Guardian Demon

Wyglądało na to, że William znał mnie lepiej niż przepuszczałam. Przynajmniej takie miałam wrażenie, gdy zaproponował pójście do księgarni i nawet zaoferował kupić dla mnie książkę. Musiałam przyznać, że było to przyjemne uczucie. W podobnej sytuacji tylko byłam, gdy byliśmy z Sebastianem znacznie młodsi. Podobno czasami nasi rodzice nie mogli zrozumieć mojego płaczu lub niezadowolenia, więc prosili Sebastiana aby dla nich "przetłumaczył" o co chodzi.
A teraz oboje ukrywamy przed sobą sekrety, do których ciężko nam się przyznać.
Gdy tylko weszliśmy do księgarni przywitał nas zapach nowo wyprodukowanych książek. Uśmiechnęłam się odrobinę pod nosem, powoli rozglądając się po pobliskich półkach. Kątem oka zauważyłam małą grupę kobiet, które stały blisko siebie i rozmawiały o czymś, pełne emocji. Każda z nich trzymała kopię tej samej książki, więc podejrzewałam, że albo o niej rozmawiały lub były razem w jakimś klubie książkowym. Szkoda, że nie było aż tyle chętnych kobiet w Widows Circle aby razem coś przeczytać. W sumie, chyba ciężko by było trafić na coś co wszystkim by się spodobało. Biedna Margaret chciała dobrze ze swoimi rekomendacjami.
- Pomożesz poszukać? - poprosiłam Williama, wskazując w stronę kobiet. - Wygląda na coś ciekawego - dodałam trochę ciszej i zaczęłam ponownie się rozglądać, tym razem wiedząc co chciałam znaleźć.

[justify] - Pomogę - kiwnąłem głową, nieco niepewny jednak swoich słów. Spojrzałem w stronę grupki kobiet, na które wskazała Dove. Każda z nich trzymała tę samą książkę, byłem tego pewien. W jasnobrązowej oprawie z jakimś złotym wzorem, ale nie byłem w stanie stwierdzić nic więcej. Ciężko więc byłoby znaleźć tą odpowiednią w całym tym zbiorze.
- Ale uważam, że łatwiej będzie, jak podejdziesz i zapytasz - uśmiechnąłem się w stronę Dove. - Skoro prowadzą tak ożywioną rozmowę, to pewnie będą mogły powiedzieć ci co nieco więcej i wtedy będziesz wiedziała, czy rzeczywiście będzie do ciebie pasować. Idź, będę w pobliżu w razie czego - po raz drugi uścisnąłem dłoń kobiety, jakby chcąc jej dodać nieco otuchy i wsparcia. Później puściłem jej dłoń, kładąc ją na plecach Dove i lekko kierując w stronę młodych kobiet. Zdecydowanie uważałem, że o wiele lepiej sobie z tym poradzi niż ja. Raczej nie wpisywałem się w rolę znawcy i nie umiałbym z takim entuzjazmem opowiadać o książce.
Odsunąłem się, pozwalając Dove działać. Kątem oka zerkałem czy rzeczywiście podeszła do grupki, czy postanowiła mimo wszystko szukać na własną rękę. I wtedy wpadłem na pewien pomysł.
Dove była odpowiednio daleko, zacząłem więc wzrokiem szukać odpowiedniego działu. Znalazłem tylko jeden regał, który obrzuciłem wzrokiem. To nic, że dziewięćdziesiąt dziewięć procent kompletnie nic mi nie mówiło. Wyciągnąłem pierwszą książkę, przeglądając jej strony. Szybko ją odrzuciłem. Tak jak trzy kolejne. Znalazłem dwie, które potencjalnie mogły mnie zainteresować.
I praktycznie parsknąłem śmiechem, widząc tytuł jednego z rozdziałów. Na szczęście się powstrzymałem i dyskretnie rozejrzałem dookoła. W tym miejscu nie było zbyt wiele zainteresowanych, a Dove przeglądała coś na półkach. Nie wiedziałem, czy znalazła coś sama, czy tamte kobiety jej poleciły.
Z całego rozdziału wybrałem jedną stronę, która najbardziej mnie zainteresowała. Nie potrzebowałem całej książki, dlatego po uprzednim upewnieniu się, że nie ma nikogo w pobliżu, wyrwałem tą stronę. Szybko ją zgiąłem na kilka części, chowając w kieszeni, a książkę odkładając na jej wcześniejsze miejsce. Następnie jak gdyby nigdy nic podszedłem do Dove.
- I jak poszukiwania? - zagadnąłem, widząc w jej ręku jasnobrązowy tomik. [/b]

Może i byłoby łatwiej znaleźć książkę jeżeli podejdę i się zapytam, ale dla mnie osobiście nie było to czymś łatwym. Nie byłam najlepsza w nawiązywaniu nowych znajomości jeżeli nie mamy wspólnego znajomego. Do tego próbowałam być ostrożna przy innych damach, bo reputacja Widows Circle, jak i moja była jaka była. William jednak o tym nie wiedział i gdyby znał moje myśli to pewnie by je wyśmiał.
Próbowałam za dużo o tym nie myśleć. Po prostu musiałam sobie wmówić, że nie było to czymś strasznym. Zapewne nie wiedziały kim jestem czy jaką mam reputację w Londynie, więc nie musiałam aż tak się tym denerwować. Tylko się zapytam i już.
Dlatego podeszłam do nich przepraszając i zapytałam o książkę, która każda trzymała w dłoni. Kobiety nagle zamilkły spoglądając w moją stronę. Jednak na niezręczna cisza szybko minęła, gdy tylko jedna z nich zaczęła z wielką pasją opisywać dlaczego ta oto tu książka będzie najlepsza jaką w życiu przeczytałam, a raczej ta książka była drugą z jakiejś serii i niecierpliwie wszystkie oczekiwały kolejnej części. Wskazały mi gdzie mogłam znaleźć pierwszą część i podziękowałam im z uśmiechem, odchodząc od nich z ulgą.
Widzisz, Dove? Nie było tak źle. Może Sebastian miał rację, że powinnam znaleźć inne towarzystwo po za kobietami z Widows Circle chociaż uważałam, że jego powód był śmieszny. Jeżeli bym szukała nowego towarzystwa to tylko po to abym tak kurczowo nie trzymać się kobiet z Widows Circle czy też Williama.
Skoro o nim mowa, gdy tylko do mnie podszedł pokazałam mu dumnie książkę.
- Misja udana. Okazało się, że to jest cała seria o włoskich aktorach, którzy podróżują po Europie. Komedia z romansem. - przejrzałam jeszcze raz pierwsze kilka stron, które nie wyglądały tak źle.
- Nic dla siebie nie znalazłeś? - zapytałam, zauważając brak jakiejkolwiek książki w dłoniach.

Chciałam powiedzieć Williamowi, że nie musiał płacić. Wiem, że zaproponował, ale przecież było mnie stać na takie rzeczy. Uznałam, że tym razem przemilczę sprawę. Ruszyłam z Williamem w stronę galerii gdzie była ta cała wystawa. Nie mogłam się powstrzymać i spuściłam wzrok spoglądając na jego dłoń. Chyba zaczęłam się przyzwyczajać do jego dotyku, bo miałam wrażenie, że czegoś mi brakowało. Jednak się powstrzymałam, zaciskając palce mocniej na książkach, które trzymałam blisko. Wolałam niczego znowu nie zaczynać, zwłaszcza po ostatniej nocy i naszej rozmowie.
Dotarliśmy na wystawę kilka minut po jej oficjalnym otwarciu. Na szczęście mogliśmy wejść bez problemu. Było całkiem sporo osób, ale nie uznałabym to za wielki tłum jak na innych wystawach, na których byłam. Jednak najbardziej skupiłam się na dekoracjach i na ilości obrazów na ścianie. Otwarcie czegoś takiego nie było tanie. Czy właśnie w to poszły pieniądze z naszych oszczędności?
Podeszłam do jednego z pobliskich obrazów i próbowałam ukryć moje... rozczarowanie? Myślałam, że jeżeli faktycznie mój brat wysyła pieniądze do jakiegoś artysty to miałam nadzieję, że miał jakieś całkiem niezłe umiejętności. Obraz nie był koszmarny, ale szczerze uważałam, że mogłam coś podobnego sama namalować. Sebastian jednak nie znał się na sztuce, a razem z nim ci, którzy przyszli na wystawę, bo co jakiś czas słyszałam jakieś ochy i achy.
- "Kolekcja przedstawia inny pogląd na dzisiejsze popularne sceny biblijne i zachęca każdego aby samemu się zastanowić czy może uwierzyć we wszystko co słyszy lub widzi" - przeczytałam cicho krótki opis obok jednego z obrazów, który przedstawiał dwóch niemalże identycznych mężczyzn. Wyglądało na to, że byli gotowi do walki jednak żaden z nich nie miał ani broni, ani nic na sobie. Tylko gniewne spojrzenia i własne pięści. Obraz miał tytuł "Dobro i zło".
- To musi być jakiś żart - szepnęłam, prostując się i idąc dalej do kolejnego obrazu. Może jego lepsze prace były na innej ścianie lub nie tuż przy wejściu? Czułam, jak powoli rośnie we mnie gniew. Jeżeli to wszystko wisiało teraz na ścianach za pieniądze mojej rodziny to wątpiłam, że jakakolwiek moja cierpliwość pozostanie dla Sebastiana.
- Zabiję go - zatrzymałam się i odwróciłam się w stronę Williama. - Własnymi dłońmi zamorduję mojego brata... - nie mogłam dokończyć, bo aż brakowało mi słów.

Sebastian myślał, że będzie z tego sukces? Może nie byłam ekspertem, ale nie wiedziała kto by się zgodził mieć którykolwiek z tych obrazów w swojej kolekcji, do tego zapłacić za to grube pieniądze.
- Tylko jak... - chciałam zadać pytanie Williamowi, gdy nagle spojrzałam na niego i zauważyłam, że coś przykuło jego uwagę. Zerknęłam w tym samym kierunku. Musiałam przyznać, że ten obraz był trochę inny od reszty. Sztuka w jakiejkolwiek wersji powinna wywołać silne uczucia, te pozytywne jak i negatywne. Wpatrując się w twarz starszej kobiety poczułam wielki niepokój i strach. Była to postać niczym z koszmarów. Byłam ciekawa co musiało być w głowie malarza podczas gdy pracował nad tym obrazem.
William miał rację. Przedstawiona scena była obrzydliwa, ale jeżeli już musiałam wybrać jakiś obraz z tej wystawy to bym wybrała właśnie ten. Miałam nadzieję, że nie tylko ja tak myślałam i wiele osób zaoferuje dużą kwotę.
- Cudowne, prawda?
Prawie podskoczyłam w miejscu, gdy usłyszałam głos tuż za sobą, niczym szept ducha. Spojrzałam przez ramię i zostałam przywitana czarującym uśmiechem. Mężczyzna był podobnego wzrostu do Williama i zdecydowanie bliższy mojego wieku. Byłam zaskoczona tym, że miał na sobie jedynie ciemniejszą koszulę i spodnie. Zapewnie miał swoją marynarkę i płaszcz gdzieś indziej, ale nie było mu zimno?
Mimo tego, że miał ciemne oczy to wciąż miały sobie pewne iskierki, prawie niczym nocne niebo z gwiazdami. Może dlatego nie potrafiłam oderwać od niego oczy i śledziłam go wzrokiem gdy wziął kilak kroków bliżej do obrazu.
- Często człowiek nie wie jak się zachowa, gdy teoretycznie będzie twarzą w twarz ze śmiercią. Co pani o tym myśli, pani...?
- Thompson. Emma Thompson. A to jest mój... brat. Emil Thompson.
Mężczyzna uśmiechnął się szeroko.
- Emma i Emil? Urocze. - powiedział za nim sięgnął po moją dłoń, lekko całując jej wierzch. - Ralph Locke. Dziękuję za przyjście na otwarcie wystawy. Jestem ciekawy waszej opinii na temat obrazu. - dodał, a po swoich ostatnich słowach spojrzeniem skupił się na Williamie.

Obserwowałam Ralpha, próbując nie tracić ani sekundy aby dowiedzieć się jak najwięcej na temat tego mężczyzny. Wiele można było się nauczyć na temat innych poprzez ich mowę ciała, czy reakcje. Rozmowa z Williamem najwyraźniej spodobała się Ralphowi lub sam William mu wpadł w oko.
- W kościele mówią, że po śmierci dusza zostaje osądzona czy idzie do nieba czy piekła, ale rzadko wspominają o samej śmierci. Niby jest to czymś spokojnym, gdy ktoś odchodzi z tego świata jednak sam uważam, że tak nie jest. Nie może w tym być nic przyjemnego lub spokojnego gdy dusza opuszcza ciało.
Nie mogłam nie pomyśleć o śmierci moich rodziców. Nie pamiętałam za wiele, moje wspomnienia były głównie krótkimi scenami jakby ktoś odebrał lub specjalnie ukrył większość momentów z ostatnich wspólnie spędzonych tygodni. Jednak pamiętałam, że oboje bardzo się męczyli. Śmierć z mojego doświadczenia była dokładnie, jak opisywał Ralph.
- Muszę przyznać - dodał nagle malarz, krzyżując ramiona i wzrokiem skacząc pomiędzy mną, a Williamem. - Jeszcze nigdy wcześniej nie spotkałem rodzeństwa, które w ogóle nie jest do siebie podobne.
- Mamy tego samego ojca, różne matki - skłamałam bez wahania.
- Ah, rozumiem. Pewnie sam mam więcej rodzeństwa, niż jestem świadom. - zaśmiał się Ralph i zmusiłam się uśmiechnąć do jego "żartu". Gdy się uspokoi zmrużył oczy wpatrując się we mnie przez jakiś czas. Czułam się dosyć niekomfortowo, ale próbowałam to ukryć.
- Wyglądasz znajomo... Mieszkacie w okolicy?
- Mamy dom wakacyjny niedaleko, od czasu do czasu odwiedzamy okolicę.
- Hmm - mężczyzna podszedł o krok bliżej. Uniosłam lekko brwi wpatrując się w mężczyznę. - Masz bardzo ciekawy odcień oczu. Rzadko widzę ludzi z zielonymi oczami. W sumie, chyba znam tylko jedną osobę... - Ralph odsunął się nagle głęboko zamyślony. Czy miał na myśli mojego brata? Było to całkiem prawdopodobne. Była to nasza szansa aby wycisnąć coś z Ralpha na temat jego relacji z Sebastianem.
- Na prawdę? Podobno mam oczy po babci ze strony mamy, więc sama nie znam nikogo.
- W takim razie będziesz musiała kiedyś poznać mojego głównego sponsora. Niestety nie mógł przyjechać na otwarcie, podobno ma jakieś problemy w Londynie, ale lubi przyjeżdżać do Birmingham. - Ralph uśmiechnął się pod nosem, a ja miałam ochotę uciec z budynku. Wolałam nie wyobrażać sobie jakie wspomnienia miał Ralph z moim bratem.
- Wygląda na to, że znalazłeś dobrego sponsora skoro przyjeżdża tutaj z Londynu. Musi być bardzo zaangażowany.
- Ehh, tak i nie. Oczywiście inwestuje w moją pracę i jestem za to bardzo wdzięczny, ale czasami mnie zastanawia skąd bogaci ludzie mają tyle pieniędzy. Ale nie będę was zanudzał finansami, nie po to tutaj jesteśmy.
- Jak się nazywa twój sponsor. Chciałabym go poznać gdy następnym razem będzie w okolicy.
Ralph zawahał się na chwilę, rozglądając się po pomieszczeniu. Było to trochę dziwne.
- Sebastian Parker - po chwili powiedział znacznie ciszej i posłał mi krótki uśmiech. Ten uśmiech i iskierki w oczach ponownie mnie zaniepokoiły. Jakby wiedział kim na prawdę jestem. Lub jakby wypowiedziane przez niego imię mojego brata było jakimś sekretem pomiędzy nami.

Na historię Williama o swojej zmyślonej żonie i powodu do rozwodu miałam ochotę spojrzeć w jego stronę, ale się powstrzymałam aby Ralph nie zauważył mojej reakcji. Jednak było znacznie trudniej kontrolować moją reakcję, gdy artysta wspomniał, że to mój brat był inspiracją tego niepokojącego obrazu. Czyli on również miał koszmary? Nigdy o tym nie pomyślałam skoro on dowiedział się o upadku taty dopiero gdy wrócił do domu z Anną. Nie rozmawialiśmy ze sobą za dużo na temat śmierci rodziców. Wspieraliśmy siebie w inny sposób, ale z czasem zaczęliśmy prawie całkowicie unikać tematu.
Wróciłam do rzeczywistości dopiero gdy Ralph się z nami żegnał. Posłałam mu lekki uśmiech po czym westchnęłam ciężko. To było... wiele informacji do przemyślenia.
- Myślę, że powinieneś spotkać się z nim na kolację sam - odpowiedziałam, odwracając się w stronę Williama. - Był bardziej zainteresowany twoją historią i z tobą chciał kontynuować rozmowę. Do tego mogłoby to nam pomóc znaleźć konkretny dowód na to, że bardziej interesuje się mężczyznami.[/b] - uśmiechnęłam się do niego, mając nadzieję go przekonać do swojego planu. - Mówiłam, że potrafisz być czarujący i najwyraźniej nie tylko ja to zauważyłam.

Reakcja Williama mnie trochę rozbawiła, ale wcale nie żartowałam. Byłoby to głupie nie skorzystać z okazji, skoro sam Ralph zaprosił na kolację. Odchodząc od obrazu uścisnęłam lekko jego ramię.
- A ja nie pisałam się na wykopywanie sekretów mojego brata. Czasami życie nas kieruje w nie do końca zaplanowanych kierunkach. - zatrzymaliśmy się przy kolejnym obrazie na chwilę za nim ruszyliśmy powolnym krokiem do następnego. - Nie musisz mu mówić, że go pożądasz czy całować. Dowiedz się czy faktycznie woli mężczyzn, a w jaki sposób to zrobisz to sam możesz zdecydować. -
Kątem oka zauważyłam długi stół przy ścianie. Wyglądało to na bufet z małymi przekąskami. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że trochę zgłodniałam, więc pociągnęłam Williama za sobą w stronę stołu.
- O, mają małe ciasta ptysiowe! - zauważyłam zadowolona i od razu sięgnęłam po jednego. Może nie był to najlepszy wybór, bo w przeciągu sekund miałam palce ubrudzone kremem i pudrem. Może to nie był najlepszy wybór na otwarcie wystawy. Zaraz wszyscy będą mieli klejące się paluchy.
- Też coś zjed. Tylko nie za dużo, bo nie będziesz głodny na swoją romantyczną kolację. -tym razem pozwoliłam sobie zażartować, uśmiechnięta od ucha do ucha.

Byłam lekko skołowana, gdy nagle wcisnął mi chusteczkę. To nie tak, że oczekiwałam, że mi pomoże, ale czemu pomógł ze suknią? Zmrużyłam odrobinę oczy, obserwując go i próbując rozkminić co tym razem mu się nie spodobało. Sztywny burak.
Sama straciłam uśmiech ze swojej twarzy i wytarłam brodę, jak i kąciki swoich ust i palce.
- Nie wiem, jak się odwdzięczę, ale coś wymyślę. Potrafię być kreatywna. - sięgnęłam prawie po drugie ciastko, ale zrezygnowałam. Po komentarzu Williama mimo tego, że niewinny to jednak straciłam po nim apetyt na coś słodkiego.
- Tak po za tym... - próbowałam zacząć nowy temat, nie pewna jak. - Jak chcesz to możesz do mnie mówić Dovie. To takie małe przezwisko, którego używają moi przyjaciele i rodzina. W końcu, jesteśmy przyjaciółmi i jeżeli chcesz to się nie obrażę, jeżeli od czasu do czasu będziesz tak się do mnie zwracał. - uśmiechnęłam się do niego lekko, mając nadzieję, że nowy temat również poprawi mu humor. Lub chociaż usunie ten dziwny wyraz z twarzy.
- I może rozchmurz się trochę, co? Kurcze, aż tak strasznie zabolała twoja duma, że zaproponowałam plan na randkę z Ralphem? Jeżeli tak to wybacz. Nie chciałam ciebie obrazić. Nie musisz iść. Coś innego wymyślę...

Ulżyło mi, gdy William zgodził się na kolację. Ułatwiłoby to nam sprawę jeżeli spędzi dzisiejszą kolację z Ralphem. Gdy wspomniał p zakupach spojrzałam na niego, a raczej na jego aktualną stylizację. No tak, coś innego by się przydało.
- Widziałam po drodze sklep, który możemy sprawdzić. Pewnie tam coś znajdziemy. Spokojnie, mogę nawet tobie doradzić. Mam doświadczenie. Przez jakiś czas pomagałam Sebastianowi dobrać ciuchy. - powiedziałam pół żartem, pół serio. Nie miałam w planach wybierać mu ciuchów, ale chętnie bym mu pomogła. W końcu, od tego są przyjaciele, a mimo tego co się wydarzyło zeszłej nocy wciąż uważałam Williama za przyjaciela.
- Jeżeli chodzi o strategie to raczej za wiele nie trzeba planować. On ciebie zapyta o twoją żonę i wasze nieudane małżeństwo. Możesz wspomnieć, że poszło i kilka rzeczy i naturalnie mogłoby wyjść, że na przykład miałeś romans. Ralph pewnie będzie chciał wiedzieć więcej, ale zamiast mu od razu powiedzieć możesz zażądać, że on musi tobie powiedzieć pewien sekret. I tu możemy mieć nadzieję, że wspomni o Sebastianie co jest prawdopodobne skoro rozmowa byłaby na temat romansów. - sięgnęłam tym razem po jakiegoś małego krakersa zamiast słodkości. - Ludzie potrafią być bardziej przewidywalni niż myślisz - dodałam po chwili i zjadłam krakersa, który nie był taki zły. Ale nie tak dobry, jak ciastko z kremem.

Byłam szczerze ciekawa jak pójdzie ta licytacja. Oczywiście byłoby dobrze gdyby Ralph dobrze zarobił, ale ostatecznie uznałam, że nie miało to zbyt wielkiego znaczenia. Pieniądze, które włożył w tego artystę Sebastian nie da się odzyskać. Wolałam tak do tego podejść.
Stanęłam obok Williama, przyglądając się całemu wydarzeniu w ciszy. Nie szło tak źle, chociaż początek był dosyć powolny. Ale z czasem było co raz więcej chętnych i nawet uśmiechnęłam się pod nosem, gdy jeden z obrazów został sprzedany za niezłą sumkę. Na szczęście nie trwało to za długo i mogliśmy na spokojnie wyjść z wystawy. Niektórzy zostali, ale całkiem duża grupa wyszła w tym samym czasie co my. Zaczęło się robić trochę tłoczno i kilka razy wpadłam na Williama.
- Nie było tak źle… Chociaż wciąż chętnie bym zamordowała mojego brata. Ale to później. Chodź, mój aniołku. Czas na zakupy. - szepnęłam i uśmiechnęłam się do Williama, prawie znowu sięgając po jego dłoń, ale się powstrzymałam. Nie chciałam wyjść na idiotkę. Zamiast tego poklepałam go po ramieniu.
- Dziękuję. Ponownie. Mam wrażenie, że cały czas tobie dziękuję za pomoc. Trochę mi głupio, jeżeli mogę być szczera. - dodałam, bo wiedziałam, że musiałam wymyślić dobry sposób aby mu się odwdzięczyć. Wiem, powiedziałam, że byłam kreatywna, ale nie byłam pewna od czego zacząć.

Nie byłam pewna od czego zacząć. Sklep był całkiem spory. Po minie Williama wydawało mi się, że miał podobne przeczucia. Rozejrzałam się przy pobliskich koszulach i gdy usłyszałam głos Williama zerknęłam w jego stronę.
- Co o tym myślisz? - zapytałam, wyciągając koszulę w kolorze ciemnego granatu. Znalazłam kamizelkę w podobnym kolorze i do tego ciemno szare spodnie.
- Przepraszam - zawołałam starszego mężczyznę, który był właścicielem sklepu. - Czy mój brat mógłby to przymierzyć? Również przydałaby się pomoc z marynarką.
- Oczywiście. Proszę za mną. - mężczyzna nawet nie uśmiechnął się w naszą stronę.
- Idź i wyjdź aby się pokazać. Poczekam grzecznie tutaj.

Faktycznie nie wzięłam pod uwagę różnice w rozmiarach pomiędzy Williamem, a moim bratem. Ale przynajmniej teraz wiedziałam mniej więcej jaki rozmiar nosi William. Nie wiem po co mi się przyda ta wiedza, ale nigdy nie wiadomo. Gdy William ponownie wyszedł z przymierzalni nie moglam się powstrzymać i uśmiechnęłam się pod nosem. Według mnie wyglądał bardzo dobrze. Może kolor spodni nie był najlepszy, ale odcień ciemnego granatu bardzo mu pasowało.
Podeszłam trochę bliżej, poprawiając kołnierz jego koszuli.
- Ralph ma dosyć nietypowy styl… Byłam zaskoczona, że nie było mu zimno. - spojrzałam Williamowi w oczy, uśmiechając się odrobinę szerzej. - Jeżeli chcesz się ubrać na podstawie dzisiejszej mody to trzeba wziąć pod uwagę kamizelkę, ale możemy spróbować bez niej. Ściągnij ją, a ja pójdę po marynarkę.
Odwróciłam się w stronę właściciela, który unikał mojego wzroku. Dopiero gdy do niego podeszłam to złożył gazetę i z ciężkim westchnięciem pomógł mi znaleźć czarną marynarkę u czarne spodnie w rozmiarze Williama. Gdy miałam obie rzeczy w ramionach wróciłam do mężczyzny.
- Przebież się w te spodnie. Może lepiej trzymać się tyko dwóch kolorów. - według mnie William wyglądaj dobrze w ciemniejszych kolorach. W sumie, nie widziałam go w różnorodnych kolorach, może gdy poczekam do wiosny i lata to będę miała szansę zobaczyć go w czymś innym niż w czarnym lub białym.