Guardian Demon

Nie byłam zaskoczona reakcją Williama. Byłam świadoma tego, że nie mógł zrozumieć moją wcześniejszą reakcję i w sumie nie chciałam aby się dowiedział, jak wtedy się poczułam. Trzeba było nauczyć się aby lepiej panować nad emocjami, aby oszczędzić sobie bólu. Głupio mi było teraz się przyznać, że brak słowa z jego strony mnie zabolało. Czyli tak to wygląda, gdy nie daje mi tyle uwagi co zazwyczaj? Nagle złość zniknęła i poczułam falę smutku oraz poczucia winy. Co za dziwne zmiany emocji. Może to przez te zioła? Mężczyzna w aptece coś wspominał, że mogą mieć takie efekty uboczne.
Odsunęłam na chwile swoje myśli aby skupić się na tym co mówił doktor Walsh. Więcej snu dla Sebastiana? Nie tego się spodziewałam, że usłyszę od niego. Miałam wrażenie, że przez ostatnie kilka dni mój brat nic nie robi tylko śpi. Lub się upija. Nie zamierzałam podważać słów lekarza i najwyraźniej mój brat miał podobne podejście.
Sebastian wstał aby pójść do jadalni, a ja skierowałam się do kuchni aby pomóc Williamowi. Chciałam dać sobie okazję aby jakoś się wytłumaczyć, ale nie mogłam znaleźć odpowiednich słów. Niezadowolona sama z siebie zaniosłam miskę gulaszu dla Sebastiana, kładąc ją tuż pod jego nosem.
- Anna powinna zaraz wrócić to wyślę ją aby kupiła to co zalecał doktor Walsh - powiedziałam i usiadłam obok niego. Brat poczekał aż przyjdzie William i każdy z nas będzie miał obiad za nim spróbował gulaszu.
- Jest... Nie jest złe. - skomentował, przytakując do siebie i jedząc kolejną łyżkę. Nie zamierzałam dzielić się swoją opinią. - Chyba powinienem tobie podziękować, że w ogóle przyszedłeś aby coś ugotować. W końcu, nie musiałeś. Nie wiem czy powinienem odebrać to jako krytykę, bo uważasz, że jakoś byśmy sobie nie poradzili bez Anny. Wiem, że Dove czasami zachowuje się, jak dziecko, ale dziećmi nie jesteśmy. - kopnęłam mocno brata pod stołem i Sebastian jęknął pod nosem, po czym spojrzał na mnie groźnie. - Pizda mała...
- Co powiedziałeś?
- Nie udawaj głuchej. Wiesz co powiedziałem.
Miał rację, doskonale go usłyszałam. Dlatego ponownie go kopnęłam, tym razem z ciepłym uśmiechem na twarzy. Gdyby nie to, że sama uznałam, że lepiej aby łagodniej podchodzić do Sebastiana to rzuciłabym w jego stronę nieprzyjemnymi słowami, ale się powstrzymałam. Nie było powodu go za bardzo prowokować skoro jest taki osłabiony.

Odprowadziłam Williama wzrokiem, gdy wstał od stołu i poszedł z Vincentem do kuchni. Nie minęło dużo czasu aby Sebastian skończył jeść i sam odszedł od stołu, dając mi znać, że idzie się położyć u siebie i aby mógł odespać obiad. Sama nie ruszyłam się z miejsca przez jakiś czas, powoli dokańczając swoją porcję. Dopiero gdy nie miałam nic innego do roboty i zostałam sama z własnymi myślami wstałam od stołu i wzięłam swoją oraz Sebastiana miskę aby je umyć. Nie byłam pewna czy William zamierzał jeszcze jeść, więc nie ruszyłam jego.
W kuchni znalazłam Williama z Vincentem. Kot był najwyraźniej zadowolony i oblizywał się co jakiś czas jeżeli nie miał pyszczka w gulaszu. Przyglądałam im się tak przez chwilę.
- Chyba przepadasz za kotami - odezwałam się. William wcześniej wykazał chęci aby w jakiś sposób zadbać o kota, czy to polecał co powinnam mu kupić czy sam go chciał nakarmić. - Może tobie bardziej się przyda taki towarzysz niż Sebastianowi? - zaproponowałam, kładąc naczynia w zlewie. Zmusiłam się aby umyć naczynia, chociaż naprawdę robiłam to z wielką niechęcią i z kwaśną miną. Wiedziałam, że Sebastian nawet nie spojrzy w ich kierunku i nie oczekiwałam, że William się tym zajmie. Mimo wszystko był gościem i wystarczająco już nam pomógł.
- Dziękuję. Za obiad i za pomoc ze Sebastianem. - wcześniej już mu dziękowałam, ale uznałam, że powinnam ponownie okazać moją wdzięczność. - Gdybyś kiedykolwiek zachorował to upewnię się, że Sebastian też tobie coś ugotuje, zamiast kupować z restauracji.

Nie miałam na myśli, że oddałabym Vincenta Williamowi. Serce chyba by mi pękło. Polubiłam towarzystwo kota, zwłaszcza pod koniec dnia, gdy byłam sama. Przynajmniej miałam przy sobie Vincenta, który czasami kręcił się obok i jeżeli nie spał u Sebastiana to spał u mnie.
Znieruchomiałam na chwilę czując dotyk i bliskość Williama. Nie spodziewałam się tego. Ulżyło mi, bo przynajmniej świadczyło o tym, że nie obraziłam go moim wcześniejszym zachowaniem. Rozluźniłam się i dokończyłam myć naczynia. Uśmiechnęłam się pod nosem słysząc o deserze.
- Zjem trochę później, ale jeżeli ty chcesz to proszę bardzo - odpowiedziałam i odłożyłam ostatnie naczynie na swoje miejsce. Odwróciłam odrobinę głowę zmuszając go aby trochę się odsunął i spojrzałam mu w oczy. Chciałam mu powiedzieć, że czego więcej teraz nie potrzebowałam, ale musiałam się powstrzymać. Takie wyznanie byłoby zbyt romantyczne jak na nasze relacje. Było to wyznanie niczym z książek, które czytałam, a w nich były jedynie postacie w sobie zakochane. Nie byłam pewna czy byłam w nim zakochana. Wolałabym nie być. Mogłam się przyznać, że się do niego przywiązałam i go potrzebowałam, ale na tym się kończyło.
- Co robisz? - zapytałam łagodnie, nie ze złością czy pretensjami, a raczej z czystej ciekawości. Chciałam znać powód i co nim kierowało, że zdecydował się mnie tak objąć.

Wciąż nie byłam do końca pewna dlaczego William zapragnął takich czułości, ale nie mogłam narzekać. Było to całkiem przyjemne. Również go objęłam, zadowolona z takiej sytuacji. Brakowało mu tego? Było to całkiem zabawne, bo przecież prawie każdy dzień spędzaliśmy razem. Przymknęłam oczy wtulając się w niego trochę bardziej. Gdybym była kotem, jak Vincent, zapewne bym zamruczała ciesząc się jego ciepłem i znajomym zapachem, który kojarzył mi się jedynie z dobrymi wspomnieniami. Staliśmy tak w ciszy dopóki ponownie nie poczułam rosnącego poczucia winy. Czułam, że nie zasłużyłam sobie na taką przyjemność.
- Przepraszam - szepnęłam, otwierając oczy. - Za moje reakcję wcześniej. Chciałabym jakoś się wytłumaczyć, ale nie ważne co powiem to nie usprawiedliwia mojego zachowania. - złożyłam delikatny pocałunek na jego policzku zanim go puściłam i odsunęłam się o niego na tyle ile mogła, lekko opierając się o blat za mną i krzyżując ramiona. Nawet jeżeli było to spowodowane mieszanką mojego rosnącego niezadowolenia i efektów ubocznych ziół powinnam była lepiej nad sobą panować. W sumie, skoro o ziołach mowa to chyba powinnam je niedługo wypić. Jeszcze dzisiaj tego nie zrobiłam.
Otworzyłam szafkę, gdzie dałam swoje zioła i przygotowałam wodę. Przy okazji postanowiłam zrobić świeżą herbatę dla Williama do deseru, chociaż wątpiłam, że William zje ciasto, które kupił Sebastian.
- Czasami się zastanawiam czemu jesteś dla mnie taki uprzejmy - przyznałam po chwili, ponownie odwracając się w jego kierunku. - Czasem zbyt uprzejmy, jeżeli mogę być szczera. Nawet gdy nie zasługiwałam na jakąkolwiek dobroć. - mimo tego, że Sebastian porównywał mnie do dziecka to byłam świadoma swojego zachowania i to, jak mogłam potraktować innych. Williamem był moim pierwszym przyjacielem, pierwszym towarzyszem do Birmingham po za moim bratem czy mamą, pierwszą osobą, której zwierzyłam się z wielu rzeczy. Chyba dlatego było mi łatwo zapomnieć o pewnych sprawach w jego towarzystwie.

Zacisnęłam usta aby przypadkiem nie powiedzieć czegoś głupiego. Czy zabolało i zdenerwowało mnie to, że porównywał mnie do dziecka? Może tak. Wiedziałam, że potrafiłam być "niedojrzała" w pewnych momentach, ale nie chciałam tego usłyszeć od Williama. Sebastian mógł o mnie tak gadać ile chciał, ale on był moim bratem. Ciężko mi było to opisać, ale nie chciałam aby William tak o mnie myślał. Na serio, nasze relacje i moje uczucia do niego z każdym dniem robią się coraz bardziej dziwne i skomplikowane.
William wyszedł na chwilę z kuchni co dało mi trochę czasu aby przemyśleć jego słowa. Gdy wrócił miałam w głowie dziesiątki pytań.
- Jeżeli nie muszę zasłużyć na dobro to czy według ciebie każdy powinien je otrzymywać? - nie mogłam sobie przypomnieć czy kiedykolwiek mieliśmy taką rozmowę, a jak ze wszystkim byłam ciekawa myśli Williama. - Nawet morderca, czy mężowie którzy biją swoje żony i dzieci? A co z ludźmi, którzy specjalnie okłamują innych aby zarobić czy inaczej skorzystać z niewiedzy innych? - według mnie nikt taki nie zasługiwał na jakąkolwiek dobroć od innych. Jak inaczej wytłumaczyć to, jak ludzie tacy, jak Robert i jego matka traktują innych, na przykład kobiety w Widows Circle? Ich złośliwość nie pojawiło się znikąd.
- Wiem, że według ciebie nie jestem złą osobą i może w porównaniu do ludzi, którzy pracowali dla twojej rodziny nie jestem. Jednak dobra osoba nie jest egocentrykiem, nie jest zazdrosna o małe rzeczy, nie kłamie i nie kradnie. Złe osoby, jak ja, nie zasługują na dobro on innych. Ja na ciebie nie zasługuję i jest mi ciężko zrozumieć dlaczego wciąż chcesz mojego towarzystwa. - i miałam nadzieję, że William mi to jakoś wytłumaczy.

Odpowiedź Williama niby była oczywista. Z niewielkim niezadowoleniem musiałam przyznać mu rację. Znowu. Tym razem jednak nie zamierzałam popełnić tego samego błędu i się na niego obrażać, tylko dlatego ponieważ nie do końca podobało mi się to co od niego słyszałam. Nawet jeżeli był głosem rozsądku.
Mimo tego nie do końca spodobała mi się jego odpowiedź, bo w sumie nie do końca odpowiedział na moje pytanie.
- Sam sobie odpowiedziałeś na własne pytanie - mruknęłam, nie odwracając od niego wzroku. - Nikogo nie oskarżasz. Szanujesz mnie i wspierasz mnie mimo tego, że wiele osób nie zgodziłoby się ze mną z tym, jak prowadzę swoje życie. Dlatego "zasłużyłeś" sobie na naszą przyjaźń. - przerwałam na chwilę, gdy woda była gotowa i nalałam nam herbaty. Nie odsunęłam się od niego za daleko i nie podałam mu od razu filiżanki, bo nie chciałam kończyć naszej rozmowy.
- Nigdy nie dałeś mi powodu abym miała zacząć ciebie unikać czy nie zapraszać do swojego domu. Twoja przeszłość jest dosyć niepokojąca i mnie tym zaskoczyłeś, ale... - wzięłam głęboki wdech, dając sobie trochę czasu aby dobrać słowa. - Nie wiem co ze mną zrobiłeś. Może użyłeś jakieś sztuczki, której się nauczyłeś będąc w mafii. Wiesz, że jest mi ciężej zasnąć samej? Gdy jestem zła, smutna, zestresowana lub czegoś się obawiam to jedyne czego chcę to być przy tobie, abyś pomógł zapomnieć o wszystkim, abym mogłam złapać oddech.
Ciężko mi było się przyznać do tych rzeczy. Ująć pewne rzeczy w słowa i powiedzieć je na głos nie było czymś prostym.
- Dlaczego ty wciąż przy mnie jesteś? - rzuciłam w jego stronę podobnym pytanie, wciąż szukając odpowiedzi, której mi brakowało. Dlaczego ja? Nawet jeżeli zaprzyjaźnił się najpierw z Sebastianem to przecież nie oznaczało, że my również musieliśmy nimi być.

Zawsze. Nigdy. To były proste, ale ciężkie słowa. Niczym jakiegoś rodzaju przysięga lub obietnica. Patrząc Williamowi w oczy wiedziałam, że mówił szczerze. Mimo tego podeszłam do niego bliżej i objęłam jego twarz dłońmi. Mówi się, że oczy są oknami duszy. Dopiero gdy przyjrzałam się im bliżej poczułam gęsią skórę na karku. Dawno tego nie czułam i mimo upływu czasu wciąż nie mogłam zrozumieć co to znaczyło. Przecież nie były to motylki w brzuchu czy coś w tym stylu.
- Wierzę ci - powiedziałam nie odsuwając się od niego. Byłam świadoma tego, że wcześniej mu to powiedziałam, ale chciałam się upewnić, że dobrze mnie zrozumiał. - Wiesz, że zazwyczaj nie ufam nikomu do takiego stopnia. Proszę, nie zrób ze mnie idiotki. - dodałam. Chciałam uwierzyć, że zawsze będzie obok, że nigdy nie będę musiała ponownie się odnaleźć bez niego w moim życiu. Pozwoliłam sobie zaakceptować taką przyszłość i dalej nie wątpić w jego słowa.
Opuściłam dłonie abym mogła objąć go w pasie. Powoli lekki uśmiech pojawił się na mojej twarzy.
- Czy prosiłabym o zbyt wiele, jeżeli zapytam się czy mógłbyś ze mną zostać? - i z tą myślą uznałam, że niektóre sprawy były prostsze, gdy byliśmy w Birmingham. Gdy wyjedziemy ponownie z Londynu zapewne będzie równie łatwo zasnąć obok Williama, nie musiałabym prosić go niemalże każdą noc o jego bliskość.

No tak, zawsze był apartament Williama. Nie pomyślałam wcześniej, że może Williamowi nie pasować nocne spacery z powrotem do swojego domu, ukrywając się przed Sebastianem i Anną. Czy gdybym poszła do niego zapewne zostałabym aż do ranka, za bardzo obawiając się powrotu do domu w środku nocy. Tylko jak to wytłumaczyć Sebastianowi, że od czasu do czasu znikam na jedną noc? Mogłam wyjść po tym, jak zaśnie i spróbować wrócić do domu zanim obudzi się Anna.
Od moich myśli odwrócił moją uwagę komentarz Williama. Słysząc o ozdobach i innych jego pomysłach zaśmiałam się lekko. Zdecydowanie nie byłoby to środowisko dla kogoś takiego, jak on. Nie zmusiłabym go cokolwiek zmienić w jego własnym apartamencie, tak samo jak nie oczekiwałabym aby William coś zmieniał w moich pokojach. Chociaż małe zmiany, które dobrze na niego by wpłynęły nie byłyby takie złe.
- Trochę roślin by się przydało - przyznałam, wciąż rozbawiona jego słowami. - Ładnie wyglądają i podobno im więcej ma się roślin w domu tym lepiej się oddycha i jest lepsze zdrowie. - tak przynajmniej zawsze mówiła moja matka i tak tłumaczyła czas, który spędziła w ogrodzie.
Zastanowiłam się jeszcze nad propozycją Williama, chociaż już wiedziałam czego najbardziej pragnęłam.
- Dobrze, przyjdę. Powiem Annie, że spędzę noc u Diany abym nie musiała późno wracać. - było to wiarygodne kłamstwo, a Anna nie rozmawia regularnie z nikim z Widows Circle. Nie przepada za moimi przyjaciółkami. - Chyba, że nie chcesz abym została... - zmrużyłam lekko oczy, wciąż uśmiechając się pod nosem.

Uśmiechnęłam się szerzej na odpowiedź Williama. Nie mogłam się powstrzymać, lubiłam się z nim droczyć. Czasami wychodziło to tak naturalnie. Do tego Williamowi chyba za bardzo to nie przeszkadzało, mimo jego słów. Uśmiech jednak znikł z twarzy, gdy William odsunął się ode mnie, aby wypić herbatę. Znowu. Nie zamierzałam tego skomentować. Usiadłam naprzeciwko od niego i sięgnęłam po swoją filiżankę.
- Pójdę z tobą - przytaknęłam i po chwili spojrzałam na Williama z lekko uniesioną brwią. - Dopiero jedliśmy obiad, nawet nie pomyślałam o kolacji. Po za tym, nie mam do tego głowy. - nie chciałam tego powiedzieć na głos, ale miałam nadzieję, że Anna dzisiaj wróci i zajmie się kolacją. Chociaż to by znaczyło, że William nie będzie mógł zostać tak długo, jak tego bym pragnęła.
Popijając swoją herbatę przypomniałam sobie, że zostały mi dwie książki do przeczytania i niedługo będę potrzebowała coś nowego.
- Przy okazji podejdę do księgarni, jeżeli jest wciąż otwarta. Jeżeli chcesz to mogę tobie również coś kupić. Uznajmy to za mały podarunek za twoją pomoc z opieką nad Sebastianem.

- Wiem, że nie oczekujesz nic w zamian. Po prostu chcę tobie coś kupić. - dlatego zadowoliło mnie to, że zgodził się abym coś mu kupiła. Nie była od razu pewna jaką książkę mogłabym mu polecić. Może coś ciekawego wpadnie mi w oko. Coś współczesnego. Ciekawe, czy William lubi wiersze? Albo czytanie sztuk teatralnych?
- Chcę się upewnić, że czujesz doceniony. Wiem, że jest na to wiele sposobów. Akurat tym razem chciałabym dać tobie prezent. - według mnie była całkiem dobra w wybieraniu prezentów dla najbliższych. Coś co im się spodobało lub wiedziałam, że coś potrzebowali. Zawsze chciałam aby ktoś podobnie podszedł do prezentów i dla mnie, chyba dlatego tak się wzruszyłam, gdy William kupił mi pozytywkę.
Pod stołem zaczepiłam jego nogę stopą, uśmiechając się odrobinę.
- Nie musi to być książka. Tak tylko zaproponowałam. Mogę tobie kupić jakiegoś kwiatka lub dwa do domu. Albo jakiś obraz. Znam pewną galerię, która zapewne chciałaby się pozbyć kilku obrazów. - uśmiechnęłam się szerzej, przypominając sobie gdy przypadkowo wpadliśmy na siebie w galerii. Mimo tego, że zdecydowanie zachowaliśmy się, jak jakieś dzieciaki to miło wspominałam tamten moment.

Uniosłam brew, gdy William kazał mi przygotować w lekkim pośpiechu. Przecież jeżeli dzisiaj nie zdążymy do apteki to nie będzie koniec świata.
- Nie wiesz, że gdy człowiek się śpieszy to się diabeł cieszy? - odpowiedziałam, ale wstałam od stołu i wyszłam z kuchni. Korciło mnie, abym specjalnie szła powoli, ale chyba miałam dosyć "dziecinnego" zachowania jak na jeden dzień. Poszłam do swojego pokoju, gdzie zdjęła chustkę, rozczesałam włosy i spięłam je, jak zazwyczaj je miałam, gdy wychodziłam na miasto. Trochę mi to zajęło i gdy skończyłam z westchnieniem opuściłam bolące ramiona. Zaraz zacznę narzekać na brak Anny, jak wcześniej Sebastian. Kiedy dodałam trochę makijażu wyszłam z pokoju. Usiadłam na krześle na korytarzu przy butach abym mogła zawiązać swoje obuwie. Po ciężkim obiedzie chyba zrobiłam się zmęczona i leniwa, bo jakoś straciłam chęci na cokolwiek. Zazdrościłam mojemu bratu, że mógł leżeć i odpoczywać.
- Faktycznie lepiej wszystko szybko załatwić. Nie mogę się doczekać aż będę mogła położyć się i nic nie robić. - mruknęłam, szarpiąc się odrobinę z drugim butem. Dopiero wtedy zauważyłam, że powoli zaczęła robić się dziura z boku. Była ledwie widoczna, ale to tylko oznaczało, że będzie z tego co raz większy problem. Jak długo miałam te buty? Z kilka sezonów je wynosiłam. Westchnęłam ponownie i wyprostowałam się, opierając głowę o ścianę za mną. Musiałam z siebie wydusić siły aby wstać i ubrać płaszcz. Wciąż wolałam wyjść z Williamem, niż siedzieć sama w pokoju. Vincent jakoś uczepił się Sebastiana ostatnio, a wolałam nie czekać niczym kura w kurniku aż ktoś się pojawi.

Nie mogłam tego do końca wytłumaczyć, ale uwielbiałam czułe gesty od Williama. Zapewne dlatego wcześniej były one dla mnie trudne, bo pragnęłam ich więcej mimo tego, że nie powinnam ich pragnąć wcale. Jednak teraz mogłam sobie pozwolić aby bardziej otwarcie cieszyć się nimi. Uśmiechnęłam się do niego ciepło, wpatrzona w niego niczym w dzieło sztuki, gdy poprawił mi szalik i kaptur. Było to coś prostego, a zarazem bardzo przyjemne.
Udało nam się kupić to co było potrzebne w aptece i dotarliśmy do księgarni przed jej zamknięciem. Delikatnie objęłam nadgarstek Williama, prowadząc go gdzie zazwyczaj były nowsze książki. Zazwyczaj były tak również przetłumaczone historie z innego języka na angielski, więc była większa szansa, że znajdę tam coś nietypowego i ciekawego -- w sam raz dla Williama. Puściłam jego nadgarstek, palcem delikatnie dotykając każdą z książek na półce. Szukałam głównie książki bez autora, te były najbardziej kontrowersyjne i zdecydowanie różniły się od innych. W końcu jakąś znalazłam i wzięłam ją w dłonie, otwierając ją na pierwszej lepszej stronie aby zgadnąć o czym może być. Zamarłam, gdy przeczytałam pierwszy paragraf na stronie i szybko zamknęłam książkę. Zdecydowanie nie zamierzałam kupić i dać Williamowi romans ze scenami erotycznymi... Dlatego postanowiłam zachować tą dla siebie.
- Mógłbyś powiedzieć mi co zazwyczaj lubisz czytać? - zapytałam, mając nadzieję, że nie zauważył mojej reakcji na książkę, która teraz trzymałam pod ramieniem. - Zazwyczaj czytasz gazetę, prawda? Jeżeli nie przepadasz za literaturą fikcyjną wiem, że czasami sprzedają tu... - przerwałam, gdy oczami znalazłam tytuł książki niedaleko nas. Podeszłam bliżej i wzięłam w dłonie książkę z ciekawym tematem.
- "Co się kryje za oczami kota: ich historia i symbolism." - przeczytałam na głos i przejrzałam kilka stron. Było tam kilka ilustracji najróżniejszych kotów. Uśmiechnęłam się pod nosem i odwróciłam książkę w stronę Williama. - Zobacz. Ten wygląda, jak Vincent.

Sama miałam ochotę się zaśmiać, gdy William przeczytał kilka zdań z książki o kotach. Czarny kot przynosi szczęście? Jakoś ciężko w to uwierzyć. Od kiedy Vincent pojawił się w domu miałam wrażenie, że miałam więcej powodów na migreny.
- W takim razie Vincent nie do końca się sprawdza - powiedziałam, słysząc o "wielu zalotnikach". - A może się sprawdza i ktoś inny odgania moich kochanków? - uniosłam lekko brew spoglądając na William. Mężczyzna znalazł sobie inną książkę, która najwyraźniej bardziej go zainteresowała. Dobrze, że coś sobie znalazł chociaż wolałabym sama go jakoś zaskoczyć i trafić w dokładnie w to, z czego najbardziej by się ucieszył. To chyba ta moja bardziej egocentryczna i narcystyczna strona się odzywa. Myślałam, że temat o kotach spodoba mu się skoro myśli o Vincencie częściej niż ja, jego właścicielka.
Wzięłam z jego dłoni obie książki uśmiechając się lekko.
- Pójdę zapłacić - poinformowałam go za nim skierowałam się do starszego mężczyzny, który najwyraźniej przysypiał podczas pracy. Związał ładnie książki razem aby łatwiej było je nosić i gdy zapłaciłam mruknął w moją stronę lekkim "miłego wieczoru, panno Parker". Wróciłam do Williama podając mu książki. Musiałam pamiętać aby wziąć od niego tą, którą kupiłam dla siebie.
- Powiedziałeś, że nie masz za dużo czasu na czytanie. Jesteś pewien, że nie mogłabym tobie coś jeszcze kupić? Coś z czego byś bardziej skorzystał? - zapytałam, gdy wychodziliśmy z księgarni.