Guardian Demon

Najwyraźniej Williamowi taki układ pasował. Jakoś to miało swoją własną nazwę. Próbowałam sobie przypomnieć, jak jedna z kobiet z Widows Circle usłyszała plotkę o znajomej, która była w podobnej sytuacji. Przyjaciele z korzyściami? Przyjaciele z przywilejem? Jakoś tak to chyba było. Jej przypadek był bardziej dramatyczny i ekstremalny, z tego co pamiętałam.
Jedyne co wciąż sprawiało pewien niepokój było małe wyznanie ze strony Williama. Nie mogłabym go winić jeżeli byłoby mu ciężko zapomnieć, ale...
Nie dokończyłam własnej myśli ponownie rozproszona i bardziej skupiona na Williamie. Objęłam jego twarz dłońmi i odwzajemniłam kolejny jego pocałunek. Nasze tempo było teraz zdecydowanie wolniejsze i byłam niemalże pewna, że było to spowodowane moim własnym zmęczeniem. Ten mały "eksperyment' zadziałał i całkowicie zapomniałam o koszmarze.
Nie byłam pewna kiedy, ale musiałam w pewnym momencie przyciągnąć Williama aby sam mógł ułożyć się na materacu, jednocześnie nie odsuwając się od niego.
- Chyba trzeba chociaż spróbować znowu zasnąć - szepnęłam blisko jego ust i podniosłam dłoń aby zaczesać do tyłu jego włosy.

Uniosłam lekko brew słysząc jego małe pretensje. Okrucieństwo? Zachowywał się jakbym coś my skradła lub specjalnie chciała go tak pomęczyć. Gdyby sytuacja była trochę inna to pewnie sama bym chciała dalej kontynuować. Rzeczywistość jednak była inna.
- Przyjechaliśmy do Birmingham specjalnie aby dowiedzieć się czy ten cały Ralph Locke to kochanek mojego brata i czy dlatego wysyła mu pieniądze. Nie wiem, jak ty, ale osobiście zamierzałam być wypoczęta na takie spotkanie. - przypomniałam Williamowi, zabierając dłoń z jego włosów.
- Może jestem okrutna, ale nie pod tym względem. W końcu oboje zgodziliśmy się, że nic to nie znaczy i nie jesteśmy w taki sposób zobowiązani do niczego, nie uważasz? - wiedziałam, jak mogło to zabrzmieć i chciałam aby lepiej, bardziej łagodnie to wyszło. Westchnęłam ciężko. To zdecydowanie nie była pora dnia, czy raczej nocy, abym kontynuowała tą rozmowę. Dlatego przykryłam nas kołdrą i odwróciłam się na drugi bok.
- Dobranoc, Williamie - szepnęłam pod koniec, zamykając oczy i zmuszając samą siebie aby ponownie zasnąć.

To wszystko mogło być snem i bym w to całkowicie uwierzyła. Miałabym wtedy mieszane uczucia, ponieważ to co się wydarzyło trochę komplikowało sytuację. Z drugiej strony jakoś tym się nie martwiłam.
Gdy otworzyłam oczy pierwsze co ujrzałam był widok z okien. Na niebie było jedynie kilka chmurek, a słońce jasno świeciło. Z doświadczenia jednak wiedziałam, że taka pogoda mogła być mylna i temperatura wciąż mogła być dosyć niska.
Ruszyłam się trochę i dopiero wtedy spojrzałam odrobinę na bok aby ujrzeć czyjeś ramię wokół mnie. Czyli to nie był wymysł mojej wyobraźni. Najwyraźniej William nie spał za głęboko, bo sam powoli zaczął się wiercić. Usiadłam przyciągając nogi bliżej siebie i ułożyłam swoje ramiona wokół kolan, obserwując jak William się budzi. Przez chwilę zastanawiałam się czy powinnam go przeprosić za to, że ponownie go obudziłam, ale jakoś nie widziałam w tym wielkiego sensu.
- Dzień dobry - szepnęłam i odwróciłam wzrok aby spojrzeć jeszcze raz przez okno. Brakowało mi takiego słońca, które łagodnie potrafiło ciebie rozgrzać. Wstałam z łóżka i skrzywiłam się odrobinę, gdy poczułam mocny ból głowy. No tak, tego mogłam się spodziewać.
Usiadłam na krześle przy oknie pod takim kątem aby móc poczuć trochę słońca na twarzy i ramionach. Zerknęłam ukradkiem w stronę ulic, ciekawa czy ponownie jest pełno osób na mieście.
- Wygląda na to, że mamy sporo czasu przed wystawą. Dobrze by było coś zjeść. - zaproponowałam, ponownie patrząc w stronę Williama. - Mamy bilety powrotne do Londynu? Jeżeli nie to powinniśmy mieć czas aby tym się zająć. I zobacz. Tym razem nie ma śnieżycy. Chyba się tobie poszczęściło. - pozwoliłam sobie z nim podroczyć. Wciąż uważałam, że stracił rozum idąc po bilety w najgorszych warunkach. Teraz jednak mogłam również się z tego śmiać.

Złapałam poduszkę, którą we mnie rzucił. Uśmiechnęłam się pod nosem, rozbawiona jego reakcją. Przecież byłam wdzięczna. To nie znaczyło, że nie mogłam przy okazji trochę się z nim podroczyć. Trochę mnie cieszyło to, że mimo tego co się wczoraj wydarzyło to nie zmieniło to w jakiś sposób naszej przyjaźni.
Również musiałam się przebrać i przygotować. Wstałam z krzesła i gdy tylko William miał swoje ciuchy ułożyłam dłonie na jego ramionach, delikatnie pchając go w stronę drzwi.
- Zaraz wyjdę. Potrzebuję kilka minut. - dałam mu znać i poklepałam po plecach za nim zamknęłam za nim drzwi. Zazwyczaj nie miałam tyle energii z rana, ale byłam dosyć niecierpliwa i może nawet odrobinę zdenerwowana przed spotkaniem Ralpha Locke'a. A przynajmniej miałam szczerą nadzieję, że mężczyzna będzie na własnej wystawie.
Ubrałam czystą suknię, do której nie potrzebowałam gorsetu. Przez ostatnie kilka dni nosiłam głównie takie suknie abym mogłam sama sobie z nimi poradzić chociaż musiałam przyznać, że zaczęłam powoli tęsknić za lepiej ułożonymi sukniami. Ta przynajmniej miała grubszą wstążkę nad talią, więc chociaż trochę dodawała kształtu. Więcej czasu zajęły mi włosy. Musiałam tak je upiąć abym mogła w razie czego bez problemu założyć coś na głowę. Ponownie zatęskniłam za sprawnymi palcami Anny, która była w tym wszystkim znacznie lepsza.
Jedyne co jeszcze potrzebowałam był mój płaszcz, który zostawiłam w drugim pokoju. Podeszłam do drzwi i powoli je otworzyłam, sprawdzając czy William był również gotowy.
- Mógłbyś podać mi mój płaszcz? - poprosiłam, uśmiechając się łagodnie.

Widząc, że William był prawie gotowy wyszłam z pokoju i podeszłam trochę bliżej.
- Możemy tam iść - uznałam, gdy zaproponował restaurację w hotelu. - Ale nie zamierzam ponownie wrócić do pokoju tylko po płaszcz. Wezmę go ze sobą abyśmy mogli iść kupić bilety od razu po śniadaniu. - takie latanie w tą i z powrotem wcale by mi nie pasowało. No chyba, że William chciał biegać tu i tam chociaż wątpiłam.
Woda zdecydowanie by się przydała. Było mi sucho w gardle, jakbym spędziła cały dzień na upalnym letnim słońcu. Woda i herbata zdecydowanie by się przydały.
Ubrałam swój płaszcz i zaczęłam się rozglądać za swoimi butami. Nie pamiętałam gdzie je ostatnio zostawiłam. Może służba hotelowa gdzieś je dała? Uśmiechnęłam się do Williama lekko skrępowana.
- Nie widziałeś nigdzie moich butów? Może są pod kanapą? - spojrzałam w kierunku mebla za nim ponownie przeniosłam swój wzrok na Williama. - Mógłbyś sprawdzić? - poprosiłam. Sama nie chciałam ubrudzić dopiero co ubranej sukni.

Usiadłam grzecznie, jak kazał. Nie musiał mi pomóc z zawiązywaniem, ale nie protestowałam. O dziwo jemu znacznie szybciej to wychodziło. Do tego sam zaproponował, więc nie było sensu odmówić.
Uniosłam brwi, gdy złożył krótki pocałunek pod moim kolanem. Co to było? Po co to zrobił? Wpatrywałam się w niego, nie wiedząc jak zareagować. Ostatecznie zdecydowałam, że nie musiałam komentować. William już wstał i stał przy drzwiach, gotowy aby iść na śniadanie. Poprawiłam spódnicę sukni i wyszłam za nim z pokoju.
W ciszy dotarliśmy do restauracji. Zdążyliśmy na śniadanie bez problemu. Wybrałam dla nas miejsce przy oknie. Lubiłam popatrzeć na to co się działo na ulicy i przy okazji mogłam wciąż cieszyć się słońcem bez martwienia się o chłodniejszy wiatr.
Zamówiłam sobie bardziej typowe śniadanie z herbatą. Kelner najpierw do nas wrócił ze szklankami z wodą, na które chyba oboje niecierpliwie czekaliśmy.
- Chciałabym coś zaproponować - odezwałam się po dłuższej chwili. - Po wczorajszej nocy powinniśmy uzgodnić pewne zasady. Również uważam, że jeżeli spotkanie z Ralphem dobrze pójdzie nie będziemy musieli dalej odgrywać roli zakochanych... Tak czy inaczej, myślę, że powinniśmy pewne rzeczy omówić aby zapobiec potencjalnych nieporozumień. - a przynajmniej to było dla mnie bardziej sensowne podejście do tej całej sytuacji.

Mogłam się zgodzić na to, że nasze małe przedstawienie można omówić później. Chociaż już teraz mogłam przyznać rację Williamowi, że tak czy inaczej nie będziemy musieli dalej udawać.
Dlatego skupiłam się na drugim, równie ważnym temacie. Odczekałam chwilę po pytaniu Williama. To była szansa aby całkowicie z tego wszystkiego się wycofać i może faktycznie zapomnieć o całej sprawie. Chociaż wciąż słyszałam jego słowa niczym odległe echo w głowie. Chyba już nie umiałbym zapomnieć o tym, że coś się stało. Przymknęłam na chwilę oczy, próbując odgonić tą myśl.
- Tak powiedziałam? - otworzyłam oczy, komentując na temat spania razem. - Miałam na myśli, że sam fakt, że ciebie prosiłam abyś ze mną został i spał w łóżku dziwnie brzmiało. W końcu, ty chciałeś aby tak było od początku i to ja miałam z tym jakiś problem. O to mi chodziło. - wyjaśniłam mu, uśmiechając się lekko. Jego ostatnie pytanie było nie aż takie proste.
- Pod wpływem chwili - odpowiedziałam, będąc z nim szczera. - Chciałam zapomnieć o moim koszmarze i pod wpływem alkoholu uznałam, że można było to rozwiązać w taki sposób. Najwyraźniej miałam rację. - w końcu, zasnęłam i spałam całkiem dobrze aż do ranka.
- A ty? Chciałbyś częściej? - zapytałam, sięgając po herbatę. - Nie będę ciebie oceniać, więc możesz być ze mną szczery. Jesteś wdowcem, masz prawo czuć pewną samotność i brak. Do tego masz ten akcent, który wątpię, że tobie pomaga z panienkami. - uśmiechnęłam się wrednie pod koniec, popijając swoją herbatę.

Uśmiech stopniowo znikł z mojej twarzy. Oh? Chyba niechcąco nadepnęłam na jego dumę lub jakiś inny czuły punkt. Najwyraźniej nie był to temat, do którego mogłam dorzucić kilka żartów, więc spoważniałam. Może powinnam była bardziej to potraktować, jak umowę biznesową. Postanowiłam nie pozwolić sobie na złość czy irytację. Może innym razem.
- Dobrze. Przepraszam za to co powiedziałam o twoim akcencie. - może się czasami z niego nabijałam, chociaż osobiście uważałam, że mu pasował i był przyjemny do ucha. Jednak nie musiał wiedzieć i teraz tym bardziej nie zamierzałam się z nim dzielić moimi własnymi opiniami na ten temat.
- To, że wypomniałam fakt, że jesteś wdowcem nie wykluczało, że ja również nie miewam... nazwijmy to moment słabości. Jak każdy człowiek bywam samotna. - często nawet we własnym domu miałam wrażenie, że nie miałam przy sobie nikogo. Nie było to całkowitą prawdą, a przynajmniej jeszcze. - Więc masz rację. Miałam z tego jakąś tam przyjemność i tak, odczuwałeś moją samotność i brak. - i chciałam dodać, że jedynie to czuł, ale nie chciałam być nieuprzejma aż do takiego stopnia. Po za tym możliwe, że nie byłaby to całkowita prawda.
- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - zauważyłam po tym, gdy mogłam bardziej wytłumaczyć jak to wyglądało z mojej strony. Wzięłam kilka kawałków jedzenia za nim ponownie spojrzałam w stronę Williama, pochylając się odrobinę w jego stronę i opierając policzek o swoją dłoń.
- Chciałbyś abym częściej ciebie obejmowała, zaangażowana w każdy pocałunek?

Według mnie odpowiedziałam na jego pytanie. Nie byłam pewna czego jeszcze ode mnie oczekiwał i sama nie wiedziałam co jeszcze bym mogła dodać.
Ponownie skupiłam się na rozmowie zamiast na jedzeniu, próbując to wszystko jakoś sobie ułożyć w głowie. Nie było to jednak dla mnie trudne zrozumieć, że jeżeli chodziło o nasze oczekiwania czy pragnienia w tym akurat się różniliśmy. William miał doświadczenie z relacjami bardziej fizycznymi, ja natomiast nigdy nie miałam partnera, więc moje doświadczenie było limitowane. I może dlatego jakoś nie miałam wielkiej potrzeby czy ochoty to zmienić skoro przez cały ten czas jakoś sobie radziłam. Może dlatego nie rozumiałam czy czułam tego "pożądania". Chociaż przez sekundę przypomniałam sobie swoje własne myśli z poprzedniej nocy. Chyba pijana ja brała pod uwagę aby zmienić nasze relacje na bardziej intymne.
- Cóż... dziękuję za twoją szczerość - musiałam od czegoś zacząć za nim dodałam więcej od siebie. - Jak powiedziałeś, było przyjemnie, ale... Aktualnie nie potrzebuję czegoś więcej niż to co zaszło wczoraj. - spuściłam wzrok, czując ukłucie poczucia winy. Nie chciałam urazić czy też sprawić Williamowi jakikolwiek ból, ale również nie chciałam kłamać czy siebie do czegokolwiek zmuszać.
- Mam nadzieję, że nie zrozumiesz mnie źle. Szanuję cię i uważam, że jesteś przystojny i czarujący. Po prostu nie mam aktualnie zamiarów na takie ryzyko. - uśmiechnęło się nerwowo. - W sensie, no wiesz, ryzyko ciąży. Zapewnie sam nie masz planów aby zostać rodzicem. - skrzywiłam się trochę i żałowałam, że nie ugryzłam się w język. W końcu to był dla Williama delikatny temat.

Oh.
No tak, kiedyś Margaret coś wspominała o takich rzeczach, ale nie do końca wytłumaczyła jak to wszystko działa. Nawet w książkach, które czytałam nie było zbyt konkretnego opisu, jeżeli w ogóle. Może ta opcja mogłaby zmienić moją opinię na ten temat, bo w sumie jedyne czego nie chciałam to nagle zostać rodzicem, ale ostatecznie uznałam, że już nie miało to zbyt wielkiego sensu aby dalej kontynuować tą rozmowę. William wyglądał na bardziej spokojnego i nie chciałam ponownie go urazić czy zdenerwować.
- Kiedyś coś wspominały... - mruknęłam, popijając swoją herbatę. Nie miałam ochoty dokończyć swojego śniadania. Jakoś straciłam apetyt. Natomiast Williamowi chyba zasmakowało jedzenie w restauracji. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem, dokańczając herbatę i odłożyłam filiżankę.
- No dobrze, skoro mogliśmy sobie pewne rzeczy wyjaśnić to możemy teraz skupić się na wystawie i powrocie do domu. Chyba, że chcesz jeszcze coś dodać.

Siostra? Musiałam się powstrzymać aby nie wybuchnąć śmiechem. Ukochana siostra... Też sobie wymyślił historyjkę. Ale najwyraźniej zadziałało, bo niczym w magiczny sposób znalazły się bilety na wcześniejszy pociąg.
- Druga opcja lepiej brzmi - uśmiechnęłam się łagodnie do kobiety, której najwyraźniej wszystko było jedno. Natomiast dla mnie było ważne abym dotarła z powrotem do domu przed bankietem i abym miała wystarczająco czasu na rozmowę z moim bratem. W sensie, moim prawdziwym bratem.
Gdy tylko William zapłacił za bilety mogliśmy już na spokojnie odejść od całego tłumu.
- Gdy wrócimy do Londynu podlicz ile jestem tobie za wszystko winna - poprosiłam, nie chcąc mieć u nikogo żadnych finansowych długów, nawet u Williama.
- Szczerze mówiąc myślałam, że będę miała więcej czasu aby porozmawiać z Sebastianem. Gdyby nie wyskoczył z tymi całymi zaręczynami byłabym odrobinę spokojniejsza, a teraz będę musiała z nim "powalczyć" o moją własną wolność i biznes. Do tego tuż przed świętami. - nie byłam pewna czemu dzieliłam się tym wszystkim na głos. Może z nerwów? Zaczęłam bawić się swoimi palcami i ostatecznie odwróciłam się w stronę Williama.
- Masz przy sobie papierosy? - chyba po raz pierwszy prosiłam kogokolwiek o coś takiego, ale nie mogłam zapomnieć pewnej ulgi, którą poczułam, gdy poszliśmy z Williamem do klubu dżentelmenów

Wiedziałam, jak to wyglądało palić tak otwarcie wciągu dnia. Jednak aktualnie mało mnie to interesowało. W Londynie może bym jeszcze się powstrzymała, bo znacznie więcej osób mnie znało.
- Wiesz, że o to nie pytałam? - odpowiedziałam może nie do końca przyjemnym tonem czego od razu pożałowałam. Miał rację co do Sebastiana. Nie byłoby to zaskakujące gdyby się okazało, że przyjechał odwiedzić i wspierać swojego kochanka. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałam? Miałam wrażenie, że ciśnienie mi tylko się podniosło razem ze stresem. Na szczęście ten "brzydki nałóg", którym był papieros przyszedł z pomocą. Westchnęłam, próbując ignorować spojrzenia małej grupy kobiet, które dziwne się na nas patrzyły.
- Miejmy nadzieję, że nie będziemy musieli się martwić o Sebastiana, a przynajmniej nie dzisiaj. Również wolałabym się z nim nie zobaczyć.
Szliśmy przez jedną z głównych ulic miasta, na której było całkiem sporo sklepów. Spojrzałam kątem oka na różne wystawy butów, książek, drobiazgów do domu, zabawek dla dzieci -- pełno tego było. Nie zamierzałam robić kolejnych zakupów, ale zatrzymałam się, gdy ujrzałam coś znajomego.
Była to mała pozytywka z koliberkiem. Kiedyś miałam podobną, niemalże identyczną. Dostałam ją od babci, gdy byłam mała. Wiedziałam, że nie mogła to być ta sama, ale byłam ciekawa czy grała z niej podobna melodia.
- Poczekaj - na chwilę złapałam ramię Williama, podchodząc bliżej do okna. Chciałam chociaż najpierw dokończyć papierosa za nim weszłam do środka.
- Mamy jeszcze trochę czasu przed wystawą, prawda? Chciałabym się trochę rozejrzeć.

Odwróciłam się w stronę nowego głosu. Najwyraźniej to musiał być właściciel sklepu. Uśmiechnęłam się do niego lekko za nim ponownie spojrzałam na pozytywkę.
- Czy mogę bliżej się przyjrzeć? - zapytałam. Mężczyzna przytaknął i wziął ze swojej ładnie zaprezentowanej wystawy małe pudełko. Postawił go na małym stole, twarzą do mnie.
- Ta pozytywka została stworzona dosyć niedawno dla jednej z księżniczek we Szwecji. Prezent na urodziny. Jednak z jakiegoś powodu klient zmienił zdanie i pozytywka została sprzedana za znacznie niższą cenę.
Było to dla mnie dosyć dziwne dlatego zapytałam dlaczego wartość przedmiotu nie poszła w górę, skoro to był prezent dla kogoś z rodziny królewskiej. Właściciel sklepu powoli otworzył pozytywkę, gdzie małe figurki koliberków stały w miejscu. Również nie grała żadna melodia.
- Praca nigdy nie była dokończona. Wciąż pięknie się prezentuje z zewnątrz, ale to tylko tyle. Ale macie akurat szczęście, ponieważ nie jeden raz naprawiałem wiele przedmiotów i mógłbym nastawić jakąkolwiek melodię panienka sobie zażyczy. Za dodatkową opłatę, oczywiście.
Była to kusząca propozycja.
- Jest pewna melodia, która grała z pozytywki od mojej babci. Nie znam nazwy melodii, ale chyba część pamiętam.
- Będę potrzebował nut. Inaczej nie będę mógł za wiele zrobić.
No tak, to miało sens.
- Jakaś inna melodia również by mi pasowała. Ile by to wszystko kosztowało?
Gdy usłyszałam odpowiedź mężczyzny niemalże zachłysnęłam się powietrzem. Nie miałam na razie takich pieniędzy i nie będę miała takich oszczędności dopóki nie przejmę chociaż połowę biznesu rodzinnego. Jeżeli w ogóle mi się uda.
Mój tymczasowy entuzjazm zgasł. Spojrzałam ponownie na pozytywkę. Była na prawdę ładna, ale nie mogłam sama sobie wytłumaczyć takiego wydatku. Miałam przeczucie, że mogę żałować jeżeli nie kupię tej pozytywki. W końcu, nie wiedziałam czy kiedykolwiek znajdę podobną.
Uśmiechnęłam się ponownie do mężczyzny.
- Dziękuję, ale może innym razem.
Mężczyzna przytaknął, jakby oczekiwał ode mnie takiej odpowiedzi. Zamknął pozytywkę i postawił ją z powrotem na miejsce. Postanowiłam rozejrzeć się jeszcze po sklepie, ale co jakiś czas wzrokiem wracałam do pozytywki przy oknie. Ostatecznie uznałam, że może najlepiej było wyjść ze sklepu.
- Chyba skończyłam. A ty? - podeszłam bliżej do Williama, powoli kierując się w stronę drzwi.