Guardian Demon

Nie wiedziałam jak zareagować na objęcie Williama. Jedyne na czym mogłam się skupić to na tym, że chyba połowa restauracji się w nas wpatrowała. Niezręczny uśmiech pojawi się na mojej twarzy chociaż musiałam przyznać, że po chwili gest Williama miał więcej sensu.
Wiem, że chciał dobrze i doceniłam jego słowa. Jednak część mnie zaczęła się zastanawiać dlaczego tak jest. Dlaczego ta "silna kobieta" musi stać za mężczyzną. Może za bardzo czepiam się szczegółów.
- Dziękuję - szepnęłam obserwując jak przyciąga swój talerz. Dziwne, myślałam, że to ja miałam go teraz pocieszyć, a nie na odwrót. Ułożyłam dłoń na kolanie William i lekko go uścisnęłam za nim wróciłam do jedzenia.
- Lepiej skupmy się na jedzeniu, bo w takim tempie za nim skończymy zamkną jarmark lub gorzej, wszystkie dobre rzeczy będą już wykupione. Chcę kupić kilka rzeczy dla Anny. I może kupisz coś wreszcie do swojego mieszkania? Gorzej tam niż w ciemnej piwnicy. - pomimo mojego poważnego tonu uśmiechnęłam się pod nosem.

Przyjrzałam się twarzy Williama. Był zmartwiony, może nawet odrobinę zestresowany tym, że mogłabym z kimś się podzielić jego przeszłością. Rozumiałam jego obawy. W końcu, często tak robiłyśmy w Widows Circle -- uzbierać kawałki informacji od innych aby później podzielić się z resztą kobiet aby wykorzystać to na naszą korzyść. Nie mogłam tego zrobić Williamowi.
- To będziesz nasz sekret - obiecałam mu. Uścisnęłam jego dłoń i ponownie ruszyliśmy w stronę jarmarku.
Pomimo moich słów w restauracji nie oczekiwałam, że wszystko będzie wyprzedane lub jarmark całkowicie zamknięty. Tak, był spory tłum, ale było pełno rzeczy do obejrzenia i potencjalnie do kupienia. Puściłam dłoń Williama, gdy rzuciły mi się w oczy fartuchy w najróżniejsze kolory i wzory. Anna czasami narzekała, że nie mogła do końca doprać jeden ze swoich ulubionych, więc może przydałoby się jej kupić kilka dodatkowych? Zazwyczaj nosiła proste fartuchy w białym lub w jasno beżowym kolorze, ale tutaj było znacznie więcej opcji. Sprzedawca nawet pokazał mi inny rodzaj, specjalnie wyszyty do pracy w ogrodzie. Wiedziałam, że Anna uwielbiała cokolwiek w zielonym lub żółtym kolorze dlatego wzięłam dla niej dwa fartuchy do codziennego użytku i jeden do ogrodu w takich kolorach i wzorach. Byłam pewna, że spodoba jej się ten z żółtymi kwiatami.
Przy kolejnym stoisku zatrzymałam się dopiero, gdy ujrzałam najróżniejsze małe figurki i akcesoria. Był tam mały aniołek, który wyglądał podobnie do tego z kościoła pani Wallflower.
- Mogę w czymś pomóc? - zapytał mężczyzna po drugiej stronie stoiska.
- Ile to kosztuje? - spojrzałam w stronę jednego z zegarków kieszonkowych, próbując zapomnieć o aniołku.
- Oh! Ten akurat to jest najnowszy model ze Szwecji. - mężczyzna wziął zegarek w dłonie, pokazał mi go z każdej strony i wytłumaczył dlaczego ten jest lepszy od innych. Wyglądało na to, że wiedział o czym mówił dlatego zdecydowałam się go kupić.
Udało mi się również kupić kilka ozdóbek świątecznych. Jedyny miałam problem z rzeczami do mieszkania Williama. Skoro chciał mojej pomocy to przecież teraz nie odmówię.
- Nie masz jakiegoś ulubionego koloru? Albo stylu? Nie chciałabym wybrać co mi się podoba, a ty miałbyś później bóle głowy, bo tobie się nie pasuje. Wolisz dużo roślinności w domu? Może bardziej bogaty dywan? - wymieniłam kilka rzeczy, chociaż wiedziałam, że takie rzeczy pewnie będzie musiał kupić gdzieś bliżej domu.

Uniosłam lekko brew spoglądając na kolory, na które wskazał. Nie były to złe opcje, raczej mnie zaskoczyło to, że nie miał ulubionego koloru lub stylu. Wcale mi to nie pomogło. Gdyby nie nasza przyjaźń to bym machnęła ręką.
- W takim razie poszukam czegoś w Londynie. Może przynajmniej trzeba się tutaj rozejrzeć i znaleźć styl, który najbardziej tobie pasuje? Trochę by mi to ułatwiło robotę. - zaproponowałam.
W pewnym momencie usłyszałam krzyki i śmiech dzieci, które najwyraźniej biegały po jarmarku, nie zwracając uwagi na innych. Stanęłam na chwilę obserwując, jak rzucają w siebie śnieżkami. Tylko dlatego zauważyłam, że jedna śnieżka leciała w naszym kierunku i udało mi się jej uniknąć. Spojrzałam przez ramię w kierunku, gdzie poleciała kula śniegu. Próbowałam się powstrzymać i nie zaśmiać się na cały głos na widok biednego Williama ze śniegiem na twarzy. Jednak nie wytrzymałam i pozwoliłam sobie trochę pośmiać.
Chłopiec, który rzucił śnieżką podszedł do nas ostrożnie spoglądając niepewnie w stronę Williama.
- Przepraszam, proszę pana... - powiedział cichutko. Przynajmniej chłopiec był dobrze wychowany i przyszedł przeprosić zamiast uciekać.
- Oj Williamie, nawet mi kogoś przypominasz - wciąż rozbawiona sięgnęłam dłonią aby strzepać trochę śniegu z jego ramienia i z twarzy. Na chwilę objęłam dłonią jego czerwony od zimna policzek. Miał dosyć gładką cerę czego bym się nie spodziewała.
- Na prawdę nie chciałem...
- Spokojnie. Na pewno nie jest obrażony na takiego niewinnego, małego chłopca, prawda panie Lightwood?

Pomogłam Williamowi całkowicie strzepać resztki śniegu i na chwilę zamarłam. Co ja wyprawiałam? Na prawdę się zachowywałam, jakby William był moim partnerem. Chyba te plotki zaczęły mi mieszać w głowie.
- Miałby dobre oko jeżeli specjalnie rzucił śnieżkę w twoją stronę - odpowiedziałam wciąż z uśmiechem na twarzy.
Spojrzałam jeszcze raz w stronę dzieci, które najwyraźniej już wróciły do własnego życia. Przynajmniej ktoś miał radość ze śniegu. Sama bym dołączyła, ale w takim tłumie to cały czas bym na kogoś wpadała. Lepiej nie było robić większego zamieszania.
- Na prawdę nie przeszkadza tobie brak ozdób? - wróciłam do poprzedniego tematu.
- No wiesz co, Williamie, zacznę podejrzewać, że jest z ciebie sztywny burak - w tej chwili bardziej przypominał starego dżentelmena, który stracił całą przyjemność z życia. Wątpiłam, że właśnie tak było z moim przyjacielem.
- Nie masz ulubionego koloru, nie przepadasz za dekorowaniem własnego domu. W takim razie co robisz dla przyjemności? I nie mów mi, że nie masz na to czasu, bo masz wystarczająco czasu aby chodzić do klubu czy na mnie wpadać kilka razy w tygodniu. Na pewno jest coś co lubisz robić w wolnym czasie.

Najwyraźniej udało mi się rozbawiać Williama. Sama uśmiechnęłam się, bo musiałam przyznać, że William miał całkiem przyjemny do ucha śmiech. Trochę zaraźliwy, bo ciężko chociaż nie unieść kącik ust.
Może i był minimalistą, ale może być minimalistą ze stylem. Nie wszystko musi być takie... zwykłe, proste i bez charakteru. Jeszcze mi powie, że najlepszy obraz jest taki, gdy jest całkowicie w jednym kolorze.
- Coś co by tobie mnie przypominało? - powtórzyłam rozbawiona jego odpowiedzią i próbując zignorować aniołka. Nie byłam pewna dlaczego, ale to wspomnienie z kościoła jakoś mnie dręczyło. Poczucie winy to jedno, ale ta nagła chęć aby wziąć ze sobą figurkę była bardziej niepokojąca. Nie kradłam jeżeli nie musiałam.
- W takim razie specjalnie zadzwonię po malarza aby mógł namalować mój portret. Będziesz mógł go sobie powiesić gdziekolwiek zapragniesz. - oczywiście był to żart. Byłabym całkowicie nienormalna, gdybym podarowała Williamowi swój portret.
- I jeżeli lubisz słuchać opowiadań innych to może powinieneś zostać pisarzem do gazety? Lub profesorem. Podobno oni nic nie robią tylko uczą się o tym co ktoś inny zrobił i przeżył aby później przekazać te informacje innym, swoim studentom. Chociaż to oznacza, że czekałoby na ciebie dużo czytania, a wątpię, że czytają romansy. - podrażniłam się z nim trochę. W końcu widziałam tylko jak czytał jedną z książek, które kupiłam podczas wspólnych zakupów.

Czy ja wyglądałam na bibliotekę lub księgarnie? Nie miałam bladego pojęcia co bym mogła polecić Williamowi. Wątpiłam, że chciałby przeczytać którąkolwiek z książek na mojej półce.
Skoro o książkach mowa spojrzałam w kierunku stoiska z najróżniejszymi książkami. Większość jednak nie brzmiała ciekawie, a ja zdecydowanie oceniałam książkę po okładce i tytule.
- Szczerze mówiąc to nie planowałam nic dla siebie kupić - przyznałam. Głównie chciałam skorzystać z okazji i kupić inne potrzebne rzeczy. Niedawno zrobiłam zakupy na to czego najbardziej mi potrzeba, więc nie byłam przygotowana na kolejne zakupy. Jednak pozwoliłam sobie się rozejrzeć i sprawdzić książki obok nas.
- Mogę pomóc? - zapytał sprzedawca. Zacisnęłam usta, bo nie wiedziałam jak go zapytać przy Williamie czy ma jakieś romanse.
- Szukam czegoś bardziej... z gatunku fikcji.
Mężczyzna podrapał się po głowie.
- Mam baśnie... i wiersze. Jednak wątpię, że tego szukasz.
- Baśnie to raczej dla dzieci i nie znam się na wierszach.
- Ah... Przykro mi bardzo, ale nie mam żadnych książek fikcyjnych dla dorosłych - sprzedawca uśmiechnął się niepewnie. Widziałam po jego minie, że czuł się niezręcznie lub może wolał się skupić na innych klientach. Dlatego mu podziękowałam za pomoc i pociągnęłam Williama dalej.
- W sumie, możemy już wracać. Pewnie jesteś zmęczony. - w końcu ledwo co mógł pospać na pociągu i nie chciał odpocząć od razu w hotelu. Mieliśmy sporo czasu do kolacji dlatego nie miałam problemu wrócić do hotelu, pozwolić Williamowi odpocząć, a sama bym mogła dalej się rozejrzeć po mieście.

Zmarszczyłam brwi przysłuchując się Williamowi. Doceniałam to, że się o mnie martwił jednak było to dosyć... dziwne. To nie tak, że nie byłam przyzwyczajona do takiego zachowania. Gdy byłam młodsza to nie jeden mężczyzna uznał, że na dworze jest za zimno lub za ciepło i zaoferował jakieś rozwiązanie aby było mi wygodniej. Czasami jeszcze taki się znajdzie od czasu do czasu i bez poczucia winy lubiłam wykorzystać takie warunki. Jednak tym razem było trochę inaczej, tylko nie wiedziałam co.
Spojrzałam w dół na nasze dłonie. Tak, chciał tylko upewnić się, że się nie zgubię czy ktoś mnie porwie chociaż szczerze wątpiłam, że było to prawdopodobne.
- Możemy wrócić do hotelu i odstawić zakupy. Jeżeli masz chęci i energię to moglibyśmy iść do ogrodu botanicznego. Podobno warto go zwiedzić nawet zimą. - zaproponowałam, gdy wychodziliśmy z najbardziej zatłoczonej części jarmarku. Jednak William wciąż trzymał moją dłoń, jakby nie miał w planach mnie puścić.
- Wiesz, że nie musimy tutaj udawać - zauważyłam i po chwili dodałam z uśmiechem:
- No chyba, że traktujesz tak każdego przyjaciela. Jestem ciekawa, jak spędzasz czas ze Sebastianem. Też trzymacie się za rączkę i planujesz swój dzień na podstawie jego potrzeb. - powiedziałam to wszystko lekkim tonem aby nie obrazić Williama. Lubiłam sobie pożartować, ale byłam rownież wdzięczna za jego towarzystwo w tym lepszych i trudniejszych chwilach.

Musiałam przyznać, że trochę pożałowałam, że cokolwiek wspomniałam o tym, że William wciąż mocno trzymał moją dłoń. Brak jego dotyku tylko przypomniał mi o chłodnym powietrzu. Jednak nie mogłam teraz cofnąć swoich słów i przyznać, że część mnie miała przyjemność z takich gestów.
Dlatego po powrocie do hotelu znalazłam swoje rękawiczki i je założyłam za nim wyszliśmy aby odwiedzić ogród botaniczny. Pytanie Williama przywołało wiele wspomnień z przeszłości, z innego życia.
- Po części. Czasami przyjeżdżałam do Birmingham z mamą i Sebastianem gdy byliśmy dziećmi, ale to było jedynie kilka razy. Za dużo nie pamiętam z tamtych odwiedzin. Od śmierci rodziców próbuję bardziej regularnie odwiedzać Krowthz'a chociaż muszę przyznać nie do końca mi się to udaje. - w końcu, miałam inne sprawy na głowie, ale przynajmniej pisałam do niego listy aby sprawdzić jak się ma, jak jego biznes i czy przypadkiem chciałby odwiedzić nas w Londynie. Nigdy nie skorzystał z zaprosin.
- Ich przyjaźń była dla nich obojgu bardzo ważna i dlatego przez te lata próbuję utrzymać z nim kontakt. Wiem, że moja matka na pewno by się o niego martwiła i chciałaby się upewnić, że jego zdrowy i sobie radzi. Chyba ostatnio rozumiem to bardziej, niż wcześniej.
Kątem oka spojrzałam w stronę Williama. Gdyby coś mi się stało też bym chciała aby ktoś odwiedzał lub pisał listy do Williama. William cały czas mówi, jak bardzo jest zajęty, więc dobrze by było aby ktoś pomógł mu odpocząć od pracy. Chyba pod tym względem na podobny problem co nasz szanowany pracoholik, inspektor Silver.
- Myślę, że polubisz Adriana. To dobry człowiek i pomógł mi zrozumieć biznes hotelowy. Chyba tylko on podejrzewa, że to ja wpływam jakoś na decyzje Sebastiana związane z naszym rodzinnym biznesem.

Przytaknęłam, zgadzając się na plan Williama. Tak jak się spodziewałam nie było za wiele osób w pobliżu. W końcu nie była to jakaś wielka atrakcja o tej porze roku. Poczułam się trochę głupia sugerując dosyć nietypową atrakcję podczas zimowej pogody i chciałam jakoś się wytłumaczyć.
- Wiem, że chodzenie po ogrodzie botanicznym zimą nie jest najbardziej... mądrą decyzją, więc przepraszam jeżeli się nudzisz. Prawda jest taka, że moja matka uwielbiała ten ogród, więc za każdym razem gdy jestem w Birmingham to staram się go odwiedzić. Moja mama kochała kwiaty i najróżniejsze rośliny. To dzięki niej mamy całkiem ładny ogród. - miałam nawet kilka wspomnień z dzieciństwa spędzone w naszym ogrodzie. Czy to zabawa z Sebastianem, czy oglądanie jak mama podlewa i mówi coś do kwiatów, jakby rzucała na nie jakieś zaklęcie.
Raz przyszliśmy do tego ogrodu botanicznego z mamą i z bratem również krótko po tym, gdy spadł śnieg. Nikogo innego nie było, więc razem z Sebastianem rzucaliśmy w siebie śnieżkami. Na chwilę stanęłam i zgarnęłam trochę śniegu, lepiąc z niej kulę. Spojrzałam na Williama spod rzęs i zapytałam:
- Myślisz, że mam dobre oko co chłopiec z jarmarku?

Kpił sobie ze mnie? Postanowiłam skorzystać z okazji i rzucić pierwszą śnieżką. Udało mi się nawet rzucić drugą za nim sama dostałam w ramię. Zaletą (lub też wadą) spędzania dzieciństwa ze starszym bratem było to, że nie lubiłam przegrywać podczas gier. Rywalizacja w sportach czy w zabawach jak bitwy na śnieżki zawsze dodawała mi energii, ale często również zaślepiała mnie pod innymi względami. Dlatego nie przemyślałam moich czynów gdy ponownie rzuciłam śnieżką w Williama, który najwyraźniej myślami był gdzieś indziej.
Zacisnęłam usta aby jakoś ukryć mój uśmiech.
- Wybacz. Jak chcesz możesz mi oddać. - i jakby pokazać mu, że moja propozycja była jak najbardziej szczera ułożyłam dłonie za plecami abym nie mogła się nimi zasłonić.
- I co masz na myśli? Nawet jako dziecko nie bawiłeś się w bitwę na śnieżki? - ciężko mi było sobie to wyobrazić. Przecież to jest niczym instynkt. Gdy tylko spadnie pierwszy śnieg dzieci wybiegają na ulicę aby nacieszyć się zimową pogodą. Dlatego uniosłam lekko brew.
- Jesteś pewien, że nie jesteś sztywnym burakiem?

Nie miał z kim? Ciekawe gdzie spędził swoje dzieciństwo, bo brzmiało to jakby jego rodzice i dziadek mieszkali na środku niczego. Nawet ze swoją żoną lub córką nie porzucał śnieżkami? Jakoś miałam wrażenie, że jego odpowiedział była wymówką i William był... sztywnym burakiem. Byłam ciekawa jaki by był, gdyby trochę się rozluźnił.
Zmrużyłam oczy, ale nie ruszyłam się z miejsca gdy William do mnie podszedł. Ale niemalże skoczyłam w miejscu i pisnęłam z szoku czując śnieg tuż przy skórze. Chciałam trochę porzucać śnieżkami aby się rozgrzać, a nie przeziębić... W sumie, może mój plan nie był do końca przemyślany. Do tego mogłam się domyślić, że zrobi coś takiego. To była jedna z ulubionych taktyk Sebastiana.
- Hej! - krzyknęłam w jego kierunku, cofając się o kilka kroków. Zgarnęłam trochę śniegu i rzuciłam w niego dwoma śnieżkami za nim postanowiłam podbiec do najbliższego drzewa i tam się ukryć na chwilę. Strzepałam z siebie trochę śniegu i kucnęłam aby zrobić kilka śnieżek i mieć je w zasięgu ręki. Dopiero wtedy wychyliłam się, jedna śnieżka w każdej dłoni i celowałam w Williama.

Podczas gdy William rzucał w moją stronę śnieżkami zebrałam więcej śniegu na nowe śnieżki. Jednak gdy miałam już jedną w dłoni i wychyliłam się odrobinę nigdzie jego nie widziałam. Zmarszczyłam brwi i za nim mogłam pomyśleć gdzie mógł tym razem się schować poczułam kolejny szok od mrozu, tym razem na moich policzkach. Krzyknęłam krótko i odwróciłam się w stronę Williama, który najwyraźniej uznał jego niespodziankę za bardzo zabawną.
Oparłam się plecami o korzeń drzewa, czując jak serce mi mocno bije od wysiłku i małej niespodzianki Williama. Zupełnie nie byłam w formie, o tym doskonale wiedziałam.
Wciąż miałam śnieżkę w dłoni i nie chciałam jej zmarnować. William był blisko, więc dosyć leniwie rzuciłam śnieżką w jego stronę, trafiając w policzek. Był to zabawny kontrast od naszej bardziej intensywnej bitwy.
- Remis? - zaproponowałam, używając dłonie aby zakryć lekko piekące policzki i je jakoś rozgrzać.