Guardian Demon

Gdy tylko poczułam jego usta i znalazłam się w jego ramionach całe zmęczenie i zmartwienia zniknęły z moich myśli. Czułam, jak powoli tracę kontakt z rzeczywistością. Brak kontaktu z podłogą również sprawiło, że przestałam zwracać uwagę na to gdzie jestem, co robię, czy nawet jakie słowa wypływają z moich ust.
Wróciłam do siebie dopiero, gdy William odsunął się, przerywając tym samym nasz pocałunek. Jego słowa brzmiały niczym echo w mojej głowie. Po jego spojrzeniu wiedziałam, że to on miał tutaj przewagę, że to ja rozpływam się w jego ramionach i to ja byłabym skłonna zrobić cokolwiek aby mnie nie zostawił, aby nie przestawał.
- Zaskocz mnie - szepnęłam w odpowiedzi co było znacznie trudniejsze niż przypuszczałam. Nie wiedziałam do czego był zdolny William, z czym czuł się komfortowo, co on sam chciał zrobić. Nie chciałabym go do czegoś zmuszać.
Mimo braku zapalonego kominka w pokoju zdecydowanie nie narzekałam na niską temperaturę. Powinnam była o tym wcześniej pomyśleć, to prawda, ale Anna zazwyczaj się tym zajmowała, więc nawet nie wzięłam pod uwagę, że ponownie może mi być za zimno w nocy. Może podświadomie miałam nadzieję, że kominek nie będzie potrzebny, że William tym razem będzie obok.
Czując, jak jego ust wędrują po moim ramieniu odchyliłam bardziej szyję aby miał dostęp do każdego skrawka. Uniosłam dłoń aby objąć jego kark, jakby moje ciało obawiało się, że się odsunie, że stracę tą przyjemność.

Z lekko otwartymi oczami spoglądałam w sufit pokoju. Tyle razy się w niego wpatrywałam. Brak jakiegokolwiek koloru czy ozdób mnie uspokajał gdy byłam zamyślona lub nie mogłam ułożyć swoich własnych myśli. Byłam pewna, że od tego momentu, gdy kiedykolwiek spojrzę w górę to będę wspomnieniami wracać do tego momentu, to tej rozkoszy, której czułam i jedynie pragnęłam więcej.
Przymknęłam oczy z westchnieniem, ściskając palce trochę mocniej na jego karku. Śmieszne było dla mnie to, że większość ludzi patrzy do góry, w stronę nieba, modląc się do Boga i do wszystkich świętych z prośbami i modlitwami. Sama nie byłam wierząca, ale teraz błagałam kogokolwiek mógł usłyszeć moje myśli aby ten moment nigdy się nie skończył.
Otworzyłam oczy czując jego dłonie na twarz. Widząc jego uśmiech odwzajemniłam go, chociaż byłam niepewna jego powodu. Nie mogłam się powstrzymać i przy głębszym pocałunku cichy jęk wydobył się z moich ust. Objęłam go ramionami i rozchyliłam nogi na tyle abym mogła przyciągnąć go jeszcze bliżej siebie. Nie wiedziałam co się ze mną działo. Podobnie się czułam czytając te bardziej intymne sceny w romansach, chociaż nie, cokolwiek było pomiędzy mną i Williamem było bardziej intensywne.
Jedna dłoń zsunęła się z jego szyi do krawędzi kołnierza koszuli. Powoli przesunęłam palce pod materiał koszuli, czując jego obojczyk zanim przesunęłam palce pod jego podkoszulkę. Chciałam poczuć jego skórę, jego ciepło, zrozumieć co mu się podoba abym mogła bez problemu sprawić mu przyjemność. Opuszkami palców dotykałam każdy skrawek jego ciała na tyle ile mogłam, chociaż nie miałam zbyt wielkiego pola do popisu. Jego marynarka i koszula jedynie mi przeszkadzały i szczerze mówiąc zaczęły mnie irytować.
Dlatego odsunęłam się od niego na chwilę i z ciężkim oddechem zaczęłam rozpinać guziki jego koszuli. Nawet jeżeli tylko na tym się to skończy, na dotykaniu i całowaniu, wolałabym zasnąć przy nim bez tych niepotrzebnych przeszkód.
- Mam również tobie pomóc z moją suknią, czy sam sobie poradzisz? - zapytałam, specjalnie odrobinę kopiując jego wcześniejsze pytanie do mnie. Nie zamierzałam spać w sukni balowej, byłoby mi strasznie niewygodnie.

Jak można było się spodziewać moja suknia była największym utrudnieniem. Czekając aż William sobie poradzi ze sznurkami od sukni zaczęłam się zastanawiać czy specjalnie te suknie były tak zaprojektowane i uszyte aby było nam trudniej się z nich wydostać. Na szczęście nie było zbyt wielkim wyzwaniem dla Williama.
Bez słowa śledziłam każdy jego krok. Siedząc na jego kolanach po raz pierwszy poczułam się jakbym to ja miała kontrolę nad sytuacją. Chociaż może nie całkowicie, ponieważ byłam pewna, że nawet teraz, zwłaszcza teraz, cokolwiek by nie powiedział to na wszystko bym się zgodziła. Każdy jego pocałunek sprawiał, że czułam się jakbym była jedyną osobą wartą jego uwagi -- tak, jak opisałam mu swoje uczucia wcześniej, zaledwie kilka godzin temu. Z każdą minutą coś we mnie rosło, może moje własne ego, i miałam wrażenie, że gdyby tylko mógł to William złożyłby pocałunek na każdy skrawku mojego ciała. Zapewne było to grzechem przyznać, że to mi się podobało chociaż ich miałam na swoim koncie pełno. Kolejny nic nie zmieni.
Przy nim chciałam się czuć, jak najważniejsza osoba w całym Londynie, Anglii, może nawet na świecie. Chciałam aby patrzył na mnie, jak artysta patrzy na swoje dokończone dzieło. Chciałam aby trzymał mnie w ramionach tak, jak Eros trzymał Psyche, których rzeźbę widziałam w muzeum zaledwie rok temu.
Dłońmi błądziłam po jego plecach i ramionach, jednak bez pośpiechu. W tym momencie chciałam znać każdy skrawek jego ciała i nie chciałam się z tym śpieszyć. Podobało mi się, że mogłam sobie pozwolić na coś takiego. Lubiłam, jak reagował na mojego ciało. Byłam niedoświadczona, to prawda, ale nie nieświadoma swoich czynów. Książki robiły swoje. Dlatego też pozwoliłam sobie ruszyć biodrami, jedynie raz, aby go sprowokować. Do tego chciałam go zachęcić aby jego dłoń powędrowała trochę wyżej, chociaż odrobinkę.

Zawahałam się słysząc słowa Williama. Gdy ponownie przyciągnął mnie bliżej siebie przyjrzałam się jego twarzy. Nie potrafiłam opisać dlaczego tak strasznie spodobał się ten widok. Może dlatego, ponieważ wiedziałam, że to przeze mnie siedział teraz na środku mojego łóżka, bez marynarki czy koszuli, usta trochę bardziej przypominające odcienia malin. Chyba sam fakt, że miałam na niego wpływ, jak on na mnie dodał mi pewności siebie.
Objęłam jego twarz dłońmi, patrząc mu w oczy. Nie mogłam się powstrzymać od malutkiego psotnego uśmiechu, gdy wpadł mi do głowy pewien pomysł.
- A gdzie się podziało magiczne słowo? - zapytałam i pochyliłam się aby złożyć kilka pocałunków na jego policzku, powoli kierując się w stronę jego ucha. - "Dovie, zrób to jeszcze raz, proszę" - szepnęłam i odsunęłam się na tyle, abym mogłam ponownie spojrzeć mu w oczy, oczekując jego odpowiedzi. Nie mogłam sama sobie wytłumaczyć dlaczego chciałam to od niego usłyszeć. Tak, jak lubiłam, gdy to on miał większą kontrolę chyba również mogłoby mi się spodobać, gdyby role były odwrócone. Trochę to dziwne, ale jeżeli miałabym już z kimś to sprawdzić i przetestować cieszyło mnie to, że mogłam to zrobić z moim przyjacielem. Williamowi zaufałam, jak nikomu innemu. Nigdy mnie nie oceniał ani nie skrytykował za moje decyzje, zachowanie, czy potrzeby. Zaakceptował mnie taką, jaka jestem i jedynie chciał aby tylko była dla mnie lepiej. Czułam to, widziałam to. Nie mogłam być za to bardziej wdzięczna.

Co tylko zechcę? Cokolwiek? Chciałam się go zapytać i upewnić, ale słyszałam w jego głosie, że mówił prawdę. Była to kusząca propozycja. Miałam nawet kilka pomysłów, które od razu przyszły mi do głowy. Jednak nie podzieliłam się z nim nimi, przynajmniej nie teraz. Nie byłam pewna, jak by zareagował.
- Lubię, gdy do mnie mówisz Dovie - przyznałam. Szkoda, że częściej tego nie robił. Z jego ust brzmiało to zupełnie inaczej, niż moich przyjaciółek czy brata. - Chciałabym abyś częściej tak się do mnie zwracał.
Po tym spełniłam jego prośbę. Nie jeden, ani dwa razy. W końcu poprosił i nie tylko jemu to się podobało. Czując materiał jego spodni na swoich udach i pomiędzy nogami było zaskakująco przyjemne. Mimo tego, że teraz robiliśmy znacznie więcej, niż podczas tamtej nocy w Birmingham, wcale nie czułam się zaspokojona. Wciąż chciałam więcej. Jęknęłam cicho i szczerze mówiąc poczułam trochę zażenowana, że coś tak prostego i w miarę małego wywołało u mnie taką reakcję. Dłonie zaczęły ponownie powoli wędrować po jego ciele, zatrzymując się na jego ramionach. Zacisnęłam na nich palce, trochę sprawniej poruszając swoimi biodrami co tylko dodało to fali przyjemności, którą czułam z każdym ruchem. Najchętniej zrzuciłabym z siebie całą bieliznę i zaczęłam się zastanawiać czy na prawdę tego chciałam czy może alkohol sprawił, że czułam się bardziej odważna.

Potrzebowałam chwili aby się przyzwyczaić do tej nowej pozycji, w której się znaleźliśmy. Zaprzestałam jakichkolwiek ruchów czując, gdy poczułam, jak William odpinał górną część mojej bielizny. Cała moja pewność siebie wyfrunęła za okno. To wszystko było dla mnie nowym terytorium, ale teraz wszystko wydawało się być jakoś bardziej... Sama nie wiedziałam, jak to opisać.
Odsunęłam się od niego, wciąż jednak siedząc na jego kolanach. Spojrzałam w dół, patrząc na niego w ciszy. Wiedziałam, że mogłam teraz bez problemu wstać i zakończyć ten moment, gdybym chciała, gdybym nie czuła się komfortowo robiąc coś więcej. Ale byłam ciekawa i chciałam zaznać chociaż jedną noc takiego pożądania i namiętności, zwłaszcza jeżeli nie kończyła się ona kolejną odpowiedzialnością. Według Williama były sposoby aby można było temu zapobiec. Do tego widziałam, czułam, że William również tego chciał.
Uniosłam dłonie aby wysunąć kilka szpilek do włosów. Po chwili poczułam, jak powoli włosy opadają mi na ramiona.
- Ufam ci. Wiesz o tym, prawda? - powiedziałam cicho, i dopiero wtedy zsunęłam ramiączka. Trochę się bałam, to chyba było naturalne. Każdy się boi, gdy jest nagi i bezbronny. Dosłownie.
- Pokaż mi. Te środki zapobiegające ciążę. Nie wiem czy zauważyłeś, ale to dopiero mojego pierwsze rodeo, więc... Proszę, naucz mnie. - prawda była taka, że nie lubiłam nie wiedzieć. Niektórym to nie przeszkadzało, woleli żyć w niewiedzy, ale dla mnie była to oznaka mojej własnej słabości. A ja nie lubiłam czuć się słaba.

Nagle przestałam się czuć lekka. Nagle byłam świadoma każdej części mojego ciała, które nie było jakoś zakryte. Niczym Adam i Ewa, gdy tylko spróbowali zakazanego owocu i stali się świadomi swojej nagości. Wiedziałam, że moment namiętności i braku rozsądku minął. Nie wiedziałam, jak miałam się z tym czuć.
Zdecydowanie nie podobało mi się to rosnące zażenowanie, gdy usłyszałam odpowiedź Williama. Mój brak wiedzy na ten temat sprawił, że czułam się głupio, byłam zażenowana tym, że nie wiedziałam o tych rzeczach. William dał mi wybór, dał mi szansę podjąć decyzję, więc też tak zrobiłam.
Ułożyłam dłonie na jego ramionach i odsunęłam go odrobinę od siebie. Zeszłam z jego kolan i wstałam z łóżka, zakrywając swoje piersi ramionami. Tłumaczyłam sobie, że zrobiło mi się zimno bez zapalonego kominka, czy bez pasji, która mnie rozgrzewała od środka. Podeszłam do komody, wyciągnęłam z niej koszulę nocną i ubrałam ją, czując się trochę lepiej, gdy miałam ją na sobie. Za nim ponownie usiadłam na łóżku spojrzałam na Williama. Wyglądał poważniej z światłem zimowego księżyca w pokoju. Ciekawe, czy był rozczarowany, że ten moment tak się skończył?
- Te zioła, które trzeba pić każdego dnia - zaczęłam, powoli siadając na materacu. - Czy Anna może je rozpoznać? Czy będę musiała je przed nią jakoś ukrywać? - w końcu, to Anna zajmowała się parzeniem nam herbaty, przygotowaniem potraw czy małych przekąsek. Byłoby łatwiej, gdyby Anna mogła przygotować zioła dla mnie każdego dnia, ale wolałam nie ryzykować, gdyby kobieta nagle zaczęła coś podejrzewać.
Ułożyłam się przy pobliskiej poduszce, zakrywając się kołdrą i zostawiając drugą połowę łóżka wolną. Lekko poklepałam poduszkę obok mojej z nadzieją, że William zostanie ze mną trochę dłużej.

Również zaśmiałam się lekko z żartu Williama. Było to ciekawe, jak w jednej minucie jedyne o czym myślałam były jego usta, jego dotyk, a teraz mogliśmy sobie żartować z mojego brata. Czy tak to wyglądało, gdy było się przyjaciółmi z przywilejami? Nie byłaby to zła wersja, jeżeli tak teraz wyglądała moja rzeczywistość.
- Gdybym to powiedziała jeszcze Sebastian by się do nich dobrał - odpowiedziałam z uśmiechem na twarzy. Ułożyłam się na swoim boku, twarzą do Williama i obejmując lekko ramieniem poduszkę, na której leżałam. - Jeszcze nie wiem co powiem. Może powiem, że to na odporność? Skoro "wpadłam" do zimnej rzeki mój organizm będzie potrzebował jakiegoś wzmocnienia. - nie było to do końca prawdą, ale uznałam, że było to wiarygodne kłamstwo. Anna raczej nie zadawałaby więcej pytań w tym temacie. Musiałam tylko się upewnić, że nigdy sama nie pójdzie je dokupić.
- Powinnam mieć czas jutro po południu, jeżeli chcesz kupić to co potrzeba - zaproponowałam. Nie śpieszyło mi się, ale jednocześnie wolałam nie siedzieć w miejscu i czekać nie wiadomo na co. Zdecydowałam, że przed spotkaniem z Williamem pójdę do księgarni i chociaż trochę poczytam na temat tych ziół i czego tam jeszcze. Powinnam była wcześniej to zrobić, ale nie było na to czasu. Nie mogłam siebie za to obwiniać. Miałam jednak nadzieję, że nie będzie teraz dziwnie pomiędzy nami.
Uniosłam dłoń i odgarnęłam kilka jego włosów na bok z małym uśmiechem. Teraz wiedziałam, że to lubił chciałam to częściej robić. Miałam nadzieję, że mogło to pomóc aby nasze relacje za bardzo się nie popsuły.

Takie wytłumaczenie ziół mi pasowało. Wątpiłam, że Sebastiana będzie to interesowało, Anna zdecydowanie była bardziej spostrzegawcza. Lepiej być przygotowanym na jej ciekawość.
Wiedziałam już w zeszłej nocy, że brakowało mi obecności Williama gdy próbowałam zasnąć, a dzisiejsza noc tylko to potwierdziła. Czułam się znacznie lepiej, gdy mnie objął. Było mi cieplej, ale również jakoś wygodniej. Zamknęłam oczy z delikatnym uśmiechem na twarzy. Chciałam mu życzyć dobranoc, ale zamiast tego ziewnęłam i w krótkim czasie zasnęłam.

Obudziłam się bez koszmarów, ale również bez Williama obok. Wiedziałam, że jego nie będzie obok, gdy się obudzę, ale wciąż czułam lekkie rozczarowanie. Chyba po raz pierwszy od tygodni obudziłam się sama we własnym pokoju. Zazwyczaj miałam przy sobie Vincenta, ale on wybrał sobie inne towarzystwo zeszłej nocy. Może się na mnie obraził?
Wstałam z łóżka i powoli podeszłam do niebieskiego pudełka ze wstążką. Nie miałam jeszcze czasu aby wyciągnąć prezent i wybrać dla niego miejsce. Otworzyłam pozytywkę, wsłuchując się w melodię przez chwilę zanim zaczęłam się rozglądać po pokoju. Ostatecznie postawiłam pozytywkę przy stoliku nocnym i zamknęłam ją delikatnie, jakby była zrobiona ze złota. Może nie była, ale miała dla mnie podobną wartość.
Gdy się umyłam, przebrałam i upięłam włosy ruszyłam w stronę kuchni aby sobie coś przygotować za nim wyszłam z domu. Ku mojemu zaskoczeniu przy stole siedział mój brat, z głową opartą o stół i z filiżanką herbaty niedaleko. Słyszał, że weszłam do pokoju, byłam tego pewna, ale nic nie powiedział. Nie wspomniał nic o wczorajszym wieczorze, więc również nie zamierzałam poruszać tematu.
Dopiero gdy zaczęłam przygotowywać się do wyjścia Sebastian znalazł mnie na korytarzu z bladą twarzą.
- Gdzie idziesz?
- Do księgarni - odpowiedziałam krótko. - Potrzebujesz coś z miasta?
Sebastian zrobił kwaśną minę.
- Potrzebuję Annę, do jasnej cholery. Czy jakąś inną służbę. - mruknął, opierając się dłonią o pobliską ścianę. Słowa same cisnęły mi się na usta, więc może zbyt odważnie odpowiedziałam:
- Mógłbyś zatrudnić Williama.
To był żart, oczywiście, ale Sebastian nie uznał go za śmiesznego. Jedynie zmrużył na mnie oczy, po czym poszedł do salonu, zapewne aby położyć się na fotelu. Ubrałam jeszcze szalik i rękawiczki za nim wyszłam z domu, kierując się prosto do nie ten najbliższej, a największej księgarni w okolicy. Byłam pewna, że tam mogłam znaleźć to czego szukałam.
I miałam rację. Wzięłam dwie książki na temat różnych ziół i o najnowszej medycynie dla kobiet. Były to jedynie książki na półce w takim temacie. Trochę nieśmiało się uśmiechnęłam, gdy je kupowałam, ale sprzedawca nawet nie mrugnął gdy zobaczył za co płaciłam. Zaczęłam czytać jedną z książek w drodze do domu i siedziałam z nosem przyklejonym do niej aż do popołudnia.

Uznałam, że dobrze zrobiłam idąc do księgarni i kupując te książki. Wciąż wielu rzeczy nie rozumiałam, nawet jeżeli przeczytałam ten sam paragraf cztery razy, ale czułam się trochę pewniej. Wiedziałam przynajmniej, że te zioła, czy też coś podobnego do nich, mogą spowodować mdłości przez pierwsze dni. Przynajmniej mogłam teraz mentalnie się na to przygotować.
W drodze do Williama w głowie miałam pustkę i chaos. Po wydarzeniach z ostatnich dni ciężko mi było skupić się na jednej rzeczy, więc wolałam myśleć o niczym. Może spędzony czas razem z Williamem mógłby w tym pomóc? Musiałam z tym poczekać, bo nawet jeżeli znajdziemy dzisiaj te zioła to wolałam odczekać kilka dni aby się upewnić, że działają. Do tego miałabym czas aby doczytać i ponownie spróbować zrozumieć tą całą terminologię w medycynie.
Gdy dotarłam do mieszkania Williama stanęłam przed jego drzwiami, zastanawiając się czy przypadkiem nie przyszłam za wcześnie. Może powinnam jeszcze trochę pochodzić po okolicy za nim miałam się z nim spotkać? Nie, to chyba tylko wymówka spowodowana moimi własnymi nerwami. Jednak nie każdego dnia idzie się na takiego rodzaju zakupy ze swoim przyjacielem. Może nie powinnam go pytać aby ze mną poszedł? Chyba lepiej by było, gdybym załatwiła to sama.
Zapukałam do jego drzwi i wzięłam jeden krok do tyłu, czekając aż je otworzy. Poprawiłam trochę swój płaszcz i rękawiczki, próbując zabić czas. Pewnie nawet nie trwało to długo, ale w tym momencie każda sekunda strasznie mi się dłużyła.

- Dzień dobry... - zamurowało mnie czując jego usta. Niby to nic takiego, w końcu zeszłej nocy robiliśmy znacznie więcej, ale nie spodziewałam się, że w taki sposób mnie przywita. Dlatego nie odpowiedziałam mu najpierw. Nawet nie miałam szansy, bo sam sobie znalazł odpowiedź i rozwiązanie.
- Mogę wypić herbatę podczas obiadu - nie widziałam większego sensu siedzieć w mieszkaniu Williama. Po za tym, po stanie jego rzeczy, wyglądało na to, że William był zajęty praniem swoich ubrań co jedynie dodawał dziwnego "uroku" do jego miejsca. Obiecałam sobie, że nie będę dekorować mu apartamentu. Nie byłam jego żoną, siostrą, czy siostrą aby robić takie rzeczy, ale może kupię mu kiedyś jakiś obraz, chociaż jeden. Lub może jakieś jaśniejsze firanki do okien.
- Skąd wiesz o tych ziołach? - zapytałam, za nim wyszliśmy na miasto i nie miałabym szansy tak otwarcie go o to zapytać. - Ktoś tobie o nich powiedział czy o nich przeczytałeś? Nie mówię, że moje przyjaciółki nie wiedzą o takich ziołach, może wiedzą, ale nigdy nie poruszyły tego tematu. Podejrzewam, że nie jest to wiedza dla wszystkich. - oczywiście, mogłam się mylić. Jednak byłam pewna, że odpowiedź Williama da mi lepszy obraz rzeczywistości.

Lubiłam, gdy wspominał o swojej żonie. Byłam ciekawa kim ona była, to raczej oczywiste. Chciałam wiedzieć, jaką była osobą, czy ona zauroczyła Williama czy on ją? Czy poznali się przypadkiem czy było to bardziej zaplanowane? Było to małżeństwo z miłości? Dlaczego nie chcieli więcej dzieci?
Nie była to moja sprawa, nie miałam w tym żaden biznes. Dlatego zazwyczaj nie naciskałam za mocno aby odnaleźć odpowiedzi na moje pytania. Zazwyczaj. Jedno pytanie cisnęło mi się na usta, ale nie zapytałam go od razu. Czekałam aż się ubierze, a gdy wspomniał na co miał ochotę i o deserze uśmiechnęłam się do niego.
- Znam miejsce, gdzie mają najlepsze kluseczki w sosie. Możemy tam iść. - wspomniałam, gdy wychodziliśmy z apartamentu Williama. Zakryłam się lepiej czując chłodniejszy wiatr i zaczęłam nas kierować w stronę restauracji, która w sumie nie była za daleko.
Gdy dotarliśmy na miejsce nie było za wiele osób i bez problemu dostaliśmy stolik. Poprosiłam o miejsce przy oknie i zadowolona spojrzałam przez pobliskie okno uznając, że widok nie był taki zły. Zamówiłam sobie gęstą zupę kremową, która bez problemu pomoże mi się rozgrzać w każdą zimową pogodę. Kiedy kelner odszedł usiadłam wygodniej na krześle spoglądając na Williama.
- Ta twoja żona - zaczęłam, patrząc mu w oczy i obserwując jego reakcję. - Kochałeś ją? - William za często o niej nie wspominał i mogłam zrozumieć dlaczego. Jednak jako jego przyjaciółka chciałam wiedzieć o jego przeszłości, te dobre i te złe części.