o wszystko, o zmiany jakie zaszły w tym mieście. Trochę z sentymentu.
- Teraz ty powiedz mi o czymś, o czym jeszcze nie wiem - uśmiechnąłem się nieco przykładając dłoń do policzka Dove.

Dove Rachel Parker

Z uwagą słuchałem jak Dove opowiadała o latach ze swojego dzieciństwa. Tak rzadko to robiła, że nie mogłem uronić ani słowa. Zacząłem nawet odrobinę żałować, że nie poznam nigdy rodziców Dove. Wydawali się być interesującymi ludźmi. Z pewnością też bardzo im zależało na dzieciach.
- Miałem te obrazy - odparłem. Wolałbym dalej słuchać jak mówiła Dove niż samemu coś opowiadać. - Zostały w moim… poprzednim życiu. I to też za wiele powiedziane, że znałem Chopina. To tylko koncert, nie wchodziłem z nim nigdy w żadne relacje - wzruszyłem ramionami. Nie dodałem, że zawsze starałem się nie wchodzić w bliższe kontakty ze swoimi "ofiarami". Mieliśmy tylko układy.
- Wracając do twojego ogrodu; zdaje mi się, że kiedyś coś wspominałaś już w tym temacie. Ale to i tak trzeba z tym czekać do wiosny. Jeśli chcesz, mogę zawsze ci w tym pomóc. Tego też ci nie mówiłem, ale moja żona tak samo kochała kwiaty i ogród. Próbowała mnie tym zarazić, czegoś nauczyć. Nasz ogrodnik czasem podśmiewywał się, że ona wyręcza go w pracy, a ja przekopuję za niego grządki. Wtedy niezbyt chętnie do tego podchodziłem, a mimo to w jakiś sposób udało jej się mnie całkiem sporo nauczyć. Umiem nazwać większość kwiatów, a nawet zrobić z nich bukiety. Tylko nikomu się nie chwalę swoimi zdolnościami florystycznymi, bo jakoś tak krzywo na mnie patrzą, szczególnie mężczyźni. W końcu to takie niemęskie układać kwiatki - zaśmiałem się. Początkowo sam tak sądziłem i złościłem się na żonę, ale to przecież nic złego znać się na różnych dziedzinach. Przecież z jakiegoś powodu bardzo wielu mężczyzn było ogrodnikami i wcale nie byli nazywani niemęskimi.

Dove Rachel Parker

Opinia Dove jak zwykle była jej własną, niecodzienna oraz tak inna od tych, jakie spotykałem u innych osób. Miło się słuchało jej słów. Zdałem sobie sprawę, że Dove właściwie była bardzo otwarta nie tylko na ludzi, ale i na nowe doświadczenia, na wszystko co nietypowe, nowe, nieznajome. Chciała zwiedzać świat, podróżować, być niezależną, mimo że nie było jej łatwo w życiu. Dla przyjaciół zawsze miała jakieś miłe słowo o potrafiła się o nich zatroszczyć. Podziwiałem jej podejście do życia.
- Powiedz mi tylko jakie lubisz kwiaty najbardziej, a resztę zostaw mnie - wyznałem, nie mając problemu z czymś, czego chciała Dove. Szczególnie jeśli dzięki temu czemuś mogłem liczyć, że ponownie zostanę obdarzony tym uśmiechem. Już nawet zacząłem się zastanawiać nad jakąś dobrą kwiaciarnią w Londynie, gdzie mógłbym dostać jeszcze świeże kwiaty. Teraz zdecydowanie łatwiej było o takie, nie musiały rosnąć w moim ogrodzie, bym miał do nich dostęp. Zastanowię się nad tym przy okazji kupna kwiatów doniczkowych do mieszkania.
Kolejne pytanie może nie tyle mnie zaskoczyło, co zastanowiło na dłuższą chwilę. Czy tęskniłem za Dorothy? Za kimś, kogo nie umiałem przypomnieć sobie wyglądu twarzy? Wiedziałem, że była, przypomniałem sobie niektóre rzeczy z nią związane. Wciąż dopadały mnie różne wspomnienia w najmniej oczekiwanym momencie, jedne miłe, drugie mniej. Lecz czy coś czułem w związku z tym?
- Nie wiem - wyznałem szczerze. - Nie wspominam jej z jakimś specjalnym uczuciem, nie myślę o niej na co dzień, nie nachodzi mnie smutek ani żal, gdy o niej mówię tylko… wstyd i poczucie winy - wyrzuciłem w końcu z siebie to, czego wcześniej nie potrafiłem nazwać. - Czuję, że to przeze mnie one nie żyją. Że w pewnym momencie popełniłem błąd, który one przypłaciły życiem - wypowiedzenie swoich myśli na głos było o wiele bardziej przykre i przytłaczające. Zabrałem dłoń z policzka Dove i odwróciłem od niej spojrzenie. Wiedziała przecież kim byłem, a mimo to bałem się, że po tych słowach dostrzegę w jej oczach pogardę lub rozczarowanie. Nie zniósłbym tego, ale czy przecież nie zasługiwałem właśnie na to? Bo przecież nawet jeżeli nigdy nie kochałem swojej żony, to ona i córka były moja jedyną rodziną, którą naraziłem na niebezpieczeństwo. W końcu coś musiało być powodem, dla którego wszyscy zginęliśmy. Choć nie miałem wspomnień i nie mogłem sobie nic przypomnieć z tamtego dnia, to byłem przekonany, że wtedy nie tylko ja zginąłem.

Dove Rachel Parker

Byłem wdzięczny Dove. Za wszystko. Za to, że mnie nie oceniała, za to, że nie dopytywała więcej, a nawet zmieniła temat, tak po prostu. Przede wszystkim jednak byłem wdzięczny za jej obecność, że mimo wszystkich faktów jakie zdradziłem jej ze swojego życia, wciąż się do mnie nie zraziła. Może łatwiej byłoby nam, gdyby jednak tego nie robiła? Z pewnością. Być może oboje na swój sposób byśmy to przeżyli, ale już wizja rozstania nie byłaby tak przytłaczająca, jak jest obecnie.
- Zapamiętam sobie, żeby nie dawać ci róż. Przynajmniej dopóki nie nadejdzie do tego odpowiednia chwila - uśmiechnąłem się, nieco drocząc się z kobietą. Oczywiście nie planowałem robić jej przykrości, po prostu te kwiaty miały również swój urok i były nieco kontrowersyjne, jak sama Dove.
Potem tylko odwzajemniłem jej uścisk, przykrywając jednocześnie swoją dłonią jej dłoń na moim policzku.
- Wiesz co, Dove, myślę, że chyba faktycznie przyda nam się kąpiel. Tylko kąpiel, skoro planujesz niedługo zostawić mnie tu samego - uśmiechnąłem się, wolną ręką gładząc jej włosy. - I zdecydowanie będziemy musieli posprzątać łazienkę i zrobić pranie zanim wstanie Sebastian - tu już zaśmiałem się cicho, po czym krótko ucałowałem usta Dove.

Dove Rachel Parker

Wywróciłem jedynie oczami na słowa Dove. Oczywiście, że się nie znudziłem i pewnie bym mógł całą noc z nią przesiedzieć, przegadać lub porobić inne, miłe rzeczy. A tak tylko odprowadziłem ją spojrzeniem.
Mimo że sam zaproponowałem kąpiel, to może nie do końca chciałem, aby odbyła się ona tak od razu. Było trochę wcześnie jeszcze. Z westchnięciem jednak usiadłem na łóżku, odrobinę jakby rozczarowany.
- Wolę umyć się z tobą - przyznałem. Potem, biorąc przykład z Dove, owinąłem się drugim z ręczników. Wciąż był odrobinę wilgotny, ale nie było czemu się dziwić. Rzucony byle jak w kąt na podłogę, zwinięty w kłębek nawet nie miał możliwości, by choć trochę wyschnąć.
Jednak zanim Dove zdążyła choćby złapać za klamkę od drzwi, ująłem jej nadgarstek, następnie drugi. Przeniosłem jej ręce na plecy, gdzie je skrzyżowałem i wciąż mocno trzymając, przyciągnąłem do siebie.
- Jesteś pewna, że już teraz chcesz iść? - spytałem, przykładając swoje usta do jej. - Obiecałem ci całą noc, a nie minęło nawet pół - szepnąłem składając krótkie pocałunku na jej brodzie, pod brodą i na szyi. Wciąż odczuwałem niedosyt jej bliskości i dotyku. A już w szczególności po dzisiejszej nocy. Mój apetyt tylko rósł i nie mogłem go zaspokoić. Im więcej miałem, tym więcej mi brakowało.

Dove Rachel Parker

Niemal parsknąłem śmiechem na porównanie nas do dzikich zajęcy. Bardziej mnie to rozbawiło, choć Dove zdecydowanie miała rację co do uważania z Sebastianem. Nie podobało mi się to, wcale a wcale, że znów miała rację i musieliśmy się podporządkować pod jej brata. Trochę nawet męczyło mnie takie ukrywanie się lecz teraz, gdy Sebastian sądził, że nic nas nie łączy, nie było innego wyjścia, przynajmniej dopóki on się nie uspokoi. I nie nadarzy się jakaś okazja do rozmowy, choć uważałem, że raczej trudno będzie mu wytłumaczyć, że jesteśmy w dość luźnej relacji i nie interesuje nas małżeństwo.
- Jutro - skinąłem głową. Zanim ostatecznie pozwoliłem Dove się odsunąć, zabrałem z jej ust jeszcze jeden pocałunek. Chociaż tyle. Następnie wybrałem ze sterty swoich ubrań pożyczoną piżamę i wyszliśmy do łazienki. Tam już było zupełnie ciemno i chłodno. Zapaliłem lampkę, ustawiając ją na niewysokiej szafce. W oczy od razu rzuciła mi się rozchlapana woda wokół wanny, jakbyśmy się w niej taplali zamiast… cóż, robić tego, co robiliśmy.
- To chyba będzie najszybsza kąpiel w moim życiu - mruknąłem, sprawdzając dłonią temperaturę wody w wannie. - Upnij włosy, bo zdecydowanie nie pozwolę ci ich zmoczyć. Rozchorujesz się tylko. Jutro się nimi lepiej zajmij - posłałem Dove lekki uśmiech, po czym z małym wahaniem pierwszy wszedłem do wody.

Dove Rachel Parker

- Powiedziałem to z troski, bo kobiety lubią myć włosy nawet jak są czyste - pokręciłem lekko głową w udawanej dezaprobacie, gdyż widziałem, że Dove po raz kolejny ze mną się droczyła.
Na propozycję, by pomóc Dove w umyciu się, kiwnąłem jedynie. Nie było co tu dużo mówić. Nawet przeszła mi ochota na jakikolwiek okazywanie uczuć. Aby tylko jak najszybciej stąd wyjść, tak więc szybko się z tym uporaliśmy i chyba jeszcze szybciej (a zapewne z większą ulgą) opuściliśmy wannę. Nie był to najlepszy moment na chlapanie się, namydlanie ciała, czy inne takie.
Po kąpieli równie szybko posprzątałem i wytarłem całą wodę z podłogi. Nie potrzebowałem do tego Dove, bo jakby chciała nawet pomoc, nie miała już w czym. Chciałem jak najszybciej znaleźć się już pod kołdrą i trochę rozgrzać.
- Mam utulić cię do snu, czy tego też już nie chcesz? - spytałem szeptem, gdy już wyszliśmy z łazienki.

Dove Rachel Parker

No tak, zdaje się, że rzeczywiście coś tam wcześniej wspominałem i czytaniu. Jeśli miałbym ponownie zastanowić się nad tą propozycją, chyba bym jej już nie złożył, biorąc pod uwagę charakter czytanych przez Dove książek oraz to, że nie mogłem doczekać się jutra.
Wziąłem jednak podaną mi przez kobietę książkę. Skoro obiecałem, to zamierzałem się z tego wywiązać. Tym bardziej widząc uśmiech na jej buzi, nie mogłem odmówić.
- Zostanę dopóki nie uśniesz, tak jak ostatnio - zgodziłem się, po czym wsunąłem się z książką pod kołdrę obok Dove. Usiadłem jak najbliżej niej, by jednocześnie móc ją objąć ją jednym ramieniem. Nie mogłem się powstrzymać, by przy okazji wsunąć palce w jej włosy i ucałować w skroń.
- Mogłabyś częściej rozpuszczać dla mnie włosy? Lubię kiedy to robisz. Ślicznie w nich wyglądasz - uśmiechnąłem się, zaplątując wokół swojego palca jeden z jasnych kosmyków. Lubiłem ich dotyk, zapach.
Zanim otworzyłem książkę na zaznaczonej stronie, ponownie ucałowałem Dove w głowę i dopiero wtedy zacząłem czytać.

Dove Rachel Parker

Nie musiałem długo czekać aż Dove zamknie oczy i uśnie. Właściwie nie skończyłem czytać nawet połowy rozdziału, gdy jej oddech się wyrównał, a ciało rozluźniło. Mimo to nie od razu przerwałem czytanie. Ułożyłem się tylko nieco inaczej, aby móc jedną ręką cały czas obejmować Dove i czuć jej ciepło. Zabawnym było, kiedy jej oddech poruszał stronami książki albo jak delikatnie się poruszała, gdy włosy łaskotały ją w nos. Odsunąłem więc niesforne kosmyki na bok, a chwilę później odłożyłem książkę na stolik nocny znajdujący się przy łóżku. Nie gasiłem lampki, aby nie usnąć przypadkiem. Zamiast wyjść, zostałem jednak na dłużej, obejmując ją i gładząc po włosach, po plecach. Dzisiaj na szczęście nie miała koszmarów, nie zaczynała się nerwowo wiercić, a ja nie odczuwałem żadnych negatywnych emocji. Było spokojnie, może więc dlatego sam przymknąłem na chwilę oczy. Chwilą okazały się prawie cztery godziny, po których dopiero opuściłem Dove.
Mimo tak krótkiego snu nie odczuwałem zmęczenia czy znużenia. Czułem się całkiem nieźle więc zamiast wracać do łóżka (tym razem swojego), zabrałem się za sprzątanie.
Nastał już świt, skończyłem wieszać pranie na strychu i zakładałem świeżą pościel w pokoju gościnnym, którego używaliśmy z Dove, kiedy w drzwiach stanęła Anna.
- Dzień dobry, co też pan tu wyczynia? - spojrzała na mnie, układającego ostatnie poduszki.
- Witaj, Anno. Spałem tu więc trochę po sobie posprzątałem.
- Tak myślałam, że to z pewnością nie Sebastian ani Dove. Trochę za wcześnie dla… a pan Sebastian wie o pańskiej obecności? - nie skończyła swojej wcześniejszej myśli, zadając mi pytanie, na które niemal się roześmiałem. Nie zdziwiłabym się, gdyby Sebastian rzucił przy kobiecie jakimś nieprzyjemnym komentarzem na mój temat.
- Pan Sebastian sam zaproponował, bym został na noc. Proszę tak na mnie nie spoglądać, wyjaśniliśmy sobie pewne sprawy, które najbardziej leżały mu na sercu i już nie ma ochoty pozbyć się mnie ze swojego życia - wyjaśniłem szybko, na co Anna kiwnęła głową, chyba zadowolona z otrzymanej odpowiedzi.
- W takim razie zostanie pan na śniadaniu?
- Zostanę. Obiecałem wczoraj Sebastianowi naleśniki na śniadanie… ale bardzo się cieszę z twojego powrotu Anno, bo kompletnie nie wiem, jak się je przyrządza. Potrzebuję trochę pomocy - widziałem rozbawienie w jej oczach lecz nic nie powiedziała, a jedynie kiwnęła poważnie głową.
Chwilę później wyszła na zakupy, gdyż w domu nie było wszystkich potrzebnych składników do przyrządzenia tego dania. W międzyczasie rozpaliłem w piecu kuchennym, a gdy wróciła, wyjaśniła wszystko co i jak. To wcale nie okazało się takie trudne. Uparłem się więc, że sam skończę, a ona (tym razem niezbyt zadowolona z mojej decyzji) ruszyła do innych obowiązków. Niedługo jednak wróciła, by przyszykować herbaty dla Dove.
- Proszę powiedzieć, żeby przyszła, bo śniadanie już prawie gotowe, a nikt nie będzie sprzątać po niej filiżanek z pokoju - uśmiechnąłem się do zaskoczonej Anny.
- Przecież tak nie można, panie Lightwood - oburzyła się lekko, biorąc jednak filiżankę w dłoń, by zanieść ją do pokoju Dove.
- Oczywiście. To chociaż proszę powiedzieć, że jedzenie gotowe - wywróciłem oczami, postanawiając nie kłócić się z kobietą.

   Dove Rachel Parker      

Słysząc kroki w przedpokoju nie mogłem się już powstrzymać od uśmiechu, jaki od razu pojawił się na mojej twarzy. Wiedziałem, że to Dove wraz z Anną i jakoś tak samo wyszło. Musiałem jednak przywołać bardziej neutralny wyraz twarzy, szczególnie przy Annie. Była dość spostrzegawczą kobietą i lepiej, by nie dostrzegła niczego więcej w moim zachowaniu.
- Dzień dobry - odpowiedziałem na przywitanie Dove. Skinąłem głową na słowa Anny lecz również trochę bawiły mnie jej słowa. Oczywiście kuchnia była jej domeną, a tu nagle ktoś zaczął się jej panoszyć, co mogło kobiecie nie do końca się już podobać. Nie powiedziała jednak nic złego. Miałem małe wrażenie, jakby nawet niespecjalnie miała mi coś za złe.
- Nakryję do stołu. Dove mi pomoże - odparłem Annie, gdy próbowała nas wygonić z kuchni. Chciała widocznie coś jeszcze dodać, ale i tu nie dałem jej dojść do słowa. - Wczoraj pomagała przy przyrządzaniu obiadu i kolacji. Sebastian z resztą tak samo, nie widzę więc powodów, dla którego dzisiaj nie mogłaby rozłożyć kilku talerzy. Droga Anno, brakuje nam już tylko Sebastiana, mogłabyś go obudzić? - poprosiłem kobietę. Wyglądała na zaskoczoną moimi słowami. Powiodła spojrzeniem ode mnie do Dove, a potem z westchnieniem ruszyła po schodach do pokoju Sebastiana.
- Teraz mogę się z tobą przywitać inaczej - powiedziałem szeptem do Dove. Wytarłem dłonie o ściereczkę, a potem ująłem jej twarz w dłonie i złożyłem na ustach pocałunek. Gdybym tylko mógł robić to każdego ranka… niestety nie mieliśmy dla siebie wiele czasu, zapewne tylko kilka minut, a w międzyczasie również trzeba było zadbać o stół, dlatego nie przeciągałem tego pocałunku.
- Mam nadzieję, że dobrze ci się spało - uśmiechnąłem się, odsuwając od kobiety na odpowiednią odległość.

Dove Rachel Parker

Trochę nie dziwiłem się reakcji Anny i tego, że w uprzejmy sposób kazała mi usiąść i w końcu przestać plątać się jej pod nogami. Była przyzwyczajona do czegoś innego, a z drugiej strony ja nie byłem przyzwyczajony do tego, aby ktoś coś za mnie robił. Jednak nie zamierzałem się z nią kłócić i grzecznie usiadłem przy stole wraz z Dove.
Wkrótce potem dołączył do nas Sebastian. Nie wyglądał najlepiej, ale i tak odrobinę lepiej niż wczorajszego dnia. Wciąż miał zmęczoną twarz i cienie pod oczami, za to humor na szczęście mu dopisywał.
- Dziękuję, dobrze mi się spało, niczego mi nie brakowało - może jednak trochę brakowało lecz nie śmiałem o tym mówić. - Widzę, że i ty odrobinę lepiej się czujesz. Zioła od doktora podziałały? - spytałem, gdy Sebastian nałożył już sobie jedzenia i ujął w dłonie nóż oraz widelec.
- Tak. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak długo i dobrze spałem - kiwnął głową, biorąc do ust pierwszy kęs.
- Cieszę się. Wystraszyłeś mnie jednak wczoraj, kiedy zasłabłeś przy kąpieli - widziałem, jak na moje słowa Anna wyraźnie drgnęła i zatrzymała spojrzenie na Sebastianie.
- Przepraszam, chyba te zioła od doktora szybciej zadziałały niż sądziłem. Nagle dopadła mnie taka senność. Chyba będę musiał je pić faktycznie tuż przed samym położeniem się do łóż… oh, Vincent - mruknął Sebastian, spoglądając na swoje kolana. Do naszych uszu doszło również ciche miauknięcie. Sebastian już najwyraźniej miał w planach dać kotu kawałek naleśnika, gdy obok znalazła się Anna.
- Chodź tu, mały nicponiu, nie przeszkadzaj panu. Tobie też zaraz coś dam - zabrała kociaka i wyszła z nim do kuchni.

Dove Rachel Parker

Przysłuchiwałem się wymianie zdań pomiędzy rodzeństwem odnośnie Vincenta, a także potencjalnego nowego towarzyszą psa. Nie do końca potrafiłem stwierdzić na ile mówili poważnie, a na ile po prostu złośliwie wobec siebie. To było nieco ponad zwykle przekomarzanie się, co nie do końca mi się podobało.
Uniosłem brwi, gdy oboje zwrócili się w moją stronę, oczekując na jakąś opinię. Kątem oka spostrzegłem, że sama Anna była ciekawa i jej spojrzenie również spoczęło na mnie.
- Mam szczerze powiedzieć co o tym myślę? - spytałem jak gdyby nigdy nic kontynuując swój posiłek.
- Chyba że boisz się, że Dovie się na ciebie obrazi - rzucił lekko Sebastian, pewien, że stanę po jego stronie. Po intensywnym spojrzeniu jego siostry zrozumiałem, że również miała nadzieję, iż to jej stronę wezmę. Cóż za problematyczne rodzeństwo.
- Przykro mi Dove, jednak tym razem zgadzam się z Sebastianem. Pies, szczególnie duży o jakim mówisz, to jeszcze większa odpowiedzialność niż kot. W dodatku chcesz takiego, by zrobić bratu na złość, a opiekę zrzucić na Annę. Nie śmiej się Sebastianie, bo wcale nie jesteś lepszy. Ty też potrafisz tylko spać z tym kotem, a żadne z was nie zrobiło nic więcej ponad sporadyczne nakarmienie go. Aż dziwię się, że jeszcze nie ulokował swych uczuć w Annie. Lubię was i podziwiam, że osiągnęliście tak wiele mając tylko siebie, ale uważam, że żadne z was nie jest wystarczająco odpowiedzialne do posiadania zwierzęcia, bo ostatnio wciąż tylko robicie sobie na złość. Jeszcze przez wasze nieodpowiednie zachowanie ucierpi niewinne stworzenie.
Opuściłem spojrzenie, bardzo zainteresowany tym, co znajdowało się na moim talerzu. Nie zamierzałem zmieniać zdania bądź przepraszać za trochę prawdy. Anna również jakoś znalazła sobie inne zadanie i zniknęła mi z oczu.