Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


On (demon) - Noé
Ona (człowiek) - Yulli

     Uśmiechnąłem się tylko lekko w odpowiedzi. Nie wiedziałem jak wyjdzie z tym całym "świętowaniem". Bo w końcu może uda nam się przekonać samego Sebastiana, aby zrezygnował z planów dotyczących Dove, ale co z samym inspektorem? Trochę było mi go szkoda, bo właściwie był całkiem spokojnym i miłym człowiekiem. Z drugiej strony jednak nie powinien robić takich rzeczy za plecami kobiety i ustawiać jej całe życie.
    - To przykre - kiwnąłem głową, słuchając opowieści Dove. - Ale przecież nigdy nie jest za późno. Kiedy już się usamodzielnisz i nie będziesz musiała się przejmować zdaniem Sebastiana, będziesz mogła zająć się swoją pasją. Wcale nie musisz z tego rezygnować - byłem jak najbardziej pewny, że byłaby z niej bardzo zdolna pianistka, z pewnością mogłaby też grać na dworze królewskim. Zdążyłem się przekonać, że Dove jeśli czegoś chce, to potrafi to osiągnąć.
    - Oh, jasne, nie miałabyś w kogo butami rzucać - uśmiechnąłem się odrobinę złośliwie w jej stronę. - Nie miałby kto za ciebie chodzić na randki z mężczyznami i pić z tobą wino po nocach - zaśmiałem się, nalewając nam z butelki po kolejnym kieliszku alkoholu. - Wiesz, nigdy z nikim nie wypiłem tyle co z tobą. Czasem, do towarzystwa, ale nie żeby po dwie lub trzy butelki jak wczoraj.

Dove Rachel Parker

- Nie byłbym tego taki pewny. Co za dużo to w końcu niezdrowo - powiedziałem. Miałem też dziwne przeczucie, że to przeze mnie Dove zaczęła więcej pić. Na szczęście to nie był żaden nałóg, ale i tak ostatnio nam to wystarcza. Nie potrzeba więcej.
Kolejny pomysł Dove sprawił, że się zakrztusiłem. Miałem na tyle pecha, że akurat piłem z naczynia, które od razu odstawiłem na stół. Przez to, że nie chciałem opluć stołu, czy dywanu, czułem jak alkohol, który próbowałem zatrzymać w ustach, wydostaje się nosem. Co za paskudne doświadczenie.
Musiałem odnaleźć swoją marynarkę i wyciągnąć w niej chusteczkę, aby najpierw jakoś się doprowadzić do porządku.
- Doceniam propozycję, ale chyba jednak się nie zdecyduję - powiedziałem, nie wiedząc, czy się śmiać, czy płakać. Nie widziałem siebie w takim towarzystwie. Lubiłem uczęszczać w tych spotkaniach, ale jako Vincent i słuchać przy okazji najnowszych plotek. Przy mnie kobiety mogłyby nie chcieć rozmawiać o pewnych sprawach, na których czasem bardzo mi zależało. I co miałbym z nimi robić? Haftować?
- Twoje przyjaciółki są… twoje. Czułbym się przy nich tylko niezręcznie. Poza tym pamiętasz, że obiecałaś mi, że to wszystko i ta rozmowa zostanie między nami? Nie chcę, żeby wszyscy się dowiedzieli, nawet one. Mówiłaś, że to zostanie wyłącznie między nami. Chyba mogę ci ufać, Dove? - usiadłem ponownie na sofie, spoglądając kobiecie w oczy.

Dove Rachel Parker

Uśmiechnąłem się na jej odpowiedź. Po tym, jak już wszystko widziała, nie miałem innego wyjścia jak jej zaufać, że zatrzyma wszystkie informacje dla siebie.
- Dobrze, już więcej nie będę gadać bzdur - zaśmiałem się, widząc jej oburzona minę. Zdecydowanie miała już dość alkoholu. Widziałem to po jej zachowaniu, błyszczących oczach, lekkim zachwianiu równowagi. Wczoraj jakoś tak nie miała, a zdaje się, iż wypiła więcej niż teraz.
- Chyba już wystarczy na dziś. Butelka pusta, a ty masz już dość. Ja z resztą też. I idź do łóżka, naprawdę. A jak nie, to ci pomogę. Bez dyskusji Dove - podniosłem się, po czym złapałem ją za rękę, unosząc na nogi. - Nie zasnę wiedząc, że ty śpisz na tym czymś. Jak chcesz, to zawsze mogę znów z tobą się położyć, ale nie zostawię cię tu samej - chyba dumą by mi nie pozwoliła, abym ja spał na łóżku, a Dove na twardawej sofie.
- Chyba nawet wolałbym tą drugą opcję, co ty na to? Przynajmniej będę cię miał blisko, gdy znów zaczniesz płakać - uniosłem wolną dłoń, aby pogłaskać Dove po policzku. Było mi jej strasznie żal i nie mogłem patrzeć, jak ponownie płacze lub krzyczy przez sen.

Dove Rachel Parker

Byłem, czy nie byłem, co to za różnica. Nieważne gdzie bym spał, jej koszmary są moimi kaszmarami, nie będę mógł więc spać razem z nią. A tak przynajmniej mógłbym ją trochę uspokoić i trochę spokojniej spać.
Posłusznie też zabrałem swoją rękę, pozwalając Dove się odsunąć. A raczej pilnowałem, żeby nie upadła kiwając się po alkoholu. Dlatego też ze zdziwieniem obserwowałem jak niemal w biegu złapała coś, co leżało na podłodze. W półmroku dostrzegłem tylko zarys czegoś, co mogło być zarówno książką, jak i notatnikiem, ale nie dopytywałem. Może rzeczywiście coś jej spadło z szafki i nie mogła później tego znaleźć.
- A czego ty chcesz? - spytałem zamiast zainteresować się trzymaną przez nią rzeczą. - Powiedziałaś mi jedynie, że był to moment słabości, zapomnienia o koszmarze, a teraz słyszę, że coś ci utrudniam? - mówiłem, nie odrywając spojrzenia od kobiety. Podczas rozmowy przy śniadaniu nie mówiła nic innego jak to, że dla niej było to jednorazowe. Ani słowem się nie zająknęła w innej sprawie.
- Dove, pamiętam o czym rozmawialiśmy rano - westchnąłem, dopiero teraz odrywając na chwilę od niej wzrok. Przyłożyłem dłoń do skroni, próbując sobie jakoś to poukładać.
- Pamiętam, że pytałaś mnie, czy chciałbym tak częściej. Chciałbym, nawet nie wiesz jak bardzo, ale starałem się to ukrywać ze względu na ciebie, bo ty tego nie chciałaś. Więc jeżeli właśnie to tak bardzo cię gryzie, z przyjemnością oddałbym ci kilka pocałunków, gdybyś chciała. Przemyśl sobie wszystko. Jeśli do momentu powrotu do domu nie otrzymam odpowiedzi, uznam sprawę za zamknięta, nie będę też dopytywać co tobą kierowało i czy rzeczywiście nic więcej nie potrzebujesz. I powstrzymam się od tych wszystkich gestów, tak jak sobie tego życzysz. Idź i prześpij się z tym. Nie przyjdę do ciebie jeśli znów się przebudzisz, skoro takie masz życzenie. Dobranoc, Dove - posłałem jej jeszcze krótki uśmiech zanim odwróciłem od niej twarz.

Dove Rachel Parker

     Usiadłem na najbliższym krześle i ukryłem twarz w dłoniach. Miałem ochotę wygarnąć Dove, jak mogła mi coś takiego zrobić, że przecież to nie miało nic znaczyć, a ona nie powinna teraz oczekiwać ode mnie żadnych deklaracji. Od początku wiedziała jak to wygląda z mojej strony, dlaczego sama nie potrafiła ogarnąć swoich uczuć? Po co jej to wszystko? Czy to naprawdę takie trudne? Przecież było dobrze, a ona mi teraz…
    Czułem jak zalewa mnie fala gorąca, a przede wszystkim złości i strachu. Już widziałem oczami wyobraźni, jak Asmodeusz zaciera ręce i szykuje dla mnie najbardziej wymyślne kary. Przez moment miałem nawet ochotę rozpłakać się nad swoją własną głupotą.
    - Chodź, usiądź, proszę cię. Nieporozumienia najlepiej rozwiązywać od razu - powiedziałem, kiedy byłem już pewny, że w moim głosie nie będzie tego całego żalu, jaki odczuwałem. Posłałem jej tylko krótkie spojrzenie, nie było mi też do śmiechu.
    - Dove, mimo wszystko jesteś moją najbliższą i właściwie jedyną przyjaciółką. Wbrew wszystkiemu bardzo mi na tobie zależy. Wcale nie chodzi mi też o to, że miałabyś sama zdecydować jakie będą nasze relacje. Po prostu wcześniej takie gesty ci nie przeszkadzały, nie zmieniłem swojego zachowania względem ciebie. Pomyślałem, że skoro zaczęło cię to drażnić, to mogłaś w ciągu dnia zmienić swoje zdanie, ale nie wpadłem na to, że mogłabyś zmienić uczucia. Nie potrafię pomóc ci z tym, to jest coś, z czym musisz sama sobie poradzić - bo co miałem zrobić? Nie potrafiłem w żaden sposób wpływać na czyjeś uczucia i ich zmieniać.
    I czy to miało coś wspólnego z tym, co odczuwałem ze strony Dove? Nie rozumiałem więzi, jaka ostatnio się między nami pojawiła. Czy to rzeczywiście ja zmądrzałem do tego, by ją wytworzyć, czy to Dove i jej uczucia miały z tym coś wspólnego?
    - Nie chcę cię w żaden sposób zranić czy urazić, a jeśli jest coś, co mogę zrobić, by ci jakoś pomóc, powiedz mi o tym. Wiem, że robię błędy - nie tylko jako przyjaciel, ale jako stróż również zawalałem. Zdecydowanie jest coś w tym, że to rola aniołów, a nie demonów. - I cię za to przepraszam, ale nie potrafię czytać ci w myślach.

Dove Rachel Parker

No właśnie, też nie miałem pojęcia jak to naprawić. To było bardzo trafne pytanie, na które żadne z nas nie znało odpowiedzi.
- Mi nie potrzeba czułych gestów, żebym miał ochotę na więcej pocałunków. Nie wiem, co ze mną zrobiłaś - westchnąłem, niezbyt pocieszony takim obrotem spraw, ale i jednocześnie nie umiałem przestać o tym myśleć. Bo faktycznie coś w tym było i gdyby nie doszło do tego wszystkiego, zapewne nie patrzyłbym na Dove w ten sposób, jak teraz. I oboje byśmy mieli połowę mniej zmartwień.
- Wcale nie czuję się przy tobie niekomfortowo. Po prostu… po prostu… - westchnąłem, nie potrafiąc tego z siebie wydusić. To nie były słowa, jakie powinienem wypowiedzieć. Mimo iż prawdziwe, nie były możliwe do realizacji. Przetarłem dłonią oczy, nie czując się najlepiej z takimi nowościami. Może najlepszym rozwiązaniem będzie przestać się spotykać przez jakiś czas? Dla Dove mogłoby to pomóc, a ja przecież i tak byłem przy niej cały czas. Być może osłabiłoby się to uczucie.
- Dove, myślę, że na chwilę obecną powinniśmy dać sobie trochę czasu. Ja się trochę uspokoję, a ty będziesz mogła sobie wszystko poukładać w głowie. Tak jak mówiłem, powstrzymam się od wszelkich takich gestów, żebyś i ty nie czuła się niezręcznie. Nie wiem Dove, może to minie, a jeśli nie… to nie wiem. Nie chcę być z tobą w relacji, w której miałabyś cierpieć, bo nie dostajesz ode mnie tego, co potrzebujesz. Jeśli masz lepszy pomysł, to jestem otwarty na sugestie.

Dove Rachel Parker

Trochę mi ulżyło, gdy się zgodziła. Póki co wydało mi się to najlepszym rozwiązaniem, a jeżeli i to zawiedzie, zamierzałem się tym martwić kiedy indziej.
Dlatego poniekąd zdumiały mnie słowa Dove. Kiwnąłem głową lecz nie mogła już tego zauważyć odwrócona do mnie plecami. Musiałem się tylko przebrać, co nawet nie zajęło mi za wiele czasu.
Na koniec chwyciłem za poduszkę oraz koc. Mogliśmy co prawda spać w jednym łóżku, ale nie musieliśmy ponownie pod jedną kołdrą. To dopiero byłoby krępujące i nie na miejscu.
- Położę się na skraju i nie będę ci przeszkadzać. Dobran… - urwałem, słysząc słaby głos Dove. Zbyt dobrze jej nie widziałem w tym półmroku, ale słyszałem doskonale mimo jej szeptu. Zostawiłem trzymane w rękach rzeczy i ruszyłem w stronę łazienki, gdzie pamiętałem, że zawsze stała miska z czystą wodą. Przelałem zawartość szybko do wanny, a samą miskę zaniosłem Dove.
Zdążyłem jeszcze zebrać jej włosy i przytrzymać, aby się nie zabrudziły.
- To był ostatni raz, gdy pijemy razem jakiś alkohol - mruknąłem czując, że przed nami jeszcze długa noc.
Próbowałem się jeszcze rozejrzeć za jakąś tasiemką, by związać włosy, ale nic takiego nie znalazłem. Musiałem sobie poradzić bez, najwyżej potem będę czesać jej włosy przez pół dnia.
- Zaraz przyniosę ci wody - powiedziałem, wręczając kobiecie czysty ręcznik, jaki znalazłem w łazience. - Potrzebujesz czegoś jeszcze?

Dove Rachel Parker

     W pierwszej kolejności odkryłem Dove dokładnie kołdrą, a dopiero później poszedłem po wodę. Nie miałem pojęcia, czy o tej porze dostanę herbatę. Było bardzo późno, kuchnia z pewnością była zamknięta i tam raczej nie miałem nawet czego szukać.
    Dlatego swoje kroki od razu skierowałem do recepcji, gdzie przysypiał młody chłopak. Zerwał się na równe nogi słysząc mój głos. Niestety potwierdził również przypuszczenia, iż kuchnia już niczego mi nie wyda, ale jeśli byłaby woda jeszcze wystarczająco ciepła do zrobienia herbaty, to on pójdzie ze mną. I tak dzięki temu, kilka minut później miałem na tacy gorzką herbatę (by cukier jeszcze bardziej nie podrażnił żołądka Dove) i dzbanek z zimną wodą.
    Filiżankę herbaty od razu wcisnąłem w dłonie kobiety, kiedy tylko pomogłem jej usiąść. Musiałem też otworzyć okno na parę chwil. Po prostu musiałem wywietrzyć pomieszczenie. W międzyczasie też rozgrzebałem ogień w kominku i dołożyłem więcej drzewa, skoro dla Dove było tak zimno. Dopiero po tym zamknąłem okno i wyjąłem z rąk kobiety filiżankę.
    - Trochę ci lepiej? - spytałem, szczelniej owijając ją kołdrą. - Spróbuj się przespać. A jak coś będzie się dziać, nie zawahaj się krzyczeć, jestem obok w razie czego.

Dove Rachel Parker

Całe szczęście Dove poczuła się odrobinę lepiej. Może nie było tego po niej za specjalnie widać, ale skoro tak twierdziła, nie miałem powodów jej nie ufać. Dlatego kiedy zaczęła układać się do snu, sam również położyłem swoją poduszkę i rozłożyłem koc. I nie zdążyłem nawet się dobrze ułożyć, gdy poczułem jak dłoń Dove zaciska się na moim ręku. Trzymała mnie tak mocno, jakbym miał jej zaraz uciekać, ale nic nie powiedziałem. Może tak było jej wygodniej, a może czegoś się bała. Choć… czy bym tego nie wyczuł?
Było mi trochę niewygodnie leżąc tak z jedną nieruchomą ręką. Przekręciłem się więc na bok, twarzą do Dove. Dzięki temu nieco lepiej mi się leżało. Mógłbym jakoś się do tego przyzwyczaić i usnąć, gdyby nie Dove i jej nagła chęć na rozmowy.
- Wiesz, to była najgorsza randka w moim życiu i zdecydowanie wolałbym, żebyś ty też tam była - zaśmiałem się cicho. Teraz było mi do śmiechu, a jeszcze kilka godzin temu wcale. - I żebyś tak się nie pochorowała. Naprawdę, zapomnij, że jeszcze kiedyś wypijesz ze mną choćby kropelkę alkoholu - powiedziałem całkiem poważnie. No, może przesadziłem z tą kropelką, ale dwie-trzy butelki to znaczna przesada.
- Chociaż z drugiej strony jak teraz o tym myślę, to trochę szkoda, że nie zabrał mnie do swojego mieszkania. Sądzę, że Sebastian też mógł tam być.

Dove Rachel Parker

- Wszystko się jakoś ułoży - powiedziałem, kiedy Dove zabrała swoją dłoń z mojej. "Jakoś" nie oznaczało ani dobrze ani źle, bo nie wiedziałem co tam na nas czekało. Właściwie było mi tu dobrze, bo Dove zrobiła się jakaś spokojniejsza. Nawet pomimo dręczących ją koszmarów nie denerwowała się tak bardzo, nie kradła, no i przede wszystkim mogła złapać trochę oddechu od parszywych Wallflowersów. - Chciałbym wierzyć, że Sebastian pójdzie w końcu po rozum do głowy - westchnąłem, przekręcając się na brzuch i wsuwając ręce pod poduszkę.
- Przydadzą ci się dłuższe wakacje, to prawda. Bo co to są te trzy dni. Nawet nie wiesz, kiedy ten czas tak szybko mija i już jesteś z powrotem w domu - westchnąłem. Miło byłoby również zrobić sobie takie dłuższe wakacje. Chociaż w moim przypadku powinienem cieszyć się z tego, co miałem obecnie, bo nie wiadomo, kiedy znów będzie taka okazja.
- A kto wie, może akurat znajdziesz sobie jakiegoś przystojnego francuza - rzuciłem pół żartem pół serio. Jakby nie spojrzeć, to zależało mi na szczęściu Dove i miło by było, gdyby znalazła kogoś, kto potrafiłby ją docenić. - I przeżyjesz z nim historię romantyczną jak z książki.

  Dove Rachel Parker  

Roześmiałem się w poduszkę, kiedy Dove wyraziła swoje zdanie. Wcale jej nie wyśmiewałem, po prostu chyba za dużo wypiłem.
- Może nie jestem ani twoim kochankiem, ani wymarzonym facetem, ale mnie znalazłaś - przekręciłem twarz w jej stronę, choć przez zasunięte zasłony nie dostawało się światło księżyca, a ogień z kominka zdążył już przygasnąć, więc nie mogłem dostrzec jej twarzy. - Pomagam ci w drobnostkach, wierzę w ciebie i ci ufam. Może nie ślepo i bezgranicznie, ale ufam. Szanuję cię i nie ograniczam, chyba że wymyślisz coś wyjątkowo głupiego… lub raczej "niezrozumiałego" dla mnie, jak to określiłaś wcześniej. I w dodatku zdarzyło mi się ciebie uratować. Mało książęco to wyglądało, gdy krzyczałem na Annę, żeby nie krzyczała - zaśmiałem się. Głupio to tak teraz brzmiało, ale wtedy zależało mi tylko na tym, by uratować Dove.
- Jesteś jeszcze młoda, znajdziesz gdzieś mężczyznę bez uprzedzeń, który nie zagoni cię do rodzenia dzieci i nie stłamsi - ziewnąłem, po czym ukryłem twarz na nowo w miękkiej poduszce. Czułem się wystarczająco mocno śpiący, by usnąć niekontrolowanie, kiedy przestanę się skupiać na utrzymaniu świadomości, a nie chciałem zasypiać w trakcie rozmowy.

Dove Rachel Parker

- Mhm, dobranoc - mruknąłem szczęśliwy, że Dove również postanowiła się przespać. Chyba nawet nie skończyłem wyraźnie mówić, gdy zamknąłem oczy i zasnąłem.
Tym razem obeszło się bez koszmarów. Nic mnie nie obudziło w środku nocy, nic ponownie mi się nie śniło. Tak samo nie słyszałem aby Dove coś mówiła i nie czułem, by się kręciła. Sama musiała być wymęczona skoro spała takim snem. Miałem wrażenie, że żadne z nas tak naprawdę dobrze się nie wyspało odkąd tu przyjechaliśmy. Oboje potrzebowaliśmy tego wypoczynku. Szczególnie ja, który w domu z Dove przesypiałem znaczna część dnia i nocy.
Kiedy w końcu otworzyłem oczy w sypialni było wciąż ciemno. I wcale mi to nie przeszkadzało. Następną rzeczą, jaką sprawdziłem była Dove, która wciąż spokojnie spała po drugiej stronie łóżka. Nie spieszyło mi się z wyjściem spod ciepłego koca. Tym bardziej, że było niewyobrażalnie zimno. Wyszedłem tylko na chwilę, aby sprawdzić godzinę i to, dlaczego w porze po śniadaniu wciąż było tak ciemno. Jakby ten świszczący wiatr nie wystarczał. Było paskudnie. Grube, ciemne chmury wisiały pod niebem, a wiatr wciskał śnieg w każdy kąt. Aż poczułem ciarki na plecach i niechęć do wychodzenia. Może później, kiedy obudzi się Dove, trzeba będzie rozpalić w kominku. I może pójść na obiad, skoro przespaliśmy śniadanie.
Szybko wróciłem pod ciepły jeszcze kocyk. Nie mogłem może już na nowo usnąć, ale i tak odpoczynek był dobry.
- Nie ruszaj się - powiedziałem cicho, widząc, że kobieta zaczęła się kręcić. Czy to sama z siebie, czy może przeze mnie się obudziła. Nie ważne. Przerzuciłem rękę nad kołdrą przez jej bok, częściowo obejmując ją w ten sposób. - Jest późno, jest brzydko, jest zimno, śpij do obiadu - westchnąłem w kołdrę, którą była okryta.

Dove Rachel Parker

Przez chwilę zastanawiałem się nad odpowiedzią. Do końca nie wiedziałem, co chciałbym robić, szczególnie w taką pogodę. Nie byłem skłonny wychodzić w śnieżycę po to, aby dla własnej przyjemności obejrzeć kilka występów i zmarznąć przy tym. Aż tak bardzo mi na tym nie zależało.
- Poczekajmy z decyzją aż będzie po obiedzie. Może się przejaśni i będziemy mogli gdzieś wyjść - uznałem. Moglibyśmy zwiedzić trochę miasta, nie tylko cyrk. Choć i tak przez ostatnie dwa dni zobaczyłem go całkiem sporo. Dove lepiej znała to miejsce, mogłaby też coś wskazać jako atrakcje do zwiedzania.
- A jak nie, to zostaniemy. Sprawdzimy, czy hotel ma coś do zaoferowania w takie dni. Zawsze możemy sobie też coś sami zorganizować albo pomęczyć innych gości. Możesz mi też poczytać jedną z tych swoich książek, w których tak intensywnie się zaczytujesz - powiedziałem, uśmiechając się w stronę Dove. Nie sądziłem, by znalezienie sobie zajęcia było specjalnie trudne, dlatego nawet sobie tym nie zaprzątałem głowy. Poza tym mieliśmy jeszcze jutro pół dnia, uznałem więc, że mieliśmy wystarczająco dużo czasu na wszystko.