Guardian Demon

W ciszy słuchałam pomysłów Williama i szczerze mówiąc nie były takie złe. "Poranek zakochanych" zdecydowanie by mnie zaciekawiło, gdybym ujrzała obraz z takim tytułem w muzeum czy galerii. Śniadanie w łóżku i inne "dodatki" były równie dobrym pomysłem, nie tylko dla naszego wymyślonego obrazu, ale również w rzeczywistości. Takie leniuchowanie, czy ucieczka od rzeczywistości na jeden dzień brzmiało niczym niebo na ziemi.
Z drugiej strony, bardziej ambitny i kontrowersyjny obraz również by mnie zainteresował. Nawet jeżeli były to czyjeś fantazje, czasami i w czymś takim można było znaleźć coś pięknego. Nawet jeżeli tytuł obrazu miałby być "poranek pięknej i bestii", a artystą był Ralph. Nie byłam największą fanką jego prac, ale ten jeden obraz, niczym z koszmarów, udowodnił, że Ralph ma jakiś talent i potrafi wywołać uczucia poprzez swoje obrazy.
Zastanowiłam się przez chwilę nad pytaniem Williama.
- Jest tyle opowiadań o miłości w sztuce, niektóre mają setki lat, a ludzie i tak pragną je usłyszeć, zobaczyć, przeżyć taką miłość. Myślę, że zainteresowanie nie zniknie. Pewnie ludziom znudzą się historie i sceny wielkiej, prawdziwej miłości, bo w końcu... Nie zawsze tak jest, prawda? - nie każdy spotka swoją bratnią duszę, było to nierealistyczne. Ale to nie oznacza, że wszystko jest stracone i nie znajdzie się osoby, która będzie ciebie równie kochała.
Objęłam delikatnie policzek Williama, gładząc jego cerę kciukiem. Nie wiedziałam, czy jego ostatnia miłość była tą wielką, jedyną. Nie mówi o niej za wiele, ale zdecydowanie jej utrata była i jest dla niego ciężka. Jednak to nie oznaczało, że nikt już go nie pokocha. Ktoś się znajdzie kto doceni jego towarzystwo i będzie jego pragnął. Ktoś kto będzie pragnął jego czułych gestów i będzie czuł pustkę gdy ich jest ich brak. Jeżeli ja mogłam to zauważyć i pokochać to ktoś inny na pewno się znajdzie.
- Myślę, że ta prosta miłość wciąż intryguje innych. Bez fajerwerków, bez tego wszystkiego. - dodałam, utrzymując uśmiech na twarzy.

Zapewne coś w tym jest. Ludzie pragną i szukają miłości, często podejmują głupie decyzje dla miłości. Zdecydowanie było w tym trochę masochizmu. Czy to może wytłumaczyć dlaczego nawet po tym, gdy William opuściłam swoją dłoń ja nie wzięłam swojej? Czy to dlatego zsunęłam dłoń z jego policzka do jego szyi i delikatnie gładząc jego skórę zatrzymałam dłoń na jego karku? Czułam, że jego mięśnie nie były zrelaksowane i zaczęłam podejrzewać, że może nie chciał mojego dotyku. Uśmiech powoli znikł z mojej twarzy.
- Może i tak, ale ludzie wciąż szukają miłości i pasji poza swoim małżeństwem. Jest tyle ludzi, którzy mają kochanków nawet z obrączką na palcu. Chyba rozsądek jest znacznie słabszy od serca. - jednak mimo swoich słów nie odważyłabym się ponownie go pocałować czy powiedzieć mu o swoich uczuciach. Ten pocałunek był pod wpływem silnych emocji, tych dobrych i złych.
Z drugiej strony... czemu nie? Byłam świadoma, że od kilku dni moje emocje były jednym wielkim bałaganem i nie tylko ja byłam nimi skołowana, ale teraz jakby nad tym trochę dłużej się zastanowić czemu... Czemu takie poranki nie mogą być naszą codziennością?
- Myślisz, że jednego dnia ponownie się ożenisz? - zapytałam, bardziej ciekawa jego odpowiedzi niż chciałam do tego się przyznać. - Kobiety z Widows Circle nie są zbyt zainteresowane drugim małżeństwem. No oprócz Diany, chyba. Jednak wiem, że każdy ma inne opinie na ten temat.

Byłam lekko skołowana jego pytaniem. Nie potrzebowałam za dużo czasu aby zrozumieć co miał na myśli.
- Nie wiem - nie miałam odpowiedzi na jego pytanie. Powinien się czuć zdezorientowany. Gdyby było inaczej to wtedy byłby to inny problem. Czułam rosnące poczucie winy. Mała bańka, gdzie wyobrażałam sobie związek z Williamem, nagle prysnęła i wróciłam do rzeczywistości z konsekwecjami.
- To chyba oczywiste, że coś do ciebie czuję. Nie chcę żebyś mnie dotykał, bo jest mi trudno, to prawda. Jednocześnie jest mi trudno gdy nie mogę lub nie powinnam sama tego robić. Chyba przez chwilę się zapomniałam i chciałam sobie wyobrazić gdybyśmy mieli taki "poranek zakochanych". - przymknęłam oczy na chwilę, biorąc głęboki wdech i wydech za nim ponownie odważyłam się spojrzeć Williamowi w oczy. Próbowałam za bardzo się nie skupiać na jego dotyku i tego, jak trochę drżały moje usta. Czy to zauważył? Czy widział, jak bardzo pragnęłam jego dotyku?
Zawahałam się przez chwilę, ale ostatecznie wzięłam dłoń z jego karku i delikatnie objęłam nią jego nadgarstek. - Mieliśmy sobie dać czas, ale chyba jest to trudniejsze niż myśleliśmy - byłam pewna, że żadne z nas tego się nie spodziewało. To miało być takie proste i tymczasowe. Kilka dni, może tygodni i po sprawie. A tu nawet jednego pełnego dnia nie mogliśmy spędzić bez chociaż jednego małego dotyku. - Przepraszam. Nie wiem jak się zachować w takiej sytuacji. Nigdy nikogo w taki sposób nie pragnęłam i... Na prawdę mi przykro, William. Nie chcę dalej ciebie ranić czy mieszać w głowie. - najłatwiej teraz byłoby wstać i uciec, usiąść w salonie, utrzymać jakiś dystans. Może o to chodziło? Może oprócz czasu potrzebowaliśmy przestrzeni?

Nie miałam odpowiedzi. Sama chciałabym wiedzieć co jest pomiędzy nami, jak można to nazwać, czy jest to coś normalnego i po prostu ludzie o tym nie rozmawiają. Jednak wątpiłam, że była to tylko przyjaźń. Było w tym coś więcej, coś do czego żadne z nas nie chciało do końca się przyznać. Więc co się zmieniło? Czemu teraz nagle odważyłam się być z nim szczera?
Nie chciałam ponownie rzucić "nie wiem" w jego stronę, bo nie była to najlepsza odpowiedź. Dlatego nic nie powiedziałam. Zamiast tego ponownie objęłam Williama, przyjmując każdy jego drobny pocałunek. Również chciałam aby każdy poranek tak wyglądał, aby nie było tego poczucia winy.
- Może trzeba zobaczyć gdzie to nas pokieruje? - zaproponowałam. Już i tak większość naszego towarzystwa myśli, że jesteśmy w sobie zakochani i zapewne jedynie tupają nóżką, oczekując, że niedługo ogłosimy zaręczyny. Więc nie będzie to wielkim skandalem, gdybyśmy przestali udawać, prawda?
- Może nie musimy nic układać, może samo z czasem się ułoży? - zapewne brzmiałam jak idiotka pełnej złudnej nadzieji. Ciężko mi było się skupić, gdy William był tak blisko, gdy mogłam znowu poczuć dotyk jego ust na swoich nawet jeżeli te pocałunki były inne od naszego pierwszego.

Musiałam się zgodzić z Williamem. Jeżeli chcieliśmy aby to życie bardziej pokierowało naszą sytuacją najlepiej by było aby za wiele osób o tym nie wiedziało. Zwłaszcza, że nie chciałam i nie oczekiwałam żadnych zaręczyn. Wtulona w Williama przymknęłam oczy, przypominając sobie o planach mojego brata. Zaręczyny z inspektorem. Prawie całkowicie o tym zapomniałam. Nim też będę musiała się zająć.
- W porządku, wcale mi to nie przeszkadza - szepnęłam w końcu na jego słowa, ponownie obejmując jego kark dłonią. Tym razem zaczęłam powoli rozmasowywać mięśnie. Poprawiłam się odrobinę, wtulając twarz bliżej jego ramienia i szyi. - Niczym z bajek o zakazanej miłości - zaśmiałam się lekko i ponownie poczułam się jak jakaś naiwna idiotka. Wiedziałam, że nasza historia wcale nie jest jak z bajek nie powinnam była oczekiwać czegoś innego. Jednak nie mogłam zignorować faktu, że takie ukrywanie się potrafiło być również całkiem ekscytujące.
- Mój brat może być malutkim problemem skoro już wcześniej domagał się wyjaśnienia - wolałabym nie okłamywać mojego brata, zwłaszcza gdy nasze relacje są dosyć delikatne. Jeszcze kilka tygodni temu uwierzyłabym, że Sebastian zrozumiałby naszą sytuację i utrzymywałby to w sekrecie, ale teraz... Teraz nie wiedziałam czego mogłam od niego się spodziewać.

Przekupić Sebastiana czekoladkami? Rozbawiła mnie ta myśl. Wiedziałam, że pewnie William nie miał dosłownie tego na myśli, jednak wciąż wyobraziłam sobie Williama z pudełkiem czekoladek z kokardką, specjalnie dla mojego brata.
- A może to ja będę musiała ciebie uratować przed strasznym smokiem? - szepnęłam i po chwili złożyłam delikatny pocałunek na jego szyi. W końcu lepiej znałam Sebastiana i mogłam jakoś się z nim dogadać. Po za tym wolałam nie być księżniczką z wieży. Nie chciałam czekać aż rycerz na białym koniu mnie uratuje. Nie potrzebowałam takiego "bohatera".
Z krótkim westchnieniem uśmiech znikł z mojej twarzy na kolejne słowa Williama. Odsunęłam się odrobinę abym mogła spojrzeć mu w oczy. Wolałam w taki sposób rozmawiać o sprawach, zwłaszcza jeżeli chodziło o nadchodzącą rozmowę z moim bratem.
- Czyli on może szantażować, że wykopie mnie z domu, a ja muszę być dla niego uprzejma i wyrozumiała? - znałam odpowiedź na to pytanie. Nie powinnam od razu pokazywać wszystkich swoich kart. Może Sebastian będzie bardziej rozsądny niż przepuszczam? Może po tych kilku dniach ochłonął?
- Wiem, że masz rację. Nie do końca mi się to podoba, ale masz rację.

Wiedziałam, że gdyby z jakiegokolwiek powodu Sebastian mnie wykopie za drzwi to będę mogłam iść do Williama po pomoc. Chociaż na samo wspomnienie jego smutnego mieszkania nie wiem czy bym do niego pobiegła z radością. Pewnie będzie w pracy całe dnie, więc musiałabym znaleźć jakieś zajęcie poza jego mieszkaniem.
Uniosłam lekko brew, gdy skomentował prezent dla Sebastiana. Mamy? My?
- Mamy? W tej kwestii musisz sobie jakoś poradzić. Ja znalazłam prezent dla Sebastiana kilka miesięcy temu i musiałam się nieźle napracować aby go znaleźć. - przecież William nie podpisze się pod krótką notkę doczepioną do prezentu. Gdybyśmy byli małżeństwem to może coś takiego byłoby w porządku.
Przybliżyłam się odrobinę, a lekki uśmiech ponownie się pojawił. - Ale jeżeli ładnie mnie poprosisz to może tobie jakoś doradzę, hmm? - złożyłam delikatny pocałunek na jego ustach. - A czy ja zasłużyłam sobie na jakiś drobiazg? - zapytałam za nim ponownie go pocałowałam, tym razem dłużej. Bardziej chciałam się z nim podroczyć, nie oczekiwałam od niego żadnego prezentu. Sama kupiłam mu zegarek bez większych planów.

Byłam ciekawa co wymyślił William. W końcu nie oczekiwałam niczego, a tu nawet prosił o jakieś poprawki. Zaskoczył mnie tym.
Gdy wspomniał o obiedzie od razu poczułam głód. No tak, ominęło nas śniadanie. Mimo tego musiałam siebie zmusić aby odsunąć się od Williama. Było przyjemnie i wygodnie. Miałam nadzieję, że nie był to ostatni raz.
- W takim razie pójdę się przygotować - wstałam z łóżka od razu kierując się w stronę swojej walizki. Wzięłam suknię, w której przyjechałam do Birmingham i ruszyłam do łazienki aby umyć twarz, przebrać się i zrobić coś z włosami. W tej chwili ciszy mój rozum chciał zwolnić i przemyśleć moje relacje z Williamem. No bo co zrobię, gdy on sobie kogoś znajdzie? Co zrobimy, gdy pojadę do Paryża? Czy wrócimy do bycia przyjaciółmi po moim powrocie?
Niepotrzebnie męczyłam się takimi myślami. Jak oboje stwierdziliśmy, życie pokaże i nami pokieruje. Musiałam jakoś uciszyć swój rozum.
Spodziewałam się, że William przygotowywał się w sypialni, więc gdy tylko wyszłam z łazienki usiadłam na kanapie w salonie aby ubrać buty. Miałam ochotę na coś ciepłego i może słodkiego. Chętnie bym zaszła do tej piekarni, do której poszliśmy z rodzeństwem.
- Myślisz, że mamy czas aby kupić gorącą czekoladę? - zapytałam, wiążąc drugi but. - Jeżeli nie to chociaż na drogę powrotną bym sobie wzięła.

Spakowałam się do końca, co nie zajęło mi za dużo czasu. Próbowałam być zorganizowana i trzymać większość rzeczy w walizce aby się później nie męczyć z szukaniem lub być w pośpiechu. Gdy skończyłam wzięłam swój płaszcz. Z kieszeni wyciągnęłam rękawiczki i gdy je zakładałam podeszłam do Williama.
- Możemy iść po obiedzie. Na pewno również jesteś głodny. Trzeba dobrze zjeść przed podróżą. - uśmiechnęłam się do niego lekko. Spojrzałam w kierunku jego dłoni, poprawiając jedną z rękawiczek. Chciałam sięgnąć po jego dłoń, ale się zawahałam. Lepiej być ostrożnym. Nie wiadomo kto z Londynu jest aktualnie również w Birmingham. Z drugiej strony... Może nikt nas nie rozpozna? Po chwili ujęłam jego dłoń swoją, podnosząc wzrok aby spojrzeć mu w oczy.
- Mogę? Jest na dworze wciąż dosyć zimno, nawet z rękawiczkami. - wymyśliłam małe kłamstwo i wymówkę. Chciałam potrzymać jego dłoń trochę dłużej aby sprawdzić czy takie gesty mi się podobają, czy chciałabym częściej coś takiego robić. W przyjaźni taki gest oznaczał coś innego, było to bardziej niewinne.

Moja walizka wcale nie była taka ciężka. Jedyną dla mnie przeszkodą był śnieg, inaczej bym sobie poradziła i nawet próbowała przekonać Williama, że nie musi brać moich rzeczy. W zamian za jego pomoc, gdy zaproponował abym wybrała gdzie zjemy obiad, próbowałam wybrać miejsce, które mogłoby mu się spodobać.
Zabrałam go do restauracji Monako. Jak nazwa wskazywała, jedzenie jak i wnętrze restauracji było zainspirowane i połączone z kuchnią i kulturą z Monako oraz Francji. A przynajmniej tak chwalił właściciel i z tego było znane to miejsce.
Gdy tylko usiedliśmy do stołu dostaliśmy szklankę z jakimś owocowym drinkiem.
- Mają tutaj dobrego tuńczyka i wołowinę - poleciłam, sama wybierając tuńczyka i spoglądając na ich desery. W tamtej chwili zdecydowałam, że jeżeli faktycznie chcę coś słodkiego to zjem tutaj. Trochę zaoszczędzimy czasu. Do tego ciepłą czekoladę mogę wypić w Londynie, a takiej restauracji tam jeszcze nie ma.
- Wracając do tematu Sebastiana i prezentu - dodałam po chwili. W końcu chciałam mu pomóc. - Mój brat czasami lubi dramatyzować, że z wiekiem będzie łysy, jak kilku naszych wujków i kuzynów. Zapewne o tym wiesz. - w sumie, nie wiedziałam do końca o czym ze sobą rozmawiali. - Możesz mu kupić olej do włosów. Macassar chyba się nazywa. Inspektor George czasami używa i wychwala. Nie jestem pewna czy działa, ale mój brat spróbuje wszystkiego. Chociaż wątpię, że ma się o co martwić. Ani nasz ojciec, ani dziadkowie nie mieli takich problemów.

Moja sugestia rozbawiła Williama, ale ja mówiłam całkowicie poważnie. Miałam ochotę wywrócić oczami na jego słowa, ale sobie odpuściłam.
- Nie mówię, że masz dać mu prezent i powiedzieć "Wiem, że masz kompleksy. Masz to.". Oczywiście, że się wtedy może urazić. Powiedz mu, że słyszałeś od jakiegoś dżentelmena o tym oleju, że jest teraz popularny i dobrej jakości, cokolwiek w tym stylu. - to było dla mnie bardziej oczywiste, że nie można powiedzieć Sebastianowi prawdy. Byłam pewna, że William był w niejednej sytuacji, gdzie musiał skłamać dla czyjegoś dobra. W tym przypadku takie niewinne kłamstwo nikomu nie zaszkodzi.
Podczas gdy ja cieszyłam się zamówionym jedzeniem zauważyłam, że Williamowi coś do końca się nie spodobało. Na pewno był głodny. Nie jedliśmy śniadania, nawet porannej herbaty nie było. Źle wybrałam miejsce? Może wolałby coś innego? Coś prostszego czy może bardziej wyjątkowego?
- Jeżeli nie smakuje to weź sobie coś innego - powiedziałam, odrobinę zmartwiona. - Lub możemy iść gdzieś indziej. Mogę zaraz skończyć i odpuścić sobie deser. - może nie miałam... instynktu do opieki, ale chciałam zadbać o swoich przyjaciół i rodzinę. Miałam tylko nadzieję, że William nie zachorował tuż przed podróżą.

W ciszy przemyślałam słowa Williama. Wcześniej za bardzo nie zastanawiałam się nad tym, jak te ostatnie kilka dni mogłyby wpłynąć na przyjaźń pomiędzy Williamem i moim bratem. Przed naszym wyjazdem ich relacje nie były najlepsze, więc wątpię, że Sebastian nagle nie będzie miał problemu z tym, że spędziłam cały ten czas z Williamem.
- Oszukaliśmy? W jakim sensie? - powoli odłożyłam widelec, nie odwracając wzroku od Williama. - Rozumiem, że jest ci go żal. Mi również. Ale... Teraz wszystko tylko będzie prostsze. - przynajmniej tak sobie zaczęłam wmawiać. Tak, Sebastian zapewne zły przez jakiś czas na mnie i na Williama, ale z czasem mu przejdzie. Zobaczy korzyści z tego, że przejęłam biznes. Będzie lepiej nam się żyło, będzie miał pieniądze i czas na swoje wyjścia do klubów czy na spotkanie w swoim towarzystwie. Mój brat, tak jak ja, jest dumną osobą i trochę potrwa aby się pozbierał, ale prędzej czy później sprawa się poprawi. Byłam pewna, że niedługo będzie zabierał Williama ze sobą na tw swoje wyjścia czy wycieczki. O ile się nie dowie o naszej małej "umowie". Nie potrafiłam przewidzieć jego reakcji, gdybym mu powiedziała, że pocałowałam Williama.
- O ile Sebastian nie dowie się, że spaliśmy razem w jednym łóżku czy widziałeś mnie w koszuli nocnej to jeszcze wszystko nie jest stracone - powiedziałam pół żartem, mając nadzieję, że poprawi trochę humor Williama. Lekko zaczepiłam jego nogę swoją stopą, uśmiechając się do niego lekko.