Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


On (demon) - Noé
Ona (człowiek) - Yulli

Dove Rachel Parker

Dove na szczęście przestała mieć taką nieszczęśliwą minę i jakby odrobinę wrócił jej już humor. I dobrze, bo zupełnie nie miałem pojęcia co zrobić, gdyby jednak jej nie przeszło.
- Jasne, wracajmy - kiwnąłem głową, zgadzając się z kobietą. Było całkiem późno, a musieliśmy się jeszcze wyspać i po południu iść na stację. Odpoczynek był dobrym pomysłem, a mimo to Dove chyba nie do końca się spieszyła do spania. Uniosłem brew, słuchając jej propozycji i trochę mnie zdecydowanie zaskoczyła tym, że jeszcze nie była zmęczona.
- Nie będziemy więcej już pić w pokoju, bo znów się pochorujesz. Kart nie mam przy sobie, żeby grać. Ale nie rozumiem, dlaczego proponujesz tańczenie w pokoju - zaśmiałem się już na korytarzu w drodze do pomieszczenia. Przecież dopiero co o tym rozmawialiśmy. Nie podobało się jej, nie miałem w planach jej męczyć więcej, co więc sobie wymyśliła?
- A może ty się wstydzisz przy innych? - spytałem. To też było jakieś wyjaśnienie jej zachowania. Trochę zabawnie by to wyglądało, nie mogłem zaprzeczyć.
- Powiedz mi, tak dla mojej własnej ciekawości, czy na tym przyjęciu świątecznym przypadkiem się też nie tańczy? A skoro jesteś tam co roku, to co roku tego nie robisz? - zainteresowałem się. Jakoś sobie tego nie wyobrażałem. - Bo jeśli nie, to nie będę sobie tym głowy zawracać. Ale jeśli tak… przecież idę z tobą jako osoba towarzysząca, chyba nie będziemy siedzieć przy stole cały czas i udawać, że nas interesuje gadanie i rozsiewanie plotek? - uniosłem brew, ciekawy jeszcze kilku spraw, jak na przykład czy innym mężczyznom zawsze odmawiała tańca, lecz się powstrzymałem.

Dove Rachel Parker

Patrzyłem jak Dove rozwiązuję, a następnie zdejmuje swoje buty. Rozmyślałem przy tym nad tym, co mi właśnie tłumaczyła i musiałem przyznać, że miało to sporo sensu. Królowa raczej nie wyprawia balu co tydzień, więc takie coroczne święto musiało ściągać gości z wielu różnych zakątków. I fakt, gdzieś musieli się przy tym zatrzymać i wynająć pokój. Był to istotnie ważny dzień dla właścicieli hoteli, którzy chcieliby zatrzymać gości oraz sprawić, aby chętnie powracali na przyszłość.
- Dove, nie jestem podobny do Sebastiana. Mi wystarczy raz wyjaśnić po co są ploteczki - skrzywiłem lekko głowę, patrząc na nią w bladym świetle lampy. - Nigdy nie zajmowałem się takim biznesem, ale skoro tak twierdzisz, to wierzę ci, że to istotna część balu.
Przeszedłem kawałek dalej, gdzie odstawiłem swoje buty i pozbyłem się marynarki. Chwilę zastanawiałem się nad tym, co mogliśmy robić lecz odpowiedź nasuwała się sama.
- Naucz mnie kroków - powiedziałem, łapiąc się pod boki. - Nie chcę narobić ci wstydu jeśli przyjdzie mi z kimś tańczyć, a na takim balu chyba nie wypada odmawiać. Oczaruję ci w zamian wszystkie damy i będą w twojej kieszeni. A raczej ich pieniądze będą w twojej kieszeni - uśmiechnąłem się szeroko w stronę Dove. - W końcu podobno potrafię być czarujący.

Dove Rachel Parker

Słuchałem uważnie wskazówek Dove. Przyglądałem się również jej stopom i krokom jakie wykonywała, aby na pewno dobrze je zapamiętać. Zdecydowanie mógłbym powiedzieć, że było to całkiem łatwe i nie sprawiło mi trudności. Po kolejnym obrocie oraz upewnieniu się, że nie miałem żadnych problemów z kolejnymi stawianymi krokami, pewniej złapałem dłoń Dove i poprawiłem swoją postawę.
- Myślałem, że będzie trudniej - przyznałem szczerze, spoglądając na kobietę. - Ale jesteś dobrą nauczycielką i bardzo sprawnie ci to idzie. Gdzie się podziała twoja wcześniejsza niezdarność? Chyba naprawdę nie lubisz publiczności - uśmiechnąłem się, robiąc ostatni obrót wraz z Dove. Może miała to wytrenowane do perfekcji, dzięki czemu udawało się jej to idealnie. Ale z drugiej strony jej kroki również nie były całkiem sztywne i potrafiła z siebie coś wykrzesać gdy tylko chciała.
- Jeśli nie czujesz się zbyt zmęczona, możemy przejść do nauki drugiego. Zawsze też możesz mnie uczuć od razu na balu, a teraz iść spać. Wiem, że trochę to nie jest najlepszy czas na takie rzeczy - przyznałem, bo zdecydowanie była to jedyna taka okazja. Po powrocie do domu na następny dzień miało odbyć się to przyjęcie, nie będzie czasu na żadne nauki. Tym bardziej, jeśli w tym czasie Dove miała w planie rozmowę z Sebastianem.
Puściłem dłoń Dove, dając jej chwilę do namysłu. W pomieszczeniu, mimo iż kominek zdążył wygasnąć pod naszą nieobecność, wciąż było ciepło. Wiedziałem jednak, że to nie będzie trwać specjalnie długo, podczas takiej pogody, gdy wiatr wdzierał się w każdą możliwą szczelinę.

Dove Rachel Parker

Kiwnąłem głową na zgodę. Nic na siłę, to w końcu i tak duży sukces, że dała radę nauczyć mnie tego jednego mimo swej niechęci. Dove również zaskoczyła mnie swoją propozycją. Po co chciała to robić? Mówiłem jej przecież, że wcale nie musi jeśli tego nie lubi. Tym bardziej teraz, kiedy z pewnością czuła się już zmęczona. Dove wciąż pod pewnymi względami stanowiła dla mnie zagadkę.
W międzyczasie, kiedy nie było Dove, odszukałem swoją piżamę i zdążyłem się przebrać, zanim kobieta ponownie pojawiła się w drzwiach. Uniosłem na nią spojrzenie, kiedy stanęła przede mną. Myślałem, że rozwiązanie jest już mniejszym problemem, ale nie skomentowałem. Nie nosiłem takich ubrań, może więc rzeczywiście był to istotny problem.
Stanąłem tylko bliżej, by lepiej widzieć sznurowanie sukni i zabrałem się za rozwiązywanie sznureczków. Tylko chyba coś poszło mi nie tak i po chwili zrobił się supeł. Westchnąłem krótko. Chyba wcześniej musiałem być zbyt zdenerwowany i rozproszony przez obecność i bliskość Dove, skoro zrobiłem to tak beznadziejnie. Nie znaczyło to, że teraz nie czułem się zdenerwowany.
- Wybacz - mruknąłem po tym, jak przypadkiem za mocno szarpnąłem. - Wcale nie jest łatwiej rozwiązywać - przypomniałem sobie własne słowa z rana. Wtedy jakoś sprawniej mi to wyszło. Teraz byłem bardziej rozproszony. Złapałem się nawet na tym, że zdecydowanie więcej dotykałem przypadkiem skóry Dove niż powinienem. I że najchętniej dotykałbym jej pleców nie tylko dłońmi, ale wycałował każdy skrawek odsłoniętego ciała. Obraziłaby się za to. Przecież obiecałem, że powstrzymam się od takich gestów, dlatego tylko zacisnąłem zęby, starając się bardziej skupić na suple.
- Gotowe - powiedziałem w końcu, luzując tasiemki do końca i ostatni raz przesuwając palcami po jej skórze zanim się odsunąłem.
Patrząc na Dove uznałem, że zdecydowanie wolałbym robić coś innego niż słuchać, jak czyta kolejne sceny miłosne.

Dove Rachel Parker

Czekałem na Dove kilka chwil wyglądając przez okno. W ciszy wydawałoby się, iż można dosłyszeć muzykę dobiegającą z dołu. Po ulicach hulał wiatr. Miałem tylko nadzieję, że do rana wszystko się uspokoi. Trudno byłoby nam iść w stronę stacji w taką pogodę. I z tymi bagażami. Trzeba będzie wyjść też sporo wcześniej, by na spokojnie dojść i nie wywrócić się na lodzie.
Gdy Dove wyszła już ubrana w piżamę, bez słowa poszedłem za nią do sypialni. Było tu nieco cieplej niż w salonie, dlatego zamknąłem za sobą drzwi, by za szybko nie pozbywać się tego ciepła. Poprawiłem jeszcze swoją poduszkę, ugniatając ją. Dopiero po chwili zorientowałem się co robię i dopiero wtedy się położyłem. Zdecydowanie za dużo nabyłem kocich nawyków. Nawet spanie na brzuchu było o wiele lepsze.
- Jeśli chcesz, tym razem mogę też ci poczytać. Mam wrażenie, że jesteś bardziej zmęczona ode mnie. Albo nawet trochę ty, później trochę ja - zaproponowałem, wsuwając ręce pod poduszkę, by ją objąć i ułożyć wygodniej głowę. Poza tym będę mieć więcej możliwości do wyspania się po powrocie niż Dove. Wcale nie musiała się dla mnie tak męczyć, choć musiałem przyznać, że to bardzo miłe z jej strony.

Dove Rachel Parker

Dove bardzo szybko się zgodziła na moją propozycję. Oznaczało to tylko tyle, że była bardziej zmęczona niż myślałem. Bez słowa zatem przyjąłem książkę z jej dłoni i podniosłem się do siadu. Na leżąco było zbyt ciemno, ta mała lampka przy łóżku niewiele by pomogła.
Zacząłem czytać właściwie tam, gdzie otworzyłem. Nie od środka co prawda, ale nie szukałem momentu, w którym wcześniej skończyłem ją czytać. Pamiętałem początek, gdzie główny bohater zapragnął wyruszyć w podróż życia dookoła świata, co nie do końca podobało się jego rodzinie. Moment, który zacząłem czytać rozpoczynał się od pierwszej podróży, pierwszego nowego znajomego (czy raczej znajomej, co było wręcz do przewidzenia skoro to był romans), poznaniu nowego miejsca, tubylców i tak dalej. Romans między tą dwójką bardzo szybko się rozpoczął, przez co trudno było ocenić czy na pierwszym planie była podróż czy uczucie.
Chyba całkiem sporo przeczytałem zanim odczułem prawdziwe zmęczenie. Dove milczała przez cały ten czas, dlatego spojrzałem na nią, gdy skończyłem rozdział. Miała zamknięte oczy. Nie wiedziałem czy spała, czy jeszcze nie, ale uznałem, że to jednak najwyższy czas, by samemu się położyć. Odłożyłem więc książkę na stolik i zgasiłem lampkę.
- Dobranoc - mruknąłem w stronę Dove, przy czym samemu zwróciłem się twarzą do niej. Teraz była spokojna, jednak nocne mary wciąż nie dawały jej spokoju. Zastanawiałem się przez chwilę, czy Wallflower miała na nią aż tak silny wpływ, czy coś innego było tego przyczyną. W końcu ona została daleko stąd. Chciałbym wiedzieć, jak pomóc Dove uporać się z tym wszystkim lecz ona nie chciała nawet powiedzieć, co jej się śniło po nocach, jakie koszmary wciąż ją dręczyły.
Mając nadzieję, że jednak spała skoro nie otrzymałem od niej odpowiedzi, uniosłem dłoń, by pogłaskać ją po policzku. Dopiero po tym odwróciłem się na drugi bok, przymykając oczy.

    Dove Rachel Parker    

Znów koszmar. Trudno określić, czy ten sam co wcześniej i jeszcze wcześniej, odczuwałem przecież tylko emocje. A były one równie intensywne co poprzednio. Strach, smutek i żal.
Otworzyłem oczy, kiedy tylko wszystko się urwało. Uniosłem dłoń do policzków, aby otrzeć łzy. Skoro ja odczułem to w ten sposób, jak musiała więc czuć się Dove? Z pewnością dużo gorzej ode mnie. Wiedziałem, że też już nie spała, choć za oknem jeszcze słońce nie zdążyło wstać. Słyszałem jak lekko pociąga nosem.
Powoli odwróciłem się twarzą do niej. Dove leżała plecami w moją stronę, skrywając twarz w poduszce. Przysunąłem się bliżej po czym objąłem ją ramieniem. Odnalazłem jej dłoń, ściskając ją lekko.
- Tak mi przykro, że nie mogę ci pomóc - szepnąłem, wolną ręką gładząc Dove po włosach. Może po prostu jeszcze nie potrafiłem. Bolał mnie ten fakt, że nie potrafiłem ulżyć jej w cierpieniu, mimo iż doskonale zdawałem sobie z niego sprawę.
- Ale zawsze możesz mi o wszystkim powiedzieć, jeśli tylko będziesz chcieć - niestety tylko tyle mogłem jej obecnie zaoferować. Wcześniej o niczym nie chciała mi mówić, ale może gdybym lepiej zrozumiał źródło jej koszmarów, mógłbym wtedy jakoś pomóc.

Dove Rachel Parker

Wcześniej nigdy nie słyszałem o okolicznościach śmierci rodziców Dove i Sebastiana. Ona sama nie wspominała o tym nigdy, z Sebastianem też nie mogłem złapać tego tematu. Nie wypadałoby w trakcie luźnej rozmowy pytać go o śmierć rodziców. Wiedziałem tylko tyle, że ciężko chorowali. I że Dove bardzo za nimi tęskni, o tym słyszałem kilkukrotnie. Jednak nie sądziłem, że nabawiła się przy tym takiej traumy.
Jej zaciśnięta dłoń na mojej dłoni, kolejna fala łez, tak samo drżący głos po dłuższej ciszy, wszystko świadczyło o bólu jaki w sobie nosiła. Dlaczego wcześniej nic z tym nie zrobiła? Cały czas milczała, dusząc w sobie wszystkie emocje. Może nawet dlatego zdawała się być dość oschła wśród nowych i nieznanych sobie osób i nie dopuszczała ich do siebie.
- A jak naprawdę wyglądał ten dzień? - zadałem pytanie, które chyba najbardziej mnie męczyło. Wcale nie było to delikatne lecz czy sny w pewnym stopniu nie odzwierciedlają rzeczywistości? Jeśli Dove dręczyły nie tylko koszmary, ale również wyrzuty sumienia i obwiniała się za to, co się stało, nie mogłem jej pomóc tak łatwo.
Ścisnąłem mocniej jej dłoń. Czasem łatwiej wypłakać wszystkie smutki niż je nadal w sobie dusić. Nie zamierzałem przy tym naciskać, jeśli uznałaby, że nie chce więcej o tym mówić. Żałowałem też, że nie będę mieć więcej tak dobrych sposobności, by z nią szczerze porozmawiać, bez świadków i nie martwiąc się o czas.

Dove Rachel Parker

"Jakby ktoś wyssał z nich duszę i chęć do życia" - te słowa kołatały mi się po głowie przez cały czas. Nie mogłem się pozbyć wrażenia, że w stwierdzeniu Dove było o wiele więcej prawdy niż mogłaby kiedykolwiek przypuszczać. Mimo że stało się to już pewien czas temu, wcale nie oznaczało, że przez te lata ktoś bacznie nie obserwował dalszego rozwoju wypadków. Wszystko tylko jeszcze bardziej wzmogło we mnie pewien niepokój.
Chwilę tym, jak Dove skończyła mówić, odsunąłem się od niej na chwilę. Poprawiłem swój koc, narzucając go również na nią. Przy okazji zrobiłem to samo z kołdrą, którą była okryta kobieta. Wtedy na nowo objąłem Dove, bez dzielącej nas już kołdry, tuląc ją mocniej do siebie. Nie mogłem jej o niczym powiedzieć wprost, przyznać, że jej również groziło coś takiego. Jedynie tak mogłem jej przekazać, że nie pozwolę, by ktoś skrzywdził ją w podobny sposób.
- Myślisz, że mogłabyś mu bardziej pomóc, gdybyś od razu zareagowała? Dlatego wciąż masz koszmary? - sama przyznała, że wciąż czuła się bezsilna w snach. Podobnie jak w dniu, kiedy wszystko się zaczęło. - Dove, na taką… chorobę nie było dobrej reakcji. Nawet gdyby lekarz był przy twoich rodzicach cały czas, miał najlepsze leki do dyspozycji. Wiem, że ta strata wciąż bardzo cię boli, ale musisz pogodzić się z tym, co się stało. Nie miałaś na to wpływu - nikt nie miał, jeśli rzeczywiście ktoś pomógł jej rodzicom zapaść na wspomnianą chorobę.

Dove Rachel Parker

- Masz rację, nie powinnaś ich tracić tak szybko. Za wcześnie to się stało i to w tak trudny dla ciebie sposób - w tym jednym zgodziłem się z Dove. Nikt z nich nie był gotowy na to, co się działo, na to, jak miało się to skończyć i dlaczego w ogóle dotknęło to tą rodzinę.
- Nie będę ci mówić, co masz robić - bo najwyraźniej Dove potrzebowała więcej czasu, żeby się z tym pogodzić. Nie mając nikogo przy sobie nie potrafiła wcześniej sobie poradzić ze stratą. Czy Sebastian tak samo to odczuwał? Nie był wiele starszy od siostry, ale to nie oznaczało, że na swój sposób również wciąż tego nie rozpamiętywał.
- Po prostu niech przeszłość nie układa ci przyszłości. Sama zdecyduj, jak będzie wyglądać - pogładziłem kobietę po plecach, chcąc jakoś załagodzić jej złość. Nie miałem nic złego na myśli. Uważałem tylko, że rozpamiętywanie na nowo śmierci rodziców wcale nie przyniesie jej ukojenia, a wręcz przeciwnie. Pamięć można zachować na różne sposoby, niekoniecznie w taki, gdzie noc w noc dręczą ją koszmary.
- Odpocznij jeszcze trochę - powiedziałem, widząc zmęczenie wymalowane na jej twarzy. - Może nie potrafię skutecznie pozbawić cię tych snów, ale jestem tu cały czas. Zawsze pomogę ci się uspokoić - uśmiechnąłem się lekko, prostując bardziej ręce, by móc w pełni objąć Dove. W końcu mieliśmy jeszcze wystarczająco wiele czasu do wyjazdu, by zdążyła się zdrzemnąć przez jakiś czas.

Dove Rachel Parker

Kiwnąłem głową, potwierdzając ponownie swoje słowa. Zawsze i wszędzie. Miło było też usłyszeć, że i Dove była skora do pomocy. Kto wie, co będzie w przyszłości. Może rzeczywiście nastanie taki dzień, kiedy będę jej bardziej potrzebować niż myślę. Niczego nie mogłem wykluczyć.
Will? Uśmiechnąłem się lekko, słysząc to małe zdrobnienie. Co też tej Dove przyszło znów do głowy. Wydało mi się to nawet nieco zabawne lecz jeśli chciała, mogła mówić w ten sposób. Nie przeszkadzało mi to.
- Śpij dobrze, Dovie - mruknąłem, gładząc jej włosy. Przymknąłem co prawda oczy, ale nie mogłem tak od razu usnąć. Musiałem najpierw nacieszyć się jej bliskością, dotykiem, nawet zapachem. Najchętniej nie wypuściłbym jej z objęć przez długi czas. Mógłbym wszędzie też trzymać ją za rękę, żeby zaraz mi nie uciekła i nie wpadła w kłopoty lub w łapy nieprzyjaznych osób. Albo co najmniej ukryłbym ją przed złymi spojrzeniami. Gdyby tylko mi na to pozwoliła, a wiedziałem, że to nie nastąpi. Chciała być zbyt niezależna, aby pozwolić komuś na coś takiego.
Dopiero gdy byłem pewny, że Dove zasnęła, pozwoliłem sobie samemu na krótki sen. Krótki, bo miałem wrażenie, że ledwie zamknąłem oczy, a już pierwsze promienie słońca mnie obudziły. Dlaczego to okno nie było zasłonięte? Dove ze zmęczenia pewnie o tym zapomniała, a i ja sam nie pomyślałem wcześniej o zasłonach.
Z westchnięciem zmrużyłem oczy, bo nic innego mi nie pozostało. Normalnie pewnie odwróciłbym się na drugi bok lub przykrył kocem aż po czubek głowy, ale w przypadku, gdy Dove zajmowała obie moje ręce było to trochę niemożliwe. Choć spokojnie mogłem znieść tą małą niedogodność w zamian za taki spokój.
Uniosłem tylko głowę, by sprawdzić godzinę. Za niedługo zostanie otwarta restauracja na czas śniadania. Sam nie czułem się głodny, nie miałem również sumienia, by budzić Dove. Zawsze mogliśmy również zjeść coś na mieście, gdybyśmy nie zdążyli tutaj.

Dove Rachel Parker

- Dzień dobry - odpowiedziałem na powitanie, napotykając spojrzenie zielonych oczu. Przyznałem również, że obudziłem się "jakiś czas temu". Pół godziny nie było zbyt długim czasem lecz uznałem, że Dove mogłaby poczuć się odrobinę nieswojo wiedząc, że od tego czasu się jej przyglądałem. Poza tym było to raczej pojęciem względnym i co dla mnie było krótko, dla niej mogło być zbyt długo.
Miałem już zamiar wypuścić Dove z objęć, kiedy tylko zaczęła się kręcić, ale po chwili uspokoiła się i spojrzała na mnie ponownie. Posłałem jej przy tym szeroki uśmiech, bo jej słowa były trochę niespodziewane. Ale również i przyjemne.
- Wiesz co? Ja chyba też - przyznałem, unosząc dłoń z pleców na policzek Dove, ujmując go i gładząc kciukiem ciepłą skórę. Miałem przy tym nieodpartą chęć zsunąć palce niżej, na jej usta, na szyję i… i dlatego zabrałem po chwili dłoń, układając ją pod swoją głową.
- Mamy jeszcze sporo czasu, jak chcesz, możemy dzisiaj nieco dłużej odpocząć. A potem zjeść coś na mieście. W końcu chyba nie będziemy mieć zbyt wiele okazji do tego w domu.

Dove Rachel Parker