Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


On (demon) - Noé
Ona (człowiek) - Yulli

Jak zgodnie stwierdzili Dove z Adrianem, artysta musiał być nieco dziwny. Lub - co również wydało mi się prawdopodobne - Sebastian musiał go uprzedzić i odwieść od tego pomysłu. Jeśli tak było, to jaki wpływ musiał mieć na swojego kochanka, skoro ten tak łatwo zrezygnował z tyłu pieniędzy i takiej reklamy? Naprawdę dziwne.
Chwilę się zamyśliłem nad swoją szklanką z winem. Wciąż niczego ciekawego się nie dowiedzieliśmy na temat tajemniczego Ralpha. Odstawiłem swoje puste już naczynie (które i tak zaraz było pełne), gdy jeden z kelnerów przyniósł dużą butelkę z grubego, ciemnego szkła. Alkohol ten miał dość cierpki posmak w przeciwieństwie do lekko słodkiego wina, jakim zostaliśmy poczęstowani. Lekko się skrzywiłem, ale ostatecznie bez problemu przyjąłem drugi kieliszek, który smakował już znacznie lepiej.
Sądziłem, że "deser" to jakieś niewielkie, słodkie danie podawane na zakończenie obiadu, ale gospodarz chyba miał inne zdanie w tym temacie. W ramach zapowiedzianego deseru dostaliśmy porcję tiramisu z dodatkową porcją alkoholu, a także kilka mniejszych słodkich przekąsek w różnej formie. Znalazła się również taca z przekąskami na słono, herbata i jakiś napój owocowy na zimno.
- Panie Krowthz, naprawdę nie uważa pan, że to trochę za dużo? - zapytałem, widząc to wszystko.
- Uwierz mi, panie Lightwood, że alkohol o wiele lepiej smakuje w towarzystwie dobrego jedzenia - zaśmiałem się na to stwierdzenie. Coś w nim było, ale zdecydowanie przesadził z ilością jedzenia. Musiałem też przyznać, że burbon całkiem inaczej smakował w towarzystwie ciastka z kremem bądź kawałka sera.

Dove Rachel Parker

Wspólny posiłek przyjemnie nam mijał. Krowthz był interesującym człowiekiem, miał w niektórych sprawach podobne zdanie, w innych zaś zupełnie inne. Na szczęście nie poruszaliśmy więcej żadnych nieprzyjemnych tematów i nawet się nie zorientowałem, kiedy minęło nam tyle czasu.
Dopiero po oświadczeniu mężczyzny spojrzałem na zegar wiszący nad drzwiami. I rzeczywiście było już dość późno. Na nas też była najwyższa pora, jednak Dove chyba jeszcze nie do końca miała dosyć. Oparłem się łokciami na stole, biorąc w dłoń szklankę z winem. Tylko to zostało, burbon został już dawno skończony i tylko butelka pozostała. Wśród jedzenia również zapanowały czystki, o dziwo, co nie sądziłem, że do tego dojdzie.
- Uważam, że to równy facet - mruknąłem, upijając nieco wina. Z lekkim rozbawieniem pomyślałem o tym, ile opróżniliśmy już win. Nie liczyłem, właściwie nawet nie spoglądałem ile kelner już wymienił. - Takie moje pierwsze wrażenie - uściśliłem.
Przeniosłem swój wzrok na Dove, gdy zadała mi pytanie. Próbowałem się nie roześmiać, widząc przejęcie na jej twarzy. Zagryzłem wargę, ale i tak uniosłem kąciki ust do góry.
- Nie podkochuję się w tobie skrycie, jeśli to masz na myśli. Powiedziałem mu tak, żeby nie drążył tematu - nachyliłem się również w kierunku Dove, odrobinę się z nią drocząc. - A może masz inne zdanie i jest coś, o czym nie wiem? - zapytałem, spoglądając jej w oczy.

Dove Rachel Parker

- Nie wiem, Dove - zaśmiałem się, widząc lekkie oburzenie na twarzy kobiety. Odsunąłem się od niej, odstawiając jednocześnie szklankę po winie. - Nie znam nikogo w takiej relacji, sam też nigdy nie miałem przyjaciółki. Ale wierzę, że możemy razem pogrzebać te stereotypy dotyczące braku takich przyjaźni - powiedziałem. Tak uważałem. Nie czułem nic do Dove, nie dawałem jej też żadnych sygnałów, jakby miało być inaczej. Chciałem wierzyć, że i dla niej nie stanę się nikim więcej.
- Oczywiście, idziemy, mój ty dżentelmenie, twoja księżniczka jest… - mówiąc to podniosłem się z krzesła zbyt gwałtownie, gdyż nagły ból głowy sprawił, iż przerwałem wypowiedź. Zawirowało mi przed oczami. Jedną ręką oparłem się o stół, drugą złapałem za pulsującą bólem skroń. A zawsze myślałem, że nie jestem w stanie się upić.
- Masz rację, najwyższa pora położyć się spać - przyznałem, jak już nieco mi przeszło i przestałem się obawiać, że nie ustoję o własnych siłach. Swój stan oczywiście zrzuciłem też na zmęczenie po nieprzespanej nocy i tak wielu godzin bez odpoczynku.
W drodze do pokoju ująłem Dove pod ramię, gdyby i jej stan był na tyle niestabilny. W końcu ona również wypiła całkiem sporo, czego nigdy wcześniej nie robiła. Poprosiłem również obsługę hotelową o przygotowanie kąpieli, tym razem dla mnie. Nie ważne jak źle się czułem, potrzebowałem się odświeżyć.

Dove Rachel Parker

Droga powrotna nie stanowiła na szczęście żadnego problemu i chwilę później znaleźliśmy się z powrotem w naszym pokoju.
Dove od razu "popędziła" co sił w nogach do sypialni, gdzie się zamknęła. Domyśliłem się, że poszła się przebrać, usiadłem więc na chwilę, by poczekać. Słyszałem jak coś tam się grzebała, nie chciałem jeszcze przeszkadzać. Kobiecie na szczęście nie zajęło to zbyt wiele czasu, bo już po chwili dostrzegłem jak się wychyla zza drzwi.
- Nie jest źle - odpowiedziałem. - Prześpię się i rano będę jak nowo narodzony - mruknąłem, choć nie byłem tego tak do końca pewien. Chyba bym potrzebował spać do wieczora, żeby jakoś dojść do siebie, ale Dove nie musiała o tym wiedzieć. W końcu przed obiadem musiałem być gotowy do zwiedzania tej wystawy i poznania pana Locke'a.
- Nie martw się mną, idź lepiej spać, żebyś była jutro w pełni sił. Tylko zanim to zrobisz dałabyś mi jedną z poduszek i koc z łóżka, co? I może chciałbym coś do przebrania ze swojej walizki. Bądź tak łaskawa wpuścić mnie po te rzeczy lub sama mi podaj - podniosłem się z kanapy, by podejść bliżej. Dove stała w drzwiach, a przecież nie będę się z nią przepychać.

Dove Rachel Parker

Ostatecznie zostałem wpuszczony do pokoju i mogłem spokojnie coś zabrać z tej walizki. Na szczęście miałem tylko parę rzeczy i po chwili miałem w ręku już to, co potrzebowałem. W międzyczasie Dove zebrała z łóżka to, co potrzebowałem lecz zanim od niej to odebrałem, zatrzymałem się na chwilę, rozmyślając nad tym, co powiedziała.
- Masz rację - kiwnąłem w końcu głową. Uśmiechnąłem się lekko, spoglądając na kobietę. Jeszcze nie tak dawno temu usłyszałbym coś zupełnie innego. To była duża zmiana. - Dziękuję, że się o mnie martwisz, ale czuję się całkiem nieźle - podejrzewałem, że całkiem podobnie do niej. Lekkie zawroty głowy i zmęczenie.
- To urocze z twojej strony - mój uśmiech się tylko poszerzył, gdy zabierałem z jej rąk koc i poduszkę. Po chwili wahania ucałowałem ją krótko w czoło na dobranoc. - Śpij dobrze, Dove. A jeśli znów będą męczyć cię koszmary, nie wahaj się przyjść do mnie - nie do końca wiedziałem, jak mógłbym jej wtedy pomóc, ale nie zostawiłbym jej tak samej. Nie teraz, gdy mogłem zrobić coś więcej niż Vincent i chociażby z nią porozmawiać.

Dove Rachel Parker

Na kąpiel nie czekałem długo. Właściwie zaraz po opuszczeniu Dove dostałem informację, że wszystko jest już przygotowane. Nie ważne jak bardzo czułem się zmęczony, kąpiel była ważniejsza. Poczułem się po niej o wiele lepiej. Co prawda dopadło mnie też większe zmęczenie i senność, przez co z trudem dowlokłem się do łóżka. A raczej do kanapy, która przestała mi przeszkadzać. Mogła być sobie niewygodna lecz usnąłem zanim zdążyłem pomyśleć o jakichkolwiek niedogodnościach.
Żyjąc na co dzień w piekle nie potrzebowałem snu. Nie potrzebowałem też zasadniczo jeść i pić, tak samo jak korzystać z toalety. Te czynności były raczej formą… przyjemności dla niektórych. Dla tych, którzy mogli sobie na to pozwolić. Ja należałem do tych, którzy mieli ręce pełne roboty. Nawet lubiłem swoją pracę, jeśli mógłbym tak to ująć. Niestety z jakiegoś powodu wszystko się zmieniło, a te przyziemne sprawy stały się praktycznie obowiązkiem, jeśli miałem dobrze funkcjonować. Trochę sam sobie byłem winny, bo gdybym zatrzymał swoją formę, tak jak Anthony, nie miałbym takich problemów. Ale i nie poznałbym tak dobrze i tak szybko Dove. Dziwnym mi się też wydawało, że nie śniłem tak jak inni.
Aż do tej nocy. Nie potrafiłem zrozumieć, co właściwie mi się śniło. Raczej nazwałbym to falą dźwięków i uczuć niż obrazów. Na początku były to beztroskie chwile, które zamieniły się w strach i niepewność, ból i poczucie winy, a na końcu krzyk i płacz. Na te ostatnie natychmiast otworzyłem oczy i usiadłem na sofie w pełni przytomny i świadomy. To była Dove. Zdecydowanie. Choć jej nie słyszałem na jawie…
Wciągnąłem powietrze, podnosząc się na nogi. Anthony kiedyś wspominał mi o więzi, która łączy stróża z jego podopiecznym. Wtedy nie wiedziałem co miał na myśli, bo dla niego było to czymś naturalnym, a ja miałem problemy z nawet podstawowymi funkcjami stróża.
Tym razem jednak po raz pierwszy doświadczyłem smutku kobiety w taki sposób. Jakby należał on również do mnie. Dlatego bez zastanowienia zapukałem do drzwi sypialni, po czym odczekując chwilę, uchyliłem drzwi.
- Dove? Co się dzieje? - zapytałem, choć nie musiała udzielać mi odpowiedzi. Po wejściu owiał mnie chłód nocy, a kobieta stała przy otwartym oknie. Mimo iż był środek nocy, to było całkiem jasno. Śnieg odbijał blask księżyca i oświetlał twarz Dove, dzięki czemu bez trudu dostrzegłem łzy na jej policzkach. Przeczesałem dłonią lekko wilgotne jeszcze włosy. Więc nie minęło wiele czasu odkąd zasnąłem.
- Usłyszałem twój… głos. Chcesz porozmawiać? - zadałem pytanie, nie wiedząc, czy wolała zostać sama, czy też nie.

Dove Rachel Parker

A więc nie chciała porozmawiać. Trochę mnie zabolał fakt, że nie chciała nic powiedzieć odnośnie swoich koszmarów. Widziałem… nie, czułem ten smutek tak wyraźnie. Jednak skoro tak, zamierzałem uszanować jej wybór i nie pytałem o to więcej.
W jej "trochę świeżego powietrza" też nie do końca uwierzyłem. Wcale nie było tak gorąco, jak to przestawiła. I nawet nie zamierzała tego ukrywać. Po minie Dove wiedziałem, że wciąż coś jest nie tak, o czym nadal milczała.
- Jeśli tak, mogłaś chociaż coś na siebie założyć - powiedziałem, bo skoro moje włosy wciąż nie zdążyły wyschnąć to co z jej, o wiele dłuższymi niż moje? Na kolacji przez cały czas miała związane, a nawet jeśli jakoś się to udało, lepiej nie ryzykować stojąc tak przy otwartym oknie.
- Nie chcę, żebyś znów się przeziębiła - mruknąłem, po czym zebrałem z fotela niewielki koc, który służył za okrycie, po czym podszedłem do Dove i narzuciłem na jej głowę, owijając również jej ramiona.
- Nie stój zbyt długo przy tym oknie, dobrze? Lepiej otworzyć drzwi. W salonie nie było tak gorąco, zawsze też miałabyś inny przepływ powietrza - gdybym mógł, zostałbym z nią tak nawet do rana. W pewnych aspektach lepiej być Vincentem niż sobą. Kot zawsze mógł być przy niej, a tym razem musiałem odpuścić i dać jej więcej przestrzeni.

   Dove Rachel Parker    

- To nic takiego, nie przejmuj się - powiedziałem kręcąc głową. Właściwie dobrze, że mnie obudziła, przynajmniej wiedziałem co się dzieje. Na głos tego nie mówiłem, bo i po co.
W miejscu zatrzymały mnie jej kolejne słowa. Może bardziej to, że tak otwarcie się przyznała do tego wszystkiego. Reakcja Dove nie była taka, jakiej się spodziewałem. Z dwojga złego chyba wolałbym, aby się oburzyła, że jeszcze śmiałem przebywać z nią w sypialni, a potem mnie wyrzuciła. Dlatego też nie od razu wiedziałem, co miałem jej odpowiedzieć, kiwnąłem jedynie głową.
W pokoju zrobiło się już na tyle chłodno, że zamknąłem okno. Już nie mogło być jej tak gorąco, bo w innym przypadku mógłbym uznać, że już była chora. Ująłem delikatnie dłoń kobiety, po czym zaprowadziłem ją w stronę łóżka, aby usiąść na skraju obok niej.
- Jeśli chce ci się płakać, nie musisz się powstrzymywać - powiedziałem, ocierając dłonią łzy z policzków Dove. A potem objąłem ją za ramiona i przyciągnąłem do siebie, układając jej głowę na swoim ramieniu.
- Zostanę tak długo, jak długo będziesz mnie potrzebować - oparłem się policzkiem o głowę kobiety, pozwalając jej płakać albo i nie, mówić lub krzyczeć. W końcu byłem tam dla niej.

Dove Rachel Parker

Dove niemal natychmiast zaczęła się uspokajać, co przyjąłem z niemałą ulgą. Nie wiem co bym zrobił, gdyby zaczęła płakać jeszcze bardziej. Byłem zupełnie beznadziejny w pocieszaniu, nawet bym nie wiedział, co jej powiedzieć i jak pomóc. Mogłem tylko być przy niej, co na szczęście chyba uznała za wystarczające.
Odrobinę pozwoliłem jej się odsunąć, kiedy zaczęła się nieco kręcić. Odwzajemniłem jej spojrzenie, gdy uniosła głowę. I zastanawiałem się, o co chodzi. Wpatrywałem się w jej zielone oczy, myśląc nad odpowiedzią. Przecież nic nie zrobiła. Jak mogła mnie o coś taki pytać? Nie była idealna, momentami miałem jej serdecznie dość, lecz co oznaczało "najgorszy grzech lub największy błąd"? Gdyby dopuściła się czegoś naprawdę złego, wiedziałbym o tym.
- Myślę, że byłbym w stanie wybaczyć ci wszystko - przyznałem w końcu, całkiem szczerze. Może to dlatego, że jako demon miałem większą tolerancję na grzechy niż przeciętny anioł? Dla nich rzeczy zawsze były czarne lub białe, a ja wiedziałem, że jest tylko rzeczywistość mniej lub bardziej szara.
- Dove, ale przecież ty nic takiego nie zrobiłaś - powiedziałem, unosząc dłoń, by ująć twarz kobiety. Pogładziłem kciukiem jej wilgotny jeszcze policzek. - Powiedz mi, co się dzieje? Martwię się o ciebie, kiedy tak mówisz.

Dove Rachel Parker

Moje zmartwienia były bardziej niż trafne, mimo iż nie wiedziałem, co z tą wiedzą dalej począć.
Zrobiło mi się gorąco. Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. A potem poczułem na plecach przeraźliwie zimne ciarki, gdy zrozumiałem co tak naprawdę się dzieje. Później na nowo zalała mnie fala gorąca, począwszy od miejsca, gdzie Dove położyła swoją dłoń, a kończąc na naszych złączonych ustach.
Dopiero potem zorientowałem się, że wciąż trzymałem dłoń na policzku Dove, a ona patrzy na mnie wyczekująco. Nie potrafiłem odwzajemnić jej spojrzenia prosto w oczy. Przeniosłem spojrzenie najpierw na jej usta, a później na swoją dłoń, którą zsunąłem z policzka na szyję i na ramię. Miała taką delikatną skórę. Nie potrafiłem powstrzymać tego dotyku, a w środku aż coś mnie zabolało. To była… tęsknota. Ale za czym? Miałem w pamięci takie dziury, że nawet nie wiedziałem, czy kiedyś wcześniej coś takiego odczuwałem.
- Dove, jeśli zrobiłaś to tylko dlatego, by się przekonać czy mówiłem prawdę, to tak, nie zamierzam chować do ciebie urazy. Lecz jeżeli zrobiłaś to dla poprawy swojego nastroju… - zamilkłem, mając pustkę w głowie. Szumiało mi w uszach, a jedyne do czego byłem zdolny, to na nowo unieść dłoń, wplątując ją we włosy kobiety i ponownie złączyć nasze usta w pocałunku. Mimo iż minęło już kilka godzin, wciąż smakowała alkoholem i ciastkiem z kremem.

Dove Rachel Parker

Nie zorientowałem się kiedy Dove zaczęła mnie obejmować. Kiedy uścisnęła moje ramię, a jej ciało znalazło się jeszcze bliżej mojego. Gdy tylko rozsunęła odrobinę wargi, pozwalając nam na więcej, nie wahałem się ani chwili. A zapewne powinienem to skończyć w tamtym momencie. Tylko że im dłużej to trwało, tym trudniej było mi zebrać myśli i sprzeciwić się sobie samemu.
Pozwoliłem, aby opadł koc, którym chwilę wcześniej otuliłem Dove. Przestałem go przytrzymywać, zamiast tego gładziłem plecy oraz kark kobiety przez materiał jej koszuli. Dłoń, którą wyplątałem z jej włosów, przesunąłem po ramieniu w dół, do uda, które lekko ścisnąłem.
I pewnie dłużej bym tak trwał, gdyby nie zabrakło mi powietrza. Miałem wrażenie, jakby przez jego brak miało mi zaraz wyskoczyć serce z piersi, próbujące rozpaczliwie dotlenić każdy kawałek mojego ciała. Ale jednocześnie to samo serce ściskał ból na myśl, iż miałbym wypuścić Dove ze swoich objęć.
Dlatego oderwałem swoje usta od jej tylko na chwilę, aby złapać oddech. Po tym, jak ona sama niemal zachłysnęła się powietrzem, uznałem, że oboje potrzebujemy go odrobinę więcej. Ale nie oznaczało to, że przestałem. Po prostu przeniosłem pocałunki na jej policzek, szczękę, szyję.
Odrobinę się przeraziłem, odczuwając tak wielki… głód. Inaczej nie potrafiłem tego nazwać, jak po prostu głodem, a zapach i smak skóry Dove mnie wręcz obezwładniały.

Dove Rachel Parker

Zdążyłem wyciągnąć dłoń przed siebie zanim opadłem na łóżko razem z Dove. Nie chciałem jej przygnieść swoim ciężarem, a będąc wciąż w jej objęciach nie miałem zbyt wiele możliwości do manewru. Oparłem się łokciami po jej bokach, przy czym jedną ręką wsunąłem pod plecy kobiety.
Dzięki temu, że teraz leżała, miałem nieco lepszy dostęp do większej powierzchni jej ciała. Przesunąłem się z pocałunkami na obojczyk oraz dołek pod szyją, gdy dotarły do mnie słowa kobiety. Dopiero one odrobinę mnie otrzeźwiły, choć musiałem użyć całej resztki swojej siły woli, aby wyplątać się z uścisku Dove i odsunąć od niej nieco.
Przysiadłem lekko na jej kolanach. Kiedy znaleźliśmy się w takiej pozycji? Spoglądałem na nią z góry, nie mogąc powstrzymać drżenia dłoni i głosu, gdy w końcu przypomniałem sobie jak się go używa.
- Jesteś pewna? - spytałem, czując jak moje własne ciało mnie zdradza. Zacisnąłem palce na pościeli, by ukryć ich drżenie, mówiłem szeptem, by nie zabrzmieć zbyt ochryple, ale nic nie byłem w stanie poradzić na rumieńce, których - byłem pewien - nigdy w życiu nie doświadczyłem.
- Nie chcę, żebyś później czegoś żałowała albo by nasza relacja się… popsuła - odchrząknąłem cicho, przymykając oczy. Nie chciałem, żeby Dove w jakiś sposób kierowała się niektórymi bodźcami. - Zostanę z tobą bez względu na to, jaką podejmiesz decyzję.

Dove Rachel Parker

Słysząc te słowa poczułem większą ulgę niż mogłem się tego spodziewać. Rozjaśniło mi to nieco bardziej sytuację, dzięki czemu czułem się nieco mniej winny temu, że nic nie zrobiłem, aby wcześniej to powstrzymać.
- Masz rację, to wcale nie musi nic znaczyć - przyznałem, uśmiechając się w jej kierunku. Była na tyle blisko, nawet bliżej niż na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło tylko się nachylić, bym mógł znów odnaleźć jej usta. Tym razem z większym zdecydowaniem naparłem na jej ciało swoim, zmuszając tym samym do ponownego położenia się na plecach.
- Jeśli oboje podchodzimy w ten sam sposób, nie mam nic przeciwko - wypowiedziałem te słowa nawet niezbyt przejmując się tym, że mogła mnie do końca nie zrozumieć pomiędzy jednym a drugim pocałunkiem.
- Bo chyba już nie umiałbym zapomnieć o tym, że coś się stało - o tym, jak wielki wpływ na mnie wywarła tylko tym swoim jednym, pierwszym dotykiem. Wiedziałem, że już nic nie byłoby takie same i wciąż bym wpatrywał się w nią, zastanawiając jakby było gdyby.