Guardian Demon

Uznałam, że nie miało powodu wymuszać konkretniej odpowiedzi od Williama. Może sam nie wiedział czego chciał. Z czasem zapewne coś wyjdzie i będę mogła go mile zaskoczyć. Słysząc o jutrzejszych planach pokręciłam głową i zaczęłam powoli iść z powrotem do domu.
- Chciałabym iść z tobą, ale muszę zająć się pewnymi dokumentami w sprawie hotelu. Muszę je dokończyć przed wyjazdem. - w sumie, nie mogłam się doczekać. Nie musiałam więcej czytać papierów przez ramię Sebastiana czy brać je z jego biurka i ukrywać się w mojej sypialni podczas gdy Sebastian był zajęty czymś innym. Nie mogłam się doczekać aby zacząć oficjalnie zarządzać hotelem. Nie sądziłam, że sprawi mi to aż taką radość, nawet te bardziej nudne aspekty tej pracy.
- Spektakl zaczyna się o szóstej. Poczekam na ciebie w środku, w sali przed głównymi drzwiami. Spodziewam się, że spotkamy tam Dianę z jej towarzystwem, więc przygotuj się na jej obecność. - dałam mu znać chociaż głównie powiedziałam to na głos aby przypomnieć sobie, że muszę schować moją dumę i zazdrość na bok. Podczas bankietu królowej wyglądało na to, że William lubił Dianę i Wendy. Przecież nie zabronię mu przyjaźni z moimi własnymi przyjaciółkami. Chyba lepiej aby wszyscy się lubili, prawda?
- Co o nich myślisz? W sensie, o Dianie i o Wendy?

Nie byłam pewna co miał na myśli. "Zadusić gołymi rękoma"? Miał na myśli mnie czy może inne kobiety w Widows Circle? Postanowiłam za bardzo na tym się nie skupić, gdy podzielił się ze mną swoją opinią na temat Diany oraz Wendy. Musiałam przyznać mu rację. Diana miała zdecydowanie więcej energii oraz odwagi i w to wchodziło byciem trochę zadziornym. W sumie, nie trzeba było nic dodawać na jej temat. Pytania Diany podczas bankietu wystarczały aby odzwierciedlić jej charakter. Co do Wendy... Ona była bardziej skomplikowana.
- Wendy jest młodsza od nas o kilka lat i została wdową szybko. Jej mężem był właściciel jednego z nowo otwartych fabryk i niestety był pewien wypadek podczas pracy. Margaret uważa, że to wcale nie był wypadek tylko nasza delikatna, niewinna Wendy to jakoś zaplanowała. - podzieliłam się z nim jedną z kilku plotek, których nie potrafiłam zignorować. Nie uważałam Wendy za mordercę, ale słyszałam, że mąż był okropnym mężczyzną.
Otworzyłam główne drzwi i gdy tylko William zamknął je za sobą ściągnęłam z siebie kaptur i płaszcz.
- Podobno Wendy kogoś kochała przed swoimi zaręczynami. Zgodziła się na małżeństwo aby wesprzeć rodzinę. Jednak jej mężowi nie podobało się to, że mogła mieć potencjalnego kochanka i albo zapłacił komuś aby go zabił lub wysłał go nagle daleko gdzieś, zapewne do Ameryki. - wzruszyłam ramionami, siadając na pobliskim krześle i ponownie męcząc się z obuwiem. - To pewnie jedynie plotki aby pogorszyć jej reputację. Każda z nas ma takich kilka. Sama mam ich więcej, niż mogę policzyć na obu rękach.

Możliwe, że było w tym część prawdy. Nigdy nie planowałam pytać Wendy o jej małżeństwo czy o tą potencjalną prawdziwą miłość, bo takie sprawy wcześniej mnie nie interesowały. Miłość była czymś bliższym fikcji. Może powinnam ją jednak kiedyś zapytać. Wiem, że jest szansa, że nie powie mi prawdy, ale zawsze można było spróbować.
Wsunęłam kapcie i poszłam za Williamem do kuchni. Zaskoczył mnie trochę tym, że sięgnął po czajnik. Kolejna herbata? Może bardziej za nią przepada i powinnam kupić mu jakiś rzadki rodzaj herbaty w prezencie?
Podeszłam do niego bliżej, obejmując go od tyłu jak on zrobił to wcześniej. Uśmiechnęłam się pod nosem i złożyłam krótki pocałunek na jego karku.
- Pan Lightwood zawsze taki rozumny - skomentowałam, uśmiechając się szerzej. - Tyle ludzi by skorzystało, gdyby zdecydowali się na szczerą rozmowę z tobą. Może odzyskaliby trochę rozumu. Powinieneś zostać filozofem. Albo poetą. - uścisnęłam go trochę mocniej i oparłam głowę o jego ramię. Nie sugerowałam tego na poważnie, nie widziałam Williama, jako autora czy profesora. - Chociaż może lepiej aby więcej osób tobą się nie interesowało. Zrobię się jeszcze zazdrosna.

Chciałam powiedzieć Williamowi, że lepiej by było abym nigdy nie została sławną właścicielką. Przynajmniej nie w najbliższym czasie. Obawiałam się reakcji innych. Gdyby całkowicie zniszczyłoby to moją reputację to również ucierpiałby na tym hotel — tak samo, gdyby świat się dowiedział o życiu miłosnym Sebastiana.
Nie miałam jednak szansy powiedzieć to Williamowi i chyba nawet nie chciałam. Czując jego usta moje myśli zaczęły się rozpływać i zapomniałam o wszystkim. Dotarłam do tego, że nie chciałam więcej ukrywać to, jak jego dotyk i gesty na mnie wpływały. Pragnęłam i potrzebowałam go bardziej z każdym dniem, niczym jakiś nawyk.
Objęłam delikatnie dłońmi jego nadgarstki i oddałam jego pocałunek, pogłębiając go. Całkowicie zapomniałam o tym, że byliśmy w kuchni i w każdej chwili Sebastian lub Anna mogliby się pojawić. Jedynie na czym mogłam się skupić były jego usta i to, jak nie mogłam znaleźć zaspokojenia w naszych pocałunkach.
Nie byłam pewna czy kiedykolwiek pojawi się ktoś z kim William musiałby się dzielić moimi ustami czy dotykiem. Nie szukałam małżeństwa i czyjeś tam podrywki mnie nie interesowały. Jednocześnie gdy myślałam o swojej przyszłości nie wiedziałam czy wyobrażałam siebie samej, z hotelem, Sebastianem i Vincentem, czy też jakimś innym kotem. Lepiej nie myśleć o przyszłości. Nie byłam na to gotowa.
Przeniosłam dłonie na jego szyję i powoli opuszkami palców gładziłam jego skórę. Tak moje dłonie dotarły do jego karku i później odrobinę pod jego koszulę, rysując sobie tu małe, tu większe kształty.

Czy byłam rozczarowana, że William odsunął się, przerywając nasz pocałunek? Bardziej, niż chciałam do tego się przyznać. Wolałam, gdy przyciągnął mnie bliżej do siebie, gdy skupiał się jedynie na mnie, na nas. Oczywiście, musiał być głosem rozsądku, a ja wciąż pragnęłam więcej. Nie ruszyłam się od razu z miejsca aby pójść po brata. Potrzebowałam chwili aby wrócić do siebie i do rzeczywistości.
Nie śpieszyło mi się aby obudzić Sebastiana. Gdy wyszłam z kuchni powoli skierowałam się do jego pokoju, mijając pokój gościnny i biuro naszego ojca. Otworzyłam drzwi do jego sypialni, gdzie Sebastian głęboko spał. Jedynie Vincent podniósł głowę, gdy weszłam do środka. Leżał obok Sebastiana i spojrzał się na mnie jakby mnie nie rozpoznał od razu i był gotowy jakoś obronić brata przed wrogiem. Szybko jednak zrozumiał, że to tylko ja i gdy podeszłam bliżej wstał i zeskoczył z łóżka, rozciągając się leniwie.
- Pobudka, śpiąca królewno - ledwie dotknęłam jego ramię, a Sebastian nagle się obudził, ciężko oddychając jakby biegał prze łąki i pola. Trochę mnie to wystraszyło i obije patrzyliśmy na siebie skołowani. On zapewnię moją obecnością, a ja jego nagłą pobudką.
- Kolacja zaraz będzie - przerwałam naszą ciszę. Sebastian przytaknął kilka razy odwracając wzrok. Ciekawe co mu się śniło? Postanowiłam go o to zapytać na spokojnie, gdy będzie sami. Z Williamem w domu byłoby ciężko rozmawiać o koszmarach, nawet jeżeli już coś o nich wiedział poprzez Ralpha Locke’a.
Wróciliśmy razem do jadalni. Sebastian od
razu usiadł, a ja poszłam do kuchni aby wziąć herbatę i zanieść ją bratu. Przygotowałam równie szybko talerze i wróciłam do kuchni, patrząc w kierunku Williama.
- Potrzebujesz z czymś pomocy?

Mój brat chce pomóc? Byłam w szoku. Spojrzałam na niego, zastanawiając się kiedy ktoś wymienił mi brata. Nigdy wcześniej nie widziałam, aby dobrowolnie chciał pomóc w kuchni. Coś go chyba opętało. Albo faktycznie jest poważnie chory i stracił rozum. Sebastian zauważył moje spojrzenie i zrobił niezadowoloną minę.
-Przestań się tak na mnie gapić - powiedział, słuchając “rozkazów” Williama i faktycznie zaczął pomagać. Tyle komentarzy cisnęło mi się na usta, pozytywne i negatywne. Nie wiedziałam, jak na to wszystko zareagować, więc przemilczałam to.
Gdy wszystko już było na stole usiadłam obok Williama i naprzeciwko od mojego brata. Nawet Vincent kręcił się niedaleko co było całkiem urocze. Zawołałam go odrobinę pochylając się w jego kierunku. Zdecydowanie więcej czasu spędzał z Williamem i zaczęłam tęsknić za tym, że to przy mnie tak mocno się kręcił. Vincent podszedł do mnie i powąchał moje palce, ale wrócił do Sebastiana. Poczułam się strasznie urażona.
-Musimy kupić nowego kota - skomentowałam, prostując się. - Ten nam się zepsuł.
Sebastian prawie parsknął śmiechem, ale miał jedzenie w ustach i jedynie wydobył z siebie dziwny dźwięk. Gdy połknął spojrzał na mnie lekko rozbawiony.
-Może ty się zepsułaś, a nie kot? Nie było ciebie kilka dni, więc pewnie się obraził. Tyle czasu spędzasz z Williamem, jeszcze jego zaczniesz rozpieszczać.
Wywróciłam oczami i zaczęłam jeść kolację. Wolałam nie dyskutować z bratem z bratem moich relacji z Williamem.
-Może zostaniesz na noc? - zaproponował Sebastian, skupiając się teraz na swoim przyjacielu. - Skoro zaproponowałeś śniadanie to po miałbyś wyjść aby jedynie tutaj wrócić?
Sebastian miał rację. Nie było sensu, aby William chodził po mieście tu i z powrotem. Do tego oznaczało to, że mogłam mieć go przy sobie na dłużej. Brat ponownie mnie zaskoczył swoim pomysłem. Chyba przestał być strasznie obrażony na swojego przyjaciela. Lekko dotknęłam nogą kolano Williama.

Miło było słuchać rozmowę pomiędzy bratem i Williamem. Sebastian zawsze miał jakiś tam znajomych, których zapewne poznał ze swojego klubu o czym dowiedziałam się niedawno, ale nigdy nie miał tak bliskiego przyjaciela. Może go nie potrzebował, bo zawsze ktoś przy nim był czy to do pomocy, czy do towarzystwa, jednak byłam pewna, że mimo wszystkiego Sebastian był wdzięczny za pomoc i obecność Williama. Było to widać, gdy zaproponował aby został z nami do powrotu Anny. Na serio powinien go zatrudnić lub chociaż zapłacić za jego czas.
Nie pomyślałam nawet o kąpieli chociaż jakaś by się przydała. Spojrzałam na Williama, gdy zaproponował, że mógłby mi również pomóc. Nie spodziewałam się takiej oferty, której nie zamierzałam przyjąć dopóki nie poczułam jak dotyka moje kolano.
-Jeżeli nie będzie to zbyt wielki problem - zgodziłam się, zmieniając zdanie i próbując jakoś ukryć moje zadowolenie. Nie dokończyłam swojej kolacji i wstałam od stołu, uśmiechając się lekko do brata chociaż wolałam skierować ten gest w stronę naszego gościa.
-Nie zamęczaj go za bardzo - rzuciłam w stronę Sebastiana.
-Nie bądź zazdrosna za bardzo - odpowiedział mi, sam uśmiechając się pod nosem. Jakby znał nasz sekret. Wiedziałam, że nie było to możliwe i gdyby wiedział to zupełnie inaczej by się zachował. Mimo tego poczułam lekką panikę i z ulgą wyszłam na korytarz, kierując się do swoich pokoi. Zostawiłam lekko uchylone drzwi, gdyby Vincent chciał do mnie przyjść co było złudną nadzieją, ale chciałam mu dać taką opcję.
Podeszłam do stolika nocnego i wzięłam w dłonie pozytywkę, którą kupił mi William. Usiadłam przy małym stoliku i postawiłam na nim prezent, ustawiając i otwierając pozytywkę, wsłuchując się w melodię. Otworzyłam książkę, którą zostawiłam wcześniej na stole i pozwoliłam sobie mieć chwilę spokoju i mentalnego odpoczynku.

Niechętnie uniosłem głowę, słysząc jak ktoś wchodzi do pokoju. Akurat trafiłam na rozdział, gdzie główna bohaterka skandalicznie wzięła nagą kąpiel w jeziorze razem ze swoim kochankiem, którego znała od dzieciństwa, ale dopiero teraz wyznali sobie swoje uczucia. Oboje mieli własne małżeństwa, a mimo tego wciąż się spotykali, czasami tylko na rozmowę, a czasami na coś więcej. Tym razem wyszło na tą drugą opcję. Chciałam zabić Williama, że mi przerwał w takim momencie, ale wtedy usłyszałam jego propozycję czytania i jakoś odechciało mi się morderstwa.
Zamknęłam książkę i pozytywkę zanim wstałam aby wziąć ze sobą swoją koszulę nocną. Podeszłam do Williama uśmiechając się do niego delikatnie.
- Przygotowujesz posiłki, kąpiele i chcesz mi czytać? Jeszcze zacznę podejrzewać, że próbujesz mi zaimponować, panie Lightwood. A podobno nie jesteś mną zainteresowany.
Nie mogłam przestać myśleć o książce, którą przed chwilą czytałam. Nie uważałam siebie za odważną, a przynajmniej nie tak bardzo, jak bohaterka książki. Problem był jednak, że chciałabym być. Chciałam spróbować to co mogłam jedynie sobie wyobrazić w głowie, czytając właśnie takie “zakazane powieści”, które jedynie mieszają w kobiecie w głowie. Może powinnam sobie pozwolić na taką odwagę, chociaż spróbować, abym później niczego nie żałowała?
-Na twoje szczęście ja jestem tobą zainteresowana i… jestem również zainteresowana twoim towarzystwem podczas dzisiejszej kąpieli. - próbowałam nie okazywać tego, że się denerwowałam. Nie wiedziałam do końca w co się wpakowywałam, ale wolałam za długo o tym nie myśleć.

Nie mogłam powiedzieć, że po jego odpowiedzi mi ulżyło. Chyba część mnie wolała aby odmówił, może nawet wyśmiał abym więcej takich pomysłów nie miała. Ale przecież miałam być odważna.
Słysząc o ubraniach dla Williama przytaknęłam i wyszłam na korytarz aby otworzyć drzwi, gdzie Anna przechowywała dodatkowe koszule do wyjścia mojego brata oraz piżamę dla Sebastiana. Była tam też dodatkowa pościel, kilka moich koszul nocnych i świeżo umyte szmaty. Jak to się stało, że Sebastian tak potraktował ciuchy Williama?
-Proszę bardzo, czuj się, jak u siebie. Ja pójdę do łazienki. - zostawiłam go aby mógł wybrać co chciał. Dało mi też to możliwość aby rozebrać się i wejść do cieplej wody bez towarzystwa. Gdyby jednak tak wyszło to w końcu bym to zrobiła, skoro to ja wyszłam z takim pomysłem. Może nie miałam czego się wstydzić skoro już mnie widział pół nago, a ja jego.
Siedząc tak w wannie marzyłam o tym aby woda była bardziej gorąca, ale nie oczekiwałam, że William mógł wiedzieć w jakiej temperaturze lubię się myć. Natomiast zapach wymieszany z kwiatami i owocami był idealny, tak jak lubiłam. Wiedziałam, że będę musiała pochwalić Williama, byłam pewna, że się postarał, jak ze wszystkim.
Gdy tak bardziej się nad tym zastanowiłam to zaczęło mi się robić żal Williama. Wiedziałam, że nikt nie oczekiwał od niego tych rzeczy, ale również nie powinniśmy go traktować, jak Annę. Kupowanie prezentów mogło nie być najlepszym sposobem aby pokazać mu, że jestem wdzięczna za jego pomoc. Chyba wolałabym aby nie przejmował się takimi rzeczami, jak gotowanie dla mnie i dla brata, czy przygotowywanie nam kąpieli.

Gdy William wszedł do pokoju przyciągnęłam do siebie nogi, obejmując kolana ramionami aby zrobić więcej miejsca dla Williama. No i może trochę się zakryć, ale wolałam do tego się nie przyznawać. Miałam być dzielna. Niczego nie żałować. Tego zdecydowałam się trzymać. Nawet jeżeli teraz może jest to trochę dziwne nie oznacza, że zawsze tak będzie, prawda? Gdzieś trzeba zacząć.
- Zamyśliłam się - wytłumaczyłam mu krótko, patrząc na jego twarz. Po chwili jednak wzrokiem skupiłam się na jego rozpiętej koszuli. Jakoś nie wstydziłam się tego, że tak otwarcie mu się przyglądywałam. Lekko rozproszona potrzebowałam chwili aby sobie przypomnieć co chciałam powiedzieć. Co zrobiłaby w takim momencie bohaterka z książki? Jeżeli chciałam być do niej bardziej podobna byłoby warto odpowiedzieć sobie na takie pytanie.
- Plecami do siebie? Czułabym się niezręcznie. Chyba, że się wstydzisz, mogę zawsze się zgodzić na kompromis. - odpowiedziałam szczerze. Wcześniej nie pomyślałam o tym, że William mógłby woleć mieć chociaż trochę prywatności. Nie byłam pewna czemu, ale ta myśl, nawet jeżeli niepoprawna, jakoś pozwoliła mi się zrelaksować.
Wciąż miałam ugięte kolana aby William miał więcej miejsca, ale nie trzymałam je tak blisko ramionami. Swoje ramiona oparłam o krawędź wanny, opierając o nie lekko brodę.
- Mam zamknąć oczy? Odwrócić wzrok? Jeżeli wolisz myć się w bieliźnie nie będę się śmiała. - obiecałam mu, ale pozwoliłam sobie na mały uśmieszek.

Uśmiech powoli zszedł z mojej twarzy i gdy został jedynie w bieliźnie odwróciłam wzrok. Uznałam, że mógłby to źle odebrać lub gorzej się poczuć, gdybym tak bezwstydnie w niego się wpatrywała. Nawet jeżeli tego chciałam wiedziałam, że musiałam również wziąć pod uwagę komfort Williama. Skoro o komforcie mowa, najwyraźniej pomysł ze wspólną kąpielą do końca wyszedł. Zapomniałam, że William jest wyższy ode mnie. Nic dziwnego, że w książce kąpali się w jeziorze, a nie w ciasnej wannie. Miałam ochotę palnąć się w czoło.
Zawahałam się słysząc jego propozycję. Usiąść mu na kolana? Wpatrywałam się w niego z szokiem i skalowaniem. Próbowałam jednocześnie wymyślić jakieś inne rozwiązanie. Ono zdecydowanie również nie było idealne, ale postanowiłam zaryzykować. Po chwili namysłu, rozchyliłam swoje nogi wpatrując się w jego twarz. Pochyliłam się lekko w jego stronę, obejmując dłońmi jego kostki i przyciągnęłam je powoli bliżej siebie, tym samym prostując jego nogi. Mi było łatwiej ułożyć nogi po bokach, zajmowało to mniej miejsca. Byłam pewna, że zrobiłam się czerwona na twarzy nie tylko ze względu na temperaturę wody. Wolałam jednak mieć to w pewnym sensie za sobą, a jednocześnie nie chciałam usiąść mu na kolanach, bo nie byłam pewna, jak bym na to zareagowała. Wiedziałam jednak, że niemalże za każdym razem czując jego dotyk i ciepło bez problemu traciłam kontakt z rzeczywistością, rozpływając się w jego ramionach. Może nawet pozwolę sobie na taką przerwę od rzeczywistości, ale przynajmniej nie w tej chwili.
- Nad czymś się zastanawiałam przed chwilą - postanowiłam zacząć nowy temat aby skupić się na czymś innym i abym sama mogła trochę się rozluźnić. - Wiem, że nie chcesz nic w zamian za pomoc. Rozumiem to. Nie jestem w stanie wymyślić coś z czegoś byś najbardziej skorzystał, więc co myślisz o przysłudze, życzenie, czy jakkolwiek chcesz to nazwać. Ty znasz siebie najlepiej, wiesz co potrzebujesz i czego pragniesz. Cokolwiek chcesz. - nie minęło kilka sekund, i dodałam:
- Ah i po jutrzejszym poranku nie musisz więcej nam gotować czy nami się zajmować. Nawet przyjaciele nie robią takich rzeczy. Nie zrozum mnie źle, doceniam wszystko co robisz tylko… uważam, że zasługujesz na lepiej. Sebastian powinien lepiej ciebie traktować. Ja w sumie również. - spuściłam wzrok czując innego rodzaju zażenowanie — to było powiązane tym, że jakoś pozwoliłam na to, aby William stał się tymczasowym zastępstwem do Anny.

Chciałam od razu odpowiedzieć na jego słowa, ale czując jego usta niemalże wszystkie mojego myśli prysnęły i zapomniałam przez chwilę co chciałam mu powiedzieć. Chciałam aby wiedział, że nawet jeżeli on nie ma nic przeciwko temu i nie czuje się pokrzywdzony to dla mnie wciąż powinien być lepiej traktowany. To mnie bolało to, że jakoś to wszystko tak się potoczyło. Przecież nie był naszą służbą. Jednak te przemyślenia gdzieś zniknęły, gdy mnie pocałował. Niby taki prosty, krótki pocałunek. Było to dosyć dziwne, bo mimo tego, że siedzieliśmy teraz do siebie bliżej w tym wszystkim najlepiej się poczułam, gdy mnie pocałował. Może dlatego, ponieważ była to jedyna rzecz w tej sytuacji, która nie była dla mnie całkowcie nowa?
Spojrzałam mu w oczy, gdy się odsunął. Nie chciałam tego, czułam się lepiej, gdy był blisko co jednocześnie miało i nie miało sensu w mojej głowie. Jakby jego dotyk był jedyną znajomą rzeczą w tej wannie, w tym pokoju. Nie zapachy, które Anna za każdym razem używała, nie dekoracje i każdy skrawek tego pokoju, który znałam całe swoje życie. Gdy siedzieliśmy daleko od siebie (przynajmniej na tyle, ile pozwoliła nam na to wanna) było to trochę dziwne, więc uznałam, że bliski kontakt mógłby jedynie pogorszyć atmosferę. Nie przypuszczałam, że efekt mógłby być inny.
Przysunęłam się do niego bliżej, nie odwracając od niego wzroku. Chciałam go przyciągnąć do siebie i pocałować, ale się powstrzymywałam, bo może William tego nie chciał. Może nie czułby się komfortowo z dłuższym pocałunkiem w takich okolicznościach.
Wiedziałam, że może za długo siedziałam w ciszy ze swoimi myślami dlatego postanowiłam się nimi podzielić z Williamem.
- Wiesz czego nie mogę zrozumieć? Im bliżej ciebie jestem tym bardziej czuję się komfortowo. - może to był znak na ile mu ufałam. Uniosłam dłoń, odgarniając do tyłu jego włosy aby te dłuższe kosmyki nie wchodziły mu na twarz. - Znasz to uczucie? Czy może zwariowałam? Może wygaduję bzdury, które nie mają żadnego sensu.