Guardian Demon

Ja? Martwić się o jego zmarłą żonę? Skrzyżowałam ramiona, spoglądając na niego spod byka. Trochę mnie tym uraził, jakbym miała jakieś wielkie kompleksy i obawiała się, że będzie mnie porównywał do swojej żony, o której niewiele wiedziałam. To, że William wywoływał we mnie tą bardziej egocentryczną i samolubną stronę nie znaczyło, że zacznę się martwić o jego czas spędzony z jego żoną w łóżku. Moja zazdrość nie sięgała martwych.
Nie mogłam od razu odpowiedzieć, gdyż przyszedł kelner z herbatą, więc pozwoliłam sobie kopnąć Williama pod stołem. Dopiero gdy kelner odszedł od naszego stołu pochyliłam się w stronę Williama.
- Pytałam, jako twoja przyjaciółka, nie twoja "kochanka". Naprawdę musisz pytać dlaczego mnie to interesuje? - opuściłam ramiona i sięgnęłam po swoją herbatę, moje spojrzenie teraz bardziej łagodniejsze. - Nie mówisz o niej za często. Domyślam się, że wspomnienia o niej stanowią pewnego rodzaju dla ciebie ból, więc próbuję odsunąć swoją ciekawość na bok. Jednak to chyba naturalne, że przyjaciele chcą wiedzieć o takich rzeczach.
Mimo moich słów nie zamierzałam ciągnąć tematu, jeżeli William nie chciał o tym rozmawiać. Oczywiście, moja ciekawość dalej rosła po jego odpowiedzi na temat miłości w jego małżeństwie. "Byliśmy w podobnej sytuacji" - czyli w jakiej? Chciałam go o to zapytać. Wciąż chciałam wiedzieć, jak się poznali i czy oboje się cieszyli, gdy urodziło im się dziecko. Czy mieszkali w ładnym domu w Irlandii, czy ich dom miał ogród? Wiedziałam sporo o tym, kim William był dzisiaj, ale chciałam wiedzieć więcej o tym kim był kiedyś.
- Jeżeli chcesz możemy zagrać w pewną grę. Pytanie za pytanie. Chyba, że ty już wszystko o mnie wiesz i to ja siedzę tu i szukam odpowiedzi na swoje. - dodałam, posyłając mu lekki uśmiech.

Nie byłam zaskoczona, że William chciał skorzystać z okazji i pierwszy zadał swoje pytanie. Również nie zaskoczyło mnie to, że zapytał o Alberta. Prędzej czy później usłyszałby o nim od kogoś i zapewne chciałby znać tą historię. Nie zmieniało to jednak faktu, że niechętnie wracałam do tamtych wspomnień.
- Albert był synem przyjaciela mojego ojca. Nasi rodzice byli pewni naszego przyszłego związku, że od kiedy się urodziłam rozmawiali o nas jakbyśmy już byli zaręczeni. Nie przepadałam za nim, głównie dlatego, bo był znacznie starszy ode mnie i nie mieliśmy nic wspólnego. - wypiłam trochę herbaty, równocześnie dając sobie czas aby przypomnieć sobie pewne szczegóły. - Żyli w Hiszpanii i jak zapewne możesz sobie wyobrazić, Albert miał ciężki akcent i uważał, że ludzie w Anglii to ponuraki. Uważał siebie za lepszego ode mnie, od Sebastiana, od wszystkich w jego otoczeniu. Zapewne do dziś tak myśli.
Odłożyłam swoją filiżankę z bardziej zadowolonym uśmiechem. W końcu, teraz była moja kolej aby zadać pytanie. Jeżeli William pragnął dowiedzieć się więcej na temat Alberta będzie musiał wykorzystać kolejne pytanie na tą historię.
- Wspomniałeś, że byliście razem ze swoją żoną w podobnej sytuacji. Jaka była to sytuacja? - czy chodziło pieniądze? Umowę pomiędzy ich rodzinami? W końcu nie zawsze bierze się ślub z miłości i wyglądało na to, że podobnie było w ich przypadku.

Miałam wrażenie, że nawet nie ruszyłam palcem, gdy wspominał o swojej żonie. Powoli zaczęłam lepiej rozumieć ich sytuację i miałam przeczucie, że nawet jeżeli nie było pomiędzy nimi miłości to oboje mieli do siebie szacunek, co w sumie jest równie ciężko znaleźć. Jednak po części dało mi to nadzieję, że takie związki są możliwe. Jeżeli kiedykolwiek miałam fantazje na temat małżeństwa to chyba jedynie w takich warunkach.
Dorothy. Byłam ciekawa czy mogłabym coś znaleźć na temat Dorothy Lightwood. Mogłabym w taki sposób zaspokoić swoją ciekawość, a jednocześnie nie męczyć przy tym Williama, chociaż wydawał się być w miarę spokojny, gdy o niej wspominał.
- Ciężko ich nie znać - odpowiedziałam na jego pytanie z lekkim sarkazmem. - Zapewne już zauważyłeś, że mają pieniądze i nie są byle kim. Wallflowersowie są bogaci i grają dużą rolę w kościele. Ludzie z pieniędzmi lubią przebywać w takim towarzystwie. W sumie, ciężko od nich uciec na kolacjach, bankietach, czy nawet w drodze do kościoła czy w lepszym sklepie z materiałami. - za bardzo się nie wyróżniali od tego, jak nasze społeczeństwo chciało aby taka para się zachowywała i co porabiała. Byli dziwni, zwłaszcza pan Wallflower, który nigdy nie odezwał się ani słowa, ale nikt o nich nie plotkował, jak na temat Widows Circle. Chyba chodziło tu o szacunek, czy coś w tym stylu.
- Na pewno było ci ciężko po stracie dziadka, nawet jeżeli nie był wobec ciebie... czuły - zostać tak ze wszystkim sam nie było niczym prostym. Wiedziałam o tym z doświadczenia. Było mi i Sebastianowi ciężko, ale to on miał presję aby to wszystko poukładać aby zająć się biznesem i rodziną. Może dlatego tak łatwo zaprzyjaźnił się z Williamem, skoro to ich w pewnym sensie łączyło?
- Jakim interesem się zajmowałeś? Domyślam się, że ojciec Dorothy był w podobny biznesie.

Otworzyłam odrobinę szerzej oczy, słysząc wyznanie Williama. Nie wiedziałam czego mogłam się spodziewać, ale powiązanie z mafią zdecydowanie nie było na mojej liście. Słyszałam co dokładnie znaczyło być częścią mafii. Nie chciałam nawet myśleć co znaczyło być głową takiego gangu, ale musiałam, bo siedziałam z nim przy stole. Miałam teraz znacznie więcej pytań i zapomniałam o naszej małej grze, która teraz wydawała się być za bardzo dziecinna.
- Jesteś w Londynie z powodu swojej... pracy? - zapytałam, ignorując jego prośbę. Ale nie oznaczało to, że nie zamierzałam się go słuchać. Jeżeli jest w mafii to musi oznaczać, że ma wrogów, którzy mogliby się kręcić w okolicy. Będąc w jego towarzystwie zapewne narażałam nie tylko siebie, ale wszystko wokół mnie. Sebastiana, Annę, moje przyjaciółki z Widows Circle, George... O Boże, George. Sprawdzał dokumenty Williama i nic nie mógł znaleźć na jego temat co było co najmniej dziwne i oboje o tym wiedzieliśmy. Czy dlatego o tym wspomniał podczas naszej rozmowy? Chciał mnie ostrzec czy może oczekiwał, że miałam jakieś informacje?
- Czy ktoś ciebie szuka? - było to dla mnie chyba najważniejsze pytanie, bo jeżeli faktycznie ktoś z jego czy też innej mafii szuka Williama byłabym w bardzo nieciekawej sytuacji. Trochę zdenerwowana wypiłam do końca swoją herbatę czując suchość w gardle. Przydałoby się jakieś wino lub coś podobnego.

Odpowiedź Williama mnie uspokoiła, ale wciąż miałam pełno pytań. "Lepiej nie szukać, bo się można czegoś doszukać" -- brzmiało to, jakby wciąż coś ukrywał. Trochę mnie to zabolało, ale jedynie trochę. Wciąż trawiłam informacje o tym, że William pochodzi z rodziny, która najwyraźniej ma długą historię z mafią. Gdyby wyjawił mi kolejny sekret zapewne głowa by mi pękła.
Z jednym jednak musiałam się zgodzić z Williamem. Lepiej nie ryzykować bezpieczeństwo swoje czy Sebastiana. Może w taki sposób chciał mi przekazać, że nie powinnam zadawać więcej pytań, choć tysiące kręciły mi się w myślach.
- Tak, oczywiście. Zawsze możesz na mnie liczyć. - odpowiedziałam po chwili ciszy. William zaczął już jeść, ale ja straciłam apetyt. Odwróciłam wzrok od Williama, patrząc się na zupę, która wyglądała i pachniała znakomicie. Zjadłam kilka łyżek aby przynajmniej talerz nie był tak całkowicie nietknięty.
- Wybacz. Potrzebuję trochę czasu aby to wszystko sobie ułożyć. - powiedziałam szczerze aby nie uznał moje milczenie za coś innego. Możliwe, że byłam wciąż w lekkim szoku.
- Chyba twoja kolej aby zadać mi pytanie - mruknęłam, nie podnosząc wzroku. Nawet jeżeli ta gra była dziecinna to może pomogłaby mi odwrócić uwagę od tego, że mój przyjaciel ukrywał przede mną coś tak wielkiego. Jedynie mnie zastanawia co jeszcze mógłby mi nie mówić, o czym jeszcze nie jestem świadoma. Byłam pewna, że coś takiego było i szczerze mówiąc obawiałam się pytać.

Potrzebowałam chwili aby dokładnie usłyszeć o co pytał mnie William, a dokładnie gdy poczułam jego stopę pod stołem. Podniosłam wtedy wzrok i wróciłam całkowicie do rzeczywistości. Chociaż byłam pewna, że będę potrzebowała więcej czasu. Nie mogłam dalej tak siedzieć, inaczej zrobi się niezręcznie. Spojrzałam mu w oczy, szukając w nich czegoś. Sama nie byłam pewna co. Odpowiedzi? Wskazówki na to, czy dobrze robię?
- Wierzę ci - powiedziałam po chwili, nie z czułością, tylko z powagą w głosie. Niczym ostrzeżenie, że jeżeli kiedykolwiek wykorzysta moje zaufanie to będzie tego żałował. William słyszał co powiedziałam Sebastianowi zeszłej nocy. Mój brat nie był głową naszego domu, ja byłam. Zamierzałam chronić jego, jak i Annę bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, nawet przed Williamem.
Zmusiłam siebie aby bardziej się zrelaksować i zrobić tak, jak powiedziałam -- dalej wierzyć Williamowi, że nie miał złych intencji.
- Wallflowersów znam od jakiegoś czasu, od kiedy miałam może dwanaście lat? Nie wiem skąd się wzięli, bo nie zwracałam na ich uwagi dopóki nie straciłam tatę. Są twarzą i głosem kościoła, do którego razem poszliśmy, pamiętasz? Przyszli do domu w ten sam dzień kiedy zmarł tata bez zapowiedzi aby "oczyścić" dom i pomodlić się za niego. To samo zrobili dla mamy. Nie wierzę w takie rzeczy, ani Sebastian, ale dla Anny miało to wielkie znaczenie. Nie jestem wierząca, więc nie widzę się z nimi za często, ale czasami pojawiają się na kolacjach i wtedy wymienimy kilka słów. Spodziewam się, że będę musiała z nimi spędzić znacznie więcej czasu, skoro zgodzili się sponsorować nowy hotel. - westchnęłam ciężko, nieszczęśliwa na samą myśl. Przynajmniej będę musiała omówić takie rzeczy z bratem obok, gdybym musiała siedzieć z Wallflowersami sama chyba bym oszalała.
Zmarszczyłam brwi, gdy nowe pytanie pojawiło mi się w myślach.
- Dlaczego pytasz o Wallflowersów?

To było kolejne ostrzeżenie Williama przed Wallflowersami. Za pierwszym razem go zignorowałam, do tego mogłam się przyznać. William dalej wierzy, że coś jest nie tak z tą parą i chociaż wciąż uważałam, że może być zbyt podejrzliwy (w końcu, Wallflowersowie mogą żyć z inwestycji i nie pracować w takim samym znaczeniu, jak np. George). Dlatego nie zamierzałam ponownie całkowicie odsunąć słowa Williama na bok. Byłaby to idiotyczna decyzja, którą podjąłby Sebastian -- cokolwiek mój brat by zrobił wiedziałam, że powinnam tego unikać.
- Zgoda, sprawdzę ich - powiedziałam po chwili. Jeszcze żaden kontrakt nie został podpisany, więc jeżeli faktycznie coś ukrywają nie będę zobowiązana aby dalej z nimi współpracować. Widziałam, że ta sprawa przejęła Williama i, sama nie wiem, chciałam mu wierzyć, że naprawdę chciał abym uniknęła jakichkolwiek problemów z Wallflowersami. W sumie, ufałam mu. Po za tym sekretem, William nie dawał mi powodu abym nagle przestała wierzyć w jego słowa.
- Wiesz, dlaczego rodzice dali mi na imię Dove? - wiedziałam, że nie takiego pytania oczekiwał William. Mój przyjaciel zwierzył mi się ze swojego sekretu, więc uznałam, że powinnam również podzielić się z nim czymś podobnym. - Podobno, gdy mama była w ciąży była cały czas spokojna i zrelaksowana, w przeciwieństwie do ciąży z moim bratem. Dlatego nazwali mnie Dove, bo wierzyli, że będą miała dobrą, spokojną duszę. Gdy się urodziłam płakałam niewiele, głównie spałam lub patrzyłam się dookoła, co moich rodziców cieszyło. - smutny uśmiech pojawił się na mojej twarzy. - Wątpię, że byliby dzisiaj zadowoleni, gdyby wiedzieli co robię w Widows Circle - miałam przeczucie, że William mógł wiedzieć lub się domyślić o niektórych rzeczach. - Kradzież to najmniejszy grzech jaki popełniłam. Szantaż, tortury psychiczne, podpalanie budynków raz lub dwa razy... - chociaż tą ostatnią rzecz dawno nie robiłam. Bardziej brałam w tym udział, gdy byłam młodsza i nie miałam jeszcze takiej ciekawej reputacji. - Może bym się jakoś wpasowała do tej twojej mafii - zażartowałam.

Nie oczekiwałam żalu od Williama, a mimo tego właśnie to usłyszałam w jego głosie. Żal i troskę, jakbym to ja straciła dom lub biznes w pożarze, jakby to mnie ktoś szantażował. Może nie byłam złą osobą, ale nie byłam również dobrą. Wiedziałam, że nie miałam najlepszych momentów, ale jakoś ich nie żałowałam. Tłumaczyłam to sobie, że nie miałam innego wyjścia, że musiałam podjąć pewne decyzje, więc czemu miałabym czegoś żałować?
A jednak słowa Williama coś we mnie poruszyły. Może to był jego ton lub to jak spojrzał na mnie. Zrobiło mi się ciepło, a oczy zaczęły odrobinę piec. Spuściłam wzrok aby ukryć jedną łzę, którą szybko wytarłam. Bo co to było? Płakać tak w restauracji? Pozwoliłam sobie posiedzieć bez słowa. Jeżeli William kiedykolwiek mnie lub kogoś manipulował dla swojej pracy to musiałam przyznać, że byłby w tym całkiem dobry.
Gdy byłam pewna, że nie rozpłaczę się gdy spojrzę mu w oczy podniosłam wzrok i uśmiechnęłam się lekko.
- Złe osoby również mają jakąś słabość - odpowiedziałam, bo według mnie dbanie o najbliższych czy tam o kwiatki nie znaczyły, że nie byłam złą osobą. Potrafiłam być uparta, złośliwa, zazdrosna, samolubna i specjalnie planować sobie rzeczy na własną korzyść, nawet jeżeli skrzywdzi to innych. Moją słabością był Sebastian. Gdyby coś mu się stało, gdybym go straciła nie wiedziałabym co ze sobą zrobić.
- Może jestem zagubiona, ale kto nie jest?- gdyby tak się zastanowić to każdy ma jakieś problemy, dylematy. Chodzą po tym świecie bez skazanej przez kogoś drogi, dopóki sami jednej sobie nie znajdą. Byłam pewna, że William również był zagubiony. Inaczej nie zostawiłby wszystkiego za sobą i nie przeprowadziłby się do innego kraju.

Zostawiłam łyżkę w spokoju, dalej się nie męcząc, po decyzji Williama. Poczekałam aż wróci, dopiero wtedy wstałam i ubrałam swój płaszcz. Wcześniej nie zastanawiałam się nad tym, gdzie kupimy te zioła. Myślałam, że William nas gdzieś zaprowadzi. Czy każda apteka coś takiego sprzedawała, a ja po prostu nie byłam tego świadoma? Miałam wrażenie, że do tej pory żyłam w zupełnie innym świecie, gdzie nie było sposób aby zapobiec ciąży, gdzie mój przyjaciel nie pochodził z rodziny mafii, gdzie mój brat nie wytykał mi moich nie osiągnięć, jako kobieta wyższej klasy.
- Mogą mnie znać poprzez Annę. Nigdy nie byłam w środku apteki, ale Anna tak i myślę, że nie jeden raz widzieli nas razem na mieście. W końcu, ludzie lubią rozmawiać. - każdy znał każdego w jakiś sposób, nawet w ten mniej bezpośredni.
Gdy wyszliśmy z restauracji zatrzymałam się przy drzwiach aby rozejrzeć się po ulicy i zastanowić się czy można była zaryzykować tym, że ktoś może mnie rozpoznać, gdybym weszła do apteki, co jak wspomniałam wcześniej nie robiłam.
- Lepiej chodźmy gdzieś z dala od centrum miasta. Skoro ci się nie śpieszy to możemy omówić twoje i nasze plany na następne kilka tygodni. - dziwnie to zabrzmiało, jakbyśmy byli partnerami. Może po części byliśmy, nawet jeżeli oficjalnie nie byliśmy razem? - Mam bilety do teatru na The Outsider. No wiesz, sztuka Augusta von Kotzebue. Nie miałam szansy jeszcze jej zobaczyć, a podobno cała Europa jest nią zachwycona. W recenzjach piszą, że to prawdziwy przykład melodramatu. - spojrzałam na Williama kątem oka. - Chciałbyś iść? Są to dobre miejsca, dziesiąty rząd od sceny. Sztuka jest za dwa dni, więc zaraz po tym możemy ruszyć do hotelu na następny dzień.

Trochę zaskoczyło mnie to, że William nie słyszał o melodramacie. Spojrzałam na niego, jakby mi powiedział, że planuje zamordować całą moją rodzinę. Nie wiem, czemu myślałam, że William był fanem sztuki, jak ja. Może był, ale nie do tego samego stopnia. Jednak chyba każda osoba w głównych częściach Londynu słyszała o tym spektaklu.
- Cała Europa się zachwyca i walczy o bilety, a ciebie jakoś to omija? - skomentowałam w żartobliwym tonie, nie była to w żaden sposób krytyka. Trochę rozbawiło mnie to, że tyle osób chwali i męczą się aby samemu zobaczyć spektakl, podczas gdy William żyje w takiej nieświadomości.
Przysłuchiwałam się jego słów i potencjalnych pomysłów w sprawie hotel. Nie był w błędzie, obecność panny Anderson mogłaby nam pomóc w nie jeden sposób. Gdyby zagrała koncert w hotelu... Nie mogłam nawet wyobrazić, jak hotel wtedy by wyglądał. Może udałoby się również z nią omówić pracę na otwarcie nowego hotelu za kilka lat? Byłam pod wrażeniem pomysłów Williama.
- Nie jesteśmy partnerami biznesowymi, a masz znacznie lepsze pomysły od mojego brata. W sumie, on chyba nigdy nie miał żadnego oryginalnego pomysłu na nasz hotel. - tyle razy musiałam mu podpowiadać i przekonywać go, że to był jego pomysł, a nie jego "młodszej, rozpieszczonej siostry". - Mam nadzieję, że skorzysta i zatrzyma się w naszym hotelu. Również mam nadzieję, że przyjedzie po nowym roku abym miała więcej czasu się przygotować. W końcu, jadę tam nie tylko dla niej. - powinnam usiąść i zrobić listę rzeczy, którymi trzeba się zająć podczas mojego pobytu w hotelu. Na moje nieszczęście, nie będzie to wizyta na odpoczynek. Natomiast William mógłby skorzystać z takich wakacji.
- Jest kilka rzeczy, które mógłbyś porobić w hotelu - spojrzałam przed siebie, zastanawiając się co mogłoby się spodobać Williamowi. - Jest jezioro niedaleko, które często jest odwiedzane zimą aby pojeździć na łyżwach. Ogrody są otwarte podczas zimniejszych sezonów, ale nie są za często odwiedzane. Jest pokój do gier w karty, szachy, czy gry w kulki dla dzieci. Zazwyczaj goście zatrzymują się w naszym hotelu aby uciec od miasta i nacieszyć się naturą oraz pobliskim miasteczkiem, gdzie farmerzy mają swój market. Myślę, że coś dla siebie znajdziesz.

Chciał pomóc? Mogłam zrozumieć, że nie chciał spędzić czas samemu chociaż według mnie każdy potrzebował chociaż połowy dnia od czasu do czasu aby odpocząć, spędzić trochę czasu sam ze sobą. Osobiście uwielbiałam takie momenty po większych przyjęciach czy po długim dniu. Jednak przecież nie będę go zmuszała do niczego, przecież nie byłoby w tym żadnego sensu. Problem jednak teraz był taki, że nie wiedziałam, jak mógłby mi pomóc.
To nie tak, że nie ufałam Williamowi z pomocą przy papierach, chociaż fakt, że pochodzi z rodziny gdzie o pewnych interesach nie mówi się na głos zdecydowanie sprawiło, że musiałabym zastanowić się kilka razy za nim podzielę się z nim wszystkim. W sumie, to była dobra zasada, która dotyczyła się każdego, nie tylko Williama.
- Możesz przynieść mi herbatę. Lub lampkę wina. Zależy od czego będzie bolała mnie głowa. - powiedziałam pół żartem, lekko uśmiechając się do Williama. - Nie jestem pewna, jak mógłbyś mi pomóc, ale na pewno coś się znajdzie gdy będziemy już na miejscu. A jak nie to przecież jesteś kreatywny, na pewno coś wymyślisz. - dodałam trochę ciszej, odrobinę się z nim drocząc. William nie jeden raz udowodnił mi, że ma dobre pomysły, więc nie miałam wątpliwości, że nawet i w hotelu znajdzie sobie coś do roboty. W końcu, ma doświadczenie jako służba, mógłby pomóc z takimi mniejszymi sprawami gdyby chciał.

Zatrzymałam się przed apteką. Przytaknęłam na jego słowa. Nie było powodu ryzykować aby ktoś nas razem zobaczył i rozpoznał. Również nie widziałam powodu aby to William wchodził do środka. Wolałam sama od razu to załatwić aby w przyszłości wiedzieć jak to wygląda. Przecież nie będę za każdym razem wysyłać Williama.
- Zaraz wrócę - powiedziałam jedynie za nim weszłam do apteki. W środku nikogo nie było. Mężczyzna za ladą był może kilka lat starszy od Sebastiana i Williama, z pogodnym uśmiechem na twarzy, który lekko uniósł jego gęsty wąs. W jego oczach widziałam lekkie rozbawienie, jakby wiedział od momentu kiedy weszłam czego szukałam. Odwzajemniłam jego uśmiech podchodząc bliżej.
- W czym mogę pomóc? - zapytał i wyciągnęłam z kieszeni małą karteczkę, gdzie zapisałam nazwę ziół. Nie chciałam przypadkiem przekręcić ich nazwy i dostać coś zupełnie innego. Mężczyzna spojrzał na kartkę, przytaknął i poszedł w kierunku drzwi do innego pokoju. Słyszałam, że coś przesuwał co jakiś czas i mówił coś do siebie czego nie mogłam zrozumieć. Jednak nie długo mu zajęło wrócić z małym woreczkiem, który podał mi do rąk.
- Proszę sprawdzić czy ilość odpowiada - powiedział opierając się o krzesło, na którym zapewne siedział i odpoczywał, gdy nie był zajęty. Zerknęłam do woreczka i zioła przypominały ilustracje, które widziałam w książkach. Podobno miały również pewien aromat, który również się zgadzał z opisem, który znalazłam.
Zadowolona zapłaciłam i schowałam woreczek. Mężczyzna jeszcze doradził kilka rzeczy aby zmniejszyć efekty uboczne, jak na przykład te mdłości czy nagłe zmiany nastroju. Podziękowałam mu za pomoc i z lekkim uśmiechem wyszłam na zewnątrz. Wracając do Williama wydusiłam z siebie ciężkie westchnięcie, jakbym trzymała oddech od momentu kiedy weszłam do apteki.
- Zakupy można uznać za udane - byłam trochę skrępowana patrząc mu w oczy. Przecież nie były to jakieś tam lekarstwa czy zioła, nie kupiłam je bez powodu. - Chyba obiecałeś mi deser. Wspomniałeś wcześniej coś o piekarni. - zmieniłam szybko temat, pozwalając aby William nas zaprowadził gdziekolwiek chciał.

Spacer przy parku nie był zły pomysłem, nawet w środku zimy. Jedynie kiedy zrobiło się ciemniej i zaczęło mi bardziej brakować słońca miałam ochotę, jak najszybciej wrócić do domu, gdzie było ciepło i przyjemnie. Najchętniej bym oparła się o Williama, czy bym go objęła aby trochę się rozgrzać.
Czując jego dotyk spojrzałam na niego lekko zaskoczona. Czytał mi w myślach? Widząc jego minę mogłam się domyślić, że coś mu się nie spodobało. Może zauważył Roberta? Rozejrzałam się po ulicy, ale nigdzie nie ujrzałam Wolfgronda. Nawet nikt nie patrzył w naszym kierunku, oprócz jakiegoś mężczyzny, który stał z boku ze swoją małą grupą. Zmrużył oczy, patrząc na mnie i na Williama, ale nic po za tym. Mimo tego czułam się spokojniejsza mając Williama obok.
Niestety nie tylko my mieliśmy pomysł aby iść do nowej cukierni. Stając w kolejce spojrzałam co jeszcze mieli do sprzedania. Nie mieli za wiele do wyboru, zapewne niedługo będą zamykać. Może dlatego to babsko z przodu tak marudziło?
- Weźmy te dwie bułki cynamonowe, Sebastian też je lubi - powiedziałam, wskazując w ich kierunku. Gdy przyszła nasza kolej poprosiłam jeszcze o kilka ciastek, resztki po całym dniu aby kobieta mogła ze sumieniem zamknąć cukiernię i odpocząć. Nie potrafiłam sobie wyobrazić takiej pracy.
Gdy wyszliśmy z cukierni z papierową torbą pełną słodkości wzięłam sobie ciastko aby spróbować i przekonać się czy było warte czekania w kolejce. Uniosłam brwi, czując przyjemny smak. Słodkie, ale nie za słodkie. Wolałam bardziej miękkie ciastka, ale to nie było takie złe.
- Spróbuj. Mogę cię nawet nakarmić. - uniosłam dłoń, delikatnie dotykając ciastkiem jego usta. Może nie powinnam, nie potrzebowaliśmy dalszych plotek, ale przecież było dosyć niewinne. Do tego robiło się ciemno i byłoby każdemu ciężko od razu nas rozpoznać.