Guardian Demon

Dovie. Lubiłam, jak brzmiało to małe zdrobnienie z jego ust. Ciężko było nie pomyśleć o zeszłej nocy, gdy poprosiłam go aby częściej tak się do mnie zwracał. Musiałam odwrócić od niego wzrok, inaczej cały czas myślami byłabym z powrotem w mojej sypialni, z Williamem na łóżku. Zioła w kieszeni mojego płaszcza zrobiły się nagle znacznie cięższe i byłam znacznie bardziej świadoma ich
Jednak wzrokiem wróciłam do Williama, gdy wspomniał o Vincencie. Patrzyłam na niego z rozbawieniem, gdy z takim niespodziewanych zaangażowaniem wybierał jedzenie dla kota. Nie sądziłam, że znał się na kotach lub był ich jakimś wielkim miłośnikiem. Może kiedyś miał takiego zwierzaka?
Nie miałam problemu z tym aby kupić kiełbasę dla kota, czy nawet trochę sera, ale jajko? Uznałam, że nie będę aż tak rozpieszczać kota i kupiłam kilka kawałków wędliny z serem. Ostatnie co bym chciała to nosić Vincenta wszędzie, bo samemu jest mu za ciężko. Vincent lubił odpoczywać obok, spał kiedy tylko miał okazję, rzadko się bawił, a gdy nie było go obok to gdzieś się ukrywał, zapewne aby dalej spać i leniuchować gdzieś, gdzie nikt go nie znajdzie i nie będzie mu przeszkadzać. Zdecydowanie rozpieszczony kot.
- Jeżeli chcesz go tak karmić to zaproś go kiedyś do siebie i przygotuj mu kolację - zażartowałam, gdy zapłaciłam za wszystko. Nawet ubrałabym Vincentowi obrożę z kokardką aby był odpowiednio ubrany.
Nie potrzebowałam nic kupować dla siebie i Sebastiana. Spodziewałam się, że Anna jutro wróci, najpóźniej pojutrze. Nie chciałam robić zakupów, bo kobieta sama się tym zajmowała i wiedziała najlepiej co będzie potrzebować.
- Lub możesz coś przygotować dla mnie, Sebastiana i Vincenta - zaproponowałam, ale wątpiłam, że się zgodzi. - Anna niedługo wróci, a cokolwiek ja bym nie przygotowała, nawet jeżeli miałabym jedynie pokroić kiełbasę, to Sebastian tego nie dotknie. Obawia się, że go zatruję, specjalnie lub nie.

Rozumiałam zmartwienie Williama, czy to o stan Sebastian, jego zdrowie i jego reakcję, gdyby teraz zobaczył swojego przyjaciela. Chociaż według mnie nie miał powodu.
- Prędzej czy później Sebastian będzie musiał się pogodzić z faktem, że będzie ciebie widział chociaż od czasu do czasu. Mógłby więc przestać zachowywać się, jak obrażone dziecko. - westchnęłam, niepotrzebnie się denerwując. W końcu, nie na tym chciałam się skupić. - Przyjdź. Możesz nawet zostać, jeżeli chcesz. Nie pozwolę Sebastianowi wykopać cię z mojego domu. - chciałam mu to obiecać, bo nie chciałam aby mój brat tak traktował Williama. Wiedziałam, że zapewne mój brat nie jest przyzwyczajony do tego, że nie ma kontroli, nie ma mocy, nie jest autorytetem w naszym domu, więc szuka nawet głupich, dziecinnych powodów aby chociaż mógł tupnąć nóżką i ogłosić całemu światu swoje niezadowolenie.
Uśmiechnęłam się pod nosem, patrząc na Williama. Nie mogłam tego dokładnie ująć w słowa, ale noc pasowała do urody Williama. Zapewne jakieś stare ciotki by uwierzyły, że musi to oznaczać, że William urodził się w nocy, w towarzystwie księżyca, które teraz śledziło nas całą drogą z powrotem do domu.
Zatrzymałam się na chwilę przed bramą, stojąc naprzeciwko od niego.
- Przyjdziesz? - wiedziałam, że gdyby ktokolwiek zauważył, że zapraszałam Williama do swojego domu drugi dzień z rzędu wyszłyby z tego niemałe plotki. - Jeżeli nie pogodzicie się ze Sebastianem możemy dodać drewna do ognia - mój uśmiech stał się odrobinę złowieszczy. - Mogłabym ciebie przed nim pocałować. Ciekawe, czy szybciej wybuchłoby mu serce czy głowa? - oczywiście żartowałam. W końcu, obiecaliśmy sobie, że będzie to nasz mały sekret. - Widzisz? Takie rzeczy życzę mojemu bratu. Zdecydowanie nie jestem dobrą osobą. - dodałam, otwierając bramę, lekko się o nią opierając i czekając na jego decyzję.

Czasami wolałabym nie martwić się o brata. Jakie życie byłoby wtedy łatwiejsze. Jednak ciężko mi nie spojrzeć na jego twarzy i nie przypomnieć sobie o naszym dzieciństwie, o tym jak bawił się ze mną, gdy rodzice mieli gości i mi się nudziło, czy nawet pomógł mi skraść ciastko przed obiadem.
Tym razem było tak samo. Mimo tego, że ta sama twarz wyglądała teraz inaczej wciąż czułam mieszankę bólu z miłością, którą miałam dla Sebastiana. Mój brat wyglądał okropnie i zapewne czuł się jeszcze gorzej. przez chwilę obserwowałam go i Williama z boku, czekając aż Sebastian odpowie Williamowi. Mój brat jednak milczał. Podeszłam do niego i podałam mu papierową torbę z ciastkami.
- Nie wiesz, że to nieładnie tak ignorować gości? - powiedziałam cicho, ale byłam pewna, że oboje dobrze mnie usłyszeli. Wolałam nie podnosić głosu. Ostatnim razem nie do końca to pomogło.
- Nie pamiętam abym go zapraszał - Sebastian odwrócił wzrok od Williama, wyciągając z torby bułkę cynamonową. Zapewne gdyby wiedział, że William to kupił nie zjadłby ani kawałka dlatego przemilczałam ten szczegół. Podeszłam do kominka aby go rozpalić co niezdarnie mi to na początku wychodziło, ale jakoś się udało. Zaraz zrobi się cieplej. Ciekawe, jak Sebastian mógł tyle wytrzymać w takim mrozie?
Gdy ponownie się odwróciłam w stronę mężczyzn w pokoju mój brat usiadł wygodniej, zajadając się bułką. Zapewne był głodny. Gdybym zostawiła go samego na dłużej czy sam w końcu by sobie coś kupił lub przygotował? Czy raczej jest taką niezdarą, że szybciej umarłby z głodu?
- Ja go zaprosiłam - usiadłam obok brata. Sebastian prychnął.
- Szok roku.
- Jeżeli próbujesz być zabawny słabo ci to wychodzi.
- Próbowałem cię chronić, aby ten... - Sebastian spojrzał kątem oka na Williama z taką nienawiścią jakby sam William był odpowiedzialny za śmierć naszych rodziców. - To zły człowiek. Nie potrzebujemy takich w naszym domu.
- Wiem - westchnęłam, również spoglądając na Williama, ale szybko wróciłam do Sebastiana. - Wiem, że Williama przeszłość jest... skomplikowana. -
- Wiesz o tym, a ty i tak kręcisz się wokół niego? - Sebastian podniósł odrobinę głos, odkładając bułkę i torbę na pobliski stół.
- Kto powiedział, że to nie on kręci się wokół mnie? Słuchaj, William jest naszym przyjacielem. Nigdy nie dał nam powodu abyśmy inaczej o nim myśleli. My również nie jesteśmy świętymi.
Sebastian pokręcił głową. Nie chciał słuchać głosu rozsądku. Może po prostu potrzebuje trochę więcej czasu. Najlepiej aby spędził ten czas z Williamem. Może w taki sposób przypomni sobie o ich przyjaźni i jak pozytywnie o nim mówił, gdy najpierw się spotkali i opowiadał mi o nim przy śniadaniu lub kolacji.
- Byliśmy dzisiaj w nowej cukierni - zmieniłam temat na bardziej prosty i lekki. - Pamiętałam, że lubisz bułki cynamonowe i mieli również inne słodkości. Jeżeli nie chcesz nie musisz częstować Williama, skoro nie przepada za słodkimi rzeczami.
- Powinienem był wiedzieć, gdy tylko o tym się dowiedziałem, że coś z tobą jest nie tak - odparł Sebastian, nie patrząc w stronę Williama, ale przynajmniej kierując słowa w jego kierunku. Słowa nie pełne jadu. Progres.

Przysłuchiwałam się rozmowie pomiędzy Sebastianem i Williamem z lekkim skołowaniem. Zmarszczyłam brwi, gdy mój brat rzucił komentarz na temat Vincenta, a raczej ogólnie zwierząt, i... demonów? Jeżeli chciał obrazić Williama to powinien był bardziej się postarać. Spojrzałam na mojego przyjaciela z nadzieją, że jego reakcja coś wyjaśni. Niestety, myliłam się. Nie miałam jednak nawet szansy zapytać ich o co im chodziło, bo Sebastian skierował swoje niezadowolenie w moją stronę.
Zamrugałam kilka razy, patrząc na Williama. Miał rację, chyba trzeba było wyjaśnić pewne sprawy powiązane ze mną i Williamem. Czułam spojrzenie Sebastiana na sobie, niecierpliwie czekając aż wyduszę z siebie co nas łączy, a raczej co nas oficjalnie "nie łączy". Ta nasza mała sytuacja stała się bardziej skomplikowana...
- Wiesz, że plotki na nasz temat krążą o nas od śmierci rodziców?
Sebastian uniósł lekko brew i po chwili przytaknął.
- Ludzie również lubią rozmawiać na temat Widows Circle, więc wiem, że jestem łatwym celem na trochę głośniejsze ploteczki. Wiem, jaką mam reputację przez Alberta i Roberta, więc gdy nagle pojawił się ktoś z poza miasta... - zerknęłam w stronę Williama. - Ktoś inny, ktoś czarujący, ktoś kto mógłby sprawić, że wredna, bez serca panna Parker w końcu znalazła sobie potencjalnego męża myślisz, że ludzie nie rozmawialiby na ten temat?
- Może i tak, ale wciąż nie rozumiem.
Westchnęłam ciężko, siadając bardziej twarzą w stronę Sebastiana i patrząc mu w oczy. - Udawaliśmy. To wszystko było małym przedstawieniem dla całego Londynu aby odgonić ich uwagę od innych plotek. Plotek na twój temat.
Sebastian wywrócił oczami. - Niby o czym mieliby plotkować?
- Może o twoim chłopaku w Birmingham - mój brat chyba przestał przez chwilę oddychać. - Może o tym, że wysyłasz mu pieniądze podczas gdy twój hotel powoli upada.
Sebastian spojrzał kilka razy pomiędzy mną, a Williamem. Widziałam, że nie czuł się komfortowo. Zapewne próbował rozczytać z naszych twarzy czy mówiłam prawdę.
- Udawałaś aby reputacja naszego hotelu nie ucierpiała - mruknął do siebie, w końcu coś kliknęło w jego głowie i Sebastian wydusił z siebie mały śmiech. - Czyli nie jesteś w nim zakochana? To tylko kolejne twoje kłamstwo?
Nie odpowiedziałam od razu co może było błędem. Zastanowienie się znaczyło, że były jakieś uczucia, których sama jeszcze nie rozumiałam. Było to niczym potwierdzenie, że sama nie wiedziałam co było tak na prawdę kłamstwem i kogo okłamywałam.
- Szybciej bym rzuciła drugim butem w jego stronę - w końcu dałam odpowiedź, z której Sebastian był zadowolony chociaż nie do końca.
- Od ciebie też chcę usłyszeć odpowiedź - Sebastian zwrócił się do Williama. - Obiecaj mi, że nigdy nic nie czułeś i nigdy nie będziesz prosić o rękę mojej siostry.

Byłam w małym szoku czując usta Williama, jednak mój szok szybko znikł, gdy przyjaciel zrobił to samo ze Sebastianem. Najwyraźniej jemu ten pocałunek się nie spodobał. Zacisnęłam usta aby się nie roześmiać, jednak nie wytrzymałam i gdy William wyszedł zaśmiałam się z tej całej sytuacji. Sebastian mruknął coś pod nosem, wziął Vincenta w dłonie i gdy położył się na kanapie postawił sobie kota na brzuchu. Vincent pokręcił się trochę aby znaleźć sobie wygodne miejsce, ale chyba był zadowolony z takiej opcji na wieczór.
- Jeżeli spróbuję coś ugotować zjesz? - zapytałam brata, który najwyraźniej nie chciał dalej ze mną rozmawiać na temat biznesu, jego związkach czy moich. Postanowiłam nie naciskać. Miałam przeczucie, że Sebastian sam do mnie z tym przyjdzie gdy sobie wszystko przemyśli.
- Lepsze to niż nic - odpowiedział. Miałam nadzieję, że powie "nie, poczekam na Annę" i nie będę musiała siedzieć w kuchni. Sama zaproponowałam, więc nie mogłam narzekać. Wstałam i za nim poszłam do kuchni wyciągnęłam z kieszeni płaszcza zioła, które kupiłam. Gdy próbowałam wymyślić i przygotować jakąś kolację zaparzyłam również sobie herbatę z ziołami, które ładnie pachniały, ale smak był taki sobie. Zrobiłam kwaśną minę, ale popijałam z kubka co jakiś czas.
Podczas kolacji Sebastian zapytał mnie jak było w Birmingham. Tak, jak on omijał tematu Ralpha, ja również nie wspomniałam o jego kochanku. Również nie zamierzałam dzielić się z bratem tym, co się wydarzyło pomiędzy mną i Williamem. Taka lżejsza rozmowa dała mi nadzieję, że wszystko jakoś się ułoży, że pomimo zmian w naszym życiu mój brat do pewnego stopnia wróci do siebie.
Nakarmiłam również Vincenta, który był zadowolony z kiełbasy, którą dla niego kupiłam. Uśmiechnęłam się pod nosem, ciesząc się, że kot wszystko zjadł i jeszcze oblizywał się po pyszczku. Gdy chciał to potrafił być uroczy.
Ze spokojniejszym sercem poszłam do swojego pokoju. Zapaliłam w kominku aby lepiej mi się spało i gdy umyłam twarz, przebrałam się i znalazłam książkę do czytania w pokoju zrobiło się znacznie cieplej i przyjemniej. Jednak gdy usiadłam na łóżku, gotowa aby zacząć czytać wciąż czułam pewną pustkę. Trudno, musisz się przyzwyczaić, że jego obecność jest tymczasowa, nie codzienna. Przecież wcześniej zasypiałam sama bez problemu. Byłam pewna, że ponownie będę mogła się przestawić to samotnych nocy.

Obudziłam się z niewielką chęcią aby wstać. Chociaż po słońcu za oknem mogłam stwierdzić, że było po porze śniadaniowej, a skoro Anny nie było nikt mnie nie obudził o “odpowiedniej porze”. Wstałam dopiero, gdy Sebastian do mnie zapukał pytając się, gdzie może coś znaleźć. Chyba próbował coś ugotować. Ledwo co wstałam z łóżka i pokazałam mu co gdzie zazwyczaj jest. Obserwowałam przez chwilę, jak próbuje owsiankę dla nasz przygotować, ale marnie mu to wychodziło. Sama spróbowałam i z lekkim upokorzeniem przyznałam, że wcale nie byłam taka lepsza od brata.
Nie zamierzałam dzisiaj wychodzić, więc ubrałam się w coś prostego i zostawiłam włosy tak, jak były. Dlatego gdy usłyszałam pukanie do drzwi spojrzałam na Sebastiana. Bez wymiany słów mnie zrozumiał i westchnął, ale wstał i podszedł do głównych drzwi podczas gdy ja ledwo wychyliłem się z salonu. Byłam trochę zaskoczona, gdy usłyszałam głos Williama, ale również mi ulżyło, bo to znaczyło, że nie musiałam się przebrać i lepiej przygotować. Wyszłam na korytarz, gdy Sebastian zaprosił Williama do środka. Uśmiechnęłam się lekko na przywitanie.
-No proszę, co za zaszczyt mieć pana Lightwood’a w naszym domu.
-Przyszedł aby pomóc w kuchni - wytłumaczył za nim sam William mógł. Spojrzałam z lekkim rozbawieniem na mojego przyjaciela. Ostatnim razem, jak coś dla mnie przygotował jego potrawy nie były takie złe, zdecydowanie lepsze od tego co Sebastian mógł wymyślić.
- W takim razie pokażę tobie gdzie wszystko jest - w końcu, oficjalnie nie powinien mieć takiej wiedzy. Sebastian nie był zainteresowany gotowanie. Kątem oka zauważyłam, że Sebastian idzie po schodach do góry.
-Na prawdę przyszedłeś nam coś ugotować? - zapytałam, niepewna czy powinnam zaufać Sebastianowi.

Uśmiechnęłam się słysząc słowa Williama do mojego brata. Sebastian o dziwo się posłuchał, co dało mi większą nadzieję, że ich relacje się poprawią. Skupiłam się bardziej na Williamie słysząc jego pytanie. Na co miałam ochotę? Prawda była taka, że sama nie wiedziałam.
Podeszłam do niego bliżej, patrząc mu w oczy.
- Hmm, chyba mam ochotę na ciebie - szepnęłam aby się upewnić, że Sebastian mnie nie usłyszy. Byłam ciekawa jego reakcji, czy takie flirtowanie go zawstydzi, zrobi krzywą minę lub może mu się spodoba. Jednak nie czekałam na jego odpowiedź i sięgnęłam po dwa fartuchy Anny i podałam jeden Williamowi. Zawiązałam drugi wokół swojego pasa i sięgnęłam po chustę, aby jakoś związać sobie włosy. Nie planowałam więcej próbować gotować, ale nie chciałam zostawić Williama z tym wszystkim samego.
- Nie wiem, co można prostego ugotować. Ziemniaki? Tylko z czym? - skrzyżowałam ramiona i rozglądając się po kuchni, szukając inspiracji.

William miał rację. Sebastian był w znacznie lepszym humorze. Prawie jakby nigdy się śmiertelnie nie obraził na Williama. Przyjrzałam się mężczyźnie i sama próbowałam się nie roześmiać. Wyglądał uroczo z tym fartuszkiem. Nawet mu pasował czego się nie spodziewałam i chyba dlatego mnie to rozbawiło.
- Może, ale chyba sobie odpuszczę - powiedziałam i sama sięgnęłam po kilka marchewek aby pomóc z obieraniem ich. Byłam świadoma tego, że to ja zazwyczaj pierwsza go całowałam czy sięgnęłam po niego aby się jakoś przybliżyć. Nie chciałam być zbyt nachalna. To wszystko wciąż było dla mnie nowe i wiedziałam, że miałam szczęście, że mogłam uczyć się tego wszystkiego bez obawy, że William mnie wyśmieje.
Przez chwilę zastanowiłam się czy powinnam mu powiedzieć, że wczoraj wypiłam po raz pierwszy zioła i na razie nie czułam żadnych efektów ubocznych. Czy coś takiego w ogóle by go interesowało? Czy powinien wiedzieć o takich rzeczach? Gdyby był tylko moim przyjacielem może bym się z nim czymś takim podzieliła, ale nie jesteśmy tylko przyjaciółmi.
- Dobrze widzieć, że Sebastian czuje się bardziej… komfortowo i jest bardziej spokojny - powiedziałam jednocześnie skupiając się na tych nieszczęsnych marchewkami. Jak Anna mogła gotować cały czas, cały dnie? Było to takie nudne.

Jedynie przytaknęłam i zaczęłam obierać ziemniaki. Co jakiś czas jednak zerkałam w stronę Williama. Śledziłam go wzrokiem, gdy szukał czegoś lub gdy zaczął nucić coś pod nosem. Uśmiechnęłam się pod nosem. Nigdy wcześniej nie widziałam Williama od tej strony. Chyba nawet podobało mu się takie wspólne gotowanie.
Zauważyłam łzy w jego oczach, gdy po raz kolejny spojrzałam na niego kątem oka. Przez chwilę się martwiłam, że coś się stało, ale widząc, że kroi cebulę miałam ochotę się zaśmiać. Skończyłam obierać ziemniaki i użyłam rękaw swojej sukni aby wytrzeć jego łzy.
- Oh, biedny biedaczek - powiedziałam z nutką sarkazmu, uśmiechając się szerzej. - Cebula cię zraniła? Powiedziała tobie coś niemiłego? - zażartowałam, gładząc jego policzek. Przesunęłam się bliżej abym mogła złożyć drobny pocałunek, gdzie znalazła się kolejna pojedyncza łza. Nagle usłyszałam głośne miauczenie, które jakby pojawiło się znikąd. Musiałam przyznać, że trochę mnie to przestraszyło.
Gdy spojrzałam w dół ujrzałam Vincenta, który siedział na środku pokoju i patrzył się na mnie i Williama. Leniwie machał ogonem i ponownie wydobył z siebie ten irytujący krzyk.
- Jezu Chryste, co tym razem? - wywróciłam oczami, odsuwając się od Williama aby sprawdzić co z kotem. Może był głodny? Jednak gdy tylko wzięłam krok w jego kierunku Vincent podbiegł do krzesła w kącie pokoju, wskoczył na niego i usiadł, ponownie gapiąc się na nas.
- Co? Pilnujesz nas? Jesteś teraz panem tego domu? - zapytałam kota, kładąc dłonie na biodrach i lekko uniosłam brew, jakby czekając na odpowiedź od kota. I może Vincent mnie zrozumiał, bo kilka razy zamiauczał. Pokręciłam głową i spojrzałam na Williama. - Wiesz, o co mu chodzi? Zazwyczaj tak się nie zachowuje. Chyba, że jest głodny czego szczerze wątpię. - pod koniec ponownie przeniosłam swój wzrok na kota. - Wiesz, ile kotów jedynie może pomarzyć życia w warunkach, jak ty masz? A tobie jeszcze jest nie dobrze?

Sebastian wrócił szybciej niż się spodziewałam. Zapewne był zmotywowany aby jak najszybciej wrócić do domu aby się ogrzać i coś zjeść. Po jego pytaniach o obiad i herbatę zdecydowanie było widać, że był głodny i niecierpliwy. Wymieniłam spojrzenie z bratem, gdy William wrócił do gotowania. Sebastian wywrócił oczami na przyjaciela, ale bez większego marudzenia nakrył do stołu w salonie. Sebastian nie przepadał za jedzeniem posiłków kuchni. Według niego tylko dzieci i służba je w kuchni. Ciekawe, gdzie to usłyszał.
- Może trzeba być z nim trochę bardziej ostrożnym - szepnęłam do Williama, gdy Sebastian był w drugim pokoju. - Dopiero co wasze relacje zaczęły się poprawiać i Sebastian wciąż nie wrócił do siebie. To jedynie sugestia abyś mówił do niego bardziej łagodnym tonem. - nie chciałam traktować brata, jak dziecko, ale czasami tak się zachowywał, więc podobne podejście mogłoby na niego zadziałać.
Zaparzyłam dla wszystkich herbatę i zaniosłam filiżanki do jadalni, gdzie obrus i sztućce były ładne zaprezentowane na stole. Sebastian musiał przed chwilą skończyć, bo gdy weszłam akurat kierował się w stronę salonu.
- Idę się położyć - wytłumaczył i zrobił tak, jak powiedział. Może nie powinien był wychodzić na zewnątrz w takim stanie? Będę musiała mieć go na oku dopóki Anna nie wróci. Spojrzałam na zegar w pokoju, zastanawiają się kiedy kobieta wróci do domu. Następnym razem zatrudnię tymczasową pomoc, głównie dla Sebastiana. Wcześniej jakoś nie narzekał na jej brak, ale z wiekiem chyba to się zmienia.
Wróciłam do kuchni i do Williama, rozglądając się za jakimiś ziołami czy olejkiem dla Sebastiana.
- Chyba po obiedzie będę musiała pójść po doktora Walsha aby sprawdził Sebastiana. Zostaniesz tu z nim po obiedzie czy pójdziesz ze mną?

Chciałam zaprotestować. Nie wiedziałam czy William znał adres doktora. Do tego może gdyby Sebastian spędził więcej czasu sam z Williamem to ich relacje szybciej by się poprawiły. Jednak gdy zobaczyłam jak William ściąga z siebie fartuch było to dla mnie znakiem, że sam zdecydował i tak na prawdę nie chciał wiedzieć co myślałam. Trochę mnie to zdenerwował, ale ugryzłam się w język. Nie było powodu aby kłócić się teraz z Williamem.
- Jasne - mruknęłam niezadowolona i również ściągnęła swój fartuch, rzucając go na pobliskie krzesło. Powoli zaczęło mnie denerwować to, że zazwyczaj to William ma rację, a ja muszę się jakoś poprawić czy dopasować. Kiedyś taka nie byłam. Kiedyś szybciej ktoś by dostał ode mnie z liścia lub prosto w twarz gdyby sugerował coś nie po mojej myśli. A teraz mimo tego, że teoretycznie miałam więcej władzy nad swoich życiem to jakoś pozwałam Williamowi kierować się według jego woli.
Próbowałam się uspokoić, bo w końcu William był tutaj z własnej dobroci serca. To nie była jego wina, że mnie to dzisiaj denerwowało. Nie chciałam aby uznał mnie za niewdzięczną babę.
- Lepiej idź po lekarza. Będę miała oko na Sebastian i na obiad, jak prawdziwa, uporządkowana dama. - nie mogłam do końca zdusić w sobie moją nagłą zmianę w samopoczuciu i nie zamierzałam się tłumaczyć. Wyszłam z kuchni i udałam się do salonu, gdzie Sebastian leżał ponownie na kanapie i czytał dzisiejszą gazetę. Usiadłam na pobliskim fotelu z westchnięciem.
- Co z tobą?
- William idzie po doktora Walsha.
Sebastians odsunął od siebie gazetę aby mógł spojrzeć na mnie.
- Coś się stało? - idiota nawet nie pomyślał, że to dla niego byłby lekarz.
- Gorzej się poczułam. Myślę, że się przeziębiłam podczas balu. Wolę sprawdzić co to może być za nim pojadę do hotelu.
Sebastian myślał nad czymś przez chwilę w ciszy. - Powinnaś bardziej dbać o siebie - jedynie powiedział w moim kierunku za nim wrócił do swojej gazety.

Możliwe, że niepotrzebnie obraziłam się na William. Możliwe, że zachowałam się, jak małe dziecko. Sam fakt, że te myśli przyszły mi do głowy jedynie pogorszyły mi humor, bo znaczyło to, że mimo wszystkiego William miał rację. Kuźwa, święty i wszystkowiedzący się znalazł. Czemu mnie to denerwowało? Chyba część mnie wciąż chciała się buntować, a skoro nie mogłam tego robić ani w Widows Circle, ani ze Sebastianem jedynie pozostał mi w tej kwestii William. Przynajmniej tak próbowałam jakoś to wszystko wytłumaczyć.
- Możesz do jasnej cholery przestać? - Sebastian zmrużył oczy patrząc na mnie. Uniosłam lekko brew. - Nie rób głupiej miny. Widzę, że coś cię gryzie, a ja nie mogę w spokoju czytać.
- Czy tobie przeszkadzam? Przecież tylko siedzę i nic nie robię.
- Właśnie to mnie niepokoi, bo niby od kiedy siedzisz w jednym miejscu, cicho niczym mysz? Do tego w domu. Stajesz się żywym posągiem jedynie jak coś cię martwi.
- Teraz się mną martwisz?
- Czyli jednak coś jest na rzeczy - Sebastian usiadł, odkładając gazetę na bok. - I zawsze się o ciebie martwię. Możemy się ze sobą nie zgadzać, ale to nie zmieni faktu, że jesteś moją siostrą. Teraz mów o co chodzi.
Sebastian grzecznie czekał, a ja nie wiedziałam co powiedzieć. Raczej nie mogłam mu powiedzieć, że denerwuje mnie to, że mam przyjaciela, który bezinteresownie mi pomaga i doradza, że czasami po prostu nie mogę się do tego przyzwyczaić i najwyraźniej dzisiaj trafiłam na taki dzień.
- William cię zdenerwował? - teraz on czyta mi w myślach? - Wcześniej wszystko było w porządku, a teraz siedzisz tu jakbyś planowała jak go zamordować. Zgaduję, że coś poszło nie tak, gdy zostawiłem was w kuchni.
Nawet gdybym chciała odpowiedzieć nie miałam na to szansy. Usłyszałam, jak główne drzwi się otwierają. Wstałam i wyszłam na korytarz i ujrzałam doktora Walsha z Williamem.
- Witam, panno Parker. Słyszałem, że coś panience dolega.
- Chyba tak. Proszę usiąść w salonie. Może trochę herbaty?
Mężczyzna pokręcił głową i wszedł do salonu. Zatrzymał się w miejscu, gdy ujrzał Sebastiana. Mój brat był lekko skołowany zachowaniem lekarza.
- Doktor Walsh - krótko się przywitał z gościem.
- Panie Parker, jak pan się czuje? Jest pan strasznie wychudzony. - doktor Walsh usiadł obok Sebastiana i zaczął go sprawdzać. Zapewne później mnie sprawdzi, Sebastian zdecydowanie bardziej potrzebował jego uwagi. Kątem oka spojrzałam na Williama, ale szybko wróciłam do obserwowania Walsha i Sebastiana.
- Dziękuję - szepnęłam do Williama, krzyżując ramiona.